ความคิดเห็นที่ 1 f4 Dark II คำนำ บางเรื่องราวมันไม่มีจุดเริ่มต้น และ ไม่มีบทสรุป ทุกคำจำกัดความขึ้นอยู่กับจินตนาการของผู้อ่าน หากเกิดคำถามขึ้นมากมายในใจท่าน โปรดให้อภัยที่ผู้แต่งอาจไม่สามารถตอบคำถามของท่านได้ บางครั้งท่านอาจต้องค้นหาคำตอบจากจินตนาการของท่านเอง 2 fiction ภาคต่อเนื่อง f4 Dark I และ f4 Dark II ดำเนินเรื่องไปพร้อม ๆ กัน และเชื้อเชิญผู้อ่านทุกท่านลองทัศนาในตัวอักษราที่จะพาท่านล่องลอยไปใน ดินแดนที่ท่านอาจไม่เคยรู้จัก แต่บางพักอาจรู้สึกคุ้นเคย .. lofidin +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 47 16:14:50 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Chapter 1 Scene 1 . เกาะโตเกียว ..เมืองหลวงญี่ปุ่น : “ ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา “ ฝนสาดกระหน่ำยิ่งกว่าฟ้ารั่ว ผู้คนที่เดินชนไหล่กันเมื่อครู่แตกกระจัดกระจายหาที่หลบฝนกันพัลวัน “ แย่จริงๆ เลย ทำไมอยู่ดี ๆ ฝนถึงได้ตกมาได้ “ “ ก็นั่นน่ะสินะ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีวี่แววมาก่อนเลย “ ชาวญี่ปุ่นคุยกัน พลางมองดูท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆดำทมึน ที่ใดที่หนึ่งบนเกาะโตเกียว “ อึ๊ ! ..( ร่างคุดคู้ร่างหนึ่งนอนขดกายจมกองโคลน ความทุกข์ทรมานดุจจะแผ่ซ่านมาจากร่างกายนั้น ) “ อึ๊ ! ..ชะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที “ ดวงตาที่เคยดำสนิทบัดนี้แดงก่ำเสียยิ่งกว่าสีเลือดนก .. “ อ๊ากกกกกกกกกกกก .” แล้วเสียงสุดท้ายแห่งความทุกข์ทรมานก็ดังเสียดแทรกในความมืด คลื่นบางอย่างสีดำสนิทแผ่ปกคลุมร่างที่เริ่มปริเปร่งของคนผู้นั้น ..เปรี้ยง !!! สายฟ้าฟาดเปรี้ยงมายังร่างนั้นอย่างกระทันหัน มีเพียงแสงจ้าที่ปรากฎก่อนจะลบหายไป ++++++++++++++++++++++++ .เฮือก ! .. ชายหนุ่มคนหนึ่งผวาตื่นในทันใด .ดวงตาสีเขียวตื่นตระหนก . “ กาลี “ มีเพียงเสียงแผ่วเบาที่หลุดรอดมาจากลำคอของเขา “ คุณหมอริวคะ มีคนไข้ด่วนเข้ามาค่ะ “ พยาบาลสาวบอกด้วยความร้อนรน แต่ไม่วายแอบทิ้งสายตาให้ท่ากับหมอหนุ่ม ยูสุเกะ ริว . เดินเข้าห้องผ่าตัดในทันใด ดวงตาที่ตื่นตระหนกเมื่อครู่จางหายไปแทนที่ด้วยดวงตาที่สงบนิ่ง การผ่าตัดเคสฉุกเฉิน รอคอยเขาอยู่ . +++++++++++++++++++++++++ บนยอดตึกของโรงพยาบาลเดียวกัน .ผ้าคลุมสีเงินยวง สะบัดพรึ่บพรั่บต้านกระแสลม และ กระแสฝน .. แต่น่าแปลก ที่มันไม่มีแม้แต่หยาดน้ำจับเกาะอยู่เลย .. ไม่อยากจะเชื่อ นายรู้จักตื่นเต้นด้วยหรือนี่ ริว . . นายอยู่ที่นี่รึ ซุย นายก็คงรู้แล้วสินะ อีกไม่นานคำทำนายนั่นก็จะเริ่มต้น . .อย่าพึ่งตื่นเต้นไปเลย การจุติพึ่งจะกำเนิดเท่านั้น พวกเราคงยังพอมีเวลา . .. อย่าชะล่าใจนัก เพราะแม้แต่เทพผู้พิทักษ์ เราก็ยังหาไม่ครบเลย .. คำเตือนของริว ทำให้เจ้าของผ้าคลุมสีเงินยวงมีแววตาวิตกในทันใด .. เขาจ้องมองเงาทมึนของเมฆบนท้องฟ้า และ แสงประจุที่หลั่งไหล จากสายฟ้าสู่ผืนดิน . ใครกี่คนจะรู้บ้างว่า ภาพนี้ช่างใกล้เคียงกับอดีตที่เคยเป็นมา ..แตกต่างก็เพียงแต่ บรรดาตึกสูงที่เห็นอยู่ได้ผุกร่อน ไร้ซึ่งร่องรอยของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “ มนุษย์ “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แนะนำตัวแสดง ( ยูสุเกะ ริว แสดงโดย โจวอวี๋หมิน พ่อหนุ่ม vic ที่เรื่องนี้รับบทหมอหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีหยกค่ะ ) ( ฮานาบิกิ ซุย แสดงโดย อู๋เจี้ยนหาว พ่อหนุ่ม more step vanness ของเรานั่นเอง เรื่องนี้รับบทเป็นอะไรก็ดูกันต่อไปนะคะ ..ลุ้นไปพร้อม ๆ กันนี่แหละค่ะทั้งคนอ่านและคนแต่ง เหมือนเปิดหนังสือหน้าใหม่ไปพร้อม ๆ กัน ..lofidin) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ กลับมาแล้วค่ะ “ เด็กหญิงวัยกำดัดผิวคล้ำเข้ม กล่าวทักทายการกลับบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน “ กลับมาแล้วรึมิกะ “ หญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดีชะโงกหน้ามาจากห้องครัว “ ขึ้นไปอาบน้ำ แล้วรีบมาทานข้าวนะจ๊ะ อ้อ เรียกพี่โชวลงมาด้วยล่ะ “ “ ค่ะ .. “ ตอบรับเสียงอ่อย ไม่นึกอยากเข้าไปเรียก “ พี่โชว “ เลย ห้องของมิกะอยู่ชั้นสาม แต่ห้องของโชวอยู่ชั้นสอง เธอจึงต้องเดินผ่านอย่างเลี่ยงไม่ได้ มิกะค่อย ๆ จรดปลายเท้าให้เบาที่สุด อย่างน้อยก็อยากยืดเวลาในการเจอหน้าพี่ชายไว้ให้นานเท่าที่จะเป็นไปได้ “ จะไปไหนเหรอ มิกะ “ เสียงเย็น ๆ ดังขึ้น มิกะสะดุ้งโหยง “ จะขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะค่ะ “ ขยับแว่นตาขึ้นลงอย่างอึดอัด เธอไม่กล้าสบตาพี่ชาย โชวจ้องมองเสื้อนักเรียนปกกะลาสี สีขาวของมิกะ ด้านหลังมีรอยฉีกขาดสองรอยเป็นแนวยาว เมื่อมิกะทำท่าจะเดิน ..โชวจึงคว้าแขนของเธอไว้ “ เธอไปโดนอะไรมา “ น้ำเสียงเข้มงวดมาก โชวเอามือไปแตะรอยดังกล่าว “ อะไรคะ “ มิกะเองนึกแปลกใจเช่นกัน เพราะรอยขาดอยู่ด้านหลังเธอจึงไม่ทันสังเกต “ ถอดออกสิ เธอจะได้เห็น “ โชวพูดออกมาหน้าตาเฉย ไม่เท่านั้นเขายังจับชายเสื้อทำท่าจะถอดให้มิกะเสียอีก “ ยะ .อย่านะ ไค ! “ มิกะจับมือของโชวเพื่อยับยั้งไม่ให้เขาถอดเสื้อเธอ . แต่ว่ายิ่งทำอย่างนั้นทุกอย่างก็ดูแย่ลงไปอีก เพราะโชวตวัดร่างของมิกะมากอดเอาไว้ แล้วหอมแก้มของมิกะเบาๆ “ ปล่อยนะ .. “ มิกะดิ้นเต็มแรง โชวจึงปล่อยอ้อมกอดอย่างเสียดาย “ นายกล้าดียังไง ถึงเอาร่างพี่โชวมาทำบ้า ๆ กับฉันอย่างนี้ “ มิกะปาดแก้มแรง ๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำเช่นนี้กับเธอ “ จุ๊ ๆ ๆ . อย่าเอ็ดไป .เธออยากให้แม่เธอรู้หรือไงว่าฉันไม่ใช่โชว “ ไคแกล้งเอานิ้วแตะริมฝีปาก ทั้งที่ดวงตาของเขาระยิบระยับเป็นประกาย มิกะหันหลังวิ่งขึ้นบันไดไปห้องของเธอทันที +++++++++++++++++++++++++ “ บ้าจริง ! .. มันต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไปรึไง “ มิกะขว้างเสื้อของเธอลงตะกร้าอย่างหัวเสีย ตุ้บ ! .. เสื้อของเธอลากบางอย่างจากโต๊ะเครื่องแป้งหล่นลงไปด้วย มิกะเดินไปหยิบมันขึ้นมา แล้วน้ำตาก็เอ่อคลอ มันเป็นรูปถ่ายของเธอกับพี่ชายบนเนินเขาสีขาวสะอ้านสุดลูกหูลูกตา .. ไฮบาระ โชว คือพี่ชายที่แสนดี และเป็นพี่ชายที่เธอรักมากที่สุด โชวคอยปกป้องเธอเสมอตั้งแต่เล็กจนโต เนื่องจากมิกะมีสีผิวคล้ำเข้ม ผิดกับชาวญี่ปุ่นทั่วไป . ดังนั้นเธอจึงถูกล้ออยู่เสมอ ๆ ว่าเป็นเด็กถูกเก็บมาเลี้ยง และ ยังถูกก้อนหินป่าใส่อยู่บ่อย ๆ อีกด้วย .. ทุกครั้งโชวจะออกโรงปกป้องมิกะ และถ้าเขารู้ในภายหลัง เขาก็จะตามไปเอาเรื่องเด็กชายที่รังแกมิกะ จนถึงขั้นถูกโรงเรียนทำทัณฑ์บนหลายต่อหลายครั้ง และก็ทุกครั้งเช่นกัน โชวจะจูงมือเธอไปยังแม่น้ำที่อยู่ใกล้บ้าน พร้อมกับตะโกนอย่างสุดเสียงว่า “ ไฮบาระ มิกะ เป็นน้องสาวของช้านนนนนนนนนนนน “ เขาจะแกล้งทำเสียงสะท้อนก้องไปมา จนทำให้น้ำตาของมิกะหยุดไหล เปลี่ยนมาเป็นหัวเราะแทน พ่อ และ แม่ รักพี่โชวมาก เป็นเรื่องปกติ .. เพราะพี่โชวเป็นลูกชาย แถมเป็นลูกคนโตอีกด้วย พี่โชวเปรียบเสมือนเป็นดวงใจของคนทั้งครอบครัว ..เธอจึงไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเลยสักนิดที่พ่อ และ แม่ จะรักพี่โชวมากกว่า ..ในทางตรงกันข้ามเธอกลับมีความสุขมากที่ได้อยู่ในครอบครัวนี้ แต่ว่าความสุขเหล่านั้นก็ยุติลงในฤดูหนาวปีที่แล้ว ..เมื่อเธอและครอบครัวเดินทางไปเที่ยวที่ฮอกไกโด ( นึกมาถึงตอนนี้ มิกะก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาได้อีกต่อไป ) ---- flash back ---- “ กลับกันเถอะมิกะ ..ลมเริ่มแรงแล้ว “ โชวตะโกนเรียกน้องสาว “ ไม่เอา ..มิกะอยากเล่นต่อ .พี่โชวกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวมิกะตามไป “ ตะโกนตอบพี่ชาย โชวส่ายหัว ก่อนจะสวมแว่นตา ..และสกีอย่างสวยงามมาหาน้องสาว ( ตอนนี้สาว ๆ แถว ๆนั้นก็แอบปลื้มโชวเป็นทิวแถว ก็นอกจากเก่งแล้ว โชวน่ะหล่อชนิดที่หิมะยังละลายได้เลยทีเดียว ) “ ยายบ๊องเอ๊ย แล้วพี่จะทิ้งเธอไว้ได้ยังไง สกียังกับเด็กอ่อนพึ่งหัดเดินอย่างนี้น่ะ “ เคาะหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู “ มิกะอยากสกีเก่ง ๆ เหมือนพี่โชวนี่นา ..มาทีไรก็เกาะพี่โชวสกีทุกที “ ( หมายถึง การที่ใส่สกีเดียวกันกับโชว แล้วโชวสกีให้ โดยมีมิกะเกาะเอวที่ด้านหลัง ) “ แล้วไง โตแล้วเลยไม่อยากเกาะพี่แล้วสิ ? ..หรือว่า มีเพื่อนชายแล้ว ? ( นิ่วหน้าใส่น้องสาว นึกไม่พอใจในทันที ) “ มีก็ดีสิ ..แต่ว่า ไม่มีใครสายตาถึงมาจีบมิกะเลยล่ะพี่ชาย “ มิกะยิ้มยิงฟันขาว เย้าพี่ชายตัวเองเล่น ผลคือได้มะเหงกเป็นรางวัล 1 ที แล้วโชวก็ลงมือสอนให้มิกะสกี ..มิกะเป็นนักเรียนที่แย่มาก เพราะทำอย่างไรเธอก็ยังสกีไม่ตรงทางสักที บางทีก็แหกขา บางทีก็ล้มแผละ ยักแย่ยักยันอยู่อย่างนั้น .. จนกระทั่งเวลาผ่านไป กว่าสองพี่น้องจะรู้ตัวก็เกือบพลบค่ำแล้ว มิกะสกีกลับที่พักตามหลังโชว ในขณะที่ลมหิมะเริ่มทวีความรุนแรง แล้ว เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น !!? มิกะร่วงลงไปในหลุมหิมะตื้นๆ แต่ก็ลึกพอที่จะฝังร่างของมิกะให้รอดพ้นจากสายตาของโชว โชวตะโกนเรียกชื่อน้องสาวด้วยความเป็นห่วง และ เร่งสปีดสกีตามหามิกะ .แต่ทว่าความมืดที่ปกคลุมอย่างรวดเร็วทำให้โชวไม่เห็นทาง และพลัดตกไปยังหุบเขาเบื้องล่างในทันที มิกะถูกช่วยเหลือได้ในวันรุ่งขึ้น ในขณะที่โชวถูกพบในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสใน 4 วันต่อมา เมื่อมาถึงโรงพยาบาลคุณหมอก็บอกข่าวร้าย ว่าอาจไม่สามารถช่วยชีวิตโชวเอาไว้ได้ ทำให้คุณพ่อหัวใจกำเริบ และ คุณแม่ก็ได้แต่นั่งร้องไห้ ด้านมิกะเหมือนทุกอย่างแตกสลาย เพราะสาเหตุที่ทำให้โชวเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ มิกะร้องไห้และอธิษฐานกับหิมะที่ตกหนัก ว่าขอให้พี่ชายของเธอฟื้นขึ้น เธอนั่งอธิษฐานจนถึงรุ่งเช้า ดั่งปาฏิหารย์ รุ่งเช้าวันต่อมาโชวก็ได้สติ . พ่อและแม่ดีใจมาก แต่สำหรับมิกะเธอถึงกับผวา เธอรับรู้บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ใช่โชว รังสีที่เธอไม่รู้จักห่อหุ้มร่างของเขาไว้ ( มีแต่เพียงมิกะเท่านั้นที่เห็น ) ยังจะมีดวงตาที่เปล่งประกายสีม่วงวาบนั่นอีก ในเวลาต่อมาเธอจึงรู้ว่า เขาคือ ซุคาว่า ไค ( ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามแต่ เขาบอกเธอไว้เช่นนั้น ) +++++++++++++++++ แนะนำตัวแสดง ไฮบาระ โชว หรือ ซุคาว่า ไค ..แสดงโดย จูเสี้ยวเทียน เรื่องนี้ ken จะมีดวงตาสีม่วง( แต่ตอนนี้ยังเป็นดำอยู่) สาเหตุที่มีถึงสองชื่อ จะค่อย ๆ กระจ่างในภายหลังนะคะ ส่วน ไฮบาระ มิกะ ..สาวญี่ปุ่นแต่ผิวคล้ำเข้ม (จะให้เป็นใครก็ตามแต่จินตนาการของผู้อ่านแล้วกันค่ะ) เธอผู้นี้เริ่มปรากฎพลังบางอย่าง เช่นสามารถสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของโชว ( ซึ่งคนธรรมดาจะไม่รู้สึก) ดูกันต่อไปค่ะว่าเธอผู้นี้จะมีบทบาทอะไร ใน f4 dark II หวังว่าจะถูกใจกับการพลิกอ่านหน้าที่ 2 พร้อม ๆกัน ผู้แต่ง lofidin ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Scene 2 “ ขณะนี้เรากำลังอยู่ในที่เกิดเหตุนะคะท่านผู้ชม    เบื้องหลังของดิฉันคือสนามกีฬาเก่าที่อยู่ในระหว่างรื้อถอนแต่บัดนี้มันได้ถูกเผาไหม้ไปเกือบหมด   ..   โดยที่ทุกคนในบริเวณนี้ยืนยันว่าไม่ได้มีเหตุไฟไหม้แต่อย่างใด  ผู้บังเอิญเห็นเหตุการณ์เล่าว่า   มีแค่แสงสีขาวสว่างวาบ  แล้วทุกอย่างก็ถูกเผาเป็นจุล“ ผู้เห็นเหตุการณ์ : ( เป็นเด็กพังก์  ทั้งปาก  คาง  จมูก คิ้ว  ต่างก็เต็มไปด้วยรูและตุ้มมากมาย ) “ ครับ   ผมอยู่ตรงนู้น   ( ชี้ไปที่ร้านสะดวกซื้อ ตรงมุมถนน)   กำลังจะไปหาอะไรกิน  แล้วผมก็เห็นแสงเรือง ๆ จากที่นี่   ยังนึกว่าตาฝาดไป  หรือไม่ก็เป็นแสงฟ้าแลบ  แต่ว่าพอกระพริบตาอีกที สนามกีฬาก็หายไปแล้ว  มีแต่เถ้าถ่าน  มันฟุ้งขึ้นเป็นลูกบอลขนาดใหญ่ ใหญ่มากจริง ๆ เลยครับ “ มีเสียงขานรับว่า ใช่ ๆ ๆ ๆ  จากเด็กพังก์ อีกหลายคน “ เหลวไหลน่ะ .ไอ้เด็กพวกนี้ ก็แค่กุข่าวเพื่อเรียกร้องความสนใจเท่านั้น “ นายตำรวจวัยลางคน  นิ่วหน้าดุ พลางดันทั้งผู้สื่อข่าวและเด็กพังก์ให้ออกจากที่เกิดเหตุ ผู้สื่อข่าว :      ” อาจไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเหตุการณ์ตามคำบอกเล่าเป็นจริงหรือเท็จ แต่ทว่า การบาดเจ็บสาหัส และการเสียชีวิตของกรรมกรที่ทำงานกะพิเศษเมื่อคืนนี้  ก็ยังคงสร้างความคลางแคลงใจให้กับคนทั้งประเทศ  “ (  ทั้งหมด   คือ  ภาพข่าวที่อยู่ในจอทีวี ) ริว แตะรีโมททีวีเพื่อเปลี่ยนช่อง        ทุก ๆ ช่องต่างก็นำเสนอเหตุการณ์ดังกล่าว เขาเดินไปที่ริมหน้าต่าง ..นึกถึงคนไข้ เคสด่วนที่เข้ามาเมื่อคืนวาน สภาพคนไข้เมื่อมาถึงใหม่ๆ     ทั่วทั้งร่างกายมีเพียงแผลพุพองสีแดงเหมือนโดนน้ำร้อนลวก เท่านั้น    ,   แต่แค่เวลาไม่กี่นาทีผิวหนังคนไข้ก็เริ่มไหม้เป็นสีดำและลุกลามไปทั่ว   กว่าจะเข็นเตียงถึงห้อง ICU ร่างของคนไข้ก็ไหม้เกรียมเป็นตอตะโก      สร้างความงุนงงให้กับทีมแพทย์เป็นอย่างมาก   Tuedd ..Tuedd .Tuedd .( เสียงโทรศัพท์ของริวดังขึ้น) -------------- ผู้โทรมาคือ    ซุย “ ที่นี่มันแย่กว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก   แทบไม่เหลือซากเลย “   ซุยเตะเท้าเข้ากับซากเสาที่ถูกเผาเกรียม ,ผลคือ ฝุ่นละอองของเสาฟุ้งกระจัดกระจาย “ ใช่   ไม่มีร่องรอยของกาลี   “  ซุยยังคงเดินสำรวจเรื่อยไป  แล้วเขาก็สะดุดตากับบางอย่าง ..เกร็ดกระจกสีดำ . มันตกกระจายเกลื่อนเป็นวงไม่ใหญ่มาก  แต่ก็ไม่เล็กนัก ..ดูโดยผิวเผินแล้วมันก็คล้ายกระจกสีดำธรรมดา  แต่ว่า  ถ้าพิจารณาดูให้ดีแล้ว มันเหมือนผลึกแก้วที่มีการ cutting เป็นทรงแปดเหลี่ยมมากกว่า  สิ่งนี้ สร้างความประหลาดใจให้กับเขา ..ซุยเอื้อมมือจะไปเก็บ    แต่ทว่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !! “ ใช่จริง ๆ ด้วย  ฮานาบิกิ .ซุยยยยยยยยยยยยยยยยยยย “   หญิงสาวกรีดร้องด้วยความดีใจ   ไม่คาดคิดว่าจะมาเจอ idol ขวัญใจแถว ๆ นี้ แล้วใช้เวลาไม่ถึงนาที ฝูงอิสตรีก็มารวมตัวกันด้วยความรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ...   ซุยไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากต้องวิ่งหนี +++++++++++++++++++++++++++++++++ ห่างออกไปไม่ไกล  กรงเล็บสีดำสนิทบนผิวหนังขรุขระคล้ายสัตว์เลื้อยคลานค่อย ๆ หดกลับคืนและจมหายไปในเงาที่ทอดยาวของซากตึก ในที่สุด ++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 47 10:21:10 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ++++++++++++++++++++++++++++++++++ ******โรงเรียน***** ภายในห้องประชุม นักเรียนเข้าแถว( ซึ่งไม่ค่อยเป็นแนวสักเท่าไหร่ ) มีเสียงพุดคุยกันจ้อกแจ้กจอแจ .. ส่วนใหญ่ก็พูดถึงข่าวไฟไหม้ประหลาด แต่กลุ่มเด็กสาว ที่ส่งเสียงกรี๊ดเป็นระยะๆ อยู่นั้น พวกเธอกำลังพูดคุยถึงเหตุการณ์ที่ได้เจอ ฮานาบิกิ ซุย idol ขวัญใจตัวเป็น ๆ กันอยู่ มิกะ ขยับแว่นไปมา .. เธอเองก็ชอบ ฮานาบิกิ ซุย มากเหมือนกัน “ อะแฮ่ม .อะแฮ่ม .”ครูใหญ่หัวล้านเปิดไมค์ แล้วกระแอมเพื่อเรียกความสนใจ .. นักเรียนเบาเสียงลง แต่ก็ยังไม่หยุดคุย “ เงียบ ๆ กันหน่อยนักเรียน .. วันนี้ครูมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ เนื่องจากเมื่อวานมีเหตุไฟไหม้ที่สนามกีฬาเก่าหลังโรงเรียนของเรา ครูจึงประกาศห้ามมิให้นักเรียนเข้าใกล้บริเวณนั้นอีก “ นักเรียนบางส่วนไม่ค่อยพอใจ(เพราะว่าเคยใช้เป็นทางลัดกลับบ้าน) “ เอาล่ะ ๆ . นอกจากนั้นครูยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เนื่องจากครูชีวของเราคนก่อนได้ลาออกไป ..ตอนนี้เราได้ครูคนใหม่มาแทนเรียบร้อยแล้ว .. ขอแนะนำ ..” ทุกเสียงเงียบลง รองเท้าหนังก้าวขึ้นมายืนข้างแท่นปรัม . มีเสียงฮือฮาจากกลุ่มนักเรียนหญิง “ คุณครู ไฮบาระ โชว “ เสียงปรบมือดังขึ้น มีเสียงเป่าปากปี๊ดป๊าว จากกลุ่มนักเรียนสาวเปรี้ยว ๆ .โชวเพียงแต่ยิ้มมุมปาก ดวงตาสีดำสนิทของเขาพราวระยับ “ สวัสดีครับ ผมไฮบาระ โชว ขอฝากตัวด้วยนะครับ “ เสียงทุ้มนุ่มก้องกังวาน เขากวาดตามองไปยังนักเรียนโดยทั่ว เพียงเพื่อจะหาคนเพียงคนหนึ่ง เพียงคนเดียวเท่านั้น .. ไฮบาระ มิกะ มิกะ อึ้งตะลึงอยู่กับที่ เธอเหมือนโดนมนต์สะกด ณ ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาปรากฏตัว .. +++++++++++++++++++++++++++++++++++ .Scene 3 . “ ครูโชว หล่อชะมัดยาดเลยนะเธอ “ บรรดานักเรียนหญิงยังไม่เลิกเมาท์ถึงความหล่อของโชว “อ๊ะ ! นั่นไง ! ..ไฮบาระ มิกะ “ มิกะที่เพิ่งเดินเข้ามารู้สึกงุนงง กับการจู่โจมของกลุ่มเพื่อนนักเรียนหญิง ( จะพูดให้ถูกควรพูดว่า กองทัพนักเรียนหญิง จะเห็นภาพกว่า ) เธอถูกถามด้วยคำถามมากมาย แต่ล้วนเป็นคำถามที่ไร้สาระแทบทั้งสิ้น มิกะอึกอัก ไม่รู้จะตอบคำถามที่พรั่งพรูเหล่านั้นได้อย่างไร “ อยากรู้เรื่องของผมขนาดนั้นเชียวเหรอ “ เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น . โชวยืนยิ้ม ๆ มือไขว้หลัง บรรดานักเรียนหญิง ต่างก็เคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มมีเสน่ห์ไปตาม ๆ กัน “ ผมขอยืมตัวน้องสาวหน่อยนะครับ “ ว่าแล้วก็คว้ามือมิกะออกมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มนั้น ---------- ที่ห้องพยาบาล .. “ ปล่อยได้แล้วนะ “ มิกะบิดข้อมือน้อย ๆ เป็นสัญญานให้ ไคปล่อยมือของเธอ แต่ไคไม่ปล่อย นอกจากนั้นเขายังดึงเธอมากอดไว้อีกด้วย ..“ อุตส่าห์ตามมาถึงนี่เชียวนะ เรื่องอะไรจะปล่อยเล่า “ “ ไค ปล่อย! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ดแล้วนะ “ มองด้วยสายตาเอาเรื่อง “ อือม หน้ามิกะตอนโกรธ น่ารักจริง ๆ ด้วย“ ไคยอมปล่อยมือ แต่ก่อนปล่อยก็แอบลักหอมแก้มไป 1 ทีตามธรรมเนียม ------- “ บ้าชะมัด ! . ฉันจะหนีไคไม่พ้นเลยรึไง ที่บ้านถ้าโชคดีไคก็อาจไม่กลับ แต่ถ้าเป็นที่โรงเรียนนี่ ก็ต้องเจอกันแทบทุกวันน่ะสิ (มิกะเดินออกจากห้องพยาบาลมาอย่างหัวเสีย ) ว่าแต่ ??? . ไคมาทำอะไรที่นี่ ? “ ------- ที่ห้องพยาบาล . ไคหุบรอยยิ้ม สายตาของเขาหรี่ต่ำ รู้ดีว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้อง “ ออกมาได้แล้ว “ “ ท่านไค . “ หญิงสาวผมยาวตรงเกือบถึงขา ก้มหัวให้ไคด้วยความนบน้อม “ อย่าได้ทำอย่างนี้อีก ถึงเธอจะได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ติดตาม แต่อย่ามาจุ้นจ้านกับเรื่องของฉันเข้าใจไหม “ กระแสคำสั่งที่ขึ้งโกรธ บอกถึงความไม่พอใจของไคเป็นอย่างมาก “ เจ้าค่ะ ..” หญิงสาวรับคำ ใบหน้าไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ห่างออกไปไม่ไกลนัก ในสถานที่แห่งหนึ่งที่มนุษย์ไม่รู้จัก เป็นหลืบซอก ตรอกถ้ำที่มีเปลวไฟโลมไล้ทุกระยะ เสียงกรีดร้องของอะไรบางอย่างที่ยากจะอธิบายได้ ดังไปทั่ว กรงเล็บสีดำสนิทบนผิวหนังขรุขระคล้ายสัตว์เลื้อยคลานก้าวเดินจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ประตูบานใหญ่ ประตูบานนั้นสูงตระหง่านง้ำ ยิ่งกว่าตึกใบหยก เสียอีก และบนบานประตูนั้นเองเป็นแหล่งที่มีของเสียงกรีดร้องอันโหยหวน อมนุษย์หน้าตาหน้าเกลียดหน้ากลัวถูกฝังอยู่ที่นั่นทั้งเป็น ชิ้นส่วนของมันยังขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ดิ้นรนจะออกไปจากประตูแห่งการจองจำบานนี้ เมื่อประตูเปิดออก ความมืดมิด ที่คำว่าสีดำสนิท ก็ยังไม่สามารถอธิบายได้เพียงพอ ได้ทอดยาวไปสู่เบื้องหน้าอย่างไม่รู้จุดสิ้นสุด ไลคาน อสุรกายเจ้าของกรงเล็บสีดำ ก้าวเข้าไปด้วยความหวาดหวั่น สั่นกลัว “กาลีอยู่ที่ไหน “ เสียงถามคำรามด้วย บีท ที่ซ้อนทับ . มิใช่เสียงมนุษย์โดยแน่แท้ . แม้แต่อสุรกายก็ยังไม่พูดด้วยเสียง บีท ที่มีพลานุภาพเยี่ยงนี้ ไลคานทรุดกายหมอบลงกับพื้น ตัวสั่นเทา .. “ ข้าไม่ทราบเลยขอรับท่าน แต่ว่า .แต่ว่า . ข้าได้สิ่งนี้มา “ มันรีบคาย ผลึกสีดำสนิทรูปทรงแปดเหลี่ยม มายื่นไว้เบื้องหน้าอย่างลนลาน แล้วเสียงคำรามด้วยความไม่พอใจก็ดังกึกก้องไปทั่ว ร่างของไลคานปลิวหวือไปแปะอยู่บนประตูทางเข้า ร่างของมันจมหายเหลือเพียงใบหน้าและแขนขา ไลคานหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ กาลี “ เสียงนั้นยังคงรำพึงเรียกชื่อ ของสิ่งมีชีวิตปริศนา “ ท่านการ์ กาลีกำเนิดแล้ว ถึงแม้ว่าเราจะยังตามหากาลีไม่พบ แต่การกำเนิดก็ทำให้หลุมนั้นกว้างขึ้น หากเราทำให้มนุษย์เป็นเมล็ดพันธ์แห่งความชั่วร้าย สมดุลที่มีมาช้านานก็จะสูญสลายไป “ “ เจ้าพูดดี ชูลวา แต่จะทำได้อย่างที่พูดรึเปล่าล่ะ “ เสียงเยาะเย้ย ดังขึ้น หญิงสาวผู้มีอักขระสีสดสลักอยู่บนใบหน้าก้าวเข้ามา ชูลวา ไม่ได้สนใจนางนัก เขาเพียงแต่ค้อมตัวลงต่ำ ลำตัวขนานกับพื้น “ ชูลวาต้องการให้ไลคาน ช่วยเหลือ “ “ เจ้าจะได้มันไป “ แล้วร่างของไลคานก็หลุดออกมาจากบานประตูที่น่าสยดสยอง .. ชูลวา เดินนำหน้าไลคาน อสุรกายสัตว์เลี้ยงของเขาออกไป “ ท่านการ์ “ ย่อตัวเคารพอย่างจงรักภักดี “ กาลีกำเนิดแล้ว อีกไม่ช้านานท่านก็จะกลับมา มาปกครองโลกที่จะสูญสลายและหลอมรวมเพื่อท่าน สุมิเระรอคอยมานานเหลือเกิน “ “ ยังหรอกสุมิเระ การได้ตัวกาลีมิใช่เรื่องง่าย ในยุคที่อาณาจักรของข้าแตกสลายเช่นนี้ พวกเหล่าอมนุษย์ต่างก็จ้องที่จะแก่งแย่งตัวของกาลี ดังนั้น ไม่ว่า กาลี อยู่ไหนจงตามหาให้พบ .. และจงระวังเหล่าปวงเทพและคณะผู้เฒ่าเอาไว้ด้วย แม้ว่าเจ้าพวกโง่เหล่านั้น จะปฏิบัติตามกฏของพวกมันอย่างเคร่งครัด แต่ข้าเชื่อว่ามันจะต้องส่งเทพพิทักษ์มาจุติแล้วเช่นกัน“ “ เจ้าค่ะ “ สุมิเระรับคำสั่ง ก่อนจะเดินจากไปอีกคนหนึ่ง ภายในเงามืด .. ผู้ออกคำสั่ง เจ้าของน้ำเสียงที่ทรงพลังยังคงนอนแน่นิ่งไร้ชีวิต มีเพียงแต่จิตวิญญาณที่ยังไม่สามารถรวมหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างที่นิ่งสงบอยู่ในโลงปิดผนึก การ์ ..ผู้ยังคงหลับไหล ..และรอคอยการตื่นครั้งยิ่งใหญ่ที่ใคร ๆ ก็ต้องสะท้านสะเทือนกับการกลับมาของเขา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Scene 4 “นายคิดว่ามันเป็นอะไร “       ซุยมองภาพเสก็ตสามมิติรูปผลึกแก้วสีดำสนิท  บนจอคอมพิวเตอร์ ริว :    นั่งคลิกเมาท์  เพื่อหาคำตอบจากโลกไซเบอร์ที่กว้างขวางและไม่มีอาณาเขตจำกัดกั้น     แล้วภาพวาดโบราณ   ที่ร่างไว้คร่าว ๆ ก็ปรากฎ ( มันเป็นภาพถ่ายจากหนังสือที่เก่าคร่ำและฉีกขาด )    มีคำบรรยายใต้ภาพเป็นภาษาอาราบิกโบราณกำกับไว้ “ เปลือกแห่งการจองจำ  นาน 1 กัลป์ได้ปริออก  ... พร้อมกับการไชโยโห่ร้องของเหล่าอมนุษย์ ด้วยเหตุแห่งผู้ปกครองเผ่าพันธ์ได้ถือกำเนิด   “ ข้อความสั้น ๆ ในหนังสือ 1 หน้าที่ถูกกระชากฉีดขาด ...... มันคือ Misty Myth หนังสือต้องห้ามในอดีตกาลที่ถูกเผาทำลาย “ มันหมายความว่ายังไง ..สิ่งนั้นมันเป็น  เปลือก  ยังงั้นรึ “    ซุยขมวดคิ้วมุ่น   .  คำตอบที่คลุมเครือเช่นนี้ไม่ได้สร้างความกระจ่างมากนัก “ และที่ไม่เข้าใจก็คือ  ทำไมเราต้องมาตามกาลี  เหมือนควานหาเข็มที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของมหาสมุทรแบบนี้....ทั้งที่พวกเขาให้เราจุติแต่กลับไม่รู้เรื่องราวใด ๆ ของกาลีเลยสักอย่าง “  ซุยพูดอย่างหงุดหงิด “ เพราะร่างของมนุษย์มีข้อจำกัด  ไม่อาจบรรจุความทรงจำที่มากมายของพวกเราได้    แม้แต่ส่วนที่น้อยนิดก็ยังถูกกลบฝังไว้ในมโนสำนึก ยากต่อการขุดคุ้ย  “   ริวอธิบายเนิบ ๆ   สิ่งเดียวที่ตราติดในความทรงจำของเขา  คือ  คำทำนายถึงภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้น ในขณะที่ซุยตราตรึงกับภาพของ  ตึกรามบ้านช่องที่เคยเจริญรุ่งเรือง  และอาณาจักรของมนุษย์ที่ล่มสลายในอดีต +++++++++++ ด้านไค..... เขากำลังเดินสำรวจในสนามกีฬาเก่า   มองปริศนาซากอาคารที่เผาไหม้   เมื่อมาหยุดยืนที่อาณาเขตวงกลม ( แต่ผลึกสีดำหายไปหมดแล้ว ) ไคหลับตาลง  ยื่นมือออกมาข้างหน้า  แล้วคลื่นพลังลึกลับบางอย่างที่ยังคงหลงเหลือ ก็ก่อตัวเป็นกลุ่มควันอย่างเงียบ ๆ .มันม้วนตัวแล้วไหลลงบนมือของไค “ อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา “    ไคครางต่ำในลำคอ  รับรู้ถึงพลังที่อาบไล้ไปทั่วร่าง  เป็นพลังอันอบอุ่น เขารู้ดีว่านี่เป็นเพียงส่วนน้อยนิด  หากเทียบกับพลังที่เกิดขึ้นในวันนั้น .แล้ว ดวงตาสีม่วงของไคเปิดขึ้น ริมฝีปากหยักขึ้นน้อย ๆ  เขาจ้องมองไปยังโรงเรียน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ มืดมิดเหลือเกิน .ที่นี่มันที่ไหนกัน . แต่ทำไมเธอจึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ( มิกะพยายามทบทวน  เธอพยายามเพ่งตาไปในความมืด  พยายามจะก้าวขาออกเดินแต่มันก็ไร้ประโยชน์   ร่างของเธอไม่มีอยู่จริง .มันว่างเปล่า  มิกะรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นวัตถุอุ่นนุ่ม ไร้รูปทรง รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเพียงนิวเคลียสหนึ่งเท่านั้น) ..ช่วยด้วย .ชะ ..ช่วยด้วย . อ๊ากกกกกกกกก ..ผลุ ผลุ ผลุ . เสียงที่ทุกข์ทรมาน และเสียงประทุของบางสิ่งบางอย่างดังสลับกันจนไม่รู้ว่าเสียงใด เป็นเสียงใดช่วยด้วย !! สิ้นสุดเสียงร้อง ก้อนเนื้อที่มีน้ำเมือกไหลเยิ้มก็ทะลุทะลวงไปทุกแห่งในความมืดมิด มันแตกกระจายและแทรกซึมไปทุกที่ แล้วมันก็เบียดเสียดเข้ามาในตัวเธอ !! “ ม่ายยยยยยยยยยยยยย “ มิกะแผดเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ เธอตื่นขึ้น   แสงสว่างจ้าสาดตาจนเธอปรับภาพแทบไม่ทัน ..แล้วจึงเห็นว่าทั่วทั้งห้องเรียนจับตามองเธอเป็นจุดเดียวอย่างสนใจ นี่เธอฝันร้ายตอนกลางวัน !!..... “ ไฮบาระ  มิกะ “  เสียงครูวิชากายวิภาค  เรียกชื่อเธอ   “ กล้ามากนะที่หลับในวิชาของฉัน งั้นเย็นนี้เธอก็อยู่ทำความสะอาดห้องวิทยาศาสตร์ด้วยก็แล้วกัน“  ครูกายวิภาคสั่งเสียงเฉียบก่อนเก็บตำราออกจากห้องไป   “ ค่ะ “  มิกะตอบรับเสียงอ่อย ๆ .. เธอได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก ดังมาจากกลุ่มเพื่อนนักเรียนหญิงที่นั่งใกล้ ๆ มายุมิ  ผู้ได้รับฉายา sweet prince  ป้องปากหัวเราะด้วยจริตน่ารัก   “ ฉันปล่าวหัวเราะเธอนะ  มิกะ “      รีบแก้ตัวเมื่อเห็นมิกะมองมา  จริง ๆ แล้วหล่อนพึ่งจะนินทามิกะอย่างสนุกปากเมื่อตะกี้อยู่เลย   มิกะเลิกสนใจ  เธอไม่อยากใส่ใจกับมายุมิแล้ว ..เมื่อก่อนเธอนึกอยากอยู่กลุ่มเดียวกับมายุมิ  เพราะหล่อนเป็นคนสวยน่ารัก  และเป็นที่ popular มาก ๆ  มิกะยอมเป็นผู้ติดตามของมายุมิ   แต่ก็ถูกแกล้งอยู่เสมอ   มายุมิมีวิธีแกล้งที่แนบเนียนและไม่ทำให้เธอดูเป็นนางร้ายในสายตาใคร ๆ .. ในทางตรงกันข้าม   คนที่ถูกมายุมิแกล้งจะกลับกลาย เป็นตัวตลกเป็นตัวโจ๊กสาธารณะที่มีแต่คนหัวเราะเยาะเข้าใส่     ,   อย่างคราวทำความสะอาดห้องวิทยาศาสตร์  และเธออยู่กลุ่มเดียวกับมายุมิ ..มายุมิแกล้งใช้ให้เธอทำนู่นทำนี่จนหัวปั่น  จนกระทั่งมิกะก็หมดความอดทน   เธอตวาดใส่มายุมิเป็นครั้งแรก “ เลิกทำตัวเป็นเจ้าหญิงสักทีได้ไหม  มายุมิ .ถ้าเธอไม่ทำอะไรด้วยตัวเองซะบ้าง  เธอจะทำอะไรไม่เป็นเลยนะ“   มายุมิทำหน้าเหรอตกใจ   รับปากเสียงอ่อย พร้อมกับกล่าวคำว่า   “ ขอโทษ “       แต่ยังไม่ทันสิ้นคำ   มายุมิก็แกล้งขัดขา  จนมิกะเซถลาไปยังตู้บ่มเชื้อรา  แน่นอนทั่วทั้งร่างกายของมิกะเต็มไปด้วยเชื้อราที่บ่มเพาะเอาไว้ จากนั้นเป็นต้นมา  เธอก็ได้รับฉายาน่าขยะแขยงว่า   ‘ยายเชื้อรา’ ++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 13:57:08 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Scene 5 มีนักเรียนหลายคนแอบมุงดูเหตุการณ์ของ  ชาย-หญิง คู่หนึ่งที่กำลังสนทนากันอยู่ตรงสุดทางเดิน “ อุ๊ยตาย  นายนั่น ..กล้าเกินไปหรือเปล่า  สะเออะเอาหน้าอย่างนั้นมายื่นจดหมายรักให้มายุมิเนี่ยนะ “ “ อื้อนั่นน่ะสิ  มายุมิน่าสงสารนะ ..ถึงอยากจะปฏิเสธ  แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไม่ทำให้อีกฝ่ายไม่เสียใจได้ยังไง   . มายุมิน่ะรักษาน้ำใจคนเสียด้วยน่ะสิ “ ในสายตาของใครต่อใคร  มายุมิช่างเป็นนางเอกที่แสนดีซะจริง ๆ ด้านมายุมิ : “ ขอความกรุณารับไว้ด้วยนะครับ “  ชายหนุ่มสิวเขรอะ ยื่นซองจดหมายไปเบื้องหน้า “ อะไรกันเนี่ย  ไคซาว่า ..ฉันไม่นึกหรอกนะว่าเธอจะไม่เจียมตัวขนาดนี้ “  มายุมิพูดยิ้มหวาน แต่วาจากลับเชือดเฉือน “ วะ .ว่าไงนะครับ “  ชายหนุ่มเริ่มหน้าเจื่อน  แต่ไคซาว่าก็คิดว่าคงฟังผิดไปแน่ ๆ   ----ก็คุณมายุมิน่ะ  แสนจะอ่อนหวาน แล้วก็ใจดีนี่นา---- “ ฉันว่าคนอย่างนายไม่เจียมกะลาหัว   หน้าตาก็ห่วย   . กล้าดียังไงเอาจดหมายรักเส็งเคร็งนี่มายื่นให้ฉัน   คนอื่นจะมองฉันยังไงถ้าฉันรับจดหมายของนาย “  โดนเข้าไปเต็มชุด  ไคซาว่าผงะ “ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ ที่พูดถึงขนาดนั้นน่ะ “ มิกะที่บังเอิญผ่านมาได้ยิน ทนไม่ได้ “ อ๊ะ!  นึกว่าใคร  มิกะเองเหรอ . ทำไมล่ะ  หรือว่าเธอแอบชอบไคซาว่าอยู่ ?....ฉันขอโทษนะ ที่ต้องปฏิเสธความรู้สึกของไคซาว่าแล้วก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย “  เจตนาพูดประโยคสุดท้ายเสียงดัง  พลางก้มหัวให้มิกะเป็นเชิงขอโทษ     ดังนั้นถ้ามองจากสายตาคนภายนอก มายุมิก็ได้ shot นางเอกผู้น่าสงสารไปอีกแล้วเต็ม ๆ ......  มิกะกัดฟันกรอด มองไปยังกลุ่มคนที่จับกลุ่มมองกันตาแป๋ว “ ใครบอกเธอกันฮะ  ว่าฉันชอบไคซาว่า .. อย่างฉันจะไปชอบไคซาว่าได้ยังไง !! “  แล้วมิกะก็ชะงัก  เมื่อนึกขึ้นได้ว่าการที่เธอตะโกนเช่นนั้น ก็เท่ากับเป็นการซ้ำเติมไคซาว่า “ ดะ.....เดี๋ยว !  ไคซาว่า  ฉัน  !~“           มิกะขอโทษไคซาว่าไม่ทัน   เพราะเขาวิ่งออกไปจากที่แห่งนั้นเสียแล้ว +++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 14:21:40 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 47 17:18:19 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 +++++++++++++++++++++ .Scene 6 . ตอนเย็น ..แสงแดดสีแดงสุดท้ายกำลังจะลับขอบฟ้า เสียงกาตัวใหญ่ร้องทักความมืดที่กำลังจะมาเยือน เด็กหนุ่มที่ชื่อ ไคซาว่า เดินก้มหน้าก้มตา จนเป็นการยากที่จะสังเกตสีหน้าอันแท้จริงของเขาได้ ไคซาว่ากำลังนึกถึงคำพูดที่เชือดเฉือนของมายุมิ ..แล้วก็นึกถึงคำพูดของมิกะด้วย “ แม้แต่ยายเชื้อราก็ยังพูดอย่างนั้น “ ไคซาว่าพูดรอดไรฟัน .ความรู้สึกอับอาย และ ความรุ้สึกโกรธ ปะปนจนเขาไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนมันมีมากกว่ากัน ในตรอกแคบ ๆ เงาลึกลับทอดตัวตาม ไคซาว่ามาอย่างเงียบเชียบ . ------------- เสียงครุ้งคริ้งดังเป็นจังหวะ ..มิกะหอบเอาชุดหลอดทดลองที่พึ่งจะทำความสะอาดเสร็จขึ้นมาตามขั้นบันได เธอคิดว่าพรุ่งนี้ควรจะไปขอโทษไคซาว่าดีกว่า แล้วทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงนี้ “ อือ .อา .โอววว “ เสียงครางพิลึกพิลั่นดังรอดมาจากห้องพยาบาล ความอยากรู้ทำให้เธอเยี่ยมหน้าดูตรงช่องประตูที่แง้มอยู่ หญิงสาวในชุดนักเรียนกำลังนั่งบนตักและแลกจุบเร่าร้อนกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง .. ฝ่ายหญิงสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยผมเผ้ายุ่งเหยิง ในขณะที่ฝ่ายชายยังคงเนี้ยบกริบทุกกระเบียดนิ้ว พวกเขานัวเนียกันอย่างกับหนังเรทอาร์ “ น่าไม่อายจริง ๆ คนพวกนี้ “ มิกะพึมพำก่อนละสายตา .แต่แล้ว เธอก็ต้องกลับมาแอบดูใหม่อีกครั้ง ! นั่นมัน !..... มายุมิ กับ ไค นี่นา ! คริ้ง ! ..เสียงหลอดแก้วกระทบกัน คู่ขาที่นัวเนียหยุดพฤติกรรมกระทันหัน ไคหรี่สายตามายังบานประตูที่เปิดแง้มอยู่ ( มิกะ หลบฉากพลางหอบหายใจด้วยความตื่นเต้น ..กลัวว่ามายุมิ กับ ไค จะเห็นเธอ ) “ อาจารย์โชวคะ “ มายุมิครางเรียก สายตายังหรี่ปรือด้วยอารมณ์ที่ค้างคา ไค เลื่อนตัวของมายุมิออกจากตัก หมดความใส่ใจกับอกขาวเนียนที่เปิดแบะรอท่าอยู่ “ กลับบ้านไปเถอะมายุมิ . วันนี้ครูช่วยเธอได้แค่นี้แหละ “ “ แต่ว่า “ มายุมิประท้วง “ ตอนนี้ครูไม่มีอารมณ์กับเธอแล้ว ..กลับบ้านไปสิ “ นับเป็นประโยคที่ทำร้ายจิตใจของมายุมิเป็นอย่างมาก เธอรีบติดกระดุมที่หน้าอก และรวบผมยาวให้เข้าที่ .. ตั้งแต่เกิดมามายุมิไม่เคยถูกผู้ชายหน้าไหนปฏิเสธมาก่อน มายุมิเชิดหน้า เดินไปคว้ากระเป๋า ..ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยไฟแค้น ปัง !......มายุมิปิดประตูอย่างแรง “ไฮบาระ โชว .. แล้วเราจะได้เห็นดีกัน “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ในห้องพยาบาล . “ ท่านไค ไม่น่าปล่อยเหยื่อไป . ถึงจะเป็นเหยื่อชั้นเลวก็ตาม “ หญิงสาวผมยาวตรงถึงขาปรากฏกายขึ้นตรงมุมหนึ่งของห้อง “ฉันไม่มีอารมณ์ .. เธอจัดการแทนฉันก็แล้วกัน “ ------------------------ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 47 17:20:34 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:48:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ------------------------ “ แย่ชะมัด ดันไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นซะได้ “ มิกะวางตะกร้าหลอดทดลองอย่างหัวเสีย แล้วก็นึกโกรธที่ไค เอาร่างของพี่ชายเธอไปทำเรื่องลามกแบบนั้น “ เป็นถึงครูดันมามั่วกับนักเรียนสาว ไม่มีศีลธรรม ไม่จรรยาบรรณ ไม่มี ..อุ๊ ! “ มิกะอุทานตกใจ เพราะร่างของเธอโดนสวมกอดจากด้านหลัง “ โรคจิต “ ไคกระซิบเบา ๆ ข้าง ๆ หูของมิกะ . มิกะดึงตัวเองออกจากการกอดอย่างทุลักทุเล “ ว่าใครโรคจิต “ “ ก็ใครไปแอบดูคนอื่นเขากำลังจู๋จึ๋กันล่ะ “ มิกะหน้าแดงไปถึงหูทันที ภาพที่เขามีอะไรกับมายุมิฉายชัดเสียจนเธอรู้สึกละอาย “ เธอทำให้ฉันเสียเหยื่อไปแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบอารมณ์ของฉันด้วย “ บอกกล่าวประโยคที่มิกะไม่เข้าใจ จากนั้นไคก็ดึงตัวมิกะเพื่อซุกใบหน้ากับต้นคอขาว ขบเม้นเนื้อนุ่มนิ่มบริเวณนั้นเบา ๆ มิกะที่มึนงงอยู่ใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะเข้าใจคำพูดของเขา นี่ไคจะใช้เธอแทนมายุมิ งั้นเหรอ !!! “ ปล่อยนะไค ..ปล่อย ! “ ดิ้นขลุกขลักในวงแขน ทำไมแขนไคถึงรัดเธอแน่นได้ขนาดนี้นะ แล้วจู่ ๆ ภาพรอบกายของมิกะก็จางหายอย่างกระทันหัน ที่นั่นไม่มีใครเลยแม้แต่ไคที่โอบรัดเธออยู่ก็หายไปด้วย “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “ เสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ก้าววิ่งอย่างถี่กระชั้น ร่างของหญิงสาววิ่งเข้ามาหกล้มตรงหน้าของมิกะ .เธอเห็นใบหน้านั้นไม่ชัด “ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย .. ใครก็ได้ช่วยฉันที “ มิกะอยากเอื้อมมือไปช่วยฉุดร่างนั้นให้ขึ้นมา แต่ร่างของเธอกลับขยับเขยื้อนไม่ได้ “ อย่า !... อย่า !..... ได้โปรด ฉันกลัวแล้ว อย่าทำฉันเลย “ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้น จากความมืดก้อนเนื้อที่มีน้ำเมือกฉ่ำเยิ้มค่อย ๆ โผล่ออกมาอย่างเชื่องช้า ก้อนเนื้อที่น่าขยะแขยงไหวตัวขยับส่ายไปมาดั่งกำลังหัวเราะร่าในชัยชนะของมัน มันคลืบคลานไปห่อหุ้มร่างของหญิงสาวเคราะห์ร้าย เสียงหวีดร้องอย่างทรมานดังขึ้น เซลล์ผิวของก้อนเนื้อแทรกซึมไปตามอณูผิวของหญิงสาว แล้วจู่ ๆ ภาพที่เคยพร่าเลือนกลับถูกซูมเข้ามาฉายชัดในสายตาของมิกะ ..ผู้หญิงที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่เบื้องหน้า คือ..... “ มายุมิ !!!!!!!!!!! “ “ กะ ..มิกะ .มิกะ “ เสียงทุ้มนุ่มของไคเรียกชื่อของเธอ ไม่เพียงเท่านั้นใบหน้าที่เป็นกังวลยังลอยวนเวียนอยู่เบื้องหน้าของเธออีกด้วย มิกะ ผวาเข้ากอดเขาในทันใด ภาพที่น่าสยดสยองในฝันร้ายของเธอ กำลังทำให้เธอตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว “ เธอเป็นอะไรมิกะ ” “ ฉันเห็น เห็น .” ร่างกายยิ่งสั่นมากขึ้นเมื่อนึกถึงภาพในฝัน “ เธอเห็นอะไร ? “ “ ฉันเห็นมายุมิ . ตาย “ มิกะฝังใบหน้าในอกหนา ไม่อยากหลับตาเพราะกลัวว่าจะเห็นภาพนั้นอีก ด้านไค เขากอดร่างมิกะเอาไว้ แต่สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง และแสงสว่างวาบสีม่วงก็เปล่งขึ้นอีกครั้ง +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Scene 7 นับเป็นเช้าที่ย่ำแย่สำหรับมิกะเสียจริง ๆ เมื่อคืนกว่าเธอจะข่มตานอนได้ ก็ปาเข้าไปเกือบตีสี่  (ดังนั้นสภาพของมิกะตอนนี้จึงอิดโรยเป็นอย่างมาก )      มิกะเดินช้า ๆ ไปยังห้องเรียน แล้วก็ต้องแปลกใจที่เห็นนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่มายืนชะเง้อมองที่ริมหน้าต่าง “ มีอะไรเหรอ “   “ ก็ไคซาว่าน่ะสิ    ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมา วันนี้ถึงได้หล่อผิดหูผิดตาขนาดนั้น “ มิกะมองตามคำบอกเล่า   จึงได้เห็นว่าไคซาว่าคนใหม่แสนหล่อเริ่ดแบบไร้ที่ติกำลังยืนคุยท่ามกลางหมู่สาว ๆ มิกะรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่ไคซาว่าได้เปลี่ยนแปลงไปมากมายขนาดนั้น ..  แต่ว่าความสนใจของมิกะไม่ได้อยู่ที่ไคซาว่านานนัก เธอจ้องมองไปยังโต๊ะที่ว่างเปล่า   --- ในความคิดของมิกะ --- มายุมิยังไม่มาอีกงั้นเหรอ ..  จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ   ขออย่าให้เป็นอะไรเลย   “ สวัสดี  คุณมิกะ “  จู่ ๆ ไคซาว่าก็เดินเข้ามาทักทาย “ อะ เอ่อ    สวัสดี “ เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องมายุมิ    ก็เลยตกใจ “ งานเย็นนี้  ก็ไปด้วยกันสิ .... นะครับ “ “ งานเหรอ ? “ “ ครับ ..  ผมพึ่งจะนัดกับเพื่อนไปคาราโอเกะ   เพราะว่าผมน่ะไม่ค่อยได้มีเพื่อนในห้องเท่าไหร่  ,  พออุตส่าห์เปลี่ยนแปลงตัวเอง   ก็เลยอยากสร้างความสัมพันธ์กับเพื่อน ๆ ..  ดังนั้นคุณมิกะก็ไปด้วยกันเถอะนะครับ “   ไคซาว่าส่งยิ้ม  ชนิดที่สาวๆต่างพากันหลงใหล ,  แต่สำหรับมิกะผู้คุ้นเคยกับยิ้มหล่อบาดตาของไคเป็นอย่างดีจึงไม่รู้สึกอะไร “ อื้อม .ได้สิ “     มิกะพยักหน้ารับปาก   แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าต้องขอโทษไคซาว่า   เรื่องเมื่อวาน “ ไคซาว่า  ,  เรื่องเมื่อวานนี้  ต้องขอโทษด้วย   คือ ฉันไม่ได้เจตนาที่พูดไปอย่างนั้น “    มิกะน่าจะโล่งอกที่พูดออกไปได้   แต่ชั่วนาทีที่สบตากับไคซาว่า   ทำให้เธอคิดว่าเธอไม่ควรพูดมันออกมา     สายตาของไคซาว่าเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง มิกะสัมผัสได้ถึงพลังแห่งความโกรธแค้น .ทำไมไคซาว่าถึงได้เกลียดเธอ ? แล้วจู่ๆ  ความเจ็บแปลบก็จู่โจมที่หลังมิกะ  ดังมีระนาบไฟสองขีดมาทาบอยู่   ( โดยไม่รู้ตัว   .... กลางหลังของมิกะมีรูปลายประหลาดปรากฎเป็นแนวยาว   มันเป็นลายอาลักษณ์อักขระโบราณ  และบัดนี้มันเรืองวาบราวกับไฟ !?!! ) (ขณะเดียวกัน)--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------     ริว ( vic) ที่อยู่ในช่วงพักหลังการผ่าตัดก็ทรุดลง  , ก้มลงมองหลังมือของตัวเอง    เกร็ดสีเขียวมรกตผุดขึ้นอยู่มากมาย    ซุย ( vanness ) ผงะถอยหลัง  ,  แสงแฟลชวูบวาบและกระจกสะท้อนกำลังกระทบดวงตาสีเงินยวงออกเหลือบเปล่งประกาย . เหนือขึ้นไป สายฟ้า  สว่างแล่นแปลบปลาบ  ทั้งที่เป็นเวลากลางวัน !! ปฏิกิริยาโต้ตอบเหล่านี้คืออะไรกัน ??? ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ “  ไคซาว่า  รึ “   เสียงหวานแหวว  เอ่ยทักทายไคซาว่า  ,  ดั่งระฆังช่วย ตีดังหมดยก  ร่างของมิกะทรุดฮวบลงนั่งกับเก้าอี้ทันที มายุมินั่นเอง หล่อนมาโรงเรียนแล้ว ... และกำลังให้ความสนใจกับไคซาว่า “ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ  เลยว่าเป็นเธอ “  มายุมิพูดจายิ้มแย้มตื่นเต้น   ผิดกับท่าทีที่แสดงต่อไคซาว่าเมื่อวานลิบลับ   “ ครับ .เป็นผมเอง “  ไคซาว่าโต้ตอบยิ้ม ๆ อย่างมีไมตรี มิกะมองทั้งคู่อย่าง  งง ๆ .. มายุมิต่างหากที่ไคซาว่าควรเกลียด ไม่น่าจะเป็นเธอ ..แล้วทำไม ? บางทีเธออาจจะตาฝาดไปก็ได้    ที่เห็นความเกลียดชังในดวงตาคู่นั้นของเขา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 14:53:50 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 47 17:24:17 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Scene 8 .เมื่อกี้  มัน ! .....   เกิดอะไรขึ้น ?? .  นายก็ด้วยหรือ  ริว  ?     ฉันน่ะรู้สึกราวกับว่าร่างกายของฉันมันประทุเอาพลังบางอย่างออกมา ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน  ทั้ง ๆ  ที่พลังของฉันจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อฝนตกเท่านั้น  ตอนนี้นายอยู่ใกล้  ๆ โรงพยาบาล รึ .. .  เปล่านี่  ฉันยังอยู่ที่ชิบูย่า มาถ่ายแฟชั่นที่นี่.    ฉันนึกว่านายอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ซะอีก . ..  แปลก !  ทั้งที่เราไม่เคยติดต่อผ่านกระแสจิตได้  ในระยะทางที่ไกลกันขนาดนี้ . งั้นก็แสดงว่าพลังของเราเพิ่มขึ้นน่ะสิ .. แต่ว่า ....  เป็นเพราะอะไร ???.......... ----------------------------- “ ไปแล้วนะคะคุณแม่  “  มิกะในชุดลำลองง่าย ๆ โผล่หน้าเข้ามาบอกคุณแม่ “ จ้ะ  อย่ากลับดึกนะจ๊ะ .. “  คุณแม่ส่งยิ้มอบอุ่นให้ลูกสาว  ก่อนจะตักข้าวให้คุณพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่   ดูแล้วช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเสียจริง ๆ มิกะยิ้มน้อย ๆ นึกมีความสุขที่ได้อยู่ในครอบครัวนี้ “ อ้อ !   มิกะช่วยแวะเอาอาหารนี่ไปฝากพี่โชวหน่อยก็แล้วกันนะ “   ชู เถาปิ่นโตขึ้น   ก่อนจะวางแหมะเข้าที่มือของมิกะ “ ค่ะ “  ตอบรับเสียงอ่อย ๆ “ จะว่าไปแล้ว  อพาร์เมนต์ของโชวอยู่ตรงไหน   เขาก็ไม่เคยบอกแม่นะ  ก็มีแต่มิกะเท่านั้นแหละที่โชวเขายอมให้ไปหาที่นั่น ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ  โชวดูเปลี่ยนไปมากเลย   .  ถึงเขาจะแวะมาค้างที่นี่บ้าง  แต่พ่อกับแม่กลับรู้สึกว่าเขาอยู่ห่างไกลจากพวกเราไปทุกที “   สายตาของคุณแม่อ่อนเศร้าลงเมื่อพูดถึง ลูกชายคนโต “ คงไม่มีอะไรหรอกคุณ    โชวน่ะโตแล้วเขาก็คงอยากมีอิสระบ้าง .  อย่าคิดมากเลยนะ “ คุณพ่อเข้ามาปลอบภรรยาของตัวเอง --------------------------------------------------------------------------------- มิกะเดินออกมาจากบ้านอย่างหงอย ๆ  รู้สึกกร่อยจนไม่อยากไปงานเลี้ยงของไคซาว่า   เพราะตาบ้านั่นคนเดียวเลย ที่ทำให้คุณแม่ต้องเศร้าอย่างนี้ “  ตาไคบ้า ! “>:( “ ว่าใครบ้า  ”  มิกะสะดุ้งโหยง   เพราะเสียงของไคมากระซิบอยู่ข้างหู “ ทำไมชอบมาอย่างงี้ทุกทีนะ  “  นิ่วหน้าใส่เขายังไม่หายตกใจ “ แล้วนี่จะไปไหน “   หรี่สายตาดุๆ สำรวจทั้งเนื้อตัวของมิกะ  วันนี้เธอแต่งตัวน่ารัก  ใส่กางเกงกึ่งกระโปรงและที่ริมฝีปากก็ทาลิปกลอสบาง ๆ ด้วย .มิกะไม่เคยสนใจเรื่องสวยงามมาก่อน  ต้องมีนัดกับใครเป็นแน่ “ ไปเที่ยวกับเพื่อน .. แต่ไม่กลับดึกหรอกนะ “  รีบตอบทันควัน แล้วก็นึกขึ้นได้ -----ยายบ้าเอ๊ย   ทำไมต้องไปพูดแก้ตัวเหมือนกับต้องขออนุญาตเขาด้วยเล่า เขาไม่ใช่พี่โชวซะหน่อย----- “ งั้นหรือ ..กับเพื่อนชาย ? “ “ ก็มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงนั่นแหละ    เพื่อนในห้องน่ะ  “    แล้วทำไมฉันต้องมาอธิบายด้วยเนี่ย   “  เอ้า ! นี่คุณแม่ฝากมาให้....กินซะ “   ยื่นกล่องปิ่นโตขนาดใหญ่ให้เขา ไค  ผินหน้าไปทางอื่นไม่รับปิ่นโต    “ ไม่กินหรอก  ก็นั่นน่ะไม่ใช่แม่ฉันนี่ “  พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มิกะเลือดขึ้นหน้า  “ มันจะมากไปแล้วนะ  !  ทั้ง ๆ ที่คุณแม่ตั้งใจทำให้พี่โชวกิน  ไคที่ใช้ร่างของพี่โชวอยู่ก็ควรหัดนึกถึงบุญคุณของพี่โชวซะบ้างเซ่ “   “ คนที่ใช้ร่างและควรนึกถึงบุญคุณ   คือไอ้คนที่ชื่อโชวต่างหาก . ฉันน่ะเป็นเจ้าของร่างที่แท้จริงนี้มานานแล้ว “  เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา    ไคหันหลังเดินกลับไปยังรถลีมูซีนที่จอดแอบอยู่ในเงามืด มิกะได้แต่มองจ้องแผ่นหลัง  ความเย็นชาที่เขาแสดงต่อครอบครัวของเธอ  สร้างความรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ....   .. นึกใบหน้าที่ยิ้มอิ่มของคุณแม่ในขณะที่ตั้งอกตั้งใจทำอาหารปิ่นโตนี้เพื่อพี่โชว  มีคุณพ่อที่เป็นผู้ช่วยยืนหัวเราะขำอยู่ข้าง ๆ ทั้ง ๆ ที่พวกท่านตั้งใจทำเพื่อลูกชายที่ท่านรักมากแท้ ๆ .ทั้ง ๆ ที่ท่านตั้งใจทำมันถึงขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ   .  แต่ว่าผู้ชายคนนี้กลับไม่เห็นถึงคุณค่าของมันเลย “ ฉันน่ะ   ไม่เข้าใจหรอกนะว่าไคหมายถึงอะไร  แต่คุณพ่อ คุณแม่ เขาก็ยังนึกเสมอว่าไคเป็นลูกชายของเขา .. การที่ไคกลับมาในร่างของพี่ชายก็เหมือนนำหัวใจของพวกท่านที่แตกสลายกลับมาด้วย ..ฉันขอร้องล่ะอย่าทำให้ท่านต้องผิดหวังจะได้ไหม    คนสองคนนั้นเขาเป็นคนดีเกินกว่าจะได้รับความเสียใจนะ “     มิกะนั่งกอดปิ่นโตร้องไห้ ไคหยุดกึก ..  แล้วเดินกลับมา คว้าเอาปิ่นโตมาถือไว้  และฉุดข้อมือของมิกะให้เดินตามไปยังรถลีมูซีน ---------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 15:04:33 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 47 14:23:18 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 47 16:54:32 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 “ หยุดร้องไห้ซะ “ ไคสั่ง มิกะมองหน้าส่งสายตาค้อน ๆ ไปยังไค .. นึกเคืองที่คนพูด พูดอย่างกับว่าคนเราจะเปิดปิดก๊อกน้ำตาได้ง่าย ๆ มิกะพยายามจะหยุดร้อง แต่ก็ยังมีก้อนสะอึกสะดุดอยู่ในลำคอเป็นระยะ ๆ “ แล้วจะพาฉันไปไหน . “ ถามไคหน้าเง้า “ ไปบ้านฉัน “ ตอบเรียบ ๆ ตามเคย “ แต่ฉันมีนัดกับเพื่อน “ มิกะท้วง “ แล้วไงล่ะ .. “ สายตาไม่แยแสจริงๆ .. ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมาก มิกะไม่น่าหลวมตัวเดินตามเขามาเลย “ เธออยากให้ฉันกินข้าวปิ่นโตนี้ ก็ต้องทำหน้าที่ให้เต็มที่สิ “ มิกะจะอ้าปากถามว่า --- ฉันยังต้องทำอะไรอีก --- แต่นึกไปนึกมาอยู่เฉย ๆ ดีกว่า .. ผู้ชายคนนี้ยิ่งสนุกกับปฏิกิริยาของเธออยู่ด้วย ขืนพูดอะไรมากไปกว่านี้จะเป็นการเปิดทางซวยเข้าหาตัวเองซะเปล่า ๆ แล้วรถก็แล่นเข้ามาในอาณาเขต “ บ้าน “ ที่ไคพูดถึง ..จริง ๆ แล้วเขาใช้สรรพนามเรียกไม่ถูก ไอ้สิ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้านั้นมันควรจะเรียกว่า ** ปราสาท ** น่าจะถูกกว่า เมื่อก้าวลงมาจากรถ .. บรรดาคนรับใช้ก็เข้าแถวเรียงกันเป็นตับยืนโค้งคำนับกล่าวต้อนรับกลับบ้าน ไคสั่งอะไรก็ไม่รู้ มันแผ่วเบาจนเธอจับใจความไม่ได้ ..บัตเลอร์คนที่รับคำสั่งเดินลับหายเข้าไปข้างใน ไคเดินมาจูงมือมิกะให้เดินเข้าไปในบ้าน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ มิกะนั่งหน้าเง้า “ อะไรอีกล่ะ “ ไคถามอย่างเนือย ๆ “ ก็ทำไมฉันต้องมานั่งป้อนข้าวให้ไคด้วย “ ยังหน้าบึ้งขณะที่คีบเนื้อปลาใส่ปากให้เขา “ ช่วยไม่ได้ ก็เธอจะให้ฉันกินข้าวกล่องนี้ให้ได้เองนี่ “ เคี้ยวหงับ ๆ พลางคีบเนื้อจ่อรอที่ริมฝีปากของมิกะบ้าง มิกะอ้าปากงับเคี้ยวตุ้ย ๆ ด้วยความอร่อย .. ( กำลังหิวเพราะยังไม่ได้กินข้าวเย็น กะว่าจะไปกินกับเพื่อน ๆ หลังจากร้องคาราโอเกะเสร็จน่ะสิ) “ ถึงงั้นก็เหอะ ..ก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉันมานั่งบนตักไคนี่ “ พูดไปก็เคี้ยวไป หยิบชิ้นใหม่ .แต่ เข้าปากตัวเอง -_- “ น้องสาวนั่งตักพี่ชาย มันจะแปลกตรงไหน “ เอามือหยิบเม็ดข้าวที่ติดแก้มมิกะออก ด้วยความเอ็นดู “ ก็ไค ไม่ใช่พี่ชายฉัน .” กำลังจะคีบอีกชิ้นเข้าปากก็ชะงักกึก .กว่าจะรู้ตัวว่าพูดพลาดไปเสียแล้ว สายตาของไค ก็ส่อแววระริกเต้นอย่างน่าหมั่นไส้ “ อ้อ ..ฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอ อย่างนั้นเป็นอย่างอื่นก็ได้สินะ “ ไม่ทันขาดคำก็ฉกจูบเข้าที่ปากของมิกะอย่างทันควัน กริก ! เสียงตะเกียบหลุดจากมือของมิกะ จูบแรกของเธอถูกสอนโดยผู้ชายที่จัดเจนอย่างไค ..หัวสมองของมิกะหมุนคว้างแล้วก็จมหายไปในละอองที่แตกพร่า ไคควานหาความหวานฉ่ำในปากของมิกะ รสอาหารที่ว่าเลิศรสเท่าใดก็ไม่เท่ากับริมฝีปากที่หวานล้ำของเธอจริง ๆ ไคเคยจูบผู้หญิงมานักต่อนัก แต่ไม่มีจูบใดที่สร้างความมัวเมาให้กับเขาได้มากมายเท่านี้ .. ที่จริงไคตั้งใจจะพาเธอมากินข้าวแล้วค่อยพากลับบ้าน แต่ว่ามิกะทำให้แผนของเขาเกิดเปลี่ยนแปลงไปเสียแล้ว “ อา ..มิกะ .มิกะ . “ ดูเหมือนฝ่ายที่จะควบคุมอารมณ์ไม่ได้จะเป็นไคเสียมากกว่า . “ อืออออ . “ มิกะครางด้วยความพอใจอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก มิกะจึงหรี่ตาปรือ ๆ ขึ้นมองเขา ไค กำลังให้ความสนใจกับกระดุมเสื้อของเธออยู่เขาแกะมันออก ..แกะมันออก ?!! มิกะคว้าหมับเข้าที่มือแข็งแรงของเขา สายตาประหวั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ไคเห็นดวงตาที่วูบไหวของมิกะ จึงชะงักมือ หรี่สายตาลงแล้วจึงถอนหายใจเบา ๆ “ เธอนี่นะ มิกะ นางยั่วดี ๆ นี่เอง ยั่วให้ผู้ชายหลงใหล แล้วก็มาปิดประตูปิดกั้นความต้องการของผู้ชาย .นางยั่วตัวน้อย ๆ “ แล้วไคก้มลงจูบที่ขมับของมิกะ พลางติดกระดุมเสื้อให้ใหม่ . “ เอาล่ะ จะกินข้าวต่อ หรือ จะให้ฉันกินเธอแทนดี “ พูดออกมาหน้าตาเฉย สีหน้าก็กลับคืนมาเย็นชา เช่นเดิม “ กะ .กินข้าว “ มิกะตอบตะกุกตะกัก หน้าแดงไปถึงใบหู แล้วบัตเลอร์คนเดิมก็เดินเข้ามา . เขาเอ่ยอนุญาตอย่างสุภาพพลางยื่นโทรศัพท์ให้กับไค “ สวัสดี คุณแม่เหรอครับ “ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูรื่นเริงมาก ๆ แต่ใบหน้ากับดูสวนทางกันลิบลับ . มิกะนึกทึ่งที่เขาสามารถทำอย่างนั้นได้ “ ครับ ผมโชว ..ได้รับแล้วครับ มิกะก็นั่งกินอยู่ด้วย “ ปรายตามองมิกะ แต่รู้สึกสายตาจะจับจ้องที่ปากอิ่มเป็นพิเศษ “ คือ คืนนี้มิกะจะพักอยู่กับผมน่ะครับ ( มิกะส่ายหัวดิกตาโต เขาโกหกคุณแม่ได้ยังไง มิกะยื่นมือจะแย่งโทรศัพท์มาพูดเอง .. แต่ไคไวกว่าเขาฉกจูบกับปากมิกะอีกครั้ง ใช้ลีลาที่เหนือชั้นปั่นสมองน้อยของมิกะให้มึนงง) ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนเลย ผมก็ไม่ได้เจอน้องนานแล้ว เรื่องคาราโอเกะคงไม่ได้ไป คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ (พูดจบก็วางสาย มองมายังร่างบางที่ยังตาลอย มึน ๆ กับรสจูบของเขาเมื่อสักครู่ ไคหัวเราะ หึ หึ ในลำคอ ) +++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 16:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 scene 9 .. บนถนนย่านท่องเที่ยวกลางคืน ผู้คนต่างก็เดินขวักไขว่ ร้านบันเทิงหลายแห่งเปิดเรียงรายแทบไม่มีใครเห็นความแตกต่างของร้านคาราโอเกะเล็ก ๆ แต่ว่าก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ .ไอสีเขียวจาง ๆ ที่ลอยออกมาจากร้านนั้น ดึงดูดใครบางคนให้เดินเข้าไป “ ต้องขออภัยนะครับ วันนี้ร้านของเราถูกจอง ไว้แล้ว “ พนักงานต้อนรับโค้งขออภัยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ อย่างนั้นหรือ งั้นก็เข้าไม่ได้น่ะสินะ “ ชายผู้มาใหม่รำพึง แต่ก็ยังคงใช้สายตากวาดมองรายละเอียดภายในร้าน .. มีแต่เด็กวัยรุ่นชายหญิงที่หัวเราะครื้นเครง ทุกคนล้วนดูแล้วเป็นปกติ แต่ถึงอย่างนั้นความอึดอัดที่ลุมเร้าเขาก็ยังไม่จางหายไป เขายังคงรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลก ..กลิ่นอากาศที่หนาแน่นและเหม็นเน่า !! ซุยเอามือแตะจมูกทำท่าฟืดฟาดเหมือนคนเป็นหวัด แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังจะลบกลิ่นชวนสะอิดสะเอียนออกจากโสตประสาทของเขาเท่านั้น . มันเป็นอีกหนึ่งสิ่งพิเศษของซุย จมูกของเขาสามารถรับกลิ่นได้อย่างดีเยี่ยม บางทีก็ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ . โชคไม่ดีที่กลิ่นส่วนใหญ่เป็นกลิ่นซากศพ ไม่ว่ามันจะจาง หรืออยู่ห่างไกล เขาก็สามารถรับกลิ่นของมันได้ ซุยไม่นึกภูมิใจกับ “ ความสามารถพิเศษ “ ของเขาเลย ตรงกันข้ามเขากับรุ้สึกเกลียดชังมัน นึกอยากจะตัดส่วนที่ใช้รับกลิ่นทั้งหมดทิ้ง .. ความยอกแสยงเกิดขึ้นในจิตใจเกือบจะทันที เมื่อความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาในมโนสำนึก (ภาพหญิงสาวผิวซีดจาง ที่ผลักเขาออกมา ใบหน้างดงามอ้าปากกรีดร้องแต่ไม่มีเสียงใด ๆ ) “ คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า “ บริกรคนเดิมเอ่ยขึ้น เป็นการดึงเขาออกจากภวังค์ที่ปวดร้าวนั้น ซุยไม่ได้ตอบคำถามของบริกร เขาเพียงแต่กวาดตามองไปโดยทั่วห้องอีกรอบ ไม่มีสิ่งส่อเค้าของความผิดปกติใด ๆ >>> บางทีอาจเป็นกลิ่นหนูตายก็ได้ <<< เขาให้คำตอบกับตัวเองก่อนจะหันหลังกลับไป ในขณะที่ซุยเปิดประตูออกไป ไคซาว่าก็เดินออกมาจากห้องน้ำชาย . ในดวงตาของมนุษย์ที่ไม่อาจมองเห็น รอบกายของไคซาว่าคืออวลไอสีเขียวที่กระจายกลิ่นเหม็นหึ่ง ของซากศพ !!! +++++++++++++++++++++++++++++++ “ กะ มิกะ “ เป็นเสียงกระซิบเรียกแผ่วแว่วแสนเซ็กซี่ของไค เขาจงใจกระซิบประชิดริมหูของคนที่นอนหลับใหลอยู่บนโซฟาตัวยาว “ หลับแล้วหรือ “ ยังคงถามประชิดริมหู มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แตะแต้มริมฝีปาก เขาขยับปากน้อย ๆ จุบตรงซอกคอของมิกะ ฟันสะอาดเกลี้ยงเกลาสัมผัสกับลำคอเนียนนั้นอย่างย่ามใจ . รู้ดีว่าคนแกล้งนอนหลับสามารถรับรู้สัมผัสของเขาได้ มิกะแกล้งหลับเพื่อหลบหน้าเขา ทำไมไคจะไม่รู้ หลังที่หยอกเอินจนพอใจแล้ว ไคก็ช้อนร้างที่แสร้งเป็นหลับเดินดุ่ม ๆ ไปยังห้องนอน เสียงแอดอาดของบานประตูทำให้มิกะตัวแข็งเกร็งโดยอัตโนมัติ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าควรจะแกล้งทำเป็นหลับต่อดีหรือไม่ เขากำลังจะพาเธอไปไหน ??! หากเขาใช้กำลัง ‘ ลักหลับ’ เธอล่ะ .. จะเอายังไงดี !! ในขณะที่ความคิดกำลังว่าวุ้น จู่ ๆ มิกะก็ได้ยินเสียงเย็น ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่ง แค่ฟังน้ำเสียงก็ให้เกิดจินตนาการได้แล้วว่าเธอจะต้องเป็นหญิงสาวที่ ‘ สวย และ อ่อนหวาน ‘ แน่ ๆ “ ท่านไคเจ้าคะ “ หล่อนเอ่ยแต่เพียงเท่านั้น ไม่มีประโยคใดตามมาอีก หล่อนมีเรื่องอะไรกับไคในยามวิการแบบนี้กันนะ ?? “ มีอะไร “ ไคโต้ตอบด้วยข้อความสั้น ๆ ไม่แพ้กัน . และคนทั้งคู่คงสื่อสารกันด้วยแววตา เพราไคตอบรับด้วยการบอกกับหล่อนว่า อีกไม่นานเขาจะตามหล่อนไป มิกะใคร่อยากจะลืมตาขึ้นดูคู่สนทนาของไคเป็นอย่างยิ่ง ติดอยู่แต่ว่าขณะนี้เธอกำลังแสร้งหลับอยุ่ ( มิกะไม่รู้เลยว่าความไม่พอใจของเธอแสดงออกมาเป็นคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่เหนือดงตาอยู่แล้ว ) ไคค่อย ๆ ว่างร่างของมิกะบนเตียงกว้าง “ หลับให้สบายนะมิกะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน “ เขาจรดจมูกหอมแก้มนุ่มนิ่มอีกครั้งเป็นการบอกลาของค่ำคืนนี้ เมื่อมิกะเงี่ยหูฟัง จนแน่ใจว่าเขาได้จากไปแล้ว เธอก็พยายามจะลืมตาขึ้น . แต่ว่า !! เธอทำไม่ได้ ! ดวงตาของเธอเหมือนถูกปิดผนึก มันหนึกอึ้งยิ่งกว่ากำแพงหินเสียอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ?? !! ( ในห้องนอนของใค . เตียงไม้ขนาดสี่เสา ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางห้อง พื้นรอบ ๆ เตียงถูกโอบล้อมด้วยวงกลมรูปดาวเดวิด ขักระโบราณที่อ่านไม่ได้ เรืองแสงกระจาย อวลไอสีม่วงลอยคว้างห่อหุ้มตัวของมิกะ และที่เสาทั้งสี่รูปสลักของสัตว์ร้ายน่าตาน่าเกลียดน่ากลัว เริ่มขยับไหว ดวงตาของมันเริ่มขยับกลิ้งไปมา แขนและขาของมันแยกแตกจากเสาอย่างเป็นอิสระ ) +++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 47 14:25:34 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 47 17:32:21 จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 17:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยังสับสนกับเรื่องราวอยู่บ้างค่ะ เหมือนจะต้องอ่านภาค 1 ก่อนเลย จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 47 18:20:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หวัดดีจ้า lof. ดีใจจังที่ได้เห็นชื่อ lof.ในนี้ ไม่รู้นานขนาดไหนแล้วที่ไม่ได้อ่านเรื่องที่lof.แต่ง .... เอาเป็นว่าวันนี้เข้ามาเป็นกำลังใจแล้วกันนะ  พร้อมกะอ่านเรื่องนี้ซ้ำอีกรอบ ..... เราว่าเราเริ่มรู้แล้วนะว่ากาลีคือใคร  ..... แต่สี่หนุ่มของlof.ต้องเป็นปวงเทพผู้พิทักษ์ใช่ป่ะ ....... ไม่รู้ว่าถูกหรือป่าว  ไงจะรออ่านตอนต่อไปแล้วกันนะ เพราะว่าคราวก่อนที่อ่านเราก็ยังไม่ได้อ่านถึงจบเลย แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 47 19:29:15 จากคุณ : ning_nk - [ 3 ก.ย. 47 19:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ถึง scottie**  :)  ถ้างงอยู่ก็ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะ เพราะเจตนาเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว... ที่จริง dark I เป็นภาคต้นกำเนิดของ dark II  ที่ตอนแรกตั้งใจจะเขียนเป็นเพียง flash back เท่านั้น  แต่เรื่องราวที่ซับซ้อนเลยต้องแยกออกมาเป็นเหมือนภาคพิเศษย่อย ๆ ... ซึ่งตอนนี้ยังไม่ึถึงคิวออกก็คงต้องอยู่กันแบบงง ๆ กันต่อไป  ตามเจตนาของนังคนเขียนมันค่ะ.... อิ ๆ ๆ ( ขอโทษด้วยนะคะ) ถึง ning_nK** เนื่องจากตอนนี้พยายามเอาตอนเก่ามาหากินเพื่อเรียกฟิลลิ่งน่ะจ้ะ  ต้องขออภัยกันด้วยนะที่ต้องอ่านของเก่ากันไปก่อน จากคุณ : lofidin - [ 3 ก.ย. 47 19:58:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แล้วเรื่องอื่นล่ะคะ lof ไม่เห็นมาลงเลยอ่ะ จากคุณ : ned.max - [ 4 ก.ย. 47 16:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 1 จากคุณ : lofidin - [ 4 ธ.ค. 47 14:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 20 2 จากคุณ : lofidin - [ 4 ธ.ค. 47 14:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 21 3 จากคุณ : lofidin - [ 4 ธ.ค. 47 14:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 v จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 17:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 23 f จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 17:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 24 z จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 17:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 25 p จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 19:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26 l จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 19:18:07 ]

ความคิดเห็นที่ 27 z จากคุณ : lofidin - [ 24 เม.ย. 48 16:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เจิ้นหลิน...idol fall in love จากคุณ : lofidin - [ 24 เม.ย. 48 16:53:04 ]

ความคิดเห็นที่ 29 q จากคุณ : lofidin - [ 24 เม.ย. 48 17:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 30 e จากคุณ : lofidin - [ 24 เม.ย. 48 17:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 31 k ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : lofidin - [ 24 เม.ย. 48 17:17:16 ]

ความคิดเห็นที่ 32 [ จากคุณ : lofidin - [ 24 เม.ย. 48 17:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 33 q จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 17:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 34 a ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 17:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 35 l ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 17:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 36 p จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 17:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 37 j จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 18:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 38 k จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 19:39:04 ]

ความคิดเห็นที่ 39 l จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 19:39:49 ]

ความคิดเห็นที่ 40 3 ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 19:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 41 s จากคุณ : lofidin - [ 26 ส.ค. 48 20:16:02 ]