ความคิดเห็นที่ 1 คำนำ เมื่อ 5  ดาราหนุ่มสุดฮอตมีความรัก......ย่อมไม่ธรรดา และดูเหมือนว่าแต่ละคนต่างก็มีความลับ เบื้องหลังที่ใคร ๆ ก็ไม่คาดคิด ติดตามชมความรักอันวุ่นวาย  ของคุณชายทั้ง 5  ที่ผันตัวเองมาเป็นดาราด้วยเหตุผลที่แตกต่าง Secret love , Hot love , Cool love , Lost love ,Autum in my love นิยามความรักทั้ง 5  จะเป็นของใคร  คงต้องให้ผู้อ่านเป็นคนนิยาม..... lofidin +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 48 12:52:34 แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 48 12:52:29 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 47 12:53:02 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 47 12:52:25 จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 12:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Idol fall in love love series Premiere Chapter ----- ร้านทิฟฟานี่.....ญี่ปุ่น---- ในร้านเพชรชื่อก้อง ทิฟฟานี่ ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจด ๆ จ้อง ๆ หน้าตู้แหวนเพชร การแต่งกายของเขาแม้จะดูน่าสงสัย แต่ว่าพนักงานก็ยังต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม......นั่นเป็นเพราะว่า.... เขาสวมแว่นตาดำของ Gucci...หมวกแก๊ปของ Hermes..และเสื้อคลุมหนังตัวยาวของ Valention (new season) " ไม่ทราบว่าคุณจะดูแหวน ให้ใครคะ สำหรับตัวเองหรือว่าคนพิเศษคะ “ พนักงานสาวเอ่ยถามยิ้มแย้ม “ เอ่อ .... สำหรับคนพิเศษครับ.....” “ ในโอกาสพิเศษหรือเปล่าคะ......” พนักงานสาวเริ่มถามอย่างสนอกสนใจ “ เอ่อ.....ครับ......” “ อือม.....เนื่องในวันเกิด.....วันปีใหม่.....ตรุษจีน.....เชงเม้ง หรือ ว่างานสงกรานต์คะ......” ( เอ่อ เนื่องจากคนขายพึ่งไปเยี่ยมญาติเมืองไทยมา เลยพูดเพลินไปหน่อย) “ .....งานแต่งครับ.....” “ งานแต่งเหรอค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา......” พนักงานสาวแหกปากตะโกนลั่นด้วยความตกใจ ทันใดนั้นเอง......ประตูหรูของร้านก็แทบพังเมื่อบรรดาสื่อมวลชนแห่แหนเข้ามาถ่ายรูปของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายนั้น..... .“ แชะ....!!” คือเขา.....ยูจิ.... detail.......นักร้องหนุ่มหน้าตาดี....อนาคตไกล.....อายุ24ปี.......สูง 182 เซนติเมตร กับข่าวพาดหัวตัวโตบนหนังสือพิมพ์ (มีรูป ยูจิหน้าเข้มถือแหวนเพชรวงโตคามือ) “ ยูจิ นักร้องสุดฮอต แอบหนีซื้อแหวน วิวาห์เงียบ.....กลางเมืองญี่ปุ่น.....ใครคือเจ้าสาว !!!??” จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 12:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ------ณ สนามบินส่วนตัว.....ไทเป....-------- “ อากาศ 1 เรียก อากาศ 2....อากาศ 1 เรียก อากาศ 2....เคลียร์รังให้นกจอด......เคลียร์รังให้นกจอด......ทราบแล้วเปลี่ยน.....” เสียงติดต่อสื่อสารจากหอบังคับการบินดังขึ้น ไฟลานบินสว่างไสว ให้เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวเข้ามาเทียบจอด...... “ กึก..!..กึก..!...กึก..!..” รองเท้าหนังขัดจนขึ้นเงาก้าวลงมา เป็นชายหนุ่มหน้าตาชวนฝัน....ในวงแขนของเขามีสาวผมบลอนด์จูจุ๊บอยู่ไม่ห่าง “ แชะ !! ..แชะ !! .แชะ !! ” แสงแฟลชวูบวาบ......จากปาปารัสซี่มือฉมังที่ระดมกดถ่ายภาพไม่มียั้ง คือเขา......ซีเหมิน . detail......ทายาทนักธุรกิจระดับแนวหน้า + ดารา......หนุ่มเจ้าสำราญแห่งวงการบันเทิง.......อายุ 25 ปี.......สูง 182เซนติเมตร กับข่าวพาดหัวตัวโตบนหน้าหนังสือพิมพ์...... (รูปซีเหมิน จูบ กับ หญิงสาวผมบลอนด์) ” คาสโนว่าเมืองใต้หวัน ทำเซอร์ไพรส์ หนีกลับพร้อมคริสตี้ ชุง ดาราสาวเสน่ห์แรงจาก Holly Wood” แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 47 15:03:20 จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 12:55:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 +++++++++++++++++++++++++ --------โรงแรมหรูใจกลางเมือง.......ไทเป-------- ชายหนุ่มในชุดสูททำงานของ valentino ขยับไทให้คลายออก.....สีหน้าบ่งบอกถึงความเหนื่อยอ่อนเป็นอย่างมาก “ ครืด .” (เสียงรูดบัตร) “ คริก .” (เสียงเปิดประตู) ชายหนุ่มนวดต้นคอตัวเองเบา ๆ.....พลางถอดไท และเสื้อนอกออก แกะกระดุมเม็ดที่ 1....เม็ดที่2......เม็ดที่ 3...เม็ด.....เม็ด... “ ฟึ่บ......” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดไฟ..... คือเขา.....ซู่หลง......(แสดงโดย Jerry) detail...... ดาราชายผู้ครองตำแหน่งชายในฝันของสาวใต้หวันและสาวเอเชีย .ตาม ASIA SEXY VOTE 2004.......อายุ 26 ปี......สูง 182 เซนติเมตร ......แล้ว......เขาก็เห็น.......สาวสวยบนเตียง หล่อนสวยเซ็กซี่.....ใส่ชุดซีทรู แสนยั่วยวน....... “ สวัสดีค่ะ......คุณชายซู่หลง.......” พูดพลางอมนิ้มของตัวเองอย่างนางยั่วมืออาชีพ ซู่หลง อมยิ้มมีเสน่ห์.......ปลดเสื้อออกแล้วปีนขึ้นเตียง......ลากมือไปตามใบหน้าของหญิงสาวและทุก ๆ ส่วนที่หล่อนเสนอ “ คุณสวยจังครับ.......แต่หน้าเสียดาย... .XXXX .” (XXX คือ...โดนดูดเสียง...) “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “......สาวเซ็กซี่กรีดร้องก่อนวิ่งจากไป ในเช้าวันรุ่งขึ้น.......ข่าวพาดหัวตัวโต...... ( รูป Jerry หล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก) ใต้รูปบรรยายเพียงคำเดียวว่า.......... ผมเป็นเกย์ !!!..” จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 12:56:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อือ.......” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อใสเกยคางบนหนังสือกองโต.....ล้มตัวกะจะนอนให้เต็มอิ่ม....แต่ทันใดนั้น.!!!.. ” กุก กุก .กุก ”......เสียงบางอย่างดังอยู่นอกระเบียงห้องเช่าเล็ก ๆ ของเขา...... ชายหนุ่ม ค่อย ๆ ย่อง.......จรดฝีเท้าอย่างแผ่วเบา.....ในมือถือไม้เบสบอลอันโปรด ภายนอก.......มีเงาของใครบางคน.....ยื่นมือมาที่ราวตากผ้าของเขา.....มันเด็ด boxer จากราวตากผ้า....เด็ดตัวที่1.....เด็ดตัวที่ 2....เด็ดตัวที่3 .เด็ด .เด็ด .เด็ด “ โป๊ก !!! ” “ จับได้แล้วไอ้หัวขโมย......บ้าหรือเปล่า......มาขโมยกางเกงในผู้ชาย......” เท้าเอวจ้องหน้าโจรอย่างหัวเสีย คือเขา......ไจ่ไจ๋......(แสดงโดย Vic) detail........หนุ่มใสวัยปิ๊งดาราวัยรุ่นสุด hot ........ขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่รวมถึงพวกไม้ป่าเดียวกัน ........อายุ 22 ปี สูง 182 เซนติเมตร และโดยไม่ทันตั้งตัว โจรดังกล่าวกระโดดกอดหอมแก้มไจ่ไจ๋อย่างแสนรัก “ แชะ ..! ” ข่าวพาดหัวตัวโต.......(ภาพไจ่ไจ๋ โดน แฟนคลับเกาะหนึบ บนระเบียงห้องเช่า) “ แฟนคลับใจเด็ด บุกถึงรังส่วนตัวไจ่ไจ๋.......เด็ดกุงเกงลิง..!!! จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 12:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “นี่มันอะไรกันหาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” สาววัยทองคนหนึ่งส่งเสียงดังลั่นตึก เสียงของเธอเพียงพอจะทำให้ทั่วทั้งตึกสั่นสะเทือน......คือ.....เจ๊ไฉ.....ผู้อำนวยการธุรกิจบันเทิงชื่อก้อง TVB.... หนังสือพิมพ์กว่า 10 ฉบับที่ลงข่าวของ 4 หนุ่ม.......ดาราดังที่เธอปั้นมากับมือ...... “ ทำไมไอ้หนังสือพิมพ์ถึงได้ชอบลงข่าวคาวๆ........ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าให้มีข่าวแบบนี้ มันจะเสียหาย.......พวกนายเข้าใจไหม.........แล้วนี่ละครตัวใหม่ก็จะเปิดกล้องแล้วด้วย..........ยังไม่รวม new single ที่วางแผนกันเอาไว้อีก........พวกนายจะให้ฉันทำยังไงกันหา” เจ๊ไฉ ชี้นิ้วด่าฉอด ๆ ไม่ไว้หน้า........ บรรดาหนุ่ม ๆ ในห้องประชุม นั่งกันหน้าสลด “ ทำไมพวกเราต้องมาซวยกันด้วยวะ..........มีข่าวฉาวของพวกเขาทีไรต้องมาซวยเราทุกที” ชายหนุ่ม 1 บ่นอุบอิบ “ ทำไงได้ ก็เจ๊แกน่ะไม่กล้าไปวีน 4 คนนั่นน่ะสิ........ก็แต่ละคนนะที่ยอมมาเป็นดาราในสังกัดนี่ก็นับว่าบุญแล้ว ........ได้ข่าวว่าเจ๊แกต้องตามไปกราบถึงบ้านเลยนา.......ธรรมดาซะที่ไหน “ ชายหนุ่ม 2 “ ดีนะที่สมาชิกแก็งค์คุณชายอีกคนยังไม่เป็นข่าว ไม่งั้นพวกเราคงอ่วมอรทัยมากกว่านี้แน่ ๆ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ------ สนามบิน ไทเป ------ นักข่าวมากมายมาออกันอยู่ที่สนามบิน ..รวมถึงปาปารัสซี่ที่จ้องเขม็ง มองหาข่าวเด็ด ไปขาย แล้วเขาก็ก้าวลงมาผู้ชายผมพลิ้วสวย ผิวขาวจัด รูปร่างนักกีฬา ....... ใส่หมวกแก๊ป+ แว่นตาดำ+โค้ต ตัวใหญ่ ประคองกอดกับ สาวไฮโซชื่อดัง ใช้เวลาไม่ถึง 4 นาที ทั้งสองคนก็แทบจะจมหายไปในหมู่ของกองทัพนักข่าว ( ที่รอมาทำข่าวของ เจี้ยนหาว........อีกหนึ่งหนุ่มสมาชิกที่ถูกขนานนามว่าแก็งค์คุณชาย..!! ) อีกด้านหนึ่งรองเท้าส้นสูง prada จรดเหยียบผืนแผ่นดินไทเป ร่างของหญิงสาวสุดเซ็กซี่ปรากฏ เธอลากสัมภาระใบเขื่องมาด้วย....... “ กึก ! กึก ! . กึก ! “เธอเยื้องย่างด้วยความมั่นใจ......ผมยาวสวยสะบัดไปมาอยู่กลางไหล่........แต่แล้ว “ อุ๊ย.....! .หวาาาาา......เฮ้ย .! .” สาวสวยล้มคะมำไม่เป็นท่า....... เธอเหลียวซ้ายเหลียวขวา.......ดีว่าไม่มีใครสนใจ.......แล้วเธอก็เอื้อมมือไปคว้า .. คว้าซีลีโคนก้อนใหญ่มาใส่หน้าอกเหมือนเดิม คือเขา......เจี้ยนหาว......( แสดงโดย vanness ) detail........ตี๋ขาวหล่อกระชากใจ ทายาทตระกูลเก่าชื่อดัง+ ดารา อายุ 25 ปี สูง 182 เซนติเมตร “ ฉลาดจริง ๆ เลยเรา แค่นี้ก็ไม่ตกเป็นข่าวแล้ว..........” เขาฉีกยิ้มสดใส ภูมิใจที่ไม่ตกเป็นข่าวกับคู่ควงสาวไฮโซ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 47 15:06:33 จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:00:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Chapter 1 Scene 1 . ซู่หลงมอง เพื่อนที่กำลังสวมกางเกงอย่างทุลักทุเล พลางส่ายหัว " เจี้ยนหาว ฉันก็พอรู้นะว่านายมันห่าม แต่ไม่นึกว่านายจะบ้าขนาดนี้นะ....." ไจ่ไจ๋วิจารณ์อย่างขำ ๆ " เขาไม่ได้เรียกว่าบ้า.......เขาเรียกว่าฉลาดแก้ปัญหาต่างหากเล่า...." เจี้ยนหาว ยักคิ้วแผลบ " เออ......ไงนายก็อย่าลืมลบมาสคาร่า กับ ลิปสติค ซะด้วยล่ะ เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะนึกว่านายเป็นคู่เกย์ กับ ซู่หลง...หึ ๆ ๆ...." ยูจิหัวเราะขำ ๆ อยู่ในลำคอ " หุบปากไปเลยยูจิ....... ....เฮ้ย.!.....ซีเหมินตื่นได้แล้ว......ไอ้หมอนี่ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนสิน่ะ......" -----ณ โรงแรม Maple ........ไทเป------ โรงแรม 5 ดาวระดับแนวหน้า.........เป็นโรงแรมในเครือของ ตระกูลเต้าหมิง.........ทั้งภายนอกและภายในต่างคราคร่ำไปด้วยนักข่าวและสื่อมวลชนทั่วทุกสารทิศ..........ไม่ใช่แต่เฉพาะนักข่าวใต้หวัน แต่นักข่าวในแถบเอเซีย ..ทั้ง ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย จีน สิงคโปร์ .ต่างก็ให้ความสนใจกับการแถลงข่าวของกลุ่ม โรมิโอ ..!!! “ สวัสดีค่ะ.......ก่อนอื่นต้องกล่าวขอบคุณสื่อมวลชนทุกท่านที่ให้เกียรติมากันในวันนี้........ที่เราจัดแถลงข่าววันนี้ ......ก็เนื่องจากจะเปิดกล้องละครตัวใหม่ ของกลุ่มโรมิโอ ....” เจ๊ไฉเกริ่นนำ และอารัมภบทอยู่นานมากกกกกกกกก ( ประมาณจะถ่วงเวลา) แต่พวกนักข่าวไม่ได้สนใจ พวกเขาต่างก็กระสับกระส่าย อยากจะถามประเด็นใหญ่ที่เตรียมกันมา และในที่สุด นักข่าวคนหนึ่งก็ยกมือถาม “ เอ่อ......อย่าว่างู้นงี้เลยนะครับ.......ไม่ทราบว่าสมาชิกของกลุ่มโรมิโอยู่ที่ไหนครับ.......” “ คือว่ารออีกสักครู่นะคะพวกเขากำลังเดินทางมากันค่ะ.........” เจ๊ไฉกระสับกระส่ายบ้าง เพราะก็ไม่แน่ใจว่าบรรดาเหล่าคุณชายจะมางานวันนี้หรือเปล่า “ กึก .กึก .กึก ..กึก .” เสียงรองเท้าก้องมาตามทางเดิน ทุกเสียงดูนิ่งสงัดเพื่อรอคอยการมาของพวกเขา ........กลุ่มโรมิโอ........ ( ซู่หลงหล่อเริ่ดในชุดของ Armani,ซีเหมินกับชุดมีสไตล์สีขาวของ Missoni , เจี้ยนหาวแอบโชว์แผงอกเล็กๆ ตามไสตล์ Versace, ยูจิอยู่ในชุดหนังมาดเข้มของ Dolce & Gabbana, และไจ่ไจ๋ กับชุดลำลองง่าย ๆ ของMoschino Trussardi).........ไม่บอกก็รู้ว่าแต่ละคนรวยขนาดไหน “ แชะ..! ..แชะ ! ..แชะ .! ..” หลังจากฉุดสติ จากอาการตะลึงในความหล่อได้ นักข่าวก็กดชัตเตอร์อย่างเร็วไว พวกเขาปรายตามองอย่างรำคาญนิด ๆ ........... ท่าทางของแต่ละคนดูไม่สนใจอะไร และ ดูหยิ่งยะโส .........แต่ว่ากลับยิ่งทำให้พวกเขาเป็นที่นิยมของประชาชนทั่วไป.........มากยิ่งขึ้น แล้วคำถามมากมายถูกระดมยิงยิ่งกว่าปืนกลประจัญบานบนรถถัง นักข่าวแต่ละคนต่างก็ส่งเสียงเซ็งแซ่เพื่อถามคำถามที่คิดว่าเด็ดที่สุด “ จริงหรือเปล่าคะที่คุณชายยูจิ ไปซื้อแหวนแต่งงานที่ญี่ปุ่น “ “ จริงหรือเปล่าคะที่ว่า คุณชายซีเหมินทำคริสตี้ ชุง ท้อง ..” “ จริงหรือเปล่าคะที่ คุณชายเจี้ยนหาว เป็นชู้กับคุณนายเถาหลิน ..” “ แล้วเรื่องที่ คุณชายซู่หลงเป็นเกย์ ล่ะคะว่ายังไง ....” “ แล้วเรื่องกางเกงในของคุณไจ่ไจ่ล่ะคะ โดนขโมยไปกี่ตัว เป็น boxer หรือ จีสตริงคะ...?” “ โครม .! “ โต๊ะ แถลงข่าวล้มระเนระนาด ด้วยแรงถีบของซู่หลง....... ทั่วทั้งห้องเงียบสนิทอีกครั้ง “ น่ารำคาญ.........” ซู่หลงพูดด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็น......เดินนำกลุ่มโรมิโอจากไป +++++++++++++++++++ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 scence 2 . ภายในร้านเค้ก.......บริกรสาวสองคนในชุดสีแดง และ มีโบว์หูกระต่ายสีแดง กำลังบริการลูกค้าด้วยความยิ้มแย้ม นี่เป็นลูกค้าชุดสุดท้ายของวันนี้แล้ว อีกสักเดี๋ยวก็จะได้เวลาปิดร้าน little cake สักที --- น่ารำคาญ ---- ( ภาพกลุ่มโรมิโอ ในงานแถลงข่าว ถูกนำมาฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกือบอาทิตย์ ) กรี๊ดดดดดดดดดดดดด... ลูกค้าสาว ๆ กรี๊ดกันระงม......ทำท่าจะเป็นลมกันอีกรอบ “ น่าเบื่อชะมัด ข่าวนี้อีกแล้ว........ทั้งๆ ที่พวกนั้นมารยาททรามจะตาย ไม่รู้จะไปกรี๊ดกันทำไม........” หญิงสาวผมยาวสวย วิจารณ์ ด้วยภาษาจีนที่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ “ แต่ฉันว่าพวกเขาก็หล่อกันจริงๆ นี่นา ....... “ หญิงสาวอีกคนพูดยิ้ม ๆ ...พลางจ้องมองทีวี แล้วสายตาเธอก็สะดุดกับผู้ชายคนนั้น.......ผู้ชายผมยาวถึงกลางหลัง ....... “ โดยเฉพาะ คุณชายซีเหมิน .” มองเหม่อ ๆ ด้วยดวงตาเพ้อฝันสุดฤทธิ์ “ เสี่ยวโย่ว .!!! เธอเป็นอะไรน่ะ.” เจิ้นหลินโบกมือไปมาตรงหน้า แต่เสี่ยวโย่วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว “ เธอนี่เป็นเอามากนะ.....อุ๊ย.!.....” เหลือบมองนาฬิกา “ ตายแล้ว นี่มันจะ 2 ทุ่มแล้ว ” หญิงสาวลุกลี้ลุกลน ถอดยูนิฟอร์ม พลางคว้ากุญแจและกระเป๋า วิ่งแจ้นออกไป “ ดะ....เดี๋ยว......เจิ้นหลิน......” เสี่ยวโย่วจะเรียกเพื่อนแต่ก็ไม่ทัน หญิงสาวคนนั้นเผ่นแผล็วคว้ามอเตอร์ไซค์บิดออกไปเสียแล้ว “ เฮ้อ.......ฉันจะขอติดรถกลับบ้านด้วยเสียหน่อย......แล้วไงล่ะเนี่ย......” อมแก้มป่องอย่างคิดไม่ตก แล้วลูกค้าคนสุดท้ายก็ออกจากร้านไป.......เสี่ยวโย่วเก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็พร้อมจะออกจากร้านเช่นกัน “หนูเสี่ยวโย่วค่าแรงสำหรับวันนี้นะจ๊ะ.....ส่วนนี่ก็ฝากให้เจิ้นหลินด้วยละกัน.....” “ ค่ะ.....” เสี่ยวโย่วรับเงินและซุกไว้ในกระเป๋าใบเก่ง....... เสี่ยวโย่ว เดินกอดอก ด้วยความหนาว .......พลางคิดถึงเขา คุณชายซีเหมิน ข่าวคราว......และข่าวคาว.......ของเขามักจะปรากฎบนหน้าหนังสือพิมพ์อย่างสม่ำเสมอ...... คาสโนว่าใต้หวัน.......หนุ่มเพลย์บอย2004.......และอีกสารพันฉายาเกี่ยวกับความประพฤติเชิงชู้สาวของเขา แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ในสายตาของใคร ๆ เขาคือ Romio Idol เป็นผู้ชายที่ใคร ๆ ก็ใฝ่หา และปรารถนา จะได้ใกล้ชิด....... เสี่ยวโย่วถอนหายใจ........แล้วนี่ถ้ามีใครรู้ความลับ “ อันนั้น”.....เข้าล่ะก็ผลจะออกมาเป็นอย่างไรบ้างหนอ เธอไม่อยากจะคิด แล้วทันใดนั้นเสี่ยวโย่วก็รู้สึกเสียวสันหลัง สัญชาติญาณบางอย่างบอกเธอว่าเธอกำลังถูกเดินตาม....... เสี่ยวโย่วหันหลังกลับไปมอง.......แล้วก็อึ้งที่ได้เห็น ผู้ชายที่ใส่หน้ากากผ้าสีขาว แว่นสีดำสนิท และเสื้อโค้ทตัวหนาใหญ่........ เธอสาวเท้าให้ไวขึ้น........แต่ว่ามันก็เร่งฝีเท้าตามเธอเช่นกัน จากการก้าวเดิน ก็กลายเป็น วิ่ง ..วิ่ง วิ่ง .วิ่ง เสี่ยวโย่ววิ่งไม่คิดชีวิต !!! “ พลั่ก ..” เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาวิ่งเธอจึงชนเข้ากับร่างกายสูงใหญ่ ก่อนที่เธอจะเซถลาลงไป ร่างของเสี่ยวโย่วก็ถูกรวบเอาไว้ทัน “ ขะ.......ขอโทษค่ะ........” พอเงยหน้าขึ้นเห็นหน้าชัดๆ...... ก็ไอ้โรคจิตคนเดิมนั่นเอง..!!! “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด.....อุ๊บ .” ไอ้โรคจิตตะปบปิดปากกลั้นเสียงร้องของเธอเอาไว้........เสี่ยวโย่วได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างหมดหนทางช่วยเหลือตัวเอง สองมือของเธอถูกรวบไว้ด้านหลังด้วยมือข้างเดียวของมัน “ เงียบ ! ..ฉันบอกให้เงียบ !.......” มันกระซิบเสียงเรียบแต่ดุดันที่ริมหูของเธอ และลดมือที่ปิดปากของเสี่ยวโย่วลง พลางสาละวนแกะเสื้อของมันออก “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด........” เมื่อปากเป็นอิสระ เสี่ยวโย่วก็กรีดร้องให้คนช่วยเหลืออีกครั้ง ได้ผล คราวนี้ชาวบ้านละแวกนั้นต่างก็เปิดไฟกันพรึ่บพรั่บ ..เพื่อหาต้นตอของเสียง และร่างของเสี่ยวโย่วก็ถูกกระชากเข้าไปซุกในพุ่มไม้เพื่อหลบสายตาชาวบ้านอย่างเร็วไว “ กรี๊ดด......อุ๊บ......” ปากเล็ก ๆ ของเธอถูกประกบปิดด้วยมือหนาใหญ่ “ ให้ตายสิเสี่ยวโย่ว.....ตัวเล็กแค่นี้.....ฤทธิ์เยอะจริงๆ.......” ชายคนนั้นบ่นอย่างหัวเสีย เสี่ยวโย่วเบิกตาโต อย่างช้า ๆ เขาค่อยๆ ปลด หน้ากากผ้า และ แว่นตาดำออก “ คุณชายซีเหมิน ..!!! ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บนรถลัมเบอร์กินีสีขาวเปิดประทุน......... มีแต่ความเงียบกริบ......เสี่ยวโย่วนั่งตัวลีบในเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่เขาถอดคลุมไว้ให้ .. แล้วเขาก็พูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่ไม่ยิ้มแย้ม ติดจะซีเรียสด้วยซ้ำ “ เธอมาเดินทำอะไรค่ำ ๆ มืด ๆ แบบนี้....เสี่ยวโย่ว.....” “ เอ่อ...คือ.....เอ่อ....” เสี่ยวโย่วไม่กล้าบอกเขาเรื่องงานพิเศษ “ เอาล่ะ.....ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก......ฉันไม่ได้อยากสนใจเรื่องของเธอนักหรอก.....เอ้า.....ใส่ซะ......จะได้ไม่ตกเป็นข่าวกับฉัน.....”ซีเหมินหยิบหมวกปีกกว้างแปะบนหัวของเธอ หมวกนี่คงเป็นของผู้หญิงอีกคนของคุณชายซีเหมินกระมัง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ฉุนจัดลอยมาแตะจมูกของเสี่ยวโย่ว .แววตาของเสี่ยวโย่วอ่อนเศร้าลงเล็กน้อย เสี่ยวโย่วมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของซีเหมิน....ใบหน้าที่เธอแอบหลงรักมาตลอดตั้งแต่เยาว์วัย....... เสี่ยวโย่วมองริมฝีปากของเขา.......ไม่มีรอยยิ้มจากเขาดังเช่นในอดีตอีกต่อไป.... เมื่อไหร่กันนะที่รอยยิ้มชวนฝันนั้นได้จางหายไปจากใบหน้าของเขา......เธอจะมีโอกาสได้เห็นมันอีกไหมนะ เสี่ยวโย่วอดคิดถึงวันเก่า ๆ ไม่ได้........วันที่เขาและเธอออกไปวิ่งเล่นในสวนดอกไม้ที่บ้านพักตากอากาศหลังนั้น มีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม......เขาและเธอเสมือนเงาตามตัวกันและกันตั้งแต่เด็ก.........ที่ไหนมีซีเหมินที่นั่นก็ต้องมีเสี่ยวโย่ว -----flash back---- เด็กชายวัย 10 ขวบ นอนแผ่หลากลางทุ่งดอกหญ้าหลังบ้าน ดวงตาหลับพริ้ม อย่างมีความสุข แล้วดอกหญ้าปอยหนึ่ง ก็แหย่บนจมูกโด่งสวยของเด็กชาย ซีเหมินย่นจมูก ปัดสิ่งแปลกปลอม ........แต่ก็ยังนอนต่อไป ดอกหญ้าปอยเดิม กลับมาก่อกวนอีกครั้ง...... ” ฮิ ๆ ๆ ๆ......” เสียงน่ารักของเด็กหญิง “ ฮึ้ย....!......” ในที่สุดเด็กชายก็ตื่นขึ้น แต่ว่าแสงแดดที่แยงตาของเขาทำให้เขาลืมตาไม่ได้ง่ายนัก แต่ในที่สุดเขาก็ทำได้ มองเด็กหญิงวัย 3 ขวบที่ปีนมานั่งบนอกของเขายิ้มแป้นแร้นให้ “ เย้.....พี่ชายตื่นแล้ว.......” ไม่พูดเปล่าขย่มตัวไปมา จนซีเหมินรู้สึกจุก “ เอาล่ะ .......เอาล่ะจ้ะเสี่ยวโย่วพี่ตื่นแล้ว......ทีนี้ลงไปจากอกพี่ซะทีได้ไหม” เด็กหญิงปีนจากอกของเด็กชายอย่างว่าง่าย พลางฉุดมือของเขาอย่างกระตือรือร้น “ จะพาพี่ไปไหน.......” ซีเหมินเดินลากขาเอื่อย ๆ ตามแรงฉุดของเด็กสาวตัวน้อย “ พี่ชายอยู่ตรงนี้ก่อนนะ......” เด็กหญิงวิ่งจุ๊ด ๆ........ไปหยิบมงกุฏดอกไม้ที่วางแอบเอาไว้ เธอเอามันสวมหัวอันหนึ่ง แล้ววิ่งกลับมาหาเขา ซีเหมินมองเด็กหญิงที่วิ่งหัวเราะคิกคัก ในชุดผ้าชีฟองพองฟูสีชมพูใส..... เขารักน้องสาวคนนี้เหลือเกิน......น้องสาวที่เขาบังเอิญเก็บได้ข้างทาง “ พี่ชาย ๆ.....” เด็กหญิงกระตุกมือของเขา “ ว่าไงจ๊ะ.......” เด็กชายทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ อย่างเอาใจ “ เสี่ยวโย่วรักพี่ชาย.......” เด็กหญิงวางมงกุฏดอกไม้ไว้บนหัวของเขา “ พี่ชายก็รักเสี่ยวโย่วจ้ะ........น้องสาวน่ารักแบบนี้ใครไม่รักก็บ้าแล้ว” “ ไม่ใช่ ๆ.......เสี่ยวโย่วไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น......” เด็กหญิงส่ายหัวดิกหน้างอเง้า “ เสี่ยวโย่วรักพี่ชาย....แบบ....แบบอะไรนะ.....แบบว่าที่ต้องแต่งงานกันน่ะ .” “ อือม..จ้ะ แต่งก็แต่ง แต่ว่าเสี่ยวโย่วต้องโตเป็นสาวก่อนนะพี่ไม่ชอบผู้หญิงไม่มีหน้าอก” ซีเหมินตอบส่งเดชไป “ ก็ได้ค่ะ......งั้นก็มาจุมพิตสัญญากันนะคะ” “ จ้ะ...” ซีเหมินส่งยิ้มขี้เล่นแพรวพราว พลางจุ๊บเบา ๆ ที่แก้มของเด็กหญิง นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อ 15 ปีที่แล้ว ตอนที่เธอและเขายังเป็นเด็กอยู่ เด็กเกินกว่าที่จะรู้จักคำว่า “ฐานะ และ ชนชั้น “ “ มองอะไรเสี่ยวโย่ว.......” เขาชักหน้าสีหน้าบึ้งตึงใส่เธออีกแล้ว “ ปละ.....เปล่าค่ะ.....คุณชายซีเหมิน” “ เอ้า......ลงไปได้แล้ว......จะนั่งอยู่ในรถนี่ทั้งคืนหรือไง......” ซีเหมินเอื้อมมือไปเปิดประตูฝั่งของเธอให้ “ เอ่อ.....ค่ะ....คุณชายซีเหมิน......” พูดพลางพยายามปลดสายเบลต์อย่างลนลาน .....การได้อยู่ใกล้ ๆ เขาทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ ..เสี่ยวโย่วหมุนซ้ายหมุนขวา แต่ว่าก็หาที่ปลดล็อคไม่ยักเจอ !!! .. ซีเหมินส่ายหัวรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็เอื้อมมือมายังที่นั่งอีกฝั่ง เพื่อช่วยเธอปลดล็อค ร่างกายของหญิงชายทั้งคู่ชิดใกล้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความชิดใกล้นั้นมันใกล้ซะจนเธอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมประจำตัวของเขา ...... ความชิดใกล้นั้นมันใกล้ซะจนลมหายใจของเขาเป่ารดแก้มใสของเธอ “ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าคุณชายซีเหมินสักที” เขาปลดล็อคให้แล้ว ก็หันมาสั่งเธอต่อ “ ค่ะ คุณชาย เอ่อ...คุณซีเหมิน..” เสี่ยวโย่วก้มหน้างุดเดิน ลงไปสู่เรือนเล็กที่เป็นที่อาศัยของคนรับใช้ ..!!?? ++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 47 15:04:43 จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 scene 3 --- สำนักงานใหญ่ TVB --- “ คุณชายซู่หลงไม่น่าทำอย่างนั้นต่อนักข่าวนะ ..เพราะถึงยังไงทางเราก็เป็นดารา ที่ต้องพึ่งพาสื่อในการประชาสัมพันธ์ “ เจ๊ไฉติง ใบหน้าเคร่งเครียด เธอต้องเจอภาวะกดดันอีกคำรบใหญ่เป็นแน่ ซู่หลง ไม่พูดอะไรเพียงแต่เบือนใบหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ยูจิมอง ซู่หลงก็รู้ดีว่า เพื่อนของเขาพยายามข่มอารมณ์ที่เดือดปุดอย่างเต็มความสามารถ สำหรับคนอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจอย่างซู่หลง ปฏิกิริยาที่นิ่งเงียบนี้ ถือว่ายังดี “ เอาล่ะ เจ๊ก็แค่อยากจะขอว่า ต่อจากนี้ไปคงต้องพวกคุณชายระมัดระวังกับข่าว พิเศษ อย่าให้มีเรื่องราวที่จะทำให้ทางนั้นเอาไปทำข่าวได้ก็แล้วกันนะคะ “ เจ๊ไฉพูดพลางมองดูท่าทีของคุณชายแต่ละคน “ สำหรับเรื่องละคร คงต้องพักเอาไว้ก่อน ที่ถ่ายไปบ้างแล้วก็คงต้องลบทิ้ง “ พอพูดมาถึงตอนนี้ ซู่หลงก็หันขวับมาด้วยใบหน้าไม่พอใจ “ เจ๊ ว่ายังไงนะ ที่เราถ่ายไปเกือบ 10 % เจ๊จะลบทิ้ง !!! “ “ก็ ทางผู้ใหญ่เขาต้องการให้เปลี่ยนทีมตัวประกอบใหม่แทบทั้งหมด ตัวรองก็ด้วย ที่จริงแล้วตัวหลักที่คงเหลือก็มีแค่กลุ่ม โรมิโอเท่านั้น .. สาเหตุก็เพราะข่าวที่คุณชายเป็น เกย์ มันแรงเสียจนทางสปอนเซอร์เขาหวั่นใจ “ เจ๊ไฉพยายามอธิบาย “ เหตุผลงี่เง่าสิ้นดี “ ซู่หลงตะคอก “ เอาน่า ใจเย็น ๆ สิ ซู่หลง ทางเจ๊ไฉก็คงพยายามเต็มที่แล้วล่ะน่ะ . ใช่ไหมครับ“ เจี้ยนหาวนั่นเองที่เข้ามาไกล่เกลี่ย หลังจากวางหูโทรศัพท์นัดเดทกับสาวใหญ่ไปแล้ว . ไจ่ไจ๋มองดูหน้าเจ๊ไฉที่มีความลำบากใจ . เขารู้ดีว่า เจ๊ไฉเองก็คงไม่ได้นิ่งนอนใจกับคำสั่งนั้นเหมือนกัน คงจะโต้แย้งไปแล้วด้วยซ้ำ และคงไม่เป็นผล . ถึงเจ๊ไฉจะเป็นบอสใหญ่คนหนึ่งใน TVB แต่ก็ไม่ได้กุมอำนาจเด็ดขาดในการบริหารงาน .. แม้จะเป็นที่ยอมรับกันทั่วไปว่าเจ๊ไฉมีความสารมารถพิเศษในการปั้นดารา มีมุมมองใหม่ ๆ สำหรับศิลปด้านบันเทิงโดยเฉพาะศาสตร์ของการละคร จนอาจเรียกได้ว่าเป็นปรจารย์ของศาสตร์ทางนี้ก็ว่าได้ แต่ว่าความสามารถแค่นี้ไม่เพียงพอที่จะทำให้ธุรกิจบันเทิงของ TVB เจริญรุดหน้าไปได้ ทีมผู้บริหาร และ การตลาดจึงมักเข้ามามีบทบาทในการกำหนดแนวทางการทำงานของ ศิลปินในค่าย อย่างมาก “ ทางผู้ใหญ่ให้เราเปิดแผนโปรโมท ละครใหม่ทั้งหมด เพื่อจะดึงดูดความสนใจของผู้ชม แล้วก็ให้สปอนเซอร์มั่นใจมากขึ้น .. โดยจะให้จัดแคสติ้งทีมนักแสดงหน้าใหม่ เข้ามารับบทที่เหลือ . ในระหว่างนี้ “ เจ๊ไฉทิ้งช่วงละเอาไว้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวของเขาพูดแทน “ พวกคุณชายต้องไปถ่ายโฆษณา อัดเสียง ซ้อมเต้น แจกลายเซ็นต์ และ ฯลฯ . ( หญิงสาวร่างเล็กขยับแว่นตาอ่านตารางงานที่ยาวเป็นหางว่าวอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลงง่าย ๆ ) “ โอ้โห . เจ๊ไฉ ทำไมตารางงานมันโหดอย่างนี้ล่ะ นี่มันยิ่งกว่าเมื่อ4 เดือนก่อนอีกนะ “ เจี้ยนหาวโวยวาย นึกวิตกเวลาที่จะสูญหายจนไม่ได้เดทกับสาว ๆ “ ไม่ต้องวิตกหรอกค่ะคุณชาย งานที่อ่านมาส่วนใหญ่จะแยกกันทำถ้าเฉลี่ย 5 คน แล้วก็มีอยู่ไม่กี่ 10 งานเท่านั้นเอง “ เป็นคำอธิบายง่าย ๆ จากใบหน้าที่นิ่งเฉยของคนที่เป็น ‘ ผู้จัดการ ‘ “ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ว่า ซีเหมินน่ะ .( เจี้ยนหาวมองดูเพื่อนที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนโซฟา ) . ดูท่าจะไม่ได้ฟังเรื่องที่พูดมาเลยนะ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 scene 4 ย่านแหล่งแฟชันและช็อปปิ้งชื่อดัง “ ขอบคุณนะคะ “ สาวพนักงานในร้านตัดผม ยิ้มหวานให้กับแขกที่พึ่งตัดผมเสร็จใหม่ ๆ เด็กหนุ่มผิวคล้ำเข้ม เพียงแต่ยิ้มตอบ แค่ครึ่งยิ้ม แต่ถึงกระนั้นก็ทำให้สาว ๆ ถึงกับหัวใจสลายกันเป็นทิวแถบ ทุกก้าวที่เขาเดินผ่านจะทำให้ผู้หญิงเป็นลม เป็นหย่อม ๆ เขามองซ้ายมองขวา จับผมที่พึ่งตัดเสร็จใหม่ ๆ อย่างไม่มั่นใจ “ เสียดายชะมัดเลย อุตส่าห์ไว้มาตั้งนาน . แต่ว่าเพื่อสิ่งนั้นก็ต้องยอมล่ะนะ “ บ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อย “ พลั่ก..! ..( เขาชนเข้ากับใครคนหนึ่ง) .โอ๊ะ ! ( ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งล้มในวงแขน) “ คุณ ! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ! “ เด็กหนุ่มหน้าถอดสี เขย่าร่างที่เป็นลมสลบในวงแขน ---- ในความคิดเด็กหนุ่ม ----- ตายล่ะ ..ทำยังไงดี เดินชนคนตาย ฉันจะมีความผิดหรือเปล่า ฉันต้องเสียเงินช่วยงานศพเขาใช่ไหม ไม่ได้ ! .ในภาวะที่ฉันจนกรอบขนาดนี้ ฉันจะไม่ยอมสูญเสียเงินแม้แต่เก๊เดียว ทำยังไงดี ? ..ทำยังไงดี ? .หนีดีไหมเนี่ย .แต่ว่าจะปล่อยให้เขาตายได้ยังไง ถึงยังไงเราก็เป็นมนุษย์ร่วมโลกผู้มีศีลธรรม .. แต่ว่า ถ้าเป็นคนดี แล้วต้องติดคุก แถมเป็นคนคุกที่จนที่สุดในโลกเสียด้วย . ช้าน –จา—ทาม—ยาง--- งาย ! “ คุณ .เป็นอะไรหรือเปล่า “ หญิงสาวคนหนึ่งสะกิดเข้าที่สีข้างของเด็กหนุ่ม หน้าตาของเธอนิ่งสนิทและเฉยชา อีกทั้งแววตาที่มองมาเฉย ๆ แบบไร้อารมณ์นั้น มักจะกดดันให้ผู้ถูกมองทำอะไรไม่ถูกเสมอ “ ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้ฆ่าใครตาย เขา .เขา คือ เขามาเดินมาตายในแขนฉันเอง ..” ปฎิเสธเป็นพัลวัน “ เอ่อ .-_- " .ถ้าหมายถึงผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ได้ตายหรอก เขาวิ่งไปนู่นแล้ว . รู้สึกว่าเขาจะขโมยกระเป๋าตังค์ของคุณไปด้วย “ “ ว่า---อา---ราย---น้า “ ( นั่งแปะ ..ช็อคสุดขีด !! เพราะนั่นเป็นเงินงวดสุดท้ายที่เขามีอยู่ ทั้งค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอม ทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าใบนั้น ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ร้านกาแฟ . “ ยังงั้นเหรอ ..ทั้งหมดเป็นเงินทั้งหมดที่เธอมีอยู่ตอนนี้สินะ “ เด็กหนุ่มพยักหน้า น้ำตาปริ่มที่หน่วยตา หญิงสาวมองใบหน้าของเขา เธอยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก ..เข้าล็อคของเธอพอดีเลยทีเดียว “ ถ้าอย่างนั้น ก็คงจะง่ายขึ้น .. นี่ค่ะ “ ยื่นนามบัตรให้เด็กหนุ่ม “ ผู้จัดการศิลปิน พิเศษ TVB “ “ ค่ะ ..ทางเรามีโปรเจกต์จะเปิดกล้องละครตัวใหม่ แม้ว่าทางเราจะเปิดแคสติ้งเพื่อหาตัวแสดงไปหลายรอบแล้ว แต่ว่ายังหาตัวแสดงที่เหมาะสมไม่ได้ . โปรเจกต์นี้เป็นโปรเจ็กต์ใหญ่ และทางผู้ใหญ่ก็อยากให้มันสมบูรณ์พร้อม จึงต้องพิถีพิถันกันจนถึงที่สุด .. ฉันคิดว่าบางทีคุณอาจสนใจ “ หญิงสาวพูดจาเป็นทางการด้วยใบหน้าที่ราบเรียบเช่นเคย เด็กหนุ่มมองใบหน้าของหญิงสาว ใบหน้าที่จริงจังนั้น คงไม่ใช่แก็งค์ต้มตุ๋นหรอกล่วงเป็นแน่ ---- ในความคิดของเด็กหนุ่ม --- ถ้าเป็นแล้วยังไงล่ะ ถึงยังไงเราก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ เขาว่าวงการนี้ค่าตอบแทนสูงมาก ถ้าผู้หญิงคนนี้พูดจริงล่ะก็ มันหมายถึง ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วก็ค่าเทอม ของเราเลยเชียวนะ แต่ว่า ..ตั้งแต่เด็กฉันเล่นละครได้ห่วยอย่าบอกใคร ได้แสดงทีไรก็ได้รับบทเป็นต้นไม้ ใบหญ้าทุกที “ ว่ายังไง สนใจหรือเปล่า “ “ ตกลง “ พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น หญิงสาวยิ้มพึงพอใจ “ แต่ว่าตอนนี้คุณมีเงินให้ผมยืมก่อนได้ไหม “ แบมือมาตรงหน้า ในยามนี้ คำว่าศักดิ์ศรีใช้ไม่ได้ผลกับเขาแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ณ มหาวิทยาลัย . เสียงเจี๊ยวจ๊าว ของสาวๆแบรนด์เนมทั้งหลาย ต่างก็วี๊ดว๊ายกันสนั่นหวั่นไหว .. “ เธอเห็นหรือยังยะ . บอร์ดนั่นน่ะ ฉันน่ะต้องให้คนขับรถวนอยู่ไม่รู้กี่รอบ แต่ละคนเธอเอ๋ย .ฉันลมจะใส่หล่อกระชากใจซะจริง ๆ” “ เห็นแล้วย่ะ แต่ว่าน่าเสียดายนะที่บอร์ดนั่นพรุ่งนี้ก็คงต้องถูกปลดแล้ว ” “ อ้าว! ..ทำไมล่ะ ..” “ ก็ฉันน่ะ บอกให้แด๊ดดี้ ซื้อมาไว้ที่บ้านแล้วน่ะสิยะ ” พูดแบบอวด ๆ เพราะก็รู้กันอยู่ว่าจะซื้อบอร์ดนั้นมาเก็บไว้เป็นของส่วนตัวล่ะก็ นั่นหมายถึงต้องซื้อค่าโฆษณาราคาหูฉี่ตามมาด้วย (ก็ไปซิวบอร์ดโฆษณามานี่นะ) มีหรือที่อีกสาวหนึ่งจะยอมน้อยหน้า ถึงพวกหล่อนเปลือกหน้าจะดูเป็นมิตรกันอยู่ แต่ลึก ๆ ก็แอบแข่งขันกันอยู่ในที “แต่ฉันน่ะมีที่เด็ดกว่านั้น มาดูสิ ..” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็หยิบ ดีวีดีฉบับกระเป๋ารุ่นล่าสุดออกมา จุดประสงค์หลักก็เพื่อจะอวด ดีวีดี ที่ราคาแสนแพงนั่นเอง “ นี่ไป่เหอเธออย่าบอกนะว่า ว่าเธอหาไอ้นั่นได้แล้ว ” อีกสาวเบิกตาโต พลางเอามือทาบอกแบบไม่อยากจะเชื่อ “ อือฮึ ..” ยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อชู dvd แผ่นหนึ่งขึ้นมา ..เป็น dvd เบื้องหลังการถ่ายแบบตัวหนึ่งของแก็งค์โรมิโอ ..ที่ว่ากันว่าหาดูกันยากนักหนา แล้วสาว ๆทุกคนต่างก็มารุมร้อม และฉอเลาะเลียแข้งเลียขา เพื่อขอดู dvd แผ่นนั้น ..เมื่อเปิดดูก็มีทั้งเสียงฮือฮา เสียงวี๊ดว๊าย และ เสียงหัวเราะคิกคัก .ก็นะนั่นน่ะเป็นการแอบถ่ายตอนพวกเขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นี่นา ถึงจะไม่ถึงขั้นเรท X เรท R แค่เห็นแผงอก ว็อบ ๆ แวม ๆ ก็เรียกเสียงฮือฮากันระงมแล้ว “ ฮ๊าว .( หญิงสาวคนหนึ่งอ้าปากหาว จนน้ำตาไหล) .ง่วงชะมัดยาดเลย ” คือเจิ้นหลินที่กำลังบิดขี้เกียจยามเช้า เดินเข้ามาในชั้นเรียน “ . ..” เสี่ยวโย่วเองก็นั่งตาปรือ ๆ เหม่อมองไปด้านนอกเช่นกัน แต่หางตาแอบเห็นเพื่อนนอนฟุบตั้งท่าจะหลับอีกรอบ ก็เลยทัก “ เมื่อวานดึกอีกแล้วเหรอ” “ อือม .ให้ตายสิเมื่อไหร่จะเลิกเสียงดังกิ๊วก๊าวกันซะที ..คงเป็นเรื่องไอ้กลุ่มคุณชายขี้เก๊กนั่นอีกล่ะสิ น่าเบื่อชะมัด ” “ ก็ว่าไม่ได้นี่ เจิ้นหลิน Romio Idol น่ะ ดังจะตาย โดยเฉพาะ ..” เสี่ยวโย่วทำตาเพ้อฝันอีกแล้ว “ คุณชายซีเหมิน ” เจิ้นหลินพูดดักคอเพื่อนสนิท เพราะรู้อยู่ว่าเสี่ยวโย่วน่ะหลงปลื้มคุณชายในชีวิตจริงของตัวเองอยู่ “ ได้เจอกันทุกวัน เธอยังไม่เลิกปลื้มเขาอีกเหรอ “ “ ที่ไหนกันล่ะ ฉันไม่ได้เจอหน้าคุณชายมาเป็นอาทิตย์ได้แล้วล่ะมั้ง “ คิดอย่างหงอย ๆ ช่วงนี้คุณชายของเธอทำงานหนักมากจนแทบจะไม่ได้กลับมานอนบ้าน “ นี่พวกหล่อน ..” เสียงไป่เหอเรียกจิก ๆ เธอนั่งเด่นเป็นนางพญาท่ามกลางเพื่อน ๆที่ต่างห้อมล้อมอย่างประจบประแจง “ ช่วยเอานี่ไปทิ้งหน่อยสิ ..” นี่ที่ว่า ..คือ กระดาษทิชชู่ พิมพ์นูน กุชชี่ ที่ไป่เหอสั่งขี้มูกเอาไว้ เสี่ยวโย่วกับเจิ้นหลินได้แต่นั่งมองหน้ากันอย่าง งง .งง “ นี่หล่อน ยังมานั่งทำท่าหน้าโง่กันอยู่ได้ ฉันหมายถึงพวกหล่อนน่ะแหละ .เอานี่ไปทิ้งให้ทีสิ .ว่างไม่ใช่เหรอ ฉันกับเพื่อน ๆ ไม่ว่าง มีธุระต้องดูดีวีดี ใช่ไหมพวกเรา ” พูดจบก็หันไปยิ้มเยาะ ๆ กับเพื่อน ๆ ..มีเสียงขานรับว่า “ใช่” .อย่างพร้อมเพรียง “ นี่พวกเธอ ” เจิ้นหลินรู้สึกเดือดนิด ๆ ที่ถูกจิกใช้ แต่ เสี่ยวโย่วก็ดึงมือเธอไว้แล้วส่ายหน้า “ แหมก็ฉันเห็นว่าว่างๆ อยู่ ไม่เห็นมาสนใจดูโรมิโอ ก็เลยไหว้วานนิดหน่อยเท่านั้นเอง .” ไป่เหอจีบปาจีบคอพูดพลางทำตาใสซื่อ “ เออ ..พวกเธอก็แปลกดีนะ ..ไม่เห็นว่าจะมาคลั่งไคล้โรมิโอเหมือนพวกเรา ..หรือว่าโรมิโอไม่ใช่สเป็คจ๊ะ .อุ๊ยตาย..! ฉันลืมไปว่าผู้ชายในสเป็คของเธอน่ะ .ต้องเป็นอย่าง .” “ ครืดดดดดด ..” เสียงบานประตูเปิดออก เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เขามีทรงผมหน้าม้าบังไปกว่าครึ่งหน้า มีกรอบแว่นอันโตแปะอยู่ที่จมูก หน้าตาคร่ำเคร่งเฉกเช่นหนอนหนังสือ ผู้คงแก่เรียน “ ต้องเป็นอย่างอีตา เซอะมง นี่ .” ไป่เหอเดินมากระซิบแบบเยาะ ๆ ที่หูของเสี่ยวโย่ว ก่อนเดินกลับไปนั่งที่ เสี่ยวโย่วมองเซอะมง เธอกับเขาถูกจับคู่ให้กันตั้งแต่ตอนต้นเทอม เซอะมงเป็นคนเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูดจากับใคร .. .แม้แต่กับเธอ ..หลายครั้งที่เธอพยายามจะเดินเข้าไปคุยด้วย ..แต่เซอะมงก็จะเดินหนีตลอด ..ที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าทำไมเซอะมงจึงดูเหมือนทำตัวลึกลับอย่างมาก ++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Scene 6 “ ออดดดดดดด ” เสียงสัญญาณหมดชั่วโมงเรียน ดังขึ้น “ แล้วเจอกันตอนเย็นนะเสี่ยวโย่ว ..”เจิ้นหลิน รีบร้อนเก็บกระเป๋า และเผ่นฉิวไปจากห้องเรียนเช่นเคย ตอนแรกเธอกะว่าจะชวนเจิ้นหลินไปเดินเล่นซื้อของสักหน่อย เพราะนี่ก็พึ่งจะ 2.00 p.m. เท่านั้นเอง เธอยังมีเวลาว่างอีกตั้ง 4 ชั่วโมงก่อนจะไปทำงานพิเศษ ที่ร้านเค้ก ที่จริงตอนเย็นรถของตระกูลซีเหมินจะต้องมารอรับเธอกลับทุกวันตามคำสั่งของคุณชาย ..แต่ว่าเธอขอร้องลุงเฉิน คนขับรถว่าไม่ต้องมารับเธอ .และให้คุณลุงเฉินช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับอีกด้วย “ แล้วนี่เราจะไปไหนดีนะ .อ๊ะ ..นั่นคุณซิงหยูนี่นา ..” “ คุณซิงหยู ” เสี่ยวโย่วตะโกนเรียกหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินลิ่ว ๆ มาตามทางเดิน เธออยู่ในชุดสูทแสนเรียบและเชยเฉิ่มสุด ๆ ผมยาวถูกเกล้ามัดไว้ ถึงกระนั้นมันก็ยังดูยุ่งเหยิง “ คุณเสี่ยวโย่ว. เจอคุณพอดีเลย .” ซิงหยูเดินเข้ามาคว้ามือเสี่ยวโย่วกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างรีบเร่ง แล้วก็ยัดร่างของเสี่ยวโย่วเข้าไปในรถตู้สีขาวติดฟิล์มหนาทึบคันหนึ่ง “ มีอะไรเหรอคะ ” ซิงหยูไม่ได้ตอบ เธอกำลังคุยโทรศัพท์ ด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ คิ้วขมวดเป็นปม และ เธอ คือ ‘ ผู้จัดการส่วนตัวของ โรมิโอ idol ‘ ================================= ..สตูดิโอ . “ ฉันบอกหล่อนแล้ว ว่าอย่าไปยุ่งกับผมของคุณชายซีเหมิน ..” หญิงสาวคนหนึ่งแหวชายหนุ่มรูปร่างอ้อนแอ้นที่กำลังร้องไห้กระซิก รอบตาของเขาบวมช้ำ ปากเจ่อบวม “ ก็ฉันเห็นว่าผมเส้นนั้นของคุณชายมันแตกปลาย ..แล้วเดี๋ยวก็ต้องเข้าฉากสระผมด้วย ถึงได้เล็มออก ฉันหวังดีหรอกนะ ฮือ ๆๆๆๆๆๆ “ คำแก้ตัวนั้นไม่ได้ช่วยให้ ทีมงานทั้งกองที่ยืนจ้องเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อใจอ่อนลงแต่อย่างใด “ แล้วเป็นไงล่ะ .คุณชายเขาไม่ยอมถ่ายโฆษณาแล้ว แกจะทำยังไง ไม่ใช่ว่านายแบบคนไหนก็จะถ่ายโฆษณาตัวนี้ได้หรอกนะ.. สปอนเซอร์น่ะเขาระบุเลยว่าต้องเป็นคุณชายซีเหมินเท่านั้น” ผู้กำกับโฆษณาตีหน้ายักษ์ด้วยความโกรธ “ เป็นเพราะหล่อนคนเดียวเลยทำให้พวกฉันต้องลำบากไปด้วย .“ กลุ่มนางแบบสาวโวยวายกันลั่น ที่จริงฉากนี้จะเซ็ทให้เป็นฉากซีเหมินสระผม ในฮาเร็ม และรายล้อมไปด้วยสาว ๆ สวย ๆ มากมาย พร้อมกลิ่นดอกไม้ที่ตลบอบอวล เพื่อเน้นให้เห็นถึงความเซ็กซี่ที่เป็นจุดขายของซีเหมิน “ อ้าว ..คุณซิงหยูมาแล้วหรือครับ ..” ผู้กำกับหันมาเห็นซิงหยูพอดี เขาโค้งคำนับให้นิดหนึ่งอย่างให้เกียรติ “ ค่ะ คุณชายซีเหมินอยู่ไหนคะ ..” “ ห้องนั้นน่ะครับ .” ผู้กำกับผายมือไปยังห้องแต่งตัวที่ถูกจัดแยกไว้เป็นสัดส่วน ด้านหน้ามีบอดี้การ์ดหน้าตาขึงขัง ยืนประจำอยู่ 2 คน “ ยังไงผมคงต้องฝากคุณด้วยนะครับ ” ผู้กำกับโค้งให้เป็นการขอร้อง “ ไม่เป็นไรมิได้ค่ะ ..” ซิงหยูโค้งรับคำขอร้อง เธอจูงมือของเสี่ยวโย่วไปยังหน้าห้องดังกล่าว “ คุณเสี่ยวโย่วช่วยบอกให้คุณชาย ยอมถ่ายโฆษณาทีนะคะ . “ ซิงหยูเอ่ยขอร้องด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย “ เอ่อ ...” เสี่ยวโย่วเริ่มมีสีหน้าลำบากใจ ..ไม่คิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ “ กรุณาเถอะค่ะ .. ถ้าเป็นคุณเสี่ยวโย่วล่ะก็คุณชายซีเหมินน่ะต้องฟังแน่ ๆ ช่วยทีเถอะนะคะไม่งั้นเจ๊ไฉเล่นงานฉันตายแน่ ๆ เลยล่ะค่ะ” ประโยคที่พูดเหมือนหวาดกลัวเสียเต็มประดา แต่ใบหน้าของซิงหยูกลับสวนทางกันคนละทิศ “ ฉันจะพยายามก็แล้วกันค่ะ ..” “ ขอบคุณมาก ๆ เลยล่ะค่ะ คุณเสี่ยวโย่ว .” แล้วโทรศัพท์ของซิงหยูก็ดังขึ้น เป็นเจ๊ไฉที่โทรมาเช็คงานของบรรดา 5 หนุ่มที่อยู่ในความรับผิดชอบของซิงหยูนั่นเอง ======================================================= จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:13:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “ ขออนุญาตนะคะ “ เสียงของเสี่ยวโย่วแทบจะไม่เกินเสียงกระซิบด้วยซ้ำ เธอเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะไฟในห้องดับมืดจนมองทางแทบไม่เห็น “ ออกไป !!! “ เสียงไล่นั้นดุดันอย่างคนโมโหจัด เสี่ยวโย่วสะดุ้งโหยงนึกขยาดกลัวกับอารมณ์ของเขา เธอไม่เคยเห็นซีเหมินโมโหมากขนาดนี้มาก่อน “ ค่ะ คุณชาย “ เสียงหญิงสาวที่ตอบรับนั้นคุ้นเคยจนซีเหมินต้องหันมา มีแววแปลกใจเล็กน้อยเท่านั้นขณะมองหน้าของเธอ “ เธอมาได้ยังไง “ “ คุณซิงหยูพามาค่ะ บอกว่าจะพามาดูคุณชายถ่ายโฆษณา “ “ “ เงียบ—เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าของเสี่ยวโย่วเฉยในความมืด เสี่ยวโย่วรู้สึกว่าเขาเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว จึงค่อย ๆ ขยับกายเดินเข้าไปใกล้อีกนิด “ ทำไมคุณชายไม่ยอมถ่ายโฆษณาล่ะคะ “ “ ” “ มันแย่มากเลยเหรอคะ ผมน่ะ . ขอเสี่ยวโย่วดูหน่อยได้ไหม “ ว่าแล้วเสี่ยวโย่วก็เดินเข้าไปใกล้ตัวเขาที่นอนยาวอยูบนโซฟาสีดำ เสี่ยวโย่วควานมือหาสวิทช์เพื่อจะเปิดโคมไฟอย่างเงอะงะ เพราะไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน .. แล้วซีเหมินก็ลุกขึ้นดึงตัวเธอเข้ามาใกล้เพื่อจะเอื้อมมือไปเปิดสวิทช์ไฟเสียเอง .. ( แต่จากท่านี้ ก็เลยกลายเป็นว่าร่างที่คุกเข่าของเสี่ยวโย่วมาอยู่กลางวางตักขาของซีเหมิน และใบหน้าของเธอก็แนบอยู่กับอกกว้างของเขา ) ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทำให้เสี่ยวโย่วรู้สึกราวกับว่าความอุ่นของร่างกายซีเหมินได้ห่อหุ้มร่างกายของเธอ จนใกล้เคียงกับความร้อนเลยทีเดียว . “ เป็นอะไร “ ซีเหมินถามขึ้นเมื่อเห็นเสี่ยวโย่วนิ่งไปนาน “ จะดูผมฉันไม่ใช่เหรอ “ “ เอ่อ .. คะ ค่ะ “ เสี่ยวโย่วยังประหม่าไม่หาย ซีเหมินเอี้ยวคอปล่อยให้ผมทั้งหมดสะบัดทิ้งปลายมาด้านหน้า เขาจับมันรวมไว้ด้วยกันแล้ววางแปะไว้บนมือของเสี่ยวโย่ว เอนตัวไปด้านหลังน้อย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ด้านเสี่ยวโย่วเธอแตะผมของซีเหมินอย่างเผลอไผล ผมของเขาสุขภาพดีแข็งแรงและนุ่มนวลประดุจไหมชั้นเลิศ เธอหลงรักผมของเขา พอ ๆ กับหลงรักตัวของเขาเลยทีเดียว อาจเป็นเพราะผมของซีเหมินทำให้เธอรู้สึกเป็นคนพิเศษ เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ได้สิทธิในการดูแลเส้นผมของเขามาโดยตลอดตั้งแต่เขาเริ่มไว้มัน “ เป็นไงบ้าง “ ซีเหมินขมวดคิ้วถาม “ เอ้อ คะ ? “ เพราะมัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยไม่ทันฟังว่าเขาพูดอะไร “ ผมฉันน่ะ “ “ ค่ะ . ก็ไม่เป็นไรนี่คะ “ เสี่ยวโย่วพินิจพิจารณามันอย่างใกล้ชิด ก็ยังไม่เห็นความเสียหายที่เกิดขึ้น นอกเสียจากว่ามันจะสั้นลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซีเหมินทำเสียงขึ้นจมูกทันที เขาชักสีหน้าไม่พอใจ ไม่บอกก็รู้ว่าเคืองกับคำตอบของเธอ “ แต่ฉันไม่ชอบ “ ซีเหมินพูด เสี่ยวโย่วนั่งอึ้ง ๆ มึนงงที่จู่ ๆ อารมณ์ของเขาก็แปรปรวนขึ้นมากระทันหัน “ ถ้างั้นเสี่ยวโย่วจะตัดมันให้ใหม่นะคะ ..“ เธอพยายามตอบอย่างเอาใจ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเธอพึ่งซื้อครีมบำรุงผมของเขามาวันนี้ด้วย ============== จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 scene 7 “ ปล่อยไว้อย่างนั้นจะดีหรือครับคุณซิงหยู “ คนขับรถเหลือบตาถามหญิงสาวที่ง่วน จดงานตัวใหม่ของบรรดาคุณชายอยู่ “ ปล่อยอะไร ? “ “ ก็ปล่อยคุณเสี่ยวโย่วไว้ที่สตูดิโอนั่น ถ้าหากคุณชายตวาดเธอกระเจิงออกมาเหมือนคนอื่น ๆ จะทำยังไง ที่จริงเราน่าจะรอเธอแล้วก็ออกมาด้วยกัน “ “ ไม่เป็นไรหรอก ฉันรับรองว่าคุณชายซีเหมินต้องยอมออกมาถ่ายโฆษณาแน่ ๆ . ตอนนี้รีบไปแก้ปัญหาของคุณชายซู่หลงก่อนดีกว่า “ ================== สตูดิโอ .. เสี่ยวโย่วเล็มปลายผมของซีเหมินในขณะที่เขานอนหลับสบายอยู่ที่โซฟาตัวเดิม . เธอหยิบน้ำมันบำรุงผมกลิ่นหอมออกมาจากกระเป๋า แล้วค่อย ๆ บรรจงลูบมันจนทั่ว เธอชอบช่วงเวลาที่แสนพิเศษนี้จริง ๆ Knock .knock knock มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟังดูก็พอรู้ว่าคนเคาะยังกล้า ๆ กลัว “ ขอโทษนะครับ “ เป็นกระทาชายรูปร่างอรชรคนเดิม “ ผู้กำกับให้มาถามว่า คุณชายตกลงใจว่าอย่างไรครับ “ “ “ เงียบ--- ไม่มีคำตอบจากซีเหมิน ภาวะนิ่งงันทำให้เขาตัวหดลีบจนจะเป็นจิ้งจกเกาะฝาผนังอยู่แล้ว เสี่ยวโย่วนึกสงสาร เลยตอบแทนไปว่า “ เดี๋ยวคุณชายออกไปค่ะ รอสักเดี๋ยวนะคะ “ ชายหนุ่มคนนั้นดีใจมากเขากล่าวขอบคุณเสี่ยวโย่ว แล้วก็รีบออกไป “ ใครบอกว่าฉันจะยอมถ่ายโฆษณา “ ซีเหมินขมวดคิ้วใส่เธออีกแล้ว . เสี่ยวโย่วได้แต่ทำหน้าเก้อ ๆ ไม่รู้จะตอบเขาว่าไง ขืนบอกว่าโดนคุณซิงหยูขอร้องมาเธอจะได้โดนเอ็ดอีกปะไร “ อยากให้ฉันถ่ายมากนักรึ “ มันไม่ใช่ประโยคคำถามหรอก เสี่ยวโย่วรู้เพราะเขาลุกยืนขึ้นพลางเท้าเอวใส่เธอ “ ก็ เอ้อ .ค่ะ “ “ ดี ! ถ้างั้นมานี่.. “ ซีเหมินจูงมือเสี่ยวโย่วให้เดินตามออกไปด้านนอก ซึ่งเสี่ยวโย่วก็ไม่รู้จะขัดขืนไปทำไม แค่มีโอกาสจับมือเขาเธอก็ดีใจแทบแย่แล้ว ซีเหมินจูงมือเสี่ยวโย่ว เดินอาด ๆ เข้าไปอยู่กลางฉากที่ถูกเซ็ตวางทิ้งไว้ “ ผมขอเปลี่ยนนางเอก “ คำประกาศทำให้คนทั่วสตูดิโอนิ่งงัน โดยเฉพาะเสี่ยวโย่ว เธอมองหน้าซีเหมินแบบโคตรอึ้ง “ แล้วก็เอาแค่เขาคนเดียวด้วย ผมไม่อยากได้ผู้หญิงคนไหนมาสระผมให้ทั้งนั้น !! “ มันเป็นยิ่งกว่าคำประกาศิตเสียอีก แม้แต่ผู้กำกับโฆษณาเองก็ได้แต่มอง story board อย่างอาลัยอาวรณ์ เช่นกัน “ ถ้าคุณชายต้องการอย่างนั้น ก็ได้ครับ “ และแล้ว เสี่ยวโย่วก็โดนทีมเมคอัพดึงตัวเข้าห้องไปอย่างฉับพลัน . ฉากทุกอย่าง แสงไฟ เสียงเพลงและเอฟเฟค ถูกเตรียมพร้อมในพริบตา . ซีเหมินเพียงแต่เดินเอื่อย ๆ ไปนั่งรออยู่ตรงอ่างสีดำตรงกลางเท่านั้น . “ จะทำยังไงดีครับ ผู้กำกับ ถ้าใช้ผู้หญิงคนเดียวเราก็จะไม่ได้อิมเมจอย่างที่ต้องการ แล้วอีกอย่างผู้หญิงที่คุณชายพามาก็ไม่ให้อารมณ์ ที่จะเรียกได้ว่าเซ็กซี่ได้เลย .. หน้าตาอ่อนอย่างกับเด็กไร้เดียงสาอย่างนั้น “ ผู้ช่วยผู้กำกับกระซิบอย่างกลัดกลุ้ม “ หยุดพูดก่อนได้ไหม ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ .. เด็กไร้เดียงสาอย่างงั้นรึ ? “ คิดไปได้สักพัก idea บางอย่างก็ผุดพลุ่งจนผู้กำกับแทบจะไม่สามารถเก็บอารมณ์เอาไว้ได้ .. story ใหม่ที่เขาคิด ดูจะดีกว่าของเดิมมากกว่าเป็น 10 เท่า ผู้กำกับสั่งผู้ช่วยอย่างรวดเร็วแบบม้วนเดียวจบ แล้วเรียกฝ่ายเสียงให้ไปเอาอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ของเดิม ทุกอย่างดูชุลมุน ซึ่งซีเหมินไม่ได้ใส่ใจ เขารู้อยู่แล้วว่าผู้กำกับจะต้องคิดอย่างเดียวกับที่เขาคิด สักพัก เสียงฮือฮา ก็ดังขึ้น เมื่อเสี่ยวโย่วถูกนำตัวออกมาเธออยู่ในชุดซีฟองสีขาว แก้มสีชมพูของเธอเปล่งปลั่งขึ้นอีกเป็น 2 เท่าเพราะความเขินอาย .. นั่นเป็นเพราะภายใต้ชุดนี้เธอไม่มีอาภรณ์ชิ้นน้อยใด ๆ เลย “ มันจะทำให้ชุดนี้ดูน่าเกลียดค่ะ “ คอสตูมให้เหตุผลกับเธอเช่นนั้น แล้วผู้กำกับก็เดินมาคุย concept ให้ซีเหมินกับเสี่ยวโย่วฟัง “ ผมต้องการให้ได้ความรู้สึกของหญิงสาวไร้เดียงสา ที่เติบโตขึ้นด้วยเสน่ห์ชวนหลงใหลของยาสระผมของชายหนุ่ม ..เหมือนกับว่าเธอต้องเสน่ห์จนเติบใหญ่กลายเป็นหญิงสาวแสนสวยและเซ็กซี่เต็มตัว เข้าใจไหมครับ “ เสี่ยวโย่วยืนงง ๆ ไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยสักประโยค แต่แล้ว ซีเหมินก็พูดขึ้น “ และเหมือนกับว่าชายหนุ่มก็คอยดูการเติบโตนั้นด้วยจิตใจที่ลุ่มหลงเหมือนกัน ใช่ไหมครับ “ ขณะพูดสายตาของเขาไม่ได้ละไปจากใบหน้าที่อ่อนใสของเสี่ยวโย่วแม้แต่น้อย “ ใช่ครับ ใช่เลย “ ผู้กำกับดีดนิ้วอย่างชอบใจ “ ไม่ต้องห่วงครับผู้กำกับ ผมจะทำให้เธอเติบโตขึ้นอย่างเย้ายวนใจแน่นอน “ ซีเหมินส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับเขา ( จนผู้กำกับที่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง ก็นึกเคลิ้มหลงไปเหมือนกัน ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 9 ก.ย. 47 13:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นชื่อlof.ก็ตรงลี่เข้ามาเลยค่ะ ..... แต่ว่ายังเป็นตอนเก่าอยู่ ..... ไว้updateแล้วจะเข้ามาเมนท์ให้ใหม่นะคะ จากคุณ : ning_nk - [ 9 ก.ย. 47 15:19:05 A:10.12.1.51 X:202.28.27.4 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นเคนแล้วใจละลาย โอ...มายเลิฟ ขอออกซิเจนด่วนค่ะ กำลังจะขาดใจตายเพราะความหล่อของเฮีย จากคุณ : oreocream (oreocream) - [ 9 ก.ย. 47 18:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีค่ะ คือว่าเราขอถามนิดนึงนะค่ะเ้กี่ยวกับเรื่อง f4 next gernerate ที่คุณเขียนน่ะค่ะ คือว่าเราอ่านถึงประมาณบทที่ 20 อยากจะทราบว่าจะไปหาอ่านต่อได้ที่ไหนคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : GRrrrL - [ 13 ก.ย. 47 13:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 next  เหรอคะ แหะ.... อันที่จริงก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ.... เนื่องจากยังไม่ได้แต่งตอนใหม่  ก็เลยยังไม่มีน้ำหน้าไปแปะที่ไหน...แต่ตั้งใจว่าจะแปะที่บ้าน f4 thailand..ห้อง fiction ค่ะ... ตอนนี้มีแปะเล่น ๆที่บ้าน jamsai เหมือนกันแต่ยังไม่ถึงตอนที่ 20 ค่ะ...แหะ ..ขอโทษค่ะ ขอโทษ GRrrrL** ที่ทำให้ลำบาก...ทั้ง ๆที่อุตส่าห์กรุณาตามอ่านแท้ ๆนะคะ... ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่กรุณาตามอ่าน ขอบคุณ ning_nk**กับ oreocream** มากนะจ๊ะ เป็นกำลังใจที่น่ารักเสมอมา.... แอบถามได้ไหม  ว่าไอ้ที่แต่ง ๆ อยู่นี่ ถ้าออกเป็นหนังสือเนี่ย  จะมีใครเขาซื้อบ้างไหม... แหะ  ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ  ถามไปงั้นเอง... เนื่องจากช่วงนี้ท้องมันร้องอดอยากเหลือเกิน.... ไอ้งานที่แต่งเพราะใจรักชิ้นนี้  มันก็เลยดูเขว ๆ เป้าหมายอย่างไรพิกล...เฮ้อ....อย่างนี้แหละที่เขาเรียกว่านักเขียนไส้แห้งเนอะ ก็ต้องขอโทษอีกครั้งกับบรรดาเพื่อนที่น่ารักของเดี๊ยนทั้งหลาย  ที่หายหัวไปก็ไม่ใช่ไรหรอกค่ะ....หาทางเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเองอยู่ ...  อย่างว่าแหละนะคะ ทำแต่งานที่รักอย่างเดียวมันไม่ค่อยจะได้....โทษทีที่บ่นมากไปหน่อย.... จะพยายามเข็นทั้ง 3 fic ให้ออกไวที่สุด จากคุณ : lofidin - [ 13 ก.ย. 47 15:53:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เอาใจช่วยนะคะ .... แต่พูดตามตรงเลยนะถ้าออกเป็นหนังสือก็คงอุดหนุนน่ะจ๊ะ เพราะว่าที่ตามอ่านตามเซพไว้บางตอนก็หายไป แล้วมันก็ยาวมาก ๆ ด้วย .... lof.สนใจจะทำหนังสือทำมือไม๊ล่ะจ๊ะ  ถ้าทำเราอุดหนุนเป็นคนแรกเลย เพราะตามมาทั้ง 3 เรื่องเลย lofแต่งได้ดีมาก ๆ จะเป็นกำลังใจนะ เพราะเรื่อง f4 next ก็แต่งไว้ยาวมาก ๆ เราเคยcopyลง word ได้เป็นหลายร้อยหน้าล่ะมั้ง แต่คอมก็แฮงค์ไป แล้วเนื้อเรื่องก็เลยหายไปเลย .... เราชื่นชมlofมาก ๆ เลยนะที่แต่งได้ยาวขนาดนั้น  อยากจะเป็นกำลังใจให้ อยากบอกว่ามีอีกหลายคนที่ยังรอคอยlofอยู่ อย่าล้มเลิกง่าย ๆ นะ สู้เค้า ๆ จากคุณ : ning_nk - [ 14 ก.ย. 47 01:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 scene 8 กองถ่ายแฟชั่น นอกสถานที่ “ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ต้องเดือดร้อน “ ซิงหยูกล่าวขอโทษเรียบ ๆ “ คุณขอโทษผมแล้วเรื่องมันจะจบหรือไง . คุณมองไปรอบ ๆ ซิคุณซิงหยู พวกผมน่ะลงทุนกันไปแล้วนะถ้าผมไม่มีนายแบบ ถึงคุณจะชดใช้ค่าเสียหายยังไงมันก็ไม่พอ เพราะผมจะไม่มีแฟชั่นไปลงในปักษ์หน้าคุณเข้าใจหรือเปล่า “ ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงไม่เบาเลย เพราะเขากำลังอยู่ในอารมณ์โมโหอย่างเต็มที่ “ แค่มีนายแบบก็พอใช่ไหมคะ “ ซิงหยูยังคงถามด้วยใบหน้าเย็นชาเหมือนเดิม “ ได้ไหมล่ะ นายแบบที่มีเสน่ห์พอกับคุณชายซู่หลงในเวลาแบบนี้น่ะ . ถ้าคุณมีปัญญาหามาให้ผมได้ ผมก็เอา “ +++++++++++++++++ Tued .Tued . Tued เสียงโทรศัพท์มือถือของใครคนหนึ่งดังขึ้น สายตาที่มีเสน่ห์เหลือร้ายปรายตามองหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะรับมันขึ้นมา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ stodio ถ่ายโฆษณา..... เสียงเพลงสร้างบรรยากาศคลอแว่ว มันแผ่วหวาน . ซีเหมินนั่งลอยคออยู่ในอ่างอาบน้ำ .. เขานอนหลับตา รอคอยให้เสี่ยวโย่วเดินเข้ามาหาเขา .. แตะต้องเขา .. สัมผัสเขา รอคอยให้มือนุ่มนิ่มสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่ แขน .ขา ..ลำคอ . แผงอก . และเส้นผม ซีเหมินค่อย ๆ ลืมตา . จ้องมองร่างที่ค่อย ๆ ทอดน่องเดินเข้ามาหา . เสี่ยวโย่วเดินอย่างเชื่องช้า เชื่องช้าเสียจนเขาแทบจะทนไม่ได้ เขาอยากให้เธอมาสัมผัสเขาไว ๆ . “อา .. เสี่ยวโย่ว “ ( เป็นคำกระซิบที่มีแต่ซีเหมินเท่านั้นที่ได้ยิน ) “ คัท !! “ เสียงผู้กำกับสั่งคัทอย่างมีโมโห มองร่างที่เดินตะกุกตะกักของเสี่ยวโย่วอย่างหัวเสีย “ คุณเสี่ยวโย่วครับ เบื้องหน้าคุณคือผู้ชายที่มีเสน่ห์ที่สุดในโลก เป็นผู้ชายที่เย้ายวนให้ผู้หญิงหลงไหล เป็นผู้ชายที่ใคร ๆ ก็อยากจะสัมผัสเขากันทั้งนั้นนะครับ .. ไม่ใช่ผู้ร้ายฆ่าคนตาย ทำไมคุณถึงเดินเหมือนมาเข้าลานประหารอย่างนั้นล่ะคร้าบ “ แม้จะลงท้ายด้วยครับทุกคำ แต่เสี่ยวโย่วก็รู้ดีว่าผู้กำกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก “ ขะ . ขอโทษค่ะ “ เสี่ยวโย่วยืนหน้าสลด แอบเหลือบตามองซีเหมินแวบหนึ่งแล้วก็รีบหลบตา เธอจะบอกผู้กำกับได้ยังไงว่าเธอเขิน “ ผู้ชายที่มีเสน่ห์ที่สุดในโลก “ ที่อยู่ในอ่างน้ำจากุชชี่สีดำสนิทคนนั้น " เอาล่ะครับ ๆ งั้นผ่านฉากนี้ไปก่อน ข้ามไปถ่ายชอตใต้ฝักบัวก็แล้วกัน ..... เอ้าพวกเราเตรียมแสง .... คุณชายซีเหมินครับรบกวนเช็ดตัวก่อนนะครับ.... ชอตนี้จะถ่ายเฉพาะคุณเสี่ยวโย่ว ... " ผู้กำกับหันมาพูดพินอบพิเทากับซีเหมิน เขาพยักหน้ารับเอื่อย ๆ แล้วผู้กำกับหันมาทางเสี่ยวโย่ว อธิบายสิ่งที่เธอจะต้องทำ " คุณเสี่ยวโย่ว .... คุณต้องเข้าไปในห้องนั้นนะครับ ( ชี้ไปยังตู้แก้วที่ทำเป็นโมสาจตรงช่วงกลาง ซีเหมินมองตามไปด้วย ) แล้วคุณถอดเสื้อตัวนี้ออก เราต้องถ่ายชอตเปลือยไหล่...." " ไม่ได้ !!! " ซีเหมินนั่นเองที่ตวาดปฏิเสธอย่างฉุนเฉียว เขาเดินอาด ๆ มาคว้ามือของเสี่ยวโย่วดึงมาไว้ข้างหลัง " ตัดฉากนี้ออก.... จะไม่มีการเปลือยไหล่ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งนั้น" " คุณชายซีเหมิน ..... คุณจะบ้ารึไง !! ( ผู้กำกับตวาดอย่างมีอารมณ์เหมือนกัน ) โฆษณาเรื่องนี้มันขายความเซ็กซี่ ถ้าไม่เห็นไหล่เปลือยแล้วคุณจะให้ผมทำยังไงไม่ทราบ แล้วอีกอย่างมันก็ไม่ได้โป๊ โมสาจนั่นมันก็ปิดในส่วนที่ไม่สมควรเอาไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่มีโอกาสเห็นสัดส่วนของคุณเสี่ยวโย่วได้หรอก .... " ซีเหมินไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแต่หรี่สายตาที่เย็นชามองหน้าผุ้กำกับ จูงมือของเสี่ยวโย่วเข้าไปในห้องแต่งตัวเหมือนเดิม..... " ทำไมจู่ ๆ คุณชายซีเหมินถึงได้ทำงานด้วยยากแบบนี้นะ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขามีปัญหาอย่างนี้เลย " ผู้กำกับบ่นอย่างปวดหัว เขาเดินแบบเบื่อ ๆ ไปนั่งที่เก้าอี้ " เอาไงดีครับผู้กำกับ " " จะเอายังไง... ก็กดเบอร์หาผู้จัดการซิงหยูสิวะ" จากคุณ : lofidin - [ 16 ก.ย. 47 12:58:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง ..กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงกริ่งดังถี่กระชั้น แต่มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ของซิงหยูหรอก มันเป็นเสียงกระดิ่งจักรยาน ที่ถูกปั่นมาด้วยความเร็ว 60 km/ hr. " ถอยครับ....ถอย ๆ ๆ....ถอยไปคร้าบบบบบบบ " มีเสียงตะโกนโหวกเหวกให้รถโตโยต้า วอลโว เปอร์เช่หลบไป .... ซึ่งรถยนต์พวกนั้นก็หลีกทางให้อย่างว่าง่ายเสียด้วย เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาอ่อนใส ชนิดที่หญิงสาวเห็นก็ต้องหัวใจหลอมละลายกันเป็นแถบ เขามีผมทรงรากไทรที่ระอยู่ประมาณไหล่ แม้ว่าเขายังเป็นผู้ชายที่ยังไม่แตกหนุ่มเต็มที่นัก แต่หน้าตาที่คมคายก็เริ่มส่อเค้ามีเสน่ห์ชวนให้หลงใหลเสียแล้ว แถมริมฝีปากอิ่มเต็มนั้นมันยังสวยได้รูปอย่างไม่น่าเชื่อ เด็กหนุ่มขับเลาะเลี้ยวไปบนถนนอย่างเชี่ยวชาญ นั่นเป็นเพราะเขาชำนาญทางเส้นนี้เป็นอย่างดี การทำงานพิเศษมากกว่าวันละสองที่ ทำให้เขาสามารถขับรถจักรยานได้อย่างคล่องแคล่ว " โชคดีชะมัด จู่ ๆ ก็ได้งานเพิ่มขึ้นอีกแล้ว " เด็กหนุ่มยิ้มแฉ่งด้วยความเบิกบาน หลังจากที่เขาตกลงปลงใจรับปากเข้าวงการโดยให้คุณซิงหยูเป็นผุ้ดูแล งานพิเศษเงินดีของเขาก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ ฟึ่บ ! เด็กหนุ่มที่ถีบจักรยานหักเลี้ยวตรงไฟแดงด้วยความชำนาญ แต่ว่า ... โครม ! โชคไม่ดีนักที่รถจักรยานของเขาต้องปักท้ายเข้ากับ 2003 Mercedes SL55 AMG " อูย ... " เด็กหนุ่มครางพลางคลำก้นกบป้อย ๆ คนที่อยู่ในรถเดินลงมาหาเขา ถึงจังหวะการก้าวเดินของเจ้าของรถดูเนิบ ๆ เอื่อย ๆ ไม่คุกคาม แต่เด็กหนุ่มก็อดหวั่นใจไม่ได้ สายตาของเด็กหนุ่มจดจ้องลอยถลอกที่ฝากระโปรงรถด้านหลัง {{{{{{{{{{{{ ตายแน่ฉัน รถคันนี้ไม่ใช่ถูกๆ .... ถ้าเจ้าของเรียกร้องค่าเสียหาย ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปใช้ให้เขากัน..... ถ่ายแบบมาสามครั้ง เอาไปจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟที่ค้างไว้มันก็เกลี้ยงแล้ว..... หนีดีกว่าไหมเรา...อย่างนี้ต้องหนี }}}},,, ว่าแล้วเขาก็รีบกระโจนลุกขึ้น คว้าจักรยานที่ล้มอยู่ไสวิ่งไปอย่างเร็วไว เขา วิ่ง วิ่ง วิ่ง และ วิ่ง....( แต่เอ๋ ทำไมถึงรู้สึกว่าเท้าเขาไม่ได้ไปไหนเลยหว่า ) " คิดจะชนแล้วหนีหรือไง " เจ้าของรถ ยังคงถามเนิบ ๆ มองร่างที่อยู่ในมือด้วยใบหน้าที่ไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ " ขอโทษ.... ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ได้โปรดอภัยให้ผมเถอะนะ ผมไม่มีเงินจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ แต่ว่าถ้าให้เวลาผมสักนิด ผมพยายามจะหามาให้ คุณกรุณาอย่าส่งผมใก้ตำรวจเลยนะครับ " ชายเจ้าของรถเพียงแต่ถอนหายใจ เขาถอดแว่นตาดำออก สายลมยามสาย ไล้ผมสีอ่อนของเขาให้พลิ้วไหว จมูกโด่งสวยรับกับริมฝีปากที่ดูกระด้างแต่งดงาม ..... ขนตายาวงอนจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นของผู้ชายประดับอยู่เหนือดวงตาคมเข้ม เครื่องหน้าของผู้ชายคนนี้หมดจดสวยงาม ดุจดั่งเป็นรูปปั้นเทพคนรักของไซกี**เสียมากกว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีหัวใจเต้นอยู่จริง ๆ..... เขาคือ.... ไจ่ไจ๋... " ฉันก็ไม่ได้บอกจะให้นายชดใช้ค่าเสียหายสักหน่อย.... แค่จะขอให้นายช่วยพาฉันไปส่งที่ ที่หนึ่งเท่านั้นแหละ ++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 16 ก.ย. 47 12:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 23 scene 9 ---สตูดิโอ-- ซีเหมินและเสี่ยวโย่วอยู่ตามลำพังในห้องแต่งตัว ไม่มีใครพูดถึงสิ่งใด บรรยากาศที่เงียบเชียบชวนให้เสี่ยวโย่วรู้สึกอึดอัด เหตุการณ์เมื่อครู่ถึงเสี่ยวโย่วจะรู้สึกดีใจอยู่นิด ๆ ที่คุณชายอุตส่าห์ช่วยปกป้องเธอ แต่ว่าพอนึกดูดี ๆ แล้วเสี่ยวโย่วก็รู้สึกละอายใจ ที่ตัวเองกลายเป็นต้นเหตุให้คุณชายมีปัญหากับผู้ร่วมงาน .มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ หากมีข่าวออกไปว่า คุณชายซีเหมินเลิกถ่ายโฆษณาเพราะปกป้องคนใช้ภายในบ้าน และประเด็นคงจะไม่หยุดอยู่แค่นั้น ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญกว่า . หากข่าวนี้ได้ยินถึงหูของฝ่ายนั้นเข้าล่ะก็มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กยิบย่อยอีกต่อไป เพราะฝ่ายนั้นคงใช้ข่าวนี้เล่นงานคุณชายซีเหมินของเธออย่างหนักเป็นแน่ เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด !! “ คุณชายซีเหมินคะ เสี่ยวโย่วเล่นฉากนั้นได้นะคะ .เสี่ยวโย่วน่ะ -- “ หยุดพูดเสี่ยวโย่ว” ซีเหมินพูดเกือบเป็นตะคอก เขาหันมาหาเธอหลังจากเอาแต่เพ่งมองกระจกเบื้องหน้าอยู่เป็นนาน “ ฉันไม่อยากให้เธอถ่ายแล้ว ไปใส่เสื้อผ้าซะ” “ แต่” “ ไม่ได้ที่ฉันสั่งหรือไงเสี่ยวโย่ว . ไปใส่เสื้อผ้า” ประโยคนี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเฉียบขาด ถึงเสี่ยวโย่วอยากจะแย้งเขา แต่เธอก็รู้ดีว่าน้ำเสียงเช่นนี้เธอทำได้อย่างเดียวคือปฏิบัติตาม “ ค่ะ” เสี่ยวโย่วจำใจตอบรับด้วยน้ำเสียงอุบอิบ หันหลังเพื่อจะเดินไปเปิดประตู แต่ว่าเธอก็ถูกซีเหมินฉวยข้อมือเอาไว้เสียก่อน “ เธอจะออกไปไหน” “ ไปเอาเสื้อผ้าค่ะ” “ ออกไปทั้งชุดบ้า ๆ เนี่ยเหรอ “ซีเหมินมองเสี่ยวโย่วตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าด้วยความหงุดหงิดใจ “ ก็ เอ่อ ...” เสี่ยวโย่วเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง “ บ้าชะมัด !” ซีเหมินสบถ ก่อนจะเดินไปกระชากประตูเพื่อสั่งบอดี้การ์ด ให้ไปเอาเสื้อมาให้เสี่ยวโย่ว ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีเสี่ยวโย่วก็ได้ชุดของเธอคืน เมื่อได้มาแล้ว เสี่ยวโย่วก็ได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้ว่าควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงไหน ห้องนี้เป็นเพียงห้องโล่ง ๆ ที่ไม่มีฉากกั้น หรือที่กำบังตาใด ๆ เลย . อาจเป็นเพราะว่าห้องนี้ถูกจัดให้เป็น สถานที่ส่วนตัว ของคุณชายซีเหมินอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องมีของจำพวกนั้นมาสร้างความเป็นส่วนตัวเพิ่มขึ้นอีก “ เปลี่ยนเสื้อผ้าสิเสี่ยวโย่ว จะได้กลับบ้าน ” ซีเหมินสั่งด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ ก่อนจะกระแทกร่างลงนั่งบนเก้าอี้หน้ากระจกตัวเดิม ความคิดที่หมกมุ่นบางอย่างทำให้เขาไม่ได้สนใจสีหน้าลำบากใจของเสี่ยวโย่ว เสี่ยวโย่วพยักหน้ารับ เธอไม่เคยขัดใจซีเหมิน ถึงจะรู้สึกกระดาก ๆ อยู่บ้างที่ต้องถอดเสื้อผ้าต่อหน้าคุณชาย แต่ถ้ามาคิดดูแล้วก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นร่างเปลือยของเธอมาก่อนเสียเมื่อไหร่ เพราะตอนเด็ก ๆ เธอมักจะอาบน้ำกับ ‘พี่ชาย’ คนนี้อยู่เกือบทุกวัน .. แม้กระทั่งตอนนี้เขาเองก็คงไม่มีวันรู้สึกอะไรกับร่างเล็ก ๆ กระจ้อยร่อยไม่ต่างอะไรกับเด็กประถมของเธอหรอก .. คิดได้ดังนั้นแล้ว เสี่ยวโย่วจึงตัดสินใจหันหลังให้ซีเหมิน ค่อย ๆ ปลดเสื้อคลุมสีขาวออก เพื่อจะเอื้อมมือไปหยิบซับใน และ กระโปรงสีฟ้าขึ้นมาสวม ในขณะนั้นเอง ที่ซีเหมินพึ่งจะดึงตัวเองออกมาจากความคิดที่หมกมุ่นบางอย่างได้ เขาจึงมองมายังเสี่ยวโย่ว และนั่นนับเป็นความผิดพลาดอย่างยิ่ง !! เขาจ้องมองแผ่นหลังเปลือยเปล่า ของเสี่ยวโย่วด้วยความรวดร้าว . ผิวขาวของเสี่ยวโย่วนั้นนวลเนียนละมุนตา และปราศจากซึ่งไฝฝ้าใด ๆ ซีเหมินแทบจะรับประกันได้ว่าเสี่ยวโย่วมีแผ่นหลังที่สวยงามที่สุดยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ . ถ้าจะไม่เป็นเพราะรอยแผลเป็นเบื้องใต้ปีกไหล่ด้านซ้ายของเธอ !! ++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 16 ก.ย. 47 13:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 24 “ นั่นคุณจะไปไหน คุณซิงหยู “ ตากล้องคนเดิมตะโกนโหวกเหวกเมื่อเห็นซิงหยูกำลังจะเดินขึ้นรถตู้ “ ไหนคุณบอกว่าจะหานายแบบมาให้ผมยังไงล่ะ “ “ เดี๋ยวนายแบบ ก็จะเดินทางมาถึงค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันจำเป็นต้อง--” “ ไม่ได้ !... ทำอย่างนี้คิดจะทิ้งความรับผิดชอบน่ะสิ นิ่ คุณซิงหยูถ้าคุณไม่มีปัญญาหานายแบบมาให้ผมตั้งแต่แรกก็บอกกันมา ทำอย่างนี้พวกผมเสียเวลากันนะ .. ถ้าว่างก็หัดประเมิณการทำงานของตัวเองเสียบ้างว่ามันห่วยขนาดไหน .. “ ซิงหยูได้แต่ยืนอึ้ง คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถุกต่อว่าด้วยวาจาที่รุนแรงเช่นนั้น การที่เธอถูกประจาน ถึงการทำงาน ‘ ที่ไร้ประสิทธิภาพ ‘ ทำให้ใบหน้าที่ปกติเคยเรียบเฉยเย็นชามีสีสันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “ พูดถึงขนาดนั้น ผู้จัดการของผมก็แย่สิครับ “ น้ำเสียงทุ้มนุ้มเอ่ยขึ้น เป็น ไจ่ไจ๋ นั่นเอง เขาเดินเข้ามาพลางถอดแว่นตาดำออกแล้วก็ยิ้มน้อย ๆ ที่ริมฝีปาก แต่เพียงแค่นั้นก็มากเกินพอแล้ว ที่จะดึงดูดสายตาทุกคู่ให้เบนความสนใจมายังเขา “ คุณซิงหยูน่ะ ไม่ผิดหรอกครับ . ถ้าจะผิดก็ตรงที่ผมมาช้าเองต่างหาก ยังไงก็ต้อขอโทษด้วยนะครับ “ ยังไม่วาย ไจ่ไจ๋ ยังคงโปรยยิ้มมีเสน่ห์ให้กับตากล้องอีกครั้งหนึ่ง ตากล้องผู้นั้นถึงกับชะงักงันไป ด้วยไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนที่จะได้เจอ ‘ รอยยิ้ม พิฆาต ‘ ดังค่ำร่ำลือที่ถูกโจษขานมานานในวงการ หากเมื่อเขาถอนสติได้จึงรีบหันไปสั่งทีมงาน ให้จัดแสงเตรียมไฟอย่างเร็วไว เป็นการกลบเกลื่อนความวูบไหวที่มีให้ต่อชายผู้นี้ ในขณะเดียวกันด้านซิงหยู ถึงเธอจะนึกดีใจที่ในที่สุดเขาก็มาถึงสักที แต่ว่าเมื่อเธอได้สบตาสีควันบุหรี่(ใส่คอนแทคเลนส์ ) ของไจ่ไจ๋ หัวใจของเธอก็เต้นตูมตามหนักขึ้น เขาเดินทอดน่องมาหาเธออย่างช้า ๆ ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นโดยอัตโนมัติ เหมือนกับกวางน้อยที่มีสัญชาตญาณตอบรับการจู่โจมของนักล่า ใช่แล้ว !... ไจ่ไจ๋ สำหรับเธอก็ไม่ต่างอะไรไปกับสิงโตเจ้าป่าที่ใส่ชุดแมวคิตตี้พรางตัวเอาเสียเลย เธอรู้ว่า ภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลาและรอยยิ้มไร้เดียงสานี้ ยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่เจ้าเล่ห์ เอาแต่ใจ และ เป็นวายร้าย !! อย่างชนิดหาตัวจับยากซ่อนอยู่ “ ซิงหยู .. งานนี้ต้องมีของแลกเปลี่ยนให้ผมนะ “ มันเป็นเพียงเสียงกระซิบกระซาบที่ไจ่ไจ๋พูดประชิดริมหู เพื่อให้ซิงหยูได้ยินเพียงคนเดียวเท่านั้น ซิงหยูเสียวสะท้าน หายใจแทบไม่ออก ความนัยของ ‘ สิ่งแลกเปลี่ยน ‘ ดังก้องอยู่ในหัวสมอง เธอรีบคิดหาทางหนีทีไล่ในทันที เพราะยังจำได้ดีถึง สิ่งแลกเปลี่ยนครั้งก่อน วันนั้นนับเป็นสิ่งสาหัสสากรรจ์ของเธอมากเลยทีเดียว “ คุณซิงหยูครับ !... แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง “ เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อบาดใจ เด็กใหม่ในความควบคุมของซิงหยูนั่นเอง ++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 16 ก.ย. 47 13:03:47 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 47 15:23:21 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 12:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Scene 10 แสงไฟยามค่ำคืนเล็ดรอดผ่านกระจกหน้าต่าง ไต่ระดับเล่นสีไปรอบห้องสวีท อันหรูหรา บนเตียงใหญ่ ชายผู้ครองเรือนกายอันล้นเสน่ห์ของบุรุษเพศกำลังนิทราอย่างเป็นสุข แพขนตาดกหนาสีดำทาบทับแก้มเนียนสวยเกินชาย และริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูปสีชมพูสดประดับอยู่บนใบหน้าล ไม่น่าเชื่อเลยว่า ชายผู้นี้จะได้รับสมญานามว่า “ เจ้าชายอสูร “ เจี้ยนหาวได้รับคำนิยาม‘หล่อ อันตราย ไร้หัวใจ‘จากบรรดาหญิงสาวของเขา นั่นเป็นเพราะพันธะสัญญามีเซ็กส์ แต่ไร้รัก เจี้ยนหาวไต่อันดับเป็น มหันตภัยร้ายอันดับหนึ่งต่ออิสตรี แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีสตรีหลายต่อหลายคนกระโจนเข้าใส่และแสวงหาอันตรายจากบุรุษผู้นี้อย่างสม่ำเสมอ “ เจี้ยนหาวขา “ เสียงกระเส่าคราง บ่งบอกถึงความต้องการของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น เจี้ยนหาวปรือตาอย่างขี้เกียจมองร่างเปลือยอวบอิ่มของคุณนายเถาหลิน . “ มีอะไรครับ เถาหลิน คุณอยากได้อะไร “ แม้ในยามง่วงงุนเจี้ยนหาวก็ยังส่งยิ้มกระจายแสงอันทรงเสน่ห์จนได้ ..( มันทำให้คุณนายเถาหลินตาพร่าไปพักหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติและบดเบียดร่างกายแทนคำตอบ ) เจี้ยนหาวหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ . เขาจัดการสนองตอบความต้องการด้วยลีลารักที่เร่าร้อน อาจนับได้ว่าเป็นศึกย่อม ๆ ในสนามรบ เพราะทั้งฝ่ายชาย และ ฝ่ายหญิง ต่างก็นำเอาไม้เด็ดมาต่อสู้อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้กัน เจี้ยนหาวต้องยอมรับว่า คุณนายเถาหลิน เป็นคู่ปรับที่น่าสนใจและเร้าใจเขาเมื่อแรกคบหากันมากทีเดียว เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงสวย และมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก อีกทั้งศาตร์รักบนเตียงของหล่อนก็เย้ายวนใจ .. ผู้ชายหลายต่อหลายคน ต่างต้องมนต์เสน่ห์นี้กันนับพันนับหมื่นราย และสามารถยอมตายได้แค่เพียงแต่เธอเอ่ยปาก . แต่ไม่ใช่เขา ! เจี้ยนหาวคบหาหล่อนล่วงเลยมานาน ถึง 2 เดือนเศษ ( ซึ่งนับว่าเป็นคู่ควงที่ทำสถิติคบหาเขาได้นานที่สุด เท่าที่เคยมีมา ) และมันถึงจุดอิ่มตัว .. ณ เวลานี้ เจี้ยนหาวรู้สึก “ เบื่อ “หล่อนเสียแล้ว ด้านคุณนายเถาหลินหล่อนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน มองใบหน้าของเจี้ยนหาวที่มีเหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้า เขาส่งยิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มที่เถาหลินบอกกับตัวเองว่า “ เขาสามารถฆ่าหล่อนได้ แค่เพียงรอยยิ้มเดียว “ ยังจะดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยอันตราย และ ริมฝีปากแสนเซ็กซี่นั่นอีก . หล่อนจะทำอย่างไรดีหนอ ตั้งแต่มีชีวิตเกิดมา หล่อนไม่เคยมีความรักให้ใคร . แต่ ณ เวลานี้ หล่อนกำลังหลงรักผู้ชายที่ไม่เคยมีความรักให้ใครอย่างถอนตัวไม่ขึ้นคนนี้ และเมื่อเจี้ยนหาวโน้มตัวเข้ามาหา และประชิดริมฝีปากข้าง ๆ หู ร่างของเถาหลินก็ถึงกับเกร็งสะท้าน ปล่าวเลยมันไม่ใช่เป็นการเริ่มต้นบทรักบทใหม่ แต่มันเป็นประโยคแสนโหดร้ายที่กล่าวว่า “ เราเลิกกันเถอะ !!! “ +++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 12:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 27 scene 11 ตระกูล อู๋วัน ( ตระกูลขุนนางเก่าแก่ของใต้หวัน บ้านของเจี้ยนหาว ) สาวสวยรูปร่างเพรียวระหง วางหูโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น . มีรอยยิ้มกระจ่างเต็มใบหน้า ต่งซัน มองหน้าภรรยา พลางยิ้มน้อย ๆ “ ยิ้มอย่างนี้แสดงว่า ฟางหลัน ตกลงว่าจะกลับมาแล้วล่ะสิ “ ฟานฟาน ส่ายหน้าผมยาวสวยของเธอทิ้งตัวไปมา เธอยิ้มมากขึ้นอีกเมื่อกล่าวว่า “ ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะต่งซัน แต่ยายฟางหลันน่ะยังยอมมาอยู่ที่บ้านนี้อีกด้วยค่ะ “ ฟานฟานทิ้งตัวนั่งบนโซฟาโอบกอดสามี “ งั้นหรือ ดีจริง ๆ เลย . ในที่สุดครอบครัวเราก็ได้อยู่กันพร้อมหน้าเสียทีนะ “ รอยยิ้มของฟานฟานสะดุดลง แววตาของเธอวิตกอย่างเห็นได้ชัด เธอเหลือบตาขึ้นดูสามีนิดหนึ่งหวังว่าเขาจะไม่สังเกตเห็น “ เป็นอะไรหรือ ทำไมฉันเห็นคำว่า กังวลแปะอยู่ตรงหน้าผากของเธอล่ะ “ “ ปล่าวค่ะ “ “ กังวลเรื่องเจี้ยนหาวล่ะสิ . หือม์ ( ต่งซันส่งยิ้มอบอุ่นให้กำลังใจภรรยา ).. ไม่เป็นไรหรอกน่ะ เจี้ยนหาวมันกำลังจะมีน้องสาวเพิ่มขึ้นอีก 1 คน . ไอ้กะล่อนนั่นน่าจะดีใจล่ะสิไม่ว่า อย่ากังวลใจไปเลยฟานฟาน “ ฟานฟานยิ้มตอบสามี เงยหน้ารับจูบอ่อนโยนที่หน้าผากก่อนจะซุกใบหน้าบนอกแข็งแกร่งของเขา เธอรักต่งซัน และต่งซันก็รักเธอ อายุที่ห่างกันราวพ่อกับลูกไม่ได้เป็นปัญหาที่เธอหนักใจ แต่สิ่งที่เธอหนักใจ คือ เรื่องราวที่เธอปิดบังเขาอยู่ต่างหาก เป็นเวลานานเท่าไหร่กันนะ ที่เธอต้องรักเขาบนความหลอกลวงที่หนักอึ้งนี้ นานเท่าไหร่กัน --- flash back --- ..นิวยอร์ก .. ฟานฟาน จ้องมองร่างของตัวเองในกระจกเงา เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่กำลังจ้องตอบเธอด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดในชุดเจ้าสาวจะเป็นตัวเธอ .เธอกำลังจะแต่งงานกับคนที่เธอรักอย่างหมดหัวใจ ฟานฟานหมุนตัวไปรอบ ๆ พร้อมกับหัวเราะเริงร่า . “ มีความสุขจริงนะ ฟานฟาน ที่รัก “ น้ำเสียงไร้โทนอารมณ์นั้น ทำให้ฟานฟานจังงัง “ เจี้ยนหาว !? . คุณ ? คุณมาได้ยังไง ? “ เจี้ยนหาวยิ้มแค่น ๆ มองหญิงสาวเบื้องหน้าจากหัวจรดเท้า ด้วยดวงตาหยามเยาะ และเหมือนจะมีความเคียดแค้นและชิงชังเป็นส่วนผสมที่เข้มข้นปนอยู่ด้วย “ ทำไม ? . นึกไม่ถึงว่าจะเจอผมที่นี่อย่างนั้นหรือ ? “ “ เอ่อ “ ฟานฟานไม่รู้จะตอบเขาเช่นใด เธอผงะหลังไปนิดหนึ่งโดยอัตโนมัติ “ อะไรถึงทำให้คุณนึกว่าจะไม่ได้เจอผมที่นี่ ไม่เจอผมในงานแต่งงานของพ่อผม หา! ฟานฟาน ! “ (ประโยคหลังเขากระซิบรอดไรฟัน พร้อมกับบีบต้นแขนของฟานฟาน แน่น ) “ คุณทำได้ยังไง ?! คุณกล้าดีมาแต่งงานกับพ่อผมได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่คุณคบกับผมอยู่ “ “ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อคุณ จริง ๆ นะ เจี้ยนหาว (ฟานฟานพยายามแกะมือที่บีบจนเธอรู้สึกเจ็บออก แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย ) ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ ( น้ำตาเริ่มมาเอ่อเพราะความเจ็บ ) . ฉันพึ่งรู้ว่าคุณเป็นลูกของเขาก็เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วเท่านั้น ฉันไม่ได้มีเจตนาจะหลอกคุณเลย . แต่เพราะฉันไม่แน่ใจ เป็นเพราะฉัน ” คำอธิบายอุดตันอยู่ที่ลำคอของฟานฟาน เธอรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ เธอใช้เขาเป็นเครื่องพิสูจน์ความไม่แน่ใจของเธอ มันเป็นความผิดที่เธอปฏิเสธไม่ได้ “ พี่ฟานฟาน แต่งตัวเสร็จหรือยังคะ“ เด็กสาววัย 16 หน้าตาบ้องแบ๊ววิ่งเข้ามาในห้อง ( เจี้ยนหาวสะบัดปล่อยต้นแขนฟานฟานอย่างไม่เต็มใจ ) “ อ้าว ! เจี้ยนหาว มาอยู่นี่ได้ยังไง หลงห้องเหรอไอ้ลูกชาย 555 “ ( ต่งซันที่เดินเข้ามามีทีท่าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะทักทายลูกชายอย่างอารมณ์ดี ) “ ดี ๆ ๆ เจอกันแล้วก็แนะนำกันเลย นี่ฟานฟาน เจ้าสาวของพ่อ สวยใช่ไหมล่ะ 555 . แล้วนี่ก็หนูฟางหลัน น้องสาวของเธอ “ “ สวัสดีค่ะ“ ฟางหลังเอ่ยทักทายยิ้มแย้ม มองใบหน้าสมาชิกคนใหม่ด้วยดวงตาเป็นมิตรอย่างที่สุด เธอชอบเขาจัง เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่เธอเคยพบมา แล้ววินาทีต่อมาเธอก็ตัดสินใจว่า เธอจะต้องกลายเป็นเจ้าสาวของเขาให้ได้ เจี้ยนหาวเพียงแต่ปรายตามองฟางหลันนิดหน่อย เขาไม่อยากให้เด็กนั่นแลเห็นสายตาชิงชัง ที่เขาพยายามจะซ่อนเอาไว้ให้มิดชิด อา! น้องสาวของฟานฟานอย่างนั้นหรือ . พระเจ้าช่างประทานของขวัญแสนพิเศษให้เขาโดยแท้ “ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้วนะ พวกเราก็จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ดีจริง ๆ 5555555 “ ต่งซันหัวเราะอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามรสุมแห่งความรักกำลังตั้งเค้าก่อเป็นลมพายุและจะลอยอวลอยู่รอบตัวเขาในภายภาคหน้า ภายใต้ปีกจมูกของเขา . โดยเขาไม่รู้ตัวจริง ๆ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 12:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 28 Scene 12 ซิงหยูกดปิดสายโทรศัพท์พลางถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วก็ถอนหายใจอีกที แม้ว่างานของวันนี้จะวุ่นวายไม่แตกต่างดังเช่นทุกวัน แต่เธอกลับรู้สึกเหนื่อยมากเป็นพิเศษ {{{{ ซิงหยู งานนี้ต้องมีของแลกเปลี่ยนให้ผมนะ }}}} จู่ ๆ ภาพใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีแววตาเจ้าเล่ห์ก็ลอยเข้ามาในความคิด ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆร้อน ๆ ในทันที ‘ ของแลกเปลี่ยน‘ อย่างนั้นหรือ ซิงหยูนึกถึงของแลกเปลี่ยนครั้งก่อนก็ขนลุกซู่ไปหมด . ทำไมไจ่ไจ๋ถึงได้กลายเป็นผู้ชายแบบนั้นไปได้ก็ไม่รู้ ทั้ง ๆที่เมื่อก่อนเขาเป็นคนสุภาพ และ ใจดีมากแท้ ๆ ซิงหยูรู้จัก ไจ่ไจ๋ตั้งแต่ก่อนเขาจะเข้าวงการ.. เพราะเคยสอนพิเศษวิชาวรรณคดี และ ภาษาอังกฤษให้เขาที่บ้าน ( ก่อนจะเปลี่ยนงานมาเป็นผู้ดูแลศิลปิน ** ) ตอนนั้นเธอยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ได้รับการติดต่อจากรุ่นพี่ให้ไปสอนพิเศษให้กับคุณชายสกุลโจวเป็นการส่วนตัว เธอนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่รุ่นพี่ให้งานนี้แก่เธอทั้ง ๆ ที่เป็นงานที่เงินดีมากแท้ ๆ ซิงหยูยังแอบคิดว่าเธออาจจะได้เจอกับเด็กมีปัญหาเอาใจยากเสียด้วยซ้ำไป แต่สิ่งที่เธอเจอกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม เพราะลูกศิษย์ของเธอ นอกจากจะเป็นเด็กที่สมองดีมาก ๆ ยังมีกิริยามารยาทที่อบอุ่น อ่อนโยน ยังไม่นับรวมหน้าตาน่ารักไร้เดียงสา ปัญหาเพียงอย่างเดียวที่เธอเจอก็คือ บรรดาสาว และ ไม่สาว ที่มาก่อกวนการเรียนการสอนเธออยู่เนือง ๆ เท่านั้น เธอจำได้ว่า ไจ่ไจ๋ชอบของรางวัลเป็นพิเศษ เขามักจะขอสิ่งแลกเปลี่ยนกับการสอบได้คะแนนดี ๆ ในชั้นเรียนเสมอ เช่น ให้เธอเลี้ยงข้าว พาไปดูหนัง มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ตอนนั้นเธอมีความสุขมากที่ได้สอนพิเศษให้เขา มาตอนนี้ ทุกอย่างกับเปลี่ยนไป หนุ่มน้อยไจ่ไจ๋ที่เธอรู้จัก .กลับกลายเป็นชายแปลกหน้าที่อันตรายสำหรับเธอไปเสียแล้ว . ซิงหยูยังจำได้ดี มันเป็นเหตุการณ์วันที่เขาอาสามาส่งเธอที่บ้าน (หลังจากงานเลี้ยงฉลองของบริษัท ) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ -- flash back - “ ถึงแล้วเหรอ..” ซิงหยูพูดงึมงำ ปรือตามองบ้านพักหลังเล็ก ๆ ผ่านหน้าต่างรถสปอร์ต .. พลางควานมือหาที่ปลดสายเบลต์ แต่ว่า เธอควานเท่าไหร่ไม่ยักกะเห็นเจอ ?! --- คงจะเป็นเพราะไวน์ แก้วนั้นแน่ ๆ ฉันไม่น่าดื่มมันเลย ปกติฉันไม่ชอบดื่มนี่นา ทำไมฉันถึงดื่มมันนะ ?? --- ซิงหยูทบทวน จำได้ลาง ๆ ว่าเป็นเพราะไจ่ไจ๋ส่งยิ้มสดใสน่ารัก พลางคะยั้นคะยอให้เธอดื่มไวน์ต้นเหตุน่ะเอง กึก !...ไจ่ไจ๋เปิดประตูด้านข้าง พลางยืนยิ้มให้กับเธอ “ ซิงหยูเมาแล้ว ผมอุ้มดีกว่านะครับ “ ไจ่ไจ๋ไม่ได้รอคำตอบ ชะโงกหน้าเข้ามาปลดสายเบลต์ แล้วช้อนอุ้มร่างของซิงหยูไว้ในวงแขน ร่างบางลอยละลิ่วยังกับเขากำลังอุ้มปุยนุ่น --- อือม์ ไจ่ไจ๋แข็งแรงจัง ยังกับลอยอยู่ในความฝันแน่ะ --- “ ซิงหยูครับ กุญแจบ้านล่ะครับ “ ไจ่ไจ๋ถามขณะมองใบหน้าที่กำลังหลับตาพริ้ม “ กุญแจบ้าน ? ..กุญแจบ้านอยู่ไหนน้า ? ( ซิงหยูขมวดคิ้วคิดอย่างง่วงงุน ตอนเมาเนี่ยเธอคิดอะไรไม่ค่อยออกเลย) --ใต้พรมมั้งคะ -- ฉันมีชุดสำรอง อยู่ใต้พรม -- แต่ชุดจริง อยูไหนน้า ? “ ( ซิงหยูพยายามคิดอีก แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ..เธอได้ยินไจ่ไจ๋หัวเราะเสียงต่ำ ไจ่ไจ๋คงขำเธอกระมัง ) แอดดด คลิก ! ( แล้วซิงหยูก็ได้ยินเสียงล็อคประตู แม้เธอจะรู้สึกสงสัย แต่ความง่วงงุนก็ทำให้เธอไม่ได้ใส่ใจ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา รองเท้าติดเสปอร์กระทบกับพื้น จังหวะก้าวเดินของเขาเนิบช้าแต่ทว่ากับแฝงไปด้วยเสน่ห์ และ อำนาจบางอย่าง ) “ ถึงห้องนอนแล้วครับ “ ไจ่ไจ๋กระซิบกระซาบบอกเธอที่หู เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมเสียงไจ่ไจ๋ถึงได้แหบพร่าอย่างนั้น “ ขอบคุณค่ะ “ ซิงหยูปรือตามองเขาแวบหนึ่ง ส่งยิ้มขอบคุณให้ชายหนุ่ม . --- ไจ่ไจ๋ ใจดีจัง จะมีใครสักกี่คนกันนะที่อ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษได้เท่ากับเขา พรุ่งนี้ทำขนมไปขอบคุณเขาด้วยดีกว่า ไจ่ไจ๋ชอบกินขนมนี่นา . อือ --- --- อือ .. เราปล่อยไจ่ไจ๋น้อย**ออกจากกรงเหรอ ?--- ซิงหยูคิดอย่างง่วงงุน เมื่อสัมผัสถึงสิ่งอ่อนนุ่มที่ขยับเม้มอยู่ที่ต้นคอ “ อือ ไจ่ไจ๋ อือ “ ซิงหยูผลักไจ่ไจ๋ออก แต่ดูเหมือนว่าไจ่ไจ๋น้อยจะไม่ยอม มันฝังจมูกอบอุ่นไปตามพวงแก้มอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่ริมฝีปากนิ่ม ๆ จะประทับยังเรียวปากบางของเธอ ..ตาแมวขี้เกียจไจ่ไจ๋คงนึกว่าเธอเป็นเค้กชิ้นโปรดของมันแน่ ๆ . เพราะลิ้นนุ่ม ๆ ของมันสาละวนสำรวจไล้เธอไปจนทั่ว ตั้งแต่ลำคอ ใบหู แม้กระทั่งแอ่งชีพจรที่ไวต่อความรู้สึกมันก็ไม่ยอมละเว้น . แล้วซิงหยูก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อไจ่ไจ๋จัดการสำรวจเกินเลยจนไปถึงเนินเนื้อพึงสงวนของหญิงสาว “ ไจ่ไจ๋ !!? “ “ ครับ ซิงหยู “ เสียงกังวานต่ำแหบพร่า ไม่ใช่เสียงแมวไจ่ไจ๋เป็นแน่ ซิงหยูตาโตตื่นตระหนก “ ไจ่ไจ๋ !!! “ --- เป็นเขาไปได้ยังไง ?!! --- ( ซิงหยูหันขวับไปมองใต้โต๊ะ ที่นั่นไจ่ไจ๋น้อย แมวเปอร์เซียเพศผู้กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่ในตะกร้า ) และเมื่อเธอหันมา ไจ่ไจ๋ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ พลางส่งยิ้มไร้เดียงสาให้กับเธอ “ จะ--ไจ่ไจ๋ ทำอะไร “ ซิงหยูถามอย่างไม่แน่ใจ “ ก็จูบซิงหยู ไงครับ “ ไม่พูดเปล่า ไจ่ไจ๋ดำเนินเกมรุกเร้าต่อไป เขาผลักร่างซิงหยูล้มลงบนเตียง ตรึงข้อมือของเธอไว้เหนือหัว “ ไจ่ไจ๋ หยุดนะ หยะ--หยุด “ เป็นคำห้ามปรามที่ไร้ประโยชน์มาก ๆ เมื่อเขามอบความอบอุ่นอ่อนหวานผ่านริมฝีปากที่แข็งแกร่ง ซิงหยูไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับ เมื่อไจ่ไจ๋ผละจุมพิตเพื่อไล่ต่ำไปตามโค้งลำคอระหง ไม่เพียงเท่านั้นยาม เขาประทับมือร้อน ๆ ลงตรงกลางลำตัวของเธอ ร่างของซิงหยูก็ต้องสั่นสะท้านต้อนรับความรู้สึกวาบหวามที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง Ding .Dong ทันใดนั้นเอง เสียงออดประตูก็ดังขึ้น มันเปรียบเสมือนระฆังช่วยชีวิตของซิงหยู เธอรีบผลักร่างของไจ่ไจ๋ที่กึ่งนั่งกึ่งคร่อมเธออยู่ออก แล้ววิ่งปราดไปยังประตูด้วยความรวดเร็ว Ding .Dong ซิงหยูผวาอยู่หน้าประตู เธอยังไม่หายตกใจกับเรื่องเมื่อสักครู่ และเมื่อเธอแอบเหลียวหันหลังกลับไปดูไจ่ไจ๋ ( พ่อตัวต้นเหตุ ยืนพิงประตูห้องนอนของเธอพลางกระดิกเท้าไปมาอย่างสบายใจ แถมยังเลิกคิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอเสียอีก ) ซิงหยูทำท่าบุ้ยใบ้ให้เขาหลบเข้าไปในห้อง ไจ่ไจ๋ยักไหล่น้อย ๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในที่สุด “ สวัสดีครับคุณซิงหยู “ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อพอใช้ได้ ยืนส่งยิ้มกระจ่างอยู่หน้าประตู “ สวัสดีค่ะ คุณหลิวจาง “ ซิงหยูส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา “ คือ เผอิญผมผ่านมาทางนี้ แล้วก็เผอิญผมเจอร้านดอกไม้ข้างทาง แล้วก็เผอิญ-“ “ คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ “ ซิงหยูพยายามพูดตัดบท เธอไม่รู้หรอกว่าเขามีประสงค์อันใดถึงได้มาพบเธอวันนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากมีปัญหาเพิ่มขึ้นอีก แค่ลำพังปัญหาตัวโตที่อยู่ในห้องของเธอ เธอก็จะแย่อยู่แล้ว “ เอ่อ.. ครับ คือผมแค่อยากขอบคุณที่คุณช่วยเป็นธุระเรื่องคิวของผมตลอดมา “ “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวอยู่แล้ว ตอนนี้คุณมีแฟนนี่ดูแลอยู่นี่คะ ไม่เห็นจำเป็นต้องขอบคุณฉันเลย “ ( อันนี้ซิงหยูงง จริง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องหอบดอกไม้มาขอบคุณงานในหน้าที่ของเธอ ) “ ครับ งั้นผมกลับก่อนก็แล้วกันนะครับ “ เขาส่งช่อดอกไม้ดอกใหญ่ให้ ซิงหยูรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ “ หือม์ ซิงหยูนี่ไม่เบาเลยนะ มีดารามาตามจีบถึงบ้านเสียด้วย “ ซิงหยูสะดุ้งสุดตัว เมื่อไจ่ไจ๋ดึงร่างเธอเข้ามากอดภายในบ้าน ( เธอไม่รู้ตัวหรอกว่า ทันทีที่เธอทักหลิวจาง ไจ่ไจ๋ก็ปราดออกมาจากห้อง ในทันที ) “ อย่านะไจ่ไจ๋.. “ ซิงหยูดิ้นสุดตัว ปัดป้องไม่ยอมให้เขากอดหอมได้ง่าย ๆ “ เอาล่ะ ๆ ผมไม่กอดก็ได้ จะกลับแล้วล่ะ -- แล้วก็--- ผมไม่ขอโทษเรื่องเมื่อกี้หรอกนะ เพราะว่าเป็นของรางวัล เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนที่ผมมาส่งซิงหยูที่บ้านไงล่ะ “ --- flash come --- ซิงหยูถอนหายใจอย่างเหนื่ออ่อน ไม่อยากจะนึกถึงของแลกเปลี่ยนชิ้นต่อไป ไว้พรุ่งนี้ค่อยหาทางหนีทีไล่ใหม่ก็แล้วกัน วันนี้เธอเหนื่อยมากจริง ๆ ( ซิงหยูบิดประตูเข้าไปในบ้าน ) ทันใดนั้นเองที่มือหนาหนัก มากั้นเธอเอาไว้ “ สวัสดีครับ ซิงหยู “ เป็นรอยยิ้มของซาตานในคราบแมวคิตตี้ของไจ่ไจ๋นั่นเอง ++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 12:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 29 Scene 13 เสี่ยวโย่วยืนอยู่หน้ากระจก จ้องมองใบหน้าที่มีใฝเม็ดบางใต้ดวงตา เธอกำลังรู้สึกเป็นกังวล --- คุณชายซีเหมินจะเป็นยังไงบ้างนะ ?--- หลังจากที่เขาพาเธอมาส่งที่บ้าน เขาก็ขับรถออกไปอีก . เสี่ยวโย่วมองดูนาฬิกามันเป็นเวลาเกือบตีสอง ที่จริงนี่ไม่ใช่เวลาที่ผิดปกติสำหรับคุณชายซีเหมิน แต่สิ่งที่ทำให้เธอเป็นกังวล คือ . แววตาของเขา แววตาฉายแววปวดร้าว คับแค้น . และ เศร้า ?!! --- ทำไมคุณชายถึงมองเธอด้วยแววตาแบบนั้นนะ ? --- ++++++++++++++++++++++++++ อึก อึก อึ๊ก ! ( เป็นเสียงสะอึกเนื่องจากการกระดกน้ำสีอำพันไม่บันยะบันยังของซีเหมิน ) ซีเหมินดื่มจนกระทั่งเหล้าหมดขวด แล้วจึงทิ้งตัวลงนอนบนสนามหญ้าที่เปียกชื้น เขาไม่สนใจเสื้อเชิ้ตราคาแพงที่เริ่มแนบลู่ติดกาย ณ ขณะนี้ ภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังลอยวนเวียนวุ่นวายอยู่ในหัวสมอง . เธอเป็นเด็กหญิงที่งดงามยิ่งนัก เส้นผมของเธอดกหนาและดำขลับ แก้มของเธอเป็นสีแดงเรื่อ ริมฝีปากของเธอเป็นสีกุหลาบ และเมื่อเธอยิ้ม ก็ดังราวกับว่าเธอสามารถทำให้ดวงดาวเปล่งแสงได้ในเวลากลางวัน . เธอคือ เสี่ยวโย่วของเขา --- พี่ชายคะ พี่ชาย . เสี่ยวโย่วรักพี่ชายที่สุดเลย โตขึ้นเสี่ยวโย่วจะแต่งงานกับพี่ชายนะคะ --- เป็นประโยคสัญญาด้วยความไร้เดียงสา ซีเหมินยิ้ม เขารู้ว่ามันเป็นสัญญาแบบเด็ก ๆ เสี่ยวโย่วแค่อยากแสดงให้เห็นว่า เธอรักพี่ชายอย่างเขามามายเพียงใด ความสัมพันธ์ที่ยุ่งยากนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ . ซีเหมินพยายามทบทวน 8 ขวบ .. เรื่องราวทุกอย่างเริ่มต้นตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 8 ขวบ ในวันที่เขาต้องไปฝังศพ ของผู้ที่เป็น “ พ่อ และ แม่ “ วันนั้นซีเหมินเบื่อหน่ายกับความวุ่นวาย และการใส่หน้ากากของบรรดาญาติ ๆ เขายอมให้ลุงเฉินคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์เดินตามมาเพียงคนเดียว “ รอให้พวกเขากลับไปหมด แล้วฉันถึงจะกลับ “ เด็กน้อยสั่งผู้ติดตามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ผู้สูงวัยกว่าพยักหน้ารับ เขาลอบมองคุณชายซีเหมิน แม้วัยของเจ้านายน้อยยังเยาว์ แต่บุคลิกและความเย็นชาของเขาไม่ต่างอะไรกับผู้ใหญ่ที่มีอำนาจ คุณชายซีเหมินเป็นเด็กเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา อาจเป็นเพราะว่าเขาถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวมาเกือบตลอด ความโดดเดี่ยว และความอ้างว้าง ได้หล่อหลอมบุคลิกเย็นชาและเข้าไม่ถึงให้กับเขา แต่ว่า เด็ก ก็ยังเป็นเด็ก การที่ต้องสูญเสียบุพการีด้วยวัยเพียงแค่นี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวด “ นายรอฉันอยู่ตรงนี้แหละ “ เด็กชายสั่งเฉินยวี่ซิง เขาเดินขึ้นไปยังเนินดินเล็ก ๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ เด็กชายเดินอ้อมจนกระทั่งถึงด้านหลังของต้นไม้ เมื่อเห็นว่าลับตาคนแล้ว เขาจึงยอมปล่อยให้น้ำตาแห่งความอาลัยไหลทะลักออกมา “ พ่อครับ แม่ครับ ผมคิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน “ “ พ่อครับ แม่ครับ . ทำไมถึงไม่พาผมไปด้วย . ไหนคุณพ่อกับคุณแม่สัญญากับผมว่าหลังจากเดินทางครั้งนี้ผมจะไม่เหงาอีกต่อไปไง . ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่รักษาสัญญา “ ซีเหมินร้องไห้ เขาไม่สามารถกลั้นก้อนสะอื้นที่ลำเลียงผ่านลำคอของเขาอีกต่อไปได้ ไหล่ที่เคยผึ่งผายองอาจอยู่เป็นนิจ งอคุ้ม ณ เวลานี้ เแม้ว่าซีเหมินจะต้องการอ้อมแขนของใครสักคน เพื่อปลอบประโลมความทุกข์ระทมที่ท่วมท้นอยู่ในจิตใจ .. แต่เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ จริงอยู่ว่ามีญาติมากมายพร้อมจะเสนอตัวเพื่อปลอบโยน แต่พวกนั้นทำไปก็เพราะสิ่งตอบแทนที่หวังจะได้จากเขามากกว่า . และซีเหมินไม่ต้องการอ้อมแขนที่จอมปลอมเหล่านั้น “ โอ๋..โอ๋ อย่าร้องไห้ “ อ้อมแขนน้อย ๆ สีน้ำนมพยายามโอบปลอบเด็กชายที่ตัวใหญ่กว่า ดูท่าหล่อนยังไม่รู้ประสาเสียด้วยซ้ำ “ อย่าร้องไห้ ให้ตุ๊กตา อย่าร้องไห้ “ เด็กหญิงยัดตุ๊กตาหมีที่เคยเป็นสีขาว ( เพราะตอนนี้สีของมันขมุกขมัว จนไม่เหลือเค้าสีเดิม ) ให้แก่ซีเหมิน แล้วก็พยายามกอดเขาอีกที “ เธอเป็นใคร ? “ ซีเหมินตัวแข็ง มองร่างเด็กหญิงวัยสองขวบด้วยความระแวง เด็กหญิงมองตาแป๋ว แล้วเลียนแบบคำพูดของเด็กชาย “ เธอ เป็น เสี่ยวโย่ว “ ว่าแล้วก็เดินเตาะแตะ ไปล้มตัวจุ้มปุ้กนั่งเล่นถอนดอกหญ้าที่เดิม ( หมดความสนใจในตัวเพื่อนใหม่โดยปริยาย ) “ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ “ ถามเสียงแข็ง ๆ แต่ยอมเดินตามมานั่งข้าง ๆ ในมือถือตุ๊กตาหมีที่พึ่งได้เป็นของขวัญตามมาด้วย เสี่ยวโย่วเงยหน้ามองเพื่อนใหม่แต่ไม่ได้สนใจ ( เสี่ยวโย่วยังเป็นเด็ก ดังนั้นความสนใจจึงสั้นมาก ) “ พ่อ แม่ เธออยู่ไหน “ “ มาม๊าเหรอ มาม๊าอยู่สวรรค์ ” นิ้วเล็ก ๆ ของเด็กน้อยชี้ไปยังสุสาน สถานที่ ซี่งพ่อแม่ของเขาพึ่งจะถูกฝังลงไปไม่นาน “ ตายแล้ว หาแทบตาย ยายหนูเสี่ยวโย่ว มาอยู่ที่นี่เอง อุ๊ย คุณชายซีเหมิน “ ผู้มาใหม่อุทานตกใจเมื่อเห็นว่าตรงนั้นมิได้มีเพียงแต่หนูน้อยเสี่ยวโย่ว ( หล่อนค่อย ๆ ยอบกายนั่งลง) ซิเหมินยืดตัวลุกขึ้น เสมองไปทางอื่นไม่อยากให้คนใช้เห็นน้ำตาของเขา “ เด็กคนนี้เป็นลูกเธอเหรอ “ “ ปละ ปล่าว เจ้าค่ะ ( รีบปฏิเสธเป็นพัลวัน ) .. แกเป็นลูกของเสี่ยวเหมย เจ้าค่ะ อะ ..เอ่อ คือ “ มีสีหน้าลำบากใจ ไม่รู้จะอธิบายกับนายน้อยอย่างไร “ เสี่ยวเหมย ? . คนใช้ที่ประสบอุบัติเหตุพร้อมพ่อกับแม่ฉันน่ะหรือ “ “ เจ้าค่ะ “ “ แล้วพ่อของเด็กคนนี้ล่ะ “ “ ไม่มีขอรับ “ เป็นเฉินยวี่ซิงนั่นเองที่ตอบคำถามนี้ “ งั้น เด็กคนนี้ ก็ กำพร้า ?? “ “ ขอรับ “ ซีเหมินมองหน้าด้านข้างของเด็กหญิงเสี่ยวโย่ว . ความรู้สึกผูกพันบางอย่างก่อเกิดขึ้นในหัวใจอย่างรวดเร็วและรุนแรง !! “ งั้น เขาจะเป็นของฉัน . เขาจะเป็นน้องสาวของฉัน “ ซีเหมินประกาศกร้าวทำให้คนรับใช้ทั้งสองมองตากันด้วยความตกตะลึง จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 12:58:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แน่นอนว่าความต้องการนี้ ทำให้ญาติ ๆ ของเขาคัดค้านชนิดหัวชนฝา . ไม่เห็นด้วยที่จู่ ๆ ซีเหมินจะเก็บเอาเด็กลูกคนใช้มาเชิดหน้าชูตาเป็นน้องสาวของตัวเอง .แต่ถึงอย่างนั้นซีเหมินก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเสี่ยวโย่ว เด็กสาวตัวน้อยเปรียบเสมือนนางฟ้าตัวเล็ก ๆ ที่ทำให้ชีวิตของซีเหมินไม่เงียบเหงา อ้างว้าง เขาไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป เสี่ยวโย่วกลายเป็นแก้วตาดวงใจ ไม่ว่าเด็กน้อยปรารถนาสิ่งใด ซีเหมินเป็นต้องแสวงหามาให้เธอได้เสมอ .แต่ถึงกระนั้นยามลับหลัง เสี่ยวโย่วกลับถูกเรียกว่า “ คนโปรดของคุณชายซีเหมิน ” ไม่มีใครยอมรับเธอในฐานะน้องสาวของเจ้าของบ้านเลยสักคน . แล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไป ซีเหมินเริ่มเติบใหญ่เข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เขาเริ่มห่างเหินจากเสี่ยวโย่ว มีความสนใจใหม่ ๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต เช่น ผู้หญิง และ sex . เขากลายเป็นนักรักตัวยงในสังเวียนนารี แค่เพียงลำพังรูปสมบัติ ที่หล่อมากกกกกกกกกกกกก ของเขา ผู้หญิงมากมายก็ยอมพลีกายอย่างไม่เกี่ยงงอน ยิ่งบวกเอาทรัพย์สมบัติจำนวนมหาศาลเข้าไปด้วยแล้ว ผู้หญิงทั้งเมืองแทบจะฆ่ากันตายเพราะต้องการแก่งแย่งชิงตำแหน่งให้ได้เป็นเพื่อนบนเตียงของคุณชายซีเหมิน เขาไม่ได้ติดใจกับสาวใดเป็นพิเศษ ทุกคนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ซีเหมินใช้ผู้หญิงเปลือง พอ ๆ กับเจี้ยนหาวเพื่อนรักของเขา . แต่แล้วเมื่อซีเหมินกลับมาบ้านในวันหนึ่ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ( เหตุการณ์ในวันนั้น ) เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน เดือน พฤศจิกายน ซีเหมินหอบตุ๊กตาหมีตัวโต โยนกุญแจเปอร์เช่ขึ้นลงกลางอากาศมันส่งเสียงดังคริ้งครั้ง เขาตะโกนเรียก เฉินยวี่ซิง คนใช้ชรารีบเดินเข้ามาด้วยหน้าตาเลิ่กลั่ก เพราะปกติซีเหมินจะไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามบนตึกใหญ่ ยกเว้น แต่คุณเสี่ยวโย่ว คนรับใช้จะได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาก็เฉพาะตอนทำความสะอาดและจัดอาหารเช้าให้เท่านั้น “ เสี่ยวโย่วกลับมาแล้วหรือยัง “ “ กลับมาแล้วขอรับ แต่คิดว่าป่านนี้คงเข้านอนแล้วล่ะครับ “ “ อือม์ งั้นหรือ .. ฉันผิดเองที่กลับมาช้า ลุงเฉินไปนอนเถอะ “ “ ขอรับ “ ชายชรารับคำ แอบมองดูหน้านายหนุ่มก็อมยิ้ม ข่าวของคุณเสี่ยวโย่วทำให้คุณชายซีเหมินอารมณ์ดีได้เสมอ นึกถึงคุณเสี่ยวโย่ว เฉินยวี่ซิงก็ยิ้มอีก คุณเสี่ยวโย่วโตขึ้นมาก การที่เธอเข้าไปอยู่โรงเรียนสตรีประจำ ไม่ได้ทำให้ความอ่อนหวานของสาวน้อยคนนั้นลดลงเลยสักนิด จะมีก็แต่รูปโฉมที่ทวีความสคราญขึ้นอีกนับเท่าตัว ..แม้ว่าตอนแรกเฉินยวี่ซิงจะไม่นึกเห็นด้วย เมื่อญาติคนหนึ่งของซีเหมินเสนอให้ส่งเสี่ยวโย่วไปอยู่กินนอนที่โรงเรียนประจำไกลถึงอังกฤษ เฉินยวี่ซิงรู้ดีว่าเป็นแผนการที่ฝ่ายนั้นจะกันเสี่ยวโย่วให้อยู่ห่างจากซีเหมิน แต่มาถึงตอนนี้ เขาก็นึกดีใจที่เป็นเช่นนั้น เพราะถ้าปล่อยให้คุณเสี่ยวโย่วเข้าโรงเรียนสห คุณชายคงต้องปวดหัวกับบรรดาเพื่อนชายที่ตามจีบคุณเสี่ยวโย่วเป็นพัลวันแน่ ๆ ++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ด้านซีเหมิน เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องนอน ก็จัดการวางตุ๊กตาตัวใหญ่พิงไว้ที่เตียง ซีเหมินคิดถึงหน้าของเสี่ยวโย่วแล้วยิ้ม วันพรุ่งนี้เขาจะหาของขวัญเพิ่มอีกสักชิ้น เป็นการขอโทษที่ปล่อยให้เธอรอ ยายเด็กน้อยนั่นคงอยากเจอเขาทันทีที่กลับมาบ้าน เขายังจำเสียงหวาน ๆ ผ่านสายโทรศัพท์ได้ แม้ว่าเธอจะพูดด้วยถ้อยคำสุภาพแต่ความตื่นเต้นที่จะได้เจอกันหลังจาก ห่างกันนานถึง 4 ปี ก็ปิดไว้ไม่มิด . เขาหัวเราะหึ ๆ อีก เมื่อจำได้ว่าเคยแวะไปเยี่ยมเสี่ยวโย่วที่คอนแวนต์ แล้วเธอวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความตื่นเต้น แต่เพียงซิสเตอร์ปรายตาดุๆ เสี่ยวโย่วก็ชะงักกึกค่อย ๆ จรดเท้าจนเกือบจะเป็นย่องเดินมาหาเขา เสี่ยวโย่วน้อยของเขาน่ารักเหลือเกิน ถ้าไม่เป็นเพราะธุรกิจที่เขาต้องรับผิดชอบ ไปพร้อม ๆ กับการศึกษาเล่าเรียนอย่างหนัก เขาคงจะแวะไปหาเธอบ่อยกว่านั้นแน่ ๆ แต่ก็ไม่เป็นไร จากนี้ไปยายเด็กน้อยตาใสก็จะอยู่ใกล้ตัวเขาไม่ห่างอีกแล้ว เขาวางแผนจะให้เธอเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายในใต้หวันนี่แหละ ซีเหมินยิ้มอย่างมีความสุข พลางปลดชุดสูทลำลองของ armani ออก แล้วจึงเอื้อมมือหยิบเอาผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มมาพันไว้รอบกาย ที่จริงเขามีเสื้อคลุมเหมือนกัน แต่ว่าไม่เคยใช้ เพราะว่ามันยุ่งยากเกินไป “ ไม่เห็นจำเป็น สุดท้ายแล้วก็ต้องถอดทิ้งอยู่ดีไม่ใช่รึ ไม่ว่าจะเป็นเพราะอาบน้ำ หรือ กิจกรรมอย่างอื่น “ ( ซีเหมินส่งยิ้มนิ่ง ๆ บอกเจี้ยนหาว เมื่อคราวที่เขาถูกเย้าเรื่องไม่ชอบใส่เสื้อคลุม ) ซีเหมินกำลังจะหมุนกายเดินเข้าห้องน้ำ แต่ทว่าสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง เป็นร่างบางของหญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟาตัวยาวไร้พนักหน้าเตาผิง . ซีเหมินนึกหงุดหงิดในใจ ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงไม่เลิกยุ่มย่ามกับเขาสักที . แม้ว่าซีเหมินจะยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมากมาย แต่เขาไม่เคยคิดจะพาใครเข้ามามีอะไรในบ้านหลังนี้เลยสักหน . เพราะว่าที่นี่คือ “บ้าน” สถานที่ ที่เขาหวงแหนไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว ซีเหมินเดินเอื่อย ๆ อย่างเบื่อหน่าย บางที่หล่อนอาจเป็นญาติผู้หญิงคนใดคนหนึ่งก็ได้ เขานึกรังเกียจทัศนคติ เรือล่มในหนอง ของบรรดาญาติ ๆ หิวเงินพวกนี้เหลือเกิน เขาจะไล่หล่อนออกไป ! จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:04:42 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แต่เมื่อซีเหมินเดินเข้ามาใกล้ ความคิดนั้นก็ปลิวหายไปจากหัวสมองทันที .. หล่อนไม่ใช่หญิงสาวอย่างที่เขาเข้าใจในตอนแรก หล่อนเป็นเพียงแค่สาวน้อยพึ่งจะผ่านพ้นวัยแรกรุ่นมาไม่นานนัก .แต่ถึงกระนั้นร่างอวบอิ่ม ชวนลิ้มลองของสตรีเพศก็ไม่ได้ทำให้ความน่าปรารถนาของหล่อนลดน้อยลงแม้สักนิดเดียว . ผิวขาวสีน้ำนมแลดูนุ่มเนียนภายใต้แสงไฟจากเตาผิงที่โลมเลียไปทั่วร่าง หล่อนอาจจัดว่าเป็นหญิงร่างเพรียวเล็ก ทว่าทุกสัดส่วนกลับเย้ายวนอารมณ์เขาเป็นยิ่งนัก . เธอขยับกายเล็กน้อย เป็นเหตุให้เสื้อยืดคอโปโลเกิดแบะออก เชิญชวนสายตาให้ทัศนาทรวงอิ่มเนียน อย่างไม่ตั้งใจ .ที่จริงซีเหมินชอบผู้หญิงที่มีทรวงอวบใหญ่มากกว่า แต่ทว่ากับหล่อนคนนี้ดูเหมือนจะเป็นข้อยกเว้น . ความรู้สึกต้องการอย่างรุนแรงจู่โจมซีเหมินอย่างกระทันหัน เป็นอารมณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน ซีเหมินหลับตา และถึงกับต้องถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เพื่อควบคุมอารมณ์ปรารถนาที่กำลังตั้งเค้าเป็นพายุ ซีเหมินไม่รู้ว่าหล่อนจะแสร้งทำเป็นหลับอีกนานเท่าไหร่ เด็กสาวคนนี้ฉลาดพอ หล่อนแกล้งนอนหลับทำเป็นไม่รู้เรื่องราว หากเขารุกรานหล่อน ก็เท่ากับเขากระโจนเข้าสู่กับดักที่หล่อนวางเอาไว้ . ซีเหมินพยายามอดทน ยืนมองร่างนั้นนิ่ง ๆอยู่อึดใจ แต่แล้วก็ต้องยอมแพ้ทรุดกายลงนั่งลงข้าง ๆ ---หากหล่อนเสนอเขาได้ถึงขนาดนี้ เขาก็ควรจะสนองตอบหล่อนสักหน่อย แล้วค่อยแก้ปัญหากันทีหลังละกัน--- ซีเหมินกดจูบอย่างหนักหน่วงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้น ไม่ได้มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับมา เขาเลื่อนรอยจูบไปประทับที่ดวงตาทั้งสองข้าง และ เป้าหมายต่อไปที่วาดหวังไว้คือ ซอกไหล่ และผิวเนื้อภายในของสาวน้อย “ พี่ชาย “ เสียงนั้นแผ่วเบาด้วยความงัวเงีย แต่สำหรับซีเหมินมันดังอย่างกับระฆังเงินมาสั่นก้องอยู่ในหัว .. เขาจำเสียงนั้นได้ ! . มันเป็นเสียงของน้องสาวสุดที่รักของเขา “ เสี่ยวโย่ว !.. “ เสือผู้หญิงตัวกลั่นถึงกับอึ้งจังงังเมื่อประสบว่า ผู้หญิงที่สร้างความปั่นป่วนรัญจวนใจ ชนิดที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำได้มาก่อน คือ น้องสาวของเขาเอง “ กลับมาแล้วเหรอคะ เสี่ยวโย่วรอพี่ชายตั้งนานแน่ะ “ เธอขยี้ตาไปมา และเอื้อมมือไปแตะอกที่คร่อมอยู่ของเขา เท่านั้นเองที่ซีเหมินสะดุ้งโหยงอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก ( ก็ความรู้สึกต่าง ๆ มันยังไม่ได้จางหายไปง่าย ๆ น่ะสิ ) “ พี่ชายเป็นอะไรคะ “ เสี่ยวโย่วมองดูซีเหมินด้วยความสงสัย เขาทะลึ่งตัวพรวดพราดลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินเร็วๆ ไปยังตู้เสื้อผ้า ค้นหาเสื้อคลุมตัวใหญ่ มาปิดบังอาการของผู้ชายที่เขาไม่ปรารถนาจะให้เสี่ยวโย่วตัวน้อยของเขาเห็น --- ทำไมเวลาที่จะใช้ มันถึงหายากหาเย็นอย่างนี้นะ --- ( ซีเหมินสบถพึมอยู่ในใจ ) “ พี่ชายหาอะไรคะ ? “ “ หาเสื้อคลุม “ “ นี่ค่ะ “ มือน้อย ๆ ของเสี่ยวโย่วยื่นเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ส่งให้ ซีเหมินรับมาสวมอย่างเร็วไว “ พี่ชายกลับมาช้าจังเลยค่ะ “ “ เอ่อ ฉันงานยุ่ง “ คำตอบห้วนสั้น และดูกระด้างของซีเหมินทำให้เสี่ยวโย่วนึกน้อยใจ พี่ชายคงไม่รักเธออีกแล้วกระมัง ใช่สินะตั้งแต่เด็กมาแล้วที่เธอถูกญาติ ๆ ของเขาต้องย้ำในฐานะที่แท้จริง ไม่ใช่ว่าเสี่ยวโย่วไม่รู้ แต่เป็นเพราะว่า ซีเหมินมอบความรักแก่เธอมาก จนเธอมองข้ามความเป็นจริงเหล่านั้น . แต่ว่าเวลาผ่านไปแล้ว นี่คงถึงเวลาที่เธอต้องยอมรับความจริงเสียทีกระมัง ว่าเธอเป็นเพียงแค่ลูกคนรับใช้ในบ้านของเขา ซีเหมินสังเกตเห็นความเศร้าสร้อยในดวงตาคู่สวย ก็ให้รู้สึกผิดและกระวนกระวายใจ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ตอนนี้เขาเองก็รู้สึกสับสน . เสี่ยวโย่วโตขึ้นมาก เธอกลายเป็นสาวน้อยที่มีเสน่ห์พราวพร่างไปทั้งตัว ไม่ว่าจะเป็นสรีระที่อร่ามตา เครื่องหน้าที่สมบูรณ์พร้อม ดวงตาของเธอยังกลมโต ล้อมกรอบไปด้วยแพขนตาดำขลับ อย่างน่าหลงใหล ยังจะแก้มเนียนสีชมพูใส และริมฝีปากสีกุหลาบโดยธรรมชาตินั่นอีก การที่มีเธออยู่ใกล้ ๆ ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย “ เอ้อ ! ฉันมีของขวัญจะให้เธอด้วย ที่จริงตั้งใจจะให้วันพรุ่งนี้ “ ซีเหมินเดินตัดไปยังเตียง หยิบหมีตัวใหญ่มาส่งให้ เขาอยากเอาใจเสี่ยวโย่ว ไม่นึกอยากเห็นดวงตาคู่นั้นหม่นหมอง เสี่ยวโย่วยิ้มดีใจ ความคิดว่าพี่ชายไม่รักเธอแล้ว หายไปเป็นปลิดทิ้ง เธอกระโดดกอดหอมแก้มของซีเหมิน ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าหน้าอกที่บังเอิญแนบชิดกับอกของซีเหมิน ก่อให้เกิดความรู้สึกต่อผู้ชายมากมายเพียงใด ซีเหมินตัวเกร็งแข็งในทันที เขาค่อย ๆ ดันร่างของเสี่ยวโย่วออก พยายามควบคุมแววตาที่ลุกด้วยไฟปรารถนา ให้เป็นปกติอย่างยากลำบาก “ อย่าทำอย่างนี้อีกนะเสี่ยวโย่ว “ น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียด และแววตาของเขาก็ดุดัน สิ่งเหล่านั้น ไม่ใช่สิ่งที่เสี่ยวโย่วคุ้นเคยมาก่อน เธอหน้าเสียในทันที กล่าวคำขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนอ่อย แล้วเดินออกไป หลังจากวันนั้น อะไร ๆ ก็ไม่เป็นไปเหมือนเดิม ซีเหมินจัดการให้เขาอยู่ห่างจากเสี่ยวโย่วให้ได้มากที่สุด ความห่างเหินทำให้เสี่ยวโย่วเจียมเนื้อเจียมตัว เลิกเรียกเขาว่าพี่ชาย และย้ายไปอยู่ที่เรือนคนรับใช้ . ( ซีเหมินไม่ได้ว่าอะไร เพราะคิดว่าเป็นการดีเหมือนกัน ถ้าเธออยู่กับเขาที่ตึกใหญ่ เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะห้ามใจไม่ให้ย่องเข้าหาเธอในยามวิกาลได้ อย่างน้อยการที่เธอไปอยู่ในที่ ๆ มีคนเยอะแยะ มันก็ทำให้เธอปลอดภัยจากเขา ) จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ในขณะที่ซีเหมินมัวกังวลใจในความปลอดภัยของเสี่ยวโย่ว เขากลับไม่ได้ตระหนักในภัยร้ายที่คุกคามเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย . การเป็นทายาทมรดกมูลค่ามหาศาลไม่ได้ทำให้คนรักเขาอย่างเดียว ในอีกด้านยังมีคนเกลียดและนึกอยากให้เขาตายไปเสียให้พ้น ๆ ทาง เรื่องราวมันเกิดขึ้น ในวันหยุดพักฤดูร้อนหลังจากเสี่ยวโย่วกลับมาได้ไม่นาน +++++++++++++++++++ หาดส่วนตัว ใต้หวัน กลิ่นบาร์บีคิวหอมฉุยลอยออกมาจากเตา . เสี่ยวโย่วหน้าเศร้าแอบมองพี่ชายที่นั่งจูบกับเพื่อนสาวตรงริมหาด พี่ผู้หญิงคนนี้สวยมาก เธออยู่ในชุดว่ายน้ำแบบทูพีซ อวดเรือนร่างที่ล้นหลาม อย่างที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนาจะมี เธอเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสวยแบบผู้ใหญ่ ส่วนเว้าส่วนโค้งนั้นเหมือนประดิษฐ์มาเพื่อความพึงใจของผู้ชาย . เสี่ยวโย่วก้มมองดูตัวเอง เธอยื่นปากน้อย ๆ ชุดวันพีซของเธอไม่สวยเอาเสียเลย แล้วรูปร่างของเธอก็เหมือนกับเด็กประถม ...บางทีถ้าเธอมีรูปร่างเป็นผู้ใหญ่ พี่ชายอาจจะสนใจมองเธอบ้าง . หลังจากที่เธอย้ายไปอยู่ที่เรือนคนใช้ เธอกับพี่ชายแทบจะไม่ได้เจอกันเลย หรือถึงบังเอิญได้เจอกันก็ดูเหมือนพี่ชายจะไม่ได้มองเธอสักครั้ง “ คุณหนูเสี่ยวโย่วคะ บาร์บีคิวไหม้แล้วล่ะค่ะ “ คนรับใช้สาวสะกิดเตือน “ อุ๊ย !.. “ แต่ว่ามันช้าเกินไป ไฟจากไม้บาร์บีคิวเลียมาถึงปลายนิ้วของเสี่ยวโย่วเสียแล้ว “ เป็นอะไรน่ะ “ จู่ ๆ คนที่เธอเข้าใจว่าไม่ได้สนใจเธอ ก็มายืนปรากฏกายอยู่ทางเบื้องหลัง “ ให้ฉันดูหน่อยสิ “ ซีเหมินสั่ง พลางคุกเข่าลงนั่ง .. เอื้อมมือไปจับมือของเสี่ยวโย่วขึ้นมาพิจารณา และนั่นเองเป็นเหตุให้ร่างเล็ก ๆ ของเสี่ยวโย่วเกิดเซเข้ามาประทะอิงกับอกของเขา ซีเหมินตัวแข็งเกร็งทันที การรับรู้ว่าร่างของเสี่ยวโย่วอยู่ในอ้อมอกและมองเขาด้วยแววตาไว้เนื้อเชื่อใจ . ทำให้ซีเหมินรู้สึกยิ่งกว่าหงุดหงิดใจ นับวันยายเสี่ยวโย่วน้อยกลายเป็นอันตรายต่ออารมณ์ของเขายิ่งนัก . ซีเหมินไม่เคยมีปัญหาในการควบคุมอารมณ์ปรารถนาเท่านี้มาก่อน ไม่ว่าจะกับผู้หญิงที่มีเรือนร่างเร้าใจมากมายแค่ไหน . แต่กับร่างที่พึ่งจะผ่านพ้นวัยแรกผลิมาไม่นานของเสี่ยวโย่ว กลับทำให้เลือดความต้องการของผู้ชายของเขา เดือดพล่านได้อย่างง่ายดาย “ คุณชาย ? “ เสี่ยวโย่วที่โดนโอบจากด้านหลัง เงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย “ อะไรอีกล่ะ “ ตอบเสียงห้วนเกือบเป็นกระชากใส่ “ คะ..คือว่า เสี่ยวโย่วไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ “ ( ค่อย ๆ ดึงมือเล็ก ๆ ของตัวเอง ออกจากการเกาะกุม ) ด้านซีเหมิน พอเห็นหน้าจ๋อย ๆ ของเสี่ยวโย่ว ก็ถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้น “ เอาล่ะ ถือซะว่าฉันขอโทษเธอก็แล้วกัน ฉันหงุดหงิดมากไปหน่อย . ไหนดูซิ เป็นอะไรมากไหม “ “ ..” ( เสี่ยวโย่วยื่นมือให้ ) “ พองขนาดนี้ . ยังบอกฉันว่าไม่เป็นอะไรอีกหรือ เสี่ยวโย่ว “ ซีเหมินขมวดคิ้วดุ ๆ เมื่อเห็นแผลไฟไหม้ที่นิ้วก้อยด้านซ้ายชัด ๆ เขาจูงมือเพื่อจะพาเข้าบ้าน ..เสี่ยวโย่วก้าวเดินตาม แต่ว่าเนื่องจากพี่ชายตัวสูงและก็ขายาวมาก ขาเล็ก ๆ ของเสี่ยวโย่วจึงก้าวตามแทบไม่ทัน .แล้วจู่ ๆ ซีเหมินก็หันกลับมาอย่างกระทันหัน . ขมวดคิ้วมองเสี่ยวโย่ว . ถอนหายใจ ก่อนจะช้อนอุ้มร่างเล็ก ๆ นั้นไว้ในวงแขนอย่างถนุถนอม “ เมื่อไรเธอจะโตเร็ว ๆ ซะทีนะเสี่ยวโย่ว “ เขารำพึงพลางจรดจมูกหอมแก้มอย่างอดใจไม่ได้ เสี่ยวโย่วยิ้มแก้มปริ มิได้เข้าใจความหมายโดยนัยนั้นแม้สักนิด . สิ่งที่เธอรู้ ก็คือ เธอกำลังจะได้พี่ชายที่แสนดีของเธอกลับมาแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ในบ้าน “ เอาล่ะ ที่นี้ก็ไม่ต้องไปช่วยใครเขาทำอะไรอีกล่ะ ถ้าหิวหรืออยากกินอะไรก็บอกให้คนอื่นทำให้ . เขาใจไหมเสี่ยวโย่ว “ หลังจากทำแผลที่ออกจะเวอร์ เพราะพันทั้งมือของเสี่ยวโย่วด้วยผ้าก๊อตทั้งม้วน เสร็จแล้ว ซีเหมินก็หันมากำชับ “ ค่ะ คุณชายซีเหมิน “ “ ทีนี้ออกไปตามลุงเฉินให้ฉันที บอกว่าฉันมีธุระอยากให้เขาจัดการโดยด่วน “ “ ค่ะ . คุณชายซีเหมิน “ เสี่ยวโย่วออกไปแล้ว ซีเหมินจึงเดินไปที่บาร์รินไวน์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง ละเลียดจิบมันทีละนิด เขามีเรื่องที่ต้องขบคิด และตัดสินใจ . การจะปล่อยให้สถานการณ์สองแง่สามง่ามเช่นนี้ดำเนินต่อไปมีแต่จะส่งผลร้ายกับเขา .เสี่ยวโย่วน้อยของเขากำลังเติบโตขึ้น เหมือนดอกไม้ที่แย้มกลีบเตรียมจะบานสะพรั่งและส่งกลิ่นหอม . อีกไม่ถึงปีหรอก คอยดูเถอะ เขาคงต้องปวดหัวกับเพื่อนชายที่มารุมล้อมน้องสาวตัวน้อยของเขาแน่ ๆ .. ( คิดมาถึงตรงนี้ ซีเหมินก็หน้าเครียดจัดในทันที ) --- ไม่ได้ !!... ฉันไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาจีบเสี่ยวโย่วเป็นอันขาด รอยยิ้มของเสี่ยวโย่วต้องเป็นของฉัน!--- ความรู้สึกหึงหวงรุนแรงเกิดขึ้นภายในใจ แค่เพียงคิดว่าเธออาจมีเพื่อนชายก็ทำให้ใจของซีเหมินแทบจะระเบิด มันไม่ใช่ความรู้สึกของพี่ชายที่หวงน้องสาว แต่เป็นความรู้สึกในฐานะผู้ชาย ผู้ชายคนหนึ่งที่พึงหวงสิ่งที่เป็นของตัวเอง ใช่แล้วความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในตัวของเสี่ยวโย่วมิได้จะพึ่งเกิดหรอก .. ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในทันทีที่เขาได้เจอเธอครั้งแรกที่ใต้ต้นไม้ในวันนั้น . แล้วซีเหมินก็ได้บทสรุป . ---- เธอจะไม่ใช่น้องสาวของฉันอีกต่อไป !.... แต่เธอจะเป็นผู้หญิงของฉัน เป็นของฉันคนเดียว เสี่ยวโย่ว !! ---- ดวงตาสีดำสนิทของซีเหมินเปล่งประกาย เขากำลังปลาบปลื้มกับข้อสรุปที่น่ายินดีนี้ ซีเหมินวาดแผนการต่อไปในใจ เขาคงต้องให้เวลาสำหรับเสี่ยวโย่วปรับตัวอีกสักหน่อย .. เธออายุน้อยมาก พึ่งจะอายุได้ 15 ปี ( นึกมาถึงตอนนี้ซีเหมินก็ยิ้มขำตัวเอง ) เขากลายเป็นโลลิคอน ที่นิยมเด็กอ่อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ . ยังจำได้ว่าเจอเธอเมื่อ 3 เดือนก่อนเขาแทบจะขย้ำเธอคาอกอยู่แล้ว ทำไมเด็กสาวตัวเล็กๆ ขนาดนั้นถึงได้มีอิทธิพลขนาดนั้นก็ไม่รู้ . --- ความรักน่ะสิ !---- คำตอบที่จู่ ๆ ก็ผุดขึ้นในจิตใจ ทำให้ซีเหมินเกือบสะดุ้ง ตั้งแต่เกิดมาผ่านผู้หญิงมานับร้อย คำ ๆ นี้ คือ คำที่เขาคิดว่าเป็นคำงี่เง่าที่สุดที่ไม่มีทางเป็นไปได้ . สิ่งที่ผู้ชายต้องการจากร่างกายของผู้หญิง ก็มีแต่ sex เท่านั้น แต่สิ่งที่เขารู้สึกต่อเสี่ยวโย่ว มันมีพลังมากกว่า . มีอิทธิพลเหนือฮอร์โมน และ ต่อมที่หลั่งเทสโทสเตอโรน เป็นสิ่งลี้ลับ และความงี่เง่าที่เรียกว่า . ความรัก ! เป็นครั้งแรกที่ซีเหมินยอมรับใจตัวเอง . เขารักเสี่ยวโย่ว ไม่ใช่ความรักของพี่ชาย แต่เป็นความรักของผู้ชาย เสี่ยวโย่วจะรู้สึกอย่างไรนะ ? เธอจะต่อต้านเขาหรือเปล่า ? เอาเถอะเขาจะค่อยๆให้เธอปรับตัวตอบรับกับความรู้สึกใหม่นี้ . จะสอนให้เธอรู้จักอารมณ์ของผู้ชาย จะสอนเธอให้คุ้นเคยกับสัมผัสของเขา ( ซีเหมินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อนึกถึงบทเรียนที่จะสอนเธอ ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 35 “ อย่างนั้นหรือ ตอนนี้ซีเหมินอยู่ที่นั่นสินะ “ “ ครับ ผู้หญิงของซีเหมินที่โดนไล่กลับมาเมื่อ 2 วัน ก่อนหัวเสียมาก เธอว่าซีเหมินไม่มิสิทธิเห็นเธอเป็นตุ๊กตาที่พอเบื่อก็เอาเงินฟาดหัวแล้วไล่เธอ เธอยังว่าที่ซีเหมินทำตัวแบบนั้นก็เพราะกำลังเปลี่ยนรสนิยมไปชอบเด็กอ่อน ๆ เพราะว่านอกจากเธอที่โดนไล่กลับมาแล้ว ทั้งคนใช้อีกตั้งขโยงก็โดนไล่มาหมดอีกด้วย . คงเพราะอยากจะใช้เกาะที่ว่าเป็น . เกาะสวาทหาดสวรรค์ น่ะครับ “ “ คงหมายถึงยายเด็กเสี่ยวโย่วนั่น “ “ ครับ.. ไม่ผิดแน่ “ “ งั้น ก็หมายความว่าตอนนี้ ซีเหมินอยู่กับเด็กนั่นตามลำพังสินะ ( ร่างบนเก้าอี้หมุนตัวกลับมา ) แกคงไม่ต้องให้ฉันบอกหรอกนะว่าควรจะทำอะไร “ ( มีเพียงรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม ที่เล็ดรอดจากเงามืดที่สลัวรางออกมาได้ ใบหน้าของผู้สั่งการยังคงปริศนา ?!.) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 36 บ้านพักส่วนตัว ห้องนอนของซีเหมิน เสียงคริ้งครั้งของเครื่องแก้วคริสตัลกระทบกัน เสี่ยวโย่วประคองอาหารเช้าหน้าตาน่ารับประทานมาวางไว้ที่โต๊ะเตี้ย ๆ เธอมองไปยังเตียง .ร่างใหญ่โตของพี่ชายยังคงซุกอยู่ในผ้าห่ม แล้วเสี่ยวโย่วก็หน้าแดง เธอรู้สึกร้อนฉ่าไปทั่วทั้งแก้ม . หมู่นี้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายกับเธอพัฒนาขึ้นอย่างแปลก ๆ แม้ว่าพี่ชายจะใจดีกับเธอเหมือนกับตอนที่เธอเป็นเด็ก แต่มีอะไรบางอย่างที่ต่างออกไปที่เสี่ยวโย่วอธิบายไม่ได้ หลายครั้งที่เธอมักจะพบแววตาที่จับจ้องมองเธออย่างไม่คลาดสายตา มีเปลวไฟแปลก ๆ ในแววตาของพี่ชายที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว . แถมสัมผัสโอบกอดของพี่ชาย “ เสี่ยวโย่ว .. “ เสียงแหบ ๆ อย่างคนที่พึ่งตื่นทักขึ้น ..ซีเหมินตื่นแล้ว แต่เหมือนเขาไม่อยากลุกเท่าไหร่ หัวยุ่ง ๆ ของเขายังคงอยู่บนศอกที่ตั้งชันข้างซ้าย เขายื่นมือมาตรงหน้าเป็นเชิงเรียกให้เธอเข้าไปใกล้ “ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ นี่ใจร้ายปล่อยให้พี่นอนหนาวคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หือม “ คนถาม ถามด้วยเสียงที่หยอกเอิน ( แต่คนเขียนหัวใจละลาย มันเซ็กซี่จนบรรยายเป็นตัวอักษรไม่ด้ายยยยยยยยยยยยย ) “ เสี่ยวโย่วลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าค่ะ “ บอกอย่างอาย ๆ แต่ก็ยอมปีนขึ้นเตียงไปนั่งข้าง ๆ ซีเหมินตบมือแปะบนผ้าห่มตรงหน้าตัก เป็นเชิงบอกว่า มานั่งตรงนี้จ้ะ ! เสี่ยวโย่วจึงกระเถิบไปนั่งหน้าตักอย่างว่าง่าย . “ อาหารคือสิ่งที่เธอต้องทำให้พี่ตอนเช้า ? พี่สอนเธอไว้อย่างนั้นหรือ ? “ ซีเหมินแกล้งขมวดคิ้วดุ ๆ เสี่ยวโย่วส่ายหน้า เธอยิ้มอย่างอาย ๆ ถึงยังไง เธอก็ยังปรับตัวไม่ทันกับความสนใจที่พี่ชายมีให้ต่อตัวเธอ “ ปล่าวค่ะ พี่ชายสอนว่า สอนว่า “ “ สอนว่าอะไร หือม์ “ คนถามถามไป แต่ตาน่ะจ้องอยู่ที่ริมฝีปากไม่มีคลาด “ สอนว่าต้อง morning kiss พี่ชายค่ะ “ “ อือม “ คนเป็นพี่ชายครางตอบ และคงไม่อยากรอให้เสี่ยวโย่วน้อยเริ่มก่อน เขาก้มหน้าลงสัมผัสกลีบปากอิ่มฉ่ำนั้นเสียเอง ริมฝีปากของเสี่ยวโย่วหวานกว่าความฝันของเขาเสียอีก กว่าเขาจะถอนจุมพิตที่สร้างความมัวเมายิ่งกว่าไวน์ดีกรีแรงนั้นได้ เสี่ยวโย่วน้อยของเขาก็สิ้นเรี่ยวแรงอยู่บนอกเสียแล้ว . แก้มเนียน ๆ ของเธออิ่มแดงด้วยบทเรียนบทแรก ปากเล็ก ๆ เจ่อนิด ๆ จนเกือบจะบวมเป่ง . เขานึกสบถด่าตัวเองที่ไม่ค่อยเป็นค่อยไป . ถ้าเสี่ยวโย่วขวัญเสียกับจูบครั้งนี้ เขาคงใกล้ชิดเธอได้ยากขึ้น “ เสี่ยวโย่ว ! เสี่ยวโย่ว คะ ? “ หลังจากควบคุมตัวเองได้อย่างยากลำบาก จึงแตะไหล่ปลุกร่างน้อย ๆ บนอกอย่างเบามือ “ คะ.. “ คนตอบ ยังไม่หายมึน เธอช้อนตาขึ้นมองใบหน้าที่ใกล้จนเกือบจะเป็นชิดด้วยความงุนงง “ ทานอาหารเช้ากันเถอะค่ะ “ ซีเหมินชวน ทั้งที่เขาไม่นึกอยากจะกินมันสักเท่าไหร่ เขาอยากกินเชอรี่ลูกน้อยบนตักเขามากกว่า ( * เชอรี่ .. มักเป็นสรรพนามที่ผู้ชายฝรั่งเศษ ใช้เรียก คนรักของตน หรือ บางทีก็ใช้เรียกเด็กสาวด้วยความเอ็นดูก็ได้ ) +++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:11:04 ]

ความคิดเห็นที่ 37 หลังอาหารเช้าผ่านไป .. ซีเหมินพาเสี่ยวโย่วเข้าไปในเมืองเพื่อจะหาซื้อของกิน และ เสื้อผ้า อีกนิดหน่อย เวลาพักร้อนเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว ซีเหมินอยากจะใช้เวลาให้เสี่ยวโย่วคุ้นเคยและรักเขาให้มากที่สุด เพื่อที่ว่ากลับไปถึงไทเปเสี่ยวโย่วจะไม่มองผู้ชายคนใดนอกจากเขา ด้านเสี่ยวโย่วเธอกำลังเดินเล่นอย่างเริงร่า นึกถึงพี่ชายที่เดินเข้าไปในร้านขายของชำเล็ก ๆ . ท่าทางเงอะงะของพี่ชาย เวลาที่คนขายถามว่าจะเอาอะไร ทำให้เธอนึกขำ ปกติแล้วพี่ชายจะมีคนซื้อของให้อยู่ตลอด แต่บังเอิญว่าตอนนี้ต้องอยู่กันลำพังเพียงสองคน ดังนั้นคนที่ต้องจ่ายตลาดจึงกลายเป็นเขา เพราะมัวแต่เดินดูนู่นดูนี่ เสี่ยวโย่วจึงไม่รู้ตัวเลยว่า เธอเดินมาไกลจากที่ซีเหมินซื้อของอยู่มากเท่าไหร่ จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงนี้ “ ครับ ผมจะจัดการให้แนบเนียนที่สุด ไม่ให้ตำรวจตามสืบได้ คุณชายคนนี้จะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกแน่นอนครับ “ บทสนทนา ทำให้เสี่ยวโย่วถึงกับตัวชาในทันที . ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อจู่ ๆ ลมทะเลที่บังเอิญพัดมา ได้หอบเอาเอกสารบนตู้โทรศัพท์มาตกอยู่เบื้องหน้า !!! . +++++++++++++++++++++++++++++ ตึก ! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ขาขาว ๆ ที่ลอดพ้นกางเกงขาสั้นหน้าร้อน ก้าววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต .. เสี่ยวโย่วได้ยินเสียงหอบหายใจของตัวเอง ได้ยินเสียงหัวใจที่ตีรัวอย่างกับกลองของตัวเอง .. และสาบานได้เลยที่ได้ยินเสียงหายใจ ของผู้ชายที่กำลังไล่ตามเธอมาด้วย ---ใครก็ได้ !.... ใครก็ได้ช่วยด้วยเถอะ .ผู้ชายคนนี้กำลังจะฆ่าพี่ชาย กำลังจะฆ่าคุณชายซีเหมินของเธอ--- หมับ ! ร่างของเสี่ยวโย่วถูกจับได้ ร่างน้อย ๆ ของเธอเซหลุน ๆ ไปด้านหลัง “ จะวิ่งหนีฉันไปไหน แม่หนูน้อย .. “ เสียงที่น่าขยะแขยงดังประชิดอยู่ริมหู มันค่อย ๆ หมุนร่างของเสี่ยวโย่วกลับไปเผชิญหน้า และเมื่อมันเห็นใบหน้าน่ารักของเสี่ยวโย่วเต็มตา แววตาหื่นกามของมันก็วาวโรจน์ด้วยจิตอกุศล “ แกจะทำอะไรน้องสาวฉัน !! “ มือหนาใหญ่ กระชากร่างผู้ชายคนนั้นออกจากเสี่ยวโย่ว มันผงะล้มลงคิดจะกระโจนเข้าใส่ก็ต้องหยุดคิด เพราะคนที่อ้างว่าเป็นพี่ชาย ตัวใหญ่อยู่ไม่ใช่น้อย “ ฝากไว้ก่อนเหอะ “ ( พูดประโยคผู้ร้าย แบบโบร๊าณ โบราณ แล้วก็วิ่งจากไป ) “ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ “ ผู้ช่วยเหลือหันมาให้ความสนใจกับสาวน้อย . และเมื่อเห็นกันถนัดตา เขาก็ฉีกยิ้มจนแทบจะถึงใบหู “ เสี่ยวโย่ว !... คุณเสี่ยวโย่ว จริง ๆ หรือครับ จำผมได้หรือเปล่า คนที่โยนลูกบาสมาถูกคุณ ทำให้คุณต้องไปอยู่ห้องพยาบาล ไงครับ ผม เสี่ยวกวาน“ ยื่นมือจะไปทำความรู้จัก ก็สังเกตเห็นหน้าซีด ๆ ของเสี่ยวโย่ว “ โทษนะครับ ผมตื่นเต้นไปหน่อย . ลืมไปว่าคุณพึ่งจะผ่านเรื่องไม่ดีมา ว่าแต่คุณเสี่ยวโย่วเป็นอะไรหรือเปล่าครับ “ เสี่ยวโย่วส่ายหน้า แต่สีหน้าก็ยังไม่สู้ดีนัก เสี่ยวกวานถือวิสาสะดึงมือเธอเพื่อที่จะเดินหลบเข้าไปในร่ม “ สีหน้าคุณไม่ดีเลย . คุณไปเจออะไรมาบอกผมได้นะครับ หรือว่าไอ้หมอนั่นทำอะไรคุณ !? “ เสี่ยวโย่วส่ายหน้าอีก เสี่ยวกวานเห็นหน้าของเธอเปื้อนดิน และที่มือเธอก็มีลอยถลอกอยู่ด้วย เธอคงหกล้มตอนวิ่งหนีไอ้บ้าหื่นกามนั่นกระมัง . เสี่ยวกวานหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดรอยดินบนแก้มเสี่ยวโย่ว แล้วจึงหยิบมือขึ้นมาจะเช็ดแผลให้ เปรี้ยง !!!..... เสี่ยวกวานกลิ้งหลุน ๆ ไปคลุกขี้ฝุ่นจากหมัดของใครบางคนทันที “ พี่ชาย !!! “ “ อย่ามายุ่งกับคนของฉัน !! “ ซีเหมินประกาศเดือด ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟ ความคุกรุ่นด้วยแรงอารมณ์สามารถทำให้เขาฆ่าผู้ชายคนนี้ได้อย่างง่ายดาย “ พี่ชายคะ อย่านะ “ มือน้อย ๆ ของเสี่ยวโย่วฉุดซีเหมิน ห้ามเขาไม่ให้เข้าไปทำร้ายผู้ช่วยเหลือของเธอ “ เสี่ยวกวาน . เธอไปก่อนนะ “ เมื่อเห็นท่าว่าพี่ชายคงจะไม่ฟังเธอเสียแล้ว เธอถึงหันไปบอกผู้ช่วยเหลือเพื่อนใหม่ของเธอ เสี่ยวกวานถึงจะมึนงง และรู้สึกโกรธอยู่มาก แต่เมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ของผู้หญิงที่เขาชอบ บวกกับ เข้าใจว่าพี่ชายของคุณเสี่ยวโย่วคงจะหวงน้องสาว ก็เลยยอมกลับไปก่อนอย่างว่าง่าย “ ครับ แล้ววันหลังเราค่อยคุยกันก็ได้ . สวัสดีนะครับ เอ่อ พี่ “ ยังไม่วาย ด้วยความสำนึกดีเลยหันมาลา ซีเหมิน แถมเรียกเขาว่าพี่เสียอีก ( -_-“ ) +++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 38 “ คุยกันงั้นหรือ ?? “ ดวงตาหรี่ต่ำ จ้องมองเสี่ยวโย่วที่ยืนเบื้องหน้า “ เธอรู้จักกับไอ้หมอนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ . “ น้ำเสียงเยียบเย็นของซีเหมินคาดคั้น “ พึ่งรู้จักค่ะ . เอ่อ .. ความจริงก็รู้จักกันมาก่อน ที่โรงเรียนค่ะ “ “ เอาให้มันแน่ เสี่ยวโย่ว . รู้จักกันแล้ว หรือ พึ่งรู้จัก “ เวลานี้ซีเหมินกำลังพาลอย่างเต็มที่ ไม่เท่านั้นเขากำลังนึกระแวงว่าเสี่ยวโย่ว ว่ากำลังจะปิดบังความสัมพันธ์ที่เธอมีต่อไอ้เด็กนั่น . ก็สิ่งที่เขาเห็นมันชวนให้เขาคิด เธอยอมให้มันจับมือถือแขนใกล้ชิดสนิทสนม ยอมให้มันเช็ดหน้า . --- ใช่แล้ว เสี่ยวโย่วกำลังโกหกเขาอยู่แน่ ๆ มีหรือที่คนพึ่งรู้จักเสี่ยวโย่วจะให้ความสนิทสนมถึงขั้นนั้น !!---- ด้านเสี่ยวโย่ว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมซีเหมินถึงได้โกรธเธอมากมายเรื่องเสี่ยวกวานนัก แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้ต้องรีบเตือนให้พี่ชายรู้ตัวก่อนว่ากำลังจะมีคนมาฆ่าเขา “ พี่ชาย เสี่ยวโย่วมีเรื่องสำคัญจะบอก . “ “ อย่าเบี่ยงประเด็นเสี่ยวโย่ว ตอบคำถามฉันมา “ ความโกรธเกรี้ยวไม่ได้มีแต่แค่ในน้ำเสียงของเขาอีกต่อไป ซีเหมินขว้างแก้วเหล้าในมือ ดังเปรี้ยง น้ำสีอำพันซ่านกระจายเต็มฝาผนัง --- เธอกำลังจะโกหกเขา --- “ พี่ชายคะ ” เสี่ยวโย่วทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว ไม่ใช่เพียงแต่อารมณ์ที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปของพี่ชายเท่านั้น ข่าวที่สำคัญของเธอก็กำลังคุกคามสมองน้อย ๆ ของเธอด้วย . เสี่ยวโย่วตัวสั่น “ พูดมาเสี่ยวโย่ว “ ซีเหมินพยายามจะระงับโทสะที่พลุ่งพล่าน เขาต้องใจเย็น ๆ เสี่ยวโย่วยังเป็นเด็ก . เธออาจมีความคิดแบบเด็ก ๆ อยู่ เขาผิดเองที่รู้ใจตัวเองช้าไป ปล่อยให้เธอมีเพื่อนชายเข้ามาใกล้ชิด “ เสี่ยวกวานช่วยเสี่ยวโย่วค่ะ จากผู้ชายที่คิดจะฆ่าพี่ชาย . จริง ๆ นะคะ “ “ หยุดได้แล้วเสี่ยวโย่ว “ ซีเหมินตวาด --- พอกันที ฉันจะไม่ยอมฟังคำโกหกจากปากเสี่ยวโย่วอีกแล้ว ฉันทนไม่ได้ เสี่ยวโย่วถึงกับกุเรื่องโกหกมาปกป้องไอ้เด็กเวรนั่น หล่อนรักมันไปแล้วใช่ไหม ? --- “ แต่ว่า . พี่ชายคะ .. “ “ ออกไป๊ .. “ ซีเหมินไล่เสี่ยวโย่ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ จะทำยังไงดีนะ จะช่วยพี่ชายอย่างไรดี “ เสี่ยวโย่วเดินกระวนกระวาย ในใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ จริงสิ โทรไปบอกลุงเฉิน ให้ลุงเฉินตามคนมาช่วย . ไม่สิ! โทรบอกตำรวจก็ได้ . ใช่ ! ตำรวจ “ เสี่ยวโย่วรีบวิ่งไปยังโทรศัพท์เพื่อหมุนเบอร์โทรอย่างเร็วไว . แต่แล้ว โทรศัพท์กลับใช้การไม่ได้ ..มันถูกตัด !!! แล้วเสี่ยวโย่วก็เห็นเงาที่ทอดเข้ามา ผู้บุกรุกไม่ทันได้เห็นเสี่ยวโย่ว . มันย่องตัวผ่านบานประตูขึ้นไปยังชั้นที่เป็นห้องนอน เสี่ยวโย่วใจเต้นตึกตัก เมื่อดันตัวแอบให้มากที่สุด หลังบานประตูที่บังร่างเธอเอาไว้ .. จวบจนกระทั่งมันลับหายไป เสี่ยวโย่วจึงวิ่งเต็มฝีเท้าไปหาซีเหมินที่ห้องนั่งเล่น “ พี่ชายคะ พี่ชาย “ เสี่ยวโย่วไม่รอให้ซีเหมินเอ่ยอนุญาต เธอโถมตัวเปิดบานประตู ซีเหมินหันมามองเสี่ยวโย่วด้วยความสงสัย เธอพยายามยื้อยุดเขาออกไป แล้วทันใดนั้นเอง ปัง !... ปัง !.... ปัง ! กระสุนก็แล่นมาเจาะฝาผนังข้าง ๆ หูของเขาอย่างฉิวเฉียด ! สิ่งที่เสี่ยวโย่วเตือนเขาเป็นความจริง !.... ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามจะเตือนเขาแล้ว ซีเหมินกับเสี่ยวโย่วพากันวิ่งไปยังป่าริมชายหาดหลังบ้าน ยังคงมีเสียงปืนยิงไล่หลังตามมาเป็นระยะ ๆ ที่ชายหาดลมทะเลกำลังหอบพายุลูกใหญ่ .เมฆดำทะมุน คลืบคลานมาปกคลุมทั่วทั้งหาดอย่างเร็วไว และเมื่อฝนตกลงมานั่นเอง ที่ซีเหมินและเสี่ยวโย่วเกิดพลัดตกลงไปในหลุมโดยธรรมชาติ ที่ถูกพรางตาเอาไว้ด้วยหญ้าที่ทับถมมานาน . พั่บ พั่บ พั่บ ( เสียงก้านมะพร้าวแก่ ๆ ก้านใหญ่ ที่ล่วงลงมาปิดหลุมไว้ ) “ หายไปไหนแล้ววะ “ มีเสียงตะโกนโหวกเหวกอยู่ด้านบน “ จะหายไปได้ยังไง หาดูให้ทั่ว งานนี้ถ้าไม่เห็นศพล่ะก็ ชวดเงินนะ:-) “ วายร้ายอีกคนพูดอย่างหัวเสีย แต่แล้วในที่สุดมันก็ล่าถอย เพราะสายฝนที่กระหน่ำเข้ามาอย่างไม่ลืมหูลืมตานั่น ------ flash come ---- ซีเหมินหลับตา น้ำค้างที่ชื้นแฉะเกาะอยู่ที่ขนตายาวของเขา ซีเหมินกระดกขวดเหล้าอีก ภาพในวันนั้นยังคงติดตา ภาพเสี่ยวโย่วที่มีด้ามไม้ปักคา . เสี่ยวโย่วที่ส่งยิ้มให้เขา แล้วพูดว่า “ พี่ชายไม่เป็นอะไรนะคะ “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 39 Scene 14 >>> สนามบิน-ไทเป <<< ตรงล็อบบี้สำหรับคอยผู้โดยสาร คนที่กำลังเดินผ่านไปมา ต่างก็อดไม่ได้ที่จะหยุดมองผู้หญิงหน้าตาสวยหวาน รูปร่างโปร่งระหง “ นั่น ใช่คุณฟานฟานหรือเปล่านะเธอ คนที่เป็นตำนานนางแบบใต้หวัน ที่ go inter น่ะ” “ อือม ก็คล้ายมากอยู่นะ.. แต่ว่าจะใช่เร้อ รายนั้นน่ะถึงจะไปดังอยู่มากที่ต่างประเทศก็เถอะ แต่ที่ใต้หวันเนี่ย คงไม่กล้ากลับมาหรอก ” “ อ้าว! ทำไมล่ะ ? ” ผู้ต้องตอบถอนหายใจ เธอเองก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับของฟานฟาน และเมื่อครั้งยังเด็กถึงกับตั้งความหวังว่าอยากจะเป็นนางแบบให้ได้อย่างนั้นบ้าง แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังคงเห็นภาพของหญิงสาวผู้นั้น เดินระเหิดระหง ลำคอตั้งตรง อยู่บนแคทวอล์ก “ ก็เพราะว่า บางทีคนเราก็มีอดีตกับสถานที่ ที่ไม่น่าจดจำอยู่น่ะสิ .” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ฟานฟาน ชะเง้อคอรอคอยด้วยความตื่นเต้น เธอไม่ได้เจอฟางหลันมานานแล้ว หลังจากงานแต่งงาน ฟานฟานต้องตามต่งซันไปยังที่ต่าง ๆ ปล่อยให้ฟางหลันอยู่บ้านคนเดียว แม้ว่าจะติดต่อทางโทรศัพท์กันบ้าง แต่การเจอหน้ากันก็น้อยจนนับครั้งได้ ยิ่งตอนฟางหลันเข้ามหาวิทยาลัย เธอสองพี่น้องก็ยิ่งห่างเหินกันมากขึ้น >>> ตรงgate ทางเดินออก <<< ( มีเสียงฮือฮา ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังชายหนุ่มหญิงสาว ที่กำลังจูบอำลากันอย่างดูดดื่ม ) มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร ถ้าฝ่ายชายจะไม่หล่อบาดจิตบาดใจ ใบหน้าที่สะอาดหมดจด ริมฝีปากสีชมพูสด และรัศมีที่เปล่งประกายนั่น ให้ดูยังไง ก็ไม่ใช่มนุษย์ปุถุชนยีนส์ธรรมดาเป็นแน่แท้ . ( ทัตสึโอะ Japan Idol ที่กำลังจะเดินทางมาเจรจา series ร่วมทุนระหว่าง ใต้หวัน– ญี่ปุ่น ) และจะไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจแต่ประการใด หากผุ้หญิงที่เป็นคู่เฟลิตอยู่นั้น จะไม่ใช่ .. “ ฟางหลัน !?? “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 40 Truddd .Truddd .Trudddd เสียงโทรศัพท์ของเจี้ยนหาวดังขึ้น เขาเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นด้วยความงัวเงีย เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้กลับบ้าน แต่มาอาศัยห้องของไจ่ไจ๋อยู่ . ด้วยเหตุผลว่าสะดวกและใกล้ หลังจากแยกกับคุณนายเถาหลิน เขาก็ไปนั่งดื่มเหล้าคนเดียวที่ VS PUB ที่จริงเขาโทรหาซู่หลง กับ ซีเหมิน แต่สองคนนั่นก็ดันปิดมือถือจึงติดต่อไม่ได้ ยูจิก็ติดถ่ายละคร . ส่วนเจ้า ไจ่ไจ๋น่ะเรอะ . เมื่อคืนตอนโทรศัพท์ไปหา . “ อือม์ ..จุ๊บ ฉันไม่ว่าง .จุ๊บ .ไว้ จุ๊บ .พรุ่งนี้ จุ๊บ .คุยกันนะ จุ๊บ ๆ ๆ อือม์ ! “ ขนาดรับโทรศัพท์ ไจ่ไจ๋ก็ยังไม่ยอมหยุดภารกิจ .ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าหมอนั่นกำลังจูบกับใคร? >>>เจี้ยนหาวนึกถึงไจ่ไจ๋ ไจ่ไจ๋นั้นถึงบุคลิกภายนอกดูจะเป็นคนขี้เล่น อัธยาศัยดี ยิ้มง่าย แต่ว่าเจี้ยนหาวรู้ดีว่า มันเป็นเพียงฉาบหน้าของไจ่ไจ๋เท่านั้น แต่ก่อนไม่ใช่ว่าไจ่ไจ๋จะมีบุคลิกแบบนี้ เจ้าหมอนั่นออกจะเป็นคนเงียบ ๆ ติดจะขรึม แทบไม่ยิ้มเลย และมนุษยสัมพันธ์การเข้าสังคมก็แย่แบบสุด ๆ --- ช่วยไม่ได้หรอกที่ไจ่ไจ๋จะเป็นแบบนั้น --- ( เจี้ยนหาวแค่นยิ้มนิดหนึ่ง รู้ดีถึงเหตุผลดังกล่าว ) ไจ่ไจ๋เป็นเด็กฉลาด ไม่สิต้องเรียกว่า ‘ฉลาดเป็นกรด’ .. เพราะเจ้าหมอนั่นสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์ที่บอสตันได้ตั้งแต่อายุ 15 ปี แต่สุดท้ายหมอนั่นก็ไม่ยอมไป ส่วนเรื่องผู้หญิงของไจ่ไจ๋น่ะรึ ? ( เจี้ยนหาวยิ้มที่มุมปาก ) ถึงไจ่ไจ๋จะอายุน้อยที่สุด แต่ประสบการณ์ไม่ได้เป็นรองใครเลย อาจจะเรียกได้ว่าเป็นถึงขั้นปรมจารย์เสียด้วยซ้ำ . เขาเคยถามถึงครั้งแรกของหมอนั่น “ ตอนอายุ 12 “ เจ้าไจ่ไจ๋ตอบมาหน้าตาเฉยแบบนี้แหละ ไจ่ไจ๋มีสาว ๆ มาพัวพันมากมาย ตั้งแต่ก่อนเข้าวงการแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยเห็นไจ่ไจ๋จะให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษ . จะว่าไปแล้วเจ้านั่นค่อนข้างจะเป็นคนเย็นชา ไม่เคยถนอมน้ำใจผู้หญิง อย่าว่าแต่จะเอาใจเลย ถึงเขาเองแม้จะสลัดผู้หญิงทิ้งในท้ายที่สุด แต่ช่วงเวลาที่คบกัน เจี้ยนหาวก็มักจะเอาใจผู้หญิงของเขาเสมอ และอาจเป็นเพราะไจ่ไจ๋มีหน้าตาน่ารักแบบเด็ก ๆ .สาว ๆ หลายต่อหลายคนจึงยังแวะเวียนมาอุ่นเตียงให้เจ้าไจ่ไจ๋อยู่บ่อย ๆ แถมยังไม่เคยนึกเคือง หากตอนเช้าไจ่ไจ๋จะไล่พวกเธออกจากห้องนอนอย่างไม่ใยดี รู้สึกพฤติกรรมเย็นชาของไจ่ไจ๋มาเปลี่ยนเอา ก็หลังจากไจ่ไจ๋จ้างครูมาสอนพิเศษที่บ้าน จู่ ๆ หมอนั่นก็ลุกขึ้นมาทำตัวเป็นชายหนุ่มแสนอบอุ่น ช่างเอาอกเอาใจ เลิกเที่ยวเตร่และตั้งใจเรียนอย่างน่าสงสัย ( ตอนนั้นเจี้ยนหาวไม่เข้าใจ ทำไมต้องเรียนวิชาวรรณคดี ? กับ ภาษาอังกฤษ ? ก็วิชาวรรณคดี ไม่ว่าจะมองแง่ไหนก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคณะวิศวที่เจ้านั่นสนใจจะเรียนต่อเอาเสียเลย แถมวิชาภาษาอังกฤษ ไจ่ไจ๋ก็พูดได้คล่องปรื๋อยังกับเป็นภาษาของตัวเองอยู่แล้ว ) แต่ว่าเจี้ยนหาวก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะเรื่องผู้หญิง เขาถือเป็นเรื่องส่วนตัวที่เพื่อนจะไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน แต่มาพักหลัง ๆ หลังจากที่ไจ่ไจ๋เลิกเรียนพิเศษนั่นแหละ ที่เจี้ยนหาวเริ่มรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ ไจ่ไจ๋ในเวลาที่อยู่กับพวกเขา จะเป็นเหมือนเดิม แต่หากเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้า หน้ากากไร้เดียงสาที่ฉาบด้วยรอยยิ้มหลอมละลาย จะปิดฉับลงมาทันทีโดยอัตโนมัติ เขาว่าเมื่อก่อนหมอนี่อ่านความคิดได้ยาก แต่เดี๋ยวนี้ความคิดของมันบางอย่างก็อ่านลำบาก ขนาดที่คนใกล้ชิดอย่างพวกเขาก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจ . หากถึงเวลาพวกเขาก็คงรู้ถึงเหตุการณ์ประหลาดนี้เองแหละมั้ง เจี้ยนหาวหยุดคิดในที่สุด รู้สึกปวดหัวขึ้นมาตะหงิด ๆ ไม่รู้ว่าเพราะเหล้าที่ดื่มไปเมื่อคืน หรือ เรื่องของไอ้มนุษย์เข้าใจยากไจ่ไจ๋กันแน่ Trudd .Truddd . Truddd เสียงโทรศัพท์มือถือ ยังดังต่อไป . เจี้ยนหาวสลัดผ้าห่มเดินตัวเปล่าหาเสื้อนอก ที่ไม่รู้เมื่อคืนไปสลัดทิ้งอยู่ตรงมุมไหน (คือ ปกติเหม่ยจั้วชอบนอนแบบไม่ใส่อะไร ติดนิสัยเดิม ๆ ตอนอยู่อเมริกา ) “ เหวย ! “ เจี้ยนหาวเปิดรับโทรศัพท์ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 41 “ ฟางหลัน ?.... ฟางหลันจริง ๆ หรือ “ ฟานฟานพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา จ้องมองร่างอวบขนาด 90 กิโลกรัมของน้องสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ฟางหลัน หันไปกระซิบกระซาบกับทัตสึโอะ ฝ่ายนั้นส่งยิ้มแฉ่งก่อนจะจูบแก้มนุ่มนิ่มแล้วหลบฉากไป ( เกือบไม่ทันปาปารัสซี่ ที่จู่ ๆ ก็พรวดพราดเข้ามาทางด้านขวาแน่ะ ) “ ใครน่ะฟางหลัน ? “ ฟานฟานถาม เมื่อในที่สุดก็ตั้งสติได้ “ ทัตสึโอะ ค่ะ ” ตอบแค่นั้นไม่ได้มีท่าทีจะขยายความถึงความสัมพันธ์ต่อแต่อย่างใด ฟางหลันปราดตามองหาคน ๆ นั้น “ เขาไม่มาหรือคะ ? “ “ ใคร ?.... อ๋อ คุณต่งซันน่ะหรือ เปล่าจ้ะ คุณต่งซันติดประชุมลูกค้าพี่ก็เลยมารับฟางหลันคนเดียว “ “ เหรอคะ “ ฟางหลันตอบไปงั้นเอง มองหน้าพี่สาวนิดหนึ่ง พี่ฟานฟานของเธอยังสวยเหมือนเดิม ไม่สิ ! สวยมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะสวยอย่างนี้นี่เล่า ‘เขา’ ถึงได้รักพี่ฟานฟานของเธอมาก ---ผู้ชายคนนั้นเขาอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ ภายใต้หลังคาเดียวกับผู้หญิงที่เขาเคยรักอย่างมากมาย รักจนกระทั่งกล้าเหยียบย่ำ กล้าทำลายความรักของเธอ .. ผู้ชายโหดร้ายคนนั้น เขาอยู่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน ?--- ฟางหลันสะกดกลั้นความเจ็บปวด ที่ตีวนเป็นเกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่า คลื่นแห่งความปวดร้าวที่ซัดกระหน่ำอยู่ในหัวใจ . เธอเตือนตัวเองว่าอย่าร้องไห้ การกลับมาครั้งนี้ของเธอมิใช่กลับมาเพื่อ พ่ายแพ้ ... แต่ทว่าเธอกลับมาเพื่อจะ ชนะ !!! --- ถึงคราวที่ คุณจะทำความรู้จักกับความเจ็บปวด บ้างแล้วล่ะ เจี้ยนหาว !!! --- ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:33:36 ]

ความคิดเห็นที่ 42 scene 15 >>>ตึก สำนักงานใหญ่ TVB <<< “ วันนี้ Romio คนไหนจะมาบ้างนะ . พักหลัง ๆ เนี่ยรู้สึกว่าจะอยู่กันไม่พร้อมหน้ากันเลย “ “ ก็น่านน่ะสิ .. แต่ก็นั่นล่ะนะ Romio Idol น่ะ เป็นระดับ super star ไปแล้วนิ่ ใช้เวลาไม่ถึง 2 ปี ก็ดังได้ขนาดนี้แล้ว .ไม่ธรรมดาจริง ๆ “ “ อ๊ะ ! นั่นคุณซิงหยูนี่ ไปแอบถามดีกว่า ได้ข่าวว่าวันนี้ทางญี่ปุ่นเขาก็จะเข้ามาคุยด้วยนี่ . ว่าแต่ ? .วันนี้อากาศก็ไม่ใช่ว่าจะหนาว คุณซิงหยูใส่ผ้าพันคอมาทำไมน่ะ ???? “ ++++++++ ในลิฟต์ ( มุ่งหน้าสู่ชั้น 17 ) ซิงหยู ขยับผ้าพันคออย่างอึดอัด โชคดีที่รีบปลีกตัวมาจากเพื่อนพนักงานด้วยกันมาได้ ที่จริงแค่เรื่องตอบตารางงานของ Romio ก็ไม่เป็นปัญหาสักเท่าไหร่ แต่ว่าไอ้สายตาสอดรู้สอดเห็นของสาวออฟฟิศนี่สิ +_+ ช่างน่าสะพรึงกลัวเสียจริง ๆ !! ซิงหยูขยับผ้าพันคอ แล้วส่องเงาดูกับกระจกภายในลิฟต์ เธอรู้สึกเป็นกังวล เมื่อเห็นรอยช้ำสีชมพูเป็นจ้ำ . เขาจงใจแกล้งเธอแน่ ๆ ก็รอยช้ำรอบลำคอของเธอมันมีมากเสียจน เหมือนกับว่าเธอกำลังเป็นโรคร้ายยังไงยังงั้น .. >>> ซิงหยูคิดถึงเรื่องเมื่อคืน --- flash back--- “ ทำไมถึงไม่รอผมละครับ ซิงหยู “ น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นเหมือนจะใส่ใจเธอเสียเต็มประดา แต่ซิงหยูรู้ดีว่ามันมีสิ่งซ่อนเร้นแอบแฝง “ คุณมีธุระอะไรก็ว่ามาดีกว่า “ ซิงหยูพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่เพียรฝึกมาอย่างดี หวังว่าคราวนี้จะใช้ได้ผลเหมือนทุกครั้ง ที่จริงซิงหยูไม่ใช่คนเข้มแข็ง หรือ เย็นชาอย่างที่แสดงออก ในทางตรงกันข้าม เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความมั่นใจ ขี้กลัว และ ขี้เกรงใจคนอย่างสุด ๆ แต่งานดูแลศิลปิน ทำให้ซิงหยูต้องสร้างบุคลิกขึงขัง เย็นชา เพื่อเป็นป้อมปราการสำหรับชนกับพวกเสือสิงห์กระทิงแรดในวงการ “ อือม์ ซิงหยูนี่ขี้ลืมจริง ก็ของตอบแทนของผมไงครับ ลืมแล้วหรือ “ “ อ้อ ! เรื่องนั้นเอง” ซิงหยูตีหน้าตาย ไขกุญแจเข้าบ้านในขณะที่ใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ “ พรุ่งนี้จะเอาไปให้ที่บริษัทก็แล้วกัน ..แล้วพรุ่งนี้ ไจ่ไจ๋แวะเข้าบริษัทด้วยนะ ตัวแทนจากญี่ปุ่นจะเข้ามาคุยเรื่อง series สำหรับ วันนี้ ราตรีสวัสดิ์ “ พูดจบก็ปิดประตูทันที ไม่เปิดโอกาสให้ไจ่ไจ๋แทรกตัวเข้ามาในบ้านได้ ซิงหยูหอบหายใจอย่างตื่นเต้น ในที่สุดก็รอดพ้นเงื้อมมือของปิศาจน้อยมาได้อย่างหวุดหวิด ค่อย ๆ ย่องไปแง้มดูจากม่านหน้าต่าง เห็นไจ่ไจ๋ยืนพิงประตูบ้าน เธอนึกเคืองท่าทางที่น่ามองของเขา แม้แต่แค่เขาแกว่งขาเล่นไปมา แล้วเงยหน้าขึ้น รับลมจากท้องฟ้า เธอก็แทบไม่อาจถอนสายตาไปจากเขาได้ ซิงหยูขยับกายไปมาอย่างอึดอัด เธอรอคอยอย่างใจจดใจจ่อให้เขาเดินจากไป เธอต้องการรู้ให้แน่ชัด ว่าอันตรายสำหรับคืนนี้ได้ผ่านพ้นไปแล้วอย่างแน่นอน . ไจ่ไจ๋ราวกับรับรู้ถึงออร่าแห่งความตึงเครียดของซิงหยู จู่ ๆ เขาก็หยุดแกว่งขวา แล้วหันหน้ามายัง หน้าต่างบานที่ซิงหยูแอบจ้องอยู่ ( ซิงหยูรีบหลบอย่างไว ) --- หวังว่า ไจ่ไจ๋ จะไม่ไเห็นนะ --- ซิงหยูแอบแง้มดูใหม่ ใจก็ยังเต้น ตึกตัก ! . ตึกตัก ! --- หายไปแล้ว ? . เขาหายไปแล้ว ..--- ซิงหยูเปิดม่านหน้าต่างให้กว้างขึ้น ชะเง้ออยู่สักพัก จนแน่ใจว่าเขาจากไปแล้วจริง ๆ .ซิงหยูนั่งบนโซฟาพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก . แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ ๆ ลิ้นนุ่ม ๆ ก็มาเลียอยู่หลังใบหูของเธอ !!! “ เมี๊ยว “ ไจ่ไจ๋น้อยครางพลางออเซาะเอาขนนุ่ม ๆ มาถูไถใบหน้าของซิงหยู ( มันขึ้นมาหมอบอยู่ตรงพนักโซฟา ในขณะที่ซิงหยูมัวแต่ตั้งอกตั้งใจดูไจ่ไจ๋นั่นเอง ) “ โธ่เอ๊ย ! ไจ่ไจ๋น้อยนั่นเอง .. ตกใจหมด ว่าไงหือม์เรา หิวอยู่ล่ะสินะ “ ซิงหยูลุกขึ้นไปหยิบอาหารแมวมาเทใส่ชาม . จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ .เธอค่อย ๆ ถอดเอาคอนแทคเลนส์ออกอย่างถนุถนอม สายตาเธอสั้นมาก ประมาณ 550 ดังนั้นพอซิงหยูถอดคอนแทคออก โลกทั้งโลกจึงพร่าเลือนราวกับยตกอยู่ในหมอกควัน . ซิงหยูเปิดน้ำใส่อ่าง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าลืมเปิดเทปฟังเพลงโปรด เธอเดินไปยังส่วนที่เป็นห้องนอน การเดินโดยไร้แว่นตาไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเธอเลย เพราะถึงแม้เธอจะไม่เห็นภาพทั้งหมด แต่วัตถุที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้เธอรู้ว่าเธออยู่ตรงไหนของบ้าน ซิงหยูก้มมองหาแผ่น CD มันหาไม่ยากเพราะมักจะวางอยู่บนเครื่องเล่นอยู่เสมอ เธอหยิบมันขึ้นมามองนิดหนึ่ง (ภาพของชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มหลอมละลายคนเดิม) .ถึงยังไงไจ่ไจ๋ตอนเป็น Idol ก็น่ารักจนเธออดหลงปลื้มไม่ได้ เพลง make a wish คลอขึ้น ซิงหยูนวดต้นคอเบา ๆ ก่อนจะขยับกายปลดกระโปรงออก นิ้วมือแตะแกะกระดุมเม็ดบนของเสื้อ “ ฟ่อออออ แควก ! แควก ! “ --- เสียงไจ่ไจ๋น้อยขู่อะไรสักอย่างหรือเปล่านะ ? --- ซิงหยูพยายามเงี่ยหูฟังใหม่ ท่ามกลางเสียงเพลง และน้ำไหล แต่เธอก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย ซิงหยูปลดเสื้อออกในที่สุด ร่างบางของเธอซ่อนรูปไว้มากพอสมควร ความอิ่มเต็มแห่งวัยสาวของซิงหยูนับว่าสคราญชวนตกตะลึง สรีระอ้อนแอ้น เอวกิ่วโค้ง และเรียวขาเพรียวสวย ไม่ได้ทำให้ซิงหยูสวยน้อยไปกว่าดาราสาวคนไหน ในทางตรงกันข้าม เธองดงาม เสียยิ่งกว่าคำว่า งดงาม ด้วยซ้ำ . แต่ถึงอย่างนั้นร่างที่งดงามของซิงหยูก็ถูกปกปิดไปด้วยเสื้อผ้าเฉิ่มเชยได้อย่างเนียนสนิท แล้วจู่ ๆ ซิงหยูก็รู้สึกราวกับความอึดอัด และ ความร้อนแผ่ซ่านอยู่ในอากาศ เธอมองหาเสื้อคลุมที่ควรจะอยู่ปลายเตียง . แต่ว่าก็หามันไม่เจอ เธอขยับไปทางขวานิดหนึ่งเห็นเงาขาว ๆ ตรงที่ควรจะเป็นเสาที่ใช้แขวนเสื้อและหมวก “ อยู่นี่เอง “ ซิงหยูหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม แล้วเดินไปยังห้องน้ำ พลางฮัมเพลง make a wish อย่างอารมณ์ดี ไม่ได้รู้ตัวเล้ย ! ว่าอันตรายน้อย ๆ ได้คลืบคลานเข้ามาในบ้านของตัวเองแล้ว ( เสาที่เห็นจริง ๆ แล้วเป็นไจ่ไจ๋ที่ยืนถือเสื้อคลุมอยู่ต่างหาก ) จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:36:50 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ไจ่ไจ๋ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของซิงหยูอย่างข่มใจ ภาพยวนใจเมื่อสักครู่ทำเขาเสียศูนย์อยู่ไม่ใช่น้อย . ถึงเขาจะเคยเห็นผู้หญิงเปลือยกายต่อหน้ามาเป็นร้อย ๆ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่สร้างความทรมานใจมากเท่าครั้งนี้ ทั้ง ๆ ที่ซิงหยูก็ไม่ถึงกับตัวเปล่าเปลือย ยังมีปราการอีกตั้งสองชิ้นที่ปิดบังสายตาของเขาเอาไว้ แถมไอ้สองชิ้นที่ว่าก็ไม่ได้เซ็กซี่อะไร ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นมาเห็น อาจบอกว่าสามารถทำให้หมดอารมณ์ได้โดยง่าย ไจ่ไจ๋ยังนึกฉงนอยู่ว่า ซิงหยูไปขุดเอาชุดชั้นในคุณป้าสองตัวนั่นมาจากไหน .. แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ อารมณ์ผู้ชายของไจ่ไจ๋ก็ยังพลุ่งพล่านเดือดปุด ๆ อยู่ดี แกรก .แกรก แกรก เสียงตะกายกระจกของไอ้แมวไจ่ไจ๋นั่นเอง ตอนนี้มันมายืนส่งสายตาอาฆาตพลางส่งเสียงขู่ฟ่อ ๆ ที่ไม่ได้ยินอยู่นอกหน้าต่าง ไจ่ไจ๋แกล้งเดินวนไปรอบ ๆ พลางส่งยิ้มเยาะเย้ย ใส่มัน . ยังแค้นไม่หายที่มันตะกายข่วนมือเขาจนเลือดออกซิบ --- ไอ้แมวบ้า ซิงหยุน่ะเป็นเจ้านายแกนะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า .หวงยังกับซิงหยูเป็นแฟนแกอย่างนั้นแหละ .เอ.. คิดไปคิดมา ฉันเป็นคนซื้อแกให้ซิงหยูนี่หว่า ถ้าจะนับกันจริง ๆ ฉันต่างหากที่เป็นเจ้านายแก หนอย ! ทำเป็นความจำเสื่อม กล้าข่วนมืออันแสนบอบบางของฉันเรอะ !! --- แล้วไจ่ไจ๋ก็สังเกตเห็นว่ายิ่งเขาขยับใกล้ที่นอนของซิงหยูเท่าไหร่ ไอ้แมวไจ่ไจ๋ก็ยิ่งตะกายกระจกมากขึ้นเท่านั้น . เขายักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ พลางทำท่านอนคลอเคลียบนที่นอนของซิงหยู . กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไร พิลึก ๆ ซิงหยูก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วน่ะแหละ ซิงหยูร่างเปียกโชก ผมที่ยาวสวยมีหยดน้ำเกาะพราวพราย เสื้อคลุมแหวกน้อย ๆ เห็นเนินอกขาววอบแวบบ้างประปราย ไจ่ไจ๋ลุกขึ้นนั่ง กอดอกมองดูซิงหยูอย่างสบายใจ ตอนนี้เขาค่อนข้างจะควบคุมอารมณ์ได้เหมือนเคยแล้ว แกรก .แกรก .แกรก เสียงแปลก ๆ ทำให้ซิงหยูเอะใจ เธอหันไปยังหน้าต่าง มีร่างปุกปุยเลือนราง ?? “ ซิงหยู “ เสียงเรียกชื่อข้างนวลแก้ม ทำให้ซิงหยูสะท้านเยือก เธอจำเสียงของเขาได้ “ ไม่ดีเลยนะครับ .เบี้ยวของรางวัลของผมเนี่ย “ ซิงหยูหมุนตัวกลับเพื่อจะพบว่าร่างของเธอตกอยู่ในอ้อมกอดอันเหนียวแน่นของเขา “ จะ- ไจ่ ไจ๋ เข้ามาได้ยังไง “ “ ของรางวัล ของผมล่ะ “ นอกจากจะไม่ตอบ คนทวงของรางวัลยังขยับมือลูบวนเบื้องหลัง และซุกจมูกกับพวงแก้มอิ่มนิ่มของเธอ “ ยะ- หยุด นะไจ่ไจ๋ .ก็บอกว่าจะเอาไปให้ที่บริษัทยังไงล่ะ “ ซิงหยูยันหน้าอกของเขาออก เธอต้องรีบไล่เขาไปโดยไว ประสบการณ์ครั้งที่แล้วเตือนเธอว่าอย่าปล่อยให้เขาชิดใกล้ ไจ่ไจ๋ ยิ้มที่ริมฝีปาก ดวงตาเต้นระริก “ รู้ไหมครับซิงหยู การให้รางวัลผมที่บริษัทมันก็เป็นอะไรที่เร้าใจผมอยู่หรอก แต่ว่า . คุณรู้หรือเปล่าครับ ว่าคุณต้องให้รางวัลผมแบบไหน “ ตอนแรกซิงหยูก็ไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาก้มหน้ามาประทับริมฝีปาก บังคับกลีบปากของเธอให้เผยอออกเพื่อรับจุมพิต .และการรุกราน ควานหา ของรางวัลของเขาเป็นไปอย่างดูดดื่ม เร่งเร้า . นั่นแหละ เธอจึงตระหนักว่า เธอไม่ควรจะให้รางวัลกับเขา ไม่ว่าในที่ใด ๆ ไจ่ไจ๋กดจูบบนซอกคอนุ่มละมุน มือของเขาละไล้สำรวจผิวเนื้อนุ่ม ๆ ภายใต้เสื้อคลุมผ้าขนหนู ซิงหยูแทบช่วยตัวเองออกมาจากความหอมหวานที่น่าปรารถนานั้นไม่ได้ สัมผัสของไจ่ไจ๋สร้างความรู้สึกที่ดี .และมันดีจนเกินไป . เธอปรือตานิด ๆ เผื่อว่าความเป็นจริงจะสามารถฉุดเธอออกจากภวังค์หวานได้ Tid Tadid..tadid tadii..tii .. ( เสียงโทรศัพท์มือถือของไจ่ไจ๋ ) ซิงหยูรู้สึกตัวในทันที ความอุ่นซ่านผ่าวร้อน และความละอายใจ จู่โจมอย่างไม่ปราณี เธออยู่ในอ้อมกอดเขา เสื้อคลุมไม่ได้ทำหน้าที่อย่างที่ควรจะเป็น รอยแยกทั้งด้านหน้าเผยให้เห็นเรือนร่างสีขาว ไจไจ๋กดรับโทรศัพท์ ..แต่ริมฝีปากร้อน ๆ ของเขายังมิได้ผละไป “ อือม์ (ไจ่ไจ๋ส่งเสียงคราง ขณะที่ยัง กดจูบหนัก ๆ ตรงลำคอ ..ซิงหยูเริ่มดิ้นรน ฉันไม่ว่าง ( ไจ่ไจ๋เปลี่ยน กลับมากดจูบเรียงร้อง มือของเขาไล่ต่ำไปเค้นคลึงแถวต้นขาด้านใน ซิงหยูเผยอปากตกใจ ไว้ .. ( ไจ่ไจ๋ได้โอกาสแทรกลิ้นเข้าไปชิมรส ของเกสรด้านในอีกครั้ง พรุ่งนี้ .( ยังละเลียดชิมความหวานแถวริมฝีปากบาง อย่างอ้อยอิ่ง คุยกัน .( ไจ่ไจ๋ปิดโทรศัพท์แล้ว และยิ้มอย่างพึงใจเมื่อเห็นแววตาที่ฉ่ำหวานของซิงหยูใกล้ ๆ เขากดจูบอย่างเร่าร้อนอีกครั้งบริเวณที่ควรจะเป็นที่อยู่ของหัวใจ ) อือมม์ ..( เสียงซาตานร้ายยังคงครางต่ำอย่างสุขใจในของรางวัล ) ---- flash come --- ซิงหยูยืนหน้าซีด ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอหลับ หรือ เป็นลมไปตอนไหน และ หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง เธอรู้แต่ว่าพอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ซาตานร้ายไจ่ไจ๋ก็ยังนอนกอดเธออยู่ โชคดีนะที่เธอสามารถหลบออกมาได้ก่อนที่เขาจะตื่น กิ๊งงงง . ( ประตูลิฟต์เปิดออก ตัวเลขคือ ชั้น 4 ) “ สวัสดีตอนเช้าครับ . ซิงหยู “ หาใช่ใครที่ไหนไม่ ก็พ่อซาตานตัวร้ายที่ซิงหยูพึ่งจะชิ่งหนีออกมานั่นเอง +++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คฤหาสน์ ซีเหมิน . “ ตั้ง 40 องศาแน่ะ . คุณชายไปทำอะไรของเขามานะ “ เสี่ยวโย่ว มองดูปรอทวัดไข้ เสร็จแล้วก็หันมามองหน้าคนที่กำลังเป็นไข้ด้วยความเป็นห่วง “ อือม์ . เสี่ยวโย่ว . อือม์ “ “ ขา “ เพราะนึกว่าเขากำลังเรียกเธออยู่ เสี่ยวโย่วก็เลยไปดูใกล้ ๆ . แต่แล้วก็รู้ว่าเขากำลังละเมอ เพราะบนใบหน้าเขาตอนนี้มีเหงื่อผุดพราย ซีเหมินกระสับกระส่ายถีบผ้าห่มออก เสี่ยวโย่วหยิบกาละมังชุบน้ำ บิดผ้าหมาด ๆ แตะบนใบหน้า .ขยับปลดกระดุมเสื้อด้านหน้าของซีเหมิน --- คุณหมอน่าจะมาได้แล้วนะ ลุงเฉินโทรไปตามแล้วนี่นา สีหน้าของคุณชายดูไม่ดีเลย --- เสี่ยวโย่ว บิดผ้าอีกครั้ง และเช็ดมันบนแผงอก ที่ชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ หมับ !! จู่ ๆ มือของซีเหมินก็คว้าข้อมูลของเสี่ยวโย่วแน่น “ คุณชายฟื้นแล้วเหรอคะ “ เสี่ยวโย่วถามด้วยความตื่นเต้น . มองดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมายังเธอ ซีเหมินลุกขึ้น และฉุดเสี่ยวโย่วเข้าไปใกล้ ด้วยความไวขนาดนั้นเสี่ยวโย่วไม่มีโอกาสได้เอะใจ กว่าจะรู้ร่างร้อน ๆ ของเขาก็แนบชิด .ริมฝีปากอุ่น ๆ ประกบมายังริมฝีปากอิ่มของเธออย่างเอาแต่ใจ “ คะ คุณชาย “เสี่ยวโย่วผลักร่างของซีเหมิน เขาล้มผึ่งกลางเตียงในทันใด และไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวแม้แต่น้อย เสี่ยวโย่วนั่งหอบหายใจ มองร่างของซีเหมินที่เหมือนจะไม่รับรู้เรื่องใด --- เขาละเมออีกแล้ว คงฝันว่าจูบกับใครสักคนอยู่กระมัง . ก็คุณชายน่ะ .--- ( เสี่ยวโย่วนึกถึงบรรดาผู้หญิงของซีเหมิน ) “ คุณชายอาการเป็นยังไงบ้างครับ ? ” คุณหมอหนุ่มที่ไม่รู้ว่าเข้ามาแต่เมื่อไหร่ ยืนขยับแว่นไปมา ทางเบื้องหลัง --- ตายจริง เมื่อกี้คุณหมอซางหย่วนเห็นหรือเปล่านะ ถ้าเห็น --- “ คุณเสี่ยวโย่วคงเช็ดตัวให้ คุณชายแล้ว “ ซางหย่วนหันไปพิจารณากาละมัง กับปรอทที่อยู่ข้างเตียง เสี่ยวโย่วสังเกตว่าเขาไม่มีท่าทีแสดงความผิดปกติอื่นใด จึงแอบถอนหายใจเบา ๆ “ ค่ะ .. คุณชายไข้ขึ้นสูงค่ะ . 40 องศา “ ซางหย่วน ทาบหูฟังกับหน้าอก และตรวจเช็กอะไรกุกกักอยู่สักพัก ก็หันมาบอกกับเสี่ยวโย่ว “ คุณชายซีเหมินไม่เป็นอะไรมาก เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา . อย่าเผลอเอาไก่ เอาไข่ให้เขากินเป็นอันใช่ได้ ไม่งั้นไข้หวัดธรรมดา อาจจะกลายเป็นไข้หวัดนกไป “ ซางหย่วนพูดติดตลก เสี่ยวโย่วอมยิ้ม “ เดี๋ยวผมสั่งยาไว้ให้ คุณก็ให้ลุงเฉินตามไปเอาที่โรงพยาบาลก็แล้วกันนะครับ .” “ ขอบคุณมากค่ะ “ เสี่ยวโย่วรับกระดาษแผ่นเล็ก ๆ จากนั้นจึงเดินออกมาส่งซางหย่วนที่รถ เสียงโทรศัพท์มือถือ hear we are ดังขึ้น “ ค่ะ .คุณซิงหยูหรือคะ คุณชายไม่สบายค่ะ .เป็นไข้นิดหน่อยค่ะ . ค่ะ งั้นรบกวนด้วยนะคะ “ ++++++++++++++++++++++++ บนรถซางหย่วน ชายหนุ่มปลดแว่นตาออก .ดวงตาของเขาหรี่ลง ภาพของซีเหมินกับเสี่ยวโย่วที่กอดจูบกันไม่ได้หลุดพ้นไปจากสายตาของเขา . “ คุณชาย กับ คนรับใช้งั้นหรือ .หึ “ ซางหย่วนหัวเราะเย้ยหยันอยู่ในลำคอ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 45 Scene 16 ซิงหยู : “ คุณชายซีเหมินมาไม่ได้ค่ะ คุณเสี่ยวโย่วบอกว่าคุณชายไม่สบาย “ เจ๊ไฉ : “ ตายจริง ! แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า “ ซิงหยู : “ คุณเสี่ยวโย่วบอกว่าเป็นไข้หวัดธรรมดาค่ะ ตามคุณหมอไปดูอาการแล้ว “ “ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี (เจ๊ไฉถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อนึกถึงปัญหา สาวสูงวัยก็ต้องถอนหายใจด้วยความหนักใจอีกคำรบ ) เฮ้อ ! .. จะว่าเจ๊เห็นแก่ตัวก็ว่าเถอะนะ แต่เจ๊น่ะภาวนาให้คุณชายหายป่วยเร็ว ๆ .. เรื่องโฆษณาถึงทางนั้นจะบอกว่ายังรอคุณชายซีเหมินอยู่ แต่ถ้าเลย 1 เดือนนี้ไปก็จะฟ้องเอาค่าเสียหาย สัญญาทางเราก็เซ็นต์ไปแล้วเสียด้วยสิ ( เจ๊ไฉ กุมขมับอย่างเหนื่อยใจ ) เรื่องนี้ เจ๊ก็คงต้องฝากเธอด้วยล่ะนะ “ “ ค่ะ “ ซิงหยูรับคำด้วยสีหน้าเรียบ ๆ “ แล้วตกลงว่าวันนี้ฝ่ายRomio ก็มีแค่คุณชายไจ่ไจ๋ กับ คุณชายเจี้ยนหาวล่ะสินะ “ “ ค่ะ “ “ แล้วทางญี่ปุ่นล่ะ ได้ข่าวว่าทัตสึอุคุงมาเองหรือ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++ >>> หน้าตึก TVB . ผู้จัดการของทัตสึโอะ : “ ทัตสึโอะซัง ฟังผมบ้างหรือเปล่า ต่อไปนี้คุณจะแอบไปไหนมาไหนโดยไม่มีบอดี้การ์ดไม่ได้นะครับ “ ทัตสึโอะ : “ผมเข้าใจแล้ว“ ( ตอบรับไปงั้น ๆ เองเพื่อตัดความรำคาญ ผู้จัดการพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับการประชุม แต่ทัตสึโอะไม่ได้สนใจฟัง เขากำลังนึกถึงฟางหลัน ) ---- ฟางหลันคงไม่เป็นไรนะ ---- ถึงจะบอกตัวเองอย่างนั้น แต่พอนึกถึงใบหน้าเย็นชาของฟางหลัน เขาก็อดนึกเป็นห่วงเธอไม่ได้ ทัตสึโอะรู้จักฟางหลันมานานมาก ตั้งแต่สมัยเขาเรียน high school อยู่ที่อเมริกา เมื่อตอนที่ฟางหลันย้ายเข้าโรงเรียนมาใหม่ ๆ ได้สร้างความฮือฮาในหมู่นักเรียนชายอยู่ไม่ใช่น้อย . ก็ทำไมจะไม่เป็นเช่นนั้นล่ะ . ในเมื่อฟางหลันนับได้ว่าเป็นเด็กหญิงที่งดงามที่สุด และอาจเป็นสาวน้อยที่น่าปรารถนาที่สุดในอีกไม่กี่ฤดูหนาวข้างหน้า .ฟางหลันมิได้มีแต่รูปโฉมน่าตื่นตาเท่านั้น ความสดใส และความจริงใจของเธอก็เป็นเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทานได้ . แน่นอนแม้แต่ตัวทัตสึโอะเองก็หลงรักเด็กหญิงฟางหลันอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเช่นกัน เขาจำได้ว่าฟางหลันอ่อนหวานมากแค่ไหน และไร้เดียงสามากเพียงไร . เธอมองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยดวงตาที่บริสุทธิ์สวยงามมากเพียงไหน ...ทัตสึโอะไม่รู้เลยว่าความไร้เดียงสาของเธอจะถูกทำลายอย่างง่ายดาย กับสิ่งที่เธอเรียกมันว่า “ ความรัก “ ( ทัตสึโอะถอนหายใจ ) รู้ดีว่าเหตุผลใดจึงนำฟางหลันกลับมาในวันนี้ และถึงเขาจะไม่เห็นด้วยและอยากทัดทานเธอมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะทำได้ .. ฟางหลันเปลี่ยนไปแล้ว .จากสาวน้อยไร้เดียงสา ได้เติบใหญ่เป็นไฟพะเนียงที่เร่าร้อน เกินกว่าที่ใครจะต้านทานไหว . เขาภาวนาแต่ว่า ไฟของเธอจะเผาผลาญศัตรูฝ่ายตรงข้ามอย่างที่เธอตั้งใจ . เพราะมิเช่นนั้นแล้ว ไฟที่ร้อนแรงกว่าอาจจะเผาไหม้ จนไม่สามารถกู้คืนหัวใจที่บอบช้ำของเธอกลับคืนมาได้ตลอดกาล ++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 46 บรืน !.....บรืน !... บรืนนนนนนนนนนนนนนน ( เครื่องยนต์ V8 AMG supercharge นูบีรา แดวู ของคุณชายอู๋เจี้ยนหาว กระชากแล่นมาตามทางด่วน ) ข่าวการกลับมาของฟางหลันสร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นกับเจี้ยนหาวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน .. ทั้ง ๆ ที่เขาคิดว่าได้ลืมเธอไปแล้ว .แต่ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์ เจี้ยนหาวก็ไม่อาจสงบจิตสงบใจได้ --- ยายเด็กบ้าทำไมฉันถึงลืมเธอไม่ได้นะ ทุก ๆ ครั้งที่ฉันจะมีอะไรกับใคร ทำไมเงาของเธอถึงยังตามหลอกหลอนฉัน--- (เป็นคำถามที่เจี้ยนหาวเคยถามตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ) -----เป็นเพราะฟางหลันสวยหยาดเยิ้มเกินเด็กสาวทั่วไปไงล่ะ และเพราะฟางหลันมีรูปร่างยั่วยวนราคะของผู้ชายจนเกินไป ใช่แล้วเพราะเป็นอย่างนั้นแหละเขาถึงไม่สามารถลืมหล่อนได้ ---- (เจี้ยนหาวพยักหน้าหงึกหงักพึงพอใจกับคำตอบของตัวเอง) เขานึกถึงฟางหลัน . นึกถึงดวงตาสีสนิมอันทรงเสน่ห์ นึกถึงรูปร่างอรชรที่นอนแนบกาย ความไร้เดียงสาของฟางหลันเป็นเหมือนยาเสพติด ที่เขาไม่อาจลืมเลือนได้ เจี้ยนหาวกระหยิ่มยิ้มจำบทพิศวาสอันเร่าร้อนที่เขาเป็นคนแรกที่สอนหล่อนเอาไว้ . ------น่าตลกชะมัดที่ฟางหลันมีความคิดอยากจะเป็น ‘ เจ้าสาว ‘ ของเขา แต่ว่า ก็ต้องขอบใจ ไอ้สิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ งี่เง่า นั่นล่ะนะที่นำพาหล่อนมาเป็นเหยื่อพิศวาสที่แสนโอชะแก่เขา--- +++++++++++++++++++++++++++++++++ “ ฉันจะไม่มีวันโง่อีกแล้วล่ะ คุณชายเจี้ยนหาว .. ไม่มีวันโง่อีกแล้ว “ ฟางหลันประกาศกร้าวในหัวใจ เธอมายืนอยู่ในห้องที่พี่ฟานฟานบอกว่าเป็นห้องนอนของเขา . ที่จริงพี่สาวเธอบอกว่าเจี้ยนหาวไม่เคยกลับมานอนบ้านนี้อีกเลยนับตั้งแต่เธอย้ายกลับมาอยู่ไทเป แต่ถึงอย่างนั้นฟางหลันก็ยังกวาดตามองทุกอย่างด้วยสายตาอาฆาต . อารมณ์รุนแรงปวดร้าวจู่ ๆ ก็ไหลขึ้นมาจุกลำคอ ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องล้วนแต่สะท้อนความเป็นตัวตนของเขา ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพ กลิ่นน้ำหอม แม้แต่เตียงสี่เสาทรงวิคตอเรียที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง . มันก็แทบไม่ผิดเพี้ยนกับห้องในคอนโดของเขาที่นิวยอร์ก ความทรงจำเก่า ๆ ไหลกลับมาราวกับภาพนั้นมาซ้อนทับ กับเตียงที่อยู่เบื้องหน้า --- flash back --- “ รับมันเข้าไปในปากฟางหลัน “ คำสั่งของเจี้ยนหาวเป็นไปอย่างแสนเฉื่อยชา “ ตะ . แต่ว่า “ ฟางหลันอ้ำอึ้งมอง ‘ สิ่งนั้น ‘ ของเขา . ( ขณะนี้เธอนั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขา ในขณะที่เจี้ยนหาวนั่งอยู่บนเตียง ) เจี้ยนหาวปรายตามองอย่างเบื่อหน่าย เขากระดกว็อดก้าลงคออีกครั้ง “ ไหนบอกนักว่ารักฉันนักรักฉันหนา ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้ . ถ้าคิดจะเป็นผู้หญิงของฉันก็ต้องทำมัน ถ้าไม่ทำก็ออกไปได้แล้ว ฉันไม่คิดจะมีความสัมพันธ์กับเด็กทารกที่ไม่รู้ประสา หรอกนะ “ “ ทะ ทำ ค่ะ ทำ “ ฟางหลันรีบพูดอย่างตะกุกตะกัก ไม่ยอมหมดความมั่นใจ . ก็เธอตัดสินใจแล้ว เธอต้องทำให้คุณเจี้ยนหาวมองเธอในฐานะหญิงสาวให้ได้ ไม่ใช่เด็กหญิงที่น่าเบื่อหน่ายอีกต่อไป . ฟางหลันค่อยๆ ทาบมือน้อย ๆกับขาทั้งสองข้างของเขาเพื่อช่วยพยุงตัว อ้าปากเพื่อรับ สิ่งนั้นเข้าปากตามคำสั่ง ช้อนตามองนิด ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า ฟางหลันรู้สึกกล้ามเนื้อที่หน้าขาของเขาเต้นตุบ ๆ ภายใต้มือของเธอ และลมหายใจของเขาก็ราวกับจะติดขัด “ ใช้ลิ้นดุนมันสิฟางหลัน . เล่นกับมันเหมือนลูกเชอรี่ที่อยู่ในปาก ไล่จับมันเมื่อมันพยายามจะหนี อย่างนั้นแหละ” ฟางหลันทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย และเริ่มจะสนุกเมื่อการขยับหนีของเขาและขยับไล่ตามของเธอเป็นไปอย่างสนุกสนาน “ อาาาาาาาาา เก่งมากฟางหลัน “ คำชมเชยเอ่ยมาจากปาก พร้อม ๆ กับเปลวในดวงตาของเจี้ยนหาวที่ลุกเป็นไฟ “ ปล่อยฉันออกมาฟางหลัน “ คำสั่งนั้นถูกสนองตอบทันที ฟางหลันยอมปล่อย ‘นิ้วชี้’ ของเจี้ยนหาวออกจากปากของเธอ “ ทีนี้ก็รู้แล้วนะว่าต้องจูบฉันยังไง นิ้วชี้ของฉันก็เหมือนลิ้นของฉันที่ต้องเข้าไปสำรวจเธอ ฉันทนไม่ได้หรอกนะที่ฉันจูบเธอแต่ละครั้งราวกับจูบท่อนไม้น่ะ “ เจี้ยนหาวกล่าวโทษฟางหลัน ฟางหลันพยักหน้าหงึก แบบเสียใจ . เป็นแฟนกับเขามาได้ปีกว่าแล้ว แต่เธอกลับทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาเลยสักอย่าง . ฟางหลันถูกสั่งกำชับหนักหนาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอว่าจะให้พี่ฟานฟานกับคุณต่งซันรู้ไม่ได้ เพราะว่าเธอกับเขาในทางกฎหมายถือว่าเป็นพี่ชายและน้องสาวกัน ดังนั้นเธอและเขาจึงแอบพบกันอย่างเงียบ ๆ เมื่อก่อน เขาจะแอบไปพบเธอที่บ้านบ้างตอนพี่ฟานฟานและคุณต่งซันไม่อยู่ แต่ตอนหลัง หลังจากที่เธอเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้วฟางหลันก็ขอย้ายออกมาอยู่ที่อพาร์ทเมนต์ใกล้ ๆ มหาวิทยลัย .แต่ส่วนใหญ่แล้วเธอก็จะมาอยู่กับเขาที่คอนโดส่วนตัวหลังนี้ . ที่จริงคุณเจี้ยนหาวบินไป ๆ มา ๆ ระหว่างไทเปกับนิวยอร์กเพราะยังเรียนอยู่ที่โน่น คุณเจี้ยนหาวไม่ใช่คู่รักที่ช่างเอาใจ เขาออกจะเย็นชา ..แต่ว่าการที่เขาบินกลับไปกลับมาเพื่อเธอ ก็พิสูจน์แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเธอคือ ‘ คนสำคัญ ‘ ของเขา “ ไปแต่งตัวใหม่ไป “ เจี้ยนหาวสั่งอีก ด้วยใบหน้าที่เย็นชาเหมือนเดิม “ คะ ? “ “ ฉันสั่งให้ไปแต่งตัวใหม่ เราจะออกไปงานเลี้ยงวันเกิดของพี่สาวของเธอกัน “ “ ก็ไหนคุณเจี้ยนหาวว่าไม่อยากไป “ “ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว . อ้อใส่ชุดที่ฉันเตรียมไว้ให้ด้วยล่ะ พาดอยู่ใกล้ ๆ เสื้อสูทของฉันน่ะแหละ “ “ ค่ะ “ รับคำอย่างว่าง่าย ก็ตั้งแต่เป็นแฟนกันมาเคยปฏิเสธเขาที่ไหนกันล่ะ เข้ามาถึงในห้องน้ำแล้ว . ฟางหลันก็หน้าแดงอีก เมื่อเห็นชุดแสกน่ารักสีฟ้า วางพาดทับกับเสื้อสูทของเขา ราวกับว่าเธอและเขาเป็นคู่รักที่มีความสนิทชิดเชื้อกันมากมายอย่างไรอย่างนั้น +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คฤหาสน์ยุคโรเนสซองค์ บัดนี้ได้คลาคล่ำไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย .หลายคนจับกลุ่มเมาท์ . หลายคนกำลังชื่นชมกับข้าวของเครื่องใช้อันหรูหรา ที่จริงงานวันนี้นอกจากจะเป็นงานวันเกิดของภรรยาเจ้าของคฤหาสน์แล้ว ยังเป็นการโปรโมทโรงแรมไสตล์โบราณที่มีการเปิดห้องพิเศษให้ทดลองใช้ก่อนจะเปิดจริงในอีกประมาณต้นปีหน้าอีกด้วย ฟางหลันรู้สึกแปลกแยกเมื่อเดินเข้ามาในบริเวณงาน . ทุกคนล้วนสวมใส่อาภรณ์ย้อนยุคแบบยุโรปในปลายศตวรรษที่ 18 ชุดผ้าไหมฟูฟ่องปักดิ้นทองกคว้านอกลึกเป็นแฟชั่นจากปารีสที่เดินทางมาถึงถิ่นอเมริกาในปี 1870 ฟางหลันรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังหลงมาอยู่ในยุคโบราณอย่างไรอย่างนั้น “ สวัสดีครับคุณผู้หญิงให้ผมช่วยหาเครื่องดื่มให้ดีไหมครับ “ ชายหนุ่มรูปร่างสำรวยในชุดกรุยกรายของขุนนางฝรั่งเศษ เดินเข้ามาขนาบข้างฟางหลัน เมื่อเห็นหล่อนเดินเข้ามาในงานเพียงลำพัง ฟางหลันยิ้มให้นิดหนึ่งก่อนส่ายหัวปฏิเสธ และกล่าวขอตัวอย่างมีมารยาท แต่ทว่าพอปฏิเสธคนที่หนึ่งไป คนที่สอง ที่สาม ก็คงยังตามมาไม่หยุดหย่อน ในขณะที่ฟางหลันกำลังตกอยู่ในวงล้อมของบรรดาหนุ่ม ๆ ทั้งหลาย ฟานฟานก็มาเห็นเธอเข้าพอดี “ ขอโทษนะคะ ท่านสุภาพบุรุษ เห็นทีต้องขอฉกตัวน้องสาวไปก่อน “ ฟานฟานยิ้มหวานหยดย้อย ให้บรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ แม้ความสวยของเธอจะเทียบน้องสาวไม่ได้ แต่เสน่ห์โฉบเฉียวของนางแบบบนแคทวอล์กเก่าก็เปล่งประกายจนทำให้หนุ่ม ๆ พวกนั้นต้องพยักหน้าหงึกหงัก และยอมปล่อยฟางหลันออกมา +++++++++++++++++ เมื่อฟานฟานพาฟางหลันมาหาต่งซัน . “ ฟางหลันมาได้ยังไงจ๊ะ . ไหนว่าวันนี้มีสอบยังไงล่ะ “ “ เอ้อ . ค่ะ บังเอิญอาจารย์เขาเลื่อนวันสอบพอดีค่ะ “ ฟางหลันตอบตะกุกตะกัก เพราะปกติโกหกคนไม่ค่อยเป็น “ ทำไม ฟางหลันไม่โทรบอกลุงล่ะ จะได้ให้คนไปรับที่โน่น “ ต่งซันพูดยิ้ม ๆ มีรอยยิ้มอบอุ่นใจดีฉาบอยู่ทั่วสีหน้า ฟางหลันยิ้มน้อย ๆ กับสรรพนามที่เขาใช้เรียกตัวเอง ต่งซันเลือกที่จะใช้คำว่า ลุง แทนที่จะเป็นพ่อ หรือ พี่ และสรรพนามนั้นก็ช่างกับบุคลิกลงพุงน้อย ๆ ของเขาเหลือเกิน “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บังเอิญว่าหนูมีเพื่อนมาส่งน่ะค่ะ “ “ อยู่ไหนล่ะจ๊ะ เพื่อนชายหรือเปล่า “ ฟานฟานพยายามกวาดตามองเพื่อนน้องสาวที่พูดถึง นึกเอะใจว่าอาจเป็นเพื่อนชายของน้องสาวก็ได้ “ เอ่อ.. ปละ-เปล่าค่ะ หนูยังไม่มีเพื่อนชายหรอกค่ะ “ “ โกหก .. “ เสียงทุ้มนุ่มนั้นทำให้สองสาวพากันสะดุ้งโหยง เจี้ยนหาวยืนอยู่เบื้องหลังของฟางหลัน . และเขาหล่อราวกับปีศาจในชุดวาเลนติโน่สีดำสนิท . ฟานฟานยืนอึ้งนึกไม่ถึงว่าเขาจะมาปรากฏตัวในวันนี้ หลังจากงานแต่งงาน เจี้ยนหาวมิได้ตามราวีเธออีก ตอนแรกเธอนึกแปลกใจที่เขามิได้เอ่ยปากเล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอให้ต่งซันได้รับรู้ . แล้วฟานฟานจึงรู้ว่าการที่ต้องอยู่กับคนรักโดยรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงมันทรมานมากแค่ไหน . เจี้ยนหาวจงใจโยนเธอให้ตกอยู่ในหลุมลึกของการโกหกหลอกลวง “ โฮ่ ๆ ๆ ไอ้ลูกชาย แหมไม่นึกว่าแกจะมาได้นะเนี่ย “ ต่งซันเดินเข้ามาตบไหล่เจี้ยนหาว ผู้ส่งยิ้มเย็น ๆ ให้กับสองสาว “ ครับ บังเอิญว่าง ๆ น่ะครับก็เลยบินมาเที่ยว จำได้ว่าพ่อบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดภรรยาของพ่อก็เลยแวะมาดูสักหน่อย “ “ แหม ! ดีเลยดี งั้นวันนี้แกพักที่นี่นะ วันนี้เราเปิดให้แขกทดลองพักไว้ด้วย เรียกว่ามีปาร์ตี้กันยันสว่าง ต้องถูกใจแกแน่ ๆ ล่ะ นี่ถ้าแกจะโทรไปชวนเพื่อนอีกก็ได้นะ บอกพ่อละกันเดี๋ยวพ่อจะเปิดห้องเพิ่มให้อีก “ “ ขอบคุณครับ “ เจี้ยนหาวรับคำอย่างเรียบ ๆ เขายื่นกล่องของขวัญกล่องเล็ก ๆ ให้ฟานฟาน “ หวังว่าคุณจะชอบ “ ฟานฟานไม่แน่ใจว่าเธอจะชอบของขวัญของเขานัก ก็รอยยิ้มแห่งความชิงชังมันไม่ได้ลดน้อยลงแม้แต่สักนิด ช่วงเวลาที่เขาแกล้งก้มหัวโค้งทำท่าล้อเลียนแบบสุภาพบุรุษยุคปลายศตวรรษที่ 18 ..ให้แก่เธอ ฟานฟานก็ได้ยินเสียงกระซิบที่แผ่วเบาว่า “ ขอให้มีความสุขกับความภาพความทรงจำของสองเรานะครับ “ ฟานฟานหน้าซีดแทบจะเป็นลมในทันที “ ตายจริง ! ฟานฟานเป็นอะไรหรือเปล่า” ต่งซันเข้ามาพยุงภรรยา “ ปละ-เปล่า ค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อย สงสัยวันนี้จะมัวแต่ยุ่ง ๆ มาทั้งวัน “ “ มา .เดี๋ยวผมพาคุณไปพักดีกว่า “ “ อย่าเลยค่ะ คุณต้องอยู่ต้อนรับแขกอีก เดี๋ยวฉันไปกับฟางหลันก็ได้ค่ะ “ “ เอางั้นหรือ “ ต่งซันมีสีหน้าลำบากใจ เพราะรู้สึกเป็นห่วงภรรยา เจี้ยนหาวยิ้มมุมปากนิดหน่อยอย่างสะใจ . ก่อนจะเดินหลบฉากออกไป เพราะปลาย ๆ หางตาเขาพบกับเพื่อนนอนสาวคนเก่านามว่า ลิซ่า ที่ชะม้อยชม้ายชายตามายังเขาอยู่ไม่ห่าง +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ในห้องพักรับรอง.... “ พี่ฟานฟานแน่ใจนะคะว่าไม่เป็นอะไรแล้ว “ “ จ้ะ พี่แน่ใจ “ ฟานฟานตอบทั้งที่ใบหน้าสวยยังซีดเซียว โดยไม่รู้ตัวเธอเผลอบีบกล่องของขวัญที่เจี้ยนหาวพึ่งส่งให้จนบิดเบี้ยว “ พี่มีอะไรกับคุณเจี้ยนหาวหรือเปล่าคะ “ คำถามนั้นทำให้ฟานฟานสะดุ้ง หันมามองน้องสาวด้วยความตกใจ “ ทำไมฟางหลันคิดแบบนั้นล่ะ “ “ เปล่าหรอกค่ะ . ก็แค่แปลกใจ พอพี่รับของขวัญจากคุณเจี้ยนหาวแล้วก็เกิดเป็นลมขึ้นมาน่ะค่ะ “ ฟานฟานรีบกลบเกลื่อนความตระหนก แล้วส่งยิ้มให้น้องสาว ฟางหลันก็แค่แปลกใจเท่านั้นคงยังไม่มีทางรู้เรื่องของเธอกับเจี้ยนหาวหรอก “ ฟางหลันคิดมากไปแล้วล่ะจ้ะ พี่เหนื่อยจริง ๆ งานวันนี้ทั้งวันพี่พึ่งจะทานแซนด์วิชไปได้สองชิ้นเอง “ “ งั้นหรือคะ “ ฟางหลันพยักหน้าเข้าใจ “ เอ่อ .ฟางหลัน” ฟานฟานนึกเป็นห่วงฟางหลัน อยากจะเตือนให้น้องสาวอยู่ให้ห่างเจี้ยนหาว “ คะ ? “ แต่พอฟางหลันหันกลับมา ฟานฟานกลับไม่มีความกล้าพอที่จะพูด ฟางหลันเป็นเด็กฉลาด และดื้อรั้นเป็นอย่างมาก ถึงภายนอกจะดูเป็นเด็กหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายก็เหอะ หากเธอบอกให้ฟางหลันอยู่ห่างจากเขา ฟางหลันต้องดื้อแพ่งนำตัวเข้าไปใกล้ และ ตามสืบจนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจี้ยนหาวแน่ ๆ “ ไม่มีอะไรจ้ะ ( แต่ฟางหลันยังเอียงคอมองอย่างสงสัย ) เอ้อ ชุดนี้น่ะพี่ว่าออกจะประหลาดไปหน่อยสำหรับงานวันนี้ ถ้ายังไงเธอเปลี่ยนชุดดีกว่าไหม พี่มีชุดสำรองเดี๋ยวให้แมรี่มาช่วยเธอใส่ดีกว่านะ “ ฟานฟานรีบหลบฉาก อารมณ์ที่สับสนของเธอตอนนี้ ฟานฟานไม่แน่ใจว่าจะตบตาน้องสาวแสนฉลาดคนนี้ไปตลอดรอดฝั่งได้ “ พี่คะ . หนูไม่ --- “ ไม่ทันเสียแล้ว พี่สาวของเธอเดินออกไปนอกห้อง ไม่ถึง 5 นาทีหญิงสาวที่ชื่อแมรี่ก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับชุดสีทองปักดิ้นไหม ชายกระโปรงกรุลายลูกไม้สุดหรู +++++++++++++++++++++++++++++++++++ ( โรงแรมในเมือง ) เสียงหอบหายใจปนกระเส่าครางของกระดังงารนไฟ มาดามลิซ่า ดังเล็ดรอดมาจากห้องนอนที่ถูกเปิดจองเอาไว้ กิจกรรมที่ดุเด็ดเผ็ดร้อนทะให้หล่อนเหงื่อท่วมกาย “ คุณชายเจี้ยนหาว คุณชายเจี้ยนหาว “ ยังคงครางเรียกชื่อ หนุ่มเพียงคนเดียวที่หล่อนพึงปรารถนา ให้มาสนองตอบความต้องการในค่ำคืนนี้ คู่นอนของเธอลุกขึ้น แม้จะฉุนเฉียวที่เธอเอาแต่เพรียกเรียกชื่อ ถึงไอ้คุณชายเจี้ยนหาว แต่เขาก็จำต้องเก็บกดเอาไว้ ---- ทำไมฉันต้องมาเป็นตัวแทนของไอ้หมอนั่นตลอดด้วยวะ --- เบรตต์ หนุ่มลูกครึ่งจีน อเมริกัน ใส่เสื้อคลุมและเดินเข้าห้องน้ำอย่างหัวเสีย แล้ว คุณชายเจี้ยนหาว ไปไหนเสียล่ะ ?!! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ในงานเลี้ยง .คฤหาสน์โรแนสซองค์ ฟางหลันหลบความวุ่นวายออกมาจากห้องบอลรูมได้ในที่สุด . เธอคิดผิดจริง ๆ ที่เดินไปตามหาพี่ฟานฟานในงาน แม้เธอจะคาดการณ์ได้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นจุดเด่น . ไมใช่เพราะทรงผมที่ดูหรูหราอลังการเพราะสร้อยเพชรที่สอดร้อยอยู่ หรือ กระโปรงผ้าไหมสีทองที่มารู้ในภายหลังว่าเป็นของพระนางแมรี่ แอนตัวจริงเมื่ออดีตกาลนานมาแล้ว แต่เป็นเพราะหน้าอกหน้าใจสีนวลชมพูที่ปริ่ม ๆ ว่าจะไหลทะลักออกมาอวดยอดสีทับทิมอย่างน่าหวั่นใจต่างหาก ฟางหลันตกใจมากเมื่อพบว่าชุดของพระนางแมรี่แอน คว้านอกลึกอย่างจงใจอวดยอดถัน . ทั้ง ๆ ที่ในส่วนบอดี้ฟางหลันสามารถใส่ได้อย่างพอเหมาะ แต่บริเวณหน้าอกกลับคับแน่นจนเกือบเป็นอึดอัด . และเมื่อเธอออกมาเพื่อจะบอกแมรี่ถึงปัญหา หญิงสาวผู้นั้นก็หายตัวไปแล้วพร้อมกับชุดแสกสีฟ้าของเธอ ฟางหลันนั่งรออยู่นานจนเห็นว่า ใครต่อใครคงหลงลืมเธอแน่แล้ว .จึงได้ตัดสินใจออกมาเดินตามหาฟานฟาน แต่ทว่าแค่เพียงย่างเท้าเข้าไปบริเวณห้อง หนุ่ม ๆ ที่อยู่ใกล้ที่สุดก็หันมาทุ่มเทความสนใจกลับเธอจนน่าตกใจ แม้อาการจะไม่จาบจ้วงเพราะแต่ละคนล้วนอยู่ในสังคมผู้ดี . แต่สายตาที่แอบลอบมองหน้าอกของเธอก็ทำให้ฟางหลันอึดอัดใจ .ในที่สุดเธอก็แกล้งขอตัวมาเข้าห้องน้ำ แล้วหลบฉากออกมา “ มือถือก็อยู่กับคุณเจี้ยนหาวเสียด้วยสิ จะโทรหาพี่ฟานฟานก็ไม่ได้ แล้วนี่ทำไมไม่มีใครอยู่แถว ๆ นี้บ้างเลยนะ “ ฟางหลันบ่นกระปอดกระแปด เหลียวหน้าเหลียวหลัง แต่ก็ไม่เจอใคร เธอพยายามนึกทบทวนถึงทางกลับไปห้องพักรับรอง .ฟางหลันเริ่มหน้าซีดเมื่อตระหนักว่าบัดนี้เธอกำลังหลงทางอยู่ในคฤหาสน์เก่าแก่นี้เสียแล้ว เหมือนภาพหลอนที่จู่ ๆ ก็มีสายลมพัดเอาผ้าม่านที่ทิ้งชายให้โบกไสว ฟางหลันหันหลังกลับเพื่อจะวิ่งอย่างเต็มฝีเท้า แต่เงาของลำแขนใหญ่ของใครบางคนก็ได้รั้งเอวบางของเธอให้มาแนบชิด ฟางหลันเกือบส่งเสียงกรีดร้องแล้วถ้าไม่ใช่เพราะน้ำเสียงอันคุ้นเคยกระซิบเรียกชื่อเธอข้างนวลแก้มอย่างแผ่วเบา “ คุณเจี้ยนหาว “ น้ำเสียงของเธอแสนจะโล่งอก . แต่แล้วเธอกลับตระหนกมากว่าเมื่อมือร้อน ๆ ของเขาช้อนเข้าไปด้านในของตัวเสื้อ “ เธอโตเป็นสาวถึงขนาดนี้เชียวหรือ “ คำถามของเจี้ยนหาวดูแปลกประหลาดในความรู้สึกของฟางหลันมากนัก แต่ทว่าความสับสนอลหม่าน และไอร้อนในกายที่แผ่ซ่านไปทั่วตัวของเธอ ก็ไม่สามารถทำให้เธอหาคำตอบที่แสนง่ายเพื่อตอบเขาได้ ฟางหลันรู้สึกราวจะเป็นลม เธอพยายามพยุงตัวเมื่อเจี้ยนหาวยอมคลายอ้อมกอดปล่อยให้เธออิงตัวกับผนังหินอ่อน สะดุ้งนิด ๆ เมื่อหน้าอกนาบติดกับความเย็นเยียบของมัน .ฟางหลันเผลอครางออกมาด้วยโดยไม่รู้ตัว และมันนับเป็นความผิดมหันต์ การทำเช่นนั้นเท่ากับเป็นการยั่วยุของเจ้าชายอสูรนามว่าเจี้ยนหาว เจี้ยนหาวจัดการหมุนร่างบางที่อ่อนระทวยกลับมา และหายใจติดขัดเมื่อเห็นผลงานที่ตัวเองทำการเคล้นคลึงเมื่อสักครู่ประจักษ์ชัด ทรวงอกสีกุกลาบทะลักออกมานอกตัวเสื้ออวดความเบ่งบาน และราวกับท้าทายให้เขาพิสูจน์ความฉ่ำหวานจากมัน . เจี้ยนหาวไม่ปล่อยให้มันท้าทายเขานานนัก จัดการดูดดื่มราวกับคนที่กระหายน้ำมานาน ฟางหลันผวาเฮือก แรงสัมผัสที่ดุดันของเจี้ยนหาว กระชากเธอกลับมาสู่ความตื่นตระหนก อาการต้านทานของฟางหลัน ทำให้เจี้ยนหาวลดจูบอันกระหายหิวดุดัน . นึกสบถตัวเองที่เร่งเกมให้ไวเกินไป ฟางหลันยังอ่อนประสบการณ์มากนัก และยังไม่คุ้นเคยถึงสัมผัสของผุ้ชาย หากเขาทำให้เธอตื่นตระหนก เหยื่อน้อย ๆ ของเขาอาจจะเตลิดหนีไปได้ เจี้ยนหาวผละปากออกจากยอดอกด้วยความเสียดาย เปลี่ยนเป็นลากริมฝีปากมาที่รำคอระหงแทน เขากระซิบขอโทษขอโพย และนึกแปลกใจในน้ำเสียงอ่อนโยนของตัวเอง เขาค่อย ๆ จัดเก็บของสวยงามของฟางหลันให้เข้าที่อย่างเรียบร้อย กัดริมฝีปากล่างอย่างข่มใจ เบนตัวเองออกนิดหนึ่งเพื่อจ้องเข้าไปในดวงตาที่กลมโตของฟางหลัน . “ ฉันขอโทษฟางหลัน . อาจเป็นเพราะว่าฉันรักเธอมากเกินไป ฉันก็เลยต้องการเธอมากเกินไป “ มันเป็นคำพูดอ่อนหวานที่สุดเท่าที่ฟางหลันเคยได้ยินมา ตั้งแต่คบเป็นแฟนกันมาไม่มีครั้งใดที่เขาจะเอ่ยปากบอกรักเธอเลยสักครั้ง . ดังนั้นคำพูดว่ารักของเขาในตอนนี้ จึงทำให้หัวใจของฟางหลัน พองโตจวนเจียนระเบิด ลืมไปสนิทว่า เมื่อสักครู่เธอรู้สึกตระหนกตกใจกับการกระทำของเขามากเพียงไหน “ เธอยกโทษให้ฉันไหมฟางหลัน “ เจี้ยนหาวกระซิบถามหาคำข้างอภัยข้างใบหูสีชมพู ไม่วายยังทิ้งจูบไว้บนติ่งหูให้ฟางหลันสั่นสะท้าน “ ยกโทษให้ฉันไหม “ ถามหาคำให้อภัยมายังแก้มนุ่มนิ่ม “ ยกโทษให้ฉันไหม “ และก่อนที่คำถามหาการให้อภัยจะมาสิ้นสุดอยู่ที่ริมฝีปาก ฟางหลันก็เอ่ยคำว่า “ ยกโทษให้ค่ะ “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ด้านฟานฟาน . เธอกำลังอยู่ในห้องน้ำ สองมือบางสั่นเทาจนแทบจะประคอง สิ่งที่มีอยู่ในมือไว้ไม่อยู่ มันเป็นภาพถ่ายของคู่รักสุดแสนจะอ่อนหวาน เป็นภาพของชายหนุ่มที่แกล้งยื่นปากน้อย ๆ ทำท่าจะจูจุ๊บกับสาวเปรี้ยวที่เอียงแก้มให้ขณะที่นั่งอยู่บนตักของเขา เป็นภาพของเธอ กับ คุณชายเจี้ยนหาว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 49 Scene 17 Flash come --> ปัจจุบัน >>>>ตึกสำนักงาน TVB . Truddd .. Trudddd Trudddd “ เหวย ! . ยูจิเหรอ อือ รู้แล้วซิงหยูพึ่งจะบอกเมื่อกี้นี้เอง . ได้สิ นาย กับ ซู่หลง ไปบ้านซีเหมินก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันกับไจ่ไจ๋จะตามไป “ ปิดโทรศัพท์มือถือเหลียวซ้ายแลขวามองหาไจไจ๋ “ เจ้าหมอนั่นไปไหนของมันกันนะ “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ >>>>WC “ อย่าเข้ามานะไจ่ไจ๋ “ ซิงหยูขู่ฟ่อ . แต่ทว่าชายหนุ่มเจ้าของนาม ยังคงเดินเข้าหา ไม่ใส่ใจในคำห้ามปรามของซิงหยูแต่อย่างใด และแค่เพียงตวัดปลายแขนอันแข็งแกร่ง ร่างบางของซิงหยูก็ปลิวหวือเข้ามาซุกอยู่ในอ้อมกอด “ ปล่อยนะไจ่ไจ๋ บอกให้ปล่อย “ ซิงหยูยังคงดิ้นขลุกขลักสุดแรง “ ฮื่อ .อยู่นิ่ง ๆ สิครับซิงหยู “ ไจ่ไจ๋ปรามขณะพลิกร่างของเธอกลับ จัดแจงให้เธอยืนในตำแหน่งตรงกลางของเขา “ จะ จะ ทำอะไรน่ะไจ่ไจ๋ “ ซิงหยูหน้าซีดเผือดเมื่อเขาแอ่นกายเข้ามาตรึงเธอให้แนบติดกับอ่างล้างหน้า ไม่เพียงเท่านั้น ต้นขาที่เธอเคยแอบปลื้มหนักหนาว่าเรียวยาวได้รูปบัดนี้กำลังแทรกมาระหว่างลำตัวของเธอ “ ชู่ววว .. คนดี อยู่นิ่งๆ สิครับ ส่ายไปส่ายมาอย่างนี้ผมใส่ไม่ถนัดนะครับ “ “ ไส่ ?...ไจ่ไจ๋จะใส่อะไรให้ฉัน .อย่านะ “ “ อวาาาาาาาา .อย่าส่ายสิครับยิ่งส่ายมันก็ ..( ไจ่ไจ๋กัดริมฝีปาก หลับตา).. ผมลำบากใจเหมือนกันนะครับซิงหยู ใช่ว่าผมจะอยากทำที่นี่ซะเมื่อไหร่ .ก็คุณน่ะแหละที่เอาแต่หนีผม แล้วเมื่อคืนคุณก็ดันหลับไปซะก่อนที่ผมจะได้ .” ไจ่ไจ๋พูดไม่ทันจบ ความผ่าวร้อนที่นาบอยู่บนหน้าขาทำให้เขาต้องรวบรวมลมหายใจ “ ซิงหยูครับ . ผมบอกให้อยู่นิ่ง ๆ “ เริ่มออกคำสั่งอย่างเข้มงวด แต่ซิงหยูไม่ได้ใส่ใจ นาทีนี้ความหวาดกลัว ตื่นตระหนก ทำให้เธอดิ้นรนเพื่อหาทางหนีอย่างสุดชีวิต “ ผมเตือนแล้วนะครับ ซิงหยู “ เสียงพร่าปร่ากระซิบอย่างดุดัน .ไจ่ไจ๋จัดการหลอมละลายซิงหยูด้วยจุมพิตพิฆาต ไม่มีผู้หญิงคนไหนรอดตายจากจูบอันร้อนแรงของเขาได้ .. ซิงหยูอ่อนระทวยตามจุดประสงค์ . ไจ่ไจ่ทอดถอนหายใจ ความเย้ายวนของร่างกายเล็ก ๆ ในอ้อมกอดทำให้เขานึกเสียดายที่มีเวลาน้อยเกินไปสำหรับการปฏิบัตภารกิจสำคัญครั้งนี้ ไจ่ไจ่จัดการรูปซิปที่เป็นปราการด่านกั้นลง ควักสิ่งที่ปรารถนาจะฝากรักแก่ซิงหยูออกมา คิ้วขมวดกันเคร่งเครียด ----ไม่อยากทำในสถานที่แบบนี้เลยให้ตายเถอะ แต่ว่าขืนปล่อยไปแบบนี้ซิงหยูมีหวังเสร็จไอ้หลิวจางนั่นแน่ ซิงหยูเองก็คงไม่ประทับใจเท่าไหร่ แต่ก็ช่วยไม่ได้ อีกตั้งสามวันกว่าจะได้เจอซิงหยูอีกครั้ง---- แต่แล้วไจ่ไจ่ก็ต้องจ้องมองของฝากรัก ด้วยดวงตาวิตกอีกครั้ง ---ว่าแต่ ของเรามันจะใหญ่เกินไปสำหรับซิงหยูหรือเปล่าเนี่ย .ดูสิร่างเธอก็เล็ก ๆ บาง ๆ เท่านี้เสียด้วย . ถ้าใส่ไปแล้วเกิด เอาเถอะน่ะ เราเองก็จะไม่ไหวแล้ว ถ้าขืนปล่อยให้นานกว่านี้ล่ะก็---- ไจ่ไจ๋รีบปัดความคิดวุ่นวายทิ้ง แล้วค่อย ๆ บรรจงใส่ให้เธอ รับมันไว้ .อย่างแผ่วเบาและถนุถนอม เป็นนาทีกว่าไจ่ไจ่จะตั้งสติได้ .เขาค่อย ๆ ซาบซึมความตื่นเต้นที่สูบฉีดไปทั่วร่างกาย ..ความยินดีโสมนัสรัดแน่น . .เธอกระชับได้พอดีอย่างที่เขาวาดหวังเอาไว้ . ความสุขแผ่ซ่านไปทั่วทั้วหัวใจ แต่ว่ายังก่อน ความสุขนี้ยังไม่สมบูรณ์ .. ไจ่ไจ๋ค่อย ๆ โยกตัวที่สะลึมสะลือของซิงหยูอย่างแผ่วเบา .” ซิงหยูครับ .ซิงหยู ตื่นสิครับ มองหน้าผมสิครับ .นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ .ของเรา ตื่นสิครับ“ ซิงหยูค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมอง . รู้สึกแปลกใจที่เห้นใบหน้าแดงก่ำของไจ่ไจ๋ . ซิงหยูสะดุ้งโหยงเมื่อสติทั้งหมดคืนกลับมาได้....เธอก้มลงมองเบื้องล่าง “ แต่งงานกันนะครับ “ ไจ่ไจ๋กระซิบบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด ของฝากรักของไจ่ไจ๋ เปล่งประกายอยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:49:41 ]

ความคิดเห็นที่ 50 หมายเหตุ . ไอ้ของฝากรัก เนี่ย ก็หมายถึง แหวนแต่งงาน ตอนไจ่ไจ๋รูดซิปปราการด่านกั้นลง ก็แบบว่า .ไจ่ไจ๋พกกล่องใส่แหวนไว้ในซิปเสื้อสูทด้านในน่ะจ้ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 51 Scene 18 บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เจี้ยนหาวขับรถด้วยมือข้างเดียวพลางเอามือเสยผมที่ตียุ่งพันกัน .หันหน้าด้านข้างมองไจ่ไจ๋นิด ๆ เห็นใบหน้ายุ่ง ๆ ของน้องชายก็อดขำไม่ได้ “ ไม่ขำเลยนะ เจี้ยนหาว . เป็นนายบ้างจะหัวเราะไม่ออก “ “ โทษทีไจ่ไจ๋ . แต่ฉันนึกไม่ถึงจริง ๆ เรื่องครูสอนพิเศษกับคุณซิงหยูจะเป็นคน ๆ เดียวกัน . งี้เองใช่ไหม นายถึงได้ยอมเข้าวงการนี้ เป้าหมายก็คือ คุณซิงหยูงั้นสินะ “ “ อื้อม “ “ แล้วไงล่ะเนี่ย . ไปขอแต่งงานอีท่าไหน ถึงได้เปียกมะล่อกมะแล่กออกมาแบบนี้ได้ “ ไจ่ไจ๋ไม่ตอบ ดวงตาหรี่ลงอย่างหมายมาด ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจจะผุดขึ้นแถว ๆ ริมฝีปากของเขา “ รอให้ฉันกลับมาจากประเทศไทยก่อนเถอะ . งานนี้คนบางคนต้องรับผิดชอบ “ +++++++++++++++++++++++++++++++ “ ไม่จริงหรอก . ไม่จริงใช่ไหม .แต่ว่า “ ซิงหยูจ้องมองที่นิ้วนางข้างซ้ายไม่อาจกระพริบตา ---- ไจ่ไจ๋ ขอฉันแต่งงานจริง ๆ . ทำไม ? . เขารักฉัน ?..... ไม่ใช่ ( ส่ายหน้าดิกกับตัวเอง ไม่ว่าพิจารณาในแง่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ ) แล้วเขามาขอฉันแต่งงานทำไม ? --- “ เฮ้อ ! “ ถอนหายใจ . เหนื่อยไปไหมที่จะคิด ไจ่ไจ๋เป็นผู้ชายเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ การกระทำของเขาอาจเป็นแค่การเล่นสนุกของผู้ชายร่ำรวยนิสัยเสียธรรมดา ๆก็ได้ เหตุการณ์ที่ผ่านมาก็พิสูจน์ได้อย่างชัดเจนอยู่แล้ว . ---- เห็นเธอเป็นของเล่นน่ะสิ ---- ซิงหยูพยักหน้าหงึกหงัก . ต้องใช่แน่ ๆ ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตก็ยิ่งเข้าเค้า เข้าไปใหญ่ มีผู้หญิงมากมายที่วนเวียนมาก่อนความวุ่นวายระหว่างที่เธอสอน... บ่อยครั้งที่เธอถูกเรียกว่า “ของเล่นชิ้นใหม่ของคุณชายไจ่ไจ๋ “ ถ้านึกเอะใจสักนิด ไม่เป็นยายซื่อบื้อล่ะก็เธอต้องเห็นแล้วว่า ไจ่ไจ๋น่ะสนุกกับการแหย่เธอเล่นมากแค่ไหน ตอนที่เธอบอกว่าจะให้ของรางวัลพาเขาไปเที่ยวที่ ๆ เขาอยากไปนั่นก็ทีหนึ่งแล้ว ไจ่ไจ๋พาเธอเลี้ยวเข้า love hotel โดยบอกว่ามันเป็นร้านคาราโอเกะ เธอซึ่งไม่รู้ประสาก็ปล่อยให้เขาจูงมือเดินเข้าไป พอไปถึงห้องนั่น เธอนึกแปลกใจแล้วเชียว ว่าทำไมห้องคาราโอเกะ ถึงได้มีเตียงนอนกับห้องอาบน้ำด้วย . พอถามเขา เขาก็บอกว่า “ เป็นห้องระดับ first class นี่ครับ . เห็นเขาว่ากันว่าที่นี่พวกนักธุรกิจชอบมาหย่อนใจ บางทีเพลียมาก ๆ ก็อาบน้ำแล้วก็นอนที่นี่เลย เขามีบริการซักแห้งอย่างดีให้ด้วยนะครับ ผมเองก็อยากจะลองมาสักครั้ง “ ตอบแบบไร้เดียงสามาก ๆ ก่อนจะขอตัวเข้าห้องน้ำ เพราะก่อนหน้านี้ไปกินไอติมกันมา ไม่รู้เขาทำอีท่าไหนไอติมดันหกรดเสื้อเขาเต็ม ๆ พอเขาเดินเข้าห้องน้ำไป จัดการถอดเสื้อผ้า . ซิงหยูก็ต้องหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ก็ไอ้ผนังห้องน้ำนั่นมัน miracle mirror นี่นา .. คนที่อยู่ข้างในไม่รู้หรอกว่าคนข้างนอกน่ะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว . ตัวซิงหยูรีบตวัดสายตากลับทันทีที่เห็นหน้าอกเปลือยขาวของไจ่ไจ๋ รีบควานรีโมทมากดเลือกเพลงมั่ว ๆ หวังว่าจะสามารถทำลายบรรยากาศ ของเหตุการณ์กับสถานที่แปลกประหลาดได้ .. แต่ภาพที่ปรากฏก็ถึงกับทำให้สติของซิงหยูขาดผึง เธอเป็นลมสลบในทันใด กว่าจะรู้ตัวอีกที เธอก็มาอยู่ที่บ้านของไจ่ไจ๋แล้ว “ ผมไม่รู้จริง ๆ ครับว่ามันเป็น love hotel . แบบรุ่นพี่เขาบอกน่ะครับว่าเป็นที่ ๆ สนุกมาก เหมาะที่จะพาผู้หญิงไปฉลองในโอกาสพิเศษ ผมไม่รู้ว่า .” “ ไม่เป็นไรค่ะ ก็ไจ่ไจ๋ไม่รู้นี่คะ “ ก็เพราะไอ้หน้าตาบริสุทธิ์ไร้เดียงสาน่ะแหละ ที่หลอกให้เธอเชื่อจนสนิทใจ คิดถึงแล้วซิงหยูก็หน้าแดงอีก . พึ่งจะนึกออกว่าตอนกลับบ้าน เธอสังเกตถึงกระดุมเสื้อที่ถูกปลดออก สองเม็ด กับรอยประหลาดตรงเนินหน้าอกของเธอ . ---- ให้ตายเถอะไจ่ไจ๋ร้ายมากเหลือเกิน . นี่เธอก็พึ่งจะทำให้เขาเจ็บตัวไป( ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ ) โอยไม่อยากจะคิดเลย หลังจากเขากลับมาจากเมืองไทยจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตอันสงบสุขของฉันบ้าง---- +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 52 Scene 19 >>>>>คฤหาสน์ซีเหมิน .. ชายหนุ่มสุดหล่อสองคนกำลังเดินคุยกันมาตามทางเดิน “ แต่งงาน ?... ทำไมฉันไม่เคยได้ข่าวมาก่อนว่าหมอนั่นจะแต่งงาน “ ซู่หลงขมวดคิ้ว “ ฉันเองก็แปลกใจพอ ๆ กับนาย . ตอนที่ไจ่ไจ๋วานให้ไปเอาแหวนที่ร้านทิฟฟานี ก็พึ่งจะรู้ทีหลังว่าไจ่ไจ๋สั่งทำไว้ตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว “ “ จะแต่งกับใคร ? .. ไม่เห็นไจ่ไจ๋จะให้ความสำคัญกับใคร . เห็นจะมีก็แต่ครูสอนพิเศษเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ( ซู่หลงชะงักกึก มองหน้ายูจิ) .. ฮะ ? หมอนั่นเอาจริงเหรอ “ “ ก็คงงั้นมั้ง “ “ ฉันชักอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นเสียแล้วสิ คนที่เปลี่ยนความคิดเรื่องผู้หญิงของไจ่ไจ๋ได้ . “ ซู่หลงพูดแววตาของเขามีความรู้สึกหนักใจ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ห้องนอนของซีเหมิน .. ริมฝีปากซีดเซียวของผู้ป่วย บัดนี้กำลังขยับขึ้นลงไปมา . เขาไม่แน่ใจว่าความแห้งผากในลำคอเกิด จากความกระหายในน้ำดื่ม หรือเพราะริมฝีปากอิ่มฉ่ำของเด็กสาวในความปกครองของเขากันแน่ เป็นการยากที่จะห้ามใจไม่ให้จูบเสี่ยวโย่ว . ยิ่งในภาวะที่ร่างกายของเขากำลังอ่อนแอเช่นนี้ ซีเหมินคิดอะไรแทบไม่ออก เหตุผลร้อยแปดพันประการที่เขาตั้งเป็นกฏเพื่อกันตัวเองให้อยู่ห่างจากเสี่ยวโย่ว ตอนนี้มันพร่าเลือนจนแทบมองไม่เห็น ซีเหมินค่อย ๆ โน้มตัวเข้าหา แตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ บนริมฝีปากของเสี่ยวโย่ว “ อืออ .. ตื่นแล้วเหรอคะพี่ชาย “ เสี่ยวโย่วงัวเงียตื่นขึ้น พอเห็นดวงตาบึ้งตึงของคุณชายก็ เอ่ยขอโทษเบา ๆ “ ขอโทษค่ะ เสี่ยวโย่วไม่ควรเรียกว่าพี่ชาย “ ซีเหมินไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่เสยผมที่ระหน้าตา และพันเนื้อตัวของเขาออก . พลางตวัดขาจะลงจากเตียง เสี่ยวโย่วเอี้ยวตัวหนีนิด ๆ . แต่แล้วก็ต้องรีบเข้ามาช่วยพยุงเมื่อร่างหนาใหญ่ของซีเหมินซวนเซ ความผ่าวร้อนจากร่างกาย ทำให้เสี่ยวโย่วนิ่วหน้า“ คุณชายไม่ควรลุกนะคะ . กลับไปนั่งบนเตียงดีกว่าค่ะ “ น้ำเสียงที่เข้มงวดเหมือนกำลังถูกดุ ทำให้ซีเหมินหันมามองหน้าเสี่ยวโย่วด้วยความแปลกใจ “ ฉันก็แค่อยากจะอาบน้ำ รู้สึกร้อนแล้วก็เหนอะหนะเนื้อตัวมาก “ “ อาบน้ำ ! . คุณชายอยากจะปอดบวมตายหรือไงคะ รู้รึเปล่าเมื่อเช้าตัวเองไข้ขึ้นตั้ง 40 องศา อยากจะอาบก็รอให้ไข้ลดก่อนเถอะค่ะ “ เสี่ยวโย่วไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอดุซีเหมินไป เธอนิ่วหน้าใส่คนป่วย แล้วจึงเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องน้ำ กลับมาอีกทีพร้อมกาละมังใบใหญ่ที่มีควันไอลอยกรุ่น “ เช็ดตัวไปก่อนก็แล้วกันนะคะ “ บอกขณะที่เทน้ำเย็นใส่เพิ่มลงไป ชุบผ้าขนหนูจนหมาดแล้วก็ปีนมานั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง ..เสี่ยวโย่วจัดการแกะกระดุมบนสาบเสื้อของซีเหมิน ในขณะที่เขากลับนั่งดูเฉย ๆ .จนกระทั่งหน้าอกเปล่าเปลือยของซีเหมินเผยให้เห็นนั่นแหละ ที่เสี่ยวโย่วเกิดหน้าแดง ( ก็ดันไปนึกถึงตอนเช็ดตัวเมื่อเช้าแล้วโดนจูบน่ะสิเจ้าคะ ) . เธอผละมือออกจากเขาเหมือนแตะถูกไฟ knock ..knock ..knock ทันใดนั้นเองที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เสี่ยวโย่วรีบปีนลงจากเตียงเพื่อจะไปเปิดประตู แต่ว่า ซู่หลง กับ ยูจิ ก็เดินเข้ามาเองเสียก่อน “ สวัสดีเสี่ยวโย่ว “ “ สวัสดีค่ะ “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 53 “ ได้ข่าวว่าป่วยเป็นไข้ไม่ใช่เหรอ เปลือยอกตากน้ำค้างแบบนี้ .กลัวไม่ได้ตายเร็วหรือไง “ เจี้ยนหาวที่พึ่งจะตามมาหลังจากไปส่งไจ่ไจ๋ที่สนามบินแล้ว โยนเบียร์กระป๋อง ไปปะทะอกเปลือย ๆ ของซีเหมินพลางจัดการซุกขาตัวเองเข้าไปข้างใต้ผ้าห่มของเพื่อน ซีเหมิน : “ เจ๊ไฉ ว่าไงบ้าง “ ยูจิ : “ ก็เห็นว่าทางนู้นเขายังรอนายอยู่ .. หายป่วยเมื่อไหร่เขาก็พร้อมจะเริ่มงานได้ทันที “ ซีเหมินพยักหน้า ยูจิสังเกตสีหน้าของซีเหมิน “ ได้ยินว่า นายเลือกเสี่ยวโย่วไปเป็นนางแบบ ” “ .. “ ซีเหมินไม่ตอบ กระดกเบียร์ลงคอไปอึกใหญ่ .. ในขณะที่ซู่หลงกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ ทุกคนต่างรู้ดีว่า ซีเหมิน ให้ความสำคัญกับ เสี่ยวโย่วมากแค่ไหน และรู้ดีว่าความรู้สึกที่ซีเหมินมีให้เสี่ยวโย่ว เกินกว่าคำว่าพี่ชาย .. แต่พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรซีเหมินได้ การบาดเจ็บของเสี่ยวโย่วน้อยครั้งนั้น มันยังตราตรึงเป็นความผิดที่ซีเหมินไม่ยอมลืมเลือนไปจากหัวใจ “ เอาเถอะ ๆ แล้วค่อยแก้ปัญหากันใหม่ก็แล้วกัน . “ ซู่หลงที่เป็นพี่ใหญ่สรุป เขาถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ อยากจะบ้าตาย กับความรักของ เพื่อนในกลุ่ม ..ซีเหมินกับเสี่ยวโย่วก็เรื่องหนึ่ง เรื่องยูจิก็อีก และที่ดูจะน่าหนักใจที่สุดก็เรื่องของไจ่ไจ๋ ที่จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาขอซิงหยูแต่งงานชนินสายฟ้าแลบ ---- ไอ้หมอนี่ เป็นเด็กเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะเอาแต่ใจขนาดนี้ --- ซู่หลงนึกถึงซิงหยู ก็หนักใจอีก การที่ไจ่ไจ๋ทุ่มสุดตัวขนาดนี้ก็พอจะเดาได้ว่าเธอคือ “ ตัวจริง “ ของไจ่ไจ๋ ที่จริงเขาคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เรียบ ๆ เชย และออกจะไร้เสน่ห์อย่างซิงหยู จะสามารถสยบเจ้าซาตานน้อยไจ่ไจ๋ได้ แต่ก็นั่นแหละ .. เรื่องแบบนี้มันคาดเดาได้เสียที่ไหน . ซู่หลงขมวดคิ้วเมื่อเริ่มตระหนักว่าจะมีปัญหาใดตามมาอีกมากมาย .. ถึงยังไงเรื่องของไจ่ไจ๋กับซิงหยูก็ต้องปิด 'เป็นความลับ' --- เป็นความลับ --- ทันใดนั้นเอง ที่จู่ ๆ ภาพของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ลอยเข้ามาในความคิดของซู่หลง ริมฝีปากของเด็กนั่น นุ่มหวาน สีของริมฝีปากราวกับสีดอกซากุระและมันทำให้บางสิ่งบางอย่างในร่างกายของซู่หลงเปลี่ยนไป --- ไอ้เด็กบ้า !? --- ผรุสสวาทไปแล้วก็แอบนั่งทอดถอนหายใจด้วยความตื่นเต้น หน้าร้อน ๆ แดง ๆ กลัวว่าเพื่อนคนอื่นจะเห็น โชคดีว่าทั้งซีเหมิน ยูจิ และ เจี้ยนหาวดูท่าจะมีเรื่องราวของตัวเองให้ครุ่นคิด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เจี้ยนหาวตัดสินใจขับรถกลับบ้านในที่สุด ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะพักกับซีเหมิน แต่เพราะเรื่องราวของฟางหลันที่ยังคงตามรบกวนจิตใจ ทำให้เขาเหยียบ นูบีรา แดวู คู่ใจกลับมายังบ้านตระกูลอู๋วัน ในเวลา 2.00 am เจี้ยนหาวก้าวขึ้นบันไดหินอ่อน เสียงรองเท้าของเขากระทบก้องไปตามทางเดิน .. ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขามีสัมพันธ์สวาทกับหญิงสาวที่ถูกกล่าวขวัญว่าเป็นคู่ประชั้นเซียนมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่อาจปฎิเสธได้ว่าผู้หญิงที่ทำให้เขาถวิลหาได้มากที่สุดก็คือ เบี้ยหมากที่ไร้ค่า ฟางหลัน เจี้ยนหาวไม่นึกว่าจะมีโอกาสได้เจอเธออีกครั้ง . ยิ่งการที่เธอเดินทางมาใต้หวันเหมือนกับเธอเดินทางเพื่อมาหาเขาเช่นนี้ด้วยแล้วล่ะก็ ..เขาต้องบอกว่า . รู้สึกแปลกใจมาก !!! ( ที่จริงเจี้ยนหาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ความรู้สึกที่ปนเปวุ่นวายในหัวใจของเขา .สิ่งใดเป็นสิ่งจริงแท้กันแน่ แวบหนึ่งที่การกลับมาของเธอ สร้างความปวดร้าว ในหลืบลึกของหัวใจ . แต่แล้วด้วยกลไกบางอย่างที่เจี้ยนหาวทำการปิดลบความเจ็บปวดนั้นทิ้ง และสร้างความรู้สึกใหม่ที่น่ารังเกียจขึ้นมาครอบคลุมมันไว้แทน ) เจี้ยนหาวยิ้มมุมปากนิด ๆ บางทีหล่อนอาจไม่อยากจบเกมที่เขาเริ่มเอาไว้เมื่อ 4 ปีก่อนก็ได้ . ถ้าอย่างนั้นเขาก็ควรจะฉลองศรัทธาสาวน้อยหน้าหวานบาดใจนั่นเสียหน่อย เจี้ยนหาวยังจำถึงลำขาเรียวสวยที่โอบแนบชิดบนร่างของเขา ยังจำเสียงกระเส่าคราง ปะปนไปกับ เสียงหอบหายใจ ความผ่าวร้อนของริมฝีปากอิ่มบางบนร่างกาย . เรือนร่างที่ดั่งแม่มดปั้นแต่งด้วยมนต์เสน่ห์ ความคลั่งไคล้ ที่แสนเร้าร้อนรุนแรงของเธอ จะกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง.... อีกครั้ง และ อีกครั้ง ---- อา ฟางหลัน แค่นึกถึงเธอ เลือดในร่างกายของฉันก็แล่นพล่านเสียแล้ว ---- แต่ทว่ารอยยิ้มของปีศาจร้ายก็ต้องสะดุดหยุดลง เมื่อพบว่า . ร่างอวบใหญ่ของใครบางคนนอนทอดระทวยอยู่บนเตียงของเขา “ เธอเป็นใคร ?!? “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 13:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 55 scene 20 ดวงตาคมปราบของใครคนหนึ่ง กำลังจ้องมองคนเบื้องหน้าอย่างไม่ยอมละสายตา ผู้ถูกมองบิดตัวไปมาอย่างอึดอัด รู้สึกเนื้อตัวหนาวร้อนเพราะสายตาคมกริบคู่นั้น " อะแฮ่ม !.....อะแฮ่ม !.... " ต่งซันกระแอมขัดภาวะที่น่าอึดอัดขึ้นในที่สุด " เจี้ยนหาว ทำไมมองน้องอย่างนั้นล่ะ..... ก็เคยเจอกันมาก่อนแล้วไม่ใช่หรือ... ทำอย่างกับพึ่งจะเห็นกัน " เจี้ยนหาวไม่ตอบเพียงแต่หรี่สายตามองฟางหลัน " เอ่อ.... เราเริ่มรับประทานอาหารกันดีไหมคะ " ฟานฟานเอ่ยชวน...เธอเหลือบตามองเจี้ยนหาวนิดหนึ่ง คิดอยู่ว่าเขาอาจจะระเบิดความไม่พอใจ ที่เมื่อคืนฟางหลันเข้าห้องผิด ไปนอนห้องนอนของเขา ด้านฟางหลันเธอแอบสูดหายใจเข้าปอด ...หวังจะเรียกกำลังใจ แต่มันก็เป็นไปได้ยาก โดยเฉพาะในขณะที่ดวงตาของปีศาจร้ายคู่นั้นยังจับจ้องเธอทุกอิริยาบถเช่นนี้ ที่จริงฟางหลันเคยตระเตรียมตัว เพื่อการประจัญหน้าครั้งแรกกับเขามานับครั้งไม่ถ้วน เธอตั้งใจจะไม่สนใจใยดีเขา..... จะเย็นชาใส่เขา..... แต่เอาเข้าจริง การเจอกันในครั้งแรกก็ทำให้เธอเสียสเตปอย่างไม่เคยคิดมาก่อน เมื่อคืน เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา..... คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา ความแค้นเคืองทำให้เธอระบายกับรูปภาพ ... ที่นอน หมอน ฟูก ข้าวของเครื่องใช้ เธอขว้างมันกระจุยกระจาย แล้วด้วยความเหนื่อยเธอจึงเผลอหลับไป เมื่อตื่นมาอีกที....คู่อริของเธอก็ยืนตระหง่านง้ำเหนือเตียงเสียแล้ว " เฮ้ย ! ไอ้ลูกชาย ... นี่แกไม่คิดจะกินอะไรหรือไง น้องไม่ใช่อาหารนะ มองแล้วจะได้อิ่ม " ต่งซันกระเซ้า หวังจะสร้างบทสนทนาในวงกินข้าว " ดูเผิน ๆ ก็เกือบใช่ครับพ่อ ... " เจี้ยนหาวตอบ ต่งซันแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน รู้ดีว่าไอ้ท่านิ่ง ๆ ขึง ๆ แบบนี้แสดงว่าลูกชายของเขาอยู่ในภาวะอารมณ์ไม่ดี.... หากต่อความยาว เรื่องราวอาจจะลามปามใหญ่โตได้ " เธออ้วนเหมือนช้างน้ำเลยนะ " ประโยคแรกที่เจี้ยนหาวทัก ทำเอาคนรอบข้างสะอึกน้ำ สำลักข้าวกันเป็นแถบ " ค่ะ " ฟางหลันตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ.... ละเมียดจิบอาหารในจานอย่างไม่แยแส " แล้วเมื่อคืนตกมันหรือไง ถึงได้ทำห้องนอนของฉันพังซะขนาดนั้น " " ก็ฉันตกใจนี่คะ ไม่คิดว่าจะมีหนู..... ห้องคุณชายสกปรกนะคะ ควรจะให้แม่บ้านไปทำความสะอาดเสียบ้าง " " แม่บ้านทำความสะอาดทุกวัน " " ไม่ทราบสิคะ ฉันเห็นมันจริง ๆ " ตอบหน้าซื่อ ขณะที่ให้ความสนใจอยู่กับจานข้าว " เดี๋ยว ๆ.... นี่ลุงพลาดอะไรไปหรือเปล่า " ต่งซันถามฟางหลัน....แต่ฟานฟาน เป็นฝ่ายตอบเสียเอง " คือ.... เมื่อคืนนี้ ยายฟางหลัน แกดัน เดินหลงทางน่ะค่ะ หาทางกลับห้องนอนไม่เจอ ก็เลยเปิดไปนอนห้องคุณชายเจี้ยนหาว " " อ๋อ .. " ต่งซันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ เจี้ยนหาวกัดฟันกรอด ... ในห้องเขามีหนูซะที่ไหน.... ยายเด็กตัวแสบนี่แหละที่ลงมือทำลายข้าวของทุกอย่างภายในห้อง.... หนูบ้าอะไร ถึงได้เขียนด่าเขาใต้รูปภาพ แถมยังเติมแต่งภาพในผลงานที่เขาอุตส่าห์บรรจงถ่าย จนมันไม่เหลือชิ้นดี.... " ผมไปทำงานล่ะ .... สวัสดีครับพ่อ " เจี้ยนหาวกระชากเสื้อนอกลุกขึ้น.... ก่อนจะหันกลับมาสำทับกับคนใช้ชราด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น ให้ไปทำความสะอาดห้องของเขาใหม่ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ " โกรธเรา เพราะรูปลามกพวกนั้นน่ะสิ " ฟางหลันพึมพำ นึกถึงอัลบั้มภาพถ่ายพวกนั้นก็อดรู้สึกหน้าแดงไม่ได้ มันเป็นภาพผู้หญิงเปลือย.... ที่จริงมันสวยมากทีเดียวแหละ เพราะภาพดังกล่าวถูกถ่ายด้วยมุมมองของศิลปินมิใช่อนาจาร.... บางภาพสร้างความรู้สึกวูบวาบ ในขณะที่บางภาพสร้างความรู้สึกอ่อนไหว..... อย่างภาพ ๆ หนึ่ง ที่เป็นภาพเปลือยของผู้หญิงท้อง เธอนั่งเอี้ยวตัว ผินหน้าด้านข้างให้กล้อง ดวงตาของเธอที่เห็นเพียงเสี้ยวเดียวมีทั้งความดึงดัน และ หวาดไหว......ฟางหลันอดทึ่งกับภาพนั้นไม่ได้ ชื่นชมคนถ่ายว่าช่างมีพลังในการถ่ายทอด..... การมองผู้หญิงผ่านเลนส์กล้องคงเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ และไม่มีกามราคะมายุ่งเกี่ยวแต่อย่างใด แต่สำหรับคนที่ครอบครอง .... เจ้าชายอสูรเจี้ยนหาว ผู้หญิงก็คงไม่สามารถเป็นอะไรได้มากไปกว่า " วัตถุทางเพศ " ของเขา เท่านั้น +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 56 1 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 57 2 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 58 Scene 21 เสียงจ้อกแจ้กจอแจ .... บอกว่าสถานที่คัดตัวนักแสดงแห่งนี้ดูวุ่นวายมากแค่ไหน เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่พึ่งจะมาถึงยืนกระสับกระส่าย..... ตอนนี้เขาปวดเบาน้อย ๆ ต้องการ การระบายอย่างเร่งด่วน แต่ไม่ว่าสะกิดถามใครทุกคนก็ส่ายหน้าไม่มีใครทราบทางไปห้องน้ำ " อูยส์.... แย่แล้วเรา... ไม่น่า งกกินน้ำผลไม้ที่เขาแจกฟรีข้างทางมากเลย...อูยส์ " หันซ้ายหันขวาเดินออกจากห้องคัดตัวนักแสดงมา แต่สงสัยจะผิดทางเพราะเขายังไม่เห็นเงาของใครเลยสักคน ( ป้าย : ผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ห้ามเข้า ! เฉพาะกรรมการคัดเลือกตัวนักแสดง... ) " เอาเถอะน่ะ .... เข้าไปถามทางนิดเดียว คงไม่เป็นไรหรอก " เด็กหนุ่มค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป... โชคดีเหลือเกินที่มีคนอยู่ " คุณครับ... คุณ เอ่อ ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนครับ " คนถูกถามหมุนตัวมา พลางชักสีหน้าอย่างเบื่อหน่าย... ก่อนจะ ... " เฮ้ย !!! " ( ชี้หน้าเด็กหนุ่มอย่างคนจำกันได้ ) " ทำไมเป็นนาย " ซือเจิ้นกัดฟัน.... ---ปวดฉี่จะตาย ทำไมต้องมาเจอไอ้ดาราบ้ากามนี่ด้วยนะ--- " ฉันสิควรจะถามนาย.... มาทำบ้าอะไรที่นี่ " " ฉันจะมาทำบ้าอะไรก็เรื่องของฉัน.... อีกอย่างทั่วทั้งใต้หวันนายเป็นเจ้าของหรือไง ถึงจะได้มีสิทธิ์ห้าม ไม่ให้ใครไปไหนมาไหนได้น่ะฮะ... " ---อูยส์ ปวดฉี่--- " ไอ้เด็กบ้า ปากกล้านัก.... ฉันจะลากคอนายออกไปเอง " ว่าแล้วซู่หลงก็เดินกรากเข้ามาทำท่าจะหิ้วปีก ก็พอดีกับซิงหยูเปิดประตูเข้ามา " มาแล้วหรือคะคุณชายซู่หลง..... อ้าว ! แล้วนี่ใคร " พอซือเจิ้นหันกลับมา ซิงหยูก็ส่งยิ้มด้วยความแปลกใจ " ซือเจิ้น ทำไมมาอยู่ห้องนี้ล่ะ ห้องคัดตัวนักแสดงอยู่ทางนู้นนี่นา " " เอ่อ ..-_- " ....ฮะ " ตอบอ้อมแอ้มกระบิดกระบวนไปมา แต่ดูเหมือนว่าซิงหยูจะไม่ทันได้สังเกต " รอเดี๋ยวนะซือเจิ้น มีของจะให้เธอ " ซิงหยูเข้าไปคุ้ย ๆ กระเป๋าใบใหญ่ที่อยู่ตรงมุมห้อง " นี่จ้ะ ... นิตยสารที่เธอไปถ่ายคราวก่อน ทางโน้นเขาเอาเธอกับไจ่ไจ๋ขึ้นหน้าปกพร้อมกันเลย..... ภาพสวยมากเลยล่ะ .... เขาจะนัดเธอไปถ่ายอีก คราวนี้จะถ่ายเดี่ยว เธอต้องรับงานนี้นะ " ซู่หลงมองด้วยหางตา... แอบเห็นหน้าปก มันดึงดูดสายตามากทีเดียว ไจ่ไจ๋นอนอยู่ เขาใส่สูทสีขาว มันเป็นแค่สูทตัวยาวกับกางเกง ไม่มีเสื้อด้านใน.... หมวกเข้าชุดปิดหน้าไว้นิด ๆ ในขณะที่เด็กหนุ่มข้าง ๆ นั่งก้มหน้า....ผมสีอ่อนปลิวไสว ดวงตาคมกริบจ้องมองกล้อง.... มันมีพลังชนิดสามารถสะกดลมหายใจ --- สวยมากจริง ๆ อย่างที่ซิงหยูว่า --- " เอ่อ...-_-" คุณซิงหยูฮะ ... แบบว่าห้องน้ำไปทางไหน ? " +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:05:00 ]

ความคิดเห็นที่ 59 Scene 22 ห้องคัดตัวนักแสดง..... " ไอ้บ้าเอ๊ย.... คอยดูนะฉันจะเอาชนะให้ได้.... ไม่ใช่แค่เงินสามล้านเหรียญ แต่ฉันจะทำให้นายมาขอโทษที่กล้ามาสบประมาทคนอย่างฉัน " ซือเจิ้นฟึดฟัดกัดฟัน ขณะกระแทกร่างบนเก้าอี้ โครม !!!.... เนื่องจาก การกระแทกตัวอย่างรุนแรงบนเก้าอี้ที่ขาไม่ค่อยดี บัดนี้ร่างหล่อ ๆ ของ ซือเจิ้นจึงร่วงลงไปนั่งวัดกับพื้น " คิก ๆ ๆ " สาว ๆ ที่อยู่รอบข้างหันมามอง พลางพยายามกลั้นหัวเราะคิกคัก..... ซือเจิ้นไม่เพียงแต่ตกเก้าอี้เท่านั้น แต่ไข่ไก่ที่เขาแอบจิ๊กมาจากห้องคหกรรมที่มหาลัย ตอนนี้ก็ลอยมาแปะแตกอยู่บนผมสีอ่อนของเขาด้วย ซู่หลงปรายหางตามอง.... ดวงตาเต้นระริก ทั้งขำ ทั้งสะใจ ซือเจิ้นย่นจมูก นึกเจ็บใจที่หมอนั่นมาเห็นพฤติกรรมหน้าอายของเขาเสียได้.........แต่แล้วมือเรียวบางของใครคนหนึ่งที่ยื่นผ้าเช็ดหน้าหอมกรุ่นก็ดึงดูดความสนใจ " นี่ค่ะ ..... " ซือเจิ้นไล่ตามองไปตามลำแขนเนียนสะอาด ผิวขาว ๆ อมชมพูของเธอทำให้เขานึกถึงผงไข่มุก ผมของเธอดำขลับยาวตรง มันเรียงเรียบราวกับเส้นไหม " เช็ดไข่ออกเถอะค่ะ....คุณดูตลกมากเลย " เธอกล่าวยิ้ม ๆ ..... และแม้เธอจะแต่งหน้าจัดมาก ซือเจิ้นก็สามารถเดาได้ว่า หน้าตาของเธอตอนเกลี้ยงเกลาก็คงสวยจัด ไม่แพ้กับตอนนี้แน่นอน " เอ่อ....ฮะ ... ขอบคุณ " " ฉันชื่อวินนี่ค่ะ .... คุณชื่ออะไรคะ " " ชื่อ ซือเจิ้น ฮะ " " คุณเกิดที่นั่นเหรอคะ ? " ถามด้วยความแปลกใจ " เปล่าหรอกฮะ ... บังเอิญแม่ผมเป็นคนที่นั่น " " ........ " วินนี่เอียงคอมอง ซือเจิ้นยิ้ม....--- แม้แต่ท่าทางแสดงความสนใจของเธอก็ดูน่ารักมาก--- " ผมเป็นลูกครึ่งเกาหลีใต้ กับ ใต้หวันน่ะครับ " " ถึงว่าสิคะ..... ฉันถึงว่าหน้าตาคุณดูดีแบบแปลก ๆ " ซือเจิ้นยิ้มแหยๆ ..... โดนชมว่าหน้าตาดีแบบแปลก ๆ มันก็ยังไงอยู่นา " อุ๊ย.... ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ " วินนี่ที่พอจะเดาสีหน้าได้รีบท้วงในขณะที่ส่งยิ้มสดใส " ฉันหมายความว่าหน้าตาคุณไม่เหมือนคนใต้หวันน่ะค่ะ จะว่าคนจีน หรือ คนญี่ปุ่น ก็ไม่น่าจะใช่ " " ฮะ " ตอบยิ้ม ๆ เช่นกัน บังเอิญพูดไม่ค่อยเก่งเลยไม่รู้จะพูดต่อว่ายังไง " แต่ว่าคุณผิดนะคะ " "ฮะ ? " " ฉันว่าคุณนั่งฟากผิดน่ะค่ะ..... ฝั่งนี้สำหรับนักแสดงหญิง.....ฝั่งนู้นน่ะค่ะถึงจะเป็นที่นั่งของนักแสดงชาย " วินนี่พยักหน้าน้อย ๆ ไปยังเก้าอี้ทีถูกจัดไว้อีกฟาก ซือเจิ้นหน้าเจื่อน กล่าวขอบคุณ..... พลางเดินก้มหลังน้อย ๆ อย่างหวังว่าคงจะไม่มีใครสังเกตเห็นเขาที่ทำอะไรเปิ่น ๆ อีกแล้ว ( แต่โทษทีฮ่ะ พ่อคุณน่ะดึงดูดทุกสายตาให้หันมามองตั้งแต่ตกเก้าอี้แล้ว ...เฮ้อ ! ซือเจิ้น ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 60 Scene 23 " หน้านายไปโดนอะไรมา ซู่หลง " เจี้ยนหาวมองรอยแดง ๆ บนแก้มของพี่ใหญ่ " โดนอะไร " ถามกลับอย่างหงุดหงิด " ก็ไอ้รอยแดงเป็นปื้น ๆ เนี่ย..... ไปโดนอะไรมา " ซู่หลงมองหน้าเจี้ยนหาว ก่อนจะเสกลบเกลื่อน " โดนยุงกัดหน้าเลยตบน่ะ ไม่มีอะไร " " อือม.... งั้นเหรอ " พยักหน้าหงึกหงัก เลิกสนใจ หันมามองเอกสารในมือ ภาพของสาวสวยตรงหน้าคือผู้คัดตัวนักแสดงรายต่อไป หล่อนสวยมากทีเดียว มีเสน่ห์ดึงดูดแม้จะเป็นแค่เพียงภาพถ่าย ..... เขามองเห็นความท้าทาย ความเร้าใจ ได้ด้วยสายตาของนักถ่ายภาพ... เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อคิดว่าหากเธอสามารถผ่านการคัดเลือกตัวนักแสดงไปได้ .... เขาคงต้องหาทางสานสัมพันธ์ที่แนบแน่นกับเธออย่างแน่นอน ประตูถูกเปิดเข้ามา..... หล่อนเข้ามาแล้ว สวยเหมือนในรูปถ่าย เพียงแต่ผมยาวตรงของเธอ ไม่หยักเป็นลอนคลื่นดังรูปที่แปะเอาไว้..... เธอแนะนำตัวเอง...ชื่อ วินนี่ หรือ..... อือม ปากอิ่มตึงสีชมพูนั่นสวยชะมัด ไม่รู้อีกที่ จะอิ่มตึงเหมือนกันหรือเปล่า เธอได้รับบทแล้ว ผู้ช่วยแคสติ้งคงบอกแล้วว่า เขาจะเป็นผู้ร่วมแคสกับเธอ.....เพราะสายตากลมโตตวัดมาทางเขานิดหนึ่ง.... ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านบทต่อไป สตาฟให้เวลาเธอแค่เพียง 5 นาที...... เจี้ยนหาวลุกขึ้นเมื่อสตาฟคนหนึ่งมาบอกให้เริ่มการแคสติ้งได้ " อย่าให้ฉันเห็นเธอที่นี่อีก.... น้องของฉันดีสำหรับเธอเกินไป.... นี่เงิน 8 ล้านเหรียญ แล้วออกไปจากชีวิตน้องชายฉัน " " พูดอย่างนั้นมันไม่งามเลยนะคะ..... คุณพี่เขยขา .... เราสองคนรักกัน.... ความรักของเราตีค่าเป็นเงินไม่ได้ " วินนี่ชะม้อยชม้ายชายตาส่งสายตาอย่างยั่วยวน ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังตวัดขานั่งคร่อมตักของเจี้ยนหาว " อย่าเอานิสัยร่าน ๆ มาใช้กับฉัน..... ลุกออกไป " เจี้ยนหาวดุ ดวงตาแกร่งกระด้าง วินนี่กระตุกยิ้มมุมปาก .... ก่อนจะโน้มตัวลงประกบจูบอันร้อนเร่ากับติ่งปากอันยั่วใจของเขา เจี้ยนหาวขยับปากตอบ หล่อนเปิดเผยความต้องการและเจี้ยนหาวไม่เคยไม่สนองตอบ แม้จะเป็นเวลาแค่เพียงไม่กี่วินาที..... แต่เขาก็รู้แล้วว่า ผู้หญิงคนนี้จะต้องเป็นหนึ่งในคอลเล็กชั่นของเขา วินนี่........ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 61 2 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 62 3 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 63 chapter 2 scene 1 คฤหาสน์ซีเหมิน ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมหลวม ๆ เดินอย่างเชื่องช้าอย่างคนพึ่งจะสร่างไข้ ซีเหมินทรุดตัวลงนั่งปล่อยให้บรรดาคนรับใช้วุ่นวายกับการตระเตรียมอาหารยามสาย . เฉินยวี่ซิง เหลือบตาดูเจ้านายหนุ่มนิดหน่อย ก่อนจะรายงาน “ คุณเสี่ยวโย่วไปมหาวิทยาลัยแล้วนะครับ แล้ววันนี้ก็สั่งไม่ให้ผมไปรับเธอเหมือนเดิม “ ซีเหมินไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เสยผมยาวของตัวเองให้พ้นจากใบหน้า . เป็นเฉินยวี่ซิงเองที่ทอดถอนหายใจ “ นี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วนะครับ ถ้าหากจะไปยืนตากอากาศอยู่ข้างนอกล่ะก็ คุณชายก็น่าจะหาเสื้อคลุมตัวใหญ่ ๆ ใส่บ้าง . แล้วก็ถ้าเป็นห่วงคุณเสี่ยวโย่วล่ะก็ ก็สั่งให้เธอเลิกทำงานที่ร้านเค้กเสียสิครับ การที่—“ “ ลุงเฉิน . “ ซีเหมินเรียกชื่อคนใช้ชรา และเฉินยวี่ซิงรู้ดีว่าเขาพูดมากเกินไปเสียแล้ว คนรับใช้ชราจำต้องเก็บความเป็นห่วงเอาไว้ในใจ เขารู้ดีว่าที่คุณชายป่วยครั้งนี้ก็เพราะไปยืนเฝ้าคุณเสี่ยวโย่วที่ร้านเค้กทุกวัน แม้แต่วันที่คุณชายทำงานหนัก หรือ วันที่อากาศหนาวจัด คุณชายก็ไปยืนเฝ้า ไม่เคยหยุดพัก . เขายังจำได้ ถึงวันที่เขารายงานเรื่องคุณเสี่ยวโย่ว ตอนที่คุณชายพึ่งจะกลับมาจากอเมริกา ( ตอนเปิดเรื่องน่ะค่ะ จำได้ไหม ) วันนั้นคุณชายถึงกับทิ้งแม่ดาราสาวสุดเซ็กซี่ที่ควงมาด้วยในทันที ก่อนจะเรียกรถแท็กซี่เพื่อไปเฝ้าคุณเสี่ยวโย่ว ไม่แยแสว่าดาราสาวคนนั้นจะกรีดร้อง หรือ สบถด่าเขามากมายแค่ไหน เฉินยวี่ซิงนึกถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ แววตาของผู้ชราก็เต็มไปด้วยความกังวลใจ .. หากความห่วงใยนี้จะเป็นเพียงแค่สิ่งที่พี่ชายพึงมีให้กับน้องสาวก็คงจะดี . แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นมากกว่านั้น ซีเหมินเป็นตระกูลใหญ่ และเรื่องราวของตระกูลนี้ก็มีความลับมากมาย . และความลับหนึ่งก็ทำให้ชายชราถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ .หากโชคชะตาจะดำเนินไป . เขาก็คงต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามวิถีทางของมัน . +++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สำนักงาน TVB เสียงปรบมือดังกราวใหญ่ ผู้เข้าร่วมประชุม brief งานต่างก็ยิ้มแย้ม ยกเว้นซิงหยูที่ยังมีสีหน้าเฉยชาเช่นเดิม ทุกคนแยกย้ายกันออกไปทำงานของตัวเองแล้ว . แต่เจ๊ไฉ เรียกซิงหยูเอาไว้ “ งานแคสติ้งเธอต้องเหนื่อยหน่อยนะ ทางผู้ใหญ่เขาอยากได้เป็นอีกโปรเจ็กต์ ในผังรายการ “ “ ค่ะ “ “ คุณชายซีเหมินเป็นยังไงบ้าง “ “ ดีขึ้นแล้วค่ะ พ่อบ้านเฉินโทรมาบอกว่าวันนี้คุณชายจะเข้า office มาคุยเรื่องโฆษณา “ “ ดีจริงๆ เจ๊กำลังกังวลกับเรื่องนี้พอดี . Project แคสติ้งก็กระชั้นเข้ามาเรื่อย ๆ คราวต่อไปคนที่จะไปแคสก็เป็นคุณชายซีเหมิน กับ ไจ่ไจ๋ เสียด้วยสิ . เออ แล้วทางโน้นเขาเห็นภาพบางส่วนแล้วถูกใจนางแบบมาก อยากได้นางแบบคนเดิม เธอช่วยจัดการให้เจ๊ด้วยนะ “ “ คะ ? “ “ นางแบบไง คนที่คุณชายเป็นคนเลือกเองน่ะ ทำไมหรือ มีปัญหาหรือไง “ ซิงหยูขยับแว่นตานิดหนึ่ง คิดถึงเสี่ยวโย่ว ออกจะไม่สบายใจ . จะดึงให้เสี่ยวโย่วมาช่วยงานนี้ก็คงได้ แต่ปัญหาใหญ่อยู่ที่คุณชายซีเหมินน่ะสิ รายนั้นน่ะหวงน้องสาวอย่างกับอะไรดี คราวก่อนถึงคุณชายซีเหมินจะเป็นฝ่ายออกปากเลือกเสี่ยวโย่ว แต่เพราะขั้นตอนการถ่ายโฆษณาที่วาบหวามก็เลยทำให้ทุกอย่างเป็นปัญหา . คราวนี้ก็เช่นกัน เธอยังไม่เห็นทางเลยว่าจะให้ซีเหมินยอมอนุญาตให้เสี่ยวโย่วมาถ่ายโฆษณาได้อย่างไร “ มันก็ไม่เชิงค่ะ “ “ ยังไงกัน ก็ไม่เชิงของเธอ อย่าบอกนะว่าติดต่อไม่ได้ คราวนี้ล่ะปัญหาใหญ่เลย “ เจ๊ไฉมีสีหน้าตกใจ เพราะตอนที่เธอไปตกลงประนีประนอมนั้น ทางนั้นเขาก็ระบุมาว่า เนื้อหาใน story board ที่เปลี่ยนแปลงใหม่ กับนางแบบคนเดิมถูกใจ boss ใหญ่ของทางนั้นมาก ยังไงซะ ตัวแสดงนำก็ขอให้เป็นคุณชายซีเหมิน กับนางแบบคนนั้น . หล่อนจึงตกปากรับคำ และคิดเพียงแต่ว่าปัญหาเดียว คือ คุณชายซีเหมิน ไม่เคยคิดว่านางแบบตัวเล็ก ๆ จะทำให้ปัญหานี้บานปลาย “ ซิงหยู ยังไงเธอก็ต้องติดต่อผู้หญิงคนนั้นให้ได้นะ ไม่งั้นงานนี้ทางเรายับแน่ ๆ เจ๊ฝากความหวังไว้ที่เธอ“ ( ตบบ่า แบบฝากฝังเต็มที่ แถมยังมีแววตาขอร้องอยู่ในที . แล้วอย่างนี้ซิงหยูมีหรือที่จะปฏิเสธได้ ) “ ค่ะ “ ซิงหยูรับคำแบบค่อนข้างหนักใจ Trudddddddddd ! / Beep! Beep! เป็นจังหวะเดียวกัน ที่โทรศัพท์มือถือของเจ๊ไฉดังขึ้น และโทรศัพท์ของซิงหยูมีสัญญาณเตือนการเข้าของข้อความ เจ๊ไฉ : “ กำลังจะ landing แล้วหรือ อะไรนะ นักข่าวกับแฟนคลับเต็มเลย ได้ ๆ เดี๋ยวจะให้ซิงหยูไปจัดการ เธอกันไจ่ไจ๋อย่าพึ่งให้ใครเข้าถึงตัวก็แล้วกัน “ ข้อความถึงซิงหยู : คิดถึงซิงหยูจัง .. แหวนแต่งงานของผมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายหรือเปล่า .. รู้ไหมไปเมืองไทยผมเกือบเป็นปอดบวมเพราะใคร . ซิงหยูต้องรับผิดชอบนะ “ ซิงหยู เดี๋ยวเธอไปรับไจ่ไจ๋ที่ gate 3 นะ ออกมาเหมือนคราวก่อนก็ได้ เอ้ ซิงหยู ! ซิงหยู ! “เจ๊ไฉ ตะโกนเรียก ซิงหยูเป็นอะไรไป ? ทำไมถึงทำหน้าซีดตกใจขนาดนั้น +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 65 scene 2 สนามบินไทเป . ดวงตาคมกริบจ้องมองแผ่นหลังบาง ๆ ที่เดินนำอยู่เบื้องหน้า . แววตาที่มักจะมีร่องรอยขี้เล่นฉาบไว้อยู่จางหายไป . บัดนี้ดวงตาของซาตานร้ายจ้องมองเหยื่อที่ถวิลหามาเป็นเวลาถึง 3 วัน อย่างขัดเคืองใจ --- เจ้าเล่ห์นักนะซิงหยู ทั้งที่เป็นผู้จัดการส่วนตัว และต้องมาอยู่ข้าง ๆ ผมแท้ ๆ . แต่นี่ดันไปอยู่กับการ์ดข้างหน้า แถมขนสตาฟทีมงานมาเป็น 10 คิดจะใช้พวกนี้กันผมให้อยู่ห่างคุณล่ะสิท่า สงสัยว่าต้องเตือนคุณเสียหน่อยแล้ว หากคิดจะเล่นเกมกับผมมันยังไวเกินไปหลายร้อยปี --- ซิงหยูขนลุกเฮือก ดังสัมผัสถึงออร่าแห่งความมาดร้าย . ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เธอหันหลังกลับไป แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง . เมื่อเห็นแววตาของไจ่ไจ๋คาดโทษเธออย่างแจ่มแจ้ง --- ยังไง วันนี้เราต้องอยู่ห่างไจ่ไจ๋ให้ได้มากที่สุด เดี๋ยวให้แฟนนี่มาเปลี่ยนเวรกับเราดีกว่า แล้วก็หาข้ออ้างไปดูแล ซือเจิ้น ที่ BOYZ --- ซิงหยูถอนหายใจ 1 เฮือกใหญ่ แค่ลำพังงานดูแล romio เธอก็เหนื่อยแทบตาย นี่ยังต้องมาคำนวณหาทางหนีทีไล่ ให้อยู่ห่างจากไจ่ไจ๋จอมวายร้ายอีก จะมีใครรู้บ้างว่าชีวิตของหญิงสาววัย 26 ปีอย่างเธอจะรันทดถึงเพียงนี้ “ คุณซิงหยูครับข้างหน้าเห็นทีจะไปไม่ได้แล้วละครับ แฟนคลับดันเข้ามาจนเคลียร์พื้นที่ไม่ได้เลย เอายังไงดีครับ “ “ แย่จริง ! ( ซิงหยูใช้ความคิดนิดหนึ่ง วิญญาณผู้จัดการเข้าสิงในทันใด) ถ้าไปออก gate อื่นล่ะ “ สตาฟทีมงาน วอ หาทีมงานที่อยู่ gate อื่น เพื่อสอบถาม . มี gate หนึ่งที่แฟนคลับน้อยที่สุด แต่ต้องเดินผ่านส่วนที่เป็น private เสี่ยงต่อการถูกมองเห็น แต่ถ้าสามารถวิ่งได้ไวพอก็จะขึ้นรถได้ทันก่อนที่ฝูงแฟนคลับอีก gate จะตามมาสมทบ . และทีมงานทุกคนลงความเห็นว่าควรจะไปออกที่ gate นั้น ซิงหยูหันกลับมามองไจ่ไจ๋ เวลานี้เธอไม่ได้คิดอะไร . สำรวจตรวจตราร่างสูงใหญ่อย่างใช้ความคิด ไจ่ไจ๋เด่นเกินไป ด้วยร่างที่สูงสมาร์ท 182 เซนติเมตร ผมทรงรากไทร ผิวขาวอมชมพูนิด ๆ สิ่งเหล่านี้ล้วนดึงดูดสายตาของทุกคู่ แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ ซิงหยูกวาดตามองไปยังบรรดาการ์ดที่ยืนนิ่ง เพื่อรอการตัดสินใจของเธอ “ คุณคะ ( ชี้นิ้วไปยังการ์ดร่างสูง หุ่นพอฟัดพอเหวี่ยงกับไจ่ไจ๋ ) ช่วยกรุณาตามดิฉันเข้ามาหน่อย “ สั่งเสร็จก็หันไปดึงมือไจ่ไจ๋ ห้องพักรับรองสำหรับแขก VIP ถูกสั่งเปิด . ซิงหยู สั่งให้ไจ่ไจ๋ และ การ์ด เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแลกกันข้างใน การ์ดเดินออกมาด้วยชุดของไจไจ๋ ซิงหยูจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เข้าที่ ควักหมวกไหมพรมที่มักจะติดตัวเธอตลอดคลุมหัวที่ติดจะเกรียนของเขา ดึงชายปิดสักครึ่งตาได้ จนกระทั่งพอใจแล้ว เธอจึงกระเซ้าเขายิ้ม ๆ “ คุณหล่อเหมือนไจ่ไจ๋เลยค่ะ ถ้าฉันเป็นสาว ๆ แฟนคลับล่ะก็ ต้องวิ่งมาซบคุณแน่ ๆ “ “ จริงเหรอครับ “ การ์ดยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจ “ จริงค่ะ แต่ว่าตอนเดินออกไปคุณต้องก้มหน้าเอาไว้ตลอดนะคะ “ “ ฮะ ๆ ๆ ๆ . ผมเหมือนไจ่ไจ๋ตอนก้มหน้าสินะครับ . ( การ์ดมองหน้าซิงหยู นึกนิยมเธออยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้แม้จะมีท่าที ที่แกร่งกระด้าง แต่กลับมีอารมณ์ขัน และก็มีความน่ารักซ่อนเอาไว้อยู่ไม่น้อย ) “ แล้วไจ่ไจ๋ละคะ “ “ อยู่ข้างในน่ะครับ เขาวานให้มาบอกคุณด้วยว่ารู้สึกปวดท้องมาก ขอเวลาสักครึ่งชั่วโมงขอพักให้หายปวดก่อน “ “ ตายจริง . “ “ เขาว่าปวดท้องมาตั้งแต่เมืองไทยแล้ว ท้องเสียมาตลอดตอนขึ้นเครื่องด้วย ท่าทางคุณไจ่ไจ๋จะแย่มากนะครับ ผมว่าให้เขาพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมจะออกไปบอกทีมงานเอง แล้วจะลองหายามาให้ด้วย “ “ ขอบคุณมากเลยค่ะ “ ซิงหยูกล่าวขอบคุณก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป ( การ์ดเดินออกจากห้องพร้อมกับ lock ประตูตามที่ไจ่ไจ๋ขอร้องเอาไว้ ) จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ซิงหยูเคาะประตูห้องน้ำ อย่างร้อนใจ “ ไจ่ไจ๋ !.. ไจ่ไจ๋ ! . เป็นอะไรมากหรือเปล่า “ “ “ เงียบไม่มีเสียงตอบ “ ไจ่ไจ๋ ! ตอบหน่อยสิเป็นอะไรหรือเปล่า . ไจ่ไจ๋ ! “ ซิงหยูตัดสินใจผลักประตู พรวด ! : ซิงหยูเซถลาเข้าไปด้านใน พลั่ก ! : ซิงหยูประทะชนกับอ้อนแขนแข็งแกร่ง และร่างก็ถูกกอดรัดโดยอัตโนมัตในทันใด อุ๊ ! : ซิงหยูถูกประกบจูบอย่างร้อนแรง หมดโอกาสป้องกันตัว . มือไม้ที่ป่ายปัดป้องถูกรวบเอาไว้ด้วยมือกว้าง . มือข้างว่างของไจ่ไจ๋จัดการลูบไล้เนื้ออ่อนใต้ร่มผ้า เขาส่งเสียงครางอือม อย่างพอใจ สัมผัสเนื้อนวลนุ่มนิ่มร้อนผ่าว และอาการสะท้านนิด ๆ เพราะไม่เคยต้องมือชายของซิงหยูทำให้เขาคลายความโกรธไปได้นิดหน่อย “ ทีหลังอย่าชมใครว่าหล่อเหมือนผมอีกนะ ผมไม่ชอบ “ สั่งด้วยกระแสเสียงอ่อนหวาน พลางและเล็มริมฝีปากที่เผยอน้อย ๆ เพราะต้องการจะหอบหายใจของซิงหยู อย่างสุขใจ “ อือม หวานมากจริง ๆ แต่ผมอยากชิมข้างในมากกว่า ขอผมเข้าไปหน่อยนะครับ “ ซิงหยูยังสงสัยว่าเขาขออนุญาตเธอจริงๆ หรือเปล่า เพราะไจ่ไจ๋ไม่รอคำตอบจากเธอ จัดการซุกไซ้ซอกซอนสำรวจตามอำเภอใจ หัวสมองของเธอหมุนติ้ว ๆ และแทบไม่รู้ตัวเลยว่าบัดนี้มือทั้งสองข้างของเธอเป็นอิสระ มือหนึ่งยันฝาผนังไว้ ในขณะที่อีกมือหนึ่งคล้องคอร่างสูงของไจ่ไจ๋เพื่อพยุงกาย ในขณะที่ไจ่ไจ๋กำลังเพลิดเพลินจำเริญใจ กับริมฝีปากนุ่มหวานของซิงหยูอยู่นั้น สายตาก็ดันพลัดไปมองยังนิ้วนางข้างซ้าย . และมันว่างเปล่า สายตาที่เชื่อมหวาน ครุ ขึ้ง ด้วยความไม่พอใจ “ แหวนผมไปไหนครับซิงหยู ! “ ซิงหยูปรือตาขึ้นมอง อย่าว่าแต่เรื่องนั้นเลย สมองที่มึนงงของซิงหยู มันสับสน งุนงง ไม่สามารถประมวลผลไม่ว่าเรื่องใด “ แหวนอะไรคะ ? “ เป็นคำถามที่นับว่าเป็นคำสั่งประหารตัวเองแท้ ๆ ใบหน้าของซาตานร้ายโกรธกริ้วอย่างแท้จริง “ กล้ามากนะ ที่เอาแหวนผมไปทิ้งเนี่ย อยากลองดีกับผมใช่ไหม“ สิ้นคำ รอยจูบอ่อนหวาน ก็ทวีความดุเดือด จนซิงหยูตกใจ มือไม้ที่เคยโลมเล้า ก็แตะกรุ่นทุกที่อย่างเอาแต่ใจ ไม่ปราณีปราศรัยว่าซิงหยูจะเจ็บบ้างหรือไม่ “ อะ ! “ ซิงหยูผวาเฮือก เมื่อนิ้วมือของเขาไล้สำรวจยังที่ที่เขาไม่เคยไป ร่างที่แอ่นชิดด้วยปฏิกิริยาต่อต้านการรุกรานเบื้องล่างของซิงหยู . ทำให้ดวงตาที่คุโกรธของไจ่ไจ๋เปลี่ยนไป ดวงตากระด้างลดลงเล็กน้อย ไจ่ไจ๋ผละจูบ ทรรศนาทรวงนุ่มนิ่มที่สะท้อนตามการหายใจ เลือดในกายแล่นพล่านเดือดปุด ๆ ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อแหวกรอยแยกน้อย ๆ บังทรวงหน้าตาแปลก ๆ ปกปิดทรวงสวยงามของซิงหยูเสียมิดชิด ที่จริงเขาควรหงุดหงิดใจ .. แต่ว่าแสงว็อบแวมจากเครื่องประดับที่ห้อยหว่างกลางอก กลับทำให้เขาพึงพอใจ มันคือแหวนที่เขาให้กับซิงหยู “ ขอโทษนะครับ คนดี “ ซาตานร้ายมอบจูบขอโทษ แต่ซิงหยูน่ะเป็นลมสลบไปแล้วตั้งแต่เมื่อกี้ ( เฮ้อ !!! ถ้าทางจะอีกยาวไกลกว่าจะชินกับสัมผัสของตาไจ่ไจ๋นะเนี่ย ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 14:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 67 Scene 3 แสงแดดแผดกล้าจับฟ้าแล้ว.... แต่ทว่าในห้องนอนห้องหนึ่งยังคงสลัวราง ด้วยผ้าม่านเนื้อหนาอย่างดี สั่งทำพิเศษจากอิตาลี ได้สะกัดกั้นแสงตะวันเอาไว้ เจี้ยนหาวนอนนิทราอยู่บนเตียงผ้าไหม . หากจะเคยมีกวีใดเคยเอ่ยถ้อยคำเพื่อชมความงาม ของอสูรร้าย นามลูซิเฟอร์แล้วล่ะก็ ถ้อยคำเหล่านั้นคงเอ่ยเพื่อชมเรือนกายกำยำล้นเสน่ห์ของบุรุษเพศ ที่นอนทอดร่างอย่างอาจหาญบนเตียงนี้ด้วยเช่นกัน ร่างงดงามดั่งถูกรังสรรค์โดยปฏิมากรชั้นยอด บัดนี้มีเพียงผ้าคลุมเบาบางปิดบังสัญลักษณ์แห่งความเป็นชายไว้เท่านั้น “ อือม “ เจ้าชายอสูรพยายามจะขยับกาย แต่ความปวดเมื่อยที่จู่โจมทุกอนูกล้ามเนื้อทำให้เขาเบ้หน้า เจี้ยนหาวนึกสงสัย ว่าค่ำคืนที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นกับเขา . ความเฉื่อยชา เพราะฤทธิ์ของว้อดก้า เป็นอุปสรรคนิดหน่อย เมื่อเขาพยายามจะคิด.... --- flash back --- Crazy Pub . ทั้งที่เจี้ยนหาวเลือกผับที่มีเสียงอึกทึกครึกโครมด้วยดนตรี dance มัน ๆ แทนที่จะเป็น VS Pub หวังว่าความสนุกสุดเหวี่ยง จะลบความวุ่นวายสับสนที่เกิดขึ้นในใจได้ แต่เปล่าเลย เจี้ยนหาวกลับรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะเต้นเพลงไหนกับใคร . ภาพใบหน้าอวบอูมของยายเด็กฟางหลันก็ยังคอยลอยวนเวียนอยู่ในห้วงคิด ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจสั่งว้อดก้า มานั่งหลบมุมดื่มอยู่ตรงนี้ ความร้อนแรงของสุราอย่างดี ดูจะไม่สามารถกลบความรู้สึกร้อนเร่าที่ยายเด็กฟางหลันจุดให้เกิดขึ้นกับเขาได้ รอยจุมพิตที่แสนหวานยังคงค้างคาอยู่บนริมฝีปาก ความต้องการปลดปล่อยที่คุ้มคลั่งยังคงอยู่ในร่างกายของเขา --- ฟางหลัน ! เธอเป็นนังแม่มดหรือไง ทำไมร่างกายฉันถึงอยากได้เธอนักนะ . อัปลักษณ์อย่างกับหมูตอนอย่างนั้น . ทำไมร่างกายของฉันมันถึงเรียกหาแต่เธอกัน !! ---- ซ่าาา . เจี้ยนหาวสาดเหล้าใส่หน้าตัวเอง จะด้วยอยากลบความต้องการอันร้อนเร่า หรือว่าเมาก็ไม่ทราบได้ “ ท่าทางคุณชายจะร้อนนะคะ “ เสียงหวาน ๆ ฉะอ้อนถาม เจี้ยนหาวปรายตามอง หล่อนอยู่ในชุดวาบหวามมากทีเดียว เสื้อท่อนบนถึงจะตัวยาวเกือบถึงกลางเข่า แต่มันก็เบาบางเสียจนมองทะลุเห็นเนื้อผ่องด้านใน โชคดีอยู่บ้างที่มันเป็นสีดำ และซับในแฟชั่นตัวสวยของเธอก็ทำให้ชุดนี้ดูเป็นชุดใส่เที่ยวมากกว่าชุดนอน “ วินนี่ค่ะ “ หญิงสาวแนะนำตัวเอง ส่งยิ้มยั่วยวนเมื่อยังเห็นเขาไม่ใส่ใจ “ ชุดสวยดีนี่ “ เอ่ยชม พลางกระดกว้อดก้าอึกใหญ่ เป็นวินนี่เองที่นั่งลงกระแซะร่างเบียดเข้าหาเขา เธอแตะแก้วเหล้าที่เจี้ยนหาวทำท่าจะซดดื่มอีก . “ ดื่มคนเดียวจะสนุกอะไรคะ “ กระซิบพลางแกล้งปัดปากบางเฉียดหูเบา ๆ เท่านั้นแหละ ร่างบาง ๆ ของวินนี่ก็ถูกรัดเพื่อระดมจูบ . ความต้องการที่มีต่อฟางหลันถูกระบายกับจูบแห่งความกระหายจูบนี้ . วินนี่ตกตะลึง รู้ดีว่านี่ไม่ใช่สไตล์ของเจี้ยนหาว อสูรร้ายนักรักผู้เลื่องชื่อ และเธอไม่ทันได้เตรียมตัวกับเกมที่ร้อนแรง รวดเร็ว เกมนี้ วินนี่พยายามดันร่างออกห่าง กลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะ “ ช้า ๆ สิคะ คุณชายเจี้ยนหาว ฉันไม่ชอบกินว้อดก้าจากปากของคุณหรอกนะคะ เจี้ยนหาวมองกลีบปากอิ่มที่ขยับปากขึ้นลงอย่างแสนเสียดาย .ยอมปล่อยให้เธอหันไปสั่งมาร์ตินี่ กับ ว้อดก้าให้เขาเพิ่ม ไม่รู้ทำไมเขาจึงนึกถึงยายเด็กบ้า ฟางหลันอีกแล้ว . ถ้าหากเธอมาใส่ชุดเดียวกับวินนี่ เขาจะรู้สึกเช่นไร มโนภาพร่างอวบอูมด้วยไขมันของฟางหลันในชุดสีดำซีทรู . ทำให้เจี้ยนหาวรีบส่ายหน้า .ปฏิเสธความต้องการที่ถูกเร่งไฟ . เป็นไปไม่ได้ !?? เจี้ยนหาวหันกลับมามองวินนี่ . ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแววตาในขณะนี้ของตัวเองเต็มไปด้วยคำขอร้องขอความช่วยเหลือ !!! ด้านวินนี่เองก็มองเจี้ยนหาวอย่าง งง ๆ .. เขาเป็นอะไร ? ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:05:57 ]

ความคิดเห็นที่ 68 โรงแรมห้าดาว... ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก ร่างของอสูรร้ายก็บดเบียดร่าง บาง ๆ จนชิดติดผนัง.... วินนี่พยายามจะหอบหายใจ... แต่ด้วยความเอาแต่ใจของเจี้ยนหาว เธอจึงได้เพียงแต่หอบหายใจผ่านปากเขาเท่านั้น " ดะ... เดี๋ยวค่ะ คุณชายเจี้ยนหาว .ฉะ ...ฉัน " " ถอดออกเสียนะ อย่าให้ผมกระชากมันออกเลย เดี๋ยวชุดสวย ๆ จะเสียหายเสียปล่าว ๆ " ยังไม่ทันจะเอ่ยปากอนุญาต เจี้ยนหาวก็จัดการปลดชุดสีดำของวินนี่ออกเรียบร้อย " ยะ-- อย่าพึ่งค่ะ " วินนี่จับมือแข็งแกร่ง ที่เกี่ยวกระหวัดซับในท่อนล่าง ส่งแววตาเว้าวอนอย่างเห็นใจ " ฉันขอไปเตรียมตัวก่อนไม่ดีหรือคะ...สนุกกันอย่างเดียว เดี๋ยวเกิดมีของฝากกันขึ้นมาจะทำยังไง " วินนี่ให้เหตุผล เจี้ยนหาวจึงยอมปล่อย แต่ไม่วายกำชับว่า " ออกมาไว ๆ นะครับ..." วินนี่พยักหน้า ค่อย ๆ เก็บชุดและกระเป๋าที่หล่นลงเข้าไปยัีงห้องน้ำด้านใน วินนี่เข้ามาหอบหายใจจนตัวโยน.... เธอพึ่งจะตระหนักว่า เธอคาดการณ์ผิดกับพิษของอสูรร้าย หลังจากที่เธอสั่งมาร์ตินี่มาดื่มกับเขาได้ไม่ทันถึงครึ่งแก้ว.... เจี้ยนหาวก็จูงมือเธอออกจาก crazy pub... ขับรถดิ่งมายังโรงแรมห้าดาวแห่งนี้ .... --- ไม่ดีแน่ เกมนี้ผิดแผนจนเกินไปเสียแล้ว....ที่จริงเธออยากให้เจี้ยนหาวรักเธอเสียก่อน ก่อนที่เธอและเขาจะมีอะไรกัน... --- อุตส่าห์ลงแรง แปลงตัวขนานใหญ่.... เธอจะไม่ยอมได้เขามาแต่เพียงร่างกายเท่านั้น.... เธอจะต้องได้หัวใจของเขา.....อู๋ เจี้ยนหาว ด้านเจี้ยนหาว ... เขานึกเร่งให้วินนี่ออกมาไว ๆ เพราะยามเขาอยู่คนเดียวกับตัวเองเมื่อไหร่ ความปรารถนาที่มีต่อฟังหลันก็กลับมาครุระอุในจิตใจ --- ไอ้บ้าเอ๊ย ! มีผู้หญิงสวยอยู่ใกล้ ๆ ทำไมยังไม่เลิกคิดถึงยายเด็กบ้า ฟางหลันอีกนะ ทั้งจูบ ทั้งกอด.... หน้ายายเด็กบ้านั่นก็ลอยวนเวียนอยู่ตลอด.... สงสัยต้องดวด ว้อดก้าอีกสักแก้วดีกว่า.... โธ่เอ๊ย !! กรรมอะไรนะ ทำไมฉันถึงได้อยากมีเซ็กส์กับยายนั่นถึงขนาดนี้ --- ในขณะที่เจี้ยนหาวกำลังสับสนในจิตใจ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่วินนี่เดินกรุยกรายออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับแก้วเครื่่องดื่มที่เขาต้องการพอดี " สักแ้ก้วสิคะ " พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเชื้อเชิญ เจี้ยนหาวรับมาดื่มทันที.....วินนี่จับตามองทุกอึกที่ผ่านลำคอขาวอย่างสมใจ ... หยาดน้ำสีอำพันไหลเยิ้มออกมานิดหน่อย... วินนี่ชะม้อยตาอย่างมีความหมาย ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดหยาดว้อดก้าจากริมฝีปาก.... เจี้ยนหาวจับตามองนิ้วที่จมหายเข้าไปในปากเล้ก ๆ .... ให้ตายเถอะ สงสัยว้อดก้าจะทำให้เขาเห็นภาพลวงตามากกว่า.... เพราะขณะนี้เขาเห็นแต่ฟางหลันมายืนยั่วยวนอยู่เบื้องหน้า ในความคิดของอสูรร้าย ---จะเป็นใครก็ช่างเถอะ แต่ความปรารถนาของฉันต้องได้รับความปลดปล่อยเดี๋ยวนี้ !! --- นั่นเป็น ภาพ และ ความคิดสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง --- flash come --- เจี้ยนหาวขยับกายเพื่อหาความสบาย.... แต่รู้สึกราวกับแขนขา จะขยับไม่ได้ดั่งใจ และแล้วเจี้ยนหาวจึงพึ่งรู้ตัวว่า ทั้งแขนและขาของเขา ถูกตรึงไว้กับเตียงสี่เสา..... เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเขา ?? +++++++++++++++++++++++++ Truddd.....Truddd.... และแล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวโย่วก็ดังขึ้น จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:07:30 ]

ความคิดเห็นที่ 69 Scene 4 ---ทำยังไงดี ให้คำตอบกับคุณไจ่ไจ๋ ไปแล้ว ว่าจะเล่นโฆษณาให้คุณซิงหยู ไม่รู้พี่ชายจะว่ายังไงบ้าง --- เสี่ยวโย่วสะพายกระเป๋าเป้ เดินจ้องโทรศัพท์มือถือมาตลอดทาง --- “ ฉันไม่อยากให้เธอถ่ายแล้ว ไปใส่เสื้อผ้าซะ ! “---    พอนึกถึงแววตาดุดันซีเหมิน เสี่ยวโย่วก็ห่อไหล่น้อย ๆ --- เราตัดสินใจถูกหรือเปล่า ? แต่คุณไจ่ไจ๋บอกว่า ถ้าเราไม่ยอมเล่นโฆษณา ไม่ใช่แต่คุณซิงหยู และพี่ชาย เท่านั้นที่จะเดือดร้อน แต่บริษัทก็จะลำบากมาก....อีกอย่างถ้าพวกนั้นรู้เรื่องที่เรา ทำให้พี่ชายเดือดร้อนอีกล่ะก็ คงจะบีบพี่ชายเรื่องนั้นอีกแน่ ๆ --- เสี่ยวโย่วถอนหายใจ เงยหน้าขึ้น . เป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน ที่ป้ายโฆษณาของซีเหมินอยู่ข้างหน้าเธอ เสี่ยวโย่วค่อย ๆเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของคนที่เธอแอบเรียกว่า พี่ชาย “ พี่ชาย อย่าโกรธเสี่ยวโย่วเลยนะ ” “ แล้วทำไมฉันต้องโกรธเธอด้วยล่ะ ” --------------------------------------- บนรถ :     เสี่ยวโย่วแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของซีเหมิน “ ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น” “ คะ ?” “ ก็ที่มองอย่างกับว่าฉัน เหมือนอะไรที่เธอไม่อยากเข้าใกล้ ” “ เอ้อ เปล่าค่ะ คือ”  เสี่ยวโย่วพยายามจะหาคำตอบมาอธิบาย “ ช่างมันเถอะ วันนี้เธอว่างหรือเปล่า ” “ คะ ?” “ ฉันอยากดูหนัง ไม่ได้ดูหนังมานานแล้ว ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยก็แล้วกัน “ “ แต่คุณซิงหยู บอกว่า .” “ บอกว่าอะไร ..”      น้ำเสียงของเขาราบเรียบ     แต่เสี่ยวโย่วรู้ดีว่าซีเหมินกำลังไม่พอใจ  ก็พี่ชายของเธอตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยมีใครขัดใจเขาได้ ซีเหมินปรายตามอง เสี่ยวโย่ว   “ รู้ตัวไหม ตอนเด็ก ๆ เธอน่ารักมาก .เพราะไม่เคยขัดใจฉัน ดังนั้นอย่าเพิ่งคิดจะเริ่มทำมันตอนนี้.... เข้าใจไหมเสี่ยวโย่ว ” “ ค่ะ  ”   ก้มหน้ารับคำเบา ๆ --------------------------------------- โรงหนัง .ที่นั่งหรู ( ประมาณ the emperror + honney moon sweet ) หนังรักดราม่าโรแมนติค ดำเนินมาถึงฉากที่นางเอกของเรื่อง ต้องแต่งงานกับผู้ชายอีกคน ที่ตนเองไม่ได้รัก .โดยที่มีชายคนรัก มองนางเอกด้วยหัวใจแตกสลาย . เพราะเหตุผลเพียงเหตุผลเดียว คือ ทั้งคู่เป็นสายเลือดเดียวกัน . และเนื่องจากทั้งโรงส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง จึงมีเสียงกระซิกมาเป็นระลอกเพราะความสงสารนางเอก . เสี่ยวโย่วก็เช่นกัน แต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงสะอื้น เพราะบนไหล่ของเธอ ศรีษะของคุณชายซีเหมินอิงหลับซบอยู่ เสี่ยวโย่ว มองซีเหมิน   ทั้งที่พี่ชายเป็นคนชวนเธอมาดูแท้ ๆ แต่พอดำเนินเรื่องไม่ถึง 10 นาที เขาก็หลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด แล้วเสี่ยวโย่วก็ไม่มีสมาธิดูหนังอีกต่อไป เมื่อจมูกโด่ง ๆ ของซีเหมินซุกเข้าหาซอกคอเธอ และแขนของเขาก็ตวัดโอบรอบเอว . ความรู้สึกแปลก ๆ ในอดีตเมื่อครั้งที่เคยถูกซีเหมินสอนให้รู้จักกับสัมผัสของเขาที่หาดส่วนตัว กลับมาจู่โจมเสี่ยวโย่วอีกครั้ง ใจเสี่ยวโย่วเต้นไม่เป็นจังหวะ... ความร้อนผะผ่าว กระจายอยู่ทั่วร่าง เสี่ยวโย่วไม่รู้ว่าเธอชอบความรู้สึกดังกล่าวหรือเปล่า เมื่อตอนเป็นเด็กเธอรักอ้อมกอดของพี่ชาย ชอบที่จะซุกนอนบนอกของเขา เพราะเธอรู้ว่าอ้อมแขนของซีเหมินจะครุ้มครองเธอให้ปลอดภัย . แต่เมื่อโตขึ้น   ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงรู้สึกว่าอ้อมแขนของซีเหมิน ให้ทั้งความรู้สึกว่าอบอุ่นปลอดภัย และ อันตราย ในคราวเดียวกัน และแล้ว หนังก็ฉายจบ.....ไฟเปิดสว่าง . ซีเหมินละอ้อมแขนจากเอวเสี่ยวโย่ว ปรือตาอย่างขัดใจ  ควานหาแว่นตาดำมาใส่ เสี่ยวโย่ว รู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่หลุดจากอ้อมแขนของคุณชาย  .... แล้วเธอก็สังเกตเห็นเคราปลอมของเขาบิดเบี้ยว .... ผมยาวในฮู้ดผ้าถักคลุมผมก็หลุดออกมาไม่เรียบร้อย...  เสี่ยวโย่วจึงแตะเขานิด ๆ พยายามบุ้ยใบ้     แต่คิ้วหนาขมวดมุ่นบอกเธอว่า   เขาไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเลย เสี่ยวโย่วดึงมือซีเหมินให้หันหน้ามายังเธอ ..... จัดการแตะหนวดให้เข้าที่.......เอื้อมมือไปเก็บผมเขาเข้าไปในฮู้ด  (  แต่ เพราะสาเหตุนั้น แขนของเธอจึงโอบอยู่รอบคอเขา )    เสี่ยวโย่วไม่รู้ตัวเลย    ทุกอิริยาบถของเธอ ได้สร้างทั้งความพึงพอใจ และ ความรู้สึกเสียดลึก ในหัวใจของซีเหมินอย่างมากมาย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเสี่ยวโย่ว ทำให้ซีเหมินปรารถนาจะรวบตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด   และอยากจะหยุดช่วงเวลาเพื่อจะได้กอดน้องสาวในอดีตตลอดไป แต่ว่าในความเป็นจริง     เขาได้เพียงแต่มองเธออยู่ข้างหน้า คอยย้ำเตือนตัวเองตลอดเวลาว่าเขาไม่มีสิทธิ ที่จะทำเช่นนั้น . แล้วซีเหมินก็สังเกตเห็นคราบน้ำตาบนแก้มอิ่มใสของน้องสาว “ เธอร้องไห้ด้วยเหรอ “ “ เอ๋ !? .อ๋อ นี่เหรอคะ ( ยิ้มนิด ๆ นึกอาย เช่นกัน ) . ก็ หนังดีมากเลยค่ะ คุณชายน่าจะได้ดู “ “ ทำไมถึงเรียกฉันว่าคุณชายอีกแล้ว “ “ เอ้อ “ “ ช่างมันเถอะ เธอจะให้ฉันอยู่ในฐานะไหนก็เรื่องของเธอ “ ซีเหมินชักสีหน้าใส่ไม่พอใจ แล้วลุกเดินออกไป . แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 48 13:39:18 แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 47 12:12:08 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 70 Scene 4 (ต่อ) “ คุณชายคะ . คุณชาย ซี-- “ (เสี่ยวโย่วรีบปิดปากตัวเอง ก่อนจะหลุดเรียกชื่อเขากลางที่สาธารณชน .มองตามหลังของคนที่เดินลิ่ว ๆ อยู่ข้างหน้า) ----พี่ชายโกรธเราเรื่องอะไรอีกนะ....---  เสี่ยวโย่วพยายามคิดหาคำตอบ  แต่จนแล้วจนรอดก็หาคำตอบไม่ได้ .และเมื่อเหลือบตาขึ้นอีกที  จึงพึ่งรู้ว่าเขาเดินห่างเธอไปไกลแล้ว “ พี่ชายคะ”   หลุดอุทานตะโกนเรียกเสียงดัง..... สายตาหลายคู่จึงหันมามองเธออย่างสนใจ ซีเหมินหยุดเดิน ..คลี่ยิ้มออกมานิด ๆ “ รอด้วยสิคะ” เสี่ยวโย่วเดินแกมวิ่งมาหา    แก้มเนียนใสสีชมพูเรื่อขึ้น....อายที่ตกเป็นเป้าสายตา “ เธอหิวหรือยัง ? “ ประโยคคำถามทำให้เสี่ยวโย่วเหลือบตาขึ้นมอง ++++++++++++++++++++++++ ร้านไอติม :   design เก๋ด้วยที่นั่งเป็นรูปรถโฟล์กสุดแสนจะน่ารัก ซีเหมินนั่งหน้าตาบึ้งตึงอยู่ที่นั่งฟากหนึ่ง, เสี่ยวโย่วถือแก้วไอติมเดินเข้ามา   วางแก้วหนึ่งตรงหน้าเขา ในขณะที่ไอติมแก้วใหญ่หน้าตาน่ารักเป็นของเธอ “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ “ “ ยังจะมาถามอีก เธอคิดว่าฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้รถหน่อมแน้มแบบนี้ มันไม่ประหลาดหรือไง “ เสี่ยวโย่วยิ้มขำ เขาพูดถูก มันดูประหลาดมากเลย ผู้ชายตัวใหญ่ที่มีเคราขึ้นเฟิ้มแถมหน้าตามุ่ยตลอดเวลา ดูไม่เข้ากับเก้าอี้สีชมพูน่ารักสักนิด “ หยุดยิ้มได้แล้วเสี่ยวโย่ว ไม่งั้นฉันจะถือว่าเป็นความผิดเธอ “ “ อย่าพูดอย่างงั้นสิคะ ก็บังคับให้เสี่ยวโย่วเป็นคนเลือกร้านเอง “ “ ฉันให้เธอเลือกร้านอาหารหรู ๆ . ไม่ใช่ร้านไอติมติงต๊องนี่สักหน่อย “   เสี่ยวโย่วยังไม่หยุดยิ้ม ถึงจะทำเป็นบ่น แต่เขาก็ตักไอติมเข้าปากคำโต และมันเลอะอยู่บนเคราปลอมของเขา เสี่ยวโย่วทำท่าบุ้ยใบ้  , เขามองเธอ   .. ป้ายมือกับแก้ม เสี่ยวโย่วส่ายหัว , เขาเอามือแตะเครา  ...เช็ดป้าย  แต่คราบไอติมก็ยังไม่หมด... เสี่ยวโย่วจึงเอื้อมมือข้ามฟาก ไปเช็ดคราบไอติมให้ . ช่วงเวลานั้นเองที่เสี่ยวโย่วรู้สึกราวกับว่า อากาศรอบตัวอวลไปด้วยสัมพันธภาพในอดีต . เธอรู้สึกว่ากำแพงหนาที่มองไม่เห็นที่เคยกั้นระหว่างเธอกับพี่ชายได้เบาบางลง.... มือหนาใหญ่จับมือที่ค้างอยู่ของเสี่ยวโย่ว . ดวงตาที่มีความหมายมากมาย อยู่ใต้แว่นตาดำ ถ้าหากแต่เขาจะปกป้องเธอได้ ทั้งในอดีต และ ปัจจุบัน . เขาคงสามารถมีเวลาเหล่านี้กับเสี่ยวโย่วน้อยของเขาได้ทุกวัน ไม่ใช่ในฐานะพี่ชาย หรือ คุณชาย แต่ในฐานะคนรัก ถ้าหากเขาจะสามารถทำได้ แต่เขารู้ดีว่าไม่สามารถทำได้ ! ภาพของเสี่ยวโย่วน้อยในโรงพยาบาล ทำให้ซีเหมินละมือจากมือน้อยนุ่มนิ่มนั้นด้วยความปวดร้าวในจิตใจ “ กลับกันเถอะ ฉันเบื่อแล้ว “ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ คฤหาสน์ซีเหมิน รถลัมเบอร์กีนี แล่นปราดมาจอดหน้าตึก .. เสี่ยวโย่วมองหน้าซีเหมิน ไม่เข้าใจในท่าทีเปลี่ยนแปลง ตลอดทางเขาไม่พูดอะไรกับเธอ แม้แต่จะมองหน้า เขาก็แทบไม่มองด้วยซ้ำ “ ลงไปได้แล้ว “ คำสั่งราบเรียบเฉยเมยเฉกเช่นทุกครั้ง เสี่ยวโย่วก้าวลงจากรถ ....ทันทีที่เธอปิดประตูร   ลัมเบอร์กินีสีขาว ก็แล่นกระชากออกไป เสี่ยวโย่วเดินเข้าบ้าน ความรู้สึกที่เคยเบิกบานเมื่อตอนไปดูหนังด้วยกัน กลับห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก ลุงเฉินโผล่หน้ามาทักทายเธอนิดหนึ่งก่อนจะหลบหน้าไปอีกคน . เสี่ยวโย่วหยิบของที่ซุกอยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดู สร้อยสีเงินกระทบแสงเปล่งประกาย . จี้รูปเด็กชายน่ารักที่โอบประคองหญิงสาววัยอ่อนกว่า เป็นจี้ที่เธอตั้งใจจะซื้อให้เขาในวันเกิด ที่เธอไปทำงานพิเศษที่ร้านเค้กก็เพื่อจะเก็บเงินซื้อสิ่งนี้ให้เขา มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่เธอรู้สึกว่าเธอได้ให้เขาจริง ๆ . ทุกปีที่ผ่านมาแม้เธอจะให้ของขวัญที่ทำจากมือเธอเอง แต่มันก็เป็นเงินที่ได้มาจากเขา “ Happy Birth Day นะคะพี่ชาย “ เสี่ยวโย่วพูดก่อนจะห้อยสร้อยคอไว้กับกลอนประตู ในห้องนอนบนเตียงของซีเหมิน ของขวัญทุกชิ้นที่เสี่ยวโย่วเคยให้ ถูกวางเก็บไว้เป็นอย่างดี . รวมทั้งของขวัญชิ้นแรก ที่ซีเหมินหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด . ตุ๊กตาหมีเก่าเยินสีขาวตัวนั้น แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 48 13:42:23 แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 47 14:00:52 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 71 Scene 5 VS Pub : ยูจินั่งกระดก ยินออนเดอะร็อค ..... เครื่องดื่มเฉพาะตัวของตัวเอง “ ซีเหมินเป็นอะไร ? ”      เจี้ยนหาวที่พึ่งจะตามเข้ามาสมทบถามด้วยความสงสัย มองร่างของเพื่อนรักที่เมาฟุบหลับอยู่ข้าง ๆ ยูจิ “ อย่าถามฉันเลย.... ตอนฉันเข้ามาหมอนี่ก็เมาหลับอยู่อย่างนี้แล้ว” “ คงเป็นเรื่องเสี่ยวโย่วอีกแน่ ๆ ”     เจี้ยนหาวตั้งข้อสมมติฐาน ยูจิพยักหน้าเห็นด้วย “ ขอประทานโทษครับคุณชาย จะรับเครื่องดื่มอะไรครับ” บริกรค้อมตัวลงถาม “ ว้อดก้า ”   ยูจิ มองหน้าเพื่อน ...เจี้ยนหาวสั่งว้อดก้า แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรให้ครุ่นคิด.... บางทีอาจเป็น..... “ น้องสาวของฟานฟาน เป็นยังไงบ้าง ” “ ถามถึงยายอัปลักษณ์นั่นทำไม “ เจี้ยนหาวดื่มเครื่องดื่มรวดเดียวอึกใหญ่ แววตาเครียดจัด ยูจิมองเจี้ยนหาวอยู่เงียบ ๆ.... แสดงว่าใช่จริง ๆ บางทีน้องสาวคนนี้ของเจี้ยนหาว คงไม่ใช่เหยื่อที่ไม่มีความสำคัญ อย่างที่เจี้ยนหาวเคยเล่าให้ฟังแน่.... เขาเอง เริ่มชักอยากเห็นหน้าน้องสาวของฟานฟานขึ้นมาเสียแล้ว.... ซู่หลงเดินเข้ามาอีกคน..... ใบหน้าเครียดจัดไม่แพ้กัน     “ ซีเหมินเป็นอะไร “   ถามเมื่อกระแทกร่าง ลงนั่งบนโซฟา ไม่มีคำตอบทั้งจากยูจิ และ เจี้ยนหาว..... ซู่หลงจึงเดาได้ว่า ซีเหมินคงจะเมาหลับก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะเข้ามาแล้ว “ แล้วนี้ ไจ่ไจ๋ไปไหน.... ฉันได้ข่าวว่ากลับมาตั้งแต่เช้า ..โทรเข้ามือถือ เจ้านั่นก็ดันไม่รับ” ยูจิมองหน้าซู่หลง ให้คำตอบที่ไม่เป็นคำตอบ “ แล้วนายคิดว่ายังไง “ ------------------------------------------------------------------------------------------ ควันสีขาวลอยเป็นไอคุ้ง..... ไจ่ไจ๋มองหน้าซิงหยู “ รออะไรอยู่ล่ะคะไจ่ไจ๋.... ลงมือสิคะ” ริมฝีปากสีชมพูห่อน้อย ๆ   แววตาอ่อนหวานเอ่ยถ้อยคำเชื้อเชิญ...สายตาของซาตานน้อย หรี่ลง อย่างไม่สบอารมณ์ !! “ เนี่ยนะ ของตอบแทนของผม ! ”    ไจ่ไจ๋มองหม้อต้มน้ำเดือด มีบรรดาผัก , หมู ,  เนื้อวัวอย่างดี  และ  ซุปชนิดพิเศษที่วางไว้อยู่ข้าง ๆ “ ก็ใช่นะสิ ..ไจ่ไจ๋ต้องกินมาก ๆ นะ ... ยิ่งอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน แถมเมื่อเช้าท้องเสียอีก   ก็ต้องบำรุงมาก ๆ... ทานเยอะ ๆ นะคะ” ซิงหยูตักเนื้อร้อน ๆ เข้าปากตัวเองแล้วหันมาส่งยิ้ม ‘ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก’  ให้ไจ่ไจ๋ แต่สำหรับไจ่ไจ๋เขากลับรู้สึกว่าซิงหยูกำลังเยาะเย้ยเขามากกว่า... --- flash back --- ( เป็นเหตุการณ์ต่อจากเหตุการณ์ในห้องน้ำเมื่อเช้า ) ไจ่ไจ๋อุ้มร่างบาง ๆ ของซิงหยูออกมา ค่อยๆ วางร่างเธอลงบนที่นอนอย่างถนุถนอม “ เมื่อไหร่คุณจะคุ้นกับผมเสียทีนะ ซิงหยู “ รอยยิ้มพราวพรายแตะอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา   ไจ่ไจ๋ปลดแว่นของซิงหยูออก เอามือเกลี่ยขนตาของเธอเล่นเบา ๆ     แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียง ring tone : remember I love you ( กดรับโทรศัพท์ของซิงหยู ) “ เหวย ! . เจ๊ไฉ เหรอครับ ..... ไจ่ไจ๋ครับ ..... ครับผมอยู่กับซิงหยูที่สนามบิน....เธอเป็นลม สงสัยเมื่อเช้าไม่ได้ทานข้าวมา.... ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมฟรี.... เรื่องนางแบบโฆษณาของซีเหมินเหรอครับ ? .... ครับ แล้วผมจะบอกเธอให้ครับ” วางโทรศัพท์ไปแล้ว ซิงหยูก็ปรือตาฟื้นตื่นขึ้นมาพอดี..... ไจ่ไจ๋อมยิ้ม จัดการเท้าแขนคร่อมร่าง ในขณะที่แขนอีกข้างหนึ่งก็สอดซ้อนใต้หลังของซิงหยู..... “ ฟื้นแล้วหรือครับคนดี ” “ ไจ่ไจ๋ ?” ( คนพึ่งฟื้นมองหน้าหล่อ ๆ ที่ประชิดอยู่ใกล้ ด้วยความงง ) “ ไม่ไหวเลยนะครับ ซิงหยูเนี่ย จนป่านนี้ก็ยังไม่คุ้นกับผมอีก” เมื่อเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตกอยู่ในอ้อมแขนของซาตานร้าย ซิงหยูก็เริ่มดิ้นรนดุกดิก       “ ปล่อยซี่ไจ่ไจ๋” “ ฮื่อ ...( ไจ่ไจ่ทำเสียงขึ้นจมูก รวบมือน้อยไว้กลางอก) ...เมื่อกี้ เจ๊ไฉโทรมานะครับ..” “ เอ๋ ??! เจ๊ไฉโทรมา ?” พอได้ยินชื่อเจ้านาย ซิงหยูก็หยุดดิ้นและรอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ “ ครับ ..บอกให้ซิงหยูรีบจัดการติดต่อนางแบบโฆษณาของซีเหมิน เพราะลูกค้ากำหนดจะถ่ายทำในอีก 2 วันข้างหน้า” “ ตายจริง ! ทำไมเร็วจัง แล้วที่นี้จะทำยังไงดีล่ะ ” ซิงหยูมัวแต่คิดเรื่องงาน...จนลืมไปเลยว่าขณะนี้เธอกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของไจ่ไจ๋ จนกระทั่งเขาจรดจูบบนจมูก เลยเรื่อยมาที่พวงแก้ม .... ซิงหยูจึงนึกอะไรขึ้นมาได้ ... เธอยั้งจมูกซุกซนที่ทำท่าจะซอกซอนไปไหนต่อไหน.... จ้องไปในแววตา ถึงจะลังเลใจ แต่ในที่สุดเธอก็เอ่ยปาก “ ไจ่ไจ๋ ช่วยอะไรหน่อยสิ” “ ได้สิ .... แต่ว่า ต้องมีของตอบแทนให้ผมนะ”   ---- ปัจจุบัน ----       ไจ่ไจ๋มองหน้าซิงหยูที่ตอนนี้ มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากเขานัก “ กล้าเบี้ยวสัญญากับผมงั้นหรือ “ “ อย่าพูดอย่างนั้นสิ... ก็ไม่ได้สัญญาสักหน่อยว่าจะตอบแทนเป็นอะไร.... ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ไม่ถือว่าผิดสัญญาหรอกนะ “    พูดแบบหน้าตาเฉยมาก นาน ๆ ทีเธอจะได้มีโอกาสได้แก้ลำไจ่ไจ๋   ,  ดังนั้นซิงหยูจึงรู้สึกดีใจ + ภูมิใจในชัยชนะเล็ก ๆ นี้มาก “ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ของตอบแทนก็ควรเป็นของที่ซิงหยูควรจะให้ผมเมื่ออยู่ตามลำพังไม่ใช่หรือไง.....แล้วทำไม เสี่ยวจือ กับ แฟนนี่ถึงได้มาอยู่บ้านของซิงหยูตอนนี้ด้วยล่ะ ?!!” ไจ่ไจ๋พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ มาแล้วจ้า...... มาแล้ว    (แฟนนี่เดินถือถาดอาหารออกมาจากในครัว ข้างหลังเธอคือผู้จัดการหนุ่มหน้าตาหลิม ๆ)    เสี่ยวจือ !  .. เธออย่าเอานิ้วจิ้มลงไปในจานเชียวนะ !   ( ดุเสี่ยวจือ ที่พยายามจะเกลี่ยเส้นก๋วยเตี๋ยวหน้าตาน่ากินเข้าปาก )  ซิงหยูจ๋ากระเถิบหน่อยสิจ๊ะ.... ไปนั่งข้างไจ่ไจ๋ตรงนั้นก็ได้.... เสี่ยวจือนายมาช่วยฉันตรงนี้เลย วางของกินเอาไว้ก่อน..” ซิงหยูหน้าเจื่อน เมื่อโดนไล่ให้ไปนั่งข้างไจ่ไจ๋.....ด้านซาตานน้อยยิ้ม ส่งสายตามีเลศนัย “ อ้าว... ซิงหยูกระเถิบไปสิจ๊ะ “      แฟนนี่สั่งอีก ไม่ได้รู้ความอึดอัดใจของเพื่อนเอาเสียเลย พอซิงหยูย้ายมานั่งข้าง ๆ.....ไจ่ไจ๋ก็แกล้งถอนหายใจ เอนหลังพลางตวัดมือพาดไว้บนไหล่เก้าอี้ ,  เป็นอย่างที่คิด ใช้เวลาไม่ถึง 5 วินาที มือของซาตานน้อยก็ไหลมาสถิตอยู่แถว ๆ เอวของเธอ ซิงหยูค่อย ๆ ลดมือลง แล้วคีบมือของเขาออก.... “เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ ... เดี๋ยวเสี่ยวจือ กับ แฟนนี่ก็เห็นหรอก” กระซิบรอดไรฟันบอกไจ่ไจ๋ “ ช่วยไม่ได้ก็คุณโกงผมก่อนนี่ อีกอย่างถึง แฟนนี่กับเสี่ยวจือจะรู้ ผมก็ไม่สนใจ ....แต่ ถ้าคุณไม่อยากให้เขารู้ ก็อย่าส่งเสียงดังสิครับ” ว่าแล้วนิ้วมือเรียว ๆ ก็จัดการโลมเล้าสำรวจไล่ ผิวเนื้อนิ่ม ๆ ที่อยู่ใต้ชายเสื้อ.... ซิงหยูเผลออ้าปากด้วยความตกใจ ดีอยู่ว่าแฟนนี่กับเสี่ยวจือที่พึ่งจะมานั่งไม่ทันได้สังเกตเห็น ไจ่ไจ๋แกล้งเอื้อมมือไปหยิบซอสที่อยู่ฝั่งซ้ายของซิงหยู ในขณะที่กระซิบข้างใบหูเบา ๆ ว่า “ อย่ามีพิรุธอย่างนี้สิครับ . เดี๋ยวเรื่องของเราก็เปิดเผยกันพอดี ”. แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 47 14:25:48 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 72 Scene 6 ตอนเช้า..... โต๊ะอาหาร บรรยากาศบนโต๊ะดูเงียบงัน....... ฟางหลันทานอาหารของตัวเองอยู่เงียบ ๆ โดยไม่คิดจะเหลือบแลมองหน้าเจี้ยนหาวแม้แต่น้อย และนั่นทำให้เจี้ยนหาวหงุดหงิดมาก...... --- เฮอะ .... ท่าทางไม่ได้ทุกข์ร้อนที่เราจูบเมื่อวานก่อนเลยนะ ยายเด็กอวดดี ..--- “ ท่าทางตอนอยู่อเมริกา เธอจะช่ำชองเรื่องอย่างว่ามากขึ้นล่ะสิ “ ประโยคแรกยามเช้าก็ชวนทะเลาะกันซึ่ง ๆ หน้า “ ก็พอตัวค่ะ.. คุณชายถามทำไมเหรอคะ.... หรือว่าอยากให้เปรียบเทียบลีลาระหว่างคุณชาย กับ ผู้ชายใหม่ ๆ ของฉัน “ ฟางหลันยอกย้อนด้วยสีหน้าเรียบสนิท แม้ในใจจะรู้สึกแปลบชา .. วาจาของเขายังคงมีประสิทธิภาพในการทำร้ายอย่างที่เคยเป็นเสมอมา แต่ว่าคราวนี้เธอจะไม่ยอมให้เขาเป็นฝ่ายทำร้ายเธอแต่ฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว เจี้ยนหาวกัดฟันกรอด แม้เขาจะไม่เชื่อคำพูดของฟางหลัน .. แต่ถ้อยคำของเธอก็เปรียบเสมือนถ่านร้อน ๆ “ จริงสินะ ที่อเมริกา เขานิยมของแปลก .... ฉันเกือบลืมไป . แล้วอย่างเธอตอนผู้ชายเขามีเซ็กส์ด้วยเขาจินตนาการว่าอะไรล่ะ . จินตนาการว่าร่วมรักกับหมู หรือว่า --- “ เพียะ !!!!!! ใบหน้าหล่อ ๆ หันไปตามแรงตบ ที่ดังสนั่น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าตบเขาเลยสักครั้ง อารมณ์โกรธของเจี้ยนหาวตั้งเค้าก่อตัวรวดเร็วราวกับพายุโซนร้อนในทันใด . “ ยายเด็กบ้า !! .. เธอกล้า . “ คำพูดผรุสสวาทอุดตันในลำคอ พร้อม ๆ กับอารมณ์โกรธที่สูญสลายไปไวพอ ๆ กัน .. เจี้ยนหาวมองหน้าที่มีน้ำตาคลอของฟางหลัน ตาจ้องตากัน ณ วินาทีหนึ่ง .. และความรู้สึกที่บอกไม่ได้ก็ทำให้เจี้ยนหาวเอื้อมมือจะไปปาดน้ำตาบนใบหน้าอิ่มนั้น ฟางหลันปัดมือเขาออก . “ ฉันเกลียดคุณที่สุด .. ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ “ เน้นย้ำทุกคำพูด ก่อนจะหันหลังวิ่งจากไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ เจี้ยนหาว นายเป็นอะไรหรือเปล่า“ ยูจิที่พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ นั่งลงข้าง ๆ เพื่อน ที่มีคิวต้องถ่ายภาพเป็นคิวต่อไป “ ปล่าวนี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไร “ เจี้ยนหาวตอบทั้งที่คิ้วยังคงขมวดมุ่น “ เป็นอย่างนั้นก็ดี เพราะถ้าขืนนายไปเข้ากล้อง ทั้งที่หน้าเป็นอย่างนี้ .. ไจ่ไจ๋มันคงเอานายตายแน่ เพราะเจ้านั่นได้คิวถ่ายเป็นคิวสุดท้ายเสียด้วย .. แถมคุณซิงหยูก็ชิ่งหนีไปตั้งแต่เช้า เห็นหมอนั่นทำหน้ายัวะเป็นแมวไม่ได้กินข้าวอยู่ตรงนั้นแน่ะ “ ชี้ไปตรงมุมหนึ่ง ที่ไจ่ไจ๋กระดกเท้าขึ้นลงไปมา ใบหน้าไม่มีรอยยิ้ม “ คุณชายเจี้ยนหาวเชิญค่ะ “ สตาฟทีมงานเข้ามารับตัวของเจี้ยนหาว เขาถูกพาตัวมานั่งอยู่กลางแสงไฟ วันนี้เป็นงานถ่ายภาพนิ่ง สำหรับเตรียมงานเพลงประกอบ series โปรเจกต์ใหญ่ แสงแฟลชวูบวาบไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขา ดวงตาเจี้ยนหาวเหม่อลอย . ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของฟางหลันรบกวนจิตใจของเขาอยู่ไม่น้อย .. แล้วนางแบบก็ถูกนำตัวเข้ามา .(แต่เจี้ยนหาวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกมาจากความคิดที่ว้าวุ่น) ครีเอทีฟ จัดท่านางแบบ ให้นั่งคร่อมขาเจี้ยนหาวข้างหนึ่ง . ในขณะที่ให้เจี้ยนหาวเอนตัวเอามือทั้งสองข้างเท้าไว้กับผนัง . บนเรียวปากของนางแบบ มีฟันเปื้อนเลือดเรียวเล็ก ครีเอทีฟให้เธอซุกใบหน้ากับลำคอเขา แล้วขยับตัว ตามคอนเซ็ป แวมไพร์สาวไปเรื่อย ๆ เจี้ยนหาวมาสะดุ้ง ก็เมื่อมือเย็น ๆ นุ่มนิ่ม เริ่มล้วงเข้าไปในตัวเสื้อ ( ตามคำบอกท่าของครีเอทีฟ ) “ เป็นอะไรไปคะ คุณชายเจี้ยนหาว . แค่นี้ก็ถึงกับสะดุ้งเชียว ทีเมื่อคืนก่อนไม่เห็นจะประสาทอ่อนแบบนี้ “ น้ำเสียงแผ่วเบาไม่เกินเสียงกระซิบ แซวอยู่ข้างใบหูของเจี้ยนหาว “ วินนี่ ? “ เจ้าของชื่อ คลี่ยิ้ม ดวงตากลมโตเปล่งประกาย .. “ ดีใจนะคะ ที่ยังอุตส่าห์จำกันได้ แต่เมื่อคืนก่อนไม่ไหวเลยนะคะทั้งที่เป็นคนชวนเล่นแท้ ๆ แต่ปล่อยให้ฉันเป็นฝ่ายทำอยู่คนเดียว “ คำพูดสองแง่สองง่าม นั้นทำให้เจี้ยนหาวมึนงงในตอนแรก ก่อนจะลำดับได้ว่า เมื่อคืนก่อนนี้เขาและเธอไปต่อกันที่โรงแรมห้าดาว .. เจี้ยนหาวหรี่ตาลง . มองใบหน้าที่ประโคมเครื่องสำอางหนาเตอะ ..เจี้ยนหาวกำลังสงสัย ..เป็นไปได้หรือที่เขาจะเมาจนจำอะไรไม่ได้ .. “ ใครไปเอาเขี้ยวของ วินนี่ ออกทีซิ . แล้วเอาเขี้ยวของคุณเจี้ยนหาวมาใส่ให้ด้วย “ เจี้ยนหาวใส่เขี้ยวแล้ว .. และเสื้อก็ถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้ามัสลินเนื้อบาง แหวกอกทั้งหมด . “ ทีนี้วินนี่นั่งบนตักคุณชายเจี้ยนหาวนะครับ แล้วหลับตา .. คุณชายเจี้ยนหาวแตะมือที่เอวนางแบบข้างหนึ่งนะครับ . อีกมือหนึ่ง . อ๊ะ ตรงนั้นนั่นแหละครับ ( เจี้ยนหาวช้อนมือกว้างบนแผ่นหลัง ) . คุณวินนี่เอนตัวตามสบายนะครับ คุณเจี้ยนหาวประคองไว้อยู่แล้ว . อ้าดีมากครับ “ ตากล้องบอกบท ในขณะที่มือก็กดชัตเตอร์อย่างเร็วไว เขาฉีกยิ้ม เมื่อเจี้ยนหาวเริ่มขยับตัวเหมือนมืออาชีพอีกครั้ง “ เมื่อคืนก่อน ต้องขอโทษละกันที่ทำหน้าที่ไม่เต็มที่ .. ตอนนี้รับคำขอโทษเล็กน้อยไปก่อนละกัน “ เจี้ยนหาวกล่าวกระซิบที่ริมหู แกล้งไล้มือแตะผ่านไปตามเนื้อเปลือยที่เผยเย้ยอย่างอาจหาญ .. เนื้อตัวของวินนี่ร้อนสะท้าน รับสัมผัสครุกรุ่นในทันใด . เขากำลังแก้ลำเธออยู่แน่ ๆ . วินนี่แน่ใจ ก็ดวงตาที่ไหวระริก มองเธอเหมือนคู่ปรับที่ต้องเอาชนะให้ได้ .บอกเธออย่างนั้น วินนี่ตวัดตามองทีมงานนิดหนึ่ง . ไม่มีใครเอะใจในความผิดปกตินี้เลย . ตาอสูรร้ายฉวยโอกาส แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาได้แกล้งเธอง่าย ๆ หรอก .. “ อุ๊ย . คุณชายคะ เก็บอาการหน่อยสิคะ .. “ แกล้งพูดเสียงดัง แต่เพียงแค่นี้ก็สามารถทำให้ใคร ๆ เข้าใจผิดมองเจี้ยนหาวด้วยสายตาขำ ๆ ได้ “ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะวินนี่ . “ กระซิบเสียงเครียดรอดไรฟัน แต่แววตากลับพราวระยับ . ดูท่าว่าคอลเล็คชั่นใหม่ของเขาจะน่าสนใจมากกว่าที่เขาคาดคิดเสียแล้ว +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:14:32 ]

ความคิดเห็นที่ 73 Scene 7 Truddd .Truddd .Truddd ขออภัยค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..... your number you trying to reach cannot be connected โทรศัพท์มือถือถูกลดลง  ผู้เป็นเจ้าของโทรศัพท์จ้องมองชื่อที่อยู่ปลายสาย............เสี่ยวโย่ว ซีเหมินมองเข้าไปในร้านเค้ก...เป็นเวลากว่า สามชั่วโมงแล้ว  ที่เขานั่งเฝ้าอยู่เงียบ ๆ บนรถเต่ากลางเก่ากลางใหม่คันนี้ .... ปกติแล้ววันจันทร์ถึง พุธ เสี่ยวโย่วจะมาเข้างานตอนหกโมงเย็นไม่เคยมาสาย  จะมีบ้างก็แต่วันที่ติดสอบย่อย  ...   แล้ววันนี้วันที่เท่าไหร่ ?  ( ซีเหมินมองดูนาฬิกา มันบอกวันที่ 14 ) อีกตั้งอาทิตย์ กว่าเสี่ยวโย่วจะมีสอบคณิตครั้งสุดท้าย.....  แล้วทำไมวันนี้เสี่ยวโย่วถึงมาสายกันนะ ?!! คนเป็นพี่ชาย  ชักรู้สึกไม่ดี...... ความเป็นห่วง ทำให้เขาร้อนใจ   ( ซีเหมินจัดการสตาร์รถเต่ากระชากแล่น  ทั้ง ๆ ที่ยังไม่แน่ใจในจุดหมาย... ) ---------------------------------------------------------------------------------------- สำนักงาน TVB : “ แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ  คุณซิงหยู”   เสี่ยวโย่วยื่นเอกสารที่มีลายเซ็นของเธอกำกับอยู่ให้ “ ค่ะเรียบร้อยแล้ว ..ขอบคุณนะคะ  ถ้าคุณเสี่ยวโย่วไม่ช่วยล่ะก็ ทางนี้ก็คงต้องลำบากมากแน่ ๆ ...ว่าแต่   เรื่องนี้คุณชายซีเหมิน--” “เอ้อ... เรื่องนั้น ... เสี่ยวโย่วจะคุยกับคุณชายเองค่ะ ” ซิงหยูพยักหน้ารับรู้ ...เธอเองก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ...   ทำไมเธอถึงนึกไม่ออกนะ  ถ้าปล่อยให้คุณเสี่ยวโย่วขอร้องคุณชายซีเหมินเองตั้งแต่แรก  เธอก็คงไม่ต้องเปลืองตัวเสียเปรียบซาตานร้ายอย่างไจ่ไจ๋หรอก ซิงหยูเหลือบตามองเสี่ยวโย่ว... ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าของผลิตภัณฑ์ถึงเจาะจงนางแบบว่าต้องเป็นเสี่ยวโย่ว ........  น่ารักราวกับตุ๊กตา ........ นั่นแหละคือความคิดแรกเมื่อเธอได้เจอเสี่ยวโย่ว ...ใบหน้าน่ารัก รอยยิ้มอ่อนโยน สามารถทำให้โลกที่หม่นหมองกลับมาสดใส ....  ถึงแม้ว่าบางคราวตุ๊กตาตัวนี้จะมีแววตาที่อ่อนเศร้าอยู่บ้าง ....  แต่คุณเสี่ยวโย่วมักจะทำให้คนที่อยู่ใกล้มีความรู้สึกสดชื่น     “ ราวกับว่าได้สูดเอาความบริสุทธิ์ของน้ำค้างเข้าสู่หัวใจ ”  (เสียงทุ้มนุ่มของซีเหมิน ดังขึ้นในความคิดของซิงหยู) “  และเสี่ยวโย่วจะเป็นเช่นนั้น ....ฉันไม่ให้เสี่ยวโย่วเข้าวงการอะไรบ้า ๆ นั่นแน่  เชิญคุณกลับไปได้แล้ว ”     นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสเจอกับคุณชายซีเหมิน   (ตอนที่เธอไปเอ่ยขออนุญาตผู้ปกครองของคุณเสี่ยวโย่วเพื่อมาเข้าวงการ) ซิงหยูยังจำแววตาอ่อนโยน  ที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นกร้าวกระด้างในเพียงแค่วินาทีของเขาได้ มีบางสิ่งบางอย่างในแววตาคู่นั้น ..... บางสิ่งบางอย่างที่มากกว่า  ความหวงแหน ของพี่ชาย แต่ซิงหยูเองก็ไม่แน่ใจนัก  ว่ามันคืออะไร..... ซิงหยูนึกถึงเหตุการณ์ต่อมา ...เธอได้เจอคุณเสี่ยวโย่วโดยบังเอิญอีกครั้ง   (เป็นเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน) ตอนนั้นเธอยังเป็นเพียงผู้จัดการหน้าใหม่  ที่บังเอิญได้มีโอกาสดูแลกลุ่มนักร้องวัยรุ่นที่กำลังดังมากอย่าง SUT ---flash back ---    (หลังจากจบงานคอนเสิร์ตใหญ่ของ SUT สตาฟทีมงานก็ยกพลมาสังสรรค์กันที่ Pub แห่งหนึ่ง) ซิงหยูมองเสี่ยวโย่ว รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเมื่อทราบว่า  เสี่ยวโย่วรู้จักกับเสี่ยวกวานนักร้องนำของวง แต่ความเหนื่อยล้าตลอดสามเดือนที่ผ่านมาก็ทำให้ซิงหยูเพิกเฉยต่อความสนใจนั้น.....เธอขยับแว่นตาขึ้น   “ เอ้...ซิงหยู “    ผู้ชายร่างสูงหน้าตาหลิมเหลี่ยมตะโกนเรียกชื่อซิงหยู   , คือเสี่ยวจือ   เขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมหนังดูเปียกมะล่อกมะแล่ก   “ ฝนตกหรือเสี่ยวจือ”     “ ก็ใช่น่ะสิ   ถ้าเธอจะกลับก็เอาร่มของฉันไปละกัน  ... แล้วSUT ล่ะ “   ซิงหยูไม่ได้ตอบ    เพียงแต่ชี้มือไปยังกลุ่มเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ( ที่นั่งของกลุ่ม SUT ) “  อยากกลับแล้วหรือครับ  เสี่ยวโย่ว ”  เสี่ยวกวานชะโงกหน้าเข้ามาถาม เมื่อเห็นเสี่ยวโย่วพลิกดูนาฬิกา “ อื้อ..... ต้องกลับแล้วล่ะเสี่ยวกวาน”  เสี่ยวโย่วตอบพร้อมกับยิ้มอ่อนโยนให้เพื่อนชาย หลังจากเจอกันที่ชายหาด..... เสี่ยวกวานและเสี่ยวโย่วก็กลับมาเจอกันอีกครั้ง (ในชั้นมัธยมปลาย)...  เสี่ยวโย่วได้เรียนโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุด  และก็เป็นที่รู้กันว่าเป็นสถานที่ของคุณหนูผู้ร่ำรวย  และมีอันจะกินเท่านั้น......  และโรงเรียนนี้เองที่เสี่ยวโย่วต้องเผชิญหน้ากับบรรดาว่าที่คู่หมั้นของคุณชายซีเหมิน. เสี่ยวโย่วถูกกลั้นแกล้งสารพัน แต่เพราะไม่มีใครอยากเจ็บตัวจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเหลือ   รวมทั้งครูอาจารย์ซึ่งก็ต้องจำใจเอาหูไปนาเอาตาไปไร่.... จะมีก็แต่เสี่ยวกวานเพียงคนเดียวที่กล้าออกโรงมาปกป้อง  แล้วหลังจากนั้นเธอและเขาก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน   “ งั้น  เดี๋ยวผมไปส่ง” “ ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวกวาน ....เอ้อ....เสี่ยวโย่วให้ลุงเฉินมารับน่ะ  ”  เสี่ยวโย่วโกหก ... ที่จริงคอนเสิร์ตวันนี้เธอไม่ได้บอกใครเอาไว้ว่าจะมา เสี่ยวโย่วบอกลาเสี่ยวกวาน   แล้วเดินออกมานอกร้าน ...... จึงพึ่งรู้ว่าฝนกำลังตกอย่างหนัก ม่านสายฝนที่สาดกระหน่ำ   ..... ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น   ...........  วันที่ฝนซัดหนักบนชายหาด.......... ในความทรงจำอันลางเลือน...   เสี่ยวโย่วจำได้เพียงแววตาที่ปวดร้าวของพี่ชาย     เขาบอกอะไรสักอย่างที่เธอได้ยินไม่ถนัด   สายฟ้าฟาดเปรี้ยงตัดการสื่อสารระหว่างเธอกับพี่ชายลง แล้วเธอถูกส่งเข้าโรงพยาบาล..... เมื่อฟื้นขึ้นมา  ทั้ง ๆ ที่อยากเจอหน้าพี่ชายเป็นคนแรก  แต่ก็ต้องผิดหวัง  เพราะคนที่อยู่ข้าง ๆ นั้นกลับเป็นลุงเฉิน   เธอไม่ได้เจอหน้าพี่ชายอีกเลยเป็นเวลาเกือบเดือน  แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังนับวันทุกวันรอด้วยความหวัง   ..แล้วในที่สุดวันแห่งการรอคอยก็มาถึง พี่ชายกลับมา ....ใบหน้าหล่อสำอางของพี่ชายดูซีดเซียวไปบ้าง  แต่เขาก็ยังคงมีเสน่ห์ชวนมองอยู่ดี .....วันนั้นด้วยความดีใจเสี่ยวโย่วจึงลืมตัว   วิ่งไปกระโดดกอดเขา “ ถึงเธอจะเป็นคนโปรดของคุณชายซีเหมิน   แต่กิริยาเช่นนี้ไม่สมควรจะเกิดขึ้นอีกหรอกนะ  คุณเสี่ยวโย่ว ”   เป็นน้ำเสียงประชดประชัน จากหญิงสาวมากวัยกว่าเสี่ยวโย่ว “ ถึงคุณจะเป็นแขกของผม  ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีสิทธิมากะเกณฑ์ว่าคนของผมควรจะทำอะไรหรือไม่ควรทำอะไ ร  ”  น้ำเสียงราบเรียบของซีเหมิน  มีกระแสแห่งอำนาจและความเย็นชา ถิงฟ่ง  หน้าชา  ถึงอย่างนั้นก็ยังปั้นยิ้ม “ คุณชายซีเหมิน..... ดิฉันก็แค่อยากจะตักเตือนเด็กในปกครองถึงกิริยาที่สมควร.....  คุณเสี่ยวโย่วไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ.... แล้วอีกอย่างดิฉันไม่คิดว่ามันจะเหมาะสม  ในเมื่อตอนนี้คุณชายก็กำลังจะมีคู่หมั้น ”   เสี่ยวโย่วยืนอึ้งจังงัง......พี่ชายกำลังจะมีคู่หมั้น !!!! ความรู้สึกราวกับหัวใจบีบรัดจนปวดร้าว แล่นขึ้นมาจุกอยู่กลางอก......   เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เธอรู้สึกว่าหัวใจเธอด้านชา  ราวกับคนตาย....   วันนั้นเธอไม่รู้ตัวเลย  ว่าวิ่งออกมาจากที่นั่นอย่างไร...และเธอมานั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ที่สุสานของแม่นานเท่าไหร่ . ข่าวการหมั้นของคุณชาย จัดขึ้นอย่างเป็นทางการที่บ้านตระกูลซีเหมิน แม้เธอจะรู้ว่าตระกูลซีเหมินเป็นตระกูลใหญ่  แต่เธอพึ่งจะรู้ถึงโครงสร้างอันยิ่งใหญ่ก็ตอนที่ลุงเฉินเล่าให้ฟัง ตระกูลซีเหมินเป็นผู้ครอบครองธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และ ยานยนต์ที่ใหญ่ที่สุดของใต้หวัน  รวมทั้งถือหุ้นใหญ่ในบริษัทต่างชาติมากมาย.....มีผู้สืบทอดมรดกเพียงคนเดียว คือ  คุณชายซีเหมิน แต่ตระกูลยิ่งใหญ่นี้มิได้ยืนหยัดอยู่เพียงลำพัง....ยังมีตระกูลญาติน้อยใหญ่ที่อาศัยอยู่ในร่มปีก หากเปรียบเทียบตระกูลเหล่านี้เป็นอาณาจักร  ๆหนึ่ง... ตระกูลซีเหมินก็เป็นดั่ง เชื้อราชวงศ์ผู้มีสิทธิชอบธรรมขึ้นบัลลังก์บัญชาการ ....ในขณะที่ตระกูลเครือญาติ เปรียบเพียงราชการ ขุนนาง ที่นั่งแท่น Chief executive officer  เท่านั้น.... และทุกอาณาจักร  ย่อมต้องมีตงฉิน  และ  กังฉิน.....ตระกูลซีเหมินไม่สามารถหลีกเลี่ยงวัฏจักรแห่งการทรยศหักหลังนี้ได้เช่นเดียวกัน ....คุณชายซีเหมินได้รับตำแหน่งทั้งที่อายุน้อยอยู่มาก  เขาจึงตกเป็นเป้าแห่งการฉ้อฉลหลอกลวง .... ใครคือมิตร  ใครคือศัตรูก็ยากต่อการแยกแยะเข้าใจ ลุงเฉินเล่าว่า  เพราะการถูกลอบทำร้าย.....   คุณชายจึงเรียกประมุขแต่ละตระกูลมาเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆ ครั้งใหญ่ .....และด้วยคุณชายซีเหมินมีแผนการใดอยู่ในใจก็สุดจะคาดเดาได้     เขาได้จัดการประกาศเอาไว้ว่าอีก 5 ปีข้างหน้าเขาจะเลือกคุณหนูจากตระกูลใดตระกูลหนึ่งขึ้นมานั่งแท่นเป็น........ภรรยา !!!... และนั่นเองคือเหตุผล  ถึงการมีคู่หมั้นของคุณชายซีเหมิน ... แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 48 13:36:09 แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 47 15:00:57 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 47 12:00:49 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 74 “ เสี่ยวโย่ว” น้ำเสียงทุ่มนุ่มเรียกชื่อเธอด้วยความห่วงใย   ฉุดเธอออกมาจากภวังก์.... คือ เสี่ยวกวาน    (เขาเดินตามเธอออกมาอยู่นอกร้าน) “ ลุงเฉินยังไม่มารับอีกเหรอ" “............”   เสี่ยวกวานยิ้มนิด ๆ พอจะรู้ว่า คอนเสิร์ตในวันนี้เสี่ยวโย่วคงไม่ได้บอกใครไว้ว่าจะมา “ เสี่ยวโย่วยืนอย่างนี้เดี๋ยวเป็นหวัด...... บางทีผมอาจบังเอิญผ่านมา  แล้วก็กำลังจะบังเอิญผ่านไปแถว ๆ บ้านคุณเสี่ยวโย่วก็ได้นะครับ” เสี่ยวโย่วมองยิ้มที่จริงใจของเสี่ยวกวาน   ....   เขาคงรู้แล้วว่าเธอโกหก ไม่อยากทำลายน้ำใจเพื่อนเพียงคนเดียวที่มี  จึงพยักหน้า เสี่ยวกวานรีบกางร่ม   แต่ฝนที่สาดหนักทำให้เขาต้องโอบไหล่  เพื่อจะดึงเธอให้มาอยู่ในร่มด้วยกัน “ โอ๊ะ !”   เสี่ยวโย่วอุทานเพราะบังเอิญเสี่ยวกวานแตะตรงรอยช้ำ “ ขอโทษเสี่ยวโย่ว ผมลืมไป ” เสี่ยวโย่วสั่นหัวยิ้ม ๆ เป็นเชิงบอกไม่เป็นไร....รอยช้ำนี้เธอพึ่งได้มาเพราะถูกผลักตกบันไดเมื่ออาทิตย์ก่อน “ ทำไมคุณไม่บอกเรื่องนี้กับพี่ชาย... ” เสี่ยวโย่วไม่ตอบหันไปมองทางอื่น เสี่ยวกวานจึงรู้ตัวว่าไม่สมควรพูดเรื่องนี้อีกต่อไป....เขากางร่มไปส่งเสี่ยวโย่วเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดถึงสิ่งใดอีก ... จนกระทั่งถึงป้ายรถเมล์   เสี่ยวกวานและเสี่ยวโย่วจึงรีบเข้าไปหลบฝนด้านใน...... แต่ว่า !! “ พี่ชาย !”     ท่ามกลางสายฝนที่สาดกระหน่ำ  ร่างของซีเหมินยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น เปรี้ยง ! เพียงหมัดเดียว ร่างของเสี่ยวกวาน ก็กระเด็นไปตกในแอ่งน้ำ “ อย่ามายุ่งกับน้องสาวของฉันอีก...... ไอ้นักร้องเพลย์บอย” ---- flash come --- พอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ซิงหยูก็ชักจะกลุ้มใจ ( อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ตอนออกมาหลบฝนข้างนอกนั่นแหละ) คุณชายซีเหมินหวงน้องสาวมากแค่ไหน ซิงหยูรู้ดีที่สุด บางทีการถ่ายทำโฆษณาในวันพรุ่งนี้คงจะมีปัญหาตามมาอีกไม่น้อย ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 47 15:03:54 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 47 12:11:15 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 47 14:15:17 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 75 Scene 8 ถึงจะบอกคุณซิงหยูไปว่า  จะบอกเรื่องถ่ายโฆษณากับคุณชายซีเหมินเอง    แต่ว่าเอาเข้าจริง ๆ เสี่ยวโย่วก็ไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไง....  คิดถึงแววตาดุ ๆ ของเขาครั้งสุดท้ายก็ใจฝ่อ.... ----แต่ว่าเธอก็ไม่อยากให้คุณชายต้องเดือดร้อนเพราะเธอนี่นา---- อันที่จริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เสี่ยวโย่วโดนติดต่อให้ไปถ่ายโฆษณา.....ตั้งแต่กลับมาจากอังกฤษเธอก็ถูกแมวมองทาบทามมากมาย   แต่เก็ไม่ได้สนใจ.....จนกระทั่งเจอคุณซิงหยู  จะเรียกว่าโชคชะตาชึกนำมาให้รู้จักกันได้หรือเปล่านะ  ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้สนใจจะถ่ายแบบหรือโฆษณา  แต่เพียงเพราะถูกชุตาจึงยอมไปเทสต์หน้ากล้องตามคำชวนของคุณซิงหยู  แม้ว่าตอนนั้นเธอจะไม่ได้ร่วมงานกัน  แต่ต่อมาก็มีโอกาสเจอกันอีกหลายครั้ง.....จนกระทั่ง... เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาคิดเรื่องราวที่ผ่านมา   เสี่ยวโย่วจึงไม่ทันเห็นว่า  บัดนี้ใครคนหนึ่งเจตนามายืนขวางทางเธออยู่ “ สวัสดีเสี่ยวโย่ว ....  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ“   ----------------------------- แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 47 12:41:17 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 47 15:47:29 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 47 15:11:59 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 47 15:02:03 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ร้าน coffee shop: หน้าร้านมีวัยรุ่นหญิงหลายคน  มายืนมุงดู และปรึกษากันอย่างไม่แน่ใจ  เมื่อจ้องมองร่างขาว ๆ ที่นั่งหันหลังให้กับกระจก “ ไม่ได้เจอคุณเสี่ยวโย่วนานมากเลยนะครับ”   “ ก็เสี่ยวกวานงานเยอะมากเลยนี่นา“  เสี่ยวโย่วยิ้มให้กับเสี่ยวกวาน   นานมากแล้วจริง ๆ ที่ไม่ได้เจอเขา  หลังจากเกิดเรื่องราวขึ้นในวันนั้น  ก็มีเรื่องราวอีกหลายอย่างเกิดตามมามากมาย เสี่ยวกวานมองหน้าหญิงสาวอย่างพินิจพิจารณา   “ เรื่องถ่ายโฆษณา  ...คุณชายซีเหมินจะยอมหรือ”  พอเห็นหญิงสาวสูดลมหายใจ  ก็เดาได้ว่าเธอคงยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพี่ชาย     “ คุณเสี่ยวโย่วโตขึ้นนะครับ” “ .............  ”  มองหน้าเสี่ยวกวานด้วยความแปลกใจ “ ก็เดี๋ยวนี้กล้าขัดคำสั่งของพี่ชายด้วย ”  เสี่ยวกวานเย้ายิ้ม ๆ.... แต่ในใจอดอิจฉาไม่ได้ เขายังจำได้ดี.....เพื่อคนที่เธอเรียกว่าพี่ชาย  เสี่ยวโย่วต้องเจอกับเหตุการณ์ใดบ้าง -----flash  back ----- ซ่าาาาาาาาาาาาาาา.......   น้ำขุ่นคลั่กกลิ่นเหม็นถูกราดลงบนหัวอย่างบรรจง....เสี่ยวโย่วนั่งก้มหน้ากำบางสิ่งบางอย่างในมือ “ บอกให้ส่งมาดี ๆ ไม่เชื่อกัน ก็ต้องโดนอย่างนี้แหละ ....“ รอยยิ้มหน้าเกลียด  ผิดกับหน้าตาอ่อนหวานอย่างลิบลับ .... เธอคือ  เสี่ยวถิง  ลูกสาวของตระกูลถิง   หนึ่งในว่าที่บรรดาคู่หมั้นในอนาคตของซีเหมิน..... หล่อนโยนกระป๋องน้ำถูพื้นทิ้ง “ ให้รู้ไปสิ  ว่าโดนขนาดนี้แล้วมันยังจะใช้งานได้อีก..... ส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน”  ออกคำสั่ง  แต่เสี่ยวโย่วไม่ยอมปล่อยมือจากโทรศัพท์...เสี่ยวถิงกัดริมฝีปากอย่างมีโมโห  แล้วจึงลงมือยื้อแย่งด้วยตัวเอง  .....  แต่ว่าหอบจนตัวโยนไม่สามารถแย่งมาได้   มองเสี่ยวโย่วที่นั่งก้มหน้านิ่ง  ทั้งอิจฉา  ทั้งขัดใจ ..  สุดท้ายเมื่อทำอะไรไม่ได้ เธอก็เลยผลักเสี่ยวโย่ว “ วี๊ดดดดดดดดดดด......” เสียงเด็กสาวที่อยู่ในเหตุการณ์อุทานด้วยความตกใจ  เมื่อร่างเสี่ยวโย่วลอยตกจากบันไดลงมา “ นี่มันอะไรกัน !!”   เสี่ยวกวานที่วิ่งมาถึงตะโกนด้วยความโกรธ.... ใจหายไม่น้อย  เขามาไม่ทัน !? เสี่ยวถิงหน้าซีดเผือด  ตกใจเช่นเดียวกัน..... “ ฉันจะเอาเรื่องเธอแน่  เสี่ยวถิง”  เสี่ยวกวานคาดโทษ  ขณะประคองเสี่ยวโย่วที่พยายามจะพยุงกายลุกขึ้น เสี่ยวถิงรีบปรับสีหน้า  เชิดหน้าขึ้น    “ เชิญเลย   อยากจะฟ้องก็ฟ้องเลย.... ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว”  พูดจบก็เดินจากไป    ทิ้งให้เสี่ยวกวานขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ ห้องพยาบาล : " ทำไมไม่ให้ผมบอกอาจารย์" เสี่ยวกวานหน้านิ่วขณะทำแผลบริเวณข้อศอกให้ " ก็เสี่ยวโย่วไม่ได้เป็นอะไร" " งั้นอย่างน้อยก็ควรบอกเรื่องนี้กับเขา "  (หมายถึง ซีเหมิน) แต่พอเห็นแววตาของเสี่ยวโย่ว  ก็รู้ว่า  สาเหตุสำคัญที่เธอไม่ยอมให้บอกอาจารย์  เพราะไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงพี่ชาย "ผมไม่เข้าใจ .....เสี่ยวถิงเป็นคู่ไม้น แต่ทำไมเขาจึงจ้องทำร้ายคุณนัก  ...คุณเป็นน้องสาวเขาต้องทำดีกับคุณ  ( บางสิ่งบางอย่างวูบไหวในดวงตาเสี่ยวโย่ว)  ...หรือว่า  มีอะไรที่ผมยังไม่รู้ " " คุณชายซีเหมิน ไม่ใช่พี่ชายทางสายเลือดกับเสี่ยวโย่ว" ".................."          เสี่ยวกวานยังคงจ้องนิ่ง  ต้องการคำอธิบาย “เพราะแม่ของเสี่ยวโย่ว  เป็นคนสนิทของคุณผู้หญิง แม่ของคุณชาย.... แล้ว เพราะ ( ไม่นึกอยากเล่าเรื่องอุบัติเหตุ  จึงละเอาไว้ เพราะที่จริงเรื่องนั้นก็เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะจำความได้เสียอีก)     แล้ว    เพราะแบบนั้น .....  ตอนเด็ก ๆ คุณชายก็เลยดูแลเสี่ยวโย่วแบบน้องสาว " เสี่ยวกวานพยักหน้าหงึก พอได้คำอธิบายแบบนี้   ก็เข้าใจในเหตุการณ์ -----  มิน่า    ถึงได้หวงน้องสาว   เกินความเป็นพี่ชายนัก ------ เสี่ยวกวาน พินิจหน้าเสี่ยวโย่ว......  เพราะกำพร้าทั้งพ่อและแม่  ในชีวิตก็มีแต่พี่ชายเพียงคนเดียว....เติบโตและได้รับการดูแลอย่างดี  เพราะอย่างนี้เธอจึงรักพี่ชายของเธอมา  และเธอก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาคนนั้น -----  flash  come  ----- เสี่ยวกวานยังคงมองหน้าเสี่ยวโย่ว   และนึกสงสัยว่าเธอจะรู้บ้างหรือเปล่า ว่าความรู้สึกที่ผู้ชายคนนั้นมีให้     มิได้มีความรู้สึกใกล้เคียงกับคำว่า ' พี่ชาย '  เลยแม้สักนิด " กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.." แล้วกลุ่มวัยรุ่นสาวที่อออยู่ด้านนอก  ก็พากันกรูทะลักเข้ามาด้านใน ......แต่ไม่ใช่เพราะเสี่ยวกวานหรอก ! " มากับฉันเสี่ยวโย่ว !"  เพราะคนที่ยืน  มองด้วยแววตาเย็นชานี่ต่างหาก..... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 47 13:06:11 แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 47 13:41:21 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 47 13:14:46 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 47 18:28:21 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 47 18:16:05 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 47 15:00:41 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 47 16:39:43 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 47 11:24:18 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 47 11:02:49 แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 47 11:35:55 จากคุณ : lofidin - [ 17 ก.ย. 47 15:30:35 ]

ความคิดเห็นที่ 77 หุ ..... หุ ..... ตามเข้ามาอ่านอ่ะ ........ เอาใจช่วย ๆ จากคุณ : ning_nk - [ 17 ก.ย. 47 21:02:34 ]

ความคิดเห็นที่ 78 สวัสดีครับ อยากสอบถาม และคุยรายละเอียด เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่รู้จะติดต่อยังไง คุณไม่ลง e-mail ไว้ รบกวนคุณช่วยเมลติดต่อมาที่ 1168group@gmail.com ระบุหัวเรื่องว่า เรื่องสั้น นิยาย idol ขอบคุณครับ จากคุณ : ดุษฎี - [ 27 ก.ย. 47 17:43:30 A:203.209.116.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 79 Scene 9 รถเต่าเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้ว  คฤหาสน์ซีเหมิน บรรยากาศภายในรถเงียบงัน  ไม่มีใครพูดอะไรตลอดระยะทาง..... เสี่ยวโย่วเม้มริมฝีปากนิด ๆ ----  อยากอธิบายเรื่องเสี่ยวกวาน  กับพี่ชาย ---- “ระ- เรื่องเสี่ยวกวาน” “ ลงไป ”  สั่งเสียงเย็นชา  ไม่ปรายตามอง เสี่ยวโย่วแววตาอ่อนเศร้า  อยากอธิบายให้เขาเข้าใจ ...แต่ที่ทำก็แค่ผลักประตูลงไปตามคำสั่งเท่านั้น ทันทีที่ประตูรถปิดลง   ล้อรถก็เอียดถนนแล่นกระชากออกไป ------------------------------- รถเต่าจอดสนิทอยู่ริมทะเลสาบ ร่างสูงใหญ่นั่งอยู่  ....  ซีเหมินเสยผมยาวของตัวเองก่อนจะกระดกเหล้าราคาถูก ดีกรีแรงลงคอ ---- ว่ากันว่ายี่ห้อนี้  สามารถทำให้คนน็อกได้ .เขาอยากโดนน็อก  อยากสลบ จะไม่ต้องคิดอะไร----- แต่ดูท่าว่าคำโฆษณาจะเป็นเพียงคำโกหก...  ความแสบร้อนในลำคอไม่ได้ช่วยลดความรุ่มร้อน  หวาดระแวง  หรือความทรงจำที่ปวดหนึบในอกแต่อย่างใด การเจอหน้าเสี่ยวกวาน .... ดั่งการเผชิญหน้าความจริง ความจริงที่ไม่แตกต่างจากแผลกลัดหนองที่ซีเหมินไม่มีวันรักษาได้......  ความจริงที่ว่า  ตลอดมา คนที่ลงมือทำร้ายเสี่ยวโย่วยิ่งกว่าใคร ๆ ทำร้ายเธอจนไม่น่าอภัย..... ก็คือตัวเขาเอง !!! ----  flash back ---   โรงแรมเฉินตู....  ห้องพัก VIP : ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่   ห้อมล้อมด้วยบรรดาบอดี้การ์ดอีก 4  คน เดินมาตามทางเดิน .... แขกผู้เข้าพักมองตามด้วยความแปลกใจ “ พวกนายแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะ” “ แต่ว่า.....”         ยังเป็นห่วงเจ้านาย “ สบายใจเถอะ ....ฉันคงไม่โดนลอบฆ่าง่าย ๆ แน่  ก็พวกนายวางกำลังไว้รอบนอกด้วยไม่ใช่หรือ.... อีกอย่างฉันไม่คิดว่าพวกตาแก่พวกนั้นจะโง่พอ ” “ ขอรับ” ซีเหมินเดินเข้าห้อง .....ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเขื่อง กดนวดที่หัวคิ้วอย่างต้องการลดความตึงเครียดตลอดเดือนที่ผ่านมา เอื้อมมือกดรีโมทคอนโทรล  จอภาพทีวีกระพริบปริบ....  แม้จะเหนื่อยล้าแต่ซีเหมินก็พยายามจะปรับดวงตาเพื่อเขม้นมอง ??!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (ซีเหมินรีบกดเรียกหมายที่ตั้งไว้อัตโนมัติ)     “ ลุงเฉิน !....  เสี่ยวโย่วอยู่ที่ไหน !” เสียงตามสายรายงานอะไรบางอย่าง   ประจวบกับร่างเล็ก ๆ ที่เดินเข้ามาในจอภาพทำให้ซีเหมินถอนหายใจ....เขาวางสายลง....   เสี่ยวโย่วดูดีขึ้น   ถึงอย่างนั้นก็ยังซูบซีบ  และขาดเลือดฝาดอยู่ดี..... ซีเหมินมองเสี่ยวโย่วเดินไปยังหน้าต่าง ....อยากรู้จังว่าเธอมองอะไร    แต่ว่ากล้องที่เขาสั่งให้เฉินยวี่ซิงติดตั้งไว้ก็ไม่สามารถส่องได้..... สักพักเสี่ยวโย่วก็หยิบกระดาษเล็ก ๆ แผ่นยาวขึ้นมา   เธอก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรหยุกหยิกบนนั้น.....ซีเหมินพยายามซูมส์เลนส์กล้องเข้าไป  แต่ผมยาวของเสี่ยวโย่วก็บังมันเอาไว้มิด....เธอพับมันเป็นรูปดาว  และ หยอดมันลงในโหลแก้ว.... ซีเหมินมองหน้าที่มีรอยยิ้มของเสี่ยวโย่ว......  และอย่างช้า ๆ ที่รอยยิ้มอย่างมีความสุขฉาบอยู่บนใบหน้าของซีเหมิน เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้  ที่ซีเหมินจ้องภาพในจออย่างไม่ยอมละสายตา......  จนกระทั่งเสี่ยวโย่วปีนขึ้นเตียง   “ Good Night นะคะพี่ชาย”   เสี่ยวโย่วจุมพิตแก้มหมีตัวใหญ่ที่วางไว้บนเตียง .... “ Good Night เสี่ยวโย่ว”   กระซิบแผ่วเบา พลางเอื้อมมือไปแตะทีวีบริเวณที่เป็นใบหน้าของน้องสาว....   จากนั้นจึงเหยียดกายขึ้นเต็มความสูง ซีเหมินปลดกระดุมเสื้อเปลื้องผ้าเดินเข้าห้องน้ำ  ไม่เสียเวลาเปิดจากุชชี่ให้น้ำอุ่น.....เขาเดินไปหยุดอยู่ใต้ฝักบัว  ปล่อยให้น้ำเย็นจัดราดรดร่างกาย.... คิดถึงการประชุมในวันนี้   ก็ถอนหายใจ.....มันเป็นทางเดียวที่จะกันเสี่ยวโย่วออกจากการปองร้าย   อันที่จริงเรื่องการโดนลอบฆ่าไม่ใช่ข่าวใหม่     เขาในฐานะทายาทคนเดียวถูกเตือนให้ตระหนักถึงภัยอันตรายมาตั้งแต่เด็ก..... แต่เขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นปัญหา   จนกระทั่งเมื่อเดือนก่อน ( ภาพใบหน้าซีดเซียวของเสี่ยวโย่วในห้อง ICU หวนมาบีบรัดหัวใจ) ตอนที่เขาคิดว่าต้องเสียเธอ   ความรู้สึกตอนนั้นราวกับโลกทั้งโลกได้ถล่มทลาย....  และความเป็นจริงที่ว่าเขาคือสาเหตุ  ก็ทำให้ซีเหมินไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ ----พี่สัญญา  ต่อจากนี้พี่จะรักษาลมหายใจของเธอด้วยชีวิตของพี่เอง....ดังนั้นได้โปรดฟื้นมานะเสี่ยวโย่ว  เพื่อพี่---- ใช่แล้วเขาได้ลั่นคำมั่นสัญญานั้นไว้..... พร้อม ๆ กับฝากหัวใจไว้กับร่างน้อย ๆ นั้น  ในชีวิตนี้ตัวเขาอาจเป็นของใคร  แต่เขาจะไม่มีวันรักใครได้อีกเป็นอันขาด ซีเหมินเดินออกมาจากห้องน้ำ   ความอ่อนล้าทำให้เขาล้มตัวนอนบนเตียง.....  พรุ่งนี้แล้วที่เขาจะได้กลับไปเจอเสี่ยวโย่ว......  เป็นเวลาหลายเดือนที่เขาจากเธอมา   เขายังจำเสียงเรียกหา ‘พี่ชาย’  ของเธอครั้งสุดท้ายที่เธอฟื้นขึ้นมาได้     ในความมืด   ซีเหมินได้เอื้อมมือไปคว้าสิ่งหนึ่ง  ... ลูกหมีสีขาวตัวเก่าเยินตัวนั้น ------------------------------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 47 15:19:35 แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 47 11:19:10 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 47 12:16:28 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 47 12:06:54 แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 47 15:42:02 แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 47 14:47:12 จากคุณ : lofidin - [ 1 ต.ค. 47 14:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 80 โรงพยาบาล : “ คุณเสี่ยวโย่วครับ  ได้เวลาทานอาหารแล้ว”   เฉินยวี่ซิงอมยิ้มน้อย ๆ ขณะมองดูเด็กหญิงที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกระตือรือร้น “ วันนี้ พี่ชาย จะมาค่ะ ”  กล่าวเสียงใส ขณะหันกลับมาบอก   เฉินยวี่ซิงพยักหน้า  แล้วจัดการเลื่อนโต๊ะวางอาหารไปยังริมหน้าต่าง   ....  กี่วันมาแล้วที่คุณเสี่ยวโย่วเฝ้ารอพี่ชายที่หน้าต่างบานนี้ ..... เธอคงไม่รู้หรอกว่า คนที่เป็นพี่ชาย ก็เฝ้ามองและรอคอยที่จะพบเธอเช่นเดียวกัน ....   เฉินยวี่ซิงยังจำได้  วันที่เกิดเหตุการณ์   คุณชายซีเหมินนั่งเฝ้าคุณเสี่ยวโย่ว ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน  ดวงตาแห้งผาก หวาดวิตก สลับการการร้องไห้ราวกับคนกำลังจะสูญเสียหัวใจ   เอาแต่พร่ำโทษว่าเป็นความผิดตัวเอง   แต่พอคุณเสี่ยวโย่วพ้นขีดอันตราย ฟื้นขึ้นมาจริง ๆ .......คนเป็นพี่ชายกลับไม่กล้าสู้หน้า  ได้แต่เพียงแอบอยู่หลังบานประตู  ฟังเสียงเรียกหา พี่ชาย  จากน้องสาวเท่านั้น คิดถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่  เฉินยวี่ซิงขมวดคิ้วมุ่น.....ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาควรจะทำอย่างไร พรมลิขิตกำลังเดินหมาก      เขาได้แต่หวังว่ามันจะไม่โหดร้ายจนเกินไป “ พี่ชาย !”  แล้วเสียงเรียกด้วยความดีใจของเด็กหญิง   ก็ทำให้เขารู้ว่าผู้เป็นเจ้านายได้มาถึงแล้ว ----------------------------------------------------------------- รถคาร์ดิแล็กคันเขื่องจอดเทียบ   ซีเหมินก้าวออกมา  เงยหน้าขึ้น แววตาวิตก เมื่อร่างน้อย ๆ ที่เกาะอยู่ริมหน้าต่างเมื่อครู่หายไป !? ----  เสี่ยวโย่ว  หายไปไหน ?!!----       กดเลขหมาย   ถึงเฉินยวี่ซิง “ สวัสดีค่ะ  คุณชายซีเหมิน”     เป็นคำทักทายจากหญิงสาวสูงวัย  หน้าตาฉาบรอยยิ้ม ที่มีการ์ดส่วนตัวร่างยักษ์ยืนขนาบข้าง (คือ   ถิงฟ่ง  ฮูหยิน หนึ่งใน 5 ตระกูลขุนพล) “  สวัสดีมาดามถิง ”   ทักทายเย็นชา “ แหม....ทักทายกันห่างเหินเหลือเกินนะคะ  ทั้ง ๆที่อีกหน่อยเราอาจจะได้ดองกันอย่างแน่นแฟ้นแท้ ๆ”   “................”    มองนิ่ง     “ ตายจริง ... ทำไมมองอย่างนั้นล่ะคะ.... ดิฉันน่ะเพราะได้ข่าวเรื่อง น้องสาวบุญธรรม ของคุณชายเข้าโรงพยาบาล  ก็เลยอยากมาเยี่ยมเท่านั้น ” “ งั้นหรือ ”   ซีเหมินยิ้มเย็น ๆ  ก่อนจะเดินลิ่วเข้าไปด้านใน ... ไม่คิดจะใส่ใจหล่อน....  ถิงฟ่ง  ก็แค่สุนัขน้ำลายไหลกับเหยื่อล่อที่เขาเจตนาวางทิ้งไว้เท่านั้น......ตอนนี้เขาเพียงอยากเจอหน้าเสี่ยวโย่ว.. ---เสี่ยวโย่วเป็นอะไรหรือเปล่า !....ที่ไม่เห็นเธอ เป็นเพราะหมอเรียกไปพบ ?   .มีเรื่องอะไรที่หลุดรอดจากแฟ้มรายงานของเขาเมื่อเช้าหรือไง?!  ---- แล้วซีเหมินก็โล่งอกเมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ บอบบางวิ่งมาตามทางเดิน.......แต่แล้วก็ต้องคิ้วขมวดกังวลใจอีกคำรบ ----   อย่าวิ่งอย่างนั้นเสี่ยวโย่ว  .....เดี๋ยวแผลของเธอ~  ---- “ พี่ชาย”   เสียงเรียกนี้ทำให้ความคิดทั้งหมดของซีเหมินปลิวหาย รอยยิ้มอ่อนหวาน  แววตาสดใส  ที่วิ่งโถมตัวเข้าหาเขา ราวกับสามารถจะทำให้หัวใจของเขาเบ่งบานได้ ซีเหมินย่อตัวนิดหนึ่ง  เพื่อช้อนรับเธอไว้ในวงแขน... แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามโอบเธออย่างถนุถนอมระมัดระวัง โดยเฉพาะบริเวณหัวไหล่ด้านซ้าย   “ ถึงเธอจะเป็นคนโปรดของคุณชาย   แต่ฉันไม่คิดว่ากิริยาเช่นนี้ควรจะเกิดขึ้นอีกหรอกนะคุณเสี่ยวโย่ว  ”  เสียงดุนี้ทำให้เสี่ยวโย่วสะดุ้ง   แล้วจึงขืนตัวออกจากอ้อมแขนของพี่ชาย   เพราะมัวแต่ดีใจที่เห็นพี่ชายมาหาจึงไม่ทันสังเกตว่าเขามีแขกมาด้วย “ มาดามถิง..... ถึงคุณจะเป็นแขกของผม  แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณมีสิทธิ์จะมากะเกณฑ์ว่าคนของผมควรหรือไม่สมควรทำอะไร”  เสียงนี้เยียบเย็นชา   พอที่จะทำให้ ถิงฟ่งหน้าเสีย  แต่เธอก็ปรับสีหน้าส่งยิ้มหวานดั่งเคย “ คุณชายซีเหมิน.....ดิฉันก็แค่อยากจะตักเตือนเด็กในปกครองถึงกิริยาที่สมควร....คุณเสี่ยวโย่วไม่ใช่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ .... แล้วอีกอย่างดิฉันไม่คิดว่ามันจะสมควร  ในเมื่อตอนนี้คุณชายกำลังจะมีคู่หมั้น ” ข่าวการหมั้น  ส่งผลต่อเสี่ยวโย่วน้อยในทันใด.... ซีเหมินอยากบีบคอ มาดามถิง... ยิ่งมองเข้าไปในดวงตาของเสี่ยวโย่ว  เขารู้สึกว่าความรวดร้าวแล่นปราดจับหัวใจ เธอยืน จ้องหน้าเขานิ่งอยู่หลายนาที.....ก่อนจะหันหลังและ วิ่ง “ เสี่ยวโย่ว !”   “ เดี๋ยวค่ะ  คุณชาย”    บอดี้การ์ดมาดามถิง เข้ามายืนขวางทาง “ มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือคะ  หล่อนก็แค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยง  ถ้าใครรู้ว่าคุณชายให้ความสำคัญกับหล่อนมากถึงขั้นนี้ ....  ฉันไม่คิดว่า ตำแหน่งคู่หมั้นจะมีความหมาย....” ซีเหมินพยายามสะกดอารมณ์  ก่อนจะหันกลับมาพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “ ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอก  มาดามถิง.... เพราะมันเป็นหนทางที่สะอาด  ยุติธรรมและง่ายดาย......  การวางแผนฆาตกรรมน่ะมันยากกว่าโข และก็เสี่ยงมากจริงไหม . และอีกอย่างถ้าผมเป็นอะไรไป คนที่อยู่ใน black list แถวหน้า ๆ คงจะเดือดร้อนอยู่ไม่ใช่เล่น ”   พูดจบก็ผลักไหล่บอดี้การ์ดของหล่อนจนหน้าคะมำแล้วเดินจากไป ถิงฟ่งได้แต่ยืนนิ่ง  กำมือแน่น  มองตามไหล่ของเด็กชายที่เธอคิดว่ายังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมด้วยความแค้นเคือง ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 47 15:22:08 แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 47 11:21:10 แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 47 14:32:04 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 47 12:27:11 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 47 15:13:37 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 47 14:41:17 แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 47 14:10:41 จากคุณ : lofidin - [ 1 ต.ค. 47 14:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 81 รออยู่นา สอบเสร็จแล้วพอดีเลยค่ะ (ที่จริงกำลังจะเสร็จ) จากคุณ : แผม - [ 5 ต.ค. 47 17:12:13 A:161.200.60.45 X: ]