PANTIP.COM : W3067010 ++ เมื่อเราได้มาพบกัน(อีกครั้ง) ++ []

ความคิดเห็นที่ 40

@ ^ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ __ _ _ _ _ __ ^ @

มาแล้วค่ะมาแล้ว หวังว่าคงไม่ช้าเกินไปหรอกนะคะ สำหรับคำขอบคุณ สำหรับทุกคน อิอิ หนูเอ่อ่อ่ะสนุกมากๆเลยค่ะ

เรื่องจริงผ่านจอ(คอมพิวเตอร์)...ประสบการณ์ 3 วัน 2 คืน ในเมืองแห่งแสงสี

กลับถึงบ้านได้สองวันแล้วค่า เหนื่อยไหม ไม่เหนื่อยกายแต่เหนื่อย เนี่ยยย!!!! อะไรจะน้ำเน่าขนาดนั้น ตอบตามตรงมันน้ำเน่าจริงๆ แต่บอกไว้ก่อนไม่ได้มีหนุ่มไหนมาบอกรักหรอกนะคะ แค่รู้สึก “รัก” บ้านมิตรภาพหลังนี้เหลือเกิน รักมากจนไม่อยากจากไป และถ้าอยู่นานกว่านี้ คงทำใจกลับไม่ได้ (ตามนิสัยแบบเด็กๆ)

การเดินทางไปเมืองหลวง เริ่มในบ่ายวันอังคาร เดินทางออกจากหัวเมืองเหนือ โดยรถไฟชั้นหรู เริ่ด รถด่วนขบวนกรุงเทพฯ - เชียงใหม่ เดินทางด้วยความเร็ว 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่รู้สึกวิ่งจริงจะแค่ 45 ฮ่า เป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ
พอจะเดากันออกรึยังคะ ว่ารถหรูขบวนนี้คือรถไฟชั้นไหน อ่ะค่ะ นั่นแหละ ชั้นที่มีไก่ย่าง ข้าวเหนียว ข้าวต้ม โค้กเป๊ปซี่เบียร์ 24 ชั่วโมงนั่นแล อ้อ มี อ๊อปชั่นพิเศษสำหรับรถไฟชั้นนี้ด้วยคือ เบาะบุนวมอย่างดี มีพนักพิงปรับเอนได้ตามใจชอบ ไม่ว่าจะนั่งพิงหน้าต่าง นั่งฟุบกับที่วางแขน หรือที่นอนชั้นดี แค่หาอะไรมาปูใต้ที่นั่งก็ประเสริฐแล้ว
ตลอดทาง ด้วยนิสัยร่าเริงเป็นกิจวัตร ของเด็กแมสคอม แหม่ อยู่ไหน แหลกนั่น เฮ่ย ม่ายช่าย อยู่ไหนสนุกที่นั่น ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แค่เสียงดังนิดหน่อย เฮฮากันตามประสาวัยรุ่น แต่ไหงชาวบ้านทำท่ารำคาญได้ขนาดนั้น ไม่เข้าใจแฮะ
นอกจากจะได้ความสนุกแล้ว เรายังได้รับความรู้มากมายจากการเดินทางครั้งนี้ โดยเฉพาะความรู้วิชาภูมิศาสตร์ค่ะ อย่างไร คือ “ขณะนี้สถานีเด่นชัย ท่านผู้โดยสารที่ต้องการจะลงกรุณาสำรวจสัมภาระให้เรียบร้อย ขอบคุณครับ” แล้วพวกเราก็จะสลึมสะลือ จากการพักสายตาไปประมาณ 10 นาที

“อื่มมมม ถึงกรุงเทพฯ ยังว่ะ”
“ยัง เด่นชัยอยู่”
“แล้วเด่นชัยมันที่ไหนอ่ะ”
“ลำปางไง” อีกคนที่เพิ่งตื่นเหมือนกัน ส่งเสียงตอบมา
“ไม่ใช่ อุตรดิตถ์โว้ย”
“เฮ่ย แพร่เว้ย กรำ มะรึงเอ็นกันมาได้ไงฟร่ะ”
แล้วพวกเราก็พักสายตากันต่อ และก็จะมีบริการปลุกเป็นพักๆเรื่อยไปตลอดทาง

รถไฟวิ่งเข้าเขตเมืองหลวงแล้วประมาณ 4 นาฬิกาของเช้าวันใหม่ จากอากาศที่ค่อนเย็นในตอนกลางคืนขณะเดินทางจากภาคเหนือ ลงสู่ภาคกลางเริ่มกลายเป็นร้อน เหนียวตัวมากๆ จนต้องถอดเสื้อแจ๊คเก็ตที่ใส่มาตลอดทางออก
พวกเราขนของลงกัน ที่สถานีบางเขน ที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือตรงไหนของโลกแห่งแสงสี เมืองที่ไม่เคยหลับ แห่งนี้ แม้จะเป็นเวลาเช้าตรู่ แต่ผู้คน และถนนหนทางกลับคึกคัก ผิดกับบ้านนนอกของฉัน ที่ตอนนี้ยายข้างบ้านคงกำลังก่อเตาถ่าน นึ่งข้าวเหนียว และเตรียมออกไปจ่ายกับข้าว
ด้วยความอนุเคราะห์จากรุ่นพี่ของเพื่อน( ข่าววงในบอกว่าเป็นแฟนเก่า) พวกเราจึงได้นั่งรถกระบะ นิสสัน คันสวย ขนสัมภาระ และคนสวยๆทั้ง12 คน เข้าที่พัก ซึ่งก็คือ หอพักมหาลัยฯมีชื่อแห่งหนึ่ง ขึ้นต้นด้วย กอไก่ ลงพยางค์ท้ายด้วย ศอ ศาลา
หลังจากที่ขนของเข้าที่พัก ที่อยู่ชั้นสามแล้ว ก็พยายามส่ง SMS บอกกล่าวเจ้าที่ เจ้าทาง ว่ามาถึงบางกอกแล้วนา แต่ด้วยความอาถรรพ์ของเครือข่ายราคาถูก อีกหนึ่งบริการ จากค่ายโทรศัพท์ระบบเติมเงินยักษ์ใหญ่ ที่ท่านผู้นำประเทศเป็นเจ้าของ คุณขา อิชั้นขอประนามไว้ตรงนี้เลยนะฮ้า ส่งsms ไม่ได้ฮ่ะ บัติซบมากกกกก ครืออิชั้นพยายามมาตั้งแต่ตี 4 ฟ่า จนถึง 6 โมงฟ่าแล้น มันยังไม่ได้ เซ็งสิคะ เลยรอเวลาให้สว่างหน่อยค่อยโทรบอกเจ้าที่
อุ๊ย เล่าข้าม ลืมเล็คเชอร์ลักษณะของที่พักอันแสนสะดวกสบายได้ไงนะ โอเค เริ่มด้วย สภาพตึก ธรรมดา.... ผ่าน ต่อมาสภาพห้องพัก คุณเอ๊ย อ่ะ ให้เกียรติเจ้าของห้อง กองทัพมด เขาหน่อย ก็ดี๊... ห้องน้ำ ก็ดี๊ ความกว้าง ธรรมดา... เป็นไงคะ ไม่ละเอียดหรอก บอกแล้ว เราต้องให้เกียรติสถานที่

จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 ต.ค. 47 23:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 41

(ต่อ)

หลังจากกวาด ถู ปัด ตบ ตาก ที่นอนกันแล้ว ไข่เค็มดวงโตเริ่มเคลื่อนตำแหน่ง ส่องแสงสวยงาม ก็ได้เวลาโทรบอกเจ้าที่ แต่เหมือนเจ้าที่จะรู้ตัว เพราะเสียงโทรศัพท์ดังก่อน

“หนูยี อยู่ไหนจ๊ะ”
“อยู่ข้างล่างจ๊ะ”
หา O_o โผล่หน้าออกจากระเบียง ตะโกนลงไปแบบไม่อายใคร หนูยียียียียียี แล้วก็วิ่งลงไปหา ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ พกพาความเหม็นไปพบเพื่อนรักต่างแดน

คุณเธอปรากฏกายด้วยเสื้อแขนขาวสีชมพูมีฮู้ด กับกระโปรงพรีท จีบรอบตัวสีเหลือง (ที่น่าจะเป็นเขียวใบตองแก่มากกว่า) และรองเท้าผ้าใบ กับแววตาใส (ซื่อ) และฟันกระต่ายแสนน่ารัก ฮ่า
ทักทายกันตามระเบียบ ถามไถ่ทุกข์ บำรุงสุขกันพอควรจังแอบพายี ขึ้นหอพัก ไม่รู้เพื่อนจะว่าอะไรมั๊ย แต่ก็ไม่เห็นมีใครว่าอะไร มีแต่
“ใครวะ”
“เพื่อนเรา ชื่อหนูยี”
“อุ๊ย ชื่อน่ารักจัง”
บราๆๆๆๆๆๆๆ แล้วเหล่าๆ ท่านๆ ก็จัดการถาม และแนะนำกันเอง ส่วนฉันก็ไปอาบน้ำ เตรียมตัวออกเที่ยว

แต่....รักแท้ย่อมมีอุปสรรค มีประชุมกันตอน 11 โมง แต่ตอนนี้มันเพิ่งจะ 7 โมงเช้า ฮ่ะ โปรแกรมเลื่อนหมดสิคะ คุณขา จากช่วงเช้า ต้องเที่ยวช่วงบ่ายแทน แต่คณะที่นัดกันไว้โชคดีที่ไม่ว่าอะไร

ดังนั้น หนูยี หนูเอ่อ่อ่ะ ก็เดินไปโรงอาหารกลาง รับของเช้ากัน ระหว่างเดินไป ก็คุยกันไป แอบหลงอ่ะ ไม่รู้ทาง เดินไปเรื่อยๆ คุยกันไป ถึงเองเฉยเลย (แต่เล่นเอาเหนื่อยแฮะ) โทรหาเหยื่ออีกราย น้องนุชสุดท้อง หนูพลอย (นามแฝง I-rin ในถนนฯค่ะ) จะบอกเลื่อนเวลา แต่น้องเขาบอกไม่เป็นไรเจอกันตามที่นัดไว้ คือที่ศูนย์หนังสือ ตอน 8 โมง แล้วก็บอกให้เขามาเจอกัน “โรงอาหารกลาง” กินเสร็จกันแล้ว คุยกันก็แล้ว ไหงน้องแกยังไม่มา ลองโทรหาอีกที ปรากฎว่า อยุ่กันคนละที่ มันก็ศูนย์อาหารอ่ะนะ แต่มันอยู่คนละฝั่งฝาก ข้างหน้าและข้างหลัง ด้วยสะรีปิด..spirit อันแรงกล้า คิดว่ามันจะใกล้ เดินไปหาน้องพลอยกัน ป่ะ เดินไป เดินไป

“ยี แน่ใจนะว่าทางนี้อ่ะ”
“เนี่ย ใกล้ประตูหน้ามอแล้ว ศูนย์หนังสือก็ใกล้ถึงแล้วเหมือนกัน”

เดินไปสักพัก
“ยี กานต์ว่าเราถามเขาดีไหมว่ามันไปทางไหน”
“โถ่ เชื่อใจกันหน่อยสิกานต์ บอกว่าถึงก็ถึงสิ”
“เชื่ออ่ะเชื่อ แต่เพื่อความชัวร์ไง”

โอ้ว่าอนิจจา ถามไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ยังเดินไปตามถนนเรียบฟุตบาทเรื่อยไป ตากแดดรับวิตามินD ให้ร่างกาย พอถึงสี่แยก ถึงแล้ว ถึงแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อ แล้วเดินตรงเข้าไปหา น้องพลอยที่กำลังยืนยิ้มแฉ่ง

หนูน้อย ก็บอกยังงี้จริงๆ เหมือนฝาแฝดกับหนูยี ตัวก็พอๆกัน แต่ แย่งหนูยีพูดไม่ทัน จะได้แต่หัวเราะ แต่..อย่าเปิดโอกาสให้น้องเธอนะ ลองคุยสิ .......... หยุดไม่แทบทันแน่ะ

เจ๊หมูโทรมาพอดี เจ๊บอกจะมาหาไหม ตอนเย็นๆเจ๊ว่าง จะพาไปกินบุฟเฟ่ตไอติม กรี๊ดดด แค่ได้ยินก็นึกภาพออก อื่มมมม มันต้องเป็นที่ใหญ่ๆ มีถาดไอติมหลายรส กินได้ไม่อั้น อ่า ไอติมมมม ช็อคชิบบบบ ช็อคโกแลต ไอติมๆๆ แบบว่าที่เจ๊โทรมา ไม่ได้คิดถึงเจ๊นะ แต่คิดถึงไอติมแทน ฮ่า (จุ๊จุ๊ อย่าบอกเจ๊นะคะ เด๋วงอน) แต่เอาเข้าจริงๆ เราก็ไม่ได้กินหรอก เพราะตารางเวลาเต็มเอี๊ยด เลยมานั่งกินข้าวด้วยกันแทน

อ้อ กลับไปหน่อย ลืมเล่าตอนเจอตัวร้ายของเรื่อง นั่นคือ นายน๋อนหนังสือ Ooo นั่นเอง
หลังจากที่เจอน้องพลอยก็เดินตากแอร์ในศูนย์หนังสือสักพักแล้ว ก็ออกเดินทางกลับโรงอาหารที่เดิม โดยการเดิน เป็นเด็กเป็นเล็กต้องเดิน เพื่อสุขภาพที่แข็งแรง ฮ่า ความจริงขึ้นรถเมลล์ของมหาลัยไม่เป็น ไม่รู้มันจะพาไปทางไหน เพราะมีประชุมตอน 11 โมงที่ทำให้เราไปไหนไม่ได้
ก็เลยให้หนูยีและหนูพลอยนั่งรอเรา แป๊ปเดียว ระหว่างนั้นก็ติดต่อนายน๋อนให้ได้ เพราะโทรไปตอนประมาณ 7 โมงกว่าๆ ไม่มีคนรับ แต่พอตอนสายๆมาหน่อย อ่ะ โทรติด แล้วก็จัดแจงนัดแน่ะ
ฉันประชุมงานเสร็จก็ลงมาหาทั้งสองคนที่กำลังเม้าท์กันแหลกลานและได้รับรายงานว่า นายน๋อนจะเข้ามาหาเลยในม. รอไปสักพัก ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา หนูยีคุยไปแล้วก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ย้ำว่าเจ้าเล่ห์มากๆ

“ฮัลโหล พี่หมิงเหรอคะ ตอนนี้พวกเราออกมาข้างนอกแล้วค่ะ แต่เราจะกลับไปรับพี่หมิงละกันนะคะ” ฮ่า ดูเธอทำสิฮ้า เห็นแบบนี้ ร้ายไม่หยอก แล้วผู้ร้ายก็ไม่ว่าไรสักคำ มีฉันกับหนูพลอย หัวเราะกันน้ำตาเล็ด ว่าแล้วก็…ฮ่าๆ ก๊าก

ฉากเปิดตัวผู้ร้ายไม่มีอะไรน่าสนใจ แค่คนยืนบังตู้โทรศัพท์สาธารณะได้มิดชิด พี่แกมาด้วยเสื้อเชิ้ตสีเขียวแก่ ขับให้ใบหน้าดูชรายิ่งขึ้น กับทรงผมแสกกลางที่รับกับใบหน้าอวบอูม แก้มยุ้ย น่ารักเชียะ สมกับคำล่ำลือ น๋อนหนังสือ…อนาคอนด้ายักษ์ ^_^!

เราเดินทางด้วยรถเมล์ สีขาว สายอะไรหว่า รู้แต่มันติดแอร์ แล้วก็ไปลงปลายทางคือ ท่าระจันทร์อ่ะ โห เชื่อแล้วว่าเมืองบางกอกรถติดมหาประลัย วินาศสันตะโร ติดแบบไม่คิดชีวิต รถก็สุดแสนจะเยอะ แต่จะว่าไปมันก็พอๆกับบ้านเราแหละว้า ช่างเหอะ พูดเรื่องของกินกันดีฟ่า

มื้อเที่ยงในเมืองบางกอกวันแรก คือ ผัดไทกุ้งสด ที่มีวิญญาณกุ้งอยู่ 1 ตัว แต่ผ่าครึ่ง ได้เยอะมากกกก แต่รสชาติพอกระเดือกลงบ้าง แอบกินไม่หมด ตักแบ่งไปให้ชาวบ้าน แล้วก็หันไปแย่งหนุพลอยกินต่อ พี่เอ๋ หันมา

“กานต์ ของน้องเค้าก็อย่างเดียวกะเธอไม่ใช่เหรอ”
“อ้าว ชิมไงคะ ปรุงไม่เหมือนกันไง”
น้องพลอยหัวเราะซ้า

เล่าข้ามๆ ลืมเปิดตัวนางเอกของวันนี้ คือ พี่เอ๋ Antares สะกดถูกไหมเนี่ย สาวศิลปากร เอวหนา ร่างเล็ก ชอบการถ่ายรูปเป็นชีวิต และการกินเป็นจิตใจ รุ้จักกับพี่เอ๋ได้ ก็เพราะการadd mail กันตั้งแต่เริ่มนั่นแล แล้วก็คุยกันมาเรื่อย และเจ๊แกก็สอนให้อิชั้นรู้จัก คำว่า miss call = miss u คือจะโทรมากริ๊งเดียว ไม่ต้องรับ อันนี้คือตกลงกันไว้แล้ว แต่ถ้าพวกที่โทรมา ไม่ใช่ ต้องเรียกว่า “ยิง” มา อันนี้ไม่โทรกลับค่ะ แพง โฮะๆ ฉะนั้นเราต้อง”ยิง” ไปหาคนที่เขาโทรได้ถูกกว่าเรา ฮ่า (เอ๊ะ ยังไง)

บรรยากาศในร้านสุดแสนโรแมนติก นั่งรับของเที่ยงตอนบ่ายโมงกว่าๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา มีเรือหางยาววิ่งไปวิ่งมา ให้เจริญหูเจิรญตาดี และเนื่องจากเลือกโต๊ะในสุด จึงเสียงดังได้ไม่อายใคร และตักอาหารแย่งกันไปแย่งกันมาได้สะดวก และก็เพราะการแย่งกินของชาวบ้าน+โม้สารพัด เลยกินเสร็จช้า ชาวบ้านกินเสร็จหมดละ เหลือเรา เส้นยังเต็มจาน อ่านะ ลำบากคนตรงข้าม ตักแบ่งๆ ซวยไป ไม่พอ กินเหลือกันอ่ะ โห ได้ไง สัญชาตญาณฮิปโป ของเหลือมีเคือง คิดดูสิคะ ทอดมันกุ้งเหลือตั้งครึ่งจาน ใครจะอดใจไหว... จัดการเลย มีผู้ช่วยเล็กน้อย แต่เหมือนไม่มี ... อิ่มสิคุณ สาวแสนสวยอย่างอิชั้นกินเข้าไปเยอะขนาดนั้น มีแคลฯก็ไม่รุ้ นี่กลับไปต้องซิกอัพหนักเลย

ความคิดหยุดชะงัก เมื่อพี่เอ๋บอกว่า

“ป่ะ ไปกินไอติมน้อยหน่าต่อ”

เท่านั้นล่ะค่ะคุณ จะกี่แคลฯ ช่าง เอ่อ แต่ ก่อนไปขออีโน สักซองได้ม้า....

ไอศครีมน้อยหน่า เป็นอีกเมนูหนึ่ง ของร้าน สตางค์ ที่ต้องลองชิม แต่ต้องเดินเข้าไปกินหลังร้าน......ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหลังร้าน ข้างหน้าคงขายอาหารเจ ข้างหลังเลยขายไอติม (รึเปล่า)

คุณลักษณะของมันคือน้อยหน่าเอาเม็ดในออก แล้วแช่แข็งในช่องฟริส รสชาติ หวาน หอม อร่อย .......ว่าแล้วก็อยากกิน............ เนื้อนุ่ม กรุบกรับในปาก ละลายบนลิ้นช้า รู้สึกเบา สบาย คล้ายจะบินได้ อื้มมมมมม รู้สึกดีจังที่ได้กิน โอ้ พระเจ้าจอร์จ มันเยี่ยมมากกกกกกก

และเนื่องจากความเห็นแก่กินของฉันเป็นหลัก จึงไม่ได้ถ่ายรูปภาพประกอบการเล็คเชอร์ ขออภัย หากรู้ เป็นเช่นไร ไปหากินเองแถวท่าพระจันทร์.....................................(จะโดนคนอ่านกระทืบไหมเนี่ยตู)

ตะวันสาดแสงได้ที่ พาร่างอันบวมด้วยอาหารไปเดินย่อยกันในวัดพระแก้วฯ ที่หลายคนในคณะคงมาจนเบื่อแล้ว มีแต่ฉันที่ทำท่าตื่นตาตื่นใจกับความสวยงาม และ...เซ็นเซอร์ได้ไหมอ่า (ฝรั่งหล่อๆเยอะมากๆๆๆๆๆ ขอบอก หล่อทั้งนั้น คอนเฟิร์มๆๆ)
สวยจริงๆค่ะ ชอบมาก ไม่เสียใจที่เลือกมาที่นี่ เดินดูภาพวาดฝาผนัง(และฝรั่งหล่อๆ) จนใกล้เวลาจะปิดทำการ จึงขึ้นรถต่อหาเจ๊หมู ที่เอ็มโพเรี่ยม

เดินทางโดยรถแท๊กซี่ที่เปิดเพลงได้ตรงข้ามกับวัยคนขับ และรู้สึกคนตัวอืดๆที่นั่งข้างหน้าจะร้องคลอๆ ตามไปอย่างอารมณ์ดีทั้งที่มันเป็นเพลงของผู้หญิง ..... (แก ชั้นเข้าใจว่าเพลงมันเพราะแต่ แกไม่ต้องแสดงออกมากก็ได้นะ เสียงแบบสาวแตกม๊ากๆเลยอ่ะ)

... ติดตามตอนต่อไปในวันพรุ่งนี้..... เพราะคืนนี้จะหลับแล้ววววว ^ _ _ _ _ _ ^

จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 ต.ค. 47 23:10:41 ]