ความคิดเห็นที่ 1 “มาร้านนี้อีกแล้วเหรออิฐ” เธอมักจะทำหน้าเซ็งๆ เมื่อผมพาเธอเข้ามาในร้าน ‘ร้านนี้’ ร้านเดิม . “ผมบอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่าตามผมมาคุณจะเบื่อ” ผมหันไปพูดกับเธอ มือเล็กๆ ของเธอเกาะแขนผมแน่นขึ้นเมื่อหันไปเห็นว่าเจ้าของร้านกับพนักงานกำลังมองอยู่ เธอชื่อมดครับ ผมไม่ได้รักเธอ และเธอก็ไม่ใช่แฟนผม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมให้ความสำคัญกับเธอมากกว่าคนอื่นๆ พูดได้ว่า เป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน อย่างที่ภาษาวัยรุ่นที่ชอบพูดกันนั่นล่ะ ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่อยากเลื่อนตำแหน่งมาเป็นแฟน แต่เป็นเพราะผมเองที่ไม่อนุมัติซักที เธอก็เหมือนคนอื่นๆ ที่ผมใช้ยึดเป็นที่พึ่งตอนที่ผมว้าเหว่อย่างตอนนี้ ถึงผมให้เธอมากกว่านี้ไม่ได้และรู้สึกเบื่อค่อนไปทางรำคาญในบางครั้ง แต่คนขี้เหงาอย่างผมก็ไม่กล้าพอที่จะขับไล่เธอจากชีวิตเช่นกัน ดังนั้นผมจึงทำได้แค่ปล่อยมันค้างคาอยู่อย่างนี้ ให้เธอรู้ตัวของเธอเอง “มดรู้ค่ะ แต่แหม.. ไม่รู้อิฐติดใจอะไรร้านนี้นักหนา อาหารก็รสชาติธรรมดา บรรยากาศก็ ” เธอมองไปรอบๆ แล้วถอนหายใจ ผมรู้ว่ามาตรฐานมันค่อนข้างต่ำกว่าที่ๆ เคยไป แต่ผมก็ยังอยากมา.. มาให้บ่อยที่สุด  แค่เสาร์-อาทิตย์มันยังน้อยไป  ผมชอบที่นี่ หลงรักมันแล้วด้วยซ้ำ “อย่าบ่นเลยน่า เดี๋ยวขากลับจะพาไปแวะเดินซื้อของที่ห้าง” เคยมีใครคนหนึ่งบอกกับผมว่า ผมชอบแก้ปัญหาด้วยเงิน และเธอ..ไม่ชอบคนที่แก้ปัญหาด้วยเงิน ตอนนั้นเธอตำหนิผมแต่ผมกลับประทับใจอย่างบอกไม่ถูก จำได้ว่าผมตอบจริงจังกลับไปว่า ‘ก็เงินยังแก้ปัญหาให้ผมได้นี่นา ถ้าเมื่อไหร่เงินแก้ปัญหาให้ผมไม่ไม่ได้ผมคงหาทางแก้ด้วยวิธีอื่น’ “จริงหรือคะ” เสียงมดดังขึ้น ผมพยักหน้า .. “งั้นก็ได้ค่ะ อิฐก็ใจดีอย่างเนี้ยมดเลยไม่อยากขัดใจ”เธอพูดเสียงอ้อดอ้อนเอาใจผม เห็นไหมเงินมันช่วยผมได้เสียงบ่นที่ทำท่าจะยืดยาวเงียบหายไปแล้ว ช่วยพิสูจน์ทฤษฎีเก่าแก่ของผมที่ว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างได้เป็นอย่างดี เพื่อนที่สนิทกันมากคนหนึ่งเคยพูดแขวะว่าเงินที่ผมใช้ไปวันๆ หนึ่งอาจพอให้ใครบางคนใช้จ่ายได้เป็นเดือนๆ เพื่อนคนนี้ผมนับรวมไว้ในบัญชีบุคคลที่น่ายกย่อง ผมนับถือการเลือกดำเนินชีวิตของมันจึงอนุญาตให้มันแขวะได้ตลอดเวลา กลับชอบเสียอีก..คนที่กล้าว่าผมตรงๆ จริงใจดี พ่อก็เป็นอีกคนหนึ่งที่คอยบอกให้ผมรู้ค่าของเงิน ผมมักจะย้อนพ่อกลับไปว่า ‘ผมรู้ค่าของเงินอยู่แล้ว (ว่ามันสามารถซื้อได้ทุกอย่าง) พ่อไม่ต้องเป็นห่วง‘ เพราะผมมีเงินผมถึงได้สิ่งที่ผมต้องการมา พ่อว่านั่นไม่ใช่รู้ค่าของเงิน สิ่งที่ผมรู้คืออำนาจของเงิน พ่อเลยอยากให้ผมหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองดูบ้างจะได้รู้ค่าของมันจริงๆ หลังจากพ่อกล่อมอยู่หลายครั้งจนผมเริ่มคิดตามและกลายเป็นเห็นด้วย  ผมสัญญากับพ่อว่าจะทำตัวให้มีคุณค่าอย่างที่พ่อต้องการ แต่ผมก็ยังไม่ได้เริ่มตนทำตามที่สัญญาไว้อยู่ดี อุบัติเหตุคราวนั้นหยุดผมไว้จากทุกอย่างพ่อก็คงรู้ ผมพามดเดินเข้ามาที่โต๊ะตัวเดิม เลือกที่นั่งให้เธอหันหน้าไปในทิศทางที่มีวิวสดสวยจากท้องทะเล  เห็นคลื่นกระทบฝั่งทางหาดทราย   ส่วนตัวผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเขาไปด้านในร้าน เธอทำสีหน้าแปลกใจ แต่หวังว่าเธอคงชอบ “รับอะไรดีคะ” สาวหน้าใสเจ้าของร้านคนเดิมเดินมารับคำสั่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เหมือนทุกครั้งที่มา ทุกๆ อาทิตย์ “ขอเครื่องดื่มเหมือนเดิมครับ  อย่างอื่นเดี๋ยวสั่งเพิ่มอีกที” ผมบอก เจ้าของร้านยิ้มรับ  ผมอยากเข้าใจเอาว่ารอยยิ้มที่ส่งมานั้นมันลึกล้ำเกินร้อยยิ้มที่แม่ค้าแสดงมิตรไมตรีกับลูกค้าทั่วไป ใบหน้าเธอก็ตกแต่งไว้อย่างสะสวยเหมาะเจาะชวนมอง ดูแล้วตระการตา  บางครั้งก็ตระการเข้าไปถึงข้างในใจ จึงไม่แปลกที่ผมจะยิ้มตอบเธอไปบ้าง .ในแบบเดียวกัน ใบหน้าเธอมีบางอย่างที่มีเสน่ห์  ทำให้ผมชอบมองหน้าเธอบ่อยๆ “ของฉันน้ำส้มคั้น ขอเป็นน้ำส้มแท้ๆ นะอย่าผสมน้ำหวานล่ะ” มดกำชับตามนิสัยรักสุขภาพของเธอ “ค่ะ” เจ้าของร้านรับคำก่อนเดินหายเข้าไปในร้าน ผมอดมองตามแผ่นหลังบางๆ นั้นไปไม่ได้ .. . .. . . จากคุณ : คนเมืองหนาว - [ 29 ก.ย. 47 23:10:27 A:203.113.44.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันไม่ชอบแม่เจ้าคนร้านคนนี้ซะจริงๆ เรียกว่าเกลียดขี้หน้าเลยก็ว่าได้  หลายครั้งแล้วนะที่ฉันเห็นหล่อนคอยมาส่งยิ้มหวานๆ ทำตาเล็กตาน้อยให้อิฐของฉันอยู่เรื่อย เป็นผู้หญิงเหมือนกันน่าจะรู้มารยาทบ้าง  ผู้ชายคนนี้ฉันจองของฉันไว้นานแล้ว คนหน้าตาใช้ได้ รวย แถมใจดีขนาดนี้หาได้ง่ายๆ ที่ไหน ถึงจะขี้หงุดหงิดไปบ้าง  มีชื่อเสียบ้างเรื่องนิสัยอันธพาลกับเรื่องผู้หญิง แต่ฐานะการเงินทางบ้านของเขาก็ชดเชยส่วนนี้ได้ ฉันรู้ว่าในโลกนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนดีพร้อม ถ้าจะให้เลือกระหว่างตั้งต้นใหม่กับผู้ชายนิสัยดีแต่ยากจนสักคนคงไม่ไหว ขอเป็นผู้ชายนิสัยแบบเขาแต่มีเงินไว้ก่อนจะดีกว่า อย่าเชียวนะไม่ว่าใครหน้าไหน  คิดจะมาแย่งที่หมายของฉันไปละก็ ต้องลองดีกันสักตั้ง เอ หรือว่าอิฐเองก็สนใจแม่นี่อยู่นะ มาทะเลทุกอาทิตย์ใช้เวลานั่งเล่นอยู่ในร้านนี้เป็นวันๆ แต่ไม่เคยหันหน้าไปมองทะเลเลย คงไม่หรอกน่า  เขาทำเหมือนมาอยู่กับตัวเองซะมากกว่า   แล้วอีกอย่างคนอย่างเขาถ้าอยากได้อะไรหรือใครต้องแสดงออกให้เห็นโต้งๆ อยู่แล้ว  ไม่มีทางรักษาท่าทีนานขนาดนี้หรอก ยิ่งแม่เจ้าของร้านให้ท่าออกโจ่งแจ้งแบบนี้ด้วย ถ้ายังนั้นแล้วเขามาทำอะไรที่นี่บ่อยๆนะ . .. . .. จากคุณ : คนเมืองหนาว - [ 29 ก.ย. 47 23:11:40 A:203.113.44.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันตื่นเต้นอีกแล้วมือไม้สั่นไปหมด  ฝืนยังไงก็ไม่แนบเนียนสักทีสิน่า ในหัวตอนนี้คิดถึงแค่ว่า เขานั่งหันหน้ามาข้างในร้านถ้าฉันยกน้ำไปเสิร์ฟเขาก็จะเห็นฉันเดินออกไปตลอดทาง ตื่นเต้นแต่ก็รู้สึกดีจัง ถ้าฉันหันไปมองตาเขาแล้วเขาไม่ได้มองอยู่สิฉันจะเสียใจจนน่าแปลก ฉันเดินเอาเครื่องดื่มไปวางไห้เขาจนได้ และยังทำทีถือถาดยืนรอคำสั่งอยู่ใกล้ๆ หวังให้เขาเงยหน้าขึ้นสบตายิ้มให้ฉันอีกครั้ง ฉันเชื่อว่าการยิ้มตอบของอีกฝ่ายมีค่าเท่ากับการเอ่ยปากอนุญาต เป็นการเปิดโอกาสให้อีฝ่ายในอีกรูปแบบหนึ่ง “เราไม่เคยรู้จักกันจริงๆ หรือคะ” ฉันเริ่มพูด หลังจากรอยยิ้มที่ฉันรอคอย “คุณคิดว่าเราเคยรู้จักกันเหรอ” ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนี้  นั่นคือประโยคคำถามและไม่ใช่อย่างที่ฉันต้องการ ฉันทำท่าคิดขมวดคิดนิดๆ ‘อย่าตื่นเต้นน่า’ ฉันบอกตัวเอง ธรรมดาออก  ธรรมดาจะตายไปเป็นเรื่องที่ใครเขาก็ทำกัน “ที่ไหนน่า? ที่ไหน? คุณนึกไม่ออกหรือคะ” ฉันพึมพำก่อนหันไปขอให้เขาช่วยนึกบ้าง เขาได้แต่มองฉันยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร ร้อยยิ้มของเขาแฝงไว้ด้วยรอยรู้เท่าทันไว้  นัยน์ตาก็เปล่งประกายแพรวพราวมีเหลี่ยมคม ฉันคงทำท่าคิดนานเกินไปผู้หญิงที่มากับเขาทำท่าทนไม่ได้ขึ้นมา .อีกครั้งแล้ว “นี่เธอมุขนี้น่ะเลิกได้แล้วนะ ถามอยู่ได้ทุกอาทิตย์คนเขาไม่เล่นด้วยน่าจะรู้ตัวได้แล้ว เธอคิดว่าฉันเป็นหัวหลักหัวต่อหรือไงหยามกันอยู่ได้มากไปแล้วนะ” “มด” เสียงเขาเอ็ดทำให้เธอเงียบเสียงลง ฉันโดนว่าแรงๆ อย่างนี้ทุกอาทิตย์ที่เธอคนนี้มาด้วยแต่ก็ยังอดรู้สึกตกใจไม่ได้ ยังไม่ชิน ฉันแสดงออกขนาดนี้แล้ว เขาน่าจะให้คำตอบหรือมีท่าทีอย่างที่ฉันหวังบ้างฉันจะได้ไม่เงอะงะแบบนี้ ฉันได้แต่พูดขอโทษแล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน ไม่เป็นไรน่าคราวหน้าเอาใหม่ไว้เป็นตอนที่ผู้หญิงคนนี้เผลอจะดีกว่า จากคุณ : เมืองหนาว - [ 29 ก.ย. 47 23:14:30 A:203.113.44.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เงิน เงิน เงิน มีอะไรบ้างนะที่เงินซื้อไม่ได้ ผมเบื่อหน่ายอำนาจเงินเต็มทีแล้ว มันทำให้ผมได้ทุกอย่างมาง่ายเกินไปจนไม่รู้ค่าของสิ่งที่ได้มา พ่อบอกผมอย่างนั้น ใช่พ่อพูดถูกอีกแล้ว  พ่อสินะที่เป็นคนรู้จักและเข้าใจผมดีที่สุด แต่พ่อครับแม้แต่คนที่เงินของพ่อซื้อให้ได้ทุกอย่างอย่างผมก็มีเรื่องราวฝังใจ  ผมไม่เคยเล่าให้พ่อฟัง วันนี้ผมน่าจะกลับไปเล่าให้พ่อฟัง ผมไปชอบผู้หญิงคนหนึ่งครับพ่อ เธอเป็นคนจิตใจดี  เงินของพ่อเรียกความสนใจจากเธอไม่ได้เลย  เธอเฝ้าปฏิเสธอำนาจของมันเสมอ ผมคิดว่าเธอคงเป็นเพราะเติบโตมาในสิ่งแวดล้อมที่ดี ครอบครัวที่มีอุดมการณ์อะไรอย่างนั้น และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ครับพ่อ เมื่อผมเพียรพยายามจนสนิทสนมกับเธอพอสมควรแล้ว  แล้ววันหนึ่งผมก็ได้พบกับครอบครัวของเธอ เป็นครอบครัวที่เอาอุ่น และจิตใจดีมาก อำนาจเงินของพ่อมันไม่มีประสิทธิ์ภาพเลยครับเมื่ออยู่กับครอบครัวนี้ แต่ผมก็ชอบ แต่ที่แย่นิดหนึ่ง (ถึงแย่มาก) ก็ตรงที่พวกเขา ขอให้ผมเลิกยุ่งกับลูกสาวเขานะสิครับ ..เขาให้เหตุผลว่าเธอเป็นเพียงทางเลือกหนึ่งของผมเท่านั้น ผมยังมีทางเลือกอื่นอีกมาก และเขาไม่ต้องการให้ลูกสาวเสียใจเมื่อวันหนึ่งข้างหน้าคนที่ผมเลือกไม่ใช่ลูกของเขา ผมดันเห็นจริงอย่างที่เขาว่านะสิครับพ่อ ผมเข้าใจว่าพ่อแม่เขาก็คงเขารักลูกสาวเหมือนที่พ่อรักผมนั่นแหละ แล้วอีกอย่างตอนนั้นผมคิดว่าผมไม่ได้ชอบอะไรเธอมากมาย เธอก็เหมือน มด เหมือนเพื่อนสาวคนอื่นๆ อีกหลายคนซึ่งถ้าห่างหายไปสักคนจะเป็นไรไป   ผมก็เลยตัดสินใจรับปากครอบครัวเขาไปครับ ทุกอย่างมันก็ดูเรียบร้อยดี   จนวันหนึ่ง ผมเพิ่งมารู้ตัวว่าผมรักผู้หญิงคนนั้นเข้าแล้วล่ะครับ รักในความเป็นตัวของตัวเอง ในความพิเศษไม่เหมือนใครของเธอ  ไม่ได้แค่ชอบอย่างที่คิด  และตอนนี้ผมอยากได้ผู้หญิงของผมคนนั้นคืนครับ พ่อผมจะทำยังไงดี จากคุณ : เมืองหนาว - [ 29 ก.ย. 47 23:15:42 A:203.113.44.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ค่ำแล้วนะคะ กลับหรือยังคะอิฐ ร้านจะปิดแล้วด้วย” มดพูดขึ้นเป็นครั้งที่ 5 ได้ท่าทางเธอเบื่อมากจริงๆ จนผมนึกสงสาร “ถ้าคุณอยากกลับก็ได้ครับ” ผมบอกทั้งที่ยังอาลัยสถานที่แห่งนี้อยู่ไม่วาย มดขอตัวไปเข้าห้องน้ำขณะที่ผมเรียกคิดเงิน สาวน้อยเจ้าของร้านคนเดิม .เธอเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มเดิมๆ “เท่าไหร่ครับ” ผมถาม “450 ค่ะ เราไม่เคยรู้จักจริงๆ หรือคะ” ท่าทางเธอยังติดใจ ผมยิ้มเหนื่อยใจ  ล้วงเงินในกระเป๋าวางไว้ในถาดให้เธอ  พอดีมดเดินออกจากห้องน้ำมา เราจึงเดินไปที่รถขับกลับบ้าน จากคุณ : เมืองหนาว - [ 29 ก.ย. 47 23:17:19 A:203.113.44.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 “พี่กิ๊ฟนั่นอะไรน่ะ” พิมพ์เด็กในร้านถามเมื่อฉันเดินเข้าไปในส่วนเคาท์เตอร์ของร้าน “เงินของลูกค้าน่ะ” ฉันบอกก้มลงมองที่ถาดอีกครั้ง แต่ที่เห็นไม่ได้มีแค่เงินอย่างเดียวอย่างที่ฉันเข้าใจ “รูป” ฉันอุทานหยิบรูปขึ้นมาดู “นี่มันรูปพี่กับผู้ชายคนนั้นนี่ไปถ่ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่” นิดถามน้ำเสียงตกใจ ใช่จริงๆ ด้วย . ฉันรู้จักเขาจริงๆ นึกอยู่แล้วเชียว . . จากคุณ : เมืองหนาว - [ 30 ก.ย. 47 00:12:09 A:203.113.44.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมขับรถกลับบ้าน ผมคิดว่าคราวหน้าผมจะพยายามมาคนเดียวและเริ่มตอบคำถามของเธอได้แล้ว  การพูดคุยกับเธอคงทำให้เธอจำผมได้อีกครั้งง่ายขึ้น  ผมไม่อยากเป็นคนเอ่ยปากเล่าเรื่องราวในอดีตของเราทั้งหมดให้เธอฟัง ไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับครอบครัวเธอ แต่ผมก็ไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ว พ่อครับรถคว่ำคราวที่ผมไม่เสียแค่รถแสนสวยราคาหลายสิบล้านคันนั้นไปหรอกครับ ผมเสียความทรงจำของคนที่ผมรักไปด้วย ผมค้นพบสิ่งที่เงินของพ่อชื้อให้ผมไม่ได้แล้วครับ   นั้นคือความไว้วางใจจากคนบางคน และความทรงจำของคนที่ผมรักไงล่ะ นี้เป็นครั้งแรกที่ผมอยากเป็นคนดีมากๆ ในสายตาของคนอื่นเพื่อให้พวกเขาวางใจผมให้ดูแลหัวใจของพวกเขาต่อไปได้ และผมคงต้องใช้ความพยายามพอกันเพื่อเรียกความทรงจำของเธอกลับคืนมา แต่ที่สุดผมก็คิดว่าผมก็จะได้ทุกอย่างเหมือนที่เคยได้ครับพ่อ สิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ผมจะซื้อมันด้วยความอดทนและความตั้งใจจริงของผมเอง จากคุณ : เมืองหนาว - [ 30 ก.ย. 47 00:13:39 A:203.113.44.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 จำได้ว่าเคยอ่านแล้วค่ะ ขออนุญาตไม่อ่านฉบับปรับปรุงนะ :) จากคุณ : scottie - [ 30 ก.ย. 47 00:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วเหมือนกันค่ะ แต่อ่านอีกที ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 30 ก.ย. 47 11:44:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบค่ะ.. ปกติชอบเรื่องหลายๆมุม หลายๆคนอยู่แล้ว.. อืม... แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจบยังไงเลยนะคะ @^_____________^@ จากคุณ : p_jung - [ 30 ก.ย. 47 18:59:21 A:210.246.66.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบค่ะ จากคุณ : Anata - [ 30 ก.ย. 47 19:15:53 A:172.17.20.146 X:61.19.199.143 ]

ความคิดเห็นที่ 12 so cool ka จากคุณ : little pig - [ 30 ก.ย. 47 22:35:50 A:129.130.32.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 คราวที่แล้วลงเรื่องนี้ไป มีทั้งคนชอบแล้วก็คนไม่เข้าใจ ที่เรารู้ว่าเขาไม่เข้าใจเพราะเขาคิดว่าเรื่องนี้ยังมีต่อ ความจริงเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น Them มันจบในเรื่องแล้ว อ๋อคราวที่แล้วมีคนคอมเม้นท์มาเรื่องการบรรยาย เลยลองปรับปรุงใหม่อยากให้คนที่อ่านช่วยๆกันให้คำ แนะนำด้วย เพราะเป็นมือใหม่ที่อยากเป็นนักเขียนมืออาชีพ ถ้าเข้ามาอ่านแล้วก็ลองทายกันดูว่า Theme ที่ว่านี้คืออะไร คนเขียนจะได้รู้ตัวว่าตัวเองสื่อมันได้หรือเปล่า ขอบคุณ จากคุณ : เมืองหนาว - [ 1 ต.ค. 47 02:00:04 A:203.113.44.8 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบค่ะ :) นานๆ ครั้งจะได้เห็นวิธีการเขียนลำดับเรื่องแบบนี้บ้าง...ที่ให้ตัวละครเป็นผู้เล่าสลับกันไปมา 3 คน แถมแปลกตรงที่อิฐกำลังเขียนเล่าเรื่องให้พ่อของเขาฟังอยู่ ในขณะที่มดกับกิ๊ฟต่างแสดงความรู้สึกภายในใจถ่ายทอดออกมา แต่ว่า ในความคิดเห็นที่ 7 คนชื่นชอบฯ สงสัยอยู่นิดน่ะคะ ว่ากิ๊ฟเสียความทรงจำ หรือว่าอิฐกันแน่ค่ะ เพราะดูขัดแย้งกันอยู่ ผมขับรถกลับบ้าน ผมคิดว่าคราวหน้าผมจะพยายามมาคนเดียวและเริ่มตอบคำถามของเธอได้แล้ว  การพูดคุยกับเธอคงทำให้เธอจำผมได้อีกครั้งง่ายขึ้น  ผมไม่อยากเป็นคนเอ่ยปากเล่าเรื่องราวในอดีตของเราทั้งหมดให้เธอฟัง ไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับครอบครัวเธอ แต่ผมก็ไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ว (กับอ่านความคิดเห็น 1 กับ 6 ประกอบ เหมือนกิ๊ฟสูญเสียความทรงจำคือ จำเขาไม่ได้) แต่พอมาอ่านย่อหน้านี้ "พ่อครับรถคว่ำคราวที่ผมไม่เสียแค่รถแสนสวยราคาหลายสิบล้านคันนั้นไปหรอกครับ ผมเสียความทรงจำของคนที่ผมรักไปด้วย" ผมเสียความทรงจำ อ้าว ทำไมอิฐถึงสูญเสียความทรงจำนั้นไปด้วยล่ะคะ คนชื่นชอบฯ งงนิดหน่อยน่ะคะ... หรือว่าคนชื่นชอบฯ ตีประโยคนี้ไม่แตก ^^" ป.ล จะว่าไปก็ให้ข้อคิดได้เหมือนกัน ว่า ค่าของเงินไม่สามารถซื้อได้หมดทุกอย่าง... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 1 ต.ค. 47 05:34:09 A:203.145.13.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 เท่ดีแฮะ เคยอ่านครั้งแรกฮะ ชอบนะ เท่ดี theme หรอ อืม ผมไม่แน่ใจแฮะ ถ้าถามผม ผมคงบอกว่า คนคนนีงได้เข้าใจบางสิ่งที่มีค่ากว่าเงินละมั้ง แหะๆ จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 1 ต.ค. 47 12:01:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอบ คนชื่นชอบนิยาย คนที่เสียความทรงจำคือกิ๊ปค่ะ "พ่อครับรถคว่ำคราวที่แล้วผมไม่เสียแค่รถแสนสวยราคาหลายสิบล้านคันนั้นไปหรอกครับ ผมเสียความทรงจำของคนที่ผมรักไปด้วย" ประโยคนี้หมายความว่า รถคว่ำคราวที่แล้ว ทำให้กิ๊ฟแฟนเขาที่นั่งมาด้วยกันเสียความทรงจำค่ะ คุณชินตาโร่ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : เมืองหนาว - [ 3 ต.ค. 47 14:06:19 A:203.113.44.73 X:203.150.217.114 ]