มิลันตารู้สึกตัวอีกครั้งพบว่าตัวเธอนอนอยู่บนเตียงหนานุ่ม โดยมีวาลุกาและปริทัศน์นั่งคุยกันเบาๆอยู่ข้างๆ หญิงสาวแกล้งนอนหลับเมื่อได้ยิน ทั้งสองพูดกันถึงภูตะวันคนที่วาลุกาแอบอ้างว่าเป็นสามีที่หายสาบสูยไปของหล่อน

“ทราย ทรายแน่ใจหรอว่าคุณตะวันคือไอภัทร์ บางทีเขาอาจจะหน้าตาเหมือนกันก็ได้”

“แน่ใจสิทัศน์ เราแน่ใจที่สุดว่าเขาคือภัทร์ของเรา” วาลุกาพูดพร้อมมองหน้าเพื่อนชายของหล่อนด้วยแววตาเชื่อมั่น

“ทัศน์เห็นอย่างที่ทรายเห็นไหม ตอนที่ทรายเล่าเรื่องราวในอดีตให้เขาฟัง ภัทร์มีท่าทีว่าจะนึกออก และเราก็มั่นใจนะว่าอีกไม่นานภัทร์จะต้องจำเราได้และเราจะกลับไปบ้านของเรา”สาวร่างเล็กพูดด้วยรอยยิ้มในขณะชายหนุ่มฟังแล้วรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ถ้าหากว่าทรายได้นภัทร์กลับคืนมาแล้ว ต่อไปคนที่คอยดูแล คอยปลอบโยนและยืนอยู่เคียงข้างเธอคงจะไม่ใช่เขา และมันคงจะต้องถึงเวลาแล้วที่เขาจะออกไปจากชีวิตของเธอ
ทางด้านมิลันตาที่แกล้งทำเป็นนอนหมดสติอยู่บนตียงนั้น หญิงสาวรู้ดีตั้งแต่วันแรกที่ชายหนุ่มได้เข้ามาในชีวิตของหล่อนแล้วว่าสักวันหนึ่งเขาจะตกจากไป เขาไม่ใช่ของหล่อนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และเมื่อถึงเวลานั้นตัวหล่อนเองที่ต้องเจ็บ แต่เพราะความรักที่มิลันตามีให้เขาตั้งแต่แรกพบทำให้หญิงสาวพร้อมที่จะเจ็บเพียงเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเขา เธอตัดสินใจแต่งงานกับเขาโดยที่ไม่สนใจว่าเขาเป็นใครมาจากไหน และจะมีใครรอคอยเขาอยู่หรือเปล่า หญิงสาวคิดเพียงแต่ว่าขอให้ได้อยู่ใกล้ๆเขาเธอก็สุขใจแล้ว

เวลาล่วงเลยมา 3 ชั่วโมง ในขณะที่ชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวเดิมไม่ขยับเขยื่อนไปไหน เขานึกย้อนไปถึงความฝันและคำพูดของวาลุกาที่พูดกับเขา ภูตะวันนำเอาเรื่องราวมาปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน

วันวาเลไทน์เมื่อ 5 ปีก่อน ที่โต๊ะหินอ่อนใด้ด้นจามจุรีริมรั้วมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มร่างสูงผิว 2 สี หน้าตาขมเข้มหล่อเหลาได้มอบดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่แก่หญิงสาวร่างเล็กดวงหน้ารูปหัวใจ พร้อมกับขอความรักจากเธอ เขาแอบลุ้นอยู่ในใจว่าสาวน้อยจะตอบตกลงหรือไม่ และในที่สุดเธอก็พยักใบหน้ารูปหัวใจซึ่งเป็นสีแดงระเรื่ออย่างเขินอาย ชายหนุ่มดีใจเผลอกระโดดเข้าไปกอดร่างบางเล็กอย่างลืมตัว หลังจากนั้นอีก 1 ปีครึ่งทันที่ทั้งสองเรียนจบ พวกเขาก็แต่งงานกันทันที ทั้งสองเป็นคู่รักที่เพื่อนทุกคนพากันอิจฉา และในคืนวันครบรอบแต่งงานปีที่ 2 ของพวกเขา สองสามีภรรยาจัดงานกันอย่างเงียบๆตามลำพังแค่ 2 คน แต่แล้วอยู่ๆ ก็เกิดมีปากเสียงกัน ชายหนุ่มทนไม่ไหวและโมโหกับความไม่มีเหตุผลของภรรยา เขาขับรถยนต์คู่ใจออกจากบ้านด้วยความเร็วสูงและไม่ฟังเสียงร้องห้ามของหญิงสาว เขาขับรถไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายจนมาถึงทางโค้งหักศอกริมหน้าผาสูง มีสุนัขตัวหนึ่งวิ่งตัดหน้า ชายหนุ่มตกใจจึงหักพวงมาลัยออกข้างทาง เนื่องจากวิ่งมาด้วยความเร็วสูงทำให้รถของเขาชนเข้ากับแผงกั้นทางเข้าอย่างจังและรถได้พลิกคว่ำตกลงไปในทะเล โชคช่วยเขาเพราะชายหนุ่มคาดเข็มขัดนิรภัยไว้อีกทั้งมีถุงนิรภัยทำให้บาดเจ็บไม่มาก เขาพยายามดิ้นรนออกจากตัวรถโดยทุบกระจกรถให้แตกและแทรกตัวออกจากรถยนต์ที่เริ่มจมน้ำ เมื่อเขาออกจากรถๆได้แล้ว สติสัมปชัญญะของเขาเริ่มเลอะเลือน ดวงหน้าสวยของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นในความทรงจำของเขาก่อนที่เขาจะหมดสติไป หญิงสาวคนนั้นคือ “วาลุกา”

หลังจากที่แกล้งหมดสติไปนานมิลันตาก็ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกเหนื่อยและห่อเหี่ยวใจเป็นอย่างมาก จนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะเอ่ยเรียกวาลุกาซึ่งนั่งอ่านหนังสือนิตยสารอยู่ที่ชุดเก้าอี้รับแขกตรงมุมห้อง วาลุกาเงยหน้าขึ้นและหันมามองหญิงอ่อนวัยกว่าซึ่งตอนนี้นอนมองตนอยู่

“อ่าว น้องมิลันฟื้นแล้วหรอจ๊ะ น้องหลับไปนานเลยล่ะ”

“พี่ทรายคะ มิลันต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่แอบฟังพวกพี่คุยกัน มิลันก็เข้าใจและเชื่อแล้วล่ะคะว่า ตะวันคือสามีของพี่จริงๆ” มิลันตาพูดพร้อมกับมองดวงหน้าของหญิงสาวด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาเม็ดสวย

ยังไม่ทันที่มิลันตาจะได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงใหญ่ของภูตะวันก็เปิดประตูเข้ามาในห้องทันที ชายหนุ่มเดินเข้ามากอดวาลุกาด้วยความรัก หญิงสาวไม่รอช้ารีบกอดตอบสามีไปทันที ทำให้มิลันตาซึ่งนอนดูอยู่อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากภาพบาดตาบาดใจทันที

“ทราย ภัทร์จำเรื่องทุกอย่างได้แล้วล่ะ”

“จริงหรอภัทร์ ทรายดีใจจังเลย” สองหนุ่มสาวกอดกันเป็นเวลานาน จนในที่สุดมิลันตาทนไม่ไหวจึงยันร่างอันไร้เรี่ยวแรงขึ้นอิงกับหัวเตียง หญิงสาวยิ้มและกล่าวแสดงความยินดีให้กับทั้งสอง แต่ภายในใจลึกๆแล้วเธอแอบร้องไห้ ปริทัศน์ซึ่งเดินเข้าห้องมาเห็นภาพทั้งสองกอดกันพอดี เขายิ้มให้กับวาลุกา และเขาไปทักทายเพื่อนสนิทหลังจากที่ไม่ได้พบกันนาน

“ ภัทร์คะ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่เกาะนี่ได้ละคะ วันที่เธอประสบอุบัติเหตุหน่วยกู้ภัยพยายามหาร่างของเธอแต่หายังไงก็หาไม่พบ ทรายนึกว่าทรายจะเสียภัทร์ไปซะแล้ว”

“ไม่รู้เหมือนกันนะทราย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแล้วและภัทร์ก็จำอะไรไม่ได้เลย”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองหน้าภรรยาสาว

“เรื่องนี้ขอมิลันเป็นคนเล่าดีกว่าคะ” อยู่ๆมีมิลันตาก็พูดขึ้นหลังจากที่นิ่งเงียบไปอยู่นาน”วันนั้นเป็นวันที่มิลันและเพื่อนๆเรียนจบพอดีคะ พวกเราเลยตกลงว่าจะไปเที่ยวทะเลที่ชลบุรีด้วยกัน เรามาถึงที่นี่ตอนบ่ายและเช่าบังกะโลพักกัน เพื่อนของมิลันเขาเหนื่อยก็เลยนอนพักในห้องพักส่วนมิลันก็ออกมาเดินเล่นริมทะเล และก็เห็นตะ...เอ้ยคุณนภัทร์นอนสลบแช่อยู่ในน้ำทะเล มิลันเลยไปตามเพื่อนๆมาช่วยและพา คุณนภัทร์ไปส่งที่โรงพยาบาล คุณนอนหลับไปนานพอควรเลยคะ และตัวคุยก็ไม่มีทั้งบัตรประชาชนหรือหลักฐานอื่นๆบ่งชี้ว่าคุณเป็นใครมาจากไหน พวกพยาบาลเลยไม่สามารถติดต่อญาติของคุณได้ พอคุณหายดีมิลันเลยตัดสินใจพาคุณมาอยู่ด้วย และช่วงนั้นรีสอร์ทของพี่เมฆกำลังต้องการพนักงานบัญชี มิลันเองก็ว่างงานเลยตกลงมาทำงานที่เกาะนี้และก็พาคุณนภัทร์มาอยู่นี่ด้วยเลย”

“พี่ต้องขอขอบคุณน้องมิลันจริงๆนะค่ะที่ช่วยสามีพี่ ถ้าไม่ได้น้องพี่ก็ไม่รู้ว่าสามีของพี่จะเป็นยังไง” วาลุกากล่าวขอบคุณหญิงอ่อนวัยกว่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและหันไปพูดกับนภัทร์ มิลันตาทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ไหวในที่สุดจึงขอตัวกลับห้องพักของตน หญิงสาวเดินผ่านหน้าคู่สามีภรรยาทั้งสองไปโดยไม่หันมามองชายหนุ่มแม้แต่น้อย นภัทร์มองตามร่างเพรียวระหงที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บแปลบเล็กๆอยู่ในใจ