CafeTech-ExchangePantip MarketChatTrendyMobilePantown


    พยัคฆ์ แจ่ว แดกบอง

    “ผม แจ่ว แดกบอง คนที่คุณต้องการพบ” เขารายงานตัวต่อเธอ
    “คุณเป็นคนฝรั่งเศสหรือค่ะ” เธอถามด้วยความสนใจต่อชื่อและนามสกุลของเขา
    “เปล่า หลักฐานบนใบหน้าของผม คุณคงพอดูออกว่าดั้งผมมันเป็นเส้นโค้ง และเหลี่ยมหน้านั้นตั้งฉากวัดได้สี่สิบห้าองศา”
    “ค่ะ ฉันพอเข้าใจ ว่าคุณมาจากไหน เอาเป็นว่าไม่เอ๋ยสัญชาติเพื่อทำร้ายจิตวิญญาณของคุณ”
    “ขอบคุณ ให้ผมนั่งได้หรือยังครับ”
    “อ๋อ เชิญนั่งค่ะ เสื้อคุณลายเหมือนผ้าขาวม้านะค่ะ”
    “ครับ ผมเป็นพวกชาตินิยม เอาเป็นว่าคุณต้องการให้ผมทำอะไรคุณผู้หญิง บอกมาเลยดีกว่า”
    “อืม เข้าเรื่องเลยดีกว่าคืออย่างนี้ค่ะคุณแดกบอง ตระกูล ‘รวยเจริญยุ่งเรื่องทรัพย์’ ของเรามีปัญหาเกี่ยวกับมรดก”
    แดกบองสอดขึ้นว่า “ปัญหาของคุณคือมรดกนี้เปื้อนเลือด พี่น้องฆ่ากันเองอย่างงั้นหรือเปล่า”
    “ใช่พี่สาวคนโตของเดี้ยนถูกฆ่าตายเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ต่อมาพี่ชายคนรองก็ถูกฆ่าตายอีก”
    “อย่าบอกนะคนต่อมาจะเป็นคุณ”
    “ใช่ค่ะ เราเลยต้องการหามือดีมาช่วย และเพื่อนที่เป็นทหารก็เสนอชื่อคุณให้เดี้ยน ได้ข่าวว่าคุณเคยผ่านสงครามมานักต่อนัก”
    “ใช่ครับ ผมผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้รบกับเขาหรอก”
    “แต่คุณแม่นปืน เก่งมวยไทย มวยจีน คาราเต้ มวยปล้ำ มวยคาดเชือก”
    “หึหึ นั่นมันของแน่อยู่แล้ว”
    “เดี้ยนต้องการให้คุณเป็นบอดี้การ์ด”
    “เป็นสิ่งที่น่ายินดีอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้หลบเร๊ว”

    แจ่ว แดกบอง กระโดดข้ามโต๊ะ อ้อมแขนแห่งแผ่นดินที่ลาบสูงของเขากอดร่างหญิงผู้สูงศักดิ์อย่างไม่ตั้งใจและไม่ทันตั้งตัว ล้มกลิ้งไปกับพื้นหญ้านุ่ม ตกอยู่ภายใต้กำแพงแห่งอ้อมกอด พร้อมเสียงห่ากระสุนปืนชุดใหญ่ดังขึ้น มือปืนบรรจุกระสุนคล่องมือบนรถมอเตอร์ไซค์ ตีวงโค้งกลับมาอีกรอบ เพื่อปลิดชีวิตเหยื่อให้ได้ตามหน้าที่ ที่รับมอบหมายจากเบื้องบน แต่ความรับผิดชอบจำเป็นแม้กับคนที่ไม่ต้องรับผิดชอบ เสียงมอเตอร์ไซค์ใกล้เข้ามา
    “คุณไม่มีอาวุธ”
    “ผมไม่เคยพกอาวุธมากินข้าวเที่ยง เพราะปืนไม่ใช่ช้อน”
    “นี่แล้วคุณมีอาวุธอย่างอื่นหรือเปล่า ไหนว่าคุณแน่”
    “แน่ในที่นี้อาจหมายถึงเราต้องตายแน่ก็ได้คุณผู้หญิง” แจ่ว แดกบองคลำหาอาวุธในร่างกาย ไม่มีอะไรนอกจาก หมูปิ้งกับข้าวเหนียว
    “นี่แหละอาวุธผม” แดกบองยกหมูปิ้งให้หล่อนดู
    “บ้า นี่ไม่ใช่รายการตลกนะย๊ะ ฉันกำลังถูกฆ่า” เธอสั่นด้วยความตระหนก
    “หลบอยู่ตรงนี้ก่อน ผมจะจัดการเอง”
    ว่าแล้วแดกบองก็กลิ้งตัวไปหลบหลังโต๊ะที่เป็นโล่กันกระสุน มือซ้ายปั้นก้อนข้าวเหนียวจนเป็นเนื้อเดียวกัน เสียบไม้หมูย่างเข้าตรงกลาง เป็นอาวุธประหลาดพิกล เสียงมอเตอร์ไซค์คำรามเข้ามาใกล้ มือปืนเล็ง 11มม.มายัง เฉิดโฉม พร้อมจะเหนี่ยวไกปืน ในจังหวะเดียวกันแห่งเวลา แจ๋ว แดกบองกระโดดข้ามโต๊ะพุ่งเป็นเส้นตรง ลอยคว้างบนอากาศซัด ข้าวเหนียวกับไม้เสียบหมูย่างออกไปสุดแรงเกิด เสียบเข้าหลังมือข้างขวาของคนขับ มันตกใจสะดุ้งโหย่งเมื่อเห็นก้อนข้าวเหนียวปักตรึงมือ รถมอเตอร์ไซค์เสียหลักล้มคว่ำไม่เป็นท่า..
    “ปลอดภัยแล้วคุณเฉิดโฉม ผมจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณ ยุงไม่ให้กัด ไรไม่ให้ตอม”
    “ขอบคุณค่ะ แจ่ว” ด้วยน้ำเสียงแห่งความปลื้มปีติในความหาญกล้าของเขา

    “อะไรนะ ทำงานพลาด” เสียงของธงทองลั่นออฟฟิต
    “มันใช้ปั้นข้าวเหนียวเป็นอาวุธ!!!”
    อีกหลายประโยคแห่งความหยาบคายดังขึ้นและทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ แอร์คอนดิชั่นมิอาจให้ทุกคนพบกับหิมะแห่งความฉ่ำเย็นได้
    “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับนาย”
    “ไม่เห็นหน้าอั๊วหรือไง มันบอกว่าใจดีที่ไหนว่ะอ้ายโง่ พี่ควาย น้องเต่า เพื่อนลา”
    “ขอโทษครับผมจบแค่ป.4 รู้แต่วิธีฆ่าคน ไม่ฆ่าควาย”
    สลด ปืนโต ก้มหัวให้นายด้วยความอ่อนน้อมในเงินตราและอำนาจ
    “ให้ผมไปเก็บมันเองครับนาย” สลวย กระสุนพลิ้ว เสนอความคิด
    “ แจ่ว แดกบองมันไม่ใช่เห็ดที่ใครจะเก็บง่ายๆ ฝีมือมันไม่ธรรมดา”
    “มือมันยังปั้นข้าวเหนียวด้วยครับนาย จำเป็นต้องสะอาด” สลด ปืนโตตอบรับความคิดเห็น
    “ผมว่าเราน่าจะติดต่อ จิม แครอท นักฆ่ากระสุนตามสั่งไม่ดีหรือนาย”
    สลวย กระสุนพลิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์ดวงตาเหยียดยาว
    “อืม จริงสินะ ไอ้สลวย เอ็งเป็นมันสมองก้อนที่สามให้ข้าเสมอมา ติดต่อมันไป ให้มันมาทำงานนี้ เรื่องค่าจ้างไม่ต้องห่วง มันต้องการเท่าไหร่ ก็ต่อรองมันครึ่งหนึ่ง เชื่อว่าคงรับข้อตกลง”


    สวนสาธารณะ แจ่ว แดกบอง ตรงเข้าไปตู้โทรศัพท์ ดูหมายเลขที่จดไว้กับชายเสื้อ อยู่นานโขกว่าจะครบจำนวนเลขเก้าหลัก ดวงตาของเขากวาดซ้ายแลขวาอยู่ตลอดเวลา
    “นายหรือครับ”
    “ผมยังไม่ได้ฆ่าเธอ มีเหตุไม่คลาดฝันเกิดขึ้น ผมเลยจำเป็นต้องเล่นบทของอัศวิน แต่เชื่อว่าเร็ววันนี้ผมต้องฆ่าเธอแน่นอน”
    “ครับ”
    “ครับผม”
    เขาวางหูโทรศัพท์ลง และไม่ลืมรับเงินทอน สิทธิ์ที่เขาควรได้ย่อมไม่ทิ้งค้างเอาไว้ เดินตรงไปยังรถเบนท์คันงาม ในฐานะคนขับรถอีกหนึ่งตำแหน่ง
    “โทรศัพท์กลับบ้านหรือจ๊ะ ทีหลังใช้เครื่องฉันก็ได้นะ แดกบอง”
    “ครับ ขอบคุณ”
    เสียงรถสตาร์ทขึ้น แล้ววิ่งปราดไปบนเส้นทางที่จอแจด้วยยวดยาน แสงสียามเย็นของเมืองกรุงงดงาม “จะไปไหนดีครับคุณผู้หญิง”
    “พัทยา”
    รถดิ่งตรงไปบนถนนสายบางนา-ตราด ตัดตรงสู่ชลบุรี


    “จิม แครอท” เปิดประตูรถแท็กซี่ลงหน้าคฤหาสน์ เปิดประตูเผยรองเท้าหนัง(ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าหนังอะไร) ขัดเงามันปลาบเมื่อกระทบแสงอาทิตย์ยามเช้า นาฬิการาคาเฉียดแสนจากสวิตเซอร์แลนด์บอกเวลา 08.00 น. เขามาก่อนเวลา 30 นาที มือปืนที่ดีย่อมต้องมาก่อนเวลาและฆ่าได้ทุกเวลา ที่จำเป็นหัวใจต้องไร้เมตตา ความสงสารตัดออกจากพจนานุกรมใจได้ทันที ชุดของจิม แครอทก็เป็นสีดำ ดูเหมือนทุกอย่างในร่างกายเขาประกอบด้วยสีดำ ถ้าสันนิษฐานไม่ผิดกางเกงในก็ต้องสีดำ รวมทั้งหัวใจและกระดูกก็ถูกระบายด้วยสีดำ จิม ก้าวเดินอย่างองอาจแต่อย่างไรก็ดีเขาต้องหลบกองขี้หมาเบื้องหน้า

    กดกริ่งอยู่หลายครั้ง กว่าคนใช้จากต่างด้าวผิวสีขาวนวลวิ่งกุลีกุจอมาเปิดประตูเหล็กบานโต จิม มองปราดเดียวก็รู้ว่าคนพม่า อีกคนขอถือกระเป๋าหนังในมือจิม ด้วยน้ำเสียงอักขระรอเรือชัดเจนเกินกว่าเหตุ นี่คงเป็นเขมร เขาปฏิเสธความหวังดี ทุกอย่างเขาทำด้วยตัวเองมาตลอด การรับน้ำใจจากใครก็ตามมันทำให้หัวใจเขาอ่อนแอ สิ่งเดียวที่เขารับคือเงิน ไม่จำเป็นต้องผูกมัดด้วยสัญญาใจ หัวใจควักทิ้งไปนานแล้ว…

    จิมเดินเข้าไปในห้องรับแขกที่ใหญ่โตเกินความจำเป็น เขามองดูโซฟาบุนวมนั่นอาจเดินทางมาจากที่ไหนสักแห่งในยุโรป มันย่อมราคาแพงกว่าค่าครองชีพของกรรมากรนับร้อย และสิ่งประดับตบแต่งภายในห้องล้วนถูกคัดเลือกมาจากดวงตาแห่งรสนิยม ทั้งรูปตุ๊กตานักรบบนหลังม้าจากตะวันตกเหมือนม้ามันจะทะยานอยู่ตลอดวลา ช่างฝีมือปั้นได้แม้กระทั่งจิตวิญญาณ ฉากกั้นด้านหลังนั่นเป็นของเก่าจากจีน ลวดลายภาพกวางน้อย อาศรมบัณฑิต ภูเขาและทิวไผ่ งดงามตาผสมกลมกลืนยิ่งนัก ไม่นับภาพหญิงท้วมเปลือยจากตะวันตกศตวรรษที่ 16 โคมไฟระย้าด้านบนนั่นเล่าก็บานสะพรั่งด้วยดอกแก้วเจียรไน
    “เชิญนั่งสิจิม แครอท”

    ธงทองบอกเขา ขณะปากพี้กัญชาจากสามเหลี่ยมทองคำ ด้านหลังคือเหล่าอัศวินประจำตัวร่างบึกบึน ได้แก่ สลวย ปืนโต และสลด กระสุนพริ้ว เขาหย่อนก้นราคาถูกบนโซฟา ยกเหล้านอกขึ้นจิบละเมียดรส
    “คุณต้องการให้ผมฆ่า แจ่ว แดกบอง มันไม่ใช่เรื่องง่าย ผมต้องหาลูกทีมเพิ่ม ขอค่าจ้างอีกหนึ่งแสน” เขาวางแก้วลงขยับแว่นตาดำ
    “ถ้าเราไม่ตกลงล่ะ”
    “ก็ไปว่าจ้างคนอื่นแทน ที่ไม่ใช่ผม”
    จิมทำท่าจะลุกขึ้น สมุนอีกสองคนทางด้านหลังกดไหล่เขาให้นั่งลงอีกครั้ง
    “ใจเย็นน่า จิม แครอท เอาเป็นว่าเสร็จงานคุณรับเพิ่มทันที”
    “งั้นตกลงตามนี้ ห้ามบิดพลิ้ว ถ้ารู้ว่าคุณเล่นไม่ซื่อละก็ ผมฆ่าคุณแน่”
    “มันต้องอย่างนี้สิมือหนึ่งฆ่าได้แม้กระทั่งผู้ว่าจ้าง”
    “ตอนนี้เขาอยู่ไหน”
    “พัทยา”
    “ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”
    “ผมจะรอฟังข่าวดี”
    จิม แครอท ออกไปแล้ว เกาอี้ที่เขานั่งว่าง แก้วเหล้าพร่องไปเล็กน้อย
    “สลวย สลด เอ็งพาลูกน้องตามมันไป ถ้ามันทำงานสำเร็จก็ฆ่าปิดทางเดินลมหายใจมันซะ”
    “ครับนาย”

    กลิ่นกัญชาฟุ้งห้อง ธงทองตกอยู่ในโลกแห่งความฝันอีกครั้ง สาวงามวัยละอ่อนสองนางเดินตรงมานั่งลงด้านข้างและโอบกอดเขาเอาไว้เรือนร่างกรุ่นหอมเบียดซุก ควันสีขาวเป็นม่านทึบย้ายเยื้อง ก่อนธงทองเปิดการโจมตีด้วยการจูบดูดดื่ม…อีกไม่นานเสื้อผ้าจะกลายเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย


    แจ่ว แดกบอง คิดว่าควรฆ่าเธอตอนนี้เป็นดีที่สุด ตอนที่เธอเดือดร้อนไร้ที่พึ่งพิงและโยนความผิดให้คู่อริ ช่างเป็นความคิดที่แยบคายในชั้นสมองซีกขวา อย่างไรก็ดีเธองดงามเกินไปที่กระสุนจะเจาะผ่านผิวเนื้ออันอ่อนละมุนนั่น เธอสมควรตายด้วยความงามพร้อมอันสมบูรณ์ จริงสินะตายแบบไม่ทิ้งบาดแผล ทางออกของเขาอยู่ที่ทะเลนั่น มันกำลังบ้าคลั่งหากได้กลืนร่างของสาวงามนางหนึ่ง ความคลั่งบ้าอาจพบกับสันติอีกครา

    “แดกบองคุณควรพักผ่อนบ้างนะค่ะ พองานนี้เสร็จสิ้น เฉิดโฉมจะตบรางวัลคุณอย่างงาม”
    “เงินซื้อผมไม่ได้หรอกครับ”
    “แล้วอะไรที่เหมาะสำหรับคุณ”
    “มิตรภาพที่ได้รับต่างหาก”
    “คุณไม่น่าเป็นนักฆ่า”
    “บางทีสิ่งที่เราเป็นกับตัวตนที่แท้จริงของเราอาจคนละอย่างกัน คุณอยากเล่นน้ำทะเลไหมครับ คลื่นกำลังดี” “นั่นสิค่ะ แต่ยังคงไม่หรอก เฉิดโฉมต้องการพักผ่อนสักครู่”
    “ครับ”

    แจ่ว แดกบอง ออกมาจากห้องพักชุดหรู แท้จริงเขาไม่ต้องรีบร้อนนักก็ได้ ยังมีเวลาเหลือเฟือที่จะฆ่าเธอ ตอนนี้ควรหาส้มตำปูกับไก่ย่างรองท้องเป็นดี อย่างน้อยเขาจะได้เว่าอีสานสักครา ก่อนที่ลิ้นมันจะกระแดะเคลือบจริตจะก้าน บนหาดทรายยาวคับคั่งไปด้วยฝูงชนคนต่างชาติหลากอารยธรรม นอนเปลือยกายอาบแดดดาษดื่นเต็มหาด ดวงตาของแจ่วเห็นแล้วซึ่งร้านส้มตำ เฝ้ามองการโขยกสากของแม่ค้าด้วยลีลาจัดจ้าน ท้องจะได้รับการปรนเปรอเสียที


    จิม แครอท ฝังกายในทรายอุ่น เขามองเห็น แจ่ว แดกบองตั้งแต่ออกมาจากคอนโดฯ ในมือซ่อนมีด ในใจซ่อนแผน หากฆ่าเขาตอนนี้คงไม่เหมาะนัก เพราะเขาไม่ใช่พระเอกหนังฮอลี่วู๊ดที่ฆ่าได้แล้วหนีแบบลอยนวลยวนโทสะตำรวจ อย่างน้อยควรให้ศัตรูอิ่มท้องก่อนตายบ้าง เขายังคงนอนนิ่ง อย่างไรโอกาสย่อมเป็นของเขาอยู่แล้ว ในเมื่อเขาเป็นผู้ล่า

    เฉิดโฉมกดหมายเลขปลายทางทันทีหลังจากห้องตกอยู่ภายใต้ลมหายใจของเธอ

    จากคุณ : เดอะแหลม - [ 10 ต.ค. 47 00:36:06 A:192.168.68.120 X:203.113.41.70, 203.150.217.114 ]