ความคิดเห็นที่ 1 บริเวณเนินเขาบรรยากาศเหมือนกับงานเลี้ยงบาร์บีคิว ยามราตรี ทางโรงเรียนจัดโต๊ะบุฟเฟ่แบบเติมได้ไม่อั้นให้ กลุ่มผู้คนมากมายที่มารอตั้งแต่ตอนเย็น เฝ้ารอให้ละอองดาวดวงแรกโผล่พ้นน้ำ จะมีก็แต่เด็กสาวผมม่วงคนเดียวที่รีบเดินๆๆ อย่างไม่สนใจใคร และก้มมองนาฬิกาบ่อยครั้ง “เฮ้อ จริงๆเลยนะ บอกให้รีบมาๆ แล้วนายไม่มุดหัวอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย”บ่นพึมพำอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ สองเท้าสาวเดินอย่างเร่งรีบ จนออกมาจากเขตงานเลี้ยงโดยไม่รู้ตัว “ช่างเถอะ”กัดฟันพึมพำอีกครั้ง คราวนี้ใกล้ถึงจุดระเบิด แต่เอมิสที่กำลังจะมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวตึกของโรงเรียนกลับหยุดชะงัก สายตาเพ่งมองเงาดำๆที่ดูคุ้นตา เงาที่ยืนอยู่ริมน้ำทะเลสาบ “เฟรด!” “อ้าว เอมิส มาช้าจัง” ยังมีหน้ามาบ่นอีกนะ เด็กสาวคิด “ก็นายนั่นแหละที่นัดฉันเองไม่ใช่หรอ แล้วมามุดหัวอะไรอยู่ตรงนี้ นายรู้ไหมว่าฉันตามหานายนานแค่ไหน”เอมิสระเบิดใส่จนเฟรดตั้งตัวไม่ติด ((เธอโกรธเราขนาดนั้นเลยหรอ?)) “เอ่อ คือฉันขอโทษ ฉันแค่คิดว่าข้างในนั่น คือ คนมันพลุกพล่านมากไปน่ะ แค่มาหามุมสงบๆ”เฟรดพูดอย่างประหม่า เพราะดูแล้ว ถ้าหากเหตุผลไม่ถูกใจขึ้นมา ทุกอย่าง พังแน่! “อือๆ ขอโทษนะที่ตวาดใส่ พอดีฉันเหนื่อยหน่อยๆนะ”เอมิสใช้มือปัดปอยผมที่ลงมาปิดหน้า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนผืนหญ้า “มีอะไรรึเปล่า เรียกฉันมาน่ะ” “ก็แบบว่า ฉันเห็นว่าเธอหมกตัวอยู่ในห้องคนเดียว แล้วทำไมไม่ไปกับเซร่าล่ะ หรือว่าทะเลาะกัน?”เฟรดนั่งตาม และหันหน้ามาถาม “เปล่าหรอกเปล่า”เอมิสรีบปฏิเสธ แต่เหตุผลที่แท้จริง เธอขอเก็บเอาไว้เองดีกว่า “นายยังไม่ตอบฉันเลย” “ตอบ? อะไรหรอ”เฟรดย้อนถามอย่างขี้เล่น อันที่จริงไม่รู้จะเริ่มยังไงต่างหาก แต่เอมิสไม่อยู่ในอารมณ์จะเล่นด้วยน่ะสิ “อย่ามาเฉไฉนะ นายก็รู้”เอมิสมีแววอารมณ์เสียอีกครั้ง และก้มมองนาฬิกา สายไปห้านาทีแล้ว “ถ้านายยังไม่ตอบ ฉันจะไปแล้วนะ” เด็กสาวผุดลุกขึ้น แต่เฟรดฉุดข้อมือเอาไว้ “เดี๋ยวสิ!” “โอ๊ย!” ร่างเด็กสาวเสียหลักเซถลา และอาจล้มลงหากเฟรดรับไว้ไม่ทัน ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้แค่เอื้อม ((ถอนตัวซะเฟรด)) เสียงนึงดังขึ้นในหัว แต่เขาก็ยังอยู่นิ่ง ((มันก็แค่อุบัติเหตุ ขอโทษเธอซะ)) คราวนี้หนักแน่กว่าเก่าและเด็กหนุ่มทำตาม เขาปล่อยให้เอมิสยืนเอง “เอ่อ คือว่า”เฟรดเอ่ยตะกุกตะกักเหมือนเด็กหัดพูด “ฉันขอโทษ” “ช่างมันเถอะ”เอมิสตอบปัดๆ ดูท่าทางไม่ได้โกรธอะไรมากมาย เด็กสาวทรุดตัวลงนั่งอย่างเดิม ใบหน้าเรียบเนียบของเธอมีสีชมพูจางๆ โชคดีนะที่มันมืดเกินกว่าจะมองเห็น “เธอ ยังจำได้ไหม”เฟรดถามกล้าๆกลัวๆ เอมิสนิ่งคิดกับคำถาม ก่อนจะตอบว่า “อือ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ตอนที่พวกเราเด็กๆ ตอนที่แอบปีนขึ้นไปนั่งดูดาวอยู่บนหลังคา จนมาธาต้องตามหาเสียให้ทั่วเลย ใช่ไหมล่ะ”เอมิสท้าวความถึงสมัยเด็กๆที่ทั้งสองยังเคยอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน และมาธาก็คือแม่คนที่สองของพวกเขานั่นเอง เมื่อนึกถึงภาพตอนนั้นแล้ว เอมิสก็ถึงกับยิ้มกว้างให้กับภาพความทรงจำเก่าๆ “สวยมากเลยนะ”เฟรดพึมพำ แต่ไม่พ้นคนหูดี “ฮื่อ ดวงดาวนับพันที่อยู่บนท้องฟ้า สิ่งที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นมา ” “ใครว่าฉันหมายถึงดวงดาวล่ะ ฉันหมายถึง คนข้างๆต่างหาก”เด็กหนุ่มหลิ่วตาให้ เอมิสทำท่าเหมือนจะไม่เชื่อ ก่อนจะหลุดขำออกมา “นี่นาย ทำเลนี้ฉันคุม แล้วก็ไม่อนุญาตให้ขายขนมจีบแถวนี้ด้วยนะเฟ้ย”พูดหยอกๆด้วยมาดสาวห้าวตามแบบฉบับที่เฟรดคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก เด็กสาวกะโปโลที่ไม่น่าเชื่อว่าพอโตขึ้นมาแล้วจะทั้งสวยทั้งเก่งได้ขนาดนี้ แต่ก็ยังคงความขี้เล่น สดใสร่าเริง ใจกว้างและพร้อมที่จะรับฟังทุกปัญหาไว้ได้ นี่แหละ เอมิสที่เขารู้จัก เด็กสาวยังคงแหงนหน้ามองฟ้า มือเรียวได้รูปวางอยู่ข้างตัวบนพื้นหญ้า เฟรดมองอย่างลังเลใจ และกำลังชั่งใจอยู่ว่าควรกุมมือเธอไหม ในจังหวะเดียวกับที่มือของเขาขยับ (มือไวนะเนี่ย) เอมิสก็ยกมือขึ้นกอดอก “หนาวหรอ”เฟรดถาม “อือ นิดหน่อยน่ะ เฮ้ย!”เด็กสาวอุทานลั่น เมื่อสายตาหยุดอยู่ที่หน้าปัดนาฬิกา และนึกอะไรขึ้นมาได้ ((ซวยแล้ว)) “มีอะไรรึเปล่า”เฟรดหันมาถาม สีหน้าสงสัย “เอ่อ คือฉันต้องไปแล้วล่ะ”เอมิสรีบตอบ พลางผุดลุกขึ้น คนข้างตัวเลิกคิ้วสูง “ยังไม่เที่ยงคืนเลย ซินเดอเลล่าจะรีบไปแล้วหรอ” เด็กหนุ่มถามยิ้มๆ ผิดกับเพื่อนที่มีสีหน้ายุ่งยาก ลำบากใจ “นายนี่นะ”เอมิสเอ็ดเบาๆก่อนพูดต่อ “ฉันนัดเดวอนเอาไว้น่ะ”พูดออกไปโดยไม่ทันคิด ประโยคที่ดูธรรมดาไม่นี่มีปัญหาสำหรับเธอ แต่เฟรดมีสีหน้าไม่เชื่อ คิ้วสีดำขมวดเข้าหากัน ก่อนจะกลายเป็นความเย็นชา “อ้อหรอ งั้น ก็ไปสิ”เฟรดตอบด้วยน้ำเสียงที่สูงกว่าปกติและหันหลังให้ ทำเอาเด็กสาวชะงัก “เอ่อ นายไม่โกรธใช่ไหม เดวอนอาจมีเรื่องสำคัญ บางทีอาจเป็นเรื่องไวรัส”เอมิสพูดอย่างระมัดระวัง เพราะเรื่องไวรัสนั้นเฟรดรู้มากไปกว่านี้ไม่ได้ มันเป็นสัญญาที่เธอให้ไว้กับเดวอน “ช่างน่าบังเอิญ ที่เขาดัยมานัดไว้คืนนี้พอดี”เฟรดยังคงหันหลังให้ ขณะที่คราวนี้เอมิสเป็นฝ่ายขมวดคิ้วบ้าง “เฮ้ เฟรด มีเหตุผลหน่อยสิ ยังไงเราก็ได้เจอกันทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” “นั่นสิ มันไม่สำคัญกับเธออยู่แล้วนี่”เด็กหนุ่มพูดอย่างเก็บความรู้สึก “ก็ไปหาเขาซะสิ อย่างที่เธอต้องการ”ประโยคสุดท้ายเน้นหนักราวกับตอกย้ำ “อย่ามาทำใจแคบไปหน่อยเลย นายไม่พอใจอะไรกันแน่ หันมานะ”เอมิสขึ้นเสียงบ้าง พลางใช้มือดึงแขนของเพื่อนสนิทที่กอดอกอยู่ ให้หันมาประจันหน้ากัน จังหวะนั้นที่ทั้งคู่สบตากันพอดี นัยน์ตาเอมิสแข็งกร้าว และคาดคั้นความจริง และเหนือสิ่งอื่นใด แววตาแห่งความผิดหวังเสียใจ ประการหลังนี้เองที่เกือบทำให้เฟรดใจอ่อน แต่ก็ไม่ “แล้วเธอมาสนใจอะไรฉันด้วยล่ะ ไปหาคนที่เธอนัดไว้สิ อย่างที่เธออยากซะเหลือเกิน คืนนี้สำหรับเธอมันดีจริงนะ ตอนแรกฉัน ต่อมาก็เดวอน แล้วจากนั้นใครอีกล่ะ มิคาเอลงั้นสิ ” ผั๊ว!!! ไม่ใช่ตบ แต่เป็นหมัดหนักๆที่ปะทะเข้าเต็มๆแก้มของเด็กหนุ่มจนหน้าหันแบบยังพูดไม่ทันขาดคำ เอมิสกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดไหล สีหน้าเก็บอารมณ์สุดขีดและพร้อมที่จะระเบิดออกมาในไม่ช้านี้  มาคัสเคยกล่าวหาเธอบ่อยๆว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่ามันจะออกมาจากปากเฟรด คนที่เป็นมากกว่าแค่เพื่อนธรรมดา คนที่เธอไว้เนื้อเชื่อใจมาตลอด “ก็ได้ เฟรด แบ๊ปพิท”เด็กสาวกัดฟัดพูด เน้นทีละพยางค์ เฟรดค่อยๆหันหน้ามาสบตาเธอ เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจที่เฟรดคิดว่ามันยาวนานชั่วชีวิตก่อนที่จะเป็นฝ่ายหลบสายตา เพราะเขาไม่อาจทนให้เธอจ้องมองด้วยสายตาทิ่มแทงเกลียดชังอย่างนั้นไม่ได้ “ตามใจนาย ถ้าต้องการอย่างนั้น จากนี้เราขาดกัน” เอมิสหยิบรูปถ่ายคู่ของพวกเขาสมัยเด็กๆออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วฉีกมันออกเป็นสองส่วน สี่ส่วน บรรจงฉีกมันออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วปาใส่หน้าเด็กหนุ่มอย่าแรง “เอมิส ฉัน ” เฟรดที่ดูเหมือนเพิ่งหายตกตะลึงพูดขึ้น แต่โดนเอมิสขัดขึ้นอีก “ลาก่อน” คำพูดเบาๆที่เล็ดลอดออกมาจากปากเด็กสาว เป็นเสมือนเครื่องยืนยันสายสัมพันธ์ที่ขาดสะบั้น .. .. . ห่างออกมาจากตัวงานบริเวณเนินเขาหลังโรงเรียน ผืนดินที่ปกคลุมด้วยหญ้าสีเขียวเลียบไปตามทะเลสาบ คลื่นน้ำซัดกระแทกฝั่งเป็นระรอกๆเบาๆส่องประกายระยิบเมื่อต้องแสงจันทร์  เสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งฝ่าความเงียบมาระคนกับเสียงสะอื้น ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง ((ร้องออกมาเลยเอมิส ร้องมันออกมาให้หมด)) เสียงจากภายในเริ่มออกคำสั่ง ก่อนสายน้ำแห่งความอ่อนแอจะไหลพราก  ทั้งหมดนี้ เป็นความผิดของเธอเองเธอเองก็รู้มาตลอดว่าเฟรดรู้สึกอย่างไรกับเธอ ความผิดแรก เธอไม่อาจตอบแทนความรู้สึกของเฟรดได้ไปมากกว่าคำว่าเพื่อน ความผิดที่สอง เธอพยายามตัดความหวังดีที่เขายื่นให้ ด้วยการทำเป็นไม่รับรู้ และเวลานี้เธอกำลังจะเสียคนที่เธอรักไปอีกคน เด็กสาวแหงนใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาเหม่อมองฟ้า ฟ้ากระจ่างดาวที่แสนสดใส ช่างผิดกับจิตใจเธอยามนี้เหลือเกิน เสียงรถไฟเหาะตีลังกาแล่นถลาลงตามรางอย่างหน้าหวาดเสียว เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม ก่อนที่รถไฟเหาะจะม้วนตัวกลับขึ้นไปตามราง และหายลับไปอีกฝากของสวนสนุกกรีนปาร์ค เดวอนละสายตาจากรถไฟเหาะสีแดง พลางซุกมือในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตสีดำเพื่อหนีความหนาว ก่อนจะเดินออกจากสวนสนุก เอมิสนะ เอมิส ถ้าไม่มาหรือมาไม่ได้ก็น่าจะบอกกันก่อน นี่เขาต้องรอเธอที่ระเบียงชั้นสามโรงเรียนทรินีตี้ตั้งเกือบสองชั่วโมง และเมื่อเริ่มยอมรับกับความจริงที่ว่าเธอคงไม่มาตามนัดแล้ว เขายังอุตส่าห์มาเดินหาในสวนสนุกกรีนปาร์คเพื่อว่าจะเจอกัน เดินหาตั้งนาน โทรศัพท์ก็โทรแล้ว แต่ดันปิดเครื่องซะนี่ มันน่าโมโหนะ “ครับ สำหรับตอนนี้เรามาดูเต่าทะเลพวกนี้กันดีกว่านะครับ”เสียงของชายหนุ่มพิธีกรจากในโทรทัศน์จอยักษ์บนตึกสูงตระหง่า ดึงความสนใจของเดวอนอีกครั้ง เวลานี้ในจอพลาสม่าเผยให้เห็นภาพที่แอบซุ่มถ่าย เต่าทะเลนับร้อยหรืออาจถึงพันตัว พากันคลานต้วมเตี้ยมขึ้นมาบนชายหาดทะเลเพื่อวางไข่ “เต่าทะเลนับร้อยนับพันตัวที่พากันขึ้นมาเพื่อวางไข่ในวันนี้พร้อมๆกัน ดูจะเป็นปริศนาที่น่าทึ่งอยู่นะครับว่าทำไมต้องเจาะจงเอาวันที่พระจันทร์ทั้งสามดวงโคจรมาตรงกันด้วย นี่ยังไม่รวมเหล่าปลาทั้งน้ำจืด – น้ำเค็มที่ว่ายกลับมายังถิ่นฐานบ้านเกิด เพื่อวางไข่อีกครั้ง รวมทั้งปลาที่กำลังจะสูญพันธุ์อย่างปลาแซลม่อนด้วยนะครับ นักวิชาการที่ศึกษาเรื่องนี้หลายท่านยังให้คำตอบกับเราไม่ได้ว่าเป็รเรื่องบังเอิญ หรือเกี่ยวข้องอะไรกับดวงจันทร์ทั้งสามและละอองดาวที่ลอยขึ้นมาจากทะเลสาบทรินีตี้อย่างไร  แต่ก็ยังมีความเชื่อโบราณที่หลงเหลืออยู่เกี่ยวกับเทพีเฟรย่า แห่งดวงจันทร์ ที่เชื่อกันว่าเป็นผู้ให้กำเนิดดวงดาวแห่งนี้ และสรรพสิ่งทั้งหลาย ” “วันแห่งชีวิต” เสียงกระซิบเบาๆออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม ขณะเจ้าตัวออกก้าวเดินอีกครั้ง “เรื่องบางเรื่อง ปล่อยให้ธรรมชาติกุมความลับไว้นั่นแหละดีแล้ว” มือที่ซุกไว้ภายในกระเป๋ากำสร้อยที่มีจี้รูปดาวเสาร์ จี้ซึ่งกำลังเปล่งแสงออกมาอย่างแรวกล้า เมื่อดวงจันทรน์สองดวงแรกโคจรมาตรงกัน หลังร้องไห้เงียบๆคนเดียวอยู่พักใหญ่ เอมิสก็ตัดสินใจลากสังขารกัลบหอพักด้วยสภาพซังกะตาย เด็กสาวพยายามเดินเลี่ยงบริเวณงานเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปจ๊ะเอ๋กับใครเข้า แสงจากอาคารสีขาวตรงหน้าเหมือนจะเป็นตัวกระตุ้นให้เธอเร่งฝีเท้าพลางนึกสงสัยกับตัวเองว่าทำไมคืนนี้อากาศมันช่างหนาวเหน็บอย่างที่เธอไม่คยรู้สึกมาก่อน เด็กสาวบอกย้ำกับตัวเองหลายครั้งว่าไม่ให้อ่อนแอพร้อมกับถอนายใจเฮือกใหญ่ ราวกับพยายามสลัดเรื่องาวทั้งหมดออกไป และกลับมาเป็นตัวของเธอเองอีกครั้ง เด็กสาวเดินผ่านทางแยกซึ่งได้ยินเสียงปะทะคารมอย่างดุเดือดของสองสาวไพน์กับโมนา อีกฝ่ายคือมาคัสกับธอร์ ที่ตอนนี้มาคัสตะโกนใส่โมนายกใหญ่ เด็กสาวอ้าปากค้างนิดๆ แต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเหมือนกับว่าหาคำมาด่ากลับไปไม่ได้ และมาคัสยิ้มอย่างมีชัย พลางทำท่าทางล้อเลียนต่างๆนานาประกอบฉายาที่ตั้งให้ เอมิสจับใจความได้แค่บางคำ อย่างเช่น “ยัยแว่นหน้าเอ” หรือ “ยัยหน้าสิว” ขณะที่คนถูกว่าแทบจะระเบิดออกมาอยู่มะรอมมะร่อ แต่เอมิสก็ไม่ได้อยู่ดูฉากต่อไป @@@@@@@@ หอพักแทบร้างเมื่อเธอกลับไปถึง เสียงฝีเท้ากระทบระเบียงทางเดินสะท้อนกึกก้อง เอมิสเดินไปด้วยพลางควานหาการ์ดเปิดประตูห้องในกระเป๋า “อ๊ะ เจอแล้ว ” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะพบกับ “เดวอน ” โปรดติดตามตอนต่อไป... จากคุณ : sicha - [ 3 ก.ย. 47 22:07:15 A:203.118.127.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากใจผู้เขียน : อ้าาาา... รู้สึกโล่งอกเป็นที่สุดเลยค่ะที่ลงตอนนี้ได้เสียที หลังจากห่างหายมานานร่วมเกือบเดือน ความผิดครั้งนี้เราขอน้อมรับแต่เพียงผู้เดียวค่ะ วันนี้นั่งจดจ่ออยู่หน้าจอคอมพ์เป็นชั่วโมงหลังจากฝ่าฟันดงการบ้านเสร็จ ก็ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ ที่ลงช้ามากถึงมากที่สุด และตอนนี้เราก็ความพยายามพอสมควรในเรื่องการถ่ายทอดอารมณ์ แต่ก็คิดว่าอาจจะยังไม่ดีพอ และก็ยังแฝงคำใบ้อะไรหน่อยๆไว้ด้วย เอามาลงซะตอนนี้ ก็ยังไม่รู้ว่าจะมีใครตามอ่านอยู่รึเปล่า ยังไงก็ขอคอมเม้นต์เป็นกำลังใจหน่อยนะคะ ^^ จากคุณ : sicha - [ 3 ก.ย. 47 22:16:43 A:203.118.127.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านตอนนี้ตั้งนานน่ะค่ะ ยังไงก้อเป็นกำลังใจให้นะ แต่ว่าสาวน้อยของเราจะเป็นอะไรรึป่าวเนี๊ยะ จะรอตอนต่อไปนะ จากคุณ : NonMai - [ 4 ก.ย. 47 08:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โธ่ เอมิส ไม่น่าใจร้อนไปฉีกรูปเลย จากคุณ : scottie - [ 5 ก.ย. 47 11:07:43 ]