CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    Devil or Angel chapter V part II :: ความเป็นมาของลิเลีย [2]

    Devil or Angel chapter V part II :: ความเป็นมาของลิเลีย [2]

    " เงื่อนไขข้อสุดท้ายคือพวกเจ้าทั้ง 2 คนต้องช่วยข้าตามหาคนที่มีพลังพิเศษทั้ง 12 คน หรือ 12 ผู้วิเศษ
    น่ะเคยได้ยินมาบ้างไหม " ลิเลียพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

    " 12 ผู้วิเศษ ที่ว่านี่ใช่คนที่มีพลังพิเศษทั้ง 12 คนใช่ไหมในตำนานใช่ไหม " นายฮิโรมิรีบตอบทันที

    " ก็ใช่น่ะสิถามได้ " ลิเลียตอบ

    " แล้วเธอจะตามหาพวกเขาทำไมล่ะ " นายฮารุยะพยายามพูดทั้งๆที่ตัวเองก็โดนนายฮิโรมิล็อคอยู่
    (เมื่อกี้จะทะเลาะกันนายฮิโรมิจึงจับฮารุยะล็อคซะเลย)

    " ต้องตามหาพวกนั้นให้มาประกอบพิธีกรรมให้ข้าน่ะสิถามได้ " ลิเลียพูดเสร็จก็หันไปทางฮารุยะแล้วทำ
    หน้าเหมือนแบกโลกทั้งโลกเอาไว้

    " เธอทำหน้ายังงั้นหมายความว่ายังไงหา " นายฮารุยะเริ่มอารมณ์เสียมากขึ้นหลังจากที่เห็นท่าทางของ
    ลิเลีย

    " ก็หมายความว่า ข้าต้องมามีองครักษ์ที่ไม่ได้เรื่องแบบเจ้าเนี่ย มันน่าเหนื่อยใจจริงๆไงล่ะ " ลิเลียพูด
    แบบดูถูกมาก

    " หน็อย หยุดนะ " ว่าแล้วนายฮารุยะก็หลุดจากการล็อคของฮิโรมิคุงไปได้ แล้วก็พุ่งตัวเข้าใส่ลิเลียทันที
    แต่ลิเลียก็ไม่ได้ขยับตัวแม้แต่น้อยเธอกลับพูดอกมาว่า

    " วิถีพันธนาการ ปิดผนึก " ทันทีที่ลิเลียพูดจบนายฮารุยะที่วิ่งเข้ามาหาลิเลียก็ยืนนิ่งไม่สามารถ
    เคลื่อนไหวใดๆได้เลย

    " ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเสียมารยาท คนที่แกล้งชั้นก็เจอยังงี้เกือบทุกรายนั่นแหละ " เรรินะบ่นออก
    มาพลางส่ายหน้า [ไม่ใช่สะใจหรอ]

    " มะ...เมื่อกี้มันเป็นวิถีพันธนาการที่เทพระดับสูง ไม่สิขนาดจตุรเทพเทวินทร์ยังใช้ไม่ค่อยจะได้เลยนะ "
    ฮิโรมิพูดด้วยท่าทางไม่ค่อยมั่นใจเหมือนทุกทีสักเท่าไหร่ เพราะเค้าไม่เคยเห็นใครสามารถใช้วิถีพันธนาการได้
    สำเร็จเลย (จตุรเทพเทวินทร์เป็นเทพที่มีอำนาจรองลงมาจากมหาเทพ เป็นเทพที่คอยปกครองธาตุทั้ง 4 มีทั้งใน
    สวรรค์และนรก)

    " ก็ข้าบอกแล้วไงว่าข้ามีพลังเทียบเท่าระดับมหาเทพน่ะ " ลิเลียพูดท่าทางเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี
    เท่าไหร่

    " เอ่อ....ลิเลียกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวแม่ชั้นจะเป็นห่วง " เรรินะพูดกับลิเลีย

    " อืม...ก็ได้ ข้าก็อยากจะกลับบ้านเต็มทีแล้วเหมือนกัน " พอพูดจบร่างกายของเรรินะก็กลับเป็นเหมือน
    เดิม

    " เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสินี่เธอกะจะให้ชั้นอยู่ในสภาพนี้ต่อไปรึไงห๊า " ฮารุยะพูดทั้งๆที่ตัวเองโดนตั้งขนาดนั้นยัง
    จะหาเรื่องอีก

    " เอ่อ...เอาไงดีลิเลีย ฉันว่าน่าสงสารเขาออกนะ " เรรินะพูดพลางมองมาไปที่นายฮารุยะ

    " ช่วยไม่ได้ บอกเขาว่าถ้าทำตัวดีๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หลุดเองแหละ " ลิเลียฝากเรรินะพูดแทนตัวเอง
    (อันที่จริงจะแก้ก็แก้ได้แต่อยากแกล้งเขาใช่ไหมล่ะ)

    " คือ...ลิเลียเขาบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็หลุดเองน่ะ " เรรินะพูดเสร็จก็รีบวิ่งกลับบ้านไปเลย (คงกลัวนาย
    ฮารุยะจะว่าเอา)

    " เฮ้อ ไปซะแล้วยังงั้นฉันก็ไปมั้งดีกว่า ขอให้โชคดีนะฮารุยะ_คุง " และแล้วฮิโรมิก็ทิ้งนายฮารุยะไปอีก
    คน

    " เฮ้ย แม้แต่นายก็ทิ้งชั้นหรอ ไอ้พวกนี้นี่จำเอาไว้เลยนะ " ตอนนี้นายฮารุยะนั่งพูดอยู่คนเดียวไปเรียบ
    ร้อยแล้ว

    เช้าวันรุ่งขึ้น ที่บ้านของเรรินะพระอาทิตย์ส่องแสงสีสันสดใสยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างแต่ละบานใน
    บ้าน พร้อมเสียงนกที่ร้องเพลงรับยามเช้าอันสดใส ทำให้บ้านของเรรินะดูสวยและน่าอยู่เป็นพิเศษในยามนี้ แต่ว่า
    เรื่องนี้อะไรๆไม่ได้สวยงามไปหมดหรอกรวมทั้งเรื่องที่จะเล่าต่อนี่ด้วย

    " อ้า สายแล้วๆ แม่อ่ะทำไมไม่ปลุกหนูล่ะ " เรรินะรีบพูดพลางแต่งตัวไปด้วย แล้วเธอก็หันไปดูนาฬิกาที่
    ตั้งอยู่ในห้องของเธอ (นี่แหละบุคคลที่ทำบ้านนี้ไม่สวยงาม)

    " ลูกน่ะคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่แล้วยังต้องให้แม่มาปลุกอีกหรอ แล้วอีกอย่างนาฬิกาปลุกน่ะจะซื้อมา
    ทำไมหะ ซื้อมาแล้วก็ไม่ได้ใช้ " แม่ของเรรินะบ่นใส่เป็นชุด เนื่องจากอารมณ์ไม่ดีที่เรรินะกลับบ้านช้าเมื่อวาน

    " หนูตั้งแล้วนะแต่มันไม่ปลุกอ่ะ ไปแล้วนะค่ะ " เรรินะพูดกับแม่ของเธอก่อนจะออกจากบ้านไป

    ใส่ตายสิวันนี้ก็ต้องวิ่งอีกแล้วรึเนี่ยตื่นสายติดกันตั้ง 4 วันแบบนี้แย่แน่ๆ แต่เราว่าไม่น่าจะตื่นสายแล้ว
    นะทำไมมันยังสายอยู่อีกล่ะ เรรินะบ่นกับตัวเองแต่ก็วิ่งไปด้วย (ขืนไม่วิ่งก็ไปสายอ่ะจิ)

    " ไปดีมาดีนะ ลูกคนนี้นี่ตื่นสายจริงๆ เอ๊ะ นาฬิกามันตายนี่นางั้นตอนนี้ก็พึ่งจะเจ็ดโมงสิเนี่ย " แม่ของ
    เรรินะพูดขึ้นมองที่นาฬิกาของเรรินะที่ตายตอนสองทุ่มพอดีทำให้ดูเหมือนว่าตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้า

    พอมาถึงที่โรงเรียนเรรินะก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นคนทุกคนค่อยๆเดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่รีบร้อน เรรินะจึง
    หันไปดูหอนาฬิกาของโรงเรียนมันบอกเวลา 7.10 น.ทันทีที่เห็นเรรินะแทบอยากจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที [ก็วิ่ง
    มานี่ เป็นใครก็เหนื่อยแหละ]

    (ยังงี้ชั้นก็เสียแรงเปล่าสิเนี่ย คิดว่าบ้านฉันมันใกล้โรงเรียนมากรึไง) เรรินะคิดในใจ

    " ไง มาเช้าจังเจ้าหญิง " ทันทีที่เสียงนั้นจบผู้ชายคนนึงที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าโรงเรียนเดินเข้ามาหาเรรินะ
    นักเรียนทุกคนต่างก็หันมามองที่ผู้ชายคนนั้นกันหมด

    ใครกันที่เป็นคนที่เรียกเรรินะว่าเจ้าหญิง แล้วชีวิตของเรรินะจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามชมได้ในตอนหน้า
    Devil or Angel chapter VI :: องครักษ์จะแดนสวรรค์



    ขอโทษที่มาลงช้านะคะTT_TT

    จากคุณ : Zzz_sleepy - [ 8 ก.ย. 47 16:33:42 A:61.90.58.40 X: ]