ความคิดเห็นที่ 1 มุขบัลลังก์เรียงตัวสูงขึ้นไปเป็นขั้นบันไดตั้งตระหง่านเด่นล้ำอยู่เบื้องหน้า  มีเทวดาระดับสูงนั่งอยู่ประจำแต่ละชั้น  มองไปบนยอดก็พบกับเทวดาที่มีปีกถึง 6 ปีกนั่งเป็นประธาน  อันประกอบไปด้วยตัวแทนเทวดาชั้นสูงสุดจากสามคณะๆ ละตนคือ  เซราฟิม  ชีรัม  และโธรน  บนชั้นรองลงมาบอนริเอลเห็นพ่อนั่งอยู่  สายตาที่มองมาดูเคร่งเครียด  ยากจะเดาออกว่าคิดอะไร  ส่วนไม่ใกล้ไม่ไกลนั้นก็คือยูริเอลบิดาของโอเรีย   ดวงตาของเขาไม่ได้จับจ้องมาที่เทวดาน้อย  แต่กลับมองไปยังด้านซ้ายมือของบอนริเอลแทน   ที่นั่นปรากฏเป็นเก้าอี้กำมะหยี่แดงพนักสูงวางเรียงกันอยู่สี่ตัว  สองในสี่ถูกจับจองด้วยเทวดาเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน  หนึ่งคือเด็กชายผมสีบรอนด์หยักโศก   มีดวงตาสีฟ้าที่เคยสวยสดใสบัดนี้กลับดูหมองหม่น   แต่ก็ยังอุตส่าห์ยิ้มได้เมื่อเห็นเทวดาน้อย  อีกหนึ่งคือเด็กหญิงผมเปียเดี่ยวสีทองอร่าม  ใบหน้างามหมดจดดูเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์  หากแต่แววตาที่มองมาสบกับบอนริเอลกลับฟ้องไปด้วยความเสียใจ   “ขอโทษนะพวกเราโดนจับได้ละ” เธอรีบกระซิบบอก  เมื่อเทวดาน้อยนั่งลงข้างๆ  หลังจากที่พนักงานสภาได้บอกให้ทราบ “ที่จริงแล้วเป็นฉันเอง  ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าในห้องพฤกษาจะติดกล้องตรวจจับความเคลื่อนไหวไว้ด้วย” ราเฟลบอก  พลางส่ายหน้าและถอนหายใจ “แล้วนั่นคือคนที่เธอตามหาใช่เปล่า..” “เงียบๆ หน่อย!  โปรดอยู่ในความสงบด้วย  ต่อไปนี้ทางสภาสูงจะขอพิจารณาคดีที่  457/8244-25-691 ต่อ” ยังไม่ทันที่โอเรียจะถามจบ  พนักงานสภาที่ยืนอยู่หน้าบัลลังก์ก็ป่าวประกาศเสียก่อน  บอนริเอลเลยพยักหน้าเป็นเชิงคำตอบ   ซึ่งทำให้เพื่อนทั้งสองหันมามองดูอิงกริดด้วยความสนอกสนใจ  แต่แล้วพวกเขาทั้งหมดก็ถูกหันเหสมาธิไปที่ข้างบัลลังก์อีกด้านหนึ่ง  เมื่อเทวดาร่างอ้วนที่นั่งอยู่อีกฟากลุกขึ้นให้การ “ท่านศาสตราจารย์ฮาชมาล” คราวนี้บิดาของเทวดาน้อยเป็นผู้เอ่ยปาก “ตามที่ท่านแจ้งมาว่าแอนเจิลผู้นี้ได้ลงมือกระทำการลักขโมยดอกปาริชาต  สมบัติของสวรรค์ไป  ท่านจะยังคงยืนยันคำให้การเดิมหรือไม่” “แน่นอน!” ฮาชมาลบอกผ่านริมฝีปากที่เหยียดขึ้น  ดวงตาจ้องมองราเฟลอย่างถือดี “แอนเจิลจงยืนขึ้น” กาบริเอลพูดกับราเฟล  เขาไม่เหลือบแลบุตรชายเลยสักนิด “เจ้าจะยอมรับหรือให้การปฏิเสธ” ราเฟลลุกขึ้นยืน  และกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สั่นไหว “ผมยอมรับ” “ราเฟล!! ไม่ได้นะ!! นายไม่ได้เป็น..  ผมต่างหากที่เป็นตัวต้นคิด!!” เทวดาน้อยอดรนทนไม่ไหว  ลุกขึ้นยืนและตะโกนบอกต่อหน้าบัลลังก์  ทำให้เทวดาชราหนวดเครายาวสีขาวดั่งหิมะในชุดอาภรณ์สีแดงเข้ม  ซึ่งมีปีกบนหลังถึง 6 ปีก  และนั่งอยู่ตรงตำแหน่งประธาน  ใช้สายตาทรงอำนาจจ้องมองมาที่เขา  แล้วกล่าวด้วยสุรเสียงอันน่าเกรงขาม “เด็กน้อยปากกล้าตนนี้เป็นใคร  มันยังไม่ถึงเวลาที่สภาสูงจะไต่สวนเจ้า” กาบริเอลลุกขึ้น  พร้อมกับโค้งเล็กน้อย “โดมิเนียนบอนริเอล  จากแดนที่ 24 ของกระผมเองครับท่านมิคาเอล” หัวหน้าเทวดาผู้เปี่ยมไปด้วยอำนาจหัวเราะหึๆ “นี่เจ้าล้อข้าเล่นกระมัง  ข้าไม่เห็นรู้สึกถึงพลังระดับชั้นโดมิเนียนจากเทวดาตนนี้เลย” บิดาของบอนริเอลย่นคิ้ว  เพ่งมองบุตรชายด้วยความประหลาดใจ  ใช้ปลายนิ้วชี้แตะที่หน้าผากเพื่อสำรวจพลัง  และแล้วทันใดนั้น  เขาก็เบิกตากว้างพร้อมทั้งตะโกนอย่างลืมตัว “นี่พลังของเจ้าหายไปไหนกันฮึบอน!! ไหนลองคลี่ปีกของเจ้าซิ!!” เทวดาน้อยก้มหน้านิ่ง รู้ตัวดีมาตลอดว่ามีสิ่งผิดปรกติเกิดขึ้นนับตั้งแต่ที่ช่วยอิงกริดไว้  เขาจำต้องทำตามคำสั่งผู้เป็นพ่อ   ทันทีที่เห็นปีกที่คลี่กางออก  กาบริเอลก็หน้าซีดและทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้   รอบห้องบังเกิดเสียงซุบซิบไปทั่วจนอื้ออึง  ส่วนโอเรีย  เมื่อสังเกตเห็นปีกแล้วเธอถึงกับน้ำตาร่วง “บอน..! เธอไปทำอะไรมา  ทำไมปีกถึงได้เหลือแค่สองล่ะ  พลังของเธอหายไปไหนหมด..” “เทวดาทุกตนขอให้เงียบเสียง  เรื่องของโดมิเนียนที่หมดพลังตนนี้  และเรื่องที่นำมนุษย์ขึ้นมาบนแดนสวรรค์  เราจะทำการพิจารณากันหลังจากตัดสินโทษของแอนเจิลจบแล้ว” ท่านมิคาเอลกล่าวเสียงกึกก้องกัมปนาทพร้อมกับโบกคทาแสง  ทำให้ทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบโดยพลัน  เทวดาทั้งหลายต่างกริ่งเกรงต่อฤทธาของท่านยิ่งนัก   แม้แต่อิงกริดที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวยังหวาดกลัวจนตัวสั่น  บอนริเอลเองก็รีบนั่งลงอย่างขวัญผวา “ด้วยดอกปาริชาตเป็นสิ่งสูงค่ายิ่ง  ที่ดาวดึงส์สวรรค์ได้ส่งมาเพื่อให้เราได้ทดลอง  แต่เจ้ากลับบังอาจลอบขโมยไป  และบัดนี้เจ้าก็ยังยืนกรานไม่ยอมบอกว่านำไปซ่อนไว้ที่ใด..” “อยู่ที่ผมเองฮะ!! อยู่ที่ผมนี่!” บอนริเอลขัดจังหวะอีกครั้ง  พร้อมกับรีบเสกออกมาทั้งดอกปาริชาตและคันฉ่องส่องภพ     กาบริเอลมองหน้าบุตรชายด้วยแววตาอันยากจะบรรยาย   ขณะที่พนักงานประจำสภานำสิ่งของทั้งหมดไปมอบให้ยูริเอลพิจารณา   หลังจากตรวจสอบหมดแล้ว  ท่านมิคาเอลก็กล่าวขึ้นว่า “ในเมื่อของทุกอย่างมาปรากฏอยู่ที่เจ้า  ดังนั้นข้าจะให้เจ้าขึ้นให้การเล่ารายละเอียดทั้งหมดก่อน” เทวดาน้อยรับคำแล้วก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น  เริ่มตั้งแต่หลังจากจบการพิจารณาคดีครั้งที่แล้วของทั้งสามตน  เรื่อยไปจนถึงการฝ่าฝืนโทษกักบริเวณ  เพื่อไปตามหาพี่ชายในชาติที่แล้ว   โดยเล่าไปในลักษณะว่าเขาเป็นผู้คิด  และบังคับแกมขู่ให้โอเรียกับราเฟลไปขโมยของที่ต้อการเอง    ซึ่งก็ทำให้เพื่อนทั้งสองที่ฟังอยู่พยายามจะประท้วง   “ไม่ใช่ครับ!   ผมสมัครใจช่วยบอนริเอลต่างหาก!” “หนูเองก็เหมือนกันค่ะ!  ที่จริงแล้วหนูเป็นคนเสนอให้ขโมยคนฉ่องไปเอง!” “หุบปากได้แล้วทั้งสองตน!!” ท่ามมิคาเอลตวาดอย่างเหลืออด  ทำให้บังเกิดเสียงฟ้าร้องครืนครั่นตามมา  รัศมีสีทองฉายแสงแผ่ขยายเต็มห้องทรงกลมยักษ์   เด็กทั้งสี่โผกอดกันด้วยความตกใจกลัว   เมื่อท่านสงบลงก็หันไปปรึกษากับตัวแทนเทวดาชั้นสุงสุดที่เหลืออีกสองตน  กระซิบกันอยู่ซักพัก  ท่านมิคาเอลก็พยักหน้าและกล่าวว่า “เทพธิดาพาวเวอร์โอเรียโปรดยืนขึ้น” โอเรียคลายวงแขนจากราเฟลแล้วปฏิบัติตามคำสั่ง  เธอลุกขึ้นยืนต่อหน้าสภา  ความหวาดกลัวเมื่อสักครู่ได้หายไปแล้ว  เมื่อถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้า  เทพธิดาน้อยก็สามารถยืนหยัดได้อย่างกล้าหาญ “ด้วยความผิดของเจ้า  ทางสภาเห็นชอบแล้วว่าเจ้าทำไปด้วยความสมัครใจ   คันฉ่องส่องภพที่เจ้าขโมยไปเป็นของบิดาเจ้าเอง  หากท่านยูริเอลไม่เอาความ  ทางสภาก็มิอาจตัดสินโทษแก่เจ้าได้” แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 47 16:32:48 จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 ก.ย. 47 15:58:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยูริเอลผู้เป็นบิดาของโอเรียกล่าวว่า “ผมไม่ถือสาเอาความครับ” “ถ้าเป็นเช่นนั้นทางสภาไม่ขอพิจารณาโทษแก่พาวเวอร์โอเรียใดๆ ทั้งสิ้น  สิทธิ์การลงโทษนั้นขอยกให้กับท่านยูริเอลเป็นผู้ดำเนินการ” โอเรียหย่อนตัวนั่งลงพร้อมกับเป่าปาก  กระซิบบอกกับเพื่อนๆ “อย่างมากท่านพ่อก็แค่กักบริเวณเท่านั้นแหละ” “จงยืนขึ้นแอนเจิล” ท่านมิคาเอลสั่ง “คราวนี้ก็ฉันละ” ราเฟลยิ้มให้กับโอเรียและบอนริเอล “ด้วยความผิดของเจ้า  ทางสภาเห็นชอบแล้วว่าเจ้าทำไปด้วยความสมัครใจ   เจ้าลักขโมยสมบัติของสวรรค์จริง  แม้จะกระทำการไปเพื่อตนอื่นก็ตาม  จึงถือว่าผิดบัญญัติสวรรค์ในมาตราที่ 2 วรรคที่ 4  ข้อที่ 3.1 ห้ามมิให้เทวดาทั้งหลายลักทรัพย์ที่ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของสวรรค์ส่วนรวม  หากฝ่าฝืนจะต้องโทษจำคุกเป็นเวลา 100 ปี  อนึ่งทางสภาสูงเห็นว่าเจ้ายอมรับสารภาพ  จึงลดอาญาโทษให้กึ่งหนึ่งเหลือเพียงจำคุก 50 ปี  และให้มีผลนับตั้งแต่บัดนี้”   คำตัดสินดูเหมือนสร้างความพึงพอใจให้แก่เหล่าเทวดาผู้ร่วมประชุม  ทุกคนต่างมีสีหน้ายินดีที่แอนเจิลต่ำต้อยตนนั้นได้รับโทษานุโทษสมควรกับที่กระทำไป  ยกเว้นก็แต่เด็กๆ “หนูไม่เห็นด้วยค่ะ!!  ทำไมเขาต้องได้รับโทษสถานหนักด้วย!!” โอเรียลุกพรวดอย่างแรง  จนเก้าอี้ล้มหงายไปกับพื้น  เสียงตะโกนและเสียงล้มของเก้าอี้ดังกึกก้องไปทั่วห้องประชุมสภา  ดึงเอาความสนใจทั้งมวลพุ่งไปที่เด็กผู้หญิงผู้มีปีกยาวอันสวยงามที่สุดในแดนสวรรค์แต่เพียงผู้เดียว เธอโกรธจนตัวสั่น “ทำไมหนูถึงไม่ถูกลงโทษ  แต่เขากลับต้องไปอยู่ในคุกถึง 50 ปี!!” “โอเรีย! สงบสติอารมณ์หน่อย  นี่มันในสภาสูงนะ  มีมารยาทหน่อยสิ  ลูกเป็นถึงพาวเวอร์นะ!!” ยูริเอลปราม “อ้อ..!! เพราะหนูเป็นพาวเวอร์นี่เองใช่ไหม  ที่ทำให้หนูไม่ต้องไปอยู่ในคุกเหมือนราเฟล!!” โอเรียปากคอสั่น   มองหน้าเหล่าเทวดาผู้มีอำนาจล้นมืออย่างไม่กลัวเกรง “เทพธิดาโอเรีย  เราตัดสินโทษบนฐานของเหตุและผล  แองเจิลตนนี้กระทำความผิดอุกฉกรรจ์ยิ่งนัก  ดังนั้นทางเราเห็นสมควรแล้วที่แอนเจิลต้องได้รับโทษตามที่ได้ก่อไว้” ท่านมิคาเอลอธิบายเสียงเรียบเย็น “เรียกแต่แอนเจิลๆๆ อยู่นั่นแหละ!!  เค้ามีชื่อเหมือนพวกเรานะคะ  เขาชื่อราเฟล!!” เธอพูดสวนขึ้นไปทันที ราเฟลเข้ามาจับแขนเธอไว้ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม  แต่น้ำเสียงกลับเจือสะอื้น “ช่างเถอะโอเรีย  ก็ในเมื่อท่านมิคาเอลผู้ยิ่งใหญ่ได้ตัดสินไปแล้ว  ฉันซึ่งเป็นแค่แอนเจิลตัวเล็กๆ ก็ต้องก้มหน้ายอมรับไปตามนั้น” “ฉันไม่ยอมนะราเฟล  ยังไงๆ ก็ไม่ยอม  อย่างนี้มันเลือกปฏิบัติกันนี่นา  ไอ้สวรรค์เฮงซวย!!” “มันมากไปแล้วนะเทพธิดาน้อย! ระวังปากของเจ้าไว้หน่อย!  เจ้าหน้าที่! พาเด็กสองตนนี้ออกไปได้แล้ว  เรายังมีอีกคดีที่ต้องพิจารณากันต่อ” ท่านมิคาเอล ประมุขของเซราฟิมเทวดาระดับชั้นสูงสุดกล่าว  พลางกวักมือเรียกพนักงานประจำสภาให้นำตัวเด็กทั้งสองออกไป “ท่านมิคาเอลฮะ! เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมตนเดียวฮะ  ผมขอรับความผิดทั้งหมดเองฮะ!” บอนริเอลทนสภาพของเพื่อนรักไม่ได้  พยายามอ้อนวอนต่อประมุขสภา    เขาเป็นผู้ก่อเรื่องทั้งหมดต่างหาก! “โดมิเนียน.. ความของเจ้าอีกเดี๋ยวก็จะถูกพิจารณาเช่นกัน  ขอให้เงียบเสียงด้วย” “แต่..!” “หนูไม่ยอมนะ  ปล่อย!!” โอเรียที่กำลังถูกพาตัวออกไปดิ้นรนขันขืน “พอเถอะทั้งคู่นั่นแหละ!!” เสียงราเฟลที่ตวาดลั่น  ทำให้เพื่อนทั้งสองชะงัก  แล้วเขาก็มองตาเพื่อนรักทีละตน “ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่ามันจะต้องลงเอยแบบนี้  บอน.. ฉันดีใจนะที่ได้ช่วยนายให้เจอพี่อีกครั้ง  ฉันว่ามันคุ้มแล้วละ  50ปีน่ะไม่นานหรอก  แล้วเราค่อยพบกันใหม่นะ!  โอเรีย.. รู้มั้ยว่าตอนแรกฉันไม่ชอบหน้าเธอเลย  ทั้งหัวสูง เย่อหยิ่ง  แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าจริงๆ แล้วเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย  เธอแค่พยายามทำตามหน้าที่ที่เป็นเท่านั้น  ขอบใจนะที่เห็นใจแอนเจิลอย่างฉัน  ขอบใจนะ.. ดีใจมากๆ ที่ได้เธอมาเป็นเพื่อน..” โอเรียยืนนิ่งน้ำตานองหน้า  พึมพำบางอย่างเบาๆ  แล้วพนักงานสภาร่างสูงในชุดคลุมยาวมีฮูดปิดหน้าก็พาราเฟลออกไป  แล้วในที่สุดเธอเองก็ถูกเจ้าหน้าที่พาออกไปอีกด้านหนึ่งเช่นกัน “เอาละที่นี้ก็มาถึงตาเจ้าแล้วโดมิเนียนบอนริเอล  ข้าขอให้เจ้าเล่าถึงสาเหตุที่พามนุษย์น้อยคนนี้ขึ้นมา  และอธิบายมาด้วยว่าทำไมพลังของเจ้าถึงสูญสลายไปจนเหลือแค่นี้” ท่านมิคาเอลหันมาพูดกับเทวดาน้อยด้วยท่าทีอิดหนาระอาใจ บอนริเอลพยักหน้าทั้งน้ำตา  พลางใช้แขนปาดเช็ดออก กล้ำกลืนก้อนสะอื้น ใช้ดวงตาที่พร่ามัวมองดูอิงกริดแวบหนึ่ง  แล้วจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนโลกมนุษย์ทั้งหมดให้สภาได้รับฟัง “เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ฮะ  ผมจำเป็นต้องช่วยเธอ  ไม่งั้นเธอก็จะต้องตาย” ท่านมิคาเอลเมื่อรับฟังหมดสิ้นในเนื้อความแล้ว  ท่านก็ถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ  มองลอดขนคิ้วขาวดกหนามาที่เทวดาน้อย   “การกระทำของเจ้านั้นถือได้ว่าไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อนจริงๆ  มนุษย์ที่ต่ำต้อยแบบนั้นไม่สมควรจะได้สัมผัสพลังอันสูงส่งของชาวเราเลยสักนิด  มนุษย์แทบไม่มีสาระสำคัญใดๆ ที่เราต้องยืนหัตถ์ลงมาโอบอุ้ม  บอนริเอล.. เจ้าช่างโง่งมและมีดวงตาที่มืดบอดยิ่งนัก   อีกทั้งยังดื้อด้านฝ่าฝืนธรรมชาติที่มีมานับล้านๆ ปี นำพามนุษย์ตัวเหม็นขึ้นมาเหยียบย่ำพื้นปฐพีสวรรค์  ให้ดินแดนศักดิ์สิทธ์ของพระเจ้าต้องมีมลทิน!” “แม้สวรรค์จะไม่มีบัญญัติถึงโทษานุโทษสำหรับในกรณีเช่นนี้  แต่ข้าขอใช้อำนาจสิทธิที่ได้รับจากสภาสูงและพระเจ้าเบื้องบน  กำหนดโทษลดขั้นของเจ้าจากโดมิเนียน  เทวดาชั้นสอง คณะที่สองอันสูงส่ง   ให้กลายเป็นเพียงแอนเจิล  เทวดาในลำดับสุดท้ายของสวรรค์  อีกทั้งพลังที่เหลือของเจ้าเองก็มีเทียบเท่าหรืออาจจะน้อยกว่าพวกแอนเจิลอยู่แล้ว  จึงไม่เป็นการยุ่งยากเลยในการลดระดับชั้นของเจ้า  คำตัดสินถือเป็นการสิ้นสุด  และให้มีผลนั้นตั้งแต่บัดนี้” “และอีกอย่าง  มนุษย์ผู้นี้แม้ขึ้นมาบนสวรรค์ด้วยการชักนำของเทวดาผู้หลงผิด  แต่เธอเป็นเพียงมนุษย์สามัญเท่านั้น  ไม่อาจอยู่ร่วมปฐพีเดียวกับพวกเราได้  ข้าจึงขอสั่งการให้นำเธอคนนี้กลับคืนสู่โลกมนุษย์โดยทันที” จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 ก.ย. 47 16:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบช่วงที่ 5 ครับ  ติดตามต่อในคราวหน้า   คิดว่าอีกประมาณ 1 อาทิตย์ครับคงได้อ่านกัน เพราะผมเองได้เตรียมพล็อตไว้หมดแล้ว ยอมรับว่ายิ่งแต่งยิ่งมันส์ครับ ทำให้เรื่องนี้ขยายพล็อตไปได้อีกเยอะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังถือว่าเรื่องราวยังดำเนินไปตามที่วางโครงไว้ด้วยดี อีกเพียงไม่กี่ตอนก็จะถึงบทสรุปแล้วละครับ เรื่องนี้ยังคงไว้ให้เป็นนิยายขนาดสั้นอยู่เช่นเดิม คือไม่ให้เกิน 50,000 คำ (ตอนนี้ได้ประมาณ 28,000 แล้วล่ะ) มิฉะนั้นก็จะกลายเป็นนิยายขนาดยาวไป (ซึ่งผิดวัตถุประสงค์) เนื้อหาอาจรุนแรง และเกี่ยวพันกับศาสนาอยู่กลายๆ (และหลังๆ จะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น) ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ เขียนด้วยธีม  เขียนใจ  ที่อยากจะนำเสนอทัศนคติในแบบนี้ด้วยความบริสุทธิ์จริงๆ ครับ เช่นเคยครับ วิพากษ์  วิจารณ์กันตามสะดวกโยธิน ตอบความเห็นที่ค้างจากคราวที่แล้วครับ (คนอื่นๆ ผมตอบไว้ในกระทู้ก่อนหมดแล้ว) คุณกั๊ดจัง ไม่ต้องร้องไห้ไปหรอกครับ  ตอนนี้ก็รู้แล้วสินะว่านางเอก (หรือพระเอก?) ไม่ตายเสียหน่อย แต่สุดท้ายก็หนีความจริงของชีวิตไปไม่พ้นอยู่ดีครับ อิอิ คุณริเศรษฐ์ ก็เด็กแบบของผมนี่แหละฮับ (ข้างๆ คูๆ เลย) นานาจิตตังครับ   ก็อย่างที่คุณพญาเสือโคร่ง (คห.ต่อจากคุณ) กล่าวไว้นั่นแหละ ผมแค่แสดงออกมาให้เห็นชัด   ตัวละครในนิยายไม่ใช่ชีวิตจริง  แต่พวกเขาหรือเธอ เหมือนจริง คุณพญาเสือโคร่ง (ผมรู้นะว่าตัวจริงเป็นใคร อิอิ) สำนวนนี้มาจากในหนังเรื่องหนึ่งที่นางเอกไปจูบใครแล้วคนนั้นต้องตาย (แบทแมน ภาคไหนก็ไม่รู้จำไม่ได้) เห็นว่าแปลกดีเลยลองเอามาผนวกกัน เรื่องเชิงอรรถแล้วผมว่าถ้าได้ตีพิมพ์เป็นหน้าๆ จะอ่านง่ายกว่านี้นะ ไม่ต้องเลื่อนขึ้นลงแบบนี้ (คงไม่มีใครเค้าอยากได้เรื่องนี้ไปพิมพ์ให้เสียน้ำหมึกละมั้ง T.T) ขอบคุณที่แนะเรื่องการเชื่อมประโยคมานะ จะลองปรับดูอีกที คราวนี้ก็ขอเชิญวิจารณ์มาอีกนะ  หรือถ้าไม่ว่างก็ให้คนชื่นชอบมาแทนก็ได้นะ หุหุ คุณคิมมี่ คราวนี้ก็กระจ่างกันแล้วนะครับ แต่ก็มีก๊อก 2 อีก อิอิ ติดตามกันต่อนะ  เอาใจช่วยพวกเด็กๆ เข้า แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 47 16:28:15 จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 ก.ย. 47 16:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอุดซิงอ่ะ แล้วก็เก็บไว้ก่อนด้วยไว้คอมมาเมื่อไรจะไล่อ่านให้ช่ำปอด ปล. ป่ายจับกุ้งกัน อิอิ เจ้าของบ่ออยู่กระทู้ล่าง อิอิ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 16 ก.ย. 47 16:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้า มัยหยุดแค่นี้ล่ะ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 16 ก.ย. 47 16:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันนี้นัดกันมาเหรอครับเนี่ย เริ่มจากพี่นัท ต่อที่ลุงซอง ตามด้วยพี่บอล หุหุหุ จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 16 ก.ย. 47 17:18:07 A:202.44.32.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 5555555 อ่ะนะ นายโจ๊ก คนเดินดินฯ วันนี้มาชุมนุมส่งเรื่องพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย สาธุ เริ่มจากหนูยี  พี่นัท  พี่ยู  และปิดท้ายด้วยผม อิอิ นี่ถ้ามีพี่โออีกคนก็ครบเซ็ตเลยนะ ฮ่าๆ พี่นัทเปียร์รุส หุหุ มาอุดซิงได้ไวมั่กๆ อุดไว้หมดทั้งคณะเลยนิ อิอิ ชักอยากกินกุ้งตะหงิดๆ พี่กริช ไม่น้อยหรอกนะพี่   11 หน้า A4 Font 14 ด้วยอ่ะ ผมชอบคลิฟแฮงเกอร์ให้คนอ่านแฮ้งค์เล่นแบบนี้แหละ หุหุ  ก๊ากๆๆๆ จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 ก.ย. 47 18:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแปะโป้งไว้ก่อนครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้อ่าน ขอปั่นงานก่อนน่อ จากคุณ : อันโตนิโอ(มิได้ล็อคอิน) - [ 16 ก.ย. 47 23:03:43 A:203.118.121.214 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 พี่บอล   หนูยีอ่านแล้วมันแปลกๆอะค่ะ... ไม่รู้เหมือนกันนะ  คือว่า  เรื่องนี้ ตัวละครดูจะเป็นเด็กๆใช่มะค่ะ... แต่ไม่รู้เป็นไง  คำพูดของพวกเด็กๆ มันขัดๆ ไงไม่รู้อะค่ะ  คือเหมือนจะเด็กไม่ได้เด็ก  เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ ก็ไม่ใช่   อย่าถามว่าตรงจุดไหนนะคะ  เพราะว่าหนูยีก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน   อ่านโดยใช้ความรู้สึกเสียมากกว่าค่ะ   ยังไงก็...รอตอนต่อไปนะคะ   จากคุณ : หนูยี - [ 16 ก.ย. 47 23:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คงไม่ว่านะครับ ถ้าผมเพียงมาปรากฏตัวให้พี่บอลเห็น ส่วนคำวิจารณ์ยังไม่มี ฮา   จากคุณ : เดอะแหลม - [ 16 ก.ย. 47 23:25:27 A:192.168.68.4 X:203.113.41.72, 203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบครับ พี่อันโตนิโอ ได้ครับ  แต่รอบสองนี่ขอยาวๆ นะ หนูยี อืม..น่าคิดๆ ขอบคุณที่มาแนะนะ คือในอิมเมจของพี่เนี่ย อายุของเด็กพวกนี้ประมาณ 10-12 ก็เรียกได้ว่าเข้าใกล้วัยรุ่นละ อีกทั้งพวกนี้เป็นเด็กเทวดาอ่ะ  ความฉลาดมีสูงกว่ามนุษย์เยอะ (จริงๆ แล้วพวกนี้อายุ 50 ปีสวรรค์ หรือ 500 ปีโลกเชียวนะ) ทำไงได้ล่ะ ก็คนแก่ๆ มาเขียนเรื่องเด็กๆ นิ   น้องแหลม ไม่เป็นไรๆ ทักทายเฉยๆ ก็ได้ ไว้เรื่องจบแล้วค่อยอ่านรวดเดียวก็ไม่ว่ากันนะ 555555555 จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 ก.ย. 47 23:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาเร็วกว่าที่คิด แย่แล้วเรา สำหรับตอนนี้ คิดว่าการดำเนินเรื่องช่วงต้นยังไม่ค่อยลื่นล่ะ ถ้ามีการบรรยายเพื่อเชื่อมเหตุการณ์แต่ละย่อหน้าคงจะดี ตอนนี้เหมือนตัดฉุบฉับยังไงไม่รู้ ตอบความเห็นต่อจากที่บอลตอบพี่ในกระทู้ที่แล้ว ถ้าจะบอกว่าตั้งใจร้อยเอาเหตุการณ์ทั้ง 4+1 ยุคไว้ด้วยกัน (แม่มด เมืองค้าทาส ปิระมิด สวรรค์และสแกนดิเนเวีย) แต่ละยุคจบในตัวเองได้ ใช่ ถามว่าทั้ง 4 ยุคหลุดแก่นที่ว่าความรักไม่มีชาติภพมาขวางกั้นไหม อืม .. ไม่ชัด เพราะยังไม่ได้โยงทั้ง 4 ยุคเข้าด้วยกัน ยกเว้นปิระมิดกับสวรรค์ ถามว่าในแต่ละยุคเอง สื่ออย่างที่บอลอธิบายพี่ไหม พี่ก็ว่าไม่ชัดอีกแหละ โอเค เห็นจุดเรื่องความรัก มิตรภาพ (พักเรื่องความรักไว้ก่อนนะ) และแม้ว่าบอลจะยืนยันว่าได้ดำเนินเรื่องตามพล็อตที่คิดไว้ ไปเมือง A B C D อย่างที่ว่า แต่กว่าจะถึงแต่ละเมือง บอลแวะหลายที่มาก ให้รายละเอียดเยอะ จนทำให้หลุดเมนหลักไป (ขออภัยที่ใช้ภาษาอังกฤษแทรก) กับมาเรื่องประเด็นความรัก ยุคปิระมิดกับสวรรค์ต่อกันได้ความรักของพี่น้อง แต่ในยุคสวรรค์ จุดเด่นกลับกลายเป็นความรักระหว่างเพื่อนไปเสียแล้ว แถมยังแทรกด้วย อืม .. "ชนชั้น" อีก (เป็นประเด็นที่หนักทีเดียวด้วย) ว่าง่ายๆ บอลไม่สามารถ convince พี่ได้ว่า การที่บอนกลับไปหาอิงกริดนั้นเป็นสิ่งที่สมควรทำเป็นอย่างยิ่งเลย ไม่รู้สิ ยุคปิระมิดมั้นสั้นไปมัง แถมจากกันตั้งแต่เด็ก เลยไม่น่าเชื่อถือ พี่ว่ายุคเมืองค้าทาส หรือแม่มด ยังดูมีความผูกพันระหว่างบอนกับอิงกริดของยุคนั้นๆ ได้มากกว่า (ไม่รู้จะบอกว่ายิ่งผ่านภพชาติด้วยกันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งผูกพันกันด้วยหรือเปล่า) ถ้าไม่บอกว่าตั้งใจให้ทั้ง 4 ยุคเป็นเรื่องชุดเดียวกันนะ คงไม่รู้เลย คาดไม่ถึงจริงๆ (ปกติพี่ชอบคาดเดา อิอิ) อืม .. ถ้าบอกตรงๆ ก็คือว่าบอลไม่บรรลุวัตถุประสงค์ พี่โดนรายละเอียดมาทำให้เขว จนต้องถามว่าคนเขียนจะเขียนอะไร แต่ก็คงเป็นที่พี่คนเดียวแหละ บอกแล้วว่าหลังๆ โง่ๆ ยังไงไม่รู้ สำหรับเรื่องสไตล์การเขียน พี่ชอบยุดแม่มดมาก ริโอก็ทำได้ดี คิดว่าเรื่องอิงประวัติศาสตร์ เขียนเชิงหนักความรู้หน่อยเนี่ย บอลทำได้ดีมากๆๆๆ ถึงเรื่องที่ว่าแรงที่โดนลบไป แรงจริง ยอมรับ แต่ก็อ่านได้ ไม่รู้สึกติดขัด (มันเว่อร์จนรู้ว่าคนเขียนจงใจเขียนแรงๆ น่ะ) แต่ความเห็นส่วนตั๊ว ส่วนตัวนะ บอลยังมีช่องว่างในการพัฒนางานเขียนเรื่องสำหรับเด็ก และแนวแฟนตาซีได้อีกพอสมควรเลยล่ะจ้ะ ขี้เกียจแล้วอะ อย่าลืมเลี้ยงไอติมนะ ^_^ จากคุณ : scottie - [ 17 ก.ย. 47 00:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ๋ติดเรื่องของพี่ชิต ลุงตู่ฯ ตอน นพพรเปิดร้านอาหาร ไว้ ดังนั้นขอติดเรื่องนี้เหมือนกันนะคะ แฮะ แฮะ แต่กะจะ print ออกไปอ่านฮับป๋ม   โดยส่วนใหญ่ถ้าให้วิจารณ์เรื่อง เอ๋ก็ชอบที่จะวิจารณ์แบบ 1. เราได้อะไรจากเรื่องนี้ไหม 2. บทนี้มันสัมพันธ์กับตอนที่แล้วหรือเปล่า (ในกรณีที่เรื่องนั้นเป็นตอนๆ) 3. อ่านเข้าใจไหม ไม่ใช่อ่านแล้วงง จนเกิด question mark เต็มไปหมด ซึ่งนั้นอาจทำให้นัยยะที่ผู้เขียนต้องการจะสื่อไม่ตรงตามวัตถุประสงค์...เหมือนกับเวลาเราโทรศัพท์ที่ผู้รับสารอาจจะได้ข้อมูลไม่ตรงตามที่ผู้ส่งสารต้องการบอก เพราะเกิดคลื่นสัญญาณขัดข้อง (ภาษา,สำนวน) หรือ เข้าใจความหมายคนละอันกัน (เนื้อหา,โครงเรื่อง)     4. ตรวจจับคำพิมพ์พลาด (แต่บางครั้งเอ๋เองก็หลุดเหมือนกันนะคะ) ขอเขียนไว้เป็นแนวก่อน แล้วจะกลับมาตอบใหม่อีกทีค่ะ... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 17 ก.ย. 47 04:29:10 A:203.145.14.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ๋อ เกือบลืมไปค่ะ ว่านายพญาเสือโคร่งเขาฝากบอกมาว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั้น รับรองฝันนั้นอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมถ้าคุณมีความพยายาม สู้ต่อไปเจ้ามดแดง V" จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 17 ก.ย. 47 04:51:51 A:203.145.14.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 (ต่ออีกนิด) คือบอลทำให้คนอ่านรู้แต่ต้นว่ายุดปิระมิดและสวรรค์ต่อกัน แต่พอมาถึงยุดสวรรค์เนี่ย มันงงจริงๆ ว่าจะต่อกันอย่างไร ถ้ามีเหตุผลอื่นมา เช่น จะสำเร็จวิชาได้ ต้องไปตามหาอิงกริด (เพราะยังไงก็แฟนตาซีอยู่แล้ว) ส่วนตัวพี่ว่ายังชวนลุ้นกว่า อีกอย่าง .. ถ้าบอลกับอิงกริดจะผูกพันกัน มบอลกับราเฟล (แต่ละชื่อ จำยากจริงๆ) จะผูกพันกันไหม? ทุกคนที่เคยเจอต้องตามไปเจอกันอีกในภพต่อๆ ไปหรือเปล่า? อ่านๆ แล้ว บอลน่าผูกพันกับราเฟลมากกว่ากับอิงกริดอีกอะ จากคุณ : scottie - [ 17 ก.ย. 47 08:57:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ) _________________________ _ _ ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 ก.ย. 47 10:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอบพี่ Scottie อ่ะนะ ได้ครับ ชอบกินรสอะไรล่ะครับ ปรกติผมชอบสตอเบอร์รี่กับช็อกโกแล็ตนะ ^ ^~ สามารถทำให้เดี๋ยวนี้พี่scottie ต้องเปลี่ยนสไตล์มาเม้นท์ยาวได้ขนาดนี้ผมละปลื้มใจจัง (สงสัยชาวถนนจะเรียกเจ้าแม่บรรทัดเดียวไม่ได้แล้วมั้ง อิอิ) ที่พี่บอกว่าผมมีช่องว่างในการพัฒนางานเขียนในแนวเด็กกับแฟนตาซีนี่ หมายถึง ผมสามารถพัฒนาตรงแนวทางนี้ได้อีกเยอะใช่ไหมนะ? ขอบคุณที่ชมในเรื่องที่ผมแต่งอิงประวัติศาสตร์หนักความรู้ได้ดีครับ คือผมเองก็คิดๆ อยู่เหมือนกันว่าสมัยนี้เด็กๆ ไม่ชอบอ่านประวัติศาสตร์กัน อาจเป็นเพราะว่ามันน่าเบื่อไป  หรือไม่ก็เพราะมันไม่มีเรื่องราวให้น่าสนใจ ผมก็เลยลองแต่งแบบให้มันมีเนื้อเรื่องดู  เผื่อว่าถ้าเด็กๆ อ่านแบบนี้จะจำได้ง่ายกว่า แล้วค่อยๆ สอดแทรกสาระทีละนิดๆ ไม่ให้มันดูน่าเบื่อหน่าย ที่นี้ก็มาว่ากันที่เรื่องรักเราฯ ช่วงที่ 5 นี้ตอนช่วงบนๆ ก็รวบรัดไปนิดจริงๆ ครับ เพราะกลัวว่ามันจะเยิ่นเย้อและยาวเกินไป   เพราะมันมีพล็อตบังคับให้จบที่การสิ้นสุดการพิจารณาคดีอยู่ อีกทั้งเนื้อหาสาระบนโลกก็ไม่ค่อยมีอะไร ผมก็เลยไม่ได้ขยายความตรงนั้นมาก และก็ตัดฉุบอย่างที่พี่บอก ในบรรดา 4 ยุค ที่กล่าวมานั้น   แก่นของความรักไม่มีชาติภพน่าจะมีแต่ในเฉพาะเรื่องรักเราฯเท่านั้นครับ แก่นของนาตาลีแม่มดน้อยคือ   อยากให้คนอ่านๆ แล้วเกินความสงสัยว่า จำเป็นหรือที่ต้องมาตัดสินคนจากการกระทำกับความเชื่อที่ผิดแปลกไปจากคนอื่นๆ ส่วนแก่นของริโอ เมืองค้าทาสคือ อย่าติดสินคนแค่รูปลักษณ์ภายนอก และอย่ามองกันแค่ด้านเดียว ยุคล่าแม่มด กับยุค ค้าทาส และเรื่องรักเราฯ ผมได้โยงเป็นเส้นบางๆ โดยการผู้ปมเพียงเล็กน้อย คือถ้าไม่ได้อ่านรักเราฯ ก็จะไม่รู้เลยครับ   ที่นี้ก็มาถึงเรื่องการชูประเด็นหรือการเน้นรายละเอียดในช่วงต่างๆ ยุคพีระมิดกับยุคสวรรค์นั้น  ที่ทำให้พี่ไม่ค่อยเชื่อ ก็อาจเป็นเพราะผมปูพื้นช่วงแรกเบาไป คือก่อสร้างฐานหลวมไปหน่อย   ปูความรักความผูกพันระหว่างกันน้อยไปและมีช่วงเวลาที่สั้นไป ทำให้พี่ต้องฉุดคิดไปว่า เขาต้องลงทุนตามหาอิงกริดถึงขนาดนี้เชียวหรือ  ใช่ไหมครับ ก็ตอนที่แต่งครั้งแรกนั้น คือไม่อยากให้มันเท้าความยาวสาวความยืดมากนัก  ก็เลยรวบรัดไปหน่อย อีกทั้งผมดันใส่รายละเอียดช่วงเข้าสู่ฉากสวรรค์ไปเยอะ กว่าบอนจะไปตามหาอิงกริดก็กินที่เข้าไปพอควร ก็เลยทำให้คนอ่านถูกเบี่ยงประเด็นและเขวได้ง่าย โดยเฉพาะตอนล่าสุดนี้  ผมดันชูประเด็นไปที่เรื่องมิตรภาพ  เรื่องชนชั้น(ที่ค่อนข้างหนัก) มากไปนิด ประเด็นนี้มันใหญ่ขึ้นๆ จนชักเริ่มมาเบียดบังวัตถุประสงค์หลัก และด้วยที่ผมยังคุมตัวละครได้ไม่นิ่ง  ทำให้ตัวละครรองเริ่มขโมยซีนตัวละครหลักซะแล้ว ตอนหน้าจะฉุดกลับมาให้อยู่ในเมนหลักให้ได้ครับ โชคดีมากๆ ที่ได้พี่มาแนะให้ในครั้งนี้ ทำให้ผมได้รู้ถึงจุดบกพร่องในเรื่องการคุมแก่นของเรื่อง  หรือก็คือการสื่อถึงแก่นหลักให้ชัดเจน (โดยไม่บอกโต้งๆ จากปากของตัวละคร) การปูพื้นสร้างแรงปรารถนาให้ตัวละครฝ่าฟันไปให้ถึงจุดหมายที่ยังอ่อนไป ทุกๆ คำวิจารณ์ที่ได้รับมาผมนำไปพัฒนางานอยู่เสมอ คงต้องกลับไปฝึกเรื่องการวางพล็อต จังหวะการเล่าและภูมิหลัง และที่สำคัญเลยก็คือ  การเขียนให้ถึงแก่น! แหม มีการบ้านต้องทำเยอะจริงๆ งวดนี้ คราวหน้าหวังว่าพี่คงจะมีคำวิจารณ์เยี่ยมๆ ให้ผมอีกนะครับ เพื่อจะได้มีแนวทางในการค้นหาและปรับปรุงแก้ไข พี่คือกระจกบานสำคัญของผมเสมอ (ลิเกไปนิด แหะๆ) ปล. อีกนิด.. เรื่องแนวอิงประวัติศาสตร์ผมเตรียมไว้เยอะเหมือนกัน จะค่อยๆ หาโอกาสทยอยพิมพ์ จะทำแบบคล้ายๆ แม่มด กับ เมืองค้าทาส แต่จะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนิยายชุดนี้เลย   จากคุณ : ณัฐกร - [ 17 ก.ย. 47 22:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น้องเอ๋คนชื่นชอบนิยาย ก็เรียกได้ว่ามีจุดในการมองอยู่หลายข้อ แต่ละข้อก็น่าสนใจทั้งนั้น ส่วนของพี่นะ สำคัญที่สุดคือ อ่านแล้วสนุก! ก็ไว้ว่างๆ ค่อยมาวิจารณ์ก็ได้นะ พักนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย เอ่อ่อ่ะนะคะ ที่กระทู้กานต์เราเข้าไปเม้นท์ซะยาว ฮึ! งอน!  –‘’— จากคุณ : ณัฐกร - [ 17 ก.ย. 47 22:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณเขียนแนวแฟนตาซีได้ดีจริง ๆ ด้วยนะ อ่านไปนิดหน่อยนะ  สำนวนดีกว่าเรื่องสั้นเยอะเลย 55 จากคุณ : วังวน - [ 18 ก.ย. 47 11:00:23 A:202.133.166.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 แปะโป้งไว้ก่อนนะคะ  ห้ามคิดดอกเบี้ยนะ  ^ _ ^ แวะมาเอาโป้งคืนแล้วค่ะ   ตอนนี้เขียนได้สนุกดีจังเลย   ตอนนี้คนที่เราชอบที่สุด  ยังคงเป็นราเฟลอยู่ดี   ชอบความสดใส  มีน้ำใจของเขา  เขาหนักแน่นเด็ดเดียวดี ยอมรับความเป็นจริงอย่างสง่างาม  อืม...แล้วก็ชอบโอเลีย  เธอกล้าหาญและมีน้ำใจนะ  ^ _ ^ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 47 18:04:09 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 19 ก.ย. 47 19:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิอิ.....ไม่รู้จะพูดไรดี จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 20 ก.ย. 47 14:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาแล้วๆ.. นานหน่อยอย่าเคืองกันล่ะ ช่วงนี้งานสุมเฮดจริงๆ มีโปรเจกทำสารานุกรมกับสนพ. เลยชุลมุนวุ่นวายอยู่เนี่ย งานตัวเองยังไม่ค่อยไปไหนเล้ย แย่เจรงๆ มาว่ากันสำหรับรักเราตอนใหม่ สำหรับตอนนี้ต้องบอกว่าชอบมากกว่าทุกตอน(สำหรับเรื่องรักเราฯนะครับ" เพราะว่ามีการแสดงอารมณ์ อาถรรพ์ เอ้ย ความรู้สึก ได้ดีกว่าและครบถ้วนกว่าตอนอื่นๆ บอลมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นหลังจากผ่านเหตุการณ์สำคัญ(ระลึกชาติ) คุณณัฐกรเน้นสิ่งเหล่านี้ออกมาได้ชัดเจนดี หมายถึงว่าตอนก่อนๆสื่อให้เห็นว่านายเทวดาน้อยตนนี้ช่างอ่อนไหวไร้เดียงสา แต่ในตอนนี้มีความเข้มแข็ง มีความเป็นตัวของตัวเองมากยิ่งกว่าเดิม ผมชักชอบโอเรียครับ (วันก่อนก็คุยกับเอ๋ไปทีแล้วเรื่องนี้) โอเรียมีบุคลิกที่เข้มแข็งภายนอก ทว่าอ่อนโยนภายใน มิตรภาพของโอเรียกับราเฟลในตอนนี้ประทับใจจังเลย "เด็กผู้หญิงผู้มีปีกยาวสวยที่สุดบนแดนสวรรค์.." ชอบการบรรยายตรงนี้ครับ สง่าสวยงามจริงๆ ราเฟลช่างน่าสงสาร ก็เป็นเช่นพระรองทั่วๆไป แต่เดาว่าตอนหน้าบอลคงมีวิธีช่วยให้เพื่อนหลุดพ้นจากโทษจองจำไปได้แน่ๆ ใช่ไหมครับ อืมม์..อย่างที่คุณสก็อตตี้ตั้งข้อสังเกตไว้ มิตรภาพของเด็กพวกนี้ก็แน่นแฟ้นล้ำลึกไม่แพ้พี่น้องของบอลชาติก่อน เช่นนี้แล้ว ความผูกพันจะทำให้ทั้งสามต้องระลึกชาติกลับมาหากันอีกในชาติหน้าหรือเปล่าครับ(แค่สงสัย เพราะไม่จำเป็นต้องเขียนก็ได้นี่เนอะ) ในบทนี้ใช้การบรรยายสวยๆเยอะ คำผิดผมไม่ได้เช็คครับ คิดว่าคุณคนชื่นชอบกับท่านอื่นๆคงจัดการได้เยี่ยมกว่า แต่ดูๆแล้วก็ไม่ค่อยมีนะ เรื่องราวในศาลเข้มข้นอ่านสนุกดี ผมอ่านแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่า กิจกรรมของเหล่าเทวดากับเหล่ามนุษย์ล้วนเหมือนกัน มีสังคม มีการตัดสินโทษ มีระบบชนชั้น ไม่ทราบว่าเทวดาเลียนแบบคนหรือคนเลียนแบบเทวดาครับ แหะๆ สงสัยอีกแล้ว อีกอย่างหนึ่ง เรื่องการขโมยของต้องห้ามของเด็กทั้งสอง ถ้าเป็นของต้องห้าม ทำไมไม่เก็บไว้ในที่สุดยอดของระบบป้องกันการโจรกรรมล่ะครับ เด็กๆจะได้หยิบยากหน่อย เรียกว่ากว่าจะได้ต้องมีการวางแผนล้ำลึกหรือใช้ทักษะฝีมือห้อยโหนโยนตัวอย่างเรื่องมิชชั่นอิมพอสสิเบิ้ลภาคหนึ่ง อืมม์ แต่ผมก็พอเข้าใจอะครับ เพราะถ้าขืนให้รายละเอียดตอนดังกล่าวมากเกินไปจะทำให้เนื้อเรื่องยาวยืดกว่านี้อีกมาก การเรียงสายใยโครงสร้างแม่แบบของชีวิต -ใช่ดีเอ็นเอ หรือเปล่าครับ มหาสมุทรมาดแม้นกว้างใหญ่และลึกล้ำเพียงใด แต่สุดท้ายย่อมมีวันเหือดแห้งไม่วันใดก็วันหนึ่ง - ตรงนี้อุปมาพลังที่บอนถ่ายทอดสู่อิงกริดหรือเปล่าครับ โดยส่วนตัวผมเห็นว่ามันยังไม่แนบสนิทสักเท่าใดนัก แต่ให้นึกที่ดีกว่านี้ผมก็ยังนึกไม่ออกอะครับ อืมม์ รออ่านต่อดีกว่า อย่านานนะ เดี๋ยวโดนโพสประท้วงเหมือนอีตาคนเขียนซากุระในสายลมร้อน จากคุณ : อันโตนิโอ(ใช้เน็ตร้านตามฟอร์ม) - [ 22 ก.ย. 47 13:19:36 A:203.144.195.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอ๋อ่านแล้วคิดว่า กลวิธีการเขียนบทสนทนาพี่นั้นออกเป็นไทย แต่เนื้อหาเป็นแนวฝรั่งตะวันตก กลมกลืนผสมกันอยู่ในงานเขียนของพี่บอลน่ะคะ นอกนั้นเดี๋ยวส่งเมล์ไปแล้วกันค่ะ อิอิ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 23 ก.ย. 47 05:19:18 A:203.145.21.85 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาตอบครับผม พี่วังวน อืม..ชมแบบนี้ผมก็ปลื้มแย่เลย หุหุ อาจเรียกได้ว่าผมถนัดแบบนี้มากกว่าครับ เรื่องสั้นไม่สันทัดจัดเจน  แต่ว่ามันอยากแต่งอ่ะ ริเศรษฐ์ ราเฟลนั้นสดใส ยอมรับความจริงได้อย่างสง่างามก็จริง   แต่ใบ้ให้นิดว่า เขาไม่ได้เป็นคนหนักแน่นเลย  ต้องดูต่อไปครับ น้องรวยระรินกลิ่นชา แล้วจะพูดว่าอะไรล่ะจ๊ะ อิอิ พี่อันโตนิโอ ขอบคุณที่ชอบตัวละครรองๆ ครับ คิดอยู่ว่าน่าให้สองคนนี้สร้างเป็นพล็อตรองเสียเลย (ถ้าไม่ทำให้เรื่องยาวเกินไปนัก) พี่เข้าใจถึงความเป็นโอเรียได้ถูกต้องเลยครับ  เธอแข็งนอกอ่อนใน ส่วนราเฟลนั้นเรื่อยๆ เหมือนลมเพลมพัด  ไม่ยึดติด   และแอบมีเดาเรื่องได้ด้วยนะ  หุหุ ถูกแฮะ! ผมว่านะ ไม่ว่าสังคมใดๆ ก็เหมือนๆ กันหมดละครับ  ไม่มีใครลอกใคร ส่วนเรื่องการบรรยายฉากขโมยนั้น ตอนแรกก็ว่าจะใส่ให้เหมือนมิสชั่นนั่นแหละ อิอิ แต่กลัวจะยาวไป สายใยโครงสร้างแม่แบบชีวิตก็คือ ดีเอ็นเอ ถูกแล้วครับ ขอบคุณที่แนะเรื่องสำนวนมาครับ สุดท้ายแล้วก็จะพยายามรีบปั่นตอนต่อมาให้อ่าน (แต่ตอนนี้ติดแต่งเรื่องสั้นอยู่อ่ะ) น้องชื่นชอบฯ ก็แบบผสมกันไปเรื่อย (มั่ว) เลยออกมาในรูปแบบนี้ จะเข้าไปอ่านเมล์ดูนะ ปล. พี่ชิตเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ จากคุณ : ณัฐกร - [ 23 ก.ย. 47 16:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามมาทันแล้ว..เย ตอนแรกคิดว่าจะให้จบก่อนแล้วกะอ่านรวดเดียว (เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องนิยายขนาดสั้น (เอ้ะ..หรือเรื่องสั้นขนาดยาวกันแน่ ฮี่ๆๆ ซึ่งเรื่องที่ไม่สั้นไม่ยาวแบบนี้มันชวนให้อ่านรวดเดียวจบ แบบอารมณ์ไม่ค้าง แต่หากเป็นเรื่องยาวรอเป็นตอนๆได้นะ ฮี่...) แต่ในที่สุดก็อดใจไม่ไหว อิอิ.. ถ้าคนที่ยังไม่เคยเห็นชื่อคนเขียน คนอ่านบางท่านอาจคิดว่านี่เป็นเรื่องที่ผู้หญิงเขียน อธิบายไม่ถูก แต่ตอนอ่านให้ความรู้สึกคล้ายๆ แบบนี้แฮะ สงสัยรายละเอียดมันเนียนขึ้นมั้ง จากคุณ : Psycho man - [ 24 ก.ย. 47 05:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 กระทู้นี้หลุดตาไปได้ไงอ้ะ.. O___o' เอาน่า...หาเจอจนได้อ่ะนะคะ @^______^@ จากคุณ : p_jung - [ 29 ก.ย. 47 22:52:22 A:202.183.130.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 รออ่านตอนต่อไปอยู่ครับ จากคุณ : Final Fantasy - [ 8 ต.ค. 47 02:46:01 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขนาดสวรรค์ยังเลือกปฏิบัติเลย สงสารราเฟล   จากคุณ : ต้นอ้อ (ต้นอ้อสีม่วง) - [ 11 ต.ค. 47 15:04:03 ]