ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันรุ่งขึ้นก็มาถึงท่ามกลางความใจจดใจจ่อของหล่อน มันบอกไม่ถูกจริงๆว่าหล่อนรู้สึกยังไงในตอนนี้ จะตื่นเต้นก็ไม่ใช่ จะดีใจก็ไม่เชิง ความรู้สึกมันคลุมเครือปะปนกันไม่หมด แต่ช่างเถอะบอกแล้วไงไม่ว่ายังไงก็ตาม จุดประสงค์ของหล่อนก็คือได้พบพี่ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้พบกันนาน นานมากแล้วเท่านั้นเอง “ช่อแก้วทางนี้ครับ” เสียงนุ่มทุ้มดังมาไม่ใกล้ไม่ไกล หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆตัวท่ามกลางผู้คนมากมายที่รถโดยสารจอดส่งผู้โดยสารที่เดินทางมาที่นี่ และหยุดลงที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง คนที่หล่อนมาที่นี่เพื่อต้องการพบเจอ อยากคุย .อยากเห็นหน้า ตอนนี้แค่เพียงหล่อนก้าวเดินเข้าไปหาเขาเพียงไม่กี่ก้าวเขาคนนั้นคงจะได้อยู่ตรงหน้าหล่อนอย่างแจ่มชัด “สวัสดีค่ะ พี่ศิวัต” ช่อแก้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ตามประสารุ่นพี่รุ่นน้องที่เคยคบหากันมา “สวัสดีครับ นั่งรถมาไกลเหนื่อยหรือเปล่าเอ่ย? “ พี่ศิวัตยกมือรับไหว้ ปากถามเรื่องที่หล่อนเดินทางมาแต่ไกล แต่มือกลับดึงกระเป๋าของหล่อนไปสะพายเอาไว้เองเสียแล้ว “เหนื่อยค่ะ ทางคดเคี้ยวมากๆเลยนะค่ะแม่ฮ่องสอนเนี่ย” หล่อนพูดพร้อมกับทำจมูกย่นไปด้วย “แหม ต่างจังหวัดก็แบบนี้ล่ะจ้ะ” “ค่ะ แต่ถ้าอากาศบนดอยไม่ดีล่ะก็ .แก้วจะกลับทันทีเลยล่ะค่ะ” พูดจบช่อแก้วก็หัวเราะอีกครั้งตามประสาสาว(เคย)อามรณ์ดี “เออ พี่ยังไม่ทราบเหตุผลอันแน่ชัดของเด็กหญิงช่อแก้วเลยครับ มาถึงที่นี่น่ะมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?” พี่ศิวัตพูดเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างจากท่าทางของหล่อน เอ่อ .มันมีอยู่หรอกค่ะ แต่อย่าเพิ่งบอกตอนนี้ได้ไหมค่ะมันยังไม่พร้อมเลยที่จะพูดถึงเลยจริงๆ “ไม่บอกค่ะ .พี่ศิวัตรีบไปเถอะอยากขึ้นดอยจะแย่อยู่แล้ว เร็วค่ะๆๆๆ” หล่อนพยายามเบี่ยงเบนประเด็นพร้อมกับทำเสียงให้ร่าเริงเข้าไว้ อย่านะช่อแก้ว อย่าให้เขารู้อะไรเลย รอวันที่พร้อมแล้วค่อยบอกเขาแล้วกัน ที่มาที่นี่เพราะแค่อยากพักผ่อนนะ จำไว้ๆอย่าทำอะไรให้มันต้องนึกถึงเรื่องนั้นอีก ลืมซะทีเถอะช่อแก้ว . พี่ศิวัตพาหล่อนมาถึงดอยได้อย่างสวัสดีภาพเวลาก็พลบค่ำพอดี หล่อนต้องอาศัยอยู่กับครูอาสาผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ ’สายสุดา’ พี่ศิวัตเล่าให้เธอฟังว่า ครูสายสุดามีอายุประมาณยี่สิบเก้าแล้วมากกว่าหล่อนตั้งเจ็ดปีแน่ะ เป็นคนที่แม่ฮ่องสอน ศึกษาจบจากคณะคุรุศาสตร์ก็ทำเรื่องของเป็นครูมาสอนเด็กๆที่บ้านเกิดของตนเองทันที เธอคนนี้มีอุดมการณ์ไม่แตกต่างจากพี่ศิวัตเลย เหตุผลเดียวกันที่ทั้งสองมาสอนที่นี่ก็เพราะ..อยากให้เด็กบนดอยนี้มีอนาคตที่ดีกว่าปัจจุบันนี้เท่านั้นเอง “คุณช่อแก้ว เดินทางมาไกลๆแบบนี้คงเหนื่อยแย่ อาบน้ำอาบท่าก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวสุดาจะเตรียมสำรับอาหารรอเลย” ครูสายสุดาที่หน้าตาธรรมดาไม่ได้สะสวยฉูดฉาดแบบสาวชาวกรุงเท่าไร ช่างเป็นคนที่มีจิตใจงดงามจนหล่อนตื้นตัน เพราะเพียงแค่รู้จักหล่อนไม่ถึงชั่วโมง ครูสายสุดาก็ต้อนรับหล่อนอย่างดิบดีจนหล่อนเองรู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย “ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ แก้วเกรงใจครูจริงๆเลยค่ะ” หล่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงและอาการของคนที่เกรงใจจริงๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอาเป็นว่าคุณแก้วทำตัวสบายๆแล้วกัน คิดว่าเราเป็นพี่น้องกันจะได้ทำตัวสบายๆ ไม่ต้องเกรงใจนะจ้ะ” ครูสายสุดาพูดพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ดูยังไง ก็สบายตา ไม่เหมือนรอยยิ้มของคนในเมืองที่จริงใจหรือไม่จริงใจเราก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้เลย รู้แต่เพียงว่า เราอยู่ที่นั่นพร้อมกับหน้ากากที่สร้างขึ้นเพื่อปิดบังตัวเอง “ค่ะ” หล่อนตอบรับ ก่อนจะยิ้มแก้มปริตอบกลับไปให้อย่างจริงใจเช่นกัน และเดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าและสบู่โลชั่นครบครัน ภายนอกบ้านพักครูที่ทำด้วยกึ่งปูนกึ่งไม้นั้นมีโต๊ะไม้จะพูดว่าแคร่ก็ไม่เชิงเพราะมันทำมาจากไม้ไผ่ เตี้ยๆไม่สูงมากนั้น เต็มไปด้วยอาหารหลายอย่าง ส่วนมากหล่อนไม่ค่อยรู้จักชื่อของมันเลยว่าคืออะไร แต่คนมันหิวนี่นา .กินอะไรเข้าไปก็อร่อยหมดแหละเนอะ “กับข้าวทานได้ไหมค่ะ คุณช่อแก้ว” ครูสายสุดาผู้เปรี่ยมล้นไปด้วยน้ำใจถามอย่างอ่อนโยน คงเพราะเห็นหล่อนตักทานแต่น้ำแกงไม่ทานเนื้ออะไรเลยกระมัง “ทานได้ค่ะ แค่นี้แก้วก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว เอ่อ..ความจริงครูสุดาไม่ต้องเรียกแก้วว่าคุณก็ได้ค่ะ เรียกแก้วเฉยๆก็ได้คะ แก้วจะได้เรียกครูสายสุดาว่า พี่สุดาดีไหมค่ะ? “ หล่อนยิ้มจนตาหยี ไม่แตกต่างจากครูสายสุดาสักเท่าไหร่ ที่ยิ้มเก่งเอามากๆ “คะ งั้นพี่จะเรียกช่อแก้วว่าน้องแก้วบ้างแล้วกันนะค่ะ” “ค่ะ พี่สุดา” หล่อนพูดยิ้มๆพร้อมกับหัวเราะคิกออกมา ทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้างๆก็หัวเราะออกมาด้วย  ดีใจทั้งคู่ที่จะได้มีน้องสาวและพี่สาวไปพร้อมกันๆ มิตรภาพของคนทั้งสองคนที่เกิดขึ้นท่ามกลางความเรียบง่ายไม่หวังอะไรจากกันและกัน ขอเพียงแค่สิ่งที่เราทำไป .สามารถทำให้เขายิ้มได้ก็พอใจแล้ว ค่ำคืนนี้ช่อแก้วหลับลงได้อย่างไม่ยากอย่างที่คิดไว้เลย อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยล้าทางกายกระมังที่ทำให้หล่อนไม่มีแรงคิดถึงสิ่งอื่นใดเลย นอกจากตัวเอง เห้อ คิดถูกมั้งที่มาอยู่ที่นี่ ถึงแม้จะได้มาอยู่เพียงไม่กี่วันก็เถอะ หวังว่าที่นี่คงจะช่วยลบล้างบ้างสิ่งบางอย่างออกจากใจของหล่อนได้ ขอแค่ทำให้หล่อนลืมมันได้ .ไม่ทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บปวดใจอีกต่อไปก็เพียงพอ ยามเช้าบนดอย เสียงนกร้องไก่ขันดังเจื้อยแจ้วในเวลายามเช้าอย่างมิขาดสาย ช่อแก้วลืมตาตื่นอย่างสดชื่น บรรยากาศที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีพัดลมหรือเครื่องปรับอากาศใดๆเลยก็สามารถอยู่ได้อย่างเย็นสบาย หล่อนรีบลุกขึ้นจากที่นอนพับเก็บให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะหยิบแปรงสีฟัน ยาสีฟัน เสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยนผลัดหลังอาบน้ำเสร็จเพื่ออาบน้ำ  ช่อแก้วเดินออกมารับลมในยามเช้าที่บริเวณรอบๆบ้านพักในชุดเสื้อแขนกุดกับสะโหลงที่ทำเป็นผ้าถุงสำเร็จรูป สีพื้นของผ้าเป็นสีน้ำตาลทั้งผืน ตรงขอบเอวพับลงทำเป็นขอบมีลวดลายไทยอยู่รอบๆมองไกลๆคล้ายเข็ดขัดที่ดูเก๋ไม่น้อย หล่อนเดินชมวิวทิวทัศน์ที่มีหมอกจับอยู่ประปราย เห็นดอกหญ้าดอกนู่นดอกนี่มากมายแต่ไม่รู้ชื่อดอกไม้สักดอกหนึ่งเลย “อรุณสวัสดิ์ค่ะน้องแก้ว เป็นยังไงบ้างค่ะ ตื่นเช้าเชียวเมื่อคืนนอนหลับสบายดีหรือเปล่า? “ พี่สายสุดสาถามรัวทันทีที่เห็นหน้าหล่อน พี่สายสุดาดีกับหล่อนจริงๆเลย ขนาดรู้จักแค่เพียงข้ามคืนก็เป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนี้ “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่สุดา เมื่อคืนแก้วนอนหลับสบายมากเลยค่ะ ขอบคุณพี่สุดานะค่ะที่เป็นห่วงแก้ว” หล่อนพูดยิ้มๆสายตาพลางกวาดมองหาคนบางคน “วันนี้น้องแก้วแต่งตัวสวยจังเลยนะค่ะ พี่นึกว่าน้องแก้วจะนุ่งผ้าสะโหลงแบบนี้ไม่เป็นซะอีก เพราะที่นี่ส่วนใหญ่จะใส่กันประมาณแบบนี้ละค่ะ” พี่สุดาบอกอย่างเอ็นดู สงสัยจะจริงมั้ง? .เพราะคนชาวเขาที่นี่จะทอผ้ากันเอง ทอเอง ใช้เอง ขายเอง ภูมิปัญญาชาวบ้านแท้ๆเลย “อรุณสวัสดิ์ครับแก้ว..ครูสายสุดา” พี่ศิวัตกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงที่แจ่มใสพอๆกับความรู้สึกบนใบหน้าของเขา “อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ” เสียงของหล่อนและพี่สุดาดังพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมายทำเอาพี่ศิวัตถึงกลับหัวเราะออกมาเบาๆ “ไปกินข้าวที่โรงอาหารกันเถอะครับ” “พาน้องแก้วไปทานก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวสุดาตามไป” “ครับ” “อ้าว แล้วพี่สุดาไม่ไปทานด้วยกันหรอค่ะ? “ หล่อนถามอย่างสงสัย “ไปค่ะ แต่คงจะตามไปทีหลังนะ” “ค่ะๆ งั้นพี่ศิวัตไปเร็วเถอะ” ช่อแก้วพูดพร้อมกับจับแขนพี่ศิวัตกระตุกเบาๆ ชายหนุ่มมองยิ้มๆก่อนจะรีบพาหล่อนไปที่โรงอาหาร “เป็นยังไงบ้างเรา อาหารมื้อนี้อร่อยดีไหม? “ ชายหนุ่มพูดขึ้นหลังจากพาหล่อนลองชิมโน่นชิมนี่จนอิ่ม ที่แรกเขาก็รู้สึกเป็นห่วงเหมือนว่าหล่อนจะทานอาหารที่นี่ไม่ได้เพราะคนที่นี่มันจะทานแต่รสชาดเผ็ดๆกัน แต่ที่ไหนได้ ช่อแก้วตักทานเอาอย่างไม่ทุกข์ร้อนราวกับว่ามันเป็นอาหารโปรดที่เคยทานเป็นประจำอยู่แล้ว “อร่อยค่ะ แก้วนึกว่าคนที่นี่เขาจะทานรสชาดจืดๆซะอีก ที่ไหนได้ แต่ละอย่างเผ็ดๆทั้งนั้นเลย” ช่อแก้วพูดพร้อมกับเดินเคียงข้างเขาไปตามทางเรื่อยๆ ข้างทางที่เต็มไปด้วยต้นหญ้าต้นไม้มากมายที่พริ้วไสวลู่กิ่งใบตามแรงลมอย่างอ่อนโยน ช่อแก้วก้มตัวลงเพื่อที่จะเก็บดอกหญ้าดอกหนึ่งที่มีสีสันเป็นสีชมพูอ่อนๆ แต่ทว่าหล่อนกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบก็เกิดอาการรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาเฉยๆเลยทรุดลงนั่งกับพื้น “ช่อแก้วเป็นอะไรไปครับ” พี่ศิวัตถามอย่างร้อนรน พลางประคองช่อแก้วให้ลุกขึ้นยืน “ไม่รู้สิค่ะอยู่ดีๆก็หน้ามืดขึ้นมาเฉยๆ” หล่อนบอกเบาๆ พยายามกระพิบตาถี่ๆเพื่อไล่อาการหน้ามืดออกไป เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่มีสีหน้าวิตกวังวนไม่สู้ดีนักเมื่อเห็นอาการไม่สบายของหล่อน “อุ๊ย ช่อแก้วเงยหน้าขึ้นครับเลือดกำเดาไหลอยู่นิ่งๆนะครับ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นมาจับคางของหล่อนให้ยกขึ้นสูงไว้ ส่วนมืออีกข้างกำลังควานหาหน้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาซับเลือดที่เปื้อนตรงปลายจมูกเอาไว้ “ขอบคุณนะค่ะพี่ศิวัต” ช่อแก้วเงยหน้าพูดกับเขา รู้สึกตกใจนิดๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรจู่ๆเลือดกำเดาก็ไหลออกมาอย่างไร้สาเหตุ แล้วไหนจะอาการหน้ามืดอีก “ไม่สบายหรือเปล่าช่อแก้ว ไปหาหมอไหม” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวก็หาย แก้วอาจจะปรับสภาพอากาศไม่ทัน” ช่อแก้วพูดด้วยน้ำเสียงปนตลกนิดๆ เผื่อพี่ศิวัตจะลดความวังวนลงไปได้บ้าง “ไปนอนพักดีก่อนกว่าแก้วเดี๋ยวเป็นอะไรไปล่ะแย่เลย” พูดไม่พูดเปล่า พี่ศิวัตก็จูงมือหล่อนเดินกลับที่พัก เพราะเลือดกำเดายังไม่หยุดไหลหล่อนจึงต้องแหงนหน้าเดินไปตลอดทาง “ไปต้องเป็นห่วงนะค่ะ พี่รีบไปสอนเด็กเถอะค่ะเดี๋ยวไปไม่ทันนะ ยังไงกลางวันนี้เจอกันนะค่ะ” ช่อแก้วพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่วางอยู่บนใบหน้าที่ไร้ซึ้งการตกแต่งใดๆทั้งสิ้นจึงทำให้หล่อนดูซีดๆไป “ครับ .งั้นพี่ไปก่อนนะครับกลางวันนี้เจอกันครับ” พี่ศิวัตตอบรับ สีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินจากไปเพื่อไปสอนเด็กๆในตอนเช้านี้ ช่อแก้วกลับเข้าห้องมาด้วยอาการมึนงงตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนี้หล่อนรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีเรี่ยวมีแรงจะทำอะไรเลย แม้แต่กระทั่งการเดินด้วยซ้ำ หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียงช้าๆ ดีที่เลือดกำเดาหยุดไหลแล้ว วางผ้าเช็ดหน้าของพี่ศิวัตวางลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงช้าๆ ก่อนจะพริ้มตาหลังลงทำไมมันรู้สึกเหนื่อยยังนี้ .ทั้งที่หล่อนยังไม่ได้ทำงานหนักอะไรเลยเป็นเพราะอะไรกันนะ? จากคุณ : DaisY - [ 25 ก.ย. 47 18:56:51 A:203.113.39.6 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “วันนี้น้องแก้วข้าวน้อยจังเลยนะค่ะ” พี่สายสุดาถามสีหน้าแสดงความเป็นห่วงเป็นใยหล่อนอย่างจริงจัง “แก้วไม่สบายนิดหน่อยน่ะค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวก็คงหาย” “เห็นศิวัตบอกว่าจะพาน้องแก้วไปเที่ยวตลาดที่ท้ายดอย” “หรอคะ ดีใจจังเลยค่ะ แก้วยังไม่เคยเห็นตลาดที่นี่เลยค่ะ” ช่อแก้วพูดนัยน์ตาเปล่งประกายชายความตื่นเต้นอยู่เหลือล้น “ที่นั่นมีของพื้นบ้านเยอะราคาก็ถูกค่ะ พี่ว่าน้องแก้วต้องชอบแน่ๆเลย” พี่สายสุดาพูดเหมือนรู้ใจหล่อนมาเสียนมนาม แต่ก็ไม่ผิดหรอกเพราะหล่อนเองก็ของชอบพื้นบ้านพื้นเมืองแบบนั้นอยู่แล้วนี่นา “เป็นยังไงบ้างครับ เจอของถูกใจบ้างหรือยัง” พี่ศิวัตพูดยิ้มๆมองหน้าของหล่อนราวกับว่าไม่แน่ใจอะไรอยู่สักอย่าง “ยังไม่เจอของถูกใจอย่างจังค่ะ .เดินดูไปเรื่อยก่อนน่ะค่ะแล้วค่อยย้อนกลับมาซื้ออีกที” “แก้ว พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม” พี่ศิวัตถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ หล่อนจึงหันไปมองใบหน้าของเขา สีหน้าแสดงถึงความไม่ค่อยแน่ใจ “ได้สิค่ะ พี่ศิวัตมีอะไรหรอค่ะ? “ “บอกพี่ได้ไหม? ทำไมจู่ๆถึงมาที่นี่อย่างไม่มีเหตุมีผล มีอะไรอยู่ในใจหรือเปล่าบอกพี่ได้นะแก้ว” ชายหนุ่มถามขึ้นในที่สุด ช่อแก้วมองหน้าของเขาโดยเฉพาะดวงตาคมสวยคู่นั้นเผยให้เห็นว่าเขาเป็นห่วงหล่อนมากแค่ไหน “ค่ะ แก้วอกหักโดนคนทิ้งมา เหตุผลแค่นี้เพียงพอที่แก้วจะมาที่นี่ได้ไหมค่ะ? “ ช่อแก้วหยุดเดินเช่นกันกับเขา ศิวัตเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง ว่าช่อแก้วน้องสาวที่เขาอยากให้เป็นอย่างอื่นมากกว่า โดนทำร้ายจิตใจอย่างรุนแรงถึงเพียงนี้ “แก้ว ” เขาเอ่ยน้ำเสียงเรียกช่อแก้วออกมาได้แค่นั้น “แก้วเลิกกับเขาเพราะเห็นเขากำลังมีอะไรกับเพื่อนของแก้ว!!!” ช่อแก้วไม่อาจซ่อนความเสียใจไว้ได้อีกแล้ว น้ำตาหยดใสๆถึงกับไหลพรั่งพรูอาบแก้มทั้งสองข้าง ชายหนุ่มได้แต่จับไหลของช่อแก้วไว้เพียงเบาๆอย่างน้อย เขาอยากให้ความรู้สึกดีๆที่เขามีได้ซึมซับลงไปในตัวของช่อแก้วบ้าง ให้เธอได้รู้ว่าในโลกนี้ยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่รักเธอ รักเธอมาโดยตลอด ศิวัตยังจำวันนั้นได้ดี วันที่ช่อแก้วตัดสินใจคบกับผู้ชายคนหนึ่งชื่อหนุ่ม เขาอยากให้หล่อนได้รับรู้ว่าเขาเสียใจแค่ไหน แต่เขาก็ยังยิ้มรับให้กับหล่อนเสมอถึงแม้เธอจะเคียงข้างใคร แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะต้องหัวใจแตกสลายแต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่เขาจะทำใจเลิกรักเธอ เขาอยากบอกเหลือเกิน ว่าเขารักเธอ รักน้องสาวคนนี้มานานแค่ไหน อยากให้เธอลืม ลืมว่าเธอเคยรักใคร เคยมอบหัวใจให้ใคร อยากให้เธอได้ให้โอกาสผู้ชายคนนี้สักคนพิสูจน์ความรักที่เขามีให้เธอมาโดยตลอด . “อย่าเสียใจไปเลยนะสาวน้อย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปซับน้ำตาให้’สาวน้อย’ ของเขาอย่างอ่อนโยน จนช่อแก้วสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่พี่ศิวัตคนนี้มีให้เธอ พี่ศิวัตมาช่อแก้วเดินเลาะตลาดมาเรื่อยๆ และหยุดลงที่เก้าอี้ไม้ยาวที่ว่างอยู่ พาช่อแก้วนั่งลง “แก้วรออยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่มา หยุดร้องไห้ด้วยนะครับ” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆปัดปอยผมที่หล่นลงมาคลอเคลียที่แก้มของหญิงสาวให้ไปทางด้านหลัง ก่อนจะเดินหายเข้าไปทางตลาด ช่อแก้วไม่เข้าใจว่าเขาจะไปไหน? ทำอะไร? แต่ตอนนี้หล่อนคงต้องหยุดร้องไห้อย่างที่พี่ศิวัตบอกก่อนให้ได้เสียก่อน ชายหนุ่มเดินดูข้าวของต่างๆอย่างร้อนรน พลางบอกตัวเองเบาๆในใจว่า ‘ศิวัตเอย นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายนะที่นายจะได้ทำในสิ่งที่หัวใจของนายเรียกร้องมานาน ได้มีโอกาสทำให้เขาได้รับรู้เสียทีว่านายรู้สึกยังไงกับเขา’ อยู่ๆรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม เขาไม่รี่รอที่จะตรงเข้าไปหาสิ่งนั้นทันที “ไปไหนมาค่ะพี่ศิวัต” ช่อแก้วถามอย่างสงสัย แม้หน้าตายังไม่หายแดงจากการร้องไห้เมื่อครู่แต่ก็ยังดีที่น้ำตาได้หายไปแล้ว “แก้วครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆหล่อนพลางจับมือหล่อนที่วางประสานกันไว้อยู่บนตักมาอยู่ในอุ้งมือของเขา ศิวัตมองหน้าของช่อแก้วอย่างจริงใจเพื่อให้ช่อแก้วได้รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปนี้ มาจากความสัตย์จริงในใจของเขาที่มีให้หล่อนมาเนิ่นนาน “พี่รักแก้วนะครับ รักมาโดยตลอด พี่ขอสัญญาว่าจะไม่มีวันให้แก้วต้องเสียน้ำตาเพราะพี่” พูดไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มหยิบบางสิ่งบางอย่างที่ซื้อมาให้บรรจงคล้อยใส่ข้อมือของหล่อน สบสายตาที่กำลังตกตะลึงยังไม่ทันตั้งตัวของช่อแก้ว “พี่ศิวัต ” ช่อแก้วหลุดคำพูดออกมาได้แค่นั้น น้ำตาหยดใสๆก็ไหลรินอีกครั้ง ช่อแก้วก้มมองสร้อยข้อมือที่ทำมาจากเงินลวดลายเป็นดอกไม้ที่เลื้อยถักทอไปมาเป็นเส้นเล็กที่ดูน่ารักกระทัดรัดส่วมใสพอดีข้อมือของหล่อน “แก้วไม่ต้องบอกอะไรกับพี่ตอนนี้เลยครับ พี่แค่อยากให้แก้วรับรู้ว่ายังมีผู้ชายคนหนึ่งที่รักแก้วอยู่เสมอ และรอวันที่หัวใจของแก้วแข็งแกร่งพอ ถึงวันแล้วค่อยบอกคำตอบกับพี่ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มพูดเพราะเข้าใจความรู้สึกของหล่อนดี ใครเล่า? จะทิ้งอดีตได้ในทันทีทันใด เขาเพียงแค่อยากให้หล่อนรับรู้ไว้ในใจเสมอว่าอย่างน้อยเธอยังมีเขาคอยมองอยู่ห่างๆเสมอ “อะไรกันแก้ว?! .นี่ไปเยี่ยมญาติมาไม่กี่วันป่วยจนซีดขนาดนี้เลยหรอ? “ พี่เหมียวถามเสียงสูงแหลมปรี๊ด ประกอบกับเอื้อมมาเตะที่หน้าผากของหล่อน “แก้วแค่ไม่สบายนิดหน่อยเองค่ะ” ช่อแก้วพยายามฝืนยิ้มทั้งที่รู้ดีว่าตั้งแต่กลับมาจากแม่ฮ่องสอนคราวนั้นดูเหมือนว่าร่างกายของหล่อนดูทรุดลงไปเรื่อยๆ “ไปหาหมอบ้างหรือเปล่าเนี่ย พี่ว่ามันยังไงๆอยู่นา” พี่เหมียวพูดอย่างวังวน สีหน้าท่าทางก็เช่นเดียวกัน “ยังไม่ได้ไปเลยค่ะ แก้วกะว่าจะไปวันว่างๆกับดาวน่ะค่ะ” “เอาเถอะๆถ้าไม่ไหวยังไงหยุดก็ได้นะ เพราะสีหน้าเราน่ะดูไม่ดีเลย” “ค่ะพี่เหมียว ขอบคุณนะค่ะ” ช่อแก้วยกมือไหว้ขอบคุณพี่เหมียว นึกดีใจลึกๆที่มีคนเป็นห่วงหล่อนถึงขนาดนี้ เลิกงานเสร็จช่อแก้วก็เตรียมเก็บข้าวของออกจากบริษัทเพื่อที่จะกลับบ้านแต่ยังไม่ทันได้เดินออกไป เพื่อนของหล่อน ดุจดาว ก็มารอรับอยู่หน้าตึกพอดี “ไงดาวมารับเราถึงนี่เลยหรอ” ช่อแก้วถามอย่างร่าเริง “อืม หิวน่ะไปหาอะไรกินด้วยกันดีกว่า” ดุจดาวพูดพร้อมกับย่นจมูกทำเหมือนเด็กๆขี้อ้อน มืออีกข้างเกี่ยวคล้องแขนนำหล่อนเดินออกมาบริษัททันที ระหว่างเดินไปตามทางริมถนนเพื่อที่จะเรียกแท็กซี่ ฉับพลันนั้นเองร่างของช่อแก้วก็ทรุดลงกับพื้น แขนที่เกี่ยวคล้องกับดุจดาวหล่นลง ดุจดาวหันมามองเพื่อนที่กำลังทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเสียงเรียกที่แสดงถึงความตกใจอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวอะไร “แก้ว แก้วเป็นอะไร แก้ว..” เสียงดุจดาวเรียกชื่อของหล่อนไม่ขาด หล่อนได้ยินเสียงดุจดาวเรียกไม่กี่คำก็รู้สึกเหมือนว่าสติของหล่อนกำลังจะดับวูบ ดุจดาวทำอะไรไม่ถูก นั่งลงประคองร่างของเพื่อนให้พิงตักของหล่อนเอาไว้ ก่อนจะร้องเรียกของความช่วยเหลือจากบุคคลที่กำลังเดินสัญจรผ่านไปมา โชคดีที่มีพลเมืองดีโบกรถแท็กซี่และช่วยพยุงเพื่อนของหล่อนขึ้นรถไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด “เป็นยังไงบ้างค่ะคุณหมอ” ดุจดาวถามเสียงสั่น ทันทีที่หมอออกจากห้องฉุกเฉินเมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง “คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ? “ คุณหมอถาม เมื่อเห็นดุจดาวพยักหน้ารับจึงพูดต่อว่า “งั้นหมอขอเชิญมาคุยด้วยหน่อยครับ” คุณหมอพูดก่อนจะเดินนำลิ่วๆไปในห้องตรวจ “มีอะไรหรอค่ะคุณหมอ เพื่อนดิฉันเป็นอะไรหรอค่ะ? “ ดุจดาวถามรัวทันทีที่ทคุณหมอและเธอนั่งลงเสร็จสรรพ “เธอเป็นลูคีเมียครับ” คุณหมอพูดเสียงเครียด เปิดแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะไปมา ดุจดาวที่ก่อนหน้านี่มีสีหน้ากำลังรอคำตอบจากคุณหมออย่างใจจอใจจ่อ ถึงกับช็อกด้วยความคาดไม่ถึงเกี่ยวกับโรคที่เพื่อนของหล่อนกำลังเผชิญอยู่ “หมอหมายถึง มะเร็งในเม็ดเลือดหรอค่ะ” ดุจดาวถามขึ้นเสียงสั่นแผ่วเบาราวกับพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะรอรับคำตอบจากคุณหมอ “ครับ อาการขนาดนี้มันเข้าข่ายระยะสุดท้ายแล้วนะครับคุณ” “แล้ว ไม่มีทางรักษาเลยหรอค่ะคุณหมอ? ” ดุจดาวถามอย่างร้อนรน กลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยากลำบาก ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าอาการของเพื่อนเธอในตอนนี้จะมาถึงระยะสุดท้ายแล้ว ทีแรกเห็นเพื่อนของเธอเป็นลมหน้ามือ เลือดกำเดาไหลอยู่บ่อยๆไม่คิดว่าจะเป็นมะเร็งเม็ดเลือด โรคที่ร้ายแรงถึงขนาดนี้ “ตอนนี้เราคงให้ทานยาน่ะครับ ไม่อาจทำการปลูกถ่ายไขกระดูกได้ เพราะเท่าที่หมอได้เอ็กซ์เรย์เซลล์มะเร็งเริ่มกระจายตัวไปทั่วแล้วครับ” “แล้วดิฉันต้องดูแลรักษาเพื่อนของดิฉันยังไงบ้างค่ะคุณหมอ” หลังจากดุจดาวพยายามคุมสติไว้ได้ก็ถามถึงวิธีการดูแลรักษาทันที “อย่าให้ติดเชื้อนะครับ พยายามไม่ให้โดดแสงแดด เวลาแปรงฟันให้แปรงเบาๆอย่าให้เลือดออกนะครับ และถ้าเป็นไปได้พาผู้ป่วยมาให้หมอดูอาการทุกๆอาทิตย์ด้วยก็จะดีมากครับ” คุณหมออธิบายให้ดุจดาวฟังอย่างใจเย็นเพื่อให้เพื่อนของผู้ป่วยเข้าใจในวิธีการดูแลรักษาเพื่อนของเธอให้ดีที่สุด “ค่ะคุณหมอ แล้วต้องทานยาอะไรหรือเปล่าค่ะ” “เดี๋ยวหมอจะสั่งยาให้ชุดหนึ่งนะครับ จะช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดแน่นหน้าอกหรือหายใจไม่ออกน่ะครับ” คุณหมอเงยหน้าขึ้นพูดกับหล่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้มหน้าเซ็นใบสั่งยารวดเร็ว ดุจดาวเดินออกจากห้องมาด้วยอาการมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สงสารช่อแก้วจริงๆญาติของช่อแก้วก็ไม่มีเลยพ่อ-แม่เสียชีวิตตอนหล่อนเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยเพราะประสพอุบัติเหตุทางรถยนต์ ยังดีที่ทำประกันไว้ช่อแก้วจึงมีเงินอยู่ก้อนหนึ่งที่เลี้ยงตัวเองจบเรียนจบหางานทำได้ หญิงสาวหาที่นั่งรอรับยาก็เห็นช่อแก้วนั่งยิ้มซีดๆรออยู่แล้ว ดุจดาวเห็นถึงกับน้ำไหลสงสารเพื่อนจับใจ ช่อแก้วเอ๋ยทำไมต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ดุจดาวแกล้งขยี้ตาเพื่อกลบเกลื่อนและทำตัวเป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้ช่อแก้วจับผิดสังเกตได้ “ดาว เราเป็นอะไรหรอ? เห็นนางพยาบาลบอกว่าดาวไปคุยกับคุณหมออยู่เลยให้เรานั้นรออยู่ตรงนี้” ช่อแก้วถามอย่างสงสัยสีหน้ายังซีดขาวเหมือนเดิม “เขาบอกว่าดาวพักผ่อนน้อย เลยให้กินยาบำรุงนิดหน่อยไม่มีอะไรหรอก” ดุจดาวจำใจต้องโกหกเพื่อนเอาไว้ และนาทีเดียวกันเสียงพนักงานแผนกรับยาขานประกาศชื่อของเพื่อนเธอให้ไปรับยา ดุจดาวจึงเลี่ยงเดินออกไปรับยา ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ยากระปุกขวดเล็กๆบรรจุยาประมาณสามสิบเม็ดจะมีราคาแพงถึงเพียงนี้ โชคดีที่หล่อนยังพอมีเงินอยู่หลายพันติดกระเป๋าไว้ไม่งั้นคงไม่พอแน่ๆ “ไปแก้ว กลับบ้านพักผ่อนเถอะ” ดุจดาวบอกพร้อมกับประคองเพื่อนของตนเองให้ลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อกลับบ้าน จากคุณ : DaisY - [ 25 ก.ย. 47 18:58:21 A:203.113.39.6 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “แก้วฟังดาวนะ ” ดุจดาวพูดขณะช่อแก้วนอนลงบนเตียงเหมือนจะตักเตือนอะไรสักอย่าง ช่อแก้วเห็นเพื่อนมีสีหน้าเคร่งเครียดจึงพยักหน้ารับเบาๆ “ต่อไปนี้ ไม่จำเป็นแก้วไม่ต้องออกไปไหนนะ อยู่ในห้องนี้แหละ ” “แล้วงานแก้วล่ะ ถ้าไม่ไปพี่เหมียวว่าแก้วแน่เลย” ช่อแก้วสวนขึ้นทันที “น่า เดี๋ยวเราบอกพี่เขาเอง เออ เวลาแปรงฟังให้แก้วแปรงเบาๆนะ อย่าทานน้ำมากเกินไป เวลาเคี้ยวข้าวนะเคี้ยวให้ละเอียดๆรู้ไหม? “ ดุจดาวเตือนเพื่อนตามที่คุณหมอได้แนะนำมา “เดี๋ยวก่อนดาว ไหนว่าเราไม่เป็นอะไรไง แล้วทำไมต้องดูแลตัวเองดีซะขนาดนั้นล่ะ ไหนจะไอ้ยานั่นอีกมันมีอะไรหรือเปล่า? “ “เปล่าๆๆ” ดุจดาวรีบปฏิเสธพัลวัน “แกน่ะเป็นโรคคนรวยนิดหน่อยเองเดี๋ยวก็หาย” ดุจดาวไม่รู้จะบอกว่าโรคอะไรดี จึงแกล้งบอกอย่างตลกๆหวังสร้างบรรยากาศให้มันดีขึ้น “โรคอะไรนะ โรคคนรวย เพี้ยนหรือเปล่าดาว” ช่อแก้วยังสงสัยไม่เลิกเกี่ยวกับโรคที่ตนเองกับประสพอยู่ “เออน่าๆ อยากหายไหม” ดุจดาวถามเสียงสูง “อยากหายก็ต้องทำตามที่เราบอก โอเค?” ก่อนจะแกล้งขู่ปิดท้าย ช่อแก้วจึงปิดปากเงียบพยักหน้าเบาๆอย่างที่เธอชอบทำ “นอนซะ เราจะอาบน้ำแล้ว ทำงานมาเหนื่อย” ดุจดาวทำหน้าย่นจมูกใส่หล่อน มือลูบหัวหล่อนเบาๆคล้ายกับเป็นแม่ลูกกัน เดินไปหยิบผ้าขนหนูหายเข้าไปในห้องน้ำ ช่อแก้วเอ๋ย เราล่ะสงสารแกจริงๆ เวรกรรมอะไรหนอ? ถึงต้องมาเจอสิ่งแบบนี้ หล่อนจะทำยังไงดี ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองเพื่อนหล่อนด้วยเถอะ อย่าเพิ่งให้ช่อแก้วจากหล่อนไปเลย สาธุ . เช้าวันรุ่งขึ้นช่อแก้วลืมตาตื่นขึ้นมองเพดานห้องอย่างเคว้งคว้าง กวาดสายตามองไปรอบๆห้องนอน และหยุดลงที่นาฬิกาแขวนผนังรูปโลมาสีฟ้าสดใส บอกเวลาว่าขณะนี้เวลา 9 นาฬิกา15 นาที ดุจดาวเพื่อนของหล่อนคงตื่นไปทำงานแล้ว หล่อนลุกขึ้นจากเตียงอย่างอ่อนหล้า ใช้มือทั้งสองข้างดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน เดินโซเซเข้าห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตรประจำวันที่เคยทำมา ช่อแก้วออกจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อแขนยาวสีชมพูอ่อนคอกลมที่ใส่คู่กับกางเกงขายางสีขาวดูอ่อนโยนสบายตา เดินหยุดลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเห็นกระดาษโน๊ตสีขาวแผ่นเล็กแปะไว้ที่กระจกมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘สวัสดีจ้าแก้ว อย่าลืมที่เราบอกเมื่อคืนนะ อย่าไปไหนคนเดียวไกลๆล่ะๆ’ ข้อความในกระดาษเขียนไว้อยู่เพียงแค่นั้น หล่อนมองอย่างยิ้มๆ ขอบใจจริงๆเลยดาว เพื่อนที่แสนดีที่สุดในชีวิต ช่อแก้วลงลิฟต์มาชั้นล่างเพื่อซื้ออาหารไปรับประทานข้างบน อีกอย่างหล่อนก็อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างที่หล่อนคับอกคับใจมานาน “ขอโทษนะค่ะ” ช่อแก้วผลักบานประตูกระจกใสๆเข้าไปในร้านขายยาเภสัชกรข้างตึกคอมโดมิเนียมที่หล่อนพักอาศัยอยู่ “ไม่ทราบว่ายานี้รักษาโรคอะไรหรอค่ะ? “ หล่อนหยิบขวดยาสีทึบขนาดพอดีมือยื่นให้เภสัชกรดู เจ้าของร้านก็พลิกขวดยาไปมาก่อนจะบอกว่า “ยารักษาโรคมะเร็งในเม็ดเลือดคะ ที่นี่ไม่มีจำหน่ายหรอกนะค่ะ ต้องได้ใบรับรองจากแพทย์เสียก่อนค่ะ” เจ้าของร้านพูดยิ้มๆ แต่ในความรู้สึกของช่อแก้วตอนนี้ไม่ยินดียินร้ายอะไรด้วยเลย นี่หล่อนเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดหรอ? เป็นลูคีเมีย อะไรกันนี่!!! คำถามมากมายหลั่งไหลเข้ามาผ่านสมองของหล่อนครั้งแล้วครั้งเหล่า ช่อแก้วเดินกลับของห้องของตัวเองอย่างไร้เรี่ยวแรง มันเหนื่อย เคว้งคว้าง ความกลัวที่อยู่ภายใต้จิตใจเบื้องลึก เท่าที่หล่อนได้รู้มาเกี่ยวกับโรคนี้ ถ้าไม่มีเงินรักษาจริงๆก็คงจะไม่รอด แล้วหล่อนล่ะ? คนทำงานหาเช้ากินค่ำอย่างหล่อนจะมีปัญญารักษาตัวเองได้สักกี่น้ำกัน ค่ารักษาโรคนี้ตั้งหลายแสนบาท ญาติพี่น้องของหล่อนเองก็ไม่มีใครเลย ตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่เสียชีวิตก็ไม่เคยมีใครช่วยเหลือหล่อนสักคน ช่อแก้วนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียงไม่สนใจต่อสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิน ในขณะนั้นเองอาการปวดจุกแน่นที่หัวใจก็แสดงอาการขึ้น หล่อนรีบหยิบยาขึ้นมาทานด้วยอาการสั่นเทิมกรอกใส่ปากอย่างไม่รอช้า ก่อนจะล้มลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ทรมาน ทรมานเหลือเกิน เสียงร่ำร้องภายในจิตใจของช่อแก้วบอกอย่างนั้น น้ำตาเม็ดใสๆไหลออกทางหางตาทั้งสองข้าง นอนตะแคงอย่างทรมาน มือทั้งสองข้างจับที่หัวใจแน่นราวกับภาวนาให้อาการเหล่านั้นทุเราลงไปเสียที วินาทีนั้นคนที่หล่อนนึกถึงเพียงคนเดียวก็คือ .พี่ศิวัต หล่อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยไปเที่ยวที่แม่ฮ่องสอน นึกถึงตลาดท้ายดอย อาหารรสจัด ดอกไม้หลายสี และคำสารภาพบอกรักจากปากของพี่ศิวัต   พี่ศิวัตแก้วจะมีชีวิตอยู่อีกนานไหมค่ะ? อย่านะ .อย่าเพิ่งให้เขารู้ตอนนี้เลยนะ ว่าหล่อนมีสภาพย่ำแย่แค่ไหน? หกโมงเย็นดุจดาวกลับมาถึงคอนโดมิเนียมพร้อมของกินมากมาย ใบหน้ายิ้มแย้มคล้ายจะทำให้หล่อนสบายใจขึ้น ช่อแก้วยังคงนอนบนเปลผ้าใบที่ตั้งอยู่ริมระเบียงอย่างเหม่อลอย มองออกไปข้างนอกไปไม่สนใจต่อสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิ้น “แก้วจ๋า มากินข้าวเร็วดูสิมีแต่ของอร่อยๆทั้งเลย” ดุจดาวหยิบของกินมากมายเทใส่ภาชนะอยู่ก็ต้องชะงัก เพราะเพื่อนของหล่อนยังคงเหม่อลอยอยู่ที่เดิม ดุจดาวนึกหวาดหวั่นอยู่ในใจ ในสิ่งที่หล่อนยังไม่อยากให้ช่อแก้วได้รับรู้ว่าตนเองป่วยเป็นอะไร? หล่อนเดินเข้าไปนั่งข้างๆเพื่อน มือจับที่แขนของฝ่ายตรงข้ามเบาๆ “แก้ว แก้วเป็นอะไร” ใบหน้าที่เหม่อลอยออกไปนอกระเบียงค่อยๆเบนใบหน้าหันมาทางด้านของดุจดาว ตาประสานตากันก็คงบ่งบอกอะไรได้อย่างหลายๆแม้ยังไม่ทันได้ปริปากพูดอะไรเลยก็ตาม ดุจดาวไม่รี่รอ หล่อนโผกอดเพื่อนรักของเธอทันที ช่อแก้วก็เช่นกันพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาจากคนสองคนราวกับรับรู้ความรู้สึกของกันและกันได้อย่างไม่ต้องมีใครบอก “แก้ว ไม่เป็นไรนะแก้ว” ดุจดาวบอกช่อแก้วเสียงสั่นเครือ “ดาว แก้วจะตายไหม ดาว? “ ช่อแก้วเองก็เช่นกัน “ไม่หรอกแก้ว แก้วต้องเข้มแข็งนะ แก้วต้องมีชีวิตอยู่” ดุจดาวพูดได้แค่นั้นก็ถึงกับปล่อยโฮออกมา ทั้งสองคนกอดกันเนิ่นนาน ก่อนจะชวนกันทานข้าวกัน(พยายาม)อย่างเอร็ดอร่อย ดุจดาวก็พยายามพูดให้กำลังใจเพื่อนเต็มที่ ทั้งที่รู้ว่าความหวังนั้นริบหรี่เต็มทีก็ตาม จากคุณ : DaisY - [ 25 ก.ย. 47 18:59:26 A:203.113.39.6 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พระอาทิตย์สาดแสงลงมาพื้นดินอีกครั้ง วันนี้ก็เมื่อทุกๆวันหล่อนตื่นขึ้นมาเพียงคนเดียว แปรงฟัน อาบน้ำ ทานข้าว และหยุดลงที่นั่งดูโทรศัพท์เปลี่ยนช่องเคเบิลทีวีสลับไปมาอย่างเบื่อหน่าย ระหว่างที่หล่อนกำลังนั่งเหงาอยู่คนเดียวนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อก .ก๊อก ก๊อก ช่อแก้วลุกขึ้นเปิดประตูช้าๆแต่ยังไม่ได้ดึงโซ่คล้องชั้นในออกเพื่อป้องกันความปลอดภัยไว้ก่อน แต่ภาพที่หน้าก็ทำให้หล่อนต้องตกตะลึงคล้ายต้องมนตราที่ต้องหยุดสายตาไว้แค่นั้น “พี่ศิวัต!? “ หล่อนเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าอย่างแผ่ว “เปิดประตูให้พี่เข้าไปได้ไหมครับแก้ว” เขาหนุ่มบอกพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนมาทางหล่อน ช่อแก้วจึงยอมดึงโซ่คล้องประตูด้านในออก เชิญพี่ศิวัตนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเธอ “พี่ศิวัต มาที่นี่ได้ยังกันค่ะ ไม่มีสอนหรือค่ะ? “ “พี่รู้มาว่าช่อแก้วป่วย ก็เลยอยากมาหา” พี่ศิวัตพูดพร้อมกับมองมายังใบหน้าของหล่อนโดยตรง อย่าบอกนะ ว่าดุจดาวบอกเรื่องที่หล่อนป่วยให้พี่ศิวัตฟัง? “ดาวเพื่อนของแก้วเป็นคนบอกพี่เอง” พี่ศิวัตพูดราวกับว่ารู้เท่าทันความคิดของหล่อน “ค่ะ” หล่อนพูดรับคำเขาได้คำเดียว สภาพหล่อนตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะพบใครทั้งสิ้น หล่อนยังทำใจไม่ได้ ไม่อยากให้เขาเห็นหล่อนทรมานเพราะโรคนี้ “แก้วป่วยนิดเดียวเองค่ะ เดี๋ยวก็หาย” แม้รู้ดีว่าจะต้องฝืนพูดออกไป ช่อแก้วก็พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่แจ่มใสและเป็นปกติที่สุด ชายหนุ่มตรงหน้าของหล่อนไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มๆให้กำลังใจหล่อนอยู่ลึกๆ ช่อแก้วรู้ว่าพี่ศิวัตต้องฝืนแค่ไหน ทำไมนะ ทำไมฟากฟ้าต้องใจร้ายเช่นนี้ด้วย “พี่ศิวัตค่ะ เดือนตุลาฯนี้แก้วขอไปแม่ฮ่องสอนกับพี่อีกครั้งได้ไหมค่ะ? “ ช่อแก้วเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ปนไปด้วยความวอนขอในน้ำเสียงและสายตาคู่นั้นของหล่อน “ได้สิ..ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เขาบอกเสียงสั่นน้ำตาเอ่อคลอปริ่มอยู่รอบๆขอบตา ส่งผลให้ช่อแก้วไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของเขา เพราะหล่อนเองก็รู้สึกไม่แตกต่างจากเขาเลย “ขอบคุณนะค่ะ” ช่อแก้วบอกเสียงสั่นเช่นกัน ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ความสับสนวุ่นวายที่ปะปนคละเคล้ากับความเศร้าที่ก่อตัวอยู่ในใจ เดือนตุลาคม ปลายฝนต้นหนาวที่มีแรงลมหนาวพัดกระหน่ำพร้อมๆกับสายฝนไม่ขาดสาย เจ็ดวันแล้วสินะที่หล่อนได้มาอยู่ที่แม่ฮ่องสอนนี่ ช่อแก้วคิดพลางมองสายฝนที่โปรยปรายอยู่นอกระเบียงของโรงเรียนแห่งนี้ หล่อนรู้ดีว่าร่างกายของหล่อนตอนนี้ดูซูบผอมลงไปมาก น้ำหนักลดลงถึงเกือบเท่าตัว มิหน่ำซ้ำความเจ็บปวดภายในที่เกิดจากโรคร้ายดูจะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่หล่อนกำลังยืนคิดเกี่ยวกับเรื่องของตนเองอยู่นั้น ศิวัตที่เพิ่งสอนเสร็จก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆหล่อน “คิดอะไรอยู่หรอครับ? “ ชายหนุ่มถามไปอย่างที่ตนเองสงสัย “เปล่าหรอกค่ะ แค่ยืนดูฝนตกน่ะค่ะ” “รู้ไหม? พี่ชอบดูฝนตกมากๆเลยนะ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเหม่อมองออกไปข้างนอกเช่นกันกับช่อแก้ว ก่อนจะพูดต่อว่า “เวลาน้ำฝนหล่นลงมาจากท้องฟ้า แล้วกระทบลงพื้นดินจนหยดน้ำแตกกระจายกระเซ็นไปทั่ว มันเหมือนดวงดาวส่องแสงระยิบระยับเป็นประกายอยู่บนท้องฟ้า แต่ทว่าตอนนี้กับเปล่งแสงอวดโฉมอยู่บนพื้นดินแทนฟากฟ้าเท่านั้นเอง” พี่ศิวัตพูดยิ้มๆพร้อมกับหันหน้ามาทางหล่อน “แก้วไม่เคยนึกถึงนะค่ะ คิดแต่ว่าน้ำฝนมันให้ตัวเปียกแล้วก็ทำให้เหงาเท่านั้นเอง” ช่อแก้วบอกตามความจริง แต่เมื่อหล่อนได้ลองมองตามมุมมองที่พี่ศิวัตบอก ก็ได้รู้ว่ามันเหมือนกันจริงๆ พอจะบอกได้เลยว่ามันเป็นสวรรค์บนดินสร้างความสุขเล็กๆน้อยๆของคนช่างเหงาให้เบิกบานที่ได้เหม่อมองสิ่งเหล่านั้น ค่ำคืนนี้ที่ดาวดวงมากมายที่ประชันกันเปล่งแสงแวววาวอยู่บนท้องฟ้า ช่อแก้วและพี่ศิวัตตัดสินใจนำเสื้อผืนใหญ่มาปูตรงพื้นหญ้าโล่งๆ พร้อมกับกีตาร์คู่ใจของเขา ซึ่งหล่อนไม่เคยได้เห็นเขาเล่นนานแล้วตั้งแต่อยู่มหา’ลัย ช่อแก้วนั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆเขา ฟังเขาเล่นเพลงโน่นเพลงนี่ อย่างสบายใจ ช่อแก้วบอกไม่ถูกว่าความสัมพันธ์ของหล่อนกับพี่ศิวัตตอนนี้อยู่ในระดับไหน รู้แต่เพียงว่า หล่อนอยู่ด้วยแล้วสบายใจไม่ทุกข์ไม่ร้อน อิ่มใจที่มีเขาอยู่ข้างๆอย่างนี้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับหล่อนและสำหรับชีวิตที่ใกล้จะหมดลงเช่นนี้ “ถึงแก้วจะตายตอนนี้ก็ไม่เสียใจเลยค่ะพี่ศิวัต” ช่อแก้วพูดขึ้นหลังจากที่พี่ศิวัตหยุดเล่นกีตาร์ “แก้ว ” เขาพูดพร้อมกับหันมาทางหน้าของหล่อนอย่างจริงจัง สายตาของเขาบ่งบอกถึงความประหวั่นในใจ “จริงๆนะค่ะ แก้วรู้ดี รู้ว่าเวลาของแก้วใกล้จะหมดแล้ว” แม้ท้องฟ้าจะมีแค่เพียงแสงดาวและแสงจันทร์แต่มันก็สว่างพอที่จะทำให้ชายหนุ่มเห็นน้ำตาจากคนที่เขารักไหลพรากอาบแก้มนวลอย่างเงียบๆ “ไม่หรอก แก้วต้องหายจากโรคนี้” พี่ศิวัตพยายามให้กำลังใจ บังคับเสียงไม่ให้สั่นเครือ “อย่าหวังเลยค่ะ พี่ก็รู้ แก้วก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีทาง ตอนนี้แก้วมีความสุขมากเลยนะค่ะ แก้วอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ เวลาที่แก้วมีความสุขที่สุดก่อนที่แก้วจะตายลง ” ช่อแก้วพูดพร้อมกับเบนสายตาไปทางอื่นเพราะรู้ดี พี่ศิวัตคงรับไม่ได้เหมือนถึงเวลานั้น สงสารเขา สงสารตัวเอง ที่ต้องมาเผชิญเหตุการณ์แบบนี้ “อย่าพูดถึงมันเลยนะ มาร้องเพลงกันดีกว่าแก้วอยากร้องเพลงอะไรไหม? “ “ก็ดีค่ะงั้น เอาเพลงนี้นะค่ะ” ช่อแก้วชี้นิ้วบนหนังสือเพลง ที่มีเพลงที่เธอต้องการอยู่ ชายหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเริ่มต้นเสียงกีตาร์ดีดเป็นเสียงดนตรีเบาๆ ก่อนจะส่งจังหวะให้ช่อแก้วเริ่มร้อง “ คงเป็นที่ฟ้าเบื้องบน เป็นคนขีดโชคชะตา สั่งฉันและเธอให้มาให้ได้พบเจอกัน ให้ฉันได้มีโอกาส ลิ้มรสในความชื่นบาน ให้เรามีกันมีวันเวลาที่ดี และเป็นที่ฟ้าเบื้องบน เป็นคนพรากเราเช่นกัน ให้เวลาเพียงแค่นั้นกลับต้องเสียเธอไป ฉันรู้ว่าไม่มีหวังจะเหนี่ยวและรั้งเธอไว้ข้างกาย แต่รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่เคยเสียใจ แค่เธอรักฉันที่ผ่านมาก็เป็นเกียรติเกินพอ ไม่ขออะไรมากมายแค่ได้รักเธอ แค่มีเวลาช่วงนึง ที่สมบูรณ์คือมีเธอ ชีวิตของฉันก็คุ้มกว่าคนมากมาย แค่เพียงได้พบได้เจอะเธอนั่น ก็ดีเกินพอ จากนี้ฉันจะไม่ร้อง..จะไม่ขออะไร ถึงเราจะต้องจากกัน ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด แต่รู้ใช่ไหม ว่าฉันไม่เคยเสียใจ ที่ได้รักเธอ .* ” (* เพลง เป็นเกียรติเกินพอ ศิลปิน มาช่า วัตนพานิช  ) จากคุณ : DaisY - [ 25 ก.ย. 47 19:00:32 A:203.113.39.6 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ช่อแก้วร้องเพลงไปพร้อมกับมองหน้าคนเล่นกีตาร์ไปด้วย ตาประสานตา ใจประสานใจ เหมือนกับว่าจะรับรู้กับสิ่งที่หล่อนพยายามจะบอกไป ช่อแก้วนั่งดูดาวกับพี่ศิวัตอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะขอตัวเข้านอนก่อน เพราะยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวขืนอยู่นานกว่านี้ ดีไม่ดีอาจจะเป็นไข้หวัดได้ หล่อนเดินกลับเข้าห้องมาคนเดียวเงียบๆ เห็นพี่สายสุดากับง่วนอยู่กับการปักผ้าสีขาวนวลเป็นรูปกุหลาบสีแดงอยู่หลายดอกบนพื้นผ้าที่กำลังทำการปักต่อ “พี่สุดาเก่งจังเลยนะค่ะ” ช่อแก้วพูดพลางขยับมานั่งใกล้ๆชะโงกหน้าดูผ้าปักของพี่สายสุดา “ไม่หรอกค่ะ พี่ก็ฝีมืองูๆปลาๆใช้ปักเวลาว่างเท่านั้นแหละจ๊ะ” พี่สายสุดาพูดยิ้มๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาปักต่อ ช่อแก้วไม่แย้งอะไรได้แต่ยิ้มๆ นั่งดูพี่สายสุดาปักผ้าขึ้นๆลงๆอย่างชำนาญอยู่เงียบๆ แต่จู่ๆก็ไอขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล หล่อนเขยิบหนีไปนั่งทางด้านอื่น เอามือป้องปากตัวเองเอาไว้ อาการไอเพิ่มความแรงขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกเจ็บปวดบริเวณหน้าอกเป็นระยะๆ พี่สายสุดาเห็นดังนั้นจึงวางผ้าปักลงขยับเข้ามาใกล้ๆเอื้อมมือไปลูบหลังของช่อแก้วที่จะกำลังไอจนตัวโก่งอย่างน่าสงสาร “ขอบคุณนะค่ะ” ช่อแก้วลดมือที่ปิดปากลงบอกพี่สายสุดาหลังจากรู้สึกดีขึ้นแล้ว “ไม่เป็นไรค่ะ แต่น้องแก้วค่ะ เลือดออกนี่ค่ะ? “ ช่อแก้วมองหน้าพี่สายสุดาอย่างตกใจ ก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะมีหยดเลือดติดอยู่เต็มมือ พี่สายสุดาเช็ดเลือดที่มุมปากให้หล่อน ก่อนจะพาหล่อนไปล้างหน้าล้างตาที่เลอะเลือด “อาการกำเริบอีกแล้วใช่ไหมค่ะน้องแก้ว” พี่สายสุดาพูดอย่างหวาดหวั่น “ค่ะ เห็นทีแก้วคงต้องกลับกรุงเทพฯเพื่อไปพบหมออีกแล้วแหละค่ะ” ช่อแก้วเดินทางกลับกรุงเทพฯในสองวันต่อมาเพียงลำพัง หลังจากอาการกำเริบหนักขึ้นๆจนหล่อนทนความเจ็บปวดต่อไปไม่ไหวเพื่อพบแพทย์ที่หล่อนต้องไปหาทุกอาทิตย์ แต่พอขึ้นมาแม่ฮ่องสอนเลยกลายเป็นอาทิตย์เว้นอาทิตย์ไป เลยไม่ทราบแน่ชัดว่าโรคที่ตนเองกำลังประสพอยู่จะกำเริบหนักเบามากกว่านี้อีกหรือไม่ เมื่อมาถึงกรุงเทพฯหล่อนก็กลับเข้าคอนโดมิเนียมด้วยอาการอ่อนเพลีย  หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหล่อนก็ล้มตัวนอนบนเตียงทันที เช่นเดียวกับดุจดาวที่นอนหลับไปนานแล้ว “แก้ว แก้ว ” ดุจดาวเรียกชื่อช่อแก้วดังรั่วห้อง มือที่สั่นเทิมเขย่าตัวเพื่อนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจแผ่วเบาราวกับว่าอาจจะหยุดลงได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง ดุจดาวน้ำตาไหลพรากทำอะไรไม่พูดเขย่าตัวเพื่อนแรงขึ้นๆ แต่ก็ไร้ปฏิกิริยาอะไรตอบสนอง หญิงสาวรีบวางเพื่อนลงทันที หลังจากเห็นถุงยาของเพื่อนเธอวางอยู่บนโต๊ะ เห็นเบอร์โทรศัพท์ประจำโรงพยาบาลแปะอยู่จึงรีบโทรศัพท์ไปยังโรงพยาบาลนั้นทันที              “หมอทำไมเพื่อนดิฉันถึงนอนหมดสติแบบนั้นล่ะค่ะ” ดุจดาวถามเสียงสั่น มองใบหน้าของคุณหมอที่เคร่งเครียดไม่แพ้กัน “หมอคิดว่าทางที่ดี ตอนนี้เราคงต้องทำใจอย่างเดียว เพราะการที่เธอหลับไปอย่างนี้เป็นไปได้ว่าอาจจะเสียชีวิตก็เป็นได้ครับ” “คุณหมอว่ายังไงนะค่ะ เพื่อนดิฉันจะตาย!!!” ดุจดาวตะโกนลั่นห้องอย่างลืมตัว คุณหมอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับสะดุ้ง ดุจดาวรู้สึกหมดเรี่ยวแรงทิ้งตัวลงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง แก้ว แก้วจะตายไม่ได้นะ ถ้าแก้วตายแล้วดาวจะอยู่ได้ยังไงล่ะ แก้ว ดุจดาวคุยกับคุณหมอสองสามคำก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง หล่อนเดินไปยังตู้เอทีเอ็ม เพื่อเบิกเงินจำนวนหนึ่งมาเป็นค่ารักษาพยาบาลเพื่อนของเธอ ช่อแก้วหลับไปเกิบสามวันก็ฟื้นตื่นขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์ ถึงจะฟื้นขึ้นมาแต่สภาพร่างกายของช่อแก้วดูแตกต่างไปจากตอนแรกที่มาโรงพยาบาลมาก ขอบตาดำคล้ำลง ปากแห้งแตกขาวซีด ร่างกายซูบผอมมากจนหน้าตกใจ “ดาว แก้วขออะไรอย่างหนึ่งสิ” ช่อแก้วพูดหลังจากที่รู้สึกตัวได้พักหนึ่ง “อะไรหรอ? บอกมาได้เลย” “ช่วยหยิบกระดาษและปากกาให้แก้วหน่อยสิ” ดุจดาวทำตามที่เพื่อนของพร้อมกับเลื่อนโต๊ะที่รับประทานอาหารสำหรับผู้ป่วยไขให้ต่ำลงพอที่เพื่อนของเธอจะเท้าแขนวางเพื่อเขียนจดหมายได้ ช่อแก้วพยายามบังคับมือข้างขวาที่โดนเจาะใส่น้ำเกลือเขียนจดหมายถึงใครบางคน ดุจดาวไม่อาจทนมองภาพนั้นได้ จึงอาสาจะช่วยเขียนให้โดยให้ช่อแก้วเป็นคนบอกถ้อยคำและความรู้สึกที่ต้องการลงบนจดหมายมา “ดาว ถ้าแก้วเป็นอะไรไปช่วยเอาจดหมายอันนี้ให้พี่ศิวัตด้วยนะ”  ช่อแก้วบอกมือที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามบีบมือของเพื่อนราวกับว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้ายพี่เธออยากจะขอร้องให้ช่วย ดุจดาวไม่ตอบได้แต่พยักหน้า น้ำตาไหลอาบแก้มเงียบๆ เช่นเดียวกันกับช่อแก้วที่กำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก คุณหมอไม่ได้ผ่าตัดทำอะไรทั้งนั้นนอกจากรอเวลาให้ช่อแก้วจากไปอย่างสงบสุข ดุจดาวได้แต่พยายามดูแลเอาใจใส่เพื่อนขณะที่อยู่โรงพยาบาลอย่างดีที่สุด แต่ก็ไม่ได้บอกใครทั้งนั้น รวมทั้งพี่ศิวัตเพราะช่อแก้วขอร้องไว้ ไม่อยากให้เห็นหล่อนในสภาพที่ย่ำแย่และทรุดโทรมแบบนี้ สองวันต่อมาช่อแก้วก็หมดสติลงไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ช่อแก้วคงไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลกอีกแล้ว เพราะหล่อนได้จากไป จากไปไกลอย่างไม่มีวันหวนกลับ หลังจากเสร็จจากงานฌาปณกิจที่มีแต่เพื่อนพ้องที่สนิทสนมกับจริงๆมาร่วมงานเป็นเวลาสามวัน และหนึ่งในนั้นก็มีพี่ศิวัตอยู่ด้วย เขาผิดไปจากเดิมมาก ซึมๆเศร้าๆไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ยิ่งวันแรกที่เขามาร่วมงานศพนี้ เขาถึงกับร้องไห้โฮอย่างสิ้นอายคร่ำครวญอาลัยอาวรณ์ถึงหญิงสาวที่เขารัก ทำเอาคนที่มาร่วมงานยิ่งเศร้ากันไปใหญ่ ตกเย็นดุจดาวเห็นพี่ศิวัตกำลังจะเดินทางกลับแม่ฮ่องสอนหลังจากลงมาร่วมทำพิธีจนกระทั่งวันสุดท้าย หล่อนจึงรีบวิ่งไปหาเพื่อมอบสิ่งของบางอย่างให้แก่พี่ศิวัต “พี่ศิวัตค่ะ ช่อแก้วฝากให้ดาวเอาของสิ่งนี้มาให้พี่ค่ะ” ดุจดาวยื่นซองจดหมายสีชมพูอ่อนๆให้ พี่ศิวัตยื่นมือไปรับพร้อมกับโคลงศรีษะลงแทนคำว่าขอบคุณ              ชายหนุ่มนั่งอยู่บนรถโดยสารกรุงเทพฯ-แม่ฮ่องสอนเงียบๆ ทำใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจหยิบซองจดหมายสีชมพูอ่อนๆขึ้นมาอ่าน แด่พี่ศิวัต            สวัสดีค่ะพี่ศิวัต คาดว่าพี่คงได้อ่านจดหมายฉบับนี้หลังจากแก้วไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว.. แก้วมีความสุขมากที่ปั้นปลายชีวิตของแก้วได้ใช้ชีวิตกับคนที่แก้วรัก คนที่แก้วปรารถนาที่จะได้พบ ถึงแม้ว่าแก้วจะมีโอกาสได้รับรู้ถึงความสุขนั้นเพียงไม่นานก็ตาม พี่ศิวัตรู้ไหม? แค่นี้ก็คุ้มแล้วจริงๆ ที่แก้วได้รักกับพี่ ได้มีความรักที่ปุถุชนบนโลกปรารถนาที่จะได้พบ และแก้วได้พบแล้ว ขอบคุณนะค่ะสำหรับทุกสิ่งที่อย่างที่พี่มีให้แก้วมาโดยตลอด แก้วรักพี่ รักพี่มากชนิดที่เคยมีให้ใครมาก่อน ถึงแม้ความตายอาจพรากแก้วไปจากพี่ได้ แต่มิอาจพรากความรักที่แก้วพี่ให้พี่ได้หรอกค่ะ เพราะหัวใจของแก้วอยู่กับพี่แล้ว และจะคงอยู่กับพี่ตลอดไป .ช่อแก้ว ศิวัตยกมือขึ้นปาดน้ำตาช้าๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พับจดหมายเก็บใส่ซองก่อนจะแนบไว้กับอกราวกับว่าจะให้ข้อความในจดหมายนั่นซึบซับลงไปในหัวใจในร่างกายของเขาตราบนานเท่านาน ฤดูฝนพัดผ่านไปพร้อมกับชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารัก ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นฤดูหนาวขึ้นมาทดแทน แต่สำหรับเขาแล้วไม่มีใครสามารถทดแทนคนที่เขารักได้เลย จากคุณ : DaisY - [ 25 ก.ย. 47 19:01:19 A:203.113.39.6 X:203.150.217.115 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหะๆๆๆ เรื่องยาวไปหน่อยอ่ะค่ะ เอาลงต่อเนื่องไม่ได้เลยต้องมาลงเป็นตอนๆๆ ขอโทษนะค่ะ ยังไงช่วยแนะนำติชมกันเยอะๆนะค่ะ จะได้ใช้พัฒนาตนเอง ขอบคุณทุกคนเลยนะค่ะ จากคุณ : DaisY - [ 25 ก.ย. 47 19:03:30 A:203.113.39.6 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขออนุญาติวจารณ์นะครับ ประเด็นสำคัญเรื่องหนึ่งคือข้อมูลพื้นฐานในเรื่องที่เขียนนะครับ leukemia ไม่สามารถดูการกระจายด้วย x-ray และไม่มียาทานเพื่อรักษาหรือบรรเทาอาการ ในผู้ป่วยอายุน้อย การปลูกถ่ายไขกระดูกสามารถทำได้แม้ในระยะท้าย ๆ (สำหรับ leukemia บางชนิด) สำหรับการแบ่งช่วงเนื้อหา ทำได้ดีครับ แต่ความต่อเนื่องยังไม่เต็มที่นัก เอาไว้วันหลังจะอ่านอีกนะครับ จากคุณ : Zhivago - [ 25 ก.ย. 47 22:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เศร้าจังอ่ะ เรื่องหน้าของแบบ happy ending นะ จากคุณ : กริช - [ 25 ก.ย. 47 23:35:01 A:10.11.20.77 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สำนวนดีครับ แนะนำว่าให้พิมพ์เว้นบรรทัดครับ ดูตัวอย่างจากเพื่อนๆ กระทู้ข้างเคียง ^ ^~ จากคุณ : ณัฐกร - [ 26 ก.ย. 47 02:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เว้นบรรทัดบ้าง จะอ่านง่ายกว่านี้ อ่านแล้วสงสัยว่าที่เขียนเรื่องลิวคีเมียเชื่อถือได้หรือเปล่าน่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ย. 47 05:05:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 i think u did a good job naka...keep trying naka.....please take care naka จากคุณ : little pig - [ 26 ก.ย. 47 11:56:47 A:129.130.124.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 TT จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 27 ก.ย. 47 14:08:43 ]