สิ่งที่คุณจะอ่านต่อไปนี้ คืองานเขียนที่ลงทุนสร้างมหาศาล จำนวนนักเรียนค่อนห้องเรียน........

Three
(1)
พิมนั่งร้องไห้เป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว.... เขาก็นั่งคิดเรื่องพิมเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วเช่นกัน....
Memories: อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้
เขาไม่มีวันกลับมาหาพิมได้อีกแล้ว หลังจากที่เขาได้บอกเลิกกับเธอไปต่อหน้าต่อตา ทั้งๆที่พิมก็รักเขาคนนั้น แต่ทำไมเขาถึงได้บอกเลิกกับพิมละ พิมทำผิดอะไร ถ้าเป็นเช่นนั้นพิม อยากจะกล่าวคำขอโทษต่อหน้าเขา แต่พิมก็ไม่รู้ว่าจะกล่าวไปทำไม พิมไม่ได้ทำผิดอะไร พิมทำผิดอะไร แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น พิมก็ยังรักเขา.....
พิมไม่มีวันกลับมาหาเขาได้อีกแล้ว เขาคิดว่าสิ่งที่ได้บอกพิมไปนั้น คือสิ่งที่ถูกที่สุด หลังจากที่คบกันนานถึง 3เดือนเต็ม เขารู้สึกว่าพิมไม่มีทีท่าว่าจะตอบรับรักของเขาเลย ดังนั้นเขาจะรอไปอีกนานเท่าไหร่กัน เขาไม่อยากจะรอ ไม่รู้ว่าจะรอไปเพื่ออะไรกันกัน ถ้าพิมไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่เขา เวลานั้นอาจจะปวดใจเพิ่มมากขึ้นกว่าเก่า....

และแล้วเขาและเธอก็แยกจากกัน ด้วยเหตุผลที่ต่างกันออกไป......

เขาตั้งใจจะเริ่มตั้งต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง และเลิกรักพิมข้างเดียวอีกต่อไป ส่วนพิมก็ยังคงรอ รอให้เขากลับมาหาอีกครั้ง รอให้หัวใจของเขาได้กลับคืนมาสู่เธอ.... พิมเลิกร้องไห้แล้วเช็ดน้ำตาเดินออกไปที่อื่นเสีย พิมอยากจะไปโรงเรียนแล้ว บางทีอาจจะมีอะไรที่ทำให้พิมรู้สึกดีขึ้นก็ได้.... ส่วนเขาก็เลิอคิด และหมกหมุ่นอยู่กับเรื่องนี้ ความรักของเขาพังทลายลงเสียแล้ว เขาอยากจะไปที่โรงเรียน เผื่อที่จะทำให้อารมณ์ของเขาตอนนี้ดีขึ้น แต่ทั้ง 2 ในตอนนี้ อารมณ์ในอกยังคงเป็นอารมณ์เดียว นั่นก็คือ ปวดใจราวกับถูกบีบ จนแตกสลายและหายไปในผืนแผ่นดินไทยแห่งนี้.....
ในที่สุดทั้ง 2 ก็มาถึงโรงเรียนในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน
คนที่รักพิมเดินไปยังห้องสมุด ซึ่งอาจารย์และบรรณารักษ์ฝากห้องสมุดไว้กับเขา เนื่องจากเกิดเหตุการณ์แอ็กซิเด็น กระทันหัน ทำให้เขาต้องนั่งรออ่านหนังสือ เมื่อเขาอ่านบทความในหนังสือพิมพ์ไปได้ไม่กี่ประโยคเขาก็หมดอารมณ์ที่จะอ่านเสียแล้ว เขาอยากจะไปห้องดนตรีมากกว่า.....
คนที่รักเขาเดินขึ้นไปยังห้องดนตรี ที่ประตูไม่ได้ล็อค มีแสงไฟสลัวๆสาดส่องอยู่ อาจารย์ประจำห้องไม่อยู่ไปไหนกันนี่ พิมไม่สนจึงหยิบไวโอลินมาสี พิมไม่รู้จะสีอะไรดีจึงวาง พิมอยากจะไปห้องสมุดมากกว่าเผื่อจะเจออะไรดีๆในหนังสือ....
ในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงห้องดนตรีแล้ว เขาคนนั้นของพิม มองเข้าไปในห้องดนตรีสากลที่ถูกเติมเต็มไปด้วยแสงไฟสลัวๆ เขาผลักบานประตูเข้าไป และเขาก็ได้พบกับที่เขาต้องการพบมากที่สุดในตอนนี้
ในที่สุดพิมก็เดินทางมาถึงห้องสมุดแล้ว พิมของเขาคนนั้น มองเข้าไปในห้องสมุดของโรงเรียนที่ถูกเติมเต็มไปด้วย แสงไฟสลัวๆ พิมผลักบานประตูเข้าไป และพิมก็ได้พบกับคนๆนั้นของพิม คนที่พิมต้องการพบมากที่สุด.....
“แอ๊น แอ๊ด เอี๊ยด” นั่นเป็นร่างของพิมที่กำลังสีไวโอลีนอยู่ ด้วยบทเพลง ทำนองรักเศร้าๆ ทำนองและการสีนี้บ่งบอกถึงอารมณ์ที่อยู่ไหนใจของเธอได้ พิมสีบทเพลงที่แสนไพเราะนี้จนจบสิ้นลง พิมทิ้งตัวเครื่อง และใช้ไม้สีไวโอลิน แทงตัวตาย...... เขาคนนั้นตกใจสุดขีด จึงหันหลังไปเปิดไฟ แต่เมื่อเขากลับมากลับไม่มีใคร.....
“ความรักของคุณ” นั่นเป็นเสียงของเขาคนนั้น กำลังอ่านบทความรักในหนังสือพิมพ์อยู่ พิมถึงกับซาบซึ้ง ถึงกับน้ำตาค่อยๆเล็ดลอดออกมา เขาอ่านบทความสิ้นสุดลง เขาถอดหนังสือพิมพ์ออกจากไม้เสียบ และใช้ไม้เสียบ แทงตัวตาย.... พิมอึ้งและช็อคสุดขีดเธอรีบเปิดผ้าม่านเพื่อให้เห็นมากขึ้น แต่เมื่อพิมหันกลับมา ไม่มี....ไม่มีใครตายทั้งสิ้น อะไรกันนี้....
เขาคนนั้นเดินออกจากห้องดนตรี เขาใช้ดินสอเขียนลงบนกระดาษแปะไว้บนเครื่องไวโอลินว่า “ลาก่อน คนรัก” แล้วเขาก็เดินจากไป และไม่คิดว่าจะกลับมาที่นี้อีกเด็ดขาด...
พิมเดินออกจากห้องสมุด เธอใช้ดินสอเขียนลงบนกระดาษเอ 4 แปะไว้บนหนังสือพิมพ์ว่า “ลาก่อน สุดที่รัก” แล้วพิมก็เดินหนีไป และหายไปในแสงสว่างในที่สุด......
(จบ Memories)
(มีต่อ)
Memories
นำแสดงโดย
พิม – พิมสิริ เจริญพร
เขา – ไม่สามารถลงชี่อได้
กำกับโดย
ความสุข – ธนวัฒน์ ทรงประกอบ
แก้ไขโดย
พิชญา ศรีพัด, ภัทรา หุตะแพทย์, เบญจมาศ ทู้สกุล