เด็กชายทัช บ้านอยู่ในเมืองกรุง อยู่ในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง ซึ่งสืบสันดานมาจากคุณพ่อ คุณแม่ที่เป็นคนเมืองตั้งแต่เกิด ด้านคุณพ่อนั้นเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง ส่วนแม่เป็นหัวหน้าฝ่ายการเงินของธนาคารแห่งหนึ่ง บ้านนี้กำลังจะมีฐานะที่ร่ำรวยที่ขึ้น พ่อปากก็กัดไม่ปล่อย แม่ก็ถีบแต่ตีน จนได้เงินเป็นกอบเป็นกำ อ้าว!!แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นใครจะเป็นคนเลี้ยงดู อบรมสั่งสอน คุณหนูทัชหละ …..

คำตอบก็คือ หนูเจิ๊ยบ ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับกรรมกรก่อสร้างในตอนที่มาสร้างบ้านใหม่ๆ

หนูเจี๊ยบจะเป็นคนที่ทำหน้าที่ต่างๆเกือบจะทุกอย่าง ไม่ว่า จะปลุกคุณหนูทัช อาบน้ำ ใส่เสื่อผ้าให้ และส่วนอาหารช้าก็จะมีการเตรียมไว้อย่างพร้อมสรรพ เวลาที่เด็กชายทัชลงมาจากห้องนอน ก็กินพวกอาหารกระป๋อง หรือ พวก อาหารสำเร็จรูปซึ่งคุณแม่มักจะแวะซื้อตามห้างก่อนกลับบ้านเพื่อให้คนในบ้านได้มีอาหารกินกัน หรือบางวันคุณแม่ก็จะสั่งให้หนูเจิ๊ยบไปซื้ออาหารสดที่ตลาดแถวบ้าน โดยจะให้เงินไปซื้อพวก เนื้อหมู เห็ด เป็ด ไก่ กุ้ง หอย ปู ปลา ผักคะน้า บ้าบอ อะไรอีกมากมาย เวลาที่หนูเจี๊ยบไปซื้อก็มักจะได้ของสดกลับมาประมาณหนึ่งคันรถสามล้อซึ่งก็สร้างความปิติยินดีให้กับ คุณนายได้เป็นอย่างมาก

“นังเจี๊ยบ แกนี่เก่งจริงๆให้เงินไปนิดเดียวซื้อของมาได้ตั้งเยอะ” คุณนายกล่าว

“ค่ะ สดๆทั้งนั้นเลยนะค่ะเนี่ย” หนูเจี๊ยบตอบยิ้มไปด้วย

“เออดีๆ ส่วนตังค์ทอนหนะ แกก็เก็บไปเถอะนะฉันให้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” หนูเจี๊ยบตอบเสียงใสก่อนที่จะรีบวิ่งหายเข้าไปในครัว

ซึ่งก็เป็นอย่างนี้เรื่อยมาเป็นเวลาถึง 3 ปี คุณนายก็สั่งให้หนูเจี๊ยบไปซื้อของที่ตลาดบ่อยๆและพอหนูเจี๊ยบกลับมาก็มักจะได้ของมากินกันเยอะแยะ

“เอาเหมือนเดิมนะลุง” หนูเจิ๊ยบไปจ่ายตลาดและแวะซื้อที่ร้านขาย กุ้ง หอย ปู ปลา ร้านประจำ

“ได้ๆๆ” ลุงคนขายบอก

เสร็จแล้วหนูเจี๊ยบก็ยื่นธนบัตรสีม่วงๆให้ใบหนึ่งและลุงก็ยื่นธนบัตรสีแดงกลับมาให้ 2 ใบ

“โห ทำไมวันนี้แพงจัง” เจี๊ยบถามเสียงหลง

“ก็วันนี้ ของมันก็ได้เท่านี้แหละ ” ลุงบอกพลางทอนเงินให้กับลูกค้าคนอื่นๆ

“ไม่มีเน่าๆ กว่านี้แล้วหรอ” เจี๊ยบถาม

“โหย เน่ากว่านี้ หมาไม่ยังไม่แดกเลยเว้ย เนี่ยสุดๆที่กูมีแล้ว” ลุงตอบแกมหงุดหงิดเล็กน้อย

“ได้ๆ แล้วจะมาใหม่นะ” เจี๊ยบพูดเสร็จก็เรียกสามล้อกลับบ้านตามเคย
ครั้นพอหนูเจียบกลับมา ก็เจอคุณแม่ของทัชบอกว่า

“เออ เจี๊ยบเดี๋ยวแกเอาของไปเก็บในครัวเดี๋ยวก็มาหา ชั้นหน่อยนะ”

“ค่ะ” หนูเจี๊ยบตอบไปเสียงอ่อยๆ

หนูเจี๊ยบเดินกลับมาหาคุณแม่ที่ห้องรับแขก
“มีอะไรหรอค่ะ”

“อ้อ คือว่าพรุ่งนี้ ชั้นจะไปพัทยากันหนูทัช คุณผู้ชายก็ไปด้วยนะ แกคอยอยู่เฝ้าบ้านนะ”
“ได้ค่ะ” หนูเจี๊ยบถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะตอบเสียงใส
“เอ้านี้ เอาไป 500 คงอยู่ได้สัก 3 วันนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ครอบครัวของเด็กชายทัชก็เริ่มออกเดินทางไปพัทยาระหว่างทางก็แวะพักทานอาหารกลางวันที่ร้าน “กุ้ง สด สด ปูเป็นเป็น เห็นกันจะจะ”

ร้านอะไรจะชื่อยาวปานนั้น คุณแม่นึกในใจ

“ลองกินร้านนี้ดูแล้วกันนะ ร้านนี้เขาออกเรือไปจับของทะเลเองเลย ” คุณพ่อพูดขึ้นมาระหว่างเลี้ยวรถเข้าไปในร้าน

“ฮืมนั้นสิ ท่าทางจะอร่อย เห็นไหมหน่ะรถจอดเต็มร้านเลย” คุณแม่พูดเสริม

ส่วนเด็กชายทัชไม่พูดอะไรนอกจากจะส่งเสียงเกมกดที่เล่นอยู่ออกไปแทน

พอถึงที่ร้าน ครอบครัวเด็กชายทัชได้นั่งโต๊ะริมสุดซึมซับบรรยากาศของทะเลอย่างเต็มที่
แล้วคุณพ่อก็สั่งอาหาร
“เออ เดี๋ยวเอา ปลาเก๋าราดพริกนะ แล้วก็ต้มยำรวมมิตรทะเล ฮืมม แล้วเอาปลาหมึกแดดเดียวนะ เออ....แล้วเอาหอยแมงภู่ผัดกระเทียมด้วย”

ครั้นพออาหารออกมาเสริฟ์ ครอบครัวนี้ก็เริ่มจับอาวุธ จะกิน

คุณพ่อเริ่มก่อนโดยตัก หอยแมงภู่ผัดกระเทียมเข้าปาก จากนั้นคุณพ่อก็คายใส่ข้างๆจานอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดว่า

“แม่ง!!! ทำกันซะหอยเน่า”