ความคิดเห็นที่ 1 ภาพที่โลดเต้นอยู่กลางลานท่ามกลางแสงสว่างเรืองรองหลากสีอันเกิดจากเวทมนตร์นั้นเหมือนมีชีวิต มันเป็นภาพเรือลำใหญ่ลอยอยู่กลางสมุทร ถูกคลื่นซัดถาโถม เสียงครืนครั่นกังวานไปในความเงียบสงัดของยามราตรี ท่ามกลางผู้ชมที่จับตามองอย่างลืมหายใจ ...การประกวดมายาภาพในงานเทศกาลรื่นเริงประจำปี วันสิ้นปีตามปฏิทินคาไลน์... ลูกเรือที่วิ่งพล่านพยายามบังคับเรือนั้นมีสีหน้าตระหนก เสียงร้องสั่งงานเอะอะลั่น แต่แล้วมันก็ถูกกลบด้วยเสียงคำรามจากฟากฟ้า มังกรไฟตัวมหึมาท่าทางเหมือนกำลังคลั่ง ไม่กี่อึดใจ เรือลำนั้นก็พินาศไม่มีชิ้นดี เหลือแต่เศษไม้ลอยเท้งเต้งอยู่กลางน้ำ บางส่วนถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ ส่งเข้าไปในปากอ้ากว้างแดงก่ำน่ากลัวนั่น และทุกคนก็ฮาครืนเมื่อมังกรนั้นเรอเอิ๊ก บิดตัวโซเซ ทำท่าปวดท้อง ก่อนจะสะอึกออกมาเป็นไฟติดๆ กัน "เจ้าคนสร้างมายาภาพนี่ต้องเลี้ยงมังกรแน่" เสียงไวล์บอกแกมหัวเราะ เรียกความสนใจจากแม่มดสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ให้หันไปหา "มันทำท่าปวดท้องเหมือนราอินตอนกินอะไรไม่เข้าท่าเข้าไปไม่มีผิด" "ท่านไม่ยักสร้างมายาภาพส่งประกวดบ้าง เวทถนัดของท่านเลยไม่ใช่หรือ?" ไซเนสตราออกปาก และไวล์ก็สั่นศีรษะ บอกขำๆ "ไม่ละ มายาภาพข้าอาจจะเหมือนจริงกว่านี้ แต่รับรอง เนื้อเรื่องของข้า คนดูดูแล้วต้องเบื่อจนหลับครอกกันหมดแน่ ข้ายังไม่อยากได้รางวัลสร้างสรรค์ยอดแย่แห่งปีหรอกนะ" แม่มดสาวหัวเราะ หล่อนโคลงศีรษะ และร่างบางก็หมุนกลับ หันไปอีกทางยังวงแสงที่ค่อยๆ เรืองพราวกะพริบและเสียงดนตรีที่ถูกบรรเลงขึ้น "งานเต้นรำเริ่มแล้ว ไวล์" "เจ้าอยากเต้นหรือเปล่า?" ไซเนสตราฟังดนตรีแผ่วช้าอ่อนหวานระรินนั้น นึกไปถึงคนที่ไม่อยู่บ้านให้หล่อนชวนออกมาด้วยกันตอนค่ำนี้และสั่นศีรษะปฏิเสธ หล่อนออกมากับไวล์...อย่างเพื่อน...หล่อนจะไม่หลอกให้เขาต้องหวังอะไรเกินไปกว่านั้นอีก หัวใจของหล่อนไม่ใช่ของเขา และตอนนี้หล่อนรู้แล้ว ถ้าเป็นไปได้ หล่อนจะตามหัวใจดวงนั้นไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม หญิงสาวปล่อยให้อารมณ์ของหล่อนเลื่อนไหลไปกับบทเพลง แทบไม่รู้ตัวกับสิ่งรอบกาย เมื่อดนตรีนั้นทิ้งจังหวะส่งท้ายอ่อนเบา พร้อมๆ กับที่เสียงหนึ่งดังขึ้น...ถามนุ่มนวล "เต้นรำกับข้าได้ไหม?" หญิงสาวไม่ได้ตอบ หล่อนไม่จำเป็นต้องตอบเมื่อเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงหน้าที่หล่อนเพิ่งคิดถึง ดวงหน้าที่หล่อนคุ้นใจอยู่ตรงหน้า มือของแดริลที่ยื่นออกมากุมมือหล่อนไว้นั้นอุ่น ดวงตาที่มองสบมามั่นคง สีฟ้าลึกล้ำไม่ต่างจากท้องฟ้า...เหมือนจะไร้ที่สิ้นสุด ส่งให้หัวใจของหล่อนสะท้านยามหล่อนก้าวตามแรงดึงออกไปกลางลานกับเขา คราวนี้จังหวะดนตรีจากเครื่องสายนั้นรวดเร็ว แปลกต่างจากจังหวะเต้นรำในสเลคที่ชายหนุ่มคุ้นชิน เครื่องเขย่าส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งเคล้ากับเสียงหัวเราะของคนที่โลดเต้นอยู่บนลาน แดริลสะดุดผิดจังหวะอยู่ประมาณครึ่งค่อนเพลง แต่คนที่เต้นกับเขาเหมือนจะไม่ถือสา มือบอบบางยังยึดมือเขาแน่นเหนียว คอยดึงรั้ง เหนี่ยวนำเอาไว้ และเขาก็นึกสงสัยว่าเมื่อไรกัน ตั้งแต่เมื่อไรที่มือคู่นี้ให้ความอบอุ่นซ่านสู่ใจเขาได้มากถึงเพียงนี้ ตั้งแต่เมื่อไรที่ความฝันว่าจะท่องเที่ยวไปให้สุดขอบฟ้าของเขาค่อยๆ ผันเปลี่ยน จากการผจญภัยไปอย่างอิสระ ไร้สิ่งผูกมัด กลายเป็นการเดินทางที่มีจุดหมาย... ในยามนี้ แดริลรู้ ไม่ว่าเขาจะเดินทางไปไกลแค่ไหน ไปสุดขอบฟ้าในทิศทางใด มันก็ไม่มีความหมาย ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ก็มีที่เดียวที่เขาอยากจะมุ่งไปหา ขอบฟ้าของเขาอยู่ตรงนี้ อยู่ที่ดวงตาสีมรกตลึกล้ำของหล่อน ในที่สุดเมื่อเสียงดนตรีแผ่วจางลง ไซเนสตราก็หยุดเต้น หล่อนสะบัดผมยาวๆ ที่ปัดมาระหน้านั้น หอบหายใจ แก้มจัดสีด้วยความเหนื่อย เรียวปากเผยอยิ้ม ภาพที่ทำให้เขาอยากดึงตัวหล่อนเข้ามา จรดจุมพิต แต่ที่เขาทำคือการดึงมือหล่อน จับจูงเดินออกมาที่ข้างลานอย่างเงียบๆ ใต้แสงมนตร์เรืองระยับ วงแสงหลากหลายสีสันนั้นพร่าพรายแข่งกับแสงดาวบนฟากฟ้า เหมือนจะส่องเข้าไปให้ถึงใจทั้งสองดวง สานมันเข้่าหากัน "เหนื่อยไหม?" เสียงทุ้มที่ถามนั้นอ่อนโยนเมื่อแดริลยกมือขึ้น เสยผมหล่อนไปทัดหู เขาไม่รอคำตอบ เพียงแต่มองไปทางไวล์ซึ่งยืนคุยอะไรอยู่ในกลุ่มคน บอกต่อ "ขอบใจที่เต้นรำกับข้า ไม่รู้ว่าไวล์จะโกรธหรือเปล่า อยู่ๆ ข้าก็ไปดึงตัวเจ้ามา แต่...ข้าอยากได้ใช้เวลานี้ด้วยกันกับเจ้า...จริงๆ" แม่มดสาวกัดปากเข้า หน้าก่ำสีขึ้นเล็กน้อย หล่อนไม่ได้ว่าอะไรกับประโยคท้าย เพียงย้อนเหมือนแง่งอนนิดๆ "เจ้ากลัวเขาด้วยหรือ?" "ข้า? ข้าน่ะไม่แคร์หรอก" แดริลเกือบจะระเบิดหัวเราะออกมา แต่แล้วเขาก็สั่นศีรษะ ดวงตาที่สบตรงเข้าในตาหล่อนจริงจังยามบอกเรียบๆ "ข้าห่วงแต่เจ้า ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะตัดสินใจยังไงกับเรื่องของเรา รู้ไหม ถ้าเจ้าตัดสินใจว่าเจ้าไม่ต้องการข้า ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าเสียอนาคตที่เจ้าอาจจะมีกับเขา...ที่นี่" "เจ้าทำเหมือนไม่หวงอะไรข้าเลยนะ" เสียงของหญิงสาวแปรไปเล็กน้อย เหมือนจะปนแววน้อยใจ หล่อนขยับตัวจะถอยออก หากมือของชายหนุ่มเร็วกว่า เขาเอื้อมมันออกทั้งสองมือ ยึดแขนหล่อนไว้แน่น รั้งเข้ามาหาจนหน้าเกือบชิดหน้า จนหล่อนเกือบรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา...อบอุ่นในกระแสลมเย็นของยามค่ำคืน กระแสเสียงร้อนรนกดหนักเมื่อเขาจ้องตาหล่อนแน่ว สีฟ้าเรืองระยับด้วยความระอุกรุ่นของอารมณ์ "ถ้าข้าไม่รัก ไม่หวง ข้าจะมาอยู่ตรงนี้หรือ? เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าข้ารู้สึกยังไง ไซเนสตรา ข้าหมั่นไส้ทุกคนที่มองเจ้า อยากจะรั้งเจ้าไว้กับตัวตลอดเวลา ไม่ปล่อยให้เจ้าไปไหน ยึดเจ้าไว้เป็นของตัวเองตลอดกาล แต่ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนนะ ไม่ใช่เรื่องของข้าคนเดียว หรือเรื่องของเจ้า และตราบใดที่ยังไม่มีคำว่าเรา ข้าก็ยังทำอะไรไม่ได้ ไม่ว่าข้าจะรักเจ้าแค่ไหน อยากรั้งเจ้าเอาไว้แค่ไหนก็ตาม" ...เรา... คำง่ายๆ แต่เมื่อมันออกมาจากปากเขา กอปรเข้ากับแววตาคู่นั้น มันกลับแทนความหมายได้ยิ่งกว่า อบอุ่นในใจหล่อนยิ่งกว่าคำพร่ำรักนับร้อยนับพันคำที่หล่อนเคยได้ฟังมาจากปากทุกคน "เรา...งั้นหรือ?" เจ้าชายหนุ่มพยักหน้า "เมื่อไรที่เจ้าตัดสินใจว่าเจ้าพร้อมจะเดินไปกับข้า เมื่อไรที่เจ้าตัดสินใจว่าจะทำให้เราเป็นเรา เมื่อนั้นแหละ ที่เจ้าจะบ่นข้าไม่ได้ว่าข้าขี้หึง ชอบหวง" หัวใจของหล่อนเต้นถี่ระรัวขึ้นทุกขณะ หล่อนสูดหายใจเข้ายาวเหมือนจะรวบรวมความกล้า บอกด้วยเสียงเกือบเป็นกระซิบ "แล้วถ้าข้าบอกว่า...ข้าตัดสินใจแล้ว...ละ?" ชายหนุ่มเบิกตาขึ้น เขาขยับปาก แต่แล้วก็กลับปิดลง และเขาก็เอ่ยออกมาเหมือนไม่มั่นใจ "เจ้าตัดสินใจว่า..." "ว่าข้าจะไปกับเจ้า ไปสเลค หรือที่ไหนก็ได้ที่เจ้าตัดสินใจจะอยู่ จะไป ข้าเข้าใจ อนาคตของเราไม่ง่าย ข้าอาจจะมีหรือไม่มีความสุข แต่ถ้าข้าทิ้งโอกาสที่จะได้อยู่กับเจ้าไปตอนนี้ ก็หมายความว่าข้าทิ้งโอกาสที่จะมีความสุขทั้งหมดไป ข้าไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น ถ้าข้าไม่ได้รับการยอมรับ ข้าก็จะสู้ สู้เพื่อให้ได้รับการยอมรับ" สายตาของหล่อนอ่อนหวาน มั่นคงและจริงจังยามเสริม "ตราบใดที่เจ้ายังต้องการ ตราบใดที่ข้ายังไม่เป็นภาระในสายตาเจ้า ตราบใดที่เจ้าจะอยู่และสู้ด้วยกันกับข้า" แดริลงันไปเป็นครู่ รู้สึกว่าลมหายใจของเขาสะดุด อารมณ์มากมายท่วมท้นปรี่ขึ้น อัดเต็มจนเขาพูดไม่ออก นาน กว่าที่เขาจะออกปาก อย่างรัก ห่วงใย อย่างจะให้แน่ใจในคำตอบที่ได้ยินนั้น “เจ้าแน่ใจแล้วหรือ ไซเนสตรา อยู่ที่นี่เจ้ามีทุกอย่าง” “ข้าจะลองเสี่ยงดู” “แล้วถ้า...” “มันยังเป็นแค่คำว่าถ้า” หญิงสาวขัดขึ้นก่อน หล่อนสบตาเขานิ่งนานยามย้ำ "ข้าไม่กลัวคำว่าถ้า และถ้ามีอะไรจริงๆ ข้าก็จะไม่วิ่งหนีเพียงเพราะมันยาก แดริล ข้ารักเจ้ามาก มากกว่านั้น" กำแพงที่เขาสร้างขึ้นกั้นตัวเองออกจากหล่อนทลายราบลงกับถ้อยบอกรักนั้นเอง ชายหนุ่มดึงร่างบางตรงหน้าเข้ามาแนบอก กอดไว้เต็มอ้อมแขน และถ้าไม่อยู่ต่อหน้าสาธารณชน เขาก็คงจะจูบหล่อนเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะจรดจมูกลงบนแก้มนวลแผ่วๆ พึมพำคำ "ถ้าเจ้ากล้าข้ามมา ข้าก็กล้าเสี่ยงกับทุกอย่างเหมือนกัน" เสียงที่ตอบกลับคำนั้นไม่ได้มาจากปากหล่อน แต่เป็นเสียงลอดจากในคอ เจ็บร้าวเหมือนโดนทำร้ายจากด้านหลังเขา และแดริลก็ไม่ต้องหันไปมองด้วยซ้ำเมื่อไซเนสตราดึงตัวออกจากวงแขนเขา หน้าสวยซีดลงนิดเมื่อหล่อนพึมพำคำ "ไวล์" "ท่านแดริล ข้าคิดว่าท่านมีเกียรติและเห็นแก่ตัวน้อยกว่านี้" เสียงกล่าวหาของไวล์นั้นหนัก หนักและดังพอที่จะทำให้ทุกคนที่อยู่รายรอบพากันเงียบกริบ หันมองมาเป็นตาเดียว ถ้อยที่ทำให้ดวงหน้าของแม่มดสาวก่ำสีจัดขึ้น หล่อนเม้มปากแน่น ขยับปากโต้แทนทันควัน "ไวล์ เจ้าไม่มีสิทธิ์..." "ข้าเห็นแก่เจ้านะถึงพูด เขาไม่ควรลากเจ้าไปโดยไม่มีอะไรแน่นอน เขาไม่เห็นแก่เจ้าเลยสักนิด...เขาคิดถึงเจ้าบ้างไหมว่าเจ้าจะไปเจออะไร จะเป็นยังไงบ้างที่นั่น? ข้าเตือนเขาแล้วเรื่องนี้ แต่..." "เจ้าจะไปว่าแดริลไม่ได้ มันเป็นการตัดสินใจของ..." คำของไซเนสตราสะดุดลงแค่นั้นเมื่อแดริลโบกมือห้าม เขายืดตัวตรงขึ้น สบตาพ่อมดหนุ่มอย่างไม่เลี่ยงหลบ ในดวงตาไม่มีร่องรอยโกรธเคืองหรือสะทกกับถ้อยของอีกฝ่าย มีแค่ความหนักแน่น จริงจัง มั่นคง และที่คนฟังไม่อยากจะได้ยิน...ความเห็นใจ "ท่านจะพูดอย่างไรก็ได้ ไวล์ ถ้าท่านจะว่าข้าเห็นแก่ตัว ไร้เกียรติ ไม่มีสัจจะ ข้าก็จะไม่เถียง แต่อย่าบอกว่าข้าไม่เห็นแก่ไซเนสตรา เพราะข้ารักเธอไม่น้อยไปกว่าท่าน และเพราะข้ารัก เพราะข้าเชื่อในตัวเธอ ข้าถึงทำแบบนี้ ชีวิตของไซเนสตราเป็นของเธอ เธอเป็นคนตัดสินใจว่าจะเลือกทางไหน และสิ่งที่ข้าทำได้ คือให้เกียรติเธอในการตัดสินใจ ท่านว่าข้าเห็นแก่ตัว แต่ถ้าเธอก้าวมา แล้วข้ากลับถอยไปเพียงเพราะกลัวอุปสรรคที่รออยู่ ท่านจะเรียกการกระทำอย่างนั้นว่าเสียสละหรือขี้ขลาด? หรือท่านจะยืนยันว่าการตัดสินใจของเธอจะต้องผิดพลาด เรื่องของเราจะต้องล้มเหลว? ข้าไม่เชื่ออย่างนั้น" หน้าของไวล์เป็นสีจัดขึ้นเหมือนกัน หากเขาก็ยังยืนนิ่ง ขบกรามแน่น ไม่ต่อคำใดเมื่อคู่สนทนาของเขาเอ่ยต่อ "ข้าเชื่อว่าข้ากับไซเนสตราจะทำได้ จะฝ่าฟันทุกอย่างไปได้ สักวัน 'เรา' จะสามารถทำให้ทุกคนยอมรับ ข้าเชื่อในตัวไซเนสตรา ข้าเชื่อในความรักของเรา มันอาจไม่พอสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างในครั้งแรก แต่สักวันมันจะพอ ไวล์ เพราะความรักทำให้เราพยายาม และข้าไม่เชื่อว่าความพยายามนั้นจะไม่มีผล" เสียงทุ้มหนักนั้นกังวานไปในความเงียบ ตอกลึกเข้าไปในใจของคนฟัง และเขาก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่โง่พอที่จะรู้ว่าหนทางของตัวเองถูกปิดตาย ไม่โง่พอที่จะไม่รู้...ว่าเขาเป็นฝ่ายแพ้ พ่อมดหนุ่มนิ่งไป เหมือนอึ้ง เขายืนอยู่อย่างนั้นนาน...ดวงตาที่สบตาคนทั้งคู่มีรอยร้าวลึก และที่สุด เมื่อเขาแลไปสบตาไซเนสตรา หล่อนก็กัดปากเข้า พึมพำคำ "ข้าเสียใจ" คำพูดนั้นเองที่ดึงตรวนอันมองไม่เห็นที่ล่ามเขาเอาไว้กับที่ออก ไวล์ขยับตัว ไม่เอ่ยอะไรกับหล่อนสักคำเมื่อเขาหันไปมองเมลานี่ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ มองมาอย่างไม่ละสายตาและบอก "ฝากบอกท่านพ่อได้ไหมว่าข้าจะกลับก่อน? ไม่ต้องเป็นห่วง" "ไวล์..." "ขอบใจมาก" เขาเอ่ยสั้นๆ แค่นั้น ก่อนจะหันหลังกลับ เดินลับหายไปในความมืด ท่ามกลางฝูงชนที่แหวกออกเป็นทาง และไซเนสตราก็กุมมือแดริลไว้แน่นขึ้นยามที่หล่อนขานคำตามหลังเขา...เพียงในใจ ...ไวล์ ข้าขอโทษ... จากคุณ : วัสส์ - [ 5 ก.ย. 47 09:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบกระทู้ค่ะ ...เกียร์... @ คราวนี้เร่งสปีดขึ้นมาหน่อยแล้วนะคะ แต่คราวหน้ายังไม่รู้จะเป็นยังไง แหะๆๆ ช้านิดช้าหน่อยหรือช้ามาก อภัยกันด้วยนะคะ ก้อนหิน @ ดูเหมือนไซเนสตราเองก็ตัดสินใจได้แล้วละจ้า น่าสงสารก็แต่ไวล์อกหักดังเป๊าะ 5555 (สงสารแล้วทำไมหัวเราะหว่าเรา) Viva Tam @ ตอนนี้เปิดเรียนแล้วค่ะ กำลังสงสัยว่าเข้าที่แล้วท่าจะต้องแต่งนิยายน้อยลง เพราะต้องอ่านเท็กซ์บานเบอะกว่าที่คิดและหัดเขียนวิจารณ์งานศิลปะ ^^" เหอๆๆ ส่วนไวล์ยังน่าสงสารอยู่ดีค่ะ คงต้องค่อยๆ ทำใจไป งานนี้ scottie @ ไซเนสตราตัดสินใจได้แล้วละค่ะ เรื่องราวถูกเคลียร์เกือบหมดแล้ว คงเหลืออีกไม่กี่ตอนค่ะ เรื่องนี้ (นิยายมาราธอนใกล้จบแล้ว เย้) TJ @ ขอบคุณที่มาอ่านค่า Tamarillo @ แหะๆ คนแรกที่บอกว่ามาเร็ว มีแต่คนบ่นว่ามาช้าค่ะ เวลาเรายุ่งๆ เวลาผ่านไปเร็วเสมอเนอะคะ ทำอะไรไม่ทันเลย ง่า T_T p_jung @ ขอบคุณค่า เข้าที่แล้วจะได้นิยายเร็วขึ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ พักนี้สปีดเต่าคลานมาก ยิ่งเหนื่อยๆ ยิ่งเขียนไม่ค่อยออกเลย เฮ่อ น้ำใส @ ก็กำลังปรับตัวอยู่ค่ะ กำลังพยายามฮึดสู้เหมือนตัวละครด้วยการไปแบกเท็กซ์เล่มบึ้กจากห้องสมุดมาอ่าน แต่อ่านไปได้สามหน้าก็หลับกลิ้ง เอ่อ T_T ทินา @ ขอบคุณค่า ใบไม้ที่นี่ยังไม่เปลี่ยนสีค่ะ แต่อากาศก็เริ่มเย็นๆ ลงบ้างแล้ว วันนี้วัสส์ก็ไปเดินในแมนฮัตตันมา ไว้จะชมสวนเผื่อนะคะ รียา @ ดูเหมือนไซเนสตราจะเซย์เยสง่ายผิดคาดนะคะ เพราะคนเขียนเหนื่อยรึเปล่าก็ไม่รู้ 55555 แต่ชีวิตรักของสองคนนี้คงไม่ใช่ว่าเข้าใจกันหนเดียวแล้วราบเรียบหรอกค่ะ อิอิ เดี๋ยวท่านก็หาเรื่องตีกันเองอีกจนได้ ^^" piggy @ อ่า ให้เครดิตแซซหน่อยน่า อนาคตสมาชิกสภาเวท พูดได้แต่เรื่องไม่เป็นโล้เป็นพายก็น่าสงสารคาไลน์แย่ ^^" ส่วนแดริลสองสามตอนนี้รู้สึกว่าถูกผีเจ้าชายเข้าสิงผิดปกติจ้า กำลังรอดูว่าผีจะออกเมื่อไร 5555 น้ำลายบูด @ ขอบคุณค่า คิมมี่ (*CriMy*) @ ก๊าก แซซทำอะไรก็ดูดีหมดแหละค่ะ (เป็นงั้นไป หุหุ) ขอบคุณที่ช่วยเชียร์แดริลค่า iamnui @ ขอบคุณค่ะ Take Care ด้วยเหมือนกันนะคะ จากคุณ : วัสส์ - [ 5 ก.ย. 47 09:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม อ่านตอนนี้เหมือนจะสงสารไวล์น้อยลง (แบบว่ายังสงสารอยู่หน่อยนึงค่ะ อิอิ) เพราะว่าไวล์ไม่น่ามาว่าแดริลอย่างนี้เลยน้า ขอให้อ่านเท็กซ์ควบคู่กะการเขียนนิยายได้พร้อมๆกันค่ะ ฮ่าๆๆๆ เหมือนคำขอให้ตัวเองได้อ่านนิยายเลยอะ ^^ จากคุณ : Viva Tam - [ 5 ก.ย. 47 10:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวานมาก ๆ เลย ชอบตอนที่บอกว่า "ข้าไม่กลัวคำว่าถ้า และถ้ามีอะไรจริงๆ ข้าก็จะไม่วิ่งหนีเพียงเพราะมันยาก" เฮ้อ ๆ เมื่อไหร่จะมีคนมาร่วมด้วยช่วยกันสู้บ้างน้า ตอนนี้คงต้องสู้ด้วยตัวเองไปก่อน แหะ แหะ จากคุณ : Tamarillo - [ 5 ก.ย. 47 11:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ) _ _ _ _ _ _ _  __ _ _ _ __ ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 5 ก.ย. 47 11:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนเป็นพ่อยังไงก็ใจอ่อนอยู่ดี อิอิ จากคุณ : scottie - [ 5 ก.ย. 47 11:46:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสารไวส์จังค่ะ แต่แปลกดใจที่ไซเนสตราเซย์เยสง่ายๆจัง แต่อย่างที่พี่วัสส์บอกล่ะค่ะ เดี๋ยวก็หาเรื่องทะเลาะกันเองอีกจนได้ล่ะน่าคู่นี้ ไม่งั้นชีวิตไม่มีสีสัน จากคุณ : รียา - [ 5 ก.ย. 47 12:22:28 A:192.168.1.81 X:202.129.32.164 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แบบนี้เป็นปกติเวลาอ่าน text ค่ะเพราะเป็นเหมือนกัน ถ้าไม่ไฟลนก้นหรือใกล้ส่งงานนี่เราจะรังเกียจมันชะมัดเลย จากคุณ : น้ำใส - [ 5 ก.ย. 47 12:44:58 A:10.20.1.44 X:202.28.27.5 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฮ่า... มาลงชื่อแปะไว้ก่อนค่า   เดี๋ยวกลับมาอ่าน  อิอิ จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] - [ 5 ก.ย. 47 14:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านรวดยี่สิบตอน...อิอิ.. อ่านแล้วนึกถึง แซซ ค่ะ.. สองคนนี้มีไรคล้ายกันเยอะเชียว.. รออ่านตอนต่อไปนะคะ..^^ จากคุณ : กุ๊กๆ - [ 5 ก.ย. 47 20:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่าสงสารไวล์จังค่ะ ตามอ่านมานานแล้ว แต่เพิ่งตามทันก้อตอนนี้แหละค่ะ ลงทะเบียนคนอ่านด้วยคนนะคะ จากคุณ : peary - [ 5 ก.ย. 47 20:55:52 A:202.183.163.250 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 มองซ้าย...เรเชียออก.... มองขวา....ว่างเปล่า... แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ ตาเรเชียยังออกมาได้ ทำม้ายยยย ทำไม ซาเรซไม่มาเยี่ยมลูกบ้างล่ะคะ พี่วัสส์! ฮือๆๆๆ อมจะหาซาเรซที่ร้กของอม เอามานะ ฮือๆๆๆ จากคุณ : อมราวตี - [ 5 ก.ย. 47 23:03:26 A:203.113.45.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอกรี๊ดดัง ๆ ได้มั้ยคะนี่.. อ่านแล้วอิจฉาทั้งคู่มาก ๆ.. "ความมั่นใจ..ไว้วางใจ..และกล้าที่จะสู้ไปด้วยกัน" แดริลก็น่ารักที่เขียนจดหมายไปบอกพ่อก่อนนะคะ เท่ห์มาก ๆ.. ต้องให้ได้อย่างนี้สิคะ.. ชอบ ๆ ๆ ๆ :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 6 ก.ย. 47 02:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จดหมายที่เขียนถึงพ่อนี่สื่อถึงอารมณ์ได้ดีมากเลยค่ะ จากคุณ : MiKi (Sichon) - [ 6 ก.ย. 47 10:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 Sign ka. จากคุณ : TJ - [ 6 ก.ย. 47 11:08:33 A:129.109.70.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอ้ ตกลงตาแดริลนี่ ผีเจ้าชายเข้าสิงใช่ไหมคะเนี่ย เอ...เมื่อไหร่จะออกน้อ 55 ตอนนี้ น่ารักจังเลยค่ะ ชอบบบบบบ ^^ สงสารตาไวล์นิดนึง ปล่อยพี่แกไปเหอะ เดี๋ยว ก็ได้สาวใหม่มาดามหัวใจ อิอิ จากคุณ : piggy - [ 6 ก.ย. 47 13:53:07 A:10.11.17.120 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ครวนี้แดริลกับไซเนสตราไม่ยักทะเลาะกันนะคะ เข้าใจกันง่ายมากๆ เลย ส่วนไวล์น่าสงสารเล็กน้อย จากคุณ : ไม่รู้ซิ - [ 8 ก.ย. 47 15:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก ชอบแดริลจังเลย อยากได้เป็นน้องชายอ่ะ เสียดายมีตอนเด็กน้อยไปหน่อย คุณวัสส์ช่วยเขียนวัย 16 เฉพาะกิจให้อ่านหน่อยได้มั้ยคะ แต่ตอนนี้ก็สนุกนะ รูปพระเอกนางเอกก็น่ารักดี แต่ไม่ตรงกับที่คิดไว้น่ะ นางเอกผมหนาไป ส่วนพระเอกก็ผมสั้นไป--มีอยู่ฉากนึงที่แดริลผมปรกหน้าไม่ใช่เหรอ-- อิอิแต่ไม่ต้องซีเรียสนะคะ เพราะยังไงก็ถือว่าเป็นเรื่องแรกที่หาข้อติได้ยากมากเลยค่ะ เอาใจช่วยนะ แต่งต่อเร็วๆน๊าจ๊าาาาา--- อยากอ่านถามรักจากสายลมมาก แต่ search engine ใช้การไม่ได้ง่ะ จากคุณ : alone and easy target - [ 8 ก.ย. 47 19:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านตอนนี้แล้วสงสารไวล์จังเลย ต้องรีบให้เมลานี่ไปปลอบใจหน่อยแล้วมั้ง จากคุณ : iamnui - [ 10 ก.ย. 47 04:01:24 A:203.118.84.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาสายไปหน่อย ชอบจดหมายถึงพ่อของแดริลจังเลย สมเป็นเจ้าชายดี เฮ้อ ตาเรเชียนี่ โผล่มานิดเดียวยังกวนเขาได้อีกแน่ะ ว่าแต่มีลับลมคมในอะไรเรื่องเซรีนน์รึเปล่านะ ปล.คนสร้างมายาภาพนั่นตาแซซรึเปล่านะ    มีมังกรเรอเอิ๊กด้วย จากคุณ : ทินา (ทินา) - [ 11 ก.ย. 47 00:07:17 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เย ในที่สุดก็บอกความในใจกันซะที ปากแข็งกันอยู่ตั้งนาน จากคุณ : TSURUGI - [ 26 ก.ย. 47 16:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่ 21 ไปตามลิงค์นี้ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3028130/W3028130.html จากคุณ : วัสส์ - [ 2 พ.ย. 47 08:12:31 ]