. . . การสื่อสาร...คนอ่านกับคนเขียน . . . [ 1 ]
ฉันเป็นคนเขียนคนหนึ่ง ซึ่งไม่ได้ต่างจากคนเขียนคนอื่นๆ นัก
ในแง่ที่ฉัน เขียน ก็เพื่อต้องการสื่อสารกับคนอ่าน...
และการได้สื่อสารกับคนอ่าน...
เป็นสิ่งที่มีผลกับคนเขียน โดยเฉพาะคนนี้... มากๆ
บางครั้ง คนเขียนก็ถึงกับรู้สึกว่าคงเป็นไปไม่ได้เลย
ที่จะสร้างงานขึ้นมาได้ดี โดยไม่มีคนอ่าน
ถึงแม้ว่างานเขียนจะต้องเขียนเสร็จก่อนที่จะมีคนอ่านก็ตาม
แปลกนะ...
คนอ่านของฉันหลายคนชอบที่จะสื่อสารกับฉันเช่นกัน
และบางครั้ง... เขาก็กลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับเรื่องที่ฉันเขียน
อย่างเช่นเรื่องนี้...
**********************************************************
"คุณคนเขียนครับ ทำไมตัวละครของคุณถึงไม่ค่อยจะมีชื่อล่ะครับ"
คนอ่านของฉันคงจะสงสัย จนอดไม่ได้ เมื่อวันหนึ่งเขาถามฉันแบบนี้
"เพราะคนเขียนโนเนมครับ"
ฉันตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะชอบในคำถามของคนอ่าน
"อ้อ" เขารับคำพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ
ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจ ว่าเข้าใจแล้วจริงๆ หรือ...
แต่การที่คนอ่านเข้าใจอะไรๆ ได้ง่ายๆ แบบนี้ก็ดีจัง...
"แล้ว... ตกลงคุณคนเขียนเป็นหญิงใข่ไหมครับ"
น้ำเสียงของเขาดูเหมือนไม่แน่ใจ...
เรื่องนี้... ก็เป็นอีกเรื่องที่คนอ่านมักจะถามคนเขียนคนนี้บ่อยๆ
ก็คนเขียนชอบลงท้ายประโยคว่า 'ครับ' นี่นะ
"เป็นหญิงหรือชายมีผลกับคนอ่านด้วยหรือครับ"
และคงเป็นคนเขียนประเภทที่ชอบตอบคำถามแบบโยกโย้ด้วยใช่ไหมเอ่ย... อิอิ
"คาดว่าคงถูกถามจนเบื่อแล้ว"
คงเพราะฉันไม่ยอมตอบดีๆ คนถามจึงเอ่ยขึ้นแบบนี้อย่างเกรงใจ
"คาดผิดนะครับ เพราะยังไม่เบื่อเลย"
จริงนะ ไม่เบื่อหรอก... ชอบ
"อ่า... มันน่าสนุกตรงไหนอะ" คนอ่านทำหน้าตาแปลกๆ
คงเพราะไม่เข้าใจนิสัยแปลกๆ ของคนที่กำลังคุยด้วยขึ้นมาตะหงิดๆ
"ไม่ได้สนุกหรอก แค่ถามได้ไม่ได้เบื่อ"
คนเขียนบอกไปอย่างนั้น แต่ก็หาได้ตอบคำถามไม่...
**********************************************************
"ดีจัง ที่ได้คุยกับคนเขียน ทำให้อ่านเรื่องที่คุณเขียนสนุกขึ้นครับ"
นี่อาจเป็นเหตุผล ที่คนอ่านกำลังบอก... ว่าทำไมจึงก้าวเข้ามาคุยกับคนเขียนในวันนี้
แต่ คนเขียนก็ไม่แน่ใจ ว่านี่ทำให้อ่านเรื่องที่เขียนสนุกขึ้นได้จริงๆ หรือ
"สามสี่ประโยคนี้เองนะครับ"
"ก็เยอะกว่าไม่ได้คุยเลยนะครับ"
คนอ่านยืนยันกลับมา
บางที ฉันกลับคิดว่า การที่คนอ่านไม่รู้จักคนเขียน อาจจะเป็นเรื่องดีกว่า
อย่างที่ฉันเคยได้ยินมาจากนักเขียนชาวไต้หวัน
'คนอ่าน มักผิดหวังเมื่อได้เจอตัวจริงของคนเขียน'
ฉันยังรู้สึกเห็นด้วยกับเขา และมันยังเป็นประโยคที่ฝังหัวฉันอยู่
"แล้วเมื่อไร เรื่องยาวของคุณจะมีชื่อเรื่องครับ"
นอกจากตัวละครในนิยายของฉันจะไม่มีชื่อแล้ว
แม้แต่ชื่อเรื่อง... ก็ยังไม่มี
"ตั้งไว้แล้วครับ ชื่อว่า "เรื่องยาวไม่มีชื่อ"
คนอ่านฟังคำตอบแล้วเหงื่อตก... ประมาณว่าไม่น่าถามเลย... มั้ง
"ไม่ชอบหรือครับ"
ฉันถามต่อด้วยสีหน้าสำนึกผิด และรู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง
ฉันมักจะขาดความมั่นใจได้ง่ายเสมอ...
ฉันไม่ใช่คนที่เข้มแข็งและยึดมั่นในความคิดหลายๆ อย่างของตัวเองนักหรอก
"เปล่าครับ เปล่า" เขาส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
"จริงๆ แล้วก็เหมาะกับ character ของผู้แต่งดี"
ฉันสะดุดในความหมายของประโยคที่เขาเพิ่งบอก
ทั้งสะดุด ทั้งประทับใจ... ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ ว่าคนอ่านคนนี้รู้จักฉันแค่ไหน และรู้ได้อย่างไร
"รู้จักหนูด้วยเหรอ" ฉันถามอย่างเขินๆ
"เปล่า" ...
ฉันร้อง 'อ้าว' ในใจ... เปล่าอีกแล้ว
รู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กๆ เพราะแม้จะชอบปิดบังเรื่องโน้นเรื่องนี้และตัวเอง
แต่บางครั้ง ก็อยากให้มีใครสักคน... รู้จัก เราอยู่บ้างเหมือนกัน
"ไม่รู้จัก แต่ลองเดานิสัยจากงานเขียนน่ะครับ"
อืม... ก็เป็นอีกทางที่คนอ่านจะรู้จักคนเขียนนี่นะ
"เดาว่าเป็นอย่างไรรึครับ อยากทราบจัง"
ฉันถามอย่างประจบด้วยอาการตื่นเต้น
"ก็เดาว่าเป็นแนว Artist ชอบอะไรแบบ Abstract หน่อยๆ"
เดาได้เท่ห์จัง... คนเขียนรู้สึกปลื้มๆ ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอย่างไรแน่ แหะๆ
"แล้วก็ชอบทำให้คนอ่านหลายคนสับสน"
อ้าว... ไหงมาใส่ร้ายคนเขียนหน้าตาเฉย
"สับสนอะไรครับ"
ฉันถามคล้ายพยายามอุทธรณ์
"ว่าเป็นหญิงหรือชายไง"
คราวนี้คนเขียนแก้ตัวไม่หลุดเลยครับ...
**********************************************************
"ที่เดานั่น ค่อนข้างจะเหวี่ยงแห ตรงบ้างไหมครับ"
คนอ่านถามในสิ่งที่คนเขียนตอบไม่ได้... รู้ตัวไหมครับ
"น่าจะดีนะครับ ถ้าคนเขียนเป็นแบบนั้น"
คนเขียนจึงต้องตอบแบบหลีกเลี่ยงและโยกโย้อย่างเคย
"อ้าว แล้วจริงๆ เป็นอย่างไรละครับ"
แหะ ไม่ทราบเหมือนกันครับ... คนเขียนจะบอกว่าไม่รู้จักแม้แต่ตัวเองได้ไหมหนอ...
"คือ... คนเขียนคนนี้ คงจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ น่ะ"
"ยังไม่พบตัวเองหรือครับ"
โอ้ย... แทงใจ
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้" คนเขียนรับสารภาพอย่างไร้คำแก้ตัว
"ก็ไม่เป็นไร... เป็นอะไรที่สนุกดีออก"
ไม่จริงหรอก... การไม่พบตัวเองเป็นอะไรที่ไม่สนุกเลย
คนเขียนคนนี้อยากค้นพบตัวเองที่สุด
และทุกวันนี้ยังปลอบใจตัวเองเสมอ ว่าใกล้เจอแล้ว...
แต่ขอยืนยันว่าปลอบตัวเองนะครับ... ไม่ใช่หลอกตัวเอง
"แล้วทำไมคนเขียนชอบพูด ครับ ล่ะครับ"
"ติดมาจากเวลาตอบกระทู้ความคิดเห็นของคนอ่าน"
นี่เป็นการตอบที่ใช้สมองน้อยไปนิดหรือเปล่า... ก็ไม่ทราบนะครับ
"ก็แล้วทำไมเวลาตอบกระทู้ความคิดเห็นของคนอ่านต้องพูด ครับ ด้วยล่ะ"
นั่นไง... ถ้าคิดก่อนตอบเสียหน่อย ก็คงไม่โดนย้อนแบบนี้
"อาจจะติดมาจากตอนคุย MSN"
ตอบแบบนี้อีกแล้ว ทั้งๆ ที่ใจคิดว่า จะโดนถามย้อนอีกทีไหมเนี่ย
"ก็แล้วทำไมเวลาคุย MSN ต้องพูด ครับ ด้วยล่ะ"
"ว่าแล้วว่าต้องถามย้อนแบบนี้"
"ก็ตอบมาซะอย่างงั้น..."
คนอ่านสำทับปิดท้าย
แหะ... คนเขียนคงต้องรับสภาพตัวเองแล้วสิครับเนี่ย
ว่าคนเขียนคนนี้... ก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ
**********************************************************
อ่านต่อที่ ความคิดเห็นที่ 24 คับ
**********************************************************
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 47 23:34:19
แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 47 15:22:46
แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 47 13:10:48