ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5                   ค่ำวันนั้น เมื่อลงไปทานอาหารเย็น เมลิสากำลังรอให้เจ้าของบ้านพูดเย้ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่กลับต้องแปลกใจ เพราะเขาทำท่าปกติ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย บาร์ตยังทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดี และดูแลเธออย่างเต็มใจ เมื่อเหตุกลายเป็นอย่างนี้ หญิงสาวตัดสินใจที่จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน และพูดคุยกับเขาเหมือนเดิม                   "ผมว่าน่าจะดีนะ ถ้าพาคุณไปเที่ยวบ้านพักริมทะเลของผมพรุ่งนี้ด้วย" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นระหว่างทานอาหาร "บ้านหลังนี้เป็นหลังที่ผมชอบที่สุดในบรรดาบ้านทั้งหมดที่มี เลยอยากให้คุณไปเห็นสักหน่อย แล้วอีกอย่าง อากาศชายทะเลน่าจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นด้วย"                   เมลิสาดีใจที่ได้รับคำเชิญ และที่เธออยากไปด้วยนั้น ไม่ใช่เพราะไม่เคยเห็นทะเลมาก่อน แต่สงสัยใคร่รู้ว่า ที่เขาเรียกเต็มปากว่า 'บ้านหลังที่ชอบที่สุด' นั้น มันมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงต่างหาก                   "ผมปลูกบ้านหลังนี้เมื่อสามปีที่แล้ว" เขาพูดต่อ "และถ้าว่างเมื่อไร ส่วนใหญ่ผมก็จะไปอยู่ที่นี่"                   "คุณไม่กลัวฉันจะหนีหรือคะ" หญิงสาวถามอย่างมีเลศนัย                   บาร์ตหัวเราะ "ที่นั่น เข้าออกยากพอๆ กับที่นี่แหละ แล้วคุณจะหนีไปไหนล่ะ?"                   เธอแสร้งถอนใจแรงจนเกินจริง "ถ้างั้น ฉันคงต้องกลับไปใช้แผนเดิม เอาผ้าปูเตียงมาผูกต่อกัน ใช้โรยตัวหนีลงมาทางหน้าต่างในตอนกลางคืนซะแล้วล่ะ!"                   เขาหัวเราะอีกครั้ง "คุณยังไม่เลิกคิดที่จะไปจากบ้านนี้ให้ได้อีกหรือ"                   "เลิกคิดแล้วล่ะค่ะ เพราะอีกไม่กี่วัน ฉันก็คงพร้อมที่จะเดินทางไปหาริคที่เวกัส แล้วโรงแรมแห่งนี้ ก็ให้บริการพักฟื้นดีกว่าทุกแห่งด้วย อย่างน้อย ค่าห้องค่าบริการจิปาถะต่างๆ ก็ไม่แพงสักเท่าไร!"                   "และคุณยังได้นั่งโต๊ะทานอาหารร่วมกับเจ้าของสถานที่อีกด้วย!" เขายิ้ม                   "แต่เท่าที่ผ่านมา ไม่เห็นจะรู้สึกว่าเป็นบริการเพิ่มพิเศษสักเท่าไรเลยนะคะ!"                   "ผมเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะที่แย่ขนาดนั้นเชียวหรือ?" เลิกคิ้วข้างหนึ่ง                   หญิงสาวยักไหล่ "คุณเป็นคนคุยสนุก เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะที่ดีได้แน่ - แต่จนถึงเดี๋ยวนี้ ฉันก็ยังรู้สึกเฉยๆ เสน่ห์ของคุณยังทำอะไรฉันไม่ได้เลย!"                   "ถ้าคุณหมายความถึงข้อเสนอของผมเมื่อบ่ายนี้ ก็คงใช่" เขาตอบ ราวกับอ่านความคิดของเธอได้                   "เราจะเริ่มกันอีกรอบหรือไงคะ?" เมลิสาวางมีดและส้อมลงบนจานตรงหน้า "ถ้าเราจะไปเที่ยวด้วยกันทั้งวันพรุ่งนี้ ฉันว่าเราประกาศพักรบกันดีกว่านะ คุณเลิกทำเหมือนกับว่าฉันเป็นนางทางโทรศัพท์ชั้นสูงที่พยายามตะเกียกตะกายหาเงิน หรืออำนาจมาไว้ในครอบครองให้ได้เสียที แล้วฉันก็จะพยายามนึกว่าคุณเป็นผู้ชายที่น่าสนใจคนหนึ่ง ที่พาฉันออกเดท ดีมั้ย?"                   บาร์ตไม่ปฏิเสธคำกล่าวหาของเธอ แต่กลับเอนตัวมาด้านหน้า เอื้อมมือแข็งแรงสีแทนคล้ำแดด มาทับมือเธอไว้ "ตกลง" เขาตอบเบาๆ                   หลังจากที่เริ่มทานอาหารกันต่อ เมลิสายังรู้สึกถึงไออุ่นจากมือที่สัมผัสเธอไปอีกระยะหนึ่ง  ถึงจะดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เร็วขึ้น บางที การที่ไปอยู่กับเขาสองต่อสองทั้งวันในบ้านพักริมหาด ไม่น่าจะเป็นความคิดที่ดีสักเท่าไร - หญิงสาวนึกขำ  - บาร์ตเป็นหนุ่มที่น่าสนใจ และถ้าไม่ใช่เป็นเพราะริคแล้วล่ะก้อ เธอคงไม่พยายามซ่อนเร้นความรู้สึกนี้แน่  แต่ก็อีกล่ะ - เธอเตือนตัวเอง - ถ้าไม่ใช่เพราะกุเรื่องกันขึ้นมา เธอก็คงไม่ได้มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ตั้งแต่ต้นแล้ว  ความภักดีที่มีต่อเจ้านาย ทำให้เธอต้องกันตัวเองให้อยู่ห่างจากบาร์ตจนถึงเดี๋ยวนี้ และยังต้องทำต่อไป ไม่ว่าอยากจะให้บาร์ตได้รับรู้ความรู้สึกในส่วนลึกของเธอแค่ไหนก็ตาม                   ทั้งสองกำลังนั่งดื่มกาแฟเมื่อพ่อบ้านเดินเข้ามาแจ้งว่า ริคโทรมาจากเวกัส เจ้านายโทรมาถามไถ่ทุกวัน แล้วยังส่งดอกไม้สดมาให้อีกด้วย ทำให้เมลิสารู้สึกซาบซึ้งกับความห่วงใยของเขา และเธอก็รู้อีกว่า เจ้านายไม่ได้แสร้งทำเพื่อประโยชน์ของตัวเองทั้งหมด เพราะถึงดอกไม้และการ์ดที่ติดมาจะใช้เป็นเกราะป้องกันตัวให้พ้นจากเจสิก้าก็จริง แต่ความกังวลห่วงใยในสุขภาพของเธอนั้น ออกมาจากใจของเจ้านายแน่นอน                   "เป็นยังไงครับ คนดีของผม" เขาถามทันที "วันนี้ รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง?"                   "ดีขึ้นมากแล้วค่ะ" เลขาสาวตอบ "ฉันยังได้ว่ายน้ำอีกด้วย" แล้วก็เล่าต่อให้ฟังที่บาร์ตจะพาไปเที่ยวในวันรุ่งขึ้น และอาจกลับมาไม่ทันรับโทรศัพท์จากเจ้านาย "แล้วทางเจ้านายกับเจสิก้าเป็นยังไงกันบ้างคะ?" เธอถามเสียงเบา ถึงจะอยู่ห่างเกินกว่าบาร์ตจะได้ยินก็ตาม                   "แย่" ริคตอบสั้นๆ "แต่ยังดี ที่ยังไม่ออกอาการเกรี้ยวกราดโวยวายกัน"                   "ตกลงว่า เจ้านายตบะแตกแล้วหรือยังคะ"                   "ตบะแตกกับเจสิก้า หรือกับสาวๆ สูงยาวเข่าดีแถวๆ นี้ล่ะ?"                   "คนไหนก็ได้ค่ะ" เธอหัวเราะขำ                   "ถึงจะทำใจได้ยากมาก แต่ผมก็ยังครองตัวให้ซื่อสัตย์กับคุณคนเดียวจ้ะ ดาร์ลิ้งค์" เจ้านายยืนยัน "แต่ต้องบอกว่า ที่ถือศีลพรหมจรรย์มาได้ตั้งหลายสัปดาห์นี้ มันเป็นบทที่ยากที่สุดเท่าที่ผมเคยเล่นมาทีเดียวล่ะ!"                   "แต่ถึงฉันจะบินไปหา ก็คงช่วยเจ้านายเรื่องนี้ไม่ได้หรอกค่ะ" เมลิสาย้ำจุดยืนของตัวเอง ดูท่าว่า เจ้านายของเธอคงถึงจุดสุดที่จะทนได้อีกในไม่นานนี้  เธอจึงคิดว่า มันน่าจะดีกว่า ถ้าเทน้ำเย็นเฉียบราดใส่ความหวังของริคให้ดับไปเสียเลย จากคุณ : 'ณวรา' - [ 16 ก.ย. 47 17:53:38 A:203.156.64.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2                   เมื่อกลับมายังห้องทานอาหาร หญิงสาวมองไม่เห็นเจ้าของบ้านแล้ว และบนโต๊ะอาหาร ก็เก็บเสร็จเรียบร้อย เหลือแต่กาแฟครึ่งแก้วของเธอยังวางอยู่                   "คุณฮันติงดันต้องไปรับโทรศัพท์จากพิตต์สเบิร์กครับ" คนรับใช้ชายรายงานเธอ "ท่านให้เรียนคุณว่า คงต้องใช้เวลานานพอสมควร และคุณคงไม่ว่าอะไรถ้าจะขอตัวสำหรับคืนนี้เลยครับ"                   ถึงจะรู้ว่าเป็นเรื่องจริง เมลิสาก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้ แต่พยายามไม่แสดงออกให้คนอื่นเห็น                   "แล้วคุณฮันติงดันพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพรุ่งนี้บ้างหรือเปล่าจ๊ะ" เธอถาม                   "ท่านขอให้คุณลงมาเจอกันข้างล่างตอนเช้าเจ็ดโมงครึ่งครับ บ้านพักริมทะเลอยู่ไกลพอสมควร ถึงจะนั่งเครื่องบินไปก็ตาม ท่านจึงอยากที่จะออกเดินทางแต่เช้าครับ"                   เมลิสาไม่เคยรู้มาก่อนว่า ต้องนั่งเครื่องบินไปกัน และแปลกใจที่บาร์ตไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่บางที เขาอาจคิดที่จะบอกหลังจากที่เธอพูดโทรศัพท์กับริคเสร็จแล้วก็ได้ แต่พอดีที่ตัวเขาเองก็ต้องไปรับโทรศัพท์อีกเครื่อง                   หญิงสาวเดินกลับขึ้นไปยังห้องนอน เธอไม่รู้สึกเสียใจที่ต้องเข้านอนแต่หัวค่ำสักเท่าไรนัก ไม่ว่าจะยังไง เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก็มากเกินพอแล้ว และพรุ่งนี้ ดูท่าว่า เธอก็คงจะเหนื่อยอีกเหมือนกัน ส่วนรายการทอลก์โชว์ทางทีวี ก็น่าเบื่อ แถมทำให้ง่วงอีกด้วย - ไม่น่าสนใจเลยสักนิดเมื่อเทียบกับการได้พูดคุยกับเจ้าของบ้าน! หลังจากได้ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มได้ไม่กี่นาที เธอก็หลับผล็อย - แต่ฝันตลอดคืน จนตื่นขึ้นอย่างเพลียๆ ไม่สดชื่นในตอนเช้า มีแต่ปัญหาเรื่องบาร์ตยังค้างคาใจอยู่ตลอดเวลา                    เจ้าของบ้านหนุ่มกำลังยืนรออยู่ในห้องโถง เมื่อเมลิสาเดินลงบันไดไปตรงตามเวลาที่นัดหมายไว้  บาร์ตอยู่ในชุดเสื้อผ้าสีดำตลอดตัว กางเกงขายาว เสื้อเชิ้ตผ้าไหมเปิดกระดุมคอ เสื้อขนสัตว์แคชเมียร์ ผูกคลุมบ่าไว้หลวมๆ อย่างไม่ใส่ใจ รูปลักษณ์ท่าทางสมเป็นชายทุกระเบียบนิ้ว                   "คุณจะหาว่าผมชอบพูดซ้ำซากจำเจมั้ยนี่ ถ้าจะบอกว่า คุณดูสวยมาก เหมือนในภาพวาดเลยล่ะ" เขาว่า พร้อมกับรับกระเป๋าชายหาดจากเธอ แล้วใส่ไว้ท้ายรถ ซึ่งครั้งนี้ ไม่ใช่รถโรลล์สรอยส์ แต่เป็นอีกหนึ่งคันในหลายๆ สิบคันที่เขาเป็นเจ้าของ รูปร่างของรถดูไม่คุ้นตา และเมลิสาก็นึกไม่ออกว่ารถคันนี้น่าจะเป็นยี่ห้ออะไร                   "แล้วแต่ว่า จะเป็นภาพวาดแบบไหน" หญิงสาวตอบ แสร้งทำเสียงไว้ตัว                   "แต่งตัวสีชมพูหวานปานน้ำตาล สลับตัดกับสีขาว ก็คงเป็นอะไรอื่นไม่ได้นอกจากภาพของเรอนัวร์ ดีมั้ย?" เขายิ้มให้ ไม่ปิดบังความรู้สึกชื่นชมที่เกลื่อนใบหน้า                   เมลิสาดีใจที่ได้ยินคำชม เพราะหลังจากที่เลือกเฟ้นอยู่นานพอสมควร เธอตกลงใจที่จะใส่ชุดใหม่ ที่เป็นชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาวสลับสีชมพูสวยงาม ลำตัวปักลายพร้อมกับมีเส้นไหมผูกสลับไขว้กันด้านหน้า และเข็มขัดเป็นเชือกควั่นสลับเส้นทอง กระโปรงซ้อนชายระบายขอบรอบตัว มันดูดีบนตัวเธอมากกว่าตอนที่ยังอยู่ในร้านในลอนดอนเสียอีก เพราะผิวของเมลิสาได้เปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น ทำให้ผมสีทองอมแดงดูเด่นชัดมากกว่าเดิม และวันนี้ เธอปล่อยผมให้ยาวคลอเคลียไหล่ และรู้สึกปลื้มนิดๆ ที่แม้ยังมีรอยฟกช้ำให้เห็นอยู่จางๆ แต่เธอก็ดูดีทีเดียว                   "ไม่เอาคนขับรถไปด้วยเหรอคะ" หญิงสาวถาม เมื่อบาร์ตปิดประตูตามหลัง แล้วทรุดตัวลงนั่งในที่ของคนขับ                   "บางที ผมก็อยากจะขับรถเองเหมือนกัน เดี๋ยวผมจะทิ้งรถไว้ที่สนามบิน แล้วขากลับ ถึงจะขับกลับมาด้วย"                   "แต่ฉันนึกว่ากัสเป็นบอดี้การด์ประจำตัวของคุณเสียอีก ไม่ใช่หรือคะ?" เมลิสาถามอีก เมื่อรถออกตัว แล่นไปตามถนน                   "ก็ใช่อยู่ แต่ที่ที่ผมจะพาคุณไปนั้น คิดว่ามันก็ปลอดภัยพอสมควรแล้ว ถึงไม่ต้องเอากัสไปด้วย"                   "แล้วที่นั่นน่ะ มันที่ไหนกันล่ะคะ" เสียงเจือความสงสัย                   "พอไปถึง คุณก็จะรู้เองแหละ ผมอยากให้คุณแปลกใจเล่น"                   แล้วเขาก็ปิดปากแน่นสนิท จนเมลิสาคิดว่าป่วยการที่จะถามต่อ แต่หันมาสนใจการขับรถของเขาแทน บาร์ตขับเร็ว แต่บังคับได้ดี แล้วยังระวังไม่ให้เกินความเร็วที่ทางการกำหนดไว้ด้วย ถึงจะบ่นว่ามันทำให้เขาหงุดหงิดก็ตาม                   "คุณคิดว่าเป็นยังไง?" จู่ๆ บาร์ตก็เอ่ยปากถาม หลังจากเงียบไปนาน                   "จะให้คิดว่า ' ใคร ' เป็นยังไงล่ะคะ"                   เขาหัวเราะเบาๆ "พูดถึงรถ ไม่ใช่คน"                   "มันก็วิ่งดีนี่" เธอตอบ ไม่ใส่ใจ                   "แน่นอน มันต้องวิ่งดีอยู่แล้วล่ะ! รถคันนี้ ผมสั่งทำเป็นพิเศษ แล้วค่าตัวก็ไม่เบาทีเดียว"                   "ไม่เห็นต้องบอกเลย ก็เห็นๆ ว่ามันแน่อยู่แล้ว"                   เขาทำเป็นไม่ได้ยินเสียงประชดประชัน "ไม่ใช่สั่งทำมาเป็นการส่วนตัวหรอก แต่เป็นการโปรโมทบริษัทในเครือ พอผมเห็นรถคันนี้ ก็ชอบใจทันที เลยอยากได้ไว้เอง อแลน เคลเน่ เป็นคนออกแบบ เขามีกิจการใหญ่พอตัวแถวๆ นี้ แล้วคิวรอรถก็ยาวเหยียดตลอด" ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 16 ก.ย. 47 18:08:58 A:203.156.64.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณนินาม  :  ชมมาบ่อยๆ นะคะ ช้อบบบบบบบบบบบบบบบบบบ                ส่วนที่จะมาแปะได้เร็วแค่ไหนนั้น อ่า - มันขึ้นอยู่กะเจ้านายว่า                จะใช้ให้ปวดหัวได้ถึงระดับไหนง่ะ เอิ๊กกกกส์ :) คุณใบไม้ทะเล  :  อิ อิ อิ  จาบอกว่า ไม่ใช่คุณคนเดียวที่นึกตามว่าตัวเองเป็นนางเอกอ่ะ                     ใช่ค่ะ เรื่องนี้เล่าจากมุมมองของนางเอก คุณ Auntie Dee  :  ขอบคุณค่ะ ที่หลวมตัวมาแปะโป้ง  :)                       แหะ แหะ คนแปลก็ตกสเปกสามสิบสี่ ซี ด้วยเหมือนกันอ่ะ                       อดเป็นนางเอกด้วยอีกคนเลยง่ะ  T_T คุณจันทร์เจ้าขา  :   คุณจันทร์เจ้าขา ก็น่ารักที่ซู้ดเยย........ ที่ตามอ่านมาตลอด คุณหนอนน้อย  :  นี่--- อย่างนี้แสดงว่าไม่ชอบให้หนุ่มเอาใจรึป่าวคะ ??? คุณ sorceress  :  ปากร้ายเจงๆ ด้วยค่ะ คุณ scottie  :   ได้อ่านยาวเหยียดจุใจเลยนะคะ  แต่อย่าหายไปนานกว่านี้นะ :) คุณ Aztec  :  ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวก่อน ช้าก่อน ! ที่เห็นว่า 'รวยโคตรๆ ' นั้น ยังไม่ใช่ของจริง                รออ่านตอนต่อไปที่กำลังจะเอาแปะ แล้วจะรู้ว่าสมควรใส่ไม้ยมกเพิ่มขึ้น                อีกหลายตัวง่ะ อิ อิ อิ                จะสอบแล้ว อย่าอ่านนิยายมากนะคะ เดี๋ยวเกรดตกไม่รู้ด้วย :) คุณชายกลาง  :   แสบแน่ค่ะ แต่แสบแค่ไหนไม่บอก ต้องรออ่านเองอ่ะ :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 16 ก.ย. 47 18:14:29 A:203.156.64.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม........ บรรยากาศชายทะเล... ไม่อยากจะคิด จะมีบทสวีส หวานๆเปล่าวน๊อ..... ลุ้นๆๆๆ :D จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 16 ก.ย. 47 18:23:12 A:202.251.200.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 พระเอกไม่ค่อยให้เกียรตินางเอกเท่าไหร่เลยนะคะ คงจะกำลังสับสนในตัวเอง (พยายามหาข้อแก้ตัวให้สุดฤทธิ์ -- ฮี่ ฮี่) ดีหน่อยที่นางเอกไม่ถือ ถ้าเป็นเราบารต์โดนกระโดดเตะก้านคอไปหลายทีแล้ว จากคุณ : Auntie DEE - [ 16 ก.ย. 47 18:30:36 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแปะโป้งต่อค่ะ จะสอบแล้วแต่ก็อดใจเข้ามาอ่านไม่ได้อยู่ดีค่ะ จากคุณ : zeasa - [ 16 ก.ย. 47 23:31:03 A:202.183.174.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ้อ แต่พระเอกก็อวดรวยจริงๆ นะ เนี่ย จะรวยไปถึงไหนกันเนี่ย คิดภาพนางเอกไม่ค่อยออกเลยว่าเหมือนใครกันดีน้า ?......... จากคุณ : zeasa - [ 16 ก.ย. 47 23:54:12 A:202.183.174.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 แหงะ ไม่ได้ตั้งใจหายค่ะ แต่ลืมเซฟไว้ อย่าบอกนะว่าไม่เคยพาใคร พาเมลิสาไปเป็นคนแรก อิอิ จากคุณ : scottie - [ 17 ก.ย. 47 00:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะตามมาชมคนแปล จนกว่าเรื่องจะจบ หรือจนกว่าคุณณวราจะเบื่อแหละคับ จากคุณ : ninaM - [ 17 ก.ย. 47 00:12:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บ้านพักริมทะเล คิกๆ เสร็จแน่ ^^ ส่วนที่ว่าไม่ชอบให้หนุ่มเอาใจ ม่ะจริงน้า ต้องชอบสิคะ แหม ใครจะไม่ชอบ เพียงแต่ว่า การที่ผู้ชายเอาแต่ใจตัวเองเนี่ย ก็เป็นตัวของตัวเองดีไงคะ 55555 จากคุณ : หนอนน้อย - [ 17 ก.ย. 47 07:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไปพักด้วยกันแถมมีบรรยากาศชายทะเลด้วย..... สงสัยต้องมีฉาก สวีทแน่ๆ เลยใช่ไหมค่ะ.... พระเอกนี้ร้ายจิงๆๆ จากคุณ : sorceress - [ 17 ก.ย. 47 09:01:13 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เหอ เหอ เหอ น้องนางเอกมีเหตุผลดีจังเลยค่ะ เป็นต้วนคงโกรธไม่มองหน้าแล้วแหงมๆ ว่าแต่ว่า ไปบ้านพักริมทะเลกันสองต่อสองเนี่ย บรรยากาศมันให้มากเลยนะคะ ^^ เอ...หรือว่าจะมีพายุเข้าด้วย ทำให้นั่งเครื่องบินกลับมาไม่ได้ ต้องค้างคืนด้วย กึ๋ยๆๆๆ ไม่อยากจะนึก จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 17 ก.ย. 47 13:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อารายจะเกิดขึ้น ..... อ่านต่อได้ค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~                   บาร์ตเลี้ยวขึ้นถนนไฮเวย์ที่มุ่งสู่สนามบิน ทั้งคนขับและคนโดยสารพากันนั่งเงียบไประยะหนึ่ง                   "ผมต้องขอโทษที่เมื่อคืนนี้ จู่ๆ ก็หลบไปทำงาน" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อน "คุณคงไม่ว่านะ"                   "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดีใจเสียอีกที่ได้เข้านอนแต่หัวค่ำ" เมลิสาตอบ "ถึงจะหลับได้ไม่ค่อยดีก็เถอะ"                   "ฝันร้ายหรือไง?"                   "เปล่าค่ะ อาหารไม่ย่อยต่างหาก" เธอปด                   "สงสัยว่า คงเป็นเพราะครีมเค้กชิ้นที่สองที่คุณทานเข้าไปล่ะมั้ง" บาร์ตพูดกระเซ้า                   "น่าจะใช่ แต่ฉันกำลังทำตามคำแนะนำของคุณหมอบิลค่ะ ที่คุณหมอบอกว่าให้พยายามเพิ่มน้ำหนักให้มากขึ้นน่ะ"                   ชายหนุ่มปรายตามองคนนั่งข้างๆ "ถ้านึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คุณดูไม่แย่อย่างที่คิดหรอก  - ตรงกันข้ามกับที่บิลพูดเสียอีก แม่สาวน้อย"                   'แม่สาวน้อย' เหรอ เมลิสาพูดทวนอยู่ในใจ น้ำเสียงฟังคล้ายจะเอ็นดู เธอพลันรู้สึกเหมือนมีกระแสความอบอุ่นแผ่ซ่านเชื่อมโยงระหว่างเขาและเธอ ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน                   "คุณว่า ตำรวจจะจับคนที่ทำร้ายฉันได้มั้ยคะ" เธอถาม                   "คิดว่าคงไม่ได้หรอก แต่ทางตำรวจก็ได้ทำดีที่สุดแล้ว แล้วผมยังให้คนที่ดีที่สุดจากฝ่าย รปภ ของเราเอง ตามเรื่องให้ด้วย แต่ถ้าคุณไม่เจอเจ้าคนร้ายจะๆ อีกที แล้วจำมันได้ คงจะลำบาก เพราะรูปพรรณสัณฐานที่คุณให้ไว้นั้น ออกจะสามัญมาก เป็นใครก็ได้อีกพันๆ คน เราหวังได้อย่างเดียวว่า เวลาที่มันเอาเสื้อโค้ตออกขาย คนที่มันไปติดต่อจะแจ้งให้เรารู้ด้วย"                   "หวังไกลไปหน่อยมั้งคะ นิสัยปกติของมนุษย์ล้วนแต่ชอบของถูกกันทั้งนั้น"                   "คุณอีกคนด้วยหรือเปล่า?" เขายิ้ม                   "ฉันไม่รับของโจรแน่ค่ะ" เธอตอบ "แต่พอเห็นป้ายลดราคา มันอดไม่ได้สักที เหมือนวัวกระทิงเห็นผ้าสีแดงตรงหน้า ยังไงยังงั้นเลย!"                   บาร์ตหัวเราะเบาๆ "ผมเชื่อคุณ ไม่เคยได้ยินเสียงคุณเอาจริงเอาจังอย่างนี้มาก่อนเลย!"                   "ได้ยินแค่นี้ ไม่เท่ากับเห็นด้วยตาหรอกค่ะ - คุณน่าจะเห็นฉันตอนที่วิ่งถลาสุดชีวิตในวันแรกที่แฮร์รอดลดราคาสินค้า!"                   ชายหนุ่มเลี้ยวเข้าไปในบริเวณสนามบิน แต่แล่นผ่านอาคารหลัก                   "เครื่องบินของเราจอดอยู่ลานแล่นปลายสุดโน่น" เขาบอก "สิ่งที่ดีสุดที่มีเครื่องบินของเราเองก็คือ ไม่ต้องมานั่งเสียเวลารอให้เจ้าหน้าที่เรียกขึ้นเครื่อง"                   เมลิสาไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะได้ใช้บริการของเครื่องบินส่วนตัว แต่นั่นยังเทียบไม่ได้เมื่อเธอเห็นขนาดของมัน ในขณะที่นึกภาพว่าเป็นเครื่องบินเจ็ตขนาดเล็กอย่างเลียร์ แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้านั้น คือเครื่องโบอิ้ง 707                   "ของคุณจริงๆ เหรอคะ?" หญิงสาวเอ่ยถาม น้ำเสียงทึ่งจัด                   "เพิ่งซื้อมาปีนี้ จ่ายครบหมดแล้วด้วย" เขาตอบกลับ แสร้งทำน้ำเสียงเรียบเฉย คล้ายเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่สุด "ผมจะใช้มัน ก็ต่อเมื่อเวลาที่อยากจะทำให้สาวคนโปรดประทับใจเท่านั้นแหละ!"                   เมลิสารู้ดีว่า เขากำลังแหย่เธอเล่น "แล้วคุณใช้อะไรล่ะ เวลาทำธุระเรื่องอื่น"                   "ก้อเครื่องรุ่นปีที่แล้วน่ะสิ!"                   "ฟังเหมือนกับพวกคนดังๆ ของฮอลลีวู้ดเลย!"                   "ผมจะพยายามทำให้เหมือนนะ" เขายิ้มให้                   พนักงานสาวในชุดเครื่องแบบกล่าวต้อนรับบนขั้นบันไดบนสุด และหลังจากจัดให้เมลิสานั่งลงเรียบร้อยบนเก้าอี้นวมที่มีเท้าแขนนั่งสบาย ที่มีอยู่หลายตัวแล้ว บาร์ตก็เดินหายไปด้านหน้า เพื่อคุยกับกัปตันเครื่องบิน                   เป็นโอกาสของเมลิสาที่จะมองสำรวจรอบตัว ซึ่งไม่ว่าจะใช้มาตรฐานใดมาวัด ทุกอย่างดูหรูหรามากกว่าที่นั่งชั้นหนึ่งของทุกสายการบินเสียอีก เก้าอี้นวม เก้าอี้โซฟา ทั้งบุหนังธรรมดาและหนังกลับ สีเนื้อและสีน้ำตาล วางกระจัดกระจายอยู่บนพรมนุ่มหนาสีเนื้อ พร้อมหมอนอิงผ้าไหมสีส้มที่เข้ากันกับผนัง ในขณะที่โต๊ะนั้น ใช้แผ่นพลาสติกใสสีเข้มหนาทับหน้าเช่นเดียวกันกับบาร์                   "พอเครื่องบินขึ้นแล้ว ผมจะพาคุณชมให้ทั่ว บนนี้ เรามีห้องทำงาน ห้องนอน แล้วก็ห้องน้ำด้วย" บาร์ตเอ่ยบอกเมื่อเดินกลับมาหา "แต่ตอนนี้ รัดเข็ดขัดให้เรียบร้อย เราได้รับอนุญาตให้บินขึ้นได้แล้ว"                   "แล้วคุณตั้งใจจะบอกฉันเมื่อไรล่ะว่า เรากำลังไปที่ไหนกัน" เมลิสาถามในขณะที่เครื่องบินกำลังไต่ระดับขึ้น และนครลอสแองเจลีส ที่ลือชื่อว่าอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นปาลม์สวย และสระว่ายน้ำใสนั้น กลายเป็นเมืองตุ๊กตาอยู่เบื้องล่าง                   "คุณว่า กัป เฟอร์รา เป็นยังไง?" บาร์ตยิ้ม                   "ก็ดีค่ะ" เมลิสาหัวเราะ "แต่เรากำลังจะไปที่ไหนกันแน่คะ?"                   "ก็ผมเพิ่งบอกไปนั้นแหละ - กัป เฟอร์รา" เขาพูดย้ำ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ก.ย. 47 16:58:53 A:203.156.67.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14                   เมลิสาจ้องคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ พยายามมองหาร่องรอยว่าเขากำลังพูดเล่น แต่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ                   "คุณชวนฉันมาเที่ยวแค่วันเดียว ไปเช้า-เย็นกลับ "เธอพูดช้าๆ พยายามจะควบคุมโทสะ "ทำไมถึงไม่พูดความจริงคะ?"                   "ก็เพราะผมรู้ว่า ถ้าบอกออกไป คุณก็ไม่มากับผมแน่" เขาพูดน้ำเสียงปกติ ไม่มีคำขอโทษหลุดออกมา "และผมก็อยากจะให้คุณเห็นบ้านหลังนี้ด้วย"                   "คุณนี่ เหลือทนจริงๆ" หญิงสาวต่อว่า เม้มปากแน่น "คุณก็รู้ว่า อีกไม่กี่วันฉันก็จะบินไปหาริคที่เวกัสแล้ว  คุณก็เลยพยายามหยุดฉัน ไม่ให้ฉันไปให้ได้" หญิงสาวไม่สนใจว่าไฟเตือนยังสว่างอยู่ เธอปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วลุกขึ้นยืนทันที "ฉันขอให้คุณกลับลำเครื่องบิน แล้วพาฉันกลับไปเดี๋ยวนี้"                   "ยอมรับล่ะว่าอยากหยุดคุณไม่ให้ไปเวกัส แต่มันไม่เกี่ยวกับเจสิก้าสักนิด" บาร์ตตอบ ไม่สนใจคำขอของเธอ "ผมก็เคยบอกคุณแล้วไง แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงไม่ยอมเชื่อผม - ยังดีนะ ที่ตอนนี้ อย่างน้อยคุณก็เชื่อแล้วว่า ผมไม่ได้ตกหลุมรักเจสิก้า" เขาเงยหน้าขึ้น  เส้นผมสีเงินเห็นเป็นประกายเมื่อต้องกับแสงไฟที่ส่องเหนือศีรษะ "คุณไม่รู้บ้างเลยหรือว่า ผมต้องการตัวคุณตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน แล้วไม่ว่าจะทำยังไง ผมก็หยุดคิดถึงคุณไม่ได้ ให้ตายสิ! " เขาสบถ "คุณยังทำให้ผมทำงานไม่รู้เรื่องอีกด้วย"                   เมลิสาจ้องมองเขาตาโต  งุนงง ตะลึงกับคำพูดที่เขาระเบิดออกมาจนพูดไม่ออก                   "ไม่เห็นจะน่าแปลกใจที่ตรงไหนเลย" ชายหนุ่มพูดต่อ "คุณต้องรู้ตัวอยู่แล้วว่า มีเสน่ห์เป็นที่หมายปองต้องการของหนุ่มๆ แค่ไหน"                   "ในโลกนี้ เต็มไปด้วยสาวรวยเสน่ห์ - โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในโลกของคุณ "หญิงสาวตอบ เสียงเรียบเย็น "ทำไมต้องเห็นฉันพิเศษกว่าคนอื่นด้วย?"                   "ทุกอย่างแหละ วิธีพูด วิธียิ้มหัวเราะ แม้กระทั่งตอนที่โกรธ ....... ผมชอบที่จะอยู่กับคุณ"                   "เท่าที่ผ่านมา ฉันไม่เห็นจะเป็นอย่างที่คุณว่าเลย" เสียงไม่ยินดียินร้าย                   "ก็เพราะ ผมไม่อยากจะให้คนอื่นรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณน่ะสิ" บาร์ตลุกขึ้นยืน "แล้วอีกอย่าง ตอนนั้น คุณก็ยังเป็นคนของริคอยู่"                   "ตอนนั้นเหรอ?" เธอถามเสียงห้วน "ตอนนี้ ก็ยังเป็น"                   "ไม่ใช่แล้วล่ะ เมลิสา นับจากนี้ไปอีกหลายวัน คุณไม่ใช่คนของริคแล้ว และหลังจากนั้น คุณคงตัดสินใจได้ว่า ระหว่างริคกับผม คุณเลือกที่จะอยู่กับใคร" ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูลึก ประสานสายตานิ่งกับคู่สีฟ้าแกมเขียวของเธอ "ความภักดีของคุณที่มีต่อริคนั้น เป็นสิ่งที่น่าชื่นชม แต่ผมแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ว่า คุณไม่ได้รักเขา ไม่ว่าริคจะรู้สึกยังไงกับคุณก็ตาม"                   มาถึงเวลานี้ ก็แน่ใจได้แล้วว่า บทบาทการแสดงของริคนั้น ดีกว่าเธอหลายเท่า - เมลิสานึก - แต่นั่นก็เป็นเพราะว่า เขาเป็นนักแสดงมืออาชีพ และคล่องกับบทแสร้งสร้างอารมณ์ในขณะที่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาไปด้วยเลย                   "ฉันไม่รู้ว่า ทำไมคุณถึงแน่ใจกับความคิดของตัวเองนัก" เธอว่าออกมาเสียงดัง                   "คุณมีสมอง ฉลาดเกินไป ... มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ... เป็นตัวของตัวเองมากเกินไป - คุณไม่ยอมให้ริคข่มคุณหรอก"                  ทิฐิทำให้เมลิสาปฏิเสธที่จะยอมเชื่อ ใจอ่อนไปกับคำพูดของเขา และถึงอยากจะเชื่อแค่ไหนก็ตาม ริคต้องมาก่อนเสมอ และเธอต้องเตือนตัวเองให้จำข้อนี้ให้ดีด้วย                   "พอๆ กับกรณีของเจสิก้าล่ะค่ะ และเจสิก้าก็แต่งงานกับริค"                   "ก็จริง" บาร์ตยอมรับข้อนี้ "แต่นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้องหย่ากัน เพราะทั้งสองคนคุยกันไม่รู้เรื่อง"                   "คุณบาร์ตคะ มันไม่ใช่บทสนทนาของริคหรอก ที่กระตุ้นให้ฉันเกิดอารมณ์ได้" หญิงสาวพูดเสียงปกติ                   ชายหนุ่มจ้องมองเธอ แววตาสงสัยเต็มเปี่ยม "หมายความว่ายังไง?"                   "การได้หลับนอนกับดาราชื่อดังอย่างริค แล้วรู้ว่าหญิงสาวเกือบทุกคนในโลกนี้ อยากจะเข้ามาสวมแทนที่นั้น มันเป็นอะไรที่กระตุ้นอารมณ์ให้อยากได้สุดๆ เลยค่ะ"                   "มันเป็นคำพูดที่ทุเรศมาก!  คุณไม่นับถือตัวเอง ให้เกียรติตัวเองบ้างหรือไง?"                   "นับถือหรือไม่นับถือ ไม่เห็นจะมาเกี่ยวอะไรกับเซกซ์เลย - คุณเองก็รู้ดีนี่น่า คุณยังเต็มใจที่จะซื้อตัวของฉันเลย จำได้ไหมคะ" เธอสวนกลับ "และนั่นก็ไม่เป็นการให้เกียรติกันสักเท่าไรเลย ว่ามั้ยคะ"                   เมลิสาต้องแปลกใจที่เห็นสีแดงเรื่อๆ แผ่ซ่านตามผิวหน้าของบาร์ต                   "ผมก็ขอโทษไปแล้วนี่" เขาพูดทันควัน                   "ตอนไหนคะ ไม่ทันสังเกต" เธอว่า "แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น การขอโทษ ไม่ได้ทำให้สิ่งที่เสียไปกลับคืนดีขึ้นมาทุกครั้งหรอกค่ะ"                   "ถ้างั้น นี่อาจทำให้ดีขึ้นก็ได้" เขาคำราม และก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บาร์ตกระชากตัวหญิงสาวเข้าไปหา                   มือแข็งแรงจับเธอไว้แน่น และถึงจะพยายามบิดตัวหนี บาร์ตก็ไม่ยอมปล่อย                   "หยุดเล่นละครเสียทีเถอะ เมลิสา" เขาพูดเสียงห้าว "คุณเองก็รอคอยสิ่งนี้มานานพอๆ กับผมเหมือนกัน"                   ริมฝีปากของเขาบดขยี้เรียวปากเธอแนบแน่นสนิท คำปฏิเสธของเมลิสายังคงคาอยู่ในลำคอ ยิ่งพยายามจะดิ้นให้หลุด เขายิ่งออกแรงจับเธอแน่นขึ้น จนนิ้วกดเป็นรอยลึกเข้าไปในเนื้อนวลบริเวณลำแขนของเธอที่โผล่พ้นเสื้อออกมา ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) ป.ล. อิ อิ จบได้ดีนะคะ เสาร์-อาทิตย์ ปิดบริการค่ะ จาไปเที่ยวอ่า เจอกันวันจันทร์ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ก.ย. 47 17:42:10 A:203.156.67.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอิ๊ก เอิ๊ก เดากันใหญ่เลยนะคะ ... คุณใบไม้ทะเล  คุณหนอนน้อย  คุณ sorceress  คุณต้วนมันอ้า  :                      คราวนี้ ขออนุญาตไม่คอมเม้นท์ค่ะ เด๋วอดไม่ได้                    หลุดปากเล่าให้ฟังก่อนโพส์ตอ่ะ อิ อิ อิ                    ก็แหมมมม... บรรยากาศเป็นใจอ่ะนะ อุ๊บสสสสส! คุณ Auntie Dee  :  โห จะกระโดดเตะก้านคอเลยเหรอคะ ??                         น่า ใจเย็นๆ บาร์ตรูปหล่อ พ่อรวยนะ                        (แต่ถ้าจะกระโดดเตะจริงๆ บอกด้วย จะขอตีหัวให้แตกก่อนอ่ะ :) คุณ zeaza  :  เห็นยังค้าว่ารวยแค่ไหน อิ อิ อิ โบอิ้ง 707 เชียวนะค้า คุณ scottie  :   เดาได้ เดาไป อิ อิ อิ   คุณนินาม  :  แน่นะ!  ห้ามกลับคำพูดนะ ไม่งั้น เราจาโกดร้อยปี อย่ามาดีร้อยชาติง่ะ                 อ้อ  แล้วเราจะเข้าไปป่วนกระทู้ของคุณด้วย อิ อิ อิ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 17 ก.ย. 47 18:02:55 A:203.156.67.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตัดตอนได้น่าประทับใจมา่กคะ เจอกันวันจันทร์นะคะ จากคุณ : Auntie DEE - [ 17 ก.ย. 47 18:03:26 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปิดเบรคคั้นโฆษณาได้น่าติดตามมากค่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจเต้น555  เที่ยวให้สนุกนะคะ จากคุณ : เจ้าขา - [ 17 ก.ย. 47 23:24:46 A:80.203.91.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 กริ๊ดดดดดดดดด ....รอบทนี้มานานแสนนาน ได้อ่านสักที โหยเริ่มๆ.......... อิอิไม่บรรยายดีกว่า รอลุ้นๆๆๆๆ เดี๋ยวไปเอาน้ำแข็งประคบปากก่อน คงบวมน่าดู ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 18 ก.ย. 47 12:07:33 A:202.251.200.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ง่ำๆ ไม่รู้จักกัป เฟอร์ร่าอะ จากคุณ : scottie - [ 18 ก.ย. 47 20:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืมมมมม อย่างไร ต่อไป ล่ะค่เนี่ย อืมมม มาถึงตอนที่รอคอย แล้วก็ต้องรอคอยต่อไป ถึงวันจันทร์ จากคุณ : zeasa - [ 18 ก.ย. 47 20:59:15 A:202.183.171.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าให้เดานะคะ ถ้านางเอกไม่อ่อนระทวย ก็ต้องตบหน้าพระเอก  อิอิ เเอบ....คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกด้วยคนค่ะ   จากคุณ : เรียมเจ้าขา - [ 19 ก.ย. 47 14:31:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ติดตามค่า....^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 19 ก.ย. 47 20:34:26 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ยุ่งยังไงก็แอบมาอ่าน... อยู่ในระหว่าง (ใกล้) สอบคับ เรื่องนี้สนุกกว่าหนังสือเรียนอีกคับ <--- ใช่คำชมไหมเนี่ย จากคุณ : ninaM - [ 19 ก.ย. 47 20:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กึก! ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆให้ลึกซึ้ง (ถึงความว่า อารมณ์ค้าง 5555) มาต่อเร็วๆน้า จากคุณ : หนอนน้อย - [ 20 ก.ย. 47 08:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อิอิ สวีทๆๆๆๆๆ  จุ๊บๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : จันทร์เจ้าขา - [ 20 ก.ย. 47 08:39:23 A:203.146.6.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ้...พระเอกเก็บความรู้สึกไม่ได้แล้วใช่ไหมค่ะ รอตอนต่อไป นะคะ จากคุณ : sorceress - [ 20 ก.ย. 47 10:09:20 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอเก็ยกลับไปนะคะ ช่วงนี้มีไรให้ทำเยอะแยะค่ะ เหมือนจะไม่มีเวลา จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 20 ก.ย. 47 14:02:40 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อิ อิ อิ - กลับมาพร้อมกับตอนต่อไปค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~                   นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกัน ที่กายสัมผัสกาย และถึงจะพยายามดิ้นหนี แต่เมลิสาก็รู้สึกถึงพลังของชายหนุ่ม มันเหมือนกับว่าเธอกำลังต่อสู้กับผนังเหล็กกล้า บาร์ตลูบมือไปตามแผ่นหลังของเธอ จนถึงลำคอ นิ้วไล้ผิวเนียนนั้นเบาๆ ก่อนที่จะถอนริมฝีปาก ลากไล้ไปตามแก้มผ่อง จนถึงติ่งหู                   ไออุ่นจากลมหายใจของเขาทำให้สติสัมปชัญญะขาดผึ่ง เมลิสาส่งเสียงครางเบาๆ ยกมือขึ้นกอดรัดศีรษะของบาร์ต เธอรู้สึกปลอดภัย อบอุ่นในอ้อมแขนของเขา ไร้กำลังที่จะต่อต้าน ริมฝีปากสัมผัสผิวเนื้อแก้มเรียบไร้หนวดเคราอย่างไม่สู้จะแน่ใจ กลิ่นน้ำหอมหลังโกนหนวดกรุ่นอวลอยู่ปลายจมูก หยอกเย้าอารมณ์ของเธอ เรียวปากไล้เรื่อยถึงขากรรไกรที่ผิวเริ่มสากขึ้น กระตุ้นให้เกิดความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน จินตนาการที่แจ่มชัด รัญจวนใจคลี่ตัวอย่างต่อเนื่อง เมลิสานึกภาพชายหนุ่มกำลังร่วมเรียงเคียงกายเริงรักกับเธอ ลูบไล้สัมผัสไปทั่วร่าง ปลุกเร้าเธอจนไม่รู้สึกถึงอื่นใด เว้นแต่ความรู้สึกที่เธอต้องการบาร์ต  ไร้เรี่ยวแรง ร่างสั่นระริก จนต้องแนบกายเข้าไปชิดกว่าเดิม สุขใจในอ้อมกอดที่มั่นคง และอาการแข็งขึงที่หว่างขา                   ชายหนุ่มก้มหน้าลงมา แล้วกดริมฝีปากลงปิดปากเธออีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ ช่างนุ่มนวลเสียเหลือเกิน ริมฝีปากไล้ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน แต่บาร์ตหยุดอยู่เพียงแค่นั้น ควบคุมไฟปรารถนาของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม มันเหมือนกับว่าเขาได้พิสูจน์คำพูดของตัวเองแล้ว และแค่นั้นก็เพียงพอสำหรับเวลานี้                   อารมณ์สนองตอบของเธอช่างรุนแรงเสียจนเมลิสาเริ่มกลัวใจตนเอง เพราะหากบาร์ตต้องการเธอเดี๋ยวนี้ เวลานี้ เธอคงยินยอมแต่โดยดี ไม่คิดที่จะปฏิเสธใดๆ ผู้ชายคนนี้มีอะไรดีถึงขนาดทำให้เธอขาดสติ ขาดเหตุผลได้ถึงเพียงนี้  ทำไมเธอถึงไม่หลีกหนีเขาไปให้ไกล ทั้งๆ ที่รู้ว่าความต้องการในตัวเธอนั้น เป็นแค่ความใคร่ล้วนๆ ไม่มีความรักเจือปนด้วยเลย เขาจะใช้เธอจนกว่าจะเบื่อ แล้วเมื่อนั้น ก็จะทิ้งเธอเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ของเขา                   แค่คิดก็ทำให้เธอปวดร้าวเสียแล้ว และทำให้เมลิสามีแรงพอที่จะผลักชายหนุ่มออกห่าง                   "คุณเลวมาก มีศีลธรรมประจำใจบ้างหรือเปล่า" หญิงสาวนึกไม่ถึงว่า ยังสามารถควบคุมสติไว้ได้อย่างดี ต่อว่าเขาด้วยเสียงเรียบเย็น ในขณะที่เมื่อเสี้ยววินาทีก่อนหน้านี้ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีได้หลุดลอยหายไปกับเปลวเพลิงปรารถนา "ฉันจะพูดอีกทีนะ คุณบาร์ต กรุณาสั่งให้กลับลำเครื่องบินเดี๋ยวนี้ ส่งฉันกลับไปที่ลอสแองเจลีส" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 20 ก.ย. 47 17:52:13 A:203.156.76.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29                   สีหน้าแววตาของบาร์ตนิ่งสงบ เต็มไปด้วยความมั่นใจ "ถ้าไม่รู้ว่าคุณดื่มด่ำกับจูบนั้นแค่ไหน ผมคงทำตามแน่"                   "นั่นมันเกิดจากสัญชาตญาณล้วนๆ " เธอสวนกลับ "คุณเป็นหนุ่มรูปงาม มากด้วยประสบการณ์ รู้จักเล้าโลมผู้หญิง แล้ว -----"                   "คุณก็ต้องการผมเหมือนกัน" เขาพูดต่อให้ "แล้วดูท่า ผมจะทำกับคุณท่าไหนก็ได้ทั้งนั้น -- จะนั่ง จะยืน นอนกับพื้น หรือบนโซฟา ....."                   "ไม่จริ้ง!" เมลิสาแผดเสียง "กล้าดียังไงถึงพูดได้อย่างไม่กระดากปาก?"                   "ที่กล้าพูด ก็เพราะมันเป็นความจริง" บาร์ตตอบอย่างไม่กังวล "ถึงเวลาแล้วหรือยัง เมลิสา - ที่คุณจะยอมรับเสียทีว่า ละครจบลงแล้ว ไม่ว่าคุณจะรู้สึกกับริคยังไง แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับที่คุณรู้สึกกับผม"                   หญิงสาวเชิดหน้า "สิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกกับคุณก็คือ ขยะแขยงมาก"                   "ก็แล้วแต่คุณ  ผมไม่สนใจอารมณ์ความรู้สึกที่ปรุงแต่งให้ใฝ่ดีของคุณหรอก ผมสนใจแต่สิ่งที่ซ่อนเร้นไว้ สัญชาตญาณดิบของคุณต่างหาก" สายตาที่มองมา มีแต่แววเยาะเย้ย "ผมเสียเวลาวุ่นวายไปมาก กว่าจะได้ตัวคุณมาอยู่กับผมเพียงไม่กี่วัน และไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจเพียงเพราะคำปฏิเสธแค่นี้หรอก"                   "เหอะ แล้วจะทำยังไงล่ะ ถ้าฉันปฏิเสธ - จะข่มขืนเลยหรือยังไง?" น้ำเสียงเย้ยกลับ                   "คุณอยากให้ผมทำอย่างนั้นหรือ?" เขาถามเสียงนุ่มเบา                   เมลิสาเม้มปากแน่น  โอ้ คุณพระคุณเจ้า!  เป็นไปได้ยังไงนี่ ที่จะเกลียดชายคนนี้เข้าถึงกระดูกดำ แต่ยังปรารถนาให้เขาเริงรักกับเธอ?                   "คุณคงไม่อยากจะตอบคำถามนั้น" บาร์ตว่า "แต่ยังไงมันก็ไม่มีความหมายสักเท่าไร เพราะเมื่อถึงเวลา คุณจะไม่ปฏิเสธผมแน่" เขาแตะแขนเธออย่างแผ่วเบา "มาเถอะ มาทานอาหารกันดีกว่า พูดจากันดีๆ เป็นเพื่อนกันดีกว่านะ"                   เมลิสาอดพิศวงไม่ได้ที่บาร์ตสามารถปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว แต่นึกขึ้นได้ว่า เขามีประสบการณ์ช่ำชองอย่างล้นเหลือ และไม่ว่าจะต้องการเธอเพียงใด เขาคงไม่ยอมให้ไฟพิศวาสลามเลียจนมอดไหม้เหมือนเธอเป็นแน่                   "คุณบังคับให้ฉันมากับคุณ ฝืนใจฉัน ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีพอที่จะแสร้งทำว่าอยากให้ฉันมาด้วยเพราะเหตุผลอื่น นอกเหนือจากเซ็กส์เพียงอย่างเดียว" เธอตอบ เสียงเยาะหยัน "แล้วคุณยังมีหน้ามาบอกว่า ให้พูดดีๆ กับคุณ เป็นเพื่อนกับคุณนะเร้อะ?"                   "เมลิสา คุณอาจดูเหมือนสาววัยกระเตาะ และบางทียังทำตัวเหมือนด้วย แต่เราทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่า คุณไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ใสสะอาดที่ต้องมาหลอกล่อโกหกกัน เพื่อให้เลิกเขินอาย" เสียงเรียบ นิ่งสงบ จ้องมองหน้าเธอเพื่อจะดูปฏิกิริยา "ไม่มีประโยชน์ที่จะแกล้งทำว่าผมรักคุณ คุณแค่ทำให้ผมรู้สึกดี เพลิดเพลิน และอยากรู้จักคุณให้ลึกซึ้งกว่านี้" เขาพูดต่อ "และนี่ก็มากเกินพอแล้ว มากกว่าที่ผมเคยพูดกับผู้หญิงคนไหนๆ ที่เคยมีอะไรด้วย"                   เมลิสาถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย "เลิกเถียงกันดีกว่า ตอนนี้  ถ้าไม่เลือกวิธีกระโดดหนีออกทางประตูฉุกเฉิน แล้วกลายเป็นฆ่าตัวตาย ฉันก็ไม่มีทางอื่นที่จะออกไปจากเครื่องบินนี้ได้ - และแค่คิดว่าจะต้องขึ้นเตียงกับคุณก็ทำให้อยากอาเจียนแล้ว แต่ยังไงชีวิตของฉันก็ยังมีค่ามากกว่ามาก!"                   บาร์ตยิ้ม  "ดีใจที่อารมณ์ขันของคุณยังอยู่ครบถ้วน ทั้งๆ ที่ผ่านเรื่องมาหลายอย่าง"                   หญิงสาวยักไหล่ "ไม่มีเงิน ไม่มีเครดิตการ์ด จะไปไหนรอดล่ะ สู้ยอมแพ้แต่โดยดี อย่างมีศักดิ์ศรี แล้วทำตัวให้สนุกกับสามสี่วันข้างหน้านี้ดีกว่า"                   "แล้วช่วงกลางคืนล่ะ?" เขาถาม                   "ก็หลับตา แล้วคิดถึงริค" เธอตั้งใจโกหก เพื่อให้สะใจ "แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณก็ไม่มีทางจะสนุกสมใจกับมัน"                   ชายหนุ่มกัดกรามแน่น และแค่นั้นเองที่เขาแสดงออกให้เห็นถึงอารมณ์โกรธ "ถึงคุณจะหลงใหลคลั่งไคล้ริคสักแค่ไหน ผมจะทำให้คุณลืมเขาให้ได้"                   "คุณนี่ ช่างเป็นคู่ขาคู่กิ๊กที่ประหลาดจริงๆ ว่ามั้ยคะ" เสียงเย้ย                   "ผมไม่บ่น แล้วคุณจะบ่นไปทำไมล่ะ" บาร์ตไม่ยอมตกหลุมพราง "แล้วเมื่อไรที่คุณอยากเลิกแกล้งทำว่าไม่แยแสผมล่ะก้อ บอกด้วยก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ ผมว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่า" ชายหนุ่มหันไปกดเรียกพนักงานบริการสาว "สนใจจะเปิดแชมเปญดื่มกันก่อนอาหารมั้ย?" เขาถาม "หรืออยากดื่มอะไรที่แรงกว่านั้น?"                   เมื่อพนักงานสาวอีกคนเข็นรถพร้อมแชมเปญเข้ามา ซึ่งเป็นคนละคนกับพนักงานที่มาต้อนรับในคราแรก และมีพนักงานบนเครื่องถึงสามคนที่จะคอยให้บริการ - ความรู้สึกแรกของเมลิสาเมื่อเห็นขวดแชมเปญก็คือ ฟาดมันเปิดกับหัวของบาร์ต และถึงจะให้ความรู้สึกสาแก่ใจแบบเด็กๆ แต่เธอต้องยอมรับว่าเป็นความคิดที่ไม่ฉลาดสักเท่าไร  สู้นั่งสงบใจดีกว่า ดื่มแชมเปญที่โปรดปรานอย่างสบายๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอลืมเลือนความทุกข์ไปได้ชั่วขณะ                     ~~~~~~~~~~~~~~(: จบบทที่ 5 :)~~~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 20 ก.ย. 47 18:01:07 A:203.156.76.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 เนื่องจากคุณ scottie เขียนทักท้วงมา จึงเห็นว่าสะกดผิดเจงๆ ค่ะ ตกลงว่า บาร์ตพาเมลิสาไปบ้านพักริมทะเลที่ กัป เฟอร์ราต์ ค่ะ และเพื่อให้เกิดสุนทรีย์แห่งอารมณ์ในการอ่าน และเห็นภาพได้ว่า หมู่บ้านริมทะเลนี้อยู่ที่ไหน สวยยังไง และพออ่านเจอในเรื่อง ก็จะเห็นภาพได้ชัดเจน จึงขอพามิตรรักนักอ่านไปท่องเที่ยวกันที่กัป เฟอร์ราต์ ค่ะ เปิดรูปดูกันให้ทั่วด้วยนะคะ คนแปลเปิดดูแล้ว น้ำลายหยดเยย อยากไปอ่ะ ฮือ ฮือ ฮือ   http://www.beyond.fr/villages/stjeancf.html ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ คุณ Auntie Dee  :   อิ อิ อิ ประทับใจจริงๆ อ่ะ คุณเจ้าขา  :    ถ้าไม่คั่นโฆษณาตอนนี้ ก็หาที่คั่นไม่ได้แล้วอ่า :)                   ขอบคุณค่ะ น่าจะเที่ยวสนุกกว่านี้ ถ้าฝนไม่ตกอ่ะ T_T คุณใบไม้ทะเล  :  มิน่าหูอื้อๆ ชอบกลตั้งสองวัน - เสียงคุณกรี๊ดดดดดด นี่เอง :) คุณ zeasa  :   งานนี้ คนร้องเพลง รอคอย กันเสียงลั่นเลยค่ะ                   แถมตลอดเสาร์อาทิตย์คนแปลยังรู้สึกยังไงไม่ทราบ                     เหมือนกับมีแต่คนมาทวงต้นฉบับอ่ะ อิ อิ คุณเรียมเจ้าขา  :   เก่งอ่ะ เดาถูกครึ่งหนึ่ง อิ อิ อิ                           นี่.... ยิ่งเห็น กัป เฟอร์ราต์ ยิ่งอยากเป็นเนอะ ว่ามั้ยคะ? คุณกั๊ดจัง  :    ขอบคุณค่ะ  แต่ต้องตามอ่านต่อจนจบด้วยนะคะ  :) คุณนินาม  :   บางที ในยามเครียด หยุดพักสักนิ้ดดดด ก็ยังดี ช่ายป่าวคะ                  ขอให้ได้เกรดดีเยี่ยมตลอดนะคะ  :) คุณหนอนน้อย  :  ไม่คิดจะทำให้คุณ กึก เล้ยยยยยย                       แค่ กั๊ก เรื่องต่อไว้หน่อยเดียวเท่านั้นเอ้งงงงงงง อิ อิ อิ                       หายกึกแล้วหรือยังคะ คุณจันทร์เจ้าขา  :   แหม ... เชียร์ใหญ่นะคะ :) คุณ sorceress  :   พระเอกเจ้าเล่ห์ต่างหากล่ะคะ! คุณระรวยรินกลิ่นชา  :  จะอ่านเลย หรือจะเก็บไปอ่านที่หลัง  คนแปลก็ดีใจเหมือนกันค่ะ                              ยิ่งยอมแปะโป้งให้ด้วยนี่  ยิ้มแก้มโป่งแล้วล่ะ                              ขอบคุณค้า คุณ scottie :  ขอบคุณที่ทักท้วงง่า :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 20 ก.ย. 47 18:15:36 A:203.156.76.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 Not only Melissa who wonders why she falls in love with Bart, but I, myself, also feel that way.  He is so self-centered.  It is not worth our time to deal with him .and bla bla bla.   However, we still love him. Huhhh Very interesting!!! จากคุณ : Auntie DEE - [ 20 ก.ย. 47 18:56:43 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่า.........วันนี้หมดแรง คิดอะไรไม่ออก มึนๆๆ เพราะอะไรไม่รู้ 55555555555 สาม สี่ วันเลยเหรอ หุหุหุ.... ลุ้นๆๆ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 20 ก.ย. 47 19:05:06 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เย้ มาแล้ว แต่ว้า มีนิดเดียว ตอนนี้คุณพระเอกร้ายกาจจริงเลย จากคุณ : zeasa - [ 20 ก.ย. 47 20:46:52 A:202.183.173.28 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านรวดเดียวลัลลาเลยค่ะ.. งือ...พระเอกร้ายจังเลย.. นางเอกจะสู้ไงไหวอ่ะคะ.. >____<' จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 20 ก.ย. 47 21:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แหะๆ ไม่ได้จะท้วงว่าเขียนผิดค่ะ แต่ไม่รู้จักจริงๆ เน้อว่าอยู่ที่ไหน ไม่ได้คิดแม้แต่น้อยว่าพ่อคุณจะลงทุนมาฝรั่งเศสจากแอลเอ ไหนๆ เห็นคำจริงแล้ว ปกติตัวซีของฝรั่งเศสมักจะออกเสียงแค่ ค หรือ ซ นะคะ ยังไม่เคยเห็นตัวไหนออกเสียง ก เลยอะ จากคุณ : scottie - [ 21 ก.ย. 47 08:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ตอนนี้น้อยจังเลยค่ะ.... อยากรู้ตอนต่อไปจังว่านางเอกจะรับมือพระเอกได้ไหม...เพราะพระเอกเจ้าเล่ห์ใช่ไหมค่ะ.. รอลุ้นอยู่ค่ะ จากคุณ : sorceress - [ 21 ก.ย. 47 09:25:20 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาแล้วๆๆๆๆ จากคุณ : จันทร์เจ้าขา - [ 21 ก.ย. 47 12:39:34 A:203.146.6.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 บาร์ตต้องการเมลิสาขนาดนั้นเชียวเหรอ ^^" ว่าแต่ งงๆอ่ะ ริคเป็นเพื่อนแล้วยังจะแย่งแฟนเพื่อนได้ลงคออีกเหรอเนี่ย จากคุณ : หนอนน้อย - [ 22 ก.ย. 47 07:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เรื่องนี้... ชอบที่การบรรยายความคิดของตัวละครในแบบที่ธรรมดาไม่ได้เห็นนะครับ แต่การอ่านเรื่องแปลก็มีส่วนที่ขัดหัวใจบ้างตรงความคิดในแบบที่ขัดกับวัฒนธรรมของเรา (เพราะธรรมดาก็ไม่ได้เห็นเช่นกัน...) (เอ๊ะ หรือมีครับ แต่หนูอ่านน้อยไป... แหะๆ) ยังไง... ก็อ่านด้วยความเข้าใจในความแตกต่างของความคิดและวัฒนธรรมนะครับ ไม่ได้ตำหนิคนเขียนและโดยเฉพาะคนแปลที่น่ารักแต่อย่างใด เพราะเรื่องนี้แปลสนุก... และคนอ่านรู้สึกชอบ จนอยากบอกเล่าความคิดเห็นเท่านั้นเอง จากคุณ : ninaM - [ 22 ก.ย. 47 08:06:29 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ริคเป็นสามีเก่าของญาติค่ะ คุณหนอนน้อย ไม่ใช่เพื่อน (เถียงแทนพระเอก อิ อิ) สวัสดีค่ะ คุณ ณวรา มาแปะโป้งค่ะ (เป็นแฟนกระทู้ประเภทอ่านอย่างเดียวไม่ค่อยแปะ นิสัยมะดีเลย) เรื่องนี้ความยาวประมาณ เรื่อง ใช่รักแน่หรือ ฯ มั้ยค่ะ จากคุณ : StepMom - [ 22 ก.ย. 47 08:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 41 บทที่ 6                   เมื่อเครื่องบินร่อนลงจอดที่สนามบินเมืองนีซ เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความมืดมิดแห่งยามค่ำคืน ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเป็นเวลาตีสามของวันรุ่งแล้ว ศุลกากรยังคงปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขัน และจ้องมองสองหนุ่มสาวอย่างสงสัย เพราะทั้งสองยื่นส่งให้แต่พาสปอร์ต ไม่มีกระเป๋าเดินทางติดตัวมาสักใบ บาร์ตพูดภาษาฝรั่งเศสอย่างคล่องแคล่ว อธิบายให้เจ้าหน้าที่ฟังว่า ได้ตัดสินใจมาในวินาทีสุดท้าย และตั้งใจจะมาหาซื้อเสื้อผ้ากันที่นี่ เจ้าหน้าที่คุ้นเคยกับนิสัยประหลาดๆ ของพวกเศรษฐีเงินท่วมหัวพวกนี้มาพอสมควร ได้แต่ยักไหล่ท่าที่บ่งบอกถึงเชื้อสายกอลลิก แล้วกวักให้ทั้งสองผ่านเข้าเมืองได้                   รถเบนซ์สีขาวสะอาดพร้อมคนขับ จอดรออยู่ด้านนอก แล้วพุ่งทะยานไปตามถนนพรอเมอนาด เดอ อังแกลส์ มุ่งสู่ กัป เฟอร์ราต์  เมลิสาเอนหลังพิงกับพนักที่นั่งบุหนังนิ่ม แล้วหลับตา จังหวะการเคลื่อนไหวของรถยนต์ทำให้เธอรู้สึกง่วง เสียงล้อรถแล่นไปตามถนนดังคล้ายเพลงกล่อมนอน ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางที่ยาวไกล ทำให้หญิงสาวหลับสนิทในเวลาอันสั้น                   เมลิสามารู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงล้อยางบดไปกับหินกรวดโรยถนน เธอลืมตาขึ้น และวูบหนึ่งที่นึกไม่ออกว่าอยู่ที่ไหนกันแน่  แต่รู้สึกถึงไหล่แกร่งที่กำลังเอนพิงอยู่ หญิงสาวนึกขึ้นได้ทันควัน และขยับตัวออกห่างทันที                   "รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง?"  เขาถาม กังวลนิดๆ                   "แย่กว่าเดิม" เมลิสาตอบ น้ำเสียงไม่สบอารมณ์                   "ถ้างั้น ก็ขึ้นไปนอนเสียให้เต็มตา"                   หญิงสาวไม่ตอบ สายตามองออกไปนอกรถที่หยุดลงหน้าบ้านสองชั้นขนาดมหึมา ชั้นล่างทาสีชมพูอ่อนใส ส่วนชั้นบน ตกแต่งกำแพงด้านนอกด้วยกระเบื้องหินชนวน บ้านทั้งหลังออกแบบได้ทันสมัยมาก และมีแสงไฟสาดส่องสว่างทั่วบ้าน                   "ทิวทัศน์ที่ด้านหลังของบ้าน สวยงามมาก" บาร์ตคุยให้ฟัง ขณะที่ช่วยหญิงสาวให้ลุกออกจากรถยนต์ "ผมล่ะ อิจฉาคุณจริงๆ เวลาที่เห็นวิวตอนรุ่งเช้า"                   ถึงเจ้าของบ้านจะพยายามทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นระหว่างเดินทาง แต่เมลิสาก็โต้ตอบเพียงเพื่อรักษามรรยาทไว้เท่านั้น                   "ฉันเคยมาเที่ยวริเวียร่าแล้วค่ะ" เธอพูด ไม่รู้สึกยินดียินร้าย "และคุ้นเคยกับทัศนียภาพแถวนี้ดีมากด้วย"                   "งั้นก็ได้ คุณคนเจนจัดท่องโลก" เขายิ้มให้อย่างขันๆ เมื่อได้ยินคำตอบอย่างไม่สนใจใยดีของสาวที่พามาด้วย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่พยายามชวนเมลิสาคุยตลอดสิบสองชั่วโมงที่เดินทางมาด้วยกัน                   ประตูหน้าบ้านเปิดออกกว้าง พร้อมกับหัวหน้าคนดูแลบ้านเดินออกมากล่าวต้อนรับเป็นภาษาฝรั่งเศส และเจ้าของบ้านแนะนำให้รู้จักกับแขกสาว                   "จาคส์จะพาคุณไปที่ห้อง และถ้าอยากจะดื่มหรือทานอะไร ก็บอกเขาได้เลย  อ้อ - ในห้องคงมีพร้อมทุกอย่าง ขาดแค่เสื้อนอนเท่านั้นล่ะมั้ง ถ้าคุณต้องใส่นอนคืนนี้ คงทำอะไรให้ไม่ได้จนกว่าจะเช้า  ผมจะให้คนขับรถพาคุณเข้าไปซื้อใหม่ในเมืองมอนติคาร์โลหลังอาหารเช้า"                   "ฉันต้องใช้อย่างอื่นด้วยนอกเหนือจากเสื้อนอนตัวเดียว" เมลิสาตอบเสียงเรียบเย็น "มีแค่เสื้อที่ใส่อยู่ตัวนี้ตัวเดียว กับชุดว่ายน้ำบิกินีแค่นี้ คงทำอะไรไม่ได้มาก"                   "รู้แล้วล่ะ ผมหมายความว่า คุณจะซื้ออะไรก็ได้ที่อยากซื้อน่ะ"                   "แล้วคุณล่ะ?" อดไม่ได้ที่จะถาม "คุณก็มาตัวเปล่าเหมือนกันไม่ใช่หรือ"                   บาร์ตสั่นศีรษะ "ผมมีพร้อมทุกอย่างที่นี่ เหมือนกันกับบ้านทุกหลัง"                   "เป็นคนรวยนี้ก็ดีไปอย่างนะ มีชดเชยให้ได้เสมอ" เธอพูด เสียงหน่าย                   "คุณพูดเหมือนกับว่า รวยแล้ว ก็ยังมีข้อด้อย ข้อเสียอีกด้วย"                   "ก็มีน่ะสิคะ - แต่ตอนนี้ ฉันเหนื่อยเกินกว่าที่จะมาถกกับคุณเรื่องนี้" เธอไม่สนใจที่จะกล่าวราตรีสวัสดิ์กับเจ้าของบ้านหนุ่ม แต่กลับเดินข้ามพื้นห้องที่ทำจากหินอ่อนสีขาว ตรงไปยังบันได                   ห้องนอนของเธอ ตกแต่งด้วยไม้สน และเครื่องจักสาน ให้บรรยายกาศแบบง่ายๆ สบายๆ  มีห้องนั่งเล่นเล็กๆ เปิดออกถึงกัน ผนังห้องทาสีครีม พื้นปูพรมสีเดียวกันนุ่มหนา ผ้าม่านและผ้าคลุมเตียงทำจากผ้าฝ้ายลายทางสีครีมสลับสีฟ้าน้ำทะเลเหมือนกัน ในขณะที่ผ้าม่านพริ้วสะบัดไหวอยู่เล็กน้อย                   บาร์ตกล่าวไม่ผิดความจริง เกือบทุกอย่างที่เมลิสาจำเป็นต้องใช้นั้น ได้จัดไว้ให้พร้อมในห้องแล้ว แต่เธอเพลียเกินกว่าที่จะเปิดดู สาธิตใช้ทุกชิ้น ยกเว้นแต่ที่จำเป็นต้องใช้ในเวลานี้ หญิงสาวได้แต่อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายอย่างรวดเร็ว แล้วขึ้นเตียงซุกตัวนอน ยามที่ผิวกายเปล่าเปลือยได้สัมผัสกับผ้าปูที่นอนใหม่สะอาดนั้น ช่างให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ แต่เมลิสามีเวลาชื่นชมกับสัมผัสนั้นได้ไม่นาน เพราะพอหัวแตะหมอนได้ไม่กี่นาที ก็หลับผล็อยไปแล้ว                   แสงตะวันที่แผดร้อน และสาดสว่างเข้ามาในห้อง ทำให้หญิงสาวตื่นขึ้น หาวและบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์ เสียงคลื่นกระแทกโขดหินดังแผ่วๆ มาจากเบื้องล่าง เธอรู้สึกสดชื่น และคงอยากออกไปเที่ยว สนุกเพลิดเพลินกับสถานที่มากกว่านี้ หากอยู่ในสถานะการณ์ที่แตกต่างกัน เมื่อนึกขึ้นว่าบาร์ตเอาตัวเธอมาได้ยังไง ทำให้หงุดหงิดได้ทุกครั้ง                   เจ้าของบ้านไม่ได้คุยอวดจริงๆ ในเรื่องทิวทัศน์ความงามของทะเล และพอเดินลงมาข้างล่างประมาณสิบเอ็ดโมง เธอก็ต้องยอมรับ เห็นด้วยอย่างเต็มปาก แต่ไม่สู้จะเต็มใจสักเท่าไร จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ก.ย. 47 19:53:25 A:203.156.70.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42                   "คุณฮันติงดันฝากขอโทษด้วย ที่ไม่สามารถรอรับประทานอาหารเช้าร่วมกับคุณได้ครับ มาดมัวแซลล์" จาคส์แจ้งให้ทราบ เมื่อเธอเดินถึงห้องโถง "ท่านติดธุระเช้านี้ และจะกลับมาประมาณตอนบ่ายๆ  แต่อัลแบรต์ " จาคส์หมายถึงคนขับรถ "จะพาคุณเข้าไปที่มอนติคาร์โล เมื่อคุณพร้อมครับ"                   จาคส์พูดเป็นภาษาฝรั่งเศสกับเธอ  เมลิสาเข้าใจว่าบาร์ตคงบอกเขาให้รู้ว่า เธอเองก็พูดและเข้าใจภาษาฝรั่งเศสได้ดีเช่นกัน                   "ฉันจะทานข้าวเช้าได้ที่ไหนจ๊ะ" เธอเอ่ยถาม ตัดสินใจว่า คงไม่เป็นการดีหากจะถามจาคส์ว่า เจ้านายของเขาได้พูดอะไรเกี่ยวกับว่าจะให้เธอจ่ายเงินค่าซื้อของเช้านี้ยังไง แต่ยังไงเสีย บาร์ตก็เป็นคนที่มีประสิทธิภาพล้นเหลือ ทั้งรอบคอบอีกด้วย เธอแน่ใจว่าเขาต้องเตรียมการเรื่องนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว                   "บนระเบียงด้านนอกห้องรับแขกครับ" จาคส์ตอบ "กรุณาตามผมมาเลยครับ ........"                   ห้องรับแขกที่โอ่โถงนั้น มีชุดโต๊ะเก้าอี้นั่งหลายชุดจัดแยกเข้ามุมกันไป แต่ทั้งหมดเป็นสีโทนเดียวกัน สีฟ้าและสีขาว แทรกเสริมด้วยเก้าอี้จักสานหลายตัว ทำให้เกิดบรรยากาศที่เป็นกันเองท่ามกลางเฟอร์นิเจอร์หรูหราเหล่านั้น ด้านหนึ่งของผนัง ได้ติดตั้งประตูบานเลื่อนกระจกเต็มทั้งผนัง เปิดออกสู่ระเบียงและสวน และมองออกสู่วิวทะเลจนสุดขอบฟ้า                   หญิงสาวนั่งเด่นอยู่คนเดียวใต้ร่มเงาของผ้าใบกันสาดสีฟ้า ที่หัวโต๊ะเหล็กหล่อสีขาว ที่ใหญ่พอจะรองรับแขกได้ถึงสิบสองคน เธอจิบน้ำส้มก่อนที่จะเริ่มทานครัวซองต์ที่ทาเนยและแยมแอ๊พริค็อตที่พ่อครัวทำเอง                   "อร่อยจริงๆ จ้ะ" เมลิสาเอ่ยชมเมื่อคนรับใช้เดินออกมาอีกสิบห้านาทีให้หลัง เพื่อถามว่าต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือไม่ "อร่อยพอๆ กับที่ฉันทานที่บ้านของคุณฮันติงดันในลอสแองเจลีสเลยล่ะ รสดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยทานทีเดียว"                   "เบิร์ตโฮลต์ต้องดีใจแน่ๆ " คนรับใช้ชาวฝรั่งเศสยิ้มกว้าง "เขาเป็นลูกชายของอังเดร์ และพ่อลูกคู่นี้คอยชิงดีชิงเด่น แข่งฝีมืออวดกันอยู่เรื่อยแหละครับ"                   เมลิสาคาดเดาไว้ไม่ผิด เธอไม่มีปัญหาในการจ่ายเงินค่าเสื้อผ้าที่ซื้อ เพราะอัลแบรต์ขับพาเธอไปยังร้านค้าต่างๆ ที่แม่และพี่สาวสองคนของบาร์ตเป็นลูกค้าประจำ และทุกสิ่งทุกอย่างที่หญิงสาวซื้อ ก็จะคิดกับบัญชีของเขา มันแน่นอนอยู่แล้วที่เธอจะหาของถูกไม่ได้สักชิ้นเดียวในร้านเหล่านี้  ถึงจะไม่ชอบติดหนี้บุญคุณบาร์ตไม่ว่าในทางใดๆ - แม้ว่าที่เธอต้องมาอยู่ในสภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ ก็เพราะเขาคนเดียว - เธอคิดว่าคงไม่เข้าท่าที่จะคิดประหยัด และซื้อน้อยกว่าที่จำเป็น เพียงเพราะศักดิ์ศรีที่จะมารู้สึกในตอนนี้  และเพราะเป็นปลายฤดูท่องเที่ยว ในร้านจึงมีสินค้าเหลือให้เลือกน้อย เมลิสาต้องใช้เวลานานเกินกว่าที่คาดไว้ ที่จะหาซื้อสิ่งของที่ต้องการ                   ถึงอยากจะรู้ว่าบาร์ตหายไปไหน แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมปริปากถามคนขับรถ เพราะดูเหมือนว่าลูกจ้างพนักงานของเขาทุกคน จะได้รับการฝึกฝนมาให้ปิดปากเก็บคำเรื่องส่วนตัวของเจ้านายไว้เป็นอย่างดี  เธอใช้เวลาตลอดระยะทางที่นั่งรถกลับบ้านพักริมทะเล ทำสิ่งเดียวกันกับเวลาที่นั่งรถจากบ้านพักไปมอนติคาร์โล - คุยเรื่องเศรษฐกิจบ้านเมืองกับคนขับรถ ชาวฝรั่งเศสแทบทุกคนชอบบ่นไปเรื่อยเปื่อย และอัลแบรต์ก็เช่นกัน เขาบ่นได้ตั้งแต่เรื่องภาษีอากร เงินเฟ้อ ทัศนคติของคนหนุ่มคนสาวที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น - สนุกปากเขาล่ะ!                   เมื่อรถจอดด้านหน้าบ้านพักอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเกือบสี่โมงเย็น เมลิสารีบขึ้นไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ แล้วเธอจะว่ายน้ำที่ไหนดีล่ะ? ในสระว่ายน้ำขนาดใหญ่รูปร่างรีๆ เหมือนเม็ดถั่วกลางสวน หรือจะเดินลงตามเนินหินที่ตัดเป็นขั้นบันไดไปเล่นน้ำทะเลดี? น้ำสีฟ้าใสทั้งสองแห่งส่องประกายระยิบระยับในแสงแดด ดูน่าสนใจทั้งคู่                   แต่มีคนช่วยเธอตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว เพราะเมื่อเดินลงมาข้างล่างอีกครั้ง เมลิสาก็เห็นบาร์ตกำลังยืนรอเธออยู่ สวมใส่กางเกงว่ายน้ำพร้อมเสร็จ                   "เป็นไง วันนี้สนุกไหม?" เขาถาม สายตาที่มองมานั้น ราวกับจะเปลื้องเนื้อตัวเธอให้หมดจด พร้อมกับแววตาชื่นชมในจินตนาการของตัวเอง ในขณะที่ชีพจรบริเวณลำคอที่เริ่มเต้นแรงจนเห็นได้ชัดนั้น เป็นสิ่งที่ยืนยันได้อย่างดี                   "สนุก แต่แพงค่ะ" หญิงสาวตอบ "แล้วคุณล่ะ?"                   "เหนื่อย" เขาว่า "ขอไปว่ายน้ำก่อน แล้วผมจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่อยากจะว่ายแข่งกันไปที่แพนั้นมั้ยล่ะ?"                   แพนั้น ถูกผูกให้ลอยอยู่กับที่ ไม่ไกลจากหาดเล็กๆ ที่มนุษย์สรรค์สร้างขึ้น เมลิสายักไหล่ รับข้อเสนอ                   "คงเรียกว่าแข่งไม่ได้หรอกค่ะ" เธอว่า "คุณว่ายเร็วกว่าฉันตั้งเยอะ"                   "ถ้างั้น ให้คุณว่ายล่วงหน้าไปก่อนสองสามเมตรก็ได้"                   แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังว่ายไปถึงแพก่อนเธอ ก่อนจะทำท่ายินดีปรีดาในชัยชนะ แล้วยกตัวเมลิสาขึ้นไปบนแพไม้ ให้เคียงข้างกัน                   "เห็นได้ชัดเลยว่า คุณดีขึ้นจากวันก่อนนั้น" บาร์ตแสดงความเห็น หลังจากสังเกตเห็นว่า หญิงสาวไม่มีอาการเหนื่อยหอบ                   "ก็นิดหน่อยค่ะ" เธอยอมรับ มือบิดน้ำออกจากเส้นผม                   "แล้วกับผมล่ะ?" เจ้าของบ้านยิ้ม "ให้ผมกลับไปอยู่ในบัญชีเพื่อนได้หรือยัง?"                   "คุณจะกลับไปในที่ที่คุณไม่เคยอยู่ตั้งแต่ต้นได้ยังไงคะ!"                   บาร์ตสั่นศีรษะไปมา "ผมไม่เคยเจอปัญหามากมายขนาดนี้เลย แค่จะทำให้ผู้หญิงยอมรับว่าเธอคลั่งไคล้หลงใหลเรา!"                   "บางที ผู้หญิงประเภทที่คุณคุ้นเคยด้วยนั้น เขารู้ว่าคุณอยากได้ยินอะไรล่ะมั้ง!"                   เขาหัวเราะขำ แล้วผลักหญิงสาวตกลงไปในน้ำ ถึงเมลิสาจะไม่ทันรู้ตัว แต่ก็รีบหายใจลึกๆ ได้ก่อนที่จะจมหายไปในน้ำ และเพื่อจะเอาเขาคืน เธอว่ายลอดใต้แพ โผล่ขึ้นฟากตรงกันข้าม รีบหายใจเข้า และดำลงไปอีก อีกไม่กี่นาทีต่อมา บาร์ตกระโดดลงน้ำ แล้วเธอจึงดำลึกลงไป เกาะขาเขาไว้แน่น                   "เล่นอะไรพิเรนจริง" เขาทำเสียงดุ เมื่อดึงเธอขึ้นสู่ผิวน้ำ "ผมนึกว่าคุณจมน้ำไปแล้ว!"                   "ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็หมายความว่า คุณเสียเวลา เสียสมองไปโดยเปล่าประโยชน์น่ะสิ" เมลิสาย้อน "คุณจะไปหาใครมาแทนที่ฉันในเวลาสั้นๆ อย่างนี้ได้ล่ะ!"                   บาร์ตแค่ยิ้ม ไม่ตอบกลับ แต่กดเธอให้จมน้ำอีกครั้ง ก่อนจะช่วยกลับขึ้นมานั่งบนแพไปพลาง หัวเราะไปพลาง ~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) ป.ล.  บาร์ตน่ารักขึ้นบ้างแล้วหรือค้า ?? :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ก.ย. 47 20:06:57 A:203.156.70.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 คุณ Auntie Dee  :  พูดอีกก็ถูกอีกค่ะ ดูไปก็เหมือนว่า บาร์ตเป็นหนุ่มที่หลงตัวเองอย่างหนัก                         จนไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่ง แต่ถ้ามาดูภูมิหลังของบาร์ต                         มันก็เป็นไปได้เอามากๆ ที่เขาจะเป็นอย่างนี้  เขามีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง                         เขาอยู่ในฐานะที่ "จะเลือก" ไม่ใช่ "ถูกเลือก" เสมอมา                         และเหมือนกับว่าอุปนิสัยของเขานี้แหละ ที่เป็นแม่เหล็กดึงดูดคนรอบ                         ข้างให้สนใจ Anyway, we do love you, Bart! คุณใบไม้ทะเล  :  วันนี้ มีแรงบ้างหรือยังค้า อิ อิ อิ                        เสียจายนะคะ ที่แปะวันนี้ ก็ยังไม่ถึงตอนรักสวาทหาดสวรรค์เลยอ่ะ คุณ zeasa  :  พระเอกร้ายจริงๆ แต่เดี๋ยวอ่านตอนต่อไป เราก็จะรู้กันแล้วว่า                  บาร์ตคิดยังไงกันแน่ :) คุณ p_jung   :   นางเอกจะสู้ไหวมั้ย ?   ต้องติดตามต่อไปค่ะ อิ อิ อิ คุณ scottie  :   ขอบคุณค่ะ                      อิ อิ อุตส่าห์ไปเปิดหาจากดิกของ อ.จินตนา ยศสุนทร เชียวหนา                    และถ้าจำไม่ผิด ตัว c จะออกเสียงเป็น s  เมื่อตามด้วย e, i, y                    เช่น ceinture  cinque                    และเป็นเสียง k (หนัก) เมื่อตามหลังด้วย a, o, u เวันแต่มี accent ใส่ไว้                    เช่น cafe, comment (ca va?) ซึ่งออกเสียงว่า กาเฟ่  ก็อมมองซาวา?                    (อ.จินตนา อีกเหมือนกันค่ะ แหะ แหะ )                    ตอนแรกที่อ่าน ก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าพ่อพระเอกจะบินข้าม 'ทวีป'                    ไปบ้านริมทะเลแถวริเวียร่าในฝรั่งเศสอ่ะค่ะ แหะ แหะ นึกว่าอย่างดีก็พา                    บินข้าม 'ประเทศ' ไปแค่ฟลอริด้า หรือไม่ก็ฮาวาย  อารายจะเว่อยังงี้ ?? :) คุณ sorceress  :   แหะ แหะ ก็มันจบบทพอดีอ่ะค่ะ  แต่ความจริงอีกนิดก็คือ                        แปลไม่ทันค่ะ แหะ แหะ แหะ คุณจันทร์เจ้าขา  :   มาเลยๆๆๆๆๆ  ขอบคุณค่ะที่มาอ่านต่อ :) คุณหนอนน้อย  :   บาร์ตต้องการเมลิสาขนาดนั้นเลยหรือเปล่า ?                          ม่ะบอกอ่ะ ต้องอ่านเองค่ะ อิ อิ อิ                        คุณ StepMom ได้แก้ต่างแทนบาร์ตแล้วค่ะ อิ อิ คุณนินาม  :  ขอบคุณในความคิดเห็นที่น่าสนใจมั่กๆ  แต่อย่าคิดมากเลยค่ะ                 สมัยนี้ ไทยก็รับเอาวัฒนธรรมด้านความคิดเรื่องเพศสัมพันธ์เข้ามามากจริงๆ                 จนเรื่องการมีเพศสัมพันธ์แบบเป็นคู่กิ๊ก ไม่ถือสา ไม่จริงจัง และไม่จีรังนั้น                 เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนบางหมู่บางเหล่าไปเสียแล้ว และยังจะมี                 เพศสัมพันธ์เอื้ออาทรตามมาอีก ไม่ใช่ว่าจะเห็นด้วยนะคะ แต่หนึ่งเสียงนี้                 เป็นเพียงแค่น้ำหยดหนึ่งในมหาสมุทร ... แค่นั้นเอง - จริงๆ                 อย่าขัดใจเลยค่ะ ไม่งั้นจะหงุดหงิด แล้วอ่านต่อไม่สนุกน้า                 จะบอกให้ว่า ตอนนี้คนแปลกำลังกลุ้มใจว่า เมื่อถึงเวลาต้องแปลบทรัก                 ยังนึกไม่ออกว่าจะใช้คำแบบไหนดี ถึงจะให้ออกมาไม่โลดโผน                 ไม่ประเจิดประเจ้ออ่า เฮ้อ... กุ้มจายเจงๆ  คราวหน้าจะเปลี่ยนแนวแย้ว คุณ Stepmom   :  แหม แหม แหม ... รีบเถึยงแทนพระเอกเลยนะคะ                        รักบาร์ตเข้าแล้วสิ ช่ายป่าว อิ อิ อิ                        "เรื่องนี้ความยาวประมาณ เรื่อง ใช่รักแน่หรือ ฯ มั้ยค่ะ"                        ม่ายค่ะ ไม่เท่ากันค่ะ                        ขอบคุณค่ะ ที่แปะโป้ง  :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 22 ก.ย. 47 20:13:43 A:203.156.70.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 อืมมม คราวนี้บาร์ตน่ารักขึ้นมาหน่อยชักจะเห็นใจซะแล้วซิ ที่นางเอกปากแข็งอยู่นั่นแหละนะ แต่ก็ยังหลงตัวเองจนน่าหมั่นไส้อยู่ดีล่ะ คราวนี้มาคนแรก ดีใจจัง จากคุณ : zeasa - [ 22 ก.ย. 47 21:49:03 A:202.183.174.189 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาเกาะขอบจอ รอตอนต่อไป สงสัยค่ะว่า พวกมีเชื้อสายกอลลิกคือพวกไหนค่ะ ตอนแรกอ่านผิดเป็นเชื้อสายกอลลัม ตกใจไปเลย ดีที่ตั้งสติอ่านใหม่อีกรอบทัน ไม่งั้นคงจะงงไปอีกนานว่า เรื่องนี้ไปเกี่ยวกับเรื่อง "เจ้าแห่งแหวน" ได้อย่างไร จากคุณ : Auntie DEE - [ 22 ก.ย. 47 22:02:49 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46 มาแล้วค่ะ....ตอนนี้พระเอกน่ารักมาก ๆ เลย นางเอกจะทำใจแข็งได้อีกนานไหมเนี่ย.. เอาใจช่วยพระเอกนะคะ จากคุณ : sorceress - [ 23 ก.ย. 47 09:26:03 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 47 กุ๊กกิ๊ก... น่ารักจัง.... อิจฉาด้วย...... หุหุ จากคุณ : อะเคื้อ - [ 23 ก.ย. 47 19:36:21 A:10.21.3.212 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 48 จริงอย่างที่คุณว่าจริงๆ ด้วยล่ะค่ะ comment ก็ออกเสียงว่าก็อมมองจริงๆ อืม .. แต่ว่าบางตัวก็ออกเสียง ค นะ แต่ว่าพลาดไปเองแหละค่ะ ตอนแรกนึกถึงแค่ตัว g น่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ (ยิ้มหวาน) จากคุณ : scottie - [ 23 ก.ย. 47 21:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านขอความตอบกะทู้ ของคุณณวราที่ตอบคุณนินามอ่ะค่ะ เห็นด้วยกับคุณณวราอย่างมาก ......เปลี่ยนไปแล้วจริงๆๆ แหะๆๆ ไม่ซีเรียสนะค่ะ แต่เวลาเข้าไปอ่านข่าวแล้วเจอ ข่าวประมาณ กิ๊กๆ  น้องแนท ที่ดังจนออกเทป งงเกิดอะไรขึ้น......... แต่ก็ยังให้กำลังใจคุณ ณวรานะค่ะ อย่าเปลี่ยนแนวเลยค่ะ ยิ่งเรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งติด ปกติเป็นคนชอบแอบอ่านไม่ค่อยจะลงกะทู้เท่าไร คุณณวราคนแรกเลยนะค่ะที่คอยตามติดกะทู้ตลอด เนื้อเรื่อง เรื่องนี้สนุก นิยายก็คือนิยายค่ะ จินตนาการสำหรับคนอ่านไงค่ะ ..... จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 24 ก.ย. 47 18:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 50 อ่านเรื่องนี้แล้วติดจริงๆค่ะ...คุณณวราอย่าเปลี่ยนแนวเลยค่ะ...คุณเป็นคนที่ทำให้ยิ้มเปลี่ยนมาอ่านนิยายแปลนะคะเนี่ย....ติดตามนิยายแปลของคุณคนแรกเลย... จากคุณ : ยิ้ม - [ 24 ก.ย. 47 19:20:15 A:203.113.60.12 X:203.150.217.118 ]

ความคิดเห็นที่ 51 จบตอนแบบกุ๊กกิ๊กสองคน รออ่านต่อคับ จากคุณ : ninaM - [ 25 ก.ย. 47 16:15:59 ]

ความคิดเห็นที่ 52 @ ^ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ ^ @ รอตอนต่อไป สุดๆค่า จากคุณ : Er_R_Naka - - - with books - [ 25 ก.ย. 47 20:00:15 A:10.30.1.67 X:202.28.27.5 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มารอตอนต่อไปค่ะ ^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 26 ก.ย. 47 17:18:04 A:210.246.66.245 X: ]

ความคิดเห็นที่ 54 ต่อค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~                   ถึงจะเป็นเวลาบ่ายจัดแล้ว แต่แสงแดดก็ยังอบอุ่น สองหนุ่มสาวว่ายน้ำเล่น นอนอาบแดดกันประมาณหนึ่งชั่วโมง  หลังจากนั้น ก็พากันขึ้นบ้าน มานั่งพักที่เก้าอี้สนามให้เนื้อตัวแห้ง พร้อมกับจิบแชมเปญคั่นด้วยน้ำพีช ที่จาคส์นำมาเสิร์ฟให้                   เมลิสาจิบเครื่องดื่มไป ทอดสายตามองแผ่นน้ำทะเลใสสวยเบื้องหน้า ที่ยังมีเรือเร็วแล่นโฉบเฉวียน พร้อมนักเล่นสกีที่ตามอยู่ด้านหลัง สายลมอ่อนๆ พัดเส้นผมสีทองอมแดงที่กระจายอยู่ ให้พ้นใบหน้าไปคลอเคลียอยู่บนหมอนลวดลายดอกไม้ที่หญิงสาวพิงอยู่ เธอได้แต่นึกว่า นี่ช่างเป็นการพักผ่อนที่สงบสุข แสนสบายเสียจริง  และรู้สึกผ่อนคลายมากว่าเมื่ออยู่ที่ลอสแองเจลีสเสียอีก แม้แต่บาร์ตเอง ก็ยังเปลี่ยนไป มีท่าทางสบายไร้กังวล                   หญิงสาวลอบมองเจ้าของบ้าน ที่นอนหลับตานิ่ง เขาคงผล็อยหลับไป แต่ฟังจากเสียงลมหายใจแล้ว คงหลับไม่สนิทสักเท่าไร แต่เธอก็ยังมองเขาต่อ ชื่นชมกับผิวที่ดูเป็นประกายตามธรรมชาติ คล้ำแดดเป็นสีน้ำตาลเข้มคล้ายไม้มะฮอกกานี จนมองแทบไม่เห็นขนอกสีเข้ม ในวินาทีนั้น ราวกับรู้ว่ากำลังถูกแอบดู บาร์ตลืมตาขึ้น ดวงตาคู่น้ำตาลเข้มพลันประสานตากับคู่สีฟ้าแกมเขียว เมลิสารู้สึกว่าผิวแก้มร้อนซ่าขึ้นมาทันทีที่ถูกจับได้ และได้หวังว่าเขาคงคิดว่าที่เธอหน้าแดงนั้น เป็นเพราะตากแดดนานเกินไป                   "ได้หลับไปบ้าง ถึงจะไม่กี่นาที ก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น" เขาขยับตัว บิดขี้เกียจ "เมื่อคืนนี้ คุณได้นอนหลับสบาย แต่ผมต้องถ่างตานั่งอ่านเอกสารจนถึงเช้าเลย"                   "ถ้างั้น คุณก็น่าจะเข้านอนแต่หัวค่ำ แล้วหลับให้เต็มอิ่มซะ"                   เขายิ้ม "ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้หลับพักตาบ้างนิดๆ หน่อยๆ ผมก็อยู่ได้แล้ว"                   "นั่งที่ไหน ก็งีบหลับได้นี่ เป็นพรสวรรค์นะคะ ฉันล่ะ อิจฉาคุณจริงๆ ที่พอตื่นขึ้นมา ก็สดชื่นเลย"                   "ผมมีพรสวรรค์ด้านอื่นเหมือนกัน" ชายหนุ่มพูดเสียงเนิ่บๆ "สนใจ อยากดูตัวอย่างมั้ยล่ะ?"                   สายตาอบอุ่นที่มองมานั้น ทำให้เดาความคิดของเขาได้ไม่ยาก  เมลิสาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ตัดบทเสียเลย น่าจะดีกว่า                   "ปกติ คุณมาพักที่นี่นานแค่ไหนคะ?"                   "ก็ได้ประมาณปีละห้าหกสัปดาห์แหละ - แต่แบ่งมาเป็นช่วงๆ " เขาว่า                   "แล้วบ้านที่คุณพักประจำน่ะ หลังไหนล่ะคะ?"                   "ที่พิตต์สเบิร์ก" เขาตอบโดยดีอย่างไม่คาดฝัน "คุณรู้จักเมืองนี้หรือเปล่า"                   "รู้แต่ว่าเป็นเมืองผลิตเหล็กที่ใหญ่ที่สุดของอเมริกา และเคยมีใครคนหนึ่งกล่าวไว้ว่า มันเป็นเมืองที่ยอดเยี่ยมที่น่าทิ้งไว้เบื้องหลัง!"                   "เมื่อก่อนนี้น่ะ ใช่เลย" เขาตอบ ยอมรับแต่โดยดี "แต่มาวันนี้ มันเปลี่ยนไปแล้ว ถึงจะไม่มีสิ่งให้ตื่นเต้น เร้าใจเหมือนนิวยอร์ก หรือชิคาโกก็ตาม แต่มันสะอาดสะอ้าน ดูทันสมัย และไม่มีวัฒนธรรมของบ้านป่าหลงเหลืออยู่เลย พวกเราสองตระกูล ทั้งเมลลอน และฮันติงดัน ร่วมมือกันพัฒนาเมืองจนมีวันนี้ได้"                   "แล้วคุณยังอยู่กับคุณพ่อคุณแม่หรือเปล่าคะ?"                   "คิดได้ยังไง - ไม่หรอก" น้ำเสียงขบขัน "ผมจะพักที่บ้านของคุณพ่อคุณแม่ ก็ต่อเมื่อมันสะดวกกว่าเท่านั้นเอง เหมือนที่ลอสแองเจลีสแหละ ผมไม่มีบ้านของตัวเองที่นั่น  และถ้าไม่มีธุระต้องทำแล้ว มันเป็นเมืองที่ผมอยากจะหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด"                   "ทั่วทั้งรัฐแคลิฟอร์เนียเลยหรือ?"                   บาร์ตสั่นศีรษะ "ผมชอบแถบชายทะเลบริเวณซานฟรานซิสโก  เป็นเมืองโปรดแห่งหนึ่งของผมทีเดียว" เขานิ่วหน้า "แต่ถ้าเทียบทิวทัศน์กันแล้ว ยังไงก็สู้เพนซิลเวเนียไม่ได้ เรามีทั้งภูเขาทั้งทะเลสาบที่ยังคงความเป็นธรรมชาติแท้ๆ สวยมากจริงๆ"                   "แน่ใจหรือเปล่าว่า คุณไม่ได้ลำเอียงเข้าข้างรัฐที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง?" เธอพูดแหย่                   "เปล่าเลย" ชายหนุ่มเน้นเสียง "ผมหวังว่า วันหนึ่งคุณจะได้เห็นด้วยตาคุณเอง"                   "แล้วคุณจะลักพาตัวฉันไปที่นั่นด้วยมั้ยล่ะ?" เมลิสาถามสัพยอก                   "ไม่จำเป็นหรอก" เขามองเธอ "คุณจะไปกับผม ก็เพราะอยากไปเอง"                   เมลิสาใช้ไม้คนเล็กๆ วนคนเครื่องดื่มช้าๆ อย่างไม่ใส่ใจ "ฟังจากน้ำเสียง คุณช่างแน่ใจเสียเหลือเกินนะคะ"                   "ผมไม่เคยคิดจะบังคับฝืนใจผู้หญิงคนไหน" บาร์ตตอบเสียงเรียบ "คุณก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ก็เพราะมันเป็นความต้องการของเราทั้งสองคน  ไม่ใช่ผมเพียงคนเดียว"                   "แปลกนะคะ แต่ตอนที่เราบินมาที่นี่ ฉันไม่ยักจะรู้สึกอย่างนั้น" เธอแย้ง น้ำเสียงระมัดระวัง จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ก.ย. 47 18:12:57 A:203.156.74.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 55                   เจ้าของบ้านหนุ่มลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามาทางหญิงสาว "นั่นเป็นเรื่องมุขตลกที่เผอิญพลิกล็อก เกิดไม่ตลกขึ้นมา" เขาสารภาพ "ผมกำลังจะบินมาทำธุระที่นี่ เลยคิดว่าบางที คุณอยากจะตามมาพักผ่อนด้วยเหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าคุณยังไม่อยากจะบินไปหาริคที่เวกัส ผมคิดจะบอกความจริงให้คุณรู้หลังจากที่เราบินขึ้นแล้ว แต่พอคุณเริ่มคิดเองเออเอง โมโหเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา ผมเลยไม่อยากจะบอกความจริง  คุณว่ายังไง ผมก็ว่าตามไปยังงั้น"                   เมลิสายิ้มอย่างบังคับตัวเองไม่ได้  นอกจากจะโล่งใจแล้ว ยังนึกขำอีกด้วย สรุปว่า เธอดูเขาผิดมาตลอดสินะ และถ้ามองทุกอย่างด้วยอารมณ์ขัน เธอคงไม่ต้องเสียเวลาตั้งสามสิบชั่วโมงทำท่าทีเหมือนว่าบาร์ตเป็นโรคเรื้อนล่ะนะ                   "ถ้าเป็นอย่างนั้น ไอ้ที่คุณสาธยายมายาวว่าอยากได้ตัวฉันน่ะ ก็เท็จทั้งนั้นสิ" เธอถาม หลุบตาลง                   ชายหนุ่มเอนตัวเข้าหา "เปล่า"  น้ำเสียงแผ่วต่ำ "แต่ผมไม่ได้พาตัวคุณมาที่นี่ เพื่อจะขืนใจคุณ เพียงแต่คิดว่า ถ้าให้คุณห่างจากริคและอิทธิพลของเขา บางที ผมอาจมีโอกาสจะทำให้คุณรักผมบ้าง"                   "คุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวตลกขึ้นมาเลยค่ะ" หญิงสาวยอมรับ "คิดว่าที่ฉันคิดกับคุณอย่างนั้น ก็เพราะคุณไม่ยอมให้ฉันออกจากบ้านคุณไปอยู่ที่อื่นล่ะมั้ง"                   "รับรองได้ว่า ผมไม่มีวาระซ่อนเร้นใดๆ เกี่ยวกับที่ห้ามไม่ให้คุณไปพักอยู่ที่อื่น" เขายืนยัน "ด้วยความสัตย์จริง ผมไม่ชอบไอเดียที่คุณจะไปไหนมาไหนคนเดียวในลอสแองเจลีสสักเท่าใด"                   "แล้วคุณมาทำธุระอะไรที่นี่ล่ะคะ" เมลิสาถามด้วยน้ำเสียงปกติ                   แต่เธอหลอกบาร์ตไม่สำเร็จ "ยังไม่เชื่อผมอยู่ดี ใช่มั้ย?"                   หญิงสาวยักไหล่  "ฉันมีนิสัยขี้ระแวงค่ะ"                   "เรื่องนั้น คงไม่ต้องบอกแหละ เห็นกันชัดๆ อยู่แล้ว!" เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ แล้วโน้มตัวมาจับเท้าแขนทั้งสองข้างของเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ "หลายปีมานี้ เราไปซื้อโรงงานผลิตน้ำหอมสองสามแห่งในเมืองกราสส์ แล้วจะเปลี่ยนให้เป็นโรงงานผลิตอาหารกระป๋องแทน แต่เกิดปัญหาด้านการผลิตกับพวกสหภาพฯ  ผมต้องมาเคลียร์ปัญหาให้หมด และถ้าคุณยังไม่เชื่อ ผมจะพาคุณไปเจอกับพวกคนงานที่กำลังประท้วงกันอยู่ เอาไหมล่ะ?"                   เมลิสาเชื่อเขาสนิทใจ ไม่คิดสงสัยว่าเขาจะพูดเท็จอีกแล้ว เพราะไม่มีเหตุผลที่เขาจะทำเช่นนั้น                   "หวังว่า คงไม่จำเป็นถึงขนาดต้องทำอย่างนั้นนะ  และผมเสนอว่า เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่า" บาร์ตพูดต่อ                   "ก็ไม่มีปัญหาค่ะ" หญิงสาวตัดสินใจแล้วว่า ไม่มีประโยชน์ที่จะเสแสร้งอีกต่อไป ไหนๆ เธอก็อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมถึงไม่ทำตัวให้สนุกล่ะ ถึงเธอไม่คิดที่จะโอนอ่อนผ่อนตามเขา แต่อย่างน้อย ก็รักษามารยาททำตัวเป็นแขกที่ดีก็ได้นี่ "ฉันต้องโทรหาริค แล้วบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้ ฉันอยู่ที่ไหน" เธอพูด "ไม่งั้น เดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง"                   ปากที่กำลังแย้มยิ้มอยู่ หุบลงทันที "เขารู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ ผมโทรหาเขาตั้งแต่เมื่อคืน บอกเขาไปแล้ว"                   "ริคคงรู้สึกไม่สบายใจแน่ๆ เลย" เธอว่า น้ำเสียงใคร่รู้คำตอบ                   "ริคจะรู้สึกสบายใจ หรือไม่สบายใจนั้น ผมไม่สนใจหรอก" อีกครั้งหนึ่งที่สายตาของบาร์ตเคลื่อนไปทั่วตัวของหญิงสาว ราวกับว่าจะปลดเปลื้องชิ้นผ้าบิกินีสองชิ้นที่ห่อหุ้มตัวเธออยู่ และครั้งนี้ เมลิสารู้สึกร้อนวาบไปทั่วร่างเมื่อดวงตาคู่นั้นมองมาอย่างพินิจ "และผมก็หวังว่า พอเรากลับไปถึงลอสแองเจลีส คุณก็คงไม่สนใจด้วยเช่นกัน" เขาพูดประโยคหลังอย่างซ่อนนัย                   เมลิสาอยากจะสารภาพความจริงให้เขารู้แทบใจจะขาด แต่ความรู้สึกรับผิดชอบต่อหน้าที่ทำให้เธอต้องปิดปากเงียบเหมือนเช่นเคย  ไม่ว่ายังไง เธอก็ต้องคุยกับเจ้านายก่อนให้รู้เรื่อง แล้วถึงขอยกเลิกข้อตกลงที่ทำไว้ แต่ถ้าริคปฏิเสธไม่ยอมล่ะ?  เธอน่าจะรอดูไปก่อนว่ามิตรภาพระหว่างเธอและบาร์ตจะงอกงาม หรือ - ถ้าจะพูดให้ถูก - จะเฉาตาย   ในเวลาเช่นนี้ อย่าเพิ่งทำให้เจ้านายของเธอต้องตกอยู่ในฐานะลำบากโดยไม่จำเป็น น่าจะดีกว่า                   "นั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณว่า จะกล่อมฉันให้คล้อยตามได้หรือเปล่าค่ะ!" เธอล้อเล่น                   "ถ้าคุณเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดสวยๆ ที่เพิ่งได้มาใหม่ ผมจะพาคุณไปทานอาหารเย็น แล้วจะเริ่มร่ายมนต์ทันที!"                   "จะให้ใส่ชุดแบบไหนคะ ลำลองหรือเต็มยศดี?" เมลิสาถาม                   "แล้วแต่คุณสิ"                   "ลำลองดีมั้ยคะ - หรือว่าคุณรู้จักแต่ร้านอาหารระดับห้าดาวอย่างเดียวล่ะ?"                   "คุณคงหัวเราะชอบใจถ้าผมตอบว่า ใช่ ล่ะสิ" ปลายตาย่นเป็นรอยเส้นที่ดูดีไปกับบุคลิก  "แล้วคุณก็จะหาว่าผมเป็นพวกหัวสูงเลือกกินแต่อาหารแพงๆ อีกแน่นอน"                   "ใครบอกกัน เปล่าเลยค่ะ" เธอปฎิเสธ "เพียงแต่ว่า คนเราพอรวยมีเงินมากๆ แล้ว ก็มักจะคิดว่าของแพงที่สุดคือของดีที่สุดต่างหาก"                   "การพูดแบบเหมารวมนั้น มันอันตรายนะ" ชายหนุ่มเตือน "คุณน่าจะมองเป็นคนๆ ไป ไม่ใช่คิดว่า ทุกคนจะต้องเคาะออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน"                   "แต่ที่เห็นมา พวกเศรษฐีมีสตางค์ก็ทำเหมือนๆ กันหมด เดินตามรอยเดียวกันทั้งนั้น"                   เขายักไหล่ "บางที อาจใช่ในแวดวงของริค - แต่ไม่ใช่ในหมู่เศรษฐีเก่า"                   เมลิสารู้สึกหงุดหงิดกับน้ำเสียงดูแคลนของเขา "คุณอาจจะไม่ใช่พวกหัวสูงเลือกกินแต่อาหารแพงๆ " เธอกระแทกเสียงพูด "แต่คุณเป็นพวกศักดินาแน่นอน" ~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ก.ย. 47 18:26:38 A:203.156.74.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 56 คุณ zeasa  :    ได้ไปหนึ่งแต้ม ที่เข้ามาอ่านเป็นคนแรกค่า :) คุณ Auntie Dee  :   กอลลิคในที่นี้ มาจาก Gallic ค่ะ (ขอแก้ไขเป็นกอลลิค)                         ในภาษาอังกฤษ ก็อ่านว่า แกลลิค ใช่มั้ยคะ                         แต่ในภาษาไทยนั้น เปิดดูแล้ว Gallic Wars กลายเป็น                         สงครามแห่งกอล อ่ะค่ะ                         ส่วน แกลลิค นั้น ใช้สำหรับเรียก gallic acid !                         คนแปลก็งงพอสมควร ว่ามันต่างกันยังไงเนี่ย???                         สุดท้าย ถึงได้ตัดสินใจใช้ กอลลิค ค่ะ                         ในประเด็นนี้ ถ้ามิตรรักนักอ่านมีความเห็นอย่างไร                         ช่วยบอกด้วยนะคะ คุณ sorceress  :  บาร์ตคงดีใจนะคะ ถ้ารู้ว่า ตอนนี้มีคนเชียร์บ้างแล้ว อิ อิ อิ คุณอะเคื้อ  :  อยากจะเป็นนางเอกอีกคนล่ะสิ :)   คุณ scottie  :  โธ่.. ไม่เห็นต้องขอโทษเลยค่ะ คนแปลดีใจเสียอีกเวลาที่คนอ่าน                   แสดงความเห็น หรือให้คำแนะนำมา  :) คุณใบไม้ทะเล  :   ขอบคุณค่ะ  ที่อ่านจนติดเป็นลูกค้าประจำ (เสร็จเราแน่ อิ อิ อิ) คุณยิ้ม  :   อ่านความเห็นของคุณแล้ว  คนแปลยิ้มไม่หุบเลยค่ะ              ดีใจที่สามารถทำให้คุณยิ้มหันมาอ่านนิยายแปลได้              หวังว่าคงตามอ่านกันไปเรื่อยๆ นะคะ  ขอบคุณค่ะที่แปะโป้ง คุณนินาม  :  อิ อิ อิ ก็นานๆ ขอกุ๊กกิ๊กกันทีนะคะ  เด๋วใครๆ จะหาว่าพระเอกโหดจัง! คุณ Er__Rฯ  :   อ่านต่อโลดเลยค่ะ :) คุณกั๊ดจัง  :   อิ อิ อิ เข้ามาก่อนแปะต่อนิ้ดดดดดเดียวเท่านั้น                 ตอนนี้คงไม่ต้องรอนานแล้วล่ะคะ  :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 26 ก.ย. 47 18:34:01 A:203.156.74.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 57 บาร์ตตอนนี้ทำตัวน่ารักขึ้นมานิดหน่อย แต่คู่นี้นี่สงสัยจะทะเลาะกันเรื่องฐานะไปอีกนาน (เฮ้อ...ทุกข์ของคนรวย) จากคุณ : Auntie DEE - [ 26 ก.ย. 47 18:52:27 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 58 มาแล้ว เย้ๆๆ มาแปะโป้ง จากคุณ : zeasa - [ 26 ก.ย. 47 23:46:25 A:202.183.169.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 59 ไปค้นๆดูจาก Concise Oxford ENGLISH Dictinary ปี 2001 เค้าระบุว่า Gallic เป็น adjective มีสองความหมาย 1.of or characteristic of France or the French 2.of or relating to the Gauls ทีนี้พวก Gual เป็น a native or inhabitant of the ancient European of Gual เราคิดว่า มาลิสาคงใช้คำว่า ในความหมายที่หนึ่งค่ะ เพราะคนอังกฤษ เขาจะมองคนฝรั่งเศสว่า มีลักษณะพิเศษเป็นเอกลักษณ์ เห็นท่าทีแบบนี้เมื่อไหร่ก็สรุปได้เลยว่า คนฝรั่งเศสแน่ๆ (อาจจะมีความรู้สึกเหยียดเื้ชื้อชาตินิดๆละมัง) แต่ก็ดูเหมือนว่า คนฝรั่งเศสก็มองว่า คนอังกฤษเองก็เย็นชา ไร้ความรู้สึก ก็สมน้ำสมเนื้อกันดีสองประเทศนี้ ปริศนาคลี่คลายแล้ว คงจะนอนหลับฝันดีแน่ๆืคืนนี้ จากคุณ : Auntie DEE - [ 27 ก.ย. 47 03:25:32 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 60 พิมพ์ตกค่ะ Gual is a native or inhabitant of the ancient European region of Gual (มันอยู่ที่ไหนกันหนอดินแดนนี้) จากคุณ : Auntie DEE - [ 27 ก.ย. 47 03:28:44 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61 สรุปว่าตาบาร์ตยั่วโมโหนางเอกไปอย่างนั้นเองสิน้า รอ ต.ต.ต.ต. ไป ค่ะ จากคุณ : หนอนน้อย - [ 27 ก.ย. 47 09:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขอบคุณค่ะ :) วันนั้นยังไม่ท้วงอีกเรื่อง  รอถามคนอื่นเพื่อยืนยัน cap นี่ ถ้าเป็นภาษาฝรั่งเศสจริงๆ จะไม่ออกเสียงตัว p ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 27 ก.ย. 47 09:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 63 พระเอกน่ารักที่สุดเลย ต.ต.ต.ต. ไป ขอฉากสวีท ๆ ได้ไหมค่ะ จากคุณ : sorceress - [ 27 ก.ย. 47 09:54:17 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ถ้าเสร็จคุณ ณวรา ยอมให้ทั้งตัวและหัวใจเลยค๊า ..........ฝ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 27 ก.ย. 47 14:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ต่อค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~                   ชายหนุ่มนิ่งคิด นิ้วมือบีบริมฝีปากล่างเล่น "คุณพูดถูก" เขายอมรับ "บางที คุณอาจช่วยให้ผมเลิกคิด เลิกทำตัวเป็นพวกศักดินาก็ได้"                   ความรู้สึกอยากจะพูดตอกกลับจางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อหญิงสาวเห็นแววตาจริงจังของเขา                   "ลองดูก็ได้ค่ะ" เธอพูด                   "ดี แล้วผมก็จะพยายามไม่โกรธเวลาที่คุณแนะผม มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่นะ และคงใช้เวลาสักนิดกว่าที่ผมจะคุ้นด้วยแหละ" บาร์ตลุกขึ้นยืน "กลับมาพูดเรื่องอาหารกันใหม่ คุณจะเชื่อใจผม ให้ผมเป็นคนพาไป หรือคุณอยากจะแนะนำที่ไหนดีๆ บ้างล่ะ?"                   "แล้วเปิดโอกาสให้คุณวิจารณ์ฉันน่ะเร้อะ!"  เมลิสายิ้ม "ไม่มีทางค่ะ"                   หญิงสาวไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่า นอกจากจะไม่ถือสาคำพูดของเธอแล้ว บาร์ตยังยอมรับโดยดีอีกด้วย  เมลิสาเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พยายามนึกหาเหตุผลว่าทำไมถึงคิดว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ช่างมีระเบียบวินัยและเย็นชา เป็นไปได้ว่าบาร์ตสร้างเกราะคุ้มกันตัวเองจากผู้คนที่เข้ามาตีสนิทเพื่อหาประโยชน์จากเงินของเขาและอำนาจที่ตามมา มากกว่าที่อยากจะรู้จักกับตัวตนของเขา และหากเป็นเช่นนี้ เธอก็ยอมรับได้                   เมลิสาเลือกเสื้อชุดที่เรียบที่สุด - ถึงราคาจะไม่ถูกที่สุดก็ตาม! ทำจากผ้าลินินสีขาว ความงามของเสื้อชุดนี้ จะเห็นได้เด่นชัดเมื่อสวมใส่ตัดกับผิวสีแทนเข้ม และทิ้งตัวแนบไปกับรูปร่างของเธอ ทำให้ไม่สามารถใส่เสื้อชั้นในได้ และเมื่อแค่หรี่ตามอง ก็บอกได้ว่าเธอนั้นโนบรา เสื้อชุดนี้คงไม่เหมาะ ไม่ถูก ไม่ต้อง ไม่ควร ถ้าจะใส่ไปงานเลี้ยงน้ำชาที่ท่านบาทหลวงจัดขึ้น  แต่ถูกต้อง เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง ถ้าต้องการให้เป็นที่สะดุดตา เรียกความสนใจของชายหนุ่ม!                   หญิงสาวแต่งเติมเมคอัพเพียงแค่เล็กน้อย พอๆ กับผมของเธอ ที่เพียงแค่สระ และไดร์ให้แห้งให้ดูราวกลุ่มไหมที่อ่อนนุ่ม ปล่อยให้ระเรียดกับไหล่  เมื่อมองดูเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเพื่อตรวจตราเป็นครั้งสุดท้าย สิ่งแรกที่คิดก็คือ เธอดูใสบริสุทธิ์สะอาดแบบเจ้าเล่ห์ - ผสมผสานกันระหว่างแมรี่ ป๊อบปิ้น กับอเลกซี ในเรื่องดินาสตี้!                   แต่คนหลังดูจะมีน้ำหนักมากกว่า เพราะเมื่อเดินลงมา และพบบาร์ตเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น มือถือแก้ววิสกี้  เธอสัมผัสได้ถึงความใคร่ความปรารถนาที่แผ่ออกมาจากกายของเขา นอกเหนือจากเสน่ห์ชายที่มีอยู่แล้ว แต่บาร์ตควบคุมความรู้สึกได้อย่างดี ให้คงอยู่ในระดับจวนเจียนจะปะทุเท่านั้น เมลิสาอดที่จะคิดไม่ได้ว่า มีสตรีคนไหนบ้างไหมที่เคยทำให้บาร์ตไม่สามารถควบคุมตัวเองได้                   ชายหนุ่มเลือกร้านอาหารที่ตั้งอยู่บนเขาเหนือเมืองนีซ ที่เธอก็รู้จักเป็นอย่างดี ลูกค้าเลือกได้ว่าจะนั่งทานอยู่ในร้าน หรือกลางแจ้ง และอากาศในค่ำคืนนั้นอบอุ่นสบาย ทั้งสองจึงเลือกโต๊ะบริเวณระเบียงของร้าน มองออกไปสู่ตัวเมืองนีซที่ส่องแสงประกายเพชรระยิบระยับอยู่เบื้องล่าง เมลิสาหันกลับมามองบาร์ตที่กำลังอ่านรายการอาหารอยู่ อยากจะหยิกตัวเองให้แน่ใจว่า ที่เธอมานั่งกับเขาที่นี่นั้น ไม่ใช่เป็นแค่ความฝัน                   "คุณจะเลือกรายการไหนล่ะ?" เขาถาม เงยหน้าขึ้นมาทันที่จะเห็นแววตาของเธอ "จะเลือกผมคงยังไม่ได้  จนกว่าจะทานกาแฟกันเสร็จแล้ว!"                   "ทำเป็นอ่านใจเก่งไปได้!"                   ทั้งคู่เลือกอาหาร แล้วนั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระ จนพนักงานร้านนำอาหารจานแรกมาวางให้ สองหนุ่มสาวเลือกอาหารแนะนำของร้านเหมือนกัน ซูเฟลปูราดด้วยซอสกุ้งทะเล  บาร์ตเป็นคนตักชิมก่อน แล้วกล่าวชม                   "ใครเคยพาคุณมาทานที่นี่เหรอ?" เขาถาม เมื่อพนักงานเสิร์ฟสาวเดินเข้ามาทักทายโดยเรียกชื่อหน้าของเธอเป็นครั้งที่สอง "ริคหรือเปล่า?"                   "ก่อนที่จะรู้จักกับเขา ฉันก็มีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกันนะคะ!"                   "หมายความมากับเพื่อนชายคนอื่นหรือไง?"                   "ถ้าคุณอยากจะรู้ว่า เพื่อนชายคนอื่นๆ ของฉันเป็นคู่กิ๊กด้วยหรือเปล่า คำตอบก็คือ เปล่าค่ะ!" หญิงสาวพูดตรงๆ "ถึงไม่รู้ก็ตามว่า มันจะสำคัญยังไงถ้าฉันมีคู่กิ๊กหนึ่งคน หรือร้อยคน"                   "คุณไม่รู้จริงๆ นะหรือ?" เขาพูดเสียงเรียบ                   "เอ.. นี่ฉันได้ยินน้ำเสียงแบบไม่ชอบใจด้วยหรือเปล่าคะนี่?" เธอถามอย่างแปลกใจ                   "ดูท่าทางของคุณ ไม่ใช่สาวที่จะมั่วนอนกับใครไปทั่ว - ก็แค่นั้นเอง" ชายหนุ่มพยายามเบี่ยงประเด็น                   "ทำไมคุณถึงชอบเดาสุ่ม แล้วคิดว่าตัวเองต้องเดาถูกเสมอล่ะ?" เมลิสาย้อน                   "หมายความว่ายังไง?" เสียงแข็งกลับทันที                   หญิงสาววางส้อมลง "คุณบาร์ต คุณไม่โง่นะคะ และฉันก็แน่ใจว่าคุณรู้ว่าฉันหมายความว่าอะไร"                   "ก็ได้ ผมแค่ไม่อยากที่จะคิดว่า คุณยอมนอนกับใครก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นทอม ดิ๊ก หรือแฮรี่ ใครก็ได้ที่ชวนคุณน่ะ" เขาตอบเสียงเข้ม                   "ยกเว้นแต่กับบาร์ตล่ะสิ" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 28 ก.ย. 47 18:35:28 A:203.156.69.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 66                   พนักงานเดินถือไวน์มาพอดี ทั้งคู่ต่างไม่เอ่ยปากพูดอะไรระหว่างที่พนักงานกำลังเสิรฟไวน์ให้                   "ผม-----"                   "คุณ-----"                   ทั้งสองต่างหัวเราะ เมื่อเอ่ยพูดพร้อมกัน ก่อนที่เมลิสาจะชี้ไปที่ชายหนุ่ม                   "คุณก่อนค่ะ"                   "ผมกำลังจะเสนอว่า เราเลิกทะเลาะกัน แล้วมาทานอาหารให้อร่อยไม่ดีกว่าหรือ"                   "ถึงจะทะเลาะกัน ฉันก็ยังทานอาหารได้อร่อยเสมอค่ะ - อันที่จริง มันยังให้รสชาติที่แปลกใหม่ด้วย"                   เขายิ้ม "รอจนคุณอายุเท่าผมก่อนเถอะ มันจะทำให้อาหารไม่ย่อยน่ะสิ!"                   "ไม่เห็นคุณจะดูแก่เลยนะคะ" หญิงสาวแย้งอย่างจริงใจ                   บาร์ตนิ่ง ได้แต่มองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่จะเริ่มตักซุลเฟลทานอีกคำ "ผมอายุสามสิบห้าแล้ว" เขาพลันเอ่ยขึ้น "เราต่างกันหนึ่งรอบเต็มๆ"                   "ผิดแล้วล่ะค่ะ" เธอค้าน "แต่ไม่ว่ายังไง อายุเท่าไรก็ไม่เกี่ยว  มันอยู่ที่ว่า เราชอบที่จะอยู่กับคนๆ นั้น อยากที่จะอยู่กับเขาต่างหากที่สำคัญ"                   "ที่คิดยังงั้น ก็คงเป็นเพราะในหัวของผม นึกเห็นคุณเด็กกว่าความเป็นจริงเสียอีก คุณดูเหมือนวัยรุ่น - ถึงจะใส่เสื้อตัวนั้นก็เถอะ" เขาเติมประโยคหลัง พร้อมกับยิ้ม "ใบหน้าของคุณดูราวกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ปากเต็มอิ่ม จมูกรั้นมีแต่ฝ้า แม้แต่หน้าผากของคุณก็โค้งมน - รูปหน้าของเด็กแท้ๆ!"                   "แต่ฉันนึกภาพคุณเป็นพ่อไม่ได้สักที!" เหมือนอย่างที่เกิดขึ้นเป็นประจำ เมลิสาจะหลุดปากพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจก่อนที่จะได้ทบทวน แล้วตอนนี้ ก็ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะพูดต่อไปดีหรือไม่                   เธอต้องการบาร์ตมากกว่าชายหนุ่มคนใดๆ ที่เคยรู้จัก และมีแต่ริคเท่านั้น ที่ยืนขวางกั้นอยู่ แต่เมื่อเธอปฏิบัติหน้าที่ตามข้อตกลงกับริคเสร็จสิ้นแล้ว ความสุขของเธอจะเริ่มต้นได้จริงหรือเปล่าล่ะ? เธออายุยี่สิบห้า แก่เกินกว่าที่จะเลือกมากหาคู่กิ๊กเพื่อจะได้สัมผัสกับประสบการณ์อย่างจริงจัง แล้วจะโง่หรือเปล่าถ้าปฏิเสธ ยอมทิ้งโอกาสอย่างนี้ โอกาสที่จะมีความสัมพันธ์ที่ปราศจากพันธะต่อกัน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยืนหยัดแน่วแน่ที่จะต้องมีพันธะต่อกันก่อนที่จะยอมมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับชายใดๆ ไม่ใช่หรือ? บ้า! บ้าที่สุด! ทำไมเธอต้องรู้สึกสับสนขนาดนี้นะ?                   "แล้วคุณนึกเห็นภาพผมเป็นอะไรได้ล่ะ?" เสียงของบาร์ตที่ดังขึ้น ทำให้ความคิดของเธอหยุดชะงัก                   เมลิสาบังคับตัวเองให้เงยหน้า และมองตาของชายหนุ่มตรงๆ                   "คู่รัก คู่เสน่หา" เธอรีบตอบเสียงชัดเจน ไม่ให้มีเวลาพอที่จะคิดอีกรอบ หรือเปลี่ยนใจ                   บาร์ตเอียงศีรษะนิดๆ แววตาเต็มไปด้วยความฉงน "ผมปลื้มมาก แต่ทำไมถึงได้เปลี่ยนใจกะทันหันล่ะ?"                   "เวลาค่ะ............. เรามีเพียงไม่กี่วัน และฉันไม่อยากเสียเวลาเสแสร้งค่ะ"                   เมื่อพนักงานเข้ามาเก็บจานอาหาร และเสิร์ฟอาหารจานหลักต่อ ความเงียบรายล้อมสองหนุ่มสาว แต่ท่าทีของชายหนุ่มดูออกว่ากระสับกระส่าย แทบจะรอไม่ได้                   "แล้วเมื่อเรากลับถึงลอสแองเจลีส จะเป็นยังไงกันต่อ?" บาร์ตเอ่ยถามทันทีที่พนักงานสาวเดินห่างออกไป                   "คุณไม่คิดล่วงหน้าไกลไปหน่อยหรือคะ?" เมลิสาตอบเลี่ยง "ฉันอาจทำให้คุณผิดหวังก็ได้ เผลอๆ คุณจะชอบใจเสียอีกที่ไม่มีฉันอยู่ให้เป็นภาระ"                   "ไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอน" เขาตอบเสียงหนักแน่น                   หญิงสาวอดที่จะยิ้มไม่ได้ และพอเห็นรอยยิ้มเกลื่อนหน้าของเธอ บาร์ตขบกรามแน่น "คุณไม่เชื่อผม ใช่มั้ย ถึงได้ยิ้มน่ะ"                   "ตรงกันข้ามต่างหาก ฉันขำที่คุณทำเสียงมั่นใจเสียเหลือเกิน  รู้มั้ยว่า คุณชอบทำเหมือนกับว่า ความเห็นของคุณนั้น แน่นอน เด็ดขาด ต้องเป็นไปตามนั้นทุกประการ"                   "ก็เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ น่ะสิ"                   "คุณนี่ เคยถ่อมตัวเป็นบ้างมั้ยคะ!" หญิงสาวหัวเราะ                   แต่บาร์ตไม่รู้สึกขำด้วย เขาเอื้อมข้ามโต๊ะมากุมมือเธอไว้                   "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอก เมลิสา - ผมไม่ได้คิดแค่เรื่องเซ็กส์อย่างเดียว ผมอยากได้คุณมาทั้งตัวและหัวใจ ไม่ใช่เพียงแค่ชั่วครู่ชั่วยาม แต่เป็นชั่วเวลาอีกยาวนาน" ~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 28 ก.ย. 47 19:00:18 A:203.156.69.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 67 คุณ Auntie Dee  :   จริงๆ ด้วย บาร์ตเริ่มน่ารักขึ้นมาทีละนิดแล้วล่ะ :)                          FYI:   Gaul Formerly Gallia                        An ancient region of western Europe south and west of the Rhine                        River, west of the Alps, and north of the Pyrenees, corresponding                        roughly to modern-day France and Belgium. The Romans extended                        the designation to include northern Italy, particularly after Julius                        Caesar's conquest of the area in the Gallic Wars (58-51 B.C.).                        (Source :  American Heritage Dictionary)                              หวังว่า คืนนี้ คุณคงหลับสบายแล้วนะคะ อิ อิ อิ คุณ zeasa  :   ห้ามขาดแปะโป้งนะคะ ไม่งั้น... ไม่ย้อม ไม่ยอม!! :) คุณหนอนน้อย  :   คงยั่วไป หงุดหงิดไปล่ะคะ  แต่ได้จุ๊บไปที ก็คงคุ้มกะที่หงุดหงิด                        ว่ามั้ยคะ คุณ scottie  :   ขอบคุณที่ท้วงค่าาาาาาา  เลยขออนุญาตไปหามาแปะนะคะ  :)                    cap                    Nom masculin                        (a)   [kap]   cape, headland; passer un ~ to round a cape;                                       (fig) passer le ~ des 200 francs to reach the 200 franc mark                                      (or) threshold; le ~ Horn Cape Horn                        (b)   [kap]   (fig) hurdle; passer le ~ de qch to get over the hurdle of sth;                                                il a pass le ~ he's got over the worst, he's turned the                                               corner                       (Source: http://www.french-linguistics.co.uk/dictionary/ ) คุณ  sorceress  :    สวีทแค่นี้ พอหรือยังคะ อิ อิ อิ คุณใบไม้ทะเล  :    อะจ๊ากกกกกกกกก ... ;-) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 28 ก.ย. 47 19:09:25 A:203.156.69.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 68 มาลิสาร้ายไม่เบานะคะเนี่ย ลงทุนแต่งตัวไปยั่วหนุ่มบาร์ตเสียด้วย ว้าว!!! ตอนนี้บาร์ตน่ารักสุดๆเลยค่ะ อยากเป็นสาวไซส์สามสิบสี่ซี ป.ล. ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ คืนนี้หลับฝันดีแน่ๆ่ค่ะ จากคุณ : Auntie DEE - [ 28 ก.ย. 47 20:00:12 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 69 กลับมาอ่านอีกรอบ เลยสังเกตุเห็นความผิดปกติบางอย่างค่ะ บาร์ตอายุ ๓๕ ปี มาลิสาอายุ ๒๕ ปีสองคนนี้อายุห่างกัน ๑๐ ปี แต่บาร์ตพูดว่า ทั้งคู่อายุห่างกันหนึ่งรอบเต็มๆ ไม่น่าจะถูกนะคะ เพราะหนึ่งรอบเท่ากับ ๑๒ ปี แจ้งให้ทราบด้วยความปราถนาดีค่ะ ไม่มีเจตนาจะจับผิดแต่อย่างใด (อย่าโกรธกันนะคะ) จากคุณ : Auntie DEE - [ 28 ก.ย. 47 21:59:42 A:221.189.3.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 70 เริ่มอยากเป็นนางเอกมาขึ้นทุกที...ทุกที.... ^_^ จากคุณ : อะเคื้อ - [ 28 ก.ย. 47 22:18:53 A:210.203.181.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 71 โหย....สนุกมากๆๆๆๆๆ ตอนนี้พระเอกน่ารักติดๆๆๆๆกันเลยอ่ะค่ะ.. รอต่อไปค้าบบบบบ @^________________________^@ จากคุณ : p_jung - [ 28 ก.ย. 47 22:52:09 A:203.118.101.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 72 คุณ Auntie Dee   :   กลับมาเจอคำถามของ พอดี                           ไม่โกรธหรอกค่ะ - ดีใจเสียอีก ที่คนอ่านมีน้ำใจกลับมาบอก                           จุดบกพร่องให้เรารู้   :)                           แต่ในกรณีนี้ บาร์ต"คิดเอาเอง" ว่าตัวเองแก่กว่าเมลิสาหนึ่งรอบค่ะ                           ในขณะที่ จริงๆ แล้ว (อย่างที่คุณบอก) เขาแก่กว่าสิบปีเท่านั้นเอง                           เมลิสาถึงได้ตอบกลับไปว่า                                       "ผิดแล้วล่ะค่ะ" เธอค้าน ..................                           แต่เธอก็ไม่ได้พูดต่อว่า เธออายุเท่าไรกันแน่ ..... :) คุณอะเคื้อ  :   สงกะสัยว่าคุณต้องเจอศึกหนัก แย่งเป็นนางเอกกับอีกหลายคนแล้วมั้งคะ                   อย่างน้อยตอนนี้ ก็สองคนแล้วอ่ะ - คุณ Auntie Dee กะ คนแปลเองง่ะ อิ อิ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 28 ก.ย. 47 23:05:10 A:203.156.69.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 73 เพิ่ง 35 เอง ไม่แก่ซักหน่อย ขอบคุณมากค่ะ เลยได้ศัพท์ใหม่ เพราะปกติคำฝรั่งเศสไม่ออกเสียงตัวท้ายถ้าไม่มีตัว e ตามหลัง เท่าที่เห็น มีแต่คำว่า cap นี่แหละค่ะ ที่มี [kap] ประกอบ เหมือนจะบอกให้รู้ว่าคำนี้ออกเสียงเฉพาะตัว เพราะลองใส่คำอื่นเข้าไปหลายคำ  ไม่เห็นการออกเสียงประกอบค่ะ ที่จริงแวบแรกที่เห็นคำนี้ ยังงงว่าภาษาฝรั่งเศสหรอ ไม่คุ้นอยู่เลย จากคุณ : scottie - [ 29 ก.ย. 47 00:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 74 สวีทพอควร... แต่หวังว่าจะไม่เกิดอะไรแป้กๆ ให้ร้อง "หือ อีกและ..." นะคับ น้า..นะ จากคุณ : ninaM - [ 29 ก.ย. 47 07:33:53 ]

ความคิดเห็นที่ 75 @ ^ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ ^ @ ตามมาอ่านค่ะ หากาทู้ยากส์ๆมั่กๆ แต่ตอนนี้แอดเปง bookmarkแระ (อย่าว่างั้นงี้เลยนะคะ ตั้งใหม่เถอะค่ะ สงสารหนูเต๊อะค่ะ) (ล้อเล่นนะคะ แต่หมายความจริง ฮ่าๆ) และมานั่งรอตอนต่อไปเหมือนเดิมค่า จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 29 ก.ย. 47 15:24:56 ]

ความคิดเห็นที่ 76 อะจ๊ากกกกกกกก นี้คือยอมหรือไม่ยอมค่ะ คุณ ณวรา  ตกลงสงสัยนางเอกจะไม่รอดแหะ เสร็จบาร์ตแน่ๆๆๆ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 29 ก.ย. 47 18:55:31 ]

ความคิดเห็นที่ 77 อิ อิ อืมมมมมม น่ารัก :) เขินแทน จากคุณ : zeasa - [ 29 ก.ย. 47 19:37:55 A:202.183.171.200 X: ]

ความคิดเห็นที่ 78 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เขินจัง ถูกสารภาพรักอ้อมๆๆๆๆ 555555 จากคุณ : เรียมเจ้าขา - [ 30 ก.ย. 47 03:07:16 ]

ความคิดเห็นที่ 79 หวานขึ้นทุกทีแล้นนนน จากคุณ : หนอนน้อย - [ 30 ก.ย. 47 08:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ฉากนี้สวีทดีค่ะ...น่ารักมากๆๆๆ.... ตกลงพระเอกรักนางเอกไหมค่ะถึงได้พูดจริงจังแบบนี้ อยากให้เป็นแบบนั้นจัง.... จากคุณ : sorceress - [ 30 ก.ย. 47 09:50:52 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 81    น้ำแข็ง...น้ำแข็งอยู่หนาย คอมพิวเตอร์ลุกเป็นไฟจากสายตาข้าพเจ้าเอง เอิ๊ก...    รู้สึกบาร์ตจะมั่นใจในตัวเองเหลือล้น ตามประสาพวกคาบโถเงินโถทองมาเกิด(แค่ช้อนมันน้อยไป)         โอ๊ว...วว  สู้เขานะเมลิสา  รอตอนต่อไปอยู่นะคะ เหลือสอบพรุ่งนี้อีกตัวเดียว เย้!! จากคุณ : aZtec - [ 30 ก.ย. 47 12:42:37 A:158.108.13.137 X:158.108.2.2 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ผมไม่ได้คิดแค่เรื่องเซ็กส์อย่างเดียว ผมอยากได้คุณมาทั้งตัวและหัวใจ ไม่ใช่เพียงแค่ชั่วครู่ชั่วยาม แต่เป็นชั่วเวลาอีกยาวนาน หวาน...ซ้า คุณณวราค่ะ หวานหลอกให้คนอ่านตายใจก่อนจะมีเรื่องร้ายหรือปล่าวค่ะเนี่ย จากคุณ : StepMom - [ 1 ต.ค. 47 15:10:25 ]

ความคิดเห็นที่ 83 รอ ต.ต.ต.ต. ไป ค่า... ^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 2 ต.ค. 47 15:10:02 A:210.246.67.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 84 ต่อค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~                   เมลิสาอยากจะถามว่า เวลาอีกยาวนานนั้น นานแค่ไหน แต่ริมฝีปากกลับไม่ขยับเขยื้อน เธอไม่โง่พอที่จะคิดว่าบาร์ตหมายถึงความสัมพันธ์ที่ถาวร                   "อาหารจะเย็นแล้วนะคะ" หญิงสาวว่า ก่อนที่จะเริ่มตัด แล้วจิ้มตับเข้าปาก                   "อยากจะเปลี่ยนเรื่องพูดล่ะสิ" เสียงนุ่มทุ้มนั้น หางเสียงคล้ายจะขำ                   "ไม่ใช่เปลี่ยน แต่ชะลอไว้ก่อนค่ะ" เธอแย้ง เสียงใส                   "ถ้างั้น ก็ดี" เขาแกล้งถอนใจอย่างแรง "ชั่วแวบหนึ่ง ผมนึกว่า คุณจะกลับไปเฉยเมยเย็นชากับผมเหมือนเดิมเสียแล้ว!"                   บาร์ตหันไปสนใจจานเป็ดอบตรงหน้า ขณะที่หญิงสาวพยายามกล้ำกลืนทานจนหมด เพราะไม่อยากให้เขาทักว่าเหตุใดถึงหมดอยากอาหาร  เฮ้อ - เขาเห็นเธอเป็นสาวโชกโชนประสบการณ์ทางเพศ และเธอไม่อยากให้เขารู้ว่า เธอนั้นกำลังหวาดหวั่นวิตกกังวลอย่างหนักในเรื่องนี้                   เมลิสาเหลือบมองชายหนุ่มผ่านม่านขนตา  เปลือกตาของเขาหลุบลงจนเกือบครึ่ง ขณะที่กำลังจิบไวน์ ลิ้มกลิ่นรสอย่างช้าๆ ราวกลับจะให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ - และบางที อาจกำลังเปรียบเทียบกับไวน์ของเขาเองก็เป็นได้  แล้วความคิดก็สว่างวาบขึ้นมาว่า เขาคงเชยชมนารีในลักษณะเดียวกันกับที่ลิ้มรสเมรัย - เข้าใจในอารมณ์ของสาว กระตุ้นเร่งเร้ายามที่เธอต้องการ ก่อนที่จะค่อยๆ ดูดซับให้เธอซึมเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับเขาทีละนิดๆ แล้วลิ้มรสเชยชมอย่างช้าๆ ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับที่ดื่มด่ำในรสชาติของเหล้าไวน์รสเลิศฉันใดฉันนั้น เมลิสาไม่มีข้อสงสัยใดๆ เหลืออยู่ในใจอีกแล้ว บาร์ตเป็นคู่เสน่หาที่ใฝ่ฝันหามาตลอด                   แต่นั่นก็ไม่ใช่คำตอบว่า ทำไมเธอถึงยอมให้บาร์ตมากขนาดนี้ ทำไมความตั้งใจความมุ่งมั่นที่มีมาแต่เดิมกลับแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำไมหลักการที่ยึดถือมานานกลับถูกโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ทำไม ทำไม และทำไม ดูเหมือนว่าจะมีเพียงคำตอบเดียวที่ดูจะชอบด้วยเหตุผลทั้งปวง ทันใดนั้น แก้วไวน์ที่เมลิสากำลังยกขึ้นแตะริมฝีปาก หลุดร่วงจากมือ กระทบโต๊ะ น้ำสีแดงเข้มกระจายนองผ้าปูโต๊ะสีชมพู ก่อนที่ไหลรินมาแต่งแต้มตัวกระโปรงของชุดที่เธอสวมใส่อยู่                   "ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง" หญิงสาวได้ยินเสียงของบาร์ต คล้ายดังแว่วผ่านกลุ่มหมอกที่หนาทึบ แต่เธอจับใจความไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรต่อ  ได้แต่นั่งนิ่งคล้ายไม่รู้สึกตัวเมื่อพนักงานสาวรีบเข้ามา เอาผ้าเช็ดกระโปรงที่เลอะไวน์นั้นให้ - เ ธ อ รั ก บ า ร์ ต - แต่นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง เธอยังเกลียดขี้หน้าเขาอยู่เลย แต่เธอเกลียดเขาจริงหรือ? หรือเกลียดเขาก็เพราะความภักดีของเธอที่มีต่อริค แต่ในความเป็นจริง เธอสนใจเขา ชอบเขามาตั้งแต่พบกันในคราแรกแล้ว  เมื่อคิดถึงความรู้สึก การปฏิบัติตัวของเธอที่ไม่คงเส้นคงวาก่อนหน้านี้  เมลิสาแน่ใจแล้วว่า ในส่วนลึกของเธอนั้น รู้มาตลอด เพียงแต่ยังไม่อยากจะยอมรับ เพราะกริ่งกลัวในปัญหาที่จะตามมา และแม้แต่ในขณะนี้ เธอก็ยังไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับปัญหานั้นอยู่ดี                   "ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่แย่กว่าทำไวน์หกอีกน่ะ"                   เมลิสากะพริบตาเหมือนออกมาจากภวังค์ ก่อนที่จะขอบคุณสวรรค์ที่เธอทำแก้วร่วง จนยกมาใช้เป็นข้ออ้างปกปิดความผิดปกติของตัวเองได้ เธอต้องใช้ความพยายามอย่างที่สุดที่จะเผยอปากตอบออกไป                   "แต่เสื้อตัวนี้แพงมากนะคะ" หญิงสาวร้องเสียงแหลม "และเจ้ารอยเปื้อนนี้ มันคงล้างไม่ออกแน่ๆ ถ้าเป็นไวน์ขาวได้ ก็คงดีกว่านี้"                   "คุณน่าจะดีใจที่มันไม่ใช่กาแฟทั้งดำทั้งร้อน ไม่งั้น คงต้องมีแผลน้ำร้อนลวกเพิ่มมาอีกด้วย!"                   "ไม่ต้องมาทำพูดปลอบหรอก" เธอกระแทกเสียง น้ำตาปริ่มขอบตา "เสื้อตัวนี้ราคาตั้งหกร้อยเหรียญเชียว แพงจะตายไป แค่เสื้อตัวเดียว  แล้วก็หงุดหงิดจริงๆ เมื่อคิดว่า ใส่แค่ครั้งแรก ฉันก็ทำมันเปื้อนจนซักให้คืนดีเหมือนเดิมไม่ได้"                   "แต่คุณไม่ใช่คนจ่ายนะ ผมต่างหากล่ะ" เสียงของเขายังปลอบประโลม "ถ้าผมไม่กังวล คุณจะไปกังวลทำไม จริงมั้ย"                   "คุณควรจะกังวลบ้าง" เมลิสาเถียงเสียงหนักแน่น "การใช้ของแบบทิ้งขว้างให้สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ถึงจะมีเงินมากแค่ไหนก็ตาม คิดดูสิคะ มีอีกตั้งหลายล้านคนในโลกนี้ที่ยังหิวโหยอยู่นะ"                   "หกร้อยเหรียญเอาไปแบ่งหารกัน คงช่วยไม่ได้มากหรอก!" เสียงหยอกเล่น                   "นึกแล้วเชียวว่า คุณต้องตอบกลับมาอย่างนี้!" เธอย้อนเสียงขุ่น "คุณไม่เคยต้องหาเงินใช้เอง เลยไม่รู้ค่าของมัน - แต่ถึงจะรู้ ก็ไม่ใช่ค่าที่แท้จริงล่ะ" หญิงสาวรีบพูดประโยคสุดท้ายให้ชัดเจน                   บาร์ตมองเธอตาเขม็ง "นี่คุณตั้งใจที่จะหาเรื่องทะเลาะกับผมหรือเปล่า?"                   "เปล้า" เมลิสาปฏิเสธเสียงสะบัด "ฉันเพียงอยากจะแสดงให้คุณรู้ว่า ฉันไม่ได้ประทับใจ ตื่นเต้นกับเงินที่เป็นกองๆ ของคุณต่างหาก"                   "โอเค  คุณก็แสดงให้ผมรู้แล้ว" เขาตอบ เสียงเรียบปกติ "คราวนี้ เราจะเลิกพูดเรื่องเสื้อเจ้าปัญหาตัวนี้ได้หรือยัง?"                   เมลิสาเดาว่า บาร์ตกำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างเต็มที เพราะเขาหวังที่จะได้ขยับขั้นความสัมพันธ์กับเธอให้ลึกซึ้งกว่านี้ และไม่อยากที่จะเสียโอกาสนั้นไปเพียงแค่ทะเลาะกับเธอ และความคิดนี้กลายเป็นแรงยุส่งให้เธอยิ่งไม่มีเหตุผลมากขึ้น                   "ฉันอยากจะกลับบ้านแล้วล่ะ ปวดหัวค่ะ" จู่ๆ เธอก็เอ่ยขึ้น                   "น่าเสียดายจัง" บาร์ตว่า น้ำเสียงห่วงใย "ผมจะให้เขาคิดเงินเลยนะ"                   "ฉันจะไปรอคุณในรถนะคะ รู้สึกหนาวขึ้นมาด้วย" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 ต.ค. 47 00:18:19 A:203.156.65.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 85                   ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันเอ่ยปากตอบ เมลิสาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วหันหลังเดินกลับออกไปที่จอดรถทันที แต่พอไปถึงรถ เธอก็พบว่าประตูทั้งสี่ด้านปิดล็อกไว้แน่นสนิท เฮ้อ -  เอาเหอะ ยังไงซะ ก็ไม่มีทางที่เธอจะเดินกลับเข้าไปอีก หลังจากที่ได้สะบัดหน้า เดินอาดๆ ออกมาอย่างนี้ คงต้องรออย่างเดียวแล้ว อีกไม่กี่นาทีเขาก็น่าจะเดินตามมา หญิงสาวก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือ - ห้าทุ่มพอดี   เข็มนาฬิกาเดินผ่านไปอีกหลายนาที  โอ๊ย  กะอีแค่คิดเงิน เขาจะใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกันเนี่ย?  อีกห้านาทีผ่านไป ก็ยังไม่มีวี่แววว่าบาร์ตจะเดินออกมา เมลิสาเดินไปอีกฟากหนึ่งของบริเวณที่จอดรถ ซึ่งเธอจะมองเห็นโต๊ะตัวที่นั่งทานอาหารกัน บาร์ตยังคงนั่งอยู่อย่างเดิม หลังพิงพนักเก้าอี้ นิ้วคาบซิการ์ที่มีควันลอยขึ้นจากปลายด้านหนึ่ง  แล้วเธอก็เห็นพนักงานเดินไปเสิร์ฟกาแฟ พร้อมจานขนมหวานอีกด้วย  ถึงจะมองให้ดี ดูให้ทั่วแค่ไหน เธอก็ไม่เห็นมีบิลค่าอาหารวางอยู่บนโต๊ะเลย หรือว่าบิลจะมีปัญหากันล่ะ เพราะไม่ว่าที่ไหนร้านไหนก็มีคิดพลาดกันทั้งนั้น   และเธอยังจำได้ว่า เขาตรวจดูบิลที่ร้านจิมมี่ส์อย่างละเอียดตอนที่ไปทานอาหารกลางวันด้วยกันในลอสแองเจลีส บาร์ตคิดอย่างพวกเศรษฐีจริงๆ ที่จะละเอียดถี่ถ้วนกับเศษเงินเพนนีนิดๆ หน่อย แต่ถ้าต้องจ่ายเงินปอนด์หลายๆใบล่ะก้อ เขาจะไม่สนใจ แต่เอ ในกรณีของบาร์ต เธอควรพูดว่า เศษเงินเซนต์ กับจ่ายเงินเหรียญหรือเปล่ากันล่ะนี่?  เอาเถอะ ไม่ว่าจะเป็นเงินสกุลไหนก็ตาม  แต่ดูท่าบาร์ตจะไม่วิตกทุกข์ร้อนอะไรเลยที่ทิ้งให้เธอยืนอยู่คนเดียวที่ที่จอดรถนานตั้งยี่สิบนาที เพื่อจะตรวจทานค่าอาหารให้ประหยัดไปได้เพียงไม่กี่เหรียญ ในขณะที่เขาทำท่าไม่ใส่ใจกับหกร้อยเหรียญที่ต้องโยนทิ้งไปราวกับของไร้ค่า  แต่แล้วเมลิสาก็นึกได้ว่า เขาต้องไม่รู้แน่เลยว่า ประตูรถปิดล็อกไว้  เพราะฉะนั้น เธอจะไปโทษว่าเขาไม่รีบเร่งให้เสร็จเร็วๆ ก็คงจะไม่ได้แล้ว                   แต่พอหลังจากนั้นอีกสิบกว่านาที บาร์ตเดินทอดน่องกลับมา คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาทำให้สิ่งที่เธอคิดในด้านดีไว้นั้น พลันแตกกระจาย                   "ได้บทเรียนบ้างหรือยัง?" เขาพูดเสียงเรื่อยๆ                   "หมายความว่า คุณรู้อยู่ตลอดเวลาว่าประตูมันล็อกปิดใช่มั้ย?" เธอถาม โทสะพุ่งขึ้นทันที                   "แน่นอน มันเป็นอะไรที่ผมทำโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว" ยังมีน้ำใจ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเปิดประตูให้เธอก่อน                   "แล้วนึกบ้าอะไร ทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน?"                   "คุณไม่ให้โอกาสผมบอกคุณเลย จำได้หรือเปล่า?"                   เมลิสากระแทกประตูปิด แล้วเขาก็เดินไปเปิดอีกด้านหนึ่ง ทรุดตัวเข้านั่งประจำที่คนขับ                   "คุณตั้งใจที่จะทำตัวให้ช้า ใช่มั้ยล่ะ?" เธอกล่าวหา                   ชายหนุ่มเข้าเกียร์ พารถเบนซ์เคลื่อนที่ กลับออกไปสู่ถนน "ใช่" บาร์ตยอมรับอย่างไม่ละอาย "คุณควรจะได้รับบทเรียนเรื่องมารยาทเสียบ้าง"                   "คุณไม่ต้องมาสอนฉันหรอกว่าต้องทำตัวยังไง ขอบคุณ" หญิงสาวเถียงกลับ                   "บางที ถ้าถูกตีก้นสักสองสามที น่าจะดีสำหรับคุณนะ ที่เมื่อกี้ทำตัวยังกับเด็ก" เขาปรายตามองเธอแวบ "แต่ถ้าคุณขอโทษ ผมก็จะลืมมันซะ"                   "เหอะ แต่ฉันไม่ยินดีที่จะขอโทษ" เธอตอบ น้ำเสียงท้าทาย "แล้วคุณจะทำยังไง ? จะปล่อยให้ฉันเดินกลับเองหรือไง?"                   "ก็อยากอยู่หรอก แต่ผู้หญิงเดินถนนอยู่คนเดียวในนีซ ก็อันตรายพอๆ กับเดินอยู่ในลอสแองเจลีสแหละ"                   "ความห่วงใยของคุณนี่ ช่างประทับใจเสียจริง" น้ำเสียงประชด                   "พวกคำพูดเหน็บแหนบ ประชดประชันของคุณน่ะ เก็บไว้เองบ้างได้มั้ย  ผมรำคาญมาก"                   "รำคาญเป็นด้วยเหรอคะ" หญิงสาวถามเยาะ "ฉันกำลังนึกสงสัยอยู่เชียว"                   บาร์ตยักไหล่ "ดูคุณตั้งใจที่จะหาเรื่องทะเลาะให้ได้ - เพราะอะไร ผมก็ไม่รู้ แต่ผมก็ตั้งใจที่จะไม่ทะเลาะกับคุณแน่" เขาพยายามที่จะไม่หาวออกมาดังๆ "ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ถึงงีบไปเป็นช่วงๆ จะช่วยได้บ้าง  แต่ถ้าไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมาตั้งสี่สิบแปดชั่วโมง แถมนั่งบินมาตั้งนาน แล้วยังมีคุณมาก่อกวนแบบนี้อีก อย่าว่าแต่ผมเลย ไม่ว่าใครก็คงทนไม่ไหว"                   "งั้นก็หมายความว่า เหนื่อยเกินกว่าที่จะเมคเลิฟกันแล้ว ใช่มั้ยคะ?" ทำไมถึงได้พูดออกไปอย่างนั้น? เงียบเฉยไปเลยไม่ได้หรือยังไง หรืออย่างน้อย ก็ให้เวลากับตัวเองไปคิดให้ถี่ถ้วนเสียก่อนว่า เธอต้องการอะไรกันแน่?                   "ผมไม่เคยเหนื่อยเกินไปสำหรับเรื่องนั้น" เขาตอบน้ำเสียงจริงจัง "เพียงแต่ว่า ผมหมดความสนใจ หมดความอยาก ตราบเท่าที่สาวคนนั้นเป็นคุณ"                   "จริงๆ เหรอคะ"                   "จริงๆ สิ" ชายหนุ่มกล่าวย้ำอย่างใจเย็น "คราวนี้ คุณจะหลับตา แล้วงีบไปสักนิด จะดีมั้ย ผมว่า คุณก็เพลียจัดอยู่เหมือนกัน"                   "ตรงกันข้ามค่ะ ตอนนี้ ฉันหายปวดหัวแล้ว แถมยังไม่ง่วงสักกะติ๊ดด้วย"                   "งั้น ผมก็เสนอให้ลองดื่มนมร้อนๆ สักแก้ว ตามด้วยยานอนหลับสักเม็ดก่อนนอน"                   "ยังไง ก็ใช้แทนคุณไม่ได้หรอกค่ะ" เมลิสาแย้ง - ผู้ชายอะไร บ้าที่สุด!  ทำไมเขาถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อย่างดี ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกปั่นป่วนจนเกือบคุมไม่อยู่?  "ฉันแน่ใจว่า จะทำให้คุณเริ่มสนใจใหม่ได้อย่างสบายๆ"                   หญิงสาวสอดมือเข้าไปใต้เสื้อแจ๊กเก็ต แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของบาร์ต ลูบไล้ผิวเนื้ออกเพื่อโลมเล้า แต่ชายหนุ่มผงะหนีอย่างรวดเร็ว จนทำให้หน้ารถส่ายไปมาอย่างฉับพลัน และถ้าเขาตั้งสติช้าไปกว่านี้เพียงนิดเดียว ทั้งรถทั้งคนอาจกระแทกเข้ากับกำแพงกั้นถนนก็ได้  แต่บาร์ตเหยียบเบรคอย่างกะทันหันและแรง กระชากจนรถเบนซ์คันงามหยุดนิ่งสนิททันควันและเครื่องดับไป                   "บ้าไปแล้วเรอะ! นึกว่ากำลังเล่นอะไรอยู่?" ชายหนุ่มกระชากเสียงถามอย่างโกรธจัด มือบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องใหม่                   เมลิสาหน้าซีดเผือด และเป็นโชคของเธอที่บาร์ตมองไม่เห็นสีหน้าที่ปราศจากสีเลือดในความมืด   เธอต้องรวบรวมความกล้าทั้งมวลในตัวเพื่อที่จะสัมผัสเขาอย่างเสน่หา ลูบไล้ด้วยแรงพิศวาส และปฏิกิริยาเชิงปฏิเสธของเขาทำให้เธอตกตะลึงพรึงเพริด แต่เธอมีเหตุผลอะไรถึงได้ทำไปเช่นนั้น? เธออยากจะพิสูจน์อะไรกันแน่? ว่าเธอสามารถที่จะเล้าโลมให้บาร์ตเกิดความใคร่หรือเปล่า?  แต่หญิงสาวสวยคนไหนก็ทำอย่างนั้นได้   สิ่งเดียวที่สามารถอธิบายทุกอย่างได้ก็คือ เธอต้องการเขามาก - มากจนทนไม่ได้ที่จะคิดว่า บาร์ตจะมีความสัมพันธ์กับเธอ หรือทิ้งเธอไปเมื่อไรก็ได้                   "เป็นอะไรไป ถูกตัดลิ้นหรือยังไง?"  หญิงสาวได้ยินเสียงหยันดังขึ้นข้างกาย                   "เปล่า - เพียงแต่คิดว่า คุณคงไม่ต้องการคำตอบ ...... หรือจะให้ฉันพูดอะไรให้ชัดเจน เข้าใจง่าย"                   "ไม่มีอะไรที่คุณทำจะชัดเจน และเข้าใจง่ายหรอก เมลิสา" ชายหนุ่มเปรียบเปรย "นาทีหนึ่ง คุณบอกว่าอยากจะหลับนอนกับผม แล้วนาทีต่อมา ก็ทำให้ผมหมดอารมณ์ อีกนาทีก็หันกลับมาเปลี่ยนใจ  เห็นแก่พระเจ้าเถอะนะ ตัดสินใจให้เด็ดขาดได้ไหมว่า ต้องการจะทำอะไรกันแน่"                   เมลิสาถอนใจ ถ้ารู้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่ ก็ดีสินะ ~~~~~~~~~~~~~~~ โปรด ต.ต.ต.ต. ไป => :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 ต.ค. 47 00:38:17 A:203.156.65.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 86 คุณ p_jung :  เอิ๊ก เอิ๊ก น่ารักได้ไม่ตลอดอ่ะ พอบทจะแสบขึ้น ก็ไม่เบานะคะ คุณ scottie  :  คนแปลก็ว่า 35 นี่ยังไม่แก่เหมือนกันง่ะ                   ถ้าเกิดมีอย่างบาร์ตผ่านมา ถึงจะอายุ 45 ก็ยังน่าสนอ่ะ ว่ามั้ยคะ อิ อิ คุณนินาม  :   อ่านตอนนี้จบ  ร้อง "หือ ... อีกและ" แล้วยัง?? :)                  (ก็พล็อตมันมาเป็นยังงี้ง่ะ :(  จนจาย.. จนจาย..) คุณเอ่ออ่ะฯ  :   ขออภัยที่ใช้เวลาในการหากระทู้ แต่อยากแนะว่า                     คุณคลิกเข้าหัวข้อ "เรื่องแปล" สิคะ แล้วจะหาได้ง่ายมากเลย                     เนื่องจากนิยายแปลนี้ คงไม่ค่อยเป็นทิ่นิยมอ่านกันมาก                     (มีแต่ขาประจำที่ตามอ่านกัน) คนแปลเลยรู้สึกเกรงใจ                     ที่จะตั้งกระทู้ใหม่ทุกครั้ง เพราะมันจะไปกินที่ของกระทู้นิยายอื่นๆ                     ที่มีคนอ่านกันมากๆ อ่ะค่ะ (ประมาณว่าเจียมบอดี้ง่ะ)                     ด้วยเหตุนี้ จะพยายามใส่สองบทต่อหนึ่งกระทู้ค่ะ ถ้าจะยาวไปบ้าง                     ใช้เวลาโหลดนานไปบ้าง ก็ขออภัย และขอบคุณมากๆ ที่ยังใจเย็น                     ยอมรอโหลดจนเสร็จ ได้อ่าน _/\_ ค่ะ คุณใบไม้ทะเล  :  แหมมมม... ตะเอง พูดจิงพูดเล่นอ่ะ??? ;-)                       แล้วอ่านจบตอนนี้ คุณยังคิดว่า เมลิสาจะเสร็จบาร์ตอีกหรือเปล่าคะ  ?? คุณ zeasa  :   อิ อิ อิ  น่ารักได้ม่ะนานอ่ะ คุณเรียมเจ้าขา  :   อย่าเพิ่งกรี๊ดค่ะ -- บาร์ตเขาสารภาพรักจริงหรือเปล่า ก็ยังม่ะรู้เลยอ่ะ คุณหนอนน้อย   :  พระเอกคนนี้ หวานนานไม่เป็นอ่ะ พูดดีๆ ได้แป๊บ ก็.. เฮ้อ :) คุณ sorceress   :  พระเอกรักนางเอกไหม -  ม่ะบอก ต้องอ่านต่อค่ะ :) คุณ aztec  :   อิ อิ อิ ถึงขนาดลุกเป็นไฟเลยเหรอคะ คุณ  Stepmom  :  sense ในการเดาของคุณ ใช้ได้เลยนะคะ                        นี่ไง  ทะเลาะกันอีกแล้น.... คุณกั๊ดจัง  :   อ่านแล้วเป็นไงบ้างคะ :) ... ก็ตามต่อนะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 ต.ค. 47 00:46:02 A:203.156.65.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 87 อืม วิเคราะห์สถานการณ์จากเหตุการนะค่ะ ............ 90 % นางเอกเสร็จแน่ๆ แต่อีก 10% บาร์ตเปลี่ยนใจให้เราเป็นนางเอก จึ่ย....... อิอิ จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 3 ต.ค. 47 16:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 88 @ ^ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _  ^ @ อิอิอิ ตอนนี้ไม่ลำบากแล้วค่ะ เพราะ แอดเป็น bookmark แล้น ฮ่าๆ รออ่านตอนต่อไปค่า อิอิอิ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 3 ต.ค. 47 20:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 89 อะจึ๊ย อะไรกันนี่ เอ๋ ...... ตอนต่อไปนี่นางเอกจะรอดมั๊ย อิ อิ ลุ้นๆ จากคุณ : zeasa - [ 3 ต.ค. 47 21:08:30 A:202.183.174.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 90 ขำคุณใบไม้ทะเลอ่ะ ^_^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 3 ต.ค. 47 21:40:26 A:210.246.68.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 91 หงะ ไม่เข้าใจทั้งคู่เลย จากคุณ : scottie - [ 3 ต.ค. 47 22:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เราคิดว่า เมลิสากำลังสับสนในตัวเองมากๆ (คงจะทั้งตกใจด้วย ที่รู้ตัวว่าตกหลุมรักบาร์ต ที่ทั้งหยิ่ง บ้าอำนาจ เท้าไม่ติดดิน ศักดินา แถมกำลังทำลายปณิธานตัวเองที่ว่าจะไม่มีเซ็กซ์ที่ปราศจากพันธะ) เลยส่งสัญญานแบบที่สร้างความหัวปั่นไปให้บาร์ต บาร์ตก็ไม่เข้าใจเรา...เอ่อ...เมลิสาเอาซะเลย จากคุณ : Auntie DEE - [ 4 ต.ค. 47 00:10:36 A:222.145.22.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 93 เมลิสาสับสนในตัวเองสุดๆเลยนะนี่ จากคุณ : หนอนน้อย - [ 4 ต.ค. 47 07:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ตอนนี้นางเอกสับสนตัวเอง... เฮ้อ...พระเอกจะแก้ปัญหายังไงค่ะ รอลุ้น ต.ต.ต.ต. ไป ดีก่าอิอิ จากคุณ : sorceress - [ 4 ต.ค. 47 09:30:45 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 95 คุณใบไม้ทะเล  :   เดี๋ยวไปอ่าน..จื๋ยยยยยย ต่อได้เลยค่ะ  ;-) คุณเอ่ออ่าฯ  :  ขอบคุณค่ะ ที่แอดไว้แล้น  อิ อิ คุณ zeasa  :  ไม่ต้องลุ้นแล้วค่ะ ไปอ่านได้เลย :) คุณกั๊ดจัง  :  โธ่... ก็พระเอกออกจะน่ารักอ่ะ คุณ scottie  :  อย่าเพิ่งงงค่า... อิ อิ อิ คุณ Auntie Dee  :  ช่ายเลย นางเอกกำลังสับสนอย่างหนัก                          แต่ที่ว่าอยากจะให้บาร์ตเข้าใจคุณนั้น                          .. เออ สายไปแล้วค่ะ ตามไปอ่าน แล้วจะรู้ว่าทำมาย อิ อิ คุณ หนอนน้อย   :  ช่าย ช่าย... ค่ะ คุณ sorceress  :   พระเอกจาทำยังไงต่อหรือคะ                        ก็ต้องตามไปอ่านง่ะ... ~~~~~~~~~~~~~~~ อ่านต่อได้ที่ : www.naawara.freehomepage.com จากคุณ : 'ณวรา' - [ 5 ต.ค. 47 21:21:46 A:203.156.67.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 96 ว๊าว!!!! ไปตามอ่านมาเรียบร้อยแล้วค่ะ เฮ้อ! ในที่สุดนางเอกก็.....จนได้นะคะ ปล.เข้าเวปคุณรวราได้แล้วดีใจจัง จากคุณ : sorceress - [ 6 ต.ค. 47 09:00:58 A:10.33.43.197 X:203.152.37.194 ]

ความคิดเห็นที่ 97 โอ้ว ลัล ล้า ตามไปอ่านแล้วค่ะ บทอัศจรรย์ (อาจารย์ภาษาไทย เรียกอย่างนั้นค่ะ)ไม่มากไม่น้อยเกินไปนะคะ ถึงจะติดเรตนิดๆ แต่ก็ไม่มากขนาดทำให้เราใจแตกได้ จากคุณ : Auntie DEE - [ 6 ต.ค. 47 10:22:30 A:133.87.1.153 X: ]

ความคิดเห็นที่ 98 หว่า........อดเป็นนางเอก ตอนแรก ข้าพเจ้าก็งง อ่ะค่ะ ว่าคุณ ณวรา ย้ายโฮมเพจเหรอ อ่านจนจบเลยเข้าใจถึงสาเหตุการย้าย(คิดว่าคงเหตุผลนี้นะค่ะ) .........ถ้าเปงเพราะสาเหตุนี้จริงๆ ก็อยากให้ย้ายบ่อยๆ  เพราะรอฉากนี้มานานอิอิ (อย่า.....อย่า มองข้าพเจ้าแบบนั้น นิยายแนวนี้ยังไงๆ ก็ต้องมีฉากนี้ใช่ใหมค่ะ) คุณ ณวราให้ ออกความเห็น คือ จะออกออกตัวไปก่อนนะค่ะ ว่า ข้าพเจ้า ใบไม้ทะเล เป็นแฟนนิยายโรมานซ์ตัวยง โดยเฉพาะฉบับแปลเป็นภาษาไทย เพราะฉะนั้นดิฉันเชื่อว่า คุณ ณวรา พยายามที่จะรวบรัด บท.......นี้ ให้สั้นกะทัดรัด กระชับที่สุด (ใจจริงอยากอ่านแบบสมบูรณ์ๆ)และสำหรับข้าพเจ้า คิดว่า ไม่โป้เลย ...... (แต่ อ่ะๆๆ โป้นิดหน่อยก็ได้) หุหุ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 47 16:36:33 จากคุณ : ใบไม้ทะเล - [ 6 ต.ค. 47 11:59:29 ]

ความคิดเห็นที่ 99 @ ^ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ __ _ _ _ _ ^ @ เฮ่ออออ ดีนะเนี่ย เราอายุขึ้นเลขแล้ว เฮ้ออ ถอนหายใจอีกรอบ ^ // ^    อ่ะค่ะ รออ่านต่อ(อย่างใจจดใจจ่อ) จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 6 ต.ค. 47 20:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ตามไปอ่านแล้วนะค่ะ อิ อิ รอมานาน ลุ้นมานาน ก็ สมใจซักที ขอบคุณทีแปลมาให้อ่านนะค่ะ ....... ยังคงแปลได้ น่าสนุกเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : zeasa - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:15:04 A:161.200.170.78 X:161.200.255.163 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ตามไปอ่านมาแล้วค่ะ รู้สึกเหมือนคุณใบไม้ทะเล ค่ะคุณณวรา ว่าต้นฉบับต้องยาวกว่านี้แน่เลย แต่คนแปลอายเลยแปลมาแบบรวบรัด กระชับ แต่ถึงจะสั้นไปนิดส์ แต่ก็ลื่นไหล ไม่สะดุดค่ะ ไม่รู้ว่าบาร์ต จะรู้มั้ยเนี่ยว่าที่จริงแล้ว StepMom อุ๊ย!...ม่ายช่าย เมลิสายังไม่เค๊ย ไม่เคยเนี่ย จากคุณ : StepMom (ไม่ได้ Login) - [ 11 ต.ค. 47 16:16:44 A:unknown X:203.146.217.186 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ภาษาสวยมากๆ ข้าน้อยขอคารวะคับ ^_^ ต ต ต ต ไป น้า จากคุณ : หนอนน้อย - [ 13 ต.ค. 47 07:35:16 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ไปอ่านแล้วค่ะ แปลได้สละสลวยนะคะ ไม่อนาจาร :) จากคุณ : scottie - [ 14 ต.ค. 47 23:23:34 ]

ความคิดเห็นที่ 104 @ ^ _ _ _ _ _ _ ^ @ ตอนใหม่ยังไม่มาเหรอคา อิอิ (แอบรออ่านต่อ) จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 ต.ค. 47 23:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ยังไม่มาอีกหรอค้า....รอนานแล้วน้า..คิดถึง จากคุณ : ยิ้ม - [ วันออกพรรษา 17:16:26 A:203.113.60.7 X:203.150.217.111 ]

ความคิดเห็นที่ 106 รอ ร้อ รอ ตอนที่ 7 จากคุณ : หนอนน้อย - [ 12 พ.ย. 47 07:53:26 ]