ความคิดเห็นที่ 1 โลกหน้า โลกไหน ไม่มีโลกใดจะไขว่คว้าถามหา เขาไม่เคยคิดถึง อย่าว่าแต่โลกไหนเลย  กระทั่งโลกนี้... แม้จะดับสูญแล้วเขาก็ไม่มีนิวรณ์ใด ๆ ให้อาลัย   จึงไม่มีเหตุจำเป็นที่กฤษณะจะต้องสถิตอยู่ดั่งสัมพเวสี   วัฏจักรแห่งการเวียนว่ายกำลังเปิดประตูรอเขาอยู่ กฤษณะกำลังจะได้สัมผัสและเข้าใจว่า ความตาย... ก็ยังคงไว้ซึ่งความมี... ก็เจ้าความรู้สึกที่เขารู้ว่ามีอยู่นี่ไง ... “นี่มันคือความเงียบ หรือความเบากันแน่” อาการเจ็บแปร๊บจากไฟช็อตเมื่อครู่กลายเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจเข้าใจได้ เขาสับสนในรสสัมผัส กฤษณะไม่รู้ว่า นี่เขาหลับหรือตื่นอยู่ เขากำลังมองเห็น หรือได้ยินกันแน่ อะไรคือเบื้องล่างหรือเบื้องบน ไม่รู้ว่าเขากำลังเคลื่อนไหวหรือหยุดนิ่ง ไม่รู้ว่าเจ้าดินแดนนี้มันแคบเพียงแค่เอื้อมมือ หรือกว้างใหญ่ดั่งเอกภพ "เราอยู่ที่ไหน"  กระทั่งคำกล่าวนี้ เขาก็ไม่รู้ว่านี่คือคำพูดหรือความคิด รู้อย่างเดียวคือรู้ว่ารับรู้ “7554CO8571S119N ตื่น” สติพลันกลับสู่ปรกติ  นี่คงเป็นความฝัน หรือฟื้นจากหมดสติหรือไร สติสุดท้ายที่เขาจำได้คือเขาโดนไฟช็อต “ตื่น ตื่น ตื่น ตื่น” มีใครบางคนกำลังพยายามปลุกเขา กฤษณะลืมตาขึ้น... “ที่นี่ที่ไหน” เป็นคำถามเดิม ๆ ที่เขาถามตัวเองซ้ำ ๆ   “7554CO8571S119N ไปเข้าแถว” นี่สิ ร้ายกว่าฝัน... อาณาบริเวณรอบข้างเป็นที่โล่ง ตัวของเขาโดนยึดไว้กับแท่นลักษณะคล้ายนุ่นสีขาว   ส่วนเสียงปลุกที่ฟังดูหนักแน่นนั้นมาจากเจ้าวัตถุกึ่งทรงกลมสีขาวเรืองแสงลอยได้ รูปทรงคล้ายหยดน้ำที่กำลังหยดขึ้นฟ้า  มีปาก จมูก ตา แต้มให้พอเข้าใจว่าคือตัวตน   “วิญญาณ...” เขาพอจะเดาได้  กฤษณะยกมือชี้หน้าเจ้าสิ่งนั้น แต่... แทนที่จะเป็นนิ้วมือของเขาที่ยื่นไปข้างหน้า กลับกลายเป็นอะไรบางอย่างจากเบื้องล่างของเขายื่นไปแทน   นั่นไม่ใช่มือ แต่เป็นหาง “เหวอ! มือผมหายไปไหน” ไม่ใช่แค่มือที่หายไป แม้แต่ขาก็ไม่มี  นี่เขาลอยอยู่หรือ “7554CO8571S119N ลอยไปที่ประตูขาเข้าสถานีแล้วขึ้นบันไดเลื่อนไปสแกนตั๋ว ท่านต้องเดินทางไปยังดินแดนแห่งการพิพากษา”  ยังไม่ทันได้ถามสิ่งใด เจ้าดวงวิญญาณดวงนั้นก็ชี้หางไปยังประตูทรงกลมที่อยู่ไม่ไกลจากแท่นผนัง ณ จุดที่เขาเกิด กฤษณะสังเกตว่ารอบ ๆ ตัวเขามีดวงวิญญาณที่เป็นลักษณะเดียวกับเขาอยู่มากมายนับพัน ๆ ดวง แต่ละดวงจะมีป้ายตัวเลข 15 หลักติดไว้ที่หาง คล้ายกับรหัสอะไรสักอย่าง ทุก ๆ ดวงทำหน้าประหลาดใจเหมือนเขา เขาลอยนิ่งพยายามปรับสภาพถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้อยู่นาน   กฤษณะลอยพ้นประตูทางเข้ามาก็เจอกับเหล่าวิญญาณจำนวนมหาศาล ที่ยัดเยียดกันลอยไหลขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นบน... ในวันหนึ่ง ๆ มีคนตายได้มากมายเพียงนี้เชียวหรือ เขาแทรกตนลอยขึ้นมาบนบันไดเลื่อน พลางใช้หางพันยึดกับบาร์เดี่ยวด้านล่างไว้  อย่างน้อยเขาก็ปรับสภาพให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมได้เร็ว เมื่อขึ้นมาชั้นสอง ก็พบกับลานกว้าง เหล่าดวงวิญญาณลอยออกันอยู่เต็มไปหมด   สถานที่แห่งนี้ไม่ต่างอะไรกับสถานีรถไฟฟ้ากึ่งสนามบิน แต่ ที่นี้แลจะมโหฬารกว่าสิบเท่าได้ มีดวงวิญญาณเจ้าหน้าที่ใช้หางถือโทรโข่งส่งเสียงประกาศ อยู่บนแท่นเป็นจุด ๆ ส่วนกลางของลานกว้างมองคล้ายเป็นตู้ประชาสัมพันธ์ และศูนย์อำนวยความสะดวก “ชานชาลามรณายา ยินดีต้อนรับทุกท่าน โปรดระวังหางขณะขึ้นยาน” “สำหรับดวงวิญญาณหมายเลข 7554AA ถึง 7554AZ ให้มารับตั๋วที่ช่อง  52 เพื่อขึ้นยานเนเมสลำที่ L14 ส่วนวิญญาณหมายเลข 7554A0 ถึง 7554A9 ให้มารับตั๋วที่ช่อง 47 เพื่อขึ้นยานอีจูซ่าลำที่ L21 โปรดเข้าแถวเพื่อความเป็นระเบียบและรักษาเวลาของท่าน” “ดวงวิญญาณใหม่ มาทางนี้” เสียงจากโทรโข่งของดวงวิญญาณเจ้าหน้าที่ ตะโกนเรียกกลุ่มของกฤษณะที่เพิ่งเดินเข้ามาในช่องผู้โดยสารขาเข้า เมื่อมาลอยออกันเต็มแล้ว  ดวงวิญญาณเจ้าหน้าที่จึงเอ่ย “สวัสดีทุกท่าน พวกท่านทั้งหลายคงจะประหลาดใจว่า ที่นี่คือที่ไหนกันใช่ไหม แต่หลายดวงก็คงทราบแล้ว” เจ้าหน้าที่ท่านนี่หยุดกระแอม 1 ครั้ง เสียงอื้ออึงระคนตกใจจากดวงวิญญาณดวงอื่นที่ยังไม่ทราบถึงสถานะของตนดังเซ็งแซ่ “นั่นแหละ  ยังมีหลายคำถามนักให้พวกท่านค้นหา แต่... ณ บัดนี้เรามีความปรารถนาที่จะกล่าวให้ทุกท่านทราบว่า นี่คือจุดเริ่มต้นของโลกแห่งความตาย และทุกท่านในที่นี้จะต้องไปเวียนว่ายในวัฏจักรแห่งกรรม หรือดินแดนแห่งการพิพากษา” “แต่ก่อนที่พวกท่านจะได้เดินทางไปยังดินแดนนั้น  ให้นำหางของท่านไปสแกนรหัสที่ เขต 2 ก่อน... กรรมที่ท่านได้สร้างไว้ไม่ว่าจะกรรมดีหรือชั่วจะถูกเก็บสะสมไว้ในฐานข้อมูล และนำมาประมวลผลตอนท่านตาย มันจะเป็นตัวบอกเองว่าท่านจะได้ขึ้นยานเนเมสหรือยานอีจูซ่า ใครมีคำถามอะไรไหม” ดวงวิญญาณเจ้าหน้าที่ส่องสายตาไปมาหาผู้สงสัย “ยานเนเมสกับยานอีจูซ่าคืออะไร” มีดวงวิญญาณขี้สงสัยยกหางถาม   “คือยานพาหนะที่ท่านทุกดวงต้องโดยสารไปด้วย และยานแต่ละลำก็จะไปยังสถานที่ที่แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับตั๋วรหัสกรรมของท่าน  เขาว่ากันว่า... ยานเนเมสจะพาไปสวรรค์ แต่ยานอีจูซ่าจะพาพวกท่านไปลงนรก” วิญญาณเจ้าหน้าที่บรรยายยืดยาว “อ้อ! ไม่ต้องถามนะ ว่ายานทั้ง 2 ชนิดนี้จะพาไปนรกหรือสวรรค์จริงหรือเปล่า   อันนี้ไม่เคยมีใครที่โดยสารยานไปแล้วจะกลับมาบอกพวกเราที่สถานีต้นทางนี้ได้สักดวง เพราะฉะนั้น แม้แต่เจ้าหน้าที่อย่างข้าพเจ้า... ก็ตอบไม่ได้ เมื่ออธิบายจบ วิญญาณเจ้าหน้าที่ก็เปิดแผงกั้นให้วิญญาณแต่ละดวงเข้าแถวลอยไปที่เขต 2 เพื่อสแกนรหัส  กฤษณะเข้าใจแล้วว่าจากเมื่อก่อนเขาเคยสงสัยว่าในวัน ๆ หนึ่งมีคนตายตั้งมากมาย แล้วจะไปหายมบาลจากที่ไหนมาตัดสินนัก... จากระบบดังกล่าวตรงหน้าคงเป็นคำตอบที่ดี แต่... กฤษณะไม่มีเวลามาสนใจสิ่งเหล่านั้น  เพราะเขากำลังจะเผชิญกับแท่นสแกนบาร์โค้ดตรงหน้า   เจ้าสิ่งนี้สินะที่จะเป็นตัวชี้ว่า เขาจะได้ไปเสพสุขบนสวรรค์ หรือไปชดใช้กรรมในนรก... เอาเถิด แล้วแต่เวรแต่กรรมเถิดหนอ... กระนั้นเขาก็ยังหวังว่าความดีที่เคยสะสมมาบ้างจะนำพาให้เขาได้ไปเสพกามรสกับนางฟ้าบนสวรรค์ ..... “7554CO8571S119N เนเมส  L19” จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 8 ก.ย. 47 01:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เครื่องสแกนบอกสถานะของเขาว่าได้ขึ้นยานเนเมสลำที่ L19 หากมีขา กฤษณะคงกระโดดตัวลอย  นี่เขากำลังจะได้ขึ้นสวรรค์   เขากำลังจะได้เจอนางฟ้าแสนงาม  “โอ้! ว้าว!” นั่นเป็นจินตนาการความหวังเดียวของกฤษณะ เขารีบลอยออกจากเขต 2 มามองหายาน นั่นปะไร เขียนไว้ข้างลำ nemes L19 เมื่อเจอแล้วเขาก็ขึ้นไปปะปนกับเหล่าวิญญาณดวงอื่น ๆ ที่ทำหน้าดีใจไม่ต่างกับเขา “เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะ ไปเป็นเทวดากันเถอะ” เขากล่าวกับพวกนั้นด้วยความดีใจทั้งที่ยังระคนสงสัยว่า คนลามกอย่างเขา ไปสวรรค์ได้อย่างไรกัน... ไม่นานนัก ยานก็ครางหึ่ง ๆ เป็นการส่งสัญญาณว่าได้เวลาเดินทางแล้ว ผนังยานแปรสภาพเป็นโปร่งใสและบีบอัดฟองอันอ่อนนุ่มเบาบาง เข้ามาห่อหุ้มดวงวิญญาณทั้งหมดในยานไว้ ประหนึ่งแอร์แบ็ครถยนต์ที่ใสแจ๋ว ไม่กี่อึดใจ ยานก็ลอยตัวขึ้นเหนือฐานและทะยานพุ่งออกไปยังดินแดนแห่งแสงข้างหน้า... กฤษณะจ้องตาไม่กระพริบ ในใจครุ่นคิดถึงแต่นางฟ้า ด้วยความเร็วที่สุดแสนจะบรรยาย ยานลำนี้ก็ทะยานทะลุผ่านเข้ามายังดินแดนแห่งการพิพากษาสาขาสวรรค์จนได้ “นางฟ้า  นางฟ้า  นางฟ้า”   เสียงของกฤษณะดังแข่งกับเสียงเซ็งแซ่ของเหล่าวิญญาณในยานดูช่างวุ่นวาย ทันใดนั้น สิ่งที่กฤษณะปรารถนาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า... “นางฟ้า!” วิญญาณทุกดวงเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน... “นางฟ้าแก้ผ้าด้วย” อาณาบริเวณที่ยานเนเมสกำลังจะทะยานไปถึงนี้ คือดินแดนแห่งทุ่งดอกไม้หลากสี บนผืนหญ้ามีนางฟ้ายืนไร้อาภรณ์ใด ๆ ป้องกาย โอ้!  สวรรค์ นี่คงเป็นที่สุดท้ายแล้วสิหนอ สำหรับการรับรู้ถึงการ “เป็น” “อยู่” “คือ”   เขาได้มาถึงปลายทางแห่งการรับรู้แล้ว... ... “เบะ!!” จู่ ๆ แรงปะทะรุนแรงก็เกิดขึ้นกับตัวยาน เหล่าดวงวิญญาณในยานกระเด้งกระดอนมาข้างหน้าและกระจายแผ่ออกด้านข้างตามแรงชน เป็นแนวราบ เกิดอะไรขึ้น... กฤษณะได้สติก่อนใคร ยานชนกับอะไรหนอ ทำไมถึงมองไม่เห็น   ในความงวยงงนั้น เสียง ๆ หนึ่งก็ดังกังวาล “โอ้ว! สุดยอด...ด...ด  น้องแน้ด” เสียงใครกันนั่น... เขาหันกลับไปยังแหล่งกำเนิดของเสียง... “พระคุณเจ้า!” กฤษณะอุทานลั่น  เขาแทบไม่เชื่อสายตา ข้อกังขาทั้งหมดพลันมลายสิ้น   การรู้แจ้งพลันแจ่มชัดขึ้นกับตา... สิ่งที่รับรู้ สิ่งที่ได้ยิน สิ่งที่คาดหวัง สิ่งที่เข้าใจมาตลอด แท้ที่จริง ไม่ได้เป็นอย่างที่ “เป็น” “อยู่” “คือ” “เลอะจอหมดเลย”  นั่น... คือเสียงของเจ้าสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมา  อันเป็นเจ้าของ ของทุกสิ่ง เป็นเจ้าของยานทุกลำ  เป็นเจ้าของสถานีเริ่มต้น เป็นเจ้าของท่อส่งยาน... เป็นเจ้าของของกฤษณะ และ... เป็นเจ้าของหน้าจอมอนิเตอร์ของคอมพิวเตอร์ที่เปิดภาพนางฟ้านี้อยู่... “อา!  เนเมส” ยานเนเมสที่แผ่ขยาย ณ หน้าจอมอนิเตอร์เริ่มตกสะเก็ดแข็งตัว “อา! nemes” กฤษณะขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว ทำได้แค่เพียงมองป้ายยานจากข้างใน “อา! มันต้องอ่านจากหลังมาหน้าหรือนี่” เขารู้แล้วว่าวิญญาณทุกดวงเข้าใจผิดมาตลอด ณ ตอนนี้ มีเขาเท่านั้นที่รู้แจ้ง “อา! semen ”   ... “อา! แปลว่าอสุจิ” “อา! ASUJI” “อา! อิจุซ่า” กฤษณะเพิ่งรู้... ว่าเขาไม่ใช่วิญญาณมาตั้งแต่ต้น บรรลุ... กฤษณะบรรลุ ก่อนสิ้นใจตายไปพร้อมกับเพื่อน ๆ นับล้าน ในยานลำเดียวกัน... จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 8 ก.ย. 47 01:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เดา nemes ได้ถูก แต่ตอนเขียนอีจูซ่าเขียนเป็น EJUSA เลยงง ถ้าไม่ใช่เจเขียนและบรรยายหางเสียเยอะ คงเดาไม่ถูกหรอก งงตอนไฟดูดตาย มันต้องเหงื่อท่วมตัวขนาดไหน ถึงจะทำให้ตายได้? แล้วก้อนเจลลาติน (เจลาติน) นี่อะไร? คือสงสัยว่ามันลักษณะเป็นเจลาตินจริงๆ หรือ เจลาตินนี่ เยลลี่เลยนะ คือพอจะคงรูปอยู่ได้ แต่ไม่ solid จากคุณ : scottie - [ 8 ก.ย. 47 09:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีค่ะเจ  ....   เพราะน้องต๊ากกก  กับ  น้องแน๊ดดดด  ทำให้กฤษณะตาย เดี๋ยวจะไปฟ้องยมบาล ให้พาขึ้นยานคนละลำ ฮิ ๆ.. จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 8 ก.ย. 47 09:41:39 A:202.129.2.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อิอิ พี่เจนะพี่เจ... ไม่น่าเชื่อว่าแค่เห็นภาพก็เป็นกันได้มากขนาดนี้เนอะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 8 ก.ย. 47 13:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กราบสวัสดี พี่สก็อตตี้  คุณซอมพอแดง และก็น้องรวยระรินนะคร้าบ นาน ๆ ผมถึงจะได้เล่นพันทิพย์ทีน่ะครับ เล่นแต่ละครั้งก็เข้าได้ไม่บ่อย   ต้องอาศัยให้เพื่อนในถนนส่งหน้า index ของถนนนักเขียนมาทาง email ของบริษัทฯ น่ะครับ ถ้ามีเรื่องไหนของใครน่าสนใจก็ reply mail กลับว่าอยากอ่านเรื่องนี้ ๆ ๆ แล้วเพื่อนมันก็จะส่งเรื่องที่เลือกนั้นมาให้อีกทีนึง   ที่ต้องทำอย่างนี้เพราะผมเข้าเน็ตโดยตรงไม่ได้ ทางบริษัทเค้าไม่ให้สิทธิ์น่ะ และถึงแม้จะให้สิทธิ์ เค้าก็บล็อคเว็บพันทิพย์ให้เปิดได้เฉพาะ ก่อนหกโมงเช้าและหลังหกโมงเย็นเท่านั้น แต่อย่าง sanook mthai hunsa พวกนี้นี่บล็อคถาวรครับ เพราะไม่เกี่ยวกับงาน ครั้นจะเล่นที่คอนโดก็ไม่มีโทรศัพท์สายตรงให้ต่อเน็ต   ร้านเน็ตแถวบ้านก็ไม่ค่อยมี แถมผมยังกลับดึก ๆ  อีก   เมลในฟรีเมลก็เต็มแล้วเต็มอีกน่ะ... กระทู้ที่ผมตั้งไว้ก็เลยไม่ได้เข้าไปตอบเลยละครับ กราบขออภัยด้วย  นี่เข้ามาครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะได้เข้ามาอีกเมื่อไหร่ แฮ่ะ ๆ มาพูดถึงเรื่องที่แต่งนี่กัน   มันค่อนข้างออกแนวหลุดโลกเลยละ   เรื่องนี้ถ้าเป็นละคร ก็จะออกแนวโอเวอร์แอคติ้งน่ะครับ ทีแรกที่แต่ง ก็ไม่ได้อยากจะให้มันมาสารแนบมากับเรื่องด้วย   แต่ไป ๆ มา ๆ คิดว่าน่าจะมีอะไรแทรกไว้หน่อย ถ้าจะเอาแต่ใต้ดินอย่างเดียวมันจะแรงไป เนื้อเรื่องมันเลยออกมาลุ่ม ๆ ดอน ๆ อย่างนี้น่ะครับ เลยกลายเป็นจะอะไร ก็ไม่อะไรสักอย่าง แฮ่ะ ๆ ก็... ลองเล่น ๆ อีกแล้วน่ะ (ไม่รู้ว่าจะรับกันได้หรือเปล่า) เรื่องมันน่าเศร้าตรงที่ จนมาถึงป่านนี้แล้วผมยังหาสไตล์ของตัวเองยังไม่ได้เลย ความจริงว่าจะโพสเล่น ๆ ที่เว็บ kodtoi อย่างเดียว เพราะมันกะลังเถื่อนได้ที่เลย  แต่เอาเถอะ   ถ้าโพสที่นั่นที่เดียว  ผมลงแดงตายแน่ ๆ ครับ แฮ่ะ ๆ... ก็... อ่านเล่น ๆ แล้วกันนะครับ   มันไม่ค่อยจะเป็นเหตุเป็นผลเท่าไหร่   เพราะตอนแต่งนี่ ง่วงมาก...ก...ก ไม่ได้กรองคำเลยละ   ไปแล้วนะครับ  ถ้ามีโอกาสจะเข้ามาอีก... จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 8 ก.ย. 47 18:30:30 A:141.122.9.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 โถ...... ชีวิตรันทดของสามหน้า ยายสงสารมาก บายดีนะจ๊ะ สามหน้า ความอบอุ่นที่ขาดหายไป ได้คืนหรือยัง หากยัง เอาหมีของใครมากอดแก้ขัดไปก่อน หากหาไม่ได้เลย ก็... จะยังไงก็ตามใจเหอะ หาไสตล์ตัวเอง สามหน้ามีนิสัยอย่างไรล่ะ เวลาอยู่คนเดียว ชอบทำอะไร มีความคิดบ๊องๆไหม เคยหัวเราะคนเดียวไหม เคยคิดปลอมตัว ออกไปขอทานนห้า รพ. บ้าไหม น้าเป็นคนที่ คิดแปลกแยก และเป็นตัวเอง (ที่ละเลง ออกมาเป็นตัวอักษรและภาพวาด) น้าทำตามอารมณ์ เอางี้... สามหน้าลองบิ้วอารมณือะไรที่เกิดขึ้นสุดขีด เช่น ไปยืนนุ่งน้อยหมน้อยกลางป่า รู้สึกอย่างไร เดินผ่านหญิง แล้วเข้าไปขอตังค์แทนที่จะขอเบอร์โทร เศร้า สยอง กลัว หรืออะไรที่สุดขีด แล้วลองเขียนออกมา แล้วส่งเลย บางที... ในภาวะบีบคั้น เราอาจค้นพบด้านหนึ่ง ที่เม้มตนตรงหลืบใจก็ได้ ขอให้สามหน้าค้นหาตัวเองให้เจอไวไว นะจ๊ะ เอาใจช่วยจ๊ะ จากคุณ : Darha - [ 8 ก.ย. 47 19:28:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บรรลุ ??? จากคุณ : รสา รสา - [ 8 ก.ย. 47 19:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เชื่อเลย...ตายกันเป็นว่าเล่น.. เอ้อ.. ^^' จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 8 ก.ย. 47 21:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เจ ครางนี้ เล่น ติดเรมเลยเหรอ เจ๊ว่า เจ๊ ดูหนังมาเยอะ ยังไม่เท่า ที่แกเขียนเลย นี่คราวหน้าบอกเรทไว้ที่หน้ากระทุ้ด้วยนะ เจ้า Ju+ Zaaaaaaa จากคุณ : เอ็นจัง - [ 9 ก.ย. 47 02:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เจ้าลูกชาย โผล่มาแต่ละครั้ง แต่ละเรื่อง อ่านแล้ว ต้องทำใจ 10 วินาที วันที่เขียนเรื่องนี้ กอดน้องหมีไปด้วยหรือเปล่าจ๊ะ คิดถึงจัง จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 18:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หึหึ ในที่สุดแกก็ควัก(เอาเรื่องนี้)ออกมาโชว์ จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 9 ก.ย. 47 19:00:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Oh wow ^o^ จากคุณ : O-HO - [ 9 ก.ย. 47 22:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14  สนุกดี  เพิ่งอ่านงานของคุณเป็นครั้งแรก ป้าเอมแนะนำมาให้อ่าน  วันหลังใส่ชื่อไว้หน่อยสิ  จะได้จำไว้อ่านเรื่องอื่นต่อ นำเรื่องเกี่ยวกับกลไกของธรรมชาติ  กับวัฎจักรของกฎแห่งกรรมมาผสมผสานกัน   กลายเป็นเรื่องสนุก ขบขัน  ได้ข้อคิดดี ชอบนะคะ  เขียนมาให้อ่านอีกนะ อสุจิกฤษณะ  ไม่น่าจะตายตามธรรมชาติเล่ยนะ น่าจะกระเด็นลงไปในปลั๊กไฟ  ช็อดตายอีกรอบ  สะใจดี 55 เอ่อ  สงสัยอีกอย่าง   ถ้าผู้ชายอยู่ที่ทำงานทำแบบนั้น  ต้องถอดกางเกงถึงข้อเท้าเลยหรือ   เผยแค่บางส่วนมิได้หรือ ถ้าเกิดมียามหรือคนอื่น ๆ เข้ามา  เขาจะใส่ทันหรือ อิ ๆ  เป็นห่วง จากคุณ : วังวน - [ 10 ก.ย. 47 11:27:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 55555 อดไม่ได้ต้องโพส ขนาดบริษัทฯ ห้ามยังดันทุรังหาวิธี เอิ๊ก เอิ๊ก... งานนี้ลืมใส่ based on true story สาเหตุที่ออฟฟิศบล็อกเว็บที่ไม่เกี่ยวข้องกับงาน 55555555555555 จากคุณ : จันทร์จ๋า วันน่าเบื่อประจำปี (Tethys) - [ 10 ก.ย. 47 13:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะเข้ามาอ่าน ขอรับ แหะ แหะ ขอรับ โอ............. อา................ อืม.............. เอื๊อก......... ตัดภาพ...............โฆษณา ไปกันเร็วพวกเรา ได้เวลาแล้ว.... เอ้า...ลุยยยยยย จ๊ากกกกกกกกกกกก ยางอะไรมันกั้นอยู่ข้างหน้า(ฟะ) หมดกัน... แหะ แหะ ขอรับ ข้าพเจ้าบ่ได้โฆษณาแผง นะ ขอรับ แต่อดบ่ได้จริง ๆ แหะ แหะ จากคุณ : นายทิวา - [ 12 ก.ย. 47 21:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กั๊กๆๆๆ คิคิคิ(ปิดปากหัวเราะ) ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆ (หัวเราะแบบมะอาย) ขำดีน้อน้อง เจมีนี่ จากคุณ : mAm[^_^]mOm - [ 13 ก.ย. 47 18:27:13 A:203.172.56.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 โห....งต้นเรือ่ง กับ ท้ายเรื่อง ให้อารมณ์คนละอย่างเลย ตอนแรกนึกว่าอีโรติก ตอนกลางออกแนววิทยาศาสตร์ วิทยาการล้ำสมัย ตอนจบเป็นแนวชีววิทยา ....เรื่องเดียวได้หลายรสจริงๆ จากคุณ : บูล - [ 3 ต.ค. 47 13:55:03 A:203.209.121.28 X: ]