ตามรอยตัวเอง

“ ขอบคุณครับ ขับรถดี ๆ นะพี่”รถกระบะสีฟ้าคันเก่า ๆ ที่พาผมมายืนอยู่ตรงนี้ค่อย ๆ แล่นหายไปจนสุดขอบสายตา แต่สิ่งที่ไม่หายไปคือ น้ำใจของพี่ตัวใหญ่เจ้าของรถที่ให้ผมอาศัยมา การโบกรถ คือ หนึ่งในวิธีการเดินทางชั้นประหยัดของนักเดินทางซำเหมาอย่างผม บางครั้งโชคดีก็ได้รถคันแรกที่โบกเลย

บางครั้งโชคร้ายก็แทบจะไม่มีรถคันไหนจะจอดให้ การเดินทางของผมครั้งนี้ไม่มีจุดหมาย ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน แต่ขออย่างเดียวไม่อยากอยู่ที่เดิม
ผมจำเป็น จำใจ และจำยอม ที่จะต้องโกหกเธอแม่ ผู้หญิงที่ผมรักและเป็นห่วงผมตลอดเวลา

ผมบอกแม่ของผมว่า ผมจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนสัก 2-3 วันไม่ต้องเป็นห่วง ผมหยิบเป้ใบที่สนิทกันมากที่สุดจากพื้นให้มาอยู่ที่กลางหลัง พร้อมกับตั้งคำถามให้ตัวเองว่า
“ จะไปไหนเนี่ย ”

เฮ้อ!แต่ยังไม่โชคร้ายนักถ้าจะคิดแบบเข้าข้างตัวเอง ห่างจากนี่ไปไม่ไกลก็จะถึงทะเลแล้วและพี่คนที่ผมถามทางก็ใจดีให้ผมติดรถไปด้วย เพราะ แกจะขับรถผ่านไปทางนั้นพอดี ผมจึงได้หย่อนตูดด้านๆ ของผมลงบนเบาะรถนิ่ม ๆ ของแก และพักสองขาที่เมื่อยล้าเอาไว้เตรียมสู้ต่อ

รถคันเล็ก ๆ ของพี่ตัวใหญ่ พาผมมุ่งตรงไปยังข้างหน้า
“ น้อง จะไปไหนเนี่ย ” เป็นคำถามจากพี่ชายใจดีที่ผมยังหาคำตอบไม่ได้
“ ยังไม่รู้เลยพี่ แต่ผมไม่อยากอยู่กับที่ ”
“ ฟังดูง่าย แต่ ตลกดีนะ น้องจะลงตรงไหนก็บอกแล้วกัน ”
“ ครับ ”

รถแล่นมาเรื่อย ๆ จนผมตัดสินใจว่าตรงนี้แหล่ะที่จะพาผมไปที่ ๆ ผมอยากไปได้
“ พี่ ๆ ๆ จอดครับจอด ผมขอลงตรงนี้ล่ะ ”
แล้วผมก็กล่าวคำขอบคุณกับคนไทยที่น้ำใจงามอีกคนหนึ่งที่ยังคงมีตัวตนอยู่ในประเทศไทย หลังรถแล่นผ่านหน้าผมไป ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าเป็นหมู่บ้านชาวประมง เล็กๆไม่กี่หลังคาเรือน

‘อย่างน้อยคืนนี้คงมีที่ซุกหัวนอนแล้ว’ผมคิดแบบเข้าข้างตัวเองอีกครั้ง
ในขณะที่พระอาทิตย์ดวงโตๆ ดวงเดียวกับที่กรุงเทพฯ เริ่มอ่อนแรงและคล้อยตัวตกลงมา ผมได้สัมผัสความงามแบบไม่ห่างไกลความรู้สึกเดิมๆกันสักเท่าไร เป็นเรื่องโชคดีมากๆสำหรับคนอย่างผมที่ปกติไม่ค่อยมีโชคมากมายนัก เว้นก็แต่ตอนเดินทางนี่แหล่ะ หรือว่าบางทีผมอาจจะเกิดมาเพื่อเดินทาง ท้ายที่สุดแล้วผมก็ได้อาศัยบ้านของ ลุงมี กับ ป้านา สองตายายชาวประมงที่ใจดีมากๆในการอาศัยบ้านแกเป็นที่ซุกหัวนอนในตอนนี้

“ ตามสบายนะพ่อหนุ่ม คิดว่าเป็นบ้านเองก็แล้วกัน ”
เป็นคำพูดของลุงมี ผู้เมตตาต่อนักเดินทางตัวจ้อยอย่างผม ทำให้ผมได้ผ่อนคลายภาระทางความรู้สึกของผมได้เป็นกอง
“ ครับลุง” ผมตอบแกไปอย่างไม่เสแสร้ง

ผมวางเป้และรื้อเอาเพื่อนตาเดียวของผมออกมา เพื่อจะพาเพื่อนผมไปกระพริบตาที่ไหน
สักที่หนึ่ง เพื่อเก็บความทรงจำที่ดีไว้เป็นภาพถ่ายให้คนอื่นได้อิจฉา

ลมหนาวพัดมาอีกครั้งและพากันพร้อมใจร่วมแรงพัดน้ำทะเลหอบมาเป็นเกลียวคลื่น เคลื่อนมาดูดเท้าของผม ในขณะที่ผมกำลังจะถอดเสื้อลงไปเล่นน้ำ เสียงของป้านาก็ลอยมากับสายลม
“ไอ้หนุ่มๆ มากินข้าวเร็ว”

ความรู้สึกที่สัมผัสได้ แกเอ็นดูผมเหมือนลูกเหมือนหลาน ทั้งทีความจริงเพิ่งจะได้รู้จักกันก็วันนี้เอง
ตอนที่นั่งล้อมวงกินข้าวกัน ผมได้คุยกับแก2คน จนผมมีความรู้สึกว่า ชาติที่แล้ว เราคงเคยรู้จักกันมาก่อน
“ ไอ้หนุ่ม นี่เองจะไปไหนว่ะ! ”
“ ยังไม่รู้เลยครับลุง แต่มันรู้สึกไม่อยากอยู่กับที่ ” ผมตอบไปตามความรู้สึก

ลุงมีหัวเราะออกมา แล้วพูดกับผมว่า
“ ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ดี ๆ เมื่อก่อนข้าก็เป็นแบบเองนี่แหล่ะ ใช้ให้คุ้มนะโว้ย ! ”
“ อะไรครับลุง ”
“ ชีวิตไง ”

สิ้นเสียงคำพูด เหนือรอยยิ้มของลุงมีขึ้นไป ผมสังเกตุเห็นร่องรอยของแววตาที่ยังกระหายการเดินทางของแกอยู่
จันทร์เจ้ากลับมาแล้ว ผมปลีกตัวออกมาหาความสงบให้ตัวเอง แหงนหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้า ดาวคืนนี้สวยจนรูปปั้นวีนัสแอบแหงนมอง ถ้าจะนับปรชากรดาวเผลอ ๆ ถึงเช้าก็คงนับไม่หมด

ตอนนี้ วันนี้ คืนนี้ เวลานี้ ผมนอนอยู่บนเรือประมงลำเล็ก ๆ ที่มีเพียงเชือกผูกไว้เป็นเส้นพันธนาการความเป็นเจ้าของ ผมนอนดูดาวจนเคลิ้มหลับไป สะดุ้งตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่ฝันว่า เรือที่ผมนอน ลอยอยู่กลางทะเลที่ว่างเปล่า ไม่มีจุดจบจนพาลไปถึงจุดเริ่มต้นที่ ไม่มีจุดหมาย

ในฝันผมพยายามพายเรือเข้าฝั่ง แต่พายเท่าไรก็ไม่ถึงฝั่งสักที ตะโกนให้ใครช่วยก็ไม่มีใครได้ยิน แล้วจู่ ๆ ก็มีคลื่นยักษ์ซัดมาโดนเรือผมคว่ำตัวผมจมลงในน้ำ แล้วผมก็สะดุ้งตื่น ผมนึกขอบคุณคลื่นยักษ์ลูกนั้นที่ทำให้ผมหลุดออกมาจากความฝันบ้า ๆ นั้นได้

ลุงมีเดินออกมาตามหาผม แกบอกว่าเห็นผมเดินออกมานานแล้วเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรไป
“ พรุ่งนี้มีเรือของเพื่อนข้าจะไปเกาะแถว ๆ นี้ เองสนใจไหมล่ะ”

เหมือนได้ยินเสียงมาจากสวรรค์นำทางผมไป ยังไม่ทันที่สมองก้อนเล็ก ๆ เท่าเม็ดถั่วเหลืองของผม จะคิดอะไรได้ อวัยวะที่เพื่อนผมช่วยกันยืนยันว่าดีที่สุดในตัวผม ก็ตอบไปแล้วว่า
“สนครับลุง”

โดยที่ยังไม่รู้แม้แต่รายละเอียดของที่ ๆ จะไป ตอนเช้าผมถึงได้มานั่งอยู่บนเรือเพื่อนของลุงมี ก่อนเรือจะออกผมหยิบเพื่อนตาเดียวของผมออกมากระพริบตาดูภาพของลุงมีกับป้านาไว้ในความทรงจำอีกครั้ง นึก ๆ แล้วก็อิจฉาแก 2 คน ที่มีวิถีชีวิตเรียบง่ายโลกนี้ต่อให้หนักหนาเพียงใดหากมีคนมี่เรารักและรักเราอยู่ข้างกายก็คงไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว

เรือค่อย ๆ แล่นออกจากฝั่ง ภาพหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่เมื่อวาน ค่อย ๆ เล็กลงๆ ผมเดินเข้าไปคุยกับเจ้าของเรือ ถามแกว่าเรือลำนี้จะไปไหนไปเกาะอะไร
“ อ้าว! นี่เองไม่รู้เหรอว่า เองกำลังจะไปไหน ”
“ ครับ ”
เจ้าของเรือมองผมด้วยสีหน้างง ๆ ก่อนบอกผมว่า
“ ไปเกาะเต่า แต่ว่าช้าหน่อยนะ เองรีบหรือเปล่าล่ะ”
“ เปล่าครับ ”
ถึงผมจะรีบยังไงก็คงไปไหนไม่ได้ มีอยู่ทางเดียวคือต้องว่ายน้ำไป ผมว่าเรือลำนี้คงไปถึงก่อนศพของผมจะลอยไปถึงก็ได้ ผมจึงฆ่าเวลาด้วยการนั่งมองทะเล ลมเย็นม้วนมาตีหน้า หอบเอากลิ่นทะเลมาฝากป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้าง
อาจจะเป็นเพราะแรงโยกของท้องทะเลที่โยกกล่อมเรือลำนี้ก็เป็นได้ผมจึงนั่งคิดถึงแกจนผมเผลอหลับไปพลางรู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่ในเปลแล้วมีเสียงของแม่มากล่อม ผมรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนดึกแล้ว
‘ทะเล’ ถึงผมจะรู้จักเขาดีแต่ผมก็ไม่เคยคุยกับเค้าตอนกลางคืน
มองออกไปเห็นทะเลยามค่ำคืน ความรู้สึกกลัวก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับความลึกลับ ที่เดินมาห่างๆ ผมนั่งฟังเสียงคลื่น ถ้าหูผมไม่เพี้ยน นอกจากเสียงคลื่นแล้ว อีกเสียงที่แอบแทรกมาคือ ท่วงทำนองของเม้าท์ออแกน’
ผมชอบเครื่องดนตรีชิ้นนี้ เสียงนั้นดึงผมไปเหมือนชาวนาจูงเพื่อนควายไปจนเจอที่มาจากผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงหัวเรือ อายุเค้าคงไม่มากไม่น้อยกว่าผมสักเท่าไร เผลอ ๆอายุเค้าอาจจะเท่าผมก็ได้
“ นี่คุณ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” ผมเตือนเค้าด้วยความหวังดี
“ ไม่หรอก ถ้าเรามั่นใจ และเชื่อในสิ่งที่เราทำ”
“ นอนไม่หลับหรือครับ” ผมถามเค้าตามมารยาท
“ ครับ” สิ้นคำตอบแล้วชายคนนั้นก็หาได้สนใจผมไม่ สิ่งเดียวที่เค้าสนใจ คือ เม้าท์ออแกนที่อยู่ในปากของเค้า เสียงเม้าท์ออแกนของเค้ายังบรรเลงท่วงทำนองต่อไป แต่ว่ามันต่างจากเสียงที่ผมเคยได้ยิน มันฟังดูแล้วเศร้าๆคล้ายต้องการบอกอะไรบางอย่างแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ” ผมบอกกับเขาไปเพื่อสานสัมพันธ์ต่อ แล้วเสียงเม้าท์ออแกนก็สงบลง ทว่าหาได้มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากชายคนนั้น เค้ายังคงเป่าเมาท์ออแกนต่อ
สายตาของเค้าที่มองไปข้างหน้าบ่งบอกว่ามันไม่มีจุดหมายที่ชัดเจน ความว่างเปล่าอาศัยอยู่ในดวงตาเค้าเต็มไปหมด

เค้าถามผมว่า “ เหนื่อยมากไหม ”
“ ไม่หรอกชินแล้ว ” คืออีกคำพูดติดปากของผมที่มักจะมีให้กับคำถามอย่างนี้เสมอ และแอ่งน้ำในดวงตาผมเริ่มก่อตัว
“ออกมาเดินทางทำไมทิ้งคนข้างหลังไว้ทำไม”
“ ร้องไห้ทำไม ”
“ เปล่านี่ หัวเราะต่างหาก ”ผมเสแสร้งที่จะตอบ
“ แต่ผมว่าคุณร้องไห้นะ”
“ ผมจะร้องไห้ทำไม นี่ไงผมกำลังหัวเราะอยู่นี่ไง ”
“ แต่ผมไม่เคยเห็นใครหัวเราะได้เศร้าเท่าคุณเลยนะ”

ผมถามเค้าว่า“ คุณกำลังจะไปไหน ”
“ ไปที่ชอบ ที่ชอบ ” น้ำเสียงกับสีหน้าที่แสดงออกมาแสดงให้เห็นว่าคำพูดของเขามันไม่ได้เป็นคำพูดที่กวนประสาทผมเพียงสักนิดเลย
“ แล้วที่ชอบ ที่ชอบของคุณอยู่ไหนล่ะ” ผมถามเขาอีกครั้ง
“ ที่ ๆ ผมกล้าที่จะจำอดีตได้ ”บางครั้งคนเราก็หลีกหนีอดีต

ลมหนาวพัดมาอีกครั้ง ม้วนตัวลอยมากระทบหน้าผม ยิ่งทำให้บรรยากาศของผมกับเค้า
เย็นยะเยือกเข้าไปอีก เค้าขยับปากถามผมว่า “ แล้วคุณล่ะจะไปไหน ”
“ ก็คงคล้ายคุณ แต่จะต่างกันตรงสถานที่ ”
“ ที่อะไร ”
“ ที่ ๆ ผมไปมันเป็นที่ๆผมต้องกลับนะสิ ” ผมตอบ
“ ที่ ๆ ต้องกลับนะเหรอ งั้นคุณคงมีอดีตใช่ไหม ”

ภายในระบบความคิดของผม ประมวลภาพผู้หญิงคนหนึ่ง ยังไม่ทันที่ระบบความคิดจะได้ทำหน้าที่ของมันต่อ คำถามของชายแปลกหน้าก็ทำลายระบบความคิดของผม
“ คุณจมอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งใช่ไหม”
“ คุณรู้ได้ยังไง ” ผมถามเข้าบ้าง
“ ความลับไงล่ะ ”
“ ความลับ? ”
“ ใช่ มันไม่มีในโลก”
“ ไม่มีในโลก? ”
“ ใช่ พอออกนอกโลก อยากจะรู้อะไรก็รู้หมด มนุษย์เราชอบสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา ชอบคิดโน่น คิดนี่ จะทำอะไรก็ได้ ต้องการอะไรก็ได้ แต่เค้าไม่รู้หรอกว่า โลกเค้าแคบแค่ไหน… บอกรักเค้าหรือยัง ” หนุมแปลกหน้าถามพร้อมกับมีร่องรอยการอมยิ้มบนใบหน้า

“ บอกแล้ว แต่…..”
“ แต่เค้าบอกเป็นเพื่อนกันดีกว่า ใช่ไหมล่ะ โครต.... คลาสสิคเลยประโยคนี้เนี่ย ”ใครๆเค้าก็นิยมพูดกัน
“อย่าคิดมากอย่างน้อยเราก็ได้บอกความในใจเค้าก่อนตาย”
ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วอึดใจ ก่อนบทสนทนาจะเริ่มอีกครั้งจากปากของเขา
“ นี่คุณ ”
“ อะไรครับ ”
“ ถ้ามนุษย์เราไม่รู้จักความรักจะเป็นยังไง ”
“ ก็คงเหมือนคนไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ร่างกายคงขาดความอบอุ่น ”
“ แต่ถ้าโลกนี้เป็นกระดาษล่ะ ”
“ หมายความว่าไง?”
“ ก็แค่อยากรู้ว่าคุณจะทำยังไงกับมัน”
“ ทำยังไงกับมัน?”
“ ผมหมายถึงคนที่คุณรัก ผู้หญิงที่คุณลืมไม่ได้ยังไงล่ะ ”
“ ไม่รู้สิ ”
“ แต่ถ้าเป็นผมนะผมจะพับโลกใบนี้ให้เป็นจรวดแล้วก็ปล่อยมันเดินทางไปตามกระแสลม ”
“ไอ้หนุ่มๆเช้าแล้วถึงเกาะเต่าแล้ว”
“เดี๋ยวเอ็งเดินลุยน้ำไปอีกหน่อยละกันเรือมันเข้าไปไม่ได้”
“โธ่!ที่แท้ผมก็ฝันไป”ผมหยิบเป้ใบที่สนิทกันมากที่สุดจากพื้นให้มาอยู่ที่กลางหลัง
การเดินทางของผมเพิ่งจะเริ่มต้น
คำพูดของชายแปลกหน้าในคืนนั้น ยังคงวิ่งวนอยู่ในสมองที่เท่าเม็ดถั่วเหลืองของผมอยู่ทุกวันนี้
ผมกับเพื่อนตาเดียวที่ทำให้ผมเข้าใจโลกใบนี้มากที่สุด ยังคงไม่รู้จักคำว่าสิ้นสุดกับการเดินทางผมไม่รู้ว่าชายแปลกหน้าคนนั้นอยู่ที่ไหนเค้าอาจจะอยู่แค่ในความฝันหรือชีวิตจริง หรือไม่ แต่ตอนนี้ ผมพร้อมแล้วที่จะพับโลกใบนี้ของผมให้เป็นจรวดแล้วปล่อยให้มันเดินทางไปตามกระแสลม.....
*****