ความคิดเห็นที่ 1 “แปลกยังไง” อูวดลขมวดคิ้ว    “ส่งจดหมายบ่อยมาก” มาลาตีพูดอย่างรำคาญ “แทบจะทุก ๆ สามวันเลยมั้ง ถามว่าส่งหาใครก็อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ว่าส่งหาเฟเดอลาบ้าง ส่งหาเออัวลิสบ้าง เชื่อตายล่ะ ร้อยวันพันปีฉันไม่เห็นแม่นี่ญาติดีกับเออัวลิสเลย”    “อย่าไปคิดมากน่า” อูวดลพูด “เขาอาจจะติดต่ออะไรสักอย่างกับสองคนนั้นจริง ๆ ก็ได้”    “ความจริงกฤษณาจะส่งจดหมายหาใคร ฉันก็ไม่สนใจหรอก” มาลาตีว่า “แต่มันรำคาญก็เท่านั้นแหละ เชอะ.. ทำมาเป็นมีความลับ แต่ช่างเถอะ.. รถจอดแล้ว ลงกันเถอะ”    ทั้งคู่ลงจากรถเมล์ที่หน้าร้านไอศกรีมซีแองเจิล แล้วเดินคุยต่อกันไปตามทางเดินเท้าริมถนน    “แล้วท่านจ้าวสมุทรวาสุกรีพูดถึงกลุ่มโจรทะเลเลือดบ้างหรือเปล่า” อูวดลถาม    “ก็พูดบ้างนะ” มาลาตีตอบ “แต่กลุ่มโจรทะเลเลือดยังเงียบอยู่ ทาง ค.ส.ร. ก็เลยยังทำอะไรไม่ได้ แม้แต่คีตกาลก็ไม่ได้ปรากฏตัวที่ไหน สิ่งเดียวที่ ค.ส.ร.ทำได้ในตอนนี้ก็คือ จัดหน่วยรบแห่งท้องทะเล คอยเฝ้าคุ้มกันถ้ำศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่แห่งที่มีร่างของปีศาจผนึกอยู่ ไม่ให้กลุ่มโจรทะเลเลือดเข้าไปปลุกพวกมันได้”      “แปลกนะ ถึงคนส่วนมากจะเกลียดคีตกาลแค่ไหน แต่คราวขับขันก็นึกถึงเธอทุกที” อูวดลพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน    มาลาตีไม่ได้พูดตอบโต้อะไรที่แสดงความสนับสนุนคำพูดของอูวดล ได้แต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วก็พูดขึ้นมาลอย ๆ    “ฉันรู้สึกสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลยอู”    “เรื่องอะไร” อูวดลขมวดคิ้ว    “หลายเรื่อง” มาลาตีตอบ “ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า อะไร ๆ ที่กำลังอยู่รอบ ๆ ตัว มันไม่น่าไว้วางใจ ทุกสิ่งทุกอย่างในอนาคต เหมือนจะเป็นกับดักที่ใครบางคนวางเอาไว้ ไม่มีอะไรที่เราเชื่อใจได้ เลยแม้แต่วันพรุ่งนี้ หรือจะเป็นวินาทีข้างหน้านี้ก็ด้วย”    “คิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” อูวดลพูดเสียงเรียบ ในขณะที่มาลาตีก้มหน้านิ่ง “มองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่า”    “ไม่รู้สิ.. คงงั้นมั้ง”    “อย่าคิดมากเลยมาลาตี” อูวดลพูด “ถึงแม้ว่าอนาคตข้างหน้ามันจะไม่น่าไว้วางใจ แต่เราก็ยังไว้ใจตัวเองนี่ และที่สำคัญ..” อูวดลหยุดพูดครู่หนึ่ง กลืนน้ำลายลงคอ แล้วค่อย ๆ พูดต่อราวกับยากเย็น    “เรายังไว้ใจกันได้ไม่ใช่หรือ”    แสงแดดที่แดงซึ่งถูกทอจากดวงตะวันยามเย็น ถึงแม้จะไม่มีความร้อนมากนัก แต่เพียงพอที่จะปลุกจิตใจของทั้งคู่ให้โชติช่วงขึ้นได้.. ไม่มากก็น้อย    มาลาตียิ้มมุมปาก ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงไว้ด้วยความปิติยินดี    “ใช่.. เรายังไว้ใจกันได้” ..    ภาพท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ปลอดโปร่ง คราคร่ำไปด้วยหมู่ดาว อาจจะเป็นภาพที่ชินตา ไม่น่าสนใจเท่าไรนักสำหรับบางคน.. แต่อูวดลกลับมองภาพนั้นอย่างไม่เบื่อ    ระหว่างที่สายตาจับจ้องอยู่ที่พระจันทร์ครึ่งดวงที่ส่องแสงนวลตา ความคิดของอูวดลกลับล่องลอยออกไปไกลโพ้น.. อูวดลมองชีวิตตัวเองในอดีต จนย้อนมาบรรจบในปัจจุบัน มีเรื่องและเหตุการณ์แปลก ๆ มากมายที่เกิดขึ้นราวกับเป็นปาฏิหาริย์ จุดหักเหต่าง ๆ ของชีวิตเหมือนเป็นความบังเอิญอันปราศจากผู้จงใจ ในตอนนี้ อูวดลเริ่มจะเห็นด้วยกับมาลาตีแล้วว่า อนาคตอันมีรากฐานมาจากอดีตอันเต็มไปด้วย ‘ปาฏิหาริย์’ และ ‘ความบังเอิญ’ นั้น ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ    “นั่งทำอะไรอยู่หรือลูก” เสียงของรมณีย์ดังขึ้นมาจากในบ้าน    อูวดลหันกลับไปตอบ “วันนี้ลมเย็ นดีน่ะครับ เลยมานั่งรับลม”    “พาแม่ออกไปหน่อยสิ.. แม่ก็อยากออกไปเหมือนกัน”    อูวดลเดินเข้าไปในบ้าน แล้วเข็นรถเข็นพารมณีย์ออกมาที่หน้าบ้าน    “วันนี้ทำข้อสอบได้หรือเปล่าลูก”    “ได้สิครับแม่ อย่างน้อยก็สุดความสามารถ” อูวดลยิ้มฝืน ๆ พร้อมกับทรุดตัวนั่งลงที่ม้านั่ง “อายจังเลยถ้าจะบอกกับแม่ว่าลูกคนนี้หัวไม่ดีเอาจริง ๆ ”    “ไม่เอาน่าลูก” รมณีย์ยิ้ม “หัวของลูกไม่จำเป็นต้องใช้ในการเรียนอย่างเดียวนี่นา แม่จะภูมิใจมากกว่า ถ้าลูกใช้หัวของลูกในการดำรงชีวิตตัวเองให้รอด และใช้ในการทำความดี ช่วยเหลือคนอื่น.. แม่เชื่อเสมอว่าลูกของแม่หัวดีไม่แพ้ใครเลย”    อูวดลพิจารณาหญิงสาวขาพิการ ใบหน้าอิ่มเอิบที่นั่งอยู่ตรงหน้า อย่างเนิ่นนาน ก่อนคำถามหนึ่งจะหลุดออกมาจากปาก “แม่ครับ.. แม่คิดว่าอนาคตเป็นสิ่งที่ไว้ใจได้หรือเปล่าครับ”    รมณีย์ไม่ตอบคำถามทันที หากแต่พิจารณาดวงตาของลูกชาย ราวกับมองลึกลงไปในจุดประสงค์ของคำถาม แต่ถึงอย่างไร รมณีย์ก็ตอบออกมา    “ในบางครั้ง.. อนาคตเป็นสิ่งที่ไว้ใจไม่ได้มากที่สุด แต่ในเวลาเดียวกัน มันก็เป็นสิ่งที่ไว้ใจได้ดีที่สุดด้วย” รมณีย์เงยหน้าขึ้นหาหมู่ดาวแล้วพูดต่อ “ตอนที่พ่อของลูกขอแม่แต่งงาน แม่ไว้ใจว่าอนาคตของแม่จะต้องมีความสุขที่สุด ได้อยู่กับคนที่รัก ได้มีลูกด้วยกัน.. แต่นั่นก็ทำให้แม่ตระหนักได้ว่า อนาคตไม่ใช่สิ่งที่จะไว้ใจได้ง่าย ๆ เมื่อพ่อของลูกจากแม่ไปเสียก่อน” ถึงตรงนี้ รมณีย์ก็หยุดพูดชั่วครู่เหมือนกับมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ “ในตอนนั้น แม่จำได้ว่าแม่สาปแช่งโชคชะตา แม่ไม่กล้าไว้ใจอนาคต แม่ไม่กล้าที่จะที่ดำเนินชีวิตต่อไปเพื่อรออนาคตที่โหดร้าย.. แต่มันก็ไม่นาน แม่กลับมาไว้ใจอนาคตอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ในรูปแบบเดิม”    “แล้ว.. การไว้ใจอนาคตรูปแบบใหม่ของแม่เป็นยังไงเหรอครับ”    “เมื่อก่อนแม่ไว้ใจว่าอนาคตจะต้องดำเนินไปตามที่แม่ต้องการ แม่คิดเสมอว่าจะอยู่กับพ่อไปจนแก่ มีหลานมีเหลนร่วมกัน.. แต่หลังจากที่พ่อของลูกตาย แม่เปลี่ยนวิธีที่จะไว้ใจอนาคต..” รมณีย์ยื่นมือขึ้นมาลูบหน้าอูวดลอย่างทะนุถนอม “ถ้าเป็นเมื่อก่อน แม่อาจจะคิดฝันอยู่เสมอว่าอนาคตลูกจะต้องเติบโต เป็นคนดี เป็นคนเก่ง เป็นที่รักของทุกคน แต่ในเวลานี้ แม่ก็รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นอนาคตที่ไว้ใจไม่ได้ เพราะฉะนั้น อนาคตที่แม่ไว้ใจอยู่ในเวลานี้ก็คือ.. แม่จะยังรักลูกทั้งสองคน และลูกทั้งสองคนก็จะยังรักแม่.. ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเท่าไหร่.. ไม่ว่าแม่จะชีวิตอยู่หรือไม่.. ลูกทั้งสองคนก็จะยังรักแม่อยู่ไม่เปลี่ยนแปลง เป็นอนาคตเพียงอย่างเดียวที่แม่ยังคงไว้ใจ”    อูวดลยิ้ม พร้อมกับโผเข้ากอดรมณีย์อย่างรักใคร่    “แม่ไว้ใจเถอะครับ ผมจะรักแม่ตลอดไป ไม่ว่าอะไรต่ออะไรมันจะเปลี่ยนแปลงไปสักแค่ไหนก็ตาม..” อูวดลพูดจากใจจริง “ผมไม่คิดเลยนะครับ ว่าความบังเอิญจะทำให้ผมโชคดีได้ขนาดนี้”    “ความบังเอิญอะไรหรือลูก”    “ก็ความบังเอิญที่แม่เจอผมที่ชายหาดไงล่ะครับ”    “อย่าพูดคำว่าบังเอิญเลยนะลูก” รมณีย์พูด “แม่อยากให้ลูกรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น รวมไปถึงการที่แม่ได้พบกับลูก มันไม่ใช่ความ ‘บังเอิญ’ เหตุการณ์ต่าง ๆ ล้วนมี ‘เหตุผล’ ของการเกิดเสมอ”    รมณีย์คลายกอดจากอูวดล แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน    “กรรมต่างหาก ที่จะเป็นกงล้อสำคัญในการขับเคลื่อนชีวิตของคนเรา ไม่ใช่ความบังเอิญ” .    การที่ได้พูดคุยประสาแม่ลูกเมื่อคืน ทำให้อูวดลรู้สึกไว้ใจในอนาคตมากขึ้น ซึ่งอนาคตที่จะไว้ใจได้ก็คือ อนาคตที่ไม่เกี่ยวข้องกับกฎธรรมชาติ แต่ถึงกระนั้น อูวดลก็ไม่แน่ใจว่า ระหว่างกฎธรรมชาติ กับ กฎของจิตใจ อะไรมันสำคัญต่อชีวิตมนุษย์มากกว่ากัน      อูวดลนั่งรอมาลาตีอยู่ที่หน้าร้านซีแองเจิลในเวลาแปดโมงของเช้าวันปิดเทอมวันแรก พอถึงเวลานัด มาลาตีก็เดินก้มหน้าเข้ามาหา    “ไปกันยังอ่ะ.. เธอมาช้านะเนี่ย รอตั้งนาน” อูวดลพูดพร้อมกับจูงมือของมาลาตีให้ขึ้นรถเมล์ที่เทียบเข้ามาจอดพอดี แต่มาลาตีกลับดึงมืออูวดลไว้    “ไม่ไปแล้ว”    อูวดลชะงัก หันหน้ามาหามาลาตี ทันทีที่ได้เห็นคราบน้ำตาของมาลาตีที่ไหลลงมาอาบแก้ม ทำให้อูวดลตกใจมากขึ้น    “เฮ้ย.. เป็นอะไร.. ร้องไห้ทำไม”    มาลาตีร้องไห้หนักขึ้นอีก แล้วโผหน้าเข้าซบอกอูวดลอย่างหมดอาย    “ท่านจ้าวสมุทร.. ท่านจ้าวสมุทรอันนัมตายแล้ว ฉันเพิ่งรู้ข่าวเมื่อกี้นี้เอง”    ในขณะที่มาลาตีกำลังร้องไห้.. อูวดลก็ตกใจจนไม่รู้จะทำอะไรถูก จึงปล่อยให้มาลาตียืนซบอกอยู่อย่างนั้น    ความตาย    กฎธรรมชาติข้อหนึ่งซึ่งไว้ใจไม่ได้     ------------------------------------------ คุณ scottie - การสืบทายาทเป็นความหมายโดยนัยเฉย ๆ ครับ จริง ๆ แล้วก็คือการถ่ายทอดพลังให้จากคนหนึ่งไปสู่คนหนึ่งเท่านั้นเองครับ คุณ GTW - ไม่เคยดู สตาร์วอร์เลยสักภาคอ่ะครับ ขี้เกียจหาภาคเก่า ๆ มาดูเพราะพอเริ่มดูหนังเป็น สตาร์วอร์ก็ออกมาหลายภาคแล้วอ่ะครับ T_T ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ คุณ sano - เหอ เหอ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ จากคุณ : Waasuthep - [ 16 ต.ค. 47 01:17:28 A:203.113.81.9 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไปแล้ว 1 จากคุณ : scottie - [ 16 ต.ค. 47 14:21:32 ]