ความเดิม- เมื่อทั้ง 3 สาวได้มายังปราสาทก้อนเมฆ เพื่อที่จะมาช่วยฟาลเวที่ถูกจับตัวไป อามใช้พลังที่สร้างขึ้น โจมตีฟรูซเอซได้รับบาดเจ็บ และสามารถช่วย ฟาลเว แก้วและโจอี้ที่ได้รับบาดเจ็บไว้ได้ พร้อมๆกับดาบของเธอที่ได้มาเพื่อใช้ไปปราบคาซาโตะที่จับตัวองค์หญิงโร้สไป....
ตอนที่- 5
โจอี้ แก้วและอาม เดินลงมาจากปราสาทก้อนเมฆแล้ว ก็เริ่มผจญภัยเพื่อหาอาวุธของแก้วกับโจอี้ที่เหลือยู่ หลังจากนั้นพวกเธอก็สามารถไปช่วยองค์หญิงโร้สผู้ซึ่งเป็นเสาหลักของแฟรี่เวลแห่งนี้ได้เสียที
“อ๊ะ” โจอี้สั่นเล็กน้อย เพราะแผ่นดินไหวได้ไหวขึ้น พื้นแผ่นดินเริ่มแตกแยก
“อ๊า” แก้วล้มลงจนก้น จ้ำม้ำไป
“เป็นอะไรหรือเปล่าแก้ว” โจอี้เข้าไปถาม
“ตอนนี้รู้สึกหิวซะแล้วสิ ทำไงดีเนี่ย” อามกล่าว
และแล้วทันใดนั้นเอง ที่ถุงมือของทั้ง 3 ก็เปล่งแสงออกมา มีผลหมากรากไม้ และอาหารคาวหวานมากมาย เครื่องดื่มนานาชนิด ที่กินครั้งเดียวก็ยังไม่อิ่ม
“โอ้โห น่ากินจัง” ดวงตาของทั้ง 3 ลุกวาว
แล้วปิคนิคเล็กๆ ของนักรบในตำนานจึงเกิดขึ้นใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
“อิ่มจังเลย” โจอี้วางชามข้าว
“เฮ้อ ทำไมคาซาโตะถึงต้องจับตัวองค์หญิงโร้สไปด้วยนะ” โจอี้เกริ่น
“นั่นสิ โลกสวยๆแบบนี้ ถ้าคิดจะปกครองก็แค่อยู่เฉยๆ จะว่าไปแล้วที่นี้ก็มีทุกอย่างที่ครบครันอยู่แล้วเนอะ” อามกล่าว ทว่าแก้วก็ขัดว่า
“ไม่จริง! ที่นี้ไม่มีเดอะมอลล์ ร้านไอศครีมหรือแมค ไม่มี โรงหนังไว้ให้ดู แล้วจะไปอยู่กันได้ยังไงเล่า” ถ้าเปรีบยเป็นการ์ตูน แก้วคงทำท่าร้องไห้ไปเสียแล้ว
“เอาละ เมื่อท้องอิ่มก็เดินทางกันต่อเถอะนะ” แล้วโจอี้ก็ลุกขึ้นพยักหน้า
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อละ” อามถาม ควาสมงสัยก็บังเกิด ทว่าผู้ที่จะมาตอบคำถามของอามก็โผล่ออกมาจากถุงมือแล้ว
“วิ้ง” 3 สาวมองไปยังแสงสว่างนั้น “ราชครูเป” โจอี้วิ่งเข้าไป
“ราชครูเป เป็นอะไรหรือเปล่าเห็นว่าโดนคาซาโตะทำร้ายไม่ใช่หรือ” โจอี้พร่ามคำถามออกไป
“ข้าโดนสาปเป็นหินไปแล้ว แต่สามารถติดต่อกับพวกเจ้าได้ทางถุงมือนี้ ที่ๆพวกเจ้าควรจะไปต่อไป คือทะเลสาปลูน่าที่ติดอยู่กับมหาสมุทรแฟรี่ เจ้าจะต้องลงไปที่นั้น จงเดินไปทางไปทางใต้ ก็จะพบเอง” เมื่อราชครูเปกล่าวเสร็จก็หายไป
“เดี๋ยวสิ!” โจอี้ไม่ทันพูดเขาก็หายไปเสียแล้ว
“ไปกันเถอะ โจอี้” แก้วกล่าว หงึกๆ แล้วข้าวของปิคนิคก็ถูกดึงเข้าหาถุงมืออีกครั้ง
........
“ฮึกๆ” เสียงขององค์หญิงตัวน้อยๆ กำลังร่ำไห้อยู่เพียงคนเดียว
“มาเร็วๆหน่อย ก่อนที่จะสายเกินไป นักรบในตำนาน” เสาหลักแห่งแฟรี่เวล นามโร้สกล่าว
“อย่าฝืนใจไปเลย องค์หญิง” โร้สรู้ดีว่า เสียงนั่นเป็นของใคร
“ทำไม ทำไมท่านถึงต้องทำกับข้าแบบนี้ ทั้งๆที่ท่านก็เป็นถึง เสนาบดีแห่งแฟรี่เวล ทำไม” แม้แต่เสียงร้องไห้ขององค์หญิงโร้สยังไพเราะเช่นนี้ แล้วถ้าองค์หญิงร้องเพลงจะไพเราะแค่ไหนหนอ....
“ในเมื่อข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะต้องทำให้ได้” โร้สเข้าใจในคำพูดของคาซาโตะดีว่าหมายถึงอะไร แต่นักรบในตำนานหารู้ไม่....
.......
ภายในใจของโจอี้ แก้ว อามมีสิ่งหลายสิ่งวกวนอยู่ตลอดเวลา โจอี้ ต้องการที่จะกำจัดคาซาโตะเพื่อที่จะช่วยแฟรี่เวลแห่งนี้ แก้ว ยังคงมีหน้าพ่อแม่ และเพื่อนที่รอคอยการกลับบ้านของเธออยู่ เพราะงั้น ในบรรดา 3 คน แก้วเป็นคนที่อยากกลับกรุงเทพมากที่สุด ส่วนอาม ก็อยากกลับแต่คิดว่า รีบๆช่วยก็จบ ฝ่ายแฟรี่เวลก็ปลอดภัย ฝ่ายโลกก็จะได้เจอหน้ากัน อย่างยินดี
ยินดี งั้นเหรอ.... นักรบในตำนานมีเรื่องที่จะยินดีได้ด้วยเหรอ.....
“ว้าว” 3 สาวยิ้มอย่างปิติ นี่เป็นแม่น้ำที่ใสสะอาดที่สุดในแฟรี่เวล
“สวย ยังกับภาพวาดเลย” แสงแดดกระทบกับผวน้ำที่ใส ทั้ง 3 ล้างหน้าล้างตา และพร้อมที่จะเดินทางต่อไป
ทั้ง 3 เดินต่อไปอีกไม่ไกลก็ได้พบกับ...
“หา เนี่ยนะเหรอทะเลสาป” กล่าวโดยโจอี้
“ไม่อยากเชื่อเลย” กล่าวโดยแก้ว
“อะไรกันเนี่ย” กล่าวโดยอาม
แหงอยู่แล้วที่จะพูดได้ นั่นก็เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของทั้ง 3 มีเพียงเส้นตรงสีฟ้าเท่านั้น มันคืออะไรเนี่ย
“เนี่ย มันจะกลายเป็นทะเลสาปได้ไง” แก้วเริ่มจะโมโห
“นั่นสิ เห็นแต่เส้นบางๆเส้นเนี่ย” อามงงอย่างฉงน งงงวย
“อ๊ะ” มีเหรียญตกอยู่ โจอี้หยิบมันขึ้นมา และแล้วเธอก็เข้าใจ
“อ๋า รู้แล้วเนี่ยแหละคือทะเลสาป”
“รู้ได้ยังไง”
“แต่เนี่ยเป็นทะเลสาป 2 มิติ ที่สามารถมองได้เฉพาะด้านบนด้านเดียว เหมือนกับเหรียญนี่ยังไงละจ้ะ” โจอี้ยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มของโจอี้ช่างสดใสเสียจริง
“เข้าใจละ งั้นเราขึ้นไปบนแท่นหินนั้นดีไหม” หงึกๆ โจอี้และแก้วพยักหน้าอีกครั้ง
แล้วเมื่อทั้ง 3 ไต่ขึ้นแท่นหินไป
“จริงด้วย แต่ไม่ค่อยกว้างเลยนะ จะเรียกว่าบ่อน้ำก็ไม่ใช่ ทะเลสาปก็ไม่เชิงจริงๆด้วย”
“แล้วเราจะหายใจกันยังไงละ” แก้วพูดไม่ทันขาดคำ แท่นหินก็เริ่มหักงอ
“หวา” แล้วแก้วก็หล่นลงไปแล้ว
“แก้ว” โจอี้กระโดดบ้าง “อุ๊ย” แต่คราวนี้ลงไปไม่ได้ ราวกับมีอะไรเป็นเขตป้องกันอยู่
“โจอี้” อามค่อยๆ หยอดตัวลงไป “สงสัย ที่เนี่ยมีแต่แก้วเท่านั้นที่ลงไปได้กระมัง”
“ฮ่าๆๆๆ” แล้วก็มีเสียงเด็กน้อยอยู่คนหนึ่งหัวเราะอยู่ข้างๆ
“หนู หนูเป็นใคร” โจอี้ดเดินลงมา เพื่อเธอพอมีแรงบ้างแล้ว
“ผมชื่อแนสค็อตฮะ คาซาโตะสั่งให้ผมมากำจัดพวกพี่ๆ ให้สิ้นซาก” เขายิ้มดุจดีใจ
“ว่าไงนะ!!”
........
“ที่ไหนเนี่ย” แก้วค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
“แก้วได้ยินไหม” “ราชครูเปเหรอ”
“ใช่ เจ้าเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเจ้าไหม?”
“ดาบเหรอ”
“ใช่ แต่ก่อนที่เจ้าจะใช้มันเจ้าจะต้องพิสูจน์ว่าเจ้า มีคุณสมบัติพอที่จะใช้มัน เป็นเครื่องต่อสู้กับคาซาโตะ” แก้วงงฉงวย “จงพิสูจน์ให้เห็นสิ แล้วจงจำไว้ว่า ที่แฟรี่เวลแห่งนี้ จิตใจที่มุ่งมั่นนั้นสำคัญที่สุดนะ” สิ้นเสียงราชครูเป แก้วก็ถูกกระแสน้ำผลักตัวเธอให้ลอยขึ้นมา
“แก้ว” โจอี้หันหลังไปมอง
“โจอี้เธอเป็นอะไรไป อามด้วย”
“พวกเราถูกกลของเด็กนี้เล่นงาน อ๊ะ ตอนที่เราล้างหน้ากัน” แล้วโจอี้ก็ล้มลงไป
“โจอี้!!” แก้วมองไปหาเด็กที่มีหมวกเหมือนเห็ด
“ฮ่าๆๆ พวกเจ้าที่โง่จัง ไม่รู้เสียแล้วว่า ในน้ำนั้นมียาพิษอยู่” ที่แท้ น้ำที่พวกโจอี้ล้างหน้าก็มีพิษ
“อ๊ะ” แก้วแทบจะล้มลง
“อย่าฝืนเลย นี้เป็นยาที่ข้าทำขึ้นเอง โดยเฉพาะเลยนะจะบอกให้”
“หนอยแนะ” แล้วแก้วก็ตบหน้าเด็กน้อยอย่างจัง ขวดยาหกหล่นใส่ทุ่งหญ้า จนต้นหญ้ากลายเป็นสีเหลืองคล้ำ
“ทำอะไรลงไปนะ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า” แก้วเอ็ด
“ไปให้ไกลนะ ..... เพื่อนข้าช่วยข้าที!!!” แนสค็อตตะโกนเรียกเพื่อนของเขา
แล้วสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง โผล่ออกมา มันคิดจะเหยียบแก้วให้เนื้อฉีก
“หนอยแนะ” แก้วพูดเป็นครั้งที่2 แล้ว
“จับตัวนัง 2 คนนั้น”แนสค็อตสั่ง ราวกับเพื่อนของเขาเป็นทาสรับใช้
“อย่านะ....!” แก้วไม่รู้จะทำอย่างไร
แก้วหันหลังกัดฟัน “อย่ามาแตะต้อง เพื่อน ฉันนะ” แล้วแสงสีฟ้าก็แผ่กระจาย
“การทรมานคนเป็นสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้!!!”
“เทอนาโด วารี!!!” คลื่นวารีลูกยักษ์โจมตีแนสค็อต นั่นฤาคือเวทย์มนตรืของแก้ว จนเขาจมน้ำไป แต่เขาก็สามารถลอยขึ้นมาด้วยมนต์ แนสค็อตกระอักน้ำออกมาเล็กน้อย แก้วเข้าไปจับคอเสื้อของเขา
“ปล่อยเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี้” แก้วทำหน้ายักษ์ใส่
“ปล่อยก็ได้” แล้วสัตว์ประหลาด ที่แนสค็อตเรียกว่าเพื่อนก็ปล่อยโจอี้กับอามลง
“ทำไม ถึงเป็นห่วงขนาดนั้น” แนสค็อตถาม
“เพราะว่า โจอี้กับอาม เป็นเพื่อนตายของฉันไงละ”
แก้วยิ้ม “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” แนสค็อตส่ายหน้า “ฉันขอโทษนะ ที่ทำรุนแรงกับเธอไป”
“ทำไมเธอถึง ไปรับใช้คาซาโตะละ”
“เพราะเพื่อนของข้านะสิ ไปไหนใครก็เกลียด” ดูท่าแนสค็อตจะเริ่มงองแง “มีแต่คนเกลียดเพื่อนของข้า ข้าก็เลยต้องร่ำเรียนวิชาหายาแปลงร่างให้เขา กลายเป็นคนให้ได้ แต่คาซาโตะยอมให้เพื่อนของข้าอยู่ ข้าก็เลยคิดรับใช้เขา” แนสค็อตอธิบาย ด้วยน้ำตา แก้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้แนสค็อต
“อย่ากลัวนะ เพื่อนของเธอไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย” แนสค็อตยิ้มให้
“พวกพี่ไปเถอะ พยายามให้สุดความสามารถนะ คาซาโตะนะ เก่งมากไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะปราบได้เลยนะ”
แล้วเขาก็ใช้มนต์หายตัวไป แก้วยิ้มให้กับแนสค็อต ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจในสิ่งที่แก้วพูดหรือไม่ เมื่อแก้วหันหลังไปก็มีบางสิ่งบางอย่าง ล่องลอยอยู่ เหนือทะเลสาป 2 มิติ..... (มีต่อ)