PANTIP.COM : W3052297 *** สุขาวดี ภาค๒ : สุดขอบฟ้าข้าคือเจ้ายุทธภูมิ

ความคิดเห็นที่ 3

เข้าเรื่องๆ ^^" สุขาวดีภาค๒ : สุดขอบฟ้าข้าคือเจ้ายุทธภูมิ (ไม่ใช่ยุทธภพนะ....นั่นมันหนังจีน)

ตอนที่ ๑๔ "ความทรงจำของสินธุ"

=================================

มณฑลกุ้ยโจว : ทางใต้ของประเทศจีน
ต้นเดือนธันวาคม พุทธศักราช ๒๔๗๗

เสียงลมหวีดหวิวกรีดผ่านช่องเขาลึก หอบเอาความหนาวเหน็บมาสู่ดินแดนที่ทุรกันดารห่างไกล ต้นไม้สองข้างทางพร้อมใจกันยืนต้นที่มีแต่กิ่งก้าน ซุกซ่อนใบเร้นหายราวกับว่าไม่เคยมี มองขึ้นไปข้างบนก็เห็นแต่เมฆสีเทาปิดอยู่เต็มฟ้า ลึกลับมืดมนเหมือนเดินทางสู่ดินแดนที่สูญหาย ไม่นานหลังจากนั้นหิมะก็โปรยลงมา ชายร่างสูงใหญ่ที่ขี่ม้าอยู่แถวเกือบหน้าสุดของขบวนทหารและพลเรือนอพยพยาวเหยียดมองเกล็ดน้ำแข็งสีขาวที่ร่วงลงบนขนแผงคอม้าอย่างครุ่นคิด ตั้งแต่นี้ต่อไปการเดินทางไปทิศตะวันตกของพวกเขาจะยากลำบากขึ้นอีกหลายเท่า

ถัดจากม้าของผู้นำไปด้านหลังไม่กี่ก้าว ทหารจีนแดงบนหลังม้าอีกนายหนึ่งกำลังมองสภาพภูมิประเทศรอบด้านอย่างละเอียด หน้าที่ของเขาและเพื่อนอีกหมู่หนึ่งที่มาด้วยกันคือคอยดูแลความปลอดภัยให้กับท่านผู้นำท่านนี้ด้วยชีวิต ทุกก้าวย่างของเหมาเจ๋อตุงถูกอารักขาอย่างแน่นหนา เพราะไม่เพียงแต่กองทัพของจีนก๊กมินตั๋งที่ไล่ตามมาติดๆเท่านั้น ยังมีเครื่องบินของเยอรมันที่คอยวนเวียนโจมตีและสัตว์ร้ายในดินแดนที่ห่างไกลอีก เวลานี้ทหารองครักษ์นายหนึ่งชื่อจางซีฟุงกำลังจับตามองโขดหินบนหน้าผาสูงชันเหนือหัวขึ้นไปหลายสิบเมตรอยู่ รู้สึกเหมือนเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวแวบหนึ่งหลังโขดหิน

“มีอะไรข้างบนหรือเปล่า” หลี่อิ๋นเฉียว องค์รักษ์ของเหมาฯอีกคนหนึ่งที่ขี่ม้าอยู่ข้างกันสังเกตเห็นชายหนุ่มเงียบไป แต่ด้วยสัญชาตญาณ ทหารองครักษ์ทุกคนเริ่มปลดล็อกไกปืน
“ไม่แน่ใจ แค่เหมือนจะเห็นอะไรหลังหินก้อนนั้น” จางซีฟุงผู้ที่เห็นคนแรกบอก
ขบวนทหารจีนคอมมิวนิสต์ค่อยๆเดินทัพผ่านช่องเขานิรนามนั้นอย่างระมัดระวัง ในที่สุดก็มองเห็นแสงสว่างจากทางออกจากช่องเขาตรงหน้า กององครักษ์ต่างเริ่มรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น จางซีฟุงลดปืนยาวที่ประทับเตรียมพร้อมลงวางบนหน้าตัก มองเห็นแถบผ้าทอสีแดงเลือดหมูเก่าๆพันปากกระบอกปืนไว้ ใจก็นึกไปถึงเจ้าของผ้าทอคนนั้นในเมืองที่ห่างจากที่ๆเขาขี่ม้าตรากตรำอยู่นี้ไปทางใต้ไกลโข เฝ้ารอแต่วันที่จะได้พบกับนางอีกทั้งๆที่รู้ว่าอาจจะเป็นไปไม่ได้

จางซีฟุงเดิมเป็นเพียงชายหนุ่มตามท้องไร่ท้องนาธรรมดาเช่นเดียวกับประชากรชาวจีนส่วนใหญ่ของประเทศ ความยากจนข้นแค้นในบ้านเกิดที่ยูนานทำให้เขาไม่ได้สนใจเรื่องของการเมืองและการถูกต่างชาติเอารัดเอาเปรียบซึ่งเขาเห็นว่าเป็นเรื่องของคนในเมืองหลวงและเมืองท่ามากกว่า แต่ละวันในชีวิตของเขาหมดไปกับเล้าไก่และนาข้าว จนกระทั่งลูกพี่ลูกน้องของเขาที่ได้ไปเรียนต่อในเซี่ยงไฮ้กลับมาเยี่ยม และเล่าสถานการณ์โลกตลอดจนความอ่อนแอไร้เสถียรภาพของรัฐบาลจีนปัจจุบันให้ฟัง จางซีฟุงไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาพูดให้ฟังเพื่ออะไรจนกระทั่งถูกชวนให้ไปช่วยงานเปิดสาขาพรรคคอมมิวนิสต์ในเมืองใกล้เคียงเมื่อสัปดาห์ต่อมา คนจำนวนมากจากไร่นา จากโรงงาน จากโรงเรียนที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาเรียกว่ามวลชนมาฟังการปลุกระดมอย่างมากมาย และต่างเห็นดีกับแนวคิดนี้ ภาพของคาร์ล มาร์กซ และสัญลักษณ์ค้อนเคียวถูกติดเห็นเด่นชัดหน้าอาคาร จากการช่วยงานในฐานะญาติของผู้ก่อตั้งสาขามากๆเข้า ในที่สุดจางก็เข้าไปเป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์จีนโดยปริยาย เขาถูกส่งไปสัมมนาความคิดเกี่ยวกับลัทธิมาร์กซนานหลายเดือนในเสฉวน เมื่อกรรมการสาขาพรรคฯเห็นว่าน่าจะเอาดีกว่านี้ได้ เขาก็ถูกฝึกอาวุธทั้งแบบมือเปล่าและอาวุธสารพัดชนิดอีกหลายเดือนจนชำนาญการรบนอกรูปแบบ โดยเฉพาะการต่อสู้แบบมือเปล่าที่สาขาพรรคในเสฉวนได้อาจารย์ที่มีความสามารถด้านนี้เป็นพิเศษมาฝึกปรือให้จางซีฟุงกับพวกอย่างหนักหน่วงโดยเฉพาะ

แต่ระหว่างช่วงแรกที่เขาถูกสัมมนาความคิดให้ฝักใฝ่แต่ลัทธิคอมมิวนิสต์นี้เองที่จางรู้สึกทรมาณมาก ยิ่งได้ทราบข่าวสงครามกลางเมืองระหว่างทหารคอมมิวนิสต์กับทหารก๊กมินตั๋งซึ่งเป็นรัฐบาลในขณะนั้น ประเทศจีนอยู่ในสภาพบ้านแตกสาแหรกขาด ผู้คนล้มตายจากสงครามและความแร้นแค้นราวกับใบไม้ร่วง พลันชายหนุ่มก็เกิดความคิดในใจขึ้นมาว่าทำไมเราจึงต้องถูกฝึกให้พลีชีพเพื่ออุดมการณ์ที่คนอื่นคิดขึ้นมา ทำไมเราต้องทนทุกข์ในสงครามที่ตัวเองไม่ได้ก่อ มีเพื่อนร่วมค่ายที่เห็นด้วยกับความคิดของจางซีฟุงหลายคน

ค่ำวันหนึ่ง จางและเพื่อนจำนวนน้อยก็เล็ดลอดหลบหนีออกจากค่ายสัมมนาของพรรคฯ เดินทางด้วยเท้าเฉพาะเวลากลางคืนย้อนลงใต้กลับมายังยูนาน แต่ก็ใช่ว่าจะโดยสะดวกปลอดภัย ทหารเรดการ์ดยังออกไล่ล่ามาตลอดและยังมีหูตาอยู่ทุกหมู่บ้าน ส่วนทหารของก๊กมินตั๋งเองก็ยังลาดตระเวณเป็นระยะและพร้อมจะยิงใครก็ตามที่สงสัยได้ทันที ระหว่างทางเพื่อนของจางต่างแยกย้ายหลบหนีไปทิศอื่นๆเกือบหมด บ้างก็ล้มตายด้วยสาเหตต่างๆ จางซีฟุงแอบเดินทางกลับมาถึงบ้านตอนกลางคืน ปรากฎว่าบ้านของเขาถูกยึดเป็นคลังเก็บอาหารของพรรคคอมมิวนิสต์ไปแล้ว เขาจึงคิดว่าอยู่ที่เมืองจีนต่อไปเห็นจะเป็นอันตรายจึงรีบเดินทางลงใต้ต่อไปอีก ความรู้เรื่องที่เกี่ยวกับดินแดนนอกประเทศจีนออกไปนั้นเขาแทบไม่มีเลย แต่เขาก็บุกบั่นเดินทางหนีภัยการเมืองมาจนถึงชานเมืองเชียงตุงเมื่อเดือนถัดมาจนได้

ชายหนุ่มขโมยเสื้อผ้าของชาวบ้านที่ตากอยู่ใกล้ที่สุดมาสวมใส่และแอบรออยู่ริมถนนเส้นเล็กนอกเมือง ท้องของเขาร้องหิวอาหารที่มากกว่าผลไม้ป่าและน้ำลำธารที่เคยกินดื่ม สมองเองก็อ่อนล้าเพราะต้องนอนอย่างระวังตัวบนต้นไม้ในป่าเหมือนนายพรานมาหลายวัน สายตาของเขาจับจ้องไปยังหญิงสาวไทใหญ่คนหนึ่งที่เดินถือตะกร้ากลับจากตลาดในเมืองตอนเช้า ความงามของเธอทำให้จางถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ แต่อย่างไรก็ดีเขาสนใจอาหารที่อยู่ในตะกร้าของเธอมากกว่า วินาทีต่อมาจางก้าวออกจากพงหญ้าวิ่งเข้าไปยื้อตะกร้าจากมือของหญิงสาว แม้ว่าเธอจะร้องตกใจลั่นแต่จางก็รีบถือตะกร้าวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักจางก็หยุดเท้ามองห่ออาหารในตะกร้าที่มีเพียงห่อเดียว นอกจากนั้นคือธูปเทียนดอกไม้สำหรับไหว้พระและเครื่องแป้งเล็กน้อย หันไปมองหญิงสาวเจ้าของตะกร้าที่ยืนอยู่ไกลลิบ เธอไม่ได้วิ่งตามมา ไม่แม้แต่จะร้องให้ใครช่วยเพราะในบริเวณใกล้เคียงก็ดูเหมือนจะไม่มีใคร สายตาเศร้าสร้อยของเธอที่มองตามมาเงียบๆทำให้จางรู้สึกละอายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายหนุ่มตัดสินใจวางตะกร้าลงริมทาง หยิบมาแต่ห่ออาหารและยกมือไหว้ขอโทษเธอ จากนั้นจึงหันหลังหนีไปพร้อมอาหารเพียงห่อเดียว

ชายหนุ่มนั่งลงที่ท้องร่องลับตาคน แกะห่ออาหารกินด้วยความหิวโหย มองดูเนื้อตัวสกปรกมอมแมมของตัวเองที่เหลือแต่เสื้อผ้าที่ขโมยมากับรองเท้าที่ขาดจนเกือบจะกลายเป็นเดินเท้าเปล่าอย่างสมเพช แต่รู้สึกทุเรศตัวเองกว่านั้นที่คิดได้ว่าการกระทำของเขาทำให้หญิงสาวคนหนึ่งจะต้องไม่มีอาหารกินในวันนี้ กำลังนั่งซึมกับความผิดของตัวเองอยู่ก็รู้สึกว่ามีใครยืนดูอยู่ข้างหลัง เมื่อเขาหันไปมองก็แทบหยุดหายใจทันที หญิงสาวคนเดิม.......ยืนถือตะกร้าห่างออกไปด้านหลังไม่ถึงสิบเมตร นัยน์ตาเศร้าของเธอยังมองมาที่เขาด้วยท่าทีที่ปราศจากความแค้นเคือง

จางซีฟุงพูดภาษาไทใหญ่ไม่ได้ เมื่อได้สติเขาจึงได้แต่ยกมือไหว้และใช้มือลูบท้องตัวเองบอกว่าหิวมากและขอโทษที่ทำไปแบบนั้น หญิงสาวมองห่ออาหารที่ว่างเปล่าในมือของเขาและนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเดินหันหลังกลับไปไม่เอาความ จางถอนหายใจเมื่อเห็นเธอเดินลับหายไปแล้ว เดินลงไปวักน้ำมาดื่มและล้างหน้า ความเพลียที่มีติดต่อกันมาหลายวันทำให้เขานอนหลับอยู่ริมท้องร่องนั้นเอง

เสียงเดินย่ำใบหญ้าสวบสาบห่างออกไปปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์หลับ แต่เมื่อมองรอบตัวให้ชัดเขาก็ไม่เห็นว่าจะมีใครนอกจากตัวเขาเองกับท้องนาที่เงียบสงบในยามบ่ายแก่ๆ เมื่อเขายันตัวลุกขึ้นจนพ้นพงหญ้าสูงด้านขวาเขาจึงเห็นบ้านเล็กๆหลังหนึ่งอยู่ไกลออกไปท้ายทุ่ง หญิงสาวคนเดิมที่เขาขโมยห่ออาหารมากำลังเดินกลับขึ้นเรือนเห็นเป็นตัวคนเล็กๆพร้อมตะกร้าที่ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในบ้างเพราะไกลมาก ชายหนุ่มขยับตัวมองบ้านหลังนั้นอย่างแปลกใจจนเท้าขยับไปโดนวัตถุอย่างหนึ่งที่พื้น เขาก้มลงมองวัตถุนั้นและต้องอ้าปากค้างหยิบมันขึ้นมาและมองมันสลับกับบ้านท้ายทุ่งด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ถูก
ในมือของเขาคือห่อข้าวอีกสองห่อที่ยังอุ่นๆ

เทียนแลปิดประตูบ้านลงกลอนและวางตะกร้าลงกับโต๊ะ ไม่ได้สนใจชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอเพิ่งวางอาหารให้เมื่อสักครู่และเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันอีกอีก คิดแต่ว่าถ้าเขาได้กินและพักผ่อนจนอิ่มแล้วก็คงจากไปเอง ตอนแรกเธอรู้สึกโกรธ แต่เมื่อเห็นอาการกินอาหารอย่างหิวโหยของชายหนุ่มและมือที่ไหว้ขอโทษของเขาก็ทำให้นึกถึงตอนที่เธอกับครอบครัวหอบหิ้วหนีภัยสงครามมาจากเมืองอื่น ต้องขออาหารชาวบ้านตามทางที่เมตตาก็หลายครั้ง สิ่งนี้ทำให้เธอคิดว่าหากมีอะไรที่จะทำให้ช่วยเพื่อนมนุษย์ได้แบบที่เธอเคยได้รับเมื่อกาลก่อนก็จะยินดีทำโดยไม่เสียดายอะไรเลย

หญิงสาวไทใหญ่เมื่อนึกย้อนไปถึงครอบครัวที่เคยหนีมาด้วยกันเธอก็นั่งลงบนคันนา ยกแขนเสื้อซับน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นขอบตาทั้งสองข้างออกมา แม่ของเธอเป็นไข้ป่าตายเสียก่อนที่ครอบครัวจะอพยพมาถึงเชียงตุง ส่วนพ่อและพี่ชายเมื่อถูกยอมรับเป็นพลเมืองของที่นี่ได้ไม่ทันไรถูกเกณฑ์ไปรบในสงครามกลางเมืองเมื่อต้นปีและไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับมาบ้านแม้แต่เถ้ากระดูกอีกเลย เหลือไว้ข้างหลังเพียงแต่ที่นาและบ้านสวนหลังเล็กๆกับลูกสาวอย่างเธอให้ดูแลทรัพย์สินทั้งหมดนี้ตัวคนเดียว เทียนแลรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นภาระหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะทันรับได้ไหวและไม่รู้เลยว่าอนาคตต่อจากนี้จะทำอย่างไร

จากคุณ : ธามาดา - [ 6 ต.ค. 47 21:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4

ยามเช้าของวันถัดมาเดินทางมาเยี่ยมรัฐฉานอีกครั้ง ฝาไม้กระดานบ้านของหญิงสาวที่ปลูกอยู่ชานเมืองเชียงตุงถูกแสงของวันใหม่อาบไล้เป็นสีส้มทองอบอุ่น ไก่ในเล้าขันตั้งแต่เช้ามืด หมอกเหมยลอยเลียบยอดหญ้าจนปรากฎน้ำค้างพราวเต็มท้องทุ่ง เทียนแลตื่นตั้งแต่ก่อนฟ้าสางเล็กน้อย แต่งตัวมวยผมเรียบร้อยดีก็ลงมาจุดไฟฟืนหุงหาอาหารตามปกติ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็เห็นพระเณรเดินรับบาตรตามทางมาแต่ไกลพอดี หญิงสาวตัวคนเดียวยกขันข้าวขึ้นจบหน้าผากนิมนต์พระก่อนถวายอาหารคาวหวานและดอกไม้จนครบทุกรูป พอแถวของพระสวดให้พรและเดินพ้นรั้วไปเธอจึงเดินกลับไปที่ครัวเพื่อเตรียมอาหารสำหรับตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดก้าวเท้ากึก หูได้ยินเสียงอะไรสักอย่างจากสวนหลังบ้าน หญิงสาวพยายามข่มความกลัวให้ได้ขณะค่อยๆย่องไปตามเสียง นึกแปลกใจว่าที่นี่ไม่เคยมีขโมยมาก่อน หรือถึงมีก็ไม่น่ามาขโมยอะไรตอนเช้าสว่างอย่างนี้ จนมาถึงหัวมุมใต้ถุนบ้านเธอก็ยกมือทาบอกอุทานกับภาพที่เห็นตรงหน้า

ชายคนนั้นอีกแล้ว......คนที่เคยขโมยอาหารของเธอเมื่อวาน เขากำลังก้มหน้าก้มตาผ่าฟืนของเธออย่างขมักเขม้น เมื่อเห็นหญิงสาวที่ยืนแอบตรงมุมเสาเขาก็ยกมือเชิงจะบอกว่าไม่ต้องกลัว เขาอยากช่วยเท่าที่ช่วยได้เป็นการขอโทษและเป็นการตอบแทน หญิงสาวเข้าใจท่าทางทั้งหมดแล้วยิ้ม อย่างน้อยก็รู้ว่าเขาไม่มีอันตรายอะไรจึงหันหลังกลับเดินเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า.......สำหรับสองคน

จะด้วยความสัมพันธ์ที่งอกเงยมาประการใดก็แล้วแต่ จางซีฟุงขอปลูกบ้านเล็กๆอาศัยอยู่ในทุ่งนาของเทียนแลอยู่นานนับปี และสนิทสนมช่วยงานในไร่นาของหญิงสาวเหมือนเป็นนาของตัวเอง ลืมเรื่องราวการสู้รบในเมืองจีนที่กำลังร้อนระอุจนหมดสิ้น ปลายปีนั้นเทียนแลทอผ้าและเย็บเสื้อสีแดงเลือดหมูสวยงามให้เขาหนึ่งชุดและเย็บไว้ใส่เองอีกชุด

จนช่วงหนึ่งที่ลัทธิคอมมิวนิสต์แพร่ขยายมาถึงเชียงตุง กองทัพแดงที่มาแทรกซึมและเผยแพร่ความคิดเอียงซ้ายก็หาตัวจางเจอจนได้ จางซีฟุงถูกจับขณะเดินกลับจากไปหาของป่า เทียนแลที่รู้ข่าวตามมาทีหลังก็เห็นแต่กระจาดของเขาตกอยู่ข้างทางเท่านั้น ทั้งสองไม่มีโอกาสได้พบกันอีกเลย โทษฐานของผู้ที่ทรยศต่อกองทัพแดงและหนีออกจากค่ายควรจะต้องถูกสังหารทิ้งเพื่อความปลอดภัยของส่วนรวม แต่พี่ชายของจางที่เริ่มเป็นใหญ่ในพรรคคอมมิวนิสต์จีนก็ขอร้องเป็นกรณีพิเศษให้ไว้ชีวิต ชายหนุ่มถูกพาตัวกลับเมืองจีนเพื่อทำการ “สัมมนา” รอบใหม่ในจิ่งกังซานและถูกควบคุมอย่างเข้มงวดจนกว่าจะแน่ใจว่ามีความภักดีต่อพรรคจริง ต่อมาเขาก็ถูกฝากฝังให้เป็นทหารองครักษ์ของคณะผู้นำพรรคหลายคน จนกระทั่งเหมาเจ๋อตุงลองใช้งานเขาก็พอใจจึงให้มาเป็นองครักษ์ประจำตัวคู่กับหลี่อิ๋นเฉียวมาหลายปีจนถึงปัจจุบันนี้บนช่องเขาหิมะ ทุกก้าวย่างของท่านผู้นำคือชีวิตของเขา

ไวราวกับปรอท จางซีฟุงเหลือบไปเห็นเงาคนเงาหนึ่งหลบอยู่หลังโขดหิน เขารีบชักม้าเข้ากำบังเหมาพร้อมกับเสียงปืนที่แผดสะท้านช่องเขาในเสี้ยววินาทีนั้น ทหารหนุ่มตกจากม้าลงมากองกับพื้น แผลจากกระสุนเจาะเข้ากลางหน้าอกด้านขวาฝังใน เลือดสีแดงไหลชโลมหิมะสีขาว องครักษ์คนอื่นรีบพาตัวเหมาไปหลบใต้ชะง่อนผาทันทีพร้อมกับระดมยิงปืนใส่พลซุ่มยิงของฝ่ายตรงข้ามจนร่วงลงมาเป็นศพ จางซีฟุงถูกหามไปหลบข้างๆเหมา เขาเห็นสายตาของท่านผู้นำที่เด็ดเดี่ยวแต่เป็นห่วงเป็นใยเขา
“ขอบใจที่ช่วยฉันไว้” เสียงของท่านราวกับพ่อที่พูดกับลูกอย่างห่วงใย “เราใกล้จะถึงเมืองต้ายิแล้ว แข็งใจไว้ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปเสียก่อน”

สินธุรู้สึกอยากหลับตา แม้จะเจ็บแทบขาดใจตายแต่ในใจเขากลับนึกถึงแต่ภาพบ้านไร่ชานเมืองเชียงตุงยามเย็น และหญิงสาวเจ้าของบ้านไร่ที่มีรอยยิ้มสวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น ปากที่ซีดสั่นระริกของทหารหนุ่มเพ้อชื่อของเทียนแลมาคำหนึ่งก่อนจะหมดสติไป แม้อาการบาดเจ็บจะอยู่ในขั้นตรีฑูต แต่เขาก็หลับตาลงสนิทโดยมีรอยยิ้มที่มุมปากในวันนั้น

ไม่เคยมีใครคิดว่าจางซีฟุงจะมีชีวิตรอดเกินไปกว่าวันนั้นได้ แต่ในความเป็นจริงเขามีชิวิตยืนยาวมาจนถึงยุคของเติ้งเสี่ยวผิงในหลายสิบปีถัดมาด้วยซ้ำ แม้จะไม่ทันได้อ่านหนังสือประวัติของเหมาเจ๋อตุงที่หลี่อิ๋นเฉียวบันทึกระหว่างการเดินทัพไกลร่วมกันก็ตาม

จางซีฟุงคือภพชาติก่อนของสินธุ.....

================================

สินธุวักน้ำในลำธารมาลูบใบหน้าและแขน รู้สึกว่าน้ำในปรโลกมีไอเย็นแปลกๆไม่เหมือนในโลกมนุษย์ที่จากมา สักพักหนึ่งชายหนุ่มก็นั่งลงบนโขดหินริมน้ำก้อนหนึ่งหลังจากเดินทางมาคนเดียวได้ครู่ใหญ่ หันกลับไปมองหมู่บ้านลาเดียที่อยู่ในพงไม้เชิงเขาไกลลิบและมองถนนนอร์ทเอนด์ที่ทอดตัวไปยังสุดขอบฟ้าอีกด้านที่เขาต้องเดินทางไปจนถึงชายแดนภพชาติ เขาไม่สามารถเดินทางบนถนนได้เลยเพราะอาจตกเป็นที่สังเกตเห็นของทั้งมนุษย์และภูติได้ง่าย ทางที่ดีที่สุดคงทำได้เพียงแค่เดินหลบไปตามป่าหรือทุ่งหญ้าในแนวขนานห่างจากถนนเท่านั้น แต่เขาก็ลองทำดูตามนั้นจนแน่ใจกับตัวเองแล้วว่าเป็นวิธีการที่แย่มากและช้ามาก แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะมีการเดินทางวิธีไหนดีกว่านี้ได้อีกในเวลานี้ ไหนจะต้องระวังตัวแจตลอดเวลา โดยเฉพาะเมื่อครู่ใหญ่ๆที่มีภูติทหารขี่นกแร้งบินตรวจตรามาตามเส้นทางฝูงหนึ่ง โฟเบียเคยบอกว่าตามถนนหลายสายที่ทอดตัวออกไปยังดินแดนห่างไกลนอกมหานครสัมปรายภพทุกทิศยังมีด่านตรวจของภูติทหารเป็นระยะด้วย ชายหนุ่มได้แต่หวังว่าเขาคงยังไม่โชคร้ายพอที่จะถูกจับอีกหลังจากนี้

กำลังนั่งคิดอะไรอยู่ก็ได้ยินเสียงสวบสาบและเห็นป่าหญ้าสูงฝั่งตรงข้ามขยับไหวไปมาเหมือนมีใครกำลังตรงเข้ามา สินธุรู้สึกเหมือนเลือดในตัวเย็นวาบไปทั้งร่าง เขารีบหลบหลังโขดหินและซุ่มดูว่ามีใครกำลังจะเดินออกมาจากที่นั่นกันแน่ ในใจคิดไปต่างๆนาๆ ถ้าเป็นภูติทหารพร้อมอาวุธล่ะ.......

จนกระทั่งพงหญ้าริมน้ำถูกแหวกออก เขาก็เห็นภูติหญิงตนหนึ่งในชุดขาดวิ่นเนื้อตัวมอมแมมและมีรอยแผลหลายแห่งกำลังเดินมาดื่มน้ำที่ลำธารอย่างกระหาย สินธุรู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ภูติทหาร เขาตั้งใจว่าจะนั่งรอจนกว่าภูติตนนั้นจากไปแล้วจึงค่อยออกเดินทางเพื่อไม่ให้กระโตกกระตาก แต่แล้วระหว่างที่เขากำลังขยับขาเปลี่ยนท่านั่งอยู่นั้นเขาก็สะดุดหินก้อนหนึ่งเสียหลักจนตัวเอียงออกมานอกที่กำบัง โชคร้ายที่ภูติหญิงตนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี!

จากคุณ : ธามาดา - [ 6 ต.ค. 47 21:53:41 ]