ตอนที่ 3 : บทที่ 3 ริมฝั่งแม่นำไนล์ที่ไหลเชี่ยว

สุริยะเทพสาดส่องแสงสีทองลอดเข้ามาตามร่องของผนังกรุ่นไอแดดอ่อนๆที่กระทบฟางแห้งๆดูจะทำให้ เซเบลัส ขยับตัวได้ ลูย์และคนอื่นๆแทบจะถลาเข้าไปดูทันที เซเบลัสลืมตาขึ้น เค้าอยู่ตรงมุมห้องที่ลึกที่สุด เสื้อคลุมสีดำถูกถอดออก มีแต่ร่างกายเปลือยเปล่าเท่านั้นที่นอนอยู่ เซเบลัสลุกขึ้นพลางดูเนื้อตัวของเค้ามีมีรอยแผลคล้ายๆไฟไหม้พุพองอยู่เล็กๆน้อยๆ

" ท่านสลบไปวันเต็มๆ เลย "

ลูย์เอ่ย เซเบลัสขยับตัวลุกขึ้น เค้ากำลังคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ลูย์และชายที่นั่งอยู่พากันพูดถึงเจ้าหญิงเฮเซเบลัสผู้สง่างามอย่างพร้อมใจกัน

" เจ้าหญิงเฮเซเบลัสสง่างามมาก "

" ใช่.....แถมพระองค์ยังมีผิวพรรณสวยขาวนวล ผมสีนำตาล ดวงตาสีเขียว "

" ไม่น่าเชื่อว่าจะอายุแค่ 17 - 18 ปี ดูสาวมากๆ "

เซเบลัสฟังลูกน้องของตนพูดพลางคิดถึงสีพระพักตร์ที่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสทอดพระเนตรมาทางตน ดวงตาสีงดงามราวกับนำในแม่นำไนล์ช่างแวววาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใส แสดงอารมณ์มีไมตรีอย่างมาก

ในถนนสายเล็กๆ แม้กระทั่งสายที่อยู่ตรงหน้าที่พักของกองโจรเทพเจ้า ก็มีแต่เสียงฮือฮาของชาวบ้านที่กล่าวถึงความอุกอาจของกองโจรเทพเจ้าในเมื่อวานนี้

" กองโจรเทพเจ้า....สุดยอดมาก กล้าปรากฏตัวกลางวันแบบนี้ แถมต่อหน้า พระชนนี และ เจ้าหญิงด้วยนะเธอ "

" ใช่....เกิดมาเพิ่งเคยเห็นตัวจริงนะเนี่ย "

" ทุกคนใส่ชุดดำหมดเลยนี่เธอ...คงจะพรางตัวเป็นแน่ "

" เห็นมั้ย บอกแล้วว่า กองโจรเทพเจ้ายังอยู่ที่ทีเบส "

" ข้าว่าเมื่อวานนี้ คนที่ไปล้มที่หน้าขบวน ราวกับคุกเข่าให้พระราชวงศ์ด้วยซำไป "

ข่าวนี้เซเบลัสดูจะฟังมากจนพอแล้ว เค้ากำลังนั่งอยู่โดยมีลูย์พันผ้าสีขาวตามแผลที่เค้าเป็นอย่างระมัดระวัง เพราะแผลพวกนี้ดูราวว่าถูกไฟลวกคงจะต้องเจ็บมากเป็นแน่

" ทนซักนิดนะท่านเซเบลัส "

" พันมาเถอะลูย์ เกิดเป็นชายเรื่องแค่นี้ถ้าทนไม่ได้แล้วอย่างอื่นจะทนได้รึ ข้าเป็นถึงหัวหน้ากองโจรเทพเจ้า "

" เออ ท่านเซเบลัส ชาวบ้านบางคนก็ว่าว่าท่านสวามิภักดิ์พระราชวงศ์ เพราะคล้ายว่าท่านไปล้มลงตรงหน้าขบวน "

" ถ้าจะให้ข้าสวามิภักดิ์ ข้าคงจะยอมก้มหัวให้แค่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสเท่านั้นละลูย์ "

เซเบลัสกล่าว พลางนิ่งเงียบ ลูย์พันแผลไปจนเสร็จ เซเบลัสก็สะบัดเสื้อคลุมมาคลุม แล้วก็นั่งลงบนกองฟางแห้งๆ

ตกเย็น ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า แสงสีส้มสาดส่องจนแสบตาไปทั่ว ฝูงนกเริ่มทยอยบินกลับรัง แม้แต่คนก็เริ่มเข้าบ้านของตนเอง ไม่นานนักถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนก็เริ่มเงียบสงัด

ที่พระราชวังทีเบส คบเพลิงถูกจุดไปทั่ว ความสว่างไสวสาดส่องทั่วพื้นที่ ทหารยามต่างเฝ้าวังหลวงอย่างแน่นหนา ภายใน กำลังมีงานฉลองซึ่งมีอยู่เป็นประจำทุกวัน ขุนนางมากมายกำลังรื่นเริง อาหารมากมายถูกวางอย่างละลานตา พระชนนีนั่งประทับอยู่ท่ามกลางแขกเหรื่อมากมาย โดยมีสังฆราชอารากัสนั่งอยู่ไม่ห่างกัน แต่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสกลับไม่อยู่ที่นี้ พระองค์ไม่เคยคิดจะมาร่วมงานซักครั้ง ที่ริมระเบียงทางเดินนั้นเอง นางกำนัลมากมายกำลังคอยตามเจ้าหญิงเฮเซเบลัสที่สวมฉลองพระองค์โปร่งใส ผมสีนำตาลยาวสลวย สวมเครื่องประดับทองคำ ไม่ว่าจะเป็นต่างหู สร้อยคอ กำไลข้อมือข้อเท้า อยู่

" พวกเจ้าจะตามข้าไปถึงไหน "

เจ้าหญิงเฮเซเบลัสตรัสถามอย่างรำคาญ เพราะต้งแต่เกิดมาก็ไม่มีคราใดที่พระองค์จะได้อยู่เงียบๆเพียงพระองค์เดียว นางกำนัลไม่ตอบพลางหมอบนิ่งอยู่ 2 คน

" เออ เจ้า 2 คนไป หาอาหารมาให้เราด้วยละกัน เราจะไปทานในห้องบรรทม "

" เพค่ะ "

นางกำนัล 2 คนรีบเดินออกไปทางห้องครัวหลวง เป็นจังหวะพอดีที่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสรีบวิ่งออกไปที่อุทยานเพื่อหลบสายตาจากทหาร พระองค์เดินลัดเลาะฝ้าต้นไม้ขนาดใหญ่ ต้นปาล์ม จนกระทั่งไปถึงริมฝั่งแม่นำไนล์ ดวงจันทร์วันนี้ดูสว่างไสวแม้จะเริ่มใหญ่กว่าเดิมเล็กน้อย แต่ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่งมีดวงดาวนับพันดวงทอประกายราวไข่มุกบนผ้าสีดำพื้นใหญ่ที่พาดผ่านท้องฟ้า....แต่พระองค์ดูจะไวกับประสาทสัมผัสมากทีเดียว เสียงนำดังจ๋อมแจ๋มห่างไปไม่มากอยู่ที่ริมนำ ช่างน่าแปลกนัก เจ้าหญิงเฮเซเบลัสเสด็จเดินไปตามแนวต้นไม้เพื่อไปหาต้นเสียง

ชายร่างสูงโปร่ง ผมสีนำตาลทอง ดวงตาสีเขียว กำลังว่ายนำเพื่อชโลมตัวอยู่ในแม่นำไนล์ ดูราวกับภาพวาด หรือ ภาพในความฝันยิ่งนัก แสงจันทร์สาดส่องกระทบกับผิวพรรณของชายผู้นั้นดูราวกับจะเรืองรอง เจ้าหญิงเฮเซเบลัสมองอย่างบตกตะลึง พลัน พระองค์ก็ก้าวพลาดลื่นไถลตกลงไปในนำทันที

" กรี๊ดดดด "

....ตูม....เสียงนำแตกกระจายพลันที่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสร่วงตกลงไป พระองค์ก็ยกมือไขว้คว้าหาที่ยึด ดูราวว่าจะจมนำ ไม่แปลกเลยที่สตรีในราชวังจะว่ายนำไม่เป็นในเมื่อถูดอารักขาซะขนาดนั้น เซเบลัสว่ายนำไปคว้าตัวเจ้าหญิงเฮเซเบลัสขึ้นมาได้พอดี

" จะบ้าเหรอไง ว่ายนำไม่เป็นแล้วมาอยู่ริมแม่นำ ถ้าไม่มีคนอยู่เจ้าไม่ตายไปแล้วรึ "

ทันทีที่เซเบลัสมองดูสตรีที่เค้าช่วยไว้ เค้าก็แทบตกใจเพราะ เจ้าหญิงเฮเซเบลัสที่ดูราวอยู่ไกลเกินเอื้อม แต่บัดนี้มาอยู่เบื้องหน้าเค้าเสียแล้ว เจ้าหญิงเฮเซเบลัสทอดพระเนตรมองดูชายที่อยู่ตรงหน้าขณะที่พระองค์เกาะเค้าไว้แน่น เพราะ นำตรงนี้ช่างลึกเหลือเกิน

" เจ้าหญิง..... "

เซเบลัสเอ่ยอย่างตกใจ ขณะที่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสทอดพระเนตรชายผู้นี้ ดวงตาสีเขียวคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ใด แล้วในที่สุดพระองค์ก็นึกขึ้นได้

" เจ้า คือ คนเมื่อวาน กองโจรเทพเจ้า นี่ "

เซเบลัสไม่แปลกใจเลยที่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสจำเค้าได้ พระหัตถ์ของเจ้าหญิงดูจะไปสัมผัสกับแผลที่อยู่ตามตัวของเซเบลัส ชายหนุ่มมีสีหน้าเจ็บปวดแต่ไม่แสดงออกมาเท่าทีเป็นอยู่

" เจ้าบาดเจ็บรึ "

" น่าขำซินะพระองค์ ข้าคือ เซเบลัส หัวหน้ากองโจรเทพเจ้าผู้ไม่มีใครเทียบมา 10 ปี อาศัยการออกตระเวนในเวลากลางคืน แต่กลับพ่ายแพ้แสงแดดในเวลากลางวัน "

เซเบลัสไม่รู้ตัวด้วยซำว่าเค้ากำลังเปิดเผยความลับที่ไม่ควรบอกแก่คนที่เจอง่ายๆ อย่างน่าประหลาดใจ แต่เจ้าหญิงเฮเซเบลัสกับไม่มีท่าทีตกพระทัยแต่อย่างใด

" น่าแปลกนะ เจ้ามีฝีมือเก่งกาจ ได้ข่าวว่าเจ้าโดนฟันโดนแทงก็กลับไม่ตาย จนได้รับสมญาว่า กองโจรเทพเจ้า แต่กลับโดนแสงอาทิตย์ไม่ได้ แต่ข้าก็มีสิ่งประหลาดใจให้เจ้าดู "

เจ้าหญิงเฮเซเบลัสยิ้ม พลางใช้พระหัตถูลูบที่แผลของเซเบลัส พลางพึมพำอะไรเบาๆ รอยแผลนั้นก็กลับหายไปอย่างน่าแปลกประหลาด

" นี่ไง ความสามารถพิเศษของข้า "

เซเบลัสมองอย่างตกใจ พลางมองเจ้าหญิงเฮเซเบลัสที่อยู่ตรงหน้า นำในแม่นำไนล์ไหลเชี่ยว จนเจ้าหญิงเฮเซเบลัสเองแทบจะแนบติดกับเซเบลัส ดอกบัวที่หุบกำลังรับแสงจันทร์แม้ไม่บานสะพรั่งแต่ก็ดูสวยลงตัวอย่างน่าแปลกประหลาด แต่ก็ยังหาสู้เจ้าหญิงที่อยู่แนบชิดเค้าได้ เสียงนางกำนัลร้องเรียกหาเจ้าหญิงเฮเซเบลัสไม่ห่างมาก เซเบลัสรีบพาเจ้าหญิงขึ้นไปบนริมฝั่ง

" ถือว่าหายกัน ข้าช่วยท่าน ท่านช่วยข้า "

พลันเซเบลัสก็กระโดดหายวับไป พอดีกับที่นางกำนัล 2 คนวิ่งมาหาเจ้าหญิงเฮเซเบลัสพอดี

" เจ้าหญิงอยู่ที่นี้เอง หม่อมฉันตกใจ พอไปที่ห้องบรรทมก็หาไม่เจอ "

" แล้วทำไมเปียกโชกอย่างนี้ละเพค่ะ "

นางกำนัลรีบพาเจ้าหญิงเฮเซเบลัสกลับขึ้นไปบนพระราชวัง โดยไม่มีใครรู้ว่า กำลังมีชายหนุ่มหัวหน้ากองโจรเทพเจ้าแอบซุ่มมองดูอยู่บนต้นไม้ใหญ่ริมแม่นำไนล์

--------------------------------------------------------------------------------




--------------------------------------------------------------------------------

Story Dek-D.com copyright © 2003-2013
support : Note - all pages design by Pond