++++++++ เรื่องมหัศจรรย์ ++++++++
หมู่บ้านที่ผมเกิด เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ยังห่างไกลความเจริญ ผมโชคดีที่เป็นลูกครูใหญ่ประจำโรงเรียนในหมู่บ้านนั้น
ทำให้ผมได้เป็นชนกลุ่มน้อยที่มีโอกาสมากว่าคนอื่นๆ
ได้ร่ำเรียนหนังสือสูงๆ ได้มาใช้ชีวิตในกรุงเทพเมืองฟ้าอมร ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของวัตรจักรที่หมุนวนอย่างรวดเร็วของมัน
อยู่ที่นี่ก็มีความสุขดี ไม่ต้องสนใจใคร ไม่ต้องมีใครมาสนใจเป็นพิเศษ มีสิ่งบันเทิงเริงใจอยู่ทั่วไปหมด
หากผมก็ยังเป็นผม ผมไม่ใช่คนที่ยึดติดอยู่กับความฟู่ฟ้า ผมไม่เคยลืมรากเง้าของตัวเอง ดังนั้นเมื่อถึงเวลาอันสมควรผม
เวลาที่ความฟุ้งฝันไม่สามารถเอาชนะความเหงาว้าเหว่และโดดเดี่ยวได้ มันก็เป็นเวลาที่ผมตัดสินใจอพยพตัวเองกลับบ้าน
ครึ่งปีแล้วครับที่ผมกลับมา สมัครเข้าทำงานราชการ ใช้ชีวิตเรียบๆ ง่ายๆ แต่เป็นสุขในหมู่เงียบสงบแห่งนี้
แต่ก็เหมือนสัจธรรมทั่วไป ชีวิตมันก็คือชีวิต และชีวิตไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบ
มันมักมีเรื่องราวต่างๆ ผ่านเข้ามามากมายไม่เว้นแม้แต่กับผู้คนหมู่บ้านสงบอย่างนี้
เรื่องมันเริ่มต้นในวันหนึ่งเมื่อมีพระรูปหนึ่งเดินเท้าเข้ามาบำเพ็ญภาวนาที่ชายป่าแถวหมู่บ้าน
จากคุณ :
เมืองหนาว
- [
3 ต.ค. 47 13:55:37
A:203.113.44.73 X:203.150.217.114
]
++++++++ เรื่องมหัศจรรย์ ++++++++
