ความคิดเห็นที่ 1 "...ค่ำคืนนั้นก็เช่นเดียวกัน ถึงแม้มันจะถูกปกคลุมด้วยความมืด แต่ความมืดนี้ก็ผิดแปลกออกไปจากทุกครั้ง..." เจคพูดด้วยเสียเบา ๆ ให้เข้ากับบรรยากาศของเรื่องที่จะเล่า พร้อมกับแสงเทียนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเพียงเล่มเดียว เพื่อนร่วมป้อมหลายคนที่นั่งล้อมอยู่ต่างก็สนอกสนใจฟัง ยกเว้น "ฉันไปนอนละ" เฟรินขอตัวลา แน่นอนเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับคนกลัวผีใครกันนะที่หลอกล่อให้เขามาฟังเรื่องแบบนี้ "เดี๋ยวสิ ๆ" โรดึงแขนเสื้อเฟรินเป็นการรั้ง - เหมือนการกลั้นแกล้ง "ฉันจะนอน-นน " คนกลัวผีโวยวายเสียงดังพร้อมกับสะบัดแขนเสื้อ "ปล่อยเขาไปเหอะน่า โร" คิลมัสพูด พลางหัวเราะ "ใช่ คนที่เขากลัวก็อย่าไปฝืนใจเขาเลย" แองเจลิน่าพูดกระแหนะกระแหน เฟรินได้ยินก็กัดฝันกรอดในใจก่อนเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นรวมสู่ห้องนอนของตน ขณะเดินบนระเบียงท่ามกลางความมืดมิดนั้น เจ้าหัวขโมยพยายามเดินจ้ำอย่างเร็วที่สุดเพื่อเข้าห้องนอนของตน แต่ขณะที่กำลังจะเปิดประตูห้องนอนของตน เมื่อนั้นเองที่ สายตาของเฟรินไปสบกับอะไรบางอย่าง นิกส์? หรือว่าไม่ใช่ เฟรินสับสนในภาพที่เห็นเด็กหนุ่มผมสีฟ้าที่เห็นเหมือนไม่ใช่คนเดิม แต่นั่นก็คือนิกส์แน่ ๆ มีอะไรบางอย่างที่ผิดแปลกออกไป แต่ถึงยังไงเขาก็คือคนเดิมแน่ ๆ ผิดปกติ เฟรินสัมผัสได้ถึงสิ่งนี้บางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล เมื่อนั้นความกลัวก็หมดสิ้นพร้อมกับการตัดสินใจด้าวเดินตามเด็กหนุ่มข้างหน้าไป ในเวลานี้ยังไม่ดึกดื่นมากนัก แสงสว่างจากฟากฟ้ายังคงมีอยู่บ้าง ยังคงพอเห็นได้ รวมถึงแสงไฟและแสงเทียนอย่างที่อื่นคอยช่วยนำทาง เฟรินย่องอย่างเบา ๆ เพราะคนที่ เขาตามมานั้นดันขึ้นมาตรงชั้นของรุ่นพี่ปีที่สูงกว่านั้นเสียได้ อาจจะเพราะช่วงนี้การเรียนของรุ่นพี่ชั้นสูงต้องเรียนอย่างหนักดังนั้นการที่ได้พักผ่อนจึงเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุด คง ไม่มีใครตื่นอยู่ในช่วงเวลาขณะนี้ เมื่ออย่างเข้าใกล้ไปเรื่อย ๆ เฟรินก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่าง กลิ่นเหม็นสาปเลือด? แม้จะเพียงบางเบาแต่ก็ได้รับรู้ เฟรินหยุดเท้าเมื่อถึงแยกสุดท้ายของทางเดิน มีแสงสีเขียวอ่อน ๆ แปล่งออกมาจากด้ายซ้ายแยกนั้น สุดของแยกนั้นเป็นทางตันที่เอาไว้เก็บของ แสงสีเขียวคือแสงแห่งวิญญาน เฟรินกลืนน้ำลายก่อนค่อย ๆ จะเคลื่อนตัวไปมองสิ่งที่เกิดขึ้น นิกส์กำลังหลั่งเลือด เม็ดเลือสีแดงจำนวนมากหลั่งออกมาจากช่องของบาดแผลบริเวณบาดแผลของนิกส์ แต่สิ่งที่น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าคือสิ่งที่อยู่ข้างหลัง ผู้ชายผมสั้นใส่หน้ากากร่างสูง แต่งตัวประหลาดตา เหมือนออกแนวยุโรปสมัยก่อน กำลังกลืนเลือดที่หลั่งออกมาของนิกส์เข้าไว้กับตน มันเหมือนเป็นการกลืนกินเลือดนั้นเข้า กับตนเอง ร่างสีเขียวนั้นคงจะเป็นปีศาจนิมิต เฟรินหน้าซีดเผือกราวกับจะล้มลงเสียตรงนั้นให้ได้ และแล้วเจ้าหัวขโมยก็ล้มลงจริง ๆ เพราะอยู่ดี ๆ ก็มีมือของใครไม่รู้มาสัมผัสไหล่ของเขา เฟรินหันหน้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แล้วก็ความตื่นตระหนกก็เพิ่มเป็นทวีคูณ เนื่องด้วยภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าคือ ลอเรนซ์ ดอร์น เดอะพรีสต์ ออฟ แอเรียล ลอเรนซ์ชักถามเฟรินที่กำลังนั่งทื่ออยู่ตรงแยกนั้น หัวใจเหมือนกำลังจะหยุดเต้น ชีวิตก็เหมือนกำลังจบลง ในที่สุดเฟรินก็เอ่ยเรื่องที่เห็นไป ถึงแม้อาจจะไม่มีหลักฐานเพราะเมื่อที่เฟรินตกใจดังเฮิอก นิกส์ก็คงจะรู้ว่าเฟรินดูเขาอยู่แล้วหลบหนีไปแล้ว ปีศาจนิมิต เมื่อได้ยินลอเรนซ์ก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป พร้อมทำสีหน้าเหมือนจะรำคาญนิด ๆ เมื่อเจ้าหัวขโมยมองอย่างใคร่รู้ "ปีศาจนิมิต... เป็นวิญญานที่แตกต่างไปจากวิญญานแบบอื่น มันถูกความชั่วร้ายรูปแบบหนึ่งกลืนกิน โดยใช้สติปัญญา ความรู้สึกต่าง ๆ แก่คนที่มีเยื่อในต่อคนที่มันสิ่งสู่อยู่ เป็นอาหาร นอกจากนี้มันยังดื่มเลือดเพื่อทำพันธสัญญา แก่คนที่มันสิงสู่อยู่" ลอเรนซ์อธิบายก่อนจะเสริม "แบบบังคับ อำนาจของมันก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มาก เพราะส่วนใหญ่พลังมันจะมีน้อย ยกเว้นได้การส่งเสริมพลังจากสิ่งอื่น สิ่งที่มันทำได้ก็อย่างเช่น เข้าความฝันคนอื่น มงกุฏแห่งใจตอนนั้นคงจะใช้ปีศาจนิมิตในการที่จะเข้าฝันคนในป้อมของเรา ฉันอ่านตำราโบราณ ๆ มา แต่เขียนส่งเดชน่าดู ไม่รับประกันว่ามันจะเป็น ความจริง คนส่วนใหญ่ก็อ่านจากไอ้ตำราโบราณ ๆ นี้นั่นแหละ" "แล้ว... มีทางที่จะช่วยคนท่ถูกปีศาจตนนี้เข้าสิงได้ไหมครับ..." เฟรินถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ต่อผู้ที่น่าเกรงขรามซึ่งยืนอยู่ข้างหน้า "มี แต่ฉันไม่ทำ" ลอเรนซ์ตัดบัวไม่เหลือใย เฟรินความหวังดับวูบก่อนจะยิ่งหมดสิ้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อฟังสิ่งที่ลอเรนซ์อธิบาย "มันมีความเสี่ยงสูงต่อการล้มเหลวแล้วมีผลกระทบต่อผู้ที่มันสิงอยู่ด้วย แล้ว... ฉันก็ขี้เกียจ เรื่องยุ่งยากน่ารำคาญแบบนี้ ฉันเป็นพรีสต์นะไม่ใช่เอกโซสิตต์ (หมอผี)" เฟรินขอบคุณลอเรนซ์ก่อนเดินออกนอกให้ไป ความจริงการถูกปีศาจสิงอยู่ถือเป็นเรื่องส่วนตัวและหากใครรู้เข้าก็จะถูกดูถูกดูแคลน ลอเรนซ์จึงสัญญาว่าจะไม่บอกใคร เมื่อเฟรินเดินกลับห้องไปก็พบกับเพื่อนอีกสองคนที่กลับมาจากห้องนั่งเล่นรวมแต่ยังไม่นอน ไอ้เจ้าคาโลคงจะอ่านหนังสืออยู่ในห้อง แต่คิลคงเพิ่งจะกลับมาจากการฟังเรื่องที่ เจคเล่า แล้วเจ้าหัวขโมยก็บอกเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะซัก พร้อมทั้งปรึกษา แต่คาโลกลับปฏิเสธ "นายช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก ปีศาจนิมิตจะกลืนกินนิกส์เมื่อไหร่ก็ได้..." เฟรินเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงน้อยใจ พร้อมทั้งตัดพ้อต่อว่า "แกมันไม่มีหัวใจหรือยังไง" แต่คนไม่มีหัวใจ และ เย็นชาดั่งน้ำแข็งกลับฟังอย่างนิ่งเฉย ก่อนที่เฟรินจะหันไปหาพวกกับอีกคน "นายละว่าไง คิล" "นายก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วนะ" คิลมัสตอบอย่างงัวเงียหลังจากฟังเรื่องน่าเบื่อจนเผลอนอนหลับไป คนฟังทำหน้าเบ้และเสียใจอย่างรุนแรง "นายก็น่าจะรู้แล้วว่าช่วยอะไรเขาไม่ได้ ไม่มีใครทำลายความมืดภายในตัวได้นอกจากเจ้าตัวเอง ถึงแม้มันจะสลายไปแต่มันก็ก่อตัวใหม่ได้ เพราะไอ้ปีศาจนิมิตนะเป็นวิญญาน วิญญานจะอยู่หรือไปก็ขึ้นอยู่กับเจ้าวิญญานนั้นเอง" "ถ้าอย่างนั้น... นิกส์ก็ต้องเป็นอย่างนี้ไปจนตายหรอกเหรอ..." "ไม่หรอก... ซักวันหนึ่งเขาต้องเอาชนะได้แน่" คาโลยังคงเอ่ยอย่างเย็นชา เมื่อนั้นเองที่มีเสียงเพลงล่องลอยมามันเป็นเพลงจากขลุ่ย คาโล กับ คิล เริ่มหลับไหลไป มัน เหมือนยากล่อมชั้นดี เฟรินรวบรวมสติก่อนจะฝืนตัวเองไปเปิดประตูมองดูเจ้าของบทเพลง นิกส์กำลังเป่าขลุ่ยอยู่บนห้องโถงใหญ่ของตน มันเป็นบทเพลงแห่งการลืม นิกส์หันมามองด้วยแววตาที่แปลกไปก่อนที่จะหยุดเล่นเพลงแล้วมาคุยกับเฟริน "หลับเสียเถอะเฟริน... เมื่อนายหลับแล้วนายจะลืมเรื่องเกี่ยวกับปีศาจนี้ในวันรุ่งขึ้น ฉันไม่อยากให้นายมาเดือดร้อนกับเรื่องของฉัน เจ้านั่นมันบอกว่ามันดูดกลืนความเฉลียว ฉลาดของนายไป..." "เฮอะ ถึงแม้ความฉลาดของฉันจะถูกกลืนกินไป แต่ยังไงมันก็เกิดขึ้นใหม่ได้น่า แต่นายก็เป็นเพื่อนของฉัน หากเป็นอะไรไปจะมีอะไรแทนได้ยังไง" "ไม่เป็นไรหรอก.. เฟริน หากมันยังอยู่กับฉัน คนอื่นก็ไม่เป็นอะไร... ทุกคนจะปลอดภัย" นิกส์หยุดพูดพร้อมกับเล่นบทเพลงต่อ และ ในที่สุดเฟรินก็หลับไหลพร้อมกับความโกรธแค้นในใจที่ไม่สามารถที่จะช่วยเพื่อนของตนได้เลย ถึงแม้ความสัมพันธ์อาจจะเป็นเพียงคนรู้จัก แต่ถึงยังไงหมอนี่ นิกส์ พรินส์วิลก็เป็นเพื่อนของเขา... "เชอะ... ที่ชาร์ล็อตยังไม่เห็นทำแบบนี้เลย..." เฟรินบ่นอุบอิบด้วยน้ำเสียงเชิงล้อเล่นก่อนจะหลับไหลไปพร้อมที่จะตื่นมาโดยลืมทุกอย่างในวันรุ่งขึ้น "ก็เพราะพวกนายยังอยู่ใกล้ ๆ ฉันยังไงละ..." นิกส์เอ่ยต่อเฟรินที่หลับไหลไปแล้วก่อนจะเดินขึ้นกลับไปยังห้องนอนของตน "เจ้านี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนิ" ปีศาจนิมิตพูด "แต่ไม่ต้องห่วงน่าข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก" "ฉันรู้... ตอนนี้ก็ก็จะเป็นฉันทุกทีแล้ว พอแกกลายเป็นฉันเมื่อไหร่แกก็จะสวมรอยฉันสินะ" ภายใต้หน้ากากที่ปีศาจนิมิตสวมทับอยู่คือใบหน้าของนิกส์.. "ข้าไม่เลวขนาดนั้นหรอกน่า" ปีศาจนิมิตพูดพลางหัวเราะ "หรือแกจะเป็นดอปเปลเกงเกอร์ละ?" นิกสืพูดจาเสียดสีเจ้าปีศาจหัวเราะดังกว่าเดิม "ฮ่า ฮ่า ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่เลวขนาดนั้น ไอ้หนูเจ้ารู้ไหมว่าโชคดีแค่ไหนนะที่มีข้าอยู่ด้วย" "เออ เออ รู้แล้วว่าถ้าไม่มีแกอยู่ฉันก็ตายไปแล้ว" คนน่าจะตายไปแล้วบอกปัดอย่างน่ารำคาญ "หากตอนนั้นแกไม่สิงฉันตอนที่ฉันถูกไอ้เจ้าเสือผีนั่นตะบบเอาตอนที่ฉันช่วยชาร์ลอต ป่านนี้ฉันคงตายไปแล้ว แหม.. ขอบใจจริง ๆ" นิกส์ท้าวเรื่องราวไปเมื่อก่อนที่สัตว์ประหลาดเสีอนิสัยเสียหลุดออกมาจากป่าในบารามอสหากเป็นผู้ที่มีความสามารถในด้านการรบบ้างคงพอจะเอาตัวรอดได้แต่ชาร์ลอตไม่ใช่ เมื่อเห็นผู้หญิงกำลังเดือดร้อนก็ต้องเข้าช่วย ซึ่งผลก็คือถูกตะบบเสียปางตาย แต่ก่อนจะตายไอ้บ้านี้เข้ามาสิงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ชาร์ลอตสลบไปตั้งแต่มีสัตว์ประหลาดเสือโผล่ออกมา ซึ่งไอ้บ้าที่ว่าก็แสนจะใจดีที่เข้าฝันชาร์ลอตกับครอบครัว และโมเมให้เองเสร็จสรรพ เท่านั้นยังไม่พออยู่บ้านไอ้บ้านี่ยัง ไม่เลิกเล่นเที่ยวเข้าฝันชาวบ้านเขา พ่อของเขาเลยต้องลงทุนสะกดพลังเอาไว้แล้วส่งลกชายมายังโรงเรียนพระราชานี้ เป็นทั้งการสั่งสอนทั้งลูก และ เจ้าผีบ้านี่ ก็ยังดีที่มันยังพูดน้อยลงกว่าเดิมไม่เหมือนตอนอยู่ที่เอเธนส์ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังพูดมากในฝันอย่ดี ด่าไปมันก็ไม่สำนึก แต่ก็เกลียดมันไม่ลง ปีศาจนิมิตพลางตอบรับอย่างชอบใจ ก่อนนิกส์จะตอกกลับ "แล้วเลิกนิสัยเดิม ๆ ซะทีได้ไหม กินแค่เลือดฉันก็น่าจะพอแล้ว อย่ากินสติกับความรู้สึกของคนอื่น" "ไอ้เฟรินอะไรนั่นข้าเผลอไปจริง ๆ แต่นึกว่าเจ้าจะชอบใจเสียอีกที่ข้ากินความรู้สึก รัก ของยัยหนูชาร์ลอตนั่นไป ข้ากลัวว่าหล่อนจะเจ็บปวดตอนที่เจ้าจะตายนะ เอ... แต่ทำ แบบนี้เจ้าก็น่าจะเจ็บปวดยิ่งกว่ามั้ง?" ปีศาจนิมิตพูดล้อเลียน นิกส์ค้อนขวับมามองเจ้าปีศาจพูดมากเหมือนไม่ได้พูดมานาน แต่เจ้าปีศาจก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี "ปีศาจแบบข้าก็อยู่ได้ไม่นาน เจ้าเองก็อยู่ได้ไม่นาน ไม่เป็นไรหากข้าจะตายแล้วข้าเหมือนเจ้าพอดิบพอดีข้าจะยกร่างนี้ให้เจ้า ถึงตอนนั้นเจ้าก็เป็นอิสระ และ ยังพอจะยืดชีวิต ได้อีกหน่อย" "ฉันไม่อยากจะรับร่างกายจากแก" นิกส์หัวเสีย "หึหึ ถึงยังไงตอนนั้นเจ้าก็ต้องรับมันไว้อยู่ดี เจ้าปฏิเสธการที่อยากจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้หรอก" ปีศาจนิมิตพูดราวกับตนเป็นผู้ชนะ ก่อนนิกส์จะปรามไม่ให้มันเหลิงใจ "เงียบซะที ฉันจะนอนแล้ว" เมื่อพูดจบเจ้าตัวก็เปิดประตูแล้วเข้าห้องนอนไป [Fan fiction]หัวขโมยแห่งบารามอส  : เรื่องของ นิกส์ พรินส์วิล จบ จากคุณ : Meroko - [ 8 ต.ค. 47 20:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่มีต่อหรอคับ จากคุณ : กริช - [ 9 ต.ค. 47 12:38:46 A:10.11.20.73 X:202.28.6.18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไว้แต่งตอนอื่นมาอีกนะ น่าสนใจดีนะฮะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 9 ต.ค. 47 13:38:21 A:158.108.101.25 X:158.108.2.2 ]