ความคิดเห็นที่ 1          ในขณะที่ฉันกำลังเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมงนั้น พลันสายตาของฉันก็ได้เหลือบไปเห็นเจ้าลูกสุนัขน้อยตัวหนึ่ง กำลังยืนเคว้ง อยู่กลางถนน ในขณะนั้นสายตาของมันบ่งบอกถึงความสับสน และตื่นตระหนก หางลู่ ตัวสั่นงันงก ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี โดยมีรถยนต์วิ่งโฉบไปเฉี่ยวมาเป็นระยะๆ มันไปยืนอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร  ไม่คิดที่จะพยายามหาคำตอบ ฉันตัดสินใจในทันที มองทางขวาเพื่อความแน่ใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปอุ้มเจ้าลูกสุนัขน้อยนั้นเอาไว้ ลูบหัวมันเบาๆ สวมบทนางเอกสาวผู้เปี่ยมไปด้วยความเมตตา.. ลืมนึกไปว่ากำลังอยู่กลางถนน          ทันใดนั้น!! สิบล้อไม่รู้ต้นสังกัด ได้ขับพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็วสูง สันนิษฐานว่า คนขับ ไม่เมายาบ้า ก็เพิ่งทะเลาะกับแม่ของลูกที่บ้านมา ถึงได้เหยียบคันเร่งด้วยท่าขยี้บุหรี่ของพี่เบิร์ดอย่างเมามันซะขนาดนั้น แต่ด้วยความที่เป็นนักยิมนาสติกเก่าบวกกับได้เรียนวิชาศิลปะป้องกันตัวมาบ้างทำให้ฉันรีบกระโดดม้วนตัวตีลังกาสามตลบโดยใช้เพียงฝ่ามือเดียวอย่างอัตโนมัติ           .อ่า ฉันรอดนี่ .ฉันรอดมาได้อย่างหวุดหวิด          “คุณโกหก ฉันรอด ฉันยังไม่ตาย”  ฉันแว้ดใส่ยมทูตหน้าตายนั่นอีกครั้ง ตอนนี้ฉันเลิกสนใจความหล่อของเขาแล้ว          “ลองนึกดูอีกทีซิ .ใช่ .. เจ้ารอดชีวิตมาจากรถสิบล้อคันนั้น..แต่ .”  เจ้าของเสียงเว้นวรรคเพื่อให้ฉันนึกต่อ          “แต่..แต่อะไร ฉันนึกไม่ออกจริงๆ” ฉันสะบัดศีรษะไปมาไล่ความมึนงง พยายามนึกถึงเหตุการณ์หลังจากนั้นต่อ แต่นึกไม่ออกจริงๆ คราวนี้มันเหมือนกับว่าได้มานั่งดูหนังจากเครื่องเล่นวีซีดียี่ห้อจุดจุดจุดที่แผ่นสะดุดไม่สามารถเล่นต่อไปได้อีก มันมืดไปหมด          “เจ้าได้ตีลังกาสามตลบ ออกมาจนพ้นรัศมีการเฉี่ยวชนของรถสิบล้อนั่นจริง แต่หลังจากตลบที่สามขณะลงสู่พื้น เท้าของเจ้าได้ไปสัมผัสกับเปลือกกล้วยหอม ที่ถูกทิ้งไว้โดยคนมักง่ายอยู่ริมฟุตบาท ทำให้เจ้าลื่นเสียหลักล้มลง หัวฟาดพื้น ....”  เจ้าของหน้าเย็นชาพูดต่อ เมื่อเห็นว่าฉันนึกไม่ออกจริงๆ          “แค่เนี๊ย”  ฉันทำเสียงแบบไม่อยากจะเชื่อ          “แค่ไหนก็ตาย  คนเราถ้าถึงคราว  แม้จะนอนหลับอยู่บนบ้านเฉยๆก็ตาย”          “ไม่ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ!!”  ฉันคิดอะไรไม่ออกจริงๆในตอนนี้ขอใช้เสียงข่มไว้ก่อน          “มีใครบ้างสักกี่คนที่จะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากให้เกิดขึ้น”          “ไม่..ฉันไม่เชื่อ..ฉันยังไม่ตาย..ฉันจะกลับบ้าน”  ฉันยังคงดื้อรั้นและไม่ยอมรับกับคำพิพากษานั้น          ก็จะให้ฉันยอมรับได้อย่างไรละ ก็ในเมื่อฉันยังไม่อยากตาย ฉันยังมีพ่อ มีแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่นรอฉันอยู่ที่บ้าน มีเพื่อนๆ มีหน้าที่การงานที่จะต้องรับผิดชอบ และ ยังมีอีกตั้งหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันคิดจะทำแล้วยังไม่ได้ทำ ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะไม่ยอมไปไหน ฉันจะไม่ยอมจากครอบครัวที่ฉันรักไปไหนเด็ดขาด         “เจ้ากลับไปไม่ได้แล้ว เจ้าเข้าบ้านนั้นไม่ได้อีกแล้ว”          “ทำไมฉันจะเข้าไม่ได้ บ้านนั้นเป็นบ้านของฉัน เป็นบ้านของพ่อแม่ฉัน”          “ใช่ แต่นั่นมันเมื่อตอนที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้เจ้าตายไปแล้ว เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปในบ้านหลังนั้นได้อีกแล้ว”          “ไม่ ฉันบอกแล้วไง..ฉันยังไม่ตาย ..พูดไม่รู้เรื่องหรือไง“  ฉันตะโกนใส่หน้ายมทูตขี้เก๊กนั่นทันที          “เจ้านั่นละที่พูดไม่รู้เรื่อง ไป ไปกับเราเดี๋ยวนี้”  เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยดูดุดันขึ้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด          ฉันไม่ยอมเด็ดขาด ฉันไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด ฉันไม่ยอมไปกับเขาเด็ดขาด ฉันต้องหนี.. หนี..ใช่ ฉันจะต้องรีบหนีไปให้ไกลจากผู้ชายชุดดำคนนี้ ..ฉันเตรียมหันหลังสวมวิญญาณนักวิ่งลมกรดอีกครั้ง แต่          แต่ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งแหวกว่ายอยู่ในอากาศ .. ก็นายยมทูตขี้เก๊กหน้าไร้ความรู้สึกนั่น นะซิ จับคอเสื้อด้านหลังฉันหมับแล้วยกฉันขึ้นลอยเหนือพื้น  ทำยังกับฉันหนักแค่ขีดสองขีด อ๋อออ..ฉันรู้แล้วที่น้องอรอุดมพรกับน้องไก่ปวีณาชนะได้เหรียญทองจากการแข่งขันยกน้ำหนักในกีฬาโอลิมปิคครั้งนี้ ก็คงเพราะนายยมทูตต่อมความรู้สึกพิการคนนี้ไปช่วยยกซินะ          “เปล่า..น้องเขาชนะด้วยความสามารถของเขาเอง”  เจ้าของเสียงที่ฉันแอบค่อนขอดอยู่ในใจเมื่อสักครู่เอ่ยออกมา .. เฮ้ย ..ฉันแค่คิดอยู่ในใจแค่นั้นนะ เอ๊ะ..หรือว่าฉันคิดดังไป          “เรารู้ทุกอย่างที่เจ้าคิด”  น้ำเสียงเย้ยหยัน         อย่างนี้ก็รู้หมดนะซิว่าเมื่อกี้ฉันแอบว่าอะไรเขาไว้มั่ง  แต่ก็ช่างประไร .. ฉันไม่สนใจหรอก ฉันสนอยู่อย่างเดียวว่า ตอนนี้นายต้อง..          “ปล่อยฉันน๊าา ฉันยังไม่ตาย ฉันยังไม่อยากตาย คนสวยยังไม่ได้แต่งงานเลยน๊าาาา ปล่อยยย!!”  ฉันโวยวายสุดฤทธิ์ในขณะที่ร่างของฉันกำลังดิ้นแหวกว่ายอยู่กลางอากาศ และก็ไห้นึกถึงโฆษณาชิ้นหนึ่ง คำนั้นมันช่างเข้ากับอารมณ์ฉันในตอนนี้พอดี จากคุณ : สีชมพู - [ 10 ก.ย. 47 12:43:19 A:202.5.83.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2           “ตุ๊บ!! ” แอ๊ก ทั้งจุก ทั้งเจ็บ แต่ที่เจ็บสุดๆ ก็ตรงหัวใจนี่ละ            นายยมทูตบ้า ปล่อยฉันลงมาดีๆ ก็ไม่ได้ ดูซิ ก้นมนๆของฉันพังยับเยินกันพอดีคราวนี้ ฮื่อๆๆ สาวสวยแย่แล้ว..          “อ่ะ.. เจ้าจะเอาอย่างไรก็ว่ามา”  นายยมทูตขี้เก็กเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สุดจะเอือมระอาต่อความพยศของฉัน หลังจากที่ปล่อยคอเสื้อของฉันแล้ว          แต่แปลกที่คราวนี้ฉันกลับไม่คิดที่จะวิ่งหนีเขาอีกเลย เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านมา มันทำให้ฉันต้องนิ่งทบทวนอีกครั้งหนึ่ง พยายามปฏิเสธว่ามันไม่ใช่ ไม่ใช่เรื่องจริง แต่เรื่องราวต่างๆ มันช่างขัดแย้งกับสิ่งที่ฉันต้องการเหลือเกิน  เมื่อมาถึงตอนนี้ฉันก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้างแล้ว ทว่าความสับสนต่างๆมันรุมเร้าอยู่ภายใน สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันมันช่างกระทันหันจนฉันแทบตั้งตัวไม่ติด และยังทำใจให้ยอมรับตอนนี้ไม่ได้          “คุณบอกว่าฉันตายแล้วจริงๆ หรือ”  ฉันถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว          “ความจริงที่ถึงแม้ดูเหมือนโหดร้าย แต่เจ้าต้องทำใจยอมรับมันให้ได้ แล้วเจ้าจะรู้ว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้โหดร้ายอย่างที่เจ้าคิดเลย”          “แล้วถ้าฉันไม่..ละ”          “เจ้าก็จะต้องเผชิญอยู่กับความทุกข์ทรมานอย่างไม่จบสิ้น”          “แล้วคุณจะให้ฉันทำใจยอมรับและพาฉันไปตอนนี้ มันจะไม่ดูโหดร้ายเกินไปหน่อยหรือ อย่างน้อยก็น่าจะให้โอกาสฉันบ้าง ให้โอกาสฉันได้เห็นหน้าพ่อกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย ให้โอกาสฉันได้เข้าไปกราบลาท่านสักนิด.. แล้วฉันจะยอมไปกับคุณแต่โดยดี” ฉันอ้อนวอนต่อยมทูตด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแหบแห้งและเบาหวิวประโยคสุดท้ายแทบจะไม่หลุดออกมาจากริมฝีปาก น้ำใสที่เอ่อท้นอยู่เต็มสองหน่วยตาระริกไหวก่อนที่หยาดหยดแห่งความปวดร้าวจะรดรินลงมาอาบสองพวงแก้ม หมดแล้วซึ่งความพยศที่เคยมี          “เจ้าแน่ใจในสิ่งที่เจ้าพูดรึ”          “ .” มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ข้างในเท่านั้นที่เป็นคำตอบ          “ได้ เราจะยอมให้เจ้าได้ทำในสิ่งที่เจ้าต้องการ ถ้าเจ้าคิดว่าทำแล้วมันจะสามารถช่วยให้เจ้าปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างลงได้”          ฉันได้กลับมาแล้ว มายืนอยู่ที่หน้าบ้าน บ้านที่แสนอบอุ่นของฉัน พ่อแม่ของฉันอยู่ข้างใน ท่านกำลังรอฉันอยู่ ฉันรีบขยับจะเข้าไปข้างใน แต่รู้สึกเหมือนปะทะเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่มีพลังจนทำให้ฉันต้องเซผงะออกมา ..นี่มันเกิดอะไรขึ้น ..ฉันหันไปมองยมทูตเป็นเชิงถาม เห็นเขาหลับตาชั่วครู่ แล้วลืมตาก่อนที่จะพยักหน้าเล็กน้อย เป็นการส่งสัญญาณบอกให้ฉันเข้าไปข้างในได้          ฉันก้าวเท้าตรงไปที่ประตูเพื่อจะเปิดมันออก แต่..มือของฉัน! มือฉันทะลุผ่านรั้วเหล็กเข้าไปข้างใน ฉันตะลึงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่แล้วค่อยๆแทรกตัวตามเข้าไป ฉันเดินผ่านประตูรั้วเหล็กนั้นมาได้โดยที่ไม่ต้องเปิดมันออก ..          ตอนนี้ฉันรู้สึกโหวงหวิวในใจอย่างบอกไม่ถูก ความโดดเดี่ยวความอ้างว้าง ความกลัวและหวาดหวั่นเริ่มบีบรัดในหัวใจ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และยอมรับโดยดุษณีกับสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำตาฉันไหลพรากอีกครั้งแต่คราวนี้มันเป็นน้ำตาแห่งการยอมจำนนต่อความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ฉันตายแล้วจริงๆ          “ชีวิตของมนุษย์มีเกิดก็ย่อมมีดับ มันเป็นธรรมชาติที่ใครก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ สั้นหรือยาวอยู่ที่ผลบุญและกรรมที่ผู้นั้นได้สร้างเอาไว้เมื่อชาติภพก่อน เพียงแต่ขอให้เจ้ายอมรับมัน และปล่อยวางทุกสิ่งลง แล้วเจ้าจะหลุดพ้น แต่ถ้าเจ้ายังยอมรับไม่ได้ เจ้าก็จะไม่สามารถหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานนี้ได้เลยและมันก็จะกลายเป็นไฟที่คอยแผดเผาเจ้าไปตลอด”          จริงซินะ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ได้ถูกกำหนดไว้หมดแล้วโดยธรรมชาติ ธรรมชาติได้สร้างความพอดีไว้ให้แล้ว แต่ความต้องการของมนุษย์เราต่างหากที่ไม่มีความพอดี จึงได้ร้อนลุ่มดังไฟสุมทรวงเหมือนตกนรกทั้งเป็นกันอยู่ทุกวันนี้ ถนนชีวิตของฉันอาจจะสั้น แต่นั้นก็คงเป็นด้วยผลบุญและกรรมที่ฉันได้เคยสร้างเอาไว้ตั้งแต่ชาติปางก่อนจริงๆ ซึ่งมันได้เป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตของฉันในชาตินี้ จะมาร่ำร้องเรียกหาเอาตอนนี้ก็คงจะไม่มีประโยชน์          ฉันปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองทิ้งอย่างตัดสินใจ ก่อนที่จะเดินเข้ามาในตัวบ้าน มองสิ่งแวดล้อมรอบๆ ของทุกชิ้น มุมทุกมุม และทุกย่างก้าวที่สัมผัสตรงหน้า ได้ค่อยๆปรากฎภาพเหตุการณ์ต่างๆระหว่างฉัน พ่อแม่ ตลอดจนสิ่งที่เกี่ยวข้องที่ผ่านมา ซึ่งตอนนี้มันกำลังจะได้กลายเป็นเรื่องเล่าในอดีตไปแล้ว          มาหยุดอยู่ที่บันไดแล้วค่อยๆก้าวเท้าที่ละก้าวอย่างเชื่องช้าอย่างต้องการซึมซับ ตรงขึ้นไปยังชั้นสอง ด้านซ้ายมือคือห้องนอนของพ่อกับแม่ ฉันมาหยุดยืนอยู่บริเวณหน้าห้องพยายามทำจิตให้นิ่งเพื่อละซึ่งความรู้สึกทั้งปวงก่อนที่จะเดินผ่านประตูเข้าไปโดยที่ไม่ต้องขยับลูกบิดแม้แต่น้อย          ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า.. แม่นอนกอดรูปฉันไว้แนบอก ใบหน้ายังคงมีรอยเศร้าหมองแม้ในยามหลับ บริเวณขอบตาของแม่ช้ำเนื่องจากเพิ่งผ่านการร้องให้มาอย่างหนัก ด้านข้าง.. พ่อ..สีหน้าแทบไม่ต่างจากแม่นักนอนตะแคงเอามือกุมมือของแม่ข้างที่กอดรูปฉันเอาไว้ เหมือนดังจะคอยปลอบว่าท่านจะยังมีกันและกันตลอดไป ฉันอดที่จะสะท้านใจไม่ได้ ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างยิ่งยวดได้เข้ามากัดกร่อนหัวใจฉันอีกครั้งทั้งๆที่ได้พยายามปล่อยวางแล้วก็ตาม          “กาลเวลาจะคอยรักษาเยียวยา สำหรับผู้ที่ยังคงอยู่ ส่วนหน้าที่ของเจ้าตอนนี้ก็คือ หาทางสิ้นทุกข์ให้เจอ” ฉันหันไปทางเจ้าของเสียงขรึม พยักหน้ารับเล็กน้อยอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะหันกลับมาที่ภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง          “พ่อจ๋า แม่จ๋า ดื้อมาลาค่ะ”          “พ่อกับแม่คิดถึงดื้อด้วยนะคะ ..คิดถึงดื้อด้วยความเป็นสุข แต่อย่าคิดถึงดื้อด้วยความเป็นทุกข์”          “ลาก่อนค่ะ”  ฉันก้มลงกราบที่ปลายเท้าของท่านทั้งสอง..นิ่ง นาน .. ตั้งจิตมั่นละทิ้งภาระทุกอย่างไปพร้อมกับร่างที่ดับสูญ ความรู้สึกบีบเค้นหัวใจที่เคยมีมลายหาย ความรู้สึกใหม่ได้เกิดขึ้นมาแทนที ..เบา.. สบาย.. เหมือนลอยอยู่ในอากาศพร้อมแล้วที่จะเผชิญกับทางเดินสายใหม่          แล้วตัดสินใจลุกขึ้นยืนหันหน้ามาเผชิญกับยมทูต          “ฉันพร้อมแล้วค่ะคุณยมทูต.. ทั้งจิต และ วิญญาณ” จากคุณ : สีชมพู - [ 10 ก.ย. 47 12:46:47 A:202.5.83.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ขออนุญาตต่ออีกนิดนะคะ )           “นี่คุณยมทูต ฉันขอถามอะไรคุณอย่างได้ไหมค่ะ” ฉันเอ่ยขึ้นในขณะที่เราเดินเคียงคู่ออกมาจากบ้านด้วยกัน จบแล้วค่ะ          “ว่ามาซิ ..ถ้าเราตอบได้”          “คือ ฉันอยากจะรู้ว่าคนที่เป็นยมทูตนะ หน้าตาจะต้องเรียบเฉย เย็นชา ไร้ความรู้สึกเหมือนคุณทุกคนหรือเปล่าค่ะ”  ฉันรีบก้าวเท้ายาวไปยืนดักคุณยมทูตไว้พร้อมกับเอียงหน้าขึ้นถามด้วยดวงตาบ๊องแบ๊วแฝงแววซุกซน          “ทำไม  หน้าเราเป็นอย่างนั้นรึ”          “ใช่ค่ะ ..เพราะตั้งแต่ที่ฉันพบคุณวินาทีแรก จนถึงตอนนี้ ฉันยังไม่เคยเห็นคุณยิ้มบ้างเลย คุณยิ้มไม่เป็นหรือค่ะ” ฉันลอยหน้าลอยตาถามออกมา          “เรายังไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยิ้ม”          “ก็ถ้าทุกคนจะยิ้มเพราะความจำเป็นแบบคุณละก็โลกคงจะเหี่ยวเฉาไร้ซึ่งชีวิตชีวา คุณรู้ไหมที่โลกใบนี้สวยและสดใสได้ก็เพราะรอยยิ้มแบบฉันนี้ละ ”  ฉันฉีกยิ้มที่คิดว่าสวยและหวานที่สุดให้คุณยมทูตดู          “เราไม่ได้เป็นมนุษย์ เราไม่จำเป็นต้องยิ้ม”          “ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นมนุษย์เหมือนกันฉันยังยิ้มได้เลย”          “เราขี้เกียจเถียงกับเจ้า” ว่าแล้วก็เลี่ยงเดินออกไป          “นี่คุณยมทูต ฉันอยากจะขออะไรคุณอีกสักอย่างหนึ่งได้ไหมคะ”  ฉันยังคงเดินตามเซ้าซี้          “จะขออะไรอีก ว่ามา ถ้าให้ได้เราจะให้”          “แต่คุณต้องหลับตาก่อน”  ฉันยื่นข้อแม้อย่างมีชั้นเชิง          “ได้”  คุณยมทูตหยุดยืน ก้มลงมามองหน้าสวยใสและบ้องแบ๊วของฉัน ถอนหายใจเล็กๆพร้อมกับส่ายหน้า แต่ก็หลับตาโดยไม่ยอมทิ้งมาดขรึม          ฉันยืนจ้องมองใบหน้าหล่อคมเข้มและงดงามนั้นอย่างหลงไหลเคลิบเคลิ้ม อ่า..นี่ละสเป็คชายในฝันของฉันเลย ..แล้วฉันก็อดใจไว้ไม่อยู่ตัดสินใจกระโดดขโมยหอมแก้มคุณยมทูตไปหนึ่งจุ๊บ^_^          “เจ้าทำอะไรของเจ้านะ...” เจ้าของแก้มถามเสียงเข้ม         “อ่า ไหนลองใหม่อีกทีซิ เอ้ย.. ไม่ใช่ .. เจ้านี่เล่นอะไรก็ไม่รู้” คุณยมทูตที่ตอนนี้สีหน้าไม่ได้ไร้ซึ่งความรู้สึกอีกแล้ว แต่ฉันคิดว่าต่อมความรู้สึกของเขาคงจะกลับมาเป็นปกติแล้วละ เพราะว่าใบหน้าของคุณยมทูตตอนนี้แดงราวกับลูกตำลึง(ใครนะช่างเปรียบเทียบ) มีรอยยิ้มนิดนิดปรากฎขึ้นที่มุมปากและก็ดูเก้อเขิลอยู่ในที เอามือลูบแก้มด้านที่โดนสาวสวยขโมยจุ๊บปอยๆ แต่เจ้าตัวก็พยายามปกปิด หุหุ มิดซะที่ไหนละคู๊ณณ          ฉันแอบอมยิ้มและหัวเราะคิกๆ ๆ อยู่ในใจ แต่ก็เผลอหลุดออกมาจนได้          “ร้ายนักนะ” คุณยมทูตหันมาหรี่ตามองฉันอย่างหมายมั่น          ก่อนที่จะโดนเล่นงานฉันรีบวิ่งฝ่าม่านแห่งรัตติกาลไปทันที ^_^ จากคุณ : สีชมพู - [ 10 ก.ย. 47 12:51:46 A:202.5.83.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 รู้จักที่นี่จากการแนะนำของน้องที่น่ารักคนหนึ่งค่ะ  เพิ่งเริ่มหัดเขียนเรื่องสั้นได้เดือนกว่าๆ  จึงอยากจะขอคำชี้แนะจากทุกท่านด้วยนะคะ ...ขอบคุณค่ะ ;) จากคุณ : สีชมพู - [ 10 ก.ย. 47 12:59:55 A:202.5.83.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักดีจัง อยากรู้ว่าจะเปนไงต่ออ่ะ                                   แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 47 13:26:18 จากคุณ : keroobob - [ 10 ก.ย. 47 13:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แอบเศร้า แต่จบฮาดี 5555555 ทำไปได้ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 10 ก.ย. 47 14:55:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดี  แต่จบหรือยังคะ  รู้สึกยังค้างๆ ยังไงไม่รู้ จากคุณ : Anata - [ 10 ก.ย. 47 18:52:07 A:172.17.20.146 X:61.19.199.143 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จบแล้วค่ะ   แต่ข้อความหายค่ะ  ขึ้นไปอยู่ข้างบน  เอ่อ..ไม่ทราบว่าแก้ไขอย่างไรนะคะพอจะแนะจำได้มั๊ยค่ะ  -_-" จากคุณ : สีชมพู - [ 10 ก.ย. 47 19:15:44 A:202.5.80.209 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^____^........ จากคุณ : Psycho man - [ 10 ก.ย. 47 22:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขำดีค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 11 ก.ย. 47 01:43:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณคุณ  keroobob   คุณอาราเร่  คุณ Anata  คุณPsycho man  และคุณ scottie  นะคะที่เข้ามาอ่าน จากคุณ : สีชมพู - [ 11 ก.ย. 47 17:13:47 A:202.5.80.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วสนุกดีค่ะ ^__^ จะแก้ไขข้อความได้ต้องสมัครเป็นสมาชิกของพันทิปก่อนค่ะ แล้วล็อกอินก่อนโพสต์ข้อความ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 11 ก.ย. 47 17:51:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ ^^ จะมีตอนต่อไปไหมคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 ก.ย. 47 15:52:19 A:203.149.33.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ.. อ่ะ..แล้วนี่จะเรียกว่าแนวสยองขวัญหรือรักโรแมนติคดีน๊า ฮ่าๆๆๆ.. :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 13 ก.ย. 47 16:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 how's about the next ka? จากคุณ : xyz - [ 13 ก.ย. 47 22:09:13 A:202.57.172.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณ O-HO นะคะที่ช่วยแนะนำ คุณปิยะรักษ์ค่ะ จบแล้วค่ะ แต่อาจมีเรื่องต่อไปค่ะ ;) อ่า...คิมมี่ค่ะ เป็นเรื่องผีที่ไม่ค่อยจะเหมือนผีสักเท่าไรเลยค่ะ-_-" จบแล้วค่ะxyz     แล้วก้อขอขอบคุณทุกท่านเลยนะคะ ที่เข้ามาเป็นกำลังใจและอ่านเรื่องของสีชมพู   จากคุณ : สีชมพู - [ 15 ก.ย. 47 20:35:10 A:202.57.173.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 พี่สีชมพูจ๋าบอกแล้วให้ สมัครล๊อคอินน้าๆ มาตาม ลั่นล๊าๆ จากคุณ : ไม้ยมก&แหนมมัด - [ 25 ก.ย. 47 19:18:09 ]