ความคิดเห็นที่ 1 เข้มแข็งจากข้างใน - ศิวกานท์ ปทุมสูติ – ขอโทษ, ถ้าการนำเสนอความคิดต่อไปนี้จะทิ่มตำหัวใจของคุณหรือใครให้เจ็บปวด เพราะมันจำเป็น สำหรับการกระตุ้นปลุกหัวใจที่ด้านชา และจิตวิญญาณที่ปวกเปียก ที่จะต้องเล่นไม้แข็งกันบ้าง นวัตกรรมตัดต่อบทกวีและถ้อยคำเชื่อมโยงต่อไปนี้คงจะเป็นคำตอบ ซึ่งอาจไม่ไยดีกับความเข้าใจ หรือไม่เข้าใจของคุณ แต่จะแฝงนัยท้าทายคุณให้คิดโดยอิสระ เช่น เคยไหม ที่คุณจะกล้า สารภาพกับใครต่อใครว่า ฉันไม่อายหรอกนะถ้าจะเผย ว่าฉันเคยหลงทางไปต่างที่ หลงจนรู้ว่าทางเป็นอย่างนี้ มีมืดมีสว่างมีทางไป ยากใช่ไหมล่ะ, หรือไม่คุณก็ไม่กล้าที่จะทำ ก็คุณมันเป็นคนขี้ขลาดและแถมยังมักจะรักษาฟอร์ม กลัวจะเสียศักดิ์ศรีอะไรก็ไม่รู้ ที่คุณก็ไม่ค่อยจะมีให้เสีย ลองคิดดูสิ, คุณจะมีศักดิ์ศรีได้อย่างไร ถ้าคุณเป็นคนไม่กล้ารับผิดเมื่อทำผิด ไม่กล้ารับความจริงที่คุณเคยพลาดเคยพลั้ง ซึ่งนั่นมันก็คือ ความอ่อนแออย่างหนึ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในจิตวิญญาณของคุณนั่นเอง เอาละ, ถ้าแม้นคุณไม่กล้าแบบที่ว่า ลองอ่านบทกวีต่อไปนี้อีกสักบท เมื่อกระจกสองบานหันเข้าหา มองหน้าเห็นหลังมิใช่หรือ มองลึกยิ่งเห็นลึกเมื่อฝึกปรือ ไยยังดื้อหลับตามิกล้ามอง แบบนี้ล่ะกล้าไหม, กล้ารับความจริงจากกระจกแห่งความปรารถนาดีของผู้อื่น ที่มองเห็นคุณ ในมุมที่คุณมองไม่เห็นตัวเอง คุณก็ไม่กล้าอีกนั่นแหละผมว่า ก็คุณมันคนขี้ขลาด มิหนำซ้ำคุณก็มัก จะเป็นพวก "น้ำชาล้นถ้วย" อยู่ด้วย ไม่ค่อยจะมีนิสัยอย่างที่ปรากฏในบทกวีสองวรรคแรกต่อไปนี้ เพราะมหานทีอยู่ที่ต่ำ จึงรับน้ำลำธารได้ทุกสาย แต่ภูสูงเสียดเมฆพรรณราย แม้ฝนหยาดสุดท้ายไม่อาจครอง ตรงกันข้ามคุณมักจะมีนิสัยเป็นพวกเดียวกับบทกวีสองวรรคหลัง คือเป็นอ้ายภูเขาที่อยู่ใกล้เมฆฝน สูงเสียเปล่า แต่ไม่สามารถครอบครองหยาดน้ำฝน ซึ่งต่างกับท้องทะเลและมหาสมุทร ที่ยอมลดตัว อยู่ต่ำใต้ เพื่อรับน้ำจากห้วยละหานและลำธารทุกสาย แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 47 20:52:12 จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 20:50:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ถ้าคุณจะเปลี่ยนใจยอมลดทิฐิมานะลงบ้าง ยอมเปิดประตูห้องหับที่มืดทึบเพื่อรับแสงสว่าง จากโลกภายนอกตัวตนสักหน่อย ก็ลองเริ่มต้นจากบทกวีต่อไปนี้ หยิบความมืดหมองของชีวิต มาพิศเพ่งดูจึ่งรู้ว่า อีกด้านหนึ่งของมันคือปัญญา ที่รอเวลาให้เราพลิก เข้าใจไหม, การพลิกวิธีคิด วิธีแก้ปัญหา และวิธีรู้สึกกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งในมุมตรงกันข้าม มันจะทำให้ คุณพบทางออกหรือทางเลือกใหม่ๆเสมอ คุณจะมัวยอมจำนนกับอะไรที่มันมีอำนาจเหนือคุณ อยู่หรือ ลองคิดซิว่า ถ้าโลกคือละครโรงใหญ่ ผู้กำกับคือใครที่แอบซ่อน เราจะยอมเขากำหนดทุกบทตอน หรือจะต้อนผู้กำกับให้อับจน อย่ามัวแต่ปล่อยให้ชีวิตของคุณไหลเอื่อยเฉื่อยไปตาม "ชะตาฟ้ากำหนด" หรือ "พรหมลิขิต" เลย นั่นมันเป็นวิถีของผู้สยบยอมต่างหากเอาเถอะ, ผมไม่เถียงเรื่องเวรเรื่องกรรมเก่า ที่คุณสั่งสมมา แต่ภพชาติก่อนหน้านี้ แต่กรรมที่คุณ สามารถกำหนดและสร้างสมได้ในชาติภพนี้มัน เป็นสิ่งที่ คุณควรตระหนักกระทำ และบันดาลให้มีให้เป็นได้ เบื้องต้นของการก้าวย่าง ให้คุณลองตั้งคำถาม และตอบคำถามแก่ชีวิตเสียก่อนว่า พรุ่งนี้ของชีวิตจะไปไหน จะไปได้อย่างไรจึงไปถึง จะไปเพื่ออะไรใฝ่คำนึง การไปจึงมีค่ากว่าได้ไป "จะไปไหน อย่างไร เพื่ออะไร...การไปจึงมีค่ากว่าได้ไป" คุณจะต้องหมั่นทบทวน แต่...คุณก็ไม่ค่อยเป็นนักตั้งคำถามสักเท่าไร ผู้คนในประเทศของเราก็มักไม่ใช่นักตั้งคำถาม โดยเฉพาะการตั้งคำถามที่สำคัญๆ เกี่ยวกับชีวิตและสังคม จึงมักสืบสันดานกันมาแบบ "ว่านอนสอนง่าย" ไม่ต้องคิดอะไรมากไปกว่ารับฟัง ปฏิบัติตาม และ "นิ่งเสียตำลึงทอง" จะหวังความงอกงามทางความคิดจากระบบการศึกษาก็ยิ่งแสนยาก ด้วยว่า ที่เด็กเด็กคิดไม่เป็นทุกวันนี้ เพราะครูชี้ครูคิดอยู่นิจศีล เพราะคำสอนป้อนปรามห้ามป่ายปีน เพราะมือตีนถูกกำหนดไว้หมดแล้ว การปฏิรูปการศึกษาที่ทำๆ กันอยู่ทุกวันนี้ ผมก็คิดว่ามันมีความหวังรางเลือนเหลือเกิน ที่จะจัด การเรียน การสอนให้เด็กๆ ในบ้านเมืองนี้กล้าคิดและคิดเป็น เพราะวันนี้ครูยังคิดไม่เป็น ที่ครูคิดไม่เป็น ก็เพราะครูไม่รักการอ่าน แม้ว่า พ.ร.บ. การศึกษาแห่งชาติมาตรา ๒๔ จะกำหนด บังคับ ให้จัดการเรียนการสอนแบบให้เด็กมีกระบวนการคิดและคิดอย่างสร้างสรรค์ก็ตาม ครูก็ยัง ตีโจทย์ไม่ออกเลยว่าจะสอนอย่างไร ว่ากันไปแบบผิดๆ ถูกๆ ในที่สุดก็เข้าอีหรอบเดิม สอนแบบ "บอกความรู้" กันต่อไป และให้ตายเถอะ ! จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 20:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ครูบางคนก่นด่าพวกเด็กเด็ก สมองเล็กปัญญาลีบโง่เหลือหลาย มิหนำซ้ำจิกหัวเป็นวัวเป็นควาย โอ้เด็กเด็กช่างโชคร้ายเสียเหลือเกิน ไม่ใช่แต่ครูเท่านั้นหรอกที่ทำบาปทำกรรมกับเด็กเรื่องคิดไม่เป็น จำเลยตัวดีที่เป็นต้นเหตุ อีกสองคน ก็คือ แม่และพ่อของเด็กๆ สังคมของเราไม่ใคร่นิยมเลี้ยงดูเด็กให้มีโอกาสพูดจา แสดงเหตุผล ในครอบครัว โดยเฉพาะการพูดจาถกเถียงหรือ ขัดแย้งกับผู้ใหญ่ไม่ค่อยจะได้รับการส่งเสริม เด็กๆ มักถูกปรามว่า "ผู้ใหญ่พูดอย่าสอด" หรือไม่ก็ "กรูอาบน้ำร้อนมาก่อน:-)" มันก็เหมือนต้นไม้ ที่ขาดน้ำ มาแต่ต้นเล็กๆ แถมยังถูกปลูกในกระถางที่มีขนาดอันจำกัดอีกด้วย มันจะไปงอกงามเติบโต ได้อย่างไร ภูมิคุ้มกันต้นไม้สวนใดพร่อง เกิดแต่ดินสวนร่องเป็นเบื้องต้น คนปลูกเลี้ยงบำรุงต้องปรุงปรน หยุดโทษแดดโทษฝนโพนทะนา ถามคุณว่า ถ้าวันหนึ่งใครสักคนที่คุณรักมีชีวิตจ่อมจมลงไปในห้วงเหวร้ายอะไรสักอย่าง คุณจะคิด อย่างไร ผมอยากให้คุณอ่านบทกวีบทต่อไปนี้อย่างจริงจังสักหน่อย กว่าใครจะเป็นโจรสักคนหนึ่ง ควรถามถึงใครเป็นแม่และเป็นพ่อ ใครเป็นครูผู้ฟูมฟักและถักทอ ใครมีส่วนเป็นต้นตอเหล่ากอโจร "ใครมีส่วนเป็นต้นตอเหล่ากอโจร" คุณด้วยหรือเปล่า เมื่อการศึกษาผิดทิศผิดทาง และการสั่งสอน อบรมไม่ถูกต้อง ต่อให้คุณจัดการศึกษาที่มีบันไดไต่สูงไปถึงไหนก็แล้วแต่ มันก็มืดบอด กันไปเป็นฝูงๆ! เรียนปริญญาตรีต้องขายโค เรียนปริญญาโทขายนาไร่ เรียนปริญญาเอกหนี้บานตะไท นี่การศึกษาเพื่ออะไรกันหรือคุณ จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 21:01:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปริญญาของบัณฑิตชนในวันนี้มันเป็น "ปริญญาเป็ด" มากกว่า "ปริญญานก" ที่เป็นดังนั้นก็ด้วย การเรียนการสอนที่มุ่งให้รู้กระจาย ไม่ใช่รู้แจ้ง ครูและนักการศึกษาส่วนน้อยนักที่จะเข้าใจว่า การเรียนรู้ต้นไม้ทั้งไพรพนา อาจไม่รู้จักป่าก็เป็นได้ หากศึกษาอย่างลึกซึ้งต้นหนึ่งใด อาจรู้จักต้นไม้ทั้งไพรพนม คุณจะไม่ลองศึกษาต้นไม้สักต้นหนึ่งให้เข้าใจอย่างถ่องแท้บ้างหรือ โดยเฉพาะต้นไม้ชีวิต ของคุณ คุณรู้จักมันดีแค่ไหน อย่ามัวแต่วางฟอร์ม "ทำเหมือนรู้จักโลกทั้งโลก ทั้งที่ยังไม่รู้จักตัวเอง" อยู่เลย บางทีคุณก็มักเป็นพวก "ขี่ช้างจับตั๊กแตน" หรือไม่ก็พวก "เงื้อง่าราคาแพง" ลองหยุดคิด ลองทำ ในสิ่งที่ควรทำเถอะ คนอยากรู้ว่าต้นน้ำมาจากไหน คนป่าเดินขึ้นไปบนภูเขา ขณะนักวิชาการปัญญาเยาว์ ต้องเขียนเค้าโครงวิจัย-ต้องใช้งบ หยุดขยะงานวิจัยหรืองานวิจัยปัญญาอ่อนกันได้แล้ว ! จะได้ช่วยกันประหยัดงบประมาณประเทศชาติ เอาไปใช้ในสิ่งที่คุ้มค่าคุ้มประโยชน์มากขึ้น ถึงการวิจัยในชั้นเรียนที่กำลังฮิตกันอยู่ในระดับ การศึกษาขั้นพื้นฐานวันนี้ก็เถอะ ถ้าครูยังสอน "แบบครู" เหมือนบทกวีบทต่อไปนี้ก็อย่าวาดฝันอะไรเลย คือ ครูสอนเรื่องตอกไม้ไผ่ในหนังสือ เสียงลูกศิษย์อึงอื้อช่วยครูอ่าน จักสานกันบนกระดาษและชอล์กกระดาน ให้แบบฝึกเป็นการบ้านเป็นประจำ แต่ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น ให้ครูลองพิจารณาการสอนใน "แบบยาย" ดูบ้าง คือ ยายสานเสื่อลำแพนด้วยไม้ไผ่ หลานช่วยยายจักไม้อยู่ไม่ห่าง เสียงยายชมยายด่าตอกหนาบาง หัดให้หลานสานบ้างเป็นรางวัล หรือไม่ก็ "แบบของผึ้งงาน" ต่อไปนี้ เมื่อคุณเพลินชมสวนมวลไม้ดอก คุณจะบอกได้ไหมดอกใดหวาน หากติดขัดด้วยปัญหาวิชาการ เถิดลองถามผึ้งงานตัวน้อยน้อย จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 21:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณเริ่มจะเห็นแล้วใช่ไหมว่าการศึกษาที่ถูกแท้ งานวิจัยที่ถูกทาง และการวางวิถีชีวิตที่ถูกวิธี เป็นอย่างไร หรือยังมัว "ติดกับ" หรือ "ติดกรอบ" อะไรอยู่ อ๋อ...ใช่สินะ เราถนัดมือขวามานานแล้ว จะเปลี่ยนแนวเป็นซ้ายให้ถนัด ขวาจึงจับซ้ายยึดอยู่ฮึดฮัด แต่ปล่อยอัตตาร้ายให้ลอยนวล โอ้...เหนื่อยนะ ยากนะ ที่เราจะฝ่าด่าน "กับ"และ "กรอบ" อะไรสักอย่าง มิหนำซ้ำสิ่งที่คุณ และ นักวิชาการ บ้านนี้เมืองนี้สั่งสม มันก็มีไม่น้อยเลยที่ตกอยู่ภายใต้ความเป็นทาส จักรวรรดิแห่งวัฒนธรรม กำลังถูกกระทำเสน่หา โดยอำนาจเพื่ออำนาจแห่งปรัชญา ให้คุณค่ามวลรวม หลวม และ กลวง เมื่อชนชั้นปัญญาไหลไปตามภาวะโบ๋กลวงตัวตน คิดเองไม่เป็น โพรงสมองล้วนเต็มไปด้วย ความคิด ของคนอื่นและวัฒนธรรมอื่น ก็แล้วนับประสาอะไรกับเด็กๆ และเยาวชนไทยวันนี้ จะมิพูดจา หรือร้องเพลงด้วยสำเนียงเสียงของ "ลูกครึ่ง" แต่งเนื้อแต่งตัวตั้งแต่ "เส้นผม" ถึง "ส้นตีน" ด้วยแฟชั่นของจักรวรรดิวัฒนธรรม และมันก็ ยากที่ผมจะบอกว่า ห้องสมุดของฉันคือป่า ตำราคือใบไม้แห่งไพรสัณฑ์ ครูคือส่ำสัตว์วนารัญ สถาบันคือดินน้ำลมไฟ อย่างไรก็ตาม, ผมอยากจะเตือนคุณว่า กาลเวลาหลอมไม้ให้เป็นหิน แล้วกาลก็กลืนกินหินไร้ค่า ไม้บนดินหินบนภูดูเวลา มีทางเลือกปรารถนาอนาคต คุณและประเทศชาติของเราจะเลือกเป็นเช่นไร มันก็เป็นเรื่องของชะตากรรมที่คุณ คุณ คุณ คุณ คุณ คุณ คุณ และคุณนั่นแหละเป็นผู้กระทำ นำไป นั่นคือ เราต่างมีประตูสู่โลกกว้าง ทั้งมืดทึบอำพรางสว่างไสว เปิดออกแล้วย้อนดูสู่ภายใน ก่อนก้าวออกไปจากประตู จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 21:09:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สำหรับผม, ไม่ว่าคุณจะเป็นเช่นไร หรือประเทศนี้จะเป็นไปทางใด ผมจะเป็นแบบของผม ผมไม่แคร์คุณ และไม่แคร์ใครทั้งนั้น ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันสว่าง ฉันสร้างในสิ่งที่ฉันเชื่อ ฉันประจักษ์ว่าไฟอาศัยเชื้อ ฉันจึงยอมเลือดเนื้อเป็นเชื้อไฟ คุณจะคิดว่าผมอหังการก็เชิญ ผมพร้อมจะเป็นเช่นนั้น และผมก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ผมมันไม่ใช่ อ้ายพวกพูดอย่าง ทำอย่าง เพราะว่า ฉันจะมีชีวิตไปทำไม ถ้าชีวิตฉันไร้ความเป็นฉัน ฉันจะภาคภูมิใจอย่างไรกัน ถ้าความเป็นเช่นนั้นมันไม่จริง มีสำนวนเซนสำนวนหนึ่งกล่าวว่า "คนจัดดอกไม้ ดอกไม้จัดใจคน" ผมคิดว่านี่แหละคือ ปรัชญา ที่ยิ่งใหญ่ของซีกโลกตะวันออก ซึ่งมีตัวตนของพุทธะ ตัวตนของอุษาคเนย์ ที่มีคุณมีผมอยู่ใน ผลึกวิญญาณร่วม ทุกวันนี้ผมจึงตระหนักว่า ฉันเขียนกลอนขณะกลอนก็เขียนฉัน ผลัดกันมีอำนาจในอักษร เมื่อใจเขียนใจกำหนดทุกบทตอน เมื่อกลอนปรากฏกำหนดใจ ผมไม่เคยขบถต่อสิ่งที่ผมเชื่อ และกาพย์กลอนทุกบทที่ผมเขียน ดังนั้น... เมื่อน้ำใสสำหรับฉันอยู่ต้นน้ำ ฉันจึงจ้ำพายทวนสวนกระแส แม้ดวงตาแห่งสวะพะเรือนแพ จะแลดูฉันอย่างหยันเยาะ ผมจะไม่ใส่ใจกับดวงใจ (สวะ) ไร้สาระให้เสียเวลาอีกต่อไป มันหยันเยาะผมได้ ผมก็จะ"เสียดเย้ย" มันบ้าง ผมจะไม่ "มองหน้าผาถ้าแค่เห็นว่าเป็นผา" ซึ่ง "อาจไม่รู้ที่มาแห่งผาหิน" แต่ผมจะ "...มองผา ทะลุผาเห็นฟ้าดิน" เพื่อ"ยลยินปรัชญาแห่งผาภู" และผมก็จะปลอบประโลมจิตวิญญาณ ของตัวเอง ให้มุ่งมั่นองอาจว่า เมื่อกลางวันดาวดวงนั้นก็มีอยู่ แต่ใครเล่าจะรู้ดาวมีแสง ถ้าราตรีสีดำไม่สำแดง ดาวเจ้าจะเจิดแจรงได้อย่างไร ถ้าราตรีสีดำไม่สำแดง ดาวเจ้าจะเจิดแจรง ได้อย่างไร... จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 21:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้าใจที่ "สื่อ" ออกมานะครับ แต่ผมสาบานว่า ครูส่วนใหญ่ ไม่ได้ "แย่" อย่างขนาดในบทความนี้หรอกครับ เพียงเราไม่มีโอกาสชี้แจงเท่านั้น ผมเป็นครู รู้บทบาท รู้สิ่งที่เราทำอยู่ ถูกต้องว่ามีครูบางคนหลุดกรอบ แต่สาบานครั้งที่สองว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนี่หรอกครับ ไม่ใช่เข้าข้างครูด้วยกัน ผมมองเป็นกลาง  อย่างน้อยผมก็รู้ว่าอะไรถูกต้องไม่ถูกต้อง นโยบายของผู้ใหญ่ ต่างหากที่บีบครูอยู่ ใช่ครับ ในฐานะครูคนหนึ่ง ที่อย่างน้อยก็ไม่เคย เดินสาย อย่างที่ว่าเลย เจ็บปวดครับ แต่ไม่ว่ากัน  ผมรู้ว่าทุกคนมีมุมมองของตัวเอง ผมอธิบายไม่เก่ง ชี้แจงไม่เก่ง แต่อ่านแล้วเจ็บ ความว่าครูเหลือแต่นี้????? สาแก่ใจคนที่เขียนแล้วครับ ขอบคุณ..แต่ผมค้านว่าสิ่งที่เขียนนั้น ไม่ใช่ภาพรวมของครูทั้งหมดแน่นอน จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:17:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณไม่ต้องตั้งปุจฉาในใจหรอกว่า ผมจะไปได้สักกี่น้ำ หรือผมจะสู้แบบ "เอาหัวเข่าเข้าหักพร้าคม" หรือ "ยอมหักไม่ยอมงอ" หรืออะไรๆ ทำนองนั้น เพราะถ้าคุณมีปุจฉาเช่นนั้น คุณก็ยังไม่รู้จักผม อย่างแท้จริง ฉันนี่แหละต้นสนโอนลมลู่ แต่ก็สู้เสียดลมไม่ล้มได้ เมื่อลมสงบสงัดไม่กวัดไกว ฉันก็ตั้งตรงใหม่ได้ทุกครั้ง คุณจะดูถูกดูแคลนผมก็ได้นะว่า ผมก็แค่อ้าย"สนลู่ลม" ไม่เป็นไร ถ้าคุณจะตื้นเขินคิดตามสำนวน ดังกล่าวด้วยนิยามดาดๆ เพียงแค่นั้น แต่สำหรับผม ผมมองเห็นศิลปาการวิถีแห่งต้นสนยิ่งใหญ่นัก นั่นคือผมศรัทธาในความเป็นต้นสนที่ "ตั้งตรงสง่างามแบบรู้อ่อนโอนกับธรรมชาติวิถีตามโอกาส" ไม่เป็นทั้ง "พิณสายตึง" และ "พิณสายหย่อน" และนี่ มิใช่หรือ ที่เป็น มัชฌิมาปฏิปทาที่ตถาคต ผู้ตื่น ผู้เบิกบานได้เลือกเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว คุณยังหลับต่อไปกับซ้ายตกขอบและขวาสุดขั้วก็ช่างปะไร ผมไม่เอาด้วย เพราะนั่น มันไม่ใช่ ความจริง ความจริงที่มีอยู่ในโลกใบนี้มันเป็นความหลากหลาย ที่คุณและผมจะต้องใช้ปัญญา ที่ถูกต้องถ่องแท้ คอนโทรลมัน นำพามันไปสู่ทิศที่สว่างงาม ไม่มีคำว่าชนะและไม่มีคำว่าแพ้ มีแต่ "สันติสุขทุกย่างก้าว" ...ทุกย่างก้าวนะผมขอย้ำ ไม่ใช่หมายเอาสันติสุขไปไว้ที่ปลายทาง ถ้าอย่างนั้น คุณจะไม่มีทางไปถึงได้เลย ทั้งหมดที่ผมว่ามานี้มันคือการ "ทุบกระท้อนให้หวาน" และ "ตีเหล็กให้ได้พร้าเนื้อดี" แต่ถ้ากระท้อน อย่างคุณจะเป็นกระท้อนเน่า หรือเหล็กอย่างคุณจะเป็นเหล็กผุๆ ก็ช่างปะไร และจะบอกคุณ ด้วยบทกวี บทสุดท้ายว่า ดอกน้ำค้างหอมอย่างไรในยามรุ่ง สายลมทุ่งยามเช้าแหละเข้าถึง เสียงจิ้งหรีดแหละบอกรู้อยู่ลึกซึ้ง แต่ตะวันดวงหนึ่งอยู่ไกลนัก ถ้าคุณเป็นสายลมเช้าหรือจิ้งหรีด ผมก็ยินดีที่จะเป็นดอกน้ำค้างอยู่ร่วมในรุ่งอรุณ แต่ถ้าคุณเป็นดั่งดวงตะวันตามความหมายที่ปรากฏในบทกวีวรรคสุดท้าย ก็ขอเราอย่าได้พบ ได้เจอะเจอ กันอีกเลย. หมายเหตุ บทกวีที่ร้อยเรียงในบทความนี้ เป็นส่วนของบทกวีที่ผมเขียนขึ้นในนาม จันทร์ วรลักษณ์ พิมพ์รวมเล่ม ในหนังสือกวีนิพนธ์ชื่อ ไม้ ตะปู และหัวใจ, ๒๕๔๗. - ดอกหญ้า อันดับที่ ๑๑๓ พ.ค. - มิ.ย. ๒๕๔๗ - แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 47 21:19:44 จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 21:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ้อ ครูบางคนก่นด่าพวกเด็กเด็ก สมองเล็กปัญญาลีบโง่เหลือหลาย มิหนำซ้ำจิกหัวเป็นวัวเป็นควาย โอ้เด็กเด็กช่างโชคร้ายเสียเหลือเกิน แบบนี้ จากครู 200 คนในโรงเรียนผม มีคนทำแบบนี้ไม่กี่คนเองครับ จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:18:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใช่ ผมเห็นด้วยกับตรงนี้ การปฏิรูปการศึกษาที่ทำๆ กันอยู่ทุกวันนี้ ผมก็คิดว่ามันมีความหวังรางเลือนเหลือเกิน ที่จะจัด การเรียน การสอนให้เด็กๆ ในบ้านเมืองนี้กล้าคิดและคิดเป็น เพราะวันนี้ครูยังคิดไม่เป็น ที่ครูคิดไม่เป็น ก็เพราะครูไม่รักการอ่าน แม้ว่า พ.ร.บ. การศึกษาแห่งชาติมาตรา ๒๔ จะกำหนด บังคับ ให้จัดการเรียนการสอนแบบให้เด็กมีกระบวนการคิดและคิดอย่างสร้างสรรค์ก็ตาม ครูก็ยัง ตีโจทย์ไม่ออกเลยว่าจะสอนอย่างไร ว่ากันไปแบบผิดๆ ถูกๆ ในที่สุดก็เข้าอีหรอบเดิม สอนแบบ "บอกความรู้" กันต่อไป และให้ตายเถอะ ! แต่นี่ครูที่ปฏิบัติการสอนไม่ได้มีส่วนร่วมในการ ร่างงาน นี้เลย จริงไหมครับ จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:21:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คนที่เขียน OK เข้าใจ แต่ว่าเคยใช้ชีวิตครูหลายๆปีไหมครับ จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วผมสังสารครูของผมจัง ท่านที่สั่งสอนผมมาจนผมสามารถอยู่จุดนี้ ท่านกลายเป็นเพียงสัตวฺตัวหนึ่งจากมุมมองใครบางคน ไม่ว่ากัน ต่างคนต่างคิด จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้าคุณเป็นสายลมเช้าหรือจิ้งหรีด ผมก็ยินดีที่จะเป็นดอกน้ำค้างอยู่ร่วมในรุ่งอรุณ แต่ถ้าคุณเป็นดั่งดวงตะวันตามความหมายที่ปรากฏในบทกวีวรรคสุดท้าย ก็ขอเราอย่าได้พบ ได้เจอะเจอ กันอีกเลย. ผมกลายเป้นขยะแมงเม่าทางความคิดไปแล้ว ปัญหาจริงๆไม่ได้เกิดจากครุ คุณมองไปที่ผู้ใหญ่สิครับ ก่อนจะมาว่าคณุขิงผม จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ครูของผม ครุของคุณด้วย จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอโทษค่ะ อ.จี ขา ป้าคิดว่า ผู้เขียนไม่ได้เขียนแล้ว จะรู้สึกสาแก่ใจหรอกนะคะ มองภาพรวม และเจตนาดีๆ ของบทความ ที่ผู้เขียน เขียนมาทั้งหมดสิคะ ขอโทษมากๆอีกครั้ง ที่ทำให้อ่านแล้ว ไม่สบายใจ ค่ะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 9 ก.ย. 47 21:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอโทษ, ถ้าการนำเสนอความคิดต่อไปนี้จะทิ่มตำหัวใจของคุณหรือใครให้เจ็บปวด เพราะมันจำเป็น สำหรับการกระตุ้นปลุกหัวใจที่ด้านชา และจิตวิญญาณที่ปวกเปียก ที่จะต้องเล่นไม้แข็งกันบ้าง อืมม์ คนสมใจแล้ว ไม่ว่าคุรจะเป็นใครก็ตาม ที่มาเล่นไม่อ่อนไม้แข็ง คุณสมใจแล้ว  ความคิดของคุถณคนเดียวถูกต้องทั้งหมด แค่นี้นะครับสำหรับกระทู้นี้ ผมจะไม่เกี่ยวข้องอะไรอีก จาก ครู ที่มีครู และมีวัญญาณแห่งความเป็นครู บายๆๆ จากคุณ : GTW - [ 9 ก.ย. 47 21:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 GTW ไปไม่กลับ Psycho man เลยมาชี้แจงอีกนิด เดี๋ยวจะเข้าใจผิด ความเห็นที่ 16 วางก่อนที่จะเห็น ความเห็นที่ 15 อีกนะครับ ไม่มีอะไรเชื่อมกัน สรุปว่า ครูเราเท่าที่ผ่านมาก็แย่แล้วล่ะครับ ไม่มีบอกมีเสียง วันๆก้อมหน้าก้มตาสอนเด็กไป ท่ามกลางคนว่าคนประนาม  แต่ส่วนใหญ้เราพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุดแล้วครับ  ถ้าจะโทษไปโทษผู้ใหญ่ดีกว่า  เพราะเขาวางกรอบไว้ คร๔เราโวยไปก็โดนสอบโดนกลั่นแกล้ง  ครูเรามีวคามคิดเป็นของตัวเองนะครับ ระบบระเบียบวางแบบนี้ ให้จัดการกับเด็กแบบนี้ เรารู้ว่ามันไม่ถูก เราก้พายายามเปลียนตามกำลังจะทำได้ ชีวิตคนที่ตกอยู่ในเงื่อนไขทางสังคมระบบราชการก็แบบนี้ ย้ำว่าคนที่คุณควรจะไปชั้แจง ไม่ใช่ครูครับ แต่เป้นผุ้ใหญ่ เราเองก็พยายามต่อสู้จนตายมาหลายคนแล้วครับ จากคุณ : Psycho man - [ 9 ก.ย. 47 22:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไหนๆก็ไหนๆ เข้าใจครับว่าคนแต่งเจตนาดี แต่มันผิดเป้าหมายครับ ครูเลยรับเคราะห์กรรมไปตามระเบียบ กรรม............ จากคุณ : Psycho man - [ 9 ก.ย. 47 22:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นบทความแบบนี้แล้ว ถ้าอ่านแล้วไม่สบายใจ ก็จะไม่อ่านค่ะ แต่ที่เข้ามาอ่าน ก็เพราะความคิดเห็นของอาจารย์จี ก็เลยอยากทราบว่าอะไรไปกระแทกอาจารย์เข้าค่ะ หนูเข้าใจดีนะคะว่าป้าเอมหวังดี ว่าแต่ป้าเอมอ่านแล้วได้อะไรดี ๆ พอจะสรุปให้ฟังได้ไหมคะ หนูอ่านแล้ว ยังงง ๆ จับต้นชนปลายไม่ถูกด้วยสมองอันน้อยนิดนี้ว่า วัตถุประสงค์ของข้อเขียนนี้ต้องการอะไรค่ะ ตอนแรกดูเหมือนจะพูดสอนเรื่องธรรม แต่ตอนหลัง ๆ ผู้เขียนเองก็เขียนค่อนข้างแรงในความรู้สึกของหนูนะคะ อ่านแล้วคิดว่า ขนาดตัวคนเขียนเอง อารมณ์ตัวเขายังไม่นิ่งเลยค่ะ เขียนไปด้วยแรงโทสะ ยังขาดเมตตาอยู่เลยค่ะ แล้วจะมาสอนคนอื่นได้หรือคะ อันนี้ก็แค่คิดแบบคนยังติดกิเลสอยู่นะคะ ถ้าจะเขียนแบบนี้ หนูอยากแนะนำให้เพิ่มเรื่องการแก้ไขด้วยค่ะ คือหมายถึงว่าผู้เขียนเอาแต่ติกับวิจารณ์ แต่ไม่มีทางเลือก ทางออก หรือวิธีแก้ปัญหา ให้กับระบบการศึกษาเลย หรือว่ายังมีต่ออีกคะ อีกอย่างหนึ่งหนูเคยได้ยินพระท่านสอนว่า ทางสายกลางของแต่ละคน ไม่เหมือนกัน ไม่เท่ากันค่ะ บางคนชอบฝึกแบบเคร่ง บางคนฝึกแบบสบาย ๆ แต่ทุกคนในที่สุดก็จะไปถึงซึ่งนิพพานเหมือนกันหมดค่ะ ถ้าผิดพลาดอะไรไป ขออภัยด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 47 23:53:55 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 47 23:49:10 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 47 23:47:06 จากคุณ : รสา รสา - [ 9 ก.ย. 47 23:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นึกได้อีกคำค่ะ ว่า เข้มแข็ง แข็งแกร่ง ต่างจาก ก้าวร้าว นะคะ มาเสริมประวัติผู้เขียน เป็นครูเหมือนกันค่ะ ประวัติผู้เขียนนะคะ ศิวกานท์ ปทุมสูติ ตำแหน่ง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ระดับ 8 มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี http://arc.rikc.ac.th/human/siwakan.html จากคุณ : รสา รสา - [ 10 ก.ย. 47 00:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้ว..รู้สึกว่าผู้เขียนจะเคียดแค้นอะไรสักอย่างนะคะและมีทิฐิสูงมาก.. ถ้าพูดถึงระบบการศึกษา.. คิมคิดว่า..ทุกระบบมีทั้งข้อเด่นและข้อด้อย..ไม่มีวิธีไหนที่สมบูรณ์แบบค่ะ.. หากเราเน้นจุดเด่นและพยายามเสริมและแก้ไขจุดด้อยจะดีกว่า.. ยังเชื่อมั่นในการศึกษาของไทยอยู่ค่ะ.. ไม่งั้นคงไม่เป็นเราจนถึงทุกวันนี้...พอมาถึงจุดหนึ่ง.. คิมรู้สึกว่า...เด็กไทยจะมีพื้นฐานความรู้แน่น..รอโอกาสแค่การนำออกมาใช้.. และนี่ก็คือ..จุดที่เราควรจะส่งเสริมพัฒนาเพิ่มเติม... คือ..การสอนให้คิดและสร้างสรรค์ผลงานออกมาได้ด้วย.. คิดว่า...ผู้เขียนก็มาถึงจุดนี้ด้วยลักษณะเดียวกัน.. เพราะฉะนั้น..การมองอะไรสักอย่างเพียงด้านเดียวไม่ว่าจะเป็นด้านร้าย หรือ ดี.. ย่อมจะมองไม่ทะลุค่ะ.. การที่เรามองจากมุมกว้าง..เราย่อมมองเห็นทางออกได้ดีกว่านะคะ.. การพุ่งกระแทกโดย "ไม่แคร์ใคร" โดยเชื่อมั่นว่าตัวเองทำถูกต้อง..ทำให้เกิดภาวะกดดัน การต้องการเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่าง..ไม่ง่ายเลย..แต่ขอให้สู้ด้วยเหตุผลและความมีสติดีกว่า การก่นด่า..ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น..แม้ความคิดบางอย่างจะดีก็ตาม.. หากผู้เขียนมีความเป็นครู..ที่ต้องการสู้เพื่อพัฒนาจริง ๆ..ก็ขอให้ทำให้เต็มที่ในวิถีทางที่ถูกต้อง.. ผลสำเร็จจะได้เป็นที่ภูมิใจและเป็นที่ยอมรับจากผู้คนรอบข้างค่ะ :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 10 ก.ย. 47 03:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ไม่มีใครผิดพลาดค่ะ น้องรสา เราทุกคน มีอิสระในความคิด ไม่ใช่เหรอ ป้าดีใจ ที่มีคนเข้ามาอ่าน และชอบที่ได้อ่านความเห็นของคนอื่น ป้าอยากรู้ว่า สิ่งที่ป้าเข้าใจจากบทความนี้ เห็นตรงหรือเห็นแย้งกับคนอื่นอย่างไร ป้ารู้สึกเหมือนได้เรียนรู้ เรียนรู้มากขึ้นอยู่ทุกนาที มันเป็นการเดินทางอย่างหนึ่งของชีวิต ต้องยอมรับ ต้องปรับใจ เวลาเท่านั้น จะบอกเราได้หมด " หยิบความ มืดหมอง ของชีวิต มาพิศ เพ่งดู จึ่งรู้ว่า อีกด้านหนึ่ง ของมัน คือปัญญา ที่รอเวลา ให้เราพลิก " เมื่อเราค้นหาตัวเองได้ ด้วยประสบการณ์ทั้งมวล เราก็จะเข้าใจดั่งที่ คุณ ศิวกานท์ ปทุมสูติ เขียนไว้ว่า " ฉันจะมีชีวิต ไปทำไม ถ้าชีวิตฉัน ไร้ความเป็นฉัน ฉันจะภาคภูมิใจ อย่างไรกัน ถ้าความเป็นเช่นนั้น มันไม่จริง " และก็ ใช่ค่ะ อ.จี อาจารย์ คงจะเสียความรู้สึก ที่ความเป็นครู ถูกกล่าวถึงอย่างรุนแรง แต่ผู้เขียนก็บอกแล้วว่า เป็นแค่บางส่วน บางส่วนที่มีจริง ปฏิเสธไม่ได้ด้วย " ครูบางคน(บางคน) ก่นด่า พวกเด็กเด็ก สมองเล็ก ปัญญาลีบ โง่เหลือหลาย มิหนำซ้ำ จิกหัว เป็นวัวเป็นควาย โอ้เด็กเด็ก ช่างโชคร้าย เสียเหลือเกิน " ต้องขอโทษอีกครั้ง เป็นการขอโทษของตัวเองอย่างจริงใจ ที่ไม่คิดให้หนักกว่านี้ ว่า ไม่ทุกคน ที่จะเห็นด้วยกับเรา ผลลัพท์อาจทำให้คนอื่นเจ็บปวดได้ ไม่มากก็น้อย และก็อีกอย่าง การที่ผู้เขียนดูเหมือนเคียดแค้น และ มีทิฐิสูง อย่างที่น้องคิมมี่ บอกไว้ มันก็ ใช่เลย ซึ่งความเข้าใจของป้า เข้าใจว่า ผู้เขียนมีเจตนาชันเจน จากบทความในบรรทัดแรกๆดังนี้ " ขอโทษ, ถ้าการนำเสนอความคิดต่อไปนี้จะทิ่มตำหัวใจของคุณ หรือใครให้เจ็บปวด เพราะมันจำเป็น สำหรับการกระตุ้นปลุกหัวใจที่ด้านชา และจิตวิญญาณที่ปวกเปียก ที่จะต้องเล่นไม้แข็งกันบ้าง " เห็นไหมคะ ผู้เขียน ยังมีความเป็นครู ซึ่ง ถ้ามองให้ลึกซึ้ง ผู้เขียนมีเจตนาดี ต้องการสร้างคนในรูปแบบของตัวเอง อาจจะมองเหมือนคนใจร้าย เคร่งเครียด แต่ก็เป็นแนวทางหนึ่ง ที่ทำให้เรามองเห็น " ความอ่อนแออย่างหนึ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในจิตวิญญาณ " ป้ามองเห็นความอ่อนแอของเรา ได้เหมือนกันนะคะ *** เอาล่ะค่ะ ป้าอาจจะอธิบายออกมาให้เห็น ไม่ได้ทั้งหมด กับสิ่งที่ป้าได้รับ แต่ป้าก็หวังว่า ใครก็ได้ ที่เข้ามาอ่าน จะได้ประโยชน์กลับไปใช้กับตัวเอง สักเล็กน้อยก็ยังดี และป้าก็จะนำบทความดี ในความคิดของป้า มาลงให้อ่านกันอีก เห็นด้วยกันได้แค่ไหน วิจารณ์กันมาได้เต็มที่ อย่างน้อย ช่วยสอนให้ป้าได้คิดเป็น เข้าใจเป็น ยอมรับเป็น แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 10 ก.ย. 47 09:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ------------------ ^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 10 ก.ย. 47 10:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กลอนเยอะจังค่ะป้า เลยไม่อ่าน แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 47 12:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ ติดไว้ก่อน (ไม่ถนัดอ่านกลอนเหมือนกัน แฮะ ๆ) ฝากป้าเอมกระทู้นี้บอกพี่นัทตี้หน่อย ว่าทางพันทิปเขาเมล์มาบอกเรื่องสมัครสมาชิกว่า กำลังตรวจสอบข้อมูลกับทางเขตอยู่  ให้รอหน่อยนะคะ แล้วคุยกันนะคะป้าเอม   จากคุณ : วังวน - [ 10 ก.ย. 47 14:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ถ้าป้าเอมชอบอ่านหนังสือ หนูขอแนะนำให้อ่านหนังสือที่นี่ค่ะ แถมรายการวิทยุให้ด้วยค่ะ http://www.thai.net/buddhiststudy/onlinedhammabook.htm http://www.thai.net/buddhiststudy/radiotime.htm อ่านเรื่องเย็น ๆ น่าจะสบายใจกว่านะคะ http://www.thai.net/buddhiststudy/ หรือถ้าชอบอ่านพวกนิทานชาดก ที่นี่พอจะมีอยู่บ้างค่ะ http://www.thaisquare.com/Dhamma/Chadok/Chadokindex.html มงคล ๓๘ ประการก็สนุกไปอีกแบบค่ะ http://www.thaisquare.com/Dhamma/Mongkol38/mongkolindex.html ยังไงถ้าป้าเอมว่าง ๆ แนะนำวิจารณ์เรื่องเขียนในเวปนี้ด้วยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ http://www.thai.net/rasa_rasa/index_3.html จากคุณ : รสา รสา - [ 10 ก.ย. 47 16:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แถวบ้านผม เขาบอกว่า ขาย งัว ส่ง ฟาย เรียน  อ่ะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง - [ 10 ก.ย. 47 17:20:17 A:202.129.13.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 คาราวะทุกท่านค่ะ  ^_^ เนื่องด้วยหิ่งห้อยน้อย  ทำงานที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มคนหลายอาชีพ   ดังนั้นความเห็นส่วนตัวอาจจะไม่เหมือนคนอื่น ยกตัวอย่างตำรวจ  หิ่งห้อยน้อยได้แต่งกลอนให้เจ้าหน้าที่ตำรวจไว้นานแล้ว   ขออนุญาตยกมาไว้ให้อ่านกัน ณ ที่นี้   เพื่อยืนยันว่า.....  ความคิดเห็นของแต่ละบุคคลไม่เหมือนกัน......  จริง ๆ   ซึ่งเราก็ไม่มีสิทธิ์ ที่จะไปบังคับความคิดของใครด้วย  ^_^ www.baiya.com By  Sunflower ผู้พิทักษ์สันติราษฎรที่น่ารัก   คอยพิทักษ์ชาวบ้านด้วยกฎหมาย หวังจะให้ทุกท่านสบายใจ   อยู่กันได้ด้วยสันติทั่วทุกคน ด้วยหน้าที่ดูแลชนหมู่มาก   ต้องลำบากตรากตรำกรำแดดฝน มีหน้าที่ปฏิบัติต้องอดทน   หวังทุกคนปลอดภัยในชีวิน สิ่งที่ทำอาจไม่ถูกใจบางท่าน   แต่ว่ามันเป็นกฎของท้องถิ่น ที่ตั้งมาต้องรักษาให้เคยชิน   ชั่วชีวินอุทิศให้งานที่ทำ รักษากฎเพื่อลดอุบัติเหตุ   ป้องกันเภทภัยร้ายมากรายกล้ำ ประชาชนชาวบ้านตาดำดำ   เต็มกำลังที่มีอยู่ไม่ดูดาย จะขอเป็นกำลังใจให้นะท่าน   ทุกคืนวันมีแต่สุขไม่เหือดหาย อย่ามีเรื่องทุกข์ร้อนรุมเร้าใจ   ตลอดไปให้พบแต่โชคดี โดยส่วนตัวแล้วที่พบเจอมาก็ล้วนแล้วแต่เป็นครูที่ดี  (ขออนุญาตระลึกถึงความหลังหน่อยนะคะ ป้าเอม  ^_^ ) สมัยเรียนอยู่ชั้นประถม  (โรงเรียนบนดอย)  เด็กนักเรียนจะเรียกครูประจำชั้นว่าแม่  จึงทำให้เด็ก ๆ ผูกพันกับครูประจำชั้นมาก  ยังจำได้ดีว่าก่อนจบการศึกษา  ทุกคนต่างไม่อยากจบ  ยังอยากอยู่เรียนต่ออีก  พวกเราทั้งชั้นเรียนร้องให้กันใหญ่  คุณครูได้แต่งกลอนให้เด็ก ๆ ที่เรียนจบ  แล้วนำมาให้พวกเราอ่าน  ปรากฎว่าอ่านคนละบท แล้วก็กอดกันร้องให้  (อ่านไม่จบสักคน)  อันนี้ยืนยัน และนอนยันว่าจริง  และยังจำกลอนที่ครูแต่งให้ได้บ้างบางส่วน  เนื่องจากนานแล้ว  ก็ลืม ๆ ไปบ้าง เมื่อถึงตอนอำลาต้องลาจาก ศิษย์จำพรากจากครูผู้เคยสอน จากบ้านป่าไปสู่เขตนคร ไม่อาทรปล่อยครูอยู่เดียวดาย ต่อนี้ไปคงไม่มีศิษย์ที่รัก มาทายทักพูดจาน่าใจหาย มายิ้มนิดยิ้มหน่อยพลอยชื่นใจ โอ้วิไลเธอลาลับไม่กลับคอน จำได้อยู่ 2 บท  แต่ที่เหลือคุณครูจะเอ่ยถึงศิษย์ทั้งห้อง  (มีอยู่ 7 คน) (1) สุชาดา  หา (2)  มะลิวัลย์  ธันธรักษ์ จาก (3) ขจรย้อนถึง (4) ดวงดาราเจ้า เห็นเป็นภาพเจ้า (5) ซางร่างรถเข็ญ มาถึงแล้วเจ้า (6) เยะ  คนใจเย็น ท้ายสุดเห็นเด่นงานนาม (7) กัลยา สมัยอยู่ชั้นมัธยม  โรงเรียนที่ตัวจังหวัดเชียงใหม่  ก็ยังคงผูกพันอยู่กับครูประจำชั้นเช่นเดิม   ยังคงเรียกครูประจำชั้นว่าแม่เหมือนเดิม  และครูประจำชั้นก็เรียกตัวเองว่าแม่บ้าง  ครูบ้าง   ปัจจุบันท่านก็ยังคงสอนที่โรงเรียนเดิม  ซึ่งหิ่งห้อยน้อยก็ระลึกถึงท่านเสมอ   (แม้ว่าจะไม่ได้ไปเยี่ยมท่าน ^_^ แต่ส่งการ์ดอวยพรปีใหม่ทุกปี) สมัยอยู่ ปวช.  ตะนี้เป็นโรงเรียนในกรุงเทพ ฯ  ก็ยังคงเรียกอาจารย์ประจำชั้นว่าแม่อยู่นั่นเอง   อ่า......  มะทราบว่าโรงเรียนอื่นเป็นหรือเปล่า  ฮี่ ๆ ๆ ตะว่าโรงเรียนที่หิ่งห้อยน้อยเรียนน่ะเป็นฉะนี้แล.....   เคยกลับไปค้นหาอาจารย์เก่า ๆ ที่เคยสอน  หลาย ๆ ท่านก็ย้ายไปสอนที่อื่น ๆ แต่หลาย ๆ ท่านก็ยังคงอยู่ หิ่งห้อยน้อยประหลาดใจมากที่อาจารย์ยังจำได้  ถึงแม้ว่าท่านจะจำชื่อจริงไม่ได้   ตะว่าท่านยังจำหน้าและฉายาได้อยู่  (หนู่แม้ว, ยัยแม้ว, ไอ้แม้ว^_^) และก็จอ – บอ จบ  ไม่ได้ต่อ ปอ.ตรี  เหมี๊ยว ๆ ๆ ต้องทำงานแล้วจ้า ^_^   แหะ ๆ ๆ มารดามะมีงัว + คัว ก็เลยมะได้เรียนต่ออ่ะ แถมอีกนิดนะคะ  ป้าเอมขา  ^_^ ก็อย่างที่ทราบ ๆ กันอยู่แล้วว่า ทุก ๆ อาชีพ  มีทั้งคนดีมาก – ดีน้อย   จากที่หิ่งห้อยน้อยสัมผัสมา  เดี๋ยวนี้ระบบราชการบีบฝ่ายปฏิบัติเยอะขึ้นจริง ๆ ค่ะ หิ่งห้อยน้อยยังงงอยู่เหมือนกันว่า เอ........  ใยงานเยอะขนาดนี้.........   เอ........  ทำไปทำไม  เพื่อประโยชน์อะไร เอ........  ต้องทำเช่นนี้ด้วยหรือ เอ........  ฯลฯ  ด้วยสติปัญญาที่มีอยู่  แหะ ๆ ๆ มะค่อยเข้าใจเท่าไหร่  ^_^   ก็ได้แต่สงสัยมันเรื่อยไป   แหะ ๆ ๆ นี่เป็นความคิดเห็นส่วนตัว  บ่เกี่ยวกับคนอื่นเน่อ  ^_^   เพื่อน ๆ หลาย ๆ คนก็บอกอยู่ว่าหิ่งห้อยน้อย  ประหลาด....   ความคิดไม่ค่อยเหมือนคนอื่น ซึ่งบางทีก็เข้ากับคนอื่นยาก  แต่หิ่งห้อยน้อยว่า  ตัวเองเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากกว่า   และก็มีความคิดที่ยังเป็นเด็กอยู่มาก  ฮี่ ๆ ๆ (จะบอกว่าตัวเองยังเด็กอยู่อ่ะค่ะ  ^_^) เหมี๊ยว ๆ ๆ ๆ คาราวะทุกทั่น และ หวัดดีพี่รสา รสา + ตานุ่นภารโรงค่ะ จากคุณ : Sunflower (หิ่งห้อยน้อยใจ) - [ 10 ก.ย. 47 19:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วค่า......ในดอกหญ้า สบายดีนะคะ  ^ _ * จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 10 ก.ย. 47 19:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 30  ขอบคุณค่ะป้าเอม จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 11 ก.ย. 47 22:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 31 วันนี้มีเวลาว่างเข้ามาอ่าน มาเจอบทความที่ป้าเอมเขียนพอดี เห็นด้วยกับจารย์จี และ คุณรสานะ (ความเห็นที่ 19) ที่เขียนไว้ว่า ขนาดตัวคนเขียนเองยังไม่นิ่งเลย..... ขอนัทตี้เขียนวิจารย์บ้างนะ ตระกูลข้างแม่เป็นตระกูลครู เด็กจะดีจะร้ายอะไรอันดับแรกขึ้นอยู่กับ นิสัยใจคอของเด็กนั้น เคยได้ยินไหมว่า ลูกพ่อแม่เดียวกัน 4-5 คนนิสัยไม่เหมือนกัน สองนั้นอยู่ที่การสั่งสอนของพ่อแม่แน่นอน  เคยเจอไหม?ประเภทลูกตัวไปทำเลวมา แล้วพ่อแม่ปกป้องเต็มที่ ไม่ดูตาม้าตาเรือ เลี้ยงลูกยิ่งกว่าเป็นเทวดา ไอ้ประเภทนี้ ถ้าใครได้เป็นครูสอนไอ้เด็กเวรนี้ คงชีช้ำน่าดู สามก็สภาพแวดล้อมนั่นแหละ เวลาเด็กมันเลวขึ้นมา มีพ่อแม่คนไหนบ้างกล้ายืดอกออกมารับว่า ลูกตัวเองเป็นคนผิด พ่อแม่ส่วนใหญ่จะบอกว่า เนี่ยเพราะตามเพื่อน เสียเพราะเพื่อน ฯลฯ โยนให้ลูกชาวบ้านไป เนี่ยแหละนัทตี้เจอมาแล้ว พ่อนัทตี้เองแหละที่กล้ายืดอกรับว่าลูกผิดและเมื่อเวลาผ่านไปนาน จากที่เคยไม่เข้าใจพ่อนั้น ถึงได้ซึ้งใจและทำกับลูกแบบนี้เหมือนกัน ผิดคือผิด สงสารคนเป็นครูนะ ยิ่งมาเจอกันกับความแย่ของสังคมที่ต้องแย่งกันอยู่กันกิน ยุคที่พ่อแม่แทบไม่มีเวลาให้ลูกเพราะมัวแต่หาเงินมาซื้อความสุขตามแฟชั่น มันน่าสงสารเด็ก ที่จริงไม่ได้อยากจะติอะไรสังคมหรอก มันอยู่ที่ตัวเองต่างหาก ถ้ายังไม่พร้อมจะมีลูก ก็ควรจะคุมกันไว้เสียก่อน เด็ก ๆ เล็ก ๆ นั่นน่ารัก แต่ว่านอกจากน่ารักแล้ว ยังเป็นห่วงผูกคอจริง ๆ ไหนจะค่าหมอ ค่ายา ค่านม ค่าเรียน ค่าเสื้อผ้า ค่ากิจกรรม ค่าท่องเที่ยว ฯลฯ เด็กไม่ใช่ลูกหมานะ ที่ตอนเล็ก ๆ นั่นก็เอามาอุ้มมาถนอม พอเริ่มโตไม่สวยไม่งานแล้วก็ปล่อยไว้ข้างถนนนั่น นัทตี้นั้นนอกจากจะต้องการความพร้อมทางเรื่องปัจจัยแล้ว อีกประการคือความพร้อมในการเป็นแม่ เช่นเรื่องการเลี้ยงดูลูก การสอนคนให้เป็นคนดี มีระเบียบ รู้จักถูกผิดได้ อย่างลึกซึ้ง นั้นไม่ใช่แค่ปีสองปี ถ้าเสียสละความสนุกความรื่นเริงในชีวิต และมีความอดทนไม่เพียงพอ ขอร้องว่าอย่ามีลูกขึ้นมาเพื่อสร้างปัญหาให้กับสังคมอีกเลย คนเป็นแม่ไม่ใช่ว่าเป็นกันได้ง่าย ๆ   คนเป็นครูก็ไม่ได้เป็นกันง่าย ๆ คนเป็นแม่เอง ที่ออกลูกมาเอง ยังบ่นว่าลูกตัวเอง ปากจะฉีกถึงรูหู   คนเป็นครูต้องทำหน้าที่สอนวิชาการยังไม่พอ ยังทำหน้าที่สอนเรื่องจริยธรรมและมารยาทอื่น ๆ ให้แก่เด็กอีก ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม ลูก ๆ ของแม่ ๆ หลาย ๆ ครอบครัว   มารวมกันอยู่ในห้องเรียนเดียวกัน ที่มีครูสอนเพียงคนเดียว และที่สำคัญครูมีเพียงแค่สองตาและสองมือกับเด็กเป็นสิบ คิดแค่นี้ก็พอนะ ว่ามันยังไง? จากคุณ : นัทตี้ - [ 12 ก.ย. 47 00:57:00 A:62.167.68.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ป้าเอมขา........   ขยันพิมพ์มากกกกก ค่ะ   อนุโมทนานะคะ ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 12 ก.ย. 47 20:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนแรกป้าตั้งใจจะพิมพ์ส่งมาเอง แต่ทราบข่าวจากป้าต๋าวว่า มีอยู่ในเว็บของอโศกด้วย ป้าก็สบายไปเลย copy มาให้น้องๆอ่าน อย่างง่ายดาย กลายเป็นสาวขี้เกียจไปในบัดดล แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 47 12:45:34 จากคุณ : ป้าเอม - [ 13 ก.ย. 47 12:43:33 ]