ความคิดเห็นที่ 1                 วันที่สาม  เป็นวันที่แสนเหนื่อย ที่มีความสุขอีกหนึ่งวัน วันนี้ฉันขอพรจากตะเกียงแก้ว ให้กับคนสามคนอีกเช่นเคย แต่คราวนี้ทั้งสามคนขอสิ่งของชนิดเดียวกัน คือขอเงินและทองและด้วยคาถาแห่งตะเกียงแก้ว “เอบราบรีโย” ก็ทำให้ผู้ด้อยโอกาส มีความสุขอีกเช่นเคยทำให้ผู้ที่เป็น เจ้าของตะเกียงแก้วอย่างฉันมีความสุขไปด้วย  ฉันกลับมาบ้านด้วยความดีใจอีกครั้ง และมีความสุขที่ฉันได้ใช้ความฉลาดของตัวเอง อย่างมีประโยชน์ที่ได้ให้คำสัญญา ไว้กลับนางฟ้าผู้งดงามองค์นั้น                   วันที่สี่  ชายผู้หนึ่งเดินมา ขอความช่วยเหลือบอกว่าไม่มีที่อยู่อาศัย                             “ขอความเมตตาเถิด ผู้มีเมตตาแล ฉลาดอย่างท่าน ช่วยข้า ข้าไม่มีที่จะอยู่ ขอที่ซุกหัวนอน ให้ข้าเถิดได้โปรด”                             “ไม่มีปัญหา ตะเกียงแก้วมีพรวิเศษณ์สำหรับทุกคน พร้อมเสมอที่จะนำความสุขมาสู่ท่าน”   จากนั้นฉันก็ร่ายมนต์แห่งตะเกียงแก้ว “เอบราบรีโย  ตะเกียงแก้วอันศักดิ์สิทธิ์ แห่งเทพเทวันทั้งหลายโปรดช่วยข้าอีกครั้งหนึ่งเถิด ชายผู้นี้เดือดร้อนนักไร้ที่อยู่ไม่มีที่พึ่งอื่นใด โปรดช่วยให้ชายผู้นี้มีบ้านที่แสนอบอุ่นทีเถิด” เหตุใดจึงไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น และฉันเริ่มร่ายมนต์อีกครั้ง “เอบราบรีโย โปรดช่วยข้าทีเถิด” แต่ก็ไร้ผลฉันร่ายมนต์อีกเป็นครั้งที่สาม พอจบครั้งที่สามก็มีเสียงร้องโอดโอย ออกมาจากตะเกียงแก้ว “ข้าเหนื่อยเหลือเกิน กับคนอวดฉลาดอย่างท่าน ขอพรแบบไม่อ่านฉลากคำเตือนข้างตะเกียงเลยนะ  บอกไว้ว่าไง  ให้ไปอ่านดูแล้วค่อยขอใหม่ อีกรอบหนึ่งนะ” เออความจริงเริ่มปรากฏ เป็นรางแล้วว่าฉันเริ่มไม่ฉลาดเอาเสียเลย ฉันทำตามคำแนะนำจากตะเกียงแก้วไปอ่านคำเตือน ข้างตะเกียงว่า ถ้าต้องการขอพรที่ เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ให้ระบุว่าต้องการไปอยู่ที่ไหน ตั้งอยู่ที่ใด  อือ...ได้เรื่องเลยเรา                             “คุณผู้ชาย คุณต้องการ ให้ฉันขอให้ไปตั้งไว้ที่ใดช่วยบอกฉันที”                             “ไปตั้งไว้กลางทะเลได้หรือไม่”                             “แล้วทะเลแห่งใดเล่า” ฉันถามเพื่อความแน่ใจว่าที่ใดกันแน่                             “ทะเลแห่งความรู้สึกของเจ้า”                   ฉันตกใจกับคำทักของชายผู้นั้น                            “เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนั้น” แต่ชายผู้นั้นก็จากไปแล้ว  ฉันได้แต่ยืนงง   และกลับมาคิดว่าคำนั้นช่างสะกิดใจยิ่งนัก   ทำไมชายผู้นั้นจึงพูดกับฉันอย่างนั้นเป็นเพราะเหตุใด แต่เมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ ก็มีความรู้สึกเป็นเพียงความฝันเท่านั้น จากคุณ : เจ้าน้อย - [ 21 ต.ค. 47 04:25:10 A:203.107.159.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันที่ห้า   วันนี้ทำเพื่อคนที่เราเห็นแล้วว่า เขาช่างเป็นคนดีจริงๆ เพราะเรารับรู้ได้จากการ ที่เราเป็นเกลอที่สนิทจริงๆ                             “เกลอที่รัก   ต้องการให้ฉันช่วยสิ่งใดหรือไม่   บอกฉันนะไม่ต้องเกรงใจมีเหตุใด ที่ท่านเดือดร้อนและสิ่งใดที่ท่านขาดเหลือบอกฉัน   ฉันจะช่วย”                             “ไม่หรอกตอนนี้ไม่มีเหตุใด ที่ทำให้เราลำบากนัก   ยกเว้นเสียแต่ว่าตอนนี้เราหิวข้าวเสียเหลือเกิน ขอเพียงข้าวกับน้ำพออิ่มเพียงมื้อนี้เท่านั้นเอง”                             “ได้เลยสหายเพียงเท่านี้ พรจากตะเกียงแก้วคงพร่องลงไปเท่าใดนักหรอก” ฉันยิ้มด้วยความเต็มใจและขอพรด้วยความอาทร ต่อเพื่อนของฉัน                   วันที่หก   พบเพื่อนอีกคนซึ่งแต่ก่อน ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไรนัก                               “เฮ้ย ! ได้ข่าวว่ามีของดีไม่ใช่หรอ  แบ่งกันใช้บ้างดิรับรองไม่ทำเสียแน่นอน”                             “เอาไปใช้ในเรื่องดีรึเปล่า ถ้าไม่ดีก็บอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ได้เพราะของแบบนี้ เป็นของศักดิ์สิทธิ์ห้ามใช้ในทางที่เสื่อมเด็ดขาด”                             “พูดแบบนี้ไม่อยากให้ใช้ มากกว่ามั้ง...”                             “ไม่ใช่อย่างนั้น...อา...อยากได้อะไรละเดี๋ยวจะขอให้”                             “มันเป็นความลับ คนมันเขินไม่กล้าบอกหรอกแต่รับรอง ว่าไม่เสียเรื่องแน่ๆ”                             “ก็ได้...พรุ่งนี้เอามาคืนแล้วกันนะ”                             “ขอบใจมาก เธอเป็นคนน่ารักจริงๆเลย ขอบคุณ ขอบคุณ”                   ฉันนอนคิดมากทั้งคืน ว่าพรุ่งนี้หวังว่าจะได้ตะเกียงแก้วคืนนะ และวันพรุ่งนี้ก็มาถึง                   วันที่เจ็ด   ตอนเช้าฉันได้ของคืน และได้ช่วยเหลือคนอื่นต่อไป โดยเฉพาะวันนี้เป็นวันที่ใช้พรอย่างคุ้มค่า เพราะเป็นการตอบแทนความมีน้ำใจของมดรังหนึ่ง ซึ่งคอยช่วยพยุงฉันไว้ก่อนที่ฉันจะลื่นหกล้ม ในสวนหลังบ้าน                             “โอเพื่อนร่วมโลกที่รักขอบคุณ และซึ้งใจมากสำหรับการช่วยชีวิตในครั้งนี้   พวกท่านต้องการสิ่งใดเป็นการตอบแทน บอกมาตามที่ใจของท่านที่ปรารถนา”                             “พวกเราไม่ต้องการสิ่งใด เพียงแต่เป็นสัญญาณเตือนว่า ชีวิตต้องดำรงอยู่ในความไม่ประมาทจึงจะมีความสุข และอีกอย่างพวกเราถูกเรียกมาเพื่อให้มาบอก กับท่านว่าอีกสามวันเหล่าเทพเทวัน จะตัดสินท่านแล้วว่าท่านจะเป็นคนฉลาด อย่างที่ท่านพูดหรือไม่”                             “ขอบคุณมากที่มาบอกกล่าว ถึงแม้ท่านจะไม่ขออะไรแต่เพื่อเป็นการตอบแทน ที่พวกท่านได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ จึงขอพรให้กับพวกท่านแล้วกัน  เอบราบรีโย...ด้วยความดีของมดรังนี้ ขอความเมตตากรุณาแห่งตะเกียงแก้วิเศษณ์นี้ ประทานรังมดอันงดงามใหญ่โตไว้ที่สวนหลังบ้าน แห่งนี้ตรงมุมกำแพงนั้นด้วยเทอญ” พรที่ฉันขอก็บรรลุผลดังที่ปรารถนา                             “ขอบคุณท่านมนุษย์ที่ใจบุญ”                             “และสำหรับอาหารสามเวลา ไม่ต้องกังวลเราจะเป็นคนเอามาให้ไว้ที่ด้านหน้า รังของพวกท่านทุกๆสามเวลา” ฉันดีใจที่ได้ตอบแทนคุณ และได้มีเพื่อนใหม่ไว้คุยแก้เหงา จากคุณ : เจ้าน้อย - [ 21 ต.ค. 47 04:30:52 A:203.107.159.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันที่แปด   วันนี้ฉันลืมเอาตะเกียงแก้วติดตัวไปด้วย เลยทำให้ต้องขอความช่วยเหลือ เป็นเพราะความที่สนิทจึงไม่ลังเลใจ ที่จะเข้าไปขอความช่วยเหลือ จากเพื่อนที่สนิทกันมาก                             “เออนี่เกลอเราขอความช่วยเหลืออย่างหนึ่งได้หรือไม่  คือว่าวันนี้เราไม่มีโอกาส ที่จะได้ทำในสิ่งที่เราต้องการเลย เราขอแบ่งโอกาสสักเพียงน้อยนิด เพื่อเป็นการเปิดทางให้ฉันได้ทำ ในสิ่งที่ฉันต้องการบ้างได้หรือไม่”                             “เห็นว่าคงจะยากสักนิด เพราะฉันเองนั้นมีความต้องการมากกว่าเธอ เธอก็มีตะเกียงแก้วอันวิเศษณ์ของเธอ แล้วนี่เหตุใดจึงต้องการสิ่งของอันเป็นของของคนอื่นด้วยเล่า  ถ้าเธอมาขอข้าวแลน้ำอย่างที่ฉันขอ ฉันก็พึงจะให้แก่เธอได้และอีกอย่างข้าวจานนั้นและน้ำแก้วหนึ่งเธอให้ฉันได้โดยไม่ต้องขอพรประการใด ให้เป็นที่สิ้นเปลืองก็ได้มิใช่เหรอ”                   ฉันกลับมาบ้านร้องไห้กับรังมด ที่สวนหลังบ้านและเล่าเหตุการณ์ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นให้มดตัวหนึ่งฟังรวมทั้งวันนั้น วันที่ทำไมฉันจะต้องของพรอันประเสริฐ ให้เป็นข้าวหนึ่งจานกับน้ำหนึ่งแก้ว                             “เธอรู้ไหมเพื่อนมดที่รัก เหตุใดจึงต้องขอพร  เราแลเห็นความสำคัญของเพื่อน และความดีของเพื่อนที่มีต่อเรา และเราไว้ใจว่าเกลอคนนี้คงจะเป็นเช่นเรา เราจึงขอพรอันศักดิ์สิทธิ์ว่า ข้าวจานนั้นแลน้ำแก้วนั้นขอให้เป็นมื้ออาหาร ที่วิเศษณ์ที่สุดเมื่อถูกบริโภคแล้วขอให้ เปลี่ยนเป็นความสุขชั่วรันดร เปลี่ยนเป็นความสำเร็จทุกประการ ตามที่ผู้บริโภคนั้นปรารถนา   แต่เหตุใดเพื่อนมดเอ๋ย เขาจึงทำเช่นนั้นกับเรา”   ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ไม่มีสติ   คิดโกรธเคืองไปต่างๆนานา แต่เป็นเพราะเพื่อนมดที่คอยให้สติเสมอว่า   ทำความดีต่อไปเถิดอย่าตัดพ้อต่อว่า ในการกระทำของตัวเองเลย   และจงจำไว้ว่าความดีเราทำไม่มีใครเห็น แต่ใจเราเห็นก็เป็นพอ   ฉันหยุดร้องไห้เพราะคำปลอบจากเพื่อนมด และตั้งใจแน่วแน่ว่าชีวิตนี้ฉันจะเป็นคนดี ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่                   วันที่เก้า   ฉันปีนขึ้นไปบนเทือกเขาหิมาลัย  ฉันปีนไปด้วยความยากลำบาก   ช่วงหนึ่งของการเดินทางก่อนที่จะถึงยอดเขา ฉันแทบสิ้นใจเพราะขาดอากาศ หายใจไม่ออกแสบไปทั้งลำคอและโพรงจมูก ภายลำคอนั้นแห้งผาก ฉันนอนลงเหยียดตัวแนบกับพื้นดิน ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ความเย็นเกือบจะทำให้ร่างของฉันแข็งตาย แต่ด้วยมีภารกิจที่ยิ่งใหญ่ จึงแข็งใจหยิบหิมะหยอดลงไปในจมูกเพิ่มความชื้น ให้กับโพรงจมูกเพื่อจะได้หายใจคล่องขึ้น   ฉันทำอย่างนี้อยู่เกือบชั่วโมง เมื่อรู้สึกอาการดีขึ้นจึงลุกขึ้นเดินต่อไป  เมื่อถึงจุดหมายแล้วฉันก็ได้ทำในสิ่งที่ฉันตั้งให้เป็น ภารกิจของชีวิต  คือการได้ขอพรจากตะเกียงแก้ววิเศษณ์ขอพรอันสำคัญ                             “เอบราบรีโย  วันนี้ข้าจะขอพร ขอใหญ่ประการหนึ่งพรข้อนี้จะต้องมีพลังสูงส่ง เพื่อที่จะมอบให้ทุกคนได้ทั่วหน้าทุกคน โปรดแบ่งพรก้อนโตและเหลือเพียงเศษพรเพียงเท่าเมล็ดถั่วเขียวเผื่อไว้วันพรุ่งนี้เป็นพอ  ขอให้พรก้อนโตนี้แปรเปลี่ยนเป็นความสุข เปลี่ยนเป็นความหวัง  เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ   เปลี่ยนเป็นความรัก  เปลี่ยนเป็นความร่าเริงสดใส  เปลี่ยนเป็นความดี  เปลี่ยนเป็นความสำเร็จ เปลี่ยนเป็นอยู่ดีกินดีและขอพรนี้จงแผ่ซ่าน ผ่านเข้าไปในใจของคนทุกคนทั่วสากลพิภพ และเจริญงอกงามในทุกๆหย่อมหญ้าที่มีผืนดิน ผืนน้ำ และสิ่งมีชีวิตทุกสรรพสิ่งเทอญ” กลุ่มพรต่างประดังกันออกมาจากตะเกียงแก้ว คละคลุ้งไปด้วยพรที่เป็นความรักเสียงหัวเราะ ความสุข  ความสมหวัง  ความสำเร็จความอยู่ดีกินดี มารวมเข้ากันแล้วเฉลี่ยตัวเองให้พอๆกับสิ่งมีชีวิต และไม่มีชีวิตทุกสรรพสิ่ง   แล้วก็แตกกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทาง เมื่อพบเจอไม่ว่าจะเป็นเม็ดดิน  ไอน้ำ หรือแม้แต่ละอองฝุ่น ก็จะได้รับพรจากการขอในครั้งนี้ด้วย จากคุณ : เจ้าน้อย - [ 21 ต.ค. 47 04:36:46 A:203.107.159.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันที่สิบ   วันนี้อากาศอึมครึม ท้องฟ้าแปรปรวนเดี๋ยวคล้ายตอนกลางคืน เดี๋ยวก็เหมือนตอนกลางวัน   คงเป็นเพราะเหล่าเทพเทวันจะตัดสิน ความฉลาดของฉันสินะ  วันนี้จะขอพรประการสุดท้ายก่อนเที่ยงคืน สำหรับตัวฉันเอง  ฉันเดินเที่ยวเล่นในสวนอย่างสบายใจ  และไปนั่งเล่นริมสระน้ำช่างแสนจะมีความสุขอะไรเช่นนี้  สักพักหนึ่งก็เห็นชายคนหนึ่งรูปร่างหน้าตา คล้ายว่าจะเคยเห็นที่ไหนแต่ก็นึกไม่ออก ว่าเคยเจอที่ใดมาก่อน แต่ก็ไม่สนใจนั่งซาบซึ้งอยู่กับธรรมชาติต่อไป พอเหลียวขึ้นมามองก็ต้องแสดงความสนใจหน่อยแล้ว กับชายผู้นั้นเพราะกำลังเดินตรงมา ๆ ฉันหันไปดูทั้งทางข้างหลัง ด้านข้างของฉันว่าคงจะต้องเป็นคนอื่นที่ชายคนนั้น จะต้องเดินไปหาแน่นอนแต่แล้วก็ไม่มีใคร  ตกลงว่าใคร คนที่ชายผู้นั้นกำลังมาหาก็คือฉันเอง   ฉันกำลังจะลุกหนีแต่ก็ได้ยินเสียงเขาตะโกนมา ว่าอย่าเพิ่งหนีเขาไม่ได้มาทำร้ายแต่จะมาขอร้อง ในสิ่งที่เคยขอแต่ยังไม่ได้                             “เดี๋ยวก่อนคนฉลาด จำไม่ได้เหรอว่าเราเป็นใคร”                   ฉันทำหน้างงนานพอสมควร ที่ทำให้เกิดการตัดสินใจของเขาที่จะบอกมาว่า เขาเป็นใคร                             “เราคือคนที่มาขอบ้าน ให้สร้างกลางทะเลแห่งความรู้สึกของเจ้ายังไง”                             “อืม...ฉันจำได้และว่าไง อะไรคือที่ท่านกล่าวถึง”                   ชายผู้นั้นจ้องตาของฉันอยู่นานสองนาน แล้วพูดกับฉันต่อไปว่า                             “เจ้าเป็นคนที่มีความรู้สึก ที่เรียกว่ารักบ้างหรือไม่ เหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าใจ ว่าทำไมข้าถึงต้องการบ้านอยู่กลางทะเลแห่ง ความรู้สึกของเจ้า”                             “ทำไมท่านถึงถามเราเช่นนั่น จะกล่าวหาว่าเราเป็นคนไม่มีหัวใจ มันจะเกินไปหรือไม่ที่เราเพิ่งรู่จักกัน”                             “ข้ารู้จักท่านมานานแล้ว แลเห็นมานานแล้วว่าท่านเป็นคนเช่นไร แต่สิ่งเดียวที่ข้าไม่เคยเห็นเลยคือความรักจากท่านสู่ข้า”                             “เดี๋ยวก่อน อย่าพร่ำไป ตอนนี้เราเพิ่งเจอท่านก่อนหน้านี้เราเพิ่งเห็นท่าน เพียงหนึ่งวัน เดี๋ยว... เหตุฉะไหนจะให้เราไปรักท่านได้”                             “เจ้ากับข้าเป็นดังเงาซึ่งกันและกันตลอดมาเหตุใดจึงมองไม่เห็น ข้าเป็นเหมือนคู่ทุกข์คู่ยากของเจ้าเหตุใด เจ้าจึงยังไม่เคยรู้จัก  เจ้าทุกข์ เจ้าสุขข้ารับรู้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเหตุใด ยามทุกข์ร้อนของข้าเจ้าไม่รับรู้บ้างเลยหรือ  ”                             “แล้วท่านเป็นใคร จึงอยากให้เรารับรู้นักว่ามีท่านอยู่”                             “ข้าคือ  ความรักในดวงจิตของท่าน”                   ฉันถึงกับตลึงงันว่าอะไรกันเนี่ย เป็นความฝันไปรึเปล่า  ความรู้สึกส่วนหนึ่งของฉัน ออกมาเรียกร้องความรักร้องหาที่อยู่ ฉันได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก ปล่อยให้ความรู้สึกของฉันตัดพ้อต่อว่าฉันต่อไป                             “เจ้ารับรู้ได้หรือยังว่าข้าเป็นใคร   เจ้าแลเห็นความเป็นตัวตนของข้าหรือยัง   เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงขอที่อยู่กับเจ้า   เหตุเพราะเจ้าไม่เคยมีที่ว่างสำหรับความรักอย่างข้า ในใจของเจ้าเลย  ทำไมเจ้าถึงอยากจะขับไสไล่ส่ง ข้าให้ออกห่างเจ้าให้ไกลออกไปทุกที”                   ฉันถึงกับน้ำตาเอ่อล้นออกมา เพราะความเสียใจที่ทำให้คนที่รักฉันมากน้อยใจอย่างนี้  ฉันกล่าวคำขอโทษในสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็น ความรักในหัวใจเลยและขอบคุณถึงความรู้สึกที่ดี และการดูแลฉันเป็นอย่างดีตลอดมา                             “เราขอโทษเป็นเพราะเรานึกถึง แต่ความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไป ไม่ทันคิดว่าความรักอย่างท่านต้องการ ความสุขจากเราเหมือนกัน   เราขอโทษที่เราไม่เคยมีที่ว่างสำหรับความรัก ในความรู้สึกของเราเลย   จะสายเกินไปหรือไม่ที่เราจะสร้างบ้าน กลางทะเลแห่งความรู้สึกของเราให้กับท่าน”   ฉันพูดด้วยเสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำตา ที่หลั่งไหลไม่ยอมหยุด                                   “ทุกวันนี้ข้าที่เป็นความรัก แห่งความรู้ของเจ้าแปรเปลี่ยนเป็นความโศกเศร้าเสียแล้ว  พรอันใดก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนข้า กลับไปเป็นดังเดิมได้อีก หากเป็นเพราะความรู้สึกของเจ้ามีแต่ความท้อใจ ความโศกเศร้าเพียงเพราะเจ้ามีแต่ให้ แต่โง่ที่ไม่รู้จักคว้าความสุขให้กับตัวเองบ้าง  ข้ามาบอกกับเจ้าเพียงเท่านี้พอให้เจ้าได้รู้ ว่าความรักเจ้ามองเห็นได้เพียงมีที่ว่างสำหรับมันก็เท่านั้น  ลาก่อนความรู้สึกแห่งรัก”                             “พรข้อสุดท้าย เอบราบรีโย ฉันขอที่ว่างให้กับความรักแห่งความรู้สึก ของฉัน”                   พรเป็นไปตามที่ขอแต่ทว่า... ความรักไม่ได้ปรากฏมาพร้อมกับที่ว่างที่เกิดขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นก็เพียงสิ่งที่เรียกว่าที่ว่างเท่านั้น เป็นได้เท่านี้จริงๆ                             เมื่อเวลาเที่ยงคืนนางฟ้าโฉมงา มองค์นั้นได้ปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีกครั้ง และบอกกับฉันว่าที่จริงแล้วฉันแสนโง่เพียงใด ที่เฝ้าอ้อนวอนขอพรต่างๆมานับนานวัน และสิ่งที่ฉันได้ตกปากรับคำนั้นว่าจะใช้ตะเกียงแก้ว อย่างฉลาดให้เป็นประโยชน์เป็นเพียงความโง่เขลา ที่ตอนนั้นฉันต้องการเพียงอยากจะครอบครอง มันก็เท่านั้นเอง                   ใช่จริงๆด้วยฉันไม่ใช่กิ้งก่า แต่ฉันโง่ต่างหาก จากคุณ : เจ้าน้อย - [ 21 ต.ค. 47 04:44:37 A:203.107.159.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วเหมือนว่าจะได้ข้อคิดอะไรบางอย่างอ่ะคะ แต่ยังงงๆอยู่.. สงสัยว่างๆต้องมาอ่านซ้ำอีกรอบ... @^_____________^@ จากคุณ : p_jung - [ 21 ต.ค. 47 16:02:18 A:202.133.163.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 งงๆ ด้วยเหมือนกันค่ะ แต่คิดว่าพอจะเข้าใจนะ จากคุณ : scottie - [ 22 ต.ค. 47 01:27:09 ]