ความคิดเห็นที่ 1 และจากวันนั้นได้มีกลุ่มคนมากมายเดินทางมาที่เมืองแห่งนี้เมืองที่ซึ่งคึกคักมากกว่าแต่ก่อนแม้ว่าจะเป็นเมืองเล็กๆก็ตาม แต่ด้วยชื่อเสียงของสถานที่ที่เรียกว่า โรงเรียนกินคน ทำให้ผู้กล้าทั้งหลายเดินทางมาที่เมืองแห่งนี้เพื่อที่จะมา ลองของ จากแค่ชื่อเสียงในตำบล ก็เริ่มขยายตัวออกไปยังอำเภอ จังหวัด ประเทศ และเริ่มมีชื่อเสียงไปในระดับโลก แต่เป็นเพียงในกลุ่มเล็กๆ เช่น พวกที่นับถือลัทธิซาตาน ลัทธิผี พวกที่ชอบใช้ชีวิตโลดโผนทั้งหลาย ทั้งที่ทางรัฐบาลได้พยายามปกปิดเรื่องนี้ไม่ให้เผยแผ่ออกไป แต่การสื่อสารในยุคไร้พรมแดนนั้นก็ไม่สามารถหยุดกระแสของ โรงเรียนแห่งนี้ได้ โดยตัวการที่ช่วยกระจายข่าวชิ้นนี้ให้ขจรขจายไปไกลก็ได้แก่ อินเตอร์เน็ต เพราะได้มีการจัดตั้งเว็บไซต์เกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้ขึ้น มีการนำเข้าไปถ่ายรูปสถานที่ในโรงเรียนทุกซอกทุกมุม ตอนเวลากลางวัน และนำมาลงในเว็บไซต์ มีการนำข่าวการหายสาบสุญของคนมากมายที่เข้าไป ลองดี แล้วไม่อาจกลับออกมาได้อีกต่อไป มีการบทวิเคราะห์วิจารณ์ มีการจัดตั้งเว็บบอร์ดขึ้นเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นของหลายๆฝ่าย และเว็บไซต์แห่งนี้เองที่ทำให้ผู้คนอีกหลายคนเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่ โรงเรียนกินคน ทางรัฐบาลได้พยายามตามปิดเว็บไซต์ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อปิดเว็บวันนี้ วันพรุ่งนี้ก็เปิด เมื่อปิดเว็บในประเทศ ก็ย้าย เซิร์ฟเวอร์ไปต่างประเทศ ทำให้ผู้คนเริ่มหลั่งไหลมาที่เมืองแห่งนี้ เพื่อที่จะมาดู หรือมาสัมผัสกับโรงเรียนที่ใครต่อใครเรียกว่า โรงเรียนกินคน หลายคนมาเพื่อจะมาดู มาถ่ายรูป แต่อีกหลายคนก็มาเพื่อ ลองของ ซึ่งก็ไม่ปรากฏว่ามีใครที่สามารถกลับออกมาได้ ทำให้ผู้ว่าการเมืองต้องออกมาประกาศปิดตายโรงเรียนแห่งนี้ ด้วยวิธีการสร้างกำแพงขึ้นมาปิดแทนประตูรั้ว เพื่อให้ไม่มีทางเข้า แต่แค่นั้นไม่สามารถหยุดเหล่าผู้กล้าทิ้งหลายที่อยากมาเสี่ยงชีวิต หรืออยากมีชื่อเสียงซึ่งก็คือเป็นคนที่รอดกลับมาจาก”โรงเรียนกินคน”ได้   แต่เท่าแล้วเท่ารอดก็ยังไม่มีใครที่รอดออกมาจากโรงเรียนดังกล่าวได้ และท่าทีของผู้ว่าการเมืองก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อคณะที่ปรึกษาเสนอให้ทุบกำแพงทิ้งเนื่องจากยังมีผู้ที่แอบเข้าไปแล้วกลับออกมาไม่ได้ ซึ่งที่ปรึกษาได้ให้ความเห็นไว้ว่า ถ้าปิดกำแพงสูงทุกด้าน แล้วเกิดมีคนที่พยายามหนีเอาตัวรอดมาจนถึงที่กำแพง แต่กำแพงสูงเกินไป ก็ไม่สามารถออกมาได้ซึ่งนั่นจะเป็อีก ๑ สาเหตุที่ทำให้มีคนหายมากขึ้น โดยต้องส่งกำลังไปคอยตรวจตรา ทุกๆ 10 นาที แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้จำนวนผู้ที่หายสาบสุญหมดไป เพียงแค่ลดลงไปมากเนื่องจากมีการตรวจตราของเจ้าหน้าที่ ไม่ให้เข้าในรัศมี ๕๐ เมตร รอบโรงเรียนแห่งนี้ และจากสถิติผู้หายสาบสูญนี้เองทำให้มีการผูกเรื่องไปต่างๆนาๆ เช่น ในโรงเรียนแห่งนี้เป็นดินแดนสุขขาวดี เป็นทางไปสวรรค์ หรืออีกกระแสหนึ่งก็บอกว่าโรงเรียนแห่งนี้มีขุมทรัพย์อยู่มากมาย แต่ว่าก็มีปีศาจเฝ้าอยู่ ทำให้ไม่มีใครมีโอกาสรอดชีวิตกลับออกมา ซึ่งโดยกระแส หรือเรื่องเล่าต่างๆเหล่านี้เป็นแรงดึงดูดให้พวกนับถือซาตาน พวกที่แสวงหาโชค หรือบางส่วนที่หมดหวังกับชีวิตก็มาเพื่อที่จะไม่ต้องทนอยู่ในโลกแห่งนี้ต่อไป ทำให้ตัวเลขผู้สูญหายเนื่องจากเข้าไปในโรงเรียนแห่งนี้เพิ่มขึ้น จาก หลักร้อย เป็นหลักพัน หลักหมื่น และยังไม่มีทีท่าว่าจะยุติลงเพราะแทนที่ผู้คนจะหวาดกลัวกลับเพิ่มความศักดิ์สิทธิให้แก่เรื่องที่หลายๆคนเอาไปแต่งเติมให้น่าเชื่อถือมากยิ่งขึ้น และยิ่งมีผู้คนเชื่อถือมากเท่าไร ก็ยิ่งมีคนพยายามที่จะมา “พิสูจน์” มากขึ้น ยิ่งมีคนมาพิสูจน์มากขึ้น ก็มีคนสูญหายมากขึ้น ผู้มีอำนาจระดับประเทศหลายคนก็ได้รื้อฟื้นคำสั่งในการทำลายโรงเรียนแห่งนั้นขึ้นมาอีกครัง คราวนี้ไม่ใช่ระเบิดตัวตึกโดยตรง แต่เป็นการระเบิดทำลายพื้นที่รอบๆ โดยฝังระเบิดไว้ใต้ติดโดยหวังว่าการระเบิดครั้งนี้จะทำให้โรงเรียนแห่งนี้จำลงในพสุธา แต่แล้วเมื่อถึงเวลาระเบิดกลับไม่ทำงาน และที่ร้ายกว่านั้นครั้งนี้ ผู้ที่มีส่วนร่วมในการวางแผนเพื่อที่จะฝังโรงเรียนแห่งนี้ทุกคนได้มีอันเป็นไปกันหมดสิ้น จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 05:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเป็นคนหนึ่งที่ติดตามเรื่องราวข่าวสารเกี่ยวกับโรงเรียนกินคนแห่งนี้ ที่ติดตามไม่ใช่เพราะว่าต้องการที่จะเข้าไปลองของ ไปนิพพาน หรือแม้แต่เข้าไปค้นหามหาทรัพย์สมบัติต่างๆ หากแต่ต้องการที่จะรับรู้ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้ นั่นก็คือ ทำไมคนที่เข้าไปในนั้นในเวลากลางวันจึงสามารถกลับออกมาได้ แต่ในทางกลับกันเมื่อคนเข้าไปในเวลากลางคืนกลับหายตัวไปอย่างลึกลับ สิ่งเหล่านี้น่าสนใจยิ่งกว่าเรื่องบอกเล่างี่เง่าทั้งหลายเสียอีก และแล้วด้วยการสื่อสารที่ไร้พรมแดน ก็ทำให้ผมได้รู้จักกับเพื่อนๆหลายๆที่ที่มีอุดมคติเดียวกันนั่นก็คือค้นหาความจริงเกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อ โอห์ม เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ก็อย่างที่บอกไปแล้วว่าผมติดตามเรื่องนี้เพราะสนใจข้อเท็จจริง ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมได้มาพบกับเพื่อนในเว็บบอร์ดใต้ดินแห่งหนึ่ง เค้าใช้ชื่อในเว็บบอร์ดนั้นว่า องค์หญิงรอยยิ้ม ซึ่งเข้ามาทักทายผมเนื่องจากติดใจชื่อที่ผมใช้ในบอร์ดว่า เจ้าชายคนสุดท้อง เรามีทัศนคติที่ตรงกันหลายอย่างในเรื่องโรงเรียนแห่งนี้และหลังจากนั้นเราก็มักตั้งกระทู้วิเคราะห์วิจารณ์ต่างๆกับเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนแห่งนี้ และนั้นก็ทำให้ผมได้มาพบกับผู้ร่วมอุดมการณ์อีกหลายๆคนนั่นก็คือ อากงเก้าอี้โยก แป๊ะเก็บขวด(มักจะมีความเห็นขัดแย้งกับอากงเก้าอี้โยกทุกครั้ง) อัศวินสายฟ้า(คนนี้ดูจะเป็นคนที่มีสมองและใจเย็นที่สุด), มุสาบาทาลอยมา(คนนี้มักจะมาด้วยมุขตลอด), ตูดข้าใครอย่าแตะ(หลายๆคนในกลุ่มสงสัยว่าจะเป็นเกย์) ธิดาหมอเทวดา(คนนี้ความรู้เรื่องการแพทย์เจ๋งมากๆ), กุ้งแห้งคุง(คนนี้มักจะออกแนวฮาร์ดคอร์), พริกไทยดำ(คนนี้ข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้แน่นมากๆ), หลอดกาแฟแมน(ดูจะเป็นคนที่กระตือรือร้นที่จะพิสูจน์มากที่สุดเป็นคนมุทะลุมากไป) ซึ่งคนเหล่านี้มักมีข้อวิเคราะห์วิจารณ์ที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง หลายต่อหลายครั้งที่ หลอดกาแฟแมน พยายามยุให้ทุกๆคนมารวมตัวกันเพื่อที่จะพิสูจน์ความจริงให้มันรู้แล้วรู้แรดไป แต่ก็ไม่สามารถเป็นไปได้ไม่ใช่เพราะว่ากลัวตาย สมัยนี้ความตายเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว แต่เป็นเพราะเรามีข้อมูลไม่มากเพียงพอ ประกอบกับมีเวลาว่างไม่ตรงกันทำให้แผนที่จะชักชวนกันไปสำรวจมีอันต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า ในความคิดของผมแล้วผมอยากที่จะแอบเข้าไปสำรวจโรงเรียนแห่งนี้เพื่อที่จะเก็บรวบรวมข้อมูล เพื่อนำมาประมวลความคิด หาลู่ทางที่จะไป และทำแผนที่เพื่อที่จะกันหลง เพราะผมคิดว่าคนส่วนใหญ่ที่เข้ามา ลองของ กันนั้นมักมาด้วยความคะนอง ไม่มีการเตรียมตัวที่ดี ผมจึงต้องหาเวลาเพื่อที่จะมาสำรวจโรงเรียนแห่งนี้ให้ได้ และวันเวลาก็ล่วงเข้ามาถึงวันนี้ วันที่ผมเรียนจบ ปิดเทอมแล้ว ผมก็คิดออกเดินทางเพื่อที่จะหาข้อมูลขึ้นมันที ผมได้เดินทางมายังเมืองซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนกินคน เมื่อมาถึงเมืองนี้ผมก็ได้เตรียมตัวที่จะเข้าไปสำรวจในโรงเรียนทันที แต่ก็ต้องล้มเลิกไป เพราะมีการตรวจตราจากเจ้าหน้าที่เกือบตลอดเวลา วันนั้นผมจึงต้องคอยสังเกตุการตรวจตราของเจ้าหน้าที่เพื่อที่จะเล็ดรอดเข้าไปเก็บข้อมูล และเล็ดรอดออกมาอีกครั้ง ซึ่งผมต้องใช้เวลากว่า ๓ วันเพื่อศึกษารูปแบบของการตรวจตราที่ดูเหมือนว่าจะเป็นการตรวจแบบมั่วซั่วสเปะสปะ แต่แล้วผมก็เห็นได้ว่า ตอนเวลา ๑๐ นาฬิกา ๑๒ นาฬิกา และ เวลา ๑๖ นาฬิกา ตรงจะไม่มีใครผ่านมาตรวจเลย ซึ่งนั้นเป็นจังหวะและโอกาสของผมแล้ว ในวันที่ ๔ ผมก็มาแอบอยู่ที่บ้านร้างข้างๆโรงเรียนแห่งนั้นและรอคอยเวลาที่จะได้เข้าไปสู่โรงเรียนที่มีความอาถรรพ์ เพื่อที่จะรวบรวมข้อมูลต่างๆ แล้วนำมาวิเคราะห์หาความเป็นไปได้ว่าจะเข้ามาสำรวจค้นหาความจริงในโรงเรียนแห่งนี้ได้หรือไม่ โรงเรียนที่ได้ชื่อว่า โรงเรียนกินคน จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 05:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๑๐ นาฬิกาตรง เป็นเวลาของผมแล้วผมรีบสาวเท้าวิ่งไปที่ประตูโรงเรียนแล้วแอบอยู่หลังต้นไทร เพียงแว๊บแรกที่ได้เห็นโรงเรียนแห่งนี้ผมก็รู้สึกได้ทันทีว่าโรงเรียนแห่งนี้ผิดปกติ แต่ในตอนนั้นผมยังคิดไม่ออกว่าอะไรที่มันดูผิดปกติ เมื่อเดินผ่านประตูโรงเรียนซึ่งตั้งอยู่ตรงกับประตูทางเข้าอาคารเรียนอันลึกลับแล้วนั้น สองฝากของประตูจะเป็นต้นโพธิอยู่ทางซ้ายมือ และต้นไทรอยู่ทางขวามือ ตรงด้านหน้าผม เป็นสนามฟุตบอลซึ่งอยู่ต่ำกว่าระดับที่ผมยืนอยู่ประมาณ ๑.๕ เมตร เป็นสนามฟุตบอลขนาดมาตรฐาน ด้านหัวและท้ายของสนามฟุตบอลจะเป็นบ่อทรายสำหรับแข่งกระโดดไกล กระโดดสูง ส่วนรอบๆสนามฟุตบอลก็เป็นลู่วิ่งและห่างจากขอบลู่วิ่งวงนอกสุดประมาณ ๑ เมตร จะเป็นคล้ายๆกับสแตนเชียร์กีฬา ผมถ่ายรูปเก็บเอาไว้หลายมุมแล้วหลังจากนั้นผมก็เดินไปตามขอบด้านบนซึ่งทำเป็นทางเดินรอบๆสนามฟุตบอลซึ่งสองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดที่คอยให้ความร่มรื่น และด้านขวามือของทางเดินนี้จะมีอาคารชั้นเดียวอยู่ ๒ อาคาร ผมจึงได้เดินเข้าไปสำรวจในอาคารสองอาคารนั้น ก็ปรากฏว่าทั้งสองอาคารเป็นอาคารที่เป็นที่ตั้งของชมรมเกี่ยวกับกีฬาต่างๆ หลังจากที่ถ่ายภาพเก็บไว้ทุกๆมุมมองแล้ว ผมก็มาถึงทางสามแยก ซึ่งถ้าไปทางซ้ายก็จะเป็นทางตัดผ่านหน้าตึกเรียน แต่หากไปทางขวาก็จะเป็นทางไปยังโรงยิม ผมเลือกเดินไปทางขวาเพื่อที่จะไปสำรวจโรงยิมก่อน เมื่อมาถึงโรงยิม เห็นได้ว่าประตูโรงยิมไม่ได้ล๊อก ผมเปิดเข้าไปดูก็เห็นว่าเหมือนกับโรงยิมทั่วๆไป มีสนามบาสเกตบอล ๑ สนาม สนามวอลเลย์บอล ๑ สนาม มีสแตนเชียร์ มีห้องอยู่หนึ่งห้องที่ล๊อกอยู่ ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา ผมจึงไม่ได้สนใจ ได้แต่ถ่ายภาพรอบๆเก็บไว้ หลังจากถ่ายภาพเก็บรายละเอียดต่างๆแล้วผมก็ออกมาแล้วมุ่งหน้าไปยังเรือนเกษตรซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับโรงยิมแห่งนี้ คืออยู่คนละฟากกัน ต้องเดินผ่านอาคารเรียน ซึ่งหน้าอาคารเรียนนั้นได้มีการปลูกต้นทานตะวันไว้ตลอดแนว ในขณะที่เดินผ่านอาคารเรียนแห่งนี้ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนเผ้ามองดูผมอยู่ แต่เมื่อหันไปมองรอบตัวก็ไม่เห็นมีใครอยู่แถวๆนั้นเลย ผมพยายามไม่สนใจในเรื่องดังกล่าวเดินเลยผ่านไปยังสถานที่ซึ่งเป็นเป้าหมายต่อไป อาคารเกษตร ความจริงแล้วเป็นแปลงผักขนาดประมาณ 200 ตารางวา มีการทำรั้วไว้โดยรอบ และมีการเอาผ้ายางมาทำเป็นหลังคาโดยเอาไม้มาปักทำเป็นเสาและคานจากนั้นจึงขึงผ้ายางใสครอบแต่ละแปรงไว้ โดยส่วนใหญ่พืชที่ปลูกในแปลงนี้จะเป็นพืชผักสวนครัวต่างๆเช่นกะหล่ำ ผักกาดขาว ผักคะน้าเป็นต้น ตรงสุดทางเดินก็จะพบอาคารที่ใช้สำหรับเก็บอุปกรณ์การเกษตรไม่ว่าจะเป็น จอบ เสียม บัวรดน้ำ โดยอาคารแห่งนี้สร้างขึ้นมาเน้นความโปร่ง อากาศไหลผ่านได้ดี โดยการใช้แผ่นไม้ ตีเป็นฝา โดยเว้นช่องว่างให้ลมผ่านเข้ามาไว้ประมาณ ๓ นิ้ว หลังจากที่ผมถ่ายรูปเสร็จแล้ว ก็ได้และเดินไปสำรวจอาคารที่อยู่ทางทิศเหนือของแปลงเกษตร หรืออยู่ด้านขวามือ (ถ้าหันหน้าออกไปถนนใหญ่หรือทางทิศเหนือ) ของสนามฟุตบอล ซึ่งเป็นอาคารเหมือนๆกัน คือเป็นตึกสองชั้น ดูคล้าย ซึ่งมีลักษณะเหมือนๆกันอยู่ สองตึก ผมก็เข้าไปสำรวจ แล้วก็พบว่าเป็นห้องที่ใช้ทำกิจกรรมชมรมต่างๆ เหมือนกับสองตึกในฝั่งตรงข้าม  หลังจากถ่ายรูปเก็บไว้ดูแล้วผมก็เดินกลับมายังหน้าตึกเรียน ในระหว่างที่ผมกำลังเล็งโฟกัสกล้องถ่ายรูปอยู่นั้นเอง ผมก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เนื่องจาก มีอะไรบางอย่างดึงร่างผมให้หลายหลังล้มลง แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 47 05:38:15 จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 05:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้ เพื่อนผม 10 คนอ่าน งงกันทั้ง 10 คน ใครไม่งง ถือว่าเจ๋งมาก ผมลงจากรถไฟทางเข้ามายังเมืองที่แทบจะเรียกได้ว่าร้างผู้คนเนื่องจากโรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งชาวบ้านทั้งหลายกล่าวขวัญกันว่าเป็นโรงเรียนอาถรรพ์ ด้วยความใคร่รู้และสงสัยว่าทำไมสถานที่แห่งนี้จึงทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้เพียงนี้ แต่ทั้งๆที่มีหลายคนหวาดกลัว ก็ยังมีคนบางกลุ่มที่พยายามที่จะเข้ามาเพื่อพิสูจน์ความจริง หรือบางส่วนก็ได้ยินข่าวลือว่าสถานที่แห่งนี้เป็นทางไปสู่สวรรค์ ไม่ก็สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ ที่ซึ่งเก็บเพชรนิลจินดา ทองคำ และเหรียญเงินจำนวนมากที่กลุ่มจอมโจรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งยุค นั่นก็คือกลุ่มจอมโจร ดิ อินวิซิเบิล (the invisible) ซึ่งได้หายตัวไปอย่างลึกลับ 3 ปีก่อนที่จะมีเรื่องราวการหายตัวของคนในโรงเรียนที่ผมกำลังจะไปค้นหาความจริงอยู่นี้ บรรยากาศรอบๆเมืองเงียบเชียบผู้คนส่วนใหญ่ดูเนือยๆ เฉื่อยชา หลังจากติดต่อเกี่ยวกับสัมภาระที่ขนมาด้วยเรียบร้อยแล้วผมก็เริ่มที่จะสำรวจรอบๆเมืองเพื่อทำแผนที่สามมิติ จากการสังเกตุของผมเอง เมืองนี้เป็นเมืองที่เงียบมากๆ ถนนสายต่างๆไม่ค่อยจะมีรถผ่าน นอกจากนานๆครั้งจะมีรถของเจ้าหน้าที่ผ่านมาสักครั้งหลังจากที่ผมได้เดินทางไปสำรวจเมืองรอบๆแล้วผมก็เริ่มที่จะขยับวงการสำรวจให้แคบลง แต่แล้วผมก็พบกับเจ้าหน้าที่ของทางราชการซึ่งเข้ามาถามผมว่าเข้ามาทำอะไรที่นี่ มาเพื่อที่จะมาลองของใช่ไหม ซึ่งผมก็บอกเขาไปว่าผมมาที่นี่เพื่อมาทำรายงานเกี่ยวกับเศรษฐกิจของเมืองซึ่งอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงมากๆ และเมืองนี้ก็มีสภาพเศรษฐกิจที่น่าสนใจ แล้วผมก็ยกคำพูดที่ผมเคยอ่านเจอในหนังสือเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ต่างๆมาพูดให้กลุ่มเจ้าหน้าที่ของรัฐฟังจนคนพวกนั้นเบื่อและบอกผมว่าอย่าเข้ามาในบริเวณนี้เนื่องจากบริเวณนี้ไม่ค่อยจะมีคนอยู่และที่สำคัญไม่มีร้านค้าหรือกิจการใดๆอยู่ในพื้นที่ที่ผมกำลังจะเข้าไปแน่นอน ซึ่งผมก็ถามเขาไปว่าอ้าวแล้วผมจะพักที่ไหนได้ ทางเจ้าหน้าที่ก็บอกโรงแรมที่พักให้ผม แล้วกลุ่มเจ้าหน้าที่ก็ไป ผมจัดการจองห้องพักที่โรงแรมที่เจ้าหน้าที่บอกไว้ แต่หลังจากนั้นผมก็แอบออกมาและตรงไปยังสถานที่ที่ผมหมายตาไว้แต่แรกแล้วว่าจะไปเก็บข้อมูลเกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้ นั่นก็คือ บ้านร้างที่อยู่ด้านหลังของโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งผมเห็นในแผนที่จากเว็บไซต์แห่งหนึ่ง โดยที่ผมต้องแฝงเร้นกายเข้ามา เพื่อไม่ให้เจ้าหน้าที่มาพบตัว เมื่อมาถึงบ้านร้างแห่งนี้ผมก็ขึ้นไปที่ชั้นสอง ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของโรงเรียนแห่งนี้ หลังจากนั้นก็ตั้งกล้องถ่ายวีดีโอ โดยต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์พกพาจากนั้นส่งสัญญาณภาพผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ตไร้สายความเร็วสูงไปสู่เครื่องคอมพิวเตอร์พกพาอีกตัวซึ่งอยู่ที่ห้องพักในโรงแรมที่ผมเปิดไว้ และต่อเข้าแหล่งพลังงานจากแบตเตอรี่แห้ง หลังจากตั้งกล้องตัวนี้เสร็จแล้วผมก็ย้ายไปตั้งกล้องที่โรงแรมร้างซึ่งอยู่ด้านตะวันออกของโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งโรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมระดับ ๒ ดาว สูง 3 ชั้น ผมก็ขึ้นไปที่ชั้นสามของโรงแรมแห่งนี้เพื่อที่จะตั้งกล้องตัวที่สอง ต่อแบบเดิมกับคอมพิวเตอร์แบบพกพาตัวที่สอง จากนั้นก็ย้ายไปติดตั้งกล้องที่ร้านขายของชำหน้าโรงเรียน และสุดท้ายก็ย้ายไปตั้งกล้องที่อาคารพานิชสูงสามชั้นครึ่ง โดยตั้งกล้องไว้ที่ชั้นบนสุดของอาคารแห่งนี้ หลังจากนั้นผมก็กลับไปยังโรงแรมเพื่อที่จะไปบันทึกภาพที่ส่งเข้ามา หลังจากต่อฮาร์ดดิสก์ขนาดความจุที่มากพอจะบันทึกภาพที่ส่งเข้ามาได้นานถึง สองวันเต็มๆ เสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็ต้องเริ่มออกหาข้อมูลทางเศรษฐกิจ ของเมืองแห่งนี้ซะหน่อยเผื่อไว้ว่าได้เจอเจ้าหน้าที่ แล้วเค้าดันถามว่าผมหาข้อมูลทางเศรษฐกิจได้หรือยัง จะได้เอาข้อมูลนี้มาถามเล่นๆซะงั้นเลย และเมื่อหาข้อมูลเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็มาสังเกตการณ์หน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งรับสัญญาณมาจากกล้องที่ตั้งเอาไว้ทั้งสี่ตั้ว และจากรูปที่กล้องวีดีโอทำให้ผมสามารถสร้างภาพสามมิติภายนอกโดยรวมของโรงเรียนแห่งนี้ หลังจากที่สร้างภาพสามมิติเสร็จเรียนร้อยแล้ว ผมก็เดินทางไปเก็บอุปกรณ์ เพื่อที่จะนำไปติดตั้งภายในโรงเรียนแห่งนั้น โดยเก็บกล้องและคอมพิวเตอร์แบบพกพาตามลำดับการติดตั้ง โดยเริ่มจากบ้านร้างหลังโรงเรียน จากนั้นก็เป็นโรงแรม ร้านขายของชำ และสุดท้ายที่บ้านร้างข้างโรงเรียน ซึ่งในขณะที่เก็บอุปกรณ์อยู่นั่นเอง ผมก็เห็นชายคนหนึ่งเดินถ่ายรูปอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ เขาเดินแบบเอ้อระเหยถ่ายรูป โดยไม่รู้เลยว่า เขากำลังตกอยู่ในอันตราย เนื่องจาก สองสามวันที่ผ่านมาผมได้สังเกตเห็นว่าในตอนกลางวันนั้น ภายในโรงเรียนจะต้องมีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นตลอด ผมก้มลงดูนาฬิกา ตายห่_ แล้วผมมีเวลาอีกไม่ถึง ๑๐ นาที เพื่อที่จะช่วยชายคนนั้น ผมวิ่งออกจากบ้านร้างแห่งนั้นเข้าสู่โรงเรียนอาถรรพ์ เพื่อที่จะช่วยชายคนนั้นจากอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 05:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ร่างของโอห์มถูกดึงให้หงายหลังแล้วก็ถูกฉุดขึ้น “วิ่งตามผมมาเร็วที่สุด” โอห์มไม่มีทางเลือก เขาเก็บกล้องถ่ายรูปดิจิตอล ของเขาใส่กระเป๋าแล้วรีบห้อเต็มสตรีมตามคนที่วิ่งอยู่เบื้องหน้าไป โดยวิ่งไปตามทางไปยังประตูหน้าโรงเรียน จากนั้นเลี้ยวไปทางซ้าย วิ่งไปอีก ประมาณ 15 เมตร จึงได้เลี้ยวซ้ายตัดเข้าซอย เล็กๆแห่งหนึ่ง วิ่งเข้าไปอีก 50 เมตร ก็ถึงบ้านร้างแห่งหนึ่ง แล้วร่างของคนสองคนก็ หายเข้าไปในบ้านร้างแห่งนั้น ในขณะที่โอห์มยืนหอบอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงรถยนต์ และมอเตอร์ไซ หลายสิบคัน วิ่งอยู่ใกล้ๆ โอห์มเงยหน้าขึ้นมองคนที่นำทางเขามา และเหมือนจะรู้ เขาก็บอกให้โอห์ม ตามเขาขึ้นไปยังชั้นสาม เมื่อขึ้นมาถึงแล้วโอห์มก็เดินตามเขาเข้าไปที่ห้องทางด้านซ้ายมือ จากนั้นเขาก็ชี้ให้โอห์มดูที่หน้าต่าง ภาพที่ปรากฎอยู่บนจอเรตินา ของโอห์มก็คือ กลุ่มเจ้าหน้าที่ของรัฐ เกือบร้อยคน เข้ามาตรวจตราโรงเรียนแห่งนี้อยู่ มีการเดินสำรวจทุกๆแห่ง ไม่ว่าจะเป็นกลางสนามฟุตบอล ห้องกิจกรรม อาคารสองชั้น แปลงเกษตร “พวกเจ้าหน้าที่มักจะมาตรวจตอน บ่ายสองโมงครึ่ง แทบทุกวันเลย นี่ยังดีนะที่พวกเจ้าหน้าที่มาถึงช้าไปหน่อย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ คุณโดนจับตัวไปแน่ ผมได้ข่าวมาว่า คนที่ถูกจับตัวไปจะถูกซ้อมจนเขาไม่กล้าที่จะกลับมาป้วนเปี้ยนโรงเรียนแห่งนี้อีก บางคนถึงกับเป็นหมัน บางคนที่หน้าตาดีๆ อย่างคุณ ก็จะซวยมากๆ เพราะได้ข่าวว่าพวกเจ้าหน้าที่จะเอาไปทิ้งไว้กับพวกนักโทษเกย์ซูซี่ หลาย สิบคน เลยทีเดียว อ้อ ขอโทษครับผมลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อ ที ครับ”   โอห์มมองหน้าชายที่ชื่อว่าที ทีเป็นผู้ชายที่ตาโต ผมยาว จมูกเหยี่ยว ปากรูปกระจับ ใบหน้ารูปไข่ ผิวสีแทน สูงประมาณ ๑๖๕ เซนติเมตร ซึ่งขณะนี้เขากำลังเก็บอุปกรณ์ต่างๆใส่เป้ของเขาอยู่ “ผมชื่อโอห์มครับ” ทียิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก “คุณมาที่นี่เพื่อที่จะถ่ายรูปอยย่างเดียวหรือมาเพื่อที่จะเข้าในอาคารอันตรายในยามวิการ” “ผมมาเพื่อที่จะเก็บรวบรวมภาพถ่ายโรงเรียนแห่งนี้เพื่อที่จะทำแผนที่ทางหนีทีไล่เอาไว้เพื่อที่วันหน้าถ้าผมได้มีโอกาสเข้าไปจะได้มีทางหนีทีไล่ แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่หรือ”โอห์มเริ่มยิงคำถามบ้าง “ผมเหรอ ผมมาที่นี่เพื่อที่จะทำภาพของโรงเรียนนี้ในรูปแบบสามมิติ เพื่อที่จะนำมาวิเคราะห์ดูว่า ผอ. คนสุดท้ายของโรงเรียนน่าจะอยู่ตรงไหน ในช่วงที่เขาอยู่ในโรงเรียนตอนกลางคืน” “อืมม จุดประสงค์เราใกล้เคียงกันมากเลย คุณมาที่เมืองนี้นานหรือยัง ผมมาถึงเมื่อ สามสี่วันก่อนหน้านี้เอง ผมเฝ้าาสังเกตการณ์อยู่ที่บ้านร้างข้างร้านขายของชำ ที่หน้าโรงเรียน แต่ผมไม่ยักเห็นว่ามีพวกเจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจตราเลยนี่” “พวกเจ้าหน้าที่ส่งคลื่นสัญญาณความถี่ต่ำมาก ต่ำกว่าที่มนุษย์หรือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิดไหนจะรับได้ ซึ่งคลื่นสัญญาณเหล่านี้จะทำหน้าที่กล่อมประสาทให้ผู้ที่ได้รับคลื่นสัญญาณนี้หลับลง เพื่อที่เจ้าหน้าที่เหล่านี้จะได้จับกุมตัวผู้ที่บุกรุกเข้าโรงเรียนที่คุณเพิ่งเดินเอ้อระเหยอยู่ได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องออกแรง ผมเองตอนแรกก็ไม่รู้หรอก แต่พอดี อุปกรณ์ของผมมันจับสัญญาณรบกวนเหล่านี้ได้ และมันก่อกวนการส่งสัญญาณภาพของกล้องวีดีโอที่ส่งไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ของผมที่อยู่ที่โรงแรม ซึ่งผมพักอยู่ ผมต้องใช้เวลาตั้งนานกว่าจะเขียนโปรแกรมแจมหรือโปรแกรมรบกวนคลื่นสัญญาณอันนี้ได้” ก่อนที่โอห์มจะถามอะไรอีก ทีก็ได้ชวนเขาออกจากพื้นที่แห่งนี้ เพื่อที่จะกลับไปยังที่พักของเขา ซึ่งโอห์มก็เห็นด้วยและตามทีออกไปจากบ้านร้างแห่งนั้น ลัดเลาะเร้นกายออกไปยังโรงแรมที่ซึ่งทีพักอยู่ เมื่อเข้าไปถึงห้องพักของที โอห์มก็ได้พูดกับเจ้าของห้องว่า “ผมตะหงิดๆใจอยู่ตั้งนานแล้ว ไม่รู้คุณเป็นเหมือนผมหรือเปล่า ผมเข้าไปสำรวจในโรงเรียนแห่งนั้น แล้วรู้สึกว่าโรงเรียนแห่งนี้ผิดปกติอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งมาถึงตอนนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกว่ามันคืออะไร” “โรงเรียนแห่งนี้ สะอาดเกินกว่าที่จะเป็นโรงเรียนร้างสนามหญ้าโรงเรียนแห่งนี้ก็สั้นราวกับว่ามีคนคอยเข้ามาตัดแต่งอยู่ตลอด ตามทางเดินก็ไม่มีใบไม้ร่วงหล่นลงมาเลยแม้แต่ใบเดียว และผมเกือบจะแน่ใจเลยทีเดียวว่า ในอาคารต่างๆ ต้องแทบจะไม่มีฝุ่นแน่นอน” โอห์มได้ยินเพียงเท่านั้น เขาก็ถึงกับขนลุก ใช่แล้ว โรงเรียนนี้สะอาดเกินไป เป็นไปไม่ได้ว่าจะมีเจ้าหน้าที่คนไหนเข้ามาทำความสะอาดโรงเรียนแห่งนี้ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 47 05:48:24 จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 05:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วทำไมโรงเรียนแห่งนี้ถึงได้สะอาดขนาดนั้น “อืมมม ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นนะผมไม่เข้าใจเลย” โอห์มบอกกับที “ตอนแรกๆผมก็ยังงงๆอยู่เหมือนกันว่า ทำไมมันถึงได้เอี่ยมอ่องอย่างนี้ แต่...คุณลองมาดูนี่” ว่าแล้วทีก็เปิดไฟล์วีดีโอที่เขาอัดไว้ขึ้นมาให้โอห์มดู ไฟล์วีดีโอนั้นแสดงภาพของโรงเรียนทั้ง 4 ด้าน ในช่วงเวลาประมาณ ๑๗:๐๐ น. แสงจากดวงอาทิตย์กำลังจะเปลี่ยนจากสีทองเป็นสีแดง สภาพในโรงเรียนแห่งนี้ก็ดูเหมือนกับเป็นโรงเรียนธรรมดาทั่วไป เพียงแค่ไม่มีนักเรียนเท่านั้น ดูแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติเลย แต่หลังจากนั่งดูไปสักพัก ทีก็บอกกับโอห์มว่า ให้ดูภาพวีดีโอที่ช่องทางซ้ายมือ ซึ่งก็คือกล้องที่ตั้งไว้ที่โรงแรมที่อยู่ข้างโรงเรียนนั่นเอง เขาชี้ให้โอห์มดูต้นไม้ต้นหนึ่ง ซึ่งใบไม้กำลังร่วงลงมา แต่ก่อนที่ใบไม้จะถึงพื้น มันก็หายวับไปเฉยๆ ที ได้ย้อนภาพกลับไปดูพร้อมกับ ซูมภาพเข้าไปให้โอห์มดู ซึ่งเมื่อดูใกล้ๆก็จะเห็นว่า ระยะก่อนที่ใบไม้จะแตะพื้นสักไม่เกิน ๑ นิ้ว ใบไม้ก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย “น่าสนใจมาก ก่อนตกถึงพื้น 1 นิ้ว ใบไม้ก็หายไป หน้าตาเฉย แปลก และน่าสนใจ” “ผมลองมาดูไฟล์วีดีโอที่ผมอัดไว้ดูแล้วเห็นมีแค่เฟรมนี้เฟรมเดียวที่แสดงให้เห็นว่าทำไมโรงเรียนถึงได้สะอาดอย่างนี้ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน คุณถ่ายรูปไว้ใช่ไหม ได้อะไรมาบ้างขอดูหน่อยได้ไหม” โอห์มส่งกล้องถ่ายรูปดิจิตอลให้ทีดาวน์โหลดไฟล์รูปภาพลงเครื่องคอมพิวเตอร์ของที ภาพภายในโรงเรียนในมุมต่างๆที่กล้องวีดีโอของทีจับไม่ได้ โอห์มก็จับได้หมด หลังจากที่ดูภาพถ่ายจากกล้องดิจิตอลของโอห์ม ทั้งคู่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆในภาพถ่านนั้น “แล้วคุณจะออกจากเมืองนี้เมื่อไหร่” โอห์มเอ่ยถามที “พรุ่งนี้เพราะผมจองตั๋วเอาไว้ล่วงหน้า และผมยังติดงานอยู่ด้วยนี่ผมก็โดดงานมาหาข้อมูลโรงเรียนแห่งนี้ แล้วคุณล่ะ” “ของผมคงจะเป็นวันมะรืน เพราะผมยังต้องเข้าไปถ่ายภาพภายในอาคารเรียน แล้วคุณไม่เข้าไปถ่ายวีดีโอในอาคารเรียนหรือ” “ไม่จำเป็นหรอก เพราะเมื่อก่อนก็มีรายการทีวีไปวางกล้องถ่ายวีดีโอไว้ อยู่แล้ว ผมพอมีเส้นสายในสถานีแห่งนั้น จะเข้าไปขอก๊อปปี้เทปได้ไม่ยากคุณเองระวัตัวให้ดีๆก็แล้วกัน อย่าให้เจ้าหน้าที่จับตัวได้ล่ะ ไม่อย่างนั้น ผมไม่อยากบรรยายเลย แล้วนี่คุณพักอยู่ที่ไหนเหรอ” “ผมพักอยู่ชั้น ๖ ของโรงแรมนี้ ห้อง ๖๑๓”โอห์มเหลือบดูนาฬิกาซึ่งบัดนี้เข็มสั้นชี้ที่เลข ๑๐ ส่วนเข็มยาวชี้ที่เลข ๑๑ “เกือบห้าทุ่มแล้ว ผมคงต้องขอตัวก่อน พรุ่งนี้คุณจะกลับกี่โมง?” “ก็ประมาณ ๗ โมงเช้า” “ดีก่อนไปปลุกผมด้วย ผมจะไปส่งคุณที่สถานี แล้วเจอกัน”โอห์มกล่าวลาก่อนที่เขาจะกลับไปที่ห้องนอนของเขา หลังจากที่ได้อาบน้ำชำระร่างกายเปลี่ยนเสื้อผ้า เรียบร้อยแล้วโอห์มก็มานั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์แบบพกพาของเขาจัดแจงดาวน์โหลดรูปที่เขาถ่ายไว้ลงในเครื่อง จากนั้นเขาก็เดินไปปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงของเขา ที ผู้ชายคนนี้หน้าตาจิ้มลิ้มไปนิด รูปร่างเพรียวบาง ถ้าไม่เห็นตอนเขาถอดเสื้อเปลือยอก เราคงคิดว่าเป็นนางสาวใจชายแน่ๆ แต่ต้องยอมรับว่าชายคนนี้เตรียมตัวมาดีมาก อุปกรณ์ต่างๆที่จำเป็นต้องใช้มีครบ ข้อมูลต่างๆก็แน่น และที่สำคัญรู้ว่าเจ้าหน้าที่จะแห่ขบวนเข้ามาตรวจโรงเรียนเมื่อไหร่ ถ้าไม่ได้เขา เราคงโดนเจ้าหน้าที่จับ หลังจากนั้นคง ... ไม่อยากคิด จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 05:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอห์มตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูเรียก หันหน้าไปดูนาฬิการะบบดิจิตอลที่ตั้งไว้ตรงหัวเตียงบอกแวลา ๖:๑๕ น. หลังจากที่ตั้งสติอย่พักหนึ่งเขาก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู “โอห์ม นายจะไปส่งเราที่สถานีไหม” โอห์มยืนงงอยู่พักหนึ่ง “อ๋อ จำได้แล้วเดี๋ยวนะขออาบน้ำแต่งตัวแป๊บนึง เข้ามาในห้องก่อน” หลังจากชวนทีเข้ามารอในห้องแล้ว โอห์มก็อาบน้ำชำระร่างกายพร้อมแต่งตัว “พร้อมแล้ว แล้วนี่จะไปสถานีทันไหม” “ที่นี่ไม่ใช่เมืองหลวง รถไม่ติด ไม่ต้องเป็นห่วง อย่างช้าที่สุดก็ใช้เวลาเดินทาง 20 นาที ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเราจะไปถึงก่อนเวลารถออกประมาณ 10 นาที เอาล่ะไปกันเถอะ” ทั้งคู่ก็ออกจากห้องลงลิฟต์ไปที่ลอบบี้โรงแรม หลังจากที่ทีเช็คเอาท์แล้วก็ออกเดินทางไปที่สถานี ทั้งคู่มาถึงก่อนเวลารถออกประมาณ 15 นาที แต่รถมาเทียบรออยู่แล้ว เมื่อมาถึงทีก็จะขึ้นรถทันที หลังจากที่ทั้งสองคนร่ำลากันแล้ว ทีก็ได้ล้วงเข้าไปหยิบของในเป้ของเขาออกมา มันเป็นอุปกรณ์ที่ดูคล้ายๆเพจเจอร์ กว้าง ๒ นิ้ว ยาว ๓ นิ้ว หนา ๓ หุน ส่งให้โอห์ม “นี่คือเครื่องแจมสัญญาณคลื่นความถี่ต่ำของพวกเจ้าหน้าที่ ซึ่งผมทำขึ้นมาเมื่อคืนนี้ ผมให้คุณไว้เผื่อว่าถึงเวลาบ่ายสองโมงครึ่งแล้วคุณยังออกมาจากโรงเรียน ไม่ได้ เจ้าเครื่องนี้มันจะช่วยไม่ได้คุณได้รับสัญญาณความถี่ต่ำที่พวกเจ้าหน้าที่ส่งมาเพื่อที่จะทำให้คุณหลับ ผมได้ยินว่าวันนี้คุณจะเข้าไปถ่ายรูปในอาคารเรียน ซึ่งพวกเจ้าหน้าที่จะไม่เข้าไปตรวจอยู่แล้ว แต่ว่ากันไว้ดีกว่าแก้ แล้วนี่” ทีล้วงเข้าไปในเป้ของเขาอีกครั้ง พร้อมกับหยิบ จอแอลซีดีขนาดประมาณ ๗ นิ้วออกมา “นี่เป็นแผนที่เส้นทางที่ผมสำรวจเอาไว้ ซึ่งผมรับรองว่าพวกเจ้าหน้าที่ไม่มีทางที่จะพบตัวคุณแน่นอน ขอให้โชคดี และผมอยากเตือนว่าอย่าอยู่ในอาคารเรียนนานเกินไป ประมาณ ๑๖ นาฬิกา ก็ควรออกจากที่นั่นได้แล้ว โชคดีอีกครั้งและลาก่อน จนกว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง” โอห์มรับสิ่งของเหล่านั้นมาจากที “ขอบใจนายมาก หวังว่าเราจะพบกันอีก” แล้วทีก็ขึ้นรถไป ส่วนโอห์มก็กลับมาที่ห้องพัก เตรียมตัวเพื่อที่จะไปถ่ายรูปภายในอาคารเรียน ซึ่งเป็นสถานที่ที่หลายๆคนทิ้งชีวิตไว้ที่นั่น จากแผนที่เส้นทางที่ทีให้ไว้ โอห์มก็ได้พาร่างของเขามายังโรงเรียนแห่งนี้อีกครั้งคราวนี้เขาปีนกำแพงทางด้านทิศตะวันออกข้ามเข้ามา เดินลัดเลาะแปรงเกษตร ไปสู่หน้าอาคารเรียน ตัวเลขที่นาฬิกาข้อมือบอกเวลา ๙ นาฬิกาตรง โอห์มยืนอยู่ตรงหน้าอาคารเรียน ๗ ชั้นของโรงเรียนแห่งนี้ ลักษณะภายนอกของอาคารแห่งนี้เป็นอาคารเรียนสีขาวประตูทางเข้าของอาคาแห่งนี้อยู่ตรงกลางอาคารพอดี ก่อนขึ้นสู่อาคารจะมีบันไดอยู่ ๔ขั้น ประตูทางเข้าเป็นกระจกเคลือบปรอท ทำให้ไม่สามารถมองเข้าไปข้างในได้ เช่นเดียวกับหน้าต่างของอาคารเรียนนี้ที่เคลือบด้วยสารคล้ายๆปรอททุกบาน ซึ่งการที่มีประตูและหน้าต่างเช่นนี้อาจเป็นเพราะช่วยกันความร้อนภายนอกอาคารไม่ให้เข้าไปสู่ข้างในอาคารเรียนแห่งนี้ ในตอนนี้มีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจของโอห์มอยู่ เข้าลังเลอยู่หน้าอาคารนั้นพอสมควรก่อนที่เขาจะถอนหายใจแล้วก้าวเข้าไปเปิดประตูอาคารเรียนแห่งนั้น จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 05:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนึ่งเดือนผ่านไปแล้วหลังจากที่ผมได้เข้าไปถ่ายรูปที่โรงเรียนที่อื้อฉาวที่สุดในช่วงเวลาเกือบสิบปีที่ผ่านมา และวันนี้เป็นวันที่ผมและกลุ่มเพื่อนๆในเว๊บบอร์ดจะได้มาเจอกันอีกครั้งเพื่อที่จะประมวลสถานการณ์ทั้งหมดจากข้อมูลทั้งหมดที่รวบรวมได้มา และตัดข้อมูลที่ไร้สาระหรือข้อมูลหลอกออกไป สถานที่ก็คือบ้านของผู้ที่ใช้นามแฝงว่า หลอดกาแฟแมน เวลาที่นัดกันคือเวลา ๙ นาฬิกาตรง ซึ่งผมไปถึงประมาณ เวลา ๘:๐๐ น. เมื่อไปถึงก็เห็นชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ ๓๐ ปีรูปร่างท้วมๆ สูงประมาณ ๑๗๐ เซนติเมตร ตาตี่ ใส่แว่นกลมๆ ออกมายิ้มแย้มทักทายเปิดประตูบ้านเชิญผมเข้าไปนั่ง จัดหาน้ำหาท่า พร้อมขนมขบเคี้ยวมาให้กิน ถามไถ่ได้ความว่า หลอดกาแฟแมน จริงๆแล้วชื่อพี่หลง คุยกันได้สักพักก็มีเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน มีสมาชิกอีกคนเดินทางมาถึงแล้ว หลังจากที่พี่หลงออกไปต้นรับขับสู้ และพาเข้ามานั่งกันที่โต๊ะ ผมก็ได้เห็นชายคนหนึ่งอายุประมาณ ๓๕ ผิวสีดำแดง รูปร่างบึกบึน มีกล้ามเป็นมัดๆ ถักเดรดร๊อก ไว้หนวดเคราเกือบจะเรียกว่ารุงรัง อยู่ในชุดกางเกงทหารลายพราง เสื้อกล้ามสีเขียวขี้ม้า หลังจากแนะนำตัวกันนี่คือตัวจริงของ กุ้งแห้งคุง ซึ่งเขาบอกให้เรียกเขาว่า ชาย พี่ชายเป็นคนที่เสียงดังมาก พูดจาออกจะโผงผาง พี่ชายเคยเป็นทหารเกณฑ์ มาก่อน พี่ชายบอกว่าชอบศิลปะการต่อสู้ พี่เขาเป็นเกือบหมด ยูโด คาราเต้ เทควันโด้ กังฟู แต่ที่พี่เขาชำนาญที่สุดก็เห็นจะเป็นมวยไทย เพราะพ่อของพี่เขาสอนมวยไทยให้ตั้งแต่พี่เขาอายุได้แค่ ๕ ปี และพี่เขายังมีความรู้เรื่องอาวุธเป็นอย่างดีอีกด้วย สักพักก็มีเสียงกดกริ่งดังขึ้นมาอีก คราวนี้พี่หลงพาคนเข้ามาอีกสามคน เป็นผู้หญิงสองคน คนหนึ่ง ผิวสีแทน ตาคมริมฝีปากอวบอิ่ม แต่สิ่งที่ผู้ชายแทบทุกคนต้องมองก่อนก็คือหน้าอก พระเจ้าแนนซี่ ชาติที่แล้วเธอคงทำบุญด้วยมะพร้าวแน่ๆเลย ส่วนอีกคนผิวขาว หน้าตาคล้ายๆดาราสาวๆของญี่ปุ่นที่เคยเห็นตามหน้านิตยสารแฟชั่นวัยรุ่นทั่วๆไป ทั้งสองอายุเท่ากันคือ ๒๐ ปี สองสาวแนะนำตัวทำให้ผมได้รู้จักกับ องหญิงรอยยิ้ม ซึ่งผมคิดว่าก็สมกับนามแฝงเธอจริงๆ เพราะรอยยิ้มเธอตรึงตาตรึงใจดีทีเดียวถ้าไม่นับ .... เอ่อ ... ช่างมันเหอะผมคิดว่าคุณคงรู้ และธิดาหมอเทวดา ส่วนอีกหนึงคนนั้นเป็นผู้ชายอายุไม่น่าจะเกิน ๒๕ ปีผิวขาวหน้าตาดีมากๆ ผมสั้นเกรียน สูงประมาณ ๑๘๐ เซนติเมตร ผู้ที่ใช้นามแฝงว่า พริกไทยดำ หลังจากที่พูดคุยกันแล้วก็ได้รู้จักชื่อของแต่ละคน องหญิงหนองโพเอ๊ยองหญิงรอยยิ้ม เรียกตัวเองว่าตอง ส่วน ธิดาหมอเทวดา นั้นชื่อว่า เกียว ส่วน พริกไทยดำ นั้นบอกให้เรียกตัวเองว่า ขวด หลังจากที่รู้จักชื่อกันได้อีกสักพัก ก็มีมาอีก ๔ คน เป็นฝาแฝด ๑ คู่ อายุไม่น่าจะน้อยกว่า ๒๗ ปี ทั้งคู่เป็นลูกครึ่ง ไทย-ออสเตรเลีย ซึ่งผมรู้จักทั้งคู่ในนามแฝง อากงเก้าอี้โยกและแป๊ะเก็บขวด อีกคนเป็นชายอายุประมาณ ๓๕ หัวใส(ไม่ค่อยมีผม) ยิ้มเก่ง อารมณ์ดี นามแฝง มุสาบาทาลอยมา ส่วนคนสุดท้ายเป็นหญิงสาวอายุประมาณ ๒๔ ปี รูปร่างอวบอัด น่าฟัด หุ่นดี ลูกครึ่งไทยนอร์เวย์ หลังจากที่นั่งคุยกันก็ได้ความว่า คู่ฝาแฝดลูกครึ่งไทย-ออสเตรเลีย ชื่อ คริสต์ และ นิค ส่วนชายหัวใสชื่อพี่แจ๊ค ส่วนสาวลูกครึ่งไทย-นอร์เวย์ (ซึ่งเรตติ้งคงจะนำหน้า ตองไปนิดนึง เนื่องจากหุ่นดีกว่า) ชื่อว่าเจน คุยกันอยู่พักใหญ่ พี่ชายก็ถามขึ้นมาว่า “แล้วไอ้อัศวินสายฟ้า หายหัวไปไหนวะ ทำไมยังไม่มาซักที” ขณะที่พวกเรายังงงกันอยู่นั้นพี่กวงก็บอกว่า “เขามาไม่ได้เพราะต้องเข้าโรงพยาบาลด่วนมาก สงสัยว่าสุขภาพจะไม่ค่อยดี” “อืมมมใช่เลย ตองสังเกตว่า อัศวินสายฟ้า ไม่ค่อยได้เข้ามาที่เว๊บบอร์ดมากเท่าไหร่ นานๆมาครั้ง” “ไม่แน่อาจท้องไส้ไม่ค่อยดี อาจเป็นโรคท้องเสียเรื้อรังก็ได้” พี่แจ๊คเล่นมุขเข้าให้ ๑ ดอก “งั้นเราก็เอาข้อมูลมาถกกันเลยดีกว่า” พี่เจนบอก ทันทีหลังจากที่พี่เจนพูดจบก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 06:14:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ร่างที่ยืนอยู่ข้างพี่หลง เป็นชายที่โอห์มคุ้นหน้าคุ้นตา มากๆ เนื่องจากเมื่อเดือนที่แล้วเขาเป็นคนที่ช่วยให้โอห์มรอดชีวิตจากการตรวจพื้นที่ของเจ้าหน้าที่ และยังช่วยให้โอห์มเดินทางไปกลับระหว่างที่พักและโรงเรียนกินคนได้โดยที่ไม่พบกับเจ้าหน้าที่ แถมยังทำเครื่องมือรบกวนสัญญาณความถี่ต่ำจากเจ้าหน้าที่ ทีเดินเข้ามาพร้อมกับคอมพิวเตอร์แบบพกพาที่ผมเห็นจนคุ้นตา ที ทักทายสมาชิกทุกคน และหลังจากแนะนำตัวกันจนเป็นที่รู้จักแล้วพวกเราก็เริ่มประชุมประมวลผลจากข้อมูลต่างๆที่แต่ละคนได้มากันทีละข้อมูล ทุกๆคนสนใจรูปถ่ายที่โอห์มถ่ายเอาไว้เป็นอย่างมาก รวมไปถึงเรื่องแปลกที่โรงเรียนแห่งนี้สะอาดเกินไป สนามหญ้าที่สั้นเกรียน อาคารเรียนที่ไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียว และที่ทุกคนให้ความสนใจกันมากที่สุดก็คือ ภาพวีดีโอที่ ที ถ่ายตอนที่ใบไม้หล่นลงมาจากต้นไม้และหายไปก่อนที่จะตกถึงพื้นในระยะไม่เกิน ๑ นิ้ว โดยตลอดเวลาแห่งการวิเคราะห์ข้อมูลอยู่นั้น ที ไม่ค่อยจะออกความเห็นหรือแสดงการวิเคราะห์อะไรออกมาเลย นอกจากว่าจะมีคนถามขอความเห็นหรือตอนที่เขานำภาพวีดีโอมาเล่นให้ดูเท่านั้นเพียงเท่านั้น และเมื่อการประชุมจบลงแล้ว พี่กวงก็ถามความเห็นจากทุกๆคนในกลุ่มว่า มีใครต้องการจะไปร่วมพิสูจน์ค้นหาความจริงในเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนกินคนนี้บ้าง ทุกๆคนยกมือร่วมเดินทางไปด้วยกัน ยกเว้นแค่ ที เท่านั้นที่ไม่ยอมยกมือ ทุกๆคนก็ถามว่าทำไมทีถึงไม่ไปด้วยกัน คำตอบที่ทีให้มาถึงกับทำให้ทุกๆคนต้องกลับมาตั้งต้นคิดกันใหม่ว่าควรจะยืดเวลาในการเข้าไปสำรวจหรือพิสูจน์ ความเร้นลับเกี่ยวกับโรงเรียนมหาภัยนี้ออกไปอีกสักพัก “ผมว่าพวกเรายังไม่พร้อมที่จะเข้าไปในนั้นหรอก ตอนนี้ถ้าพวกเราเข้าไป ก็เข้าไปมือเปล่า ลองคิดกันดูว่า เมื่อเกือบสิบปีก่อนกลุ่มเจ้าหน้าที่ที่มีอาวุธเพียบพร้อมขนาดนั้นเข้าไปสำรวจในอาคารเรียนอันตรายหลังนั้นนับร้อย แต่ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ได้โอกาสกลับออกมาจากอาคารเรียนแห่งนั้นเลย ผมว่าอย่างน้อยที่สุดก็ควรให้ทุกคนฝึกการใช้อาวุธ แหละจัดหาอาวุธมาป้องกันตัวก่อนจะดีกว่า ถึงแม้ว่ามันจะไม่ช่วยอะไรได้เลยก็ตาม แต่ก็ยังดีกว่าเดินมือเปล่าเข้าไป อีกอย่างหนึ่งก็คือ ผมได้ข่าวล่าสุดมาว่า มีผู้ที่ต้องการจะเข้าไปสำรวจ หรือพิสูจน์ เกี่ยวกับอาถรรพ์โรงเรียนแห่งนี้ กลุ่มหนึ่งถูกฆ่าหมู่ ซึ่งมีความเป็นไปได้ว่า จะมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งซึ่งกระหายเลือดชอบการฆ่าคน เข้าไปยังพื้นที่รกร้าง ในรัศมี ๑ กิโลเมตรของโรงเรียนแห่งนั้น และซุ่มตัวเพื่อที่จะจัดการฆ่าผู้ที่ต้องการเข้าไปทำกิจกรรมใดๆ ในพื้นที่รัศมี ๑ กิโลเมตรนั้น” ทุกคนถึงกับอึ้งกับข้อมูลใหม่ที่ทีนำมาบอกเล่าให้ฟัง หลังจากที่เงียบกันอยู่พักใหญ่ๆ ชายก็บอกว่าเรื่องการฝึกอาวุธให้เป็นหน้าที่ของตนเองก็ได้ “ห่วงแต่ว่าทุกๆคนจะไม่มีเวลาเท่านั้น” “ถ้าวันไหนว่างก็รวมกลุ่มไปที่บ้านพี่ก็แล้วกันนะ” ชายบอกพร้อมกับเขียนแผนที่ หลังจากนั้นทุกคนก็ร่วมรับประทานอาหารกันที่บ้านพี่หลง จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 06:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากวันที่นัดประชุมกัน ๓ วัน ทุกคนก็นัดรวมตัวกันอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นที่บ้านของ ชาย บ้านของชายอยู่ที่ต่างจังหวัด มีเนื้อที่ประมาณ ๓ ไร่ ด้านหลังติดภูเขา ส่วนทางซ้ายและทางขวาว่างเปล่า ซึ่งมันดูเหมือนว่าชายจะเข้ามาบุกเบิกสถานที่แห่งนี้เป็นคนแรก ที่ประตูรั้ว เปิดเดินเข้าไปข้างในประมาณ ๒๐ เมตรก็จะเป็นบ้านของชาย เป้นบ้านเดี่ยวหนึ่งชั้น มีรถจี๊บคล้ายๆรุ่นที่ใช้ในสงครามเวียดนามจอดอยู่หน้าบ้าน ๑ คัน ด้านหลังของบ้านเป็นพื้นที่กว้าง มาก มีเป้าสำหรับยิงปืนวางอยู่ตรงเนินเขา และยังมีเป้า ที่จัดไว้สำหรับแข่งยิงปืนสั้นรณยุทธอีกด้วย ทางด้านซ้ายของตัวบ้านก็จะเป็นโรงฝึก การต่อสู้ป้องกันตัวต่างๆข้างๆอาคารนี้เป็นเรือนซึ่งปลูกขึ้นเพื่อที่จะให้แขกหรือผู้ที่มาเที่ยวสถานที่แห่งนี้ได้พักผ่อน  ในวันนั้น ชายอยู่กับลูกน้องของเขาอีกประมาณ ๙ คนชายออกมาต้อนรับ “ผู้ร่วมอุดมการณ์” พาไปยังบ้านพัก จัดแจงห้องให้ทุกคนอยู่ หลังจากที่ทุกคนได้จัดของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้ออกมารวมตัวกันที่โรงฝึกด้านข้าง ณ. ที่นี่ ชายและลูกน้องอีก ๙ คนได้รออยู่ก่อนแล้ว ทุกๆคนนั่งลงกับพื้นพูดคุยกัน ชายสั่งให้ลูกน้องเขาเข้าประกบสมาชิกแบบ ๑ ต่อ ๑ เพื่อที่จะแนะนำให้ความรู้และความเข้าใจในภาค ทฤษฎี ก่อนที่ภาคปฏิบัติจะมาถึง “ก่อนอื่นผมต้องสอนเรื่องกฎความปลอดภัยในการใช้ปืนทุกชนิดเสียก่อน” ว่าแล้วชายก็ส่งกระดาษแผ่นให้ทุกๆคนคนละแผ่น กฎแห่งความปลอดภัยในการใช้อาวุธปืน ๑ ในการจับอาวุธปืนทุกครั้ง ต้องระลึกอยู่เสมอว่า ปืนมีกระสุนบรรจุอยู่ทุกครั้ง ๒ จงหันปากกระบอกปืนไปในทิศทางที่ปลอดภัยเสมอ ๓ หากไม่มีความจำเป้นจะต้องยิง อย่าสอดนิ้วเข้าโกร่งไกปืน และเข้าห้ามไกปืนไว้เสมอ ๔ อย่าหยอกล้อกันด้วยอาวุธปืน ๕ จงหัดบรรจุกระสุนและเอากระสุนออกในสถานที่ที่ปลอดภัย ๖ ไม่เผอเรอทิ้งปืนเอาไว้ไม่ว่าจะมีกระสุนบรรจุอยู่หรือไม่ ๗ เก็บปืนและกระสุนแยกจากกันและให้พ้นมือเด็ก ๘ หมั่นดูแลรักษาปืนอย่างสม่ำเสมอ ๙ ใช้กระสุนที่ถูกต้องและเหมาะสมกับอาวุธปืน ๑๐ สวมเครื่องป้องกันหูและตาทุกครั้งที่ยิงปืน ๑๑ จงอย่าผสมเหล้าเข้ากับดินปืน ๑๒ ให้คำแนะนำแก่มือใหม่ที่ยังไม่เข้าในในกฎความปลอดภัย “ผมจะอธิบายความหมายของกฎแต่ละข้อให้เข้าใจกัน ข้อที่ ๑ ในการจับอาวุธปืนทุกครั้ง ต้องระลึกอยู่เสมอว่า ปืนมีกระสุนบรรจุอยู่ทุกครั้ง ข้อนี้เป็นกฎข้อที่สำคัญที่สุดของทุกๆคนที่จะใช้อาวุธปืน จับปืนทุกครั้ง ให้ดูกระสุนที่มีอยู่ทั้งในแมกกาซีน และในรังเพลิง อย่าชะล่าใจ หลายต่อหลายคน ต้องโทษฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาเนื่องจากชะล่าใจว่าเอากระสุนปืนออกหมดแล้ว” ว่าแล้วชายก็แสดงวิธีการตรวจสอบดูว่าปืนมีกระสุนหรือไม่โดยสำหรับปืนพกแบบอัตโนมัตินั้น ชายได้ถอดเอาแมกกาซีนออกมาจากตัวปืน แล้วดึงคั้นสไลด์ตัวปืนเพื่อดีดกระสุนที่อยู่ในรังเพลิงออกมา ส่วนในปืนคาร์ไบน์นั้น ชายก็ทำเช่นเดียวกันนั่น และให้ทุกๆคนลองทำดู และแนะนำอธิบายกฎข้ออื่นๆให้ทุกคนฟัง และแนะนำให้ปฏิบัติตาม ทุกคนก็ทำตามโดยมีลูกน้องของชายคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ   จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 06:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 “ข้อที่สอง จงหันปากกระบอกปืนไปในทิศที่ปลอดภัยเสมอ นั่นก็คือ อย่าหันปืนไปในทิศที่มีคนอยู่ แม้เราจะแน่ใจว่าเอากระสุนออกแล้ว เพราะอาจติดเป็นนิสัย ซึ่งผลที่ตามมาอาจจะร้ายแรงกว่าที่ทุกคนคิดก็ได้” “ข้อที่สาม หากไม่มีความจำเป็นต้องยิง ห้ามเอานิ้วเข้าโกร่งไกและเข้าห้ามไกไว้เสมอ เหตุผลง่ายๆก็คือ ถ้าเอาติ้วเข้าในโกร่งไกปืนแล้ว โอกาสที่จะเกิดการเหนี่ยวไกปืนเพื่อยิงนั้นจะมีมากไม่ว่าจะเป็นความตั้งใจหรือไม่ก็ตาม และบางครั้งอารมณ์ชั่ววูบก็ทำให้เกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้นได้ การเข้าห้ามไกไว้เสมอเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อความปลอดภัยเมื่อเราไม่ใช้ปืน ปัญหาปืนลั่นก็ไม่เกิดขึ้น” ชายทำท่าจะร่ายยาวแต่ ขวด ก็ชิงบอกก่อนว่า ให้ชายถามดีกว่าว่าใครไม่เข้าใจข้อไหน แล้วชายก็ค่อยอธิบายให้เข้าใจ เพราะขวดเชื่อว่าบางข้อเช่นห้ามหยอกล้อกันด้วยอาวุธปืน ทุกคนก็น่าจะเข้าใจ อย่างเช่นเขา เขาไม่เข้าในกฏข้อที่ ๑๑ ว่าการทำกระสุนเขาเอาเหล้าใส่ลงไปในดินปืนได้ด้วยหรือ ซึ่งเกือบทุกคนก็ยืนยันตรงกันว่าหลายๆข้อพวกเขาพอเข้าใจ แต่ข้อที่ ๑๑ นี้ ทำให้พวกเขามีอาการ ก่งก๊ง มากๆ ชายก็ยิ้มและอธิบายให้ฟังว่า คำว่าห้ามผสมเหล้าเข้าไปในดินปืนนั้น เป็นคำเปรียบเทียบว่าเมื่อมีปืนอยู่ในมือก็ไม่ควรกินเหล้า เพราะเหล้าทำให้คนเราขาดสติ คดีที่ทำให้คนบาดเจ็บหรือเสียชีวิตมากที่สุดตามสถิติสาเหตุก็มาจากเมาสุรา ต่อจากภาคทฤษฏี ก็มาถึงภาคปฏิบัติ ชายนำทุกคนไปยังพื้นที่โล่งซึ่งอยู่ติดกับเขาให้ทุกคนฝึกในการบรรจุกระสุนปืน ในอาวุธปืนแต่ละชนิด ทั้งปืนพกสั้นแบบอัตโนมัติ ปืนไรเฟิลจู่โจมหรือคาร์ไบน์ ปืนกลเบา ปืนกลหนัก ปืนลูกซอง ปืนยาวไรเฟิล ซึ่งก็ต้องสลับกันฝึกไป หลังจากการฝึกบรรจุกระสุนแล้วทุกคนก็ได้หัดยิงกันอย่างจริงๆจังๆ โดยแม้ว่าจะเป็นครั้งแรกของการจับปืนหลายๆคน แต่ทุกคนก็ทำได้ดี กลุ่มกระสุนไม่ห่างกันมาก ในการยิงปืนพก ส่วนในการยิงปืนชนิดอื่นๆโดยเฉพาะปืนยาวไรเฟิ่ลนั้น จะเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน และคนที่ทำได้ดีในการยิงปืนยาวไรเฟิ่ลก็คือ แจ๊ค โดยที่ชาย ผู้ซึ่งมีความรู้เกี่ยวกับอาวุธปืนยังรู้สึกทึ่งกับฝีมือการยิงแบบ วัน-โฮล-ชอร์ต นั่นก็คือยิงนัดแรกให้เข้าเป้า จากนั้นนัดต่อๆไปก็สอยเข้ารูเดิมจนหมดแม๊กกาซีน ซึ่งหลังจากการตรวจดูที่กระสอบทรายซึ่งอยู่ด้านหลังของเป้าแจ๊ค ก็ปรากฏว่า มีกระสุนปืนยาวไรเฟิ่ลขนาด .400 นิ้ว เรียงตัวกันเป็นแถวเดียวอยู่ในกระสอบทรายใบนั้น ซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นที่สนใจของผู้คนส่วนใหญ่ โดยที่แจ๊ค ได้ให้คำตอบง่ายๆว่า เขาเคยยิงปืนแบบนี้มากมากหลังจากนั้นเขาก็จะเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นหลังจากที่ทุกคนฝึกยิงปืนกันพอได้เหงื่อแล้วก็ไปที่โรงฝึกอีกครั้ง คราวนี้เป็นการสอนศิลปะป้องกันตัว ซึ่งการฝึกช่วงนี้ใช้เวลาประมาณ ๔ ชั่วโมง หลังจากนั้นทุกคนก็ไปกินข้าวอาบน้ำ นั่งประชุมกันอีกนิดหน่อยจนในที่สุด ก็เข้านอน การฝีกเช่นนี้ดำเนินไปได้เกือบ เดือน ซึ่งฝีมือของแต่ละคนพัฒนาไปมาก จนเป็นที่พอใจของชาย มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ฝีมือยิงปืนไม่ได้เรื่อง ศิลปป้องกันตัวก็ห่วย ซึ่งทำให้หลายๆคนเป็นกังวล จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 06:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทุกคนมานั่งล้อม ที ถามถึงสาเหตุที่ทีไม่สามารถไปกับทุกๆคนได้ ทั้งๆที่วันที่จะไปได้ถูกกำหนดขึ้นแล้ว “ผมต้องไปที่โรงพยาบาลครับ ต้องเข้าตรวจประจำปี” ทีกล่าว “อ้าวเฮ้ยแล้วเรื่องโรงเรียนนั้นล่ะ” ชายเอ่ยถาม “ผมก็อยากไปนะครับ แต่ทุกคนก็เห็นแล้วว่าความสามารถในการป้องกันตัวของผมต่ำมากถ้าผมไปอาจเป็นภาระให้กับคนอื่นได้ อีกอย่างทุกคนก็รู้ว่าผมต่อต้านการเดินทางเข้าไปสำรวจ ณ. ที่โรงเรียนแห่งนั้นมาโดยตลอด ซึ่งในจุดนี้ก็ต้องขอให้ทุกคนเข้าใจผมด้วย” “อ้าวแล้วที่นายมาที่นี่มาเพื่ออะไร” ตองถาม “ผมมาที่นี่ก็เพื่อที่จะดูว่าความสามารถในการป้องกันตัวอยู่ในระดับที่พอจะเอาตัวรอดได้หรือไม่” หลายๆคนขยับจะถามแต่ทีก็ได้ห้ามไว้แล้วกล่าวว่า “ผมมาที่นี่เพื่อที่จะมาช่วยวางแผนในเรื่องเส้นทางการเดินทาง อาวุธที่แต่ละคนควรจะใช้ สิ่งจำเป็นที่ต้องเตรียมไป ซึ่งหลังจากที่ผมเห็นทุกคนใช้อาวุธแล้ว ผมก็สามารถกำหนดได้แล้วว่าใครควรจะใช้อาวุธอะไรเริ่มจากพี่ชาย พี่ชาย ควรใช้ปืนกลหนัก หรือไม่ก็ใช้เรลกันไปเลย ส่ว..” “เดี๋ยวๆๆๆก่อน เราจะไปสำรวจโรงเรียนเท่านั้นนะที เราไม่ได้ไปทำสงครามกับใคร เอาไปทำไมปืนกลหนัก” โอมกล่าว “ผมใช้คำว่า ‘ควร’  เนื่องจากพี่ชายเป็นคนที่มีรูปร่างใหญ่โต เราไม่รู้ว่าเมื่อเข้าไปในโรงเรียนตอนเวลากลางคืนนั้นเราจะได้เจอกับอะไรบ้าง ซึ่งที่ผ่านมาจากหลักฐานของเจ้าหน้าที่รัฐที่เข้าไปในโรงเรียนแห่งนี้ตอนกลางคืนได้มีการระบุไว้ว่า ได้มีการยิงต่อสู้อย่างหนาแน่น หลังจากที่เข้าไปในโรงเรียนแห่งนี้แล้วช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากนั้นก็สักพักก็จะได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนดังมากดังจนกลบเสียงปืนได้ อยู่ประมาณ ๕ นาที หลังจากนั้น ก็ยังได้ยินเสียงยิงต่อสู้แต่ก็จะเบาบางลงจากครั้งแรก ซึ่งคาดว่าคงจะต้องมีคนเสียชีวิตไปบางส่วนในช่วงเวลา ๕ นาทีที่เสียงโหยหวนนั้นดังออกมา และหลังจากที่เสียงโหยหวนหยุดไปได้สัก ๕ นาที เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก จนในที่สุด เสียงต่างๆก็เงียบหายไป นั่นแสดงให้เห็นว่า ต้องมีการยิงต่อสู้กับอะไรบางอย่างซึ่งจำเป็นจะต้องมีอาวุธปืนที่ยิงได้เร็ว และขนาดกระสุนที่ใหญ่พอ ซึ่งปืนที่จะรองรับความต้องการตรงนี้ได้ก็ควรจะเป็นแมชชีนกัน หรือไม่ก็เรลกันเท่านั้น” ทุกคนก็ต้องอึ้งอีกครั้งกับข้อมูลใหม่ๆที่ทีเอามาบอกกล่าวกัน “ส่วนพี่แจ๊คนั้นผมเห็นว่าควรจะใช้ปืนไรเฟิ่ล และควรจะให้เป็นกระสุนที่มีขนาดหนักที่สุดเท่าที่ระบบปืนไรเฟิ่ลออโตเมติกปัจจุบันจะรองรับได้” “พี่หลง พี่ขวด พี่คริสต์ พี่นิค ผมแนะนำให้ใช้ปืนคาร์ไบน์ โดยพี่หลง และพี่ขวด ผมแนะนำให้ใช้ปืนคาร์ไบน์ที่มีขนาดกระสุนคือ ๙ มม. พี่คริสต์ พี่นิค  ใช้ขนาด ๗.๗๕ มม. จะดีมาก ส่วนสามสาว พี่เจน ตองและเกียวนั้น ผมเห็นว่าใช้ลูกซองดีกว่า ไม่ต้องเล็ง วาดลำกล้องแล้วเหนี่ยวไกได้เลย และควรจะเป็นแบบ อัตโนมัติด้วย ไม่ควรใช้แบบปั๊มแอคชั่น เนื่องจากไม่ต้องเสียเวลาปั๊มเอาปลอกกระสุนออกจากรังเพลิง ส่วนนาย โอห์ม นายต้องถือไรเฟิ่ลขนาดกลาง เพราะเราเห็นว่าฝีมือการยิงปืนของนายเข้าขั้นทีเดียว เอาล่ะ ผมได้ทำแผนที่สำหรับจะเดินทางครั้งนี้ไว้ให้แล้ว ขอบอกไว้เลยว่า ถ้าเข้าไปในอาคารนั้นแล้วเกิดสิ่งผิดปกติ อย่าพยายามหนีกลับออกมาทางที่เราได้เข้าไป ให้ลองหนีไปที่ห้องผู้อำนวยการดู ผมเชื่อว่าห้องนั้นต้องมีดีอะไรสักอย่างแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะมีอะไร ขอให้ทุกคนโชคดีนะครับ ผมต้องไปแล้ว และหวังว่าทุกคนคงเอาประสบการณ์ดีๆกลับมาเล่าให้ผมฟังได้” แล้วทีก็เดินจากไปโดยทิ้งพรรคพวกอีก ๑๐ คนให้นั่งอึ้งอยู่ที่เดิม จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 06:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตั้งแต่ความคิดเห็นที่ 8 ลงมา ผมรู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันงี่เง่า (ส่วนหนึ่งคงมาจากสถานการณ์ปวดใจในตอนนั้นด้วยมั้ง) จะตัดทิ้งก็ไม่ได้ เดี๋ยวไม่รู้ที่มาที่ไป แต่ อ่านดูแล้วเนื้อเรื่องมันอ่อนๆ ยังไงไม่รู้ หรือว่าไงครับทุกท่าน แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 47 06:43:41 จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 26 ก.ย. 47 06:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้าใจว่าโรงเรียนไม่มีการเรียนการสอนแล้ว เข้าไปเจอยังมีแปลงผักอยู่ ก็ต้องสงสัยแล้วค่ะ จะไปสืบเสาะทั้งที ตัวละครเฉลียวใจช้าเหลือเกิน ไม่รู้ว่าทำไมต้องบอกว่าใครใส่อะไรเสียละเอียดยิบ ส่วนเนื้อเรื่อง พอดีเป็นจินตนาการที่อิงโลกอยู่ อ่านแล้วเลยไม่น่าเชื่อถือตอนต้องไปฝึกอาวุธ ถ้าจำเป็นกับการดำเนินเรื่องต่อไป สู้เขียนว่าเป็นพวกทหารเก่าอะไรยังจะน่าเชื่อกว่า จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ย. 47 18:23:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ต่อให้จบดิ กำลังลุ้นอยู่เลย //ราศีธนู จากคุณ : kan - [ 28 ก.ย. 47 08:44:33 A:203.147.2.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรียนคุณ kan ครับ ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่มันจะจบ แต่หลังจากนี้เนื้อเรื่องมันจะโอเว่อร์มาก อีกอย่าง รอความคิดเห็นคุณพี่ ณัฐกร อยู่ครับ จากคุณ : ลูกตาลในน้ำเชื่อม - [ 28 ก.ย. 47 23:40:27 ]