GET HIM!! (ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น)
คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าทำไมชีวิตของคนเราถึงต้องแก่งแย้งชิงดี ชิงเด่นกันอยู่เรื่อย ทุกๆอย่าง ไม่ชิ เกือบทุกอย่างมาจากการฉกฉวยโอกาสมาจากคนอื่น บางอย่างที่เราได้มา ต้องมีอีกคนที่พลาด
บางทีฉันคิดว่ามันจะดีกว่าหรือเปล่าถ้าเราทุกคนแค่พอใจในสิ่งที่เรามี ทุกอย่างอาจดีขึ้น แต่ไม่ ความจริงไม่เป็นอย่างนั้น เพราะเราทุกคนล้วนเห็นแก่ตัว ไม่มากก็น้อย มีสิ่งที่ต้องการอยู่ตลอดเวลา แต่เกือบทุกอย่างบนโลกนี้มันซื้อได้ด้วยเงิน มีแค่บางอย่างเท่านั้นที่เงินไม่อาจซื้อได้
แต่จะแคร์อะไรละในเมื่อฉันมีสิ่งที่ สามารถซื้อได้แทบทุกอย่างบนโลกนี้ ด้วยน้ำเงินของพ่อ ไม่ว่าอะไรที่ฉันต้องการ มันต้องได้! คุณอาจจะคิดว่าฉันโง่ก็ได้ที่คิดอย่างนั้น แต่ฉันจะไม่ยอมเป็นคนที่พลาดเด็จขาด ไม่มีวัน!!!

ทุกๆวันที่ผ่านไปสิ่งมีชีวิตยังคงดำเนินต่อไปเหมือนๆเดิม เหมือนในสารคดี National geography มันชั่งน่าเบื่อ..... แต่ก็นั้นละ... ชีวิตของเด็กย่านสยาม ก็เป็นอย่างนั้น
วันนี้ฉันมีนัด....นัดกับเพื่อนเก่า แต่ยังอีกนานกว่ามันจะมาถึง อีกนานกว่าจะถึงเวลานัด ความจริงฉันเกลียดการรอคอย มันน่าเบื่อพอๆกับที่รู้ว่าพรุ่งนี้ชีวิตก็คงเหมือนเดิม เหมือนทุกๆวัน ฉันเดินเหมอลอยไปเรื่อยเปื่อยตามตรอกที่เต็มไปด้วยร้านขายเสื้อผ้า และผู้คนจอแจ ฉันมอง มองทุกอย่างรอบตัวอย่างไม่จับรายละเอียด คุณเคยรู้สึกไหมว่าถึงแม้นว่าเราจะมีทุกอย่าง อย่างที่อยากได้ แต่เราก็ยังรู้สึกขาด เหมือนบางอย่างแห่งวงกลมชีวิตมันหายไป
ตอนนี้แหละฉันรู้สึกอย่างนั้น ขณะที่เดินไปเรื่อยเปื่อย ฉันไม่รู้สึกอยากได้อะไร ไม่อยากซื้อของ ไม่อยากใช้เงิน เพราะไม่รู้จะใช้กับอะไรอีก ฉันมีของทุกอย่างมากพออยู่แล้ว แต่มันก็ไม่ช่วยอะไร ความรู้สึกที่มียังคงว่างเปล่า
ขณะที่เดินเหม่อไปเรื่อย เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นทำเอาฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์
“ ฮาโหล”
“ ทับทิม ฉันมาถึงละนะ”
“เออรู้ละ อยู่ไหนละแด็ค เด๋วฉันเดินไปหา”
“เออ รออยู่ที่ BTS ดิสฯละกัน”
“อืมม แล้วเจอกัน แค่นี้ละ”
สิ้นเสียงโทรศัพท์ ฉันก็เดินไปหามัน อ้ายแด็คมันเป็นเพื่อนซี้ ฉันเองรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมต้น มาจนตอนนี้ก็ 3-4 ปีเห็นจะได้ อ้ายนี้มันออกจะเพี้ยนๆหน่อย พูดจางงๆ เพราะมันดูดปุ๊น*มากไป สมองเลยไม่ค่อยเต็ม บางทีถ้าอัดมาหนักๆก็คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ชีวิตอ้ายแด็คนี้ก็ไร้สาระไปวันๆ แต่มันดีที่จริงใจกับเพื่อนเต็มร้อย แด็คมันเป็นคนน่ารัก( นิสัยนะ) แต่มักถูกผู้หญิงหลอกอยู่เรื่อย คิดแล้วก็สงสารมัน ... นินทาไม่ทันจบก็เจอมันพอดี ขอไปทักมันก่อนละกัน....

“ อ่าวเฮ้ย up’ man เป็นไง” ฉันทักพลางเดินไปตบไหล่
“เออเรื่อยๆ ดะ ดะ ดะเดี๋ยวไปเอาของกับฉันก่อนดิ”
“ของไรฟะ เครื่องสะกง สะแกส แผ่นไรของ**(คำไม่สุภาพของเธอ)นะน่ะ”
“เออ มันเสีย ฉันเอาไปซ่อมตรงร้านถะ ถะแถวๆ Hard rockอะ”
“นี้อัดปุ๊นมาอีกสิ**(เธอ) พูดติดๆขัดๆ เลิกๆสะทีเหอะว้า..”
ทักทายกันจบพอเป็นพิธี อ้ายแด็คก็พาเดินไปเอาของ ฉันไม่ได้คุยอะไรกับมันเท่าไหร่ เดินห่างๆกัน เพราะมันเอาแต่ดูดบุหรี่ยัดไส้ตลอดทาง และฉันออกจะไม่ชอบนักเพราะมันเหม็น อ้ายแด็คเดินนำหน้าไป ส่วนฉันก็ตามมันไปข้างหลังห่างๆ เหมือนไม่ได้มาด้วยกัน เมื่อกี้เล่าถึงไหนละนะ อืมม.....เรื่องที่มันชอบถูกผู้หญิงหลอกใช่มะ? เออคงใช่ละ เอาเป็นว่าเล่าต่อจากตรงนั้นก็แล้วกัน
อ้ายแด็คเนี่ยชีวิตมัน อยู่เพื่อขำไปวันๆ บ้านมันรวย พ่อมันเป็นเจ้าพ่อที่ดินอยู่แถวจังหวัดฝั่งตะวันออก บ้านทำธุรกิจโรงแรม กับ พวกอสังหาริมทรัพย์ เคยได้ยินจากเพื่อนๆกลุ่มมันว่าพ่อมันโหดมากไม่พอใจเป็นซ้อม แต่วีรกรรมล่าสุดที่สิเด็จกว่า คือ พ่อมันโทรแจ้งตำรวจไปจับเพื่อน อ้ายแด็คตอนพวกแม่งพลี้ยากัน ก็โดนเพื่อนเกลียดกันไปสะ
ชีวิตลูกคนรวยมีปัญหาแบบนี้เยอะ มีเงินแต่ไม่ค่อยเข้าใจกัน เหมือนอ้ายแด็คเนี่ย ก็ยังดีที่เดี๋ยวนี้มันพอจะคิดได้นิดหน่อย อ้ายแด็คมันเป็น hip hop เป็น Dj ฉันก็ไม่สันทัดเท่าไหร่กับวงการนี้หลอกนะ แต่พอๆจะรู้มาว่ามันแยกเป็นหลายแบบมีความถนัดแตกต่างกัน อืมชักนอกเรื่องละเอาเป็นว่ามาเล่าเรื่องที่มันโดนผู้หญิงหลอกกันต่อเหอะ
เรื่องเนี่ยมันเป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อนช่วงที่รู้จักมันใหม่ๆ มันเป็นแฟนกับผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนชื่อ มีน หน้าตาพอใช้ ตัวขาว หุ่นอวบๆ หล่อนเคยเป็นเพื่อนฉัน (แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้ว) หล่อนเป็นเพื่อนห่างๆ แต่ยายนี้นิสัยออกจะห่วย น่าสงสารผู้ชายที่คบด้วย ตอนอ้ายแด็คบอกว่าคบกับหล่อน ฉันยังภาวนาให้มันโชคดี ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมหล่อนถึงคบกับอ้ายแด็ค ไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากเงิน
วันหนึ่งตอนที่นอนเล่นเกมส์กันอยู่ที่คอมโดเพื่อน วันนั้นเป็นวันที่กลุ่มฉันโดดเรียน (การโดดเรียนเป็นสิ่งไม่ดี และไม่ควรนำไปเป็นเยี่ยงอย่าง) ฉันยอมรับว่าฉันทำตัวแย่มากมันเหมือนเป็นช่วงหลงผิด การไม่ตั้งใจเรียนเป็นเรื่องที่คิดผิด และ1ในเพื่อนกลุ่มสุดห่วยของฉันก็คือหล่อน “มีน”
วันนั้นจำได้ดี ถึงคำว่ามารยาร้อยเล่มเกวียน ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันด้วยภาษาไม่สุภาพนักอยู่...
“ เออ **(ฉันภาษาไม่สุภาพ)เบื่อพวกแม่งมากเลยจารย์ แม่งชอบบ่น แค่**(ฉัน)ซอยผมแค่เนี่ย” มีนพูด
“ก็**(เธอ)อะดันไปทำตัวเด่นนี้หว่า” เพื่อนคนหนึ่งพูด
“แม่งอิจฉา**(ฉัน)หรอก งี้ละ ป้าแก่ๆ” มีนพูดพลางเดินไปนั้งเล่นเกมส์
ฉันนั่งฟังอยู่เงียบๆคนเดียวตรงมุมห้อง ฟังทุกคนออกความเห็น อย่างไม่สนใจใยดี ฟัง ฟังและฟัง ฉันว่าการฟังคงจะดีกว่าการพูด ฉันชอบที่จะฟังความเห็นของคนอื่นมากกว่าการแสดงความคิดเห็น การฟังทำให้เรารู้อะไรหลายอย่าง แต่การพูดอาจจะทำให้เราเสียถ้าหากพูดไม่คิด ฉันว่างั้นนะ...
“ เออ **(ฉัน)เบื่อมากผู้ชายเนี่ยตามอยู่ได้จะเอาอะไรกับ**(ฉัน)หนักหนาเจอกันก็มามือเปล่าเซ็งชิป” –มีนพูดถึงผู้ชายในสังกัดของหล่อน ให้คนอื่นๆในกลุ่มฟังก่อนที่โทรศัพท์มือถือของหล่อนจะดังขึ้น และถ้าหากคุณอยู่กับฉันด้วยละก็ คุณจะต้องยอมรับว่าหล่อนควรได้รางวัลออสก้าสาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมแน่นอน
“ สวัสดีคะ มีนคะ” หล่อนรับด้วยน้ำเสียงไร้เดียสาเหมือนสาวน้อยที่อ่อนต่อโลก
“เออ..มีนอยู่กับเพื่อนๆคะ อ่านหนังสืออยู่”
“ฮิฮิ...มานำรายงานนะคะ งานเยอะ”
“....................................................”
“เออ....ก็......ก็.....มีนไม่รู้จะพูดอะไรนี้คะ มีนไม่ค่อยถนัดคุยนะคะ”
บา บา บา บา.......หล่อนฝอยเสียงอ่อนเสียงหวาน ในคราบผู้หญิงน้อยผู้ไร้เดียงสาแบบนั้นอยู่นาน และนั้นละหล่อน อ้ายแด็คเป็น1ในเหยื่อ จริงๆเรื่องนี้ฉันอาจมีส่วนผิด แต่ตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไง อีกคนก็เพื่อน อีกคนก็เพื่อน บางครั้งฉันคิดอย่างบอกความจริงเกี่ยวกับหล่อน แต่มันก็เหมือนการหักหลังเพื่อน
อ้ายแด็คโทรมาพล่าม ปนน้ำตาเป็นประจำ นั้นละน้ำตาลูกผู้ชาย น่าสงสาร แต่ฉันก็ไม่ได้ปริปากเรื่องเลวร้ายของหล่อนแม้นแต่น้อย แต่ความโฉดไม่เคยหายไปจากหล่อน และความจริงไม่เคยตาย ทุกอย่างก็ผุดขึ้นมาทีละน้อยจนในที่สุดอ้ายแด็คก็ตาสว่าง....... ยังไม่ทันสิ้นสุดความคิดดีเสียงโทรก็ดังขึ้น.....
“ฮาโหล” เบอร์ใครฟะแปลกๆฉันคิด
“ขอสาย แด็คหน่อยคะ” เสียงนั้นไม่คุ้มหู แต่คงไม่ใช่ใครนอกเสียจากพลอยแฟนอ้ายแด็ค
“แด็คสาย**(เธอ) พลอย”ฉันพูดเบาๆไม่อยากให้เสียงได้ยินเขาไปในโทรศัพท์
“ฉันไม่คุย” ไอ้แด็คพูดแบบกระซิบ กระซาบ
“เออ พลอย แด็คไม่อยู่อะไปซื้อของ มันไม่ได้อยู่แถวนี้เลย” ฉันจำต้องโกหกเธอเพื่อเพื่อน
“ทับทิม ก็รู้อะมันโกหก มันอยู่ตรงนั้นใช่ไหม ขอร้องนะทิมเรียกมันมาคุยกับเราหน่อย” เสียงหล่อนอ่อนวอน น้ำเสียงเหมือนคนร้องไห้ฟูมฟาย
ฉันเอามือมาปิดโทรศัพท์ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาที่สุดเท่าทีจะพูดได้ “เมิงก็รับหน่อยเหอะ แฟนเมิงร้องไห้นะโว็ย”
“ไม่เอา ไม่คุย ไม่อยากทะเลาะกับมัน” ไอ้แด็คยังคงพูดแบบกระซิปกระซาป บรรยากาศรอบตัวเริ่มตรึงเครียดหนัก ไอ้แด็คหยิบบุหรี่ขึ้นมาอัดอีกมวน ก่อนจะทรุดตัวนั้งลงตรงริมทางเท้า ฉันยังคงยื่นห่างออกไปจากมันไม่ไกลมากนัก
“เออ...พลอยทำไมไม่โทรเข้าเครื่องแด็คละ คุยกันเองดีกว่าไหม” ฉันพยายามพูดด้วยเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะหล่อนเริ่มจะบ้าหนัก
“มัน ไม่รับสายเค้านะ ทิม ........ทิมเรียกมันมาคุยที่นะได้โปรด....”เสียงอ่อนวอนปนคราบน้ำตาที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่ แต่ไม่ว่าทำยังไงไอ้แด็คก็ไม่ยอมคุย ฉันรู้สึกแย่สุดๆ ไอ้แด็คเอาแต่นั้งอัดบุหรี่ และแฟนมันก็เอาแต่ฟูมฟาย นี้มันเรื่องอะไรเนี่ย !...แล้วฉันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ อยากจะกรี๊ดดังสัก2-3ทีให้ตายเหอะ...
“เออ..พลอย เดียวอีกสักพักค่อยโทรมาอีกทีได้ไหม” ฉันพยายามจะพูดปลอบเธอให้เย็นลงอีกสักหน่อย
“ไม่! ทิมถ้ามันไม่มาคุยเราจะกรีดข้อมือเดี๋ยวนี้แหละ” ตายละหว่า! ซวยสิอย่ามาตายตอนนี้นะ ฉันคิดพล่างเดินไปหาไอ้แด็ค
“เมิงคุยเหอะ ฉันรำคานเต็มทนแหละ” ฉันพูดด้วยเสียงไม่สบอารมณ์นักไอ้แด็คจึงยอมรับโทรศัพท์ไปคุย
“ฮาโหล มีอะไรอีกเล่า..”
“เออ...ก็บอกว่าเปล่าไง...”
“ก็บอกว่าเป็นแค่เพื่อน....ไง”
“โถ่..โว็ย...พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยดิวะ”
เสียงไอ้แด็คดูฉุนขึ้นทุกขณะ ฉันยื่นเงียบฟังอยู่อย่างนั้น กับอารมณ์ที่แย่สุดๆ นี้มันวันอะไรกันนะ ความรู้สึกที่สุดจะหดหู่ แต่แล้วจู่ๆสถานการณ์ทางโทรศัพท์ก็เปลี่ยนไป
“จ้า ที่รัก แล้วเค้าจะซื้อไปฝากนะ”
“อืมม...แล้วจะรีบเอาไปให้”
“แค่นี้นะ”
ทุกอย่างจบลงโดยง่ายได้จนน่าตกใจ ฉันถามความจากไอ้แด็คปรากฏว่าที่เจ้าหล่อนโทรมาโวยวายตั้งนานสองนานเพื่อให้ไอ้แด็คซื้อร้องเท้าราคา สามพันกว่าบาทไปฝากแค่นั้น แค่นั้น!............
น่าตลกนะคนเรา.....จริงๆแล้วหล่อนคบกับไอ้แด็คเพื่ออะไรกันแน่....?? คุณคิดว่าไง?......
หลังจบการสนทนาอันสุดแย่ ไอ้แด็คเอาบุหรี่อีกมวนขึ้นมาต่อก่อนจะพาฉันเดินลัดเลาะไปทานสุกี้ที่ร้านดัง ที่มีโฆษณา “กินอะไร กินอะไร ไปกิน...” ฉันยังคงเดินทิ้งห่างช่วงจากไอ้แด็ค ไกลอยู่ ขณะที่เดินอยู่อย่างเซ็งๆและไร้อารมณ์ มีบางอย่างตรึงสายตาฉัน ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆนั้งอยู่ที่ร้านข้างทาง ฉันหันไปยืนมองนิ่ง ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีพอใช้ แต่หน้าตาคุ้มเคย ขณะที่ฉันมองไป เค้าก็หันกับมา..
มองที่ฉันพอดีเช่นกันและคำตอบก็เกินขึ้นในหัว
“ไอ้ปอน” ฉันร้องทัก พลางยกมือทักทายพอเป็นพิธี
“อ่าว... ทับทิม”
ขณะที่ฉันกำลังตัดสินใจว่าจะเข้าไปคุยดีไหม เสียงไอ้แด็คก็ดังขึ้น
“เพื่อนหรอ?”
ฉันตัดสินใจเดิมตามแด็คไปโดยไม่ได้เข้าไปคุย ตอนนี้หัวใจฉันแทบจะระเบิด ปอนเค้าเป็นรักแรกของฉัน ให้ตายเหอะ อะไรมันเปลี่ยนไปเยอะ!...
ตอนนี้โลกมันดูสดใสขึ้นทันตา ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอปอนอีก เด็กผู้ชายที่ใส่แว่นคนนั้น.....กลับกลายเป็นผู้ชายที่ทำให้ฉันใจสั่น หรือว่านี้เรียกว่า ตกหลุมรัก...........? คงไม่หลอกน่า...........???

(ขออภัยหากต้องมีคำไม่สุภาพบ้างเพื่อให้ได้ความสมจริงสมจังและบุคลิกของตัวละครที่ถูกต้อง )