เรื่องที่6 การ์ดอวยพรวันเกิดสำหรับ มิสซิส โรเจอร์ส

ผมสะพายกระเป๋าจดหมายออกจากที่ทำการไปรษณีย์
แล้วเริ่มขี่จักรยานไปตามถนนสายต่างๆของเมืองฮิลวิค
แสงแดดสว่างจ้าของเช้าหน้าร้อนตอน 7 โมงทำให้ผมมีความสุข
และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ผม และภรรยา ได้ย้ายมาจากลอนดอน
พอเมืองฮิลวิคเปิดรับบุรุษไปรษณีย์เพิ่ม ผมก็ตัดสินใจรับงานนี้ทันที
นี่ก็ผ่านมาได้หกอาทิตย์แล้ว พวกเราอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ ที่มีสวนสวยงาม
มีเพื่อนๆ มีชีวิตที่สงบสุขในเมืองเล็กๆ ที่เราชอบ

ผมชอบงานของผม ชอบอากาศสะอาดๆ ชอบการออกกำลังกาย
และทุกคนก็ต้องการบุรุษไปรษณีย์ที่นำจดหมายของพวกเขามาส่งถึงมืออย่างปลอดภัย
ธุรกิจของเมืองนี้จะหยุดลง ถ้าจดหมายไม่ถูกส่งให้ถึงมือผู้รับ
แต่ผมชอบที่จะส่งจดหมายส่วนตัวมากกว่า ไม่ว่าจะเป็น เพื่อนเขียนถึงเพื่อนเก่า
ลูกๆ เขียนถึงพ่อแม่ หรือชายหนุ่มเขียนถึงหญิงสาวที่เขารัก
ผมมีความสุขที่ได้ส่งจดหมายเหล่านี้

ผมคิดถึงเรื่องเหล่านั้นขณะที่ขี่จักรยานลงมาที่ถนนโกลดในตอนเช้าแดดจ้าหน้าร้อน
ตึกแถวนี้ส่วนมากเป็นร้านค้า และบริษัท พอผมส่งจดหมายให้พวกเขาทั้งหมด
กระเป๋าของผมก็เบาขึ้นมาก ขณะที่ผมเลี้ยวซ้ายเข้าไปในถนนเชิร์ช

บ้านไม่กี่หลังในถนนเชิร์ชที่ได้รับจดหมายในเช้านี้
ผมจึงไปถึงบ้านสุดท้ายอย่างรวดเร็ว บ้านเลขที่ 92ได้รับจดหมาย 3ฉบับ
พอผมเปิดประตูหน้าบ้านนั่น ก็ได้ยินเสียง

“คุณลืมจดหมายของฉันนะ คุณบุรุษไปรษณีย์”
เสียงดังมาจากสวนของบ้านหลังที่ 91 ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังนั้น
“รอเดี๋ยวนะครับ” ผมตอบ “ผมส่งจดหมายให้บ้านหลังนี้ก่อน เสร็จแล้วผมจะไปหา”

ผมใส่จดหมายเข้าไปในตู้จดหมาย และเดินเข้าไปในพื้นที่สวนของบ้านเลขที่ 91 อย่างช้าๆ
ผมตรวจดูจดหมายในกระเป๋า แต่ไม่เจอจดหมายของบ้านหลังนั้นเลย

หญิงคนนั้นยืนรอผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อยๆ เธอดูจะแน่ใจว่าผมมีจดหมายของเธอ
เธอยื่นมือออกมา ผมสังเกตเห็นแหวนทองที่นิ้วของเธอ ผมเธอเป็นสีเทา
ส่องสว่างใต้แสงอาทิตย์ สวมชุดสีเขียวเข้ม และรองเท้าขัดเงา ผมตรวจดูในกระเป๋าอีกครั้ง

“มันอาจจะเป็นการ์ด” เธอพูด “จากลูกชายของฉันที่อเมริกา ตอนนี้เขาอยู่ที่นั่น
เขาไม่เคยลืมวันเกิดของฉันเลย วันนี้เป็นวันเกิดของฉันน่ะ คุณบุรุษไปรษณีย์”
“ผมหวังว่าคุณจะมีความสุข . . .” ผมอยากให้เธอมีความสุข อยากให้เธอได้รับจดหมาย
แต่ผมรู้ว่าไม่มีจดหมายที่ส่งถึงเธอ

“ได้โปรดหาอีกครั้งด้วยเถอะ คุณบุรุษไปรษณีย์” เธอพูด
“จดหมายหรือการ์ด ถึง มิสซิส เอมิลี โรเจอร์ส บ้านเลขที่ 91 ถนนเชิร์ช”

ผมหาอีกครั้ง ผมรู้อยู่แล้วว่าไม่ได้เกิดความผิดพลาดใดๆ
ในนั้นไม่มีจดหมายของ มิสซิส โรเจอร์ส แต่ผมไม่ต้องการทำให้เธอเสียใจ

ผมรู้สึกโกรธลูกชายของเธอ เขาผิดที่ลืมวันเกิดแม่ของตัวเอง
แต่ผมไม่สามารถบอกสิ่งที่ผมคิดกับเธอได้
สุดท้าย ผมก็พูดออกไป “ผมเสียใจด้วยนะครับ มิสซิส โรเจอร์ส
ในนี้ไม่มีจดหมายถึงคุณเลย บางที . . . อาจจะเป็นพรุ่งนี้ . . . ผมเสียใจ . . .”

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขหายวับไป และผมยังเห็นน้ำตาในแววตาของเธอ
เธอดูบอบบาง และชราลงในทันที

“จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาแน่ ๆ” เธอพูด เสียงของเธอดูอ่อนแรง “เขาไม่เคยลืมมาก่อน”
เธอผละไปจากผม พอผมเดินไปถึงประตูหน้าบ้าน ผมหันกลับไปมองอีกครั้ง
ประตูบ้านเลขที่ 91 ก็ปิดลง

ผมส่งจดหมาย และการ์ด ที่อยู่ในกระเป๋าจนหมด แล้วจึงกลับไปยังที่ทำการไปรษณีย์
งานช่วงเช้าของผมเสร็จแล้ว ผมมีเวลาว่างจนกว่าจะถึง 6โมงเย็น
ผมไปที่สถานีรถไฟ พร้อมด้วยจดหมายที่จะถูกส่งจากฮิลวิค

ผมขี่จักรยานลงมายัง ถนนชีพ และหยุดที่ร้านกาแฟเล็กๆ
เพื่อดื่มกาแฟสักถ้วย มันช่างเป็นวันเกิดที่แสนเศร้าของมิสซิสโรเจอร์ส!
ผมอยากให้เธอกลับมามีความสุขอีกครั้ง แต่จะทำอย่างไรดี?

แล้วผมก็เกิดความคิดขึ้นว่า ผมจะไปที่ร้านขายหนังสือพิมพ์
ที่ๆ มีการ์ดอวยพรวันเกิดขาย จากนั้นก็จะเลือกการ์ดให้ มิสซิส โรเจอร์ส

ผมเลือกการ์ดอย่างพิถีพิถัน จนได้การ์ดที่ก็อปปี้รูปของเทิร์นเนอร์
จิตรกรที่มีชื่อเสียงของอังกฤษ ข้างในมีประโยคธรรมดาๆ ว่า “สุขสันต์วันเกิด”
ผมเขียน “แด่ มิสซิส โรเจอร์ส ผมหวังว่าจะได้นำการ์ดจากลูกชายของคุณ
มาส่งให้คุณในวันพรุ่งนี้” ไว้ข้างใต้ข้อความ จากนั้นผมก็ลงชื่อและใส่คำว่า
“บุรุษไปรษณีย์ของคุณ” ลงไป

หลังจากนั้น ผมก็รู้สึกดีขึ้น แน่นอน ถึงแม้มันจะไม่ใช่การ์ดจากลูกชายของเธอซะทีเดียว
แต่มันก็เป็นการ์ดที่ได้รับในวันเกิดของเธอ ทำให้เธอรู้สึกว่ายังมีใครบางคนที่คิดถึงเธออยู่

สุดถนนโกลด ผมก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปยังถนนเชิร์ช แต่มีรถบรรทุกจอดอยู่ข้างนอกบ้านหลังหนึ่ง
ทำให้การจราจรติดขัด ผมจึงหยุดรอ

ขณะที่รอ ผมก็คิดถึงปัญหาต่างๆ ของวันนี้ ทำไมตอนนี้ผมถึงไม่อยู่ที่บ้าน ทำสวนของผมไป?
ทำไมถึงต้องพยายามเอาใจใส่ มิสซิส โรเจอร์สด้วย?

“แล้วทำไมผมถึงไม่เคยเห็นเธอมาก่อน ?” ผมถามตัวเอง “ตัวผมเองก็ทำงานที่ ฮิลวิค
และส่งจดหมายให้ถนนเชิร์ช มาได้หกอาทิตย์แล้ว แต่ไม่เคยมีจดหมายส่งถึง
บ้านเลขที่ 91 สักครั้ง ผมไม่เคยเห็น มิสซิส โรเจอร์ส ที่ประตู หรือ ในสวนของเธอเลย
มันน่าแปลกมากๆ ”

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะคิดหารับคำตอบ การจราจรก็เริ่มขยับตัว
ผมจึงขี่จักรยานไปยังบ้านของ มิสซิส โรเจอร์ส

ผมจอดจักรยานเอาไว้ที่หน้าบ้านของเธอ ขณะที่เดินเข้าไปบนพื้นที่สวนนั้น
ผมก็พยายามคิดถึงเรื่องอื่นๆอีก “ผมควรจะใส่การ์ดไว้ในตู้จดหมาย
แล้วเดินจากไปดีไหม?” ผมถามตัวเอง “อย่าดีกว่า มันดูไม่ดีเลย
นี่เป็นวันเกิดของเธอนะ เธออาจจะต้องการพูดคุยกับใครสักคน”

คิดได้ดังนั้นผมจึงเคาะแรงๆ ลงไปบนประตู ถือการ์ดยื่นไปด้านหน้า
และรอประตูเปิดออก
“ไม่มีใครตอบคุณจากที่นั่นหรอกนะ คุณบุรุษไปรษณีย์”

เสียงดังมาจากสวนข้างๆ ผู้หญิงคนหนึ่งมองตรงมาที่ผม
เธออยู่บ้านเลขที่ 92 ชื่อ สพาร์ซัน ผมรู้จากจดหมายของเธอ

“ผมไม่เข้าใจ . . .” ผมพูด
“บ้านหลังนั้นว่างอยู่” เธอบอก
“ผมมีการ์ดอวยพรวันเกิด ถึง มิสซิส โรเจอร์ส” ผมพูด “วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ”
“ฉันรู้ว่ามันเป็น” เธอพูด “หรือพูดอีกอย่าง . . . ฉันรู้มันเคยเป็น”
“เคยเป็นเหรอ?”ผมถาม “คุณหมายความว่าอย่างไร?”
“บ้านเลขที่ 91 นั่นว่างอยู่ ไม่มีใครอยู่ที่นั่นมา 1 ปีแล้ว”
“แต่เมื่อเช้านี้ ผมเห็น มิสซิส โรเจอร์ส รออยู่ เธอบอกผมเรื่องวันเกิดของเธอ
และเธอยังหวังว่าจะได้รับการ์ดจากลูกชายของเธอที่อยู่ที่อเมริกา”

“เขาเคยอยู่ที่อเมริกา” เสียงของมิสซิส สพาร์ซัน ดังกว่าเดิม “วันนี้เมื่อปีที่แล้ว
มิสซิสโรเจอร์สก็รอการ์ดอวยพรวันเกิดจากลูกชายของเธอ
เขาไม่เคยลืมวันเกิดของเธอเลยแต่การ์ดไม่ได้ถูกส่งมา
ต่อมา เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากนิวยอร์กว่า ลูกชายของเธอตายด้วยอุบัติเหตุรถชน”

“นั่นเป็นข่าวที่ร้ายแรงสุดๆ เลยนะ!” ผมพูด “และยังในวันเกิดของเธออีก!”
“ใช่ มันเคยเป็น” มิสซิส สพาร์ซันพูด “เธอตายในเย็นวันนั้นด้วยหัวใจที่แตกสลาย”

ผมยืนอยู่ที่นั่นสักพัก ก่อนจะเก็บการ์ดอวยพรวันเกิดของมิสซิสโรเจอร์ส
ลงในกระเป๋าและเดินไปที่ประตูหน้าบ้านอย่างช้าๆ

จบ เรื่องที่6 การ์ดอวยพรวันเกิดสำหรับ มิสซิส โรเจอร์ส