ครอบครัวสุดเพี้ยนของนายแฟดบอย

แสงแดดยามเช้าของกลางเดือนเมษาสาดส่องกระทบขอบหน้าต่างทรงยุโรปสุดหรูเมื่อในอดีต เพราะสภาพในปัจจุบันช่างห่างไกลจากคำดังกล่าวมาก ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะมีคนบ้าที่ไหนมาซื้อบ้านหลังนี้ไปอาศัยอยู่ เพราะนอกจากมันจะเก่าหงึมเหงือกเหมือนคุณตาแก่ๆอายุ100ปีแย้ว ยังมีเสียงเล่าลือมาหลายกระแสมากระทบรูหูของผมบ่อยๆ ว่าบ้านนี้ผ. ผีดุ บือ..........ไอ้ผมมันก็ไม่ค่อยจะถูกกะตัวผึ้งซะด้วยซิ จ้างผม 100ล้านผมยังไม่อยู่เลย

“ช้าง ลูกบ่นอะไรอยู่นะ รีบเข้ามาช่วยแม่ขนของเข้าบ้านเดี๋ยวนี้” นางมะลิร้องเรียกลูกตัวแสบของเธอ

“คร๊าบ คุณนายมะ…” นั้นเสียงคุณนายมะลิแม่ผมซึ่งตอนนี้ส่งสายตาพิฆาตมาทางผมด้วย อืม........น่ากลัวมากแบบว่าเสือโคร่งในสวนสัตว์ยังชิดซ้ายตกเวทีไปเลย ยิ่งถ้าใครบังอาจไปเรียกชื่อเธอแบบลืมแปลเป็นอังกฤษก่อนอาจตายได้ ผมขอตัวไปช่วยมามี้ก่อนนะไว้เจอกัน

“โธ่ มอม ผมบอกกี่ตั้งแย้ว ว่าให้เรียกผมว่าเจอรี่ๆ ได้ยินไหม” คุณลูกบังเกิดเกล้าบอกพร้อมทำหน้ามุ่ยๆใส่

“แหวะ เจอรี่ นายช้างหน้าอย่างนายนะเป็นเจอรี่F4สุดหล่อขวัญใจของพี่ ล้านชาติก็ยังเร็วไปไอ้น้อง” นี่ก็อีกคนพี่สาวของผม นอกจากคุณเธอจะลืมพกความสวยมาเกิดด้วยแย้วดันไปหยิบผิดเอาปากนายบอบบี้สุนัขพุดเดิ้ลตัวโปรดของคุณเธอมาแทนเสียนี้ ดังนั้นครอบครัวของผมแทนที่บอบบี้จะเห่ากลายเป็นพี่ฉาวของผมเห่าเสียเอง กรรมก็เลยมาตกที่ผมซึ่งเป็นน้องที่จะต้องมาฟ้งพี่ผมเห่าทุกวันแม้แต่วันพระก็ไม่เว้น เฮ้ย....ละเหี่ยจาย จริงๆ อย่างงี้ต้องบอกว่า วัยรุ่นเซ็ง

“มามี้ แดดดี้ พี่จ๋า เจอรี่ เป็นไง ซินดี้สวยไหม” คนที่หมุนตัวติ้วๆอยู่ คุณๆอย่าเข้าใจผิดว่าเป็นพี่สาวของผมอีกคน เพราะตั้งแต่ผมเกิดออกมาจากท้องคุณนายมะ...จัสมินแม่ผม ผมก็มีพี่สาวคนเดียวคือพี่จ๋าปากบอบบี้เท่านั้น คนนี้นะ พี่ชาย นะคะของผมเอง ไอ้ผมอยากๆจะมีพี่ชายสุดเท่ สุดหล่อเหมือนกับคนอื่นๆเค้า แต่ทำไงได้ละคร๊าบเมื่อพระเจ้าท่านให้มาอย่างนี้ ปวดหมอง

“ สวย ลูกของพ่อสวยที่สุดในโลก ”
“ คุณพูดอย่างนี้ไม่ได้นะคะ เท่ากับคุณส่งเสริมให้ลูกชายของเราเป็น แต๋ว ชั้นรับไม่ได้ เข้าใจไหมคะ คุณ...................... ” คนที่กำลังเข้าคอร์สอบรมพิเศษของมามี้ คือปาปี้ผู้แสนอดทนอ่อนน้อมของผมเองครับ เพราะปาปี้ต้องอดทนต่อฝ่ามือพลังช้างสารของมามี้ ต้องนอบน้อมเอาอกเอาใจมามี้ให้มากๆไม่งั้นเจ๊ใหม่(เธอฮุบเงินเดือนของปาปี้หมดเลย)ไม่ให้เงินเราใช้

จริงปาปี้มีเงินเยอะแยะเพราะปาปี้เป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคิดประดิษฐ์อะไรออกมาก็ขายได้ฮอตฮิตติดตลาด เจ้านายของปะป๊า รักปะป๊ามากๆ ออกเงินให้ครอบครัวของเราไปเที่ยวเมืองนอกทุกปี ปีละหลายๆรอบ มามี้ออกปากอยากได้อะไรวันรุ่งขึ้นของชิ้นนั้นก็จะมาตั้งอยู่หน้าบ้านทันที สงสัยเจ้านายของปาปี้จะมีกระเป๋าโดเรมอนเป็นแน่(เรื่องนี้ไว้มิสเตอร์หยางมาหาปาปี้คราวหน้า จะต้องจับตัวมาสอบสวนเค้นเอาคำตอบให้ได้ เชื่อมือเจอรี่คนนี้ได้เลย)

ไอ้ผมมันก็ลูกรักของปาปี้ ปาปี้โดนมามี้รังแกผมก็โดดเข้าไปช่วย(ให้เรื่องมันยุ่งขึ้น) ปาปี้คิดทำไรก็เห็นดีเห็นชอบด้วยหมด ยกเว้นอยากเดียวเรื่องซื้อบ้าน ผีสิง หลังนี้ ไม่เอ้า ไม่เอา ผมไม่ถูกโฉลกกับตัวผอผึ้ง ผมออกเสียงคัดค้านเท่าไรก็ไม่ได้ผลเอาซะเลย คิดดูขนาดพี่จ๋าตะโกนเวกๆใส่ว่าบ้านนี้มัน เก่าไม่เดิ้น ไม่เหมาะคนนำ(ล้ำ)สมัยเช่นเธอ ใครจะอยู่ได้ แต่ปาปี้ก็ไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้นแม้แต่มามี้ยังต้องยอมเลยคิดดูละกัน แล้วคนตัวเล็กๆอย่างผมจะไม่ยอมได้ไงจริงไหมคร๊าบ เพราะเหตุนี้วันนี้จึงเป็นวันขึ้นบ้านใหม่ครั้งแรกของผม(ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่)บรรยายกาศของบ้านนี้สุดบรรยายเลย อันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก รู้อย่างเดียว

“ อือ...............ผม.....อยาก.......ย้ายบ้าน ปาปี้ส่งผมไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าก็ได้ ผมไม่ชอบบ้านนี้ ผมกลัว ”

“ ลูกกลัวอะไร บ้านนี้น่าอยู่จะตายไป” ปาปี้ทำหน้างงใส่ ผม

“ใช่ ปาปี้ อยู่ๆไปได้ตายแน่ๆ ”

“ คิดมากไปได้ ไอ้ตี๋น้อยของปะป๊า”

ผมอยากจะบอกว่าปะป๊าต่างหากที่สติแตกฟั่นเฟือนไปแล้ว ที่ซื้อบ้านหลังนี้ นี่ชีวิตวัยเด็กอันสดใสของผมจะเป็นยังไงต่อไปละที่นี้

----------------------------------------------------------------------------------------------------