ความคิดเห็นที่ 1 ในโต๊ะอาหาร....หลังอาหารเย็น พ่อกับแม่กำลังเถียงกันอย่างคร่ำเครียดถึงคณะที่เอกควรเรียน “พ่อว่าเอกควรเรียนเศรษฐศาสตร์นะ หัวอย่างเอกเรียนได้อยู่แล้ว จบออกมาอีกหน่อยก็เป็นที่ต้องการ เงินดี งานดี ...ไม่แน่นะ อาจได้ลงเล่นการเมืองด้วยซ้ำ” “แต่แม่ว่าเอกเรียนหมอดีกว่านะ...ได้ช่วยคนด้วยนะลูก เอกชอบอยู่แล้วนี่...ดีนะ...ถึงงานจะหนักนิด แต่ก็มีความสุข เงินเดือนก็ดีนะลูก” ความขัดแย้งเริ่มรุนแรงขึ้น.. ต่างฝ่ายต่างหาเหตุผลมาสนับสนุนความคิดของตนและหักล้างของอีกฝ่าย “พ่อน่ะ...สนใจแต่การเมือง...เอกไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อย ลูกชอบช่วยคน อย่างนี้เป็นหมอดีกว่า” “แม่นั่นล่ะ.. คิดอยู่อย่างเดียว...ช่วยคน...ช่วยคน หมองานหนักจะตาย เงินเดือนดี แต่ก็ไม่เท่าพวกที่จบเศรษฐศาสตร์มาหรอก งานไม่หนักเท่า เงินก็ดีกว่า เอกเรียนเศรษฐศาสตร์ดีกว่าลูก...จะได้สบาย” การโต้เถียงคงดำเนินไปอีกพักใหญ่ หากเอกจะไม่เงยหน้าจากจานสับปะรดขึ้นมาขัดเบาๆ “ผมยังไม่เลือกคณะตอนนี้หรอกฮะ คงต้องหาข้อมูลเพิ่มอีกสักหน่อย แล้วก็เตรียมตัวสอบก่อน เอาไว้ใกล้เวลาต้องตัดสินใจ แล้วค่อยคิดก็ได้ฮะ ยังพอมีเวลาอีกตั้งหลายเดือน” เขาเก็บจานที่ใช้แล้ว ก่อนบอก “เดี๋ยวผมล้างจาน แล้วคงขึ้นไปอ่านหนังสือเตรียมสอบนะฮะ” พ่อและแม่มองตามเอกที่ถือจานออกไปด้วยความเอ็นดู “แม่...เราโชคดีนะที่มีลูกดีแบบเอกเนี่ย” พ่อเอ่ยอย่างภูมิใจ พ่อกับแม่ยังนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกันอยู่ เมื่อเอกล้างจานเสร็จ เขายืนแอบมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนขึ้นไปบนห้องพร้อมความรู้สึกเหงาลึกๆ ............................................................................................. บนโต๊ะหนังสือ กระดาษจดข้อมูลเกี่ยวกับคณะสถาปัตยกรรมของมหาวิทยาลัยต่างๆ วางอยู่กระจัดกระจาย เอกยืนมองนิ่งอยู่พักใหญ่ นัยน์ตาเศร้า ก่อนกวาดกระดาษทั้งหมดลงถังขยะ เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน คว้ากระเป๋านักเรียนมาควานหาการบ้านและเริ่มลงมือทำอย่างไม่ใส่ใจ เสียงเพลงแว่วมาจากวิทยุของบ้านข้างๆมือที่กำลังตวัดเขียนหนังสือชะงักลง “บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อยฉันหนาว และเหงาเหลือเกิน” น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงบนสมุด “ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ มองไปทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว  จนล้าสิ้นแรง” เขาเอนหลังพิงพนัก เงยหน้า ปล่อยน้ำตาให้ไหลเป็นทาง ไม่มีแม้เสียงสะอื้น “ไม่อยากเห็นภาพใด แม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา ยังคงมีเพียงลมหายใจรวยริน เอนกายบนดินยอมรับความแพ้พ่าย ปีกของฉันมันหนัก บินต่อไม่ไหว  อยากขอพักกายชั่วกาล” มือสั่นเทิ้มเอื้อมมาปิดหนังสือ ไม่ใส่ใจแม้จะปาดน้ำตาที่นองหน้า เอกเอนตัวลงบนเตียง บอกตัวเองเบาๆ “เหนื่อยพอแล้ววันนี้ พักก่อนแล้วกัน” เขาหลับตาด้วยความหวังเพียงอย่างเดียว คือพรุ่งนี้ไม่ต้องลืมตาตื่นมาอีกครั้ง .......................................................................................... จากคุณ : Nim - [ 13 ต.ค. 47 11:24:52 A:68.190.88.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงข่าวภาคเช้าจากบ้านข้างๆปลุกเอกจากความหลับสู่อีกวันของการทำหน้าที่ เขาลืมตา ถอนหายใจยาว เมื่อเวลาของเขายังมาไม่ถึง เมื่อความตายยังไม่ปรานีเขา ก็คงต้องรอและทนกันต่อไป เอกไหว้ลาพ่อแม่ก่อนเดินไปรอรถประจำทางที่หน้าปากซอย “อย่าลืมแวะไปคุยกับอาจารย์แนะแนวเรื่องคณะที่จะเลือกเรียนบ้างนะเอก” แม่เตือน “ฮะแม่ ผมจะหาโอกาสไป” เอกตอบพร้อมเดินจากไป คำพูดของน้ำยังก้องอยู่ในหัว “แล้วความรู้สึกนายล่ะ ความต้องการของนายล่ะ นายรู้สึกยังไง นายต้องการอะไร นายเคยสนใจบ้างไหม นายเคยสงสารตัวเองบ้างไหม” รอยยิ้มเศร้าๆผุดขึ้น มือกำหูกระเป๋าแน่นขึ้นราวกับต้องการระบายความบีบคั้นในใจ “เอกพล...อย่าลืมเรื่องค่ายวิชาการนะ ช่วยครูหน่อยละกัน ถือว่าทำให้โรงเรียน” “แม่ฮะ..ผมได้รับโล่นักเรียนดีเด่นจากโรงเรียนฮะ ผมอยากเอามาให้พ่อกับแม่ฮะ” “เอก...ยืมการบ้านอังกฤษลอกหน่อยนะ เมื่อคืนดูบอลดึกไปเลยไม่ได้ทำ” “ตามใจค่ะ ...พี่เอกจะไปช่วยพี่ทิพย์ก็ตามใจ ก้อยจะไปว่าอะไรได้ ก้อยก็แค่รุ่นน้องคนนึงนี่คะ จะมีสิทธิ์รู้สึกอะไร แค่พี่สละเวลามาติวให้ก็ขอบคุณนักหนาแล้ว” เอกถอนหายใจยาว มือลูบหน้าผาก พยายามลบความคิดทั้งหลายออกจากหัว ผู้หญิงท้องคนหนึ่งจูงลูกชายอายุราว 6-7 ขวบ มายืนรอรถประจำทาง เอกสละม้านั่งให้เธอ มองเด็กชายที่ง่วนอยู่กับลูกบอลในมือ แล้วยิ้มเศร้าๆ ความคิดของเอกย้อนไปยังวันที่เขาเป็นเพียงเด็กชายเอกพล โลกสดใส ดื้อบ้าง ถูกตีบ้าง แต่ก็มีความสุข ถ้าวันนั้น...เขาไม่ประมาทเลินเล่อ... ถ้าวันนั้น...พี่ชายคนนั้นไม่ช่วยเขาไว้... ถึงเขาจะจำอะไรๆในงานศพคราวนั้นไม่ได้มาก จำไม่ได้แม้แต่หน้าของคนที่ช่วยเขา แต่เขาไม่มีวันลืมมือสั่นเทาที่วางบนหัวของเขา พร้อมน้ำตาอุ่นๆที่หยดลงมา เมื่อแม่พาเขาไปกราบคุณป้าผู้เพิ่งสูญเสียลูกชาย นัยน์ตาแดงก่ำหลังจากผ่านการร้องไห้อย่างหนักคู่นั้น มองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเบาๆ “หนูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พี่เขาคงดีใจ” ความคิดของเอกชะงักลง เพราะเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น เด็กชายวิ่งตามลูกบอลลงไปในถนน โดยไม่ได้สังเกตรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง เสียงเบรคกรีดลั่น พร้อมๆกับที่เอกกระโจนไปผลักเด็กชายให้พ้นทางรถ ด้วยแรงปะทะจากรถ ร่างเอกกระเด็นไปกองกลางถนน ท่ามกลางความสับสน เสียงหวีดร้อง และผู้คนมากมายที่วิ่งมาดูเหตุการณ์ เอกกลับรู้สึกได้ถึงความสงบ และการพักผ่อนที่เขารอคอย ความชาเริ่มถูกแทนที่ด้วยความเจ็บร้าวไปทั่วร่าง แต่เขารู้ว่าเขาจะไม่ต้องทนกับมันนาน...เขาจะไม่ต้องทน ต้องเหนื่อยกับอะไรอีกต่อไป “ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ และหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา” เพลงที่เพิ่งได้ยินผุดขึ้นมาในความคิด เอกสูดลมหายใจยาว หลับตา ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือ เด็กชายที่เขาช่วยไว้ ยืนตัวสั่นงันงก ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของแม่ มือยังถือลูกบอล สายตาเต็มไปด้วยความตระหนก สับสนกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เอกยิ้มเศร้าๆ พึมพำคำสุดท้าย  “ขอโทษ” จากคุณ : Nim - [ 13 ต.ค. 47 11:25:30 A:68.190.88.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝากเรื่องเศร้าๆกะเขาหนึ่งเรื่อง แล้วขอเรี่ยไรคำวิจารณ์ละกันนะคะ เพื่อการปรับปรุงในกาลต่อไป จากคุณ : Nim - [ 13 ต.ค. 47 11:36:02 A:68.190.88.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 &#12288>>คืออะไรอ่ะคะ มาอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : *!!~Ampere~!!* (^^)# - [ 13 ต.ค. 47 11:59:51 A:210.246.71.117 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อื มม ม   เขียนได้ดีเนอะ หุ หุ จากคุณ : ละมุด - [ 13 ต.ค. 47 16:55:46 A:61.90.107.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าสงสารเอกจัง ที่อ่อนแอ ไม่กล้าตัดสินใจให้ตัวเองอ่ะ จากคุณ : กริช - [ 13 ต.ค. 47 23:02:16 A:10.11.20.77 X:202.44.14.194 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มันโยงกันไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่น่ะค่ะ ระหว่างความรู้สึกสับสนของเอก กับการตายแบบนี้ จากคุณ : scottie - [ 14 ต.ค. 47 01:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Thank you all for your comment and stopping by to read na ka. I'm sorry I have to reply your comments in english. My net at home was down and I can't type thai from the computer in the lab. For Khun Ampere, &#12288>> might be some command for setting up page in word that I accidentally copied along with the story mung ka. I'm apologize for the mistake and thank you for gamlungjai ka For Khun Lamood, thank you for your compliment na ka and if you have any comment on how I can improve the writing, just let me know na ka For Khun Grit, well.. well.. it would be fun to discuss the character of Aek with you. He may be stronger than you expect gor dai na.. He may have already decided to give up his pleasure to please everybody else. That maybe his decision. His only problem is that he's just too tired of doing so..But in the end, yes, he's pityful.. :) For Khun Scottie. Hi, nice to see you again. If I remember correctly, you also posted a comment in my previous story. Thank you ka. About his confusion and his death, well.. I just like to present something from a different angle la mung ka. Normally, when somebody got killed from helping others, he's a hero. But does anybody know the motivation behind his act? Like in this case, judging from Aek's confusion, it's possible that he didn't help the kid because he wants to help the kid.. maybe he just doesn't want to live anymore, but he can't commit suicide because that's gonna hurt his parents.. but the kid gives him excused to die in a brave way.. and maybe his parents won't get so hurt this way. I don't know.. These are just some ideas behind this story. I tired to convey these ideas in the story but I guess I don't really succeed in doing so. Anyway, thank you very much for your comment again na ka.. and it would be fun to discuss the story more with you also. :) จากคุณ : Nim - [ 14 ต.ค. 47 23:32:18 A:144.92.63.46 X: ]