เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะชามะนาว เพียงแก้วเดียว คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม? ให้คะแนนเรื่องนี้
กรุณาเลือกคะแนน5 คะแนน4 คะแนน3 คะแนน2 คะแนน1 คะแนน

โวทได้ 1 ครั้ง / 1 ชม.



วันนี้เขามาที่ร้านอีกแล้ว !!!!!

เขามักจะมานั่งที่โต๊ะตรงหน้ากับเคาท์เตอร์ที่ฉันยืนประจำแต่เลยไปประมาณ สามตัว มันเป็นโต๊ะตัวที่นั่งประจำ แล้วเขาก็จะสั่งสิ่งที่เธอไม่ค่อยชอบที่จะทำสักเท่าไร แต่ว่ายินดีเสมอเมื่อเขาสั่ง

“ชามะนาวแก้วนึงครับ”

เขาพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเล่มโปรดของเขาที่ไม่ลืมที่จะติดมือมาด้วย ส่วนมากมักจะเป็น นวนิยายสืบสวนสอบสวน อย่างวันนี้ ก็ ’ กริชมรณะของ อกาทา คริสตี้ ‘ เขาอ่านแล้วทำหน้าเคร่งเครียด ในบางครั้งก็ดูผ่อนคลาย ฉันแอบมองดูสีหน้าของเขาบ่อยๆ ชอบสีหน้าเขาเวลาอ่านหนังสือจัง
เขาไม่ได้จัดว่าหน้าตาดีนัก แต่จัดได้ว่าค่อนข้างดูดี ผลคงมาจากเสื้อผ้า ความเรียบร้อย ท่าทางความสะอาดเขา ทำให้เป็นผู้ชายที่น่ามองคนนึง ผมสั้น เสยอย่างเป็นธรรมชาติ แววตาจดจ่อกับอะไรสักอย่างหนึ่ง ฉันคิดว่ามันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของผู้ชายเชียวแหละ

มาว่าเรื่องของชามะนาวกดีกว่า มันไม่ยากหรอกนะ แค่ตักน้ำแข็ง ผสมน้ำชามะนาว น้ำเชื่อม รินลงแก้วใบสวยให้ดูสวยงาม ประดับด้วยหลอดหลากสี พร้อมมะนาวฝานบางๆ หนึ่ง ชิ้น ไอ้ที่ยากเป็นเพราะว่า การฝานมะนาวน่ะสิ มะนาว ปกติ ใช้ได้ 2 แก้วต่อ 1 ลูก แต่เธอไม่ เธอฝานไปฝานมาไม่ค่อยจะตรงสักเท่าไร เอียงไปบ้าง เบี้ยวไปบ้าง บางทีใหญ่ไป เล็กไปมั่ง ไม่ค่อยจะตรงกันเท่าไร กว่าจะได้ ที่ดีและดูสวยก็แทบแย่

แปลกนะ? คนปกติ จะไม่รู้สึกอะไร เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เราไม่ได้สนใจหรือรู้สึกเฉยๆ แต่เราจะเกร็ง ผิดปกติ กับคนที่เราชอบ บางทีทำอะไรแปลกๆ ไม่เป็นตัวของตัวเองทุกที เธอหันไปเหลือมองเขา เขายังคงมองตรงมา แหงล่ะ ช้าขนาดนี้ เขาต้องสงสัยสิ ว่าทำไมช้าจริงๆ.. ช่วยไม่ได่นะ อยากมาแต่เช้าเอง ตอนเช้าๆอย่างนี้ไม่มีใครมาด้วย เพราะเธอจะมาเปิดร้าน ตระเตรียมของในตอนเช้าๆเสมอ แล้วไม่ทันที่เธอจะเตรียมของเสร็จ เขาก็จะก้าวเข้ามา พนักงานที่ร้าน จะคงมีแค่ฉันคนเดียว ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอกนะ คุณชามะนาว

ที่เรียกเขาอย่างนี้เพราะเขาสั่งแต่ชามะนาว กินอยู่ได่ไม่รู้จักเบื่อ!!

“ได้แล้วค่ะ ชามะนาวที่สั่ง”ชั้นยิ้มให้เขาตามมารยาทใจจริงอยากจะคุยด้วย แต่ไม่กล้าพูดสักที มีตั้งหลายคำแน่ะที่อยากพูด

‘ มาแต่เช้า เลยหรอคะ ชามะนาวอย่างเคยหรือเปล่า ’

‘ กินแต่ชามะนาว ไม่เบื่อหรอคะ ลองน้ำอย่างอื่นดูไหมคะ ’

‘ สวัสดีค่ะ หนังสือเล่มนี้ดีนะคะ ชั้นเคยอ่านแล้ว ’

‘ วันนี้ครบรอบแก้วที่ร้อย ทางร้านเลียงฟรีค่ะ ลูกค้าประจำ ‘

‘ มีแฟนหรือยังคะ ชวนแฟนมาทานบ้างสิคะ ‘( อันนี้ถามเขาทางอ้อมโดยตรง )ฯลฯ

ฉันกอดถาดเสริฟ ดูเขาทานชามะนาวแสนอร่อยของฉัน ( หมายถึงที่ชั้นทำ ) เขาจะหยิบ มะนาวที่เสียบไว้ข้างแก้ว มาอมใส่ปาก ดูดซับความเปรี้ยวก่อน จะใช้หลอดคนชาในแก้ว พร้อมดูดเกือบๆครึ่งแก้ว แล้วก็จะจิบเรื่อยๆจนหมด ถ้าอ่านหนังสือด้วยบางวันก็เกือบๆครึ่งชั่วโมง

เขามองหน้าชั้นโดยตรง ทุกครั้งที่เขามองชั้นมักจะ หลบเขาทุกทีเพราะว่าเขิน วันนี้ชั้นลองมั่นใจในตนเอง มองตอบเขาพร้อมยิ้มให้ นั่นไงล่ะ เหมือนเขาจะพูดอะไรสักอย่าง

“เก็บเงินด้วยครับ”ยิ้มค้าง ฝันของฉันพังทลาย แต่ก็ทำตามหน้าที่ได้ปกติ เดินมาหยุดใกล้เขา เขาหยิบกระเป๋าเงิน หาเงินเศษอยู่

“25 บาทค่ะ”เฮ้อได้พูดนิดหน่อยยังดี ถึงแม้เขาจะรู้ราคาเป็นมาชาติแล้วก็เถอะ

เขายื่นแบงค์50ให้ ฉันรับเงินมา ที่เคาท์เตอร์ว่างเปล่า จริงสิวันนี้วันจันทร์นี่ เขาเคลียร์เงินกันแล้ว โธ่ กว่าเจ้าของร้านจะมาก็สายๆโน่น

แต่ชั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ อย่างน้อยฉันก็จะได้พูดกับเขาด้วยประโยคยาวๆกว่าเดิม เวลาคุยกับเขา หัวใจเต้นแปลกๆดีนะ

“เอ่อพอดีเขาเคลียร์เงินกันแล้วไม่มีตังทอนเลยค่ะ ยังไงเป็นอันว่าพรุ่งนี้เอามาให้ดีกว่าค่ะ”ฉันรอฟังเขาตอบ พร้อมกับแอบมองหน้าของเขาได้เต็มๆตาโดยไม่รู้สึกผิดอีก

“ผมว่า คุณเอาไปก่อนดีกว่า ยังไงพรุ่งนี้ผมต้องมาอยู่ดี ถือสะว่าเป็นส่วนของวันพรุ่งนี้ดีไหมครับ”ฉันทำหน้าเหรอหรา

”ก็คงได้มั้งคะ”เขาก็นิ่งสักพักก่อนจะพูดต่อ

“ผมไปก่อนนะ”เขาค้อมศรีษะยิ้มให้พร้อมกับลุกจากเก้าอี้เดินไปจากร้าน ทิ้งให้ฉันอยู่กับแบงค์ห้าสิบในร้านพร้อมกับความคิดแปลกๆที่ว่า

เก็บเงินไว้ดีกว่า ที่ระลึกไง!!!

*************************************


วันนี้ผมเปิดประตูเข้าร้าน เดินไปใจเต้นแปลกมานั่งที่โต๊ะตัวเดิมที่นั่งทุกวัน พร้อมกับสั่งชามะนาวของโปรดของเธอ …………วินยังจำวันแรกได้ดี

เขารู้สึกคอแห้ง จึงเดินมองหาร้านน้ำ พอดีเดินผ่านร้านเล็กๆน่ารัก แต่ที่สะดุดตาคือผู้หญิงผมประบ่า หน้าตาสดใสคนนั้น

ที่ทำให้เขาก้าวเข้าไปนั่งที่ร้านโดยไม่รู้สึกตัว เธอถือแก้วชามะนาวที่พร่องไปในมือทำให้เขาเผลอพูดไป

“ขอชามะนาวครับ”เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เขาก็รีบเดินดุ่มๆไปโต๊ะที่ถัดจากที่เธอยืนประมาณสามตัวเพื่อรักษาระยะห่าง แอบมองเธอผ่านหนังสือที่ชอบอ่านเธอทำปากขมุบขมิบ ไม่รู้บ่นอะไรนะ วินแอบอมยิ้มอยู่ในใจ

แล้วเธอก็ใช้เวลานานมากในการทำชามะนาว เห็นเธอก้มทำอะไรยุกยิกที่หน้าเคาท์เตอร์ คงจะหั่นมะนาวละมั้ง ดูเธอเป็นคนละเอียดรอบคอบดีนะ เพราะว่าหั่นไปหั่นมาจนเท่ากันจนได้

มารู้ตัวอีกทีเขาก็กลายเป็นลูกค้าประจำซะแล้ว

เธอก็มาหยุดตรงหน้าหันมายิ้มพร้อมกับยื่นชามะนาวให้

“ได้แล้วค่ะ “ มือของเธอสวยมาก เพราะเขาเงยมองหน้าเธอเพียงแว่บนึงก่อนจะก้มมองพื้น เธอเดินไปแล้ว แต่เขายังไม่รู้เลยว่าเธอชื่ออะไร เขาจะทำยังไงดีนะ???

วินหยิบเอามะนาวฝานขึ้นมาดู มะนาวนี่ใช้ระยะเวลาในการทำนานมาก ทำให้เขารู้สึกปลื้มใจเมื่อเธอทำให้เขาเป็นพิเศษ

”เก็บเงินด้วยครับ”เป็นอีกคำที่เขาพูดกับหล่อน พูดบ่อยๆมากในระยะหลัง เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยคำอื่น จะพูดทีไรเหมือนมีอะไรมาอุดปากไว้ ความสัมพันธ์ของเรา มันจะคืบหน้าไปไหม?

จนกระทั่งวันหนึ่ง…………วันที่เขาได้พูดกับหล่อนมากกว่าเดิม

“เอ่อพอดีเขาเคลียร์เงินกันแล้วไม่มีตังทอนเลยค่ะ ยังไงเป็นอันว่าพรุ่งนี้เอามาให้ดีกว่าค่ะ”

เธอพูดพร้อมกับยิ้มเหมือนขอโทษที่ไม่มีเงินทอน ในตอนนั้นเป็นรอยยิ้มที่น่ารักมาก ทำให้เขายิ้มตามได้อย่าง่ายดาย อย่างน้อยก็พัฒนานากว่าเดิม แผนครั้งต่อไป ขอให้เธอสังเกตด้วยเถอะ

***************************

วินออกจากร้านโดยลืมหนังสือไว้ที่ร้าน เจนรีบลุกเดินมาที่โต๊ะใจเต้นตึกตักมองหนังสือบนโต๊ะ หนังสือที่เขาจับอยู่เมื่อครู่ มันเปรียบเสมือนตัวแทนของเขา เธอก้มมองหน้าปกชัดๆอย่างสนใจ

‘ คดีฆาตกรรมยกเกาะ ‘ เธอไม่แปลกใจกับชื่อเพราะว่าเขามักอ่านนวนิยายแนวนี้บ่อย เธอพลิกดูทั้งข้างหน้าและหลัง แล้วกอดมันเอาไว้ หนังสือนี้ มันจะเป็นตัวแทนที่ให้เราได้พูดกับเขาได้มากว่าเดิม เธอลูบมันเบาๆ นึกถึงหน้าเจ้าของก็อดยิ้มไม่ได้

วันรุ่งขึ้นเมื่อเขามาที่ร้าน ตรงหน้าเคาท์เตอร์อย่างเคย มองมาที่เจนยืนอยู่ เธอเช็ดแก้วค่อนข้างตกใจในตอนแรกที่เขาก้าวเข้ามา ก่อนจะยิ้มเมื่อเขาเดินมาใกล้

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เจนพูดเพราะเขาดูรีบร้อนแล้วก็รีบก้มหน้าลง เผื่อว่าเขาจะได้ไม่เห็นว่าเธอหน้าแดง ไม่รู้ว่าจะซ่อนเขาได้ไหม โชคดีที่เขาไม่จ้องหน้าเธอเช่นกัน ใครจะรู้ ว่าเขารู้สึกเหมือนกับเธอ !!!

วินก้มหน้ามองพื้น เหมือนดูว่า เธอถูพื้นสะอาดดีไหมวันนี้

“เอ่อ………”เขาหยุดพูดนิดนึงพร้อมกับพูดต่อ เหมือนโดนบังคับให้รายงานหน้าชั้น

”ผมลืมหนังสือไว้ครับ”เขาโล่งอกมื่อพูดได้ เธอหันมายิ้ม

“เล่มนี้ใช่ไหมคะ” เจนชี้มาที่หนังสือ เขามองดูเธอถือหนังสืออย่างทะนุถนอม วินพยักหน้า เธอยื่นส่งแต่โดยดีพร้อมยิ้มอีกครั้ง”นี่ค่ะ เมื่อวานคุณลืมเอาไว้ ยังไงคิดว่าคงเป็นของคุณ”

“เอ่อ”วินพยามจะพูด แล้วเขาก็หยุดไป เจนพยายามจะลุ้นให้เขาพูด อะไรก็ได้

”คะ”เขาจะพูดอะไรนะ เหมือนเขาใช้ความพยายามมากๆที่จะพูดต่อ

”ขอบคุณครับ..ไปก่อนนะ”เจนอึ้ง ยื่นหนังสือให้เขารับไป วินคว้าหนังสือแล้วออกมาจากร้านโดยเร็ว ที่จริงแล้ว เขาโกรธตัวเองต่างหาก

………………..

มันไม่แปลกหรอกนะที่เธอไม่รู้ แล้วทำไมเขาไม่พูดกับเธอเอง!!!

เขาพลิกหนังสือเร็วๆ มันคือคำตอบของเรื่องทั้งหมด

วินเปิดหน้าแรก ขึ้นดู ถ้าสังเกตดูดีๆจะรู้ว่ามีรอยปากกาสีน้ำเงินเข้มจรดไว้ใต้ตัวอักษร ตัว ส ขีดข้างล่างในหน้าแรก มันสังเกตไม่เห็นนักในตอนแรกแต่ถ้าสังเกตดูดีๆจะรู้ว่ามันมีความหมายซ่อนอยู่ เมื่อเปิดไปเรื่อยๆ ในหน้าที่สาม ตัวถัดมาคือ วซึ่งขีดเส้นใต้ไว้นิดๆเช่นกัน แน่นอนมันคือคำใบ้ที่เขาทำมันเมื่อคืน

ความอายทำให้เขาใช้วิธีนี้ ขีดตัวอักษรในทุกๆหน้าคี่ หากอ่านทีละตัวจะจับใจความได้ว่า

“ส วั ส ดี ค รั บ ผ ม ชื่ อ วิ น อ ย า ก รู้ จั ก กั บ คุ ณ ช า ม ะ น า ว ข อ ง คุ ณ อ ร่ อ ย ม า ก เ ล ย
ต อ น บ่ า ย ส า ม คุ ณ ว่ า ง ไ ห ม ผ ม อ ย า ก ช ว น คุ ณ ไ ป ท า น ข้ า ว จ ะ ร อ ห น้ า ร้ า น น ะ ค รั บ”

วินก้มมองหนังสือ มันผิดหรอ ที่เขาไม่กล้า จะเอ่ยคำเหล่านี้จากปากตนเอง

หนังสือตกลงพื้นเขาเก็บขึ้นมาดูสิ่งที่เขาเขียน มันดูแปลกไป เขาพลิกดูจึงพบสิ่งผิดปกติ ในนั้น เมื่อก้มมองใกล้ๆ ในหน้าคู่ จะมีรอบปากกาสีแดงเล็กๆ ขีดเอาไว้ที่ตัวอักษร วินรีบพลิกอ่านอย่างรวดเร็ว พร้อมรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า

“ บ่ า ย ส า ม ไ ม่ ว่ า ง ค่ ะ ปิ ด ร้ า น ห้ า โ ม ง เ ย็ น จ ะ ร อ ห น้ า ร้ า น น ะ ค ะ ดี ใ จ ค่ ะ ที่ ช ว น ”


จบ….