ตอน : ความเจ็บ ที่จบไปเมื่อวาน



มันเป็นบทเรียนราคาแพงบทที่สอง…..

หลังจากบทแรก….

อย่าตามใจผู้ชาย…..

มาถึงบทเรียนนี้…..

อย่าเมาเวลาอกหัก ช้ำรัก…กับผู้ชายสองต่อสอง

โดยไม่มีเพื่อนรู้ใจ (ไปด้วย)


มารู้ก็สายเกินไป..ได้แต่จำไว้เป็นบทเรียน….


………


หลังจากเลิกกับพี่ข้าววันนั้น….ฉันก็เลิกดื่มเบียร์…..

ไม่อยากยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก….

มันรู้สึกเข็ดขยาด……

กลัวไปเลย…..



ฉันต้องใช้เวลาหลายเดือน……เกือบหนึ่งปี…

ในการที่จะทำใจ ให้ฟื้นคืนสภาพ ….

จากวันที่เลิกกันกับพี่นัท ตอนขึ้น ม.5 เทอมต้น มาจนถึงตอนนี้ ปิดเทอมปลาย ขึ้น ม.6

ก็ไม่มีอารมณ์เศร้า มาเป็นฐานของอารมณ์ประจำวัน...อีกต่อไป

เหมือนมีใครมาตั้งเวลาเอาไว้…..

ว่าให้ฉันเจ็บ ถึงวันเมื่อวานเท่านั้น….เป็นวันสุดท้าย….


เช้าวันนี้ เป็นวันที่เปลี่ยนไป อย่างเห็นได้ชัด….

เป็นวันที่มองฟ้าใส…. ได้เต็มตา….

ดูมันใสสะอาด…ไม่รู้สึกว่ามีม่านสีขุ่นในใจ มาขวางกลางอยู่

ใจที่หดหู่ หายไปซะเฉยๆ….จนฉันงง…


รู้สึกเหมือนตื่นขึ้นมา….

แล้ว แผลที่เคยเจ็บ… แผลที่เคยตกสะเก็ด….

หลุดลอกออกไป….

จนรู้สึกดีใจ… ที่เวลาอาบน้ำ ไม่ต้องกังวลกับมันอีก…..



ผู้ชายที่ฉันเคยรัก…..มาก…

ผู้ชายที่เข้ามา เพราะอุบัติเหตุทางใจ….

พอกันที…..


สุดที่รัก จากอินเตอร์เนท…

เทพบุตรสุดหล่อ จากดาวอังคาร….

อัศวินม้าขาว….(ข้าว) ผู้ฉวยโอกาส….


เหลือไว้แค่เป็นบทเรียน……


มีผู้ชาย อีกหลายคนที่เข้ามาในเวลาที่ผ่าน….

บางคนเป็นคนน่ารัก…นิสัยน่าคบ….

บางคนติงต๊อง ตลก น่าคุยด้วย….

แต่บางคน ก็เหมือนใครบางคน…… ที่เคยรักมากในอดีต ที่ผ่านมา…..


แต่เหมือนฉันปิดตัวเอง……ไม่เปิดประตูบานนั้น….ให้ใครเข้ามาย่ำ…..

เหมือนมันไม่มีค่าอีกต่อไป…..



พอปิดเทอม เวลาว่าง มันก็มีมากจน น่าเบื่อ…..


ตื่นเช้าขึ้นมา….

ก็นั่งชันเข่าขึ้นมากอด…..อยู่บนเตียง….

พิงหัวไว้กับฝา…

เหมือนรอเวลาให้ร่างกายตื่นพร้อม….. เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์…


เหม่อมอง ออกไปนอกหน้าต่าง…..


มองภูเขาซึ่งเห็นอยู่ไกลๆ….

มองต้นไม้ที่โดนลมโกรก….

กับฝูงนก ที่บินย้อนแสง มาจากทางทิศตะวันออก


มองถนนที่รถวิ่งไปวิ่งมา อยู่ปากซอย

ร้านข้าวแกง ที่คนออแน่น หน้าร้าน….

นั่งมองอยู่อย่างนั้น…..เพลินเหมือนเป็นภาพยนต์


ซักผ้าหมดไปสองตะกร้า กับล้างจาน ที่น้องทานข้าวเช้า ทิ้งเอาไว้…



กวาดบ้านเสร็จทั้งสองชั้น…..เหงื่อท่วมจนมอมแมมไปหมด

นี่ขนาดยังไม่ถูเลย….

พ่อเลี้ยงกับน้องนิว ก็ออกไปข้างนอก ตั้งแต่ฉันยังไม่ออกมาจากห้องนอน…


อืมมมม…ไม่ต้องมาช่วยฉันหรอก….. ดีซะอีก…

จะได้ถูบ้านสะดวก……ไม่เกะกะ…. รกรำคาญลูกตา….


ฉันหมายถึงพ่อเลี้ยงนะ…..

ไม่ได้หมายถึงน้อง……..



เที่ยงแล้ว….สองคนนั้นก็ยังไม่กลับ

ฉันเอาเงิน ห้าสิบบาท ที่แม่วางไว้ให้บนหัวเตียง…

ไปซื้อ มาม่า มาต้ม…..


ไม่ได้จะประหยัด อดอยากอะไร..

แต่ชอบทาน….


ช่วงบ่ายเป็นเวลา อิสระของฉัน…

บางทีก็นอนเล่นอยู่บนเตียง…

แต่ก็นอนได้ไม่นาน…

เดี๋ยวน้าชัย ก็คงตื่นแล้ว…..

เสียงกลองอันน่ารำคาญ ก็จะเริ่มบรรเลง

กลอง เป็นเครื่องดนตรีอาภัพ….

เวลาไม่เล่นกับเครื่องดนตรีอื่นๆ…

มันก็ไม่มีอะไรต่าง…จากเสียงหนวกหูทั่วไป

มันก็หนวกหู พอๆกับร้านซ่อมมอเตอร์ไซด์นั่นแหละ….


มีอยู่วันนึงฉันหนวกหูมาก……

มันรำคาญจนทนไม่ไหว….ฉันนอนบ่นพึมพำคนเดียวอยู่พักใหญ่

เอาหมอนมาอุดหู พลิกไปพลิกมา หลายรอบแล้วก็ไม่หาย….


เลยเปลี่ยนกิจกรรมช่วงบ่าย เป็นไปร้านหนังสือแทน….


ร้านหนังสือเปิดใหม่ อยู่เลยร้านอินเตอร์เนทไปหน่อย….

ใจหายเหมือนกัน ที่เดินผ่านร้านนั้น….แม้มันจะจบไปแล้วเป็นปี….

คนที่ฉันเคยรัก….เจอกันในนั้น…..



ฉันเลยชอบไปร้านหนังสือ ….ไม่ชอบไปร้านเนท เหมือนเมื่อก่อน


ฉันชอบอ่านหนังสือ…


มีคำที่เป็นกำลังใจ มากมายอยู่ในนั้น….

ประโยคบางประโยค….. ไม่เคยได้ยิน .…

ไม่เคยได้อ่าน ที่ไหนมาก่อน….

มันเหมือนเป็นเครื่องหมายบอกทาง…..

เป็นแสงสว่างส่องใจ…….

ให้มองเห็นอะไรๆ…….

ท่ามกลางหมอกหนาแห่งอารมณ์….



ฉันชอบอ่านนิทานสำหรับเด็กมากกว่า…

มันใสๆ ไม่มีพิษมีภัย…

ไม่มีคำพูดใดๆ มาทำให้สะเทือนใจ…..อ่านแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ในบางตอน

บางตอนฉันก็ร้องไห้….จนต้องบอกตัวเองว่า… “ นี่มันนิทานนะ …ไม่ใช่เรื่องจริง “


ยืนอ่านจนเมื่อย ปวดขาไปหมด…..

และนั่นก็คือ นาฬิกา บอกเวลากลับบ้าน….


เสียงกลองเงียบไป….

เสียงเพลงดังข้ามกำแพงรั้วมาแทน…..….

เป็นเพลงฝรั่งที่ฉันไม่รู้จัก…

มันเพราะดี….


กำลังฟังอยู่เพลินๆ…..

พ่อเลี้ยงกับน้องนิว ก็กลับบ้านมา…..

ฉันเลยกลับขึ้นห้องไป….


ถ้าเอาพ่อเลี้ยง ออกไปจากความจริง ได้เหมือนเอาใครบางคน ออกจากความทรงจำ…

ชีวิตฉันคงดีขึ้นกว่านี้…..