-1-
คุณเคยเจอคนที่เหมือนกันบ้างไหม?

คืนก่อน...ผมหนีหน้าคนที่เหมือนกันกับผม, ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?

อาจเป็นเพราะไม่อยากเห็นบทนั้นเป็นหนที่ 46 แล้วกระมัง หรืออาจเป็นเพราะไม่อยากร่วมแสดงบทใหม่ที่ตนเองไม่เคยแสดงได้มาก่อน...

คุณเคยเจอคนที่เหมือนกันบ้างไหม?   ไม่ได้หมายถึงหน้าตา หรือ +++ส่วน สีผิว อย่างนั้นหรอกนะ

ผมหมายถึงคนที่เหมือนกันทางความคิด แล้วก็เหมือนโดยที่ไม่ได้ถาม ไม่ได้ต้องการคำตอบ (จากตัวเรา)

มันเหมือนกับเราไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่า เขาพูดอะไร? เขาคิดอย่างไร? แต่มันกลับกลายเป็นว่า สิ่งที่เขาทำอยู่ ที่เขาแสดงออกอยู่ ตัวเราเอง–เคยเป็น เคยทำ มาก่อนหน้านั้นแล้ว  ไม่ใช่ครั้ง หรือสองครั้ง

มันแทบนับไม่ได้ด้วยซ้ำไป!!!

มันเป็นภาพซ้ำที่กำลังเกิดขึ้นอีกครั้งใช่ไหม? แต่แค่เปลี่ยนจากตัวเรา เป็นตัวเขา  เป็นภาพใหม่ ที่บทพูด สีหน้า อารมณ์ ไม่ได้ผิดแผกแตกต่างจากต้นฉบับเดิมแม้แต่น้อย

ถ้าเจอ!!!

คุณจะทำอย่างไร? คุณจะพูดดัก (คอ, แข้ง, ขา) หน้าเขาไหม? (พูดประโยคที่คุณเคยพูดเก่าก่อนนั้น บทบาทที่คุณแสดงเป็นคนแรก) หรือคุณจะปล่อยให้เขาแสดง โดยมีคุณรู้บทพูดก่อนอยู่แล้ว นั่งฟังบทที่ตัวเองเคยเป็น อยู่ซ้ำสองอย่างนั้นใช่ไหม?

ถ้าคุณฟังจนจบแล้วเห็นว่ามันเหมือน จะทำอย่างไร? หรือปล่อยให้เป็นแนวเลือกใหม่อย่างนั้นใช่ไหม?

เมื่อมันเหมือนกัน มันก็ไม่มีอะไรให้รู้ ไม่มีอะไรให้ค้นหา (คำตอบ) อีกต่อไป

คนที่เหมือนกันมากเกินไป อยู่ด้วยกันได้ไหม? หรือว่าไม่ได้? ฉันไม่รู้เหมือนกันว่า...ฉันตั้งคำถามทำไม?

อาจอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องพูดกันมากมายเลยก็ได้  หรือแยกจากกันเพราะก็มีโลกอยู่คนละใบ
มันจะดีไหม? (เอ...นั่นสินะ จะดีไหม?)

คืนนี้...ผมไม่ได้หนีหน้าคนที่เหมือนกันกับผม, ผมพึ่งรู้ตอนนี้เองว่า...

ผมหนีมันไม่พ้นหรอก อะไรจะเกิดก็คงให้มันเกิดดีกว่า

“คุณเคยเจอคนที่เหมือนกันบ้างไหม?”  เธอพูดหลังจากมองหน้าผมเป็นครั้งที่สอง

ผมได้แต่ยิ้ม...และหวังว่าเธอคงเข้าใจ–คำตอบ

-2-
โคเอชิพยามเค้นคำจากช่องปาก ที่เต็มไปด้วยเปลือกเม็ดก๋วยจี้ (อย่างลำบากลำบน)

ทว่าเมื่อยิ่งพยายามเท่าไหร่ สิ่งที่เล็ดออกมากลับเป็นเพียงเปลือกของเม็ดก๋วยจี๊เท่านั้นเอง

ไม่มีประโยค ไม่มีกลุ่มคำ ไม่มีข้อคำ (ความ) ใด เล็ดลอดออกมาได้แม้เพียงสักเม็ด (คำ)

ด้านบน: มีนกนางนวล สดสวย 2 ถึง 3 ตัวด้วยกัน บิน บิน บิน มีชีวิตบนโลก-ลม

โคเอชิ ยังคงเคี้ยวเอื้องและพ่นเปลือก ออกมากระจัดกระจายเกลื่อนกราด ลงบนพื้นกรวด

ด้านหน้า: มีภาพเขียนบนผนัง เป็นภาพเสือโคร่งที่เก่าแก่ราว 300 ปีได้กระมัง

(เปลือกที่โคเอชิพ่นเมื่อวานนั้นอยู่ชั้นล่าง รองจากเปลือกที่พ่นออกมาเมื่อวานซืนอีกที )

ด้านข้าง: มีหินที่วางใกล้ๆ มันเป็นหินลาวาที่แข็งตัวอยู่บนพื้น รอยขีดรอยข่วนที่เกิดคงนับได้หลายร้อยปีทีเดียว

โคเอชิ ยังคงเคี้ยวเอื้องและพ่นเปลือก ออกมากระจัดกระจายเกลื่อนกราด ตกบนพื้นกรวด

(เปลือกที่พ่นเมื่อวานซืน นั้นอยู่ชั้นล่าง รองจากเปลือกที่พ่นเมื่อวานซืนของเมื่อวานซืนอีกที หนาแน่นขึ้นทุกขณะ)

และแล้วก็มีใบไม้โผล่พรวดออกจากกลุ่มกองเปลือก (เม็ดก๋วยจี๊)

โคเอชิ หยุดเคี้ยวเอื้องและพ่นเปลือกในทันใด และทิ้งตัวเองลงบนพื้นกรวด แหงนหน้ามองนกที่กำลังบิน เหลียวหน้ามองรูปเขียน ชำเลืองมองหินลาวา และองค์ประกอบรอบตัว

โคเอชิกำลังอยู่กับเปลือกที่ตัวเองพ่น เขาไม่ได้บอกว่าภูมิใจว่าเป็นส่วนที่เขาสร้างขึ้น หรือเป็นส่วนที่ตัวเขาทิ้งขว้าง แต่อย่างใดเลย

โคเอชิชำเลืองมาทางผู้เขียน ไม่ได้พูดออกมาแต่อย่างใด แต่ผู้เขียนก็พยักหน้าเข้าใจ และเออออสรุปความเอาเองว่า

"มีสิ่งใดอีกหรือ?

ที่สำคัญกว่า

(นอน) ดูสิ่งไร้ค่า

งอกงาม"

-3-
ณ ที่ตรงนี้…

เรารู้ได้อย่างไร? ว่าพวกเขาเหล่านั้น กำลังคิดอะไรอยู่

(ถ้าเสียใจ, ดีใจ เราเองใช่ไหมที่ทึกทักเอาเองว่า พวกเขาเหล่านั้นกำลังคิดอะไรอยู่)

เรารู้ได้จากเครื่องมือที่เรามีอยู่

ตา, หู, มือ, ร่างกาย, หรือแม้กระทั่งสิ่งที่เรามองไม่เห็น อย่างสมอง

วัดกันเอาเองใช่ไหม? จนมันเป็นโครง เป็นร่าง จับต้องได้กันจริงๆ ไปแล้ว

แล้วเราก็ปลอบเขาเหล่านั้นว่า..

“เธอเอ๋ย...อย่าคิดมากเลย...ให้มันผ่านไปด้วยดีเถอะนะเธอ” พลางยื่นมือของเรา ลูบหลัง ลูบไหล่ของเขาเบาๆ

ดูละครเวที /ไม่ต่างกัน...

คนเล่น คนแสดงที่เราเห็น


ณ ที่ตรงนั้น...

เขากำลังร้องไห้แทบเป็นแทบตาย แต่เราก็ยังรู้ว่า มันเป็นแค่ละคร

พอม่านปิด เก้าอี้ในโรงว่างเปล่า

ตัวละครที่เห็นดังกล่าว ก็กิน ก็ขี้เยี่ยว เหมือนกับเรา ทั้งนั้น

ขณะที่บทละคร (ที่ไม่มีชีวิต) นั้น กับโลดแล่น เล่นบทเดิมๆ ซ้ำ เป็นอมตะ ไม่มีวันตาย

รอคนแสดง คนดู รุ่นต่อๆ มา เห็นคราบน้ำตา และเสียงหัวเราะ ที่ไม่เปลี่ยนแปลง

ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า…อยู่อย่างนั้น

พวกเขาเหล่านั้น กำลังคิดอะไรอยู่
เห็นหรือเปล่า? พวกเราเคยคิดกันต่อบ้างหรือเปล่า? สิ่งที่เห็น สิ่งที่คิด สิ่งที่ตัวละครเหล่านั้นกำลังแสดง

แท้ๆ เนื้อๆแล้ว ก็คือความเปลี่ยวเหงาเงียบๆ ที่ซุกอยู่ในร่องความทรงจำของตัวเราเองทั้งนั้น
มากหรือน้อย อยู่ที่การใช้ ‘ชีวิต’ ของแต่ละคน

ณ ที่ตรงนี้…ตัวละครอมตะ

กำลังคิดอะไรกันอยู่?