ความเดิม – โจอี้ แก้ว อาม ถูกองค์หญิงโร้สเรียกตัวมายังดินแดนที่ชื่อว่า แฟรี่เวล เพื่อกอบกู้และช่วยองค์หญิงโร้สที่ถูกคาซาโตะจับตัวไป ฟาลเว สารภาพรักกับอามไปแล้ว แต่ก็ถูกใครบางคนจับตัวไป แล้วที่นี้ทั้ง 3 สาวจะทำอย่างไร และที่ๆทั้ง 3 สาวจะไปคือที่ๆ ทั้ง 3 จะได้อาวุธมาซะด้วย
ตอนที่- 4
“แล้วอามละ คิดว่าไง”
อามแทบจะตะลึง
“ไปเร็วเข้า ฟาลเวอาจจะถูกฆ่าตายแล้วก็ได้” อามขมวดคิ้ว รีบลุกเก็บข้าวของ
“เดี๋ยวสิ” แก้วไม่สามารถยั้งโจอี้และอามได้อีกแล้ว
.......
“หึๆๆ มาง่ายๆแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย ฮ่ะๆๆๆๆๆ” เสียงของฟรูซเอซหัวเราะอย่างทรนง
“ถ้าเจ้าทำอย่างนี้ ก็อย่างหวังว่าจะเอาชนะนักรบในตำนานได้เลย” ฟาลเวท้า
“หนอย หุบปาก” ฟรูซเอซตบหน้าฟาลเวอย่างจัง ทำให้เขาสลบไปชั่วครู่
......
“นักรบในตำนานของข้า” องค์หญิงตัวน้อยๆพร่ำออกมา
“อย่าหวังว่าจะมาช่วยได้เลย”
“คาซาโตะ” องค์หญิงเรียกชื่อเฉพาะของชายลึกลับหน้าคม
“องค์หญิงเป็นเสาหลักของโลกนี้ อยู่เฉยๆจะดีกว่า”
“ไม่ เจ้าไม่ห่วงแฟรี่เวล แห่งนี้เลยเหรอ” องค์หญิงถามด้วยน้ำตา
“ไม่สน” องค์หญิงตาโต
ทำไม..... เพราะอะไร คาซาโตะต้องการอะไรกันแน่
“ต่อให้แฟรี่เวล ถล่มทลายหายไป ก็ไม่สนหรอก”
.......
“พลังเพลิงพิฆาต!!!” โจอี้โจมตีเหล่าปีศาจร้ายด้วยพลังเวทย์มนต์ของเธอ
“ฟู่ว ขอบใจมากนะโจอี้” แก้วโผล่ตัวออกมาหลังต้นไม้ใหญ่
“เป็นอะไรหรือเปล่าแก้ว อาม” โจอี้ขมวดคิ้วและรีบวิ่งแจ้นเข้ามาหา
“ไม่เป็นไรหรอก” อามและแก้วยิ้มตอบรับ ทำให้โจอี้หายห่วง
ท้องฟ้าเริ่มสลัว “อ๊ะ” แผ่นดินไหวเริ่มขึ้น “อ๊า” ดินรอบๆตัวทั้ง 3 สาวที่กำลังจะเป็นนักรบในตำนานก็เคลื่อน
“เป...” โจอี้กล่าวถึงเขา
“ไม่เป็นไรหรอก ราชครูเปต้องไม่ตายแน่นอน” แก้วกล่าวอย่างนั้น
“ตอนเนี่ย ต้องรีบไปช่วยฟาลเวก่อนนะ แล้วเราจะได้เป็นนักรบในตำนาน”
“จ้ะ” โจอี้ยิ้ม แล้วทั้ง 3 คนก็เดินต่อไป....
มาถึงแล้ว ที่นี่ภูเขา ทั้ง 3 พยายามปีนขึ้นไปอย่างเหน็ดเหนื่อย
“อ๊ะ” แก้วปีนป่ายไม่เก่งเลยเริ่มไม่ค่อยจะดี
“โหย ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยน่า~ ~” แก้วรู้สึกเซ็ง
“ฮึบ... แก้ว อาม ขึ้นมาเร็วๆเข้าหน่อย เร้ว!” โจอี้ย้ำ
“โถ ทำไมเธอถึงแรงดีขนาดนี้นะ / __ \ ^” แก้งบ่น
“ฮึบ” และแล้วทั้ง 2 ก็ขึ้นมา ในที่สุดก็ทั้ง 2 กก็รู้ว่า ทำไมโจอี้ถึงอยากให้ทั้ง 2 ขึ้นมาเร็วๆ
น้ำทะเลสีครามอ่อน สะท้อนกับผืวแดดงามระยิบระยับ ราวกับภาพวาดด้วยสีน้ำ ก้อนเมฆที่เรียงตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่สีขาวโพลน ที่นั่นมีนกหลายตัวกำลังเล่นอยู่ด้วยปีกของมัน ภูเขาและพื้นแผ่นดินสีเขียวขจี นี่นะหรือ คือดินแดนที่ องค์หญิงโร้ส อธิษฐานช่างสวยงามอะไรเช่นนี้....
เมื่อทั้ง 3 แหงนหน้าขึ้นไปมอง “เรามาถึงแล้วละ” โจอี้กล่าว
แล้วทั้ง 3 ก็เดินขึ้นบันได้ขึ้นไปราวๆ 2 ชั้น
“สูงจนตาลายเลย @__@” แก้วกล่าว
และแล้วทั้ง 3 ก็มาถึงปราสาทที่ตั้งอยู่บนท้องฟ้า
“ถึงซักที” แก้วเดินนำหน้าไป
“งั้นเราก็เข้าไปเอาดาบกัน.... โอ๊ะ!” และแล้วร่างของแก้วก็ค่อยๆล้มลงไป
“โจ...อี้ .....อาม...” แล้วเธอก็ล้มลงไป
“แก้ว แก้ว” โจอี้ค่อยๆเดินเข้าไปอุ้ม
“แก้ว!!!!!” โจอี้ร้องไห้ออกมา พร้อมกับเสียงหัวเราะอันก้อง
“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงนั้นไม่ใช่ของใครเลย แต่เป็นของฟรูซเอซ
“เจ้าฟรูซเอซ” โจอี้เช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้น และแล้วข้างหลังของโจอี้ก็มีแสงสีเขียวเข้ม
“อาม!” แล้วร่างของอามก็หายไป
“หนอยแนะ แกทำร้ายแก้ว แถมยังจับตัวฟาลเวไปอีก แกคนเดียวที่ให้อภัยไม่ได้!!!” เลือดที่ไหลเวียนในกายของโจอี้เริ่มมีแรงดันเพิ่มมากขึ้น
“พลังเพลิงพิฆาต” และแล้วแสงไฟที่เกิดขึ้นจากจิตใจอันแรงกล้าของโจอี้ ก็พุ่งทยานออกไปหาฟรูซเอซ
ฟรูซเอซยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง
“เกราะวิเศษ” เสียงดังตูมเมื่อไฟปะทะเกราะของฟรูซเอซ
“ระเบิดหิมะ!”
“อ๊า” โจอี้กระเด็นออกไป แต่ก็ยืนหยัดขึ้น
“แก้ว หลบไปก่อนนะ” แล้วเธอก็อุ้มร่างของแก้วไปวางไว้ที่อื่น และเตรียมสู้อีกครั้ง
“พลังเพลิงพิฆาต”...... “ระเบิดหิมะ” ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป.....
.......
อามค่อยๆลืมตาขึ้นมา พบว่ารอบข้างกายเธฮมีสายลมอันอ่อนโยนรายล้อมอยู่ ดาบของใครอยู่ข้างหน้า เบื้องหน้ามีใครกำลังยืนอยู่ ใครที่ตัวเล็กกว่าเธอ
“อาม ได้ยินมั๊ย”
“ราชครูเป” และคนๆนั้นก็คือราชครูเปนั่นเอง
“นั่นคือดาบของเจ้า แต่ก่อนที่เจ้าจะจับมันได้ เจ้าจะต้องพิสูจน์ก่อน”
“พิสูจน์? พิสูจน์อะไรเหรอ”
“เจ้าจะต้องพิสูจน์ว่าเจ้ามีคุณสมบัติพอที่จะใช้มัน จงจำไว้จิตใจที่มุ่งมั่นจะกลายเป็นพลัง” อามได้ฟังก็สงสัย
“คุณสมบัติ จิตใจที่มุ่งมั่นจะกลายเป็นพลัง” อามย้อนคำ คิดกลับไป วนมาแล้วร่างของราชครูเปก็หายไปพร้อมๆกับกายของอามที่ลอยออกมาภายนอก
เมื่ออามค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบว่า....
“โจอี้” ร่างของโจอี้บาดเจ็บสาหัสปานตาย เลือดที่ถูกแรงระเบิดหิมะของฟรูซเอซ แถมด้านหลังของฟรูซเอซยังมีชายอีกคนถูกขึงอยู่
“ฟาลเว!!!” อามตะโกนออกมา ฟาลเวก็ค่อยๆแหงนหน้ามองอาม
“อาม ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มาช่วยข้าซะอีก” ดวงตาของอามค่อยๆไหลออกมา
“ฉันก็ชอบคุณ เพราะงั้น ฉันจะกำจัดนังปีศาจนี้ให้ได้”
“แน่จริงก็เอาซี่” ฟรูซเอซยิ้ม และเริ่มโจมตี อามก็กระโดดหนี
“จิตใจที่มุ่งมั่น จะกลายเป็นพลัง....” อามสงบสติ แล้วแสงสว่าง สายลมค่อยๆพัดกระหน่ำ แรงขึ้น แรงขึ้น
“พายุ กลีบใบไม้ร่วง” และแล้ว...
“อ๊ะ อ๊า...!” ฟรูซเอซค่อยๆหายไปในพริบตา ด้วยสายลมที่พัดกระหน่ำของอาม
อามคิดถึงคำพูดของราชครูเป รากไม้ที่พันกายของฟาลเวก็ปล่อยเขาให้ร่วงลงมา
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” อามวิ่งเข้าไปหาด้วยความห่วงใย
“ไม่เป็นไร ขอบคุณมากนะนักรบในตำนาน” อามยิ้มให้ และมองกลับไป
เธอหลับตา และคำพูดก็ลอยออกมาจากปากเธอ ราวกับเคยอยู่ใต้จิตใต้สำนึก
“ลมแห่งการรักษา” ลมอ่อนๆ ที่เปล่งประกาย วาววับราวกับเพชร ก็โชยไปหาโจอี้กับแก้ว เช่นเดียวกับอามและฟาลเว โจอี้ค่อยยืนขึ้น
“อาม เป็นอะไรหรือเปล่า ฟาลเว แก้ว!!!!” โจอี้ดีใจที่เพื่อนปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก อามส่ายหน้า “วิ้ง”
แล้วดาบของอามก็ปรากฏต่อหน้าทุกคน ดาบที่คมกริบ และสวยงาม มันกำลังเข้ามาที่มือของอาม เธอจับมัน ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น แล้วมันก็ลอยหายเข้าไปในถุงมือ
“ถุงมือเนี่ย คงจะเอาไว้เก็บดาบสินะ” เธอพูดเช่นนั้น
.......
“ฟาลเว จะไม่ไปกับพวกเราจริงเหรอ” โจอี้กล่าวเมื่อทั้ง 4 ลงมาจากปราสาทก้อนเมฆได้แล้ว
“ไม่หรอก ยังไงก็ช่วยองค์หญิงโร้สให้ได้นะ” ก่อนที่เขาจะจากไป ฟาลเวมองหน้าอาม แล้วเข้าไปกระซิบข้างหู
แก้วและโจอี้ไม่ได้ยินคำพูดที่ฟาลเวกระซิบออกมา แต่เมื่ออามได้ยินก็ถึงกับหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก
“ลาก่อนนะ นักรบในตำนาน” เขาโบกมือลาด้วยเสียงหัวเราะ หวังว่าจะได้พบกันอีกนะ ฟาลเว....
........
ร่างอันอ่อนช้อย ที่เต็มไปด้วยรอยบอกช้ำของฟรูซเอซ กำลังกระแซะเข้าไปจับข้อเท้าของคาซาโตะ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของหล่อน หล่อนรู้ดีว่า ทำอะไรลงไปล
“ท่านคาซาโตะคะ ขอโอกาสอีกซักครั้งนึงเถอะนะคะ คราวเนี้ย พวกนักรบในตำนาน ต้องเสร็จข้าแน่ๆคะ” แต่คาซาโตะไม่มองมาทางหล่อนเอาเสียเลย
“ท่านคาซาโตะสุดที่รักของข้า” ฟรูซเอซพร่ำออกมาด้วยปากที่มีลิปสติกสีแดงจัดจ้านอยู่
“หายไปซะ” แล้วร่างของฟรูซเอซก็หายไป “อย่า” เธอกรีดร้องออกมา
คาซาโตะพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา คาซาโตะ ที่ผู้คนต่างหวาดกลัวแท้ที่จริงแล้ว เขาเป็นคนอย่างไรกันนะ
“ทุเรศจริงๆเลย ให้ “ป้า” คนนั้นไปสู้ ผมรู้สึกคันไม้คันมือแล้ว”
“หึ อยากไปเล่นงั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกัน... แนสค็อต” แล้วร่างของเด็กตัวเล็กๆอย่างแนสค็อตก็โผล่ขึ้นมา
“จะไปละนะ” แนสค็อตยิ้มเยาะ....
(มีต่อ)