ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืนที่เงียบสงัด ม้าสองตัวค่อยๆก้าวย่างมาสู่อาณาเขตของคฤหาสน์จาร์เจอย่างเชื่องช้า สายลมเอื่อยพัดผ่านไปอย่างเงียบเฉียบ ได้ยินเพียงเสียงจากเจ้าของร่างบนม้าทั้งสองคุยโต้ตอบกันดังพอได้ยินกันเองเป็นระยะๆ โดยมากจะเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ผมสีดำขลับในเครื่องแบบทหารผู้น้อย ที่เป็นฝ่ายสนทนาให้อีกฝ่ายเป็นผู้ฟัง พระเจ้าอยู่หัว กับพระราชินี แพ้พ่ายต่อประชาชนโดยสิ้นเชิง เนื่องจากปฏิกิริยาต่อต้านรัฐมนตรีการคลังจากประชาชนพุ่งขึ้นสูงถึงขั้นสุดขีด!! ภาพวาดของ ร.ม.ต. บริแอนน์ ถูกเผาเป็นจุลกลางถนนกรุงปารีสท่ามกลางความยินดีของประชาชน พร้อมกับเสียงเรียกร้องต้องการให้ แจ๊ค เน็กเกิล ขึ้นเป็น ร.ม.ต.การคลังอีกวาระหนึ่ง เนื่องจากการปรับอัตราภาษีครั้งใหม่ ไม่เป็นที่ยอมรับ!! ร่างสูงระหงบอบบางที่ซ่อนกายไว้ในเครื่องแบบนายทหารชั้นสูงแห่งกองทหารฝรั่งเศส นั่งเงียบอยู่บนม้าพันธุ์อาหรับสีขาวชั้นดี ทว่า ลอบถอนหายใจในความมืด ... แม้จะรู้ดีว่า ผู้ที่อยู่บนม้าสีน้ำตาลเข้มที่เคียงข้างมาด้วยตลอดทาง เป็นผู้ที่ตนจะสามารถเผยความในใจด้วยได้มากที่สุด หากก็มิวายวาบลึกในใจจนมิอาจพูดออกมาได้ หรือจะถึงวาระพินาศของสถาบันพระมหากษัตริย์จริงๆหนอ...? บุรุษผู้เป็นฝ่ายพูดมาเกือบจะตลอดทางส่งเสียงเตือนให้ผู้มีตำแหน่งสูงกว่า "ออสการ์ ถึงโรงเก็บม้าแล้วล่ะ!" นั่นแหละ ร่างระหงจึงเงยหน้าขึ้นมามองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างมึนงงชั่วครู่ ... หากว่าไม่ได้มีเสียงเตือนมาจากเขาแล้วล่ะก็ ม้าสีขาวตัวที่หล่อนขี่คงจะเดินเรื่อยเปื่อยไปจนสุดทางเดินจนชนประตูคอกม้าแน่ๆ ใช่ว่าอังเดรไม่รู้จักหล่อนดี ... สตรีในเครื่องแบบทหาร ที่ดูเผินๆ คล้ายบุรุษรูปงามคนนี้ กำลังจมอยู่ในห้วงความคิดด้วยเรื่องหนักอก ... เขา "ทัน" ก้าวมาถึงหน้าห้องพักของหล่อนในตอนบ่ายวันนั้น พร้อมกับได้ยินข่าวที่ทหารในบังคับบัญชาของออสการ์รายงาน "พวกขุนนางที่เป็นปฏิปักษ์ต่อราชบัลลังค์ เป็นตัวการยุยงประชาชนให้ลุกฮือครับ ผ.บ.!!" ม้าทั้งสองตัวถูกเก็บเรียบร้อยในคอกม้า ... และให้ยังไงเสีย หล่อนก็ยังยืนรอเขาอยู่โดยไม่แยกตัวเข้าคฤหาสน์ไปก่อน ... อังเดรเองก็รู้และซาบซึ้งดีว่า ระหว่าง เขา กับ ออสการ์ นั้น เส้นพรมแดนระหว่าง ราชนิกูล และคนธรรมดา ไม่เคยเกิดขึ้น เขาเป็นทั้งเพื่อนเล่น ทั้งพี่ชาย และคนสนิท... ทั้งๆที่หล่อนจะคิดว่า เขาเป็นเพียงคนรับใช้เสียก็ได้ แต่หล่อนก็รอเขา โดยไม่เข้าบ้านไปก่อน! ออสการ์ยืนเงียบราวกับต้องการใช้ความคิดเพียงลำพัง ผมสีทองของหล่อนยาวสลวยเป็นคลื่น ส่องแสงเป็นประกายราวกับจะหยอกล้อกับแสงจันทร์ในค่ำคืน ร่างระหงนี้อาจจะดูเยือกเย็นสุขุม หากดวงตาสีฟ้าเข้มราวไพลินคู่นั้นเป็นหลักฐานชิ้นเดียวว่า สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขามิได้เงียบสงบดั่งอาการที่แสดงออก! คนทั้งคู่ค่อยๆเดินมาสู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์จาร์เจ โดยบุรุษร่างสูง เดินก้าวช้ากว่าสตรีผู้นั้นเล็กน้อย ... เป็นหน้าที่ของเขามาตั้งแต่ครั้งยังเยาว์วัย ที่จะต้องปกป้องออสการ์ และเขาเองก็ยินดีที่จะเดินตามหลังเธอ ราวกับเงา! "นายคิดว่ายังไงล่ะอังเดร?" ที่สุด หล่อนก็เอ่ยปากถามความเห็นจากเขาหลังจากเงียบงันครู่ใหญ่ "เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ..." อังเดรตอบรับ "แล้วยิ่งตอนนี้ สภาสูงของกรุงปารีส...ก็ยังไม่อนุมัติอัตราภาษีใหม่ด้วยนะ" ใช่สินะ... สภาสูงไม่มีวันยอมรับความคิดที่จะกู้เงินมาอีก 420ล้าน livre พร้อมยังปรับอัตราภาษีใหม่แน่นอน! ชายหนุ่มคิดในใจโดยไม่ได้ปริปากพูดออกมา ชั่วขณะหนึ่ง หญิงสาวรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง... ออสการ์หันไปมองอีกฟากหนึ่งของคฤหาสน์แล้วเปรยออกมาเบาๆ "...มีแขกมาหรือไงนะ ไฟถึงได้เปิด?" หล่อนหมายถึงแสงเทียนที่มาจากห้องรับรองแขกชั้นบนของคฤหาสน์ เมื่อเดินเข้ามาสู่บริเวณห้องโถงใหญ่ คนทั้งคู่ได้ยินเสียงคล้ายกับใครสักคนกำลังสะอึกสะอื้น ... อังเดรผู้ซึ่งเหลือดวงตาที่ยังมองเห็นเพียงข้างเดียว ได้แอบฝึกตนเองให้มีความไวกับการฟังโดยที่ไม่ยอมบอกสตรีผู้มีศักดิ์เป็นเจ้านายของตนล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ ค่อยๆสะกิดออสการ์เพื่อบอกว่า ต้นตอของเสียงมาจากไหน "แม่บ้าน??" ออสการ์ชะงักไป เมื่อพบคุณแม่บ้านที่เลี้ยงตนมาตั้งแต่แบเบาะ นั่งซุกกายสะอื้นอยู่ข้างหลังราวบันได "เป็นอะไรไป? ร้องไห้ทำไมกัน?" สตรีสูงวัยสวมแว่น ท่าทางใจดีในชุดกระโปรงสียาวสีฟ้าคาดผ้ากันเปื้อนยาวสีขาวสะอาด เงยหน้าขึ้นมาจากฝ่ามือที่เปียกไปด้วยคราบน้ำตา ... ออสการ์สืบเท้าเข้าไปหาโดยเร็ว "คุณ...คุณหนูเจ้าคะ?" "เกิดเรื่องอะไรขึ้น แม่บ้าน ใครมาที่นี่ บอกมาซิ?" ตั้งแต่เล็กจนโต ออสการ์จำได้ว่าคุณแม่บ้านมักจะร้องไห้แบบนี้ หากว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวหล่อน ครั้งที่หล่อนดื้อรั้นกับพ่อ จนถึงขั้นถูกลงโทษทุบตี หรือไม่ก็ตอนที่เจ็บตัวจากอุบัติเหตุเกือบเอาชีวิตไม่รอด ... คุณแม่บ้านผู้เลี้ยงหล่อนมาราวกับเป็นลูกในไส้ ร้องไห้ราวกับเจ็บปวดมากกว่าหล่อนเสียอีก มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ! หญิงชราสะอึกสะอื้น กอดออสการ์ไว้แน่น "ท่านค่ะ... คุณผู้ชายจะ...จะให้ คุณหนูออสการ์ แต่งงานเจ้าค่ะ!" หญิงสาวรู้สึกราวกับแผ่นดินบนโลกนี้แตกแยกจนไม่อาจจะทรงตัวอยู่ได้ ... หล่อนกำลังจมสู่เบื้องล่างที่มืดมิดจนรู้สึกเหน็บหนาวตั้งแต่สันหลังจนถึงปลายนิ้วมือ แต่งงาน??!! ชั่ววูบเดียวที่ออสการ์รู้สึกว่าโลกทั้งโลกเงียบสนิทและหนาวเหน็บ หล่อนกลับฟื้นคืนสติเพราะเสียงดาบที่ร่วงลงสู่พื้นห้องจากมือของอังเดร หล่อนหันขวับมาทางเขาแล้วก็รู้ได้เองว่า มิใช่แค่โลกของหล่อนที่ราวกับจะพังทลายในวินาทีนั้น... จากสีหน้าของเขาเพียงแว่บนั้นที่ได้เห็นนั้น มันบ่งบอกได้ดี ชีวิตของบุรุษผู้ที่รักหล่อนดังแก้วตาดวงใจคนนี้ ก็ได้จมดิ่งลงสู่นรกทั้งเป็นเช่นกัน! จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 20 ก.ย. 47 03:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดราวกับกระดาษ แม้ว่าบุรุษผู้ที่เป็นคนสนิทของหล่อนจะวิ่งผลุนผลันออกจากห้องนั้นไปแล้วด้วยความตระหนก ดาบที่ตกอยู่ที่พื้น ยังคงอยู่ที่เดิม ... โอ อังเดร! "อิฉันไม่ยอมนะคะ ไม่ยอม! ไม่ยอมให้ใครเอาคุณหนูไปหรอก!" หญิงชรายังคงสะอึกสะอื้น โดยมิได้หันไปห่วงหาหลานชายที่วิ่งหลบไปแล้ว แม้ในใจหล่อน จะรู้ดีว่าหลานชายผู้ที่หล่อนนำมาอุปการะภายใต้ชายคาของบ้านจาร์เจแห่งนี้ จะเจ็บปวดเพียงใด เพราะเขารักและเทิดทูนบุตรีของนายผู้ชายท่าน มากกว่าชีวิตของตัวเขาเองเสียอีก ... ทว่า ... หล่อนก็รู้อีกเช่นกัน เขามีสิทธิ์อย่างมากที่สุดที่จะทำได้ก็เพียงเท่านี้ แม้แต่คำพูดตัดพ้อ แสดงความผิดหวัง เสียใจ เขาก็ไม่อาจจะเผยมันออกมาได้! "คุณหนูออสการ์ นายผู้ชายให้คุณหนูตามไปพบที่ห้องรับแขกค่ะ" แม่สาวใช้คนหนึ่งค่อยๆเรียนเชิญบุตรีของเจ้าของบ้าน หญิงสาวนิ่งเงียบ ก่อนจะค่อยๆหายใจเข้า-ออกอย่างคนที่เตรียมพร้อมจะสู้กับคู่ต่อสู้อย่างระมัดระวัง ดวงหน้านั้นเต็มไปด้วยเลือดฝาดอีกครั้ง ดวงตาเป็นประกายมุ่งมั่นราวกับจะเอาชนะ ใครกัน? ใครกันนะที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้มาแต่งงานกับเรา? มันคงเป็นคนเสเพล ที่หวังลาภยศ ตำแหน่งของตระกูลเราแน่ๆ! ออสการ์จมลงสู่ภวังค์ความคิดระหว่างที่สาวเท้าย่างก้าวไปสู่ห้องรับแขก ... เดี๋ยวเถอะน่า... จะฉีกหน้าให้ยับเลยทีเดียว! บัดดล ร่างโปร่งในชุดทหารก็เชิดหน้าขึ้นเมื่อมาถึงหน้าประตูห้องรับแขกที่บิดาสั่งให้ตนเข้ามาหา โดยปกติหล่อนจะต้องเคาะประตูเพื่อบ่งบอกการมาถึงของตนเอง ทว่าวันนี้ ออสการ์หมดความรู้สึกที่จะต้องมีมารยาทดี หญิงสาวเปิดประตูออกกว้างโดยไม่ให้สุ้มให้เสียงต่อผู้ที่อยู่ในห้องนั้น แล้วแฝงตัวเข้าไปข้างในราวกับพายุที่โหมกระหน่ำอย่างแรงจนนายพลจาร์เจหันหน้ามาเผชิญกับบุตรีด้วยอาการชะงักแกมตกใจเล็กน้อย ด้วยไม่คิดว่าหล่อนจะบุกเข้ามาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ... ทว่าวันนี้ เขาอารมณ์ดีเกินกว่าจะต้องมีปากเสียงกับหล่อน จะว่าไปแล้ว เขาเองก็ค่อนข้างมั่นใจว่า บุตรีผู้งามสง่าราวกับบุรุษรูปงามของเขา คงจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ไม่มากก็น้อย ... ออสการ์จึงพบว่า บิดามีใบหน้าอมยิ้มละไมราวกับมีความสุขพร้อมสรรพทั้งที่ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น ก่อนที่หล่อนจะได้ทอดสายตาไปมองแขกผู้มาเยือนให้เต็มตา ... เสียงทุ้ม ต่ำ แต่บ่งบอกถึงความเอื้ออาทรของบุรุษผู้หนึ่งซึ่งเป็นแขกเอ่ยทักทายด้วยประโยคสั้นๆ "ท่านนายพล... ไม่ได้พบกันเสียนานนะครับ?" หญิงสาวรู้สึกแปลก... เสียงนั้น ราวกับว่าหล่อนเคยได้ยินและคุ้นเคย ภายใต้แสงเทียนในห้องนั้น ทำให้หล่อนคิดว่าหล่อนอาจจะตาฝาดไป แต่จะว่าไปแล้ว บุรุษเจ้าของเสียงที่นั่งอยู่กับบิดาช่างคุ้นตา ผมสีน้ำตาลอ่อนหยักเป็นคลื่นสลวย ริมฝีปากบาง ดวงตายาวเรียว ดูเย็นเยือก สงบ เขา... จริงๆหรือ? หล่อนเพิ่งจะมีโอกาสพบหน้ากับเขานอกเครื่องแบบทหารเป็นครั้งแรก ... ออสการ์มั่นใจ เขาคืออดีตลูกน้องในบังคับบัญชาของตนแน่นอน เจโรเดล?! ชายหนุ่มผู้อยู่ในชุดแบบผู้ดีชาวฝรั่งเศส โค้งคำนับหล่อนอย่างสุภาพ ... ออสการ์ตะลึงไปชั่วครู่ "นี่มา...เล่นตลกอะไรกัน ร้อยเอกเจโรเดล?!" ชายหนุ่มผู้มาเยือนยิ้มอย่างเยือกเย็น "ไม่ใช่ร้อยเอก..แล้วครับ ผมเป็นพันตรีแล้วครับ ท่านนายพล!" เขายังคงเรียกหล่อนด้วยยศเดิมที่เคยทำงานเคียงข้างกันมา หล่อนเสียอีกที่ตั้งแต่ลาออกมาจากตำแหน่งนายพลกองทหารรักษาพระองค์ของฝรั่งเศสแล้วก็ลืมทุกอย่างภายในวังเสียสนิท เพราะงานที่ค่ายทหารประจำกรุงปารีสแทบทุกวันมีแต่เรื่องต้องคิดต้องทำ นอกจากจะไม่มีราชนิกูลเป็นทหารประจำในกองเหมือนครั้งอยู่ในวังแล้ว หล่อนก็ยังเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ทั้งยังเป็นผู้บังคับบัญชาของทหารทั้งกองพลอีกด้วย! "เอ้อ...ขอโทษ...พันตรีเจโรเดล?" หญิงสาวพยายามตั้งสติ แต่ไม่ทันชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าที่ยื่นมือมาเพื่อจุมพิศมือหล่อนตามธรรมเนียมของหญิง-ชาย "อยากให้รู้ว่า ผมมีความสุขมากที่ได้รับอนุญาตจากคุณพ่อของคุณให้เข้าออกบ้านนี้ได้ ในฐานะคู่หมั้นของสตรีผู้งามสง่าอย่างคุณ ออสการ์!" ดวงตาสีฟ้าของหญิงสาวขณะนี้ ทอประกายเข้มขึ้นยิ่งกว่าปกติด้วยความตกใจและกราดเกรี้ยว หล่อนสะบัดมือจากเจโรเดลอย่างฉับพลัน "คุณพ่อ?! นี่มันหมายความว่ายังไงครับ?!" นายพลจาร์เจนั่งฟังมาตั้งแต่ต้น พูดช้าๆอย่างใจเย็นราวกับกำลังมองเห็นภาพแห่งความสุขอยู่เบื้องหน้า "ตระกูลจาร์เจ ต้องมีผู้สืบเชื้อสาย... พ่อจะสบายใจได้ ก็ต่อเมื่อเจ้า ให้กำเนิดบุตรชายที่ฉลาด แข็งแรง!" "คุณพ่อ?!" นายพลจาร์เจ ยังคงมุ่งมั่นกับความคิด "น่าเสียดายที่ เจโรเดลไม่ใช่ญาติฝั่งเรา แต่หากลูกแต่งงานกับเขา ตระกูลจาร์เจก็คงโด่งดังยิ่งขึ้น พ่อจะได้พักผ่อนซะทีนึง" แต่งงาน?! กับ เจโรเดล?! ออสการ์รู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของตน สั่นเทิ้มจนแทบจะควบคุมไม่ได้ ... หล่อนรู้สึกโกรธ...แต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่า หล่อนโกรธใครและโกรธอะไร แต่ที่แน่ๆ... เรื่องแต่งงานบ้าบอนี่ ใครจะเป็นต้นคิดก็ตามทีเถอะ... "ไม่มีเหตุผลจะพูดกันต่ออีก ขอตัวก่อนละ!" หญิงสาวหันหลังจะเดินออกสู่ภายนอกห้อง ... ทว่า มือของบุรุษผู้เคยเป็นอดีตลูกน้องในบังคับบัญชา ทันมาเอื้อมคว้ามือหล่อนไว้ "*แมดมัวแซล!" (*mademoiselle) หญิงสาวชะงักอยู่กับที่ เขาเรียกหล่อนว่าอะไรนะ?! "ขอโทษครับคุณออสการ์... ขออย่าได้เข้าใจผิดเลย ผมไม่ได้หวังตำแหน่ง ลาภ ยศ หรือมรดกของคุณแต่อย่างใด... อยากบอกให้คุณทราบว่า ตอนที่ผมพบคุณครั้งแรกในหน้าที่กองทหารรักษาพระองค์นั้น..." เขาจุมพิศมือขาวเรียวของหญิงสาวเบาๆอีกครั้ง ราวกับเป็นสิ่งสูงค่า... "ผมก็หลงรักคุณมาตลอด ตั้งแต่นั้น! สายตาของผม เห็นคุณเป็นสตรีเต็มตัวตั้งแต่แรก!" ความรู้สึกอะไรบางอย่างพุ่งพล่านอยู่เงียบๆในหัวใจออสการ์... เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนพูดแบบนี้กับหล่อน เมื่อถือกำเนิดขึ้นมาในตระกูลจาร์เจนั้น บิดาหล่อนหวังไว้มากว่าเขาจะต้องได้ลูกชาย แม้จะเป็นลูกชายเพียงคนเดียวในบรรดาลูกหกคนก็ตามที! เขายินดีและพร้อมจะเลี้ยงลูกคนนี้ให้เป็นทายาทที่เพียบพร้อมที่สุดเพราะอยากจะมีทายาทสืบตำแหน่งของตระกูล ทว่า ความหวังของเขาก็ดับสูญ เมื่อลูกคนที่หก กลับกลายเป็นผู้หญิงเสีย   เขาจึงทุ่มเททั้งชีวิต เลี้ยงลูกคนสุดท้องนี้ ให้เป็นผู้ชาย!และมันก็ไม่ได้ผิดไปจากที่เขาหวังเลยแม้แต่น้อย ใช่! ออสการ์มั่นใจมาตลอดว่า ตัวเองเป็นผู้ชาย! จนแม้เมื่อเกิดมีความรักข้างเดียวกับ เคานท์แฟร์ซอง ผู้ซึ่งเป็นคนรักอย่างลับๆของพระนาง มารี อังตัวเน็ตต์... หล่อนก็ยังคงเลือกที่จะเก็บงำเอาไว้เงียบๆเพียงลำพังอย่างเจ็บปวด แต่แล้วผู้ชายซึ่งอยู่ตรงหน้าหล่อนในขณะนี้กลับพูดว่า เห็นหล่อนเป็นสตรีมาตั้งแต่แรก ความรู้สึกนี้ มันคืออะไรกันนะ? ครึ่งหนึ่ง ออสการ์รู้สึกอิจฉาเขาที่มีความกล้าพอที่จะเผยความรู้สึกของตนเองออกมาโดยไม่ใส่ใจว่าตัวเองจะได้รับคำตอบเช่นไร แต่อีกความรู้สึก... หล่อนเองก็ตอบไม่ได้ว่า มันคืออะไร? "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" ออสการ์เอ่ยขึ้นโดยไม่มองตาชายหนุ่มผู้ถืออภิสิทธิ์เป็นคู่หมั้นของหล่อนในคืนนี้ "ถ้านี่เป็นคำสั่ง ผมก็ไม่ขอทำตามครับ!" "ปล่อยฉันนะ! แล้วลืมเรื่องเมื่อสักครู่นี้ให้หมด กลับไปทำให้ตัวเองตื่นจากไอ้ภวังค์บ้าๆนี่ที่บ้านของแกซะ!!" เจโรเดล ไม่ แม้แต่จะออกอาการโกรธเคืองที่ถูกหยามจากออสการ์ ... เขาเตรียมพร้อมกับเรื่องนี้มาแล้ว "คำสั่ง...ใช้บังคับ จิตใจคนไม่ได้หรอกครับ!" อีกวาระหนึ่งที่คำพูดของเขา เฉือนลงไปในหัวใจหล่อนอีกครั้ง ... ทว่า หญิงสาวต้องรีบออกมาจากห้องนั้นให้เร็วที่สุด! หัวใจหล่อน โบยบินออกมาจากที่นั่นแล้วด้วยซ้ำไป! "คุณพ่อก็ได้ยินแล้วใช่มั้ย? คำสั่ง ใช้บังคับจิตใจคนไม่ได้หรอก!" สิ้นเสียง ออสการ์ก็สะบัดมือออกจากพันธนาการของมือเจโรเดล แล้วผลุนผลันออกจากห้องรับแขกไปในทันที เสียงกระแทกปิดประตูโครมใหญ่ ทำให้ออสการ์รู้สึกดีขึ้น ... กลับมาสู่ภาวะปกติ ...หล่อนสับสนน้อยลง เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น เรื่องบ้าๆ!! คิดได้แค่นั้น ร่างระหงบอบบางก็เดินแกมวิ่งกลับไปสู่ห้องส่วนตัวที่อยู่อีกฟากหนึ่งของคฤหาสน์โดยไม่เหลียวหลังกลับมามองอะไรอีก ทว่า เสียงที่ถกเถียงกัน ดังลั่นพอที่คุณแม่บ้านจะได้ยินมาแต่ไกล จนหล่อนได้แต่กระซิกสะอื้นอยู่เงียบๆเพียงลำพัง ไม่ใช่หล่อนไม่อยากเห็นคุณหนูที่ตนเองเลี้ยงมาได้มีความสุขแบบผู้หญิงธรรมดา อย่างที่หล่อนเคยแอบฝันตั้งแต่สมัยที่ออสการ์ยังไม่เข้าโรงเรียนเตรียมทหาร แต่ ขณะนี้ ...หล่อนได้แต่รู้สึกว่า ภายในใจ มีช่องว่างที่น่าอึดอัดเสียเหลือเกิน... มากมายจนหล่อนเองก็ไม่สามารถทำใจให้รู้สึกดีใจกับข่าวการหมั้นหมายของออสการ์ได้ คืนนี้ อังเดร คงจะไม่กลับเข้ามานอนในบ้านกระมัง...หล่อนคิด... เขาคงจะอยู่ที่คอกม้าทั้งคืน เพราะที่นั่นเป็นที่ๆเขามักจะไปแอบเก็บซ่อนตัวเงียบๆ ยามไม่สบายใจ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่า เขา เป็นยังไงบ้างตอนนี้ บางครั้งพระเจ้าก็ช่างเล่นตลกกับชีวิตคนเราเสียจริง... @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ * Mademoiselle = Miss หรือ จะเรียกว่า คุณผู้หญิงก้อได้ค่ะ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 20 ก.ย. 47 04:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใครจะเป็นพระเอกแน่น้อ จากคุณ : scottie - [ 20 ก.ย. 47 17:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ภายในห้องนอนสีครีมนวลตานั้น บนพื้นถูกปูลาดด้วยพรมผืนนุ่มหนาชั้นดี ล้อมรอบหน้าต่างทรงสูงจรดเพดานสไตล์ฝรั่งเศส ตรงสุดมุมห้องเป็นหน้าต่างบานใหญ่สูงเปิดได้สองด้านออกไปสู่ระเบียงประดับด้วยผ้าม่านสีแดงเลือดหมูกำมะหยี่เนื้อละเอียด บนเพดานสูงทรงกลมแบบโดมเป็นรูปสลักดอกลิลลี่ตรงจุดศูนย์กลางประดับด้วยโคมไฟแชนเดอเลียร์ระย้างดงามจุดเทียนไว้สว่างไสว ทว่าบนเตียงนอนขนาดใหญ่ที่ระยะหลังเจ้าของห้องมักจะโถมตัวลงฟุบหลับไปแทบจะในทันทีหลังจากชำระล้างร่างกายแล้วกลับว่างเปล่า ออสการ์นั่งพิงพนักเก้าอี้นั่งเล่นทรงหลุยส์ห่างจากเตียงไปเพียงเล็กน้อย บนโต๊ะกลมทำจากไม้โอ๊กนั้นมีตะเกียงแก้วส่องแสงสว่างจากเทียนตั้งอยู่คู่กับไวโอลินตัวโปรด ดวงตาสีฟ้าของหล่อนล่องลอยไปไกลในความเงียบสงัด แต่งงานหรือ? ให้กำเนิดบุตรชายที่ฉลาดและแข็งแรง?! พ่อคิดยังไงนะถึงได้ทำบ้าๆเช่นนี้ จะให้เราแต่งงาน! มือขาวเอื้อมไปหยิบไวโอลินมาจับต้อง ทว่านัยน์ตากลับมิได้มีแววของความยินดียินร้ายกับเครื่องดนตรีที่อยู่ในมือแม้สักนิด ทั้งที่เป็นเครื่องดนตรีที่เจ้าตัวรักใคร่เนื่องจากเป็นสิ่งที่ทำให้หย่อนใจได้ในยามตึงเครียด หญิงสาวกำลังตกอยู่ในภวังค์ที่แสนจะหดหู่ ชีวิตในวัยรุ่นของหล่อน หมดไปกับอะไรบ้าง... หญิงสาวรู้ดีถึงความเป็นไปที่เกิดขึ้นในอดีต ทว่าเมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวต่างๆแล้ว ก็ทำใจให้ยอมรับกับการต้องกลับมาเป็น ผู้หญิง ดังที่บิดาต้องการไม่ได้ เมื่อวัย 18 เราแสดงตัวเป็นชายต่อหน้าแฟร์ซอง เพื่ออะไรกัน? แต่แล้ว ทุกอย่างก็จบสิ้นด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ  เราสวมเครื่องแบบทหารพร้อมทั้งเก็บความเจ็บปวดใจไว้เพื่ออะไรกัน? เพราะมันเป็นรักครั้งแรกเราถึงอดทน! แต่การที่เราต้องทนนั้น เราทนเพื่ออะไร?! แล้วนี่จะให้เรากลับไปเป็นผู้หญิงดังเดิมอย่างนั้นหรือ?! จริงอยู่ที่หล่อนรู้ตัวเองว่า ได้ถือกำเนิดมาเป็นผู้หญิง แต่ 33 ปีมานี้ ออสการ์เคยชินกับการต้องเป็นบุตรชายของตระกูลจาร์เจ เป็นทายาทที่นายพล เชเวอเลียร์ ออกัสต์ เรเนียร์ เดอ จาร์เจ ภูมิใจ! หญิงสาวปรับสายไวโอลินเล่นอย่างเลื่อนลอย  ตอนนี้หล่อนมียศถาบรรดาศักดิ์ว่าอะไรนะ? Monsieur De Comte? พันตรี วิคเตอร์ เคลมอนต์ เดอ เจโรเดล เพิ่งเรียกหล่อนว่าแมดมัวแซลเมื่อไม่กี่คืนวาน ออสการ์หัวเราะขื่นๆราวกับประชดตนเอง เพิ่งถูกเรียกแบบนี้เป็นครั้งแรก! พระผู้เป็นเจ้า ฉันอยากรู้วันที่ฉันต้องถึงคราวพินาศ! ทำไม ทำไมถึงไม่ยอมบอกให้ฉันรู้เสียที?! เสี้ยววินาทีที่ความคิดนั้นจบลง ร่างระหงก็ต้องสะดุ้งแล้วเปล่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจนสุดเสียงเพราะสายไวโอลินที่หล่อนปรับเพื่อเทียบเสียงให้ถูกต้องได้ขาดผึงมาสะบัดบาดมือเข้า และเพียงแค่อึดใจเดียว เสียงฝีเท้าหนักๆของผู้ชายก็ได้ใกล้เข้ามาถึงหน้าห้องนอนของออสการ์ “ออสการ์! เกิดอะไรขึ้น?!” อังเดรโพล่งถามทันทีที่เปิดประตูห้องนั้นอย่างรวดเร็ว เขากวาดสายตามองทั้งห้องโดยใช้ความพยายามและสมาธิอย่างสูง จนสายตามาหยุดลงที่มือขาวนวลของสตรีผู้เป็นที่รักยิ่ง เลือดสีแดงฉานไหลรินโดยที่เจ้าของมือมีสีหน้าเจ็บปวด หล่อนกุมมือข้างนั้นไว้หลวมๆโดยกัดฟันไว้แน่น “อังเดร สายไวโอลิน !” แค่นั้น ชายหนุ่มผมดำสลวยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่มีอะไรรุนแรงมากอย่างที่ตกใจ พร้อมทั้งส่งสัญญาณให้หญิงสาวนั่งรออยู่ในห้องก่อนจะเดินออกไปแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกล่องปฐมพยาบาลจากในครัว “เอาล่ะ อยู่เฉยๆนะ แล้วส่งมือมา” เขาเอื้อมมือไปค่อยๆจับมือข้างที่โดนสายไวโอลินบาดของหญิงสาว “อังเดร สายไวโอลิน .. สายไวโอลินมัน ” คนเจ็บยังคงกำไวโอลินไว้แน่นไม่ยอมให้ห่างตัว ราวกับว่าตนเป็นคนทำให้ไวโอลินบาดเจ็บ “ปั้ดโธ่เอ๊ย ! เอาเถอะน่า ไม่ต้องสนใจไวโอลินหรอก วางมันลงก่อนเถอะ” “นี่สงสัยว่าฉันจะพูดมากเกินไป พระเจ้าถึงลงโทษ แทนที่สายไวโอลินมันจะมาฟาดที่หัวฉัน ทำไมต้องมาบาดมือด้วยนะ โอ๊ย !! เจ็บจังเลย”  หญิงสาวยังคงรำพันไม่หยุดจนอังเดรเริ่มขำ เจ็บปานนี้ ยังจะพูดมากอีก ชายหนุ่มพยายามใส่ยาทำแผลให้หล่อนอย่างเบามือ  “จะเสร็จแล้ว คงแสบล่ะสิ” เขาเหลือบมองหล่อนเพียงแว่บเดียว ทันทีที่ร่างระหงทอดสายตามามองเขาเพราะรู้สึกดีขึ้น อังเดรก็หลบสายตาแล้วทำทีขะมักเขม้นกับการทำแผลหล่อน ความเงียบทำให้ห้องนั้นคล้ายกับไม่มีบุคคลใดอยู่ นอกจากได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากเครื่องมือทำแผลเป็นระยะ จนออสการ์ตัดสินใจเปรยกับผู้ที่เป็นทั้งสหาย และลูกน้องในบังคับบัญชา “เหตุการณ์ในปารีส สงบลงบ้างหรือยัง ” บางครั้งหล่อนเองก็ต้องทำงานเกี่ยวกับเอกสารอยู่ในห้องทำงานของค่ายทหารแทบทั้งวัน การที่มีอังเดรเป็นทหารอยู่ในกองทัพด้วยนั้น ถือว่าเป็นหูเป็นตาให้หล่อนได้อย่างมาก และอาจจะเป็นเพราะว่าเขาเป็นสามัญชน เขาจึงสามารถหาข่าวความเป็นไปต่างๆได้มากกว่าขุนนางอย่างหล่อนด้วยซ้ำ! “สงบลง เพราะไม่มีแรงโหมน่ะสิ ” เขาว่า “ดูเหมือนว่า *สภาสูงปารีส จะไม่ยอมอนุมัติอัตราภาษีใหม่กับเงินกู้ 420ล้าน livre ท่าเดียว เห็นได้ชัดเลยว่า อำนาจของพระเจ้าอยู่หัวกำลังถดถอย” “ไม่คืบหน้าเลยงั้นสิ ” ออสการ์แทบจะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร “เดือนพฤศจิกายน จะเปิดการประชุมสมัชชาใหญ่ เชื้อพระวงศ์และพวกขุนนางจะไปพร้อมหน้าพร้อมตากัน ” “ประชุมสมัชชาใหญ่หรือ?”  หล่อนอุทาน ...งั้นก็เท่ากับว่าเป็นการหักหน้าสภาสูงปารีสน่ะสิ  “*ดยุค เดอ โอเรออง ต้องมาออกโรงอย่างแน่นอนเลย!” “นั่นสิ อาจจะมีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นก็ได้นะ ” อังเดรพยักหน้าอย่างใช้ความคิด ออสการ์อดถอนหายใจไม่ได้ พอถึงตอนนี้แล้ว หล่อนเองก็ไม่แน่ใจว่า จะเป็นจริงดังที่อังเดรพูดหรือเปล่า “สภาสูงปารีส ต้องถึงกาลพินาศลงแล้วหรอนี่ ?” และราวกับว่า การสนทนาได้จบลงเพียงเท่านั้น ทั้งคู่กลับสู่ภาวะเงียบงันอีกครั้ง บุรุษผมดำที่อยู่ตรงหน้าหล่อน ก้มหน้าก้มตาทำแผลให้ และหล่อนเองก็ทอดสายตาไปยังที่อื่นราวกับครุ่นคิดอะไรที่เป็นเรื่องธุระการบ้านการเมือง แต่ทว่า คล้ายกับวิญญาณของคนทั้งสอง แอบคุยกันเองอย่างเงียบๆ ไม่ใช่ ที่เราอยากคุยกัน ไม่ใช่เรื่องนี้! เรากำลังใช้คำพูดหลอกซึ่งกันและกัน! ภายใต้แสงเทียนที่สว่างไสว อังเดรกลับรู้สึกว่าห้องนั้น มืดทึบ เงียบเหงาและเย็นชาจนเขาเองเริ่มจะหมดความอดทนที่จะต้องทำทีเข้มแข็งต่อไป ออสการ์สังเกตเห็นมือของชายหนุ่มสั่นไหว แต่เมื่อคิดจะขยับปากถาม เขาก็ลุกพรวดขึ้น “ที่เหลือให้ย่ามาช่วยจัดการทีก็แล้วกันนะ” เท่านั้น แล้วเขาก็ผลุนผลันออกจากห้องหล่อนไป ได้ยินเสียงเขาร้องเรียกคุณแม่บ้านให้มาดูอาการของออสการ์อยู่ไกลๆ หญิงสาวยังคงนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้ ราวกับร่างที่ไม่มีวิญญาณแต่ยังมีลมหายใจ หล่อนไม่ได้เรียกเขาไว้ และไม่ได้ตามไป น่าแปลก ที่หล่อนกลับรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ มากกว่าเจ็บแผลที่มือมากมาย และออสการ์มั่นใจว่า ไม่จำเป็นที่หล่อนจะต้องตามเขาไป หล่อนรู้ดี ความเจ็บปวดที่รู้สึกอยู่นี้ อาจจะยังเทียบไม่ได้แม้เพียงเสี้ยวหนึ่งของอังเดรด้วยซ้ำไป! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ * สภาสูงปารีส ประกอบด้วยผู้พิพากษา ซึ่งมีเชื้อสายขุนนาง เป็นที่พอใจของประชาชนมาก เพราะมีสิทธิ์ตัดสินพระบรมวงศานุวงศ์และรัฐบาล ผู้พิพากษาเหล่านี้ มีความเกลียดชังในตัวพระเจ้าแผ่นดินเนื่องจาก ถูกห้ามเข้า-ออกในวัง สภาสูงมีทั่วฝรั่งเศส 14 แห่ง เป็นสถานพิพากษาชั้นสูงสุดในระบบศักดินา ส่วน สมัชชาใหญ่สามชั้น ประกอบด้วย ชั้น1 พระนักบวช ชั้น2 ขุนนาง ชั้น3 สามัญชน เป็นการรวมตัวเพื่อออกคำสั่งตัดสินพระเจ้าอยู่หัวที่ใช้อำนาจเพื่อเป็นประโยชน์ต่อตนเองมากเกินไป แต่ทว่า การประชุมสมัชชาใหญ่ในปี1789 นี้ กลุ่มสมัชชาชั้นสาม มีขุนนางปะปนอยู่เป็นจำนวนมาก *หลุยส์  ฟิลลิป โจเซฟ ดยุค เดอ โอเรออง : พระญาติของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16  และเป็นผู้สำเร็จราชการของแผ่นดินในสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่16 เมื่อครั้งพระองค์ได้รับการ สถาปนาให้เป็นพระเจ้าอยู่หัวเมื่อพระชนม์พรรษาได้ 5 ปี ในขณะที่ ดยุค เดอ โอเรออง อายุได้ 41  และอาจจะถือได้ว่า ร่ำรวยมากกว่าพระเจ้าอยู่หัวเสียอีก จึงถูกทอดทิ้งให้พำนักอยู่ที่ พาเล รอแยล (Palais Royal)นอกพระราชสำนักแวร์ซายส์ ด้วยความฝักใฝ่ในราชบัลลังค์จึงไม่ชอบใจในตัวของ พระเจ้าหลุยส์ที่16 และพระนางอังตัวเน็ตต์เป็นอย่างมาก  ในภายหลังกลับใกล้ชิดกับ เจ้าชายแห่งเวลส์ แห่งประเทศอังกฤษ และยังสร้างหนทางเพื่อให้ได้รับความชื่นชอบจากประชาชนในปารีสเป็นอย่างมากโดยการแจกจ่ายเงินทองของใช้ให้ประชาชน จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 20 ก.ย. 47 19:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอว์ เจ้าแม่แห่งถนนนักเขียน มาเป๋นกำลังใจ๋ให้ข้าเจ้าแล้ววววว!!!  :~D  ดีใจหลายค่ะคุณ scottie  คืนนี้จะมาโพสต่อ ถึงไม่มีใครอ่าน หรืออ่านแล้วไม่เข้าใจ เราก้อคงต้องขอเอามาเก็บไว้ที่นี่ก่อนล่ะค่ะเพราะเพื่อนยังไม่มีเวลาเอาไปลงในเว๊บการ์ตูนเฉพาะกิจกันเลย จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 21 ก.ย. 47 14:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แสงแดดในยามเช้าบ่งบอกว่าเวลาคงจะล่วงเลยไปจนถึงเก้านาฬิกาแล้ว ทว่ากลุ่มนายทหารทั้งแปดคน แม้นจะเหน็ดเหนื่อยมาจากการอยู่เวรยามเมื่อคืนนี้ตั้งแต่เที่ยงคืน ก็ยังคงกอดคอคุยกันเสียงดังอย่างอารมณ์ดีเช่นเคย แต่นั่น อาจจะไม่รวมไปถึง อาแลน เดอ ซัวซอง หัวหน้ากองที่ทุกคนยอมรับและเลือกให้เป็นผู้นำในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าบรรดามิตรทหารจะหยอกเย้าเช่นไรเขายังคงเงียบเฉยราวกับไม่ใส่ใจ “อาแลน นายอย่าทำหน้าแบบนั้นน่า เดี๋ยวไปหาไวน์ดื่มกันซักแก้วแล้วค่อยนอนกันดีกว่า” อีกหลายเสียงสนับสนุนเจ้าของความคิด เพราะในยามค่ำคืน กลุ่มเดียวกันนี้ก็จะต้องเข้าเวรยามต่ออีกครั้ง “ฉันยังไม่อยากพูดกับพวกนาย พวกนายหักหลังฉัน แล้วไปประจบยายผู้หญิงบ้านั่น!” ชายฉกรรจ์ผู้มีแววตาราวกับนักรบที่ผ่านสงครามมานับครั้งไม่ถ้วน พูดออกมาอย่างเรียบๆ ไม่ได้มีน้ำเสียงประชดประชันใครเป็นพิเศษ เพราะที่จริงแล้ว แทบจะทั้งกองพลนั้น มีเขาคนเดียวล่ะมั้งที่ยังคงทำท่าว่าจะไม่ยอมรับออสการ์ในฐานะ ผู้บังคับบัญชา แม้ว่าจะพิสูจน์ฝีมือฟันดาบกันไปแล้วก็ตาม รวมไปถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่นายทหารชั้นผู้ใหญ่ได้เข้ามาตรวจตราความเรียบร้อยของกองพล เขาก็ทำให้หล่อนเสียหน้าและความเคารพในหน้าที่ โดยการรวมหัวกับทหารทุกคนร่วมใจกันไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของออสการ์ ทั้งยังแกล้งให้นายพลผู้นั้นตกม้าจนได้รับความอับอาย เป็นเหตุให้ถูกสั่งขังเป็นเวลาสิบวัน ทว่า ออสการ์ก็สามารถสื่อสารความในใจที่ทำให้ทุกคนยอมรับว่า หล่อนคือผู้บังคับบัญชาที่พวกเขาทุกคน จะไว้เนื้อเชื่อใจได้ แม้จะเป็นขุนนาง! เขาเสียอีก ที่กลับกลายเป็นฝ่ายเสียหน้าซะเอง เพราะขับไล่ออสการ์ไม่สำเร็จ ในวันนั้น ทุกๆคนเรียกร้องมิให้หญิงสาวลาออก เพราะสำนึกได้แล้วว่า หล่อนอาจจะเป็นราชนิกูลคนหนึ่งที่จะเข้าข้างและยอมรับฟังพวกเขา “เฮ้ ไม่เอาน่า พวกเรามีเหตุผลนะอาแลน” จีนน์ พูดไป อมยิ้มไป ว่าไปแล้ว เขาก็ “ปลื้ม” ผู้บังคับบัญชาหญิงประจำค่ายทหารนี้พอสมควรนับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น และไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวเสียเมื่อไหร่ ตอนนี้ ก็คงจะแทบทั้งค่ายแล้วล่ะมั้ง! อาแลนไม่ได้ใส่ใจฟังที่เพื่อนพูด หากสายตาเขากลับไปหยุดที่ร่างของทหารคนสนิทของ ผ.บ. แล้วก็นึกอดที่จะแหย่ชายผู้นั้นเล่นไม่ได้ จึงผิวปากทักทายเป็นทีเรียกความสนใจ ทว่า เมื่ออังเดรหันหน้ามาแล้วพบว่าเป็นอาแลน เขาก็นิ่งเฉยเพราะไม่อยากมีเรื่องราวกันอีก “ไม่เอาน่าอาแลน นายอย่าไปหาเรื่องเขาเลย” ลาซาลผู้มีจิตใจดีและไม่ชอบความรุนแรงค่อยปรามอาแลน เพราะรู้ดีว่านิสัยของเพื่อนเป็นเช่นไร แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว “เฮ้พวก! ทำหน้าตาเคร่งครึมแบบนั้น เดี๋ยวก็หมดหล่อหรอก” เขาคิดจะหยุดแค่นั้นเหมือนกัน ทว่า ยิ่งเห็นอังเดรไม่โต้ตอบ เขาก็ยิ่งอยากจะแหย่ต่อ “หรือสำนึกได้แล้วว่าความรัก มันมีพรมแดนน่ะ หา? ฮ่าๆๆ!” อาแลนจะฟังเสียงที่คอยปรามจากเพื่อนที่อยู่เบื้องหลังเสียก็คงจะดี เขาไม่ได้คิดมากกับการที่ได้แหย่อังเดรเล่นนักหรอก แต่สิ่งที่เขาไม่รู้เลยก็คือว่า คำพูดเพียงไม่กี่คำของเขา ได้จุดเพลิงในหัวใจของชายหนุ่มผู้นั้นให้คุกรุ่น และต้องการหา “ใคร” สักคนมาระบายอารมณ์ใส่อย่างรุนแรง เมื่อเขาลุกพรวดขึ้นแล้วเดินตรงเข้ามาหาอาแลน ทุกๆคนจึงชะงัก “ไหนลองพูดใหม่อีกทีซิ!” ชายหนุ่มคำราม มองเห็นเขากัดฟันเสียจนกรามขึ้นนูน อาแลนเองเริ่มรู้เหมือนกันว่า นี่ไม่ใช่อังเดรคนเดิมที่เขาเคยวิวาทด้วย ไม่ใช่อังเดรคนที่เปิดเผย แต่ดวงตาของเขาบอกแววเอาเรื่องราวกับจะฆ่าใครก็ได้ที่หยามเรื่องความรักที่เขามีให้ขุนนางสาวคนนั้น! “อย่านะอาแลน ถ้าขืนนายก่อเรื่องอีกล่ะก็ มันจะยุ่งกันใหญ่นะ” ลาซาลพยายามเกลี้ยกล่อมหนักขึ้นกว่าเดิมเพราะเห็นสัญญาณไม่ดีเริ่มก่อตัวขึ้น หลายคนก็เงียบ ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับอังเดร เพราะเห็นลักษณะท่าทางแล้วว่า เอาจริง แต่อาแลนกลับรู้สึกว่าเขาห้ามตัวเองไม่ได้ “นายจะทำไม?” “แน่จริงก็เห่าใหม่ซีวะ!” มือของอังเดรเอื้อมไปคว้าคอเสื้อชายหนุ่มร่างกำยำอย่างไม่เกรงกลัว ทว่าอาแลนเองก็พร้อมสู้ เขาปัดมืออังเดรออกอย่างรุนแรง “กี่ทีก็ได้ไอ้ตาเดียว! ฉันไม่อยากเห็นภาพทุเรศเวลาแกถูกผู้หญิงเค้าหักอกให้หรอกนะเว้ยพวก!” ถ้าเป็นเวลาปกติ อังเดรอาจจะรู้สึกว่า ที่เขาพูดมานั่น มาจากใจจริงของผู้ชายด้วยกันแม้จะเป็นคู่ปรับกันก็ตาม แต่วันนี้ ชายหนุ่มยั้งความคิดใดๆไว้ไม่ได้อีกแล้ว เสียงกัมปนาทของลูกปืนไรเฟิล ดังลั่นขึ้นกลางค่ายทหารโดยที่ทุกคนได้ยินกันหมดจากทุกทิศ เพียงอึดใจเดียว ทหารแทบจะทุกคนจากค่ายก็มาออกันบริเวณที่กลุ่มที่มีเรื่องราวกันยืนอยู่ก่อน อาแลนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาไม่คิดว่า อังเดรจะขาดสติขนาดยิงปืนฝนค่ายทหารกลางแจ้งแบบนี้! กว่าที่ออสการ์จะวิ่งมาถึงบริเวณนั้นหลายคนก็เริ่มซุบซิบกันถึงต้นเหตุของเรื่อง ทว่า ผู้พันดาร์กูล รองผู้บังคับบัญชาก็ได้เข้ามาจัดการออกคำสั่งให้ทุกคนกลับเช้าไปที่หน่วยของตนโดยมิให้ใครนอกเหนือจากผู้เกี่ยวข้องเข้ามายุ่งด้วย ชายหนุ่มคงจะดีใจไม่น้อย ถ้าร่างระหงผมบลอนด์เป็นประกายท่ามกลางแสงแดดสดใสนั้น วิ่งเข้ามาหาเพื่อซุกตัวในอ้อมอกของเขาแล้วเอ่ยคำรักให้เขาได้ยินแม้เพียงแค่ครั้งเดียว หาก หล่อนวิ่งหน้าตื่นมาคว้าปืนออกจากมือเขา เพื่อจะตะคอกถามเขาอย่างตกใจและต้องการคำตอบ! “อังเดร! ทำไมถึงยิงปืนในค่ายทหารอย่างนี้ ทั้งที่ยังไม่มีเหตุร้าย!” ชายฉกรรจ์ผู้เป็นสหายสนิทยืนเฉย ปากเม้มราวกับจะเก็บงำคำตอบไว้ไม่เปิดเผยให้ใครได้ล่วงรู้ “อังเดร! ได้ยินที่พูดรึเปล่า?!” “ฉันยิงขึ้นฟ้าเฉยๆ!” เขายั้งเสียงไว้มิให้กลายเป็นตะโกนใส่หญิงสาว แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะหาไม่ เขาคงจะต้องร้องไห้ออกมาราวกับคนอ่อนแอต่อหน้าหล่อนเป็นแน่ สิ้นคำตอบจากอังเดร ทุกคนต่างก็เงียบงัน อาแลนเองได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าราวกับเป็นการเล่นละคร จริงอยู่ อังเดรยิงปืนขึ้นฟ้า แต่ถ้าหากว่า ไม่ใช่การยิงขึ้นฟ้าแล้วล่ะก็ เขามั่นใจ อังเดรต้องยิงเขาตายแน่ๆ! ชั่ววินาที ชายหนุ่มผู้ก่อคดี ก็ถอนหายใจอย่างอัดอั้นแล้ววิ่งออกจากที่ตรงนั้น เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรใดๆอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเสียงใครที่เรียกเขา แม้แต่เสียงของออสการ์ก็ตาม! เขาวิ่งไป วิ่งไปจนออกเขตชายป่าที่เอาไว้ฝึกซ้อมยิงปืนของทหาร แล้วล้มตัวลงซุกตัวกับผืนหญ้าเขียวขจีบนพื้น น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมายามเมื่ออยู่ตามลำพัง ความรู้สึกโกรธเกลียดในหัวใจที่คนเรามีกัน มันจะมากมายเท่ากับที่เขารู้สึกอยู่นี้หรือเปล่านะ? เขาอยากจะบอกให้ทั้งโลกรู้ว่า เขารักออสการ์มากเพียงใด ทว่า นอกจากตัวเขาเองจะรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้แล้ว คนอื่นๆก็ยังคอยตอกย้ำเขาอีกด้วยว่า อย่าแม้แต่จะคิดฝันข้างเดียว! ออสการ์ ฉันเอื้อมมือไปอย่างสุดความสามารถแล้ว! จนกระทั่งใบหน้าสะสวย และผมบลอนด์นั้นแทบจะมาอยู่ตรงหน้าฉัน ถ้าฉันตัดสินใจคว้ามา ก็คงได้กอดเธออย่างแน่นอน แต่นั่นยอมหมายถึง ฉันผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ! ใช่ เขาสัญญากับหล่อนไว้ว่า จะไม่ล่วงเกินหล่อนอีก หลังจากคืนนั้นที่เขาขาดสติจนเกือบใช้กำลังปลุกปล้ำออสการ์ เขายังจำดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยามมองเขาได้ มันส่องประกายความเจ็บปวดที่เพื่อนรักทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีให้กันยาวนานกว่ายี่สิบปี และเขาก็สัญญาว่า จะไม่ทำแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะฉันสัญญา ฉันจึงเป็นเช่นนี้ น่าจะหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด! ถ้าเรา มีเชื้อสายผู้ดีสักหน่อย ใช่! ถ้าเรามีเชื้อสายผู้ดีที่ต้อยต่ำเพียงใดก็ตาม ก็ยังพอมีโอกาสบ้าง ที่จะใช้ชื่อเสียงของตระกูลมาสู่ขอเธอได้อย่างเต็มภาคภูมิ! เหมือนอย่างเจโรเดล! แต่ถึงฉันจะรักเธอมากแค่ไหน ก็คงไม่มีทาง มันเป็นไปไม่ได้หรือ? เพราะฉันเป็นสามัญชนอย่างนั้นหรือ?! มันผิดด้วยหรือที่ฉันจะทุ่มเทชีวิตของฉันเพื่อความรักที่มีต่อเธอ โดยที่ฉันไม่ใช่ผู้ดีเหมือนคนอื่น?! ท้องฟ้าที่ดูสดใส กลับดูว่างเปล่าและเป็นสีหม่นหมองสำหรับชายหนุ่มผู้ผิดหวังในความรักโดยสิ้นเชิง เขาจะต้องทำอย่างไร จึงจะหลุดพ้นจากความทรมานอันสาหัสนี้ได้? ทั้งโลกนี้ เขาก็ไม่มีใครอีกแล้ว พ่อแม่ผู้เป็นที่รักก็ด่วนจากไปตั้งแต่เขาเจ็ดขวบ คุณแม่บ้านของตระกูลจาร์เจ ผู้ซึ่งเป็นย่าแท้ๆของเด็กชาย ก็รักและทุ่มเททั้งชีวิตจิตใจให้กับคุณหนูของตระกูลแทบว่าจะเป็นแม่คนที่สอง อังเดรไม่เคยคิดว่า ชีวิตเขาจะมีใครอีก เขาตัวคนเดียว และเตรียมใจไว้ที่จะต้องอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ แต่พระเจ้าก็ไม่ใจร้ายกับเขานัก ที่ให้ออสการ์มาเป็นเพื่อนคนสำคัญตั้งแต่วัยเด็ก จนเมื่อเติบใหญ่ หล่อนก็สละชีวิตตนเองได้เพื่อขอชีวิตเขาจากพระเจ้าอยู่หัวทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเขา นับจากวันนั้น เขามีออสการ์เต็มหัวใจ และไม่เคยคิดว่าจะต้องแยกจากกัน หากเขาไม่มีออสการ์ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร ... ทำไมพระเจ้าจึงต้องให้เขาพบกับจุดจบเช่นนี้? “มันเป็นไปไม่ได้จริงๆใช่มั้ย ที่ฉัน จะรักเธอ!” จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 22 ก.ย. 47 03:47:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณแม่บ้านตระกูลจาร์เจออกปากเรียกหลานชายเสียงหลง ทั้งที่ตนกำลังง่วนอยู่กับการคุมสาวใช้เตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว ระยะหลังมานี้หล่อนจะไม่ค่อยเห็นเขาออกมาจากห้องเท่าไหร่ บางวันก็เหมือนจะไม่ได้รับประทานอะไรด้วยซ้ำ โดยอ้างว่า “กินอิ่มมาแล้วจากค่าย” และที่น่าแปลกก็คือ คุณหนูผู้เป็นที่รักของหล่อนเองก็ดูเหมือนจะอ้างแบบเดียวกันอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่ชายหนุ่มผู้อ้างตัวว่า เป็นว่าที่คู่หมั้นของออสการ์ มาเยี่ยมเยียน .... เรียกได้ว่าวันนั้น หล่อนจะไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของออสการ์และอังเดร เพราะต่างคนต่างก็พร้อมใจกันหายหน้าหายตา ไม่ออกมาพบผู้คนอีกเลยทั้งคืน และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เจโรเดลมาเยือนคฤหาสน์จาร์เจ ถ้าหากหล่อนไม่เรียกชายหนุ่มไว้ก่อน ก็เป็นอันว่าคงไม่ได้มีโอกาสได้เจอหน้าอีกแล้ว อังเดรเดินมาหาผู้เป็นย่าโดยที่สีหน้าไม่บอกซึ่งอารมณ์ใดๆ “อังเดร เอารถม้าของคุณเจโรเดล ไปเก็บในโรงเก็บทีสิ” เสียงหล่อนอ่อนเบาลงยามเรียกชื่อบุคคลที่สาม ราวกับเกรงใจหลานชาย  “ อ้อ แล้วก็ คุณหนูออสการ์บอกว่าจะไม่ลงมารับประทานอาหารเย็น เดี๋ยวเก็บรถม้าเรียบร้อยแล้ว ช่วยมาเอาโกโก้ร้อนไปเสิร์ฟให้ทีนะ” “อือม์ ” หลานชายยังคงไม่แสดงสีหน้ายินดียินร้ายใดๆ จนหล่อนเองเริ่มรู้สึกสงสารเขาจับใจ ยังไงเสีย เขาก็เป็นหลานแท้ๆที่ลูกชายที่ตายไปแล้วทิ้งไว้ให้เป็นเพื่อนหล่อนในยามแก่เฒ่า อังเดรเป็นเด็กดี แม้ว่าตอนยังเล็กอยู่ เขาจะซนตามประสา ตราบจนกระทั่งพ่อแม่ได้มาจากไปเพราะโรคร้าย เมื่อหล่อนไปรับเขาที่ชนบท เขาก็ดูจะเงียบๆไป หล่อนยังจำได้ถึงสีหน้าของเขาในตอนนั้น ...มันละม้ายกับตอนนี้แหละ แรกทีเดียวหล่อนก็กังวลอยู่เหมือนกันว่า เขาจะมีความสุขหรือเปล่าเมื่อมาอยู่กับหล่อน เพราะนายผู้ชายท่านฝากฝังให้มาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกสาวคนเล็กของท่านเมื่อได้ยินว่า เด็กชายไม่เหลือญาติที่ไหนอีกแล้วในโลกยกเว้นแต่ย่าของเขาคนนี้ เขาเพิ่งจะแปดขวบเท่านั้นเอง แต่อังเดรก็ยินดีจะมาอยู่กับหล่อนโดยไม่ขัดใดๆ คุณแม่บ้านได้แต่ถอนหายใจ ถ้าหล่อนพาเขาไปฝากฝังไว้กับเพื่อนที่ทำฟาร์มอยู่ที่บริตานีย์ เสียแทนในตอนนั้น เขาอาจจะไม่ต้องทนทุกข์แบบนี้ โดยที่หล่อนเองก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย ชายหนุ่มเดินกลับจากโรงเก็บรถม้า เข้ามาที่ครัวอีกครั้งแล้วเหลียวหาถาดวางรองแก้วโกโก้ร้อนเพื่อจะนำไปให้ที่ห้องของออสการ์แล้วเดินออกไปเงียบๆ  ทางเดินจากห้องครัวไปสู่ห้องโถงใหญ่เงียบเฉียบปราศจากผู้คน แต่ฉับพลัน เขาก็รู้สึกว่าตรงทางเดินที่เขาเดินอยู่คนเดียวนั้น มีสายตาอีกคู่หนึ่งจับจ้องเขาอยู่ ชายหนุ่มก้าวขาให้ช้าลงเพื่อเหลียวมองว่ามีใครอยู่แถวนั้น “อังเดร กรังดิเออร์ สวัสดียามค่ำ” เสียงบุรุษผู้ที่มาขอเป็นคู่หมั้นกับหญิงสาวที่เขารักดังก้องขึ้น พร้อมๆกับที่เดินเข้ามาหาเขาโดยยิ้มอย่างเยือกเย็น จะว่าเป็นมิตร ก็ไม่ใช่ เป็นปฏิปักษ์ก็ไม่เชิง อังเดรไม่รู้ตัวเลยว่าเขากลั้นหายใจไว้นานเท่าไหร่เพื่อที่จะบอกตัวเองให้พร้อมเผชิญหน้ากับเจโรเดล! อดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบตัวเองกับบุรุษผู้อยู่ตรงหน้าเขา ในขณะที่เจโรเดลสวมเสื้อคลุมหรูหราปักสวยงาม ผ้าลูกไม้ราคาแพงพันคอพร้อมกับเข็มกลัดพลอยล้อมเพชรที่ส่องประกายแวววาว รับกับผมสีน้ำตาลแดงหยักศกยาวสลวย อังเดร สวมเพียงแค่เสื้อนอกราคาย่อมเยา ใช่ว่าเขาไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่ แต่ยามเมื่อเขาอยู่บ้าน เขาก็เป็น “สารพัดช่าง” แม้ว่าส่วนใหญ่เขาจะรับหน้าที่ดูแลม้าและรถม้า แต่หากว่า ในบ้านจะมีอะไรต่อมิอะไรให้เขาซ่อมแซม เขาเองก็ยินดีที่จะทำ ผิวพรรณของเจโรเดล แม้จะคล้ำเพราะออกแดดจากการฝึกทหาร แต่ถ้าเทียบกับอังเดรแล้ว ก็ยังขาวกว่า อีกทั้งท่าทางก็ยังดูสำอางค์ราวกับเป็นนักแสดงโอเปร่า อังเดร อดคิดในใจไม่ได้ . ผู้ชายคนนี้น่ะหรือ ที่จะเป็นคนรักของออสการ์? เจโรเดลคงไม่มีทางได้ล่วงรู้ ว่าทำไม หล่อนจึงลาออกจากการเป็นทหารรักษาพระองค์ แต่ว่าเขาสิที่รู้ดี ก็เพราะว่าหล่อนปฏิเสธที่จะเป็น “ตุ๊กตาประดับแวร์ซายส์” อย่างที่เคยโดน “อัศวินดำ” เบอร์นาร์ด แชเทอเลท์ ปรามาส! “ไม่ได้พบกันซะนานนะ ได้ข่าวว่าตอนนี้เข้าประจำที่กองทหารฝรั่งเศสแล้วหรือ?” ฝ่ายที่ถูกทักทาย มิได้ตอบ และมิได้เดินหนี เป็นทีท่าให้รู้ว่า เขาหยุดฟังตามมารยาทโดยไม่ได้อยากจะเสวนาด้วย ทว่าอีกฝ่ายยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจ “บอกตรงๆนะ ฉันไม่อยากให้คนที่มีความหมายต่อฉัน ต้องไปหมกตัวอยู่ที่นั่นเลย ฉันชักรู้สึกเหงา แต่เธอกลับได้เคียงข้าง ออสการ์ มาตลอด ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน คิดแล้วมันน่าอิจฉาจริงๆ” อังเดรปรายสายตามามองเพื่อหยั่งเชิง แต่ไม่ปริปากพูดใดๆ ชายหนุ่มที่เป็นคนชวนคุยทำสีหน้าจริงจังเสียเต็มประดา “ออสการ์ยังเรียนโรงเรียนนายร้อยไม่จบด้วยซ้ำ แต่ได้เข้ารับตำแหน่งในกองทหารรักษาพระองค์เพราะต้องรับเสด็จเจ้าหญิงรัชทายาทแห่งออสเตรียมาฝรั่งเศส นับแต่นั้นมา เธอก็คอยติดตามออสการ์ตลอด มีเธอ ก็ต้องมีออสการ์ และบางทีนะ มีออสการ์ ก็อาจจะต้องมีเธอด้วย!” อังเดรเริ่มอ่านเกมส์ไม่ถูก เจโรเดลต้องการอะไรจากเขา? “แม้เธอจะเป็นเพียงสามัญชน ก็สามารถเข้าออกพระราชวังได้อย่างสบายเพราะต้องคุ้มกันออสการ์ เธอว่าออสการ์ จะรู้บ้างไหมนะ เรื่องระหว่างฐานะของเธอสองคน ?” “พอเสียทีเถอะ หน้าที่ของผม ไม่ใช่จะมายืนฟังคุณพูด ขอตัวก่อนล่ะพันตรีเจโรเดล!” อังเดรตัดบทโดยสุภาพทำท่าจะเดินจากไป ทว่าอีกฝ่าย ก็ยังไม่ลดละง่ายๆ “เธอเคยอ่านหนังสือ *Nouvelle Helouise ที่ แจน แจ๊ค รูโซ แต่งมั้ย? เป็นนิยายรักที่ไม่เลวเลยนะ!” เท่านั้นเอง อังเดรก็ชะงักฝีเท้า เขาเริ่มรู้แล้วว่า ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้ตั้งใจจะผูกมิตรกับเขาแน่ๆ บุรุษผมสีน้ำตาลแดงในอาภรณ์งดงาม หันมายิ้มกับเขาราวกับผู้มีจิตเมตตาต่อผู้ที่ต่ำต้อย “เมอร์ซิเออร์ อังเดร กรังดิเออร์ ฉันเป็นคนใจกว้างนะ ฉันอาจจะยอมให้คนรับใช้ที่หลงไหลในตัวภรรยาฉัน ตามติดหล่อนไปในทุกหนทุกแห่ง ถ้าหากว่าไม่รังเกียจล่ะก็ เธอจะ ” สิ้นสุดคำพูดนั้น ความอดทนของอังเดรก็สิ้นสุดลงเช่นกัน เขาสาดโกโก้แก้วนั้นใส่หน้าเจโรเดลโดยไม่เกรงอะไร มีผลให้บุรุษผู้เอ่ยคำค้างไว้หยุดพูดในทันที! “โชคคุณยังดี ที่โกโก้ในแก้วไม่ร้อนแล้ว!” อังเดรคำรามก่อนจะหันหลังเดินจากไปจากตรงนั้นในทันที มิได้สนใจว่าเจโรเดลจะเป็นอย่างไร ไม่กลัวถ้าหากว่าเขาจะต้องโดนเรียกไปลงโทษ กับผู้ชายพรรค์นั้น มันก็สมควรแล้ว! ผ้าเช็ดหน้าปักกรุยด้วยลูกไม้ที่อยู่ในมือของเจโรเดล มีคราบเปื้อนโกโก้ที่ถูกสาดเข้าที่ใบหน้า ที่จริงเขาเองก็รู้เหมือนกันว่า สิ่งที่เขาสังหรณ์ใจไว้ คงจะเป็นจริง เขาจึงต้องพิสูจน์ ตระกูลของเขา เป็นเจ้าของไร่องุ่นที่ผลิตไวน์ส่งเข้ามาให้พระราชวังในทุกปี และมียศขุนนางล่วงเลยมาถึงสี่ชั่วคน เขาจึงได้เข้ารับราชการเป็นทหารรักษาพระองค์ได้เมื่อสอบผ่านการคัดเลือกจากโรงเรียนนายร้อย แล้วใครจะคิดว่า คนที่เป็นรุ่นน้องของเขาจากโรงเรียนเตรียมทหารจะได้เข้ามาเป็นทหารรักษาพระองค์ในหน่วยที่ต้องคุ้มกันเจ้าหญิงรัชทายาททั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ? ทหารแทบทุกคน รู้จักชื่อเสียงของตระกูลจาร์เจดี เนื่องจากนายพลชาเวอเลียร์เป็นทหารชั้นผู้ใหญ่ที่สั่งสมและสืบทอดเกียรติประวัติหลายชั่วอายุคน ทายาทของท่านนายพลจาร์เจ จึงเป็นที่กล่าวขวัญกันนักหนา จนกระทั่ง หล่อนได้เลื่อนยศเป็นนายพลประจำกองทหารรักษาพระองค์ คุมทหารม้า นั่นแหละ เขาถึงได้รู้ว่าผู้บังคับบัญชาที่เลื่องชื่อ นามว่า ออสการ์ ฟรังซัว เดอ จาร์เจ ผู้ที่เป็นเจ้านายโดยตรงของเขา แท้จริง คือผู้หญิง ยิ่งทำงานด้วยกัน ความคิดที่เคยข้องใจว่า หล่อนดีพอแค่ไหน ก็ค่อยๆหมดไป เขายอมรับเธออย่างเต็มที่ ขณะที่เขาเริ่มสนใจในตัวหล่อนมากขึ้น เขาก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่า อังเดรกับออสการ์ เป็นดังเงาตามตัวกัน แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ช่วยของออสการ์ตามหน้าที่ แต่เมื่อหมดหน้าที่แล้ว หล่อนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเขาอีก เรื่องที่หล่อนจะไหว้วานนั้น ออสการ์จะหันไปพูดกับอังเดรแทน ถึงเขาจะยอมรับว่า อังเดรเป็นชายหนุ่มที่ดีมากคนหนึ่ง บางครั้งบางคราว ทั้งเขา ออสการ์ อังเดร และทหารคนอื่นๆก็เคยออกไปนั่งดื่มเหล้าด้วยกันถ้าหากออกเวรพร้อมกัน แต่อังเดรเป็นเพียงสามัญชนเท่านั้น ที่เขาได้รับอภิสิทธิ์ถึงเพียงนี้ ก็เพราะว่าตระกูลจาร์เจ ได้รับความเชื่อถือจากพระเจ้าอยู่หัว อังเดรจึงได้มาอยู่เคียงข้างออสการ์ในฐานะผู้ติดตาม เข้านอกออกในพระราชวังได้ตามสบาย และใช่ว่าเขาเป็นสามัญชนแล้ว ใครๆจะรังเกียจเขาเสียเมื่อไหร่? หน้าตาเขา ทำให้บรรดาสาวๆในวัง ทั้งนางกำนัลและลูกสาวผู้ดีหลายคนคอยส่งสายตาให้อยู่บ่อยๆ ประกอบกับนิสัยที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย และมีอารมณ์ดีอยู่เสมอ ทหารแทบทั้งวังชื่นชอบอังเดรทั้งนั้น เจโรเดลกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น วันนี้ เขาก็ได้รู้แล้ว อังเดรรักออสการ์แน่! แต่ออสการ์ล่ะ... หล่อนจะรู้สึกอย่างไรกับอังเดรบ้างหรือเปล่า? @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ * La Nouvelle Helouise (ลา นูเวลล์ เอลว์อิส) นิยายที่ Jean-Jacques Rousseau เป็นผู้แต่งในปี ค.ศ.1761 เนื้อเรื่องเกี่ยวกับความรักที่ผิดศีลธรรมของหญิงสาวมีตระกูลผู้ตกหลุมรักกับชายหนุ่มสามัญชน แต่ถูกจับให้แต่งงานกับเศรษฐีที่ดิน แต่โชคชะตาพลิกผันให้สามีของหญิงสาวจ้างให้คนรักเก่าของภรรยามาทำงานเป็นครูประจำบ้านของตน ทั้งคู่จึงลักลอบคบชู้กัน และเมื่อสำนึกได้ ทั้งคู่ก็ต้องทนทุกข์ทรมานกับบาปที่ตนก่อไว้ตราบจนวันที่หญิงสาวสิ้นใจตาย จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 23 ก.ย. 47 02:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อังเดรนี่เลือดร้อนมิเบา สังหรณ์ใจว่าคงไม่ได้เป็นพระเอกหรอก หรือเปล่า .. จากคุณ : scottie - [ 23 ก.ย. 47 11:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แก่แล้วยังอ่านการ์ตูนอีกวุ๊ย ... หวัดดีเจ๊ ไหนว่าซ้ากกกกกกก วันจะมาให้ผมเลี้ยงข้าวไง .. รอจนหง่าวแล้วนา .. รีบ ๆ มานะ ขณะที่กำลังโสด .. ถ้าผมมีแฟนแล้วจะไม่ออกไปกินข้าวกะหญิงอื่นนะเอ้อ .. ขอบอก .. ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : สัตยา - [ 24 ก.ย. 47 13:53:13 A:202.176.134.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^v^ มาลงชื่อไว้ก่อนนะค่ะ จากคุณ : Janvier - [ 24 ก.ย. 47 22:26:14 A:61.90.91.78 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ้โหคุณสัตยา ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะเนี่ย นึกว่าใครที่ไหนมากล่าวหาเราอย่างหยาบคายว่าแก่...แหม... ที่แท้ก้อไม่ยอมมีแฟนเพราะรอเลี้ยงเรานี่เอง  ไม่ลืมค่ะไม่ลืม  ไม่ลืมที่เคยลั่นวาจาไว้ว่าจะให้คุณเลี้ยงข้าวโทษฐานปรามาสเราไว้เรื่อง เขียนนิยาย 1 ตอน ต่อ 1 ปี แม้ว่าเราจะได้พบกัน ปีละ หนึ่งครั้ง ก้อตามที! ยังไงก้อไม่ลืมค่ะ!   คุณ scottie เรื่องนี้อาจจะยังไม่เคยได้อ่าน เพราะงั้น มีลุ้นให้คุณ scottie ค่ะ แอบไม่บอกความจริง ฮิๆๆ ขอบคุณค่ะคุณ Janvier ที่แวะมาทักทายกัน :D จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 25 ก.ย. 47 00:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "Nouvelle Heloiuse เองเรอะ แม้แต่นายเองก็อ่านงั้นเรอะ?” เสียงที่แว่วขึ้นข้างๆหูทำให้อังเดรเกือบสะดุ้งเพราะไม่ทันคิดว่าจะมีใครมายืนอยู่ใกล้จนประชิดตัว ชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม ทว่าความละอายที่มีคนรู้ว่า เขาสนใจงานหนังสืออมตะที่ผู้คนชื่นชมเริ่มก่อตัว อังเดรปิดหนังสือเงียบๆ โดยไม่มีทีท่ารังเกียจหรืออยากจะผูกมิตรเป็นพิเศษกับเจ้าของเสียงที่ทักทาย บุรุษผมสีน้ำตาล ใบหน้าเรียวซูบไว้เคราทั้งที่อายุยังน้อย จึงตัดสินใจลงนั่งข้างๆเขา อาแลนอาจจะหน้าตาดูดีกว่านี้ก็ได้ ถ้าหากเขาคิดจะจัดการกับจอนและเครานั่นให้ดูเรียบร้อยขึ้น อังเดรแอบคิด “นอกเหนือจากต้องเข้าเวรแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีนะ” คนอายุอ่อนกว่าชวนคุย ทำราวกับว่าลืมเรื่องที่เคยทะเลาะกันไว้เมื่อไม่กี่วันก่อนไปแล้ว และคนในค่ายทหารเองก็ไม่มีใครสักคนที่จะรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีก อังเดรก็สังเกตเห็น แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ อาแลนเป็นคนบอกทุกคนไว้เองว่า “ฉันขอห้ามไม่ให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ถ้าไม่เชื่อฟังกัน ก็มาประลองดาบกันได้ทุกเมื่อ!” ลงว่าหัวโจกที่คนทั้งค่ายยอมรับเป็นคนออกปาก ใครเล่าจะกล้าขัด “มีชีวิตอยู่เพื่อเป็นคนโง่ ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมคนเราต้องแบ่งชั้นวรรณะกันด้วย มิหนำซ้ำ ยังเลือกเกิดไม่ได้อีก!” คนพูดหน้าตาไม่เคร่งเครียดอะไร จนอังเดรเริ่มหวนคิดถึงตัวเอง เจโรเดลพูดว่า La Nouvelle Helouise เป็นนิยายรักที่ไม่เลว ใช่สิ... คนที่มีฐานะอย่างเขา สามารถไปสู่ขอผู้หญิงคนไหนก็ได้อย่างสมเกียรติ แต่เจโรเดล คิดเพียงเท่านี้เองหรือ? อังเดรพยายามหยุดคิดก่อนที่จะถลำมากไปกว่านั้น  “หึหึ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะอาแลน นายก็มีเชื้อสายผู้ดีนี่ ไม่น่าด่าพวกเดียวกันเลยนะ ” ทว่า ขาดคำ เขาก็รู้สึกได้ว่าคู่สนทนาคว้าคอเสื้อเขาไปอยู่ในกำมือแล้ว! “แกรู้หรือเปล่า ว่ามีผู้ดีอีกมากที่ใช้ชีวิตแย่กว่าสามัญชน! แกรู้หรือเปล่าว่าแม่กับน้องสาวฉันไม่มีแม้แต่ผ้าห่มเพื่อหนีจากความหนาวเย็นหรือหาอาหารใส่ท้อง! แกรู้รึเปล่าอังเดร หา?! แล้วแบบนี้แกยังจะว่าฉันเป็นผู้ดีอยู่อีกมั้ย?!” อังเดรยอมหยุดนิ่งไม่ขัดขืน ไม่แม้แต่จะร้องออกมาให้ใครมาจับตัวอาแลนออกไป เขารู้ดีว่า สิ่งที่อาแลนพูดอยู่นั้น เป็นความจริงที่หลายๆคนประสบกัน อดีตขุนนางเก่ามากมายที่กลายเป็น “ผู้ดีตกยาก” นี่คือยุคที่ประชาชนและพ่อค้าเริ่มที่จะมีสิทธิ์มีเสียงมากขึ้น และผู้ดีจำนวนมากทีเดียวที่เริ่มจะแต่งงานไปกับสามัญชนผู้มีอันจะกิน และนั่นก็ไม่ยกเว้นแม้แต่ ตระกูลที่เป็นขุนนางสืบทอดกันมาเป็นเวลานานอย่างตระกูลจาร์เจ พี่สาวคนที่สามของออสการ์เอง ก็ได้แต่งงานไปกับสามัญชนธรรมดาผู้ซึ่งเป็นเศรษฐีที่ดินในชนบท ด้วยความดี บวกกับฐานะที่มั่งคั่ง ทำให้ทั้งนายพลจาร์เจ และพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ยอมพระราชอนุญาตให้ทั้งสองได้แต่งงานกัน เมื่อหล่อนออกเรือนไปเป็นเวลาพักใหญ่ สามีผู้แสนดีก็ได้รับบรรดาศักดิ์เป็น บารอน เพื่อเป็นเกียรติแห่งตระกูล เรียกได้ว่า ในบรรดาพี่น้องทั้ง 6 คน หล่อนเป็นคนหนึ่งที่มีความสุขมากที่สุดกับชีวิตครอบครัว ถ้าเขาจะได้มีโอกาส เพียงแค่แต่งงานอยู่กินกับออสการ์ เขาก็จะไม่หวังอะไรอีกเลยในชีวิต รวมทั้งยศถาบรรดาศักดิ์อะไรนั่น หาก อังเดร ก็ต้องเจียมตัว เขาไม่มีอะไรเลยในมือสองมือนี้ “ฉันขอโทษ ปล่อยฉันเถอะนะ ” ชายหนุ่มบอกเบาๆ ทว่าอาแลนรับรู้ถึงน้ำเสียงของเขาได้ว่า อังเดรขอโทษอย่างจริงใจ เขาจึงปล่อยคอเสื้อชายหนุ่มก่อนที่จะตบไหล่อังเดรเบาๆเป็นเชิงให้อภัย ทว่าดวงตายังคงดูกรุ่นไปด้วยความแค้นส่วนตัว “ฉันน่ะ เกลียดผู้หญิงคนนั้น เพราะเหมือนเป็นตุ๊กตาเจียระไนของผู้ดีเท่านั้น ฉันเกลียดฉันจึงดูถูก และจะดูถูกให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ไม่มีวันเลิกล้มความตั้งใจหรอกนะ!” อาแลนคำรามราวกับแค้นเคืองออสการ์มานานนับปี แต่อะไรบางอย่าง ทำให้อังเดรรู้สึกว่า ชายหนุ่มผู้อ่อนกว่าในชุดทหารประจำกองทหารฝรั่งเศสผู้นี้ มิได้หมายความตามที่พูด เพราะหากว่าเขาเกลียดออสการ์มากมายจริงๆแล้ว เขาคงจะไม่ยอมมาเสวนากับคนสนิทของคนที่เขาเกลียดได้ปานนี้แน่ๆ “อาแลน นายยังหนุ่มอยู่นะ” ผู้ผ่านโลกมามากกว่าเริ่มทำเสียงราวกับผู้ใหญ่ใจดี อาแลนหันมามองเพราะไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร “ที่นายแกล้งหรือดูถูก เป็นเพราะนายชอบโดยไม่รู้ตัวมากกว่าล่ะมั้ง? อย่าทำเป็นเด็กไปหน่อยเลยน่า!” “หา?!” ฝ่ายผู้เยาว์ร้องเสียงหลง แต่ก็ไม่รู้จะหาคำไหนที่แสบสันต์มาเถียงให้ได้ทันท่วงที “ว่าไง? แทงใจดำจนพูดไม่ออกเลยเรอะพวก?! หัดว่านอนสอนง่ายหน่อยสินะ จะได้ โตเร็วๆไง!” ยิ่งอาแลนตัวสั่นเพราะเถียงเขาไม่ได้ อังเดรก็ยิ่งสนุก เขาหัวเราะอย่างขบขันที่อาแลนทำท่า “เป็นเด็ก” อย่างที่เขาล้อ อีกฝ่ายเห็นท่าว่าตัวเองคงจะจนมุมแน่ จึงโผเข้ามาจะคว้าร่างของอังเดรลงไปคลุกฝุ่นซะให้สาแก่ใจ แน่ล่ะ เรื่องนี้ ไม่ว่าใคร ก็จะให้รู้ไม่ได้! เขาเก็บความชื่นชมในฝีมือดาบของออสการ์ไว้ในใจ ตั้งแต่วันที่ประลองกันในค่ายเพื่อเปิดศึกว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่ของผู้หญิง แต่จะให้เขายอมรับต่อหน้าใครๆอย่างนั้นหรือ? ไม่มีทางซะล่ะ! จังหวะที่อาแลน อ้อมมาข้างหลังชายหนุ่มเพื่อจะโถมตัวเข้ามาทำให้กลิ้งไปข้างหน้า อังเดรก็พลันรู้สึกว่าโลกทั้งโลก มืดลงในเสี้ยววินาทีจนเขาก้าวขั้นบันใดพลาด ทว่ามือแข็งแรงจากด้านหลัง ก็กลับโอบพยุงเขาไว้ได้ทันพอดี! “อังเดร!” มือสองข้างยังคงพยุงเขาไว้แน่น อังเดรพยายามรวบรวมสมาธิเต็มที่ “อังเดร นายเป็นอะไรรึเปล่า?!” “ ไม่เป็นไร ฉัน หน้ามืดไปเท่านั้น” เขาแก้ตัว โดยที่ยังไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัด บ้าจริงๆ ทำไมหมู่นี้เขาถึงได้เป็นแบบนี้บ่อยๆนะ? เมื่อก่อนนี้ มันเป็นเพียงวูบๆเท่านั้นเองที่เขาจะเห็นอะไรพร่าเลือน แล้วมันก็หายเป็นปกติเพียงไม่กี่วินาที “เฮ่ย ...หน้านายซีดมากนี่นา ไปพักที่โรงแพทย์ก่อนมั้ย” อีกฝ่ายยังคงไม่วางใจ แม้ว่าชายหนุ่มจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร เขาสังเกตเหมือนกัน หมู่นี้อังเดรดูซูบไปผิดตา บางครั้งบางคราว เขาก็จะได้ยินเสียงปืน ดังมากจากสนามซ้อมยิง ซึ่งมีคนมาบอกเขาอีกทีว่า เป็นอังเดรที่ไปซ้อมยิงปืนไรเฟิลอยู่เพียงลำพัง ไม่ค่อยได้คุยหัวกับใครเหมือนอย่างแต่ก่อน “ไม่เป็นไร ฉัน ตาพร่าไปนิดหน่อย ปล่อยฉันไว้ซักเดี๋ยวก็หาย ขอบใจมาก” ชายหนุ่มพยายามพยุงตัวออกจากมือของอาแลน เริ่มรู้สึกดีขึ้น เขากระพริบตาถี่ๆ หวังจะปรับสายตาให้คงที่เร็วขึ้น ทว่า อาแลน ฉุกใจ “หรือว่าอังเดร นาย ตาของนาย มองอะไรไม่เห็น ?” สิ้นเสียงอาแลน อังเดรกลับเป็นฝ่ายเข้ามากระชากคอเสื้อ ผิดกันตรงที่ว่า อาแลนตะคอกใส่เขาด้วยความโกรธอย่างลืมตัว แต่เขา ประชิดแล้วพูดราวกระซิบอย่างเคร่งเครียด เพราะกลัวว่าจะมีใครอื่นได้ยิน “นาย อย่าหัดเป็นคนปากสว่างนะอาแลน! ห้ามไปบอกใครเด็ดขาดนะ ถ้าขืนบอก ฉันฆ่านายแน่ๆ!” สีหน้าของอาแลนบ่งบอกถึงความตระหนก จนอังเดรเริ่มรู้สึกตัว เขาผละจากอาแลนแล้วทำสีหน้ากลบเกลื่อนราวกับไม่ได้เป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว “มันแค่มัวๆเท่านั้น ไม่ถึงกับมองไม่เห็นหรอก มันจะมืดสนิทก็บางเวลาเท่านั้น ” เขายิ้มแล้วตบไหล่อาแลนเบาๆ “นายต้องรักษาสัญญานะ!” อาแลนกลืนน้ำลายลงอย่างยากเย็น เขาเริ่มรู้สึกละอาย อังเดร ยอมทำถึงขนาดนี้ เพื่อความรักอย่างนั้นหรือ? ความรักที่เขามีให้ผู้หญิงสูงศักดิ์คนนั้น มันมากมายและสูงค่าขนาดยอมเสียสละตัวเองถึงขนาดนี้เชียวหรือ? แล้วถ้าหากว่า เขาจะต้องตาบอดไปจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะรับรู้บ้างไหมว่า อังเดรรักหล่อนมากมายถึงเพียงนี้? “อังเดร! นายน่ะ คิดว่าทำแบบนี้แล้ว มันดีแล้วยังงั้นเรอะ?! เพื่อไอ้ความรักที่ไม่มีทางเป็นจริงของนาย การที่ทำแบบทุกวันนี้มันดีแล้วจริงๆยังงั้นเรอะ?!” “นายไม่เคยมีความรักเรอะ อาแลน?” อังเดรย้อนถามอาแลนเสียอย่างนั้น “ถ้านายเคยมี นายก็คงจะรู้ว่า การที่เรารักใครสักคน แล้วอยากจะทำทุกวิถีทางให้ได้อยู่ใกล้ๆเขา ไม่ว่าจะอย่างไร มันเป็นยังไง!” อาแลนบอกไม่ถูกว่าเขาควรจะตอบยังไง จริงอยู่ เขาเคยมีความรัก แต่ว่านั่นมันก็เมื่อนานมาแล้วสมัยที่เขายังคงมีบ้านที่เป็น “บ้าน” อยู่กับพ่อแม่และน้องสาว แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ขุนนางที่ร่ำรวยมากมายอะไร และไม่ได้สืบทอดตระกูลเก่าแก่มากว่าสี่ชั่วอายุคน ตราบจนกระทั่งบ้าน ได้ถูกยึดเพราะหนี้สินที่พ่อได้สร้างไว้เนื่องจากเชื่อเพื่อนสนิทในการลงทุนค้าขาย พ่อของเขาตรอมใจและป่วยตายหลังจากนั้นไม่นาน ทิ้งเขาไว้ให้ดูแลแม่และน้องสาวเพียงลำพังเมื่ออายุได้ 19 ปี ไม่นานหลังจากนั้น สาวคนรัก ก็เงียบหาย ไม่มาให้เห็นหน้าตาอีก เมื่อเขาไปตามหาหล่อนหลังจากที่เขาได้รับเข้าเป็นทหารประจำกองทหารปารีส เขาก็ได้ข่าวว่า หล่อนแต่งงานไปกับพ่อค้าหนุ่มมั่งคั่งคนหนึ่งไปแล้ว และความรักของเขาก็จบลงอย่างง่ายดายเพียงแค่นั้น เพราะเขารับภาระทางบ้านไว้หมดด้วยตนเอง ถ้าพูดให้ถูก...เขายังไม่เคยพบกับความรักที่มีแต่ความเสียสละแบบอังเดร สิ่งที่เขาคิดว่า “เคยรัก” มันเป็นเพียงภาพความฝันระหว่างเขากับสาวน้อยผู้นั้น เมื่อต้องจากกัน เขาก็ไม่เคยคิดว่า เขาจะต้องอาลัยไยดีกับหล่อนนัก เพราะแม่และน้องของเขา แทบจะไม่มีขนมปังจะกินกันอยู่แล้ว นั่นเอง เป็นสาเหตุที่เขายอมเป็นทหาร เพียงเพื่อที่จะได้ปันเอาอาหารในค่าย ไปให้ที่บ้าน เมื่อ ดิแอนน์ น้องสาวของเขามาเยี่ยม! อังเดรสำหรับเขาในตอนนี้ ดูเหมือนคนที่มีแต่ความทุกข์ระทมเพราะความรักกินอกกลัดหนองอยู่ทุกวัน เขาอาจจะไม่เข้าใจว่าความรักแบบนี้ มันเป็นยังไง หนังสือในมือของอังเดร ทำให้อาแลนเกิดความคิดขึ้นมาได้ “อังเดร ถ้าสมมติว่า ความรักของนายมันไม่มีวันเป็นไปได้ นายจะทำยังไง?” คนถูกถามนิ่งเงียบ เพราะไม่เคยมีคำตอบนี้ให้ตัวเองเหมือนกัน เขารู้แค่เพียงว่า เขาคงทนไม่ได้! “นิยายนั่น นายอ่านแล้วมันก็ซาบซึ้งดีอยู่หรอกใช่มั้ยล่ะ ความรักที่แม้แต่ความตาย ก็ไม่อาจจะมาพรากจากกันได้ไง!” “นายหมายความว่ายังไง?” อังเดรเริ่มเอะใจ อาแลนเดินเข้ามากระซิบเบาๆที่ข้างหูสหาย "ถ้านายอยากให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ไปเป็นของใคร และความรักของนายก็ยังอยู่เป็นอมตะตลอดกาล นายก็ลองคิดดูสิว่า จะมีทางไหนที่จะดีไปกว่า ความตาย!” “นาย!” ดวงตาสีมรกตของอังเดรทอแสงเปลี่ยนเป็นสีเขียวอ่อนอมเทาด้วยความตกใจ ทว่า เขากลับไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับคืนไปแม้สักนิด เขาตกใจ ที่ไม่คิดว่า จะมีใครที่ล่วงรู้ หรือจะเข้าใจถึงสิ่งที่เขาแอบคิดอยู่ในใจเบื้องลึก ใช่! เขาคิดอยากจะตายไปพร้อมกับออสการ์ ถ้าหากว่านั่นมันจะเป็นหนทางสุดท้ายที่จะทำให้เขาไม่ต้องเสียเธอไปให้ชายอื่น! อังเดรตั้งสติอยู่อีกครู่ใหญ่ จึงถามอาแลนค่อยๆ “ นายพอจะมีทาง ช่วยฉันมั้ย?” หนุ่มรุ่นน้องยิ้มเศร้าให้เขา แล้วพยักหน้าเบาๆ ราวกับว่า เขาเองก็ไม่ได้คิดอยากจะให้สหาย เลือกวิธีนี้ ทว่า ความเห็นใจในตัวชายหนุ่มผู้นี้ ก็มีไม่น้อยเช่นกัน “พรุ่งนี้นายมาพบฉันอีกทีที่นี่ เวลาเดียวกันนี้ ฉันจะเอายามาให้ บอกก่อนนะ ว่าฉันมียานี้เก็บไว้ เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะต้องใช้มัน! ความอดอยาก มันทรมานซะจนฉันเองก็ไม่อยากจะทนมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าหากว่าฉันไม่ได้เข้ามาเป็นทหาร ฉันก็อาจจะอยากใช้มันเหมือนกัน มันเป็นยาที่มีประสิทธิภาพดีมาก รับรองว่าจะไม่รู้สึกทรมานแต่อย่างใด คล้ายกับว่า หัวใจได้หยุดเต้นลงเองโดยฉับพลันหลังจากที่ได้กินเข้าไปซักพัก ถ้านายยังมั่นใจว่า ต้องการมัน ก็มาพบฉันพรุ่งนี้นะ อย่าลืมล่ะ!” อาแลนเดินจากไปนานแล้ว ทว่า อังเดร ยังคงคิดทบทวนถึงทุกอย่างที่เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ต่อเมื่อมือที่ถือนิยายอยู่เริ่มจะรู้สึกล้า เขาจึงปรายสายตามองที่นิยาย พลันก็นึกถึงคำพูดของเจโรเดล เป็นนิยายรักที่ไม่เลวเลยนะ? . อังเดรสูดลมหายใจเข้าปอดราวกับจะรวบรวมความกล้าหาญอย่างสุดชีวิต “ออสการ์ ยกโทษให้ฉันด้วย!” จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 25 ก.ย. 47 03:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไวน์แดงรสเลิศได้ถูกรินใส่แก้วไวน์เจียระไนสองใบ วางเรียงคู่กันไว้อยู่บนโต๊ะกลมเล็กภายในห้องที่มืดสลัว มีเพียงเทียนที่จุดไว้บนเชิงเทียนไม่กี่เล่ม ทว่า เจ้าของห้องดูจะไม่อนาทรร้อนใจกับความมืดมน เพราะในใจของเขาตอนนี้ ราวกับมีเมฆหมอกสีดำปกคลุมจนแทบหยั่งถึงก้นบึ้งไม่ถึงเสียด้วยซ้ำไป! อังเดรอยู่ในชุดงดงามเต็มยศ เสื้อนอกของเขาเป็นผ้าเนื้อหนาชั้นดี เสื้อตัวในเป็นเชิ๊ตมัสลินสีขาว ผูกผ้าพันคอลูกไม้แบบสมัยนิยมในหมู่สุภาพบุรุษในปารีส เข้ากับเสื้อแจ๊คเก็ตไหมสีเขียวทะเลเหมือนสีนัยน์ตา ผมหยักศกสงวยสีดำของเขาเริ่มยาวขึ้นแล้วหลังจากที่ตัดออกตั้งแต่คราวที่ปลอมตัวเป็น อัศวินดำ พินิจพิเคราะห์ให้ดีแล้ว อังเดรก็เป็นชายหนุ่มที่ดูภูมิฐาน หน้าตาดี ไม่ด้อยไปกว่าขุนนางใด เขาเคยได้รับจดหมายรักจากเหล่าบรรดาบุตรีคุณหญิงคุณนายในพระราชวังแวร์ซายส์อยู่บ่อยครั้งเสียด้วย เรียกได้ว่า เขากับออสการ์เคยมีความหลัง เอาจดหมายรักมานับอวดกันว่า ใครได้รับ มากกว่าใคร? แล้วต่างคนต่างก็หัวเราะให้กันและกัน เพราะไม่รู้ว่า ควรจะดีใจกับเกียรติที่ได้รับนี้หรือไม่ เพราะ คนหนึ่ง เป็นอิสตรี ในคราบบุรุษ อีกคนหนึ่ง เป็นสามัญชนผู้ที่ไม่มีทางจะอาจเอื้อมต่อสตรีมีตระกูลคนใดได้ อังเดรหวีผมให้เรียบร้อยเข้ารูป พลันมือซ้ายของเขาไพล่ไปแตะดวงตาข้างที่ไม่อาจใช้การได้อย่างเบามือ น่าเสียดาย ที่เขาต้องเสียมันไปจากการต่อสู้กับ เบอร์นาร์ด แชเทอเลต์ ผู้รับสมอ้างตนเองว่าเป็น อัศวินดำ และทำเพื่อประชาชน เต่นับเป็นเคราะห์ดี ที่มันไม่ได้เกิดขึ้นกับดวงตาของหญิงผู้เป็นที่รักของเขา เพราะหากว่าเป็นเช่นนั้น อังเดรคงจะต้องขาดใจตายเสียแน่นอน! ดีแล้ว ที่พระเจ้าเลือกให้เขาเป็นคนที่ต้องสูญเสียดวงตาข้างนั้นไปทว่า เขาเองก็เริ่มหวั่น ราวกับว่า พระเจ้ากำลังต้องการให้เขาไม่มีโอกาสได้เห็นร่างสง่างามราวกับนาซีซัสนั้นอีก หรือว่ามันเป็นลิขิตของพระเจ้า? ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องสูญเสีย เสียทั้งดวงตา เสียทั้งผู้เป็นที่รักให้กับชายอื่น แล้วเขาจะทนได้เช่นไร?! อังเดรลงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนล้า เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก เพราะรู้ดีว่า สิ่งที่ตนเองเลือกที่จะกระทำในวันนี้ ต้องใช้กำลังใจมากมายขนาดไหนกว่าที่เขาจะกล้าตัดสินใจทำ ชายหนุ่มนั่งนิ่ง คิดทบทวนกับตัวเอง พระผู้เป็นเจ้า ขอโปรดอภัยให้ลูกด้วย ความรักในโลก เป็นความรักที่ผูกพันกันได้ แต่ลูกได้เลือกความรักที่ผูกพันกันด้วยความตาย! โปรดอภัยให้ลูกด้วย อภัยให้กับความรักครั้งนี้! พระผู้เป็นเจ้า โปรดดูความพินาศของเราที่เกิดจากความรักด้วยเถิด ความตายเท่านั้น ที่จะทำให้ความรักครั้งนี้สมหวัง! ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัว เขาไม่อาจกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายไว้ได้เลย! น่าแปลก ที่คนอย่างเขา หมดกำลังใจได้ถึงเพียงนี้ อังเดรเป็นคนมองโลกในแง่ดี เขาร่าเริงเสมอตั้งแต่ยังเด็ก แม้เมื่อครั้งที่พ่อแม่ต้องตายจากไป เขายังคิดว่า ไม่ว่าจะยังไงเขาก็คงอยู่ต่อไปได้ เพราะมันก็คงเป็นเพียงแค่ไม่นานกว่าที่เขาจะได้พบกับพวกเขาอีกบนสวรรค์ อังเดรยังจำได้ถึงนิทานก่อนนอนที่แม่เล่าให้ฟังยามที่หล่อนยังมีชีวิตอยู่ แม่จะเล่าถึงผู้ที่กระทำความดีและความดีจะตอบสนอง เพราะพระเจ้าไม่เคยทอดทิ้งคนดี แต่ทว่า .แม่ไม่เห็นเคยบอกเลยว่า แม้จะเป็นคนดี แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ เขาต้องเป็นคนมียศตำแหน่งด้วย จึงจะสมหวังกับความรักได้! แล้ว .แล้วฉันมีชีวิตอยู่จนถึงเดี๋ยวนี้เพื่ออะไรกัน? เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?! เพื่อยืนมองดูเธอตกเป็นของชายอื่นอย่างนั้นหรือ?! พระผู้เป็นเจ้าทำให้ฉันเหลือดวงตาเพียงข้างเดียวเพื่อดูสิ่งนี้หรือ?! มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน!! ผมสีดำนุ่มสลวยของชายหนุ่มปรกคลุมใบหน้าที่ฉาบด้วยน้ำตาเป็นทาง เขาเป็นอย่างนี้เสมอ จนออสการ์เคยล้อเลียนเมื่อสมัยเด็กๆว่า เขาเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องที่ละเอียดอ่อนได้มากยิ่งกว่าผู้หญิง เสียงสะอึกสะอื้นของเขาเคยทำให้ออสการ์ต้องลงทุนนั่งปลอบซะยกใหญ่ ในขณะที่อีกฝ่าย จะร้องไห้กับเรื่องที่เกินปัญญาที่จะแก้ไขได้ และเป็นนิสัยที่หล่อนมักจะร้องไห้อยู่เงียบๆโดยไม่สะอื้นไห้ออกมาให้ใครได้ยิน จนอังเดรก็นึกหวั่นว่า หล่อนอาจจะอกแตกตายได้ถ้าหากต้องอดกลั้นต่อความรู้สึกถึงขั้นนั้น ออสการ์ ตั้งแต่เล็กจนโต เราไม่เคยที่จะห่างกัน และถ้าหากว่า เธอจะต้องตาย เธอจะตายร่วมกับฉันไหม? จะยอมให้อภัยฉันไหม?! ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องรู้สึกทรมาน! ฉันจะกอดเธอไว้ให้แน่นที่สุดจนถึงวาระสุดท้าย กอดเธอไว้จนกว่าชีวิตจะดับสูญ อยากให้เธอมั่นใจว่าความตายจะทำให้ความรักเป็นผลขึ้นมา ยกโทษให้ฉันด้วย!! ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบห่อสีขาวเล็กๆอย่างระมัดระวัง เขาไปตามนัดเพื่อพบอาแลน และบุรุษผู้นั้นก็ยื่นสิ่งนี้มาให้เขา มันเป็นยาที่จะทำให้เขาและคนรัก ไปสู่ปรโลกโดยที่ไม่ต้องทุกข์ทรมานกับความตายที่จะมาเยือนเพียงเสี้ยวนาที เขายังจำได้ถึงสายตาที่อาแลนมองเขาก่อนจะตบไหล่เขาเบาๆแล้วเดินจากไป “จะใช้มันหรือไม่ อยู่ที่ดุลยพินิจของนาย ฉันขออวยพรให้นายโชคดี!” อังเดรสูดลมหายใจเข้าปอด ราวกับจะเรียกความกล้าหาญของตัวเองออกมา เขาต้องการมันมากที่สุด ห่อยาเล็กๆนั้นถูกคลี่ออก และเทค่อยๆลงในแก้วไวน์ทั้งสอง ชายหนุ่มกุมมือทั้งสองข้าง วิงวอนต่อพระเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย “พระผู้เป็นเจ้า โปรดรับลูกลงสู่อเวจีด้วย และนำหญิงที่ลูกรัก ไปสู่สวรรค์ด้วยเถิด!” จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 25 ก.ย. 47 03:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หงะ ทำไมทำแบบนี้ล่ะอังเดร อย่างนี้ไม่ใช่พระเอกแน่ๆ เลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ย. 47 05:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 “ออสการ์ อยู่ไหม?” เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมาจากอิริยาบทเดิม หล่อนส่งเสียงตอบให้อังเดรเปิดประตูเข้ามาหา พร้อมกับใช้มือเช็ดน้ำตา ทว่าไม่อาจพ้นสายตาของผู้ที่มาเยือนได้ บนโต๊ะที่หล่อนนั่งอ่านหนังสืออยู่มีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ อังเดรเห็นได้ชัด La Nouvelle Helouise! เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆของหญิงสาวดังขึ้น ทว่าเขารู้ดีว่ามันไม่ใช่เสียงหัวเราะที่มาจากความขบขันใดๆ...หล่อนพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติอยู่ นานครั้งที่ออสการ์จะร้องไห้ ถ้าหากว่าไม่ใช่เรื่องที่สุดแสนจะกลั้นได้ และเช่นเคย หัวไหล่อันบอบบางของหญิงสาวสั่นสะท้านเพราะแรงต้านจากตนเองไม่ให้สะอื้นออกมาทั้งๆที่เสียใจจนสุดแสน “ทำไมมันกลั้นน้ำตาไม่ได้ก็ไม่รู้ เมื่อก่อนอ่านดูแล้วก็ไม่เห็นว่ามันเข้าท่าตรงไหนเลย” มือเรียวสวยเช็ดน้ำตาตนเองอีกครั้ง ราวกับไม่อาจห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้ แม้จะพยายามยิ้มรับให้กับผู้มาเยือนที่ยังคงเงียบ ไม่ปริปากถามใดๆ “แต่พอได้อ่านเมื่อกี้แล้ว น้ำตามันไหลออกมาเองนะ รู้สึก อัดอั้นตันใจไปหมดเลย ” นั่นสิ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันยามที่ได้อ่านหนังสือนี้ และความรู้สึกที่ว่านั้น มันก็กำลังอยู่ในใจเขาในตอนนี้! “ฉันเอาไวน์ มาให้ จะขอ ร่วมดื่มด้วยได้มั้ย?” เขาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า ได้พูดออกไป หญิงสาวมองเขาอย่างนึกขัน “อุตส่าห์เอามาให้แล้วนี่ ไม่น่าถามเลย” ก็เมื่อก่อนตอนยังรุ่นๆ เขากับหล่อน เคยดื่มร่วมขวดเดียวกันเสียด้วยซ้ำไป ออสการ์เคยนึกชื่นชมอังเดรอยู่ครามครันที่เขาเป็นคนคอแข็งมากกว่าหล่อน ทั้งที่หญิงสาวเองก็คอทองแดง ไม่ด้อยไปกว่าบุรุษอีกมากมาย เขาเคยคุ้น กับการแอบพาออสการ์ไปดื่มตามร้านเหล้าถูกๆ อย่างที่ชาวบ้านทั่วไปจะเข้าไปนั่งดื่มกัน โดยที่จะให้ คุณแม่บ้านรู้ไม่ได้เด็ดขาด ครั้งที่หล่อนเป็นกังวลที่ แฟร์ซองยังไม่กลับมาจากการรบที่อเมริกา เขาก็นั่งดื่มเป็นเพื่อนอยู่จนถูกกลุ่มชายฉกรรจ์กหาเรื่อง โดยที่เขาเองไม่คิดเหมือนกันว่า สตรีที่เขามีใจใฝ่ปอง จะเลือดร้อนชกผู้ชายล้มคว่ำไปต่อหน้าต่อตาเพราะความมึนเมาจนขาดสติ ลงท้าย ก็เขาอีกนั่นแหละที่ต้องอุ้มหล่อนกลับบ้านเพราะถูกชาวบ้านรุมซ้อมเอา แถมยังถูกขโมยเงินที่ติดตัวไปอีกจนหมดเกลี้ยง และเป็นคืนที่ชายหนุ่มได้มีโอกาสจุมพิศหล่อนเป็นครั้งแรกในคืนนั้น เขาไม่เคยลืมมันลงได้เลยแม้แต่วินาทีเดียวตราบจนบัดนี้! คนทั้งสองถือแก้วไวน์ไว้ในมือ ออสการ์หมุนแก้วเล่นๆให้เหล้าองุ่นวนเป็นเกลียว ทำท่าราวกับจะชื่นชมกลิ่นอันหอมหวานของมัน ทว่านัยน์ตาหล่อนกลับทอดไปในดินแดนอันแสนไกลที่เหมือนกับว่า จะไม่มีปรากฏอยู่ภายในห้องนั้น “ออสการ์ คืนนี้ สวดมนต์เสร็จแล้วหรือยัง?” เขาถามขึ้นค่อยๆ “เสร็จแล้ว” ชายหนุ่มลอบถอนหายใจอย่างวางใจ ดีแล้ว วินาทีที่ออสการ์กำลังจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบนั้น อังเดรแทบจะไม่รู้ตัวว่าเขากลั้นหายใจอยู่นานเท่าไหร่! อีกเพียงนิดเดียว พญามัจจุราช ก็จะมาดึงเอาชีวิตของหล่อนไปสู่มือของพระผู้เป็นเจ้า และเขา ก็จะสวมกอดหล่อนไว้ ก่อนที่จะรีบติดตามสตรีผู้เป็นที่รักยิ่งไปสู่ปรโลก! ทว่า ราวกับหล่อนยังมีสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ เมื่อเสียงใสราวกับกระดิ่งแก้วเจียระไนดังขึ้นอีกครั้ง อังเดรถึงกับอดสะดุ้งไม่ได้ “อังเดร มนุษย์เราทุกคน พร้อมที่จะตายทุกเวลา นายว่ามั้ย?” หญิงสาวไม่ทันสังเกตเห็นอาการของเขา เพราะกำลังติดอยู่กับความคิดของตนเอง ออสการ์ลุกขึ้นยืนถือแก้วไวน์เดินเอื่อยๆไปที่หน้าต่างระเบียงสุดห้องนอน หล่อนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงจันทร์นวลไยทอลงมาบนเส้นผมสีทองยาวสลวย งดงามราวกับภาพวาด อังเดรพยายามจดจำทุกอย่างไว้ คล้ายกับ จะเก็บไว้เป็นความทรงจำไปหมดทั้งสิ้น “บางที ฉันก็นึกอยากจะกลับไปเป็นเด็กอีก โตจนป่านนี้แล้ว ทำไมถึงยังนึกถึงแต่เรื่องเก่าๆก็ไม่รู้ อายุขนาดนี้ก็เรียกว่า เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วแท้ๆ” เขาเงี่ยหูฟังหล่อนพูดทุกคำ อดีตทุกเรื่องยังคงเด่นชัด ราวกับว่า เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้! “ฉันดีใจมาก ที่ได้เข้าทำงานในกองทหารรักษาพระองค์เพื่อรับเสด็จเจ้าหญิงรัชทายาท ตอนนั้นยังไม่จบโรงเรียนนายร้อยด้วยซ้ำนะ และยิ่งดีใจ ที่ได้เป็นองครักษ์ประจำตัวของพระนาง มารี อังตัวเน็ตต์ ผู้เลอโฉมตามที่พ่อบัญชา! ฉันคนนี้ในตอนนั้น ได้เป็นถึงผู้ที่ต้องปกป้องราชินีในอนาคตของฝรั่งเศส หึหึ แค่นี้ฉันก็ไม่หวังอะไรอีกแล้ว!” ภาพในอดีตทุกอย่างหวนกลับมาสู่ความทรงจำของอังเดร เขาจำได้ ทุกบททุกตอน ทั้งหน้าตาที่ปีติยินดีของออสการ์ ทั้งความจงรักภักดีที่หล่อนมีให้ครอบครัวพระเจ้าอยู่หัว และ ความกล้าหาญที่เป็นที่กล่าวขวัญกันในพระราชวังเสมอมา จริงสินะ เขาลืมมันไปได้ยังไง? ไม่ใช่แค่นั้น มันไม่ใช่แค่นั้น เขาในวันนั้น ก็ชื่นชมออสการ์ ที่กล้าหาญชาญชัย ยอมแลกชีวิตหล่อนเพื่อเอ่ยปากขอให้พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 อภัยโทษให้เขาเพราะทำให้เจ้าหญิงรัชทายาทต้องบาดเจ็บจากการตกม้า เขาในวันนั้น สาบานไว้ว่า พร้อมที่จะสละชีวิตเพื่อนหล่อนได้ทุกเมื่อ! แต่ในวันนี้ ฉันกำลังให้เธอสละชีวิตเพื่อฉัน ทั้งที่ฉันเคยบอกว่าฉันจะยอมสละ! โอ ออสการ์!! ไวเท่าความคิด เขาพุ่งเข้าไปหาออสการ์ที่กำลังจะดื่มเหล้าองุ่นแก้วนั้น อย่าเพิ่งดื่ม! “อย่าเพิ่งดื่มนะออสการ์ อย่าดื่ม!!” หญิงสาวตกใจกับเสียงของเขาซะจนชะงัก จังหวะนั้นเองอังเดรยกมือขึ้นสะบัดแก้วไวน์จนกระเด็นไปจากมือหล่อน “บอกว่าอย่าดื่ม! อย่า!!” เสียงแก้วแตกดังขึ้นหลังจากนั้น แต่ออสการ์หงายหลังล้มลงบนพรมโดยที่อังเดรคร่อมอยู่บนตัวหล่อน มิใช่เพื่อจะล่วงเกิน หากแต่เพื่อสำรวจว่า หล่อนมิได้เป็นอะไรตรงไหน ใบหน้าที่ซีดของชายหนุ่มเริ่มมีเลือดฝาดขึ้น หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงน้อยลง ความดีใจได้เพิ่มพูนขึ้นมาจนเขากลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ อา โล่งอกไปที!! ออสการ์ได้แต่นิ่งงันอยู่อย่างนั้น หล่อนไม่ได้ขยับตัวแต่อย่างใด และไม่ได้ปัดป้องให้อังเดรลุกถอยห่างออกไป ไม่เข้าใจว่า น้ำตาของเขาที่รินหยดลงมาสู่ใบหน้าของหล่อนนั้น มันหมายความว่ายังไง และอังเดร ก็มิปรารถนาจะอธิบาย จะเรียกว่าเห็นแก่ตัวหรือเรียกว่าลำพองใจนะ เรา เราเป็นคนแบบนี้เรอะ? ฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะทำอย่างนี้กับเธอ? ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ! “อังเดร ?” ออสการ์ได้แต่ครางออกมา ชายหนุ่มจึงรู้สึกตัวและลุกขึ้น เสไปเก็บเศษแก้วที่ตกแตกบนพื้นห้อง “ขอโทษนะ อย่าเพิ่งเข้ามาล่ะ เดี๋ยวจะโดนแก้วบาดเอา ฉันจะทำความสะอาดพื้นก่อน ไม่มีอะไรนะออสการ์” อังเดรพยายามข่มเสียงตัวเองให้เป็นปกติ แต่เขาไม่อาจห้ามอาการสั่นของร่างกายตัวเองไว้ได้เลย “อังเดร!นั่นมือนาย!!” ออสการ์ส่งเสียงร้องเพราะมือของชายหนุ่มถูกแก้วบาดจนเลือดไหล แต่มิทันที่หล่อนจะเข้าไปถึงตัวเขา อังเดรก็ยิ่งห้ามหล่อนด้วยเสียงที่ดังกว่า “บอกว่าอย่าเข้ามา ไม่ได้ยินหรือไง?!” เขารามือจากแก้วไวน์ที่เหลือ แล้วบอกหล่อนค่อยๆ “เดี๋ยวฉัน จะไปเอาไวน์มาให้ใหม่ รอเดี๋ยวนะ!” อังเดรออกจากห้องไปแล้ว ถ้าหากอังเดร จะรู้สักนิดถึงคำถามที่ออสการ์ย้ำถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยที่ไม่มีคำตอบ และไม่แน่ใจกับความคิดตัวเอง . ทว่า เขารู้เพียงแค่ เขามีแต่ความยินดีอัดอั้นในหัวใจ ที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่า มันมีค่ามากแค่ไหน ยังไม่ตาย! ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นร่างที่งดงามขนาดนี้! ร่างระหงที่มีเลือดหล่อเลี้ยง ยังคงได้ยินเสียงหัวใจและชีพจรเต้น ผมบลอนด์เป็นประกายดุจเทพ อพอลโล แห่งโอลิมปัส! เรา เราปกป้องไว้ได้ และเราจะปกป้องต่อไปให้ได้ จนกว่าชีวิตจะหาไม่! จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 27 ก.ย. 47 04:26:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ scottie จะเชียร์ใครล่ะคะเนี่ย ทีเนี้ย ฮี่ๆๆ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 27 ก.ย. 47 04:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยังอีกหลายตอนค่ะ ไว้ค่อยตัดสินใจเอาละกัน ฮิๆ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 27 ก.ย. 47 04:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คฤหาสน์จาร์เจที่โอ่อ่า เคยเงียบสงบเพราะเจ้าของบ้านมิใคร่ชื่นชอบการจัดงานเลี้ยงเต้นรำที่บ้านเช่นขุนนางบ้านอื่น กลับมีอันอึกทึกครึกครื้นขึ้นมาเมื่อท่านนายพลแชเวอเลียร์ ฟรังซัว ออกัสตัส-เรเนียร์ เดอ จาร์เจ มีคำสั่งออกมาว่า “เราจะจัดงานเลี้ยงเต้นรำที่เอิกเกริกที่สุด! แล้วจะเชิญคนหนุ่มๆที่ต้องการจะขอแต่งงานกับออสการ์ ไม่เพียงแต่แค่เจโรเดล มันจะต้องเป็นงานเต้นรำที่ยิ่งใหญ่ พวกผู้ดีใหญ่น้อยทั้งหลายจะมารวมตัวกันที่ในงานนี้ทั้งหมด!” ลงว่าท่านนายพลเป็นคนเอ่ยปากเองแล้ว ก็ไม่มีใครจะกล้าขัด คุณแม่บ้านได้รับคำสั่งให้ดูแลเป็นหัวเรือใหญ่เพราะมาดาม จาร์เจ ยังติดภาระกิจหัวหน้านางกำนัลส่วนพระองค์ของสมเด็จพระราชินี มารี อังตัวเน็ตต์ แต่ก็ใช่ว่าคุณแม่บ้านจะเต็มใจกับการได้รับมอบหมายที่ยิ่งใหญ่นี้ หญิงชราผู้ที่เคยอยู่ดูแลเป็นพี่เลี้ยงท่านนายพล อีกทั้งยังคงดูแลออสการ์มาราวกับเป็นลูกของตน มีหรือจะไม่รู้ พ่อลูกคู่นี้ ไม่มีใครแรงน้อยกว่าใครเลย! ทั้งที่เมื่อก่อน คุณหนูออสการ์เชื่อฟังคำสั่งนายผู้ชายท่านทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องเข้ารับราชการทหาร เรื่องฝึกฟันดาบยิงปืนจนฝีมือเก่งกล้ายิ่งกว่าชายอกสามศอก และอีกสารพัดเรื่อง หากแต่คนทั้งคู่กลับมามีอันแตกคอกันเองเมื่อไม่นานนี้นี่เอง เหตุก็เพราะว่า นายผู้ชายต้องการจะให้บุตรี กลับคืนมาเป็นผู้หญิง เพื่อที่จะได้แต่งงานมีเหย้ามีเรือน หล่อนได้ยินเสียงคนทั้งคู่ถกเถียงกันครู่ใหญ่ แรกทีเดียวแว่วเสียงของคุณหนูออสการ์ของหล่อน ผู้มิปรารถนาจะแต่งงานกับพันตรี เจโรเดล ทว่า เรื่องราวกลับไม่จบลงแค่นั้น เมื่อท่านนายพลกลับมีความคิดว่า ควรที่จะเปิดโอกาสให้ออสการ์ได้เลือกชายหนุ่มที่ตนเองชอบพอ แทนที่จะมีตัวเลือกเพียงหนึ่งเดียว แล้วนายผู้ชายท่านก็เดินตัวปลิวอารมณ์ดีออกมา พร้อมทั้งสั่งว่า คุณหนูออสการ์ของหล่อน จะต้องแต่งกายงดงามเพื่อที่จะรอรับคำขอหมั้นจากบุรุษที่หล่อนจะพึงพอใจที่สุด และที่สำคัญ ที่สุดก็คือว่า “งานนี้ เสียเงินมากเท่าไหร่ก็ช่างมัน!” คุณแม่บ้านคิดว่าบ้านจะแตกเสียแล้วด้วยซ้ำไป แต่ทว่า คุณหนูออสการ์ของหล่อน กลับมากำชับให้หล่อนเรียกช่างตัดเสื้อมือ1 ในปารีสมา อีกทั้งยังออกบัตรเชิญขุนนางทุกบ้าน เรียกหานักแสดงต่างๆจากมโหรสพที่หาดูได้ยาก ขนเอาแชมเปญและไวน์แดงชั้นดีเลิศรสจากโกดังออกมา พร้อมทั้งถ้วยโถโอชามเครื่องเงินและแก้วเจียระไนชั้นดีจากเบลเยี่ยมทั้งหลายออกมาใช้ งานช้าง ชนิดที่เรียกว่า ไม่แพ้งานบอลล์ในพระราชวังแวร์ซายส์แท้ๆ! ที่น่าประหลาดใจเป็นอย่างมากที่สุดก็คือ ออสการ์เอง ก็ประกาศลั่นบ้านว่า “มันจะต้องเป็นงานเลี้ยงที่คุณพ่อตกใจมาก!” และคุณแม่บ้านก็มั่นใจเหมือนกันว่า มันต้องเป็นเช่นนั้น หล่อนนึกหนักใจ ปนเสียวไส้ โอย คุณหนูเจ้าขา! ถ้าหากว่า นายผู้ชายท่านมาเห็นคุณหนูในสภาพนี้เข้าละก็ !! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ จาร์เจ มีพนักงานชายคอยดูแลต้อนรับแขกเหรื่อ พร้อมทั้งจัดการเรื่องรถม้าให้เข้าจอดเป็นระเบียบเรียบร้อย น้ำพุรูปปั้นสุริยเทพ อพอลโลขนาดย่อม มีลักษณะย่อมาจากน้ำพุในพระราชวังแวร์ซายส์ เปิดไว้เพื่อต้อนรับเหล่าบรรดาผู้มาเยือน ดอกกุหลาบหลากสีราวกับจะพร้อมใจกันเบ่งบาน ส่งกลิ่นหอมเย็นในยามค่ำคืนภายใต้สายลมและน้ำค้างที่หยาดหยดลงมา ที่น่าสนใจเป็นพิเศษก็คือ งานเลี้ยงอันหรูหราในคืนนี้ มีสุภาพบุรุษมากมายกว่าสุภาพสตรี จนเรียกได้ว่า “เป็นปรากฏการณ์” เพราะโดยปรกติแล้ว จะมีจำนวนของสุภาพสตรีเสียมากกว่า และแทบทั้งนั้น ก็คือบุรุษผู้ตั้งใจจะมาขอหมั้นกับบุตรีคนสุดท้องของนายพลเเชเวอเลียร์ เดอ จาร์เจ ออสการ์ ฟรังซัว เดอ จาร์เจ! สุภาพบุรุษทั้งหลายในห้องโถงใหญ่ของงานเต้นรำ ล้วนแล้วแต่แต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหราตระการตา ทีท่าภูมิฐาน มั่นใจ ไม่มีใครยอมด้อยไปกว่าใคร แต่ก็ยังไม่พ้นข่าวลือที่ดูเหมือนจะปรากฏขึ้นมาเองจากปากต่อปากว่า คนที่มาขอหมั้นก่อนเป็นคนแรก ก็คือ พันตรี วิคเตอร์ เคลมอนต์ เดอ เจโรเดล “ต๊าย! ไหนว่า เกลียดผู้หญิงนักหนายังไงล่ะคะ!” สุภาพสตรีนางหนึ่งหลุดปากออกมา แล้วก็นึกขึ้นได้จึงลดเสียงลง พลางเหลือบมองดูบุรุษผมสีน้ำตาลอ่อน ผู้ตกเป็นข่าว ก่อนจะหันมาซุบซิบกับสหายในกลุ่ม “แต่กลับมาขอหมั้นเป็นคนแรกเชียวเรอะนี่!” เจโรเดลทันได้ยินเสียงร่ำลือของผู้คนในงานเหมือนกัน ทว่า เขาไม่ใส่ใจ ชายหนุ่มเชิดหน้ายืดอกดื่มไวน์เงียบๆอยู่ตามลำพัง บางครั้งบางคราว ท่านนายพล จาร์เจ ก็จะมาพูดคุยกับเขา ก่อนจะเดินไปคุยกับแขกเหรื่อทั้งหลายเพื่อทักทาย และเจโรเดลก็ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนสีหน้า เพราะเขาก็รู้ เท่าที่กับนายพล จาร์เจ รู้ ให้ยังไง เขาก็ยังคงเป็นตัวเก็งของงานนี้อยู่ดี! ท่านนายพล จาร์เจ กับเขา ได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกันหลายครั้งที่กรมทหารฝ่ายผลิตอาวุธ ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ อัศวินดำ มีข่าวออกปล้นตามบรรดาคฤหาสน์ขุนนางทั้งหลาย เนื่องจากพ่อของเขาเป็นเพื่อนกับผู้บัญชาการของฝ่ายผลิตอาวุธปืนและดาบ ซึ่งนายพล จาร์เจ มักคุ้นด้วยมาตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันที่โรงเรียนเตรียมทหาร เมื่อแรกที่ได้พบปะคุยกัน เขายังไม่ได้บอกความในใจให้นายพล จาร์เจ ทราบ ตราบจนกระทั่งออสการ์ ได้ลาออกไปจากกองทัพบก ไปประจำที่กองทหารของปารีส เขาจึงเริ่มเลียบเคียงกับท่านนายพล และก็เหมือนโชคจะเข้าข้างเขาเข้าอย่างจัง นายพล จาร์เจ ต้อนรับเขาเป็นอย่างดี และ เจโรเดล ยินดีกับโอกาสนี้เป็นอย่างมาก เขาเชื่อว่า เขาจะทำให้หญิงสาวผู้นี้มีความสุขได้แน่นอน! เมื่อแขกเหรื่อทั้งหลายดูเหมือนจะมารวมตัวกันมากมายในห้องโถงใหญ่ ท่านนายพล จึงส่งสัญญาณให้บุรุษผู้มีหน้าที่เป็นทนายหน้าห้อง ไปตามบุตรีออกมาด้วยความปลาบปลื้มและยินดี ค่อนข้างมั่นใจว่า ถึงแม้งานนี้บุตรีจะไม่พบใครที่ถูกใจ แต่ก็ยังคงมี เจโรเดล ที่จะยังอยู่ และพร้อมจะคอยให้ออสการ์พร้อมที่จะยอมรับเขา ที่จริง เขาก็ไม่เลว แม้ว่าตระกูลจะมิได้ยิ่งใหญ่ในหน้าที่การงานของทหาร หรือเป็นขุนนางชั้นสูง แต่ทว่า บิดาของเจโรเดล ก็ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนทหารที่เรียนดีมากคนหนึ่งในรุ่นเดียวกับ นายพล จาร์เจ จะว่าไปแล้ว นิสัยใจคอของ เจโรเดลก็คล้ายกับพ่อของเขามาก สงบ เยือกเย็น สุภาพเสมอต้นเสมอปลาย และเป็นคนเก่ง ผิดกันแต่ว่า ลูกชาย ดูเหมือนจะทะเยอทะยานมากกว่าผู้เป็นพ่อ เพราะในขณะที่คนเป็นพ่อได้ขอเลิกราจากราชการทหาร ไปดูแลกิจการผลิตไวน์ตามที่ต้นตระกูลได้ก่อสร้างไว้หลังจากที่ประจำกองทหารปืนใหญ่รักษาการณ์ที่ชายแดนมาเป็นเวลานาน แต่บุตรชายของเขา ดูเหมือนจะยิ่งตั้งใจปีนป่ายเพื่อตำแหน่งที่ใหญ่ขึ้นในกองทหารรักษาพระองค์ จากสายตาของผู้ที่ผ่านโลกมานาน นายพล จาร์เจ คาดว่าตัวเองเดาไม่ผิด ... ชายผู้นี้ จะต้องยิ่งใหญ่ขึ้น จนวันนึง จะต้องถึงระดับ นายพล แน่ๆ! นั่นแหละ เขาจึงไม่คิดจะขัดแย้งใดๆ เมื่อบุรุษผู้นี้มาขอแต่งงานกับบุตรสาว ก่อนที่ความคิดของท่านนายพล จะล่องลอยไปไกลด้วยความรื่นรมณ์ ทนายหน้าห้อง ก็มายืนอ้ำอึ้งอยู่ไม่ไกลนัก ดูจากท่าทางแล้วราวกับว่า กลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับอะไรบางอย่าง “อะไรกัน มีอะไรเรอะไง แล้วออสการ์อยู่ไหนล่ะ?” นายพล จาร์เจ เดินเข้าไปกระซิบถาม เมื่อยังไม่ได้เห็นบุตรีออกมาปรากฏกาย “เอ่อ . คือ คือว่า คุณออสการ์ .เอ้อ ” ทนายหน้าห้อง ทำท่าราวกับจะร้องไห้ออกมา “มา . ออกมาแล้ว ขอรับ!” “ออกมาแล้ว? ก็รีบๆประกาศเรียกมาปรากฏตัวเข้าซี่! ออสการ์เป็นตัวเด่นของงานนี้เชียวนะ เอ้า เร่งเข้าหน่อยซิ!” หนุ่มน้อยผู้รับหน้าที่เรียกประกาศชื่อของบุตรีเจ้าของบ้าน ทำท่าจะพูดอะไรออกมาอีก แต่ก็ไม่มีความกล้าพอ นอกซะจากจะเดินกลับไปตั้งหลักที่กลางห้องเพื่อจะขานชื่อ “ขออภัย ที่ทำให้ทุกท่านคอย คุณ ออสการ์ ฟรังซัว เดอ จาร์เจ จะมาปรากฏตัวแล้ว!” สิ้นเสียงของหนุ่มน้อยผู้นั้น แขกเหรื่อในงานล้วนแล้วแต่เงียบเสียงลงด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เห็น ผู้ที่ได้ชื่อว่า เป็นทหารรักษาพระองค์รูปงาม สวมใส่อาภรณ์สตรี ว่าจะงดงามเพียงใด เสียงฝีเท้าย่างก้าวเข้ามาในห้องนั้น ก้องกังวานไปทั่วห้องราวกับจะทำให้เสียงหัวใจของทุกคนหยุดเต้นชั่วคราว เหล่าบรรดาสุภาพสตรีทั้งหลาย แม้ว่าจะรู้ว่า ในงานนี้ ออสการ์จะแต่งกายเป็นหญิงเพื่อเลือกคู่แต่งงาน ก็ยังอุตส่าห์ตามมาดูกัน เพราะลึกลงไปในใจ พวกหล่อนยังยอมรับไม่ได้ เพราะเห็นภาพของบุรุษรูปงามในชุดทหารสง่านั้นจนชินตา ต้องเห็นกับตาเสียก่อน ว่า ออสการ์จะกลับคืนมาเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน พวกหล่อนจึงจะขอตัดใจอย่างจริงจัง! วินาทีนั้น ร่างที่ทุกคนในห้องโถงเห็นกันโดยทั่ว ทำให้เกิดเสียงฮือฮาราวกับพายุฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีใครหยุดได้ ร่างสูงโปร่งงามสง่า ผมสีทองปล่อยสยายหยักศก สลวยเป็นประกายงดงามท่ามกลางแสงเทียนมากมายที่จุดประดับภายในห้อง ดวงตาสีฟ้าที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจผู้คน ทอดสายตามองแขกเหรื่อในงานโดยทั่วถึง ขนตายาวงอนนั้นทำให้ดวงตาดูงดงามอย่างถอดสายตาออกไปจากดวงหน้างามนั้นมิได้ อาภรณ์สีขาวนวลสะอาดปักดิ้นทองสวยงามมีราคาแพง แม้แต่ เจโรเดล ก็ไม่อาจบอกได้ว่า เขาเคยเห็นสิ่งใดที่งดงามมากไปกว่าภาพที่เห็นนี้ เขาจ้องมองร่างนั้นจนไม่กะพริบตาด้วยความตะลึงลาน ทว่า มันเป็นชุดเต็มยศอย่างสุภาพบุรุษที่มีตระกูลสวมใส่กัน!! “ออสการ์?!” ท่านนายพลร้องออกมาเสียงหลงอย่างตกใจ “ออสการ์!!! นี่มันอะไรกัน หา?!!” เสียงนั้น ทำให้คุณแม่บ้านแทบอยากจะวิ่งออกมายืนเป็นเกราะกำบังคุณหนูของหล่อนเสียให้ได้! “โธ่!! คุณหนูเจ้าขา! เตือนแล้วไม่ยอมฟัง!” จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 27 ก.ย. 47 04:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาแอบอ่านค่ะ  ชอบการ์ตูนเรื่องนี้มากๆเลย  ดีใจจังที่มีคนเอามาเขียนเป็นนิยาย จากคุณ : ไกลนั้น - [ 28 ก.ย. 47 14:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 น่าน ว่าแล้วว่าใส่ชุดผู้ชายมาแหงๆ (แหม มีกั๊ก ยังไม่บอกแล้วกันว่าเชียร์ใคร) จากคุณ : scottie - [ 30 ก.ย. 47 15:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ร่างสูงโปร่ง ผมสีทองยาวสลวยหยักศกเป็นคลื่นของผู้ที่ดูคล้ายบุรุษรูปงาม ยืนเด่นเป็นสง่ากลางห้องโถงใหญ่ในชุดขาวสะอาด สายสะพายและเหรียญตราติดประดับที่แผงอก บ่งบอกถึงยศตำแหน่งในหน้าที่ของราชการทหาร ทว่างดงามกว่าเครื่องแบบทหารยามอยู่ในระหว่างหน้าที่เพราะปักดิ้นทองอย่างดีราคาแพง เป็นชุด “เต็มยศ” ของผู้ที่อยู่ในฐานะขุนนาง และบุคคลที่แต่งชุดนี้อยู่ ก็คือเจ้าของงานเลี้ยงเต้นรำ ที่จะต้องเลือกชายหนุ่มสักคนจากในงาน มาเป็นว่าที่เจ้าบ่าว! “งานเลี้ยงนี้แปลกจริงๆ มีแต่ผู้ชายแทบทั้งนั้นเลย ทุกท่าน! คืนนี้เราคงต้องแย่งกันเต้นรำกับคุณสุภาพสตรีกันเสียแล้วล่ะมั้ง?” สิ้นสุดคำทักทายจากเจ้าของงานเลี้ยงเต้นรำแล้ว ...นายพล จาร์เจ ก็รู้สึกว่าอยากจะเป็นลมเสียให้ได้ เพราะไม่คิดว่าจะโดนบุตรสาวดัดหลังเข้าให้ถึงขนาดนี้ มิน่าเล่า ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ หล่อนจึงทำทีท่าสงบ ไม่โต้แย้งอะไรเขาสักคำ! “ออสการ์! เอา เอาชุดแบบนี้มาใส่ได้ยังไง?!” บุตรสาวยิ้มพราย เมื่อได้เห็นปฏิกิริยาจากบรรดาหญิงสาวตระกูลสูงทั้งหลายที่มาร่วมงาน หลายคนมองหล่อนตาเยิ้ม ราวกับเห็นภาพ “เจ้าชายในฝัน” มายืนอยู่ตรงหน้า ... ประเดี๋ยวเถอะ จะต้องได้สนุกสุดเหวี่ยงกันแน่ๆ! “ตามคำสั่งของคุณพ่อไงครับ ชุดนี้ให้ร้านตัดเสื้อมือ 1 ในปารีสตัดนะ หรูหราที่สุดเลยครับ! เอาล่ะ ขอเชิญทุกท่านเต้นรำกับเพลง Minuette เป็นเพลงแรกกันเลยก็แล้วกัน!” หญิงสาวหันไปส่งสัญญาณบอกให้นักดนตรีเริ่มบรรเลงเพลงวอลซ์ พร้อมผายมือเชิญชวนบรรดาแขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย แม้ว่าทุกคนจะยังคงอยู่กับที่เพราะความสับสน แต่ออสการ์ก็ไม่ได้ใส่ใจ หล่อนเดินก้าวเข้าไปหาหญิงสาวผมสีดำรวบสูง ประดับด้วยริบบิ้นผ้ากำมะหยี่และขนนกกระจอกเทศเป็นพุ่ม “แมดมัวแซล เดอ กีน ให้เกียรติผมสักเพลงนะครับ?” เสียงฮือฮาก้องกังวานไปทั้งห้อง ทั้งจากสุภาพสตรีที่รู้สึกอิจฉาหญิงสาวผู้โชคดีที่ออสการ์ขอเลือกเต้นรำด้วย และจากสุภาพบุรุษทั้งหลาย ที่รู้สึกว่า... งานนี้ ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว! ทว่าเมื่อคนทั้งสองได้เป็นคู่แรกที่เปิดฟลอร์แล้ว ไม่นานจากนั้น อีกหลายคู่ก็เริ่มชักชวนกันออกมาเต้นรำด้วย แต่ก็ยังมีสุภาพบุรุษมากมายที่ยืนมองเฉยๆ เพราะยังคงมึนงงกับเหตุการณ์นี้อยู่ รวมไปถึง นายพล จาร์เจ ด้วย โธ่เอ๊ย เจ้าลูกหัวรั้นไม่รักดี! ตามที่คิดเอาไว้ จะต้องเต้นรำกับเจโรเดล เป็นเพลงแรกแท้ๆ! สาวๆทั้งหลายต่างก็มองออสการ์และหญิงสาวคู่เต้นอย่างแสนจะริษยาพร้อมทั้งชื่นชม ใครๆก็รู้ว่า ออสการ์ไม่ค่อยจะไปร่วมงานเต้นรำของใคร นานๆครั้งจึงจะเห็นร่างอันงามสง่าในเครื่องแบบทหารไปปรากฏตัวตามงานเลี้ยง และแม้ว่าจะได้มีโอกาสได้พบเห็น ก็ไม่เคยสักครั้งที่ออสการ์จะเต้นรำกับใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในพระราชวังแวร์ซายส์! มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ที่หล่อนยอมเต้นรำกับหญิงสาว และไม่ใช่เพียงใครสักคน หากแต่เป็น สมเด็จพระราชินี! ครั้งนั้น ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่มองกันตาละห้อย ทั้งอิจฉา และตะลึงลาน จะมีใครที่จะงดงามได้เท่ากับบุคคลทั้งสอง ก็ไม่มีใครหาคำตอบได้ ในเมื่อคืนนี้ โอกาสมาถึงตรงหน้านี้แล้ว บรรดาสาวๆล้วนก็บอกตัวเองว่า จะไม่มีวันยอมให้มันหลุดมือไปเป็นแน่แท้! พวกหล่อนจะต้องได้เต้นรำกับออสการ์ให้ได้ในคืนนี้! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างแช่มช้า พร้อมกับที่สุภาพบุรุษหลายคนเริ่มค่อยๆ หายตัวจากไป เพราะคะเนแล้ว ออสการ์คงจะอยู่เต้นรำกับสาวๆทั้งคืนเป็นแน่ แม้แต่นายพล จาร์เจ เองก็ยังขอตัวลงนั่งทำใจ เพราะหาไม่ อาจจะต้องเป็นลมแบบล้มทั้งยืน มีเพียง เจโรเดลเท่านั้น ที่ยังคงมิได้ขยับตัวไปไหน สุภาพสตรีมีตระกูลมากมายหลายคนแทบจะทะเลาะตบตีกัน เพื่อจะแย่งกันเป็นคู่เต้นของ ออสการ์ ฟรังซัว เดอ จาร์เจ และเหมือนว่าหล่อนเองก็จะพอใจที่จะทำให้สถานการณ์เป็นเช่นนั้นด้วย เคยหรือ ที่ออสการ์เคยหว่านเสน่ห์ให้ผู้หญิงทั้งหลายแบบนี้ ทั้งที่ปรกติ หล่อนแสนจะเย็นชา? เจโรเดลจำได้ว่า อดีตนายพลประจำกองทหารรักษาพระองค์ เบื่อหน่ายกับกิริยามารยาทของพวกผู้ดีสาวๆในพระราชวังนักหนา เพราะหลายๆคน ก็แสนจะไร้ยางอาย และพูดจานินทาให้ร้ายป้ายสีผู้อื่นได้ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง แล้วดูหล่อนวันนี้เสียบ้าง! ทีท่าที่แสดงออกต่อสาวๆในวันนี้ราวกับว่า หล่อนจะมาเลือกว่าที่เจ้าสาว แทนเจ้าบ่าวเสียยังงั้นล่ะ มือที่ลูบไหล่เอาเปล่าเปลือยของสตรีคู่เต้น รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่แทบจะไม่ค่อยปรากฏให้ใครได้ยล คำพูดหวานๆราวกับบุรุษแสนเจ้าชู้ กลับมีอันได้ฟังจากปากคนที่ถนัดแต่ออกคำสั่งกับทหาร เจโรเดลมองเห็นทุกอิริยาบถ สาวๆคนแล้วคนเล่า ได้เป็นคู่เต้นของออสการ์ และคงจะไม่มีใครยอมกลับจากงานเป็นแน่ หากว่ายังไม่ได้เต้นรำกับหล่อนในคืนนี้! และก่อนที่เขาจะคาดเดาแผนการณ์ต่อไปของหญิงสาวได้ เจโรเดลก็พบว่า ออสการ์เดินเข้าไปจับมือหญิงสาวที่กำลังเต้นรำกับบุรุษผู้หนึ่งกลางฟลอร์เพื่อมาเต้นรำกับตนเอง หล่อนตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?! “แมดมัวแซล...เราเคยพบกันที่งานเต้นรำครั้งก่อนนี้ใช่มั้ยครับ?” “โอ ตายจริง! คุณออสการ์ยังจำได้หรือคะ? ดิฉัน จูนเบรีย เดอ ควานี่ ค่ะ” หญิงสาวผู้ที่เพิ่งถูกแย่งมาจากคู่เต้น มิได้อนาทรร้อนใจแต่อย่างใด กลับดีใจด้วยซ้ำ “ชุดราตรีสีม่วงนี้ เหมาะกับคุณมาก! เวลาหัวเราะ ริมฝีปากคุณงดงามราวกับผลเชอร์รี่ จูนเบรีย การขโมยลิ้มรสผลเชอร์รี่ผลนี้ คงไม่มีความผิดนะ?” หญิงสาวคู่เต้นมิได้โต้ตอบอันใด แม้จะรู้ดีอยู่แก้ใจว่า ผู้พูด แท้จริงแล้วก็เป็นอิสตรี ทว่าหล่อนยิ้มอย่างเขินอายและปล่อยให้มือเรียวขาวทรงพลังของออสการ์ยื่นมาเชยคางขึ้นเพื่อจะจุมพิศ เรื่องคงจบเพียงแค่นั้น ถ้าหากว่าคู่เต้นเดิมของหญิงสาวไม่ได้เข้ามาคว้าไหล่ของหล่อนเพื่อขัดจังหวะเสียก่อน! “มีมารยาทบ้างสิคุณ อยู่ๆก็มาแย่งคู่เต้นของคนอื่นไปทั้งๆที่เพลงยังไม่จบแบบนี้น่ะ ” ออสการ์ลอบสำรวจจากลักษณะท่าทางของชายหนุ่มตรงหน้าแล้ว ก็พอจะเดาได้ว่า เขาคงจะชอบพออยู่กับแม่สาวคนนี้อยู่ไม่น้อยทีเดียว ทว่า คงจะยังไม่ได้เป็นคู่รักกัน มันช่างเหมาะเจาะเสียเหลือเกิน! “แต่เธอคนนี้ เป็นผู้เลือกฉันนี่นา อ้อ! ถ้าไม่พอใจ จะประลองฝีมือกันก็ได้นะ จะเป็นดาบ หรือ ปืน อะไรก็ได้ทั้งนั้น!” ชายหนุ่มถึงกับถอดสีหน้าเมื่อได้รับการเหยียดหยามเช่นนั้น หญิงสาวหัวเราะร่วน ราวกับขบขันเสียมากมายที่หล่อนทำให้ทุกอย่างปั่นป่วนไปหมด “พันตรีเจโรเดล! เป็นงานเต้นรำที่วิเศษมากเลยใช่มั้ยล่ะ? ไม่มาร่วมเต้นรำกันหน่อยหรือไง?!” และเหมือนหล่อนจะจงใจพูดเสียงดังให้เป็นที่ได้ยินกันโดยทั่ว เพราะมีผลทำให้หลายคนเริ่มฮือฮา ทว่า เจโรเดล มิโต้ตอบใดๆ ยังคงนิ่งเงียบเช่นที่เคยมา “นี่มันงานเลี้ยงบ้าบออะไรกันนี่!” “ยังงี้มันแกล้งกันชัดๆนี่นา แล้วจะเชิญพวกเรามาทำไมกัน?!” ก่อนที่ทุกคนจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ก็กระหึ่มขึ้นเรื่อยๆ และวินาทีที่มีคนทันได้ยินว่าเป็นเสียงอะไร บุรุษกลุ่มใหญ่ในเครื่องแบบพลทหารของกองทหารแห่งปารีส ก็โรมรันถาโถมเข้ามาในคฤหาสน์แล้วท่ามกลางความตกใจของแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน! “ขอโทษครับ ผ.บ. ที่มาช้าไปหน่อย!” คนหนึ่งในนั้นตะโกนเรียกหาออสการ์ “ผ.บ. จะเลี้ยงอาหารพวกเรา จริงๆเรอะครับ?!” “อ้อ! มากันแล้วเรอะ ดีเลย! ตรงเข้าไปด้านในเลย อยากกินเท่าไหร่ก็กินไป! สนุกกันให้เต็มที่ แล้วก็มีผู้หญิงชั้นสูงให้จีบเยอะแยะ อยากจะขอเต้นรำด้วยก็เชิญตามสบายเลย!” สิ้นคำประกาศของออสการ์ ทุกสิ่งทุกอย่างก็อยู่ท่ามกลางความอลหม่านอย่างหาที่เปรียบมิได้ แขกเหรื่อทั้งหลายเริ่มหาทางออกมาจากคฤหาสน์ บรรดาหญิงสาววิ่งหลบหนีกันจ้าละหวั่นเมื่อกลุ่มทหารของออสการ์ดาหน้ากันเข้ามาตามคำเชิญ ร่างระหงหัวเราะราวกับมองดูละครตลกขบขัน ในขณะที่ทุกคนกำลังอลหม่านโกลาหล หล่อนก็เดินเลี่ยงออกไปนอกคฤหาสน์แล้ว ... ได้ยินเพียง เสียงของบิดาที่ไกลออกไปทุกที ๆ “ออสการ์! นี่มันอะไร มันอะไรกัน หา?!” หึหึ คนที่มาสู่ขอ ผิดหวังกันหมดทุกคน คอยดูเถอะ พรุ่งนี้ ข่าวลืองานเต้นรำตระกูลจาร์เจ จะต้องกระจายไปทั่วแน่ๆ!! จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ต.ค. 47 02:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เวลาได้ผ่านมาร่วมค่อนคืนแล้ว หญิงสาวเดาเอาจากน้ำค้างที่เกาะตัวหยาดหยดลงบนดอกกุหลาบที่เผยดอกแรกแย้มอยู่ตามระเบียงทางเดินด้านหลังคฤหาสน์ มองดูราวกับสวนกุหลาบในแดนสวรรค์ท่ามกลางแสงจันทร์และดวงดาว ทว่าออสการ์มิได้บันเทิงใจกับภาพที่ได้เห็นเลยแม้แต่น้อย ในใจหล่อนยังคงนึกคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้น และสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากรุ่งเช้าแล้ว แต่ก็คุ้มค่าแล้วที่ได้ทำลงไป คราวนี้ใครๆจะได้เลิกยุ่งวุ่นวายกับหล่อนเสียที! ไม่ว่าใครก็ตาม จะรู้กันบ้างไหมว่า หล่อนรู้สึกอย่างไรที่ต้องเป็นตุ๊กตาหุ่นชักใยให้ใครๆคอยกำกับ? อยากกลับไปสู่วัยเด็กเหลือเกิน เมื่อก่อนนี้ออสการ์ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองไม่ได้เกิดมาเป็นบุรุษเพศ เพราะได้ถูกเลี้ยงดูอบรมมาอย่างผู้ชาย ความสุขที่เคยมีนั้น มันช่างผ่านไปรวดเร็วจนใจหาย จะให้หล่อนกลับมาเป็นผู้หญิงในตอนนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน? สัญชาตญาณเริ่มบอกให้ออสการ์รู้ว่า ไม่ได้อยู่ตามลำพัง...หญิงสาวหายใจแผ่วเบาพร้อมกับเอื้อมมือมาจะคว้าดาบจากเอวด้วยความเคยชิน พลันนึกได้ว่า หล่อนไม่มีอาวุธใดๆอยู่กับตัว ออสการ์นึกสบถในใจ หากทันใดนั้น หล่อนก็ได้ยินเสียงของผู้ที่พรางตนอยู่ในความมืด “ท่านนายพล !” “ เจโรเดล เองหรือ?” หญิงสาวลอบถอนหายใจเบาๆ “คุณเป็นคนเรียกพวกพลทหารมากันหรือ?" ชายหนุ่มผู้ตั้งตัวเป็นคู่หมั้น เดินมาทรุดลงนั่งตรงขอบระเบียงไม่ไกลจากหญิงสาว "คุณทราบมั้ย งานเต้นรำ แม้จะพังพินาศไปหมดแล้ว แต่มันกลับทำให้ผมเป็นสุขใจมากขึ้นนะ ผมดีใจ เพราะ คนที่จะมาสู่ขอ มีเพียงผม เพียงคนเดียวเท่านั้นแล้วตอนนี้!” “อย่าผยองนักเลยนะ!” ออสการ์คำรามอย่างสุดจะกลั้น ให้ตายสิ หมอนี่ ดื้อด้านอะไรอย่างนี้! ทว่า บุรุษผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวย มิได้เปลี่ยนแปลงอารมณ์ใดๆ เขายังคงสงบเยือกเย็น จนออสการ์ต้องเริ่มปรับอารมณ์ของตนเองให้สงบราบเรียบได้เท่ากัน หาไม่ ตัวหล่อนเองนั่นแหละจะเป็นฝ่ายจนมุม! ดอกกุหลาบแรกแย้มดอกหนึ่ง ถูกเด็ดออกจากต้นอย่างง่ายดายเพราะก้านยังอ่อนบางนัก หล่อนเด็ดกลีบดอกไม้เล่นเพื่อข่มใจให้เย็นลง “เจโรเดล ขอให้ฟังให้ดีนะ ฉันเรียนให้คุณพ่อท่านทราบไปหลายครั้งแล้วว่า ชีวิตคนเรา ไม่ได้เกิดมาเพื่อคนเพียงคนเดียวเสมอไป ดังนั้น ฉันจึงไม่มีความคิดจะสวมชุดราตรี หรือชุดวิวาห์ทั้งนั้น!” “หากคุณมีความคิดเช่นนี้ ผมเองก็รู้สึกเวทนาจริงๆ” หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าโทสะได้เริ่มพุ่งขึ้นสูงอีกครั้ง หล่อนเริ่มเด็ดกลีบดอกไม้หนักหน่วง หากมันก็ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์หล่อนดีขึ้นเลย เจโรเดลยังคงพูดต่อเรียบๆอย่างไม่ใส่ใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกโดนสบประมาทแต่อย่างใด “น่าเวทนามาก เพราะคุณเองเป็นผู้หญงที่สวยมาก! เวลาที่คุณสวมเครื่องแบบทหารและขี่ม้า ยิ่งดูน่าเวทนา ถึงคุณจะมองดูเป็นขวัญใจของพวกทหารทุกคนก็เถอะ ” ชายหนุ่มเงียบไปชั่วครู่ เพราะลอบมองสตรีที่เขาใฝ่ปองเด็ดกลีบกุหลาบ “ คุณ จะทานกลีบกุหลาบหรือ ออสการ์?” ออสการ์หันขวับมามองเขาอย่างอารมณ์ไม่ดี ดูราวกับเด็กเล็กๆที่พร้อมจะพาลอาละวาดกับใครก็ได้ แต่เมื่อสบกับสายตาของบุรุษผู้อยู่ตรงหน้า หล่อนก็จนด้วยคำพูดและไม่ได้ออกอาการใดๆใส่เขา ไม่อาจเข้าใจได้ว่า ทำไมดวงตาคู่นั้น ถึงได้ดูเหมือนจะมีอิทธิพลบางอย่างกับความรู้สึกของตน “เลิกทำตัวแบบนี้เสียเถิด แล้วลองมองหาความสุข ความอบอุ่นและความอ่อนโยนข้างๆตัวคุณดูสิ!” เขาพูดจานุ่มนวลทว่า หนักแน่น มุ่งมั่น แบบทหาร เจโรเดลเป็นเช่นนี้เสมอ เขาเป็นผู้ช่วยของหล่อนโดยตรงเพราะฝีมือเป็นที่นับหน้าถือตามาตั้งแต่สมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 15 ยังไม่สวรรคต ถ้าหากว่ามอบหมายให้เขาทำอะไรแทนก็เป็นอันเบาใจได้ว่า เขาจะทำให้มันสำเร็จลุล่วงโดยไม่มีอะไรต้องกังวล แต่ทว่า นั่นก็เป็นเรื่องงาน มิใช่ความผูกพันฉันท์ชู้สาวแบบนี้! เจโรเดลเงียบไปราวกับจะชั่งใจออสการ์ “คุณต้องการมันสิน่ะ เพราะว่ายังไงเสีย คุณก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง และหากคุณปฏิเสธมือที่อบอุ่นซึ่งยื่นให้คุณ คุณจะต้องเสียน้ำตาแน่ๆ เพราะฉะนั้น ผมขอเถอะ เลิกทำตัวแบบนี้เสียที ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วๆไปก่อนที่ชีวิตของคุณจะจมลงสู่ความมืดมิด!” คำพูดทุกคนดูเหมือนจะเชือดเฉือนหัวใจของหญิงสาวเหลือเกิน ดอกกุหลาบในมือร่วงลงสู่พื้น ราวกับเห็นคำตัดสินชะตาชีวิตตนเอง ใช่ว่าหล่อนไม่คิดถึงเบื้องหน้า หากว่าหล่อนยังจะดำรงชีวิตให้เป็นบุรุษ ภาระหน้าที่ต่างๆก็พร้อมจะรอให้หล่อนสะสางและแบกรับไว้บนบ่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ออสการ์เริ่มหวั่นไหว ยังจำได้ วันที่ตัวหล่อนต้องเอ่ยปากบอกอำลากับแฟร์ซอง ออสการ์เศร้าโศกกับความรักที่ไม่สมหวังครั้งนั้นเพียงใด! โลกนี้ช่างมีความรักหลายหลากเสียนี่กระไร ทั้งความรักที่คนทั้งสองมีใจให้กันและกัน ความรักที่ใครคนนึงมีให้อีกคนนึงโดยไม่หวังสิ่งใดแม้แต่ความรักตอบแทน และความรักที่มาจากใครบางคนโดยที่เราไม่รู้ตัว !! “หัวใจของผม พร้อมที่จะมอบความอบอุ่นแก่คุณเพียงคนเดียว ความทุกข์ ความเสียใจที่สุมอยู่ในอกคุณ โปรดแบ่งมาให้เป็นภาระผมบ้างเถิดนะ ” เจโรเดล มองหล่อนอย่างอ่อนโยน และออสการ์ก็มิอาจต้านทานสายตาคู่นั้นได้เลย หรือมันจะจริงอย่างที่เขาพูด? หล่อนอาจจะต้องมีใครสักคนที่จะปกป้องและแบ่งเบาภาระที่อยู่บนบ่าอันแสนหนักอึ้งของตนก็เป็นได้ หัวใจออสการ์เริ่มอ่อนไหว ร่ำร้อง เมื่อเจโรเดลยื่นมือมาหามือหล่อน หญิงสาวก็ไม่รู้สึกตัวอีกแล้วว่า มือของตนได้ถูกเกาะกุมอย่างทะนุถนอม รักใคร่ ความรักเป็นเช่นนี้เองหรือ? ออสการ์ได้แต่ถามตัวเองเงียบๆ หล่อนรู้จักเพียงความรักที่ผิดหวัง ขมขื่น จากที่ได้รัก เคานท์ ฮันส์ แอกเซล ฟอน แฟร์ซอง ผู้ที่มีหัวใจยึดมั่นแต่เพียงสมเด็จพระราชินี ..และความรักครั้งนั้น มันก็จบสิ้นลงไปแล้ว “หัวใจของผม พร้อมแล้วที่จะเป็นที่พึ่งให้แก่คุณ โปรดมอบให้ความทุกข์ ความเสียใจที่คุณเก็บมานานแก่ผมเถิด คนดีของผม!” เสี้ยววินาทีนั้น ออสการ์รู้สึกว่าหัวใจหล่อนอ่อนโยนลงอย่างประหลาด เจโรเดลเอื้อมมือมาสัมผัสดวงหน้างามขาวละออ ชายหนุ่มสวมกอดร่างสูงโปร่ง ทว่า ระหงบอบบางเช่นสตรีทั่วไปท่ามกลางแสงจันทร์ที่ทอแสงอำไพนวลตา เขารัก รักผู้หญิงคนนี้มากมายเหลือเกิน และทุกคำพูดที่เขาเอ่ยออกไป ล้วนแล้วแต่มาจากใจจริงทั้งสิ้น! บัดนี้ หล่อนได้อยู่ตรงหน้าเขา ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว มันช่างเหมือนความฝันที่งดงาม! เจโรเดลเชยคางหล่อนอย่างเบามือเพื่อจะจุมพิศกับริมฝีปากอิ่มเอิบสีกุหลาบของหญิงสาว “ผมรักคุณ ออสการ์ !” แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 47 02:52:12 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ต.ค. 47 02:45:15 ]

ความคิดเห็นที่ 23 นั่นแน่! คุณไกลนั้น ไม่ได้พบกันนานเลยค่ะ สบายดีรึเปล่า ดีใจจังที่ได้มาเจอในนี้ อ่านการ์ตูนเหมือนกันเรอะคะ :D คุณ scottie มีแอบเชียร์ไว้ในใจแล้วเรอะคะเนี่ย?! ฮะๆๆ ร้ายๆๆ ...  ที่คุณอ่านได้เข้าใจ เราก้อแสนจะดีใจมากโขเลยค่ะ ^^ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 1 ต.ค. 47 02:57:57 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่ได้จูบร้อก .. จากคุณ : scottie - [ 1 ต.ค. 47 11:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พึ่งมาอ่านครั้งแรก...รวดเดียวจบเลย โอ...อยากอ่านฉบับการ์ตูนจัง !!! เด็กที่รอคอยเอามาลงต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : กุพชกะ - [ 2 ต.ค. 47 08:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ริมฝีปากของออสการ์รับรู้ถึงสัมผัสจากเจโรเดลเพียงชั่วเสี้ยววินาที หากเพียงเท่านั้น ...หล่อนก็รู้สึกเย็นวาบไปถึงหัวใจจนสะดุ้งและสะบัดตัวเองจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดนั้นโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัว คล้ายกับว่า หล่อนได้กระทำผิดต่อตนเองอย่างร้ายแรง ไม่ใช่!! นี่ไม่ใช่ริมฝีปากที่เราเคยสัมผัสมาก่อน!! “ออสการ?!” เจโรเดลเองก็ตกใจไม่น้อย เขาเกือบจะได้หัวใจหล่อนมาครอบครองอยู่ในชั่วอึดใจนั้นแล้ว ก่อนที่เจโรเดลจะได้พูดอะไร หญิงสาวก็วิ่งผละออกมาจากเขาโดยไม่หันกลับไปแม้เขาจะร้องเรียกหล่อน หากออสการ์ก็มั่นใจ ถูกแล้ว นั่นไม่ใช่ริมฝีปากที่เราเคยสัมผัส ที่เราเคยได้สัมผัสมา มันมีอนุภาพร้อนแรงกว่านี้มากนัก! ริมฝีปากที่ประทับลงบนริมฝีปากของเราครั้งนั้น เต็มไปด้วยความมั่นใจ รุนแรง หนักหน่วง! แต่ว่า นั่นมัน เราไม่ได้ฝันไปอย่างนั้นหรอกหรือนี่?! ในความมืดมิดแห่งราตรีกาล หญิงสาวหายใจหอบฮั่กเมื่อหยุดฝีเท้าตนเองลง น่าแปลกที่หล่อนวิ่งกลับมาที่ต้นโอ๊คต้นใหญ่ที่อยู่กลางสนามกว้างโดยไม่รู้ตัว ต้นไม้ต้นเดิมที่อังเดรและหล่อนเคยนำเอาทรัพย์สมบัติมีค่าส่วนตัวในวัยเยาว์มาฝังไว้ เขาฝังมีดสั้นพกอันเป็นที่รักของเขา และมีตุ๊กตาหมีของหล่อน ออสการ์เดินเอื่อยๆมาใกล้ต้นโอ๊ค พยายามนิ่งอยู่กับที่เพื่อจะปรับสายตาตนเองให้ชินกับความมืด ก่อนที่จะค่อยๆเอื้อมมือไปแตะที่ลำต้นของต้นโอ๊คอย่างเบามือ บริเวณใกล้ๆโคนต้นไม้ มีรอยขีดอยู่สองขีดใกล้กันเป็นระยะๆ นั่นคือการวัดความสูงของคนทั้งคู่ตั้งแต่ยังเด็กจนถึงวันที่หล่อนเข้าทำงานในพระราชวัง ต้นไม้ต้นนี้ ซึมซับความหลังของเขาและหล่อนไว้มากมาย นานหลายปี น่าแปลก แม้ว่าหญิงสาวจะปฏิเสธความรักและอ้อมกอดจากอังเดร แต่หล่อนไม่เคยเข้าใจตัวเองว่า ทำไมทุกลมหายใจของตัวเองจึงมีเขาเจือปนอยู่ด้วยทุกวินาที ออสการ์เพิ่งรู้สึกตัวเดี๋ยวนั้นนี่เองว่า สิ่งที่หล่อนเข้าใจว่า 'ฝัน' แท้จริงแล้ว มันคือความจริง จูบแรกที่หล่อนได้รับในความฝันนั้นมาจากอังเดรนั่นเอง โดยที่ไม่เคยรู้ตัวเลย! หล่อนคิดว่าหล่อนเพ้อฝันจากความเจ็บปวดที่ได้ชกต่อยกับกลุ่มอันธพาลในร้านเหล้าเมื่อครั้งนานมาแล้ว บัดนี้หล่อนมั่นใจ เพราะรสจูบจากเจโรเดลแท้ๆ ที่ทำให้นึกถึงจูบนั้นขึ้นมาได้! ทำไม? ทำไมถึงรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้ตัวได้นะ?! มันร้อนปานจะหลอมตัวเราให้ละลายไปในทันที ทำไม?! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ห้องของชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิทและผู้ติดตาม เงียบเชียบ ไร้แสงเทียนให้ความสว่างใดๆ หญิงสาวเปิดประตูดูก็พบว่ามีแต่ความว่างเปล่า บนเตียงไม่มีร่องรอยยับ แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้กลับเข้ามาในห้องนี้อีกเลยในค่ำคืนนี้ น่าแปลก อังเดรไปไหนของเขานะ? ร่างระหงปิดประตูห้องนั้นแล้วก็เดินกลับลงมาที่ชั้นล่างของคฤหาสน์อย่างเลื่อนลอย สาวรับใช้หลายคนกำลังกุลีกุจอเก็บกวาดข้าวของ ขณะนี้ล่วงเลยมาจนใกล้เวลาเช้าแล้ว ไม่มีแขกหลงเหลืออยู่แม้แต่คนเดียว คุณแม่บ้านยังคงอยู่สั่งการแม้จะดูเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย “แม่บ้าน ยังไม่เข้านอนอีกเรอะ? ค่อยจัดการพรุ่งนี้อีกทีเถอะ” หญิงสาวเดินมาโอบไหล่หญิงชราผู้เป็นคุณแม่บ้านของตระกูลอย่างอ่อนโยน ...นึกสงสารหล่อนที่ต้องมาเดือดร้อนกับความเอาแต่ใจของตนในครั้งนี้ แต่คุณแม่บ้านก็คือคุณแม่บ้านคนเดิมที่มีแต่รอยยิ้มและไม่เคยคิดว่า ผู้ที่หล่อนได้ทุ่มเทหัวใจเลี้ยงมา จะกระทำอะไรผิด และแม้ว่าหล่อนจะทำจริงๆ หญิงสาวก็คงต้องมีเหตุผลส่วนตัว จึงได้ตัดสินใจกระทำ! “คุณพ่อล่ะ?” ออสการ์ถามเบาๆ รู้ดีว่าหล่อนฉีกหน้าบิดาอย่างยับเยินแค่ไหน และถ้าเป็นสมัยที่หล่อนยังเด็กกว่านี้ บิดาคงต้องลงไม้ลงมือทำโทษกับความผิดมหันต์เช่นนี้เป็นแน่ “คุณหนูเจ้าขา คุณเจโรเดล เธอฝากจดหมายไว้ที่นายผู้ชายท่าน แล้วก็บอกว่า จะกลับมาใหม่วันหลังค่ะ” คุณแม่บ้านเบาเสียงลงในท้ายประโยค “นายผู้ชายไม่ได้ว่าอะไรหรอกค่ะ เห็นท่านว่า คุณเจโรเดล มาขอบคุณที่จัดงานเลี้ยงนี้ขึ้น แล้วเธอก็จะไม่เปลี่ยนใจใดๆค่ะ!” เจโรเดลน่ะหรือ?! ผู้ชายคนนั้น เป็นคนแปลกเหลือเกิน ผู้ที่ผ่านโลกมามากกว่า ทำทีหันกลับไปสั่งงานอย่างแข็งขัน ทว่าในใจก็แอบคิดยกย่องบุรุษผู้ที่มาขอหมั้นคุณหนูของหล่อนเป็นคนแรกไม่ได้ การที่คุณหนูของหล่อนทำถึงขนาดนี้ เป็นผู้ชายคนอื่น ก็คงไม่แคล้วเตลิดกลับบ้านไปในทันที โดยไม่หันกลับมาตอแยกับหญิงสาวอีกเป็นแน่ แต่เจโรเดล ก็เลือกที่จะปกป้องหล่อน เขาขึ้นไปพูดคุยกับ นายพลจาร์เจ ครู่ใหญ่ และเมื่อเปิดประตูออกมาพบกับคุณแม่บ้านซึ่งพยายามเงี่ยหูฟังคนทั้งคู่อยู่โดยทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาก็ยังย้ำกับ ท่านนายพลให้คุณแม่บ้านได้ยินอย่างชัดแจ้งว่า เขายินดีที่จะมาขอหมั้นกับออสการ์ทุกเมื่อ เนื่องจากในตอนนี้ เขาไม่มีคู่แข่งที่ไหนอีกแล้ว  ...นั่นเองที่เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ท่านนายพล อารมณ์เย็นลงได้ ชายหนุ่มที่ดูเยือกเย็นคนนั้น คงจะรักคุณหนูของหล่อนไม่น้อย หาไม่ คงไม่ทำเช่นนี้ “อังเดรไปไหนเสียล่ะ? ไม่เห็นหน้าเลยทั้งวัน” หญิงสาวถามลอยๆขึ้นมา คุณแม่บ้านไม่ทันได้สังเกตหญิงสาวจึงตอบทั้งขณะทำงานว่า “อังเดรไม่อยู่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเจ้าค่ะ เห็นว่าไปค้างบ้านเพื่อนเพราะมาบอกคุณหนูแล้วแต่เห็นว่ายุ่งอยู่กับเรื่องงานเลี้ยงวันนี้ ก็เลยฝากบอกอิฉันไว้” จริงสิ หยุดติดต่อกันสามวันนี้ หล่อนมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับงานเลี้ยงเต้นรำบ้าบอนี่ ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเขาหายไปไหน เพราะแต่ไหนแต่ไรมา หันมาก็จะเจอชายหนุ่มอยู่ข้างๆในยามต้องการ ออสการ์เดินกลับขึ้นไปห้องนอนชั้นบน ... ทว่าก่อนที่จะเปิดประตูห้องนอนตนเอง หล่อนกลับเดินไปที่ห้องของอังเดรอีกครั้ง แล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ ห้องนอนของเขาอยู่ถัดจากห้องหล่อนไปเท่านั้นเอง สมัยยังเด็ก ไม่เขาก็หล่อน จะย่องออกจากระเบียงหน้าต่างไปหากันและกันในยามค่ำคืน หญิงสาวปรับสายตาให้คุ้นกับความมืดในห้องแล้ว ก็เดินเข้าไปจุดเทียนในตะเกียงแก้วที่อยู่บนโต๊ะ พลันเหลือบเห็นวัตถุสิ่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ หนังสือ La Nouvelle Heloiuse ไม่ใช่ของหล่อน ปรกติแล้วอังเดรไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือนิยายเท่าไหร่ แต่ทำไม เขาถึงได้หามันมาอ่านจนได้? ออสการ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหนักใจ อังเดร เวลานี้ ที่ฉันต้องการนาย ... นายอยู่ที่ไหนกันนะ? จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 3 ต.ค. 47 04:42:31 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ห้องทำงานในค่ายกองทหารประจำปารีส เป็นเพียงห้องเล็กๆที่สุมไปด้วยเอกสารมากมาย แม้ว่าจะดูน่าอึดอัดและคับแคบ เพราะมีเพียงหน้าต่างบานเดียวที่เปิดออกกว้างเพื่อรับแสงแดดและอากาศจากด้านนอก หากร่างของคนที่นั่งตัวตรงแบบทหารที่กำลังเขียนรายงานบันทึกตามหน้าที่ ทำให้ห้องเล็กๆนี้ดูสว่างไสวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แรกทีเดียวที่ย้ายเข้ามารับห้องประจำตำแหน่งนี้ หล่อนแทบจะเดินสะดุดสารพัดสิ่งในห้องเสียด้วยซ้ำไป! ผู้พัน ดาร์กูล ซึ่งเป็นรองผู้บังคับบัญชาเคยทำหน้าเคอะเขิน  “ต้องขอโทษ ผ.บ. เป็นอย่างมากครับ บังเอิญว่า ผ.บ. คนก่อนหน้านี้ ลาออกกระทันหัน งานที่ยังต้องสะสางก็เลยยังค้างอยู่เป็นจำนวนมาก ผมเองก็ตรวจทานได้ไม่หมด ไม่ทราบว่าควจจะจัดเก็บยังไงให้เข้าที่เข้าทางได้ดีไปกว่านี้” ก็คงจะจริงของเขา เพราะออสการ์เคยเข้าไปห้องทำงานของ ผู้พัน ดาร์กูล แล้วพบว่า สารพัดสิ่งประดามีของผู้พัน เก็บเข้าเป็นระเบียบเรียบร้อย สมกับผู้ที่มีวินัยทหารอย่างเคร่งครัด หล่อนเคยเกือบจะยอมแพ้กับการจัดเอกสารให้เป็นหมวดหมู่ ถ้าหากว่าไม่ได้อังเดรมาช่วยทำล่ะก็ ดูเอาเถอะ! แม้แต่เวลาที่หล่อนไม่ได้ตั้งใจจะคำนึงถึงเขา อังเดรก็ยังคงลอบเข้ามาในห้วงความคิดหล่อนจนได้!ออสการ์นึกโมโหแกมขัน จนป่านนี้ หล่อนยังไม่ได้เห็นหน้าเขาเลย รู้ว่าเขากลับมาบ้านเอาเมื่อกลางดึกเมื่อวาน แต่หล่อนเผลอหลับไปจนกระทั่งเช้าและพบว่าอังเดร ออกจากบ้านไปทำงานก่อนหล่อนเสียอีก บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมตัวเองจึงรู้สึกอ้างว้างนัก และความรู้สึกไม่สบายใจเมื่อไม่เห็นอังเดรอยู่ใกล้ๆ มันคืออะไร? เขาหายไปจากบ้านเกือบสามวันเต็มๆ! หล่อนเหลือบมองดอกไม้ที่ตั้งประดับอยู่ในแจกันเล็กๆ มันเหี่ยวลงเพราะไม่ได้รับการดูแลให้น้ำเพิ่มเติม ถ้าจำไม่ผิด ก็อังเดรอีกนั่นแหละที่เป็นคนเอาดอกไม้เข้ามาวางให้ บนโต๊ะนี้ก็มีเก้าอี้นั่งสองตัว เพราะบางวันหล่อนก็เรียกเขาเข้ามาช่วยทำนั่นนี่ ก่อนที่จะเลิกงานแล้วกลับบ้านพร้อมกัน ออสการ์รามือจากการเขียนรายงานก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนล้า น่าแปลก ที่หล่อนรู้สึกเหนื่อยเสียยิ่งกว่าตอนไปฝึกภาคสนาม ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีสมาธิ เหลือบเห็นแก้วกาแฟที่พลทหารเวร เข้ามาจัดวางไว้ให้ มันคงเย็นชืดแล้ว โดยที่หล่อนจิบไปแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่ได้แตะต้องอีกเลย เสียงฝีเท้ามาหยุดลงที่หน้าประตูห้องทำงาน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะโดยเร็ว ทว่าเมื่อเสียงของพลทหารคนหนึ่งดังขึ้นหลังจากที่เคาะประตูตามมารยาทก่อนเปิด หล่อนก็ถอนหายใจเบาๆ ไม่ใช่อังเดร! “ผ.บ. ครับ แมดมัวแซล ดิแอนน์ เดอ ซัวซอง มาขอพบครับ” เขาหมายถึงน้องสาวของอาแลน เดอ ซัวซอง ผู้เป็นหัวหน้ากองที่บางครั้งก็ยังคงเป็นไม้เบื่อไม้เมากับหล่อน ทว่าคนน้องดูจะไม่มีปัญหาอะไร สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มผมสีดำยาวสลวยคนนั้น เคยมาเยี่ยมพี่ชายและพบกับหล่อนหลายครั้ง เมื่อแรก เด็กสาวคิดว่าออสการ์เป็นผู้ชายจึงเกิดความรู้สึกที่ไม่ดีด้วย แต่พอทราบว่าหล่อนเป็นผู้หญิง ดิแอนน์ก็เกิดความรู้สึกสนิทใจด้วย อาแลนเคยเอ่ยปากเล่าให้ฟังถึงอดีตของดิแอนน์ให้ออสการ์ฟังเหมือนกัน เมื่อครั้งที่เขาต้องนอนซมเพราะบาดเจ็บหลังจากดวลดาบกับหล่อน และมันก็เป็นสิ่งที่อธิบายได้เป็นอย่างดีว่า ทำไมผู้บัญชาการคนก่อน จึงได้รีบลาออกไปโดยที่ทิ้งหลายเรื่องไว้ให้หล่อนมาตามสะสาง “เล่าให้ฟังไปคุณก็อาจจะไม่เข้าใจหรอกนะ แต่ผมชกหน้าผ.บ. คนเก่าแค่ฟันกรามหักเท่านั้นเอง และที่ผมไม่โดนยิงเป้าอย่างที่คุณสงสัยน่ะเรอะ? เพราะทางนั้นมีจุดอ่อนให้เห็นน่ะสิ!” เขาเค้นหัวเราะอย่างขมขื่นจนหญิงสาวรู้สึกสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ “ไอ้ผู้บังคับบัญชา มันข่มขืนน้องสาวที่มาเยี่ยมฉัน! มันชั่วชาติสารเลว! แล้วมันยังมีหน้ามาบอกให้ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับเรื่องบัดซบนี้อีก!” สาวน้อยผู้น่ารักอ่อนเยาว์ ไม่น่าที่จะต้องพบกับชะตากรรมเช่นนี้เลย หญิงสาวรู้สึกสลดใจ แต่เมื่อดิแอนน์ มักคุ้นกับหล่อนแล้ว ก็ดูเหมือนจะทำให้พี่ชายเริ่มอารมณ์เย็นลงมากเหมือนกัน หลังๆมานี้หล่อนก็ไม่ค่อยได้มีเรื่องวุ่นวายใจอะไรกับเขานัก แม้ว่ามันจะไม่สงบลงทีเดียวนักก็ตาม “ช่วยไปบอกเธอว่า ให้รออยู่ที่ห้องรับรองก่อน ประเดี๋ยวฉันจะออกไปพบ” พลทหารทำความเคารพก่อนจะปิดประตู หญิงสาวรวบรวมเอกสารทุกอย่างให้เข้าที่ ทว่าเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง ประตูห้องหล่อนเปิดออกโดยที่ไม่ได้เคาะ หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่ยืนค้ำที่ประตู “ขอโทษครับผู้บังคับบัญชา พอดีว่าผมจะต้องรีบไปเข้ากลุ่มเดี๋ยวนี้แล้วก็เลยรีบร้อนไม่ทันเคาะประตู ผมอยากจะมาฝากคืนของให้กับคนสนิทของท่านด้วยครับ!” อาแลนทำความเคารพขณะรายงานโดยไม่ได้มองหน้าหล่อนตรงๆ ทว่า รอยยิ้มที่ดูจะมีเลศนัยนั้น ทำให้ออสการ์รู้สึกแปลกๆไม่น้อย “มีอะไรเรอะ อาแลน เดอ ซัวซอง?” หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับหยิบดาบขึ้นมาสะพายที่เอวด้วยความคุ้นเคย “น้องสาวของเธอก็เพิ่งมาถึงนี่เอง ฉันกำลังจะตามไปพบ” “ผมได้คุยกับดิแอนน์แล้ว ประเดี๋ยวกลุ่มของผมต้องไปคุมขบวนขนปืนไรเฟิลจากโรงงานผลิตอาวุธเข้ามาที่คลังอาวุธของค่าย ผมอยากฝากคืนสิ่งนี้ให้กับอังเดรด้วย” ชายหนุ่มยื่นเสื้อเชิ๊ตแขนยาวที่รีดและพับมาอย่างเรียบร้อยให้หล่อน ออสการ์รับมาด้วยความฉงน “อังเดร มาค้างอยู่ที่บ้านผม เขาไม่ได้บอก ผ.บ. เรอะครับ?” น่าแปลก ที่รอยยิ้มของอาแลนไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกอยากจะยิ้มตอบด้วยเลยแม้แต่น้อย ออสการ์ได้ยินแค่ว่า อังเดรไปค้างที่บ้านของอาแลน เขาไปทำไม? “พอดีว่า เสื้อของเขาเปื้อน น้องสาวผมก็เลยจัดการซักให้แต่เขาก็ลืมไว้ที่บ้านผม รบกวนช่วยคืนให้เขาด้วยนะครับ แล้วก็ฝากบอกด้วยว่า ” ออสการ์ยังคงถือเสื้อของอังเดรไว้อย่างงุนงง ในขณะที่อาแลน มองหน้าหล่อนเพียงแว่บเดียวแล้วก็ยิ้มอีกครั้ง “ถ้าจะมาอีกเมื่อไหร่ ก็ไม่ต้องเกรงใจ ดิแอนน์ยินดีต้อนรับ!” ชายหนุ่มทำความเคารพอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องไป หญิงสาวแทบไม่ได้ยินเสียงเขาปิดประตูด้วยซ้ำ เพราะในใจมีคำถามที่เกิดขึ้นมากมาย เขาไปนอนค้างบ้านอาแลน? สองคนนี้สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่า เขากับ ดิแอนน์ จะชอบพอกัน? หรือว่า มันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ?! จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 3 ต.ค. 47 04:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ฮ่าๆๆ คุณ scottie น่ากลัวจะไม่ชอบหน้า เจโรเดล ซะล่ะมั้งคะเนี่ย ที่จริงเค้าก้อหน้าตาไม่เลวนะคะ นิสัยก้อโอเค แต่ว่าสำอางค์และเชื่อมั่นในตัวเองมากไปนิดนึง เด๋วเด็กที่รอคอยจะแปะรูปให้ คุณ กุพชกะ ขอบคุณมากค่ะที่แวะมาเยี่ยมอ่านกันเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกเลยนะนี่ ตอนนี้การ์ตูนเรื่องนี้อาจจะหายากส์ (แอบเติม s เป็นการเน้นว่าค่อนข้างมาก) ต้องลองหาดูตามแหล่งขายมือสองเอาเสียด้วยล่ะค่ะ มือหนึ่งคงไม่เหลือแล้ว  อ่านเข้าใจเรอะคะดีใจจัง โดยมากไม่ค่อยมีใครชอบอ่านงานของเด็กที่รอคอยหรอกเพราะมันเรื่อยๆมาเรียงๆ แถมไม่ค่อยจะจบอีก ฮ่าๆ   เด๋วแถมอันนี้ให้อีกอัน เป็นเหมือนเครื่องเคียงของภาคนี้ ซึ่งจริงๆแล้วเด็กที่รอคอยไปแปลงานเขียนของแฟนการ์ตูนเรื่องนี้มา ได้เขียนอีเมล์ไปขออนุญาตเค้าแล้วนะคะแต่เมล์เค้าเจ๊งติดต่อไม่ได้จริงๆก้อเลยไม่รู้จะทำยังไง เลยขอแค่ว่าแปลแค่อ่านกันเฉพาะหมู่คนรักการ์ตูนเรื่องนี้คงไม่เป็นไรนะแฮ่ะๆ...  เป็นภาค สมบัติล้ำค่าใต้ต้นโอ๊คค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3005320/W3005320.html จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 3 ต.ค. 47 05:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แสงแดดที่สาดส่องลงมาช่วยทำให้ร่างกายรู้สึกอบอุ่นขึ้นเพราะอากาศที่ค่อนข้างเย็นในช่วงฤดูนี้ หญิงสาวเดินมาจากห้องทำงาน รับทำความเคารพจากพลทหารมาเกือบตลอดทางจนมาถึงห้องรับรองของแขกผู้มาเยี่ยม ดูเหมือนว่าวันนี้เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า จะดูเปล่งปลั่งงดงามและสดใสยิ่งกว่าคราวไหนที่ได้เจอ ดิแอนน์ทักทายหล่อนอย่างยินดีที่ได้พบ ครู่หนึ่งออสการ์ก็เรียกหาพลทหารเวรให้นำน้ำชาเข้ามารับรอง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เหลือกันเพียงตามลำพังภายในห้องแล้ว ดิแอนน์จึงเอ่ยขึ้นเบาๆ “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่มารบกวน ทั้งๆที่วันนี้ไม่ใช่วันเยี่ยมญาติ แต่มันทำให้ดิฉันว้าวุ่นใจนัก ถึงต้องมาหาคุณนี่แหละค่ะ” แม่สาวน้อยมีทีท่าเกรงใจ เสียจนออสการ์ต้องพยายามทำให้หล่อนผ่อนคลาย ทั้งที่ใจจริงแล้ว ตัวเองก็ไม่รู้ว่าควรจะตีสีหน้ายังไงกับดิแอนน์ หล่อนกลัวขึ้นมาเสียเฉยๆยังงั้นล่ะ! กลัวว่าสิ่งที่สตรีผู้นี้จะเอ่ยปากพูดขึ้นมา จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอังเดร ทั้งๆที่ไม่รู้เหมือนกันว่า ถ้าเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว มันจะเป็นเรื่องอะไร? “คือว่า ดิฉันทราบดีค่ะว่า มันอาจจะเป็นผลร้ายกับพี่อาแลน ถ้าคุณออสการ์ได้ฟังเรื่องนี้แล้ว อย่าโกรธพี่อาแลนเลยนะคะ!” อีกครั้งที่ดวงหน้างามของออสการ์ต้องขมวดคิ้ว เมื่อนึกขึ้นได้หล่อนก็หายใจเข้าลึกๆโดยไม่แสดงออกว่า หล่อนลืมตัวจนไม่ได้หายใจในครู่หนึ่ง! สมมติว่า เรื่องที่หล่อนกำลังกลัว จะเป็นความจริง ถ้าสมมติว่า อังเดรเกิดชอบพออยู่กับดิแอนน์ นั่นควรจะเป็นเรื่องที่หล่อนน่าจะแสดงความยินดีกับเขามิใช่หรือ? หญิงสาวผู้นี้เป็นคนดี ขยันขันแข็ง แม้ว่าจะมีเลือดของขุนนางอยู่ในตัว ก็ไม่ได้ทำทีท่าหยิบหย่ง ทั้งยังเป็นคนมีจิตใจดีมีน้ำใจ ใช่สินะ ผู้หญิงดีๆแบบนี้ กับผู้ชายที่มีหัวใจน่านับถืออย่างอังเดร หล่อนควรจะรู้สึกยังไงดีนะตอนนี้?! แม้แต่ตัวเอง ก็ยังไม่รู้ใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย! ดิแอนน์ไม่ได้สังเกตความผิดปรกติใดๆของออสการ์แม้แต่น้อย หล่อนยังคงหมกมุ่นกับความกังวลของตัวเอง และเมื่อคิดว่ายังไงเสียก็จะต้องบอกออสการ์ให้ได้รู้ ดิแอนน์จึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเพิ่มความกล้าให้กับตัวเอง ยังไงเสีย วันนี้หล่อนก็จะพูดให้ได้! “ได้โปรด ยกโทษให้พี่อาแลนด้วยเถอะค่ะ! ที่พี่ทำลงไป ก็เพราะว่า เห็นแก่ดิฉันและแม่ ตอนนี้แม่กำลังไม่สบาย พวกเราจำเป็นต้องใช้เงินมาซื้อยารักษา ถึงแม้ว่า มันจะผิดกฏของค่ายทหารก็ตาม! แต่ว่า ดิฉัน ที่ดิฉัน มาหาพี่อาแลนทุกครั้ง เอ้อ ” ดิแอนน์พยายามอย่างสุดกำลังที่จะให้ความกล้าของตน ยืนหยัดอยู่ได้จนถึงวินาทีสุดท้าย แต่ทว่า ดูมันจะยากเย็นเหลือเกินที่จะประคับประคองมันเอาไว้ จนออสการ์รู้สึกตัวก่อน “ดิแอนน์ เธอจะบอกฉันว่า ทุกครั้งที่เธอมาเยี่ยม เธอจะเอาอาหารอย่างดีที่พี่เธอไม่กินกลับไปด้วยใช่มั้ย...?” คำถามนั้น ทำให้ดิแอนน์ตกใจสะดุ้งเสียจนพูดอะไรไม่ออก “ใช่มั้ย?” "เอ้อ..." แม้ออสการ์จะถามย้ำ พร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร ทว่าเด็กสาวยังคงไม่กล้าที่จะตอบอะไร ออสการ์พยักหน้าช้าๆ “ฉันว่าคงเป็นอย่างนั้นล่ะนะ..!” “ได้โปรดเถอะค่ะคุณออสการ์ อย่าเอาผิดกับพี่อาแลนเลยนะคะ! ดิฉันทราบค่ะว่ามันเป็นเรื่องไม่ดี แต่ว่า พี่อาแลนเค้า ” ดวงตาของออสการ์เหม่อมองไปอย่างไม่มีจุดหมาย ด้วยความรู้สึกหนักใจไม่น้อย หล่อนเคยสังเกตอยู่หลายครั้งที่ดิแอนน์มาเยี่ยมอาแลน สาวน้อยคนนี้มักจะกลับบ้านไปพร้อมกับห่อผ้าห่อใหญ่ที่ดูเผินๆก็เหมือนกับว่า ผู้เป็นน้องเพียงแค่ตามมาเอาผ้าผ่อนของพี่ชายไปซักรีดให้ที่บ้าน แต่เมื่อมองดูดีๆแล้วจะเห็นได้ว่ายังมีข้าวของประดามีอื่นๆอีก “ดิแอนน์ อย่าวิตกไปเลยนะ ฉันเพียงแต่หนักใจเรื่องความเป็นอยู่ของคนในปารีสขณะนี้ ... บอกตรงๆนะ ถึงฉันจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทุกคนมีสภาพเป็นยังไง แต่ฉัน ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ” ออสการ์ถอนหายใจ หันมามองที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนล้า “ยกโทษให้ฉันด้วย ที่ไม่อาจช่วยเธอและครอบครัวได้ดีไปกว่านี้ เพราะฉันเอง เป็นเพียงผู้บังคับบัญชาที่ไม่มีอำนาจอะไรเลย!” ดิแอนน์ละล้าละลัง ทว่า หล่อนก็เลือกที่จะพูด “เอ้อ คุณออสการ์คะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะ เพียงแต่ ดิฉันคิดว่า มันอาจจะเป็นการดีกว่า ถ้าหากจะบอกให้คุณทราบไว้ เผื่อว่าถ้าหากพี่อาแลนจะต้องถูกทำโทษก็คงจะไม่ร้ายแรงนัก ” อาจจะเพราะน้ำเสียงและทีท่าของสาวน้อยผู้นี้กระมัง ที่ทำให้ออสการ์รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น หล่อนพิศมองดิแอนน์อย่างเต็มตา แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ในหัวใจมานานแล้ว “ดิแอนน์ เธอ ช่างเหมือนเทพธิดาของฉันจริงๆเลย เด็กสาวคนนั้นสามารถสะกดหัวใจฉันได้ เป็นเหมือนเทพธิดาแห่งฤดูใบไม้ผลิที่มีดอกไม้รายล้อม ดวงตากลมโตแต่แฝงแววขี้แย ถึงเธอจะจากไปแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ลืม” แม้จะตั้งใจฟัง แต่หน้าตาก็ดูจะงุนงง ด้วยไม่เข้าใจว่าออสการ์หมายถึงใคร หล่อนจึงอธิบายต่อว่า “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉันรับมาเลี้ยงน่ะ ฉันพบเธอครั้งแรกเมื่อตอนที่เธอตั้งใจจะขายตัวในปารีสเพื่อหาเงินไปรักษาแม่ ทั้งๆที่เธอเพิ่งอายุเพียง 12ปีเท่านั้นเอง” สีหน้าดิแอนน์บ่งบอกถึงความรู้สึกเห็นใจเพื่อนมนุษย์อย่างจริงใจ จนออสการ์เริ่มหวนคิดถึงเรื่องเดิมที่อยู่ในหัวเมื่อแรกพบกันในวันนี้ “ทุกครั้งที่ฉันพบเธอ จะเห็นเธอร่าเริงเสมอๆ แต่วันนี้ดูเธอสวยเป็นพิเศษจังเลยนะ” คำชมของหล่อนมีผลให้อีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นด้วยเลือดฝาดอย่างทันตาเห็น ดิแอนน์รู้สึกเขินปนยินดีอย่างเห็นได้ชัด “คือว่า อีกไม่นาน ดิฉันจะแต่งงานแล้วล่ะค่ะ จะแต่งตอนที่พี่ได้กลับไปพักที่บ้าน คิดว่าคงจะทำให้มีความสุขบ้างล่ะค่ะ!” หัวใจของออสการ์ไหววูบอย่างฉับพลัน แต่งงาน! ดิแอนน์จะแต่งงาน! เสี้ยววินาทีนั้น ภาพของอังเดร พร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆที่หล่อนมักจะเห็นในระยะหลัง กลับปรากฏเด่นชัดในห้วงความคิดจนหล่อนแทบไม่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น น่ากลัวว่าสิ่งที่หล่อนสังหรณ์จะเป็นจริงเสียกระมัง! แต่งงาน ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิง สิ่งที่จะทำให้มีความสุขที่สุด ก็คือ การแต่งงาน อย่างนั้นหรือ? หล่อนคงจะจมอยู่กับภวังค์นั้นอีกนาน ถ้าหากดิแอนน์ไม่ได้เป็นคนทำลายความเงียบสงัดนั้นด้วยเสียงสดใส “น่าแปลกนะคะ ทั้งๆที่ดิฉันและเขาต่างก็มีเชื้อสายขุนนางอยู่ในตัว แต่เราก็ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกับที่ใครคิดว่าเราควรจะมีจะเป็น ดิฉันรักกับเขามาสองปีแล้ว จากนี้ไปก็คิดว่าจะฝากชีวิตไว้ที่เขานี่ล่ะค่ะ ต่อไปพี่อาแลนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงดิฉันกับแม่อีกแล้วล่ะค่ะ” ไม่ใช่ หล่อนไม่ได้พูดถึงอังเดรนี่นะ ไม่ใช่อังเดร! ออสการ์ยิ้มออกมาด้วยความยินดีโดยไม่รู้ตัว เมื่อนึกได้ หล่อนจึงแสดงความยินดีกับดิแอนน์อย่างจริงใจและพูดคุยกันถึงว่าที่เจ้าบ่าวของดิแอนน์อยู่ครู่หนึ่ง หญิงสาวจึงไพล่ถามถึงอังเดรในตอนท้าย “เห็นว่าเขาไปค้างที่บ้านเธอยังงั้นหรือ?” “อ๊ะค่ะ ! จริงๆแล้ว... เขาขอร้องไม่ให้ดิฉันมาบอกคุณออสการ์ให้ทราบนะคะ แต่ว่า เขาไปแอบเรียนทำขนมกับดิฉันมาค่ะ! เสื้อผ้าที่เลอะจากตอนทำขนมนั่น ดิฉันก็ซักและฝากพี่อาแลนนำมาให้แล้วล่ะค่ะ น่าแปลกเหมือนกันนะคะที่ผู้ชายจะอยากรู้วิธีทำขนม" ดิแอนน์ยิ้มอย่างนึกขัน "เห็นทีแรกที่อังเดรกับพี่อาแลนขนข้าวของมาที่บ้าน ดิฉันกับแม่ก็ประหลาดใจเหมือนกัน แต่เขาก็เก่งนะคะ! ทำจนสำเร็จจนได้ คงเป็นพายเลม่อนที่อร่อยมากทีเดียวล่ะค่ะ พี่อาแลนชิมแล้วก็บอกว่า อร่อย” ดิแอนน์ยังคงพูดเล่าเรื่องต่างๆ แต่ออสการ์แทบไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว หล่อนจำต้องซ่อนความรู้สึกไว้ในใจอย่างแรงกล้า พายเลม่อน หอมกรุ่นด้วยกลิ่นมะนาว เป็นของโปรดของหล่อนเอง! ดิแอนน์ขอตัวกลับหลังจากนั้นไม่นานจากนั้น ร่างระหงจึงเดินตรวจความเรียบร้อยในค่ายต่างๆก่อนที่จะย้อนกลับมาที่ห้องทำงานอีกครั้งเพื่อสะสางเอกสารให้เรียบร้อยสำหรับวันนี้ ภายในห้อง แก้วกาแฟชุดเดิมได้ถูกเก็บออกไปแล้ว หญิงสาวเดินมาที่โต๊ะทำงานแล้วก็เห็นว่า ดอกไม้ดอกใหม่ ได้ถูกนำมาเปลี่ยนไว้ที่โต๊ะทำงานแล้วเรียบร้อย เป็นดอกกุหลาบสีขาวแรกแย้ม ดูลักษณะกลีบดอกไม้ และกิ่งก้าน ออสการ์อยากจะรู้สึกว่า ... มันเหมือนกับกุหลาบที่บ้านเหลือเกิน เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินมาหยุดที่ประตูห้องเธอแล้วเปิดออกกว้าง หญิงสาวหันไปสบตากับร่างสูงกำยำของอังเดรเข้าพอดี “ ขอโทษ ฉันไม่คิดว่านายอยู่ในห้อง เมื่อกี้ฉันเข้ามา..” คนสนิททำท่าคล้ายกับจะพูดอะไรต่อ ทว่ากลับนิ่งไป เขายกถาดที่วางชุดน้ำชามาวางไว้ที่โต๊ะอย่างเงียบๆแทน “ฉันเพิ่งเข้ามาเมื่อกี้นี้ ดิแอนน์มาขอพบ เพิ่งแยกกันเมื่อครู่นี้เอง” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆเพื่อให้ห้องไม่เงียบจนเกินไป แต่อังเดรก็มิได้โต้ตอบ เขาค่อยๆวางชุดน้ำชาลงข้างหน้าหล่อนอย่างปราณีต หากหล่อนก็ไม่รู้สึกว่า รู้สึกไม่สบายใจแต่อย่างใด ตรงข้าม ณ ขณะนี้ ออสการ์คิดว่า ตัวเองรู้สึกอบอุ่นใจ และสบายใจอย่างบอกไม่ถูก! หญิงสาวเดินหาเอกสารจากมุมห้องเพื่อทำงานต่อ เมื่ออังเดรเสิร์ฟจนเรียบร้อยแล้ว ก็ค้อมหัวให้หล่อนเป็นเชิงว่า ขอตัว เพราะหล่อนเคยแย้งไม่ให้เขาทำความเคารพ หรือปฏิบัติราวกับหล่อนเป็นผู้บังคับบัญชายามอยู่ด้วยกัน เนื่องด้วยถือว่าเขาเป็นเพื่อน เสียงปิดประตูเบาๆ ตามด้วยเสียงฝีเท้าของเขาที่ก้าวเดินจากไป ค่อยๆเงียบลง ... คงเหลือเพียงความเงียบสงัดในห้องทำงานของออสการ์ และรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนของหญิงสาวที่มีให้ต่อ พายเลม่อนชิ้นหนึ่งที่วางอยู่บนจานตรงหน้า ข้างๆแก้วน้ำชาที่มีควันคลุ้งหอมกรุ่น จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 4 ต.ค. 47 04:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 น้ำเย็นๆที่ลูบล้างใบหน้าทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ทั้งที่อากาศค่อนข้างเย็นเยือก แต่เมื่อต้องทำงานอยู่ในค่ายทหารทั้งวัน อังเดรก็ให้นึกอยากจะอาบน้ำอยู่เหมือนกัน ทั้งยังอยากกลับบ้านเร็วๆเพราะเขาไม่อยู่มาหลายวันแล้ว ที่จริงชายหนุ่มก็ไม่ได้คิดว่าจะไปค้างอ้างแรมที่บ้านของอาแลนนานขนาดนั้น เขาแค่คิดอยากจะหลบหายไปในคืนที่มีงานเลี้ยงเต้นรำเลือกคู่ของออสการ์เท่านั้นเอง เพราะมิอาจทนอยู่มองดูราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาได้! และทั้งที่ตั้งใจว่าจะค้างเพียงคืนเดียวแล้วก็จะขอตัวกลับบ้านทันที แต่เมื่ออาแลนคะยั้นคะยอแกมบังคับด้วยสีหน้าที่จริงใจ อังเดรก็ปฏิเสธไม่ได้ในที่สุด ชายหนุ่มรู้ อาแลนยินดีแค่ไหนที่ได้เห็นเขายังมีชีวิตอยู่ หลังจากที่ได้ยื่นห่อยาเล็กๆที่สามารถปลิดชีวิตเขาได้! “อังเดร! หยุดหลายวันนี้ นายอยู่พักบ้านฉันดีกว่า ดิแอนน์ทำอาหารเก่งนะ อยู่นอนคุยด้วยกันก่อนเถอะ!” อังเดรไม่เคยบอกใครว่าเขาเองก็ทำอาหารเป็นอยู่บ้างเหมือนกัน อาศัยที่เขามองดูคุณแม่บ้านทำนั่นทำนี่อยู่ในเรือนครัวนั่นแหละ บางครั้งบางคราวเขาก็กลายเป็นลูกมือจำเป็นของนางตั้งแต่เล็กจนโต เมื่อได้ไปค้างที่บ้านอาแลนนี่แหละ เขาจึงมีโอกาสได้แสดงฝีมือโดยที่สุดท้าย ดิแอนน์เป็นลูกมือซะแทน พี่ชายยังอึ้งไปพักใหญ่เมื่อเด็กสาวเอาพายเลม่อน ฝีมืออังเดรมาให้เขาชิม “อร่อยเหลือเชื่อแฮะ นายทำเองเรอะเนี่ย?” เดี๋ยวนี้นานๆครั้งอังเดรจึงจะหัวเราะจากใจให้ใครได้เห็น อาแลนนึกสะท้อนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ คืนนั้นเมื่อเข้านอนกันแล้ว ชายหนุ่มรุ่นน้องจึงเอ่ยปากคุยกับเขาอย่างเปิดอก “อังเดร อย่าหาว่าฉันเข้าไปสอดเรื่องของนายเลยนะ แต่ฉันขอพูดอย่างตรงไปตรงมาก็แล้วกัน ผ.บ.จาร์เจสุดที่รักของนายน่ะ ” คนพูดหันหน้ามามองเพื่อนที่นอนร่วมห้อง เพราะอยากให้รู้ว่าไม่ได้พูดจากเจตนาร้าย “ถึงจะมีความสามรถพอที่จะเป็นผู้บังคับบัญชาในกองทหารก็เถอะ แต่ฉันอดรู้สึกไม่ได้ว่า เขากำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่ บางทีก็เลยเหมือนจะตึงเครียดตลอดเวลา นายก็น่าจะลองคิดดูดีๆอีกสักครั้งนะ ไอ้การที่จะหลงรักผู้หญิงแบบนี้น่ะ ต่อให้มีไม่รู้กี่ชีวิต ก็ไม่พอที่จะแลกด้วยได้หรอก!” อังเดรได้แต่นิ่งเงียบ อาแลนพูดไม่ผิดเลยสักนิด เขาเองก็รู้ดี แต่ทั้งๆอย่างนั้นก็ตาม หัวใจของเขาก็ดูเหมือนจะไม่ยอมเข้าใจด้วย ทั้งยังรบกวนเขาอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เล็กจนโต อังเดรไม่เคยคิดว่าจะโดนบีบบังคับใจอะไรได้มากเท่านี้ เคยหรือ ที่เขาบังคับใจตัวเองให้ไม่รักออสการ์ได้สำเร็จ? “นายจะไม่คิดห่วงชีวิตตัวนายเองบ้างเลยเรอะไง อังเดร? อย่าทำอะไรบ้าระห่ำนักเลยน่า ถึงนายจะตาบอด ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทิ้งชีวิตทั้งชีวิตหรอกนะ!” “นายสัญญากับฉันแล้วนะว่าจะไม่แพร่งพรายให้ใครรู้เข้า!” อังเดรจำต้องเอ่ยเตือน เพราะไม่ว่าจะยังไง เขาก็ไม่อยากให้เรื่องที่ตาของเขาเริ่มมองไม่เห็นไปเข้าหูออสการ์ และหลังจากนั้น คนทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยกันเรื่องนี้อีก อังเดรอยู่คุยสัพเพเหระกับอาแลนและดิแอนน์ ได้รับรู้ว่าเด็กสาวจะแต่งงานกับคนรัก และได้ทำความรู้จักกับแม่ของอาแลน เขาได้รับรู้สภาพของผู้คนในปารีสด้วยตัวของเขาเอง เพราะถึงแม้ว่าจะเป็นสามัญชน แต่อังเดรก็อาศัยอยู่ในบ้านของขุนนางมาเป็นเวลากว่าครึ่งชีวิต จะว่าไป นี่ก็เป็นครั้งแรก นับจากที่ตระกูลจาร์เจ อุปการะเขา ที่ได้มีโอกาสรับรู้ชีวิตภายนอกบ้านอย่างใกล้ชิด และแม้ว่าครอบครัวของชายหนุ่มรุ่นน้องจะไม่ได้ร่ำรวยมีกินมีใช้มากมาย แต่ก็ต้อนรับเขาเป็นอย่างดี ดิแอนน์นั้น ถึงจะตกใจที่เห็นเขาหอบข้าวของมากมายเพื่อทำอาหารเข้ามาในบ้านพร้อมกับอาแลน แต่สุดท้ายก็เข้ามาคุยชื่นชมถึงออสการ์ให้เขาฟัง ถ้าอยู่ที่บ้าน อังเดรก็คงไม่มีโอกาสได้ทำพายเลม่อนชิ้นนั้นหรอก เพราะเขาก็จะต้องคอยตอบคำถามคุณแม่บ้าน เขานึกดีใจด้วยซ้ำที่ได้มานอนค้างบ้านอาแลน โดยที่ไม่รู้เลยว่า ชายหนุ่มรุ่นน้อง เอาเสื้อเชิ๊ตตัวที่เปื้อนจากการทำขนมที่บ้านเขาไปเป็นตัวประกันเสียแล้ว เมื่อตอนที่เดินสวนกันในค่ายตอนเย็นนี้ เขายังเห็นอาแลน โบกไม้โบกมือทักทาย แล้วอวยพรให้เขาโชคดีอยู่แหม่บๆ นึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน ทว่า ไม่ได้เอะใจสักนิด จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 6 ต.ค. 47 02:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณเด็กที่รอคอยกับคุณ February ใช่คนเดียวกันหรือเปล่าค่ะ เมื่อกี้ปลาดุกฯ เพิ่งไปตามอ่านในเว็บเด็กดีมาน่ะคะ ได้มาอ่านแบบจุใจในนี้อีก...ชอบค่ะ จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 6 ต.ค. 47 04:43:32 A:203.145.12.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ที่จริงก็รู้ว่าตอนจบจะเป็นอย่างไร แต่ใจนั้นก็อยากให้ Fanfiction นี้ พลิกเวอร์ชั่นให้สองคนนี้อยู่รอด(อังเดรกับออสการ์)น่ะคะ...T-T เศร้ามาแต่ไกล...เดี๋ยวน้องสาวของอาแลนก็ตาย >_< สะท้อนสภาวะที่เกิดขึ้นทางสังคม... (ถ้าจำไม่ผิดนะคะ เพราะดูการ์ตูนเรื่องนี้มานานแล้ว) จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 6 ต.ค. 47 04:59:06 A:203.145.12.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 โอ๋ยโย๋ เจอกันในนี้อีกครั้งอย่างบังเอิญ ดีใจจังค่ะคุณปลาดุกไร้นาม :D  ใช่ค่ะ เด็กที่รอคอยกะ February คนเดียวกันค่ะ   เราไปตอบ comment ใน dek-d.com แล้วนะคะ  ความจำคุณดีมากเลยทีเดียวล่ะ จำได้ทั้งคนที่ออสการ์เคยรัก จำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับดิแอนน์ ซึ่งในตอนต่อไปจากภาคนี้เราจะเขียนถึงอีกทีนึงค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่ติชมกัน ดีใจมากที่ได้เจอกันในนี้อีกทีค่ะ :D จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เหย ทำไมโพสไม่ได้ล่ะเนี่ย ลองสิบรอบแล้ว ทดสอบ ทดสอบ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ วันเกิด PANTIP.COM 01:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ครั้งที่ยี่สิบแล้ว โพสตอนต่อไปไม่ได้ ทำไงดี ช่วยด้วย ไม่รู้ทำไม แอ๊ดรูปแล้วโพสไม่ได้ ไม่แอ๊ดรูปประกอบ ก้อยังโพสไม่ได้ ต้องขึ้นทู้ใหม่เรอะ ไม่อยากเลยนี่นา... จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ วันเกิด PANTIP.COM 02:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ที่จริงมานั่งรออ่านอยู่ค่ะ เดาว่าคุณเด็กที่รอคอยจะเอามาโพสต์ให้อ่านกันช่วงเวลานี้อีก เลยมารอ ฮี่ๆๆ (เพราะชอบเรื่องนี้มาก และอยากได้หนังสือการ์ตูนเรื่องนี้มาอ่าน ไม่รู้แหล่งไหนพอมีขายบ้างค่ะ) ปลาดุกฯ คิดว่าข้อความของคุณเด็กที่รอคอยยาวเกินไปหรือเปล่าค่ะ ถึงโพสต์ไม่ได้น่ะคะ... ถ้าอย่างไรลองตัดทอนข้อความลงดูนะคะ  โดยอาจจะแบ่งเป็น 2 ความคิดเห็นก็ได้ฮับป๋ม... จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ วันเกิด PANTIP.COM 02:57:17 A:203.145.12.223 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 เดี๋ยวไว้วันนี้ช่วงเช้าจะมาติดตามอ่านใหม่นะคะ ตอนนี้ไม่ไหวแย้วว...ง่วงจังค่ะ จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ วันเกิด PANTIP.COM 03:12:29 A:203.145.12.223 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 ลองหมดทุกวิถีทางแล้วค่ะ ไม่สำเร็จ ลองตั้งกระทู้ใหม่ ก้อไม่ได้เหมือนกัน ตอนนี้ส่งอีเมล์ไปขอให้ทีมงานช่วยเหลือแล้ว หวังว่าคงมีทางออก ของมันแรงค่ะ ของมันแรง ฮี่ๆๆ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 8 ต.ค. 47 03:41:24 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เหอะๆๆ อยากอ่านต่อจัง >_< เฮ้อ!! เห็นปัญหาของคุณเด็กที่รอคอยแล้วไม่รู้เมื่อไรจะได้อ่านต่อ ถ้าอย่างไรระหว่างรอส่งมาให้ทางอีเมล์ปลาดุกฯ ก่อนจะได้ไหมค่ะ (please) แบบเราลงแดงแล้วเคอะ อยากอ่านต่อ T-T งือ แต่ถ้าไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรค่ะ ทิ้งอีเมล์ไว้ก่อน ae_padok@yahoo.com ค่ะ ตั้งแต่อ่านในเว็บเด็กดีก็ติดเรื่องนี้อย่างจัง เพราะเป็นการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่ชอบ... จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 8 ต.ค. 47 05:13:02 A:203.145.14.170 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 แสงแดดในยามเย็นจากพระอาทิตย์ที่เริ่มตกดิน ทอประกายปกคลุมร่างระหงที่อยู่บนหลังม้าขาวในเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มประดับด้วยสายสะพายและเครื่องราชอิสริยาภรณ์เป็นประกายแวววาว เส้นผมบลอนด์สลวยของออสการ์ปลิวไปตามสายลมอ่อนๆที่พัดมาเป็นครั้งคราว มองดูคล้ายเปลวเพลิงสีส้ม แม้จะดูสวยงามน่าสัมผัส ทว่า มิอาจแตะต้องได้  อังเดรมองภาพนั้นจากเบื้องหลังเพียงไม่กี่ก้าว ราวกับจะจดจำไว้ทุกลมหายใจ เขาไม่ได้ถามหล่อนสักคำเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำในคืนที่เขาไม่อยู่บ้าน และหญิงสาวก็ดูเหมือนจะไม่ปรารถนาที่จะเอ่ยถึงมันเช่นกัน ทว่า อังเดรได้รู้จากคุณแม่บ้านคร่าวๆ เมื่อกลางดึกที่เขากลับเข้าบ้านก่อนที่จะออกมาตอนเช้าตรู่เพื่อมาเข้าทำงานว่า งานเลี้ยงได้พังพินาศไปแล้ว “คุณหนูออสการ์ เธอแต่งชุดทหารสำหรับงานลีลาศเต็มยศเลยเชียวล่ะ นายท่านก็โกรธซะแทบล้มทั้งยืน แต่ก็รู้สึกว่าคุณเจโรเดล จะกลายเป็นคนเดียวที่ยังขอหมั้นกับคุณหนูอยู่นะ” บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า เขาควรจะดีใจกับประโยคแรก หรือควรจะเจ็บแปลบกับประโยคหลัง รู้สึกตัวอีกที เขาก็เดินเข้าไปในสวนแล้วเก็บดอกกุหลาบขาวติดมือมาด้วยก่อนจะขี่ม้าออกจากบ้านมา เพราะคำพูดของตัวเองที่พูดกับหญิงสาว ยังคงก้องอยู่ในหัวตัวเองเช่นกัน “ดอกกุหลาบ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเป็นดอกไลแลค ได้ ออสการ์ ก็จะเปลี่ยนไปเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ออสการ์ไม่ได้!” อังเดรส่ายหัวราวกับจะสลัดความคิดออกจากหัว ช่างเถิด! ไม่ว่าจะอย่างไร เขาได้ตัดสินใจแล้วนี่นะ ว่าจะปกป้องหล่อนด้วยชีวิต และจะทำทุกอย่างให้หล่อนอย่างสุดความสามารถ ไม่ว่าจะอย่างไร หากแค่เขาได้รู้ว่า หญิงสาวจะไม่ได้ไปเป็นของใคร เขาก็จะอยู่เคียงข้างเช่นนี้ตลอดไป และหากว่า ออสการ์จะต้องไปเป็นของชายอื่นจริงๆ เขาจะทำใจได้จริงหรือ? “อังเดร พายเลม่อนนั่น อร่อยมาก” เสียงใสของหญิงสาวกังวานขึ้น จนอังเดรตื่นจากภวังค์ หล่อนพูดว่า พายอร่อยใช่มั้ยนะ? พลัน ม้าอาหรับสีขาวที่ได้รับการดูแลแปรงขนอย่างดีโดยตัวเขาเองก็หยุดเดินแล้วกันหน้ามาเผชิญกับเขา ทำให้อังเดรต้องเอื้อมมือไปบังคับบังเหียนให้ม้าของตนหยุดเดินเช่นกัน “ถูกปากฉันมาก ขอบใจนายมากนะ” ร่างระหงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนอย่างที่อังเดรไม่ได้เห็นมานานพอสมควร “ฉัน แค่เอาไปจัดวาง ” พูดปดไปโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะไม่รู้ว่า หล่อนรู้ไดัยังไง ทว่าออสการ์กลับยื่นห่อผ้าที่เขาเห็นว่าหล่อนหยิบติดตัวมาด้วยให้เขาแทน “มีคนฝากเสื้อมาคืนให้แน่ะ ไม่คิดเหมือนกันว่าพายเลม่อนที่อร่อยอย่างนั้น จะมาไกลขนาดบ้านของอาแลน” “ออสการ์!” อังเดรครางขึ้นมาอย่างลืมตัว เขาไม่รู้จะตีสีหน้ายังไงที่หล่อนรู้เรื่องนี้เข้า ทว่ารอยยิ้มบนดวงหน้างามนั้นก็ยังคงกระจ่างอยู่เหมือนเดิม ออสการ์โหนตัวลงมาจากหลังม้า แล้วคว้าบังเหียนมาจูง ก่อนจะเอ่ยกับเขา “ฉันรู้สึกเหมือนไม่ได้คุยกับนายมานานหลายวันเต็มที ข้างหน้านี่ มีทุ่งหญ้าที่แม่น้ำไหลผ่าน ให้ม้าหยุดกินน้ำกินหญ้าเสียหน่อยก่อนดีกว่านะ” อังเดรยังนั่งนิ่งมองร่างระหงค่อยๆเดินไปพร้อมกับม้าขาว ในมือยังถือห่อผ้าที่ห่อเสื้อเชิ๊ตเอาไว้ อึดใจหนึ่ง เขาก็ค่อยโหนตัวลงจากหลังม้าแล้วเดินตามหญิงสาวที่นำหน้าไปแล้วอย่างเงียบๆ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 47 02:53:07 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 9 ต.ค. 47 02:50:31 ]

ความคิดเห็นที่ 41 “หมู่นี้ ดูนายจะหลบหน้าฉันเสมอเลยนะ” หญิงสาวพูดขึ้นมาเบาๆ ขณะนอนหลับตาหนุนแขนตัวเองบนผืนหญ้าในยามโพล้เพล้ราวกับไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบนัก แต่มีผลให้คนฟังที่นั่งอยู่ไม่ไกลซึ่งแสร้งทำเป็นมองดูม้าทั้งสองตัวกินน้ำจากแม่น้ำที่ไหลเอื่อย คล้ายกับว่าเพลิดเพลินเสียเต็มประดาสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ ...ฉัน...ก็แค่ไม่อยากอยู่เกะกะในบ้านตอนที่ใครๆก็ยุ่งๆกันอยู่เท่านั้นเอง” อังเดรพูดเรียบๆ ไม่มีอาการประหม่าหรือน้ำเสียงคล้ายกับจะพูดกระทบอีกฝ่าย “พอดีว่าอาแลนออกปากชวน ฉันก็เลยตอบตกลงไป หมอนั่นกำลังดีใจมากที่น้องสาวกำลังจะแต่งงาน” “ฉันก็ได้ยินมาอย่างนั้นเหมือนกัน” ดวงตาสีฟ้าเบิกขึ้นมาช้าๆ เหม่อมองฟ้าสีแดงฉานอย่างเลื่อนลอย หล่อนเคยเห็นภาพของท้องฟ้าในยามเย็นมาแล้วที่ นอร์มังดี ครั้งที่ไปพักผ่อนเพียงลำพัง มันดูเศร้าสร้อย และแสนจะเงียบเหงาจนถึงขั้วหัวใจ น่าแปลก วันนี้ ท้องฟ้าเดิมที่เคยเห็น กลับไม่น่าเศร้าเหมือนเช่นวันนั้น ... เพราะมี “เขา” อยู่เคียงข้างหรือเปล่าหนอ? “ดิแอนน์ เด็กสาวคนนั้นท่าทางเป็นเด็กดี เธอทำให้ฉันนึกถึงโรซาลี” ออสการ์หลับตาลงอีกครั้ง ยิ้มที่มุมปากอย่างมีความสุขที่ได้นึกถึงเด็กสาวที่ตนได้เคยอุปการะไว้จนออกเรือนไปกับ เบอร์นาร์ด แชเทอเลต์ อดีตอัศวินดำ ที่เป็นคนทำให้อังเดร ต้องสูญเสียดวงตาข้างซ้ายไปตลอดกาลจากอุบัติเหตุในการต่อสู้ ป่านนี้ หล่อนจะเป็นยังไงบ้างหนอ? ดวงตากลมโตที่แฝงแววขี้แยคู่นั้น คงจะไม่ร้องไห้อีกกระมัง หวังว่าหล่อนคงจะมีความสุขดี “พวกที่ค่าย กำลังรวบรวมเงินไว้ช่วยกันซื้อของขวัญแต่งงานให้ดิแอนน์กันด้วยนะ พอถึงวันหยุดคราวหน้า อาแลนกลับไปบ้านก็คงจะจัดพิธีกัน ” อังเดรเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อไป “ฉัน ขอโทษที่ไม่ได้มาบอกก่อนว่า จะไปค้างบ้านอาแลน” “นายบอกแม่บ้านไว้แล้วนี่ ช่างเถอะ” หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะค่อยๆยันร่างขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน ทีท่าผ่อนคลายอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นนักนับตั้งแต่ที่ลาออกมาจากกองทหารรักษาพระองค์ หรือถ้าพูดให้ถูก ตั้งแต่แยกทางกับแฟร์ซอง! เมื่อชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นได้รับรู้ว่าหล่อนคือสตรีลึกลับที่ได้พบและเต้นรำกันที่งานบอลล์ในคืนหนึ่ง ทั้งเขาและออสการ์ ต่างก็ร่ำลาและเดินจากกันไปคนละทาง นับแต่นั้นมา หญิงสาวก็เลือกที่จะดำเนินชีวิตอย่างวิถีลูกผู้ชาย หล่อนลาออกจากตำแหน่งหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ในวัง มาเป็นเพียงผู้บังคับบัญชากองทหารฝรั่งเศส แม้พระนางอังตัวเน็ตต์ จะแย้งว่า ด้วยยศเพียง พลตรีของหล่อน การย้ายเข้ามาอยู่ในกองทหารนอกวังเช่นนี้ จะต้องใช้เวลาอีกยาวนานกว่าที่จะไต่เต้าขึ้นมามากกว่านี้อีกได้ออสการ์ก็ยังเลือกที่จะลาออกโดยไม่ลังเลใจ อังเดรมั่นใจว่า จากสีหน้าท่าทางของออสการ์ที่เขาเห็นอยู่นี้ มันเหมือนกับจะแสดงให้เห็นว่า หล่อนกำลังมีอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกสุขใจ “ฉันมัวแต่วุ่นวายกับเรื่องบ้าบอ เลยไม่ทันได้หันมาเห็นนายเลย ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก เราต่างก็โตกันแล้วทั้งคู่...อย่างที่ฉันเคยบอกนั่นแหละ นายมีอิสระที่จะไปไหนทำอะไรก็ได้ตามใจ ไม่จำเป็นต้องตามฉันอีกต่อไปแล้ว ” ดวงตาข้างที่ยังมองเห็นของอังเดรเบิกโพลงด้วยความตกใจ ทว่า ออสการ์ก็พูดต่อในทันทีอย่างรวดเร็ว “แต่ฉัน ดีใจ ที่มีนายอยู่ด้วย! ฉันน่ะ อังเดร .” หญิงสาวหลุบสายตาลงต่ำ แสงอาทิตย์ที่ค่อนข้างจะจางหายไปในทุกที ทำให้หล่อนดูคล้ายกับมีลำแสงสีทองทอประกายจากร่างระหงนั้น “ฉัน เวลาที่ฉันทำตามใจตัวเอง มักจะทำให้นายเดือดร้อนเสมอ ฉันรู้ดี เพราะนายตามติดฉันจนเป็นเงา ฉันจึงสามารถทำอะไรได้ตามใจคิด! ถ้าหากว่านายไม่ดึงดันจะมาเข้ารับราชการในค่าย ฉันก็คง ต้องทำอะไรโดยลำพัง ฉัน ” ออสการ์รู้สึกเหมือนกับว่าคำพูดของตน จะพรั่งพรูออกมาเองโดยไม่สามารถเรียบเรียงได้ ทว่า หล่อนดีใจที่ได้พูดมันออกมา “ ฉันคงทำอะไรไม่ได้ ถ้าต้องอยู่คนเดียว!” อังเดรไม่รู้ว่าทำไม เพียงคำพูดไม่กี่คำของหล่อนก็สามารถชี้ชะตาความเป็นความตายของเขาได้! วินาทีแรก เขาคิดว่าหัวใจของเขาจะต้องสลายลง เพราะหล่อนคงจะบอกให้เขาไปตามทาง และหล่อนคงจะเลือกทางเดินร่วมกับเจโรเดลเป็นแน่ ทว่า เพียงอึดใจ เขากลับรู้สึกว่าพร้อมแล้วที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างได้ เพื่อคนที่เขารักที่อยู่ตรงหน้าขณะนี้! “ออสการ์ ฉัน ” ความตื้นตันใจเอ่อล้น จนเขาเองก็แทบจะควบคุมตนเองไว้ไม่ได้ อยากที่จะเข้าไปโอบกอดร่างระหงนั้นไว้ในอ้อมแขนเหลือเกิน! เขาอยากบอก อยากบอกว่าเขารักหล่อนมากเพียงใด อังเดรสูดลมหายใจลึกๆเข้าปอด ก่อนจะยิ้มให้หล่อนอย่างอ่อนโยนเช่นกัน “มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วล่ะ” “ขอบใจมากนะ อังเดร ...ขอบใจมาก!” มือเรียวขาวของออสการ์ ยื่นมากุมมือของอังเดร เขามั่นใจว่าหล่อนบีบมือของเขาไว้ราวกับจะไม่ให้เขาหายไป จนเขาเองก็ไม่อาจบังคับใจให้จับมือหล่อนไว้แน่นก่อนจะยกมือข้างนั้นของหญิงสาวทาบไว้บนแก้มของตัวเอง จุมพิศเพียงแผ่วเบาราวกับเป็นสิ่งเปราะบาง. ขอเพียงแค่นี้เท่านั้น ชายหนุ่มคิด และออสการ์ก็มิได้ขัดขืน หล่อนมองดวงตาเขาแล้วก็พบว่า ความรู้สึกทุกอย่างของอังเดรฉายชัดอยู่ในนั้น “ค่ำแล้ว กลับบ้านกันเถอะ” อังเดรยังไม่ปล่อยมือของหญิงสาว หากฉุดหล่อนให้ลุกขึ้นมาด้วยกันเมื่อเขายันกายขึ้นจากพื้น จนร่างบางของออสการ์ยืนหยัดขึ้นมาแล้ว เขาก็ยังจูงมือหล่อนเดินไปจนขึ้นหลังม้าแล้วเรียบร้อย สายลมแผ่วๆเริ่มเย็นขึ้นตามลำดับ อังเดรคว้าเอาเสื้อคลุมที่ติดตัวมาเพราะอากาศที่เย็นเยือกในยามเช้าเมื่อเขาออกมาทำงาน คลุมไหล่ให้ออสการ์แล้วให้สัญญาณว่า ควรจะควบม้ากันกลับจะดีกว่า ม้าสีขาว สง่างามราวกับเพกาซัสในเทพนิยายกรีก เมื่อมีร่างของออสการ์อยู่บนนั้นแล้ว หล่อนก็ดูเหมือนเทพแห่งสงครามที่ใครๆก็ไม่อาจคลาดสายตาไปได้ อังเดรได้แต่อ้อนวอนพระเจ้าอยู่ในใจ ... ขอให้เขาได้มีโอกาสมองเห็นหล่อนไปอีกสักหน่อย ได้โปรดอย่าเพิ่งให้เขาหลงอยู่ในโลกแห่งความมืดมิดเพียงลำพังเลย เขายังอยากเห็น อยากเห็นอะไรต่างๆอีกมายมายนัก! ออสการ์ ฉันขอโทษ! ขอโทษที่เห็นแก่ตัว ฉันจำต้องหนีหน้าเพราะไม่อาจจะทนเห็นเธอเคียงข้างชายอื่นได้! แต่...แต่ถ้าเธอบอกให้ฉันอยู่เคียงข้าง ฉันก็จะไม่มีวันทอดทิ้งเธอไหนอีก ดอกกุหลาบ ไม่ว่าจะบานเป็นสีแดงหรือสีขาว มันก็คือดอกกุหลาบ ไม่มีวันที่จะเปลี่ยนแปลงเป็นดอกไลแลคได้...ออสการ์ ก็คือ ออสการ์ที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเป็นคนอื่นได้ เหมือนกับฉัน ที่ไม่มีวันหยุดรักเธอได้! และต่อให้อะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เธอต้องอยู่ตามลำพังอีกแล้ว ฉันสัญญา! แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 47 03:29:54 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 9 ต.ค. 47 03:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เอ... ลองวิธีใหม่ดู โดยการ ส่งข้อความนิดนึงแล้วกดส่ง ปรากฏว่าได้ค่ะ ก้อเลยกดแก้ไขข้อความอีกที จึงได้ผล ฉะนี้แล แต่ถ้าหากว่าโพสธรรมดา กลับไม่สำเร็จ เหนื่อยเลย...สงสัยจะอดดูรูปกันล่ะนะคะ ขอบคุณมากนะคะคุณปลาดุกไร้นามอุตส่าห์ติดตาม ขออภัยในความไม่สะดวกอย่างแรงค่ะ แล้ว ปัญหานี้มันแก้ยังไงอ่ะ ใครก้อได้ ช่วยนู๋นี้ เจ้าหน้าที่เค้ายังไม่ติดต่อกลับมาหานู๋เลย ฮือออ!!! จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 9 ต.ค. 47 03:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ชายฉกรรจ์เป็นจำนวนมากมารวมตัวกันในสโมสรของค่ายทหารในวันนี้ เพื่อดื่มฉลองให้กับข่าวการแต่งงานของน้องสาวอาแลน อังเดร เห็นชายหนุ่มหัวเราะร่วนด้วยความเป็นสุขใจ ทั้งยังตื้นตันใจที่เพื่อนๆในกรมร่วมใจกันเจียดเงินคนละเล็กละน้อย เพื่อซื้อของให้เป็นของขวัญ "พวกนายไม่น่าต้องลำบากเลยนี่หว่า ถ้าจะให้ของขวัญดิแอนน์ล่ะก็ ให้เงินฉันมาซักก้อนก็น่าจะดีนะ!" หลายคนหัวเราะเสียงดังเพราะรู้ว่า อาแลนพูดเล่นตามประสา "ขืนให้นายไว้ ก็หมดไปกับเหล้าน่ะสิอาแลน!" จีนน์พูดขึ้น ทำให้มีเสียงโห่ร้องอย่างสะใจ ตามด้วยเสียงหัวเราะของเหล่าทหาร อาแลนคุยอยู่กับเพื่อนๆพักหนึ่งจึงสังเกตเห็นอังเดรยิ้มให้อยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มผละออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่ยังส่งเสียงเฮฮากันลั่น แล้วออกมาคุยกับอังเดรด้านนอก "ยินดีด้วยอีกครั้งนะอาแลน ทีแรกหนุ่มๆในกรมก็ทำท่าว่าจะอกหักกันหมดตอนรู้ว่าน้องสาวนายจะแต่งงาน ดิแอนน์น่ะเหมือนนางฟ้าของทุกคนที่นี่เลยนะ" สีหน้าของอาแลนยังดูเป็นสุข ทว่าอังเดรก็รู้สึกถึงกระแสอะไรบางอย่างจากเขา "เป็นอะไรไปหรือเปล่าอาแลน? หรือว่า ... นายรู้สึกเหมือนกับน้องสาวกำลังจะถูกแย่งไปเรอะไง?" "ก็... ที่จริงฉันก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกันนะ แปลกดีเหมือนกัน... ฉันยังคิดอยู่เสมอว่า ดิแอนน์ยังเป็นเด็กเล็กๆคนนึง ไม่นึกเลย ว่าจะโตถึงวัยแต่งงานได้แล้ว" คำตอบของอาแลน ทำให้อังเดรหัวเราะขึ้นเบาๆอย่างอดไม่ได้ "อะไรกัน อะไรกัน! แม้แต่ทหารที่แน่ที่สุดในกองร้อยหน่วย B ก็ยังมีจุดอ่อนเรอะเนี่ย?" ชายหนุ่มทั้งสองหัวเราะให้กันอย่างอารมณ์ดี ว่าไปแล้ว อาแลนก็รู้สึกดีใจมากกว่า ถึงแม้จะรู้สึกเหงาอยู่เล็กน้อยที่น้องสาวจะต้องออกเรือนไปกับผู้ที่จะมาเป็นสามี และต่อไปก็จะเหลือเพียงแค่แม่และเขา อยู่ด้วยกันในวันที่เขาได้หยุดพักแล้วกลับบ้าน แต่เมื่อหล่อนจะมีความสุข เขาก็ย่อมจะสุขไปด้วย "วันนี้นายออกเวรแล้วใช่มั้ยอังเดร? อยู่ดื่มฉลองด้วยกันหน่อยสิ" "อา ...ขอบใจนะ แต่เดี๋ยวฉันต้องติดตามออสการ์ไปจนถึงกองกำลัง รักษาความปลอดภัยที่ปารีส แล้วก็เลยไปหาท่านนายพล บูลเลย์" สประโยคนั้นทำให้อาแลนขมวดคิ้วสงสัย อังเดรจึงอธิบายว่า "ออสการ์จะไปขอบคุณ ที่ท่านช่วย ลาซาลเอาไว้ ไม่ให้โดนทำโทษเรื่องเอาปืนประจำตำแหน่งไปขายน่ะ" ชายหนุ่มรุ่นน้องเงียบไปอึดใจแล้วพยักหน้าช้าๆ...อีกครั้ง ที่เขายอมรับว่า ออสการ์มีส่วนดีมากกว่าพวกขุนนางทั่วไป! หล่อนยอมไปก้มหัวขอให้ท่านนายพลช่วยปล่อยตัว ลาซาล ที่เอาปืนประจำตำแหน่งไปขายทอดตลาดเพื่อเอาเงินมาให้ครอบครัว ทว่าถูกจับได้เสียก่อน เมื่อแรกเขาก็คิดว่า คงเป็นหล่อนนั่นแหละที่เอาลูกน้องไปเร่ขายเพื่อความดีความชอบใส่ตนเอง ทว่า เมื่อลาซาล กลับมาจากสถานจองจำ แล้วเล่าให้ฟังว่า หล่อนต่างหากที่ช่วยเขาเอาไว้ไม่ให้ถูกยิงเป้า จากวันนั้นทหารทั้งกรมจึงเห็นอาแลนเงียบ ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาจะหาเรื่องด้วยอีก ทว่า ก็ยังคงแสดงทีท่าไม่ยอมญาติดีด้วยนัก แต่เพียงแค่นั้น ใครๆก็รู้แล้วว่า เขาอ่อนขึ้นให้หล่อนมากแค่ไหน "แล้วนี่ นาย ...กะอีแค่ไปหาที่บ้านท่านนายพล ต้องแต่งเต็มยศเป็นพิธีการด้วยเรอะ?" "ดูเหมือนว่าท่านนายพล จะไปดูโอเปร่าที่โรงละครวันนี้น่ะ ไม่ได้จะไปที่คฤหาสน์หรอก อ้อ! รถม้าคงจะเรียบร้อยแล้วล่ะ ฉันคงต้องไปก่อนล่ะนะ" อาแลนมองดูรถม้าที่ค่อนข้างหรูหราแล้วก็รู้สึกสะกิดใจ ดูจากลักษณะแล้ว คงเป็นรถม้าส่วนตัวของผู้หญิงคนนั้นกระมัง... "ให้ฉันไปแทนดีกว่ามั้ย?" จู่ๆ อาแลนก็โพล่งขึ้นมา แม้แต่อังเดรก็ยังงุนงง ทว่าเขาก็หัวเราะกลบเกลื่อน "อะไรของนาย หือ? นายอย่ามาเล่นตลกเลยน่าอาแลน" "เล่นตลกอะไรเล่า! นายรู้หรือเปล่าว่า ปารีสมันมีอันตรายมากแค่ไหน ทุกวันนี้มีพวกม๊อบที่คอยโจมตีรถม้าของพวกผู้ดีอยู่นะ แล้วตานายก็แย่ ถ้าหากเกิดเหตุร้ายขึ้นมา ใครจะช่วยนาย!" อาแลนคว้าแขนอังเดรไว้ ...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขารู้สึกว่า สังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล! "หยุดพูดเถอะน่า นายนี่ยุ่งไม่เข้าเรื่องน่ะ" ให้ยังไงอังเดรก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ จนหนุ่มรุ่นน้องชักจะเหลืออด ต้องแผดเสียงใส่ "ปั๊ดโธ่โว้ย! นานๆฉันจะโอ๋นายซักที ยังจะมาทำเล่นตัวอีกแน่ะ!" "อย่ามาทำไก๋หน่อยเลย นายน่ะอยากอยู่ใกล้ๆออสการใช่มั้ยเล่า? ฝันไปเถอะ!" "หนอย! มากไปแล้วนะพวก!ไปตายซะเถอะ ไอ้บ้าอังเดร!" แม้ว่าจะไม่ได้หมายความตามที่พูด เพราะเพียงแค่อยากจะกลบเกลื่อนทีท่าของตัวเองจึงต่อว่าอังเดรไปอย่างนั้นเอง ทว่าเสียงของอาแลนก็ดังพอที่ทหารที่อยู่ในสโมสร จะมายืนออกันด้วยความสงสัยว่า เกิดอะไรกันขึ้น? "ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า อาแลน!" อังเดรหัวเราะชอบใจ มีเพียงอาแลนที่ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดจนตัวสั่น ที่ไม่อาจมีคำพูดใดๆจะเถียงโต้ตอบให้สูสีกับอังเดรได้ เขานึกอยากจะวิ่งเข้าไปเตะสหายรุ่นพี่เสียให้รู้แล้วรู้รอดที่มาล้อเลียนเขาอย่างแทงใจดำเข้าให้ ทั้งที่ไม่เคยมีใครกล้า! อาแลนกู่ร้องราวกับจะกลบเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีของ อังเดร "ไอ้เวร! คอยดูนะ แกตายเมื่อไหร่ ฉันจะหัวเราะให้ก้องโลกเลย!!" แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 47 04:03:45 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 9 ต.ค. 47 04:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สองข้างทางจากบานหน้าต่างในรถม้า เป็นทิวทัศน์ของถนนในกรุงปารีสที่ออสการ์ระลึกได้ถึงวันเก่าๆ ครั้งที่เคยคุมกองทหารรักษาพระองค์เพื่อตามอารักขารถม้าขบวนเสด็จของพระนาง อังตัวเน็ตต์ ในงานเฉลิมฉลองสถาปนาเจ้าหญิงรัชทายาท และยังอีกหลายครั้งกับการที่ต้องคุ้มกันยามที่เสด็จไปงานเต้นรำหรูหรา และชมละครที่โรงโอเปร่า บางครั้งก็จนเข้ารุ่งสางของอีกวันหนึ่ง ช่วงที่พระนางหลงอยู่ในความฟุ่มเฟือยนั้น พระนางไม่เคยมีความคิดที่จะเอาใจใส่ความเป็นอยู่ของประชาชนเลยแม้แต่น้อย ...ออสการ์เคยจนด้วยปัญญาที่จะทูลขอร้อง มิให้ทรงย้ายพระองค์ไปประทับที่ พระที่นั่งตริอานอง น้อย อีกทั้งยังทรงอนุญาตให้ขุนนางบางคนเท่านั้นที่จะเข้าออกในพระที่นั่งได้ เพราะไม่ทรงโปรดที่จะต้อนรับผู้ที่มาขอเข้าเฝ้าจากแคว้นต่างๆในทุกๆเช้า! กว่าที่พระนางจะรู้สึกองค์ว่า พวกขุนนางเป็นจำนวนมากได้หันหน้าเข้าไปรวมกลุ่มกับสามัญชนเพื่อต่อต้านระบอบศักดินาและพระมหากษัตริย์ ตอนนี้...มันก็เกือบจะสายเกินไปแล้วล่ะมั้ง?! อังเดรนั่งมองหน้าหญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นนายอย่างเงียบๆ จนหล่อนละสายตาจากภาพนอกหน้าต่างมาสบตาเขาเข้า "คิดอะไรอยู่หรือออสการ์?" "ปารีสในวันนี้ ... ดูต่างไปจากเมื่อก่อนมากเหลือเกิน แต่จะว่าไปแล้ว มันก็ดูจะเปลี่ยนไปมากขึ้นทุกวันๆ" ร่างระหงหัวเราะขื่นๆในลำคอ "บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ ประชาชนที่อดอยากเพราะการกระทำของพระนาง จะอยู่กันอย่างไรหนอ? พระนางไม่เคยทรงนึกอยากเยี่ยมประชาชนบ้างเลย คิดแล้ว ...ก็อดเสียใจไม่ได้!" เขานั่งเงียบ ไม่ได้ปริปากตอบโต้ เพราะรู้ว่าหญิงสาวอยากเพียงแค่ระบายความในใจให้ได้รับรู้ ว่าไปแล้ว ฐานะของออสการ์ไม่อำนวยนักที่จะพูดเปิดอกกับใคร เพราะเมื่อสมัยก่อน หล่อนก็เป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดของกองทหารรักษาพระองค์ที่ภักดีต่อราชบัลลังค์อย่างเหลือล้น แม้ว่าวันนี้จะแปรตนมาเป็นเพียงผู้บังคับบัญชากองทหารฝรั่งเศส หล่อนก็ไม่อาจจะพูดมากความกับทหารชั้นผู้น้อยคนใดได้เช่นกัน ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ตื้นลึกหนาบางภายในวังมากพอที่ออสการ์จะพูดจาอย่างนี้ด้วยได้ เขาโชคดีหรือเปล่าหนอที่เกิดมาเป็นสามัญชนธรรมดา มีฐานะเป็นคนเลี้ยงม้า ได้มีโอกาสเข้านอกออกในพระราชวังในฐานะผู้ติดตาม ได้ใกล้ชิดกับพระบรมวงศานุวงศ์มาตั้งแต่ครั้งยังทรงพระเยาว์... อังเดรใคร่อยากจะรู้เหมือนกัน เพียงครู่หนึ่งที่ทั้งคู่ยังคงจมอยู่กับความคิดของตนเองนั้น รถม้าก็กระตุกแล้วหยุดอย่างฉับพลันจนทั้งคู่แทบหัวคะมำ ออสการ์ไวพอที่จะเหนี่ยวตัวเองไว้กับขอบหน้าต่างแล้วคว้าแขนอังเดรไว้ก่อนที่เขาจะเสียหลัก "อะไรกันน่ะ?!" ออสการ์โผล่หน้าออกไปทางหน้าต่างเพื่อจะถามคนขับรถม้า ทว่า ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า กลับเป็นคำตอบได้อย่างดี รถม้าของหล่อน ถูกโจมตีโดยกลุ่มประชาชนเสียแล้ว! "คุณออสการ์ครับ แย่แล้ว รีบหนีเถอะ!" ชายหนุ่มคนขับรถม้าร้องอย่างลนลานจนเสียงหลง ทว่าดูเหมือนว่าจะสายเกินไป ... บัดนี้กลุ่มชนจำนวนมากว่า 10คน พร้อมด้วยอาวุธต่างๆเท่าที่จะหาได้ในครัวเรือนได้รุมล้อมกันเข้ามาแล้ว "หยุดรถม้านั่นไว้! อย่าให้มันหลุดออกไปได้นะ!!" "เร็วเข้าพวกเรา รถม้าของพวกผู้ดี สกัดมันไว้ให้ได้!!" เสียงกู่ร้องนั้นดังกระหึ่มเสียจนออสการ์ต้องรีบตะโกนให้คนขับรถม้าหนีเอาตัวรอดไปก่อน "นายอยู่ในนี้นะอังเดร!" หญิงสาวชักดาบออกมาเมื่อรู้ว่ารถม้าเริ่มถูกทุบด้วยของแข็งสารพัน และอังเดรเองก็ชักดาบออกมาแล้วเช่นกัน "จะบ้าเรอะ! นายนั่นแหละอยู่ในนี้ ปลอดภัยกว่า!" ไม่ทันที่จะตัดสินได้ว่าใครควรอยู่ใครควรออกไป ประตูรถม้าก็ถูกกระชากเปิดออกโดยชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งที่ร้องตะโกนลั่น "มันมีอาวุธด้วย!! ยึดเอามาจากไอ้พวกผู้ดีให้ได้นะ!!" "ลากมันออกมา ลากไอ้พวกผู้ดีนั่นออกมาจากรถม้า เร็ว!!" สิ้นเสียงนั้น อังเดรก็ถูกคว้าเอาตัวออกไปจากรถม้า โดยที่ออสการ์ถูกฉุดกระชากตามออกไปติดๆ หญิงสาวพยายามปกป้องตัวเองจากอาวุธที่เหล่าชาวบ้านใช้ทุบตีตนด้วยดาบอย่างยากเย็น ได้ยินเสียงของอังเดรร้องเรียกหาตนอยู่ไม่ไกล "ออสการ์! นายรีบออกไปจากที่นี่เร็วๆ ไปซี่ ออสการ์!!" "อย่า! รอเดี๋ยว! อย่าทำอะไรเขานะ เขาไม่ใช่พวกผู้ดีหรอก!!" ออสการ์พยายามเหลียวหาอังเดรที่ยังอยู่ในหมู่ผู้คนอีกด้านหนึ่ง ทว่ายิ่งพยายามจะแหวกฝูงชนเข้าไปช่วยเขา ก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งถูกพรากกันไกลเข้าไปทุกที "อย่าทำร้ายผู้ชายคนนั้น ฉันต่างหากที่เป็นผู้ดี ไม่ใช่เขาหรอก ปล่อยเขานะ!!" วินาทีนั้น ออสการ์รู้สึกได้ว่ามีก้อนอะไรบางอย่างกระทบเข้ากับที่บนศีรษะอย่างแรง หล่อนเอื้อมมือไปกุมบริเวณที่รู้สึกเจ็บโดยสัญชาตญาณ น้ำเหนียวๆสีแดงค่อยๆรินไหลลงมาบริเวณขมับ พลันได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง ทว่าหญิงสาวกลับยิ่งร้องหาคนสนิทมากกว่าเดิมจนสุดเสียง "อังเดร!!" ชายหนุ่มปัดป้องตนเองพันละวันแต่ก็ไม่อาจจะต้านแรงของผู้คนกลุ่มใหญ่นั้นได้ "ออสการ์! หนีไป ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน หนีไป!!" "อังเดร! ไม่ใช่นะ อังเดรไม่ใช่ผู้ดี มีฉันคนเดียวที่เป็นผู้ดี! คนนั้นไม่ใช่ผู้ดีหรอก ไม่ใช่!! อังเดรนายรีบหนีไป หนีไปเร็ว!!" @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ แฟร์ซองรู้สึกเย็นสันหลังวาบ เมื่อได้รับรายงานด่วนจากทหารในควบคุมขณะที่ร่วมชมละครกับท่านนายพลบูลเลย์ที่โรงโอเปร่า ว่าที่จริงแล้วเขาไม่ได้รู้สึกว่ามันผิดแปลกแต่อย่างใด เพราะในระยะหลังเขาก็มักจะได้รับรายงานว่าเกิดการจราจลเล็กๆระหว่างกลุ่มม๊อบกับพวกขุนนางเกิดขึ้นในปารีสเสมอ จนเป็นที่รู้กันว่าถ้าไม่มีความจำเป็น ก็จะไม่มีรถม้าของขุนนางเข้าไปในเมืองเลย หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็จะเดินทางด้วยม้าแทน แต่ที่ทำให้เขาตกใจก็คือ รายงานข่าวว่า “มีการจราจลเกิดขึ้นที่ ตำบล เซนต์อังตวน ครับ ขณะนี้มีประชาชนราว 200 คนพร้อมด้วยอาวุธในมือ โจมตีรถม้าตระกูลใดไม่ทราบได้ แต่มีตราและธงรูปสิงโตสีน้ำเงินถือดาบ ครับท่าน!” ตรานั้น แฟร์ซองไม่มีวันจำผิดไปได้ มันเป็นตราของตระกูลจาร์เจ หรือว่า จะเป็นออสการ์?! “พันเอกแฟร์ซอง ท่านไม่ต้องอยู่คุ้มกันเราแล้วล่ะ นำทหารที่ติดตามมาไปช่วยกันจัดการจราจลในเมืองเสียเถอะ!” แม้ว่าท่านนายพลจะไม่เอ่ยปากออกคำสั่ง แฟร์ซองก็รู้สึกว่า หัวใจของเขาแทบจะติดปีกบินไปก่อนแล้ว “ครับท่าน!” @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มที่ควบม้าเข้ามาในปารีสอย่างเร่งด่วนได้แต่อดกลั้นความรู้สึกที่ถาโถมอยู่ในใจอย่างเต็มที่ แฟร์ซองรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน ลางสังหรณ์แปลกๆนี้มันคืออะไรเขาไม่อาจตอบได้ เขารู้เพียงแค่ว่า ...เขากลัว เขากลัวเหลือเกินว่า จะไปไม่ทัน! นับตั้งแต่วันที่แยกทางกับออสการ์ เพราะเขาล่วงรู้ว่า ผู้ที่หญิงสาวแอบมีใจให้มาตลอด คือเขา คนที่หลงรักสมเด็จพระราชินีอย่างหมดหัวใจ... แฟร์ซองก็ไม่ได้พบกับหล่อนอีกเลย ทั้งสองลาจากกันด้วยดี และไม่เคยมีวันใดที่เขาจะไม่นึกถึงหล่อน! เขาคงจะต้องเสียใจไปตลอดแน่ๆ ถ้าหากว่าไปช่วยเพื่อนรักที่ดีที่สุดไม่ทันการณ์! ลูกน้องที่ขี่ม้ามาเคียงเขา ชี้ให้ดูอะไรบางอย่างที่อยู่เบื้องหน้า ชายหนุ่มหน้าซีดเผือดลงจนแทบลืมหายใจ ... รถม้าที่เขาแน่ใจว่าเป็นของตระกูลจาร์เจ ลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิง สภาพเละเทะไม่มีชิ้นดีราวกับถูกทุบตีมาไม่ยั้ง แฟร์ซองพยายามมองดูรอบๆ ทว่า เขาก็ยังไม่เห็นร่างระหงนั้นแม้แต่น้อย! “ท่านครับ! ทางนี้ครับ!” นายทหารคนหนึ่งเรียกให้เขาฝ่าเข้าไปในหมู่ฝูงชน เมื่อคนกลุ่มนั้นเห็นว่ากองทหารได้บุกเข้ามา ต่างก็แตกตื่นกันไปคนละทิศละทาง และวินาทีนั้นเองที่แฟร์ซองได้เห็นร่างๆหนึ่งที่นอนกองอยู่กับพื้น ผมสีทองในเครื่องแบบทหารสีน้ำเงินเข้มตามระเบียบของกองทหารฝรั่งเศส ... ไม่ผิดแน่! “ออสการ์? ออสการ์!!” @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 47 04:14:10 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 9 ต.ค. 47 04:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาติดตามอ่านค่ะ เรื่องราวชักเข้มข้นขึ้นไปทุกขณะ ^^ ภาพการ์ตูนเรื่องนั้นฉายชัดขึ้นมาเรื่อยๆ เชื่อไหมค่ะ จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 9 ต.ค. 47 05:13:48 A:203.113.33.13 X:203.150.217.111 ]

ความคิดเห็นที่ 46 โล่งอก นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ว ^^ มาตามอ่านนะค่ะ จากคุณ : Janvier (Janvier) - [ 9 ต.ค. 47 10:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ร่างระหงที่ฟุบหมดสติอยู่กับพื้นนั้นไม่มีทีท่าว่าจะกลับคืนฟืนสติแต่อย่างใด แฟร์ซองรีบกระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะประคองหล่อนไว้ในอ้อมแขน รับรู้ได้ในทันที...หล่อนผ่ายผอมลงไปมาก ผิดจากครั้งก่อนที่เคยได้โอบกอดหล่อนไว้ขณะที่เต้นรำอยู่ด้วยกัน! เขาช่างโง่เขลาแท้ๆที่ไม่รู้ว่า เคานท์เตสลึกลับผู้นั้น ก็คือออสการ์ ...ทั้งที่เขาใกล้ชิดหล่อนถึงขนาดนั้นแท้ๆ! นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น มือคู่นั้น ผมบลอนด์สลวยเงางามที่เขาเองก็ชื่นชม ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาคุ้นเคยยู่เพียงตรงหน้าแท้ๆ แต่เขากลับไม่รู้สึกตัวอะไรเลย! ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนแอบมีใจให้เขามาเป็นเวลาหลายปี จนกระทั่งมันสายเกินไปที่จะมอบใจให้ใครได้อีก นอกจาก มารี อังตัวเน็ตต์ ราชินีแห่งฝรั่งเศส เพียงผู้เดียว! เขาไม่ได้ย่างกรายเข้าไปที่งานเลี้ยง ไม่ได้พบหน้าหล่อนอีกเลยนับแต่วันที่แยกจากกัน ทว่า ออสการ์ ฟรังซัว สหายรักที่เขาเชื่อมั่นและไว้วางใจมากที่สุดนับตั้งแต่ก้าวขาเหยียบแผ่นดินฝรั่งเศส กำลังสลบไสลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของเขานี่แล้ว! "ออสการ์! ทำใจดีๆไว้นะ!" ชายหนุ่มคว้าแขนข้างหนึ่งของหล่อนมาพาดไว้ที่คอแล้วอุ้มหล่อนขึ้นมา ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าสายบังเหียนม้าของตนไว้หลวมๆ "ช่วยจัดการทางโน้นที! อย่าใช้ปืน เพราะจะทำให้เกิดจราจลกันใหญ่!" เมื่อลูกน้องรับคำสั่งแล้ว เขาก็พาร่างไร้สตินั้นไปแอบพักที่มุมตึกปลอดผู้คน ด้วยไม่แน่ใจว่า จะถูกโจมตีเข้าให้อีกหรือเปล่าในที่แจ้ง "ทำไมต้องนั่งรถม้าอย่างนั้นเข้ามาในปารีสด้วยนะ ออสการ์..." แฟร์ซองพูดแทบจะกระซิบ วางร่างของออสการ์กึ่งนั่งก่อนจะปลดกระดุมเสื้อนอกของตนออกเพื่อดึงเอาผ้าพันคอออกมาเช็ดเลือดที่ไหลลงมาบนใบหน้าของหญิงสาว คงจะเพราะความเจ็บ หล่อนจึงร้องครางออกมาคล้ายว่าจะฟื้นคืนสติ "ออสการ์? ได้ยินฉันมั้ย ออสการ์?!" ร่างระหงกระพริบตาถี่ๆเพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้น แล้วก็แทบจะนึกว่าตัวเองฝันไป ... ภาพของบุรุษผมสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าคมคาย ริมฝีปากหยักได้รูปสวยยามแย้มเยื้อนราวกับเป็นรอยยิ้มของสุริยะเทพ ... และเสียงทุ้มต่ำอย่างที่ออสการ์เคยคุ้น ... นี่คือความจริงหรอกหรือ?! "แฟร์...แฟร์ซอง?!" "ออสการ์! โล่งอกไปทีที่ได้สติแล้ว เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า นายหัวแตกด้วยนี่นา..." พูดพลางพันผ้าไว้รอบศีรษะหล่อนบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ ทว่าเจ้าตัวดูจะยังไม่มีสติมากพอ "ตอนนี้ฉันกำลังจะกลับไปบ้านเกิดพอดีเพื่อไปคุมกองทหารสวีเดน เพราะต้องไปรบกับรัสเซียตามรับสั่งของพระเจ้ากุลสตาฟ" คำพูดของแฟร์ซองค่อยๆซึมซับเข้าไปในโสตประสาทของออสการ์อย่างแช่มช้า หล่อนพยายามตั้งสติ แล้วก็นึกถึงสิ่งสุดท้ายได้ว่า หล่อนตะเกียกตะกายแหวกตนออกมาจากฝูงตนสำเร็จ ทว่า ไปไม่ถึงตัวอังเดร! มีเสียงผู้คนร้องตะโกนลั่นให้จับตัวหล่อนไว้ให้ได้ อังเดร... นั่นสิ อังเดรล่ะ? อังเดรอยู่ที่ไหน?! "แฟร์ซอง! อังเดร..อังเดรล่ะ? อังเดรอยู่ที่ไหน?!" หญิงสาวคว้าแขนแฟร์ซองมาคาดคั้น บุรุษที่อยู่ตรงหน้าเองก็ถึงกับชะงักไป "อังเดรเรอะ? อังเดรมากับนายด้วยงั้นเรอะ?!" "อะไรกัน..! หรือว่า ... อังเดรยังหลงอยู่ในกลุ่มคนเรอะเนี่ย!" ขาดคำ ออสการ์ก็ลุกพรวดพราด ตั้งท่าจะวิ่งออกไปจนแฟร์ซองแทบจะคว้าแขนไว้ไม่ทัน "เดี๋ยวก่อนออสการ์! นายอย่าเอ็ดไป มันอันตรายนะ อยู่ที่นี่นายมีสิทธิ์ตายได้ทุกเวลานะออสการ์!" น่าแปลกที่เรี่ยวแรงของหญิงสาวดูจะมากมายจนเขาแทบจะต้านไว้ไม่ได้ทั้งที่เพิ่งฟื้นจากอาการเจ็บ "ปล่อยฉัน แฟร์ซอง! อังเดร...อังเดรของฉันกำลังอยู่ในอันตราย!!" " อะไรนะ... 'อังเดรของฉัน' อย่างนั้นเรอะ..?!" วินาทีนั้นเองที่ออสการ์รู้สึกวาบสันหลังอย่างไม่รู้ตัว แขนที่พยายามสะบัดออกจากมือของแฟร์ซองเป็นอิสระในทันใด ทว่าหล่อนไม่ได้วิ่งออกไปจากที่นั่นในทันที... ความรู้สึกนี้ช่างแปลกนัก! มันแปลบปลาบในหัวใจก็จริง แต่ผิดกับความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นในอดีตที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดและอึดอัดใจ เมื่อกี้ หล่อนพูดอะไรออกไปนะ? อังเดรของฉัน... อังเดรของฉัน... อย่างนั้นเรอะ?! แฟร์ซองเองก็อยู่ในความตระหนกชั่วอึดใจ ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วเอื้อมมือมากุมไหล่ทั้งสองข้างของหล่อนไว้ "เอาล่ะ เข้าใจแล้ว ฉันจะไปช่วย 'อังเดรของเธอ' เอง! คอยอยู่ตรงนี้ก่อนนะ พอฉันช่วยอังเดรออกมาได้ ก็เตรียมตัวเรียกรถม้าหนีไปทันที ตกลงนะ?!" แว่บนั้นเองที่แฟร์ซองมองตาของออสการ์อย่างอาลัยทว่า ยินดี ก่อนจะรวบร่างละมุนของหล่อนมาสวมกอดอย่างอบอุ่นโดยที่หญิงสาวตั้งตัวและสติไม่ทัน "ก่อนจากกันอีกครั้งในคราวนี้ ฉันอยากจะบอกให้เธอรู้ไว้ ...! ออสการ์ ฉันรักเธอนะ! รักเธอเสมอ! ขอให้เธอโชคดีนะ เพื่อนรัก!" "แฟร์ซอง!" สิ้นสุดคำนั้น ร่างสูงกำยำสง่างามก็โหนตัวขึ้นม้าอย่างรวดเร็ว ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงนิ่งงันอยู่ในภวังค์ จนชายหนุ่มต้องหันมากำชับ "แค่เรียกรถม้าอย่างเดียวคงไม่เกิดเรื่องซ้ำสองนะ ระวังตัวให้ดีด้วยล่ะ!" แฟร์ซองทำความเคารพตามระเบียบทหาร เพราะอย่างไรเสียหล่อนก็มียศสูงกว่าเขา ชายหนุ่มยิ้มให้ออสการ์อีกครั้งก่อนจะควบม้าจากไป ออสการ์รู้สึกว่าเรี่ยวแรงของตนแทบจะหดหายไปจนหมดสิ้น แผ่นหลังรับรู้ถึงสัมผัสของกำแพง ทว่า ขาหล่อนกลับหมดแรงที่จะพยุงตัวไว้ได้อีกแล้ว หญิงสาวค่อยๆร่วงลงสู่พื้น คำว่ารักจากแฟร์ซองยังคงก้องอยู่ในหู ... ทว่า สิ่งเดียวที่หล่อนคิดได้ในตอนนี้ กลับไม่ใช่คำพูดของเขา! ออสการ์ได้แต่ครางออกมาเบาๆ "อังเดร... ของฉัน?!" แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 47 01:42:25 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 10 ต.ค. 47 01:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ท้องฟ้าในปารีสคืนนี้ ดูน่ากลัวกว่าคืนไหนๆที่แฟร์ซองเคยเห็นจนชายหนุ่มอดสงสัยใจไม่ได้ว่า จะมีวันที่ท้องฟ้าจะกลับมางดงามได้สักครึ่งหนึ่งของแต่ก่อนหรือไม่? นับวันปารีสยิ่งมีแต่ความอันตรายใยทุกอย่างก้าว นับตั้งแต่เจ้าของร้านขายขนมปังถูกปล้นเพราะขายของในราคาที่สูงจนไม่มีใครจะซื้อได้ไหว ผู้คนที่พากันล้มตายข้างถนนราวกับสิ่งไร้ค่าเพราะขาดอาหาร การฆาตกรรมย่อยๆเพื่อชิงทรัพย์ ... และวันนี้ เพื่อนของเขาเองก็กำลังจะถูกประชาทัณฑ์! แฟร์ซองควบม้าตามหาอังเดรแทบบ้าคลั่ง อังเดร เพื่อนรักอีกคนหนึ่งที่เขาได้อยู่ใกล้ชิดมาด้วยตลอดเมื่อรุ่นหนุ่ม ชายผู้เป็นเงาคอยตามติดออสการ์ในทุกๆย่างก้าว และจากสัญชาตญาณของผู้ชายด้วยกัน แฟร์ซองมั่นใจ... ชายหนุ่มผู้นั้นหลงรักออสการ์อย่างหมดหัวใจ อย่างที่เขา หลงรักสตรีคนหนึ่งอย่างหมดหัวใจเช่นกัน! ตัวเขาเองเคยบอกกับออสการ์ว่า ในโลกนี้มีเพียงแค่ความรักที่ขมขื่น เพราะความรักของเขาไม่มีวันเป็นจริงได้ในชาตินี้ แต่เขาก็พร้อมที่จะยอมรับมันเพียงเพื่อจะได้อยู่เคียงข้างผู้เป็นที่รัก ทว่า... ออสการ์ไม่น่าจะต้องเป็นเหมือนอย่างเขากระมัง? อังเดรของฉันกำลังอยู่ในอันตราย... หล่อนพูดว่า 'อังเดรของฉัน'! ชายหนุ่มจะต้องหาเขาให้พบแล้วช่วยให้รอดชีวิตให้จงได้! ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เพราะเขาไม่มีทางอื่นทางใดที่จะตอบแทนน้ำใจของออสการ์ได้ตลอดเวลาที่ผ่านมา หล่อนไม่ใช่หรือที่คุ้มกันสมเด็จพระราชินี? หล่อนไม่ใช่หรือที่คอยอยู่ไม่ไกลเมื่อเขาทุกข์ทรมานในความรักเมื่อครั้งยังไม่ได้เผยความในใจ? และไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้หรอกหรือที่มอบใจให้เขาอย่างเงียบๆโดยไม่เรียกร้องอะไรตอบแทนมาเป็นเวลาเกือบ 20ปี?! ถ้าเขาพลาดโอกาสนี้ ไม่ได้หมายถึงการพลาดโอกาสแทนคุณให้หล่อนเพียงเท่านั้น หากแต่ออสการ์จะต้องสูญเสียบุรุษผู้นั้นไปตลอดกาล ซึ่งเขาจะยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้เป็นอันขาด! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ “ฆ่ามัน! ฆ่าไอ้พวกผู้ดีนั่นซะ!” “แขวนคอมันสิ แขวนคอมันซะเลย!!” เสียงของผู้คนที่จ้องประทุษร้ายอังเดรดังสนั่นไปทั่ว ทว่าแขนขาซึ่งขณะนี้ถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกที่มัดแน่น และบาดแผลที่ได้รับจากการทุบตีระหว่างที่ยังชุลมุน ทำให้เขาไม่มีแรงจะขัดขืนใดๆได้เลย อังเดรแทบจะไม่มีเสียงที่จะร้องให้ใครช่วยเสียด้วยซ้ำ เขาไม่เสียดายชีวิตตนเองสักนิด ถึงเขาจะตายลงที่นี่...วันนี้ แต่ขอเพียงแค่ออสการ์ปลอดภัยดี เขาก็ไม่ห่วงอะไรแล้ว! ทว่า เขาจะหนีออกไปจากวงล้อมของผู้คนเหล่านี้ได้อย่างไรกัน?! ก่อนที่อังเดรจะหมดสติ เขามั่นใจว่า ได้ยินเสียงปืนจากระยะใกล้ๆ แล้วภาพทุกอย่างก็วูบดับลง “เอ๊ะ?! นั่น! นั่นมัน ม้าของพวกทหารนี่!” เสียงใครบางคนตะโกนโหวกเหวกขึ้น ทุกคนหยุดอยู่กับที่เมื่อเห็นร่างสง่างามของบุรุษลึกลับในเครื่องแบบทหารบนหลังม้า กำลังชูปืนขึ้นหลังจากที่เพิ่งยิงขึ้นฟ้าไปเมื่อครู่ และยังแว่วเสียงฝีเท้าของม้าอีกเป็นจำนวนมากที่ตามมาติดๆ “ประชาชนทั้งหลาย จงฟังสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ให้ดี! ชื่อของฉันคือ ฮันส์ แอกเซล ฟอน แฟร์ซอง!!” ความเงียบสงัดในอึดใจหลังจากสิ้นเสียงของชายผู้นั้น ได้ถูกทำลายลงในทันทีเมื่อใครบางคนตะโกนขึ้นมาในชั่วพริบตา “ฮันส์ แอกเซล ฟอน แฟร์ซอง? หรือว่า...?!” “ นั่นมัน ชู้รักของราชินีนี่นา!!” “ใช่แล้ว ชายโฉดสวีเดน คู่รักของนังหญิงออสเตรียคนนั้น! ฆ่ามันเลยพวกเรา ฆ่ามัน!!” วินาทีที่สิ้นเสียงบริภาษจากผู้คน เหล่าทหารในบังคับบัญชาของแฟร์ซองก็ควบม้าเข้ามาถึงที่เกิดเหตุ พอดีกับที่แฟร์ซองบังคับให้ม้าห้อฝีเท้าออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว เพียงเท่านั้นทุกอย่างก็อยู่ในความอลหม่านอีกครั้ง ประชาชนกลุ่มหนึ่งวิ่งตามแฟร์ซองไปด้วยความบ้าคลั่งเป็นเดือดเป็นแค้น อีกจำนวนหนึ่งถูกทหารที่เข้ามาควบคุมบริเวณจับตัวไว้ได้ และในนาทีนั้นเอง ที่ร่างระหงผมสีทองได้กระโดดลงมาจากหลังม้าของหนึ่งในบรรดาทหารเหล่านั้น วิ่งตรงเข้าไปประคองร่างไร้สติของอังเดรทันที “ผ.บ. จาร์เจ วิ่งไปเรียกรถม้าตรงหัวมุมถนนด้านตะวันออกนะครับ ระวังตัวด้วยนะครับ!” นายทหารใต้บังคับบัญชาจากแฟร์ซองรีบบอก ก่อนจะควบม้าไปจัดการกับความวุ่นวายในบริเวณนั้น พอดีกับที่อังเดรลืมตาขึ้นมาได้สติชั่วครู่ “อังเดร! อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะไปเรียกรถม้า นายไม่เป็นไรมากใช่มั้ย? พอจะมองเห็นทางเดินหรือเปล่า?” ชายหนุ่มพยายามออกแรงเดินเพื่อช่วยเบาแรงของหญิงสาวที่ประคองหิ้วปีกเขาอยู่อย่างทุลักทุเล ทว่าออสการ์กลับรู้สึกว่าตัวเองมีเรี่ยวแรงมหาศาลขึ้นมาเพื่อที่จะช่วยให้เขารอดปลอดภัย "ขอโทษนะอังเดร เพราะฉันเองแท้ๆ ฉันมันประมาทมากไปหน่อย! ยกโทษให้ฉันด้วย ทำใจดีๆไว้นะอังเดร!" และเหมือนโชคจะเข้าข้างเมื่อรถม้าคนหนึ่งวิ่งผ่านมาบริเวณนั้นพอดี หญิงสาวตะโกนเรียกคนขับรถม้าจนสุดเสียง ก่อนที่จะช่วยกันหามอังเดรขึ้นรถ และเมื่อรับรู้ได้ว่าทุกอย่างจบสิ้นลงด้วยดีแล้ว อังเดรก็หมดสติไปอีกครั้งลงบนตักของหญิงสาว ออสการ์เพิ่งจะได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกด้วยความดีใจที่ได้เห็นเขายังหายใจอยู่ในอ้อมแขน บาดแผลนับไม่ถ้วนบนตัวชายหนุ่ม คงจะทำให้เขาเจ็บปวดไปอีกหลายวัน เขาเองก็สะบักสะบอม อาจจะมากยิ่งกว่าหล่อนเสียอีก! นิ้วเรียวของหญิงสาวแตะลงบนริมฝีปากของอังเดรอย่างแผ่วเบา เลือดที่ไหลซิบออกมาจากมุมปาก บ่งบอกว่าถูกทำร้ายจนริมฝีปากแตก หล่อนสงสารเขาจับใจ ที่อังเดรต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราะความโง่เขลาของเราเองแท้ๆ! อังเดรรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น หากเขาก็แสนจะยินดีนักหนาเมื่อได้เห็นหน้าออสการ์อีกครั้งเมื่อหลุดรอดมาจากวิกฤติได้ เขาพยายามฝืนแล้ว เพื่อให้ตัวเองไม่หมดสติไป แต่ดูเหมือนว่าหนังตาและศีรษะของเขาจะหนักมากเกินไปจนทำให้เขาวูบลงไปเป็นพักๆ จนบางทีก็เดาไม่ได้ว่า เขากำลังฝันอยู่หรือเปล่า? แต่ว่ามันช่างเหมือนความจริงเหลือเกิน ... เขาฝันว่าเขายิ้มให้ออสการ์อย่างดีใจที่เห็นหล่อนปลอดภัย และก่อนที่เขาจะจมดิ่งสู่ภวังค์อันยาวนาน ชายหนุ่มอยากจะคิดว่าริมฝีปากอ่อนนุ่มหอมหวานของออสการ์ ได้ประทับลงบนริมฝีปากของเขาอย่างเบาบาง มันเป็นฝันที่ดีมากที่สุดในชีวิตของเขา! มีเพียงออสการ์ที่เฝ้ามองดูใบหน้าที่ดูเป็นสุขด้วยรอยยิ้มบางๆราวกับหลับไหลอยู่ในฝันดีอย่างเงียบๆไปตลอดทาง หลังจากถอนริมฝีปากของตนจากอังเดร แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 47 01:50:47 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 10 ต.ค. 47 01:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49 แฮ่ะๆๆ เกือบจะมิได้โพสต่อเหมือนกันล่ะค่ะ ^^' ใกล้จะจบแล้วล่ะค่ะ อีกนิ๊ดดดดดดด นึง แต่จบแค่ภาคนี้นะ มีต่ออีกค่ะ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 10 ต.ค. 47 02:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สายฝนที่โปรยลงมาไม่หยุดตั้งแต่กลางดึกเมื่อคืน ทำให้อากาศในวันนี้ดูจะเย็นขึ้นมากกว่าปกติเล็กน้อย จนหญิงสาวต้องคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับเพราะเกรงว่าตนเองจะจับไข้ ออสการ์นอนแกร่วอยู่ในห้องนอนมาตลอดหลังจากที่แพทย์ประจำบ้านได้กลับออกไปพร้อมกับยืนยันว่าอังเดรไม่เป็นอะไรมาก นอกจากที่จะต้องนอนพักฟื้นอยู่กับบ้านสัก 2-3 วัน เมื่อคืนหลังจากที่รถม้าเทียบจอดที่คฤหาสน์จาร์เจแล้ว ออสการ์ก็รีบเรียกหาให้คนไปตามแพทย์มาเป็นอันดับแรก มิวายที่คุณแม่บ้านจะขอร้องให้หล่อนไปทำแผลให้ตัวเองเสียก่อน ตราบจนแพทย์ประจำบ้านได้มาถึงและทำแผลให้ชายหนุ่มเป็นที่เรียบร้อย หญิงสาวจึงถึงค่อยวางใจแม้ว่าตนเองก็อยู่ในสภาพที่เจ็บไม่แพ้กัน ว่าที่จริงแล้ว ฝนที่ตกพรำๆมาตลอดทั้งคืนน่าจะทำให้นอนหลับสบาย ทว่า ออสการ์หลับๆตื่นๆแทบทั้งคืนจนถึงรุ่งสางเพราะเจ็บแผล หญิงสาวลองเยี่ยมหน้าเข้าไปดูอาการของอังเดรแล้วในเช้านี้ พบว่าเขายังหลับเงียบอยู่บนเตียง มีบ้างที่ละเมอออกมาไม่ได้ศัพท์ ทว่าหล่อนก็เบาใจขึ้นมากกว่าเดิม อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้จับไข้เพราะฤทธิ์บาดแผล ออสการ์ปิดประตูห้องนอนชายหนุ่มเบาๆอย่างระวัง ก่อนจะเดินลงมานั่งที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างกรุยด้วยกระจกรอบด้านติดกับสวนหย่อมที่เต็มไปด้วยไม้ดอกมากมาย หญิงสาวนั่งห่อตัวอย่างหมดเรี่ยวแรงกับพนักเก้าอี้โซฟากำมะหยี่ เหม่อมองสายฝนพรำจากหน้าต่างกระจกรอบด้าน รู้สึกเพลียมากเสียจนต้องหลับตาลงเพื่อพักสายตา ... แล้วก็เผลอหลับไป มารู้สึกตัวก็เมื่อได้กลิ่นหอมของโกโก้ร้อนๆที่วางตั้งไว้บนโต๊ะเตี้ยที่อยู่เบื้องหน้า หญิงสาวขยับตัวจากความเมื่อยขบ พอดีกันกับที่คุณแม่บ้านวางผ้าห่มมาคลุมตัวหล่อนอย่างเบามือ “คุณหนูเจ้าขา? อิฉันทำให้ตื่นหรือเปล่าเจ้าคะ?” สตรีสูงวัยผู้เลี้ยงดูมาแต่แบเบาะ ห่วงใยเป็นล้นพ้น จนออสการ์รู้สึกเต็มตื้น “เปล่าจ้ะแม่บ้าน ฉันตื่นอยู่พอดีน่ะ ” “อิฉันเอาโกโก้ร้อนๆมาให้ค่ะ อากาศเย็นอย่างนี้ ดื่มเสียหน่อยนะคะ” คุณแม่บ้านขะมักเขม้นรินโกโก้ร้อนใส่แก้วแล้วยื่นให้ “น่ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ ต่อจากนี้ไป อิฉันคงจะไม่กล้าเข้าไปซื้อข้าวของในปารีสคนเดียวแน่ๆ!” “โชคดีที่อังเดรบาดเจ็บไม่มาก ” ออสการ์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้คุณแม่บ้าน และหล่อนก็ยิ้มตอบ ก่อนจะพูดคล้ายกับว่าดีใจนิดๆ “ว่าไปแล้ว ก็นานแล้วนะคะ ที่คุณหนูไม่ได้หยุดพักเลย” “นั่นสินะ . เอ งวดหน้าฉันคงจะต้องหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวอีกซะล่ะมั้ง จะได้ลาหยุดได้อีก?” คุณแม่บ้านเกือบจะเงื้อมือฟาดเพียะเข้าให้ที่ต้นแขนของหญิงสาวสักที ทว่าเมื่อรู้ควรไม่ควร ก็ยั้งมือไว้ได้ทัน “คุณหนูเจ้าคะ ล้อเล่นอย่างนี้ได้ยังไงกัน! ตัวเองก็เจ็บจะแย่อยู่แล้วเชียว!” ออสการ์หัวเราะร่วนราวกับสนุกที่ได้แหย่คุณแม่บ้านที่ทำหน้าเง้างอน หากเมื่อหญิงชราเดินจากไปแล้ว ห้องนั่งเล่นก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดอีกครั้ง แว่วยินเพียงเสียงของหล่อนที่พูดกับแฟร์ซองด้วยความตกใจจนลืมตัวซึ่งยังก้องอยู่ในโสตประสาท 'ปล่อยฉัน แฟร์ซอง! อังเดร...อังเดรของฉันกำลังอยู่ในอันตราย!!' อังเดรของฉันกำลังอยู่ในอันตราย... อังเดรของฉัน!! ถ้าเป็นเมื่อสมัยก่อนนี้ หล่อนคงจะไม่คิดถึงอะไรอย่างอื่นนอกจาก ตามไปช่วยแฟร์ซองให้พ้นจากอันตรายโดยไม่คิดถึงตนเอง ทว่า วันนี้ จะด้วยเหตุผลใดก็ตามที ออสการ์ไม่สามารถจากอังเดรไปได้ ยามไม่เห็นเขา หล่อนก็กระวนกระวายจนแทบคลั่ง โชคดีที่เขาปลอดภัย! เย็นวันนั้น มีข้อความที่ส่งมาจากคนรับใช้ของแฟร์ซองว่า ชายหนุ่มกลับเข้ากรมทหารในวังอย่างปลอดภัยเมื่อคืนนี้ พร้อมทั้งยังฝากความปรารถนาดีมาให้หล่อน ออสการ์รับรู้และฝากคำขอบคุณกลับไปให้เขา จากนี้ไป หล่อนคงจะไม่ได้พบกับแฟร์ซองอีกแล้วกระมัง? แต่น่าแปลกใจ ที่หญิงสาวไม่ทุรนทุรายเหมือนเช่นแต่ก่อน ใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นรักครั้งแรกของออสการ์ค่อยๆเลือนหายไปในทุกขณะจิต และก่อนที่หล่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ออสการ์ก็เห็นดวงหน้าของใครบางคนที่เคยคุ้นมาแทนที่ ... บุรุษผมสีดำสลวย ผู้มีดวงตาสีเขียวทอประกายความห่วงใยอาทรในทุกย่างก้าวที่มีหล่อนไป ร่างสูงใหญ่ของเขาราวกับเป็นปราการที่คอยปกป้องหล่อนมาตลอด... และท้ายสุด ออสการ์ละเมอสิ่งที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจโดยไม่รู้ตัว "*Adieu...แฟร์ซอง" @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ * ลาก่อน หรือ Farewell แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 47 02:12:00 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 10 ต.ค. 47 02:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ม้าสีขาวของชายหนุ่มผู้ถือตนเป็น 'ว่าที่คู่หมั้น' ของออสการ์ ยืนเล็มกินหญ้าอย่างสงบใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ถูกผูกเชือกบังเหียนไว้หลวมๆ ในขณะที่ผู้เป็นเจ้าของนั่งดื่มน้ำชาอยู่ที่โต๊ะด้านนอกซึ่งจัดไว้ภายในซุ้มศาลาหกเหลี่ยมเล็กๆกลางแจ้ง ล้อมรอบด้วยมวลดอกกุหลาบมากมายที่ปลูกลงดินไว้ รอบๆซุ้มเป็นเถาวัลย์กุหลาบที่คนแต่งสวนประณีตขดไว้ให้เป็นเกลียวไต่เสาศาลาขึ้นไปจนถึงหลังคาซุ้ม เจโรเดลวางแก้วน้ำชาหอมกรุ่นลงเบาๆอย่างใจเย็น รู้สึกโล่งใจขึ้นเมื่อสาวใช้มาแจ้งให้ทราบว่า หญิงสาวจะมาพบเขาในอีกสักครู่ เขารีบควบม้ามาหาออสการ์ตั้งแต่ที่ได้ยินข่าวว่า หล่อนถูกลอบทำร้ายในปารีสจนบาดเจ็บ เจโรเดลตกใจเสียจนแทบจะแล่นมาหาหล่อนในทันที หากเมื่อท่านนายพล จาร์เจ ได้ย้ำให้เขามั่นใจว่า หญิงสาวปลอดภัย เขาจึงรอให้เวลาผ่านไปอย่างกระวนกระวายใจก่อนที่จะรีบมาที่คฤหาสน์จาร์เจเมื่อออกเวรแล้ว เมื่อตอนที่เจโรเดลมาถึง อังเดรซึ่งอาการดีขึ้นหลังจากที่ได้นอนพักฟื้นก็กระย่องกระแย่งลุกมาเพื่อจะมาดูแลเรื่องม้าของเจโรเดล ถ้าหากว่าออสการ์ไม่มาเห็นเข้าและห้ามเสียก่อน “นั่นนายจะไปไหนน่ะ? ไม่ต้องออกไปหรอก ให้คนอื่นไปช่วยจัดการ" ออสการ์เอ็ดเขาเข้าให้เสียอีก "พักผ่อนเสียเถอะอังเดร” “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ออสการ์” แต่หญิงสาวไม่ให้โอกาสเขาพูดอะไรต่อทั้งสิ้น ยังคงยืนกรานที่จะให้เขากลับไปพักผ่อนตามเดิม “ได้ยินว่าอยากจะกลับเข้ากรมภายใน 3 วันไม่ใช่หรือ? เชื่อฉันเถอะ พักผ่อนเสีย ฉันจะออกไปคุยกับเจโรเดลซักครู่ ” อังเดรก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดใจเหมือนเช่นแต่ก่อน และเหมือนเขาเองก็สัมผัสได้ว่า ออสการ์อ่อนโยนกับเขามากขึ้น ชายหนุ่มจึงยอมฟังหล่อนแต่โดยดี ออสการ์อยากจะช่วยประคองอังเดรกลับห้องเหมือนกัน ทว่าชายหนุ่มยืนยันว่าเดินเองได้แม้จะโขยกเขยก จนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะท้อนใจ หลายครั้งหลายหนแล้ว หากไม่เคยที่จะปริปากสำคำ ไม่เคยที่จะเรียกร้องอะไรเลย บางที อาจจะถึงเวลาที่หล่อนควรจะทำอะไรให้กระจ่างเสียทีกระมัง? @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ “ท่านนายพล!” เจโรเดลอุทานก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่มีแต่ความยินดีที่ได้พบ ชายหนุ่มเอื้อมมือมาเลื่อนเก้าอี้ให้หล่อนอย่างสุภาพ ทว่าคล่องแคล่ว ตั้งแต่รู้จักกันมา ออสการ์ก็ไม่เคยเห็นหรือได้ยินว่าเขาเคยทำอะไรเป็นพิเศษกับสตรีคนใด เพราะทั้งกองพลทราบกันเป็นอย่างดีว่า เจโรเดลไม่เคยมองใครเป็นพิเศษ สมัยที่ยังทำงานด้วยกันก็มีแต่หล่อนเท่านั้นเองที่เป็นผู้หญิงซึ่งใกล้ชิดกับเขามากที่สุด ทว่า ก็ไม่เคยจะเป็นพิธีรีตรองตามแบบ ชาย-หญิง แล้วมาวันนี้ เขากลายเป็นอย่างนี้ไปเสียได้... ให้ยังไงออสการ์ก็ไม่ค่อยชินกับการที่ถูกปฏิบัติอย่างสุภาพสตรีเสียที สังคมที่พวกผู้หญิงต้องอยู่ ต้องวางตัวให้ถูกต้อง คงเป็นสิ่งที่น่าอึดอัดมิใช่น้อยเหมือนกัน คนมาเยี่ยมทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจกับสีหน้าหล่อนที่ดูเหมือนจะคิดอะไรล่องลอยไปไกล เจโรเดลทรุดลงนั่งเมื่อหญิงสาวนั่งลงแล้วเรียบร้อยตามมารยาทสุภาพบุรุษที่ดี พิศดูหน้าหล่อนเพียงอย่างเดียวเขาก็มีความสุข ถ้าหากว่า ออสการ์จะยิ้มให้เขาเสียหน่อยล่ะก็ เขาคงจะชื่นใจเป็นที่สุด! “ได้ยินมาว่า ถูกลอบทำร้ายเมื่อคืนก่อน ผมเพิ่งทราบข่าวก็เลยรีบมาเร็วที่สุดเท่าที่จะมาได้ เป็นอย่างไรบ้างครับ?” เขาถามอย่างเป็นห่วงจากใจ “ดีขึ้นแล้วล่ะ หัวแตกนิดหน่อยเท่านั้น แล้วก็ฟกช้ำ...” หญิงสาวรับน้ำชาที่เขารินให้มาก่อนจะใช้ส้อมเงินอันเล็กจิ้มมะนาวฝานบางๆในจานเล็กที่วางคู่กับเหยือกใส่นม ครีม และโถใส่น้ำตาล มาใส่ในน้ำชาร้อนๆ ทำให้กลิ่นมะนาวหอมจรุงติดจมูก ชายหนุ่มกุลีกุจอยื่นกล่องช็อคโกแลตอย่างดีมาให้ “ของเยี่ยมครับ ขอให้หายไวๆ ... เดี๋ยวนี้ปารีสอันตรายกว่าเดิมมาก คุณต้องระวังตัวหน่อยนะครับ” “ขอบคุณ ” สายตาที่ฉายชัดถึงความรักใคร่ในตัวหล่อน ทำให้ออสการ์รู้สึกแปลบปลาบในหัวใจขึ้นมาฉับพลัน ดูเอาเถิด หล่อนทำกับเขาไว้ขนาดนั้น เขายังมีหน้ากลับมาหาโดยทำไม่รู้ไม่ชี้ได้! ถ้าหล่อนคิดจะเลือกเขาในตอนนี้ เจโรเดลคงเป็นผู้ชายที่มีหลักประกันให้ออสการ์ได้ในทุกๆสิ่ง เขามีทั้งลาภยศ ตำแหน่ง เงินทอง และความรัก ความอาทรที่จะให้หล่อนได้ ออสการ์ถอนหายใจ รู้สึกหนักอกขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ทำไมความรัก ช่างเป็นเรื่องที่ยากแท้หยั่งถึงอะไรเช่นนี้หนอ? “เป็นอะไรไปครับ?” ชายหนุ่มมองหน้าหล่อนแล้ว นึกอยากจะแตะต้องเส้นผมนุ่มสลวยดุจใยไหมนั่นเหลือเกิน ยามเมื่อสายลมไหวผ่านมันดูราวกับภาพวาดที่งดงามที่เขาอยากจะเป็นเจ้าของเหลือเกิน ถ้าเป็นหญิงอื่น เจโรเดลไม่มีความหวาดหวั่นใดๆว่า จะมีใครกล้าปฏิเสธความรักของเขา และชายหนุ่ม ก็เคยเป็นคนปฏิเสธความรักจากสตรีมาเป็นจำนวนไม่น้อย เนื่องด้วยไม่เคยรู้สึกพิเศษกับใครเลย หญิงสาวมากมายรอบๆตัวเขาล้วนมีเชื้อสายขุนนาง ทั้งกรีดกรายเฉิดฉาย มองแต่ลาภยศตำแหน่งของเขา ที่จริงมันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่คนระดับขุนนางจะต้องมองแต่พวกที่ระดับเทียมเท่ากับตน เพราะการแต่งงานของขุนนางนั้น ต้องได้รับพระราชทานอนุญาตจากสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสียก่อน! เคยเหมือนกันที่เขาอยากจะมีความรัก หาก เมื่อเวลาผ่านไปได้เพียงไม่ถึงปี เขาก็หมดแรงที่จะพยุงมันเอาไว้ได้ เพราะเจโรเดลรู้ว่าเขาทนความฉาบฉวยของผู้หญิงทั่วไปในวังไม่ได้ และกว่าที่จะรู้ตัวว่า ดวงตาของตนจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวผู้หนึ่งที่อยู่ในคราบบุรุษรูปงามอยู่ตลอดเวลา เขาก็ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า? ทุกๆวันเขาทำงานอย่างมีความสุขและยินดีที่จะเป็นลูกน้องในบังคับบัญชาของหล่อน จนกระทั่งถึงวันที่หญิงสาวยื่นใบลาออกจากกองทหารรักษาพระองค์ เจโรเดลก็รู้สึกเหมือนว่าหัวใจถูกกระชากไปจากอก เขาพร่ำถามออสการ์ถึงเหตุผลที่หล่อนลาออก ทว่า หล่อนก็ไม่ยอมบอก เพียงแค่ยื่นหน้าที่ต่างๆในควบคุม ให้เขาเป็นผู้สืบทอดต่อไปในฐานะ ผู้ที่เหมาะสมและเป็นคนที่หล่อนไว้วางใจที่สุด เมื่อการอนุมัติจากพระเจ้าอยู่หัวผ่านพ้น เขาจึงได้เป็นหัวหน้ากองทหารรักษาพระองค์สืบไป และทันทีที่ได้เลื่อนยศขึ้นเป็น พันตรี เขาก็เดินหน้ามาที่คฤหาสน์จาร์เจแล้ว ริมฝีปากอ่อนนุ่มนั้น เขาเพียงได้ลิ้มรสเพียงแผ่วเบาในค่ำคืนที่หล่อนเผลอไผลไปตามอารมณ์ หาก เจโรเดลยังไม่ทิ้งความหวัง ผมรักคุณ ให้ยังไง ผมก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก ออสการ์ ออสการ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปกอดอกพิงหลังกับเสาด้านหนึ่งของซุ้มศาลา เหม่อมองพระอาทิตย์อัสดงที่ใกล้จะลับขอบฟ้าไปแล้ว ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้น เอื้อมมือมาสวมเสื้อคลุมลงให้ที่ไหล่ของหญิงสาวอย่างสุภาพ โดยที่ออสการ์ไม่ได้แสดงทีท่ารังเกียจแต่อย่างใดก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ “เดินเล่นกันสักหน่อยดีไหมเจโรเดล? ฉันมีเรื่อง อยากจะคุยกับคุณ” แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 47 02:30:37 จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 11 ต.ค. 47 02:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 52 กำลังสนุกเชียว เดี๋ยวคืนนี้จะมาอ่านต่อนะคะ รู้สึกตอนหลังออสการ์จะเป็นวัณโรคหรือเปล่าค่ะ จำได้ว่ามีไอเป็นเลือด งานนี้จบแบบเศร้า >_< จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 11 ต.ค. 47 11:56:52 A:203.145.22.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 53 สมัยก่อนตอนที่ออสการ์ยังรับราชการในตำแหน่ง หัวหน้ากองทหารรักษาพระองค์นั้น มีอยู่หลายครั้งที่เจโรเดลและหล่อนต้องอยู่เวรตรวจตราความเรียบร้อยภายในวังด้วยกันยามค่ำคืน เคยได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นในยามที่คุยกันบ้าง เจโรเดลรู้ดีว่าความรู้ความสามารถของหล่อนนั้นมีมากมาย เป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาลุ่มหลงอยู่อย่างเงียบๆโดยที่ไม่รู้ตัวเลย นับจากวันที่หล่อนลาออกไปจากกองทหารรักษาพระองค์ มันเป็นระยะเวลาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ทว่าสำหรับเขา ทุกนาที ช่างผ่านไปยากเย็นและยาวนานเหลือเกิน! เขาไม่เคยได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดหล่อนมาพักใหญ่ๆ จนอดรู้สึกไม่ได้ว่า วันนี้เป็นอีกวันที่ได้รู้สึกเป็นสุขใจอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว “เรื่องคุณอยากจะพูดกับผม คือเรื่องอะไรกันหรือครับ?” เจโรเดลเอ่ยถามขึ้นระหว่างที่เดินทอดน่องเอื่อยๆอยู่กับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก หาก หล่อนยังคงเดินต่อไปอีกจนถึงน้ำพุที่ล้อมรอบสวนดอกกุหลาบ ชายหนุ่มคุ้นเคยกับหญิงสาวดี เขาจึงไม่เร่งรัดที่จะถามซ้ำเพื่อขอคำตอบ เพราะรู้ว่าหล่อนกำลังใช้ความคิด “เจโรเดล ฉันขอถามอีกสักครั้งหน่อยเถอะว่า ” ร่างระหงไม่รู้สึกว่าประหม่าแต่อย่างใด หล่อนตั้งใจว่าจะพูดกันอย่างตรงไปตรงมาที่สุด “ยืนยันได้ไหม ว่าที่เคยพูดว่ารักฉันนั้น คุณยังจะยืนยันกับฉันอีกครั้งในวันนี้ได้?” “ผมรักคุณคนเดียวไม่เปลี่ยนแปลง!” เขายิ้มอย่างเยือกเย็น ทว่าในหัวใจรุ่มร้อนราวไฟลุกโชนอย่างปรีดาที่หล่อนเอ่ยปากถาม! แม้จะไม่ได้อยู่ในวัยของเด็กหนุ่มแล้ว หากเจโรเดลก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กับคนหนุ่มทั่วไปที่มีรักแรก “สาบานได้ไหมว่ารักจากใจจริง?” “ผมกล้าสาบาน!” แสงจันทร์เริ่มฉายส่องลงมาทั่วบนพื้นดิน ทำให้ร่างของทั้งสองที่ยืนคุยกันในสวนกุหลาบ ดูคล้ายภูติพรายที่อาบแสงจันทร์อยู่ในเทพนิยายอย่างสงบ ดวงตาของคนทั้งคู่ประสานกันโดยไม่มีใครหลบสายตาใคร “พันตรีเจโรเดล การที่ไม่ต้องการให้คนที่เรารักมีความทุกข์ นั่นเรียกว่าความรักใช่มั้ย?” “แน่นอนที่สุดครับ” ออสการ์ เงียบไปครู่ใหญ่ ราวกับจะตัดสินใจอะไรก่อนที่จะเอ่ยต่อไป “พันตรีเจโรเดล ณ ที่นี้ มีบุรุษอยู่คนหนึ่งซึ่งรักฉันมาก ถ้าหากว่า ฉันไปแต่งงานกับชายอื่นที่ไม่ใช่เขาแล้วล่ะก็ เขาคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เพราะความรักที่มีต่อฉัน!” สายตาที่ยังคงประสานกันกับชายหนุ่ม ยังคงมองลึกเข้าไปราวกับจะผ่านทะลุเข้าไปถึงเนื้อหัวใจของเจโรเดล “ถ้าหาก เขามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ นั่นย่อมหมายถึงว่า เขามีแต่ความทุกข์ และเมื่อฉันเห็นเขาเป็นเช่นนั้น ” รอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนหน้าของเจโรเดลเริ่มจางหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็มิอาจทราบได้ ออสการ์เชิดหน้าขึ้นก่อนจะพูดอย่างชัดเจน “ฉันก็รู้สึกมีความทุกข์ ยิ่งไปกว่าเขาเสียอีก!” ความเงียบสงัดเข้าแผ่คลุม โดยที่ออสการ์ ไม่ปรารถนาจะพูดปลอบโยนใดๆ หล่อนตัดสินใจแล้ว ที่จะเลือกทางนี้ ไม่ว่าจะอย่างไร หญิงสาวก็มิอาจจะหันหลังใหักับชายหนุ่มผู้นั้นได้อีก เขาไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีหล่อน ดุจดังที่ตนเองก็ไม่สามารถจะขาดเขาได้เช่นกัน! “คุณหมายถึง อังเดร กรังดิเออร์ อย่างนั้นสินะ? แล้วคุณจะทำยังไง? จะไม่ยอมแต่งงานกับใครชั่วชีวิตเพื่อเขา อย่างนั้นหรือ?!” สายลมอ่อนโยนพัดผ่านมาในวูบนั้น เสมือนประโลมใจให้ออสการ์เข้มแข็งขึ้น หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ เพื่อย้ำในคำตอบของตนเอง เจโรเดลได้แต่ถอนหายใจ "ผมเอง ... ถ้าหากว่าเลือกเกิดได้ ก็คงไม่ได้อยากจะเป็นขุนนางที่ไม่ได้มีความหมายอะไร นอกจากการมีชีวิตอยู่อย่างน่าเบื่อหน่ายท่ามกลางผู้คนที่มีแต่ความหลอกลวง... ถ้าหากเลือกเกิดได้ ผมอาจจะอยากเกิดเป็นคนเลี้ยงม้าธรรมดาๆ...หรือแม้แต่ เป็นคนรับใช้ของคุณ!" "พันตรีเจโรเดล ทั้งคุณและฉัน ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะพูดพาดพิงถึงใครที่เราไม่อาจจะเป็นได้หรอกนะ!" รอยยิ้มบางๆของออสการ์กลับทำให้เขารู้สึกขื่นในหัวใจ ... แน่แล้วสินะ หล่อนกางแขนออกกว้างเพื่อปกป้องบุรุษผู้นั้น! “คุณ รัก เขาหรือ?” สายตาของชายหนุ่มทอดถอนใจ เขาไต่ถามหล่อนเพื่อให้ชี้ชัด และอยากให้หล่อนเป็นคนพูดออกมาเอง เพราะเป็นสิ่งที่ค้างคาใจเขามาเป็นเวลานานเท่านาน เขาเห็นคนทั้งคู่ตามติดกันเป็นเงาตลอดเวลา แต่เขาก็ยังคิดว่า เขายังมีโอกาส จนกระทั่งวันนี้ วันที่มาถึงจุดที่เขามั่นใจว่า ช่องว่างที่เขาจะเข้าไปแทรกระหว่างกลางได้ จะไม่มีวันเกิดขึ้นได้! “ก็ไม่รู้เหมือนกัน? ฉันไม่รู้แน่ชัดหรอกว่ามันคือความรักหรือเปล่า เพียงแต่ รู้สึกถึงความผูกพันเหมือนพี่น้อง บางที อาจจะผูกพันซะยิ่งกว่าพี่น้องด้วยซ้ำ เพราะเราร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาตลอด .. จนจะเป็นคนๆเดียวกันอยู่แล้ว” ออสการ์พูดไปอย่างที่รู้สึก ก่อนจะลงท้ายอีกครั้ง “ฉะนั้น เมื่อเขาเป็นทุกข์ ฉันก็เป็นทุกข์ด้วย!” จะมีประโยชน์อะไรที่จะให้หล่อนยอมรับ? เจโรเดลได้แต่ถามตัวเองในใจ ถ้าหากว่าทั้งคู่เปรียบเสมือนคนๆเดียวกันแล้วล่ะก็ อังเดรคือหลักฐานชิ้นดีที่สุด ที่จะยืนยันคำตอบสิ่งที่เขาถามออกไป บุรุษผู้นั้นรักออสการ์แน่นอน! “ผมเข้าใจแล้ว งั้นเรา ต่างก็ยินยอมซึ่งกันและกันเถอะนะ! ตัวผมเอง ” เจโรเดลเดินเข้ามาใกล้ ยิ้มให้หล่อนจากก้นบึ้งของหัวใจ “ก็คงจะเป็นทุกข์ยิ่งขึ้น ถ้าหากว่าทำให้คุณต้องทุกข์!” ชายหนุ่มเอื้อมมือมากุมมือเรียวของออสการ์ไว้อย่างทะนุถนอม รอยยิ้มของเขาบ่งบอกว่า เขายอมให้หล่อนได้มีอิสระแล้ว! “โปรดรีบไปเถิด มันเป็นหลักฐานของความรักเพียงสิ่งเดียว จากผม!” เจโรเดลจุมพิศเพียงแผ่วเบาบนหลังมือของออสการ์ จบแล้ว ...ความรักระหว่างเขากับหล่อน หญิงสาวเพียงคนเดียวที่หัวใจของเขายินยอมมอบความรักให้! น่าเสียดายนักหนา ... เขามิอาจครอบครองสตรีผู้งดงามปานจะสาปให้เหล่าเทพแห่งเทือกเขา โอลิมปัส ทำสงครามเพื่อช่วงชิงตัวกัน! แผ่นหลังที่ดูเข้มแข็งในเครื่องแบบทหารรักษาพระองค์ของเจโรเดลค่อยๆห่างไกลออกไปจนลับสายตาไปในชั่วครู่ ออสการ์มองส่งเขาที่ไม่หันหน้ามาร่ำลาหล่อนอีกเป็นครั้งสุดท้าย ... เขาเดินจากไปอย่างองอาจ เป็นบุรุษผู้มีน้ำใจยิ่งใหญ่ราวกับราชสีห์ที่ผยองในศักดิ์ศรี ทว่า เต็มไปด้วยความภักดีอย่างไม่มีข้อสงสัย เขาเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งพิสูจน์ให้หล่อนได้เห็นว่า มนุษย์เรา ก็มีความรักอย่างนี้ ความรัก ที่ไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน ขอเพียงแค่เห็นคนที่ตนรัก ได้มีความสุขเท่านั้น ก็เพียงพอ เป็นความรักที่น่านับถือยิ่งนัก และคงจะไม่แปลกอะไรนักหรอก ถ้าหากว่า มันจะเกิดขึ้นกับชีวิตของใครสักคน สักครั้งในชีวิต มนุษย์เรา ก็คงล้วนแล้วแต่ต้องเคยมีความรัก อย่างนี้ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 14 ต.ค. 47 01:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 54 โอยยยยย สุดแสนจะดีใจยิ่ง และแล้ว เด็กที่รคอยก้อโพสได้ทั้งรุปและข้อความโดยไร้ปัญหาใดๆ ฮือๆๆ ดีใจเป็นอย่างมาก!!! แต่ว่า โพสรูปย้อนหลังไม่ได้แล้วล่ะค่ะ แฮ่ะๆๆ.. อีกตอนนึง จะจบแล้ว คุณปลาดุกไร้นามรออีกนิด  (ความจำดีนะนั่นน่ะ) แต่คุณ scottie แอบหายไปพร้อมกะคนอื่นๆแฮะ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 14 ต.ค. 47 01:28:25 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ประตูห้องนอนของมาดามจาร์เจถูกเคาะขึ้นเบาๆแล้วเปิดออก สตรีร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดูบอบบาง ดวงหน้านั้นมีเค้าละม้ายบุตรีคนเล็กอยู่ไม่น้อย ทว่าดูนุ่มละมุนและมีความใจเย็นกว่า หล่อนเงยหน้าขึ้นมาจากงานฝีมือที่ทำอยู่แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนเป็นออสการ์ ระยะหลังมานี้ สุขภาพของ มาดามจาร์เจ ไม่เอื้ออำนวยให้ทำหน้าที่ของหัวหน้านางกำนัลเท่าไรนักด้วยอายุที่มากขึ้น ออสการ์รู้มาเหมือนกันว่า อีกไม่นานจากนี้มารดาก็ใคร่จะขอพระราชทานอนุญาติจากสมเด็จพระราชินีเพื่อลาออกแล้วกลับมาอยู่บ้านในบั้นปลายชีวิต ซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะหญิงสาวเองก็อยากให้มารดากลับมาอยู่บ้านเสียนานแล้ว “มีอะไรหรือจ๊ะออสการ์? มาหาแม่ถึงนี่ นั่งก่อนสิลูก” ผู้เป็นแม่ชี้ชวน ทว่า สีหน้าของบุตรสาว ดูจะไม่มีเค้าว่าจะร่าเริงขึ้นแต่อย่างใด และแทนที่จะทรุดนั่งบนเก้าอี้ข้างๆมารดา หล่อนกลับทรุดลงกับพื้นแล้วซุกหน้าลงซบที่ตักของผู้เป็นแม่ราวกับเด็กเล็กๆที่อยากจะอ้อน กิริยาเช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก เพราะหล่อนก็ไม่ค่อยจะได้อยู่ใกล้ชิดกับบุตรีคนเล็กสักเท่าไหร่ เนื่องจากท่านนายพลจาร์เจผู้เป็นสามี เลี้ยงดูอย่างเข้มงวดเพื่อให้เด็กหญิงได้เติบโตขึ้นอย่างบุรุษ โดยที่ตนผู้ซึ่งเป็นแม่เพียงแค่มองดูอยู่ไกลๆ จนออสการ์เติบใหญ่เข้ารับราชการทหารในพระราชวัง มาดามจาร์เจจึงไม่ได้ห่วงบุตรีมากเท่ากับที่เคยเช่นแต่ก่อน ลองว่า ออสการ์แสดงอาการเช่นนี้ คงจะต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ หล่อนลูบหัวบุตรสาว ไล้นิ้วไปบนเส้นผมสลวยสีทองอย่างอ่อนโยน “คุณแม่ ” “มีอะไรหรือ ออสการ์?” สายตาของผู้เป็นแม่อ่อนโยนเสมอ พลันขอบตาของออสการ์ก็ร้อนผ่าวขึ้นในบัดดลจนต้องพยายามข่มใจ... ราวกับว่าไม่อาจวางตัวเข้มแข็งได้เท่ากับที่เคยเป็นเลย “คุณแม่ ลูกของแม่ ไม่ใช่ผู้ชายและผู้หญิง แต่เป็นเพียงตุ๊กตาให้ใครต่อใครเชิด! ลูกมีสภาวะเช่นนี้มานานแล้ว ต้องทำหน้าที่ทหาร ซึ่งมิอาจปฏิเสธมันได้ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น คุณพ่อกลับต้องการให้ลูกกลับมาเป็นผู้หญิงอีกครั้งโดยจะให้ลูกแต่งงานเพื่อมีผู้สืบสกุล!"  ดวงตาสีฟ้าที่เคยเป็นประกายสดใส ขณะนี้หมองหม่นไปด้วยน้ำตาของความโทมนัสที่เจ้าตัวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อมิให้ไหลออกมา แต่ก็ดูเหมือนจะยากเย็นเกินกำลังเพราะหญิงสาวไม่สามารถอดกลั้นความรู้สึกในใจไว้ได้ "คุณพ่อลืมไปแล้วหรือว่าลูกเองก็มีชีวิตจิตใจ มีชีวิตมีเลือดเนื้อเยี่ยงคนทั่วๆไป?! คุณแม่ คุณแม่ลองคิดดูเถิดว่า คุณพ่อเห็นลูกเป็นอะไรไปแล้ว?!” มาดามจาร์เจนิ่งงันไปครู่ใหญ่ หล่อนรู้ดีว่า ช่วงที่ผ่านมานั้น เกิดอะไรขึ้นภายในบ้านบ้าง และก็ให้รู้สึกสงสารและเข้าใจสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กมาประท้วงกับตนในวันนี้ ดวงตาของลูกร้าวรานอย่างที่หล่อนเองก็สะท้อนใจ อาจจะเป็นเพราะหล่อนเองกระมัง ที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะเอ่ยปากห้ามสามีในวันที่ออสการ์ได้ถือกำเนิด มาดามจาร์เจ ไม่ได้นึกกลัวต่ออำนาจของสามีแต่อย่างใดจึงยอมปิดปากเงียบ แต่ที่หล่อนยอมตามใจเขาก็เพราะรู้ดีว่า ผู้เป็นสามีเฝ้ารอการมาจุติของบุตรชายอยู่ตลอดเวลาโดยที่หล่อนไม่สามารถทำหน้าที่ของภรรยาที่ดีได้! วันที่ออสการ์เกิดนั้น หล่อนแทบจะไม่มีกำลังใจใดๆเลยเพราะทารกน้อยคือลูกสาวคนที่หก รู้ดีว่า สามีจะต้องผิดหวังและโทมนัสเพียงใด หาก เขาก็ยังคงเป็นเขา บุรุษคนเดิมที่สาบานว่าจะรักมั่นในตัวหล่อน! นับแต่วันที่แต่งงานกันจนมีลูกด้วยกันถึงหกคน ท่านนายพล ชาเวอเลียร์ เดอ จาร์เจ ไม่เคยมีภรรยาอื่นนอกเหนือไปจากตนเลย เขาทุ่มไปทั้งชีวิตเพื่อที่จะเลี้ยงดูออสการ์ด้วยตนเอง ทว่า เคราะห์กรรมทั้งหมด กลับตกมาสู่ชะตาของลูกสาวคนเล็กนี้แทนเสียกระมัง... มาดาม จาร์เจ ได้แต่ยิ้มเศร้าๆแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ สะท้อนใจยิ่งนัก เพราะรู้ว่า ลูกฝืนตนอย่างแรงเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา “ออสการ์ ผู้เป็นบุพการีนั้น ก็มีความเขลา อย่างที่ลูกประสบอยู่นี่แหละ บางครั้งความรักที่มากมายเกินไป ก็ก่อให้เกิดความเสียใจ และความเขลาที่ว่านี้ ลูกก็รู้อยู่แล้วมิใช่หรือว่า ขณะนี้ สภาพของฝรั่งเศสอยู่ในภาวะไม่น่าไว้วางใจเพราะมีการจราจลเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน การที่ลูกได้เป็นทหาร แม่ก็มั่นใจว่าลูกจะต้องนำทัพได้อย่างแน่นอนไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกทำงานอย่างเข้มแข็งไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆเลย! แต่แม่ อยากให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์นำลูกกลับมาสู่เคหะของเราอย่างปลอดภัย! เพื่อจะได้ดำเนินชีวิตอย่างสงบในฐานะสตรีธรรมดาคนหนึ่ง ” มือเรียวเล็กของมารดาลูบศีษะบุตรีเบาๆ บริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ ออสการ์มองเข้าไปในดวงตาของผู้เป็นแม่ราวกับจะซึมซับทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกมา เพราะนานครั้งผู้เป็นแม่จะเอื้อนเอ่ยอะไรนัก ตั้งแต่หล่อนจำความได้ ก็เห็นว่าแม่ของตนเป็นผู้หญิงเงียบๆ ไม่ฉูดฉาด ไม่สำรวย ทว่างดงามราวดอกไม้ที่สูงส่ง วันนี้ที่แม่พูดถึงขนาดนี้พิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่าร่วมสามสิบปีกว่าปีมานี้ แม่ไม่ได้เงียบอย่างที่แสดงออกเลยแม้แต่น้อย “ทั้งแม่และพ่อ ต่างก็ไม่สามารถนอนใจกันได้ หากว่าลูกยังมีสภาพเช่นนี้อยู่ ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับลูกนัก แต่แม่อยู่โดยไม่สนใจลูกไม่ได้หรอกนะ ออสการ์ ...แล้วลูกจะหัวเราะว่ามันเป็นความโง่เขลาได้ลงคอเชียวหรือ?” แว่บนั้น ออสการ์รู้สึกว่าสิ่งที่มารดาพูด ล้วนแล้วแต่เป็นความจริง และเป็นความจริงที่หล่อนเองก็ไม่เคยจะได้มองเห็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา หญิงสาวมุมานะกับหน้าที่การงานเสียจนไม่ได้มีเวลาที่จะหยุดคิดหรือทบทวนใดๆเลย เมื่อรู้สึกตัวอีกทีหนึ่ง หล่อนก็คล้ายกับว่าเป็นบ้าอยู่ลำพังตัวคนเดียว บัดนี้หล่อนเข้าใจแล้ว! คุณพ่อ ตั้งใจจะให้แต่งงาน พยายามทำทุกๆอย่างนี้ก็เพื่อเรา มิใช่เพราะเห็นเป็นหุ่นชักใยที่จะบังคับเช่นไรก็ได้ ท่านทำเพื่อเรา! “ออสการ์ พ่อเขามาเสียใจเอาตอนนี้ !” คือคำสุดท้ายที่ออสการ์ได้ยินจากปากมารดา คำสั้นๆ ที่ทำให้หญิงสาวตาสว่างขึ้นมากกว่าวันวาน และละอายใจต่อตนเอง หญิงสาวกลับมาที่ห้องนอนของตนแล้วก็ได้แต่ทรุดตัวลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรงครู่ใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นมาเทเหล้าองุ่นลงในแก้วเจียระไนแล้วดื่มเพื่อสงบอารมณ์ ภาพของบิดาที่เข้มงวดกวดขันเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด สั่งสอนวิชาทหาร การใช้ดาบและปืน และอีกมากมายหลายประการ ที่บ่งบอกว่าเขารักหล่อนมากมายเพียงใด วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดแม้ว่าหล่อนจะหลับตาอยู่ก็ตาม โง่เขลาเหลือเกิน ออสการ์ คุณพ่อทำทุกอย่างก็เพื่อเราแท้ๆ เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ . ! จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 14 ต.ค. 47 01:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ใกล้จบแล้ว อีกนิดเดียว ^^ จะรออ่านนะคะ ชอบจ้า จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 14 ต.ค. 47 04:33:00 A:203.145.23.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 57 อังเดรพลิกกายอย่างทุลักทุเลเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นกลางดึกสงัด แขนขาของเขายังเจ็บแปลบ ทว่ามันก็ดีขึ้นมาก และโชคดีที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บถึงขั้นสาหัส เพียงแต่มันยังเจ็บยอกและช้ำในอยู่หลายแห่ง ในตอนกลางวันชายหนุ่มก็พยายามอยากจะลุกขึ้นมาเดินเหมือนกัน ทว่ายาของแพทย์ประจำบ้านที่ให้ไว้ดูเหมือนจะออกฤทธิ์แรงจนเขาง่วงงุนและหลับภายในเวลาหลังจากนั้นไม่นานหลังจากที่ได้รับประทานมัน และอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาจะโต๋เต๋ไปไหนในบ้านไม่ได้ ก็เพราะว่าโดนออสการ์หมายหัวไว้ หล่อนสั่งคนในบ้านไว้เรียบร้อยให้ดูเขาให้ดี ไม่ให้ออกมาเพ่นพ่าน โดยเฉพาะคุณแม่บ้านที่จะนำอาหารมาให้อย่างตรงเวลาและคอยดูว่า เขารับประทานยาแล้วหรือไม่? เป็นอันว่าอังเดรไม่มีสิทธิ์ขัดขืนใดๆได้เลย! แต่จะว่าไปแล้วเขาก็รู้สึกปลื้มใจอยู่ไม่น้อย ที่ออสการ์ห่วงเขาอย่างออกนอกหน้าเช่นนี้ ทว่า น่าแปลก ... อยู่ดีๆเขาก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาขณะนี้ได้ นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วนะ? อังเดรค่อยๆลืมตาขึ้นมาให้สายตาชินกับระดับความมืดภายในห้อง ก่อนจะหันหน้ามามองแสงไฟที่สว่างเพียงริบหรี่จากเชิงเทียนบนโต๊ะ ชายหนุ่มมั่นใจ ... มันเป็นแสงจากเทียนเพียงเล่มเดียว ไม่ใช่จากเชิงเทียนที่ตั้งโต๊ะในห้องของเขาเป็นแน่ "ฉันทำให้ตื่นหรือเปล่า?" เสียงนุ่มๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้ามาหาอังเดรที่พยายามจะลุกขึ้นนั่ง มือนุ่มละมุนของบุคคลผู้นั้น ช่วยพยุงแขนล่ำสันเขาไว้อย่างมั่นคงก่อนที่จะจัดหมอนให้เขานั่งพิงได้สบายขึ้น "เปล่าหรอก ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเองน่ะ นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เรอะออสการ์?" "ก่อนนายตื่น..." คนตอบไม่ยอมบอกให้หมดว่า เข้ามานั่งมองหน้าเขายามหลับอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้! หญิงสาวกระชับผ้าห่มผืนบางที่ใช้คลุมไหล่ของตน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ห่างจากเขาเพียงแค่เอื้อม "ฉันนอนไม่หลับ อาจจะเพราะว่าหลับๆตื่นๆมาตั้งแต่เมื่อวานล่ะมั้ง?" อังเดรหัวเราะเบาๆ เพราะรู้ดีว่าหล่อนเองก็คงเป็นแบบเขานี่แหละ ที่ผุดลุกผุดนั่งหลังจากที่นอนมาแทบทั้งวัน ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ออสการ์เป็นคนตื่นเช้าเพราะถูกฝึกให้เป็นนิสัย สมัยก่อนนี้แทบทุกเช้าหล่อนต้องตื่นมาซ้อมฟันดาบกับเขาก่อนจะรับประทานอาหารเช้าแล้วออกไปทำงาน จนในตอนหลังนี่เองที่อังเดรมาประสบอุบัติเหตุสูญเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง หล่อนจึงซ้อมเองบ้าง สลับกับซ้อมกับเขาเป็นบางครั้ง "คนเป็นทหารนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะ เคยทำอะไรเร็วๆคล่องตัวเสียจนเคย" ออสการ์เองก็หัวเราะไปกับอังเดร ... ถ้าเขาจะบอกว่า หล่อนเป็นคนใจร้อนที่ไม่ชอบอยู่นิ่งๆ หญิงสาวก็คงจะเถียงเขาไม่ได้เป็นแน่ "มีอะไรหรือออสการ์?" และก็คงมีแต่เขานี่ล่ะมั้ง ที่รู้ว่าหล่อนรู้สึกอะไรยังไงในใจ โดยไม่เคยปกปิดเขาได้สนิทเสียที "นายจะหยุดงานต่ออีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกนะอังเดร ให้แผลหายสนิทก่อนแล้วค่อยเข้ากรมเสียก็ได้" "นี่... อย่าบังคับกันถึงขนาดนี้เลย ฉันยอมให้นายขังฉันไว้บนเตียงมาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่อง ยังไม่พอใจอีกเรอะ?" รอยยิ้มบางๆที่แตะแต้มอยู่บนใบหน้าของอังเดร อ่อนโยนราวกับแทรกซึมลงไปในความรู้สึกของหญิงสาวจนอดยิ้มตอบไม่ได้ "ก็ฉันทำให้นายต้องมาเจ็บตัวนี่นะ?" "มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ" อังเดรถอนหายใจเบาๆ "โชคดีที่เรายังรอดมาได้ ... แต่มันอาจจะรุนแรงยิ่งกว่านี้หลังจากนี้ก็เป็นได้นะ" ออสการ์พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วย "แล้วอย่างนี้ ฉันจะปล่อยให้นายไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไงกันล่ะออสการ์?" หญิงสาวนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วทรุดกายลงนั่งข้างๆชายหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ออสการ์มองหน้าเขาอย่างอ่อนโยน แล้วเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของเขาที่พันผ้าพันแผลเอาไว้ "เจ็บมากไหม?" หล่อนถาม ทว่าอังเดรหัวเราะขึ้นเบาๆราวกับว่าที่เขาบาดเจ็บไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร "เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ แค่ฟกช้ำ แต่ของนายนี่สิ ถึงขั้นหัวร้างข้างแตกเลยนี่นา?" "โดนหนักสุดก็ที่หัวนี่แหละ" ออสการ์ยอมรับ "ถ้าไม่ได้แฟร์ซองมาช่วย เราอาจจะมาไม่รอดจริงๆก็เป็นได้นะ" "เคานท์แฟร์ซองใกล้จะเดินทางกลับบ้านเกิดโดยจะร่วมออกรบยังงั้นสินะ ... นายไม่ไปส่งเขาหน่อยหรือ?" อังเดรถามเรียบๆ เหมือนดังที่เคยถามเมื่อครั้งที่แฟร์ซองอาสาเข้าร่วมกองทัพ เพื่อออกรบสู้กับอังกฤษที่ประเทศอเมริกา ทว่า ครั้งนี้เขากำลังจะกลับบ้านเกิดที่สวีเดน "เขาอาจจะไม่ได้กลับมาอีกเลยก็เป็นได้นะ ในเมื่อสถานการณ์ในปารีส...ยังไม่ดีขึ้น" อังเดรกลืนความคิดที่อยากจะพูดเอาไว้ได้ทัน ปารีสในตอนนี้ มีแต่ย่ำแย่ลงทุกขณะ ไม่เหมือนกับในอดีตที่ผ่านมาอีกแล้ว! ทว่าในวันนี้ สีหน้าและดวงตาของหญิงสาวจับจ้องอยู่ที่เขา ไม่ได้เลื่อนลอยเหม่อมองไปไกลราวกับนึกถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ห่างไกลโดยไม่มีเขาอยู่ในสายตา "ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเขาจะลาขาดจากฝรั่งเศสไปได้ สักวันหนึ่งเขาก็จะต้องกลับมาอีกอย่างแน่นอน ในเมื่อหัวใจของเขาอยู่กับพระนาง อังตัวเน็ตต์ เขาก็จะไม่มีวันจากฝรั่งเศสไปได้แน่ๆ!" รอยยิ้มผุดผ่องของออสการ์ ทำให้อังเดรรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย ... มันดูไม่เหมือนในอดีตที่หล่อนต้องพยายามปกปิดความขมขื่นที่ต้องพลัดพรากจากชายหนุ่มที่ตนหลงรักเลย "ถึงแม้ร่างกายอาจจะจากกันไกล แต่หัวใจจะนำพาร่างนั้น กลับมาสู่ที่ๆหัวใจสถิตย์อยู่เสมอ ... นายเชื่ออย่างนั้นไหมล่ะ อังเดร?" "สำหรับฉัน ... คงต้องตอบว่า ใช่" แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่อังเดรก็ตอบไปอย่างจริงใจ เพราะถ้ามันไม่เป็นดังนั้น เขาก็คงจะไปจากหล่อนได้เสียตั้งนานแล้ว! ออสการ์ยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไปขึ้นเบาๆ “ฉันปฏิเสธที่เจโรเดลมาขอหมั้นไปแล้ววันนี้เอง” ดวงตาของอังเดรเป็นประกายขึ้นอย่างประหลาดใจแกมยิน ดีทว่าไม่แสดงออกใดๆไปมากกว่านั้น “และฉันก็คงจะต้องไปคุยกับคุณพ่อให้เข้าใจกันเสียที ฉันเพิ่งเข้าใจอะไรๆดีขึ้น เข้าใจแล้วว่าคุณพ่อทำไปด้วยความรู้สึกยังไง แต่ว่า ฉันมันช่างไม่เอาไหนซะเลย และฉันก็คงจะทำให้ท่านสบายใจไม่ได้จริงๆ เพราะฉัน ” เสียงถอนหายใจของออสการ์ทำให้อังเดรเอื้อมมือมากุมมือหล่อนเอาไว้หลวมๆอย่างเห็นใจโดยไม่ได้เสแสร้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมานับตั้งแต่เขาเติบโตขึ้นมาพร้อมกับหล่อน เขารู้ดีว่าออสการ์ต้องทนฝืนข่มความรู้สึกและความต้องการลึกๆของตัวเองยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่นขนาดไหน! และเขาก็รักหล่อนมาตลอด ด้วยสัมผัสได้ถึงเนื้อแท้ของความอ่อนโยนในหัวใจดวงนี้ที่มีต่อผู้คนรอบข้าง ความเอื้ออารีของออสการ์นั้นมีมากล้น แม้หล่อนจะเป็นคนใจร้อนวู่วามอยู่บ้างเป็นบางครั้ง “อย่าตำหนิตัวเองถึงขนาดนั้นเลยออสการ์ มัน...อาจจะเป็นโชคชะตาที่ถูกลิขิตเอาไว้แล้วก็เป็นได้!” คนทั้งคู่สบตากันภายในความมืดสลัวในห้องเนิ่นนาน มีเพียงเสียงหัวใจทั้งสองดวงที่เต้นอยู่ในความเงียบราวกับเรียกร้องหากัน และวินาทีนั้นเองที่อังเดรรู้สึกตัวก่อน เขาจึงปล่อยมือออกจากมือหล่อนเสีย ก่อนที่เขาอาจจะห้ามความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ได้! ว่าที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมอยู่ดีๆเขาจึงระลึกถึงความฝันที่เห็นหญิงสาวจุมพิศเขาได้ “ดึกแล้ว ฉัน... จะกลับไปห้องนอนล่ะนะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ รู้สึกเหมือนกันว่าพวงแก้มตนเองร้อนผ่าวขึ้นมาวูบหนึ่ง อังเดรพยักหน้ารับเป็นเชิงรับรู้และให้หญิงสาวไม่ต้องเป็นห่วงเขา ร่างระหงลุกขึ้นไปหยิบเชิงเทียนที่นำติดตัวมา เดินจากไปจนถึงประตูห้องแล้วหันหน้ามาพูดกับเขาก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป “ถ้าหากว่า ร่างกายจะกลับมายังที่ๆหัวใจสถิตย์อยู่เสมอล่ะก็ ฉันก็คงจะไม่ไปที่ไหน นอกเสียจากที่ๆหัวใจฉันสถิตย์อยู่หรอกนะอังเดร!” อังเดรยังคงนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิมตราบจนร่างของหญิงสาวลับจากสายตาไปแล้ว เขาไม่เข้าใจนักหรอกว่า หล่อนหมายถึงอะไร ทว่า อังเดรอดยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้... นั่นสินะ เป็นอย่างที่หล่อนพูดจริงๆเสียด้วย "ที่ไหนที่มีเธออยู่ ฉันก็จะขออยู่เคียงข้างเสมอ ...ออสการ์!" ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~@@~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ จบ ภาครักริษยา จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 16 ต.ค. 47 02:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 58 จบแล้วจ้า ภาพจาก คหห ที่ 29 กับอันล่าสุด เด็กที่รอคอย วาดเอง เลยแอบ ไม่สมส่วนเล็กน้อย แล้วก้อลงสีไม่เป็นด้วยสิ ไว้จะหาเวลามาลองลงสีอีกที เย๊ จบแล้ว จบแล้วววว!!! ไว้ค่อยเอาภาคอื่นมาลงต่อ อิ อิ อิ จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 16 ต.ค. 47 02:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 59 วาดรูปได้สวยค่ะ ปลาดุกฯ ชอบ @^--^@ ถ้าให้ปลาดุกฯ วาดรับรองต้องเป็นคนก้างปลา 555 ว่าแต่ เอ...ภาคต่อไปจะลงมาแปะให้อ่านกันเมื่อไรเหรอค่ะ ปลาดุกฯ จะได้มารอนั่งอ่านได้ถูกน่ะคะ ^^ ตอนจบของเรื่องนี้เคยได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งที่ออสการ์พูดต่อหน้าหลุมศพของอังเดร ว่า "ฉันเป็นภรรยาของเธอแล้ว ไม่มีเธอชีวิตก็ไม่มีความหมายอะไร" ไม่แน่ใจว่าเราจำมาถูกหรือเปล่า แต่ชอบฉากช่วงนี้มาก แม้จะเศร้าอยู่ก็ตามที จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 16 ต.ค. 47 06:20:06 A:203.145.13.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 60 อ้อ ปลาดุกฯ ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมค่ะ ถ้าคุณเด็กที่รอคอยจะลงภาคใหม่ ช่วยตั้งกระทู้ใหม่จะได้ไหมค่ะ แบบกระทู้นี้นับว่าจะตกลงเรื่อยๆ กลัวจะค้นหาไม่เจอ >_< และอีกอย่างคือโหลตหน้าเพจกว่าจะครบใช้เวลานานด้วยน่ะคะ =_= ส่วนหนึ่งเป็นเพราะรูป แบบเน็ตของปลาดุกฯ ความเร็วอืด กว่าจะขึ้นหน้าเพจเต็มเลยต้องใช้เวลา... จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 16 ต.ค. 47 06:28:09 A:203.145.13.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณค่าคุณปลาดุกฯ ... เด็กที่รอคอย จะลอย แล้ววววว ฮ่าๆๆ ช่วยทิ้งอีเมล์ไว้ให้ได้มั้ยล่ะคะ ถ้าแต่งภาคต่อ จะได้เมล์ไปบอกว่า โพสไว้ในห้องไหน  ของเด็กที่รอคอย ...อันนี้ละกัน (มีเยอะ จนเบลอๆว่าจะใช้อันไหนดี) February_Doyoubelieveinfate@hotmail.com จากคุณ : เด็กที่รอคอย - [ 17 ต.ค. 47 22:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ได้เลยค่ะ คุณเด็กที่รอคอย อีเมล์ของปลาดุกไร้นาม ^^ นะคะ ae_padok@yehoo.com ค่ะ จากคุณ : ปลาดุกไร้นาม ^^ - [ 18 ต.ค. 47 14:25:25 A:203.113.32.7 X:203.150.217.112 ]