โมจิ ยืนอยู่ตรงจุดที่เกิดเหตุ มองทั้งสองร่างที่ลงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือตนเอง ด้วยสายตาโกรธๆ

"มีเรื่องอะไร ทำไมถึงจ้องกัดกันด้วย หา"

ยังไม่มีคำตอบจากทั้งสองคน

"ว่ายังไงล่ะ พี่นุ พี่เจมส์"

"ไอ้เจมส์ มันเปิดก๊อกน้ำให้น้ำไหลแรงๆ แล้วเอามือป้องน้ำให้กระพุ่งไปทางไอ้แซม น่ะ โมจิ"

เสียงของ ยุทธ ซึ่งเพิ่งเดินตามมาถึง พร้อมกับกลุ่มนักฟุตบอลที่เหลือ

"แล้วทีนี้ไอ้แซม มัน เ*-*สื*-*อ*-*ก หลบไม่ได้ ก็เลย โดนเต็มๆ เปียกทั้งเสื้อ ทั้งกางเกง เลย"

ยุทธเฉลยต่อ

"อะไรกัน พี่นุ แค่นี้ถึงกับต้องต่อยกันเลยเหรอ โมจิ เคยบอกตั้งหลายครั้งแล้วนะว่าให้หัดคุมอารมณ์ตัวเองซะบ้าง"

โมจิ บ่นกับ แซม ซึ่งขณะนี้ ถูกเพื่อนผู้ชายลากไปด้านหนึ่ง

"พี่เจมส์ ก็อีกคน เล่นอะไรเป็นเด็กๆ นี่ถ้า โมจิ ไม่อยู่ตรงนี้รู้มั๊ย พี่เจมส์ หน้าแหกไปแล้ว"

แม่สาวสวยตัวเล็ก 1 ใน 10 อันทัชเอเบิล ของโรงเรียนแห่งนี้หันไปต่อว่ากับ เจมส์

"เอาล่ะ เดี๋ยวตัดสินให้ ไอ้เจมส์ เมิงเอาเสื้อเมิงให้ ไอ้แซมใส่ แล้ว ไอ้แซม เมิงก็เอาเสื้อไปผึ่งแล้วใส่เสื้อไอ้เจมส์จนกว่าเสื้อเมิงจะแห้ง"

"อ้าวแล้ว กุ จะใส่อะไรเรียนล่ะ" เจมส์ ครวญกับ ยุทธ

"เมิงใส่เสื้อซ้อนมานี่ นั่นแหละ อาจารย์ถามก็บอกเสื้อเปียก"

"แล้วก็อย่าถือสาหาความกันอีกล่ะ"

ส้มโอ เสริม

เหตุการณ์สงบลง

"ทำไมเลิกเล่นกันเร็วจังล่ะพี่ ทุกทีถ้าเป็นอย่างนี้ ไม่เข้าคาบที่ สี่ ไม่เลิก นี่ยังไม่หมดคาบสองเลยนี่ อ้าวแล้วลูกบอลไปไหนล่ะ"
"ก็ไอ้ค*-*ว*-*า-*-ยนี่น่ะสิ เ*-*สื*-*อ*-*กเตะเข้าไปที่หน้าห้องปกครอง"

ก้านพูดพร้อมกับบุ้ยปากไปที่ เด็กนักเรียนชาย รูปร่างท้วมๆ คอสั้นๆ สูงไม่เกิน 168 เซนติเมตร

"แล้ว วันชัย ดั๊นอยู่ตรงนั้นพอดี"

เด็กนักเรียนในห้องพอได้ยินว่า วันชัย อยู่พอดี ก็เริ่มมีรอยยิ้ม

"เฮ้ย โทษกุคนเดียวมันไม่ถูกนะเว้ย กุสกัดบอลแล้วมันลอยไปทางนั้นเอง  ทีแรกไม่เห็น วันชัย กุก็จะเข้าไปเอา ที่ไหนได้ วันชัย อยู่ วิ่งหนีออกมาแทบไม่ทัน"

เด็กนักเรียนหลายคน กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ เมื่อพวกเขานึกถึงสภาพ เด็กผู้ชายตัวอ้วนๆ คอสั้นๆ วิ่งหนี วันชัย อย่างไม่คิดชีวิต

"อ้าวแล้วหนีออกมาได้ไงล่ะ พี่กวง"

"แหย่หน้าเข้าไปเห็น วันชัย ทำหน้าเหี้ยม ก็วิ่งแล้ว ใครจะอยู่ล่ะ"

"ออ วิ่งปุ๊กลุ๊ก ๆ หนีออกมา"

ส้มโอเสริม

เสียงหัวเราะ ที่ถูกอั้นไว้นานตั้งแต่ตอนที่คิดภาพของกวงวิ่งหนี วันชัย ของเด็กนักเรียนในห้อง ก็ระเบิดออกมา ไม่เว้นแม้แต่สองคู่กรณี ที่เพิ่งมีสถานการณ์ตึงเครียดเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

เสื้อพละศึกษาถูกถอดออกจากตัว เจมส์แล้วยื่นให้กับ แซม

"ขอโทษว่ะ เอาเสื้อกุไปใส่ก่อนแล้วกัน"

"ช่างมันเหอะ กุถอดเสื้อ ตาก ไม่เกิน สิบนาทีก็แห้งแล้ว"

"งั้นเมิงถอดมา เดี๋ยวกุเอาไปตากให้ เมิงจะได้ไม่ต้องออกไปโชว์กล้ามนอกห้อง"

แล้ว แซม ก็ถอดเสื้อ ออกส่งให้กับ เจมส์ เพื่อที่จะเอาไปผึ่งแดด

หลังจากที่เอาเสื้อของ แซม ไปผึ่งแดดแล้ว เจมส์ ก็เข้าไปนั่งคุยกับ แซม

"เมื่อกี๊กุจำได้ว่ากุโดนเตะเข้าที่ท้อง สำหรับกุน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก เพราะไม่ได้ฝึกให้ร่างกายแข็งแรงอะไรมากมาย แต่เมิงนี่สิ เป็นถึงนักมวยสากลสมัครเล่น ไหงร่วงง่ายอย่างนั้น"

"เมิงเจอเข่าแทงเข้าที่ลิ้นปี่ ไม่จุกก็ให้รู้ไป อีกอย่าง ตอนนั้นกุก็หน้ามืดจ้องจะต่อยเมิงอยู่พอดี ก็เหมือนกับตอนที่กุไปแข่งมวยสากลสมัครเล่นตอน ม.ต้น นั่นแหละ สติหลุดปุ๊บ ก็เน่าปั๊บ ว่าแต่เมิงเหอะ ขนาดเจ็บเรื้อรัง ยังวิ่งเป็นจรวด ปีนีเมิงจะได้ลงมั๊ยเนี่ย"

"ยังไม่รู้เลยว่ะ แต่นี่ ถามหน่อย เมิงไม่โกรธ โมจิ บ้างเหรอ โดนซะขนาดนั้น"

"ใครจะไปโกรธน้องสาวลง อีกอย่างนะกุก็มีบทเรียนจากตอนม.ต้นแล้วว่ะ เมิงก็อยู่ในเหตุการณ์ไม่ใช่เหรอ"

"อ้าวเฮ้ย นี่เมิงนับ โมจิ เป็นน้องสาวเมิงอีกคนแล้วเหรอ"

"เออ ว่ะ เหมือนกับ ไอ้ยุทธ นั่นแหละ คือกุไม่มีพี่ มีน้อง กุเคยจินตนาการว่าอยากมีน้องสาวมั่ง กุอยากเป็นพี่ชายที่ดีคอยดูแลน้องว่ะ"

แซม บรรยายให้ เจมส์ ฟัง ท่ามกลางเสียงลูกปิงปองที่กลับมาเด้งบนโต๊ะเรียนอีกครั้ง

"ship หาย แล้วนี่ใครจะกล้าแกล้ง โมจิ พี่ชายคนหนึ่ง ก็เป็นนักมวย พี่ชายอีกคนก็พกปืนไปไหนมาไหน สมแล้วที่เป็นหนึ่งในสิบ อันทัชเอเบิล ของโรงเรียนเรา"

"อย่าว่าแต่พวกกุเลย อาจารย์ทุกคนเค้าก็รัก โมจิ เหมือนลูกเหมือนหลาน อย่าง วันชัย เนี่ยเห็นชัดเลย เฮี๊ยบขนาดไหน เด็กห้องอื่น ชั้นอื่นโดนยึดบอล มีใครเคยได้คืนบ้างมั๊ย ไม่มี ห้องเราให้ โมจิ เข้าไปขอ ได้กลับมาทุกครั้ง"

"เออมันก็ใช่ว่ะ จะให้ไม่รักได้ไง เรียนก็ดี ที่สองของระดับชั้น กิจกรรมก็เด่น"

"ความจริงอย่าไปมองรอบๆเลย เอาแค่ฝีมือมวยไทยที่มี ก็ไม่มีใครแกล้ง โมจิ ได้แล้ว"

ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกันออกรสออกชาติ โมจิ ก็เดินเข้ามา

"คุยอะไรกันอยู่สองคน ไม่ใช่ว่านัดกันไปต่อยข้างนอกนะ"

"เปล่า คุยถึง โมจิ อยู่น่ะ"

"นั่น แอบนินทาอะไร โมจิ อยู่"

"ก็ เจมส์ มันถามว่า รู้สึกยังไง ที่โดน โมจิ โยนเข่าแทงเข้าที่ลิ้นปีลงไปกองกับพื้น"

"ถึกๆ อย่างพี่ นุ ไม่แทงเข้าลิ้นปี่ ก็ต้องเอาหน้าสามเสยปลายคางเท่านั้น ไม่งั้นไม่ลงหรอก"

อาจารย์ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาที่ห้อง

"เกิดอะไรขึ้น มีนักเรียนไปบอกครูว่าที่ห้องนี้มีเสียงเอะอะโวยวายกัน"

"เปล่านี่ครับอาจารย์ ก็แค่ขู่กันก่อนตีปิงปอง แค่นั้นเองครับ"

ส้มโอตอบ

"ขู่อะไรกัน มีคนได้ยินเสียง โครมครามดังมาจากห้องนี้ด้วย"

"ตะกี๊ ผมวิ่งไปชนเก้าอีเองแหละครับ"

เอ้ต่อยอด

"งั้นก็แล้วไป"

ว่าแล้วอาจารย์ก็เดินออกไป

เจ้าอ้วนกับเจ้ายาว ยืนอยู่ด้วยกันตรงเลข 12 ส่วนเจ้าผอม ก็ยังวิ่งวนหน้าปัดนาฬิกาอยู่เหมือนเดิม

ที่โรงอาหาร

กลุ่มเด็กนักเรียนในห้องที่โมจิอยู่ นั่งกินข้าวร่วมกัน

"นี่ โมจิ เดี๋ยวเข้าไปขอลูกฟุตบอลจาก วันชัย ให้หน่อยสิ"

ยุทธ เอ่ยกับ โมจิ

"เฮ้อ น่าเบื่อจัง โมจิ ไม่ได้ไปเล่นด้วยเลย ทำไมต้องให้ โมจิ ไปขอลูกบอลให้ด้วยนะ"

"อ้าว ก็นอกจาก โมจิ แล้วใครจะกล้าเข้าไปหา วันชัย"

"อาจารย์เค้าไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย ออกจะใจดีซะอีก"

"ดีกับ โมจิ คนเดียวล่ะสิ โมจิ เข้าไปห้อง วันชัย ก็น่าจะเห็นนะว่ามีบอลกองอยู่ในห้องกี่สิบลูก กว่าจะปล่อยออกมาก็นู่นเลย สอบเสร็จนู่น"

"ค่ะๆๆ เข้าใจแล้ว เดี๋ยว โมจิ จัดการให้ ว่าแต่จะตอบแทน โมจิ ยังไงล่ะ"

"อะไร โมจิ กับเพื่อนกับฝูงนี่ยังจะเขี้ยวอีกเหรอ"

เอ้ต่อว่า

"อะไรกัน พี่เอ้ ก็พวกพี่ใช้โมจิไปขอลูกบอลจาก วันชัย ตั้งแต่ ม.1 นี่มัน ม.4 แล้วนะ"

"เอาน่า โมจิ เดี๋ยว ส้มโอ พาไปกินไอติม"

"ดีมาก อย่าดีแต่ใช้เค้า หัดตอบแทนซะบ้าง"

"รีบไปขอเลยนะ เดี๋ยวตอนบ่ายต้องเปิดลีกต่อ"

"อ้าวแล้วไม่เรียนเหรออีกสองอาทิตย์จะสอบแล้วนะ พี่นุ"

"โอ้ย เหลืออีกแค่ไม่กี่หน้า พรุ่งนี้ค่อยให้ ส้มโอ มันสอนก็ได้"

แซม ตอบ

ผนังสีครีมของห้องปกครอง จะช่วยลดความน่ากลัวของห้องนี้ลงไปอีกมาก และจะลดลงไปอีกมากๆ ถ้าประตูห้องปกครอง ไม่ใช่สีดำ

โมจิ เดินผ่านประตูไม้อัดสีดำนั้น เข้าไปในห้องปกครอง ซึ่งนักเรียนทั่วๆไปขนานนามประตูนั้นว่า 'ประตูนรก'

พื้นห้องที่ปูด้วยยางสีเขียว กับโต๊ะขนาดยาวที่มีไว้สำหรับให้นักเรียนนั่งเพื่อที่จะสอบสวนความผิดที่นักเรียนได้ก่อขึ้น ภายในห้องปกครอง ซึ่งมีพื้นที่กว้าง 5 เมตร ยาว 15 เมตร มีการทำห้องพักของอาจารย์ปกครองเป็นซองย่อยๆ อยู่ 5 ซอง และห้องหัวหน้าฝ่ายปกครอง เป็นห้องใหญ่ที่สุด

ประตูไม้อัดสีดำอีกอันซึ่งเด็กนักเรียนขนานนามต่อกันมานานว่าว่า 'ประตูขุมโลกันตร์' ถูกเปิดออกหลังจากที่เคาะประตูเพื่อแสดงมารยาท แล้วคนข้างในก็ส่งเสียงอนุญาตให้เข้าไปได้
ในตู้เก็บของที่ถูกวางอยู่ข้างหลังโต๊ะซึ่งมีผู้ชายผิวดำหน้าตาดูโหดร้าย และเป็นหนึ่งในสี่ ยมทูต ของโรงเรียนแห่งนี้ โดยที่ฉายา 'ยมทูต&' นั้น เด็กนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ตั้งขึ้นตั้งแต่สมัยไหน ไม่มีใครทราบ แน่ชัด
อาจารย์วันชัย เห็นหน้า โมจิ ก็เอ่ยถามทันที

"เรื่องเดิมใช่มั๊ยลูก"

"ค่ะอาจารย์"

"ไอ้พวกนี้แย่ ใช้ให้ผู้หญิงมาตามล้างตามเช็ดสิ่งที่ตัวเองทำ........."

อาจารย์วันชัย บ่นต่อไปอีกยาวยืด โมจิ ก็นั่งฟังด้วยสีหน้ายิ้มๆ เธอตอบรับคำอาจารเป็นครั้งคราวเพื่อให้อีกฝ่ายได้ทราบว่าตนเองฟังอยู่
หลังจากที่ใช้เวลาบ่นพวกเพื่อนๆของ โมจิ ให้เธอฟังประมาณ 5 นาที อาจารย์วันชัย ก็เอาลูกฟุตบอลให้ โมจิ

"ขอบคุณค่ะ แล้วหนูจะไปจัดการเทศเจ้าพวกนั้นให้นะคะ"

โมจิเดินออกมาจากห้องของ อาจารย์วันชัย เดินมายัง 'ประตูนรก'

ภายนอก

เด็กนักเรียนชายกว่า 20 คน ที่นั่งอยู่ ณ.ม้าหินอ่อน หน้าอาคารเรียนที่ 6 ซึ่งตรงชั้น 1 ด้านทิศตะวันออกเป็นห้องปกครอง ต่างก็จ้องมอง 'ประตูนรก'

แล้วมันก็ถูกเปิดออก พร้อมกับโมจิที่เดินออกมาพร้อมกับสิ่งที่เด็กกลุ่มนี้รอคอย

โมจิกำลังก้าวเดินลงบันได

เสียงไชโยดังลั่น

"เสียงดังอะไรกัน"

อาจารย์วันชัย เปล่งเสียงออกมาจากท้อง ทำให้เสียงที่ได้นั้น ดังกังวาน ไปทั่ว
เหล่านักเรียนชายที่นั่งรอคอยลูกบอลอยู่ กระจายหายวับไปกับตา ราวกับว่าเสียงของอาจารย์วันชัย ที่เปล่งออกมานั้นเป็นสายลม ซึ่งพัดกลุ่มเด็กกลุ่มนั้นกระจายหายไปราวกับฝุ่น

"ไอ้พวกนี้นี่" แล้ว อาจารย์วันชัย ก็กลับเข้าห้องปกครองไป

มีเพียงก้อนหินก้อนเดียวที่ไม่กระจายไปกับฝุ่นผงเหล่านั้น

ส้มโอ นั่งรอ โมจิ อยู่ที่เดิม

เมื่อ โมจิ เดินมาถึง เขาก็คว้าเป้สะพายหลังสองใบ ที่ทำด้วยวัสดุกันน้ำ ติดยี่ห้อที่ทุกคนรู้จัก สีแดงและสีฟ้า แล้วออกเดินไปพร้อมกับ โมจิ

"นี่จะโดดเรียนไปเล่นบอลรึเปล่า"

"ก็อยากให้โดดมั๊ยล่ะ"

"ก็น่าจะรู้นะ"

"งั้นไม่โดดก็ได้"

"ไม่ฝืนใจเหรอ"

"ฝืนนิดหน่อย"

"ส้มโอ มาเรียนหรือมาเล่นบอล"

"ทั้งสองอย่าง"

"งั้นก็ไปเล่นบอลเหอะ อย่าฝืนใจเลย"

"ไม่"

"ทำไม"

"แดดร้อน ดูบนฟ้าสิ ไม่มีเมฆเลย"

"อ๋อ แสดงว่าถ้าแดดร่ม ก็จะโดดงั้นสิ"

"ก็ไม่แน่"

"ทำไมไม่แน่"

"เดี๋ยวบางคนเอาไปฟ้อง พี่แตงโม กลัว"

"กลัวอะไร พี่แตงโม"

"กลัวแก้วหูแตก"

"คิกๆ"

"เออ หัวเราะ ชอบใจ"

"ก็มาคิดดู พี่แตงโม เสียงแหลมขนาดนั้น ถ้านั่งบ่น ส้มโอ ซักครึ่งชั่วโมง ฮิฮิ"

ทั้งคู่เดินมาถึงสนามฟุตบอล

โมจิ โยนบอลให้กับกลุ่มนักเตะแข้งทอง

"เฮ้ย ส้มโอ เล่นบอล"

"ผ่านว่ะเพื่อน เจ็บตี*-*น ที่เมื่อเช้าเตะโดนเสายังไม่หายเลย"

"อ้าวเหรอ เออ งั้นก็ไปนั่งเบื่อในห้องเรียนเหอะ"

"ยิงเผื่อกุสองลูก"

"เอาแฮททริกไปเลย"

"แต๊ง"

บทสนทนาระหว่าง ส้มโอ กับ แซม ผ่านกระดูก ค้อน ทั่ง โกลน เข้าสู่สมองของ โมจิ
ทั้งคู่เดินผ่านสนามฟุตบอลไปแล้ว

"เจ็บเท้าทำไมไม่บอก"

"ก็บอกแล้วมันหายเจ็บเหรอ"

"นี่ อย่ามาพูดอย่างนี้นะ"

"เฮ้อ มันไม่ได้เจ็บมากมายอะไร อีกอย่างรองเท้ามันก็รัดแน่น เลยไม่ปวดมาก แต่ถ้าเล่นบอลอีกล่ะก็ หนักกว่าเดิมแน่"

"ไปห้องพยาบาลรึยัง"

"ไม่ไป"

"ทำไมไม่ไปล่ะ"

"ไปเค้าก็เอาถุงเย็นประคบ มันไม่ทำให้หาย เสียเวลาเปล่า สู้เอาเวลาตรงนั้นไปทำอย่างอื่น กินข้าว นั่งเรียน ดีกว่า"

"งั้นเย็นนี้เลิกเรียน ไปหาหมอกับ โมจิ เลยห้ามเบี้ยว"

"ครับๆๆ"

ทั้งคู่เข้าห้องเรียน

บ่ายวันนั้นก็ผ่านไป

หน้าคลินิก

"นี่เดี๋ยว โมจิ ไปรอที่ร้านหนังสือก่อนนะ"

"อื้อ ตรวจเสร็จแล้วจะตามไป"

แล้วทั้งคู่ก็แยกทางกันตรงนั้น

ณ. เวลานั้น ส้มโอ ไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า เขาต้องถูกมารครองร่างอีกครั้ง

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 47 05:29:48

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 47 05:27:27

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 47 04:54:39

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 47 04:35:48