ฟ้าหลังฝน

10.

"..พี่หลงคิดว่านิดทิ้งพี่ไปแต่งงานกับคนอื่น... คิดว่านิดไม่ได้รักพี่เลย พี่โกรธแค้นนิด จนพี่ทนอยู่ในที่ที่ทำให้นึกถึงแต่นิดไม่ได้ ..พอสิ้นปี พี่ตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอกทันที.. ทั้งๆ ที่เดิมเคยเลิกคิดเรื่องไปเรียนต่อแล้วเมื่อพี่มาเจอกับนิด ..ตอนนั้นพี่คิดว่า การที่พี่ตัดสินใจไปให้ไกลจากโรงพยาบาลเดิม ไกลจากกรุงเทพฯ ไกลจากเมืองไทย แล้วพี่จะลืมนิดได้ ..แต่เปล่าเลย ตลอดเวลาที่พี่อยู่เมืองนอก ..มีหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิตพี่ ..แต่ทว่าไม่มีใครสักคนมาแทนที่นิดได้ .. พอพี่เรียนจบ กลับมาเมืองไทย คุณสินีนารถก็เข้ามา ..ตอนแรกพี่ตั้งใจว่าจะคบกับเขา ตามที่ใครต่อใครสนับสนุน แต่สุดท้าย..พี่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ พี่คิดกับคุณสิแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้รักเขาแบบที่รักนิด .. จึงไม่ต้องการฝืนคบกับเขาต่อ ..พอทางโรงพยาบาลมีประกาศแจ้งว่าต้องการหมอศันย์สมองไปประจำที่โรงพยาบาลในจังหวัดพิษณุโลก พี่เลยตัดสินใจทำเรื่องย้ายออกมา เพราะคิดว่าถ้าได้มาอยู่ในสถานที่ที่ไม่ได้รายล้อมไปด้วยบรรยากาศเดิมๆ เหมือนตอนที่เคยคบกับนิด พี่อาจตัดใจลืมนิดได้ง่ายขึ้น ..แต่ไม่นึกเหมือนกันว่าชะตาจะถูกกลั่นแกล้งแบบนี้.. . พี่มาเจอนิดที่นี่อีก ทั้งๆ ที่ตัวเองกำลังพยายามจะตัดใจลืม ..วันแรกที่เจอนิด พี่อยากจะเข้าไปถามนิดว่าพี่ทำผิดอะไร พี่ไม่ดีตรงไหน นิดถึงทิ้งพี่มา ..แต่นิดกลับทำไม่รู้จักพี่ ทำเหมือนพี่เป็นคนอื่น ..พี่จึงแสร้งทำเป็นเย็นชาไม่สนใจนิดบ้าง เมื่อคุณสินีนารถมา จึงใช้เขาเป็นเครื่องมือบังหน้า ..แกล้งเรียกนิดในวันที่พาคุณสิไปที่โรงพยาบาล แต่นิดก็ยังไม่มีทีท่าจะสนใจพี่ พอมาเห็นนิดอยู่กับผู้ชายคนอื่น พี่ยิ่งรู้สึกว่าใจพี่มันร้อนรุ้ม จนทนไม่ได้.. รู้ว่าตัวเองยังแคร์นิดอยู่ ..เมื่อวานพี่ตั้งใจจะคุยกับนิด ถามนิดให้รู้เรื่องว่านิดเลิกกับพ่อของน้องนัทไปแล้วตามที่พี่ได้ยินมาจริงหรือไม่.. ซึ่งถ้าจริง พี่ก็ตั้งใจว่าจะขอเริ่มต้นใหม่กับนิดอีกครั้ง.. โดยไม่สนว่านิดจะเคยทิ้งพี่มา ไม่แคร์ว่านิดจะเคยมีลูกกับใครมาก่อน ถ้านิดยังพอมีเยื่อใยกับพี่บ้าง พี่ก็ยินดีที่จะยกโทษให้นิดทั้งหมด ..แต่เรื่องกลับกลายเป็นว่าพี่ทำร้ายนิดด้วยอารมณ์โกรธชั่ววูบของตัวเอง เมื่อเห็นนิดทำท่ารังเกียจพี่มากเหลือเกิน.."

ตลอดเวลาที่ชายหนุ่มบอกกล่าวความในใจ นิทราไม่ได้พูดกล่าวอะไรออกมาทั้งสิ้น ซบหน้านิ่งกับอกเขา รับฟังทุกถ้อยคำที่เหมือนเป็นการสารภาพทุกอย่างจากเขา พร้อมทั้งรับรู้ถึงแรงอารมณ์ที่ผ่านมาทางกายที่สั่นไหวน้อยๆ ของเขา

"..พี่เข้าใจผิดไปเองว่าน้องนัทเป็นลูกคุณนวัช ทั้งๆ ที่สงสัยตั้งแต่ที่แรกว่าถ้านิดมีลูกกับคนอื่นก็ไม่น่าจะโตขนาดน้องนัทได้.. และพอเกิดเรื่องกับน้องนัท พี่ถึงรู้ว่าคุณนวัชไม่ใช่พ่อของแก พี่ถึงฉุดคิดเรื่องอายุของน้องนัทขึ้นมา จึงขอให้คุณฟ้ารุ่งนำแฟ้มประวัติมาให้พี่ดู ..พอเห็นวันเดือนปีเกิด รวมทั้งนามสกุลที่เป็นของนิดเอง พี่ก็ค่อนข้างแน่ใจว่าน้องนัทน่าจะเป็นลูกพี่ ..ความรู้สึกแรกคืออิ่มเอิบปิติ แล้วก็รู้สึกปลาบปลื้มใจไม่น้อย ที่นิดยังไม่เคยมีใครนอกจากพี่ ..แต่ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นโกรธเคืองที่นิดปิดบังพี่มาตลอด ..ถึงได้มาคาดคั้นเอากับนิด โดยไม่รู้เลยว่า ตัวพี่เองก็มีส่วนทำให้นิดตัดสินใจทำทุกอย่างไปอย่างนี้.. น้องนัทเป็นลูกสาวพี่จริงๆ ใช่ไหมนิด.. ลูกที่เราสองคนร่วมกันสร้างขึ้นมาใช่ไหมนิด.." ถึงแม้จะมั่นใจอยู่เต็มเปี่ยม แต่ชายหนุ่มก็ไม่วายที่จะถามเพื่อต้องการคำยืนยันจากนิทรา

"ค่ะ น้องนัทเป็นลูกนิดที่เกิดจากพี่ณัฐ ..ถึงแม้ว่าตอนนั้นนิดจะเสียใจที่คิดว่าพี่ณัฐทอดทิ้งนิด แต่นิดก็ไม่เคยคิดจะทำลายแก ..แม้จะได้ชื่อว่าสร้างความอับอายให้แม่และพี่ชายมากแค่ไหนที่ต้องมาท้องหาพ่อให้ลูกไม่ได้ นิดก็ยังดีใจที่ให้น้องนัทเกิดขึ้นมา ..แกเป็นทุกอย่างของนิด เป็นสิ่งมีค่าชิ้นเดียวที่นิดคิดว่าได้รับจากผู้ชายที่ทำให้นิดต้องเสียใจ .. ชื่อน้องนัท.. ส่วนหนึ่งก็มาจากพี่ณัฐ ..นิดรู้ดี ว่าตัวเองไม่สามารถลืมพี่ณัฐได้เลย ถึงได้ตั้งชื่อลูกคล้องกับพ่อของแกเช่นนี้ ..ผู้ชายคนเดียวที่นิดยังรักอยู่เสมอมา.."

เมื่อรับรู้ความจริงทุกอย่างจากเขา นิทราก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรชายหนุ่มอีก พร้อมทั้งยังสารภาพความรู้สึกที่แท้จริงในส่วนลึกของจิตใจให้เขาฟัง ..ณัฐวุฒิได้แต่กระชับอ้อมกอด รัดหญิงสาวแน่นขึ้น

"พี่ไม่รู้จะขอโทษนิดยังไง ตอนนั้น.. พี่ไม่รู้เลยว่านิดกำลังมีปัญหา เข้าใจผิด คิดว่านิดเป็นฝ่ายทิ้งพี่ไป ..ทั้งๆ ที่น่าจะรู้ดี ว่านิดเป็นคนอย่างไร ..ถ้าตอนนั้นพี่อยู่ให้นิดปรึกษา ช่วยกันหาทางออก เรื่องราวมันคงไม่กลายมาเป็นอย่างนี้ ..หรืออย่างน้อย พี่ก็น่าจะพยายามหาทางติดต่อนิดให้ได้ ถามความจริงทุกอย่างจากปากนิดเอง เพื่อจะได้ไม่หลงเข้าใจผิดนิดมาตลอดเวลาอย่างนี้.."

"ไม่ใช่ความผิดของพี่ณัฐหรอกค่ะ.. นิดผิดเองที่ตอนนั้นไม่เชื่อใจพี่ณัฐ.. คิดว่าพี่ณัฐได้นิดมาง่ายๆ จึงทิ้งนิดง่ายๆ เช่นกัน.."

"ไม่หรอกนิด.. เพราะพี่ไม่ได้ทำอะไรให้นิดเชื่อมั่นในตัวพี่เลยต่างหาก ถ้าตอนนั้นพี่ตัดสินใจบอกความตั้งใจของพี่ให้นิดรับรู้.. เราสองคนคงไม่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้.."

"พี่ณัฐตั้งใจจะบอกอะไรนิดหรือคะ.."

นิทราผละจากตัวเขาออกถาม ชายหนุ่มไม่ตอบหญิงสาวทันที แต่กลับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงที่สังเกตเห็นได้ชัดว่าสภาพของมันไม่ใหม่นัก ภายในบรรจุแหวนเพชรขนาดเล็กไม่เกินห้ากะรัตที่เขาบรรจงหยิบออกมาสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของนิทรา

"..แหวนวงนี้พี่แอบไปซื้อมาก่อนวันงานของพี่นุชได้ไม่นาน ..ตอนนั้นพี่ตั้งใจจะพานิดไปงานแต่งของพี่นุชด้วยกันกับพี่ ตั้งใจว่าจะพาไปให้พ่อกับแม่พี่รู้จัก..ไปแนะนำให้ใครๆ รู้ว่านิดเป็นว่าที่เจ้าสาวของพี่ แต่นิดก็ไม่ได้ไป.. พี่เลยตั้งใจว่าจะพานิดไปพบพ่อแม่พี่วันหลัง แต่แม่พี่ก็เข้าโรงพยาบาลเสียก่อน เนื่องจากกระเพาะอาหารอักเสบเฉียบพลัน..หลังจากวันแต่งงานพี่นุชได้เพียงสองวันเท่านั้น.. พี่เลยต้องโทรมาลางานต่อ ..คิดว่าจะเล่าให้นิดฟังตอนที่กลับมาทำงานแล้ว ..แต่พอพี่กลับมาทำงานก็กลายเป็นว่านิดลาออกจากงานไปแล้ว พี่ยังเข้าใจผิด คิดว่านิดทิ้งพี่ไปแต่งงานกับคนอื่น พี่เสียใจมาก คิดจะโยนแหวนวงนี่ทิ้งตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่อาจตัดใจทิ้งมันลง..เพราะมันเป็นสิ่งมีค่าชิ้นเดียวที่พี่หามาด้วยเงินของตัวเองในตอนนั้น ..ตั้งใจจะมามอบให้กับผู้หญิงที่พี่รักมากที่สุด เพื่อแทนสัญญาว่าพี่จะรักและมั่นคงกับเธอ.."

น้ำตาของหญิงสาวไหลกลบดวงตาคู่งามลงมาอีกครา.. แต่ครั้งนี้มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข ..ณัฐวุฒิไม่เคยหลอกลวงเธอ พวกเขาต่างก็เข้าใจผิดกันไปเอง ความอ่อนเยาว์และความระแวงไม่เชื่อใจในอีกฝ่าย ทำให้ทั้งคู่ต้องพบกับความเจ็บปวด ..มาบัดนี้ เธอรู้แล้วว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด หญิงสาวปล่อยให้เมฆหมองของพายุร้ายบดบังจิตใจมานานแสนนาน ..ตอนนี้สายฝนที่กระหน่ำในวันพายุโหมได้หยุดลงแล้ว แสงสว่างแห่งดวงตะวันเริ่มสาดส่อง ท้องฟ้ากระจ่างใสขึ้นอีกครา.. ความรักที่เขามีให้ ละลายม่านหมอกในใจของนิทราสลายไปหมดสิ้น.. หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา โผเข้ากอดชายหนุ่มทั้งตัว ณัฐวุฒิกอดตอบ ยิ่งรัดนิทราแน่นเข้าไปอีก กล่าวย้ำอีกครั้ง

"พี่รักนิดนะ.. รักมาตลอด.. ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน พี่ก็ยังรักนิดอย่างที่ไม่เคยคิดจะรักใครได้แบบนี้.. แล้วนิดล่ะ ..บอกพี่อีกสักครั้งได้ไหมคนดี ว่านิดก็ยังรักพี่อยู่เหมือนกัน นิดไม่โกรธ ไม่เกลียดพี่แล้ว.."

"นิดไม่โกรธพี่ณัฐแล้วล่ะค่ะ..ส่วนเรื่องเกลียด..นิดไม่เคยเกลียดพี่ณัฐเลย..นิดรักพี่ณัฐ เมื่อก่อนนิดเคยรักพี่ณัฐอย่างไร ตอนนี้นิดก็ยังรักพี่ณัฐอยู่เหมือนเดิม ..นิดน้อยใจมากนะคะ ที่พี่ณัฐทำเหมือนไม่รู้จักนิด ยิ่งตอนที่เห็นพี่ณัฐพาคนอื่นมาเยาะเย้ยนิด นิดยิ่งเสียใจมากที่พี่ณัฐไม่แคร์นิดเลย.. แต่แล้วพี่ณัฐยังมาทำกับนิดเหมือนนิดเป็นผู้หญิงไม่มีค่า ไม่มีหัวจิตหัวใจอย่างนั้นอีก นิดเลยยิ่งคิดว่าพี่ณัฐเป็นคนใจร้ายเหลือเกิน ..แต่ตอนนี้นิดรู้แล้วล่ะค่ะ นิดรู้แล้วว่านิดเข้าใจผิด ..พี่ณัฐก็ยังรักนิดเหมือนที่นิดยังรักพี่ณัฐ.."

แม้จะเผยความในใจออกมาจนหมด แต่นิทราก็ไม่อาจระงับความเขินอายของตัวเองได้ เลือดสูบฉีดบนใบหน้าจนทำให้หญิงสาวต้องพยายามซุกหน้าซ่อนกับแผงอกของเขา ..แผ่นอกแข็งแกร่งที่ต่อไปนี้เธอจะยึดมันเอาไว้ยามต้องการความอบอุ่น..ฝากชีวิตให้เขาคอยดูแล ไม่ว่าจะพบเจออะไรอีก ก็สุดแล้วแต่เขาจะพาเธอไป.. ณัฐวุฒิได้แต่หัวเราะเบาๆ กับอาการเขินอายของหญิงสาว โยกตัวหญิงสาวในอ้อมกอดเบาๆ อย่างปลอบโยน

..ต่อไปนี้ เขาจะคอยดูแล ปกป้องคุ้มครองหญิงสาวกับลูก ..ไม่ปล่อยให้นิทราต้องทนทุกข์ทรมานอยู่เพียงผู้เดียวอีกต่อไป ..อดีตอันเลวร้ายจะเป็นเครื่องย้ำเตือนจิตใจ ไม่ให้เขาตัดสินใจทำอะไรเพียงเพราะคิดไปเองอีกเด็ดขาด ..เขาต้องเชื่อมั่นในความรักที่นิทรามีให้แก่เขา ..และต้องเชื่อว่าความรักที่พวกเขามีให้แก่กัน จะนำพาพวกเขาไปพบเจอแต่ความสุข ขจัดสิ่งเลวร้ายที่อาจจะผ่านเข้ามาในชีวิตของพวกเขาได้...

"นิดรู้ไหม ว่าพี่ดีใจมากแค่ไหน ที่รู้ว่าน้องนัทเป็นลูกของพี่ ..ถึงตอนแรกพี่จะไม่ทันได้ตั้งตัวว่าตัวเองจะต้องกลายเป็นพ่อคนเร็วแบบนี้.. แต่พอจิตสำนึกบอกว่าจะมีเด็กเล็กๆ คนหนึ่งมาเรียกพี่ว่าพ่อ..ใจพี่รู้สึกอิ่มเอิบมากเหลือเกิน.. พี่จะพานิดกับลูกไปอยู่ด้วยกัน เราจะบอกเรื่องนี้กับทุกคน พี่จะเป็นคนบอกความจริงเรื่องนี้กับแม่และพี่ชายนิดเอง ..ต่อไป เราสองคนจะได้ไม่ต้องพรากจากกันอีกแล้ว.." ชายหนุ่มตัดสินใจทันที

"ต..แต่มันจะดีหรือคะ ..คนอื่นเขาจะคิดยังไงถ้าอยู่ดีๆ พี่ณัฐจะไปบอกใครต่อใครว่าเป็นเอ่อ..เป็นพ่อน้องนัท.." นิทราพูดได้ไม่เต็มปากเต็มคำนัก ในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่ม ..แม้ว่าตอนนี้นิทราจะเชื่อมั่นในตัวณัฐวุฒิมากแค่ไหน แต่ฐานะที่แตกต่างระหว่างเธอกับเขา ทำให้เธอคิดว่าแทนที่คนอื่นจะเชื่อชายหนุ่ม แต่จะมองว่าเธออาจหวังในตัวเขา ..ก็ในเมื่อเขาเป็นถึงทายาทมหาเศรษฐีเจ้าของโรงแรมชื่อดังในกรุงเทพฯ แต่ในขณะที่นิทราเป็นแค่พยาบาลบ้านนอกธรรมดาๆ คนหนึ่ง

"พี่ไม่สนหรอก ว่าใครจะคิดยังไง ..ในเมื่อนิดเป็นเมียพี่ ..น้องนัทก็เป็นลูกของพี่จริงๆ เราเสียเวลาจมอยู่กับความทุกข์จากการเข้าใจผิดกันมามากพอแล้ว ..พี่จะไม่ยอมให้เราต้องเจ็บแบบนั้นอีก..พี่จะรับผิดชอบนิดกับลูก ..ถึงแม้ตอนนี้น้องนัทจะยังไม่รู้ ไม่เข้าใจในความหมายของคนเป็นพ่อ แต่พี่จะค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกับแก ให้แกยอมรับพี่ แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์เสียที.." สายตาที่เขามองมาตรงหน้าของนิทราแน่วแน่มั่นคงยิ่งนัก