ความคิดเห็นที่ 1 เอเรียกรีดร้อง สติของเธอควบคุมไม่อยู่ ปกติเอเรียไม่เคยเป็นเช่นนี้ ห้วงความรักของหญิงสาวทำให้เธอเพ้อคลั่ง เคทกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไปจึงทำใจแล้ววิ่งกลับห้องของตัวเองไป ตลอดทางเอามือปิดหน้าตลอด เมื่อถึงห้องก็รีบกระแทกปิดประตูอย่างแรง ลงกลอนแน่นหนาไม่ต้องการให้ใครมายุ่ง แล้วเธอก็ล้มตัวลงกับเตียง ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปกับความสิ้นหวัง ร้องไห้คร่ำครวญกับสังคมรอบข้าง มิอาจมีใครเข้าใจถึงเจตนาของเธอเลย ทุกคนเห็นเธอเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอเลย โดยเฉพาะทั้งพ่อและน้องสาวฝาดแฝดที่น่าจะเข้าใจเธอแท้ๆ แต่กลับไม่อาจเข้าใจเรื่องราวและไม่ต้องการเขาใจอะไรเลย เคทกอดหมอนร้องไห้สมเพชตัวเอง แล้วเธอก็เริ่มหัวเราะ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะให้ความโง่ของตัวเอง หัวเราะให้โชคชะตา แล้วความคิดบ้าที่สุดก็บังเกิดขึ้นมาในจิตใจ เคเทียเห็นกรรไกรที่วางอยู่ใกล้ๆ จึงหยิบมันขึ้นมา ความคมของมันสะท้อนแสงวาววับ แล้วเธอก็ใช้มือหนึ่งจับผมของเธอ อีกมือถือกรรไกร “ลาก่อนเคเทีย เอ เจคอบ ลาก่อนช่วงเวลาแสนหวาน18ปีที่ข้าได้อยู่บ้านนี้ ลาก่อนผมสีเพลิง ลาก่อนความเป็นข้า”เธอพูดกับหน้ากระจก นัยน์ตาของเธอเริ่มบวมเป่งจนเห็นได้ชัด แล้วเธอก็ตัดสินใจทำมัน ฉับ!!! เสียงปลายกรรไกรตวัดตัดขาด ตามมาด้วยเส้นผมสีเพลิงยาวร่วงลงมากองกับพื้น เคเทียมองหน้าของตัวเองในกระจก เธอตัดสินใจตัดผมสั้นทรงผู้ชาย ทว่าเพียงเช่นนี้ยังไม่สามารถลบเลือนภาพลักษณ์เก่าๆของเธอได้ เธอเห็นสีย้อมผมอยู่ใกล้ๆ เธอไม่เคยใช้มันมาก่อน เคทเริ่มชโลมปาดครีมออกจากกระปุก แล้วป้ายที่ผมของเธอให้ทั่ว รอสักพักจึงล้างครีมออกด้วยน้ำ เท่านี้ก็เปลี่ยนเธอให้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ภาพในกระจกแปรเปลี่ยนไปทันตา จากหญิงสาวผมสีแดงเพลิงนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน กลับแปรเปลี่ยนเหลือเพียง ภาพของชายหนุ่มผมดำร่างอ้อนแอ่น นัยน์ตาของเขามีรอยบวมราวกับร้องไห้มาหยกๆ เคทยิ้มออกมาให้กับภาพลักษณ์ใหม่ของตัวเอง แม้แต่เธอเองก็ยังจำไม่ได้ ช่างวิเศษเหลือเกิน หลังจากการเปลี่ยนโฉมตัวเองได้แล้วจึงเริ่มเก็บข้าวของ ตั้งใจว่าจะออกจากบ้านและไม่มีวันกลับ เพียงเท่านี้เธอก็จะได้เปลี่ยนชื่อแล้ว เคเทีย เอ เจคอบไม่มีอีกแล้ว เหลือแต่เพียงเด็กหนุ่มไร้นามสกุลนาม ‘รีค’ ท่ามกลางฝนที่โปรยปรายลงมา รีคลากกระเป๋าอันหนักอึ้งของตัวเองออกจากบ้านหลังงามของตระกูลเจคอบ สิ้นตรอก สิ้นหวัง ไม่มีที่พึ่ง ไม่รู้จะไปทางไหน ไม่รู้ว่าชะตาต่อไปจะเป็นเช่นไร เธอหันไปเห็นม้าตัวงามที่เธอเลี้ยงตั้งแต่ยังเป็นลูกม้า บัดนี้มันกลับกลายเป็นอาชาที่สง่างามเสียแล้ว มันคือความหวังเดียวที่จะพาร่างเธอออกจากที่นี่ไป เธอตรงไปที่เจ้าม้า พูดอ้อนวอนขอให้มันทำตามประสงค์ของเธอ ทั้งๆที่รู้ว่าม้ามิอาจเข้าใจได้ อาชาสีน้ำตาลควบฝีเท้าออกมา ฝนที่โปรยปรายเริ่มซากระหน่ำจนมิอาจเห็นทางได้ สิ่งเดียวที่นำทางได้มีเพียงแค่สัญชาติญาณของเธอเท่านั้น รีคฝืนขี่มันไปโดยไร้จุดหมาย บันทึกไปด้วยระหว่างทาง หน้ากระดาษสีขาวเริ่มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน รีคพยายามรักษามิให้น้ำได้แตะต้องบันทึกไปมากกว่านี้ บันทึก: ออกจากบ้าน เวลา: สี่โมงครึ่ง ก่อนเวลาอาหารเย็น สถานที่: แถวๆถนน ท่ามกลางสายฝน โดย: เคเทีย เอ เจคอบ ข้าพยายามบอกพ่อของข้า ท่านลอร์ดเฟริคแล้วแต่ไม่เป็นผล ท่านดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้ เอเรียก็ไม่เชื่อฉันเช่นกัน ทำไมถึงไม่มีใครยอมเชื่อข้าเลยนะ ข้าพูดความจริง ทำไมทุกคนไม่ยอมเชื่อข้า ข้ามิอาจทนให้หัวใจเจ็บปวดได้อีกแล้ว ข้าขอเป็นฝ่ายหนีออกมาเองเสียดีกว่า ข้าออกจากบ้านมาทั้งๆที่ไร้ความหวัง ข้าไม่มีจุดหมาย หยาดฝนโปรยปรายมิอาจปลอบปะโลมหัวใจที่ชอบช้ำของข้าได้ จากนั้นมันก็วูบไป ทุกอย่างพร่าเลือนไปหมด เพราะเรื่องครานั้น. . . เท่านั้นปากกาของเธอก็ถูกทิ้งลง เธอสลบไปบนหลังม้าที่ควบไปไหนก็มิอาจรู้ได้ จนฝนทวีความรุนแรงขึ้น อาชาแข็งแรงไม่อาจฝืนแรงลมธรรมชาติได้จึงพยศ ทำเอาผู้ที่ขี่หลังมันอยู่เลื่อนตกลงไปทั้งๆที่ไม่ได้สติอย่างนั้น แล้วเจ้าม้าก็ทยานออกไปไร้จุดหมาย ไร้เจ้านาย ชายร่างสูงคนหนึ่งที่อยู่ระหว่างทางมาพบเข้า ผมสีน้ำตาลของเปียกโชกมาเนื่องจากออกไปข้างนอกมา เขาไม่รู้ว่าใครมาสลบอยู่ที่ทางหน้าบ้านของเขา เห็นเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่ได้สติจึงลงจากหลังอาชา เสื้อผ้าของเขาเปียกปอนไปหมด ของเด็กหนุ่มผมดำก็เช่นกัน เขามองหน้าเด็กคนนั้นอยู่พักจึงตัดสินใจแบกขึ้นหลังม้า ใบหน้าของเด็กหนุ่มทำให้เขาคุ้นตา มีเสียงบางเสียงในสมองมันสั่งให้เขาช่วยเหลือเด็กคนนั้น บอกให้เขาพาร่างไร้เรี่ยวแรงของเด็กหนุ่มเข้าไปภายใน ก่อนที่ร่างกายจะโทรมเพราะมีพิษไข้แทรกซ้อน เด็กหนุ่มถูกพาเข้ามาอยู่ในห้องอบอุ่น ชายผู้ช่วยเธอไว้กำลังยืนอยู่หน้าเตาผิง ยืนเอาความร้อนของไฟทำให้เสื้อผ้าแห้ง หลังจากที่เขาขี่ม้าไปทำธุระมา จู่ๆฝนก็เทกระหน่ำซาดซาไม่ยอมหยุด “ตรวจดูแล้วไม่มีอาการไข้แต่อย่างใดครับ”ชายชราผู้เป็นหมอถูกเรียกตัวมาเพื่อตรวจอาการของแขกแปลกหน้าผู้ไม่ได้รับเชิญว่า “ดีแล้ว”ชายหนุ่มผู้ที่เป็นเจ้านายพูดขึ้น แววตาแสดงถึงความกังวลเห็นได้ชัด “เจ้ารู้จักเด็กหนุ่มนี่ไหม”ชายผู้เป็นนายเอ่ยถามต่อ แล้วเดินมาวนเวียนอยู่แถวเตียงของรีค “ข้าไม่ทราบว่าเขาเป็นใครหรือมาทำอะไรอยู่ที่หน้าปราสาท”ชายหนุ่มผู้มีวัย อาวุโส กว่าอีกคน ผู้เป็นนายที่กำลังจ้องมองเด็กหนุ่มผมสีดำที่กำลังนอนอยู่บนเตียงแล้วห่มผ้าเอาไว้ เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นทีละน้อย เมื่อเห็นแสงสว่างภายในห้องที่ออกมาจากตะเกียงที่ตั้งไว้ก็ค่อยๆรู้สึกตัว ทว่าเมื่อเด็กหนุ่มหันไปพบผู้เป็นนายของปราสาทที่กำลังดูอาการเคลื่อนไหวของเขาทุกขณะทำให้เขาผงะถอยหลังไป ระบบประสาทกลับมาทำงานได้อย่างรวดเร็ว “ที่นี่ที่ไหน”เด็กหนุ่มผมดำไต่ถาม “ที่นี่คือบ้านของข้า เจ้ามาสลบอยู่ที่หน้าประตู ข้าก็เลยพาเจ้าเข้ามา”ชายผู้เป็นนายของปราสาทว่า “แล้วท่านเป็นใคร ม้าของข้าอยู่ไหน”เด็กหนุ่มกระวนกระวาย กลอกตาไปมาเมื่อไม่รู้สิ่งใดๆเลย “ข้าชื่อ แอรอนผู้คนมักให้ข้าเป็น ลอร์ด มอนเตส แอรอน”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาพูด “เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า”แอรอนไต่ถามต่อทันที เมื่อผมว่าหน้าตาของเด็กหนุ่มคุ้นๆพิกล “ไม่เคย. . .เราไม่เคยเจอกันขอรับ”เด็กหนุ่มว่า เสียงแหบห้าวราวกับพยายามปิดบังอะไรไว้ “งั้นเจ้าเป็นใครชื่ออะไร?”ซักต่อทันทีไม่เว้นจังหวะ “ข้ามีนามว่า รีค ข้าเพนจรไปเรื่อย ข้าไม่มีที่อยู่ไม่มีเงิน ไม่มีงาน ไม่มีครอบครัว”รีคตอบ ใบหน้าสลดลงเมื่อพูดถึงคำว่าครอบครัว ที่ครั้งหนึ่งรักใคร่ปรองดองสามัคคี จนกระทั่งแอรอน. . เป็นต้นเหตุ รีคเริ่มกำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยความคับแค้น จู่ๆในทันใด ความคิดบรรเจิดอีกอย่างก็เกิดขึ้น เด็กหนุ่มคลายแรงโทสะที่กำผ้าปูที่นอนออก ใบหน้าที่ขมวดเป็นปมเพราะความแค้นคลายตัวลง ก่อนจะนึกบางอย่างที่วิเศษสุดได้ขึ้นมา ไหนๆก็มาอยู่ที่นี่แล้ว แอบสืบพฤติกรรมของแอรอนไว้แล้วจดลงบันทึก จากนั้นก็ใช้เป็นหลักฐานยืนยันให้กับเอเรียและพ่อ เท่านี้ ข้าก็จะได้กลับไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอีกครั้ง “งั้นเจ้าก็พักฟื้นที่นี่ ข้าจะจัดหาห้องให้ แล้วเมื่อครู่เจ้าว่าเจ้าไม่มีงานทำใช่ไหม?”แอรอนมองหน้าเด็กหนุ่มเป็นเชิงถาม รีครีบผงกหัวติดๆกันทันทีเป็นคำตอบ “ก็ดี ฉะนั้นเจ้าก็มาทำงานดูแลปราสาทของข้าแทนไปก่อนเถิด”แอรอนพูดเนิบๆ แล้วเดินไปมองยังหน้าต่างที่กระจกเต็มไปด้วยน้ำที่ไหลรินไม่ขาดสาย ฝนยังคงโปรยปรายไม่หยุดหย่อน เสียแต่ว่าแรงความกระหน่ำของมันลดลงไปแล้วเล็กน้อย กระนั้นก็ยังคงเกิดหมอกหนาอยู่เนืองๆ “ขอบคุณพระเจ้า ท่านช่างมีเมตตายิ่งนัก”รีคกระวีกระวาดขอบคุณ ใบหน้าเริ่มเปื้อนยิ้ม ยิ้มแปลกๆที่มีหลายความหมาย เข้าแผนเป๊ะเลย. . .ฮึ ฮึ เอเรียท่านพ่อ ข้าจะพิสูจน์ให้ได้ ว่าแอรอนไม่ใช่คนดี รอข้าก่อนเถิด. . . ((เขียนๆไปเขียนๆมา ก็เริ่มอ่านเองก็ลายตา เหอๆ ไม่อยากสอบซ่อมเลย)) จากคุณ : W.K.jarr - [ 10 ต.ค. 47 14:12:11 A:210.203.178.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 กำลังสนุกเลยค่ะ ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 47 15:14:33 จากคุณ : JingleJ - [ 10 ต.ค. 47 15:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีข้อความซ้ำนี่นะ จากคุณ : scottie - [ 10 ต.ค. 47 15:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้ สืบราชการลับ อุอุอุอุ นี้แหละน้า ที่เค้าว่า ฟามรักบังตา เอิ้ก เกี่ยวกันม่ะเนี่ย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 11 ต.ค. 47 00:48:39 A:202.133.169.87 X: ]