ตกเย็นนิชาก็เดินทางกลับอพาร์ตเม้นท์ตามปกติ ขณะไขกุญแจเข้าห้องพีรนาทก็โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินตรงเข้ามาหาหล่อนทันที

“ชา…ผมขอโทษ เรื่องเมื่อเช้าคุณกำลังเข้าใจผิด” พีรนาทพยายามอธิบาย

นิชาไม่พูดอะไรทั้งนั้น เงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของตนไป ปล่อยให้พีรนาทยืนอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง…

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับคนเห็นแก่ตัวแบบนั้น สิ่งที่เห็นเมื่อเช้ามันก็คงพอบอกอะไรได้หลายอย่างแล้วไม่ใช่หรือนิชา จำไว้อย่าใจอ่อนกับคนโกหกหลอกลวงอย่าง…นายพีรนาท….


วันนี้แปลกกว่าทุกๆวันเพราะค่ำนี้อยู่ดีๆฝนก็ตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย นิชายืนอยู่ในห้องมองผ่านประตูกระจกเคลือบฟิลม์สีดำมองออกไปข้างนอกระเบียงที่ฝนกำลังตกอย่างช่ำเย็น เรื่องเมื่อเช้ายังคงค้างคาอยู่ในใจของหล่อนตลอดเวลา

ผู้หญิงหน้าสวยคนเมื่อเช้านี้เป็นอะไรกับนายพีรนาทกันแน่นะ สงสัยจริงๆ

กริ๊งงงงงงงง……กริ๊งงงงงงงงง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นิชาหันหน้าไปมองต้นเสียงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปรับสาย

“ฮัลโหล…”

“นิชา…นี่ผมเองนะครับ” พีรนาทบอกเสียงเบา

หญิงสาวไม่พูดอะไรมากนอกจาก…กระแทกกระบอกโทรศัพท์ลงกับแป้นอย่างแรง สะบัดหน้าจากเจ้าของสิ่งนั้นราวกับว่ามันเป็นสิ่งของน่าขยะแขยง เดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศให้เย็นทั่วห้อง ล้มตัวนอนบนเตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาพันทั่วตัว

เห้อ…หนาวกายอย่างน้อยก็ยังมีผ้าห่มห้อปกคลุมกันหนาวได้ แต่กลับหัวใจนี่สิ…จะหาอะไรที่จะมาคลายความเหน็บหนาวออกไปจากหัวใจได้ คงไม่มีเลยกระมัง…

อากาศในยามเช้าเย็นจัดจนหล่อนต้องลุกขึ้นมาปิดแอร์ เพราะนอนทนความหนาวเย็นของอากาศมากกว่านี้ต่อไปไม่ไหว ไหนๆก็ตื่นแล้วนิชาเลยพับผ้าห่มเก็บที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง เปิดประตูทางฝั่งระเบียงเพื่อให้แสงแดดผ่านเข้ามาในห้อง ขณะที่นิชาก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าเพื่อต้องก่อนสูดอากาศยามเช้าให้เต็มปอด แต่กลับรู้สึกเหมือนเหยียบวัตถุอะไรบางอย่าง…

จดหมาย…ที่พับเป็นรูปจรวดเก็บยี่สิบแผ่น เกลื่อนกราดเต็มพื้นไปหมดบางอันก็ชื้นๆ สงสัยจะเปียกจากละอองฝนเมื่อคืน นิชาหยิบจดหมายเหล่านั้นขึ้นมาอ่านฉบับหนึ่ง


นิชา ผมขอโทษ…เรื่องเมื่อเช้าคุณกำลังเข้าใจผิด
ผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวของผมเอง เขาทะเลาะกับแฟน
จึงร้องไห้มาหาผมแต่เช้า…
นี่ไม่ใช่ขออ้างเพื่อแก้ตัว แต่ทั้งหมดเป็นความจริง
และความจริงอีกอย่างหนึ่งที่ผมอยากจะบอก
ผมชอบคุณ…
ขอร้อง..ให้ผมได้อธิบายบ้างเรื่องราวทั้งหมดเอง..


หลังจากได้อ่านจดหมายเหล่านั้น อาการโกรธที่ยังติดค้างอยู่เมื่อวานก็ดูเหมือนจะหายไปเป็นปลิดทิ้งราวกับปาฏิหาริย์ หล่อนค่อยๆลุกขึ้นยืนมองไปทางฝั่งระเบียงตรงข้าม ภาพที่เห็นทำให้นิชารู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก

นี่หล่อนใจร้ายกับเขามากขนาดนี้เลยหรือ?

ภาพที่นิชาเห็นก็คือ…นายพีรนาทกำลังนอนหลับในท่าที่ศีรษะพิงกับกำแพงนั่งยืดขา ใบหน้าบ่งบอกถึงความอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด ขอบตาคล่ำ…เนื้อตัวดูเปียกๆยังไงไม่รู้

เมื่อคืนนี้ฝนตกอากาศคงชื้นและเย็นจัด…และเขาก็คงจะต้องหนาวมาก ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วยอ่ะๆๆ

ทำไมๆๆๆๆๆ ทำไมต้องทำตัวน่าสงสารให้หล่อนเห็นด้วย แงๆๆ

“พีๆ…พีรนาท…ตื่นได้แล้ว…นี่ๆๆได้ยินหรือเปล่า? “ นิชาแขย่งตัวตะโกนเรียกพีรนาทที่กำลังนอน(นั่ง)คุดคู้อยู่กับพื้นระเบียงนั่น

พีรนาทค่อยๆขยับตัว…ตาปรือขึ้นมามองทางต้นเสียง

“นิชาเหรอ? “ เขาฝันไปหรือเปล่านี่…นึกว่าจะไม่ได้คุยกันซะแล้ว

“ใช่ๆ นี่ลุกขึ้นไปเปิดประตูหน่อยสินะๆๆๆ” นิชาพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปที่ประตู


“เป็นบ้าอะไรถึงไปนอนตากฝนแบบนั้น” พอนิชามาถึงห้องของพีรนาทก็โวยวายว่าเขาทันที

“ผมแค่อยากอธิบายให้ชาเข้าใจไม่อยากให้ชาเข้าใจผิด อีกอย่างผมนึกว่าชาจะมาดูดาวด้วยกันเหมือนคืนก่อนๆ”

แต่ตอนนี้คงไม่ต้องอธิบายแล้วมั้ง? เพราะหล่อนก็ดูเหมือนจะไม่ติดค้างเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับตัวเขาแล้ว…

“อ๋อเหรอ? “ นิชาแค่นเสียงหัวเราะราวกับว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งที่หัวใจนั้นพองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

พีรนาทพยักหน้ารับนิดนึง ก่อนจะยกมือขึ้นเสยหัวให้เข้ารูปเข้าร่าง

“บ้าเปล่า? “ นิชาว่าอย่างเขินๆ

“ไม่บ้า…ฮัด…ฮัดเช่ย!!!”

“เฮ้ย…พีเป็นไรหรือเปล่าเนี่ย..สงสัยเป็นหวัดแล้วแน่ๆเลย เดี๋ยวชาเอายาให้นะ” พูดไม่พูดเปล่า ว่าแล้วก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องของตนทันที

นิชากลับมาในห้องของพีรนาทอีกครั้งพร้อมกับยาพาราฯสองเม็ดที่อยู่ในมือ

“อ่ะ…กินแล้วนอนพักเยอะๆนะ” นิชายื่นยาพาราฯให้ แต่พีรนาทไม่ยอมรับมัน แต่กลับบอกว่า…

“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อยแค่…เป็นโรคไอ” พีรนาทพูดยิ้มๆ

“โรคไอ? “ นิชาถามอย่างงุนงง

“ไอ…ไอ…ไอเลิฟยู ไงครับ” พูดเสร็จก็คว้าตัวของนิชาเขามากอดแน่น

“เฮ้ย…จะทำอะไร ปล่อยนะ ปล่อยๆๆๆ” นิชาโวยวายลั่นตามนิสัย หล่อนพยายามทั้งข่วนทั้งจิกเขาแน่น ก่อนจะกระทืบส้นเท้าลงบนเท้าของพีรนาทอย่างจัง

“โอ๊ย…โหดอ่า” พีรนาทรีบปล่อยตัวของนิชาทันที

“ก็ดันเล่นอะไรทะลึ่งๆแบบนี้นี่นา” หล่อนว่าก่อนจะยัดยาพาราฯใส่มือเขา สะบัดหน้าวิ่งออกจากห้องของพีรนาทไป

ไม่ต้องมีกระจกมาส่องก็คงพอจะรู้ว่าใบหน้าของหล่อนตอนนี้คงแดงแน่ๆเลย

อายจังเลย!!!!!!!


ค่ำคืนแห่งความสุขก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม มีเขาและหล่อนนั่งต่างอยู่บนระเบียงห้องข้างๆกัน โดยพีรนาทก็ยังบรรเลงบทเพลงเหมือนเช่นเคย ส่วนนิชาวันนี้ไม่มีคุกกี้เหมือนวันก่อน(เพราะมันหมดแล้ว) หล่อนจึงนั่งดูดาวพร้อมกับฟังเพลงที่เขาเล่นอยู่เฉยๆ

“ชาหายโกรธผมแล้วใช่ไหม? “ อยู่ๆพีรนาทก็ถามขึ้น

“คงงั้นมั้ง? “ หล่อนพูดยิ้มๆ หันหน้าไปทางอื่น

“รู้ไหม? เมื่อวานนี้ชาไม่ได้ออกมาดูดาวเป็นเพื่อน ผมเข้าห้องนอนไม่ได้เลย..” พีรนาทพูดอย่างมีเล่ห์นัยจนหล่อนสงสัย

“ทำไมเหรอ? “

“ก็ความรักมันท่วมห้องเลยนอนไม่ได้” เขาเฉลยพร้อมกับยักคิ้วแผล็บทั้งสองข้างแบบที่เขาชอบทำ

“แหวะ…น้ำเน่า..”

“ถึงน้ำจะเน่า…ก็ยังเห็นเงาจันทร์นะคร้าบ”

น่านนนนนนนนน (น่านเป็นจังหวัดหนึ่งในประเทศไทย เอ้ย…ไม่ใช่ค่ะๆๆๆ)

“เหรอ…งั้นอย่ายืนตรงนี้ได้มั้ย?” นิชาบอกเขาด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม จนพีรนาทหน้าเสีย

“ทำไมล่ะ? ผมทำให้คุณโกรธเหรอ?”

“เปล่าหรอก นายยืนทับหัวใจเราอยู่อ่ะ…”

หล่อนเฉลยพร้อมกับยิ้มใส่เขาเช่นเดียวกัน ก่อนจะยักคิ้วเลียนแบบเขาเมื่อครู่ ส่วนพีรนาทที่ยืนรอคำตอบอยู่นั้นถึงกับหัวเราะร่วนออกมาด้วยความดีใจ ตามองมาทางนิชาตรงๆเพื่อความแน่ใจ นิชาก็พยักหน้ายิ้มๆแทนคำตอบนั้น

ทำยังไงได้ล่ะน้า…ต่อไปนี้นายพีรนาทคงไม่ได้เป็นแค่คนข้างห้องธรรมดาๆอีกต่อไปแล้ว แต่เขากลับเป็นคนข้างในใจหล่อนไปเรียบร้อยแล้วล่ะ…เย้ๆๆๆๆดีใจจังเล้ยยยยยยยยยย