ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) เจ้านี้เขายึดหัวหาดบริเวณแปลงปลูกต้นไม้ว่างๆ ข้างห้องบรรยายอาคาร 4 ค่ะ เพราะดินบริเวณแปลงปลูกจะละเอียดแล้วก็ค่อนข้างเหนียวสักหน่อยเวลาเกลี่ยดินให้เรียบเตรียมสำหรับการประทับรอยเท้าจะได้ทำง่าย กลุ่มนี้มีผู้ช่วยพิเศษคือก๊อก(นามสมมติ) หนุ่มนิติที่เซอร์จนเพื่อนพร้อมใจกันให้ฉายาว่า”อารากอร์น”(ตอนเพิ่งกลับจากตะลุมบอนกับพวกออร์ค)ที่เคยลงเรียนเทอมก่อนแต่หลวมตัวแวะมาดูเลยโดนฉุดเข้าไปเป็นที่ปรึกษา นอกจากแล็บนี้ ก๊อกยังถูกเพื่อนล็อกคอไปช่วยทำแล็บอื่นเหมือนได้ลงเรียนอีกรอบไปด้วย   หลังจากเอาน้ำพรมดินจนนิ่ม ประทับรอยเท้า หาแผ่นไม้มาทำกรอบกันได้แล้ว กลุ่มของเจษกับไนท์ก็ลงมือผสมปูนตามสูตร สำหรับพวกแผ่นไม้ แผ่นโลหะไปจนถึงแผ่นกระจกที่ใช้ทำกรอบก็(คุ้ย)หาเอาจากพวกขยะใต้ถุนตึกที่เจ้าหน้าที่คณะเอาของเก่าพวกพนักเก้าอี้เล็กเชอร์ กระจกหน้าต่างบานเกล็ดที่พังแล้วมากองทิ้งไว้ แล้วเราก็เอามาใช้ต่อ เป็นการใช้ของเหลือให้เป็นประโยชน์อย่างสร้างสรรค์ หรือน่าสงสารก็ไม่รู้นิ “คนมาตั้งนานแล้ว ทำไมปูนมันยังเหลวอย่างกับน้ำอยู่เลย” ใครคนหนึ่งในกลุ่มของเจษบ่นหลังจากคนปูนมาได้สักพัก “เมื่อไหร่มันจะใช้ได้ล่ะ ก๊อก”   “ใส่น้ำเยอะไปมั้ง “ ก๊อกว่า “คนต่อไปก็แล้วกัน คนจนรู้สึกว่ามันหนืดก็ใช้ได้แล้ว” เอ้า! ที่ปรึกษาให้คนก็คนกันต่อไป คนแรกเมื่อย เจษก็เข้ามาเปลี่ยนมือบ้าง ว่าแต่ที่เรียกว่า ‘หนืด’ นี่หมายความว่าไงหว่า เรื่องนี้ก๊อกให้คำนิยามว่า ให้คนจนรู้สึกว่าเริ่มฝืดแล้วคนไม่ไปนิดๆ นั่นแหละ จึงเป็นที่เข้าใจกัน แต่ด้วยความที่เจษของเราเป็นนักกีฬาอยู่หลายประเภทเลยออกจะแข็งแรงกว่าเพื่อนฝูงอยู่สักหน่อย ที่คนอื่นเขารู้สึกว่าเริ่มฝืดมือคนไม่ค่อยไปนั้น สำหรับเจษแล้วยังคนสบายอยู่เลย “ฉันว่ามันดูเหนียวๆ ยังไงก็ไม่รู้ว่ะ”  ไนท์ออกความเห็น “ก๊อก มาดูให้หน่อย” พอเจ้าของชื่อชะโงกหน้าดูในถังน้ำเท่านั้นแหละ “เฮ้ย! ข้นเกินไปแล้ว เทๆๆๆๆ” เท่านั้นแหละ สมาชิกกลุ่มนี้ยกถังขึ้นเทกันแทบไม่ทัน แต่เรื่องมันไม่ได้หมดแค่นี้น่ะสิคะ “วัสดุประสานอยู่ไหน ใครไปหามาแล้วมั่ง” ไนท์ถามหลังจากอ่านโพยขั้นตอนการหล่อรอยเหยียบย่ำ  แต่คำตอบก็คือแต่ละคนมองตากันปริบๆ ด้วยไม่มีใครทันนึกว่าต้องหาวัสดุประสานมาไว้ด้วยเพราะมัวแต่วุ่นอยู่กับปูนปลาสเตอร์เจ้ากรรมนั่น แย่ละสิ วัสดุประสานก็ไม่มี ปูนก็กำลังจะแห้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะล่มไม่เป็นท่า สายตาของทุกคนก็ไปเจอกับบางสิ่งบางอย่างเข้าพอดี ไม่จำเป็นต้องถามความเห็นกันสักคำ สมาชิกกลุ่มก็พร้อมใจกันถอนผักแว่นเคราะห์ร้ายที่บังเอิญขึ้นอยู่แถวนั้นโปรยลงไปในบล็อครอยเท้าคนละขยุ้มจนคนเทปูนต้องบอกให้พอ ไม่อย่างนั้นปูนที่เหลือคงกลบไม่มิดแน่ แถมปูนก็เริ่มข้นเสียจนขูดจากก้นถังเกือบไม่ออก ในที่สุด การหล่อรอยเหยียบย่ำของกลุ่มเจษและไนท์ก็ผ่านพ้นไปได้อย่างใจหายใจคว่ำ ในระหว่างที่กลุ่มของเจษกับไนท์กำลังวุ่นวายอยู่กับเรื่องปูนปลาสเตอร์อยู่ กลุ่มของนุ้ย(คนที่ทักเมย์จนเมย์จูนคลื่นเข้ากับใครคนนั้นได้นั่นแหละค่ะ) กับ กิฟท์ (คนนี้ก็เดินเล่นอยู่แถวถนนฯนี่เหมือนกันในฐานะนักอ่านและเป็นคนถ่ายรูปประกอบเรื่องนี้ด้วย) ก็เริ่มปฏิบัติการเตรียมดินสำหรับประทับรอยเท้าเตรียมหล่อภาพรอยเหยียบย่ำ การเตรียมดินก็ไม่มีอะไรมาก ทำโดยการขุดดินบริเวณที่จะประทับรอยขึ้นมาย่อยให้ละเอียดแล้วพรมน้ำให้ชุ่มพอที่จะเหยียบแล้วได้รอยชัดๆ ทำนองเดียวกับแบบ Hollywood Walk of Fame นั่นล่ะค่ะ แต่เผอิญของเมืองนอกเขาใช้ซีเมนต์ เนื่องจากกลุ่มนี้เป็นสาวเอวบางร่างน้อยกันส่วนใหญ่ เลยต้องอาศัยพลังงานนักกีฬามหาวิทยาลัยอย่างกิฟท์ เป็นคนขุดและขยำดิน ไม้ที่เอามาขุดก็หาเอาแถวนั้น ไอ้ตอนขุดก็ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนขยำดินนี่แหละ “แก ไอ้กิฟท์!!!” ใครสักคนแถวนั้นร้องเมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ กิฟท์ไม่ได้กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าเวลากลางวันแสกๆ หรอกค่ะ แต่ได้เห็นนิ้วมือที่มีเลือดหยดติ๋งๆ ของเจ้าตัวมันก็สยองอยู่ไม่น้อยเลย ในดินที่ถูกขุดขึ้นมาย่อยด้วยมือนั้นมีเศษแก้วแตกชิ้นเล็กๆ ปนอยู่ แล้วเศษแก้วชิ้นนี้คงรู้สึกว่าตัวเองถูก รบกวนก็เลยแก้แค้นด้วยการปักนิ้วคนขยำดินเข้าให้ แต่คนถูกแก้วบาดนี่ความรู้สึกช้าเหลือเกิน จนชาวบ้านชาวช่องทั้งกลุ่มตัวเองและกลุ่มข้างๆ เขาเข้ามาบอกให้หยุด เธอก็ยังทำหน้างงๆ อยู่ จนกระทั่งมีคนบอกให้ดูมือตัวเอง “อ้าว เหรอ ? ” ดูเธอว่าเข้าสิ ลองถามดูว่าไม่รู้หรือไงว่าถูกแก้วปักเข้าให้แล้ว กิฟท์ก็ตอบว่า “เพิ่งรู้ตอนพวกแกบอกนั่นแหละ”   คนที่อุตส่าห์เป็นห่วงทั้งหลายเลยพากันส่ายหน้าไปตามๆ กัน คนเราหนอ คนเรา แล้วไล่กิฟท์ไปล้างมือแล้วหาพลาสเตอร์มาปิดแผลเสีย จบจากเรื่องสยองเล็กๆ ที่ทำเอาเพื่อนฝูงแตกตื่นกันพอหอมปากหอมคอแล้ว กลุ่มของนุ้ยก็เดินหน้าทำรอยเหยียบย่ำกันต่อไป ขึ้นชื่อว่ารอยเหยียบย่ำแล้ว ก็ควรจะต้องเป็นการให้คนใส่รองเท้าที่เตรียมมาแล้วเดินเหยียบบริเวณที่เตรียมไว้แล้วยกออกอย่างเวลาเราก้าวเดินกันธรรมดา เจ้าของผู้สละแล้วซึ่งรองเท้าก็ควรจะได้รับเกียรติทำหน้าที่สำคัญนี้ด้วยตัวเอง สำหรับสาวๆ กลุ่มนี้ ผู้ทำหน้าที่ก็คือ จันทร์ (นามสมมติ) ปกติแล้ว เวลาเดินเราจะเอาส้นเท้าลงก่อนแล้วตามด้วยปลายเท้า และยกออก แต่จันทร์เป็นคนเดินลงส้นหนักหน่อย ลายพื้นรองเท้าที่ส้นก็จะเห็นชัด แต่ส่วนปลายก็จางจนแทบจะไม่เห็น ทำให้จันทร์ต้องเหยียบไปเหยียบมาหลายรอบ จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้รอยชัดๆ อย่างที่ต้องการเสียที แถมบางทียกเท้าเร็วไปหน่อยก็พังทั้งรอยไปเลยก็มี ในทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ไข นุ้ยมองจันทร์เดินไปเดินมาจนเริ่มตาลายก็เกิดไอเดียแวบขึ้นมา และทุกคนในกลุ่มก็เห็นชอบเสียด้วย เมื่อได้มติแล้วกลุ่มนุ้ยก็เริ่มปฏิบัติการ จันทร์ก็ยังเป็นคนประทับรอยเหมือนเดิม ทว่าคราวนี้จันทร์ไม่ต้องยกออกทั้งรองเท้า เอาแต่เท้าเปล่าๆ ออกมา ส่วนรองเท้าก็คาไว้ในบริเวณที่เตรียมไว้ก่อน แล้วนุ้ยก็ออกแรงกดรองเท้าข้างนั้นทั้งส่วนส้นและส่วนปลายเท้า จากนั้นก็ค่อยๆ ยกเอารองเท้าขึ้นมาตรงๆ ให้กระทบกระเทือนรอยที่ประทับลงไปน้อยที่สุด แล้วความพยายามของชาวคณะและการเสียเลือดเนื้อของกิฟท์ก็ไม่สูญเปล่า เพราะรอยเท้าที่ได้เป็นรอยเท้าที่ชัดเจนทั้งส้นทั้งปลายทีเดียว แล้วยังกลายเป็นแบบอย่างให้เพื่อนกลุ่มอื่นๆ ใช้เป็นวิธีลัดเพื่อรอยเท้าที่สวยงามด้วย สำหรับกลุ่มนี้ไม่มีปัญหาเรื่องการผสมปูนกับวัสดุประสานค่ะ แต่มีปัญหาตอนเทปูนก็เลยได้หล่อกันใหม่อีกรอบ ผ่านกลุ่มของเพื่อนๆ ไปสองกลุ่มแล้ว ก็มาถึงคิวของกลุ่มข้าพเจ้าบ้างล่ะ ไม่อยากบอกเลยว่า ทางนี้ต้องเผชิญกับปัญหาของทั้งสองกลุ่มที่เล่ามารวมกัน เฮ้อ! ขอทำใจก่อนเล่าสามวิค่ะ ----> วิธีประทับรอยเท้าให้ได้รอยแบบชัดๆ (สงวนไว้ใช้เฉพาะเวลาทำงานส่งเอาคะแนนนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ต.ค. 47 14:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาตามอ่านต่อค่ะ เอาภาพมาลงแบบนี้ เดี๋ยวรุ่นน้องเอาไปใช้ต่อ ก็ถูกอาจาร์ยจับได้สิคะ ;-D จากคุณ : ทินา - [ 17 ต.ค. 47 14:57:45 A:161.200.128.54 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 3 1 2 3 เอาล่ะ สำหรับกลุ่มเราก็มีกันอยู่ 5 คน ประกอบด้วย ปุ๊ บอย โอเลี้ยง แม้ว (นามสมมติ) และคนเขียนเรื่องนี้เองค่ะ เนื่องจากทรัพยากรบริเวณแปลงดอกไม้ข้างอาคารสี่นั้นเต็มไปด้วยหลุมปูนปลาสเตอร์ฝีมือชาวสืบสวนฯ ทั้งหลายจนพรุนไปหมด กลุ่มเราก็เลยต้องระเห็จไปตั้งรกรากกันตรงอดีตร่องน้ำบริเวณสนามบาสเกตบอล ด้านล่างของสโมสรนักศึกษา ซึ่งนับได้ว่าเป็นทำเลที่ดีใช้ได้ เพราะถ้าเดินขึ้นบันไดข้างสนามบาสไปอีกนิดก็เจอกับโรงอาหารพอดี ตอนนั้นนอกจากกลุ่มเราแล้วก็ยังมีกลุ่มของเจษกับไนท์ที่กลับมาหล่อรอยเท้ารอบสองใกล้ๆ กันด้วย ไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลงให้เสียเวลา ท่านปุ๊ หนุ่มนิติมาดผู้พิพากษาที่มีดีกรีเป็นตัวแทนรุ่นไปแข่งว่าความถึงกรุงเทพฯ(แต่ผลการแข่งน่ะมันอีกเรื่องหนึ่ง)ก็ลงมือขุดดินเตรียมพื้นที่แบบลุยเดี่ยว เล่นเอาเพื่อนๆ อดขำไม่ได้ เพราะนานๆ จะได้มีโอกาสเห็นเนติบัณฑิตอังกฤษยืนโก้งโค้งขุดดินแบบเก้ๆ กังๆ  แต่ปุ๊บอกว่าปุ๊จะว่าความคนเดียว ใครจะทำไม ถึงจะดูทุลักทุเลไปหน่อยแต่พื้นที่สำหรับประทับรอยเท้าก็สำเร็จด้วยฝีมือท่านปุ๊จนได้ เมื่อเตรียมพื้นที่เสร็จแล้วก็มาถึงบทของโอเลี้ยงซึ่งเป็นเจ้าของรองเท้าบ้าง ในเมื่อมันเป็นการหล่อภาพรอยเหยียบย่ำซึ่งโดยธรรมชาติแล้วต้องปรากฏขึ้นจากการเดินแบบปกติของคน เนื่องจากสมาชิกเห็นพ้องกันว่าจะไม่จับรองเท้าปั๊มกับดิน แต่จะให้โอเลี้ยงเดินเหยียบผ่านไปเหมือนรอยเท้าในที่เกิดเหตุจริงๆ แต่แล้วปัญหาที่ทุกคนลืมคิดถึงก็เกิดขึ้นจนได้ ด้วยความที่โอเลี้ยงเป็นสาวที่ผอมบางที่สุดของรุ่น ชนิดยามลมหนาวพัดมาทีไรเพื่อนๆ ก็กลัวว่าลมจะหอบโอเลี้ยงปลิวหายไปทุกที น้ำหนักที่ลงไปบนพื้นจึงเบามากจนแทบไม่เห็นรอยของพื้นรองเท้า ไม่ว่าโอเลี้ยงจะทุ่มแรงลงไปขนาดไหน กระโดดลงไปก็แล้ว รอยเท้าที่ได้ก็ยังไม่ดีพอสักที ครั้นจะเปลี่ยนให้เพื่อนคนอื่นใส่รองเท้าเลี้ยงแล้วเหยียบแทน ก็ไม่มีใครใส่รองเท้าของโอเลี้ยงได้เลยสักคน เพราะขนาดเล็กเกินกว่าเพื่อนๆ จะใส่ได้ จะปั๊มรอยเท้าอย่างคนอื่นเขามันก็ยังไงๆ อยู่ ท่านปุ๊เริ่มคิดหนัก แต่คิดไปคิดมาสักพัก ท่านปุ๊ก็คิดออก วิธีการแก้ปัญหาที่ได้คือ ให้โอเลี้ยงเดินเหยียบเหมือนเดิมแต่ค้างเท้าไว้ก่อนอย่าเพิ่งยกออก โอเลี้ยงของเราก็ทำตามโดยดี จากนั้นท่านปุ๊ก็เข้ามาจับเท้าที่ยังอยู่ในรองเท้าของเลี้ยงกดลงกับพื้นเป็นการใหญ่ ลองคิดสภาพดูนะคะ ว่าผู้หญิงหุ่นปลิวลม ยืนกระต่ายขาเดียวโดยมีใครอีกคนจับขาอีกข้างกดกับพื้นมันจะขนาดไหน แต่โอเลี้ยงก็รอดชีวิตมาได้ และไม่ต้องทนถูกคนจับเขย่าอีกรอบ ถึงรอยเท้าจะไม่ลึกเท่าของกลุ่มอื่นแต่ก็ได้ลายของพื้นรองเท้ามาครบถ้วน โล่งอกไปที ได้รอยเหยียบย่ำมาแล้ว บอยก็จัดการทำกรอบล้อมรอยอย่างดีด้วยกระจกหน้าต่างบานเกล็ดที่ไปเก็บมาได้จากใต้ถุนตึก แผ่นไหนยาวไปหน่อยก็สมรู้ร่วมคิดกันแกล้งเหยียบให้หักครึ่งแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้เสีย ข้อดีของการใช้กระจกคือได้ขอบรูปหล่อที่เรียบมาก แต่เวลาใช้ต้องระวังกระจกบาด ตอนนี้ก็มาถึงหน้าที่คนผสมปูนแล้ว โดยแม้วเป็นคนผสม ส่วนคนเทปูนก็ไม่ใช่ใครอื่นค่ะ อยู่แถวนี้แหละ ตอนไปเอาน้ำมาตอนแรกก็ลองถามก๊อกดูแล้วว่าน้ำประมาณนี้มากไปไหม ก๊อกตอบว่าไม่มากแล้ว แต่ขอประทานโทษเถอะค่ะ เราสองคนผลัดกันคนปูนอยู่เป็นนานสองนาน ปูนปลาสเตอร์ก็ไม่ข้นเสียที จะคนเร็วหรือแรงกว่าที่ทำอยู่ก็กลัวฟองอากาศขึ้น “น้ำก็ไม่เยอะนี่นา” ก๊อก เจ้าของสูตรเริ่มงงๆ อยู่เหมือนกัน “คนต่อไปอีกหน่อยก็ได้มั้ง” แม้วรับช่วงคนต่อไปได้สักพักก็หันมามองหน้า “ฉันคิดว่าคงจะเหนียวขึ้นนิดนึง ละมั้ง” “งั้นก็น่าจะเทได้แล้วมั้ง ” จากทฤษเดาล้วนๆ ตอนแรก ตอนหลังก็ชักจะมี ‘มั้ง วิทยา’ เข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะต่างพากันมึนกับสูตรที่คิดว่าถูกต้องแล้วแต่ผลที่ได้กลับไม่ยอมเป็นไปตามสูตร  คราวก่อนน้ำมากแต่ข้นมาก คราวนี้น้ำน้อยกลับใสเป็นน้ำ แต่ในเมื่อทุกคนมั้งกันหมดก็คงถึงเวลาหล่อรอยเท้ากันแล้ว ละมั้ง   เรายกถังปูนเทได้ประมาณครึ่งถังก็หยุดชั่วคราวเพื่อใส่วัสดุประสาน แต่ในความรู้สึกของคนยกถังเทนี่สิคะ ทำไมถึงรู้สึกว่าปูนมันไหลลงเร็วชอบกลก็ไม่รู้ ถ้ามันข้นสักหน่อยมันก็น่าจะช้ากว่านี้สักนิด แต่ก็บอกตัวเองว่ามันคงข้นได้ระดับหนึ่งอย่างที่แม้วบอกนั่นแหละ ไหนๆ ก็เทลงไปแล้วนี่นา วัสดุประสานของเราเป็นใบมะขามที่เก็บได้จากกองกิ่งไม้ที่คนสวนคณะเขาตัดกองเอาไว้แถวนั้น ถึงขั้นตอนนี้สมาชิกก็ช่วยกันรูดใบมะขามออกจากก้านแล้วโรยลงไปในปูนปลาสเตอร์ ใบมะขามมันก็เข้าไปเกาะในเนื้อปูนดี กลุ่มเราก็ค่อยโล่งใจหน่อยว่าปูนเราคงใช้ได้แล้วจริงๆ แต่เหตุการณ์กลับพลิกผันเมื่อเทปูนส่วนที่เหลือลงไปนั่นเอง แม้เนื้อปูนที่เทลงไปก่อนบางส่วนจะแข็งตัวแล้ว ก็ยังมีบางส่วนที่ยังเหลวอยู่ เมื่อเราเทส่วนผสมที่ค่อนข้างเหลวลงไปอีกก็เลยเป็นเรื่องจนได้ เพราะใบมะขามที่ทำท่าว่าจะฝังตัวลงในเนื้อปูนลอยฟ่องขึ้นเเป็นใบเขียวๆ กระจายเต็มบล็อก เรา 5 คนได้แต่มองหน้ากันอีกรอบแล้วก็หัวเราะก๊ากจนกลุ่มที่อยู่ข้างๆ หันมามองด้วยความสงสัยว่า ไอ้กลุ่มนี้มันเป็นบ้าอะไรกัน จะไม่ให้ขำกันอย่างไรไหวล่ะคะ เมื่อหน้าตาบล็อกรอยเท้าตอนนั้นมันเหมือนขนมกุยช่ายยักษ์ไม่มีผิด   อย่างน้อยฟ้าก็ยังปรานีที่ยอมให้ปูนแห้งขึ้นมาบ้างจนสามารถใช้ไม้สำหรับจิ้มลูกชิ้นที่ซื้อจากโรงอาหารมากินกันแก้เซ็งระหว่างรอปูนหมาด แต่ขั้นตอนนี้ก็ยังมีเรื่องให้หัวเราะได้เป็นรอบที่สองค่ะ ถึงเราจะประสบความสำเร็จในการกดใบมะขามให้จมลงไปในเนื้อปูนได้ แต่ทว่าตอนสลักรหัสนักศึกษากับวันเดือนปีที่ทำลงไปบนแผ่นปูนด้วยไม้ลูกชิ้นที่เหมือนจะง่าย กลับกลายเป็นเรื่องยากกว่าที่คิด เพราะขีดลงไปตรงไหนก็เป็นต้องขุดเอาใบมะขามที่กระจายไปทั่วราชอาณาจักรขึ้นมาหมด รหัสนักศึกษาและวันเดือนปีที่ใช้ความพยายามสลักออกมาได้เลยอยู่ในสภาพที่มีใบไม้เล็กๆแพลมออกมาตามรอยสลักดูน่ารักน่าเอ็นดูพิลึก ไม่ว่ากลุ่มไหนได้เห็นเป็นต้องหัวเราะทุกครั้งไป เสร็จขั้นตอนเหล่านี้กันมาได้เล่นเอาเหงื่อตกไปตามๆ กัน ขั้นตอนต่อไปก็เหลือแค่รอให้แห้งแล้วยกผลงานออกมาดูกันเท่านั้น ภาพหล่อรอยเท้าด้วยปูนปลาสเตอร์นี้จะออกมาเป็นหมู่ จ่า หรือสารวัตร คงต้องพักรอให้ปูนเซ็ตตัวก่อนไว้ปูนแห้งสนิทแล้วจะกลับมาเล่าให้ฟังต่อค่ะ ^ ^ ************************************************************ หมายเหตุ * ขอขอบพระคุณอาจารย์อ๊อดที่กรุณาให้ความรู้ทั้งในและนอกตำราที่มีค่ามากๆ สำหรับลูกศิษย์ทั้ง 30 คนใน section นี้ค่ะ(sec เราไม่มีใครได้ F ด้วย ^ ^) * ขอบใจกิฟท์ (waidhaya) สำหรับรูปทุกรูป และรูปเหล่านี้ก็ได้ใช้ประกอบในหนังสือรุ่นเราด้วย * ขอบใจเพื่อน ๆ เจ้าของเรื่องทุกคนมากๆ และ ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านด้วยค่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ขอช่วยแวะเข้ามาอ่านตอนจบครั้งหน้าด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ^^ --------------------------------------------------------------- แถมท้ายด้วย การคนปูนมาราธอนที่คนยังไงก็ไม่ข้นเสียที - -' แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 47 15:12:09 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 47 15:04:23 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ต.ค. 47 15:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณค่ะ จริงๆ แล้วอาจารย์ท่านคงทราบอยู่แล้วล่ะค่ะ คุณทินา แต่แกล้งทำเฉยๆ เสีย ประมาณว่าปล่อยลูกนกลูกกาไปเถอะ  แหะ ๆ  ^ ^' จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ต.ค. 47 15:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านสนุกดีค่ะ รูปแรกว่าแล้วทำไมมันเขียวๆ ตอนแรกนึกว่าต้นหญ้า น่าจะเอารูปขนมกุ๊ยช่ายมาให้ดูนะคะ อิอิ :) จากคุณ : scottie - [ 17 ต.ค. 47 17:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนั้นไม่ได้ถ่ายขนมกุ๊ยช่ายยักษ์ให้ชาวถนนดู เสียดายจัง ว่าแต่แกแอบด่าฉันเรื่องความรู้สึกช้าอยู่รึเปล่าฟะ? แผลแค่นั้นเอง ไม่รู้สึกอะไรหรอก ปล. ใกล้จะหายหวัดแล้วล่ะ จากคุณ : waidhaya - [ 17 ต.ค. 47 22:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ได้ความรู้มากเลยค่ะ (^^)  ในแง่มุมที่ไม่เคยรู้มาก่อน นอกจากนี้ยังเขียนได้ดีอีกด้วยนะคะ  อ่านสนุกมากเลยค่ะ... (อิอิ  รู้สึกโดนจุดไฟในตัวเสียแล้ว  ไปขุดเรื่องในโรง'บาล  มาเขียนมั่งดีกว่า) ...อ่านแล้ว...ชอบจังค่ะ  มาเขียนอีกนะค๊า... จากคุณ : ...เกียร์... - [ 17 ต.ค. 47 23:14:03 A:61.90.30.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อือ ความรู้เยอะเลยค่ะ แล้วตอนหล่อปูนเนี่ย ใช้เวลานานป่ะค่ะ กว่าปูนจะแห้ง แล้วมันจะออกมาเป็นรูปไงอ่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 47 09:29:35 จากคุณ : oreocream - [ 18 ต.ค. 47 17:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีค่ะ มาเขียนให้อ่านอีกนะค่ะ...จะติดตามให้หมดทุกตอนเลยค่ะ จากคุณ : vkiN, - [ 19 ต.ค. 47 10:22:33 A:203.113.44.74 X:203.150.217.116 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาคุยค่ะ ^^ * ขอบคุณมากค่ะ คุณ scottie  ไม่ถ่ายรูปมาลงเห็นจะดีกว่าค่ะ อายเขา ^^" * ไม่ต้องถ่ายน่ะ ดีแล้ว  เปล่านา... คิดมากไปเองหรือเปล่า เหอๆ  ปล. ยินดีด้วย * คุณเกียร์ว่ามาขนาดนี้ ชักเขินแล้วนะคะ แหะๆ   เขียนสิคะ จะรออ่าน อยากรู้จังชาวโรง'บาลเขาทำอะไรกันมั่ง ^__^ * ขอบคุณค่ะ  คุณ oreocream ^ ^  อยากรู้ว่าแห้งเมื่อไหร่ หน้าตาเป็นไง ต้องรอตอนหน้านะคะ   * ขอบคุณมากค่ะ คุณ vkiN  แล้วแวะมาอ่านตอนหน้ากันอีกนะคะ ^^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 19 ต.ค. 47 20:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮ่าๆๆ ขำตอนไอ้กิฟท์โดนกระจกบาดนี่แหละ.... ไม่เคยได้ยินเหรอส้มว่าพวกคนบ้าน่ะมันความรู้สึกช้า จากคุณ : ตัว(Z) - [ 20 ต.ค. 47 16:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 * ถามจริงตัว (Z) กับกิฟท์นี่เป็นพี่น้องกันจริงหรือเปล่าเนี่ย ? จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 ต.ค. 47 16:13:51 A:210.246.78.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาซุ่มอ่านด้วยคนค่ะ สนุกดีค่ะ+ไ้ด้ความรู้ด้วย ไม่นึกเลยว่าการหล่อรอยเท้าจะยุ่งยากขนาดนี้ การเทไม่ให้่เกิดฟองอากาศ ท่าจะยากเอาการ! จากคุณ : วิรตี - [ 21 ต.ค. 47 17:09:12 A:unknown X:unknown, 202.28.62.69 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณค่ะ คุณวิรตี (ดีใจจัง มีนักเขียนตัวจริงมาซุ่มอ่านเรื่องของเราด้วยแหละ... ปกหนังสือน่ารักมากค่ะ ^^) บอกคำเดียวว่า ยากมาก ค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ต.ค. 47 19:20:32 A:210.246.79.179 X: ]