ความรักครั้งยังเด็ก เราไม่รู้วิธีถนอมรักษา มันจากเราไป ในเวลาอันรวดเร็ว มันเป็นความรักที่เจ็บปวดแสนสาหัส เมื่อไม่สามารถยื้อฉุดมันไว้ได้ ก็ทำท่าว่า จะกดปุ่มทำลายตัวเอง เหตุการณ์ครั้งนั้นคงกระทบถึงส่วนลึกของจิตใต้สำนึก อย่างช่วยไม่ได้ เพราะในเวลาต่อมา เราเหมือนกลายเป็นคนที่รักใครไม่จริง เรากลัว ที่จะเจ็บ เรากลายเป็นคนเลิกศรัทธาในความรัก รักแท้ ไม่มีในโลก เราพูดบ่อย เราคบคนนู้น คนนี้ เปลี่ยนไป ตามช่วงเวลา รัก และเลิก รัก และเลิก ไม่จริงจัง เราเหมือนผู้หญิง หัวใจ ตายด้าน ในเวลาช่วงนั้น มีคนที่เข้ามาและ อยู่ๆก็หายไป เราโทรตามหาบ้าง ด้วยความคิดถึงตามประสา แต่เหมือนเค้าไม่แยแส เราก็เจ็บไปซักระยะ แต่ไม่เท่าครั้งแรก ไม่มีอะไรปวดใจเท่าครั้งนั้นแล้ว จนเค้าหายไปจากชีวิตเราอยู่ช่วงนึง อืม..มันก็เป็นปีแหละ เราก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน มีชีวิตไปตามเส้นทางของเรา จนวันนึง อยู่ดีๆ เค้ากลับมา เป็นเพราะงานด้วย งาน ทำให้เราต้องมาร่วมงานกันอีกครั้ง และช่วงนั้นเราเองก็ยังไม่มีใคร และก็ ไม่ได้โกรธอะไรเค้ามากมาย คงจะปลงไปแล้วมั้ง แล้วเราก็รับเค้ากลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง เรายังสงสัยตัวเอง ทำไม ตอนที่เค้าทิ้งไป เราไม่โกรธ เรารักเค้ามั้ย รักแล้ว ทำไม ไม่โกรธ แต่ เราอยู่ด้วยกันมาเรื่อยๆ ก็ยังอยู่ด้วยกันแบบไม่รู้ใจตัวเอง ไม่รู้อนาคต วันนึง เราเกิดกังวลถึงอนาคตขึ้นมา ถามถึงการแต่งงาน กลับได้รับคำตอบที่ช้ำสุดๆ ว่า...ต่อให้เอาปืนมายิง ถ้าไม่แต่ง ก็จะไม่แต่ง...เรา..เจ็บอีกแล้วสินะ งานนี้ ...แล้วกลไกทางจิต เริ่มทำการปกป้องความรู้สึกเราอีกครั้ง เราเริ่มคิด....ทิ้งไป ดีมั้ย ทิ้งไป ก็ได้วะ หน้าตาหยั่งเรา ไม่ใช่ว่าหาใหม่ยาก ก็คิดมันไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ยังไม่มีใคร ก็ไม่รู้จะไปไหนด้วย จนกระทั่งวันนึง คนๆนั้น อีกคน เข้ามาในชีวิต เข้ามาใส่ใจ มากมาย เราเองยังคิดว่าไม่น่าใช่ เราไม่ชอบคนเด็กกว่า แต่ก็แค่ปีเดียวแหละ เนื่องจากงาน(อีกแล้ว) เราได้ใกล้ชิดกัน ฉันจึงรู้สึกเป็นคนมีค่า อีกครั้ง แต่นั่น ความรักครั้งนั้น มันกลายเป็น ซ้อนกัน เคยมีใครบ้าง ที่เป็นอย่างนี้ มีคนรักอยู่แล้ว คนรัก ที่ไม่ค่อยเห็นค่าของเราขณะที่เรายังอยู่ เรารู้สึกผิด กับทั้งสองคน มากๆ จนวันนึง เราต้องตัดสินใจ เรากลายเป็นคนลังเล เป็นนางวันทองสองใจ ด้วยความสงสารคนเดิมที่อยู่ด้วยกัน เราเคยแยกไปอยู่ที่อื่น ถึงตอนนี้ เค้าคงกลัวจะเสียเราไป เค้าร้องไห้ เค้าตามไปเช่าอยู่ใกล้ๆเรา แค่ให้ได้อยู่ใกล้ๆ เราชักอ่อนไหวเหมือนกัน ส่วนอีกคนไม่รู้เค้าคิดไง แต่เค้าเริ่มมีบทบาทกับเรามากขึ้น ขี้น้อยใจบ่อยขึ้น จนบางครั้งน้อยใจเงียบเกินความคาดเดา ...เรา ได้รักกัน แล้ววันนึง อยู่ๆ คนนั้นก็หายไป เรา งง กับชีวิตตัวเอง เวรกรรมละทีนี้ คงต้องปล่อยไปตามกาลเวลา ในใจยังคิดว่าทุกอย่างคงดีขึ้น เพราะเราต้องมีชีวิตต่อไป กับหน้าที่การงานหนักหนามีอยู่ เรา ทำงานหนัก งานๆๆๆๆๆๆหนัก ล้มลุกคลุกคลาน ค่ำวันศุกร์ ก็นัดเพื่อนไปเที่ยว ให้ลืมเหงา ...เชื่อมั้ย คนที่บอกว่าจะไม่แต่งกะเรา ตั้งแต่ที่ทิ้งเราไปครั้งก่อน เวลานี้เราแยกมาอยู่เองแล้ว เค้ากลับยิ่งไล่ตาม แล้ววันนึง....เราก็กลับไปอยู่ด้วยกันอีก เราใจอ่อน อีกแล้ว... และเราก็ได้เริ่มชีวิตคู่ ที่สุดประหลาด เพราะเราอาจยังผูกใจเจ็บไว้ลึกๆก็เป็นได้ เราอยู่กันมา 10กว่าปี ชีวิตคู่ บางทีก็สงบ เพราะนิสัยของเรา บางที เหมือนคลื่นยักษ์ ที่ดึงเราจมดิ่ง ทะเลน้ำตา บางที เราเหมือนแบกรับภาระ และความทุกข์ทั้งหมดไว้เพียงผู้เดียว บางทีมันสาหัส จนอยากหมดความรู้สึกจากโลกนี้ เพราะ มันเจ็บปวดเสมอ สำหรับเรา เมื่อยังรู้สึกค้างคาอยู่ในใจว่า รักแท้ ไม่มีในโลก จนกระทั่ง เมื่อไม่กี่วันมานี้ คนขี้น้อยใจคนนั้น เดินกลับมา เค้ากลับมาตามหาเรา หลังจากเวลา ผ่านไปเนิ่นนาน ความเศร้าของการจากลา มันเหือดหายไปจากใจนานแล้ว เหลือไว้เพียงความรู้สึกแห้งผาก ของหัวใจที่โหยหารักแท้...ที่หมดศรัทธาไปนานแล้ว เธอผู้นั้น กลับมา พร้อมทั้งดึงความทรงจำทั้งหมดของเรา ให้กลับมาอีกครั้ง เอาละสิ เจ็บ อีกแล้ว เค้าคนนั้น จากไปในกาลเวลา และกลับมาพร้อมใครอีกคน แต่...มาทวงหา ความรัก จากเราอีกแล้ว เรารักเค้าอยู่หรือเปล่านี่ ใครช่วยบอกที ทำไมป่านนี้ เรายังไม่ลืม แล้วทำไมต้องรู้สึกเจ็บ ทำไมเค้าจำรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเราได้หมด จำที่ๆเราเคยไป ร้านอาหาร ร้านขายของ เค้าบอกว่า ตามหาเรานานแล้ว แต่เราย้ายที่อยู่ นึกว่า ชาตินี้คงไม่เจอกันแล้ว แต่มาวันนี้ เค้าเจอเราแล้ว เพราะเจ้าเทคโนโลยีนี่แหละ มันทำให้คนตามกันเจอง่ายขึ้นสินะ เค้าตามเราเจอ...ใจที่กำลังเหงาของเรา มันถามเขาไปว่า นี่คือการกลับมา หรือเปล่า...เค้าบอก...ใช่ กลับมา
สำหรับเค้า เราเป็นคนพิเศษของเค้าเสมอ และตลอดไป ปัญหามันมีอยู่ว่า เราเจอกันครั้งนี้ ต่างมีภาระหน้าที่ ที่ต้องทำ ต้องรับผิดชอบซะแล้ว คงทิ้งไปอย่างตามใจตัวเองไม่ได้แล้ว ต้องไม่เห็นแก่ตัว เราต่าง เตือนกันและกัน แล้ว ในที่สุด เราก็รู้ว่า ต่างก็ถวิลหาอ้อมกอดของกันและกันมากแค่ไหน สำหรับฉันเอง....ฉันเพิ่งรู้กับตัวเองนาทีนี้ ว่า...ฉันพบแล้ว รักแท้...ของฉัน ต่อไปนี้มันยังไม่จบลงง่ายๆ เค้าสัญญากับฉัน ว่า เราจะอยู่เป็นกำลังใจให้ชีวิตกันและกันไปตลอด จากนี้...ความตายเท่านั้น ที่จะเข้ามาแยกเราอีก อย่าเพิ่งตกใจไปเลยเพื่อนๆ สัญญาใจเท่านั้น เพราะเราจะไม่มีวัน ทำให้อีกฝ่ายเดือดร้อนเด็ดขาด เราให้คำมั่นกันไว้ เค้าบอกเราว่าซักวัน เราอาจได้อยู่คู่กัน...เราตอบว่า...ถ้า ยังไม่ตายซะก่อนนะ...ขอตัวไปร้องไห้ คิดถึงเค้าอีกคืนนึงละกัน..