ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ...) เสียงรถจักรยานยนตร์คันหนึ่งแล่นฝ่าความสงัดตรงมาที่ป้อม เพชรรบมองเห็นแต่ไกลแล้วว่ามีรถเครื่องคันหนึ่งเก่าๆ แล่นมาตามถนนพร้อมผู้โดยสารสองคน เขายืดตัวขึ้นยืนแล้วออกไปนอกป้อมเพื่อรอรับเด็กชายอายุสี่ปีคนหนึ่ง แต่งกายแบบคนใต้ โพกหัวแบบผู้นับถือศาสนาอิสลาม ที่กระโดดลงจากเบาะหลังของรถจักรยานยนตร์วิ่งรี่เข้ามา ทันทีที่ร่างน้อยๆ ของมุสตาฟาปะทะเข้ากับลำตัวของเพชรรบก็ถูกยกขึ้นแล้ววางคว่ำพาดบ่านายตำรวจหนุ่ม เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเด็กชายก้องไปทั่วถนนที่เงียบร้าง เหมือนเสียงนกตัวเล็กที่กู่เรียกความสดใสให้กลับมาสู่ป่าที่ไร้ชีวิตชีวา "พี่รบ! มุดจะไปกรีดยาง ปล่อยน้า!" "ฮ่าๆๆ ไม่ปล่อย! อยากวิ่งเข้ามาเอง ต้องจับตากแห้งบนนี้แหละ" วิชัยยุทธเห็นเพชรรบเล่นกับเด็กเหมือนรุ่นเดียวกันเลยหัวเราะขำ พ่อของมุสตาฟาเป็นคนรับจ้างกรีดยางที่สวนซึ่งห่างถนนนี้เข้าไปประมาณร้อยเมตร หมู่นี้มีเหตุการณ์ไม่สงบ ชาวสวนยางจึงไม่กล้าออกจากบ้านแต่มืด ดังนั้นสว่างแล้วทั้งมุสตาฟาและพ่อของเขาจึงจะมา พวกเขาขับรถผ่านถนนเส้นนี้เป็นประจำ ถูกเพชรรบเรียกตรวจทุกครั้ง กระทั่งรู้จักและคุ้นเคยกันไปโดยปริยาย เพชรรบแบกมุสตาฟาด้วยไหล่ข้างขวาเดินตรงไปที่ทางลาดริมถนนซึ่งเป็นคลองมีน้ำขังหญ้าขึ้นรกเรื้อ ดึงอีกฝ่ายมาอุ้มด้วยสองแขนแล้วทำท่าจะโยนลงคู พอถูกทำอย่างนั้นมุสตาฟากรีดหัวเราะเสียงดังเอิ๊กอ๊าก ทำให้คนแหย่สนุก พ่อของมุสตาฟาหัวเราะบ้าง วิชัยยุทธขำ เสียงของสิ่งมีชีวิตที่บริสุทธิ์เป็นพิเศษแบบเด็กเล็กนั้นคือสัญลักษณ์แห่งความสุขที่ทั้งเขาและเพชรรบชอบมาก มันทำให้พวกเขาสามารถนั่งกอดปืนต่อไปได้อีกทั้งวันจนกว่าจะถึงตอนเย็น ปืนกระบอกใหญ่ๆ มันช่างเย็นเยียบ ไม่เหมือนความอบอุ่นจากผิวกายของผู้คนที่มีชีวิตปกติ ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุการณ์อย่างนี้จะจบลงเมื่อใด เมื่อไร ที่ทหารกับตำรวจจะไม่ต้องถือปืนเพื่อระวังชีวิต เมื่อไร ที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องหวาดกลัวกับคนเลวที่คิดถึงแต่ประโยชน์ของตนฝ่ายเดียว "เอาละ ไปกรีดยางกับพ่อได้แล้วมุด" เพชรรบยอมปล่อยมุสตาฟาจนได้หลังจากเอามาโยนเล่นจนหนำใจ เด็กชายวิ่งกลับไปหาพ่อที่รถจักรยานยนตร์ในขณะที่นายตำรวจหนุ่มหมุนตัวกลับมาที่ป้อม วิชัยยุทธหันไปมอง ทว่า ที่ปลายหางตาของเขากลับเห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างที่ไม่ปกติ แวบๆ เหมือนเงาคน พุ่งออกมาจากใต้ทางลาดริมถนน ห่างจากที่ที่เพชรรบเอามุสตาฟาไปโยนเล่นประมาณสองร้อยเมตร "เพชร! ระวัง!" นายทหารหนุ่มตะโกน ยกปืนกลในมือไปทางกลุ่มคนพวกนั้น พร้อมๆ กับที่ฝ่ายตรงข้ามตั้งอาวุธสีดำมะเมื่อมขึ้นเล็ง ปัง! ปัง ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนของทั้งสองฝ่ายดังประสานกัน คราแรกวิชัยยุทธคิดว่าพวกโจรหมายหัวเพชรรบ แต่คนที่ร่วงกลับเป็นพ่อของมุสตาฟา รถที่ไม่มีคนประคองล้ม มุสตาฟาตะโกนอย่างตกใจ! "พ่อ!" ในชั่วเสี้ยววินาทีทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็วพร้อมกันหมด พวกโจรถูกวิชัยยุทธยิงร่วง มุสตาฟาเขย่าตัวพ่อของตน และเพชรรบที่เห็นพวกโจรเล็งปืนไปยังเด็กไม่มีทางสู้ก็กระโจนเข้าดึงร่างของเด็กชายแล้วอุ้มกลับเข้าป้อม แต่ช้ากว่าพวกโจรที่เหนี่ยวไก ปัง ปัง ปัง ปัง! ร่างคล้ำแดดที่พุ่งข้ามกำแพงป้อมเข้ามาข้างในสะดุ้งไปตามแรงกระทบของคมกระสุน ก่อนจะหล่นกระแทกเก้าอี้เสียงสะเทือนเลือนลั่น โครม! วิชัยยุทธไม่ได้หันไปมองรุ่นน้องเพราะไม่มีเวลา เขาสาดกระสุนใส่พวกโจรก่อการร้ายด้านนอกโดนพวกมันล้มลงแน่นิ่งทีละคนสองคน คราแรกเขาเห็นพวกมันมากันประมาณห้าคน แต่แล้วมาสมทบอีกสาม! เกรงว่ามันจะมากันอีก จึงดึงวิทยุที่เอวขึ้นมาเรียกกำลังเสริม แต่พอสอยพวกมันที่อยู่เบื้องหน้าหมด ทุกอย่างก็สงบ ถนนกลับมาร้างไร้ผู้คนและสรรพเสียงใดใด วิชัยยุทธยังเล็งปืนด้วยหัวใจที่ตีอกตุบ ตุบพลางสอดส่ายสายตาอย่างระมัดระวังตัว สักพักเสียงรถบรรทุกขนกำลังทหารกระหึ่มขึ้นให้ใจชื้น หันกลับไปหาเพชรรบ ทว่าเขากลับพบร่างนายตำรวจหนุ่มคนหนึ่งนอนจมกองเลือด มีมุสตาฟานั่งตกใจตาค้างอยู่ข้างกาย พลทหารจำนวนหลายนายพร้อมอาวุธครบมือทยอยลงจากรถขนกำลังพลวิ่งตรงเข้ามา ผู้การหน่วยก้าวเข้ามาหาแล้วพลิกร่างของคนที่นอนนิ่งอยู่ข้างเขาให้หงาย เมื่อเห็นใบหน้าคมคายซีดขาว เปื้อนเลือดจากข้างขมับไหลย้อยเหมือนโลกนี้หยุดนิ่งไป ใจหนึ่งปฏิเสธทันทีว่าเรื่องนี้ไม่จริง " เพื่อนคุณใช่ไหมหมวดยุทธ " วิชัยยุทธจำไม่ได้ว่าตัวเองพยักหน้าตอบผู้บังคับบัญชาไปหรือเปล่า แต่เขาจำได้ว่าอีกฝ่ายตบบ่าแล้วหันไปเรียกเสนารักษ์กับพลาธิการมาตรวจก่อนเคลื่อนย้ายศพกลับ อากาศหนักอึ้งกลับมาครอบคลุมทั่วท้องถนนอีกครั้ง ไม่ว่าเสียงผู้คน เสียงฝีเท้าที่วิ่งไปตรวจศพผู้ร้ายและวิ่งขึ้นรถ วิชัยยุทธเหมือนไม่ได้ยินมันสักเสียงเดียว ในการเข้าโจมตีฝ่ายเจ้าหน้าที่รัฐตามจุดต่างๆ ทั่วปัตตานีของผู้ก่อการร้ายครั้งนั้นก่อให้เกิดความสูญเสียใหญ่หลวง ผู้เสียชีวิตทั้งสองฝ่ายรวมกันเกือบสองร้อยคน (มีต่อ) จากคุณ : ฯคีตกาล (ฯคีตกาล) - [ 13 ต.ค. 47 18:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ศพเจ้าหน้าที่ที่เสียชีวิตในหน้าที่ถูกบรรจุใส่โลงคลุมด้วยธงชาติ มากรุงเทพฯ โดยเครื่องบินสำหรับขนยุทธภัณฑ์ ทันทีที่เครื่องสีเขียวลายพรางแหวกน่านฟ้าสีครามเข้มของฤดูร้อนร่อนลงที่สนามบินกองทัพอากาศ กองเกียรติยศที่รออยู่ทั้งนายทหารและนายตำรวจก็ประโคมเพลงต้อนรับ ล้อเครื่องบินเสียดลานบินกลบเสียงเพลงที่ค่อยๆ หยุดไปโดยไม่มีใครรู้ตัวสักพักค่อยไปจอดเทียบอยู่สุดลานวิ่งติดอาคารรับรองด้านขวา ใต้ท้องของมันเปิดออกเป็นทางลาด วิชัยยุทธแต่งชุดนายทหารเต็มยศช่วยยกโลงคลุมด้วยธงชาติลงจากเครื่องเข้าตัวอาคารซึ่งมีญาติๆ ของผู้ตายรออยู่ด้านใน กล่องสี่เหลี่ยมกล่องใหญ่พอสำหรับชายหนุ่มตัวโตๆ หนึ่งคนถูกเลื่อนขึ้นไปวางไว้บนแท่นเรียงกัน คนเป็นพ่อเป็นแม่เห็นถามกันเซ็งแซ่ว่าโลงไหนใส่ศพของลูกชายตน เมื่อรู้แล้วรีบตรงเข้ากอดแล้วร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ วิชัยยุทธยืนยืดอกอยู่หน้าโลงศพโลงหนึ่ง มองลอดปีกหมวกสีขาวของตนสบตาพ่อแม่และอุษาวดีเข้า จึงตรงเข้ามาเหมือนรู้ว่าใคร ที่นอนอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมข้างหลังเขา นายทหารหนุ่มตะเบ๊ะให้พ่อแม่และคนรักของเพื่อนรุ่นน้องอย่างไม่เข้มแข็งนัก เพราะในชีวิตของลูกผู้ชาย กลัวที่สุดคือตอนที่ได้เห็นน้ำตาของผู้สูญเสีย แม่ของเพชรรบไม่ใช่ข้อยกเว้น หญิงวัยกลางคนเซเล็กน้อยตอนเข้ามาถึง เมื่อใช้มือเกาะโลงศพเพื่อพยุงร่างตัวเองแล้วจึงเงยหน้าถามเขา " น้องตายแล้วจริงๆ หรือลูก " นั่นคือความไม่เชื่อในคราแรกซึ่งเขาเคยรู้สึกมาก่อน ใบหน้าสีซีดเปื้อนเลือดแดงฉาน ร่างนอนอยู่บนพื้นโดยข้างกายมีเด็กชายคนหนึ่งร้องไห้อย่างเสียขวัญ เขาสัมผัสมันมาก่อนหน้าแล้ว วิชัยยุทธกัดฟันพยักหน้า ก่อนจะเมินไปอีกทางเมื่อคนรับคำตอบทรุดลงกอดโลงศพเย็นเยียบนั้นแล้วร้องไห้เสียงดัง ฟูมฟายจนพ่อต้องเข้ามาดึงไปกอด ปลอบด้วยคำพูดว่าลูกไปสบาย เขาเป็นคนที่น่าภูมิใจ แต่ไม่ว่าจะพร่ำบอกเท่าไร หัวอกของผู้เป็นแม่ก็ได้แหลกสลายไปแล้วพร้อมวิญญาณที่หลุดออกจากร่างของผู้เป็นลูก อุษาวดีเป็นคนเอารูปสีขาวดำมาตั้งไว้บนโลง น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ได้ตอนไปส่งเพชรรบได้ตกลงอาบแก้มอย่างเงียบๆ เสียงร้องไห้เซ็งแซ่ ผสมเสียงพูดคุยกันของนักข่าวและเสียงกดชัตเตอร์ ก้องไปทั้งห้องโถงสว่างด้วยแสงไฟสีขาวดวงโตหากวิชัยยุทธมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง เขาพยายามซ่อนดวงตาไว้ใต้ปีกหมวกแล้วหันไปมองท้องฟ้าฤดูร้อนผ่านกระจกใสบานใหญ่ข้างๆ จะได้ไม่รับรู้บรรยากาศ แต่เมื่อเสนาธิการเป็นผู้บอกพิธีการเลื่อนยศและพระราชทานเพลิงศพได้สั่งให้ทหารและตำรวจซึ่งรู้จักกับญาติของผู้ตายเป็นผู้แจ้งหมายกำหนดการต่างๆ สะกิดเขาเป็นสัญญาณจึงต้องทำหน้าที่ต่อให้สำเร็จ วิชัยยุทธซึ่งเป็นตัวแทนของกองทัพตบเท้ายืนตรง นักข่าวโทรทัศน์และนักข่าวหนังสือพิมพ์กรูกันเข้ามารุมล้อมตรงหน้า พ่อแม่ของเพชรรบถูกพยุงขึ้นให้มายืนข้าง เขาหยิบกระดาษสมุดที่พับไว้อย่างดีขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อหนึ่งแผ่น หันไปประจันหน้ากับพ่อแม่ของเพื่อนรุ่นน้อง กางกระดาษที่มีตัวอักษรมากมายร้อยเรียงเป็นประโยคอยู่บนนั้นออก มันมีลายมือเขียนด้วยอักษรตัวโตแบบผู้ชาย มีรอยขีดฆ่า รอยลบเหมือนไม่แน่ใจในประโยคที่เขียนหลายแห่งจนถลอก เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วอ่านออกเสียงดัง ก้องไปทั้งห้องรับรองว่า "เขียนที่ห้องนอน จังหวัดปัตตานี! กราบเท้าคุณพ่อคุณแม่ที่รักและเคารพ รบหากระดาษสวยๆ ไม่ได้จึงแอบฉีกสมุดเจ้านภัทรเตียงข้างๆ มาร่างจดหมายหา!" คนอ่านหยุดประโยคนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าทั้งห้องรับรองเงียบกริบ สูดลมหายใจเบาๆ อีกนิดค่อยอ่านด้วยเสียงอ่อนลง " คืนนี้รบนอนไม่หลับเพราะเกิดลางสังหรณ์บางอย่าง ถ้าพ่อกับแม่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้แน่นอนว่าทุกคนคงได้เห็นรบคนที่ไม่สามารถพูดคุยกับใครได้อีก พ่อครับ แม่ครับ ไม่ต้องเสียใจนะครับ รบรักพ่อกับแม่ที่สุด และเพราะรักที่สุด ถึงได้อยากปกป้อง เก็บแผ่นดินนี้ไว้ให้ ชาตินี้รบยังติดค้างเรื่องบวชให้พ่อกับแม่ ดังนั้นชาติหน้ารบขอเกิดเป็นลูกพ่อกับแม่ใหม่ ชาตินี้ขอรอบุญที่พ่อแม่จะทำให้ทุกปีด้วยความภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้อยู่อีกโลกหนึ่ง เพื่อสะสมไว้เกิดใหม่เป็นลูกพ่อแม่อย่างหวังไว้ แม่ครับ รบรอกับข้าวฝีมือแม่อยู่เสมอ พ่อครับ ฝากแม่ด้วยนะครับ บอกษาให้ผมด้วยว่าอย่าจมอยู่กับผม ษาเป็นลูกสาวพ่อกับแม่คนหนึ่ง รบฝากให้พ่อกับแม่ดูแลเขาให้มีความสุข รักที่สุดในชีวิต เพชรรบของพ่อกับแม่ " เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้เป็นแม่ค่อยๆ หายไปเมื่อวิชัยยุทธยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ หญิงวัยกลางคนรับมาด้วยมือสั่นเทา เธอกวาดสายตาไปยังตัวอักษรบนกระดาษผ่านม่านน้ำตา แล้วกอดมันไว้กับอกอย่างรักใคร่ ส่งเสียงพึมพำไม่ขาดว่า แม่จะทำ แม่จะทำ วิชัยยุทธยังเหลือกระดาษอีกแผ่นหนึ่งซึ่งเก็บไว้ด้วยกัน หากคราวนี้เขาไม่ได้อ่านออกเสียง กลับส่งมันให้อุษาวดี " อันนี้จดหมายของคุณครับ น้องษา" หญิงสาวที่ยืนเหม่อลอยอยู่ยื่นมือไปรับด้วยอาการสะดุ้ง แต่แล้วรีบกวาดสายตาไล่ไปตามตัวอักษรอย่างเร็วเหมือนแม่เขาทำ สักพักน้ำตาก็หยดลงอาบแก้มเป็นสาย เธอส่งกระดาษแผ่นนั้นคืนให้วิชัยยุทธแล้วเดินฝ่าฝูงชนออกไปยังสนามบิน วิชัยยุทธถูกผู้บังคับบัญชาสะกิดอีก เขาจึงหันไปทางนักข่าวแล้วอ่านข้อความบนกระดาษของอุษาวดี กลบเสียงสะอื้นเบาๆ ที่แว่วเป็นระยะในห้องรับรอง " เขียนที่ห้องนอน จังหวัดปัตตานี ษา ตลอดเวลาคุณเข้มแข็งและรอผมเสมอ หากเมื่อจดหมายฉบับนี้ถึงมือคุณ นั่นหมายถึงผมได้ผิดสัญญากับคุณแล้วโดยตั้งใจ ษาที่รัก ผมขอโทษที่บอกว่าผมตั้งใจ หน้าที่ของผมคืออะไรคิดว่าคุณคงทำใจมาตลอด ทั้งที่มันไม่น่าเป็นเวลานี้แต่มันก็เป็น อย่าเก็บผมไว้เป็นความทุกข์ของคุณ ผมรักคุณในฐานะคนเคียงข้างที่สุด และเพราะรักที่สุดผมถึงต้องปกป้องผืนแผ่นดินไทยไว้ให้คุณ ผมไม่อาจบอกว่าหน้าที่เหนือชีวิต เพราะชีวิตของผม ของตำรวจ ของทหาร คือเพื่อคนข้างหลัง ร่างและเลือดที่ถูกกลบอยู่ใต้ดินจะรองรับทุกย่างก้าวอย่างมั่นคง วิญญาณจะอยู่ในสายลมคอยเอาใจช่วยให้คุณมีความสุขกับชีวิตที่ไม่มีผมต่อไป หากคุณร้อนและมีลมพัดมาให้เย็นชื่นเมื่อไร ขอให้รับรู้ไว้ว่าผมช่วยคุณให้ความร้อนคลาย อย่าทุกข์ใจ ยิ้มนะครับ นี่คือความจริง ทุกอย่าง เลือดเนื้อ ร่างกาย หัวใจ ผมให้คุณคนเดียว รัก เพชรรบ " วิชัยยุทธอ่านเสร็จเงยหน้าขึ้นสบตาแดงก่ำของบรรดานักข่าว เขา และทุกๆ คนหันไปทางกระจกใสบานใหญ่ที่สามารถมองทะลุออกไปสู่สนามบิน บนลานปูนที่กว้างตัดกับท้องฟ้าสีครามมีร่างของหญิงสาวผมยาวในชุดดำเดินอยู่ลำพังเพียงคนเดียวและร้องไห้อยู่อย่างเงียบๆ เธอแหงนหน้าขึ้นฟ้าเหมือนมองหาใครสักคนบนนั้น ยามเมื่อสายลมพัด ผมนุ่มสีดำของเธอปลิวสะบัด แม้หลายคนไม่เคยได้ยินน้ำเสียงของเพชรรบแต่บางอย่างในสายลมได้แว่วซ้ำไปซ้ำมา เป็นเสียงของผู้ชายที่เข้มแข็งหากอ่อนโยนว่า 'ชีวิตของผม ของตำรวจ ของทหาร คือเพื่อคนข้างหลัง ร่างและเลือดที่ถูกกลบอยู่ใต้ดินจะรองรับทุกย่างก้าวอย่างมั่นคง วิญญาณจะอยู่ในสายลมคอยเอาใจช่วยให้คุณมีความสุขกับชีวิตที่ไม่มีผมต่อไป หากคุณร้อนและมีลมพัดมาให้เย็นชื่นเมื่อไร ขอให้รับรู้ไว้ว่าผมช่วยคุณให้ความร้อนคลาย อย่าทุกข์ใจ ยิ้มนะครับ นี่คือความจริง ทุกอย่าง เลือดเนื้อ ร่างกาย หัวใจ ผมให้คุณคนเดียว รัก' รักตลอดไป จบ. แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 47 09:08:42 จากคุณ : ฯคีตกาล (ฯคีตกาล) - [ 13 ต.ค. 47 18:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แรงบันดาลใจของเรื่องนี้มาจากเหตุการณ์สะเทือนขวัญเมื่อเดือนเมษายน อยากให้ภาคใต้สงบเร็วๆ...อยากให้คนไทยอยู่อย่างเป็นสุขอย่างที่แล้วๆ มา จากคุณ : ฯคีตกาล (ฯคีตกาล) - [ 13 ต.ค. 47 19:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขียนได้ดีจังค่ะ ชีวิตทหาร ตำรวจ มีความเสี่ยงเพื่อชาติเสมอ ขอยกย่องผู้เสียสละทุกท่าน เพื่อชาติไทย จากคุณ : ภูหงอน - [ 13 ต.ค. 47 19:06:06 A:203.107.205.207 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตเซฟนะคะ จะเอาไปฝากน้องๆ ทหารที่มาพักที่โรงเรียนค่ะ จากคุณ : fatin - [ 13 ต.ค. 47 20:16:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ซึ้งมากๆเลยค่ะ อยากให้เมืองไทยกลับสู่ความสงบจริงๆ บ้านเราก็มีกันอยู่แค่นี้ จะแบ่งแยกกันไปทำไม จากคุณ : ก้อนหิน - [ 13 ต.ค. 47 23:50:21 A:24.51.155.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 (เศร้าอะ ฮือๆ) อยากให้เหตุการณ์ภาคใต้สงบเร็วๆ จัง จากคุณ : scottie - [ 14 ต.ค. 47 01:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วเศร้ามากค่ะ อยากให้ภาคใต้สงบเร็วๆ เช่นกัน จากคุณ : นุภา - [ 14 ต.ค. 47 04:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากให้เหตุการณ์ภาคใต้สงบเร็ว ๆ ด้วยคน งือ ฟัง-อ่านข่าวแต่ละทีแล้วปวดใจ จากคุณ : Clear Ice - [ 14 ต.ค. 47 09:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้ามากๆเลยค่ะ ทั้งเรื่องสั้น ทั้งเหตุการณ์จริง อ่านไปน้ำตาคลอไปเลยอ่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 14 ต.ค. 47 11:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เศร้าจังค่ะ ขอไว้อาลัยแด่เจ้าหน้าที่  ข้าราชการ  และประชาชนบริสุทธิ์ที่ภาคใต้ทุกคน ที่มาต้องสังเวยชีวิตด้วยน้ำมือของกลุ่มคนที่ไม่หวังดีต่อประเทศ และขอภาวนาให้เรื่องวุ่นวาย ที่แสนจะโหดร้ายนี้จบสิ้นเสียที จากคุณ : Anata - [ 14 ต.ค. 47 13:23:12 A:172.17.20.146 X:61.19.199.143 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้าค่ะ แต่ก็ซึ้งมากๆ ขอให้สถานการณ์ทุกอย่างสงบเรียบร้อยโดยเร็วด้วยความเข้าใจกันค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 ต.ค. 47 13:45:51 A:203.149.32.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านไปแล้วรู้สึกเศร้าเลยอ่าคะ แต่งได้ซึ้งมากค่ะ  อยากให้คนไทยด้วยกันไม่ต้องมาฆ่าฟันกันจังเลย จากคุณ : เพอร์ - [ 14 ต.ค. 47 16:41:59 A:203.144.231.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เศร้าจังเลยอ่ะ ไม่รู้ป่านนี้สถานการ์ภาคใต้จะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว ขอให้เรื่องวุ่นวายเลวร้ายทั้งหลายสงบโดยเร็วนะครับ ไทยนี้รักสงบ แต่ถึงรบไม่ขลาด ..... จากคุณ : มานีมีตา - [ 14 ต.ค. 47 17:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าด้วยคน หลังจากเศร้ามาแล้วรอบหนึ่ง  T-T จากคุณ : เด็กทะเล - [ 14 ต.ค. 47 18:24:53 A:133.87.1.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอ๋ไปเขียนตอบที่ในเว็บ JJ นะคะ เดี๋ยวทางด้านนู้นจะเหงา จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย - [ 15 ต.ค. 47 02:42:28 A:203.145.12.116 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ก็คงมีความรู้สึกเหมือนทุกๆ คนน่ะค่ะ ถึงได้เขียนเรื่องนี้ออกมา Y _ Y) แต่ขอตอบคุณ fatin เป็นพิเศษหน่อย... เอาเรื่องไปให้น้องๆ อ่านแล้วอย่าลืมบอกเขานะคะว่านี่เรื่องแต่ง ไม่ต้องไปซีเรียสกับเครื่องบินขนส่งหรือพิธีการมากนัก เดี๋ยวไม่ซึ้ง... จากคุณ : ฯคีตกาล (ฯคีตกาล) - [ 15 ต.ค. 47 08:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^^ มาส่งยิ้มให้พี่กุ๊กคับ เก่งจัง นามาในโหมดยังมึนข้อสอบไม่หายกั๊บ จากคุณ : [nana_nana] - [ 16 ต.ค. 47 12:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กุ๊ก... -_-'' ใครเหยอนานาจัง จากคุณ : พี่กก(คนแต่งเรื่องนี้) - [ 16 ต.ค. 47 15:12:41 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 อิอิ มีคนร่วมขบวนการแปลงชื่อเหมือนเราแล้ว รึเปล่า จากพี่กกจะเป็นพี่กบแทน พูดเร็วๆ ลิ้นอาจรัวได้ แฮะ แฮะ จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 17 ต.ค. 47 01:20:28 A:203.145.22.176 X: ]