เคยมีคนว่าไว้… มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ละโมบยิ่งนัก!
ยิ่งปรารถนามากเท่าไหร่ ความต้องการที่จะครอบครองยิ่งมากมายเท่านั้น!
ไม่เกี่ยงว่าสิ่งนั้นจะเป็นคน สัตว์ หรือสิ่งของ
ขอแค่พอใจ ทำได้ทุกวิถีทาง

ผมก็แค่ผู้ชายคนนึงเดินอยู่บนโลกธรรมดาที่ไม่มีอะไรวิเศษ ตื่นเช้าไปเรียน ตกเย็นกลับบ้าน
ชีวิตดำเนินแบบนี้อยู่หลายปี ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีอะไรดี และไม่คิดจะเป็นอะไรที่แตกต่างไปจากเดิด้วย
มีผู้หญิงหลายคนก้าวเข้ามาในชีวิตผม ยิ้ม หัวเราะ และให้ความสุขกับผม
ผมตอบแทนพวกเธอด้วยคำว่ารักที่ผมเองไม่เคยเข้าใจ และเราก็เริ่มความรักแบบเทพนิยายด้วยกัน
เธอทำเหมือนผมเป็นเจ้าชายเพียงคนเดียวในโลกของเธอ
เส้นทางความรักที่โรยด้วยกลีบกุหลาบจะสวยงามไปได้นานแค่ไหน ผมตอบไม่ได้ แต่ตลอดเวลาเธอดูมีความสุข แม้บางครั้งเราจะทะเลาะกัน เราจะไม่เข้าใจกัน
แต่เธอก็ทำให้ผมเข้าใจ ว่าผู้หญิงคือสิ่งเดียวในโลกที่ทำให้ทุกอย่างดูผันแปรได้เสมอ
แต่เวลาที่หมุนเวียนไปได้ทำให้เราเริ่มเข้าใจกันและกันมากขึ้น และความรักที่มีเริ่มหดหายไป
ผมเข้าใจ ไม่คิดจะเรียกรั้ง ไม่แม้แต่จะทำให้เธอลำบากใจ
เธอจากผมไปเพื่อพบกับความรักครั้งใหม่ เทพนิยายของเธอเริ่มขึ้นอีกครั้ง
ผมเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ได้เพียงแต่ยิ้มและอวยพรให้เธอ
ผมไม่เสียใจ อาจจะเพราะผมไม่เคยรักเธอได้มากเท่าที่ผมรักตัวเอง
ผมหยุดนิ่งให้ตัวเองได้พักหายใจก่อนจะเริ่มเฟ้นหาใครคนใหม่ที่จะมาทำให้ชีวิตของผมใสสว่าง
และผมก็ได้พบ!
เธอคนใหม่ที่ทำให้ผมได้เข้าใจถึงคำว่า รัก
เธอผู้เปลี่ยนโลกวันนี้ให้งดงาม ผมหลงรักเธอและเราก็เริ่มเทพนิยายครั้งใหม่ด้วยกัน
แต่ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายไล่ตามเธอ เฝ้าคอย และดูแลเอาใจใส่เธอ
รู้สึกขำตัวเอง เหมือนกับว่าผมได้เห็นตัวเองในรูปแบบใหม่ที่ไม่เคยเห็น
นี่คงเป็นความรัก?
ผมคิดว่าใช่ เพราะทุกอย่างมันตอบผมแบบนั้น ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ที่เดินผ่าน หรือว่าต้นไม้ที่กำลังจะเดินไปถึง
เธอมีความสุข…ผมคิดว่าอย่างนั้น แต่บางครั้งผมเห็นเธอดูไม่สบายใจ
เธอเริ่มหงุดหงิดกับผม ทำตัวเหินห่าง
ผมรู้สึกแย่มากในช่วงแรก ทำใจกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นไม่ได้
เธอไม่เข้าใจผม ยังคงทำอะไรที่เป็นการทำลายเทพนิยายระหว่างเรา
และแล้ววันหนึ่ง
เธอก็ขอที่จะจากไป
ผมเกือบยั้งตัวเองไม่อยู่ ไม่ให้ทำร้ายเธอ เธอจากผมไปเพียงเพราะว่าผมก้าวก่ายเธอมากเกินไป
เธอว่าผมโลภ ไม่รู้จักพอ ผมยอมรับว่าผมทำแบบนั้น ผมอยากมีส่วนร่วมทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ
ผมพยายามเข้าใจและช่วยเธอแก้ปัญหา นั่นเพราะผมรักเธอ
ผมปรารถนาความรักจากเธอ ผมอยากสัมผัสเธอทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน
นี่คือความโลภหรือ?
ผมไม่เข้าใจ…
แต่ผมก็ต้องปล่อยให้เธอเดินจากไป
เคยมีคนบอกผมว่ามนุษย์เราจะเฝ้าหาใครอีกคนที่เป็นเหมือนส่วนหนึ่งไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพบ
การค้นหานั่นไม่สิ้นสุดแค่ชาติภพนี้
หากแต่มีทุกชาติทุกภพ มนุษย์ทุกคนล้วนต้องการคนที่จะอยู่ร่วมเคียงข้าง เป็นหนึ่งเดียวกัน
ผมจะต้องรอคอยคนๆนั้นอีกนานแค่ไหน
มีใครบอกผมได้บ้าง
………

ทุกวันนี้ผมหยุดค้นหาแล้ว ผมมีความสุขกับงานที่ผมทำ กับครอบครัวที่ผมรัก
คุณอาจแปลกใจ ผมแต่งงานกับหญิงสาวคนนึง
เธอไม่มีจุดเด่นอะไรนอกจากการที่เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของผม
และผมจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของเธอ
เราไม่ได้สร้างเทพนิยายด้วยกัน แต่เราสร้างชีวิตจริงของเราด้วยกัน
ผมคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุด
แล้วคุณล่ะ? ได้สัมผัสความสุขนั่นหรือยัง?
ได้เจอคนที่คิดว่าใช่ แล้วหรือยัง?