ความคิดเห็นที่ 1 UBC Channel : Hallmark Date : พฤหัสบดี,23/09/2004 Start time Program - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -   01:00 BEWITCHED SEASON 2 - PRODIGY 01:30 DOOM RUNNERS 03:15 DEADLY WEB [HMK] 05:00 Bridge Of Time 06:45 My Son Is Innocent 08:30 PLAY WITH ME SESAME - EPISODE NUMBER 00011 09:00 SESAME STREET - EPISODE NUMBER 00005 10:00 EXCALIBUR KID 12:00 STRONG MEDICINE - SEASON 1 - MIRACLE CURE 13:00 BEWITCHED SEASON 2 - PRODIGY 13:30 MAD ABOUT YOU - SEASON 3 - THE TEST 14:00 CROOKED E, THE 16:00 PLAY WITH ME SESAME - EPISODE NUMBER 00011 16:30 SESAME STREET - EPISODE NUMBER 00005 17:30 BEWITCHED SEASON 3 - NOBODY'S PERFECT 18:00 FAMILY LAW - SEASON I - ARE YOU MY FATHER? 19:00 STRONG MEDICINE - SEASON 1 - MIRACLE CURE 20:00 KING SOLOMON'S MINES - PART 1 21:35 SUE THOMAS: F.B. EYE - SEASON 2 - THE KISS 22:25 FAMILY LAW - SEASON I - METAMORPHOSIS 23:15 KING SOLOMON'S MINES - PART 1 UBC Channel : Hallmark Date : ศุกร์,24/09/2004 Start time Program - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -   01:00 BEWITCHED SEASON 3 - NOBODY'S PERFECT 01:30 Deliverance Of Elaine, The 03:15 IVANA TRUMP'S FOR LOVE ALONE 05:00 THE ABDUCTION 06:45 FRANKIE & HAZEL 08:30 PLAY WITH ME SESAME - EPISODE NUMBER 00012 09:00 SESAME STREET - EPISODE NUMBER 00006 10:00 JUST A DREAM 12:00 SUE THOMAS: F.B. EYE - SEASON 2 - THE KISS 13:00 BEWITCHED SEASON 3 - NOBODY'S PERFECT 13:30 MAD ABOUT YOU - SEASON 6 - COMING HOME 14:00 KING SOLOMON'S MINES - PART 1 16:00 PLAY WITH ME SESAME - EPISODE NUMBER 00012 16:30 SESAME STREET - EPISODE NUMBER 00006 17:30 BEWITCHED SEASON 3 - THE MOMENT OF TRUTH 18:00 FAMILY LAW - SEASON I - METAMORPHOSIS 19:00 SUE THOMAS: F.B. EYE - SEASON 2 - THE KISS 20:00 KING SOLOMON'S MINES - PART 2 21:35 DISTRICT, THE - SEASON 1 - POT SCRUBBERS 22:25 FAMILY LAW - SEASON I - NECESSITY 23:15 KING SOLOMON'S MINES - PART 2 จากคุณ : Sv - [ 15 ก.ย. 47 12:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อดดู ไม่มี UBC   ยังไงก็ขอบคุณครับ จากคุณ : Psycho man - [ 15 ก.ย. 47 15:06:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กรี๊ดๆ   รอตามดูอยู่เหมือนกันค่ะ  อิอิ อยากดูมานานแล้ว  เคยอ่านแต่ที่เป็นหนังสือ  คราวนี้จะได้ดูหนังซะที  อิอิ จากคุณ : ...เกียร์... - [ 15 ก.ย. 47 18:23:49 A:61.90.30.112 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ) __________ _ __ _ _ _ _ _ _ ( ^! เมื่อวานแอบเปลี่ยนไปเจอแป๊ปส์นึง แต่ โปรแกรมมันชนกะ หนังอีกเรื่องอ่ะ ชาวบ้านเขาไม่ดู หนูก็อดอ่ะ.... แต่ดูตัวอย่างหนัง ภาพงามค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 15 ก.ย. 47 18:50:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่มียูบีซีให้ดู :( จากคุณ : scottie - [ 15 ก.ย. 47 23:15:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คลิกเข้ามาดู หวังว่าจะมีคนใจดีแปลสมบัติพระศุลีให้อ่าน กลายเป็นโค-สะ-นาของยูบีซีไปซะนี่ ที่นี่จะมียูบีซีให้ดูมั้ยนี่ ฮึ!!   จากคุณ : canossa - [ 17 ก.ย. 47 18:16:25 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 มียูบีซีดู แต่ไม่มีช่องนี้ให้ดู เศร้า :( จากคุณ : O-HO - [ 17 ก.ย. 47 23:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่มี UBC อดดู จากคุณ : ปิศาจโมซาร์ท - [ 8 ต.ค. 47 01:14:32 A:210.246.75.209 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาขึ้นจั่วหัวชวนดูหนังเอาไว้ตอนนี้ UBC ก็ฉายวนไปหลายรอบแล้ว        สำหรับท่านที่มี UBC  คงได้ผ่านตาไปบ้างแล้ว       สำหรับท่านที่ไม่มี UBC  ผมขอเอารีวิวหนังเรื่องนี้โดย คูณ A Muggle  มาให้อ่านกัน    ท่านดูจากแผ่น DVD ที่ออกวางขายแล้วที่อเมริกา      เป็นอีกอารมณ์หนึ่งที่ดูหนังสำหรับฉายทาง TV  ที่มีเบรคคั่นเวลาเป็นระยะ      รวดเดียวจบ 3 ชั่วโมงกว่าโดยไม่มีการเบรคคั่นเวลาเลย ตามความเห็นแบบรวม ของผมนะครับ คิดว่าภาคนี้ยังสู้ภาค 1950 ที Stewart Granger  กับ Deborah Kerr แสดงไม่ได้อยู่ดี .. ภาคใหม่ที่สร้างเป็นหนังทีวีนี้ยาวมาก เกือบสามชั่วโมงเต็ม เนื้อเรื่องมี sub-plots ที่ไม่มีในหนังสือมากมาย .. Patrick Swayze เล่นเป็นอัลลันได้ดีมากครับ   ดูขึงขังดี แต่ยิงปืนไม่แม่นเลยครับ ตอนสู้กับคนร้าย ยิงผิดเรื่อย ซึ่งผิดจากอัลลันทีเรารู้จักมาก และก็อัลลันคนนี้เป็นคนอเมริกันด้วยครับ (เหตุที่ต้องเป็นคนอเมริกัน  เพราะคุณ Swayze แกพูดสำเนียงอังกฤษไม่ได้ครับ) เช่นเดียวกับภาค 1950 ภาคนี้ก็มีนางเอกอีกเหมือนกัน Allison Doody (นางเอกจากเรื่อง  "Indiana Jones and the Last Crusade") รับบทเป็น Elizabeth Maitland ซึ่งต้องการจ้างอัลลันให้ไปหาพ่อของเธอ ที่ไปหาสมบัติของ King Solomon แล้วถูกพวก Kukuanis จับ (ในหนังเรียกเช่นนี้ครับ ไม่ใชKukuanas ตามหนังสือ) .. นางเอกถือลายแทงด้วย ซึ่งใครก็อยากได้  ภาคนี้นอกจาก Twala แล้ว ยังมีพรานตัวร้าย McNabb นำพวกรัสเซีย ตามล่าอัลลันกับคณะเกือบทั้งเรื่อง .. McNabb นี่เป็นคู่แค้นของอัลลันตั้งแต่หนังเริ่มเรื่อง เพราะอิจฉาอัลลันตรงที่เป็นอัลลันเป็นนายพรานทรงคุณวุฒิดีกว่า เนื่องจากเนื้อหาของหนังต่างจากหนังสือมาก ผมดูแล้วรู้สึกว่าการดำเนินเรื่องมันเนือยอย่างไงก็ไม่ทราบ ...  แบบว่าถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง ในหนังสือนั้น ทุกบทจะมีความหมาย เวลาอ่านจะรู้สึกเหมือนกับว่าได้เปิดแหล่งขุมทรัพย์อะไรสักแห่งจริง   แต่ละบทจะมีอะไรแปลกใหม่ตื่นเต้นตลอดเวลา .. ในหนังนั้น พอเริ่มเรื่อง เราก็เห็น Professor Maitland เป็นเชลยของพวก Kukanis แล้ว    เลยทำให้ดูว่า ชนเผ่านี้ไม่มีอะไรลี้ลับเลย ..  พออัลลันกับคณะไปเจอ ก็ดูเหมือนกับว่าคนเผ่านี้ไม่ใช่เผ่าที่ขาดการติดต่อจากโลกภายนอก .. แล้วก็ Twala และนางแม่มด Gagool พูดภาษาอังกฤษได้ด้วยครับ คือพูดอังกฤษจริง ๆ ไม่ใช่พูดอังกฤษเพื่อให้คนดูเข้าใจ อย่างที่หนังชนิดนี้ชอบทำกัน (แต่คนดูเข้าใจว่าตัวละครพูดภาษาพื้นเมือง) ในหนัง มีตัวละคร Sir Henry (ไม่มีนามสกุล) เป็นนักผจญภัยชาว Scot ที่มาร่วมเดินทางด้วย .. ไม่ใช่ Sir Henry Curtis ที่เรารู้จักในหนังสือ อันนี้ผมว่าเป็นจุดอ่อนอย่างมากของ "King Solomon's Mines" ภาคนี้เพราะ Sir Henry เป็นตัวละครที่สำคัญในนิยาย เป็นวีระบุรุษผิวขาว  ที่มีคุณสมบัติน่าสรรเสริญ ... เข้มแข็ง และกล้าหาญมาก (Haggard ให้คุณสมบัติเช่นนี้กับ Umpopa ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็น "วีระบุรุษผิวดำ" ไว้คู่กับ Sir Henry) Captain Good ในหนังก็ไม่ตลกเหมือนกับ Captain Good ในหนังสือ ผมยังไม่เข้าใจเลยครับว่า หน้าที่ของตัวละคร Good ในหนังมีไว้ทำไม นอกเหนือไปจากเป็นผู้ติดตาม Elizabeth Maitland ผู้เป็นหลานสาว แล้วก็เป็นตัวละครที่นำมุขตลกมาเสนอนิดหน่อย คือ มีฉากที่ Good โดนคนลูกหาบผู้ติดตามอัลลัน (Khiva กับ Vontvogel) หลอกให้กินหนอน กับฉากที่เขาแลกเปลี่ยนของที่ระลึก .. ที่โดนหลอกให้เอานาฬิกาห้อยอันมีค่าไปแลกสร้อยคอโหลของคนพื้นเมือง ... อยากให้มีใครเอา "King Solomon's Mines" มาสร้างให้เหมือนกับนิยายทีHaggard แต่งไว้จังเลยครับ   ไม่เข้าใจเหมือนกันครับว่า ทำไมต้องเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องกันมากมาย และต้องมีนางเอกทุกครั้งเลย ..พอมีนางเอก ก็ต้องปรับอายุของพระเอกอัลลันให้หนุ่มขึ้นทุกที ...   ผมคิดว่าดาราที่แสดงเป็นอัลลันได้ดีที่สุดคือ Sean Connery ที่แสดงเป็นอัลลันใน  "League of Extraordinary Gentlemen" เมื่อปีกลาย ผมชอบ Sean ในบทของอัลลันเรื่องนี้มาก แต่หนังแย่เหลือเกิน เอาตัวละครจากนิยายคลาสสิคยุค Victorian มาปู้ยี่ปู้ยำหมด ผมแทบจะทนดูไม่จบ เกือบจะเดินออกจากโรงกลางคัน แต่เกรงใจคนใกล้ชิดที่ไปดูด้วย เลยทนดูจนจบครับ ใน "King Solomon's Mines" ภาคใหม่นี้ยังสะกดนามสกุลของอัลลันผิดด้วยครับ (อันนี้เป็นข้อผิดพลาดที่ผมเจอบ่อยมาก) ... สะกดเป็น "Quartermain" ไม่ใช่ "Quatermain" เท่านี้แหละครับ .. ถ้าคุณหาดีวีดีของ "King Solomon's Mines" ภาคใหม่ได้ และมีเวลา ว่าง 3 ชั่วโมง ก็น่าจะหยิบมาดูครับ  .. แต่ถ้าคุณพลาดไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้ก็ไม่พลาดอะไรที่น่าเสียดายครับ A Muggle จากคุณ : Sv - [ 13 ต.ค. 47 09:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10          อ่านรีวิวของคุณ A Muggle  แล้วผมขอทำหน้าที่ต่อนะครับ       เดิมตั้งใจว่าเพื่อจะให้ถูกกติกาของห้องนี้จะแปลเรื่อง Hunter Quatermain's Story   ซึ่งเป็นการผจญภัยแบบสั้น ๆ ของนายพรานอัลลัน มาลงให้อ่าน     แต่พออ่านแล้วไม่ชอบตอนจบ ฮานส์ ถูกควายป่าขวิด ตายในเรื่องนี้      มันยังไงกันแน่แล้ว ฮานส์ ที่ถูกช้างปีศาจ จานา เอางวงรัดจนซี่โครงหักแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนอากาศให้ตกมากระแทกพื้นจนตายเป็นคนเดียวกันหรือเปล่า      สงสัย Haggard  คงสับสนเล่านิยายมากเสียจนลืมตัวละครว่าใครเป็นอย่างไรไปบ้างแล้ว      ก็เลยเปลี่ยนใจมารีวิวหนังสือเรื่อง King Solomon's Mines  ให้อ่านดีกว่า        ผมจะทำรีวิวแบบเรื่องย่อตามแบบที่  ยาขอบ   ย่อเรื่อง ผู้ชนะสิบทิศ   ลงมาเป็นฉบับย่อให้อ่านกัน       เพราะฉบับเต็มผมเคยแปลลงไว้ในห้องนี้นานแล้วจนถูกลบไปแล้ว       ขอลงฉบับย่อจะได้ไม่เปลืองพื้นที่               ก่อนอื่นขอแนะนำตัวนายพรานอัลลัน  ควอเตอร์เมน  และวิธีการเล่าเรื่อง สมบัติพระศุลี  ให้เข้าใจก่อน       เวลาอ่านนิยายชุดที่มีนายพรานอัลลัน เป็นพระเอกจะได้เข้าใจตรงกัน         ขอเริ่มที่รูปร่างหน้าตาของนายพรานอัลลัน   ควอเตอร์เมน ก่อนจากการสรุปรวมเอามาจากนิยายผจญภัยหลาย ๆ ตอนของเขา     เพราะอัลลันไม่ค่อยพูดถึงรูปร่างหน้าตาของเขาบ่อยนัก       เหตุผลก็คือว่าเขาเป็นคนรูปไม่หล่อหรือเรียกได้ว่าขี่เหร่ตามมาตรฐานของพระเอกโดยทั่วไป       อันลันเป็นคนตัวเล็กตามมาตารฐานของชาวอังกฤษ       ค่อนข้างผอมแต่แข็งแกร่ง    ใบหน้าเสี้ยมค่อนข้างดุตาสีนำตาล      ทรงผมเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขาเลยเพราะไว้ทรงอื่นไม่ได้       ผมของเขาแข็งตั้งชันเหมือนแปรงขัดรองเท้าจึงต้องคอยตัดให้สั้นเอาไว้ไม่ให้ยาวเกินกว่าหนึ่งนิ้วฟุต      เมื่อไหร่ต้องอยู่ในป่านาน ๆ จนผมยาวเกินกว่าหนึ่งนิ้วเขาจะต้องบ่นกับตัวเองทุกที       นิสัยเป็นคนสงบเสงี่ยมไม่ชอบแสดงตัว       ไม่ชอบแนะนำตัวเองให้คนรู้จัก         ถ้ามีใครต้องการล่าสัตว์ใหญ่อันตรายหรือเดินทางไปดินแดนยากลำบากห่างไกลก็จะได้รับคำแนนำว่าต้องไปหานายพรานอัลลัน  ควอเตอร์เมนเท่านั้น      เป็นคนที่ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังไม่ชอบการเสี่ยงอันตรายทุกชนิดหลีกเลี่ยงหรือหนีได้ก็หนีดีกว่าแต่ไม่เคยทิ้งเพื่อนร่วมทาง         ตอนนี้มาเข้าเรื่องหนังสือกันเสียที  King Solomon's Mines และหนังสือชุดอัลลัน  ควอเตอร์เมนทุกเรื่องเป็นการเล่าเรื่องด้วยตัวของอัลลันเอง        ลักษณะการเล่าเหมือนกับว่าเขานั่งคุยกับผู้อ่านหรือคนฟังอยู่ตรงหน้า       แบบที่เรียกว่าล้อมวงคุยกัน        การเล่าเรื่องแบบนี้ที่มีในหนังสือไทยก็คือเรื่อง   สามก๊กฉบับวณิพก   ของยาขอบ        อัลลันจะเล่าเรื่องแบบที่เรียกว่าเล่าไปคุยไป      เดี๋ยวก็มีเรื่องโน้นมาแทรกเรื่องนี้มาแทรก      นึกอะไรได้ที่มันเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองกำลังเล่าก็เอาเข้ามาแทรกเสียเฉย ๆ  ถ้าไม่ระวังเวลาอ่านจะงงมาก        และเวลาเล่าชอบทำเป็นอวดรู้เอาเรื่องจากวรรณคดีและบทกลอนเก่าที่มีชื่อเสียงมาอ้างอยู่เสมอ       ทำเป็นว่าอ่านหนังสือมามากรู้ไปเสียหมด       เคยอ้างบทกวีผิดคนและโดนนักเขียนใหญ่สมัยนั้นทักท้วง        แกก็บอกว่าจะเอาอะไรกับอัลลันเล่าแกเป็นนายพรานถนัดแต่ใช้ปืนเรื่องหนังสือก็แค่พออ่านออก        และอีกอย่างหนึ่งอัลลันเริ่มเล่าเรื่องของเขาเมื่ออายุเลย ๕๕ ปีไปแล้ว      ทุกเรื่องของเขาเป็นการเล่าเมื่ออาศัยอยู่ในประเทสอังกฤษ    ในช่วงอายุ ๕๕ ถึง ๖๐ ปี        และเล่าเรื่อง Allan  Quatermain   เป็นเรื่องสุดท้ายในชีวิต       อัลลันตายในตอนจบ ต่อไปจะเป็นบทที่  ๑ จากคุณ : Sv - [ 13 ต.ค. 47 11:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บทที่ ๑  พบเซอร์เฮนรี่  เคอร์ทีส         อัลลัน  ควอเตอร์เมน แนะนำตัวเองและบอกว่าตอนนี้ตัวเขาผ่านวันเกิดอายุครบ 55 ปีมาแล้ว       และกำลังจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเขาเมื่อ 18 เดือนที่ผ่านมา        ซึ่งเป็นการพบกับเซอร์เฮนรี่  เคอร์ทีส   และกัปตันกู๊ด เป็นครั้งแรก       เรื่องเริ่มขึ้นเมื่ออัลลันเดินทางไปล่าช้างแถบบามังวาโต และเกิดโชคร้าย เป็นไข้ล้มเจ็บลงอย่างหนัก       เมื่อค่อยยังชั่วแล้วจึงขายงาช้างและเกวียนเลิกล้มการล่าสัตว์           ขึ้น เกวียนโดยสารไปที่เมืองเคปทาวน์เพื่อขึ้นเรือแล่นเรียบชายฝั่งอาฟริกาตะวันออกกลับไปยังเมืองเดอร์ บันอันเป็นถิ่นที่อยู่ของเขา         ขณะเดียวกันผู้โดยสารที่เดินทางมากับเรือเดินสมุทรจากประเทศ อังกฤษก็ขึ้นเรือร่วมทางมาด้วย         ผู้โดยสารชาวอังกฤษ 2 คนสะดุดตาอัลลันมาก         คนหนึ่งเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าอกกว้าง มีผมและเคราสีเหลืองชื่อว่าเซอร์เฮนรี่  เคอร์ทีส      อีกคนหนึ่งเป็นชายร่างล่ำเตี้ยผิวค่อนข้างคล้ำเป็น อดีตนายทหารเรือชื่อของเขากัปตันกู๊ด         เมื่อเรือออกเดินทางอากาศไม่ค่อยดีบนดาดฟ้าเรือมีแต่หมอก      อัลลันจึงลงไปอยู่ใกล้ห้องเครื่อง ของเรือโดยสารเพื่อรับความอบอุ่น       ที่นี่อัลลันได้พบกับกัปตันกู๊ดและเริ่มสนทนากัน        และเมื่อถึง เวลาอาหารทั้งสองคนเดินไปยังห้องอาหารที่นั่นเซอร์เฮนรี่ นั่งรออยู่ก่อนแล้ว      กัปตันกู๊ดนั่งกับเซอ์เฮ นรี่      อัลลันนั่งตรงกันข้าม       ทั้งคู่ยังคงคุยกันต่อถึงการล่าสัตว์       และเมื่อกัปตันกู๊ดถามถึงเรื่องช้าง     ชายคนที่นั่งข้าง ๆ ก็พูดแทรกขึ้นว่า ท่านถามถูกคนแล้วครับ     เพราะนายพรานควอเตอร์เมนสามารถ เล่าเรื่องช้างได้ดีที่สุดมากกว่าที่ผู้ใดจะเล่าได้      เซอร์เฮนรี่ที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ จึงเริ่มให้ความสนใจและ ถามขึ้นว่าคุณคือนายพรานอัลลัน  ควอเตอร์เมน      อัลลันจึงรับคำว่าใช่ครับผมเอง        เมื่อการรัปทานอาหารเสร็จสิ้นลง       เซอร์เฮนรี่ จึงเชิญอัลลันไปยังห้องพักเพื่อสูบยาเส้นและ สนทนากันและได้ถามอัลลันว่าเขาได้เคยพบกับชายที่ชื่อว่าเนวิลล์บ้างไหม       อัลลันตอบว่าสัก ประมาณหนึ่งปีมาแล้วเขาเดินทางไปค้าขายยังสถานที่มีชื่อว่า บามังวะโต  ทางทิศเหนือของทรานสวาล   และได้พบกับชายที่ชื่อเนวิลล์        เมื่อเซอร์เฮนรี่ถามว่าทราบบ้างไหมว่า เนวิลล์ จะเดินทางไปไหน       อัลลันลังเลที่จะตอบ       เซอร์เฮนรี่จึงบอกว่าเนวิลล์คือน้องชายของเขาเอง       เมื่อห้าปีที่แล้วเขากับ น้องชายทะเลาะกันอย่างรุนแรงด้วยความโกรธเขาจึงทำไม่ดีกับน้องชาย         น้องชายของเขาจึงหนี ออกจากบ้านเปลี่ยนชื่อเป็นเนวิลล์ออกเดินทางมาแสวงโชคยังทวีปอาฟริกา        ตอนนี้เขาสำนึกเสียใจ ที่ทำไม่ดีกับน้องจึงเดินทางมายังอาฟริกาโดยมีกัปตันกู๊ดเดินทางมาเป็นเพื่อนเพื่อตามน้องชายกลับบ้าน จากคุณ : Sv - [ 13 ต.ค. 47 22:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ ๒  ตำนานขุมทรัพย์พระศุลี         เมื่อทราบว่าเซอร์เฮนรี่เป็นพี่ชายของเนวิลล์ หรือชื่อจริงว่ายอร์จ แล้ว        อัลลันจึงเต็มใจเล่าถึงจุดหมายปลายทางในการเดินทางตามที่ทราบจาก จิม พรานนำทางว่าพวกเขากำลังเดินทางไปค้นหาเพชรยังขุมทรัพย์ของกษัตริย์โซโลมอน           ทั้งเซอร์เฮนรี่ และกัปตันกู๊ดเมื่อได้ยินชื่อขุมทรัพย์ของกษัตริย์โซโลมอนต่างพากันสงสัยว่าเป็นสถานที่ใดและอยู่ที่ไหน          อัลลันจึงเล่าถึงตำนานอันเป็นข่าวลือว่าในสมัยกษัตริย์โซโลมอน     พระองค์พบเหมืองเพชรอยู่ ณ ดินแดนห่างไกลกลางทวีปอาฟริกา          พระองค์จึงส่งไพร่พลทำถนนมาจนถึงเหมืองเพชรแล้วระดมขุดเพชรเก็บซ่อนเอาไว้ยังห้องลับพร้อมกับทรัพย์สินส่วนพระองค์บางส่วน         จนหมดยุคสมัยของพระองค์ขุมทรัพย์ที่เก็บซ่อนเอาไว้ก็ยังคงอยู่จนถึงทุกวันนี้              ส่วนสถานที่ตั้งของขุมทรัพย์กษัตริย์โซโลมอน          อัลลันจึงเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาให้ฟังว่า       ครั้งหนึ่งเขาเคยขึ้นเหนือไปถึงดินแดนมานิกา   ยังหมู่บ้านซิทานดา  เป็นหมู่บ้านที่ยากแค้นอย่างแสนสาหัส      ไม่มีอาหารจะกิน     และสัตว์ให้ล่าก็มีน้อยมาก      เขาป่วยเป็นไข้อย่างหนักและอยู่ในสภาพแย่มากตามอาการไข้        วันหนึ่งมีชาวปอร์ตุเกสชื่อ โฮเซ่  ซิลเวสตรี  เดินทางผ่านมาพร้อมผู้ติดตาม        หลังจากแนะนำตัวกันแล้วชาวปอร์ตุเกส เดินทางมุ่งหน้าฝ่าทะเลทรายกว้างไปยังทิศตะวันตก          หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปเมื่ออัลลันมีอาการดีขึ้นแล้วกำลังนั่งกินอาหารเย็นพร้อมกับดูดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน        เขาจึงเห็นชาวปอร์ตุเกสคืบคลานโซซัดโซเซกลับออกมาจากทะเลทราย                  สภาพของโฮเซ่  ซิลเวสตรี       หรือนัยหนึ่งโครงกระดูกที่ยังมีหนังหุ้มของเขา        หน้าเหลืองปลั่งเพราะพิษไข้        และดวงตาดำใหญ่ของเขาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าเพราะไม่มีเนื้อเหลืออยู่เลย       ไม่มีเหลือมากไปกว่าหนังสีเหลืองซีด      ผมขาวกับโครงกระดูกที่ฝังอยู่ข้างใต้           อัลลันพยายามช่วยชีวิตชาวปอร์ตุเกส แต่อาการของเขาหนักมากแล้ว        นอนพูดเพ้อถึงขุนเขาพระศุลี เพชร ทะเลทราย   จนสงบไปตอนห้าทุ่ม        ใกล้รุ่งอัลลันตื่นขึ้นท่ามกลางแสงสลัวมองเห็น ซิลเวสตรี ลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบากจากร่างที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกมองเพ่งจ้องไปในทะเลทราย         ในทันใดนั้นแสงแรกของดวงอาทิตย์ฉายสาดส่องข้ามพื้นราบของทะเลทรายเบื้องหน้าไปช้า ๆ จนส่องแสงเจิดจ้าจับอยู่ที่ยอดสูงสุดของขุนเขาพระศุลีห่างออกไปสุดสายตาร้อยกว่าไมล์          อยู่ที่นั่นไงชาวปอร์ตุเกสร้องบอกพร้อมกับเรียกอัลลันให้เข้าไปหามอบบันทึกของบรรพบุรุษผู้เคยเห็นขุมทรัพย์มาแล้วพร้อมกับแผนที่ให้กับอัลลันก่อนที่เขาจะตาย เมื่อเซอร์เฮนรี่ทราบจุดหมายการเดินทางของน้องชายแล้วกล่าวว่าเขาจะเดินทางติดตามน้องชายไปจนกว่าจะพบตัวหรือทราบอย่างแน่ชัดแล้วว่าน้องชายเสียชีวิตไปแล้ว        และขอให้อัลลันร่วมเดินทางไปด้วย           อัลลันกล่าวปฏิเสธบอกว่าเขาอายุมากเกินกว่าที่จะเดินทางผจญภัยแบบนั้นอีกแล้วและเขามีภาระต้องเลี้ยงดูบุตรชายจะเอาชีวิตไปเสี่ยงไม่ได้          ด้วยความผิดหวังเซอร์เฮนรี่ก็ยังพยายามต่อไปโดยยื่นข้อเสนอให้อัลลันเรียกร้องค่าใช้จ่ายมาได้ตามที่เห็นว่าเหมาะสม     และจะจ่ายให้ทั้งหมดก่อนการเดินทาง    มากไปกว่านั้นจะจัดการให้ลูกชายของอัลลันได้รับค่าใช้จ่ายเพื่อการดำรงชีวิตอย่างสุขสบายถ้ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น         ถ้าโชคดีได้ไปถึงสถานที่แห่งนี้และพบเพชรจะได้ส่วนแบ่งคนละครึ่งกับกัปตันกู๊ด      เซอร์เฮนรี่ไม่ต้องการและค่าใช้จ่ายในการเดินทางเขาเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด           แต่อัลลันก็ขอเวลาคิดให้รอบคอบก่อนและจะให้คำตอบก่อนถึงเมืองเดอร์บัน     จากคุณ : Sv - [ 14 ต.ค. 47 13:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่ ๓  อัมโบปา           เรือเดินทางมาถึงเมืองเดอร์บันหลังจากที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วทำให้เรือไม่สามารถผ่านสันดอนทรายเข้าสู่ท่าเรือได้ต้องจอดเรืออยู่นอกอ่าว           ค่ำคืนสุดท้ายก่อนที่จะถึงเมืองเดอร์บันหลังจากรัปทานอาหารกันแล้วเซอร์เฮนรี่ทวงถามการตัดสินใจของอัลลันว่าจะร่วมเดินทางไปด้วยหรือไม่          อัลลันใช้เวลาคิดอยู่สักครู่จึงตอบตกลงโดยเสนอเงื่อนไขดังนี้        1  คุณรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด    งาช้างทุกชิ้นและสิ่งมีค่าทุกอย่างที่เราได้มา  จะแบ่งครึ่งระหว่างกัปตันกู๊ดและตัวผม       2  คุณจ่ายเงินให้ผม 500 ปอนด์ สำหรับค่าจ้างเดินทางก่อนการเดินจะเริ่มต้น      ผมจะทำงานให้คุณด้วยความซื่อสัตย์จนกว่าคุณจะยกเลิกข้อตกลง       หรือเราประสบผลสำเร็จ     หรือวิบัติภัยทำลายพวกเรา                   3  ก่อนการเดินทางคุณจัดการทำสัญญา   กรณีที่ผมเสียชีวิตหรือพิการ จ่ายเงินให้แฮรี่ลูกชายผมซึ่งกำลังศึกษาวิชาแพทย์อยู่ที่กรุงลอนดอน ณ โรงพยาบาลกายส์  จำนวน 200 ปอนก์ต่อปีเป็นเวลาห้าปี              เซอร์เฮนรี่รับเงื่อนไขด้วยความยินดี          รุ่งเช้าอัลลันพาเซอร์เฮนรี่ และกัปตันกู๊ดไปยังบ้านพัก           หลังจากให้ทนายช่วยทำสัญญาต่าง ๆ เรียบร้อยและอัลลันรับเช็คเงินค่าจ้างแล้วการเตรียมเดินทางก็เริ่มขึ้น                      เบื้องแรกอัลลันซื้อเกวียนขนาดยาวยี่สิบสองฟุต มีหลังคาคลุมทางส่วนท้ายสิบสองฟุตไว้ขนสัมภาระ         ซื้อโค 20 ตัวใช้ลากเกวียน 16 ตัว และสำรอง 4 ตัว         ซื้อเสบียงและเวชภัณฑ์เท่าที่จำเป็นเพื่อไม่ให้เกวียนบันทุกหนักเกินไป        อาวุธปืนเลือกเอาไปแต่ที่จำเป็น มีปืนยิงช้าง 3 กระบอก       ปืนไรเฟิลแฝดขนาด 500 กระสุนความเร็วสูงจำนวน 3 กระบอก        ปืนลูกซองแฝดเบอร์ 12  กระสุนชนวนกลางของบริษัทคีพเปอร์  1 กระบอก        ปืนไรเฟิลวินเชสเตอร์สำรอง 3 กระบอก     ปืนสั้นลูกโม่จังหวะเดียว 3 กระบอก                 สำหรับผู้ร่วมทางกำหนดให้มีเพียงห้าคน ดังนี้  คนขับเกวียนหนึ่งคน   พรานนำทางหนึ่งคน  และลูกหาบสามคน         คนขับเกวียนกับพรานนำทางหาได้ไม่ยาก   ชาวซูลู 2 คน  ชื่อเรียงตามลำดับ โกซา  และ ทอม    แต่การหาลูกหาบเป็นเรื่องยากลำบาก      เพราะจำเป็นที่จะต้องเป็นผู้ได้รับการยอมรับในความซื่อสัตย์และความกล้าหาญ   เพราะการเดินทางในลักษณะเช่นนี้ชีวิตพวกเราขึ้นอยู่กับการปฏิบัติงานของพวกเขา              ในที่สุดหาผู้ที่ไว้ใจได้สองคน     คนหนึ่งเป็นชาวฮ๊อตเต๊นท็อต ชื่อ เว๊นต์วูเย็ล หรือ  “วิหคสายลม”       อีกคนเป็นชาวซูลูร่างเล็กชื่อ  คีวา ซึ่งมีความสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ดี      เว๊นต์วูเย็ลเป็นนักแกะรอยสัตว์เก่งที่สุดและทรหดอดทนที่สุดด้วย         ได้คนที่ไว้วางใจได้มาสองคนแล้ว     คนที่สามยังหาไม่ได้ตามที่กำหนดเอาไว้      ดังนั้นอัลลันจึงตัดสินใจออกเดินทางโดยที่ยังขาดอยู่      เชื่อในโชคว่าจะพบคนที่เหมาะสมระหว่างการเดินทาง      แต่ในตอนเย็นของวันก่อนออกเดินทาง ซูลู คิวา แจ้งว่ามีชาวพื้นเมืองมารอพบปรากฏว่าเป็นชายร่างสูง  หน้าตาดี  อายุประมาณสามสิบปี      แต่สีผิวอ่อนกว่าชาวซูลูโดยทั่วไป         อัลลันเห็นแล้วรู้สึกว่าเคยพบกันมาก่อนจึงถามว่าเจ้าชื่ออะไรเคยพบกันมาก่อนหรือไม่           ชายแปลกหน้าบอกว่าเขาเคยพบกับอัลลันมาแล้วที่ อีสซานด์ลวาน่า เมื่อเกิดสงครามซูลู          อัลลันจึงจำได้ว่าครั้งนั้นเขาเป็นคนนำทางผู้หนึ่งของ ลอร์ด เคลมส์ฟอร์ด ในสงครามซูลู     และชายผู้นี้      ซึ่งขณะนั้นเป็นหัวหน้ากองกำลังพิเศษชาวพื้นเมืองได้แสดงความคิดเห็นกับเขาถึงความปลอดภัยของค่าย           ในตอนนั้นเขาบอกให้หุบปากเอาไว้และปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้บังคับบัญชา      ผลคือการพ่ายแพ้อย่างยับเยินค่ายทหารที่อีสซานด์ลวาน่าถูกกองทัพซูลูทำลายจนย่อยยับอัลลันโชคดีรอดมาได้เป็นความหลังอันขมขื่นของเขา         และชายแปลกหน้าสอบถามถึงการเดินทางและขอร่วมทางไปด้วย          อัลลันจึงขอให้ชายแปลกหน้าแนะนำตัวเองออกมา          ชายแปลกหน้าจึงกล่าวคำแนะนำตัวออกมาว่า ข้าชื่ออัมโบปา  ชนเผ่าซูลู    แต่ไม่ใช่พวกเดียวกับเขา     ถิ่นฐานของข้าอยู่ไกลขึ้นไปทางเหนือ     และยังคงอยู่ที่นั่นเมื่อพวกซูลูย้ายถิ่นฐานลงมายังดินแดนแห่งนี้พันปีมาแล้ว     นานก่อนที่จักกะปกครองชนเผ่าซูลู     ข้าไม่มีเผ่า     ข้าเร่ร่อนนานหลายปีแล้ว      ข้ามาจากทางเหนือขณะยังเป็นเด็กสู่ดินแดนซูลู      ข้าเคยเป็นนักรบของท่านเซททีวาโย     ในกองทัพ นโกมาบาโกสี ภายใต้บัญชาการของหัวหน้านักรบ อัมสโลโปกาส จอมขวาน     ผู้สอนให้ข้าเป็นนักรบ       หลังจากนั้นข้าหนีจากดินแดนซูลูมาสู่นาตาลเพราะต้องการเรียนรู้วิถีชีวิตของคนขาว     ดังนั้นข้าจึงต้องรบกับเซททีวาโยในสงครามซูลู       ตั้งแต่นั้นข้าจึงหาเลี้ยงชีพอยู่ที่นาตาล       ขณะนี้ข้าเบื่อหน่ายต้องการกลับไปทางเหนือยังถิ่นฐานเดิม     ที่แห่งนี้ไม่ใช่บ้านของข้า     ข้าไม่ต้องการเงิน     ข้าเป็นผู้กล้ามีค่าพอกับที่พักและอาหาร     อัลลันแปลคำพูดของเขาให้เซอร์เฮนรี่ และกัปตันกู๊ดฟังพร้อมขอความเห็น         เซอร์เฮนรี่ชอบท่าทางของ อัมโบปา จึงรับไว้เป็นลูกหาบให้ร่วมทางไปด้วย จากคุณ : Sv - [ 15 ต.ค. 47 10:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ ๔  พรานล่าช้าง อัลลันและคณะออกเดินทางจากเมืองเดอร์บันปลายเดือนมกราคม           และประมาณสัปดาห์ที่สองของเดือนพฤษภาคมจึงมาตั้งแคมป์ใกล้หมู่บ้านซิทานดา            ทั้งคณะเดินทางมาแล้วไกลมากกว่าหนึ่งพันไมล์          สามร้อยไมล์สุดท้ายที่อินยาติสถานีค้าขายสุดดินแดนมาตาบีลี         อัลลันและคณะต้องทิ้งเกวียนและโคที่เหลือเพียงสิบสองตัวไว้ที่นั่นโดยให้ทอมและโกซาอยู่ดูแล        ที่เหลือพร้อมลูกหาบที่จ้างเพิ่มอีกหกคนเดินลุยป่าต่อไป           ประมาณสองสัปดาห์หลังจากออกเดินทางจากอินยาติจึงมาถึงป่าอุดมสมบูรณ์ใกล้หมู่บ้านซิทานดา         ที่นี่มีช้างอาศัยอยู่มากมาย         เซอร์เฮนรี่ขอให้หยุดพักสักวันสองวันเพื่อล่าช้างและก็ตรงใจของอัลลันพรานล่าช้างโดยอาชีพการหยุดพักเพื่อล่าช้างจึงเริ่มขึ้น                 เมื่อแสงแรกของยามเช้าสว่างขึ้นพวกเราลุกขึ้นเตรียมตัวออกลุย      เราเอาปืนยิงช้างไปทั้งสามกระบอก พร้อมกระสุนอย่างพอเพียง       และกระติกบรรจุน้ำขนาดใหญ่ของเราเติมน้ำชาเย็นลงไปเล็กน้อย       หลังจากทานอาหารเช้าเพียงเล็กน้อยเราออกเดินทาง  อัมโบปา  คีวา  และ เว๊นต์วูเย็ล ไปกับพวกเรา   ไม่ใช่เรื่องยากที่จะพบร่องรอยช้างที่ทิ้งไว้เป็นแนวกว้าง    หลังจากตรวจร่องรอยแล้ว เว๊นต์วูเย็ล บอกว่ามีช้างอยู่ประมาณยี่สิบถึงสามสิบเชือก       ส่วนใหญ่เป็นช้างพลายโตเต็มที่       แต่โขลงช้างออกเดินทางไปในช่วงกลางคืน       จนเวลาเก้าโมงเช้าอากาศร้อนจัดเต็มที่แล้ว        เบื้องหน้าเราจากต้นไม้ที่หักล้ม      ใบไม้และเปลือกไม้มีร่องรอยถลอกปอกเปิก       และมูลที่ยังมีควันล่องลอยอยู่      เรารู้ได้ว่าพวกมันอยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก ขณะนี้เราเห็นโขลงของมันแล้วมีจำนวนตามที่ เว๊นต์วูเย็ล บอกเอาไว้ระหว่างยี่สิบถึงสามสิบเชือก      ยืนอยู่ในหุบกินอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว       กระพือหูขนาดใหญ่ของพวกมันอยู่ไปมา       มันช่างเป็นภาพที่แสนวิเศษเพราะพวกมันอยู่ห่างพวกเราไปเพียงสองร้อยหลา     คว้าหญ้าแห้งขึ้นมาเต็มกำมืออัลลันโยนมันขึ้นไปในอากาศเพื่อดูทิศทางลม       เพราะถ้าพวกมันได้กลิ่นแม้แต่นิดเดียวพวกมันจะแตกตื่นกันออกไปก่อนที่เราจะได้มีโอกาสยิง       พบว่าลมพัดจากช้างมาหาพวกเรา         เราคลานไปตามที่กำบังและต้องขอบคุณสิ่งกำบังต่าง ๆ ที่ทำให้เราเข้าไปได้ถึงระยะสี่สิบหลาห่างจากสัตว์ยักษ์       เพียงแค่เบื้องหน้าเราที่โล่งตลอดช้างพลายสามเชือกยืนอยู่หนึ่งในนั้นมีงาใหญ่โตมาก        อัลลันกระซิบบอกว่าจะยิงตัวกลาง       ให้เซอร์เฮนรี่จัดการกับตัวด้านซ้าย       และกัปตันกู๊ดจัดการตัวที่มีงาใหญ่ เดี๋ยวนี้เลย  อัลลันกระซิบ บึม !  บึม !  บึม !    กัมปนาทจากปืนยิงช้างทั้งสามกระบอก         ช้างของเซอร์เฮนรี่ทรุดลงตายสนิทกระสุนตรงเข้าหัวใจพอดี       ส่วนของอัลลันทรุดลงแค่หัวเข่าและคิดว่ามันกำลังจะตาย       แต่เพียงชั่วครู่มันลุกขึ้นวิ่งตะลุยผ่านหน้าไป        ขณะที่มันกำลังจะผ่านหน้าอัลลันส่งกระสุนจากลำกล้องที่สองเข้าไปที่บริเวณซี่โครง  และนัดนี้ส่งมันล้มลง        อย่างรวดเร็วอัลลันบรรจุกระสุนใหม่สองนัดวิ่งเข้าไปใกล้มันแล้วส่งกระสุนเข้าสู่สมองยุติการดิ้นรนของสัตว์ยักษ์       เสร็จแล้วอัลลันหันไปดูว่ากัปตันกู๊ดจัดการเจ้าสัตว์ใหญ่ได้ดีแค่ไหน        ซึ่งเขาได้ยินเสียงแผดร้องด้วยความเดือดดาลและเจ็บปวด          เมื่อเข้าไปใกล้กัปตันกู๊ด           อัลลันพบว่าเขาอยู่ในอาการตื่นเต้นอย่างหนัก        และปรากฏว่าเมื่อโดนยิงช้างหันกลับมาวิ่งตรงเข้ามาหาผู้ทำร้าย        ซึ่งมีเวลาพอทีจะหลบให้พ้นเส้นทาง        ขณะที่มันหลับหูหลับตาวิ่งเข้าชาร์ตผ่านหน้าเขาไป       มุ่งหน้าไปทางที่ตั้งแคมป์พักแรม     ขณะเดียวกันช้างทั้งโขลงวิ่งตะลุยไปด้วยความตื่นตกใจอีกด้านหนึ่ง ชั่วขณะหนึ่งพวกเราลังเลใจว่าจะตามช้างที่บาดเจ็บหรือติดตามโขลงไปดี         ในที่สุดตัดสินใจติดตามโขลงที่แตกกระจัดกระจายไป          คิดว่าพวกเราคงได้เห็นเจ้างางามนั้นเป็นครั้งสุดท้าย        เป็นเรื่องง่ายที่จะติดตามช้างจากร่องรอยที่พวกมันทิ้งเอาไว้เหมือนกับถางทางสำหรับทำถนนตามหลังพวกมันไป        เหยียบย่ำลุยไปบนพุ่มไม้หนาจากการตะลุยหนีอย่างบ้าคลั่งราวกับวิ่งไปบนพื้นหญ้าที่เรียบเหมือนหน้ากลอง แต่การติดตามพวกมันไปเป็นอีกเรื่องหนึ่ง        พวกเราตะลุยตามไปภายใต้แสงอาทิตย์อันร้อนจัดนานกว่าสองชั่วโมงจึงพบพวกมัน       ช้างพลายเชือกหนึ่งยืนแยกอยู่ต่างหาก        ขณะที่ทั้งโขลงชุมนุมรวมกันอยู่     ท่าทางกระสับกระส่ายยกงวงชูร่อนพิสูจน์กลิ่นอยู่ตลอด      ระมัดระวังภัยร้ายที่จะมาคุกคาม       ช้างพลายที่แยกออกมายืนห่างจากโขลงประมาณห้าสิบหลาทำหน้าที่เป็นยามระวังภัย       และอยู่ห่างจากเราประมาณหกสิบหลา      คิดอยู่ว่ามันอาจจะเห็นหรือได้กลิ่นเราซึ่งจะทำให้พวกมันเตลิดต่อไปถ้าเราพยายามจะเข้าใกล้       โดยที่ข้างหน้าเราเป็นพื้นที่ค่อนข้างโล่ง      พวกเราทั้งหมดเล็งปืนไปที่ช้างพลายที่ยืนอยู่โดดเดี่ยว       และจากสัญญาณที่กระซิบบอก   พวกเรายิงออกไปพร้อมกัน        กระสุนทั้งสามนัดเข้าเป้าหมายช้างพลายเชือกนั้นล้มลงตายสนิท       ช้างทั้งโขลงแตกตื่นวิ่งเตลิดต่อไป         แต่เป็นโชตร้ายสำหรับพวกมันห่างไปข้างหน้าประมาณหนึ่งร้อยหลาเป็นฝั่งแม่น้ำแห้งมีตลิ่งสูงชัน        ถึงตอนนี้ช้างทั้งโขลงกระโจนลงไป       และเมื่อเราไปถึงชายตลิ่งพบว่าพวกมันพากันตะเกียกตะกายอย่างบ้าคลั่งที่จะปืนขึ้นฝั่งตรงข้าม       ส่งเสียงร้องระงมดังขรมไปหมด        เสียงแปร๋แปร้นเบียดเสียดดันตัวอื่นให้พ้นทางด้วยความตื่นตระหนกเห็นแก่ตัวเหมือนกับมนุษย์จำนวนมาก        ดังนั้นจึงเป็นโอกาสอันดีของเรายิงใส่เร็วเท่าที่เราจะบรรจุกระสุนทัน      เราสังหารช้างที่น่าสงสารไปห้าเชือก        และไม่ต้องสงสัยว่าเราคงจะสังหารพวกมันหมดทั้งโขลง        ถ้าในทันทีนั้นพวกมันไม่เปลี่ยนใจที่จะตะกายขึ้นฝั่งวิ่งตะลุยไปตามท้องแม่น้ำแห้ง      พวกเราเหนื่อยเกินกว่าที่จะตามมันไปและบางทีความรู้สึกไม่สบายใจที่ได้ทำลายชีวิตรบกวนเรา      ช้างแปดเชือกนับว่าเป็นจำนวนที่ล่าได้ไม่เลวในเวลาหนึ่งวัน หลังจากหยุดพักสักครู่      พวกพรานพื้นเมืองตัดหัวใจช้างมาสองชิ้นจากช้างที่ตายแล้วเพื่อเป็นอาหารกลางวัน         พวกเราเดินทางกลับที่พักด้วยความรู้สึกปิติยินดีและตั้งใจว่าจะส่งลูกหาบมาตัดงาช้างในวันพรุ่งนี้ ช่วงสั้น ๆ ขณะที่เราเดินย้อนกลับมาผ่านจุดที่กัปตันกู๊ดยิงช้างจ่าโขลงได้รับบาดเจ็บเราผ่านฝูงของอีแลนด์แต่ไม่สนใจที่จะยิงพวกมันเพราะมีเนื้อมากพอแล้ว      พวกมันวิ่งเหย่า ๆ ผ่านเราไปแล้วหยุดหลังพุ่มไม้เล็ก ๆ ห่างไปประมาณหนึ่งร้อยหลา     วิ่งเป็นวงกลมมองดูเรา       กัปตันกู๊ดเกิดสนใจอยากเข้าไปดูใกล้ ๆ เพราะไม่เคยเห็นตัวอีแลนด์อย่างใกล้ชิดมาก่อน      เขาส่งปืนไรเฟิลให้ อัมโบปา  มีคีวาเดินตามไปด้วย     เดินเรื่อย ๆ ไปตามพุ่มไม้     เรานั่งลงรอเขา ดวงอาทิตย์กำลังตกดินส่องแสงแดงจ้าสวยงาม        เซอร์เฮนรี่กับอัลลันกำลังชื่นชมกับบรรยากาศอันงดงาม       ทันใดนั้นได้ยินเสียงช้างร้องแผดเสียงดังสนั่น        และเห็นร่างขนาดใหญ่ชูงวงและหางเป็นเงาตัดผ่านดวงอาทิตย์กลมโตสีแดงเข้ม        วินาทีต่อมาอัลลันเห็นบางอย่างนั่นคือร่างของกัปตันกู๊ด และคีวา วิ่งเร็วจี๋กลับมาหาพร้อมกับช้างเจ็บไล่กวดมาข้างหลัง          ชั่วขณะนั้นอัลลันไม่กล้ายิงเพราะระยะไกลเกินไปและกลัวว่าจะโดนคนใดคนหนึ่งเข้า       และต่อมาสิ่งที่เลวร้ายที่สุดบังเกิดขึ้น       กัปตันกู๊ดที่เป็นเหยื่อกิเลสของชุดแต่งกายสุดหรู     ไม่ยอมเปลี่ยนชุดกางเกงพร้อมสนับแข้งเหมือนเราที่ออกล่าสัตว์ด้วยเสื้อสักหลาดบางพร้อมรองเท้าพราน       มันก็คงไม่เป็นอะไรหรอก        ถ้าชุดสุดหรูนั้นไม่ทำให้เขาเชื่องช้าลงในการที่จะวิ่งหนีเอาตัวรอด       และปรากฏว่าขณะที่เขาอยู่ห่างจากเราประมาณหกสิบหลา        รองเท้าบูทของเขาถูกับหญ้าแห้งจนลื่นทำให้เขาเสียหลักล้มหน้าทิ่มลงตรงหน้าช้าง               อัลลันอ้าปากค้างเพราะรู้ดีว่าเขาต้องตายอย่างแน่นอน        และวิ่งเร็วที่สุดตรงไปหาเขา            แต่ไม่เป็นไปอย่างที่คิด       คิวาชาวซูลู เห็นนายของเขาล้มลงด้วยความกล้าหาญของเขา  หันหลังกลับซัดหอกใส่หน้าช้างปักติดที่งวง         เสียงร้องกึกก้องด้วยความเจ็บปวด       ช้างคว้าตัวชาวซูลูผู้น่าสงสารฟาดลงกับพื้น       ใช้เท้ามหึมาของมันเหยียบกลางลำตัว        ใช้งวงรวบลำตัวด้านบนของเขากระชากร่างเขาขาดออกจากกันเป็นสองส่วน                    อัลลันวิ่งทะยานเข้าไปด้วยความบ้าคลั่งพร้อมกับความร้ายกาจสุดขีด      ยิงซ้ำแล้วซ้ำอีกจนช้างร้ายทรุดลงบนร่างที่แหลกเป็นชิ้นของชาวซูลู                 กัปตันกู๊ดลุกขึ้นยืนประสานมือคารวะอยู่เหนือร่างชายกล้าที่ยอมสละชืวิตของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตของเขาเอาไว้      ส่วนตัวอัลลันถึงแม้จะเป็นมือเก่ารู้สึกว่ามีก้อนมาจุกอยู่ที่คอหอย         อัมโบปายืนเพ่งพิจารณาร่างอันใหญ่โตของช้างที่ตายและร่างที่แหลกไม่มีชิ้นดีของคิวาผู้น่าสงสาร แล้วพูดขึ้น  “ เขาตายแล้ว  แต่ตายอย่างกล้าหาญ” จากคุณ : Sv - [ 17 ต.ค. 47 13:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ ๕  เข้าสู่ทะเลทราย         อัลลันและคณะใช้เวลาสองวันตัดงาช้างแล้วซ่อนไว้ในทรายใต้ต้นไม้ใหญ่           สำหรับร่างของคีวาอัลลันฝังร่างส่วนที่ยังเหลืออยู่ของเขาไว้ในโพลงของตัวกินมด      พร้อมทั้งหอกคู่กายเพื่อที่เขาจะได้ใช้ปกป้องรักษาตัวเพื่อการเดินทางสู่ภพใหม่ที่ดีกว่า          เสร็จแล้วคณะเดินทางสู่หมู่บ้านซิทานดาอันเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัย             เบื้องหน้าเป็นทะเลทรายมรณะอันร้ายกาจที่ได้คร่าชีวิตของซิลเวสตรีไปต่อหน้าของอัลลันเมื่อยี่สิบปีที่ผ่านมา              การเตรียมตัวสำหรับเดินทางผ่านทะเลทราย         อัลลันเตรียมสิ่งของสำหรับห้าคนคือ    เซอร์เฮนรี่     กัปตันกู๊ด     ตัวอัลลันเอง     อัมโบปา      และชาวฮ๊อตเต๊นท็อต เว๊นต์วูเย็ล      ซึ่งจะร่วมเดินทางไปด้วยกัน     ให้เหลือสัมภาระน้อยที่สุดแล้ว         แต่ไม่ว่าจะจัดอย่างไรแต่ละคนต้องแบกของไปหนักไม่ต่ำกว่าคนละสี่สิบปอนด์   ทั้งหมดนี้ประกอบด้วย ปืนไรเฟิลกระสุนความเร็วสูงสามกระบอกพร้อมกระสุนสองร้อยนัด ปืน วินส์เชสเตอร์ ไรเฟิล สองกระบอก (สำหรับอัมโบปา  และ เว๊นต์วูเย็ล) พร้อมกระสุนสองร้อยนัด ปืนพกลูกโม่ โคลท์  สามกระบอก  พร้อมกระสุนหกสิบนัด กระติกบรรจุน้ำห้าใบ  แต่ละใบบรรจุน้ำได้สี่ ไพนท์ ผ้าห่มห้าผืน เนื้อตากแดดจนแห้งหนักยี่สิบห้าปอนด์ ลูกปัดคละสีหนักสิบปอนด์ ไว้เป็นของกำนัล ยาจำนวนหนึ่ง  ประกอบด้วยควีนินหนึ่งออนส์  และเครื่องมือทำแผลหนึ่งหรือสองชุด มีดประจำตัว    และของจุกจิกอีกเล็กน้อย เช่น เข็มทิศ  ไม้ขีดไฟ  ที่กรองน้ำ  ยาสูบ  เกรียง  บรั่นดีหนึ่งขวด  และเสื้อผ้าที่เราสวมใส่               ส่วนสิ่งของที่เหลือรวมทั้งปืนยิงช้างฝากชายชราชาวพื้นเมืองเอาไว้          และเพื่อป้องกันปืนอันมีค่าอัลลันบรรจุลูกกระสุนปืนแล้วขึ้นนกเอาไว้ขู่ว่าถ้าแกแตะต้องปืนมันจะระเบิดกระสุนออกมา          ชายชราไม่รอช้าทดลองทันทีผลปืนระเบิดเปรี้ยงออกไปถูกวัวของแกตายไปตัวหนึ่งและแรงถีบของปืนทำให้แกหงายหลังฟาดพื้น            ทำให้แกตกใจและหวาดกลัวมากรีบให้เอาปืนไปเก็บไว้ใต้หลังคากระท่อม             การเดินทางกำหนดว่าจะเดินทางตอนกลางคืนหยุดพักตอนกลางวัน           คืนแรกประมาณสามทุ่มเมื่อดวงจันทร์ขึ้นทอแสงบนฟ้าพอให้มองเห็นแล้วคณะจึงเริ่มออกเดินทาง            ช่วงแรกประมาณยี่สิบไมล์หาคนพื้นเมืองมาได้สามคนช่วยแบกขวดน้ำขนาดใหญ่บรรจุน้ำได้ขวดละหนึ่งแกลลอนไปด้วยโดยจ่ายค่าจ้างเป็นมีดล่าสัตว์           เช้าวันแรกเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นมาได้ประมาณครึ่งชั่วโมงคณะคืบคลานข้ามเนินทรายแห่งหนึ่งไปได้และพบแผ่นหินยื่นออกไปเป็นที่กำบังจึงพากันไปหลบนอนพักอยู่ใต้แผ่นหิน          บ่ายสามโมงตื่นขึ้นมาพบว่าพวกลูกหาบที่แบกน้ำมาเตรียมตัวเดินทางกลับไม่ยอมเดินทางไปกว่านี้อีกแล้ว             ทั้งคณะจึงบรรจุน้ำลงกระติกของแต่ละคนจนเต็มแล้วปล่อยให้พวกลูกหาบเดินทางกลับ           บ่ายสี่โมงครึ่งออกเดินทางต่อหยุดพักเมื่อตะวันตกดินรอพระจันทร์ขึ้น          เมื่อดวงจันทร์งามขึ้นทอแสงคณะออกเดินทางต่อและหยุดพักเพียงครั้งเดียวตอนตีสอง        เดินย่ำกันมาอย่างเหนื่อยล้าจนพระอาทิตย์ขึ้นอีกครั้งทั้งคณะก็หมดเรี่ยวแรงนอนหลับไปบนพื้นทราย            ประมาณเจ็ดนาฬิกาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพื่อเรียนรู้ประสพการณ์ว่าคนเราจะรู้สึกอย่างใดเวลาที่เป็นเนื้ออยู่บนตะแกรงย่าง                แสงอาทิตย์ที่แผดจ้าดูเหมือนจะเผาผลาญเลือดจนแห้งหมดไปทั้งกาย                   มันช่างร้อนจริง ๆ ไม่มีสิ่งกำบังใด ๆ ให้เห็นเลย      มองไปรอบ ๆ ตัวไม่มีก้อนหินไม่มีต้นไม้    ไม่มีอะไรเลยนอกจากแสงแผดจ้าสุดสายตา       อากาศที่ร้อนจัดเต้นพริ้วตัวระริกอยู่เหนือพื้นทรายเหมือนกับเปลวไฟที่เต้นอยู่เหนือเตาไฟที่ลุกแดง               ไม่มีที่ให้หลบแสงแดดอันร้อนแรงที่ทวีความร้อนยิ่งขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป          กัปตันกู๊ดเสนอให้ขุดหลุมแล้วลงไปนอนหลบแดดโดยเอาพวกพืชทะเลทรายที่พอจะหาได้คลุมตัวเอาไว้         ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ทั้งคณะจึงช่วยกันขุดหลุมใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงขุดคุ้ยพื้นเป็นหลุมยาวสิบฟุตกว้างสิบสองฟุตลึกสองฟุต       แล้วช่วยกันตัดต้นพืชทะเลทรายด้วยมีดล่าสัตว์มาจำนวนหนึ่งคลานเข้าไปนอนในหลุมแล้วลากต้นพืชคลุมไว้จนทั่ว      ยกเว้นเว๊นต์วูเย็ลซึ่งเป็นชาวฮ๊อตเต๊นท็อตความร้อนไม่มีผลต่อเขา      หลุมนี้จึงช่วยให้มีที่กำบังจากแสงที่แผดเผาของดวงอาทิตย์         แต่ในหลุมก็ร้อนอบอ้าวสุดประมาณทุกคนนอนหอบหายใจและต้องคอยดื่มน้ำตลอดเวลาไม่ให้ริมฝีปากแห้ง               ประมาณบ่ายสามโมงทั้งคณะก็หมดความอดทนคิดว่าน่าจะเดินไปเรื่อย ๆ จนตายดีกว่าค่อย ๆ ตายจากความร้อนและความกระหายอยู่ในหลุมมรณะแห่งนี้            ตลอดช่วงบ่ายทั้งคณะคืบคลานไปอย่างเชื่องช้าและเจ็บปวดตลอดทาง      ได้ระยะทางหยาบ ๆ ประมาณหนึ่งไมล์ครึ่งต่อชั่วโมง      เมื่อดวงอาทิตย์ตกดินจึงพักอีกครั้งหนึ่ง     รอให้พระจันทร์ขึ้นก่อน     และหลังจากดื่มน้ำเพียงเล็กน้อยนอนพักกันสักครู่         ภายใต้แสงจันทร์คณะออกเดินกันต่อ      รู้สึกหมดกำลังใกล้จะตายและเจ็บปวดทรมานจากความกระหายและผื่นคันจากความร้อน                ในที่สุดประมาณตีสองหมดเรี่ยวแรงทั้งกายและใจ     จึงมาถึงตีนเนินประหลาดหรือเนินทราย    ซึ่งครั้งแรกที่เห็นมองดูคล้ายกับจอมปลวกยักษ์สูงประมาณหนึ่งร้อยฟุตและมีฐานกว้างกินเนื้อที่เกือบสองเอเคอร์        คณะจึงหยุดพักที่นี่ล้มตัวลงนอน             และก่อนที่อัลลันจะเคลิ้มหลับได้ยินเสียงอัมโบปาพูดกับตัวเองเป็นภาษาซูลูว่า “ ถ้าเราหาน้ำไม่พบเราทั้งหมดจะตายก่อนดวงจันทร์จะขึ้นในวันพรุ่งนี้”   จากคุณ : Sv - [ 18 ต.ค. 47 10:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ ๖  น้ำ          อัลลันนอนหลับไปสองชั่วโมงตื่นขึ้นมาตอนตีสี่ด้วยความกระหายน้ำ         ลุกขึ้นนั่งแต่ลืมตาไม่ขึ้นอ้าปากไม่ได้เพราะหนังตาและริมฝีปากเชื่อมติดกันเหมือนกับทากาวเอาไว้ต้องใช้มือถูอยู่สักพักจึงลืมตาขึ้นได้             อรุณจะรุ่งในไม่ช้าความทรมาณจากแสงแผดกล้าของดวงอาทิตย์จะเริ่มขึ้นอีกในไม่ช้า           สักครู่ต่อมาทั้งคณะก็ตื่นขึ้นต่างลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตากันอยู่สักพักกว่าจะลืมตาขึ้นมาได้           แต่ก็ต้องมานั่งมองหน้ากันเองอย่างว่างเปล่าเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี            ถ้าเชื่อตามแผนที่บริเวณแถวนั้นจะต้องมีน้ำ             ท้องฟ้าสว่างขึ้นทุกทีมองไปรอบตัวไม่มีวี่แววว่าจะพบน้ำ           เว๊นต์วูเย็ล ลุกขึ้นเดินท่อม ๆ ไปตามองพื้นและร้องขึ้นว่าเขาเห็นรอยเท้าสัตว์          ความหวังค่อยมีขึ้นมาบ้างมีรอยเท้าสัตว์แถวนั้นแสดงว่าต้องมีแหล่งน้ำ           เมื่อท้องฟ้าสว่างเต็มที่แล้วทุกคนเดินสำรวจเพื่อหาน้ำ        เดินไปรอบเนินมองไปจนสุดสายตาไม่พบน้ำเลยสักหยด          เว๊นต์วูเย็ล ยืนยันอีกว่าเขาได้กลิ่นน้ำ          เซอร์เฮนรี่จึงให้ขึ้นไปดูบนเนิน        เมื่ออัมโบปาเดินนำหน้าขึ้นไปร้องบอกมาด้วยความยินดีว่ามีบ่อน้ำอยู่เกือบถึงยอดเนิน           วันนั้นทั้งคณะพักผ่อนหลบแสงแดดอยู่ที่ร่มเงาของขอบบ่อน้ำ            ออกเดินทางอีกครั้งตอนกลางคืน          เช้าวันต่อมาพวกเขาโชคดีพบรังมดขนาดใหญ่จึงอาศัยร่มเงาหลบแสงจากดวงอาทิตย์            จนใกล้เย็นพวกเขาออกเดินทางกันต่อเช้าวันรุ่งขึ้นทั้งคณะก็มาถึงเนินล่างสุดของทรวงอกเบื้องซ้ายของพระนางชีบา        น้ำหมดลงพอดีทั้งคณะต้องอดทนกับความกระหายน้ำอีกครั้ง           มองไปรอบข้างมีแต่หินที่เกิดจากลาวาของภูเขาไฟไม่มีแหล่งน้ำ            ความหวังที่จะได้น้ำอยู่ที่แนวหิมะปกคลุมยอดเขาอยู่เบื้องบน            ทั้งคณะปีนป่ายขึ้นไปจนประมาณห้าโมงเช้าพบที่ราบเล็ก ๆ มีต้นแตงโมป่าขึ้นอยู่เต็มมีผลแก่จัดอยู่มากมายจึงได้ผลแตงโมป่ากินแทนอาหารและน้ำ            และยังโชคดีมีนกขนาดใหญ่ฝูงหนึ่งบินผ่านมา           อัลลันยิงร่วงลงมาตัวหนึ่งใช้เถาแตงโมแห้งเป็นเชื้อเพลิงปิ้งนกจนสุกแล้วแบ่งกันกินจนเหลือแค่จะงอยปากกับกระดูก                  คืนนั้นพวกเขาออกเดินทางต่อภายใต้แสงจันทร์หอบหิ้วเอาแตงโมไปด้วย              จนรุ่งเช้าพวกเขาพบว่ามีแตงโมขึ้นอยู่มากมายหมดความกังวลใจเรื่องน้ำไปได้          เมื่อยิ่งขึ้นมาสูงการปีนป่ายขึ้นไปลำบากมากทำให้เดินทางได้อย่างล่าช้า       และภายในคืนนั้นอาหารแห้งชิ้นสุดท้ายก็หมดไป          ทำให้พวกเขาเริ่มกังวลใจถึงการอดอาหาร            การเดินทางในอีกสามวันต่อมาอัลลันเขียนบันทึกเอาไว้ว่า                      วันที่ 21 พฦษภาคม   เริ่มเดินทางเวลา 11 นาฬิกา      พบว่าบรรยากาศเย็นสบายพอที่จะเดินทางเวลากลางวัน     เราหิ้วแตงโมไปด้วย     ปีนป่ายขึ้นไปทั้งวัน      แต่ไม่พบแตงโมอีกเลย       เห็นได้ชัดว่าพ้นออกมาจากถิ่นของมันแล้ว   ไม่มีสัตว์ให้ล่า      หยุดพักตอนกลางคืนเมื่อดวงอาทิตย์ตกดิน       ไม่มีอาหารกินมาหลายชั่วโมงแล้ว   ทรมานมากตอนกลางคืนจากความหนาว วันที่ 22  เริ่มเดินทางตอนพระอาทิตย์ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง     รู้สึกวิงเวียนและอ่อนเปลี้ย      ทั้งวันเดินทางได้แค่ห้าไมล์      พบหย่อมหิมะบ้างเรากินเข้าไปแต่ไม่มีประโยชน์       ตั้งแคมป์พักตอนกลางคืนแถวริมขอบพื้นที่ราบกว้างขนาดใหญ่     หนาวจัดมาก    ดื่มบรั่นดีคนละหน่อย     นอนเบียดชิดกัน      ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้       ถึงตอนนี้ทรมานอย่างหนักจากความหิวและเหนื่อยอ่อน      คิดอยู่ว่าเว๊นต์วูเย็ลอาจเสียชีวิตในตอนกลางคืน “ วันที่ 23  ตะเกียกตะกายออกเดินทางอีกครั้งหลังจากพระอาทิตย์ขึ้นเต็มที่แล้ว      แขนขาอ่อนล้าลงเล็กน้อย     ขณะนี้พวกเราอยู่ในสภาพอันตรายสุดขีด      และข้าพเจ้ากลัวว่าถ้าเรายังหาอาหารไม่ได้วันนี้จะเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของพวกเรา     แต่ยังมีบรั่นดีเหลืออีกเล็กน้อย  กัปตันกู๊ด  เซอร์เฮนรี่    และอัมโบปา   อดทนได้อย่างน่าพิศวง    สำหรับเว๊นต์วูเย็ลเขาอยู่ในสภาพย่ำแย่มาก     เหมือนกับชาวฮ๊อตเต๊นท็อตส่วนมากเขาทนกับความหนาวเย็นไม่ไหว     เจ็บปวดจากความหิวยังไม่เลวเท่าใดนัก    แค่กระเพาะตายด้านจนหมดความรู้สึก       ขณะนี้เรามาอยู่ตรงระดับแนวเทือกเขาที่สูงชัน     หรือกำแพงของลาวาซึ่งเชื่อมต่อทรวงอกทั้งสองข้าง      และทิวทัศน์ช่างสวยงามเหลือเกิน       เบื้องหลังเราทะเลทรายร้อนจัดทอดตัวไปจนสุดขอบฟ้า   และเบื้องหน้าเราทอดตัวขึ้นไปหลายไมล์หิมะเรียบแข็งตัวปกคลุมไปทั่วพอกพูนหนาขึ้นทีละน้อยจนถึงยอด    จากศูนย์กลางของหัวนมหรือยอดเขาปรากฏให้เห็นเป็นเส้นรายรอบยาวหลายไมล์     สูงทะยานขึ้นไปประมาณสี่พันฟุตสู่ท้องฟ้า     ไม่มีสิ่งมีชีวิตปรากฏให้เห็นเลย     พระเจ้าช่วยพวกเราด้วย      ข้าพเจ้ากลัวว่าวาระสุดท้ายของพวกเราได้มาถึงแล้ว                            ตลอดวันนั้นเราไต่ขึ้นไปอย่างเชื่องช้าตามแนวลาดของหิมะ     ลงนอนเป็นบางครั้งเพื่อหยุดพัก     ทีมประหลาดผอมโซตามสภาพที่มองเห็นแบกลากสัมภาระเท่าที่มี      พวกเราลากขาอันเหนื่อยล้าของเราย่ำไปบนพื้นขาวกระจ่างบาดตา     จ้องมองไปรอบตัวเราด้วยแววตาของความหิว      แทบจะไม่มีประโยชน์ที่จะไปจ้องมองหาเพราะเราไม่เห็นสิ่งใดที่จะกินได้เลย     วันนั้นเราเดินทางได้ไม่เกินเจ็ดไมล์          ก่อนที่ตะวันจะตกดินพวกเรามาถึงใต้ฐานนมด้านซ้ายของทรวงอกพระนางชีบา                อีกสิบนาทีต่อมาเราเดินย่ำกันมาอย่างเงียบ ๆ    ในทันใด อัมโบปา ชี้มือร้องบอกว่าเขาเห็นถ้ำ          เรารีบรุดตรงไปยังจุดนั้น     และเห็นอย่างแน่ชัดว่าโพลงนั้นคือปากถ้ำ     ไม่เป็นที่สงสัยว่าเป็นถ้ำเดียวกันกับที่ท่าน ดา ซิลเวสตรา เขียนเอาไว้    เราไม่รอช้าเพียงชั่วขณะที่พวกเราไปถึงบริเวณปากถ้ำ     พระอาทิตย์ตกลับดวงไปอย่างรวดเร็ว    ทิ้งโลกภายนอกเกือบจะมืด      พื้นที่บริเวณนี้จึงมีเพียงบรรยากาศมืดสลัวน้อย ๆ ของยามสนธยา      ดังนั้นเราคืบคลานเข้าไปในถ้ำซึ่งไม่ใหญ่มากนัก    เบียดตัวรวมกันอยู่เป็นกลุ่มเพื่อความอบอุ่น    กลืนบรั่นดีที่ยังมีเหลืออยู่ได้เพียงแค่คนละอึก     และพยายามลืมความยากลำบากอย่างสาหัสของพวกเราด้วยการนอนหลับ      แต่ความหนาวเย็นรุนแรงมากเกินกว่าที่จะหลับลงได้       บางครั้งพวกเราคนหนึ่งฟุบโงกหลับไปด้วยความยากลำบากเพียงชั่วประเดี๋ยวเดียวแต่พวกเราก็หลับได้ไม่นาน               ในเวลาไม่นานนักก่อนอรุณจะรุ่งอัลลันได้ยินเสียงของชาวฮ๊อตเต๊นท็อต เว๊นต์วูเย็ล       ผู้ซึ่งฟันเขาสั่นกระทบกันตลอดทั้งคืนคล้ายกับเครื่องประกอบเสียงดนตรี      ส่งเสียงหายใจดังลึก      แล้วฟันของเขาหยุดกระทบกัน   หลังของเขาพิงอยู่กับตัวของอัลลันมันเย็นขึ้นและเย็นขึ้นจนกระทั่งในที่สุดรู้สึกเหมือนกับน้ำแข็ง                                  ในที่สุดดวงอาทิตย์เจิดจ้าโผล่ขึ้นมาเหนือแนวกำแพงของลาวาจับจ้องอยู่เหนือร่างที่หนาวเย็นจนแข็งไปแล้วครึ่งหนึ่งของพวกเรา      และเช่นเดียวกันอยู่เหนือร่างของเว๊นต์วูเย็ล นั่งอยู่ที่นั่นท่ามกลางพวกเรา แข็งตาย      เขาตายเมื่อตอนที่อัลลันได้ยินเสียงเขาหายใจดังลึกและถึงตอนนี้ร่างของเขาเย็นแข็งจนเกือบเป็นท่อนไม้             ตกใจสุดขีดลากตัวออกมาจากซากศพ         ในเวลานี้แสงอาทิตย์สาดส่องลำแสงตรงมายังปากถ้ำ      ทันใดนั้นอัลลันได้ยินเสียงร้องด้วยความกลัวจากใครบางคนจึงหันไปดู             และนี่คือสิ่งที่อัลลันได้เห็น      นั่งอยู่สุดปลายถ้ำ      ไม่ไกลเกินกว่ายี่สิบฟุต      มีอีกร่างหนึ่ง หัวห้อยพับอยู่บนอก    แขนยาวห้อยอยู่ข้างกาย       และได้เห็นว่านี่ก็เช่นเดียวกันเป็นร่างของคนตาย   และยิ่งกว่านั้น  เป็นร่างของคนผิวขาว             ภาพที่ปรากฏต่อสายตาทำให้ทุกคนขวัญผวาอย่างหนัก         ทุกคนวิ่งหนีออกมาจากถ้ำเร็วที่สุดเท่าที่แขนขาอันเกือบจะแข็งยอมให้ทำได้ จากคุณ : Sv - [ 19 ต.ค. 47 12:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ ๗  ถนนพระศุลี         เมื่อวิ่งหนีออกมาจากถ้ำแล้วจึงได้สติ           นั่งอยู่ด้วยกันมาทั้งคืนแล้วจะหวาดกลัวไปทำไม          และเซอร์เฮนรี่สงสัยว่าอาจจะเป็นน้องชายของเขา            พากันกลับเข้าไปดูใหม่เห็นเป็นร่างของชายร่างสูงวัยกลางคน    ผมสีเทา    และหนวดดำยาว      ผิวหนังเป็นสีเหลืองจัดรัดตึงแน่นบนกระดูก           เป็นร่างของโฮเซ่ ดา ซิลเวสตรา  ที่ตายไปสามร้อยปีเจ้าของแผนที่และบันทึกการเดินทางที่อัลลันใช้นำทางมา             เมื่อโล่งใจว่าไม่ใช่ร่างของน้องชายแล้วเซอร์เฮนรี่ จึงยกร่างที่ตายแล้วของชาวฮ๊อตเต๊นท็อต เว๊นต์วูเย็ล    มาวางลงใกล้กับร่างของท่านผู้เฒ่าเป็นเพื่อนกัน               ออกเดินทางกันต่อไปเป็นระยะทางครึ่งไมล์พ้นแนวหิมะ เป็นกลุ่มต้นหญ้ามีลำธารไหลผ่านและกวางฝูงหนึ่งนอนพักผ่อนอยู่            โดยที่ไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้เพราะไม่มีที่กำบัง            อัลลันจึงเสี่ยงยิงจากระยะไกลพร้อมกันทั้งสามคนให้อัมโบปาเป็นคนให้สัญญาณ        สิ้นเสียงปืนจากการให้สัญญาณของอัมโบปากวางตัวหนึ่งโดนกระสุนปืนตายคาที่         เป็นโชคดีของคณะที่จะมีอาหารกิน        แต่ไม่มีเชื้อเพลิงให้ก่อไฟจึงต้องพากันกินเนื้อกวางดิบ                    กินอาหารพักผ่อนจนเรี่ยวแรงฟื้นกลับมาแล้ว           จึงพากันมองหาถนนพระศุลีที่ระบุอยู่ในแผนที่          มองหาไม่นานก็พบแนวถนนอยู่หลังแนวไม้ไกลออกไป         ทั้งคณะเดินเป็นระยะทางหนึ่งไมล์หรือมากกว่านั้นเดินตัดข้ามก้อนหินและกองหิมะ         เมื่อขึ้นมาถึงยอดของเนินเล็ก ๆ จึงพบว่ามายืนอยู่บนถนน      มันเป็นถนนสวยงามปูพื้นด้วยหินกว้างอย่างน้อยห้าสิบฟุต          ได้รับการดูแลอย่างดีไม่มีต้นหญ้าหรือวัชพืชขึ้นอยู่บนถนนตามแนวแผ่นหินเลย           หัวถนนมาจากไหนหาไม่พบเพราะห่างไปประมาณหนึ่งร้อยก้าวมีก้อนหินก้อนใหญ่และกองหิมะปกคลุมไปทั่ว          สันนิษฐานว่าถนนนี้ตัดข้ามทะเลทรายมาและถูกทรายกลบไปหมดแล้ว        ส่วนที่ตัดข้ามภูเขาอีกด้านหนึ่งถูกกลบไปจากการระเบิดของภูเขาไฟ           ทั้งคณะเดินไปตามถนนที่ตัดลัดเลาะคดเคี้ยวไปตามแนวเขาต่ำลงไปสู่พื้นราบ          มาถึงที่แห่งหนึ่งเป็นหุบเหวกว้างสามร้อยฟุตและลึกอย่างน้อยหนึ่งร้อยฟุต         ที่แห่งนี้ปรากฏว่าถูกถมด้วยแท่งหินขนาดใหญ่ตัดมาจากหินภูเขา         เจาะเป็นช่องโค้งตรงส่วนล่างให้น้ำไหลผ่าน     ด้านบนเป็นถนนผ่านไปอย่างสวยงาม        และอีกแห่งหนึ่งตัดเป็นรูปซิกแซ้กจากด้านข้างของหน้าผาลึกห้าร้อยฟุต       และแห่งที่สามเจาะเป็นอุโมงค์ผ่านพื้นของสันเขาที่ขวางอยู่เป็นช่องกว้างมากกว่าสามสิบหลา         ผนังของอุโมงค์ปกคลุมด้วยภาพแกะสลักแบบโบราณ      ทั้งหมดเป็นภาพผู้ชายขับรถศึกโบราณ       มีภาพหนึ่งสวยงามเป็นพิเศษแสดงฉากสนามรบอย่างกว้างขวางพร้อมด้วยขบวนเชลยเดินออกไปในระยะไกลจากสายตา ประมาณเที่ยงวันพวกเขาลงมาถึงเขตของภูเขาที่เริ่มมีต้นไม้ปรากฏให้เห็น       ตัวถนนตัดคดเคี้ยวไปตามหมู่ต้นไม้ใหญ่            ที่แห่งหนึ่งพวกเขาได้ยินเสียงน้ำไหลจากลำธารอยู่ใกล้ ๆ จึงพากันหยุดพักเดินลงไปจากถนนไปพักยังริมน้ำ          ก่อกองไฟเอาเนื้อกวางออกมาย่างกินจนอิ่มแล้วต่างพากันพักผ่อน          กัปตันกู๊ดซึ่งเป็นคนพิถีพิถันกับการแต่งตัวอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายเสร็จแล้วสวมแต่เสื้อส่วนกางเกงยังพับกองเอาไว้ข้างตัว          หันไปทำความสะอาดรองเท้าบู๊ทโดยใช้ก้อนไขมันที่ตัดเอามาจากกวางเช็ดรองเท้าจนเป็นมัน           เสร็จแล้วเขาจึงหันมาสนใจกับหนวดเคราที่ขึ้นรกมาหลายวัน         เอาก้อนไขมันไปล้างน้ำแล้วเอามาถูที่หน้าแทนครีมโกนหนวด        เมื่อเขาโกนไปได้ครึ่งซีกหน้า            ในทันใดมีมีดขว้างเฉียดหัวของเขาไปปักอยู่ที่ต้นไม้          ด้วยความตกใจเมื่อเขาหันกลับมาดูจึงพบว่ามีคนพื้นเมืองกลุ่มหนึ่งล้อมพวกเขาอยู่         พวกนั้นมีร่างสูงมากและผิวกายสีทองแดง      บางคนมีขนนกใหญ่สีดำประดับอยู่บนหัวและสวมเสื้อคลุมสั้นทำจากหนังเสือดาว            คนที่ขว้างมีดใส่กัปตันกู๊ดเป็นเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบเจ็ดปี         ชายสูงอายุท่าทางคล้ายกับทหารก้าวออกมาจากกลุ่ม     แล้วจับชายหนุ่มที่แขนพูดอะไรบางอย่างกับเขา      แล้วเดินมาหา          อัลลันกล่าวคำทักทายเป็นภาษาซูลู          คนพื้นเมืองเข้าใจตอบกลับมาเป็นภาษาซูลูแต่สำเนียงแปลกออกไป          สอบถามว่าพวกเขาเป็นใครมาจากไหน           อัลลันตอบว่าเป็นคนต่างถิ่นมาอย่างสันติเดินทางข้ามภูเขามา          เจ้าโกหกคนต่างถิ่นข้ามเขามาไม่ได้ที่นั่นมีแต่ความตาย        แต่ไม่ว่าเจ้าจะโกหกว่าอย่างไร      ถ้าเจ้าเป็นคนต่างถิ่นเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี     เพราะไม่มีคนต่างถิ่นอยู่ได้ในดินแดนของชาวกุกัวนา    มันเป็นกฎของกษัตริย์   เตรียมตัวตายได้แล้วเป็นคำพูดของชาวพื้นเมืองอาวุโส             ขณะนั้นกัปตันกู๊ดสอบถามอัลลันว่าพวกคนพื้นเมืองพูดว่าอะไร           อัลลันตอบว่าพวกนั้นกำลังจะฆ่าเรา           ทำให้กัปตันกู๊ดตื่นเต้นมากและตามนิสัยของเขาเวลาตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูก       เขาเอามือจับฟันปลอมส่วนบนดึงออกมาแล้วปล่อยให้กลับเข้าที่ยังปากของเขาอย่างรวดเร็ว     มันเป็นการพลิกผันโชคชะตาไปทันที       กลุ่มชาวกุกัวนาผู้หยิ่งผยองเปล่งเสียงร้องออกมาพร้อมกันอย่างตื่นตระหนก          อัลลันจึงฉวยโอกาสข่มขู่พวกชาวพื้นเมืองใช้ปืนแสดงอำนาจยิงกวางที่บังเอิญมายืนบนก้อนหินไม่ไกลนักจนตายแล้วถามชาวกุกัวนาว่าใครอยากจะทดลองอำนาจวิเศษของปืนบ้าง          ไม่มีใครกล้าทดลองชายอาวุโสจึงกล่าวว่าให้ไปพบกษัตริย์ดีกว่า       จากนั้นชายอาวุโสแนะนำตัวว่า         ข้าคือ อินฟาดูส บุตรของคาฟา       ผู้เคยเป็นกษัตริย์ของชาวกุกัวนา    เจ้าหนุ่มนี้คือ สครักกา  บุตรของ ทวาลา    จอมราชันทวาลา สามีของภรรยาหนึ่งพันคน     หัวหน้าและเจ้าสูงสุดของชาวกุกัวนา     ผู้ดูแลรักษาถนนที่ยิ่งใหญ่     ผู้เป็นที่น่าเกรงขามของเหล่าศัตรู     ศิษย์ของผู้มีมนต์มายาดำ     ผู้นำของนักรบนับหมื่น   ทวาลา  ผู้มีตาข้างเดียว    ผู้มีกายดำสนิท     ผู้มีความร้ายกาจสุดประมาณ          อัลลันจึงบอกให้พาพวกเขาไปพบกับกษัตริย์ทวาลา            เมื่ออินฟาดูส สั่งให้พวกที่ติดตามมาด้วยช่วยแบกสัมภาระของชาวคณะรวมทั้งกางเกงของกัปตันกู๊ดเอาไปด้วย            ทำให้กัปตันกู๊ดโวยวายพยายามจะเอากางเกงกลับมาใส่แต่ไม่ได้รับการยินยอมจากอินฟาดูส         กล่าวว่าถ้าท่านผู้ยิ่งใหญ่จะปกปิดขาขาวอันสวยงาม ( ถึงแม้ว่าผิวของเขาจะคล้ำแต่กัปตันกู๊ดเป็นคนผิวขาว ) จากสายตาผู้รับใช้ของเขา       พวกเราต้องขัดใจท่านผู้ยิ่งใหญ่ว่าท่านต้องปล่อยให้เป็นอยู่อย่างนี้       เซอร์เฮนรี่จึงต้องปลอบกัปตันกู๊ดว่านับจากนี้ไปเขาจะต้องปรากฏกายด้วยเสื้อเชิ้ตสักหลาด     รองเท้าบูทหนึ่งคู่     แว่นตา      และขนบนใบหน้าเพียงข้างเดียวอีกข้างไม่มี        ถ้าคุณเปลี่ยนแปลงอะไรไปสักอย่างคนพวกนี้จะคิดว่าเราเป็นพวกหลอกลวง          กัปตันกู๊ดจึงต้องยอมเดินทางสู่ดินแดนของชาวกุกัวนาด้วยใบหน้าและกายแต่งกายประหลาด           และขาขาวสวยของกัปตันกู๊ดก็เป็นที่ชื่นชอบของชาวกุกัวนาเป็นอย่างมาก จากคุณ : Sv - [ 20 ต.ค. 47 14:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ ๘  เข้าสู่ดินแดนกุกัวนา          ตลอดการเดินทางในช่วงบ่าย อินฟาดูส และ สครักกา เดินไปกับคณะของอัลลัน        เป็นโอกาสให้อัลลันได้พูดคุยกับอินฟาดูส           เมื่อสอบถามว่าใครสร้างถนนนี้ขึ้นมาอินฟาดูสตอบว่า      มันถูกสร้างมา    เก่าแก่นานมากแล้ว    ไม่รู้ว่าอย่างไรและเมื่อใด       แม้แต่แม่หญิงผู้รอบรู้ กากูล ผู้ซึ่งอยู่มานานหลายชั่วอายุคนแล้ว      พวกเราอายุไม่มากพอที่จะจำได้ว่ามันสร้างมาอย่างไร      ตอนนี้ ไม่มีใครสร้างถนนอีกแล้ว       แต่กษัตริย์ไม่ยอมให้มีหญ้าขึ้นบนถนน         และกล่าวว่าบรรพบุรุษของพวกเขาอพยพลงมาจากทางตอนเหนือมาพบดินแดนอุดมสมบูรณ์และไม่สามารถไปได้ไกลกว่านี้เนื่องจากมีภูเขาโอบล้อมอยู่ไกลออกไปเป็นทะเลทรายพวกเขาจึงตั้งรกรากอยู่ที่นี่              อัลลันถามต่อไปเมื่อดินแดนแห่งนี้ถูกปิดล้อมย่อมไม่มีผู้รุกรานพวกเขามีทหารไว้ทำไม           อินฟาดูสตอบว่าทางตอนเหนือเป็นดินแดนเปิดกว้าง        หลาย ๆ ครั้งมีนักรบมารุกราน        แต่พวกเขาต่อสู้ปราบผู้รุกรานจนราบคาบไปหมด          อัลลันจึงว่าถ้าอย่างนั้นพวกนักรบก็ไม่ได้ต่อสู้กับใครอีกแล้ว            อินฟาดูสบอกว่ามีสงครามเกิดขึ้นอีกครั้ง      ภายหลังจากทำลายชนพวกที่มารุกรานเรา       แต่เป็นสงครามกลางเมือง      ฆ่าฟันกันเอง                     อินฟาดูสเล่าเหตุแห่งสงครามว่า       กษัตริย์ เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา     มีน้องชายเกิดเวลาเดียวกันและจากมารดาเดียวกัน    ไม่ใช่ประเพณีของเราที่จะปล่อยให้ลูกฝาแฝดมีชีวิตอยู่      ผู้อ่อนแอกว่าต้องตาย       แต่มารดาของกษัตริย์ซ่อนเด็กที่อ่อนแอกว่าซึ่งเกิดภายหลังเสีย      ด้วยหัวใจที่รักใคร่อย่างท่วมท้นของเธอ       และเด็กคนนั้นคือ ทวาลาจอมราชัน    และข้าเป็นน้องชายของเขา    เกิดจากภรรยาอื่น       กษัตริย์ คาฟา  บิดาของพวกเรา     เสียชีวิตเมื่อพวกเราเริ่มวัยหนุ่ม       และพี่ชายของข้า อีโมตู ขึ้นเป็นกษัตริย์แทน       และเพื่อการสืบทอดตำแหน่งจึงมีบุตรชายหนึ่งคนจากภรรยาหลวง  ชื่ออิกโนสี   เมื่อเด็กอายุได้สามขวบ      เกิดสงครามครั้งใหญ่ไม่สามารถเพาะปลูกและเก็บเกี่ยวได้       ความอดอยากครอบคลุมไปทั่วดินแดน     ผู้คนพร่ำบ่นเพราะความอดอยากหิวโหย     มองไปรอบตัวเหมือนสิงโตอดโซมองหาเหยื่อสำหรับฉีกทึ้ง       ดังนั้นเมื่อ กากูล  แม่หญิงผู้รอบรู้ และร้ายกาจ  ผู้ไม่มีวันตาย     ป่าวประกาศต่อฝูงชน     “ กษัตริย์อีโมตู ไม่ใช่กษัตริย์”     และในขณะนั้น อีโมตู ป่วยจากบาดแผล     นอนอยู่ในกระท่อมของเขาไม่สามารถไปไหนได้        กากูล เข้าไปยังกระท่อมพร้อมเปิดเผยตัว ทวาลา    ลูกพี่ลูกน้องของข้า      และน้องฝาแฝดของกษัตริย์      ซึ่งหล่อนซ่อนเอาไว้ตั้งแต่เขาเกิดมาในถ้ำและภูเขา      แล้วปลดผ้าเตี่ยวออกจากลำตัวของเขา         ให้ประชาชนชาวกุกัวนาได้เห็นเครื่องหมายงูศักดิ์สิทธิ์พันอยู่กลางลำตัวของเขา        ที่ซึ่งบุตรชายคนโตของกษัตริย์ถูกทำเครื่องหมายไว้ตอนแรกเกิด       แล้วแผดเสียงดัง      จงดู    กษัตริย์ของพวกเจ้าผู้ซึ่งข้าได้ปกป้องรักษาไว้ให้พวกเจ้าจนถึงวันนี้         ในตอนนี้ฝูงชนที่บ้าคลั่งเพราะความหิว     พร้อมกับสูญเสียเหตุผลและการรับรู้ความจริง      พากันตะโกนขึ้น  กษัตริย์  !  กษัตริย์ !    แต่ข้ารู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น     เพราะ อีโมตู พี่ชายข้าเป็นพี่คนโตของฝาแฝด     และเป็นกษัตริย์ที่ถูกต้องของพวกเรา      ดังนั้นท่ามกลางความสับสนอลหม่านจนถึงจุดสูงสุด อีโมตู กษัตริย์     ถึงแม้ว่าเขาจะป่วยหนักคืบคลานออกมาจากกระท่อมเกาะแขนภรรยาของเขาเอาไว้     และติดตามมาด้วยเด็กน้อยบุตรชายของเขา อิกโนสี       ทวาลา น้องของเขา เกิดมาจากมารดาเดียวกัน   และชั่วโมงเดียวกัน     วิ่งมาหาเขาจิกที่ผมแทงทะลุหัวใจด้วยมีด     และประชาชนที่มีจิตใจโลเลพร้อมให้ความสักการะกษัตริย์ใหม่     พากันตบมือร้องตะโกน    ทวาลา คือ กษัตริย์        เมื่อเห็นท่านประมุขตายแล้ว    ราชินีคว้าตัวเด็กน้อยพร้อมกับร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป       สองวันหลังจากนั้นหล่อนกลับมายังหมู่บ้านด้วยความหิวโหยอย่างหนัก       แต่ไม่มีผู้ใดยอมให้น้ำหรืออาหาร     เพราะตอนนั้นกษัตริย์ผู้เป็นสามีของเธอตายแล้วและทุกคนรังเกียจผู้เคราะห์ร้ายอัปมงคล       แต่ในยามราตรีเด็กน้อย     เด็กผู้หญิงคลานออกมานำข้าวโพดมาให้เธอกิน     เธออวยพรให้เด็กน้อย     แล้วออกเดินมุ่งหน้าสู่ภูเขากับลูกชายของเธอก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นอีกครั้งหนึ่ง      และที่นั่นเธอต้องตายแน่นอน      เพราะไม่มีใครพบเธอตั้งแต่วันนั้นหรือแม้แต่ลูกชายของเธอ อิกโนสี         ถึงตอนนั้น อินฟาดูชี้ไปยังหมู่กระท่อมมากมายมีรั้วล้อมรอบ    และโอบล้อมโดยรอบด้วยคูน้ำขนาดใหญ่      เรียงรายอยู่บนที่ราบเบื้องล่างเรา      นั่นคือหมู่บ้านที่ภรรยาของ อีโมตู ถูกพบเห็นเป็นครั้งสุดท้ายกับเด็กน้อย อิกโนสี      ที่นั้นเราจะพักนอนคืนนี้              เมื่อมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน        จากการที่อินฟาดูสให้คนส่งข่าวมาแจ้งเตือนให้ชาวหมู่บ้านทราบถึงการมาของเขากับอาคันตุกะต่างถิ่น           นักรบประจำหมู่บ้านจึงออกมาตั้งแถวต้อนรับ         เป็นโอกาสให้อัลลัน เห็นพวกนักรบชาวกุกัวนาอย่างใกล้ชิด         พวกทหารอายุประมาณสี่สิบปี      และไม่มีแม้แต่คนเดียวที่มีความสูงต่ำกว่าหกฟุต     ส่วนมากสูงถึงหกฟุตสามหรือสี่นิ้ว      พวกเขาสวมศีรษะด้วยขนนกสีดำสนิทเหมือนกับของพวกที่นำทางมา       รอบเอวพวกเขาและเช่นเดียวกันที่ใต้เข่าขวาพันรอบเป็นวงด้วยขนโคสีขาว       และในมือข้างซ้ายถือโล่ห์กลมวัดความกว้างได้ประมาณยี่สิบนิ้ว     โล่ห์นี้ประหลาดมาก     โครงสร้างทำจากแผ่นเหล็กตีแผ่ออกจนบางหุ้มจนทั่วด้วยหนังโคขาวเหมือนน้ำนม       อาวุธที่แต่ละคนถือดูธรรมดา      แต่มีประสิทธิ์ภาพสูงสุด       ประกอบด้วยหอกสั้นแต่หนักมากสองคมด้ามทำจากไม้      ใบหอกส่วนที่กว้างที่สุดกว้างประมาณหกนิ้ว      หอกนี้ไม่ได้ใช้สำหรับซัด แต่ใช้สำหรับจ้วงแทงเหมือนกับหอกสังหารของพวกซูลู    ใช้ในระยะประชิดตัว     บาดแผลที่เกิดจากมันน่ากลัวมาก      นอกเหนือจากหอกสังหารทุกคนพกมีดขนาดใหญ่และหนักอีกสามเล่ม        มีดแต่ละเล่มหนักประมาณสองปอนด์       มีดเล่มหนึ่งแขวนไว้กับเข็มขัดทำจากหางวัว     และอีกสองเล่มเอาไว้ข้างหลังโล่ห์กลม     มีดนี้ชาวกุกัวนาเรียกว่า ทอลลา ใช้แทนหอกซัดของชาวซูลู      นักรบชาวกุกัวนาสามารถขว้างมันได้อย่างแม่นยำถึงห้าสิบหลา              เมื่อมาถึงศูนย์กลางของหมู่บ้าน    อินฟาดูสหยุดตรงหน้าประตูกระท่อมหลังใหญ่       ซึ่งมีกระท่อมหลังเล็ก ๆ ล้อมอยู่เป็นวงกลมในระยะพอสมควรแล้วเชิญให้คณะของอัลลันพักที่นี่        คืนนั้นอินฟาดูส พร้อมกับสครักกา มาร่วมกินอาหารกับคณะของอัลลัน         หลังอาหารอัลลันถามว่าจะออกเดินทางเมื่อใด           อินฟาดูสแจ้งให้ทราบว่าได้เตรียมการไว้แล้วว่าจะออกเดินทางในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น        คนส่งข่าวได้เดินทางออกไปแล้วเพื่อแจ้งให้กษัตริย์ทวาลาทราบแล้วถึงการมาของพวกเรา      และปรากฏว่าขณะนี้ทวาลาพำนักอยู่ที่เมืองหลวงชื่อว่าลู      เตรียมตัวสำหรับพิธีฉลองประจำปีซึ่งจะจัดขึ้นเป็นประจำในสัปดาห์แรกของเดือนมิถุนายน          ในพิธีนี้จะเป็นการระดมพลของกองทหารทุกกองนอกจากหน่วยที่จะต้องอยู่ประจำรักษาการณ์        มาพร้อมเพรียงกันเดินแถวสวนสนามต่อหน้ากษัตริย์      และงานประจำปีพิธีการล่าแม่มดครั้งสำคัญ     และงานพิธีต่าง ๆ อีกมายมาย                เราจะออกเดินทางตอนย่ำรุ่ง     และอินฟาดูส ผู้มาร่วมกินอาหารกับพวกเรา      บอกว่าพวกเราจะไปถึงนครลูในตอนมืดของวันที่สองของการเดินทาง        เมื่อเขาแจ้งข่าวกับพวกเราแล้วจึงลากลับไป      และจัดให้มียามเดินตรวจไปมา     พวกเราสามคนล้มตัวลงนอนและหลับสนิทจากความอ่อนเพลีย      ขณะที่คนที่สี่ยังคงนั่งเฝ้าเป็นยามระวังการหักหลังซึ่งอาจเกิดขึ้นได้   จากคุณ : Sv - [ 21 ต.ค. 47 11:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่ ๙  กษัตริย์ทวาลา           อัลลันและคณะโดยการนำของอินฟาดูสใช้เวลาเดินทางสองวันมาตามถนนพระศุลี        ในตอนค่ำของวันที่สองจึงมาถึงนครลู           ขณะที่ดวงอาทิตย์จะตกดินบนเนินสูงก่อนถึงตัวเมืองมองเห็นไกลออกไปประมาณหกสิบไมล์เป็นภูเขาสูงชันสามลูกตั้งเรียงกันเป็นรูปสามเหลี่ยม           อินฟาดูส์เรียกว่า  สามแม่มด   และบอกว่าถนนไปสิ้นสุดที่นั่น            เมื่อเข้าสู่ตัวเมืองอินฟาดูส์พาคณะของอัลลันไปยังกระท่อมที่พักจัดไว้ให้หลังละคน          ไม่ประมาทอัลลันให้เอาเตียงนอนมาพักรวมกัน                          ตอนเช้าเมื่อกินอาหารกันแล้วมีผู้มาส่งข่าวถึงอินฟาดูสแจ้งว่ากษัตริย์พร้อมจะให้เข้าพบได้แล้ว             แต่อัลลันแกล้งถ่วงเวลาไว้ก่อนเพราะรู้ดีว่าการรีบร้อนเข้าพบจนเกินไปจะทำให้ถูกเข้าใจว่ายอมอ่อนน้อมหรือเป็นผู้ที่ต่ำศักดิ์กว่า            จนเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงอัลลันเตรียมของกำนัลให้พร้อมโดยจะนำปืนไรเฟิลของเว็นต์วูเยลไปมอบให้กษัตริย์และพวกลูกปัดให้กับเหล่าภรรยาของกษัตริย์         เมื่อพร้อมแล้วจึงให้อินฟาดูส์นำทางไป             หน้าที่พำนักของกษัตริย์เป็นลานกว้างใหญ่ตอนนี้มีทหารชาวกุกัวนายืนเข้าแถวอยู่จนเต็มลาน               หน้ากระท่อมของกษัตริย์ยังว่างเปล่ามีม้านั่งวางอยู่หลายตัว           อัลลันและคณะนั่งลงตามที่อินฟาดูสส่งสัญญาณบอกส่วนอัมโบปายืนอยู่ข้างหลัง            เสร็จแล้วอินฟาดูสไปยืนอยู่ตรงข้างประตูกระท่อม           สิบกว่านาทีที่นั่งรอมีแต่ความเงียบและสายตาของเหล่านักรบที่จ้องเขม็งมาอย่างขึงขังเป็นการข่มขวัญ           ในที่สุดประตูกระท่อมก็เปิดออก       แล้วร่างสูงใหญ่พร้อมกับเสื้อคลุมหนังเสือสวยงามพาดอยู่บนไหล่ก้าวออกมา      ตามมาด้วยเด็กหนุ่ม สครักกา       และร่างที่ปรากฏต่อสายตาดูเหมือนลิงที่หนังเหี่ยวย่นพันกายด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์       ร่างสูงใหญ่นั่งลงบนม้านั่ง     สครักกาไปยืนอยู่ข้างหลัง       และลิงหนังเหี่ยวย่นคลานสี่ขาไปยังร่มเงาของกระท่อมนั่งขัดสมาธิลงกับพื้น               ครั้นแล้วร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อคลุมออกแล้วลุกขึ้นยืนเบื้องหน้า      ช่างน่ากลัวอย่างแท้จริง      เป็นร่างของชายรูปร่างใหญ่โตหน้าตาน่าเกลียดอย่างที่สุด       ริมฝีปากหนาแบบพวกนิโกร  จมูกแบน   มีลูกนัยน์ตาสีดำเป็นประกายเพียงข้างเดียว     ส่วนอีกข้างมีแค่รูบนใบหน้า       กริยาท่าทางโหดร้ายทารุณ         บนศีรษะขนาดใหญ่สวมเป็นสง่าด้วยขนนกกระจอกเทศสีขาว      ลำตัวสวมเสื้อเกราะเหล็กถักเป็นประกาย      ขณะที่รอบเอวและเข่าข้างขวาประดับประดาตามปกติด้วยขนหางวัวสีขาว      มือขวาถือหอกขนาดใหญ่      รอบลำคอมีทองคำเส้นใหญ่บิดเป็นเกลียว         ติดอยู่บนหน้าผากส่องประกายสลัวจากเพชรเม็ดใหญ่ยังไม่เจียระไน                  ยังคงมีแต่ความเงียบ         ในไม่ช้ากษัตริย์ชูหอกขนาดใหญ่ในมือ        ทันใดนั้นหอกแปดพันเล่มยกชูขึ้นเป็นการตอบรับ       และจากแปดพันลำคอเปล่งเสียงพร้อมกันด้วยคำคารวะผู้สูงศักดิ์ “คูม”  สามครั้งซ้ำกัน     และแต่ละครั้งแผ่นดินสะเทือนจากเสียงที่ดังสนั่นพอจะเปรียบเทียบได้กับเสียงเบาสุดของฟ้าร้อง “จงนอบน้อม ”      หวีดเสียงแหลมเล็กดูเหมือนจะมาจากร่างลิงที่นั่งหลบอยู่ในร่ม     “นี่คือกษัตริย์”              “นี่คือกษัตริย์”      ตะเบ็งเสียงตอบจากแปดพันลำคอ      “จงนอบน้อม    นี่คือกษัตริย์”            จากนั้นมีแต่ความเงียบ          เงียบสงัดจริง ๆ ต่างคนต่างคุมเชิงกันอยู่        ไม่นานนัก   ความเงียบก็ถูกทำลาย      ทหารที่อยู่ทางด้านซ้ายมือคนหนึ่งทำโล่ห์หล่นกระแทกพื้นหิน         กษัตริย์จึงได้โอกาสแสดงอำนาจ         เรียกทหารเคราะห์ร้ายมาเบื้องหน้า         แล้วให้สครักกาแสดงฝีมือการใช้หอกประหารชีวิตทันที          เมื่อร่างทหารเคราะห์ร้ายถูกหามออกไปแล้ว         กษัตริย์จึงกล่าวคำทักทายและสอบถามว่าพวกคนขาวมาจากไหน          อัลลันตอบโต้ไม่ลดละและเมื่อได้โอกาสจึงยิงปืนแสดงอำนาจของปืนสร้างความหวาดกลัวให้แก่กษัตริย์ทวาลาและชาวกุกัวนา        จากนั้นอัลลันมอบปืนให้เป็นของกำนัลแก่กษัตริย์              กษัตริย์รับปืนอย่างระมัดระวัง    แล้ววางลงแทบเท้า     ขณะเดียวกันร่างที่คล้ายลิงหนังเหี่ยวย่นคืบคลานออกมาจากร่มเงาของกระท่อม     มันคืบคลานมาโดยใช้ทั้งมือและเท้าแต่เมื่อมาถึงยังที่นั่งของกษัตริย์มันลุกขึ้นยืนบนเท้าทั้งสองของมัน     เหวี่ยงผ้าคลุมขนสัตว์ออกจากใบหน้า     เผยให้เห็นใบหน้าสุดจะประหลาดน่าขนลุกของมัน      เห็นได้ว่าเป็นใบหน้าของหญิงที่อายุมาก ๆ แล้ว      ใบหน้านั้นหดเล็กลงเหลือไม่โตกว่าเด็กอายุหนึ่งขวบแต่มีรอยเหี่ยวย่นลึกสีเหลืองอยู่มากมาย       ส่วนหนึ่งของรอยเหี่ยวย่นแยกออกเป็นร่องลึกแสดงให้เห็นว่าเป็นปากใต้ลงมาเป็นคางแหลมยื่นออกมา      ไม่มีสิ่งที่พอจะบอกได้ว่าเป็นจมูก     ที่จริงแล้วใบหน้านี้คงจะเป็นหน้าของซากศพตากแห้งถ้าไม่มีดวงตาดำคู่โต     มีประกายโชติช่วงและแววของความชาญฉลาด   วาววับอยู่ใต้ขนคิ้วขาวราวหิมะ   กะโหลกสีหนังเป็นปุ่มยื่นออกมา    โดยเฉพาะส่วนหัวล้านเตียนเกลี้ยงมีสีเหลือง      ขณะที่หนังหัวเหี่ยวย่นเคลื่อนไหวและหดตัวดูคล้ายแม่เบี้ยของงูเห่า               ร่างที่มีใบหน้าสุดแสนจะน่ากลัว    ช่างเป็นใบหน้าที่น่าหวาดกลัวมากจริง ๆ     เพราะว่ากระแสเย็นเฉียบของความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วกายขณะที่จ้องมองมันตัวแข็งไปชั่วขณะ                 ทันใดนั้นมันยื่นอุ้งมือที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกกับเล็บที่ยาวเกือบหนึ่งนิ้ววางลงบนไหล่ของทวาลากษัตริย์       เริ่มต้นพูดด้วยเสียงแหลมเล็กแสบหู            กากูลพูดอย่างมากมายถึงอดีตและอายุขัยอันยืนยาวของมัน            กากูลผุ้รอบรู้มันรู้จักผู้ที่สร้างถนน          ผู้ที่มาขุดหินสีขาวใสหรือเพชรที่ประดับอยู่ที่หน้าผากของกษัตริย์         ผู้ที่สร้างเสื้อเกราะเหล็กถักที่กษัตริย์สวมอยู่         เมื่อกากูลจ้องมาที่อัลลันและคณะ      กากูลรู้ว่าคนขาวมาทำไม        มาตามหาคนหายแต่ว่าไม่พบเพราะคนหายไม่ได้อยู่ที่นี่         เมื่อกากูลจ้องอัมโบปา       มันชี้นิ้วที่มีแต่กระดูกไปยังอัมโบปา      “ เจ้าเป็นใคร   และเจ้าปรารถนามาหาสิ่งใด ?             ข้าคิดว่าข้ารู้จักเจ้า     ข้าคิดว่าข้าได้กลิ่นของคาวเลือดจากหัวใจเจ้า     ปลดผ้าพันกายของเจ้าออก ”               ถึงตอนนี้ร่างของสัตว์สุดประหลาดสั่นสะท้านไปทั้งตัวแล้วฟุบลงกับพื้น     น้ำลายฟูมปากแบบอาการของคนที่ชักจากโรคลมบ้าหมู     และถูกหามเข้าไปในกระท่อม            กษัตริย์ลุกขึ้นสั่นสะท้านไปทั้งตัว    แล้วยกมือโบกไปมา      โดยทันทีกองทหารทยอยกันถอยออกไป   และในเวลาเพียงสิบนาทีเหลือเพียงคณะของอัลลัน     กษัตริย์ และผู้ใกล้ชิดจำนวนหนึ่ง     พื้นที่กว้างขวางกลับเป็นที่ว่างเปล่า “ คนขาว”   ทวาลาพูดขึ้น    “ ข้ารู้สึกวูบขึ้นมาในใจที่จะฆ่าพวกเจ้า    กากูลพูดถ้อยคำแปลก ๆ      เจ้าจะว่าอย่างใด ?”              อัลลันตอบว่าพวกเราไม่ใช่จะฆ่าได้ง่าย ๆ   ท่านได้เห็นอำนาจของอาวุธวิเศษของเราแล้ว  จอมโหดร้ายยกมือกุมหน้าผากพร้อมกับครุ่นคิด “ ไปอย่างสันติ”     เขาพูดขึ้นในที่สุด     “ คืนนี้จะมีงานฉลองครั้งสำคัญ     เชิญพวกท่านมาร่วมงาน   ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะวางกับดักท่าน     พรุ่งนี้ข้าถึงจะคิดว่าจะทำอย่างไร” จากคุณ : Sv - [ 22 ต.ค. 47 14:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อย่าหายไปซิคะคุณ Sv กำลังมันส์เลยอ่ะค่ะ พอดีที่บ้านติดหนังแนวอย่างนี้มาก แต่ภาษาอังกฤษไม่แตกฉานพอจะไปอ่านได้ ยังไงถ้าจบแล้วขอนำไปเผยแพร่ให้ที่บ้านอ่านด้วยนะคะ อิ อิ มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : เที่ยงวันกับชาในถ้วยกะลา - [ 27 ต.ค. 47 06:52:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บทที่ ๑๐  พิธีล่าแม่มด            เมื่อกลับมาถึงที่พักอัลลันเรียกอินฟาดูส เข้ามาสอบถาม          และกล่าวว่าพวกเขาเห็นว่าทวาลาเป็นกษัตริย์ที่โหดร้ายมาก           อินฟาดูส ยอมรับว่าเป็นเช่นนั้นจริงแล้วกล่าวว่า     ทั่วแผ่นดินมีแต่เสียงร่ำไห้จากความโหดร้ายของกษัตริย์       ค่ำคืนนี้พวกท่านจะได้เห็น     มันเป็นคืนล่าแม่มดครั้งสำคัญ        ผู้คนจำนวนมากจะถูกดมกลิ่นพิสูจน์ว่าเป็นผู้มีเวทมนต์แล้วถูกสังหาร     ทุกชีวิตไม่ปลอดภัย        ถ้ากษัตริย์อยากได้สัตว์เลี้ยงหรือภรรยา    หรือระแวงสงสัยว่าชายใดจะคิดก่อการกบถ       กากูลที่ท่านได้เห็นแล้วหรือเหล่าแม่หญิงซึ่งเป็นผู้พิสูจน์แม่มดที่ได้รับการสั่งสอนจากเธอ        จะดมกลิ่นชายผู้นั้นว่าเป็นผู้ชั่วร้าย     แล้วเขาจะถูกฆ่า      ผู้คนมากมายจะต้องตายก่อนที่ดวงจันทร์จะจางแสงลงคืนนี้       มันเป็นเช่นนั้นมาตลอด      บางทีตัวข้าเองด้วยที่จะถูกสังหาร       เท่าที่ตัวข้าอยู่รอดมาได้เพียงเพราะว่าข้าเชี่ยวชาญในการศึก      และเป็นที่รักของเหล่าทหาร      แต่ข้าไม่รู้ว่าจะอยู่รอดได้นานแค่ไหน      ผืนปฐพีคร่ำครวญจากความโหดร้ายของทวาลากษัตริย์         สุดแสนเหนื่อยล้าจากความโหดร้ายกระหายเลือดของเขา                 อัลลันกล่าวว่าถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมพวกเขาไม่ปลดกษัตริย์ที่โหดร้ายออกเสีย             อินฟาดูส บอกว่าเป็นไปไม่ได้กษัตริย์ต้องสืบทอดกันมา      และถ้าเขาถูกสังหารสครักกาจะขึ้นครองราชย์แทนเขา      และหัวใจของสครักกาโหดร้ายอำมหิตยิ่งกว่าทวาลาพ่อของเขา        ถ้าสครักกาเป็นกษัตริย์แอกที่แขวนคอเราจะหนักหนาสาหัสยิ่งกว่าของทวาลา       ถ้าอิโมตูไม่ถูกสังหาร    หรือถ้าอิกโนสีบุตรชายของเขายังมีชีวิตอยู่มันก็คงไม่เป็นอย่างนี้       แต่เขาตายไปแล้วทั้งสองคน              ถึงตรงนี้อัมโบปากล่าวขึ้นว่า      ท่านทราบได้อย่างไรว่าอิกโนสีตายแล้ว       ท่ามกลางความสงสัยของอินฟาดูส และชาวคณะ        อัมโบปาเล่าเรื่องของเขา       หลายปีก่อนกษัตริย์อิโมตูถูกสังหารและภรรยาของเขาหลบหนีไปพร้อมเด็กชายอิกโนสี       กล่าวกันว่าผู้หญิงและลูกชายของเธอเสียชีวิตที่ภูเขา      ที่จริงแล้วมารดาและเด็กน้อยอิกโนสียังไม่ตาย             เขาข้ามขุนเขาไปได้และพวกชนเผ่าเร่ร่อนในทะเลทรายพาพวกเขาข้ามทะเลทรายไป      จนในที่สุดถึงแหล่งน้ำทุ่งหญ้าและหมู่ไม้อีกครั้งหนึ่ง         พวกเขาเดินทางต่อไป ๆ นานหลายเดือน       จนกระทั่งเขาไปถึงดินแดนที่มีชื่อเรียกว่า ซูลู     ซึ่งมีรากเหง้าเดียวกันกับ กุกัวนา   ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยการศึกสงคราม      ทั้งคู่อาศัยอยู่กับพวกซูลูนานหลายปีจนท้ายที่สุดมารดาเสียชีวิตไป       ดังนั้นบุตรชายอิกโนสีจึงต้องเร่ร่อนพเนจรต่อไป       และเดินทางมาสู่ดินแดนประหลาดที่พวกคนขาวอาศัยอยู่หลาย ๆ ปีต่อมาเขาได้เรียนรู้ความฉลาดของคนขาว        นานหลายปีเขาอาศัยอยู่ที่นั่นทำงานเป็นคนใช้และทหาร       แต่ฝังแน่นอยู่ในใจเขาด้วยถ้อยคำของมารดาบอกเล่าให้เขาฟังถึงแผ่นดินเกิด       ทุ่มเทใจหาหนทางที่จะได้คืนกลับไปยังถิ่นนั้นเพื่อได้พบประชาชนของเขาและบ้านของบิดาก่อนที่เขาจะตาย       นานหลายปีเขาดำรงชีพอยู่และรอคอย      และในที่สุดเวลานั้นก็มาถึงดังเช่นผู้ที่มีความอดทนรอคอยย่อมได้รับ       เขาได้พบกับคนขาวที่จะสามารถหาดินแดนลึกลับนี้พบจึงร่วมเดินทางมายังดินแดนแห่งนี้ด้วย       คนขาวออกเดินทางไป ๆ ติดตามหาบุคคลที่ศูนย์หาย       พวกเขาข้ามทะเลทรายที่แผดเผาด้วยความร้อน       พวกเขาข้ามยอดเขาที่หนาวเย็นด้วยหิมะ       และมาจนถึงดินแดนกุกัวนา  ณ ที่แห่งนั้นเขาจึงพบท่านอินฟาดูส              และเพื่อยืนยันคำพูดอัมโบปาปลดผ้าเตี่ยวของเขาออกชี้ไปที่รูปงูใหญ่สักด้วยหมึกสีฟ้าพันอยู่กลางลำตัว     อินฟาดูส เพ่งมองตาของเขาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า     และทันใดนั้นคุกเข่าลงกล่าวว่า     ท่านคือบุตรชายของพี่ข้า    ท่านคือกษัตริย์           เมื่อแน่ใจแล้วว่าอัมโบปา คือ อิกโนสี กษัตริย์อันชอบธรรมของชาวกุกัวนา         อินฟาดูสจะรวบรวมนักรบที่รักความยุติธรรมมาช่วยอิกโนสีทวงสิทธิ์อันชอบธรรมในบัลลังก์กษัตริย์กลับคืนมา         แต่ต้องให้ผ่านพิธีล่าแม่มดในคืนอันโหดร้ายนี้ไปเสียก่อน                 ขณะเดียวกันมีคนส่งข่าวของกษัตริย์สามคนนำของกำนัลมาให้อัลลันและคณะเป็นการตอบแทน      ของกำนัลของกษัตริย์ทวาลาเป็นเสื้อเกราะเหล็กมีประกายแวววาวและขวานศึกสวยงาม            เสื้อเกราะนั้นประหลาดมากมันทำจากโซ่เหล็กถักประหลาดที่สุด      เสื้อทั้งตัวกองรวมกันเป็นก้อนโซ่ใหญ่เพียงแค่ใช้สองมือปิดเกือบมิด           เมื่อคนส่งของกลับไปแล้ว          อัลลันถามอินฟาดูส ว่าใครสร้างเสื้อเกราะพวกนี้          อินฟาดูสตอบว่าไม่ทราบ      มันตกทอดมาจากบรรพบุรุษของ      ไม่รู้ว่าใครสร้างมันขึ้นมาแต่เหลืออยู่น้อยมากแล้ว     มีแต่พวกราชวงศ์เท่านั้นที่จะได้สวม      มันเป็นเสื้อวิเศษที่หอกแทงไม่เข้า      และผู้ที่สวมใส่มันจะปลอดภัยดีมากในสนามรบ      กษัตริย์ต้องพอใจหรือกลัวพวกท่านมากมิเช่นนั้นจะไม่มอบเสื้อเกราะเหล็กเหล่านี้ให้      พวกท่านจงสวมมันไว้ด้วยคืนนี้                  คืนนั้นเมื่อถึงเวลาอินฟาดูส มารับอัลลันและชาวคณะที่สวมเสื้อเกราะเตรียมพร้อมแล้วไปยังลานพิธีหน้ากระท่อมของกษัตริย์อีกครั้ง        คราวนี้พบว่าเนืองแน่นไปด้วยคนจำนวนสองหมื่นจัดเป็นแถวรายรอบล้อมเป็นวงกลมจัดแบบกองทหาร     กองทหารทั้งหมดแบ่งออกเป็นกลุ่ม   และแต่ละกลุ่มมีทางเดินเว้นว่างเอาไว้ให้พวกพิศูจน์แม่มดเดินผ่านเข้าออก        ตรงบริเวณกึ่งกลางนั้นมีม้านั่งวางอยู่หลายตัว     ขณะที่พวกของอัลลันไปถึงแลเห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินมาจากทางที่พักของกษัตริย์            มีทวาลาเดินนำหน้าตามมาด้วยสครักกา    แม่เฒ่ากากูล     และชายร่างใหญ่หน้าตาโหดเหี้ยมประมาณสิบสองคนมือหนึ่งถือหอกและอีกข้างถือกระบองหนัก         กษัตริย์นั่งลงบนม้านั่งตรงกลาง     กากูลหมอบอยู่แทบเท้า     คนอื่น ๆ ยืนอยู่เบื้องหลังกษัตริย์                เมื่อพร้อมแล้วทวาลาให้สัญญาณพิธีกรรมอันโหดร้ายก็เริ่มต้น         จากเบื้องนอกของกลุ่มนักรบ   ร่างประหลาดน่ากลัวปรากฏกายขึ้นวิ่งตรงมา      เมื่อพวกมันเข้ามาใกล้จึงเห็นว่าเป็นผู้หญิง     เกือบทั้งหมดเป็นหญิงสูงอายุเพราะผมหงอกขาว     ประดับกายด้วยกระเพาะปลาชิ้นเล็ก ๆ ปลิวเป็นทางไปข้างหลัง    ใบหน้าพวกมันระบายสีเป็นแถบสีขาวและสีเหลือง     ห่มไว้ข้างหลังด้วยหนังงู      รอบเอวแขวนโดยรอบเสียงกรอกแกรกจากกระดูกมนุษย์     แต่ละคนถือไม้ง่ามชิ้นเล็ก ๆ เป็นไม้กายสิทธิ์ด้วยมือเหี่ยวแห้ง      ทั้งหมดมีสิบคน         พวกมันมารายงานตัวกับกากูลรอรับคำสั่ง        เมื่อกากูลเห็นว่าพวกมันพร้อมแล้วสั่งให้เริ่มพิธีได้       พร้อมเสียงโห่ร้องป่าเถื่อนข้ารับใช้แสนร้ายกาจของกากูลแตกกระจายออกไปทุกทิศทาง      แตกกระจายเหมือนกระสุนปืนใหญ่      กระดูกแห้งที่แขวนอยู่รอบเอวพวกมันส่งเสียงกรอกแกรกขณะที่วิ่งไป     มุ่งหน้าไปตามที่ต่าง ๆ ของกลุ่มคนที่อยู่อัดกันแน่นเป็นวง       เมื่อมันเข้าไปใกล้นักรบในระยะสองสามก้าวมันหยุดแล้วเริ่มเต้นอย่างบ้าคลั่ง     หมุนตัวอย่างรวดเร็วแทบไม่น่าเชื่อ      หวีดเสียงออกมาเป็นถ้อยคำเช่น  “ ข้าได้กลิ่นมัน  เจ้าปีศาจชั่วร้าย !”   “ มันอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง   มันผู้ซึ่งวางยาพิษแม่ของมัน !”    “ ข้าได้ยินความคิดของมันผู้ที่คิดร้ายต่อกษัตริย์ !”       พร้อมเสียงหวีดร้องมันกระโดดเข้าสัมผัสนักรบร่างสูงด้วยไม้ง่ามกายสิทธิ์ของมัน    ในทันทีเพื่อนทหารสองคนที่ยืนอยู่ข้างตัวเขาจับตัวคนเคราะห์ร้ายที่แขนคนละข้าง      แล้วพาตัวไปยังเบื้องหน้ากษัตริย์รอการประหารจากพวกเพชฌฆาต         และการสังหารดำเนินต่อไป     จนกระทั่งมีประมาณหนึ่งร้อยร่างนอนเรียงอยู่          เมื่อพวกลูกสมุนกากูลเหนื่อยล้าจนหมดแรงแล้วจึงหยุดพัก           กากูลจึงทำหน้าที่ต่อไปจนนับคนตายได้หนึ่งร้อยสามคนแล้ว         มันเต้นเข้ามาใกล้คณะของอัลลัน          นางเฒ่าอัปลักษณ์ทะยานเข้ามาแตะอัมโบปา หรืออีกชื่อหนึ่งอิกโนสีที่หัวไหล่พร้อมกับร้องบอกให้กษัตริย์ฆ่าอัมโบปาเสีย             อัลลันและคณะไม่ยินยอมเอาปืนออกมาขู่กษัตริย์และพวกเพชฌฆาตที่จะเข้ามาเอาตัวอัมโบปา        อีกครั้งหนึ่งที่กษัตริย์ทวาลาเกรงกลัวอำนาจของปืนยอมปล่อยพวกของอัลลันไป           อัลลันและคณะกลับมายังที่พักรอคอยการมาของอินฟาดูส จากคุณ : Sv - [ 27 ต.ค. 47 13:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่ ๑๑  สัญญาณ             ใกล้รุ่งอินฟาดูส พานายทหารหกคนมาหาตามที่บอกไว้        หลังจากที่อิกโนสี ให้ดูเครื่องหมายของกษัตริย์และเล่าเรื่องของเขาให้เหล่านายทหารฟังอีกครั้งหนึ่งจบลงแล้ว           อินฟาดูส พูดขึ้นพวกท่านจะว่าอย่างไร      พวกท่านจะยืนเคียงข้างชายผู้นี้ช่วยเหลือเขาให้ได้รับบัลลังก์ของพ่อเขากลับคืนมาหรือไม่       ผืนแผ่นดินร้องคร่ำครวญจากความโหดร้ายของทวาลา        เลือดของเหล่าประชาชนหลั่งไหลเหมือนกับสายน้ำในฤดูฝน      คืนนี้พวกท่านได้เห็นแล้ว       หัวหน้าอีกสองคนที่ข้าตั้งใจจะพูดด้วยไปอยู่ที่ไหนแล้ว         หมาป่ากำลังเห่าหอนอยู่บนซากศพของเขา      ในไม่ช้าพวกท่านก็จะเป็นเช่นเดียวกับเขาถ้ายังอยู่นิ่งเฉย        ตัดสินใจเดี๋ยวนี้พี่น้องของข้า          นายทหารอาวุโสที่สุดในกลุ่มกล่าวตอบว่า      ท่านพูดความจริง  อินฟาดูส     แผ่นดินร้องคร่ำครวญ       น้องชายของข้าตายพร้อมกับพวกเขาเมื่อคืนนี้       แต่การครั้งนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก     และเรื่องราวยากที่จะเชื่อถือ       พวกเราจะทราบได้อย่างไรว่าหอกของพวกเราที่ชูขึ้นสู้เคียงข้างเขาเป็นอุบายหลอกลวงเราหรือไม่      การครั้งนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก    ตามที่ข้าพูด      และไม่มีใครรู้ว่าจะจบลงอย่างใด      แต่สิ่งที่แน่นอนเลือดจะนองดุจสายน้ำก่อนที่งานนี้จะจบลง       หลายคนจะยังอยู่เคียงข้างกษัตริย์ตามความเชื่อถือของสามัญชน       ดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงอยู่บนท้องฟ้าย่อมเจิดจ้ากว่าดวงอาทิตย์ที่ยังไม่โผล่ขึ้นมา      พวกคนขาวจากดวงดาวมีมนต์มายาวิเศษและอิกโนสีอยู่ภายใต้ความคุ้มครองของเขา      ถ้าเขาเป็นกษัตริย์ที่ถูกต้องอย่างแท้จริงให้พวกเขาทำสัญญาณให้พวกเราทราบ     ให้เหล่าประชาชนได้เห็นสัญญาณให้ทุก ๆ คนได้เห็นพร้อมกัน       ให้คนที่อยู่เคียงข้างพวกเรารู้ว่าเวทมนต์วิเศษของคนขาวอยู่กับเขาด้วย              ตำเรียกร้องให้แสดงสัญญาณก่อนเข้าร่วมการก่อการครั้งสำคัญพวกนายทหารที่เหลือเห็นด้วย         เพราะเป็นที่เชื่อกันว่าการขึ้นเป็นกษัตริย์เป็นบัญชาจากสวรรค์          การเปลี่ยนตัวกษัตริย์สวรรค์ต้องเห็นชอบด้วยเสียก่อนโดยแสดงสัญญาณออกมา        อาจจะเป็นแผ่นดินไหว      พายุร้ายรุนแรงหรือปรากฏการณ์ธรรมชาติที่ผิดปกติธรรมดา             ข้อเรียกร้องนี้กัปตันกู๊ดบอกกับอัลลันว่าเขาแก้ปัญหาได้         จากหนังสือปฏิทินเหตุการณ์ที่กัปตันกู๊ดเอาติดตัวมาด้วยระบุไว้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีจันทร์คราสเต็มดวงมองเห็นได้ในอาฟริกา        ให้อัลลันเอาไปใช้แสดงเป็นสัญญาณ             อัลลันจึงกล่าวกับอินฟาดูส และพวกนายทหารว่า    ผู้กล้าหาญแห่งดินแดนกุกัวนา      และท่านด้วยอินฟาดูส จงฟัง      เราไม่มีความปรารถนาที่จะแสดงอำนาจของเราที่จะไปกระทบกระเทือนสภาพตามปกติของธรรมชาติ        และทำให้โลกตกอยู่ในความกลัวและสับสนวุ่นวาย       แต่ด้วยครั้งนี้เป็นเหตุใหญ่และเรามีความขุ่นเคืองกษัตริย์จากการเข่นฆ่าที่เราได้เห็น      และเพราะการกระทำของแม่มดกากูลที่จะนำความตายมาสู่อิกโนสีสหายของเรา       เราจึงตัดสินใจที่จะทำลายกฎ        และแสดงสัญญาณให้ทุก ๆ คนได้เห็น     โดยจะดับแสงดวงจันทร์มารดาของพิภพขณะที่ฉายแสงอยู่เต็มดวง             คำกล่าวว่าจะแสดงสัญญาณดังกล่าวเป็นที่พอใจของพวกนายทหาร           อินฟาดูส จึงบอกว่า        ในวันนี้สองชั่วโมงหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน    ทวาลาจะส่งคนมาตามท่านไปเป็นสักขีพยานการเต้นรำของหญิงสาว      หนึ่งชั่วโมงหลังการเต้นเริ่มขึ้นหญิงสาวที่ทวาลาคิดว่าสวยที่สุดจะถูกประหารโดยสครักกา บุตรชายของกษัตริย์เพื่อสังเวยแด่รูปสลักหินผู้นิ่งเงียบ      ผู้นั่งเฝ้ามองจากภูเขาโน้น      ดังนั้นขอให้ท่านดับดวงจันทร์เสีย     แล้วช่วยชีวิตหญิงสาว     เหล่าประชาชนจะเชื่อถือท่าน         เมื่อเป็นที่ตกลงกันแล้วอินฟาดูส พาพวกนายทหารกลับไป            ประมาณสองทุ่มครึ่งคนส่งข่าวจากทวาลามาเชิญให้ไปร่วมงานฉลองสำคัญประจำปี   “การเต้นรำของหญิงสาว”  ซึ่งงานฉลองกำลังจะเริ่มขึ้น          อัลลันและคณะรีบสวมเสื้อเกราะและนำอาวุธทั้งหมดติดตัวไปด้วย           เมื่อไปถึงพื้นที่ว่างอันกว้างขวางหน้ากระท่อมของกษัตริย์มีสภาพแตกต่างไปจากภาพที่เห็นเมื่อเย็นวานนี้   ในพื้นที่อันเคยเป็นแถวอันน่าเกรงขามของกลุ่มนักรบกลับเป็นกลุ่มเรียงรายกันไปของหญิงสาวชาวกุกัวนา        ทุกคนสวมมาลัยดอกไม้บนศีรษะ    มือข้างหนึ่งถือใบปาล์มและถือดอกพลับพลึงสีขาวด้วยมืออีกข้าง       ตรงกลางของที่ว่างกลางแสงจันทร์ทวาลากษัตริย์นั่งอยู่พร้อมด้วยนางเฒ่ากากูลอยู่แทบเท้า   พร้อมด้วยอินฟาดูส  เด็กหนุ่มสครักกา  และทหารคุ้มกันอีกสิบสองคน      ทวาลาต้อนรับอย่างจริงใจ      แต่ดวงตาข้างเดียวของเขาจับจ้องอย่างประสงค์ร้ายไปยังอัมโบปา               เมื่อพร้อมแล้ว ทวาลา สั่งให้เริ่มงานได้    ในทันทีหญิงสาวสวมมาลัยดอกไม้เคลื่อนไปข้างหน้าพร้อมกันทั้งหมู่ร้องเพลงหวานไพเราะพร้อมโบกใบปาล์มบอบบางและดอกพลับพลึงขาว      พวกเธอเต้นรำไปมองดูประหลาดและมีมนต์ขลังท่ามกลางแสงสลัวเศร้าหมองของดวงจันทร์     บางครั้งหมุนตัวไปรอบ ๆ   บางครั้งทำท่าทางเหมือนต่อสู้กัน    โยกย้ายหมุนตัวมาทางนี้ที  ไปทางโน้นที    เคลื่อนมาข้างหน้าถอยกลับไปข้างหลัง    ทำให้เกิดความสับสนสนุกสนานต่อผู้ชม     ในที่สุดพวกเธอหยุดนิ่ง     สาวน้อยสวยงามนางหนึ่งโผล่ออกมาจากแถวเต้นหมุนตัวอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางอ่อนช้อยนิ่มนวลกระฉับกระเฉงที่ทำให้สาวนักเต้นระบำบัลเลต์ทั้งหมดต้องได้อาย      เมื่อเธอเต้นจนเหนื่อยล้าสาวงามอีกคนเข้ามาเต้นแทน      และเข้ามาเต้นแทนกันต่อไปเรื่อย ๆ   แต่ไม่มีสักคนเดียวที่จะเต้นสวยงามชำนาญและหน้าตาสวยงามตรึงใจเท่ากับคนแรก เมื่อสาวงามที่คัดเลือกไว้เต้นรำหมดทุกคนแล้ว    กษัตริย์ยกมือขึ้น        “ท่านว่าคนไหนสวยที่สุด  คนขาว ?”    เขาถามขึ้น          อัลลันตอบไปทันทีว่า คนแรกโดยไม่ทันคิด        แต่ต้องเสียใจเมื่อนึกขึ้นมาได้ที่อินฟาดูส บอกเอาไว้ว่าหญิงสวยที่สุดจะถูกนำฆ่า         และเมื่ออัลลันพยายามจะทัดทานไม่ให้หญิงสาวต้องถูกสังเวย          ทวาลาตอบว่ามันเป็นประเพณีของพวกเรา      และร่างที่นั่งแข็งเป็นหินอยู่ที่โน่นต้องได้รับเครื่องสังเวย     ถ้าข้าไม่สังเวยด้วยความตายของหญิงสาวที่สวยที่สุดในวันนี้    โชคร้ายจะมาสู่ตัวข้าและครอบครัวของข้า     คำทำนายของพวกเรามีว่า      ถ้ากษัตริย์ไม่สังเวยด้วยสาวงามในวันเต้นรำของหญิงสาวแด่ท่านผู้เฒ่าผู้นั่งจ้องมองมาจากภูเขา     เขาจะถึงแก่กาลพินาศพร้อมกับครอบครัว     ท่านจงดูคนขาว     พี่ชายของข้าที่ครองราชย์มาก่อนหน้าข้าไม่ยอมเซ่นสังเวย      เพราะน้ำตาของผู้หญิงแล้วเขาก็พินาศพร้อมด้วยครอบครัวของเขา      ข้าจึงครองราชย์แทนที่เขา      มันจบสิ้นไปแล้ว    หล่อนต้องตาย           ในขณะเดียวกันหญิงสาวเพิ่งจะรู้ถึงชะตากรรมอันร้ายแรงหวีดร้องเสียงดังพร้อมกับวิ่งหนี      แต่แขนอันแข็งแกร่งคว้าตัวเธอไว้อย่างรวดเร็วแล้วลากมา       เธอดิ้นรนและร้องคร่ำครวญอยู่ตรงหน้า         สาวน้อยมีนามว่า ฟูลาตา พยายามอ้อนวอนขอชีวิตอย่างน่าสงสาร      แต่ไม่ได้ทำให้กากูลหรือเจ้านายของมันหวั่นไหวแม้แต่น้อย         กัปตันกู๊ดส่งเสียงขุ่นเคืองอย่างรุนแรงและขยับตัวเหมือนกับจะเข้าไปช่วยหญิงเคราะห์ร้าย      รวดเร็วอย่างที่สุดด้วยสัญชาติญาณของผู้หญิง    สาวน้อยเคราะห์ร้ายแปลท่าทางของเขาออกมองเห็นทะลุเข้าไปในใจของเขา      และโดยทันทีผวากายพรวดมาเบื้องหน้า      และกอด “ขาขาวสวย” ของเขาเอาไว้         พร้อมกับอ้อนวอนขอความคุ้มครองจากกัปตันกู๊ด              รอเวลาไม่ได้อีกแล้ว        อัลลันออกไปยืนเบื้องหน้ากษัตริย์บอกให้เลิกพิธีกรรมอันโหดร้ายนี้เสีย           ทำความขุ่นเคืองให้กษัตริย์เป็นอย่างมากออกคำสั่งให้สครักกาลงมือทันที       จากการเฝ้าสังเกตดวงจันทร์อยู่ตลอดเวลา            อัลลันมองเห็นว่าตรงขอบของดวงจันทร์เริ่มมีเงาดำเกิดขึ้นแล้วจึงยกมือขึ้นอย่างขึงขังไปยังท้องฟ้าพร้อมกับท่องบทกลอนที่พอจะจำได้ทำทีว่าเป็นท่องคาถา        เงาสลัวเกิดขึ้นช้า ๆ    เงาดำคืบคลานไปบนผิวกระจ่างของดวงจันทร์     ขณะที่มันคืบไปได้ยินเสียงอุทานด้วยความตกใจกลัวอย่างที่สุดดังมาจากฝูงชนจำนวนมากที่อยู่รายรอบ        เสียงครางอย่างหวาดกลัวดังมาจากผู้ที่เฝ้ามอง      บางคนยืนตัวแข็งด้วยความกลัว     บางคนทรุดตัวลงบนหัวเข่าร้องครวญเสียงดัง       สำหรับกษัตริย์เขานั่งนิ่งตัวซีดอยู่ภายใต้ผิวสีดำของเขา      มีแต่กากูลที่รักษาความกล้าของมันไว้ได้เพราะเคยเห็นมาก่อนแล้ว      กากูลร้องบอก     ไม่มีใครดับแสงจันทร์ได้     อย่าเสียขวัญ     นั่งนิ่ง ๆ  ประเดี๋ยวเงาดำจะผ่านไป         ในระหว่างนั้นวงดำมืดคืบต่อไป     และเหล่าฝูงชนจ้องตาเขม็งไปบนฟ้าจ้องแล้วจ้องอีกอย่างหลงไหลเงียบเชียบ       เงาประหลาดชั่วร้ายทอดตัวมาบนแสงจันทร์      และลางร้ายเงียบ ๆ คลอบคลุมไปตลอดสถานที่นั้น    ทุกสิ่งตกอยู่ในความเงียบราวกับตาย     ช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบอันน่าขนลุกอย่างที่สุดนี้เวลาผ่านไปอย่างเร็ว     และเมื่อเวลาผ่านไปดวงจันทร์เพ็ญผ่านลึกเข้าไปลึกเข้าไปในเงาของโลก       ขณะเมื่อขอบดำราวกับหมึกของมันผ่านข้ามไปบนหลุมอุกาบาตอันน่ากลัวของดวงจันทร์     วงกลมใหญ่ขาวซีดดูเหมือนจะเข้ามาใกล้และขนาดใหญ่ขึ้น    ดวงจันทร์เปลี่ยนเป็นสีทองแดงขณะเดียวกันนั้นส่วนของผิวหน้าส่วนที่ยังไม่ถูกบังเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาและสีขี้เถ้า    และช่วงที่เข้าคราสเต็มดวงใกล้เข้ามา       ภูเขาและที่ราบของดวงจันทร์มองเห็นได้ว่าขมุกขมัวน่ากลัวผ่านสีแดงหม่นเศร้าหมอง               พระจันทร์กำลังจะตาย    พ่อมดผิวขาวสังหารพระจันทร์แล้ว     ตะโกนร้องจากสครักกา     เราจะตายกันหมดในความมืด     แรงกระตุ้นจากความกลัวหรือความบ้าเลือด     หรือทั้งสองประการพร้อมกัน    เขายกหอกขึ้นและใช้พลังทั้งหมดโถมเข้าแทงหน้าอกของเซอร์เฮนรี่     ลืมนึกถึงเสื้อเกราะอ่อนที่กษัตริย์มอบให้    คมหอกกระเด้งออกไปโดนไม่มีอันตรายใด ๆ   และก่อนที่เขาจะทันได้แทงซ้ำ     เซอร์เฮนรี่กระชับหอกในมือแทงสวนเข้าไปที่ร่างของเขา     สครักการ่วงลงนอนตายสนิท             จากภาพที่เห็น     และความบ้าคลั่งจากความกลัวที่ความมืดก่อตัวทวีมากขึ้นทุกที      และจากเงาดำชั่วร้ายที่พวกเขาเชื่อกำลังกลืนกินดวงจันทร์      กลุ่มพวกผู้หญิงแตกกระจายไปด้วยความชุลมุน      ส่วนกษัตริย์และทหารคุ้มกันพร้อมหัวหน้าบางคน    และกากูลโขยกเขยกตามพวกเขาไปได้อย่างคล่องแคล่วน่าประหลาด    หนีหายเข้าไปในกระท่อม                  อินฟาดูส กับพวกนายทหารที่หวาดกลัวพาอัลลันและคณะเดินออกจากเมืองไปในความมืด       พร้อมกับสาวน้อยฟูลาตาซึ่งกัปตันกู๊ดประคองเดินไป   จากคุณ : Sv - [ วันออกพรรษา 11:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 บทที่ ๑๒  ก่อนการรบ             อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาเมื่อดวงจันทร์ออกจากคราสทอแสงสว่างดังเดิมแล้ว        อินฟาดูส พาอัลลันและคณะมาถึงภูเขาที่มีรูปร่างคล้ายเกือกม้าบนยอดเขาเป็นพื้นที่ราบ       เมื่อไต่ขึ้นมาอย่างยากลำบากทางด้านชันของภูเขาจึงพบว่ามีกองทหารมาตั้งอยู่แล้วหลายกอง        และทุกคนต่างตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น         คณะของอัลลันเดินผ่านพวกทหารที่ยังขวัญผวาไปสู่กึ่งกลางของพื้นราบยังกระท่อมที่พักที่นี่พบว่ามีชายสองคนยืนรออยู่หอบข้าวของเครื่องใช้ที่คณะของอัลลันทิ้งเอาไว้ระหว่างหลบหนีนำมามอบให้         และเป็นที่น่ายินดีสำหรับกัปตันกู๊ดเมื่อเห็นว่ามีกางเกงของเขาติดมาด้วย       ไม่รอช้ากัปตันกู๊ดเอากางเกงมาสวมทันทีท่ามกลางความเสียใจของอินฟาดูส และชาวกุกัวนาที่จะไม่ได้เห็นขาขาวสวยของเขาอีก         อินฟาดูส แจ้งให้อัลลันทราบว่าเขาสั่งระดมทหารมาชุมนุมพร้อมกันทั้งหมดในตอนเช้า        เพื่อแจ้งให้พวกเขาทราบโดยละเอียดถึงสาเหตุของการตัดสินใจก่อการกบถโดยพวกหัวหน้า        และเพื่อแนะนำให้พวกเขาทราบถึงผู้สืบทอดบัลลังก์ที่ถูกต้องคืออิกโนสี                เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น      กองทหารเกือบสองหมื่นคนและเป็นยอดนักรบของกองทหารชาวกุกัวนามารวมกันยังลานกว้าง       เหล่าทหารรวมกันยังสามด้านของพื้นที่สี่เหลี่ยมจนแน่น        พวกของอัลลันเข้ายืนประจำที่ยังด้านว่างของสี่เหลี่ยมและถูกล้อมรอบอย่างรวดเร็วด้วยพวกนายทหารตำแหน่งสูงและนายทหารทั่วไป อินฟาดูส เริ่มต้นกล่าว       เขาพูดบรรยายด้วยคำพูดเข้มแข็งและคล่องแคล่ว       เหมือนกับชาวกุกัวนาที่สูงศักดิ์ทั้งหลาย      เขาเป็นนักพูดโดยกำเนิด      ประวัติของพ่อของอิกโนสี      และเขาถูกสังหารอย่างชั่วร้ายโดยทวาลากษัตริย์อย่างไร      และภรรยาพร้อมลูกน้อยของเขาถูกขับไล่ให้ออกไปอดตาย        แล้วเขาชี้ให้เห็นถึงผู้คนที่เจ็บปวดร้องคร่ำครวญภายใต้การปกครองอันโหดร้ายของทวาลา       โดยยกตัวอย่างเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา       เมื่ออยู่ภายใต้ข้อกล่าวอ้างถึงปีศาจอันแสนชั่วร้ายของเขา         คนดีมากมายในแผ่นดินถูกลากตัวออกไปสังหารอย่างโหดเหี้ยมทารุณ         เขากล่าวต่อไปว่าผู้ยิ่งใหญ่ผิวขาวจากดวงดาวได้ทอดสายตามองลงมายังดินแดนของเรา       รับรู้ความทุกข์ยากเดือดร้อนของเรา       และตัดสินใจโดยไม่คำนึงถึงความยากลำบากของท่านเพื่อระงับความเดือดร้อนให้บรรเทาลง         ท่านได้พากษัตริย์ที่แท้จริงของชาวกุกัวนา อิกโนสี ซึ่งไปลำบากอยู่ต่างแดนมาด้วย       โดยการช่วยเหลือของท่านพาเขาข้ามขุนเขามา      ท่านจึงได้เห็นความชั่วร้ายของทวาลาและได้แสดงสัญญาณเพื่อสร้างความระส่ำระสายและช่วยชีวิตสาวน้อยฟูลาตามาได้       ใช้อำนาจอันสูงส่งของท่านนำดวงจันทร์ไปจากฟ้าและสังหารปีศาจน้อยสครักกาเสีย         และท่านได้เตรียมพร้อมที่จะสนับสนุนพวกเรา   ช่วยเหลือพวกเราล้มล้างทวาลา    และแต่งตั้งกษัตริย์อันถูกต้องชอบธรรม อิกโนสี ขึ้นแทนที่ อินฟาดูส เริ่มต้นกล่าว       เขาพูดบรรยายด้วยคำพูดเข้มแข็งและคล่องแคล่ว       เหมือนกับชาวกุกัวนาที่สูงศักดิ์ทั้งหลาย         เขากล่าวถึงประวัติของพ่อของอิกโนสี      และเขาถูกสังหารอย่างชั่วร้ายโดยทวาลากษัตริย์อย่างไร      และภรรยาพร้อมลูกน้อยของเขาถูกขับไล่ให้ออกไปอดตาย        แล้วชี้ให้เห็นถึงผู้คนที่เจ็บปวดร้องคร่ำครวญภายใต้การปกครองอันโหดร้ายของทวาลา       โดยยกตัวอย่างเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา       เมื่ออยู่ภายใต้ข้อกล่าวอ้างถึงปีศาจอันแสนชั่วร้าย         คนดีมากมายในแผ่นดินถูกลากตัวออกไปสังหารอย่างโหดเหี้ยมทารุณ         เขากล่าวต่อไปว่าผู้ยิ่งใหญ่ผิวขาวจากดวงดาวได้ทอดสายตามองลงมายังดินแดนของเรา       รับรู้ความทุกข์ยากเดือดร้อนของเรา       และตัดสินใจโดยไม่คำนึงถึงความยากลำบากของท่านเพื่อระงับความเดือดร้อนให้บรรเทาลง         ท่านได้พากษัตริย์ที่แท้จริงของชาวกุกัวนา อิกโนสี ซึ่งไปลำบากอยู่ต่างแดนมาด้วย       โดยการช่วยเหลือของท่านพาเขาข้ามขุนเขามา      ท่านจึงได้เห็นความชั่วร้ายของทวาลาและได้แสดงสัญญาณเพื่อสร้างความระส่ำระสายและช่วยชีวิตสาวน้อยฟูลาตามาได้       ใช้อำนาจอันสูงส่งของท่านนำดวงจันทร์ไปจากฟ้าและสังหารปีศาจน้อยสครักกาเสีย         และท่านได้เตรียมพร้อมที่จะสนับสนุนพวกเรา   ช่วยเหลือพวกเราล้มล้างทวาลา    และแต่งตั้งกษัตริย์อันถูกต้องชอบธรรม อิกโนสี ขึ้นแทนที่         อินฟาดูส จบถ้อยคำลงท่ามกลางเสียงพึมพัมด้วยความพอใจ     จากนั้นอิกโนสีก้าวออกไปข้างหน้าและเริ่มต้นพูด    กล่าวย้ำถ้อยคำทั้งหมดที่อินฟาดูส อาของเขาได้กล่าวไปแล้ว        แล้วเขายังกล่าวต่อไปอีกว่า      ท่านหัวหน้า    ท่านนายทหาร   เหล่าทหารและปวงชน      ท่านได้ยินคำพูดของข้าแล้ว     ถึงตอนนี้ท่านต้องเลือกระหว่างตัวข้ากับเขาซึ่งนั่งครอบครองบรรลังก์ของข้าอยู่      อาซึ่งสังหารพี่ชายของเขาเอง      และตามล่าเด็กน้อยลูกชายของพี่ให้ตายท่ามกลางความหนาวเย็นและความมืดของราตรี          ดังนั้นข้าคือกษัตริย์ที่แท้จริง      “ข้าคือกษัตริย์     ข้าบอกพวกท่าน     ข้าคือกษัตริย์”       อิกโนสีกล่าวต่อไป      เหยียดร่างสูงใหญ่ขึ้นเต็มที่   และชูขวานศึกใบคมกว้างขึ้นเหนือหัว      “ถ้ามีผู้ใดในหมู่พวกท่านคิดว่าข้าไม่ใช่กษัตริย์      จงก้าวออกมาข้าจะสู้กับเขาและใช้เลือดสีแดงของเขาเป็นเครื่องหมายรับรองว่าข้าพูดความจริง        ข้าขอบอกว่าให้เขาก้าวออกมา”     และเขากวัดแกว่งขวานเล่มใหญ่ไปมาจนเป็นประกายแวววับอยู่กลางแสงอาทิตย์        ไม่มีสักผู้เดียวสมัครใจเป็นคนกล้า “ข้าคือกษัตริย์ที่แท้จริง      พวกท่านต้องอยู่เคียงข้างข้าในการศึก         เมื่อวันที่ข้าชนะพวกท่านจะเดินไปพร้อมกับข้าสู่ชัยชนะและเกียรติยศ        ข้าจะมอบโคและภรรยาและแต่งตั้งตำแหน่งในกองทหารให้ทุกคน      ถ้าพวกท่านพินาศพ่ายแพ้ข้าจะพินาศไปพร้อมกับท่าน” “และขอแจ้งให้ทราบว่า      ข้าขอให้สัญญากับพวกท่านว่า     เมื่อข้าได้ขึ้นนั่งยังบัลลังก์ของพ่อข้าการหลั่งเลือดในดินแดนนี้จะยุติลง      พวกท่านจะไม่ต้องร่ำร้องหาความยุติธรรมจากการฆ่าอีกต่อไป       จะไม่มีพิธีการล่าแม่มดเพื่อเอาตัวพวกท่านออกไปประหารโดยไม่มีความผิดอีกต่อไป       จะไม่ผู้ใดตายถ้าไม่ทำผิดกฎ       การยึดครองหมู่บ้านพวกท่านจะยุติลง       พวกท่านทุกคนจะได้นอนหลับอย่างปลอดภัยในกระท่อมของตัวเองไม่มีสิ่งใดต้องกลัว        และความยุติธรรมจะติดตามเฝ้าดูไปทั่วทุกแห่งในแผ่นดิน        พวกท่านตัดสินใจเลือกแล้วหรือยัง  หัวหน้า  นายทหาร  เหล่าทหาร  และปวงชน ?” “พวกเราเลือกแล้ว  ท่านคือกษัตริย์”      เสียงตอบกลับมา         เมื่ออิกโนสี สั่งให้ทหารทั้งหมดกลับไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่สงคราม        หัวหน้าคนหนึ่งยกมือขึ้น       และเสียงดังกระหึ่มกึกก้องของคำแสดงความเคารพผู้สูงศักดิ์  “คูม”       มันเป็นสัญญาณแสดงว่าเหล่าทหารยอมรับ อิกโนสี เป็นกษัตริย์ของพวกเขา      แล้วเดินสวนสนามออกไป ระหว่างนั้นเราทำการเพิ่มความแข็งแรงให้กับค่ายของเราในทุกด้านเท่าที่เป็นไปได้       ชายเกือบทุกคนถูกส่งออกไปทำงาน      ภายในเวลาหนึ่งวันซึ่งดูเหมือนว่าจะสั้นเหลือเกินงานต่าง ๆ ก็เสร็จไปเป็นส่วนมาก     ถนนขึ้นสู่ภูเขา -  ซึ่งเคยเป็นสถานพักฟื้นมากกว่าจะเป็นป้อมทหาร    เคยใช้เป็นที่ตั้งค่ายพักของกองทหารที่เสียหายจากการกลับจากปฏิบัติหน้าที่ยังถิ่นกันดาร  -  ได้สร้างสิ่งกีดขวางอย่างระมัดระวังจากก้อนหินและทุกสิ่งทุกอย่างที่หาได้ให้เป็นสิ่งป้องกันที่จะไม่สามารถทำลายได้เท่าที่เวลาจะอำนวยให้     นำก้อนหินมากองรวมกันไว้หลาย ๆ จุดสำหรับกลิ้งลงใส่ข้าศึกที่บุกขึ้นมา    โรงทหารจัดตั้งไว้ตามที่ต่าง ๆ ของกองทหาร       การเตรียมการทุกอย่างเป็นไปตามคำแนะนำที่พวกเราร่วมให้ความคิดเห็น ก่อนตะวันตกดินมีคนนำสาสน์มาจากทวาลาขอให้ยอมแพ้เสียโดยดี           และมีข้อเสนอที่มีแต่ความเมตตามาให้ดังนี้       หนึ่งในสิบคนจะต้องตายที่เหลือนอกนั้นเป็นอิสระ     แต่ว่าเจ้าคนขาวผู้ฆ่าสครักกาบุตรชายของข้า     และเจ้าคนใช้ผิวดำของมัน    ผู้อ้างสิทธิบัลลังก์ของข้า     และอินฟาดูส น้องชายของข้า     ผู้ก่อการกบถต่อข้า     พวกเหล่านี้จะต้องตายอย่างทรมานโดยมอบเป็นเครื่องสังเวยต่อท่านผู้นิ่งเงียบ         ข้อเสนอที่มีแต่ความเมตานี้ถูกปฏิเสธโดยอัลลัน        คนนำสาสน์กลับไป ใกล้รุ่งแจ้งอินฟาดูส ปลุกพวกของอัลลันให้ตื่นขึ้นบอกว่าทัพนักรบของกษัตริย์กำลังเคลื่อนพลมุ่งหน้ามายังค่าย          ทุกคนลุกขึ้นแต่งตัวเตรียมออกศึก          แต่ชาวคณะของอัลลันไม่ลืมที่จะสวมเสื้อเกราะป้องกันตัวเอาไว้ด้วย ทันทีที่แต่งชุดออกศึกเสร็จ         ชาวคณะกลืนกินอาหารอย่างเร่งรีบแล้วออกมาดูเหตุการณ์         กองกำลังของกษัตริย์เคลื่อนพลออกมาจากนครลูเป็นแถวยาวเหมือนฝูงมด      มองเห็นยาวเหยียดไม่มีที่สิ้นสุด     ทั้งหมดมีสามแถว      แต่ละแถวมีกำลังพลหนึ่งหมื่นหนึ่งพันหรือหนึ่งหมื่นสองพันคน        เมื่อออกมาพ้นจากนครจึงรวมพลกันเป็นกองทัพ      กองทัพหนึ่งเคลื่อนพลไปทางขวา      อีกกองทัพหนึ่งเคลื่อนพลไปทางซ้าย       ส่วนกองทัพที่สามเคลื่อนพลช้า ๆ ตรงมา       แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 47 21:57:58 จากคุณ : Sv - [ 31 ต.ค. 47 21:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 บทที่ ๑๓  เข้าโจมตี          กองทัพทั้งสามเคลื่อนที่เข้ามาช้า ๆ       เมื่อกองทัพตรงกลางเคลื่อนที่มาถึงพื้นที่ว่างก่อนจะขึ้นเนินห่างออกไปประมาณห้าร้อยหลาก็หยุดอยู่กับที่รอให้กองทัพทางด้านซ้ายและขวาเข้าประจำที่โอบล้อมเอาไว้          ถึงตรงนี้เซอร์เฮนรี่ ท้าพนันกับอัลลันว่าจะยิงนายทหารที่อยู่เบื้องหน้าได้หรือไม่           อัลลันรับคำท้านอนราบลงกับพื้นพาดปืนกับก้อนหินเล็งปืนไรเฟิลไปที่นายทหารเมื่อเขาเดินห่างออกมาจากกองทหารพร้อมกับทหารผู้ติดตาม            ระยะห่างประมาณห้าร้อยหลาแต่ปืนไรเฟิลมีระยะเล็งเพียงสามร้อยห้าสิบหลา         เพื่อชดเชยแนวตกของวิถีกระสุน      อัลลันเล็งไปที่ครึ่งล่างของลำคอซึ่งคำนวณว่ากระสุนจะเข้าเป้าที่หน้าอกพอดี        เมื่อเล็งเป้าหมายชัดเจนดีแล้วอัลลันเหนี่ยวไก       และเมื่อควันปืนจางลงอัลลันต้องผิดหวังเขายิงผิด          นายทหารยังยืนอยู่ที่เดิมแต่ตกใจมากทหารผู้ติดตามของเขาล้มคว่ำลงกับพื้นตายสนิท           และเมื่อโดนกัปตันกู๊ดแหย่ว่าเขาทำให้นายทหารคนนั้นตกใจมาก        อัลลันโกรธและรู้สึกว่าเขาเสียหน้าที่ยิงผิด       เล็งปืนจากลำกล้องที่สองไปยังนายทหารที่หันหลังกำลังวิ่งหนีคราวนี้เขายิงไม่ผิดนายทหารหน้าทิ่มลงกับพื้น       พร้อมกันนั้นเซอร์เฮนรี่ และกัปตันกู๊ดยิงปืนเข้าใส่กองทหารข้างหน้าทำให้กองทหารเรรวนอลหม่านไปหมด        ท่ามกลางเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีของทหารพวกเดียวกันที่ได้เห็นอำนาจอาวุธวิเศษของคนขาว              ขณะเดียวกันมีเสียงโห่ร้องจากทางด้านซ้ายและขวา          กองทัพทั้งสองข้างบุกเข้าโจมตีแล้ว          กองทัพเบื้องหน้ารวมตัวกันใหม่แล้วเคลื่อนที่ตรงมายังภูเขาวิ่งเหยาะย่าง อย่างช้า ๆ ขึ้นมาตามพื้นลาด         คณะของอัลลันรวมทั้งอิกโนสีระดมยิงปืนเข้าใส่แต่ไม่สามารถหยุดเหล่าทหารผู้ห้าวหาญพวกนี้ได้       พวกเขาวิ่งมาพร้อมกับเสียงตะโกนก้องและเสียงใบหอกกระทบกัน         และในไม่ช้าพวกเขามาถึงแนวต้านทานแรกตั้งอยู่ที่กึ่งกลางของเนิน      แนวที่สองอยู่ถอยเข้ามาห้าสิบหลา       ขณะที่แนวที่สามอยู่ที่บริเวณขอบของที่ราบ         ชั่วเวลาไม่นานผลจากการทุ่มกำลังเข้าโจมตีด้วยจำนวนมหาศาลก็แสดงผล       แนวป้องกันแรกถูกดันให้ถอยกลับมาจนรวมเข้ากับแนวที่สอง        ที่นี่การโจมตีรุนแรงมากขึ้นทหารของอิกโนสีถูกดันให้ถอยกลับขึ้นมา        จนกระทั่งในที่สุดชั่วเวลาเพียงยี่สิบนาทีตั้งแต่เวลาเริ่มต้นของการต่อสู้แนวป้องกันที่สามเข้าต่อสู้แล้ว         ถึงตอนนี้ฝ่ายที่เข้าโจมตีอ่อนกำลังลง        ชั่วขณะแนวรบอันดุเดือดแกว่งไปมาถูกยันถอยกลับไปและรุกคืบหน้ากลับขึ้นมา        เซอร์เฮนรี่จับตามองการต่อสู้อันล่อแหลมด้วยสายตาที่เร่าร้อน      และโดยที่ไม่พูดอะไรเลยเขาเผ่นออกไปติดตามด้วยกัปตันกู๊ดเข้าร่วมกับการต่อสู้อันดุเดือด       ส่วนตัวของอัลลันหยุดอยู่ที่เดิม         ทีละก้าวสองก้าวต่อสู้อย่างองอาจห้าวหาญ       กองกำลังที่เข้าโจมตีถูกยันถอยกลับลงไปจากเนินเขา       จนในที่สุดถอยลงไปปะทะกับกองกำลังที่หนุนขึ้นมาทำให้สับสนอลหม่านไปหมด         และในขณะเดียวกันคนส่งข่าวมาแจ้งว่ากองกำลังที่เข้าโจมตีทางด้านซ้ายถูกยันพ่ายกลับไป          แต่แนวป้องกันทางด้านขวากำลังถูกรุกไล่ข้ามที่ราบมา      มีพวกศัตรูหนุนเนื่องตามมาอย่างมากมายซึ่งพวกเขาประสบผลสำเร็จจากการบุกเข้ามาทางด้านนี้ อิกโนสีเหลียวหน้าดูสถานการณ์ชั่วขณะแล้วออกคำสั่งรบอย่างรวดเร็ว     โดยทันทีกองทหารสำรองตั้งแถวเตรียมรบ          แล้วการต่อสู้ประชิดตัวอย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น       อัลลันที่เข้าสู่วัยชราแล้วทำได้ดีที่สุดคอยติดตามอยู่ข้างหลังอิกโนสี ระวังตัวเอาไว้          แล้วอัลลันก็เจอเข้ากับเรื่องร้ายกาจเมื่อนักรบกลุ่มของเขาถลำเข้ามาอยู่ท่ามกลางเหล่าศัตรู         นักรบศัตรูร่างยักษ์ถลันเข้ามาหาอัลลันพร้อมด้วยหอกคู่มือที่โชกไปด้วยเลือด           อัลลันทำได้ดีที่สุดแค่ทิ้งตัวลงกับพื้นทำให้นักรบร่างใหญ่เสียหลักล้มลงบนร่างของอัลลัน          และก่อนที่มันจะทันลุกขึ้นอัลลันใช้ปืนลูกโม่ยิงใส่ศัตรูที่ข้างหลัง          และหลังจากนั้นอัลลันถูกฟาดเข้าที่หัวล้มลงหมดสติไป           อัลลันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งพบว่าเขาถูกนำตัวมาอยู่บนเนินเขาและกัปตันกู๊ดกำลังทำการปฐมพยาบาลให้          เมื่อสอบถามกัปตันกู๊ดจึงได้ความว่าพวกศัตรูล่าถอยไปชั่วคราวเนื่องจากได้รับความเสียหายอย่างหนัก      และเรียงรายอยู่รอบตัวเขาเป็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บกำลังรอการรักษาเป็นภาพที่หดหู่มาก           อัลลันกับกัปตันกู๊ดจึงพากันไปยังอีกด้านหนึ่งของเนินเขา      พบเซอร์เฮนรี่   อิกโนสี  อินฟาดูส  และพวกนายทหารกำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด             ทุกคนยินดีที่เห็นว่าอัลลันปลอดภัยดี        และสรุปสถานการณ์ว่า        ตอนนี้ทหารของทวาลาถอยไปชั่วคราวและมีกำลังทหารเสริมเข้ามาอีก        คาดว่าทวาลาคงจะบีบล้อมเอาไว้รอจนฝ่ายของอิกโนสีอดอยากจากการขาดน้ำและอาหารจึงจะเข้าโจมตี           และขณะนี้บ่อน้ำที่มีอยู่บนเนินเขาก็เหือดแห้งไปแล้วเนื่องจากมีทหารเป็นจำนวนมากน้ำมีไม่พอ        และภายในคืนนี้ทหารทุกคนจะพากันอดน้ำ            มีทางเลือกอยู่สามทางให้เลือกคือ       อ่อนเพลียหิวโหยเหมือนกับราชสีห์อดโซอยู่ในถ้ำ      หรือพยายามต่อสู้ตีฝ่าหนีขึ้นไปทางเหนือ     หรือตะลุยเข้าโจมตีทวาลา             อิกโนสีขอให้อัลลันซึ่งเป็นผู้อาวุโสและเคยผ่านสงครามมาแล้วพิจารณาตัดสินใจ         อัลลันเสนอให้โจมตีทวาลาโดยทันทีเนื่องจากการขาดแคลนน้ำ        และทหารที่ได้รับบาดเจ็บเห็นทหารฝ่ายของทวาลามีกำลังมาเพิ่มมากขึ้นอาจเปลี่ยนใจและนายทหารบางคนอาจทรยศ             อิกโนสีพิจารณาความเห็นของอัลลันแล้วจึงตัดสินใจเข้าโจมตี         เขาวางแผนการรบโดยจะเคลื่อนกำลังพลส่วนหนึ่งลงไปสู่พื้นราบเบื้องล่างของเนินเขาที่มีเทือกเขาโอบล้อมอยู่เหมือนรูปเกือกม้า        และจะตั้งรับกำลังพลส่วนใหญ่ของทวาลาอยู่ตรงนั้น        ขณะที่กองกำลังทั้งหมดของทวาลาไม่สามารถบุกเข้ามาพร้อมกันได้เนื่องจากช่องเขาแคบบังคับเอาไว้ทหารจะผ่านเข้ามาได้ทีละกอง          ทหารของอิกโนสีจะต้านทานทหารของทวาลาไว้ให้ได้          ขณะเดียวกันเขาจะแบ่งทหารอีกสองกองแอบลงจากยอดเนินไปซุ่มคอยทีอยู่ที่ปีกทั้งสองข้างของกองทหารข้าศึก        เมื่อกองทหารส่วนใหญ่ของทวาลาทุ่มเทโจมตีจนขาดความระมัดระวังแล้วให้กองทหารที่ซุ่มอยู่ที่ปีกทั้งสองข้างเข้าโจมตีพร้อมกัน         อิกโนสีจะบุกตะลุยเข้าไปถ้าโชคดีวันนี้จะเป็นวันแห่งชัยชนะ          การจัดขบวนทัพเข้าโจมตีถูกชี้แจงอย่างสั้น ๆ   และนำไปปฏิบัติต่ออย่างรวดเร็ว        ภายในเวลาชั่วโมงเศษ ๆ เสบียงอาหารถูกแจกจ่ายให้กับทหารและพวกเขากินกันอย่างรวดเร็ว      สามกองทัพจัดตั้งขึ้นแผนการเข้าโจมตีได้รับการอธิบายให้แก่พวกหัวหน้า        และกองกำลังทั้งหมดขณะนี้มีจำนวนพลประมาณ  18000 คน      พร้อมแล้วที่จะเคลื่อนขบวน     นอกจากพวกกองรักษาการณ์ทิ้งไว้ดูแลผู้บาดเจ็บ   จากคุณ : Sv - [ 1 พ.ย. 47 21:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 25 บทที่ ๑๔  ที่มั่นสุดท้าย        เมื่อพร้อมแล้วกองทหารที่จะแอบซุ่มเข้าโจมตีทางด้านปีกเคลื่อนพลไปอย่างเงียบ ๆ         ระมัดระวังตัวให้อยู่แต่ในกำบังของขอบพื้นที่สูงเพื่อซ่อนเร้นสายตาอันแหลมคมของหน่วยสอดแนมของทวาลา          กัปตันกู๊ดไปกับทหารหน่วยนี้ด้วย                     ครึ่งชั่วโมงต่อมาอิกโนสีเคลื่อนพลทหารส่วนแรกลงไปสู่ที่ราบแคบเบื้องล่าง            เมื่อลงไปถึงที่ราบจึงขยายขบวนออกไปจัดเป็นสามแถวอีกครั้งแล้วหยุดนิ่งอยู่กับที่          กองทหารที่เหลือจัดเป็นกองหนุนตั้งขบวนห่างออกมาหนึ่งร้อยหลา                   ขณะเดียวกันบังเกิดความโกลาหลขึ้นที่ค่ายทหารของทวาลาบนที่ราบข้างหน้าอย่างอลหม่าน       แล้วกองทหารเคลื่อนที่ออกมาเป็นทิวแถวมุ่งตรงมาข้างหน้าด้วยการวิ่งเหย่า ๆ ประสงค์จะมาให้ถึงพื้นที่แคบข้างล่างก่อนที่ฝ่ายบุกโจมตีจะโผล่ไปถึงพื้นราบของนครลู         เมื่อพวกเขามาใกล้ถึงส่วนโคนของที่ราบพวกเขารีรออยู่        เมื่อพบว่ากองทหารสามารถผ่านช่องเขาแคบเข้ามาได้ทีละกองเท่านั้น      และ ณ ที่นั้นประมาณเจ็ดสิบหลาจากปากทาง       ซึ่งไม่สามารถอ้อมเข้าโจมตีได้      เพราะมีกำแพงสูงจากก้อนหินใหญ่เรียงรายจากพื้นในแต่ละข้าง       กองทหารของอิกโนสียืนรออยู่                 พวกเขาลังเล และในที่สุดหยุดการบุก      ในไม่ช้าเห็นหัวหน้าร่างสูง     สวมเครื่องแบบศีรษะประดับด้วยขนนกกระจอกเทศ        ปรากฏตัวพร้อมกับนายทหารและทหารติดตาม      ไม่ใช่ใครอื่นตัวทวาลานั่นเอง       เขาออกคำสั่ง      ทหารกองแรกส่งเสียงกึกก้องเข้าโจมตีทันที         กองทหารเข้าปะทะต่อสู้กันชุลมุนรุนแรง      วินาทีต่อมาเสียงกึกก้องของโล่ห์กระทบกันดังเหมือนเสียงฟ้าร้อง      และที่ราบดูเหมือนกับมีชีวิตขึ้นจากประกายแสงแปลบปลาบสะท้อนจากคมหอกวาววับ      โต้ตอบกันไปมาคนบาดเจ็บถูกแทงกระเสือกกระสนออกจากแถว        ทันทีนั้นแถวของผู้เข้าโจมตีเริ่มเหลือน้อยลง     และอย่างช้า ๆ กองทหารของอิกโนสีโถมกำลังอย่างหนักตะลุยผ่านไป      เหมือนกับคลื่นยักษ์โถมตัวอย่างแรงกลบแนวชายฝั่ง     ประสบความสำเร็จกองทหารที่บุกเข้ามาถูกทำลายจนสิ้น       แต่ว่ากองทหารของอิกโนสีขณะนี้เหลือเพียงสองแถว      แถวทีสามของเขาตายหมดแล้ว                ในตอนนี้กองทหารหน่วยที่สอง      มุ่งหน้าเข้าโจมตีกองทหารของอิกโนสีที่ยังเหลืออยู่          ซึ่งพวกเขายังคงยืนนิ่งสงบอย่างประสงค์ร้ายเหมือนตอนแรก     จนข้าศึกเข้ามาถึงระยะสี่สิบหลาหรือกว่านั้น     พวกเขาจึงโถมกายด้วยพลังที่ต่อต้านไม่ได้เข้าใส่        อีกครั้งหนึ่งเสียงกระหึ่มน่ากลัวของโล่ห์กระทบกัน        แต่ครั้งนี้การต่อสู้ดำเนินไปยาวนาน         กองทหารที่เข้าโจมตีจัดมาแต่ทหารหนุ่มบ้าเลือดอย่างที่สุด     และในตอนแรกจากการทุ่มเทอย่างหนักเกือบที่จะยันให้ทหารของอิกโนสีต้องถอยหลัง          ขณะนั้นเองเซอร์เฮนรี่ควงขวานศึกออกต่อสู้อย่างห้าวหาญ         จึงเป็นจุดพลิกผันกองทหารของอิกโนสีหยุดการถอย      พวกเขาปักหลักมั่นเหมือนก้อนหินต่อต้านคลื่นคมหอกแตกไปลูกแล้วลูกเล่าเพื่อการโต้กลับ     ในไม่ช้าพวกเขาเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง     คราวนี้บุกไปข้างหน้า    นาทีต่อมาการเข้าโจมตีเบาบางลง        กองทหารที่เข้าโจมตีแตกพ่ายกระเจิงไปเป็นกลุ่ม     ขนนกสีขาวที่ประดับอยู่บนหัวลู่มาข้างหลังตามสายลม      ทิ้งผู้ชนะไว้เบื้องหลัง                  การต่อสู้ใกล้แตกหักครั้งนี้ทวาลานำหน้าหน่วยทหารบุกมาด้วยตัวเอง        เมื่อเผชิญหน้ากับเซอร์เฮนรี่ด้วยความแค้นที่เห็นหน้าผู้สังหารบุตรชายของเขา          ทวาลาขว้างมีด ทอลลา ตรงมายังเซอร์เฮนรี่       ซึ่งเป็นโชคดีเขาเห็นมันพุ่งมาพอดีจึงรับเอาไว้ด้วยโล่ห์มันปักตรึงเหลือแค่ด้ามโผล่มาจากแผ่นเหล็กด้านหลังหนังหุ้ม          จากนั้นพร้อมกับกู่ร้องทวาลาพุ่งทะยานตรงไปหา      จ้วงฟันเต็มเหนียวด้วยขวานศึกลงบนโล่ห์เพียงแค่แรงปะทะและอาการสะท้านส่งผลให้คนแข็งแรงอย่างเซอร์เฮนรี่ทรุดลงไปบนหัวเข่า         แต่ว่าเหตุการณ์ก็ยุติลงเพียงแค่นี้       เพราะในชั่วขณะนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้น         จากทางด้านขวาและทางซ้ายของพื้นราบยั้วเยี้ยไปด้วยขนนกประดับของนักรบที่กำลังทะยานเข้ามา      กองทหารทางปีกกำลังเข้าโจมตี         กองทัพของทวาลาทั้งหมดตามที่อิกโนสีคาดคะเนเอาไว้มุ่งความสนใจไปยังการต่อสู้อย่างบ้าเลือด          และตอนนี้ก่อนที่พวกเขาจะทันเตรียมตัวตั้งรับการโจมตี          นักรบหน่วยที่โอบปีกโผนเข้าโจมตีเหมือนกับสุนัขเกรย์ฮาวด์โดดกัดที่สีข้าง            ในเวลาห้านาทีชะตากรรมของสงครามก็ได้รับการตัดสิน       เข้าโจมตีจากทั้งสองปีกสร้างความตื่นตกใจจากการถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมไร้ปราณี          กองทัพของทวาลาแตกพ่ายไป      และในไม่ช้าที่ราบเบื้องหน้านครลูกระจัดกระจายไปด้วยเหล่าทหารกำลังวิ่งหนีแสดงถึงการพ่ายแพ้อย่างราบคาบ           ขณะที่อิกโนสีรวบรวมทหารที่เหลือมุ่งหน้าสู่นครลู           อัลลันและเซอร์เฮนรี่มองเห็นกัปตันกู๊ดนั่งอยู่บนจอมปลวก         มีร่างของทหารชาวกุกัวนานอนอยู่ใกล้ ๆ       โดยทันทีทหารคนนั้นลุกขึ้นฟาดหัวกับตันกู๊ดล้มคว่ำลงไปจากจอมปลวกและใช้หอกแทงเขา            เมื่ออัลลันเข้าไปใกล้จึงเห็นนักรบร่างกำยำทิ่มหอกซ้ำแล้วซ้ำอีกบนร่างแน่นิ่งของกัปตันกู๊ด      ซึ่งในแต่ละครั้งแขนขาของเขาสะบัดขึ้นไปในอากาศ         เมื่อเห็นพวกของอัลลันเข้ามาใกล้ชาวกุกัวนาเล่นงานครั้งสุดท้ายด้วยการแทงอย่างฉุนเฉียวที่สุดแล้วเผ่นหนีไป        ขณะเดียวกันกัปตันกู๊ดหมดสติไปแต่เสื้อเกราะเหล็กถักปกป้องเขาจากการทำร้ายด้วยหอกในครั้งสุดท้าย         จึงนำร่างของเขาขึ้นเปลหามเอาไป            เมื่อไปถึงหน้าประตูของนครลูมีกองทหารเฝ้าอยู่รอคำสั่งจากอิกโนสี         และแจ้งว่าทหารของทวาลาหลบภัยอยู่ในนคร      ทั้งตัวของทวาลาก็หนีเข้าไปด้วย   แต่เขาคิดว่าพวกเหล่านั้นคงเสียขวัญอย่างหนักและคงจะยอมแพ้          อิกโนสีจึง ส่งคนนำสาสน์ไปทุกประตูให้ผู้ยอมแพ้เปิดประตู      และให้สัญญาจากถ้อยคำของกษัตริย์ไว้ชีวิตและอภัยโทษให้กับทหารทุกคนที่ยอมวางอาวุธ        ในไม่ช้าสะพานข้ามคูหย่อนลงมาและบานประตูเปิดออก          อย่างระมัดระวัง      อิกโนสีและคณะของอัลลันเดินแถวเข้าสู่นคร       ตลอดสองข้างทางมีนักรบยืนอยู่อย่างห่อเหี่ยว    หัวก้มหลุบหอกและโล่ห์กองอยู่แทบเท้า      เมื่อผ่านไปทหารแต่ละคนทำความเคารพอิกโนสีเหมือนทำความเคารพกษัตริย์         ทั้งหมดมุ่งตรงไปยังหมู่กระท่อมของทวาลา        เมื่อผ่านที่ว่างกว้างใหญ่ซึ่งเมื่อวันสองวันก่อนหน้านี้ได้ดูการแสดงและการล่าแม่มด        พบว่ามันว่างเปล่า     ตรงข้างหน้ากระท่อม             ทวาลานั่งอยู่ที่นั้นพร้อมกับบริวารเพียงหนึ่งเดียว กากูล            ถึงตรงนี้ทวาลายอมรับการพ่ายแพ้แต่ขอเกียรติของกษัตริย์ชาวกุกัวนาต่อสู้จนตาย          เป็นประเพณีของชาวกุกัวนาว่าผู้ที่มีสายเลือดกษัตริย์จะไม่ถูกนำตัวไปประหาร          แต่จะให้สิทธิเลือกคู่ต่อสู้จนกว่าจะถูกฆ่าตาย            แต่จะเลือกกษัตริย์เป็นคู่ต่อสู้ไม่ได้          ทวาลาเลือกเซอร์เฮนรีเป็นคู่ต่อสู้                       เมื่อทั้งคู่พร้อมแล้วต่างชูขวานศึกเดินวนเป็นวงกลมคุมเชิงเข้าต่อสู้กัน        เมื่อได้จังหวะเซอร์เฮนรี่ทะยานไปข้างหน้ากระหน่ำฟันใส่ทวาลา    ซึ่งก้าวหลบไปด้านข้าง      ผลจากการฟันอย่างแรงทำให้ผู้ฟันเสียหลัก     โอกาสนั้นศัตรูของเขาฉวยประโยชน์ในทันที      ควงขวานศึกขนาดใหญ่วนรอบหัวแล้วฟันลงมาด้วยพลังแรง          ยกแขนซ้ายขึ้นมาอย่างรวดเร็วเซอร์เฮนรี่ใช้โล่ห์รับขวานเอาไว้เป็นผลให้ขอบนอกของโล่ห์ถูกตัดแหว่งออกไป       ขวานผ่านลงมากระแทกไหล่ซ้ายของเขาแต่ไม่แรงพอที่จะทำให้บาดเจ็บ      ชั่วครู่ต่อมาเซอร์เฮนรี่ฟันออกไปเป็นครั้งที่สองและทวาลาก็รับไว้ได้ด้วยโล่ห์ของเขา        และต่างผลัดกันฟันเข้าใส่กันบางครั้งก็รับไว้ด้วยโล่ห์บางครั้งก็หลบหลีกได้             ต่อมาเซอร์เฮนรี่ได้โอกาสจ้วงฟันอย่างถนัดไปยังโล่ห์ของทวาลา      แรงฟันตัดผ่านโล่ห์และทะลุเสื้อเกราะอันเหนียวแน่นของทวาลาเป็นแผลแหวะที่หัวไหล่        ด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดและบ้าเลือดทวาลาโต้กลับเพื่อเอาคืนด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่      แรงฟันตัดผ่านด้ามขวานศึกที่ทำมาจากนอแรดซึ่งแข็งแรงเหมือนกับเหล็กกล้าได้แผลที่ใบหน้าของเซอร์เฮนรี่        หัวขวานกว้างหล่นลงสู่พื้น     และอีกครั้งหนึ่งทวาลาเงื้ออาวุธของเขาฟันลงมาพร้อมเสียงตวาด        เซอร์เฮนรี่เอาโล่ห์รับไว้ได้แต่ด้วยความแรงทำให้โล่ห์หลุดจากมือร่วงลงสู่พื้น         เซอร์เฮนรี่ใช้มือแข็งแรงของเขารัดลำตัวทวาลาเอาไว้     พวกเขาเหวี่ยงตัวไปมากอดรัดกันเหมือนกับหมี         ออกแรงรัดด้วยพลังอันแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อเพื่อชีวิตและศักดิ์ศรี        ด้วยพลังอันแข็งแกร่งทวาลาเหวี่ยงชาวอังกฤษจนเสียหลักล้มลงไปด้วยกันทั้งคู่        กลิ้งทับกันไปมาบนพื้นปูด้วยหิน       ทวาลาตีหัวเซอร์เฮนรี่ด้วยขวานศึก      และเซอร์เฮนรี่ใช้ทอลลาที่เขาชักออกมาจากเข็มขัดแทงใส่เสื้อเกราะของทวาลา               โดยทันทีทิ้งทอลลาเสีย       เซอร์เฮนรี่แย่งขวานซึ่งพันกระชับอยู่กับข้อมือของทวาลาด้วยเชือกทำจากหนังควาย    และยังคงกลิ้งตัวผลัดกันทับกันไปตลอดเวลา      ทั้งคู่ต่อสู้แย่งกันเหมือนแมวป่าหอบหายใจอย่างหนัก       ในทันใดเชือกหนังก็ขาด       และด้วยความพยายามอย่างที่สุดเซอร์เฮนรี่หลุดเป็นอิสสระพร้อมอาวุธอยู่ในมือ      วินาทีต่อมาเขายืนขึ้นเลือดสีแดงไหลออกมาจากแผลบนใบหน้า         และเช่นเดียวกับทวาลาดึงทอลลาออกมาจากเข็มขัดสาวตัวเข้าไปหาซอร์เฮนรี่ แทงเข้าตรงหน้าอกอย่างแม่นยำและรุนแรงแต่ว่าผู้ที่ประดิษฐิ์เสื้อเกราะรอบรู้งานของเขาเป็นอย่างดีจึงสร้างมันขึ้นมาแข็งแกร่งปานเหล็กกล้า       ทวาลาเข้าแทงซ้ำพร้อมเสียงร้องอย่างป่าเถื่อนและอีกครั้งมีดคมกระเด้งกลับพร้อมกับเซอร์เฮนรี่เซไปข้างหลัง       อีกครั้งทวาลาตามประชิดเข้ามา     และขณะเดียวกันชาวอังกฤษผู้เข้มแข็งรวบรวมพลังของเขาเหวี่ยงขวานใหญ่ข้ามหัวฟันใส่จนสุดกำลัง     บังเกิดเสียงหวีดร้องอย่างตื่นเต้นจากลำคอคนนับพัน    และสิ่งที่เห็น !     หัวของทวาลากระเด็นหลุดไปจากบ่า    ร่วงกลิ้งไปตามพื้นไปหยุดอยู่แทบเท้าของอิกโนสี      ร่างปราศจากหัวยืนอยู่สักครู่แล้วล้มฟาดลงกับพื้นพร้อมกับกำไลทองหลุดจากคอกลิ้งไปตามพื้น       และเมื่อจบเรื่องแล้วเซอร์เฮนรี่หมดเรี่ยวแรงเพราะเสียเลือดไปมากล้มทับลงไปบนร่างของอดีตกษัตริย์ที่ตายแล้ว จากคุณ : Sv - [ 2 พ.ย. 47 20:45:21 ]

ความคิดเห็นที่ 26 บทที่ ๑๕  กัปตันกู๊ดเจ็บหนัก              คืนนั้นคณะของอัลลันเข้าพักยังกระท่อมของทวาลา          หลังจากถอดเสื้อเกราะออกแล้วพบว่าแต่ละคนมีร่องรอยฟกช้ำเป็นจำนวนมาก        ความเหนียวแน่นของห่วงเหล็กกล้าป้องกันไม่ให้คมอาวุธผ่านมาได้แต่ไม่สามารถปกป้องพวกมันจากรอยช้ำ        กัปตันกู๊ดมีบาดแผลลึกเข้าไปในเนื้อตรง “ขาขาวสวย” ของเขา     ซึ่งทำให้เขาเสียเลือดไปมาก       และเซอร์เฮนรี่นอกจากบาดเจ็บที่อื่นแล้วมีแผลบาดลึกที่ขากรรไกรจากคมขวานศึกของทวาลา        โชคดีที่กัปตันกู๊ดเป็นหมอผ่าตัดที่พอใช้ได้       และในไม่ช้าหลังจากร่วมยาขนาดเล็กของเขามาถึง       จัดการทำความสะอาดบาดแผลจนทั่วดีแล้ว       เขาดำเนินการเย็บแผลให้เซอร์เฮนรี่ก่อนแล้วจึงจัดการเย็บแผลให้ตัวเขาเป็นอย่างดีจนพอใจ        โดยดูจากแสงไฟมัวซัวที่ได้จากตะเกียงแบบโบราณของชาวกุกัวนาในกระท่อม       หลังจากนั้นเขาละเลงด้วยยาฆ่าเชื้ออย่างมากมายที่บาดแผล      ซึ่งบรรจุอยู่ในกระปุกในร่วมยา       และปิดแผลด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ยังเหลืออยู่               อัลลันนอนแทบไม่หลับเพราะทั่วทั้งนครมีแต่เสียงคร่ำครวญถึงผู้ที่จากไป        จากทุกแห่งหนเสียงคร่ำครวญจากหญิงที่สามี   บุตรชาย    และน้องชายถูกสังหารในสนามรบ       ไม่น่าประหลาดใจที่พวกเขาพากันคร่ำครวญเพราะว่าชายมากกว่าหนึ่งหมื่นสองพันคน       หรือเกือบหนึ่งในห้าของกองทัพชาวกุกัวนาถูกทำลายไปในการต่อสู้อันโหดร้ายครั้งนั้น         จวบจนถึงเที่ยงคืนแม้ว่าเสียงร้องครวญของผู้หญิงยังไม่หยุดแต่เริ่มน้อยลง      จนท้ายที่สุดความเงียบบังเกิดเป็นช่วงสั้น ๆ     เมื่อมีเสียงหอนบาดลึกยาวนานจากกระท่อมที่อยู่ติดทางด้านหลัง        เป็นเสียงของกากูล “กำลังเจ็บปวด” ต่อการตายของกษัตริย์ทวาลา               ในตอนเช้าอัลลันต้องตกใจเมื่อพบว่ากัปตันกู๊ดมีไข้ขึ้นสูงและไม่ช้าหลังจากนั้นเพ้อคลั่งขาดสติ         กระอักเลือดออกมา       ไม่ต้องสงสัยว่าเกิดจากการบาดเจ็บภายในอันเกิดจากความพยายามอย่างหนักของนักรบชาวกุกัวนาเมื่อวานนี้ที่ใช้หอกเล่มใหญ่แทงใส่เสื้อเกราะของเขา       กัปตันกู๊ดบาดเจ็บสาหัสมาก          อาการของเขาอยู่ในขั้นวิกฤตมาถึงห้าวันแล้วจนคิดว่าเขาต้องตายแน่          ตลอดเวลามีฟูลาตาคอยดูแลอยู่อย่างใกล้ชิดไม่ยอมห่าง          คอยป้อนยาและเครื่องดื่มทำจากพืชพื้นเมือง          คอยขับไล่แมลงวันไม่ให้มาตอมที่ร่างของเขา               คืนของวันที่ห้าอัลลันเข้าไปเยี่ยมมองเห็นกัปตันกู๊ดนอนนิ่งเงียบคิดว่าเขาตายแล้วจึงส่งเสียงสะอื้นออกมา          มีเสียงจากฟูลาตาสั่งให้เงียบหน่อยอย่าทำเสียงรบกวน           เมื่ออัลลันเข้าไปดูใกล้ ๆ จึงเห็นว่าเขายังไม่ตาย      นอนหลับส่งเสียงกรนนิ้วเรียวของฟูลาตาบีบมือขาวซีดของเขาไว้แน่น      จุดวิกฤติผ่านไปแล้วเขาจะรอดตาย       เขานอนหลับอยู่อย่างนั้นได้สักสิบแปดชั่วโมง           ตลอดระยะเวลานี้สาวน้อยผู้ซื่อสัตย์นั่งอยู่ข้างเขากลัวว่าถ้าเธอเคลื่อนไหวหรือเอามือออกจะทำให้เขาตื่นขึ้น     เธอจะทรมานสักขนาดไหนจากอาการเหน็บชาและความเหนื่อยอ่อน     ไม่ต้องพูดถึงความหิวไม่มีใครจะสามารถรู้ได้      แต่ความจริงก็คือว่าเมื่อเขาตื่นขึ้นมาในที่สุด      ต้องหามเธอออกมา      แขนขาของเธอแข็งจนเคลื่อนไหวไม่ได้               หลังจากได้สติฟื้นคืนกลับมา     กัปตันกู๊ดฟื้นตัวแข็งแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว     ไม่ก่อนที่เขาใกล้จะหายดีแล้วเซอร์เฮนรี่จึงบอกเขาทั้งหมดถึงหนี้ที่เขามีต่อฟูลาตา       และเมื่อเรื่องมาถึงตอนที่เธอนั่งอยู่ข้างตัวเขาสิบแปดชั่วโมงกลัวว่าถ้าเคลื่อนไหวจะปลุกให้เขาตื่นขึ้น     ดวงตาของทหารเรือผู้ซื่อสัตย์คลอไปด้วยน้ำตา       เขาหันตัวออกเดินตรงไปยังกระท่อมที่ฟูลาตาเตรียมทำอาหารกลางวัน          พาอัลลันไปด้วยเป็นล่ามกรณีที่ไม่สามารถสื่อความหมายให้เธอเข้าใจได้           เมื่อกัปตันกู๊ดบอกฟูลาตาว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตเธอ      และจะไม่ลืมความกรุณาของเธอ          ฟูลาตาตอบกลับมาว่าไม่ใช่หรอกเธอต่างหากที่เป็นหนี้ชีวิตของเขา         และตัวเธอเป็นข้ารับใช้ของเขา                จากนั้นอิกโนสีจัดตั้ง “อินดาบา”  หรือสภาสูง     และได้รับการรับรองเป็นกษัตริย์อย่างถูกต้องจาก “อินดูนาส” หรือผู้สูงสุดแห่งดินแดนกุกัวนา         มีการเฉลิมฉลองและการสวนสนามอันยิ่งใหญ่           อีกทั้งอิกโนสีในการแสดงตนต่อหน้าประชาชนให้คำยืนยันต่อสัญญาที่ให้ไว้ว่า      จะไม่มีผู้ใดเสียเลือดเนื้อโดยไม่ได้รับการพิจารณาความผิด      และพิธีล่าแม่มดจะเลิกไปจากแผ่นดิน               เมื่อการเฉลิมฉลองยุติลงคณะของอัลลันรอพบอิกโนสี      และแจ้งแก่เขาว่าตอนนี้ร้อนใจที่จะค้นหาความลึกลับของขุมทรัพย์ที่ถนนพระศุลีนำไปสู่        ถามเขาว่าได้พบเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับมันบ้าง                อิกโนสีตอบว่าเขาค้นพบเรื่องดั่งนี้     ณ ที่นั้นมีร่างใหญ่สามร่างนั่งอยู่       ผู้ซึ่งคนที่นี่เรียกกันว่า  “ผู้นิ่งเงียบ”   และเป็นผู้ซึ่งทวาลาจะนำสาวน้อยฟูลาตาไปบูชายัญ       ที่นั่นด้วยภายในถ้ำใหญ่ลึกเข้าไปในภูเขาเป็นที่ฝังร่างของกษัตริย์       ท่านจะพบร่างของทวาลานั่งอยู่กับผู้ที่ไปอยู่ก่อนหน้าเขา       ที่นั่นอีกด้วยมีหลุมลึกซึ่งบางทีคนที่ตายไปนานแล้วขุดเอาไว้      อาจเพื่อเพชรที่พวกท่านกล่าวถึง       เหมือนอย่างที่เขาเคยได้ยินคนที่นาตาลบอกถึงเหมืองเพชรที่คิมเบอร์รี่       ที่นั่นด้วยในสถานที่แห่งความตายมีห้องลับ        ไม่มีผู้ใดทราบนอกจากกษัตริย์กับกากูล !       แต่ทวาลาผู้รู้ความลับตายแล้ว     และเขาไม่รู้ความลับหรือรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน       แต่ว่ามีตำนานเล่ากันมาว่านานหลายชั่วอายุคนผ่านมาแล้ว      คนขาวข้ามภูเขามาและถูกพาไปโดยผู้หญิงสู่ห้องลับ       ให้ดูสมบัติที่ซ่อนอยู่ในนั้น      แต่ก่อนที่เขาจะนำออกมาได้หล่อนทรยศเขา       และเขาถูกไล่โดยกษัตริย์ในตอนนั้นกลับไปสู่ภูเขา     และตั้งแต่นั้นมาไม่มีใครเข้าไปอีกเลย                 ความลับทั้งหมดกากูลรู้แต่เพียงผู้เดียว       อิกโนสีจึงให้ทหารไปนำตัวกากูลมา         ทหารสองคนหิ้วตัวกากูลมา         มันส่งเสียงแช่งด่ามาตลอดทาง       เมื่อทหารปล่อยมือร่างของกากูลก็กองลงไปกับพื้นร่างเหี่ยวย่นแก่ชราของมันเหมือนกับถุงผ้าเก่า ๆ แต่ดวงตาเป็นประกายและชั่วร้ายเหมือนตางู         มันข่มขู่อิกโนสีว่าอย่าแตะต้องมัน        ให้ระวังอำนาจวิเศษของมัน        อิกโนสีจึงตอบโต้ว่าอำนาจวิเศษของมันยังช่วยชีวิตทวาลาไว้ไม่ได้มันจึงทำอะไรเขาไม่ได้           และบอกว่าจะไว้ชีวิตถ้ายอมพาไปที่ห้องเก็บเพชร        กากูลบอกว่าไม่มีใครรู้ความลับและมันจะไม่ยอมบอกใคร         อิกโนสีเอาหอกค่อย ๆ แทงลงไปบนร่างของกากูล         กากูลกลัวความตายมันมีชีวิตอยู่มาได้อย่างยืนยาวก็จริงแต่มันไม่ได้เป็นอมตะ          ความตายจึงทำให้มันหวาดกลัวยอมพาคณะของอัลลันไปที่ซ่อนของขุมทรัพย์ จากคุณ : Sv - [ 3 พ.ย. 47 12:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 บทที่ ๑๖  สถานที่แห่งความตาย          ในตอนค่ำของอีกสามวันต่อมา         อัลลันและคณะมาตั้งค่ายพักแรมอยู่แทบเท้าของ “สามแม่มด”    หรือภูเขาใหญ่สามลูกที่ตั้งเรียงกันเป็นรูปสามเหลี่ยม        มีฟูลาตาติดตามมาด้วยเป็นผู้รับใช้โดยเฉพาะกับกัปตันกู๊ด         อินฟาดูส คุมทหารมาดูแลความปลอดภัยด้วยตัวเองและหามกากูลมาด้วยบนเกี้ยว                  เช้าวันต่อมาเมื่อดวงตะวันขึ้นทอแสง       ภาพของภูเขาสามแม่มดอันสูงตะหง่านมองเห็นได้อย่างชัดเจน          สูงขึ้นไปในท้องฟ้าสีน้ำเงินยอดสูงของมันปกคลุมด้วยหิมะ        ใต้แนวหิมะลงมาเป็นสีม่วงจากไม้พุ่มเตี้ย      เช่นเดียวกันพุ่มไม้ป่าที่ปกคลุมเนินขึ้นไปจนถึงพวกมัน        ตรงไปเบื้องหน้าแถบสีขาวของถนนใหญ่พระศุลีเหยียดตัวขึ้นไปตามเนินจนถึงตีนของภูเขาลูกตรงกลาง         ประมาณห้าไมล์และสิ้นสุดลงตรงนั้น        ถนนพระศุลีสิ้นสุดลงที่นั่น             ใช้เวลาชั่วโมงครึ่งหรือกว่านั้นเดินย่ำขึ้นไปถึงแนวพุ่มไม้          ทั้งคณะเร่งรุดเดินทางไปด้วยความตื่นเต้น          กากูลโผล่หน้าอันเหี่ยวย่นน่าเกลียดออกมาระหว่างม่านทำจากต้นหญ้า      และจ้องดวงตาเป็นประกายมายังชาวคณะ       “ทำไมต้องรีบร้อนไปพบกับปีศาจร้ายที่จะทำลายพวกเจ้า     เจ้าพวกค้นหาขุมทรัพย์ ?”      แล้วมันหัวเราะอย่างน่ากลัวซึ่งทำให้อัลลันเย็นหลังวาบความกระตือรือร้นหายไปชั่วครู่             แต่ถึงอย่างไรก็เดินทางต่อไป         จนได้เห็นว่าตรงหน้าระหว่างชาวคณะและยอดเขา       เป็นหลุมกลมกว้างใหญ่ข้างหลุมเอียงลาดลงไปลึกมากกว่าสามร้อยฟิตและกว้างสักครึ่งไมล์        และนั่นคือเหมืองเพชรเก่าถูกทิ้งร้างเอาไว้        ถนนสายใหญ่แยกออกเป็นสองสายล้อมปากหลุมเอาไว้         ขณะเดินไปตามทางมองเห็นแต่ไกลเป็นวัตถุขนาดใหญ่สามสิ่งตั้งตระหง่าน         เมื่อเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าเป็นรูปสลักขนาดใหญ่สามรูป        หรือสาม “ผู้นิ่งเงียบ” นั่งอยู่      ผู้เป็นที่น่าเกรงขามของชาวกุกัวนา              มันตั้งอยู่บนแท่งหินสีดำขนาดใหญ่      สลักอย่างดูไม่ออกว่าเป็นรูปใคร      แต่ละร่างอยู่แยกออกจากกันยี่สิบก้าว     จ้องมองลงไปตามถนนข้ามที่ราบหกสิบไมล์สู่นครลู     เป็นรูปขนาดใหญ่อยู่ในท่านั่ง     เป็นชายสองผู้หญิงหนึ่ง       แต่ละร่างวัดได้สิบแปดฟุตจากเครื่องประดับบนศีรษะถึงแท่งหิน                เมื่ออินฟาดูส มาถึง       และแสดงความเคารพ   “ผู้นิ่งเงียบ” โดยการชูหอกขึ้น      แล้วถามอัลลันว่าจะเข้าไปยัง “สถานที่แห่งความตาย”  เลย     หรือจะรอจนรับประทานอาหารกลางวันเสียก่อน       ถ้าพร้อมที่จะไปต่อเลยกากูลแสดงความตั้งใจของมันที่จะนำไป      โดยที่ยังไม่เลยเวลาสิบเอ็ดโมงเช้า      และด้วยความรุ่มร้อนอยากที่จะรู้      อัลลันแจ้งความประสงค์ว่าไปต่อโดยทันที       กากูลจึงถูกนำตัวมา          เมื่อมีคนช่วยมันลงจากเกี้ยวแล้วกากูลยันตัวด้วยไม้เท้าออกเดินโคลงเคลงตรงไปยังเบื้องหน้าของกำแพง         จนถึงประตูใหญ่แคบโค้งแข็งแรง       มองดูแล้วเหมือนกับช่องทางสู่ห้องเก็บขุมทรัพย์             ถึงตรงนี้กากูลรออยู่      รอยยิ้มชั่วร้ายยังฉายอยู่บนใบหน้าอันน่าเกลียดของมัน         แล้วถามว่าจะมีใครใจกล้าเข้าไปบ้าง          อินฟาดูส ปฏิเสธที่จะเข้าไปด้วย      จึงมีอัลลัน   เซอร์เฮนรี่  กัปตันกู๊ด  และฟูลาตาซึ่งแม้ว่าจะหวาดกลัวก็ขอตามเข้าไปด้วยโดยถือตะกร้าใส่น้ำและอาหารตามกัปตันกู๊ดไป         โดยไม่ชักช้า กากูลหยิบตะเกียงทำจากผลน้ำเต้าแห้งขนาดใหญ่บรรจุน้ำมันไว้เต็มพร้อมไส้ทำจากไม้กกจากภายใต้เสื้อคลุมขนสัตว์ของมันออกมาจุดไฟขึ้นแล้วพรวดพราดเข้าไปในช่องทางเดิน       ซึ่งกว้างพอที่จะให้คนสองคนเดินเคียงกันไปได้   และค่อนข้างมืด          เมื่อไปไกลพอที่จะประมาณได้ว่าสักห้าสิบก้าว     เห็นว่าทางเดินนั้นมีแสงสลัว ๆ ขึ้น       นาทีต่อมาอัลลันมาถึงยังสถานที่อันอาจจะกล่าวได้ว่ามหัศจรรย์ที่สุดที่สายตาของมนุษย์จะได้เห็น             เบื้องหน้าเป็นห้องโถงคล้ายวิหารขนาดใหญ่มาก          เป็นวิหารที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ       มีแสงสว่างส่องลงมาจากเบื้องบนแต่มองไม่เห็นช่องแสง      เรียงกันเป็นแถวไปจนตลอดระยะเป็นเสาขนาดใหญ่มองดูคล้ายแท่งน้ำแข็ง      แต่ที่จริงแล้วเป็นหินย้อยขนาดใหญ่       เป็นเสาผลึกหินขาวใส        บางต้นมีเส้นผ่าศูนย์กลางไม่น้อยกว่ายี่สิบฟิตที่ฐาน   พุ่งทะยานสูงขึ้นไปด้วยความสวยงามสุดบรรจงจนถึงเพดาน     บางต้นเพิ่งก่อเป็นรูปร่างขึ้น      มีน้ำหยดลงมาเป็นระยะ             แต่กากูลไม่สนใจความสวยงามของถ้ำหินย้อยแห่งนี้         มันนำตรงไปสู่ยอดของถ้ำกว้างเงียบสงบ      ที่นั่นมีปากถ้ำอีกแห่งไม่ได้เป็นรูปโค้งเหมือนอย่างตอนแรก      แต่เป็นสี่เหลี่ยมที่ด้านบนมีบางสิ่งที่คล้ายทางเข้าของวิหารชาวอียิปต์            “ท่านเตรียมตัวที่จะเข้าไปยังสถานที่แห่งความตายแล้วหรือ  คนขาว ?”    กากูลถามขึ้น    เห็นได้อย่างชัดแจ้งว่าเพื่อที่จะทำให้พวกของอัลลันบังเกิดความไม่สบายใจ              ก๊อก    ก๊อก    เสียงไม้เท้าของนางเฒ่ากากูลเคาะไปตามพื้น   ขณะที่มันนำไปข้างหน้า    หัวเราะหึ ๆ น่าขยะแขยง        อัลลันผู้อาวุโสได้รับเกียร์ติให้เดินนำหน้าตามหลังนางเฒ่าไป       หลังจากเดินไปได้ประมาณยี่สิบก้าวมาอยู่ยังห้องมืดยาวสักสี่สิบฟุต     กว้างสามสิบและสูงสามสิบฟุต        ห้องนี้ไม่สว่างเหมือนกับถ้ำหินย้อยกว้างก่อนหน้านี้       แวบแรกทั้งหมดที่เห็นคือโต๊ะหินขนาดใหญ่ยาวไปตลอดห้อง     พร้อมกับรูปปั้นสีขาวอยู่ที่หัวโต๊ะ     และร่างสีขาวมีขนาดเท่ากับคนล้อมอยู่โดยรอบ         ต่อมาเห็นว่ามีสิ่งสีน้ำตาลนั่งอยู่บนโต๊ะตรงกลาง     และชั่วครู่ต่อมาสายตาของอัลลันเริ่มชินกับแสง     และเห็นว่าทั้งหมดนี้คืออะไรแล้ว       ภาพที่เห็นทำให้เขาขวัญเสียอย่างหนักตั้งท่าจะวิ่งหนีออกมา          เซอร์เฮนรี่คว้าคอเสื้อของอัลลันกำไว้แน่นจนอัลลันขยับตัวไม่ได้      ครู่ต่อมาเมื่อสายตาของเขาปรับเข้ากับแสง       เซอร์เฮนรี่ปล่อยมือจากอัลลันแล้วเริ่มซับเหงื่อออกจากหน้าผาก     สำหรับกัปตันกู๊ดเขาส่งเสียงสบถอย่างกะปรกกะเปลี้ย         ส่วนฟูลาตาเหวี่ยงแขนขึ้นรัดคอกัปตันกู๊ดพร้อมกับหวีดร้อง              มีเพียงกากูลหัวเราะเสียงดังและยาวนาน            มันเป็นภาพอันน่ากลัว       ทางด้านปลายสุดของโต๊ะหินยาว       ถือไว้ด้วยนิ้วมีแต่กระดูกหอกใหญ่สีขาว    มีรูปของยมฑูตนั่งอยู่       รูปร่างเป็นรูปปั้นมนุษย์มีแต่โครงกระดูกขนาดใหญ่สูงสิบห้าฟุตหรือกว่านั้น    ชูหอกขึ้นสูงเหนือหัวมันเหมือนกับท่าเตรียมแทง        แขนมีแต่กระดูกข้างหนึ่งท้าวอยู่บนโต๊ะหินเบื้องหน้ามัน      ในท่าที่เหมือนกับคนกำลังลุกจากที่นั่ง      ด้วยร่างของมันโน้มมาข้างหน้าดังนั้นกระดูกคอและหัวกะโหลกเป็นประกายแสยะปากยื่นมาหา      และจ้องเบ้าตากลวงโบ๋มองตรงมา      ปากอ้าเล็กน้อย เหมือนกับจะพูด                “สวรรค์ช่วย!”      อัลลันพูดย่างกะปลกกะเปลี้ยในที่สุด     “มันเป็นตัวอะไรกัน ?” “และพวกนั้นมันเป็นตัวอะไรกัน ?”     กัปตันกู๊ด  ถามขึ้นชี้ไปยังกลุ่มร่างสีขาวนั่งอยู่รอบโต๊ะ “และเจ้าสิ่งนั้นมันเป็นอะไรกัน ?”       เซอร์เฮนรี่พูดชี้ไปยังร่างสีน้ำตาลนั่งอยู่บนโต๊ะ “ฮี่ !   ฮี่ !  ฮี่ !”    เสียงหัวเราะจากกากูล    “ สำหรับผู้ที่เข้ามายังสถานที่แห่งความตาย    ปีศาจปรากฏกาย       ฮี่ !   ฮี่ !   ฮี่ !   ฮ่า !  ฮ่า !”              “จงมา  ผู้กล้าในการรบ   จงมาดูเขา  ผู้ที่ท่านสังหาร”    และเจ้าสัตว์ชราคว้าเสื้อของเซอร์เฮนรี่ด้วยนิ้วที่มีแต่หนังของมัน    แล้วจูงเขาไปที่โต๊ะ             ในไม่ช้ามันหยุดแล้วชี้ไปยังวัตถุสีน้ำตาลนั่งอยู่บนโต๊ะ      เซอร์เฮนรี่มองดูแล้วสะดุ้งถอยออกมาพร้อมกับร้องอุทาน      และไม่ต้องสงสัยสำหรับร่างเกือบเปลือยนั่งอยู่บนโต๊ะ      หัวซึ่งถูกขวานศึกของเซอร์เฮนรี่ตัดออกจากร่างวางอยู่บนตัก       คือซากร่างอันน่ากลัวของทวาลา      กษัตริย์องค์สุดท้ายของกุกัวนา     ใช่แล้ว  ณ ที่นั้นหัววางอยู่บนตัก     นั่งอยู่สุดแสนจะน่าเกลียด       กระดูกคอต่อโผล่ออกมายาวหนึ่งนิ้วเหนือแนวเนื้อของคอที่ถูกตัด        เหนือผิวของซากศพขึ้นมามีฟิล์มบางเหมือนแก้วรวมตัวกันอยู่      ยิ่งทำให้ดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น        และในชั่วขณะนั้นยังไม่รู้ที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น     จนกระทั่งในไม่ช้าสังเกตเห็นจากเพดานของห้องน้ำหยดลงมาอย่างสม่ำเสมอ   เปรี๊ยะ !    เปรี๊ยะ !     เปรี๊ยะ !   ลงบนลำคอของซากศพ       จากนั้นมันจึงไหลลงจนทั่วผิวของศพ       แล้วในที่สุดหายไปในหินจากรูเล็ก ๆ บนโต๊ะ     ดังนั้นอัลลันจึงนึกออกว่าฟิล์มนั้นคืออะไร      ร่างของทวาลากำลังกลายเป็นหิน          มองไปยังร่างสีขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้หิน      ซึ่งล้อมรอบโต๊ะน่ากลัวนั้นยืนยันความน่ากลัวนี้        พวกเขาเป็นร่างของมนุษย์จริง ๆ    หรืออีกนัยหนึ่งเคยเป็นมนุษย์      แต่ว่าตอนนี้กลายเป็นหิน        นี่เป็นวิธีที่ชาวกุกัวนาจากเวลาที่ยาวนานจนจดจำไม่ได้รักษาร่างกษัตริย์ของเขาเอาไว้       ทำให้พวกเขากลายเป็นหิน           แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 47 05:29:10 จากคุณ : Sv - [ 3 พ.ย. 47 21:54:38 ]

ความคิดเห็นที่ 28 บทที่ ๑๗  ห้องขุมทรัพย์           เมื่อรวบรวมสติจากความหวาดกลัวได้แล้ว         จึงเห็นว่ากากูลมีท่าทีเปลี่ยนไป        มันเกิดความคล่องแคล่วขึ้นมาอย่างประหลาด          กากูลปีนขึ้นไปบนโต๊ะหินเข้าไปหาร่างของทวาลาที่นั่งอยู่ หลังจากนั้นไปนั่งขัดสมาธิสวดภาวนาอยู่เบื้องหน้ายมฑูตขาว            อัลลันส่งเสียงเบา ๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังเร่งให้กากูลพาไปที่ห้องขุมทรัพย์          เจ้าสัตว์ชราตะกายลงมาจากโต๊ะโดยทันที        แล้วเดินกะโผลกกะเผลกอ้อมไปข้างหลังยมฑูต          ห้องขุมทรัพย์อยู่ที่นี่    มันบอกให้จุดตะเกียง    แล้วเข้าไปได้เลย     มันวางผลน้ำเต้าแห้งบรรจุน้ำมันจนเต็มลงบนพื้น     แล้วพิงร่างของมันกับผนังถ้ำ       อัลลันล้วงเอาไม้ขีดไฟออกมาซึ่งเหลืออยู่เพียงสองสามก้านในกล่อง    จุดไส้ตะเกียงขึ้น     แล้วมองหาช่องประตู     แต่ไม่มีอะไรเลยเบื้องหน้านอกจากผนังหิน                      กากูลส่งเสียงหัวเราะอย่างก่อกวนแล้วบอกว่าทางเข้าอยู่ตรงนั้น        แล้วมันชี้มือไปที่ผนังหิน         จากแสงตะเกียงอัลลันจึงแลเห็นว่าก้อนหินเลื่อนขึ้นอย่างช้า ๆ จากพื้นแล้วหายเข้าไปในช่องหินเบื้องบน         เชื่องช้าและนิ่มนวลเหลือเกินหินก้อนใหญ่ยกตัวของมันขึ้น       จนกระทั่งในที่สุดมันหายไปจากสายตาจนหมด         และช่องมืดเผยตัวออกมาตรงที่ประตูหินเคยสวมอยู่          เข้าไปเลยคนขาวกากูลร้องบอก        แต่ก่อนอื่นจงฟังถ้อยคำจากกากูลผู้ชรา       หินใสสวยที่ท่านจะได้เห็นถูกขุดออกมาจากหลุมที่ซึ่งผู้นิ่งเงียบตั้งอยู่      และนำมาเก็บที่นี่      ข้าไม่รู้ว่าโดยผู้ใด      แต่ครั้งหนึ่งมีผู้เข้ามายังสถานที่แห่งนี้นับแต่เวลาที่ผู้ซึ่งนำหินมาเก็บไว้และจากไปอย่างรีบร้อน     ทิ้งพวกมันเอาไว้       ข่าวลือเรื่องขุมทรัพย์แพร่ไปทั่วระหว่างชนที่อาศัยอยู่ในดินแดนนี้ปีแล้วปีเล่า       แต่ว่าไม่มีใครรู้ว่าห้องขุมทรัพย์อยู่ที่ไหน     หรือรู้ความลับของประตู       แต่มันเกิดขึ้นเมื่อคนขาวมาถึงดินแดนแห่งนี้โดยข้ามภูเขามา      และได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากกษัตริย์ในตอนนั้น    เขาผู้ซึ่งนั่งอยู่ที่โน้นด้วย     กากูลชี้ไปยังกษัตริย์ลำดับที่ห้าที่โต๊ะยมฑูต     และมันเกิดขึ้นเมื่อเขากับผู้หญิงพื้นเมืองเดินทางมายังสถานที่แห่งนี้       และคงเป็นด้วยโชคผู้หญิงเรียนรู้ความลับของประตู      ซึ่งให้ท่านใช้เวลาค้นหาเป็นพันปีก็ยังหาไม่พบ         ดังนั้นคนขาวเข้าไปพร้อมกับผู้หญิงและพบเพชร       และใส่เพชรไว้ในถุงหนังแพะ     ซึ่งผู้หญิงนำมาด้วยเพื่อใส่อาหาร       และขณะที่เขาออกมาจากห้องเขานำเพชรออกมาอีกหนึ่งเม็ด    มีขนาดใหญ่และถือมันไว้ในมือ        ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น       แต่มันปรากฏว่าคนขาวหวาดกลัว      เพราะเขาโยนถุงหนังแพะทิ้งพร้อมกับเพชร     และหนีออกมาพร้อมกับเพชรเม็ดเดียวในมือ     และกษัตริย์ยึดเอาไว้       เข้าไปเลย  นายท่าน      ถ้าข้าพูดความจริงถุงหนังแพะพร้อมกับเพชรจะถูกทิ้งอยู่ที่พื้น     และถ้ามันเป็นความจริงผู้ผ่านเข้าไปยังสถานที่นี้จะต้องตาย         แล้วกากูลเดินกะโผลกกะเผลกผ่านเข้าช่องประตูไป    ถือตะเกียงไปด้วย               ไม่กี่หลาของทางเดินแคบเจาะออกมาจากหินภูเขา     กากูล หยุดรอ              “จงดู  นายท่าน”    มันพูดชูตะเกียงไปเบื้องหน้ามัน     “พวกที่เอาสมบัติมาเก็บที่นี่จากไปอย่างรีบร้อน       และคิดว่าพวกเขาคงหาทางป้องกันผู้ที่อาจจะรู้ความลับของประตู     แต่ไม่มีเวลาพอ”      และมันชี้ไปที่ก้อนหินสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่   สูงสองฟุตสามนิ้ว    นำมาวางขวางทางเดินเพื่อก่อเป็นกำแพงขึ้น      ตามข้างทางเดินมีแท่งหินเหมือนกันเตรียมพร้อมใช้งาน        ตรงนี้ฟูลาตา     ผู้อยู่ในสภาพที่หวาดกลัวอย่างที่สุดและปั่นป่วนไปหมด      บอกว่าเธอจะเป็นลมและไปต่อไม่ไหวแล้ว      ขอรออยู่ตรงนั้น      ฉะนั้นเราให้เธอนั่งบนกำแพงที่ยังก่อไม่เสร็จ     วางตะกร้าอาหารไว้ข้าง ๆ    ปล่อยให้เธอพักรักษาตัว               ไปตามทางเดินลึกเข้าไปอีกประมาณสิบห้าก้าว       มาถึงยังประตูไม้ทาสีอย่างประณีต     มันเปิดกว้างอยู่       ใครก็ตามที่เข้าไปครั้งสุดท้ายอาจจะไม่มีเวลาพอหรืออาจจะลืมปิดมัน ขวางธรณีประตูนี้มีถุงหนังวางอยู่       เป็นถุงหนังแพะเห็นได้ว่าใส่ก้อนกรวดอยู่จนเต็ม            กัปตันกันกู๊ดก้มตัวลงไปหยิบมันขึ้นมา       มันหนักและมีเสียงกรุ๋งกริ๋ง           “ไปต่อกันเถอะ”    เซอร์เฮนรี่พูดอย่างใจร้อน      “ทางนี้  นางเฒ่า  เอาตะเกียงมาให้ฉัน”    แล้วรับเอาไปจากมือของกากูล      เขาก้าวเข้าไปตามทางเดินชูตะเกียงขึ้นเหนือหัว เรารีบตามหลังเขาเข้าไป     ลืมถุงเพชรไปชั่วครู่    และรู้สึกตัวว่าเราเข้ามาอยู่ในห้องขุมทรัพย์พระศุลีแล้ว ในตอนแรกที่แสงสลัวจากตะเกียงเผยให้เห็นเป็นห้องสกัดออกมาจากหินภูเขา      ใหญ่ไม่เกินสิบตารางฟุต      สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาต่อมา       กองซ้อนกันเป็นแถวเรียงขึ้นไปจนถึงโค้งของหลังคา      เป็นงาช้างสวยงาม      มีมากมายแค่ไหนเราไม่รู้เพราะไม่อาจเห็นลึกเข้าไปถึงทางด้านหลัง       แต่มันคงมีไม่น้อยกว่าสี่หรือห้าร้อยข้างของงาช้างคุณภาพดีที่ปรากฏต่อสายตาเรา       แค่งาช้างอย่างเดียวเบื้องหน้าเราก็ทำให้เป็นมหาเศรษฐีไปตลอดชีวิต       บางทีงาช้างที่สะสมไว้มากมายนี้      พระเจ้าโซโลมอนเตรียมไว้เพื่อสร้าง “มหาบัลลังก์งาช้าง”  ส่วนพระองค์       จะได้ไม่มีอาณาจักรใดเสมอเหมือนได้            ทางฝั่งตรงข้ามของห้องมีหีบไม้กองอยู่จำนวนมาก       คล้ายหีบสำหรับใส่กระสุนปืนเพียงแต่ใหญ่กว่าและทาสีแดง        ภายในหีบไม่ใช่เพชร       แต่เป็นเหรียญทองจำนวนมาก       ยังไม่พบเพชรทั้งหมดช่วยกันมองหา         กากูลบอกให้ไปดูตรงมุมห้องจะมีหีบศิลาสามใบอยู่ในซอก     สองใบปิดผนึก    ใบหนึ่งเปิดอยู่         รีบรุดตรงไปที่มุมห้องจึงเห็นซอก     รูปร่างคล้ายหน้าต่างโค้งขนาดเล็ก       ตรงสุดผนังของซอกนี้มีหีบศิลาสามใบแต่ละใบมีขนาดสองตารางฟุต       สองใบปิดแน่นด้วยฝาหิน    ฝาของหีบใบที่สามเปิดอยู่พิงไว้ข้างหีบ         ชูตะเกียงไปเหนือหีบที่เปิดอยู่มองลงไป     และทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่งจากประกายสีเงินสดใสบาดตา      เมื่อสายตาคุ้นเคยกับมันแล้วจึงเห็นว่าสามส่วนของหีบเต็มแน่นไปด้วยเพชรยังไม่ได้เจียรนัย     ทั้งหมดมีขนาดใหญ่กำลังดี       ก้มตัวลงไปอัลลันหยิบขึ้นมาบางเม็ด      ใช่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัยไม่มีการผิดพลาดอย่างแน่นอนจากความรู้สึกสัมผัสที่ลื่นคล้ายสบู่ของมัน         กากูลบอกให้เปิดฝาหีบอีกสองใบขึ้นมาดู           หีบใบที่สองมีเพชรอยู่จนเต็มถึงขอบ         สำหรับหีบใบที่สามมีอยู่เต็มเพียงแค่หนึ่งในสี่        แต่เพชรได้คัดเลือกมาเป็นพิเศษ     ไม่มีเม็ดไหนต่ำกว่ายี่สิบการัต       และบางเม็ดใหญ่ขนาดไข่ของนกพิราบ      พวกที่มีขนาดใหญ่นี้มีคุณภาพดีเป็นจำนวนมาก                  ขณะที่ทั้งหมดปลื้มปิติในโชคลาภและความร่ำรวยอย่างมหาศาลที่จะได้รับ        สิ่งที่ชาวคณะไม่เห็น    โดยการมองอย่างหวาดกลัวประสงค์ร้าย       นางเฒ่ากากูลคืบคลานเหมือนงูเลื้อยออกไปจากห้องขุมทรัพย์ไปตามทางเดินตรงไปยังประตูหิน              สติกลับคืนมาเมื่อได้ยินเสียงหวีดร้องของฟูลาตาตะโกนมาว่าประตูหินกำลังเลื่อนลงมาปิด      ทั้งหมดวิ่งไปตามทางเดิน          ได้ทันเห็นว่าประตูหินเลื่อนลงมาปิดช้า ๆ ห่างจากพื้นไม่ถึงสามฟุต        เบื้องหน้าฟูลาตากำลังต่อสู้จับตัวกากูลเอาไว้          ฟูลาตาล้มลงกับพื้น      กากูลดิ้นหลุดไปได้และทิ้งตัวลงกับพื้นบิดตัวเหมือนกับงูผ่านไปตามช่องหินที่กำลังปิด        แต่ช้าไปแล้วก้อนหินหนีบมันเอาไว้          กากูลร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด        ก้อนหินเลื่อนลงมากดร่างของมันกับหินข้างใต้       เสียงหวีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า       แล้วตามด้วยเสียงบดยาวนานน่าคลื่นเหียน     และประตูปิดพอดี               ฟูลาตาสาวน้อยน่าสงสารถูกแทงที่ลำตัวบาดเจ็บอย่างสาหัส         ก่อนที่จะตายเธอเล่าว่า       กากูลแอบออกไปตอนไหนเธอไม่เห็นเพราะเป็นลมอยู่        พอรู้สึกตัวเห็นว่าประตูหินกำลังเลื่อนลงมา       และกากูลกลับเข้ามามองไปตามทางเดิน       เธอจึงพยายามจะจับตัวมันเอาไว้        ฟูลาตากล่าวคำอำลากัปตันกู๊ดบอกว่าเธอรักเขาและจะขอพบกับเขาอีกถ้าเธอได้เกิดใหม่          ฟูลาตาสิ้นใจอยู่ในอ้อมกอดของกัปตันกู๊ด           แล้วความกลัวอย่างแท้จริงก็บังเกิดขึ้นกับชาวคณะ        หินก้อนใหญ่มหึมาปิดลงมาแล้ว      คงจะปิดไปตลอดกาล       เพราะว่าผู้เดียวที่รู้ความลับของมันถูกบดจนละเอียดอยู่ข้างใต้       ความตกใจอย่างแรกกับความคิดที่ว่าการตายด้วยความทรมานอย่างช้า ๆ รออยู่มีอำนาจเหนืออะไรทั้งหมด          พยายามคลำหาแถวประตูหินและกำแพงแต่ไม่มีปุ่มหรือกลไกให้พบเห็น        หมดหวังจากประตูพากันเดินกลับไปที่ห้องขุมทรัพย์         ตรวจกำแพงห้องขุมทรัพย์อย่างละเอียด       ด้วยความหวังอันลางเลือนว่าจะพบร่องรอยของทางออก       เคาะกำแพงและพื้นอย่างรอบคอบไม่มีอะไรเลย      มันไม่น่าจะมีทางอื่นอีกมายังห้องขุมทรัพย์          หมดหวังทุกคนนั่งรออย่างสิ้นอาลัย          ตะเกียงริบหรี่จนสุดแล้ว ต่อมามันสว่างวาบขึ้นเผยให้เห็นภาพทั้งหมดอย่างชัดเจน     งาช้างสีขาวจำนวนมากมาย       หีบใส่ทอง    ร่างของฟูลาตาผู้น่าสงสารนอนเหยียดอยู่ข้าง ๆ      ถุงหนังแพะใส่เพชรจนเต็ม      ริบหรี่สลัวจากเพชร      และใบหน้าคุ้มคลั่งซีดเผือดของชายผิวขาวสามคนนั่งอยู่ที่นั่นรอความตายจากการอดอาหาร            แล้วเปลวไฟก็ดับวูบไป                           จากคุณ : Sv - [ 4 พ.ย. 47 20:57:46 ]

ความคิดเห็นที่ 29 บทที่ ๑๘  หมดหวัง          ราตรีกาลอันน่ากลัวผ่านไปท่ามกลางความมืดมิดและเงียบสงัดของห้องขุมทรัพย์           นอนหลับไปบ้างด้วยความอ่อนเพลีย           เมื่อรู้สึกตัวเซอร์เฮนรี่ บอกให้กัปตันกู๊ดจุดไม้ขีดไฟขึ้นเพื่อดูเวลา          เป็นเวลาตีห้าแล้วทั้งคณะจึงกินอาหารและน้ำ          หลังจากพักผ่อนได้สักพักกัปตันกู๊ดคลานไปที่ประตูหิน            พยายามตะโกนเรียกจนสุดเสียงด้วยความหวังอันริบหรี่ว่าอินฟาดูส หรือใครสักคนจะได้ยิน          หลังจากนั้นไม่นานเขาเลิกตะโกนแล้วกลับมาด้วยความกระหายอย่างหนักจึงดื่มน้ำเข้าไปเป็นจำนวนมาก          ดังนั้นเขาจึงหยุดตะโกนเพราะมันทำให้น้ำสำรองสูญไปโดยเปล่าประโยชน์             ทั้งสามคนนั่งพิงหีบเพชรอันไร้ค่า          อัลลันหมดหวังในชีวิตแล้วซบหน้าหลั่งน้ำตาบนไหล่ของเซอร์เฮนรี่            และกัปตันกู๊ดก็เช่นเดียวกันส่งเสียงสะอื้นแช่งด่าโชคชะตาของตัวเองมาจากไหล่อีกข้าง         เซอร์เฮนรี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะปลอบขวัญอันขาดกระเจิงของทั้งสองคน             เขาเล่าเรื่องคนที่เคยอยู่ในสถานการณ์คล้ายแบบนี้แล้วหนีรอดไปได้อย่างอัศจรรย์        และเมื่อเรื่องที่เขาเล่าไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้น           เขาแนะนำว่าควรขอความกรุณาจากอำนาจศักดิ์สิทธิ์                   และแล้วกลางวันก็ผ่านไป   เหมือนดังกลางคืนที่ผ่านไป      เพราะในความมืดมันไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย           และเมื่ออัลลันจุดไม้ขีดดูเวลามันเป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรง          กินอาหารและดื่มน้ำอีกครั้ง       และขณะที่กินอาหารอยู่นั้น       ความคิดอย่างหนึ่งของอัลลันก็วูบขึ้นมา                มันเป็นไปได้อย่างไรอากาศในห้องนี้ยังคงสดชื่นอยู่             ติดอยู่ในห้องนี้มาหลายชั่วโมงแล้วแต่กลับไม่รู้สึกว่าอึดอัดเพราะขาดอากาศ          ถ้าไม่มีการไหลเวียนของอากาศ         ในห้องนี้คงจะรู้สึกอึดอัดตั้งแต่เมื่อเข้ามาในตอนแรกแล้ว            มีความหวังขึ้นมาทั้งสามคนคลำไปทั่วบนมือและหัวเข่า      สัมผัสหาร่องรอยเพียงเล็กน้อยของกระแสลม           เป็นเวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงพยายามคลำไปในความมืดด้วยความหวัง       จนในที่สุดเซอร์เฮนรี่และอัลลันเลิกทำด้วยความสิ้นหวัง       เจ็บปวดเป็นอย่างมากจากหัวชนซ้ำแล้วซ้ำอีก  งาช้างบ้าง  หีบบ้าง  และผนังห้อง        แต่กัปตันกู๊ดยังคงพยายามต่อไปพูดเหมือนเกือบจะปลอบใจว่าดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย              ในที่สุดกัปตันกู๊ดส่งเสียงเรียกมาจากมุมห้อง             เมื่ออัลลันคลานเข้าไปหาและเอามือวางไปตรงที่กัปตันกู๊ดบอกพบว่ามีกระแสลมพัดขึ้นมา             และเมื่อกัปตันกู๊ดลุกขึ้นยืนกระทืบเท้าลงไปที่พื้นมีเสียงก้องกังวาลให้ได้ยิน             ด้วยมืออันสั่นเทาอัลลันจุดไม้ขีด       มันเหลืออีกเพียงแค่สามก้าน         และได้เห็นว่ามาอยู่ตรงมุมที่อยู่ไกลที่สุดของห้อง       และความจริงก็คือว่าทั้งหมดไม่ได้สังเกตเสียงพื้นที่กลวงระหว่างตรวจสอบอย่างละเอียดในครั้งแรก     ขณะที่ไม้ขีดไหม้อยู่พิจารณาพื้นตรงนั้น      มีรอยต่อของพื้นหิน    และสวรรค์โปรด !  มีห่วงหินฝังอยู่ระดับเดียวกับพื้น     ไม่พูดอะไรกันสักคำ    ทั้งหมดตื่นเต้นกันอย่างเหลือเกิน     และหัวใจของทุกคนเต้นอย่างรุนแรงด้วยความหวังจนพูดไม่ออก     กัปตันกู๊ดมีมีดพับ      ที่ทางใบมีดด้ามหนึ่งด้านหลังเป็นตะขอทำไว้สำหรับเกี่ยวหินออกจากกีบเท้าม้า      เขาง้างมันออกมาแล้วใช้มันขูดไปรอบ ๆ ห่วง       ในที่สุดเขาขูดเข้าไปข้างใต้แล้วงัดมันขึ้นมาเบา ๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้ตะขอหัก       ห่วงเริ่มขยับ     เพราะมันเป็นหินจึงไม่เสียหายจากการที่มันนอนอยู่ที่นั่นมาตลอดหลายศตวรรษเหมือนอย่างกรณีที่เกิดกับเหล็ก       ในไม่ช้ามันพลิกขึ้นมา      แล้วเขาสอดมือเข้าไปดึงอย่างสุดแรงแต่ไม่เกิดผลแต่อย่างใด           อัลลันและเซอร์เฮนรี่ลองดูบ้างก็ไม่ได้ผลเช่นเดียวกัน             ใช้ตะขออีกครั้ง      กัปตันกู๊ดขูดมันไปจนทั่วร่องหินตรงที่รู้สึกว่ามีอากาศพุ่งขึ้นมา        แล้วทั้งหมดออกแรงดึงพร้อมกัน          ให้เซอร์เฮนรี่ซึ่งแข็งแรงที่สุดเป็นคนดึงห่วงหิน         อัลลันรัดไปที่รอบตัวของเซอร์เฮนรี่         และกัปตันกู๊ดรัดเอวของอัลลันอีกทีออกแรงดึงพร้อมกัน        เซอร์เฮนรี่ออกแรงจนสุดกำลังทุกคนก็เช่นเดียวกัน        ในทันใดมีเสียงลั่นเอียด ๆ   แล้วอากาศกระโชกขึ้นมา      และทั้งหมดหงายหลังลงกับพื้นมีแผ่นหินแบนหนักทับอยู่ข้างบน           เมื่ออัลลันจุดไม้ขีดไฟขึ้นมาอีกครั้งจึงเห็นว่าเบื้องหน้าเป็นขั้นบันไดหิน          ก่อนที่จะลงไปตามขั้นบันไดเซอร์เฮนรี่บอกให้อัลลันกลับไปเอาตะกร้าน้ำและอาหารมาด้วย            อัลลันคลานกลับไปตามทางระหว่างนั้นความคิดถึงเพชรก็วูบขึ้นมา            เขาควรเอาติดกระเป๋าไปบ้างเพื่อว่าจะออกไปจากหลุมนรกแห่งนี้ได้        ดังนั้นอัลลันเพียงแค่เอื้อมมือเข้าไปในหีบใบแรกแล้วบรรจุเพชรใส่กระเป๋าทุกใบของเสื้อพรานตัวเก่า       ยัดใส่ลงไปข้างบนตะกร้าของฟูลาตาอีกสองสามกอบเต็มกำมือของเพชรขนาดใหญ่จากหีบใบที่สาม           พร้อมแล้วเซอร์เฮนรี่ก้าวลงไปก่อน         นับขั้นบันไดไปด้วยทีละก้าว           เมื่อนับได้ถึงสิบห้าเขาตะโกนขึ้นมาว่าถึงพื้นแล้วให้ทุกคนลงไป         กัปตันกู๊ดลงไปเป็นคนต่อไป      และอัลลันตามไปเป็นคนสุดท้าย       เมื่อลงไปถึงพื้นจุดไม้ขีดไฟขึ้นหนึ่งก้านจากสองก้านที่เหลืออยู่        จากแสงไม้ขีดไฟเห็นเพียงแค่ว่าทั้งหมดกำลังยืนอยู่ในอุโมงค์แคบ ๆ ซึ่งไปทางขวาและซ้ายตั้งฉากกับบันไดที่ลงมา         ก่อนที่จะทำอะไรต่อไปไม้ขีดไฟไหม้นิ้วแล้วดับไป         จึงเป็นปัญหาให้พิจารณาอย่างละเอียดว่าจะไปทางไหนดี        แน่นอนไม่รู้ว่าอุโมงค์เป็นอย่างไร      หรือว่ามันจะไปที่ไหน          และถ้าไปทางหนึ่งอาจนำไปโดยปลอดภัยอีกทางหนึ่งสู่ความพินาศ      งุนงงเป็นที่สุด     จนกระทั่งในที่สุดกัปตันกู๊ดนึกได้ว่า     ขณะเมื่ออัลลันจุดไม้ขีดไฟกระแสลมจากทางเดินเป่าเปลวไฟไปทางซ้าย             พวกเราไปทางด้านที่ทวนลมกัน      ลมพัดเข้ามา  ไม่ใช่พัดออกไป     กัปตันกู๊ดให้คำแนะนำ              จึงไปตามคำแนะนำนี้       ใช้มือคลำไปตามกำแพงขณะเดียวกันตรวจพื้นเบื้องหน้าก่อนทุกย่างก้าว        เมื่อคลำมาตามทางได้ประมาณสิบห้านาที       มันหักเลี้ยวโดยทันทีหรือบางทีมันตัดกับอุโมงค์อีกเส้นหนึ่ง           จึงเลี้ยวตามไป      เพียงชั่วเวลาไม่นานมันนำไปสู่ทางเลี้ยวที่สาม      และเป็นอยู่เช่นนี้หลายชั่วโมง       ทั้งหมดเหมือนกับว่าอยู่ในอุโมงค์เขาวงกตซึ่งไม่รู้ว่ามันจะพาไปที่ไหน              ในที่สุดหยุดเดินหมดเรี่ยวแรงเพราะความเหน็ดเหนื่อยพร้อมกับความหวังเลื่อนลอยไปทำให้ใจคอห่อเหี่ยว         แล้วกินเนื้อแห้งที่ยังคงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยและดื่มน้ำอึกสุดท้ายจนหมด       มันเหมือนกับว่าทั้งหมดหนีความตายในความมืดของห้องขุมทรัพย์เพื่อที่จะพบกับมันอีกในความมืดของอุโมงค์      ขณะที่ยืนอยู่อย่างห่อเหี่ยวที่สุดอีกครั้งหนึ่ง         อัลลันคิดว่าได้ยินเสียงจึงเรียกให้คนอื่นตั้งใจฟัง       มันแผ่วเบาและไกลมาก      แต่มันเป็นเสียง     เสียงพึมพัมเบา ๆ และคนอื่นก็ได้ยินด้วย        และไม่มีคำพูดใดที่จะบรรยายได้ถึงความปิติยินดีของเสียงนี้หลังจากหลายชั่วโมงของความเงียบอันน่ากลัวอย่างที่สุด             ออกเดินอีกครั้งหนึ่งไปยังทิศทางที่มาของเสียงพึมพัมเบา ๆ       คลำทางไปเหมือนตอนแรกตามกำแพงหิน      ขณะที่เดินไปเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ    จนกระทั่งในที่สุดมันเหมือนกับจะดังออกมาจากความเงียบ       ไปต่อไปตอนนี้รู้ได้แน่ชัดโดยไม่ผิดพลาดว่าเป็นกระแสน้ำไหลเชี่ยว        และมีสายน้ำไหลอยู่ใต้บาดาลของพิภพได้อย่างไรกัน ?       ตอนนี้เกือบจะถึงมันอยู่แล้ว         และกัปตันกู๊ดซึ่งเดินนำหน้าสาบานว่าได้กลิ่นน้ำ            มีเสียงดังโครม        กัปตันกู๊ดตกลงไปในน้ำ           เสียงเขาสำลักน้ำและร้องบอกมาว่าไม่เป็นไรเขายึดก้อนหินเอาไว้ได้        โดยเร็วอัลลันจุดไม้ขีดไฟก้านสุดท้าย      แสงสลัวของมันทำให้ทุกคนเห็นว่ามีผืนน้ำใหญ่ดำสนิทไหลอยู่ใต้ฝ่าเท้า       มันกว้างแค่ไหนมองไม่เห็น      แต่ที่นั่นออกไประยะหนึ่งร่างดำ ๆ ของกัปตันกู๊ดห้อยอยู่บนหินที่ยื่นออกมา         ครั้นแล้วได้ยินเสียงเขากระโดดลงน้ำ     และเสียงตะเกียกตะกายอย่างรุนแรง         นาทีต่อมาเขาคว้าจับมือที่ยื่นออกไปของเซอร์เฮนรี่เอาไว้ได้     และเราช่วยกันฉุดเขาให้สูงขึ้นมาพ้นจากน้ำสู่อุโมงค์                  ทั้งคณะไม่กล้าไปตามตลิ่งของแม่น้ำใต้ดินเพราะกลัวว่าอาจจะพลาดตกลงไปอีกในความมืด         ดังนั้นหลังจากกัปตันกู๊ดพักสักครู่       และดื่มน้ำที่บรรจุเข้าไปใหม่ซึ่งหวานและสดชื่น         เดินย้อนรอยกลับไปตามอุโมงค์            ในที่สุดมาถึงทางเดินอีกเส้นหนึ่งนำไปทางขวา               เราไปทางนี้ดีกว่า     เซอร์เฮนรี่พูดอย่างเหนื่อยอ่อน       ทางเดินในอุโมงค์เหมือนกันหมด      เราทำได้เพียงแค่ไปเรื่อย ๆ จนหมดแรง อย่างช้า ๆ นานแสนนานขณะที่เดินกะโผลกกะเผลก       หมดแรงอย่างที่สุดมาตามอุโมงค์ใหม่นี้      เซอร์เฮนรี่ตอนนี้เป็นผู้นำทาง           เขาหยุดโดยทันทีและเกิดการชนกันขึ้น “ดูนั่น !”     เขาส่งเสียงกระซิบ     “ผมเสียสติไปแล้ว   หรือว่านั่นคือแสง ?” ตาของพวกเราจ้องมองไป     และที่นั่น    ใช่แล้วที่นั่นสูงขึ้นไปเหนือหัวเรา    เป็นพื้นที่ริบหรี่จาง ๆ   ไม่โตไปกว่าบานกระจกหน้าต่างของกระท่อม      มันเลือนลางมากจนสงสัยว่าถ้าเป็นดวงตาของผู้อื่นนอกจากผู้ซึ่งเหมือนพวกเราที่ทั้งวันไม่ได้เห็นสิ่งใดเลยนอกจากความมืดมิด       จะสามารถมองเห็นมันได้         หอบหายใจฮัก ๆ ด้วยความหวังตะกายขึ้นไป     ในห้านาทีไม่มีอะไรให้สงสัยอีกแล้ว     มันเป็นหย่อมของแสงจาง ๆ        นาทีต่อมาสายลมของอากาศบริสุทธิ์พัดผ่าน     ตะเกียกตะกายขึ้นไปเรื่อย ๆ       ท้ายที่สุดอุโมงค์แคบลง       เซอร์เฮนรี่ลงคลานด้วยเข่า       มันแคบลงเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดเหลือขนาดเท่าสุนัขจิ้งจอกดินตัวใหญ่     ถึงผิวโลกแล้ว            เมื่อโผล่พรวดออกมาจากโพรงทั้งหมดเสียหลักกลิ้งลงไปจนหยุดอยู่ที่พื้นราบช่วงหนึ่ง        ขณะนั้นเป็นเวลารุ่งเช้าแสงสว่างค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทีละน้อย           ทั้งคณะจึงเห็นว่าพวกเขาลงมาอยู่ที่ก้นของหลุมใหญ่หน้าถ้ำ          มองขึ้นไปเห็นสามรูปสลักใหญ่ซึ่งนั่งอยู่ตรงปากหลุม         ในไม่ช้าทั้งหมดลุกขึ้น        และเริ่มต้นอย่างช้า ๆ ด้วยความเจ็บปวดทุกย่างก้าวตะเกียกตะกายขึ้นไปตามทางลาดของหลุมใหญ่       เป็นเวลาชั่วโมงกว่าขึ้นมาอย่างยากลำบากจนถึงชั้นดินสีฟ้า        ลากตัวขึ้นมาโดยการช่วยเหลือของรากไม้และต้นหญ้าที่ขึ้นปกคลุมอยู่              ในที่สุดก็สำเร็จขึ้นมาอยู่บนถนนใหญ่ที่ข้างหลุมตรงกันข้ามกับรูปสลักใหญ่ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 47 14:33:01 จากคุณ : Sv - [ 7 พ.ย. 47 14:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 บทที่ ๑๙  ลาก่อน           อีกสิบวันต่อมาอัลลันและคณะกลับมาสู่นครลู          หลังจากที่พยายามหาทางกลับเข้าไปยังห้องขุมทรัพย์แต่ไม่สำเร็จ          เนื่องจากทั้งหมดใช้เวลาพักฟื้นอยู่สี่สิบแปดชั่วโมงร่างกายจึงแข็งแรงเป็นปกติ            แต่ระหว่างนั้นฝนตกลงมาลบร่องรอยไปเสียหมด           และที่หลุมใหญ่ก็มีโพรงอยู่มากมายจนบอกไม่ถูกว่าพวกเขาโผล่ออกมาจากโพรงไหน         เมื่อกลับเข้าไปยังห้องยมฑูตพยายามหาวิธีเปิดประตูหินอยู่เป็นชั่วโมงก็ไม่สำเร็จ         ในที่สุดต้องยอมแพ้ด้วยความขมขื่น           แต่ก็ไม่ผิดหวังเสียทีเดียวเพชรที่อัลลันเอาติดตัวมาได้ก็มีเป็นจำนวนมาก            แม้ว่าจะหล่นหายไปบ้างตอนกลิ้งลงไปจากข้างหลุมใหญ่             เมื่อมาถึงนครลูชาวคณะได้รับการต้อนรับจากอิกโนสีด้วยความยินดี        เขารับฟังเรื่องมหัศจรรย์ของอัลลันด้วยความตั้งใจ         และกล่าวถึงการตายของกากูลว่าความชั่วร้ายหมดไปจากดินแดนของชาวกุกัวนาแล้ว         เมื่ออัลลันเล่าถึงการหนีออกจากถ้ำจนจบแล้วจึงกล่าวคำอำลาแก่อิกโนสีว่า      ถึงเวลาที่พวกเราจะกล่าวคำอำลาแล้ว      และกลับไปยังดินแดนของเราอีกครั้งหนึ่ง     จงดู  อิกโนสี ท่านมากับพวกเราโดยเป็นคนรับใช้      และเราจากไปโดยท่านเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่       ถ้าท่านจะกตัญญูกับพวกเราจงทำอย่างที่ท่านให้สัญญาเอาไว้      จงปกครองอย่างเที่ยงธรรม     จงเคารพต่อกฎหมาย       และไม่สังหารผู้ใดโดยไม่มีความผิด     ท่านจะเจริญรุ่งเรืองสืบไป  วันพรุ่งนี้ตอนอรุณรุ่ง    อิกโนสี ท่านจงให้คนนำทางพาเราข้ามภูเขาไป       ท่านทำเช่นนั้นได้ไหม             อิกโนสี ยกมือขึ้นปิดหน้าไว้ชั่วครู่ก่อนที่จะอ้อนวอนให้อัลลันและชาวคณะอยู่กับเขาต่อไปอย่าทิ้งเขาไว้ให้โดดเดี่ยว          สัญญาว่าถ้าต้องการสิ่งใดเขาจะหาให้        อัลลันกล่าวว่าไม่ต้องการสิ่งใดแต่เขาควรจะกลับไปยังสถานที่ของเขา           อิกโนสี จึงพูดขึ้นอย่างขมขื่น   ดวงตาเป็นประกาย    ว่าท่านรักหินใสสวยมากกว่าข้าที่เป็นสหายของท่าน     ท่านได้หินแล้ว       ตอนนี้ท่านจึงจะเดินทางไปนาตาลข้ามทะเลกลับไปแล้วขายพวกมัน      เป็นคนร่ำรวย       ตามความปรารถนาของหัวใจคนขาว        ขอสาปแช่งท่านที่เห็นแก่หินขาว      และแช่งผู้ที่ไปหามัน     ความตายจงประสบแก่ผู้ที่ย่างเท้าเข้าไปสู่สถานที่แห่งความตายเพื่อค้นหามัน        ข้าได้พูดแล้ว      คนขาวท่านไปได้แล้ว            อัลลันจึงกล่าวว่า     บอกเราซิ     ตอนที่ท่านเร่ร่อนอยู่ในดินแดนซูลู      และอยู่ร่วมกับคนขาวที่นาตาล      หัวใจท่านไม่ได้ร่ำร้องที่จะกลับคืนไปยังดินแดนที่มารดาของท่านบอกเอาไว้      ดินแดนแห่งเผ่าของท่าน        ที่ซึ่งท่านได้เห็นแสงตะวันและเล่นเมื่อตอนเป็นเด็ก        ดินแดนแห่งมาตุภูมิของท่านหรือ        อิกโนสียอมรับว่าเป็นเช่นนั้นจริง       อัลลันจึงบอกว่าเหมือนกันเลย อิกโนสี      หัวใจของเราต้องการคืนกลับไปยังดินแดนและบ้านของเรา              อิกโนสีจำนนต่อถ้อยคำของอัลลัน        ลุกขึ้นแล้วมองอย่างจริงจังมายังอัลลันและคณะสองสามวินาที       แล้วตวัดชายเสื้อคลุมขึ้นคลุมหัวเพื่อบังหน้าเขาเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น        แล้วจากไปอย่างเงียบ ๆ                 อรุณรุ่งวันต่อมาอัลลันและคณะเดินทางออกจากนครลู          มีอินฟาดูส คุมทหารตามไปส่งด้วยตัวเอง        แม้จะเช้ามาก      ตลอดถนนใหญ่ของนครเรียงรายไปด้วยชาวเมืองเป็นจำนวนมาก      แสดงความเคารพอย่างกษัตริย์ขณะที่คณะของอัลลันเดินนำหน้ากองทหาร    ส่วนพวกผู้หญิงกล่าวคำอวยพรให้แก่ชาวคณะที่ได้กำจัดทวาลาออกไปจากแผ่นดิน              ก่อนที่จะไปพ้นจากเขตของนคร       เด็กสาวสวยพร้อมกับดอกพลับพลึงช่องามในมือ     วิ่งออกมาข้างหน้าพร้อมกับมอบช่อดอกไม้ให้กัปตันกู๊ดและกล่าวว่า        ขอให้นายท่านแสดงขาขาวสวยของท่านแก่ข้าน้อย        เพื่อที่ตัวข้าน้อยจะได้ดูและจดจำไว้ตลอดไปและเล่าต่อไปถึงลูกหลาน       ข้าน้อยเดินทางมาสี่วันเพื่อที่จะดูเพราะกิตติศัพท์ขาขาวสวยของท่านแพร่สะพัดไปทั่วดินแดน             กัปตันกู๊ดกล่าวว่าเขาจะไม่ยอมทำอย่างนั้นอีกแล้ว           แต่เมื่อเซอร์เฮนรี่คะยั้นคะยอว่าเขาไม่ควรทำให้ผู้หญิงผิดหวัง       ท้ายที่สุดกัปตันกู๊ดยอมดึงขากางเกงขึ้นมาถึงหัวเข่า       ท่ามกลางความปลาบปลื้มชมเชยจากผู้หญิงทุกคน ณ ที่นั้น      โดยเฉพาะอย่างยิ่งสาวน้อยที่สมความปรารถนา        และโดยสภาพนี้เขาต้องเดินไปจนพ้นเขตนคร            ขณะเดินทาง     อินฟาดูส บอกว่ามีทางข้ามภูเขาเส้นทางอื่นทางด้านเหนือจากถนนสายใหญ่ของพระศุลี          โดยไต่ลงไปตามหน้าผาสู่ทะเลทรายไม่ต้องปีนขึ้นไปสู่ยอดเขาทรวงอกของพระนางชีบาอันหนาวเย็น          ทางด้านนี้พรานของชาวกุกัวนาพบโดยบังเอิญเมื่อไปล่านกกระจอกเทศ            เดินทางตามสบาย    ในคืนของวันที่สี่ของการเดินทาง       มาถึงยังยอดเขากั้นดินแดนกุกัวนาไว้จากทะเลทราย       ประมาณยี่สิบห้าไมล์ไปทางเหนือของขุนเขาทรวงอกพระนางชีบา          รุ่งเช้าของวันต่อมา       คณะของอัลลันมาถึงยังขอบเหวที่ชันมาก      ซึ่งจะต้องไต่ลงไปตามหน้าผาชันไปยังที่ราบไกลลงไปสองพันกว่าฟุตเบื้องล่าง          หลังจากกล่าวคำอำลากับอินฟาดูส แล้วคณะของอัลลันพร้อมกับคนนำทางอีกห้าคนที่แบกน้ำและอาหารไปด้วยไต่ลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง        ในตอนเย็นจึงลงมาถึงพื้นโดยปลอดภัย            เช้าวันต่อมาเริ่มต้นเดินด้วยความเหนื่อยยากข้ามทะเลทราย        มีน้ำสำรองมาเป็นอย่างดีแบกมาโดยผู้นำทางห้าคน       และตั้งค่ายพักคืนนั้นกลางทะเลทราย       ออกเดินทางอีกครั้งตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ตอนบ่ายของการเดินทางในวันที่สาม       อัลลันได้เห็นหมู่ไม้จากโอเอซีสที่ผู้นำทางบอกเอาไว้        และภายในหนึ่งชั่วโมงหลังตะวันตกดินอัลลันและคณะได้มาเดินย่ำลงอีกครั้งบนพื้นหญ้าและฟังเสียงน้ำไหล จากคุณ : Sv - [ 9 พ.ย. 47 11:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 บทที่ ๒๐  พบ          ที่โอเอซีส แห่งนี้อัลลันและคณะต้องประหลาดใจที่พบว่ามีกระท่อมสร้างเอาไว้       และมีคนผิวขาวพักอาศัยอยู่           ทั้งคณะต้องยินดียิ่งขึ้นไปอีกเมื่อพบว่าคนผิวขาวที่ติดอยู่ในโอเอซีสกลางทะเลทรายคือคนที่พวกเขาออกเดินทางค้นหาจนต้องไปผจญภัยแทบเอาชีวิตไม่รอด  ยอร์จ  เคอร์ตีส   น้องชายของเซอร์เฮนรี่           พี่น้องพบหน้ากันด้วยความปลาบปลื้มยินดีเพราะไม่คิดว่าจะได้พบหน้ากันอีกแล้ว          และเมื่อ ยอร์จ ได้ทราบว่าพี่ชายได้ทุ่มเทออกติดตามหาเขาอย่างจริงจังด้วยความรักและเป็นห่วง          เขาซาบซึ้งและไม่โกรธพี่ชายอีกแล้ว          เขาเล่าให้ฟังว่าได้เดินทางมากับจิมพรานนำทางจนถึงหมู่บ้านซิทานดาแล้วเข้าสู่ทะเลทรายตามข้อมูลของชาวพื้นเมืองจนมาถึงโอเอซีสแห่งนี้          และเขาได้รับอุบัติเหตุก้อนหินทับขาจนหักไปไหนไม่ได้           เดินหน้าต่อไปไม่ได้จะกลับก็ไม่ได้ติดอยู่ที่แห่งนี้มาสองปีแล้ว             และเขายินดีกับพี่ชายที่ไปจนถึงดินแดนพระศุลีและได้เพชรกลับมาด้วย           เซอร์เฮนรี่จึงบอกว่าเพชรเป็นของนายพรานอัลลันกับกัปตันกู๊ดแบ่งครึ่งกันตามข้อตกลง            สำหรับเพชรที่ได้มาอัลลันและกัปตันกู๊ดปรึกษากันว่าควรแบ่งเป็นสามส่วน        สำหรับส่วนของเซอร์เฮนรี่ที่เขาไม่ยอมรับควรจะมอบให้ ยอร์จ  เคอร์ตีส น้องชายของเขาไป        เพราะเขาเป็นต้นเหตุของการเดินทางผจญภัยครั้งนี้จนได้เพชรกลับมา             ข้อตกลงนี้เซอร์เฮนรี่ยอมรับแต่ยังไม่บอกให้น้องชายเขารู้จนกว่าจะกลับถึงบ้าน            การเดินทางกลับเป็นไปด้วยความยากลำบากเป็นที่สุด       เมื่อต้องพยุง ยอร์จ  เคอร์ตีส  ผ่านทะเลทรายมา          ทั้งหมดก็มาถึงหมู่บ้านซิทานดาโดยปลอดภัย           อัลลันไปทวงปืนยิงช้างจากวายร้ายเฒ่าที่ดูแลไว้และไม่คิดว่าอัลลันจะรอดจากทะเลทรายมาได้กลับคืนมา                      และในที่สุดทั้งหมดก็กลับมาถึงเมืองเดอร์บันโดยสวัสดิภาพ             เซอร์เฮนรี่   กัปตันกู๊ด   พายอร์จ  เคอร์ตีส  กลับไปบ้านที่ประเทศอังกฤษ           เมื่อมาถึงประเทศอังกฤษ เซอร์เฮนรี่ และกัปตันกู๊ดเอาเพชรไปให้ร้านเพชรตีราคา          ปรากฏว่าเป็นเพชรน้ำดีมากมีราคาสูงทางร้านรับซื้อทั้งหมดไม่ได้ขอให้ค่อย ๆ ทะยอยขายจะได้ไม่เสียราคา           เซอร์เฮนรี่แจ้งข่าวดีไปให้อัลลันทราบและชักชวนให้มาอยู่ที่ประเทศอังกฤษด้วยกัน        ขอให้เลิกอาชีพนายพรานที่อาฟริกาได้แล้วเพราะอายุมากแล้ว          อัลลันเห็นด้วยเดินทางมาอยู่ที่ประเทศอังกฤษซื้อบ้านอยู่ใกล้กับเซอร์เฮนรี่               จากคุณ : Sv - [ 9 พ.ย. 47 11:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ทราบมาว่าเค้าโครงเรื่องเพชรพระอุมา ก็ได้มาจากเรื่องนี้ แต่ไม่เคยอ่านเวอร์ชั่นนี้เลยคะ  เคยอ่านแต่เพชรพระอุมา   แต่ส่วนตัว ชอบเพชรพระอุมามากกว่าค่ะ เพราะยังมีคุณหญิง ดาริน ให้ได้กุ๊กกิ๊ก หัวใจกันบ้าง  ไม่งั้นหัวใจของรพินท์ มันดูแห้งเหี่ยวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ   ไม่อยากให้การเดินทางจบสิ้นเร็วนัก เพราะแอบมีลุ้นทุกค่ำคืน  รอดูว่ามีการพักแรมกันที่ไหน ...คนอ่านเป็นต้องแอบอมยิ้มตลอด  ลุ้นให้ถึงกลางคืนเร็วๆหน่ะค่ะ   จากคุณ : ปลาการ์ตูน - [ 9 ธ.ค. 47 14:41:00 A:61.90.114.216 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 นับถือคุณ Sv และขอบคุณมากๆ ที่พิมพ์มาให้อ่านกันค่ะ สนุกมากค่ะ ^^ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ วันรัฐธรรมนูญ 12:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 34 โอ้.....         ขอบคุณครับที่พิมพ์ให้อ่าน จากคุณ : ใจ...สมยอม - [ วันรัฐธรรมนูญ 18:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ทำไมในหนังมีนางเอกด้วย   เเต่ที่เล่ามาไม่เห็นมีเลย  หรือในหนังเเต่งเพิ่มเติมขึ้นมาเอง จากคุณ : who is it - [ 11 ธ.ค. 47 15:48:59 A:203.113.38.8 X:203.150.217.115 ]