ความคิดเห็นที่ 1 คุณผู้อ่านเคยสงสัยกันบ้างไหมคะว่า ทำไมผู้ชายคนนี้ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถึงได้ตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทั้ง ๆ ที่ เธอก็แสนจะเฉิ่มเชย และ หน้าตาก็ธรรมด๊า ธรรมดา คืองี้ค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่า Inter high school ( อ่านว่า : อิงเต๋อ ไฮสคูล จ้ะ ) ห้องประชุม อาจารย์ใหญ่ : “ อาจารย์ สีเสินหยาง  พวกเราผิดหวังต่อพฤติกรรมของคุณเป็นอย่างมาก...   ทั้งที่เราก็คาดหวังเอาไว้ว่าคุณจะทำหน้าที่เป็นอาจารย์ ด้วยสำนึกและจรรยาบรรณ ที่ถูกสั่งสอนมาเป็นอย่างดี”   อาจารย์ใหญ่ขยับแว่นตากรอบดำ  กล่าวตำหนิอาจารย์สาวที่นั่งร้องไห้กระซิกอยู่ที่ปลายโต๊ะประชุม ภายในห้อง มิได้มีเพียงอาจารย์ใหญ่ แต่อาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิมากมาย รวมทั้งบอร์ดบริหารต่างก็นั่งล้อมรอบอยู่ด้วย วาระการประชุมครั้งนี้ ถือว่าเป็นเรื่องซีเรียสและเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว “ ทางเราไม่สามารถพูดคำใดได้    นอกจาก...... เสียใจ ที่ต้องไล่คุณออก ” สิ้นคำสั่งตัดสินประหาร อาจารย์สาว ( หน้าตาสวยทีเดียว ) ก็ปิดหน้าร้องไห้ วิ่งออกไปจากห้องประชุม ------------------------------------------------ ทางเดินสู่ห้องประชุม คณะกรรมการนักเรียน : ร่างน้อย ๆ ร่างหนึ่งกำลังแบกเอกสารการประชุม โซเซไปมา “ สวัสดีตอนเช้าค่ะ ประธานนักเรียน .. วันนี้ก็ขยันอีกแล้วนะคะ”   เด็กนักเรียนที่เดินผ่าน กล่าวทักทาย “ สวัสดีค่ะ”   คนโดนทักพยายามเอียงหน้าออกมาตอบรับคำทักทาย   แม้มันจะลำบากมากก็ตามที แล้วคนที่เดินผ่านมาอีก ก็กล่าวทักอีก , ทำให้ซิงหยูต้องทุลักทุเลเอี้ยวหน้าซ้ายทีขวาที......ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ทุกคนกำลังแกล้งเธออย่างสนุกสนาน “ ยายประธานนักเรียนนี่ตลกจังนะ .. โดนแกล้งอยู่ทุกวันไม่ยักกะรู้ตัวอีก “ “ จะว่าไปแล้ว... ทำไมยายนี่  ถึงได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนรุ่นนี้กันนะ “ “ ก็คงเป็นเพราะว่า      ยายนี่เป็นนักเรียนหัวกระทิ ขนาดได้อันดับ 1 ทุกปี ตั้งแต่ปี 1 ม.ต้น จนกระทั่งปี 3  ม. ปลาย , ได้รางวัลชนะเลิศประกวดกลอนโบราณของวรรณคดีญี่ปุ่น , แถมยังเคยเป็นยุวทูตวัฒนธรรมเสียอีก    ยังไม่นับรวมที่เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปประกวดนู่นนี่อีกหลายร้อยแปดรายการนะ เธอว่าคุณสมบัติแค่นี้    ยายนี่ควรจะได้นั่งแท่นเป็นประธานนักเรียนหรือเปล่าล่ะ “ ผู้ถามพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่ก็ไม่วาย         “ แต่ แหม ! มันอดไม่ได้นี่ . ถ้าคิดถึงประธานนักเรียน  มันก็ต้องเป็น  ผู้ชาย .....หล่อ...เทห์...สมาร์ท . เย็นชานิด ๆ เคร่งขรึมหน่อย ๆ คนที่แค่ปรายตามองก็สามารถทำให้พวกเราหลอมละลายได้ ไม่ใช่หรือไง .. อย่างเช่น .... “ คุณชายโจวเจวี้ยหมิน ! “ ( อุทานชื่อ ชายหนุ่มที่ฮอตที่สุดในโรงเรียน โดยไม่ได้นัดหมาย ) ------------------------------------------------------------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 18:44:12 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 47 14:27:01 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปึ้ก ! “ โอ๊ะ !” เพราะถูกใครคนหนึ่งชนเข้าให้อย่างจัง กองเอกสารเท่าภูเขาสูงจึงกระเด็นฟุ้งกระจัดกระจาย “ แย่แล้ว .เอกสาร !!!!”    ซิงหยูอุทาน  พลางตาลีตาเหลือกเก็บกองกระดาษดังกล่าว   (เป็นจังหวะเดียวกันกับแว่นตาหนาเตอะที่ขาถ่างจนแทบจะเกี่ยวใบหูไม่ได้ หล่นตกลงมา ) กร๊อบ !!! ซิงหยูมองอย่างไม่เชื่อสายตา  ...  แว่นตาอันเก่าที่เปรียบเสมือนชีวิตของเธอ    บัดนี้ !  มันอยู่ภายใต้รองเท้าหนังBORSARINO ของใครบางคน     (ซิงหยูไล่สายตาไปตามกางเกงขายาว )   ถึงจะเป็นเฉดสีเดียวกันกับเครื่องแบบนักเรียน   .. แต่ว่า...มันก็ต้องเป็นของ paul frank แน่ ๆ !!    ก็ลายสัญลักษณ์ในเนื้อผ้าจาง ๆ นั่นไง (ไล่สายตาขึ้นไปยังเอวเข็มขัดหนัง)   จอจิโอคอเล็คชั่นใหม่ !!   และไหล่ผึ่งผายนั้นช่างเข้ากับเสื้อฝ้ายเนื้อพริ้ว ...  ช่างเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อของแซงชั่นได้เนี้ยบอย่างไม่มีที่ติจริง ๆ แต่ว่า ?  ทำไมเธอถึงเห็นด้านหลังของเขา ค่อย ๆ ห่างจนกระทั่งเห็นมันเป็นภาพ กราฟฟิกชั่น กัน ??? “ เดี๋ยวก่อน !   นายคนนั้นน่ะ   ทำไมมารยาททรามอย่างนี้ ชนคนอื่นเขาแล้ว ขอโทษไม่เป็นหรือไง”    ซิงหยูเท้าเอว    เป็นครั้งแรกในรอบปีที่เธอโมโหเดือด ( ก็แว่นตาที่เปรียบเสมือนกับชีวิตของเธอ เสียหาย .และ ณ เวลานี้เธอไม่มีเงินพอที่จะซื้ออันใหม่เสียด้วยน่ะสิ ) เด็กหนุ่ม   ( เอ ? หรือจะเป็นชายหนุ่ม ?  ก็หุ่นที่สูงเฉียด ๆ 175 นั่น ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่ เด็ก ม. ต้น เอาเสียเลย ) เขาหันกลับมา มองซิงหยูตั้งแต่หัวจรดเท้า . แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยคำขอโทษใด ๆ ซิงหยูเดือดปุด    หนอยเป็นแค่เด็ก ม.ต้น . กล้าดีมามองรุ่นพี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยเชียวเรอะ ซิงหยูควานหาสมุดตัดคะแนนความประพฤติ   “ รายงานตัวมาซิ นายชื่ออะไร อยู่ชั้นปีไหน . ฉันจะหักคะแนนนาย 10 แต้ม โทษฐานทำข้าวของผู้อื่นเสียหาย แถมยังไร้ ~ “ ฟึ่บ ! ไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างบาง ๆก็ถูกรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง . ซิงหยูได้เบิกตาโตด้วยความตกใจ ..และแล้ว . จุ๊บ !  First kiss ของสาวน้อยมัธยมปลายก็ถูกขโมย  ! “ สินบนสูงขนาดนี้ หวังว่าคงจะพอใจนะ “ น้ำเสียงเย็นชา แบบหยิ่งกระซิบอยู่ที่ริมหู ก่อนที่ร่างนั้นจะลับหายไป ----------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 18:44:58 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 47 15:29:33 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ห้องประชุม คณะกรรมการนักเรียน : หัวข้อประชุม ..แบบไม่เป็นทางการ ผู้เข้าประชุม อาจารย์ใหญ่ อาจารย์ในทีมผู้บริหารชุดเล็ก และ ประธานนักเรียน “ เป็นที่รู้กันว่าทางบอร์ดบริหารได้ทำการไล่อาจารย์สีเสินหยางออกไป ด้วยสาเหตุความประพฤติไม่เหมาะสมกับหน้าที่ .. ทางผู้บอร์ดผู้บริหารใหญ่จึงได้ทำการพิจารณาผู้ที่จะไปดูแล คุณหนูโจวเจวี้ยหมินคนใหม่ .   หลิว ซิงหยู  ครูรู้มาว่าต้นตระกูลเธอเป็นผู้ดูแลชั้นยอดให้กับราชนิกุลมากมาย อีกทั้งเธอก็เคยได้รับใบประกาศนียบัตรทั้งเด็กอ่อน เด็กเล็ก มาตั้งแต่ชั้นประถม . ไม่นับรวมที่บ้านเธอเปิดบริษัทรับจัดการดูแลคนดังต่าง ๆ  ( ถึงแม้ว่าตอนนี้กิจการมันจะย่ำแย่เต็มทีก็เถอะ   )        ด้วยเหตุผลนี้ , ทางบอร์ดบริหารจึงมีมติให้เธอเป็นคนดูแลส่วนตัวให้กับ คุณหนูโจวเจี้ยหมิน .. แล้วเรื่องค่าเล่าเรียนที่เธอค้างมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ก็จะได้รับการยกเว้นไม่ต้องจ่ายอีกต่อไป .. เธอจะขัดข้องไหม “ “ “ “ เอาล่ะ . เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะ .. ใครมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า “ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ นอกจากเสียงกระซิบกระซาบงึมงำ .. ครูใหญ่เห็นดังนั้นจึงจัดการปิดการประชุม “ โธ่  น่าเสียดายหนูซิงหยูนะ....ทั้ง ๆ ที่เป็นเด็กดีมากแท้ ๆ .... แถมเรียนเก่งมากเสียด้วย ถูกให้ไปดูแลคุณหนูโจวอย่างนี้ไม่ช้าก็ต้องโดนไล่ออกอีกคนแน่ ” “ ก็นั่นน่ะสิ เด็กเก่ง ๆ อย่างนี้ น่าเสียดายนะเธอ .ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมท่านเจ้าของโรงเรียนถึงไม่ให้คุณชายโจวไปเรียนที่อื่นเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราว ส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศก็ได้ ..อย่างนี้ ส่งผู้ดูแลผู้เพียบพร้อมกี่คนต่อกี่คนไป ก็มีอันต้องโดนไล่ออกหมด .. ไม่อยากคำนวณเล้ย กว่าคุณหนูโจวจะเรียนจบ ม. ปลาย เราต้องเสียบุคลากรไปอีกเท่าไหร่ “ “ ก็น่านน่ะสิ  ” ครูอีกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันมาหาซิงหยู “ ซิงหยู ฟังครูให้ดีนะจ๊ะ .. ถ้าหนูอยากเรียนให้จบล่ะก็ อย่าเผลอใจให้คุณชายโจวเลยเชียวนะ ครูรู้ดีว่ามันออกจะเป็นเรื่องยากมากสักหน่อย .. แต่ว่า ถ้าเธออยากรอดพ้นจากปีศาจน้อยนั่นล่ะก็ อย่าเผลอใจเป็นอันขาด.. เข้าใจไหม “ เมื่อสั่งสอนกันจนมั่นใจแล้ว อาจารย์ทั้งสองคนก็เดินจากไป .. โดยไม่รู้ว่า ซิงหยูที่นั่งเอ๋อ เบลออยู่ ไม่ได้รับรู้เรื่องราวใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหน้าที่อันใหม่ ....  หรือ  คำตักเตือน ก็เพราะว่า เธอยังอยู่ในอาการช็อค ที่โดนจูบเมื่อเช้าอยู่น่ะสิ !! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ห้องเรียน : “ อะไรนะ !?  ..เธอจำเรื่องที่โดนเรียกเข้าประชุมเมื่อเช้าไม่ได้เลย !  เป็นไปได้ไง? ปกติเธอเป็นคนที่รับผิดชอบนี่ซิงหยู “ เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนมองซิงหยูด้วยความแปลกใจ “ เอ้อ . ก็ มัน “   ไม่รู้จะบอกใครได้ไง ว่าช็อคที่โดนจูบ ตอนเข้าประชุมเลยไม่รู้ว่าประชุมเรื่องอะไร “ แย่จัง . เมื่อเช้าก็มีเธอเป็นนักเรียนไปเข้าห้องประชุมคนเดียวเสียด้วย . แล้วนี่ถ้าเป็นเรื่องด่วนถึงสภานักเรียนล่ะ “ “ ก็ . เอ่อ ขอโทษ “ หน้าสลดด้วยรู้สึกผิด “ ช่างเถอะ ๆ . เดี๋ยวไปถามอาจารย์ที่ร่วมเข้าประชุมก็ได้ .เออ นี่  ซิงหยู เธอได้ข่าวบ้างหรือเปล่า เรื่องคุณหนูโจวรูปหล่อน่ะ “ “ คุณหนูโจว ?“ “ ก็ใช่น่ะสิ .ว่ากันว่าเป็นลูกชายคนสุดท้องของเจ้าของโรงเรียนนี้นะ . พึ่งจะย้ายเข้ามาเรียนใหม่กลางคันเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง ..เขาว่าหล่อเหมือนเจ้าชายน้อย ๆ เลยล่ะ , แต่เพราะร่างกายอ่อนแอ ก็เลยไม่ค่อยได้เข้าเรียน.. มีเรือนเรียนส่วนตัวด้วย ก็อาคารหลังใหม่ที่สร้างอยู่ด้านหลังเรือนกระจกเมื่อปีที่แล้วไง “ “ งั้นเหรอ ..ไม่รู้หรอก “   ซิงหยูส่ายหัว พลางควักหนังสือเรียนออกมาวางบนโต๊ะ     เธอโดนเพื่อนว่าที่ไม่รู้จักใส่ใจกับข่าวคราวในโรงเรียน ทั้ง ๆ ที่เป็นประธานนักเรียนแท้ ๆ แล้วอาจารย์คณิตศาสตร์ ที่จะสอนชั่วโมงแรกก็เดินเข้ามา “ นักเรียนเปิดสมุด เราจะมาเฉลยการบ้านที่ครูสั่งไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกันนะ . เอาล่ะ โจทก์ข้อ 1 ใครจะเป็นคนออกมาเฉลยบ้าง “ ซิงหยู ก้าวออกมา “ เอ๋ !! .. ซิงหยู เธอมาทำอะไรที่ห้องนี่ ?? “ -----------------------------------------------------------------------------------อาคารเรียนโจวเจวี้ยหมิน : “ ห้องนั้นมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ “   ซิงหยูกระชับกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเองให้ถนัด .. บัดนี้ใบหน้าของเธอมีเหงื่อเกาะพราว หลังจากที่เดินสะเปะสะปะ (เนื่องจากไม่มีแว่นตา) จากอาคารเรียน ม.ปลายปี 3 ตัดโรงยิม อาคารเพาะชำ... และ เรือนกระจกมาได้ .เธอก็มาถึงอาคารเรียนหลังใหม่ อาคารเรียนโจวเจวี้ยหมิน “ ทำไมฉันต้องมารับหน้าที่ดูแลเด็กด้วยนะ ทั้ง ๆที่ปีนี้ก็เป็นปีที่ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างหนักเสียด้วยสิ “ ซิงหยูบ่นพึมพำ .. แต่ว่าพอนึกถึงเงื่อนไขที่เธอจะได้ เธอก็ต้องถอนหายใจ จริงสิ... เพราะที่บ้านค้างค่าเล่าเรียนมา 2 ปีแล้ว ถึงเธอจะเป็นนักเรียนดีเด่น และได้รับทุนการศึกษา   แต่ว่า มันก็ยังไม่พอกับค่าเล่าเรียนที่แพงหูฉี่ของโรงเรียนนี้อยู่ดี .. ก็โรงเรียนนี้น่ะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนอันเป็นสังคมของบรรดาลูกคุณหนูผู้ดีมีตระกูลเข้ามาร่ำเรียนกัน .. ที่จริงเธอไม่ได้อยากเรียนโรงเรียนนี้เท่าไหร่หรอก แต่เป็นเพราะพ่อกับแม่เธอน่ะสิ พ่อ : “ เพราะตระกูลเรา สืบเชื้อสายของผู้รับใช้ราชนิกุลสูงศักดิ์ และ คนดัง .. และได้รับการศึกษาเทียบเคียงนายท่านมาทุกยุคทุกสมัย ดังนั้นจึงนับเป็นสิ่งจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ .. แกต้องเรียนที่โรงเรียน Inter แห่งนี้แหละ “ “จริงด้วยค่ะคุณ อีกอย่าง....  ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็ บางทีลูกเราอาจสามารถหา นายท่าน * มาช่วยกิจการที่กำลังซบเซาของเราก็ได้”   แม่กล่าวด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง   ( หมายเหตุ นายท่าน = ลูกค้า , บ้านนี้จะไม่เรียกลูกค้าเพราะถือว่าจะเป็นการลบหลู่ผู้มีพระคุณ )   ก็ด้วยเหตุผลงี่เง่าเหล่านี้แหละ .. เธอจึงต้องมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คิดแล้วก็เหนื่อยใจ .. ทำไมตระกูลของเธอถึงไม่ทำอาชีพอย่างอื่นนะ ให้ตายเถอะ . “ อือ คุณชายน้อยคะ ยะ .อย่าค่ะ “ ในความคิดซิงหยู  ----- เสียงแปลก ๆ นี่มันอะไร  ?? ----- “ อ๊าาาาาาาาาาาาาา .คุณชายขา .. คุณชาย . “ เสียงครางสูงอย่างเปี่ยมสุข เล็ดลอดผ่านประตูบานหนึ่ง , ซิงหยูขยับเข้าไปใกล้ ..และแล้ว... ยังกับฉากที่จัดเอาไว้ประตูบานนั้นถูกลมพัดเบา ๆ ไอ้ที่เคยคาแย้มอยู่ ก็เลยเปิดอ้าให้ประจักษ์แก่สายตา  แม้จะเห็นเป็นเงาราง ๆ . แต่ซิงหยูก็แน่ใจว่า ชายหญิงคู่นั้นต้องไม่มีเสื้อผ้าติดกายอยู่แน่ ๆ “ คุณชายมองอะไรคะ ? ”หญิงสาวมองใบหน้าที่เฉยเมยของคู่รักด้วยดวงตาฉ่ำหวาน ก่อนที่จะเบนหน้ามาตามสายตาเย็นชาของเขา “ อ๊ายยยยยยยยย ยายบ้า ดูอะไรของแกน่ะ ออกไป๊ ไป !!! “ ออกปากไล่พลางเขวี้ยงหมอนฉลุลายของลาซแซงค์มายังซิงหยู ซิงหยูที่ยังยืนอ้าปากค้างอยู่ด้วยความตกใจ . รีบฉุดสติ ก้มหน้าก้มตา เดินหลบออกมาแทบไม่ทัน ---- ของจริงเหรอนั่น   ..พวกเขาทำอย่างว่ากันจริง ๆ เหรอ ---- ซิงหยูยืนเอ๋ออยู่หลังประตู  ..   แม้เธอจะไม่เห็นกิริยา  เพราะพวกเขาอยู่ที่โซฟาสุดห้องไกลจากที่เธอยืนอยู่มาก แต่ว่า . ผิวเนื้อเปล่าเปลือยราง ๆ รวมทั้ง   .. ---พวกเขาต้องทำอย่างว่านั่นจริง ๆ  --- หน้าแดงไปจนจรดปลายหู ซิงหยูเอามือปิดตา อยากจะลบไอ้ภาพเหล่านั้นทิ้งไปเสียให้หมด “ โรคจิตหรือเธอน่ะ ถึงได้มาแอบดูใครเขามีอะไรกัน “ เสียงเย็นชา ติดจะหยิ่ง ๆ . ทำไม เธอจึงรู้สึกคุ้นหูจริงนะ ?? “ นาย !!!!!!! “ ชี้หน้าแบบจำเงาราง ๆ บนใบหน้าได้ .. ความทรงจำเมื่อเช้า ไหลกลับมา และซิงหยูก็เดือดปุด ๆ “ ตาเด็กบ้า....ลามก ....ออกไปให้พ้นจากที่นี่เลยนะ  กล้าดียังไงมาทำอะไรทุเรศ ๆ บนอาคารเรียนของคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน . เห็นเป็นอาคารหลังใหญ่ เลยเอาผู้หญิงมามั่วล่ะสิ..... มานี่เลย ...  คราวนี้ฉันจะต้องจดชื่อ ตัดคะแนนความประพฤตินายให้ได้ .. แบบนี้มันต้องไล่ออกสถานเดียว มานี่ซิ ชื่ออะไร ? “ ว่าแล้วก็กระชากคอเสื้อ โน้มอกเข้ามาใกล้ ๆ ( จะดูป้ายชื่อ ) ป้ายชื่อ --  ( สกุล ) โจว      ( นาม ) เจวี้ยหมิน โจว  เจวี้ยหมิน !!!!!! “ เหยยยยยยยยยย !!!!   “    อุทานพลางถอยกรูดไปติดผนังโดยไม่รู้ตัว “ ครับ ..ผมชื่อ โจว เจวี้ยหมิน “ มีรอยยิ้มน้อย ๆ เกือบจะเป็นเย้ยอยู่บนริมฝีปากสีชมพูสดนั้น ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 18:49:24 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 scene 2 “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน......คนนี้คือ หลิว ซิงหยู นับจากวันนี้ไป เธอจะเป็นผู้ดูแลคนใหม่ของคุณชายครับ ” อาจารย์ใหญ่เอ่ยแนะนำอย่างเป็นทางการ ไจ่ไจ๋ เพียงแต่ปรายตามอง ในขณะที่เดินไปนั่งตรงโต๊ะเปียนโนสีดำ   “ อาจารย์สีเสินหยางถูกไล่ออกแล้วสินะ .. “ “ ครับ.... “ “ คำสั่งของคุณพ่อหรือ “ “ เปล่าครับ.....แต่เป็นเพราะบอร์ดบริหารลงมติเห็นตรงกันว่า อาจารย์สีเสินหยางมีความประพฤติที่ไม่เหมาะสม.. .และหากข่าวนี้รั่วไหลไป ก็อาจทำให้โรงเรียนของเราเสียชื่อเสียงได้ “ “ แล้วคิดว่า.....เด็กผู้หญิงคนนี้จะดูแลฉันได้หรือไง “  ปรายสายตาเย็นชา ขณะที่เล่นเปียนโนเสียงแผ่วพลิ้ว .ไม่รู้ว่าซิงหยูคิดไปเองหรือเปล่า เพราะดูเหมือนว่าอาจารย์ใหญ่ จะมีแววตาวิตกอยู่ไม่น้อย “ ผมไม่คิดว่าคุณเหม่ยเหมยจะมีลูกชายที่หัวใจเย็นชา....สามารถทำร้ายเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ได้หรอกครับ “ อาจารย์ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไป ด้านซิงหยูซี่งไม่เข้าใจในบทสนทนาได้แต่ยืนนิ่ง..... มองคนที่เรียกเธอว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ อย่างสนใจ ถึงเขาจะอ่อนกว่าเธอมาก แต่กิริยาที่เย็นชา สุขุม ก็ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่.... และมีรังสีอำนาจบางอย่างที่ชวนให้คนเข้าใกล้รู้สึกครั่นคร้าม แต่ถึงอย่างนั้น   เธอก็ยังรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน... .ก็ท่วงทำนองอ่อนหวานที่เขาบรรเลงดีดจากเปียนโนน่ะสิ บางทีเด็กผู้ชายคนนี้ คงต้องการ การดูแลเอาใจใส่ มากกว่าที่ใคร ๆ จะคาดคิดก็เป็นได้ “ มองอะไร... หรือว่า.....อยากได้จูบจากฉันอีก “   น้ำเสียงราบเรียบเย็นชา รวมทั้งสายตาดูถูกนั้น ฉุดภวังค์ของซิงหยูออกมาจากห้วงคิด --- ตาเด็กบ้า   หนอย ! ทั้ง ๆ ที่กำลังนึกสงสารอยู่เชียว --- “ มองเด็กบ้า ปิศาจขโมยจูบ อยู่มั้งคะ “    ความโกรธทำให้ซิงหยูต่อปากต่อคำอย่างยั้งคิด “ เด็กบ้า ปีศาจขโมยจูบ งั้นหรือ... “ เจอสายตาที่หรี่ลง อย่างพิจารณา....ซิงหยูก็จำใจต้องเดินหน้าต่อไป ก็เผลอตัวไปว่าเขาเสียแล้วนี่....อีกอย่างขืนปล่อยให้เขาข่มเธอได้ ชีวิตผู้ดูแลคนใหม่ของคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ก็คงมีปัญหาไม่น้อยแน่....ยังไงซะเธอก็ต้องแสดงให้เห็นว่า เขาจะไม่สามารถมีอิทธิพลต่อเธอ “ เอาเป็นว่า เรื่องนั้น  ดิฉันจะไม่ถือสาก็แล้วกัน .... แต่ต่อจากนี้ไป คุณหนูต้องทำความเข้าใจเสียใหม่..... อย่างที่อาจารย์แนะนำ ไม่ว่าคุณหนูจะยอมรับหรือไม่.... แต่ว่านับจากวันนี้ดิฉันคือผู้ดูแล  วิชาที่คุณหนูขาดเรียนดิฉันจะติวให้  รวมทั้งการสอบเข้าชั้น ม.ปลาย .... อ้อ !สำหรับวิชาพละที่คุณหนูไม่เข้าเรียนเลย    ต่อจากนี้ไปขอแค่ไปนั่งเพื่อการมีส่วนร่วมก็น่าจะใช้ได้แล้ว ” “ ที่พูดอย่างนั่นน่ะ.....แน่ใจแล้วหรือ “   “ คะ   ?? ” “ ก็เธอน่ะ.... รู้ตัวหรือเปล่า ว่าที่จะติวให้ฉัน ไม่ใช่แค่เนื้อหา ม.ต้น.....แต่เป็นเนื้อหา ม.ปลายทั้งหมดด้วย เพราะพ่อฉันต้องการให้ฉันสอบเข้า มหาวิทยาลัยแพทย์ที่บอสตัน “ “ ว่าไงนะคะ !! “ ---------------------------------------------------------------------------------- ห้องอาจารย์ใหญ่ : “ ไม่ผิดหรอก.....เทอมหน้าที่จะมาถึง คุณชายต้องเตรียมตัวไปสอบมหาวิทยาลัยแพทย์ที่บอสตัน “ “ แต่ว่า  ....ถ้าถึงขนาดนั้น หนูคงมีความสามารถไม่พอที่จะดูแลคุณหนูโจวเจวี้ยหมินหรอกค่ะ “ “ เรื่องนั้น ... มันก็จริง แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอกซิงหยู คุณหนูโจวเจวี้ยหมินน่ะมีทีมครูสอนพิเศษเพื่อการนั้นแล้ว....ปัญหามันอยู่ที่ตอนนี้ต้องทำให้คุณหนูเรียนหลักสูตรของ ม.ต้น ให้จบ และสามารถสอบเทียบชั้น ม.ปลายให้ได้เสียก่อน....ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นหน้าที่ของเธอ....คุณหนูโจวน่ะเป็นเด็กหัวดีมากนะ ติดอยู่ที่ว่าเวลาเรียนไม่พอเท่านั้น “ “ แต่ว่า ....   “ “ ครูรู้ว่ามันอาจเป็นเรื่องลำบาก...... แต่ว่านอกจากเธอแล้วครูก็หมดปัญญาไปพึ่งใครจริง ๆ ...ถือเสียว่าทำเพื่อโรงเรียนเถอะนะ “ โดนขอร้องจากอาจารย์ใหญ่ขนาดนั้น ซิงหยูก็ได้แต่ใจอ่อน ซิงหยูเดินออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่...ถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย ---- ตาเด็กบ้าปีศาจขโมยจูบนั่น ดูท่าแล้วก็คงไม่ยอมเข้าเรียนตามปกติเหมือนชาวบ้านเขาแน่ ๆ...... ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เท่ากับว่าเธอต้องปันเวลาว่างทั้งหมด และบางครั้งอาจต้องโดดเรียนไปเพื่อสอนเขาด้วยน่ะสินะ....เฮ้อ ! ---- แล้วเสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น  , ซิงหยูปัดความคิดที่วุ่นวายทิ้ง   --- ยังไงซะพรุ่งนี้ก็ค่อยมาหาวิธีกันใหม่ก็แล้วกัน --- ซิงหยูเดินเอื่อย ๆ มาตามทางเดิน ..... แล้วก็พึ่งรู้ตัวว่าบางอย่างผิดปกติไป กระเป๋านักเรียน !!!...... ซิงหยูรีบหันหลังกลับ ---ดันลืมกระเป๋าไว้ที่นั่นเสียได้  ต้องรีบไปเอา ก่อนที่รั้วโรงเรียนจะปิด --- ------------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 18:51:06 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 18:39:30 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 47 16:35:01 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ ดันหลงทางอีกแล้ว .... ถ้าไม่เป็นเพราะ คุณหนูทำแว่นตาพังล่ะก็ ฉันก็คงไม่ต้องลำบากถึงขนาดนี้หรอก “ ซิงหยูบ่นกระปอดกระแปด ในขณะที่กำลังแหวกพุ่มไม้เพื่อจะเข้าไปยังอาคารโจวเจวี้ยหมิน... ....แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงบ่นของใครบางคน “ฉันจะทำอย่างไรดีนะ นี่ถ้านายท่านรู้เรื่องเข้าล่ะก็ ....มีหวังกระเด็นออกจากงานขับรถนี่แน่ ๆ “  ชายสูงวัยในชุดคนขับรถ ยืนขมวดคิ้วมุ่น ข้างรถคาร์ดิแล็คสีดำสนิท “ มีอะไรเหรอคะลุง “ “ ก็คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะสิ .... สั่งให้ผมกลับไปก่อน แล้วก็ไม่ต้องรับเธอกลับบ้านอีก......ถึงที่บ้านนั้นนายท่านจะไม่ค่อยอยู่ก็เถอะครับแต่ว่า ... ถ้ารู้ว่าลูกชายไม่ยอมกลับไปนอนที่คฤหาสน์เลยสักวันล่ะก็.....( เริ่มเหลือบตามาดูคู่สนทนาที่มองตาแป๋วอย่างสนอกสนใจ )... ว่าแต่คุณหนูเป็นใครเนี่ย.. “   “ แหะ ๆ.... ชื่อ ซิงหยู ค่ะ .เป็นพี่เลี้ยงเด็กคนใหม่” “ พี่เลี้ยงเด็กคนใหม่ ??? “ ------------------------------------------------------------------------------- “ อ๋อ อย่างนั้นหรือครับ...... เพราะคุณสีเสินหยางโดนไล่ออกไปแล้วนั่นเอง “ “ ค่ะ....อันที่จริงหนูก็ไม่รู้เรื่องราวอะไรมากไปกว่านี้หรอกนะคะ...แต่ว่า เด็กคนนั้นน่ะ...เอ้อ...หนูหมายถึง คุณหนูโจวเจวี้ยหมินน่ะค่ะ ดูเหมือนว่าเขากำลังเหงาอยู่นะคะ “ เกาเซียะโหย่ว มองหน้าเด็กผู้หญิงด้วยความแปลกใจ.... ถึงใบหน้านั้นจะดูอ่อนวัยอยู่มากนัก   แถมยังเป็นผู้ที่เคยเจอคุณชายวันนี้เป็นวันแรกเสียด้วย.....แต่ว่า    เธอกลับสามารถมองเห็นสิ่งที่ผู้ใกล้ชิดที่สุดเท่านั้นจะสังเกตเห็นได้ในตัวคุณชาย.... อะไรบางอย่างบอกกับเขาว่า เด็กผู้หญิงคนนี้นี่แหละ คือคนที่จะกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลคนสำคัญ “ ครับ.....เธอน่ะน่าสงสารนะครับ ถึงจะแสดงท่าทีที่เย็นชา แต่ก็คงเหงามากอย่างที่คุณว่าจริง ๆ.... ก็ตั้งแต่เด็กแล้วที่ต้องอยู่คฤหาสน์หลังนั้นเพียงลำพัง ถึงจะมีญาติพี่น้องมากมาย แต่ว่าเพราะว่าเป็นลูกชายคนโปรด จึงโดนขเม่นจากบรรดาพี่ ๆ ต่างแม่....คุณท่านเองแม้จะรักลูกชายคนนี้มาก แต่เพราะโตมาในครอบครัวนักธุรกิจที่เย็นชา ที่มีปัญหาเรื่องการแสดงออกในเรื่องความรัก..... ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกคู่นี้จึงเหมือนจะห่างเหินเสียเหลือเกิน “ “ อือม....เพราะอย่างนี้นี่เอง “ ซิงหยูพยักหน้าหงึกหงัก อย่างเข้าใจ “ ต่อไป คุณหนู ก็คงต้องมีหน้าที่ดูแลคุณชายโจวเจวี้ยหมิน.....ผมอยากขอร้องให้ใส่ใจดูแลเธอให้มากๆ..... คุณชายน่ะถ้ามีกิริยาที่ไม่ดีต่อคุณหนูล่ะก็ ได้โปรดเข้าใจเธอด้วยนะครับ....” “ เอ๋ !!   “ “ เรื่องผู้หญิงน่ะครับ...... เธอเกลียดผู้หญิงมาก ท่าทีที่เธอแสดงออกน่ะ เป็นเพราะโรคเกลียดผู้หญิง....แต่ถ้าเป็นคุณหนูล่ะก็ ผมว่าเธอคงไม่เกลียดแน่ “ “ ดะ...เดี๋ยว !! . ลุงกำลังเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า เด็กคนนั้นน่ะนะ เป็นโรคเกลียดผู้หญิง แต่ว่าที่หนูเห็นมัน ~ “ (  นึกถึงร่าง ราง ๆ ของผู้หญิง กับ กิจกรรมที่ฝ้ามัวในห้องตอนนั้น ) “ อะไรหรือครับ ? “ ผู้สูงวัยถามด้วยความสนใจ.....ซิงหยูได้แต่หน้าแดง จะตอบได้ยังไง ว่าคุณชายที่แสนดีของลุงน่ะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 19:06:43 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 scene 3 ถนนย่านท่องเที่ยวกลางคืน และ ศูนย์รวมของบรรดาเหล่าวัยรุ่น.... “ ดูสิเธอ เด็กผู้ชายคนนั้นน่ะ หล่อจริง ๆ เลยนะ ....... แต่น่าเสียดายมีแฟนเสียแล้ว “ สาว ๆที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็ส่งสายตาอิจฉาสาวสวย ที่เบียดตัวกระแซะแลกจูบอย่างดูดดื่มกับหนุ่มน้อยหน้าตาคมคาย อยู่ตรงบอร์ดโฆษณา “ คุณชายน่ะ ทำไมจู่ ๆ ถึงไม่ติดต่อมาล่ะคะ .... ทั้ง ๆ ที่ฉันก็อุตส่าห์บอกเลิกกับแฟนเก่าไปแล้ว “ “ แล้วฉันขอร้องให้เธอทำอย่างนั้นหรือ”        บอกด้วยความเฉยชาอย่างสุด ๆ “ คุณชายพูดอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไรคะ....” “ จะให้ฉันหมายความว่าอะไร......” “ แต่ฉันรักคุณชายนะคะ...... และเพราะอย่างนั้นฉันถึงได้บอกเลิกกับเขา “ “ แล้วยังไง......ฉันไม่ได้บอกให้เธอเลิกกับผู้ชายคนนั้นนี่ ” ในขณะที่สาวสวยกำลังผงะกับความเย็นชาที่ไม่คิดมาก่อนนั้น ผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่มีอาวุธจำพวกท่อแป๊บและไม้หน้าสามก็เดินกร่างเข้ามา “ แกใช่ไหม ....โจวเจวี้ยหมิน ....ไอ้เด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ที่บังอาจมาแย่งคู่หมั้นของลูกพี่กัง” คิงคองตัวยักษ์ตะโกนถามดังลั่น .... แต่ทว่าก็หาได้อยู่ในความสนใจของเขาไม่  ,  ไจ่ไจ๋เดินหันหลังกลับ ไม่ใส่ใจทั้งสาวสวย ( ที่เห็นท่าไม่ดีเลยรีบหลบฉาก ) และ กลุ่มผู้ชายร่างยักษ์ใหญ่ “ ไอ้เด็กเวรนี่ !  เห็นทีต้องสั่งสอนให้รู้เสียบ้างแล้วว่าใครใหญ่ พวกเราลุย !! “    สิ้นคำสั่ง   บรรดาลูกน้องก็พากันล้อมหน้าล้อมหลังพลางตวัดไม้ในมือ ] ฟึ่บ ! เสียงท่อนไม้แหวกอากาศ ...แต่ทว่าก็พลาดเป้า ...โจวเจวี้ยวหมินเอี้ยวตัวหลบก่อนสะบัดปลายเท้าเข้าที่กลางลำตัวของเจ้าคิงคองยักษ์ “ อย่าทำเขาน้าาาาาาาา ”  เสียงร้องของสาวน้อยที่วิ่งมาพร้อมกับหลับหูหลับตาจู่โจมด้วยกระเป๋านักเรียนใบเขื่อง ...............  คือ ซิงหยู ?! ผัวะ ! โผละ ! โผละ ! โอ๊ยยยย!!! “ หยุดนะ ฉันเจ็บ ทำอะไรของเธอ ! ” เสียงคุ้น ๆ ตวาดเธอดังลั่น “ อ๊ะ !  คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ?? ”   ซิงหยูลืมตา , ตกใจ.....ก็นอกจากบรรดาอันธพาลที่ล้มระเนระนาดเรียงราย ..... คุณหนูโจวเจวี้ยหมินก็ล้มลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอด้วย “ ยายบ้า คิดว่าทำอะไรของเธอ ! “ “ กะ....ก็.....ก็มาช่วยคุณหนูไงคะ “ แม้จะรู้สึกเสียใจ แต่พอเห็นหน้าตาดุ ๆ + หยิ่ง ๆ ...ซิงหยูก็เชิดหน้า “ อันที่จริง คุณหนูไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะคะ..... บริการนี้ถือว่าบวกรวมเป็น service พิเศษ จากดิฉันค่ะ “ บอกประชด ๆ “ ขอบคุณเธอ ?! ”   โจวเจวี้ยหมินมองผู้ดูแลตรงหน้าแบบเย็นชา ดวงตาติดจะหยัน   “ ทำไมฉันต้องขอบคุณคนที่เอากระเป๋ามาฟาดหน้าฉันด้วยไม่ทราบ “ “ แต่ว่า   ฉันก็ช่วยทุบไอ้พวกที่เข้ามารุมทำร้ายคุณหนูด้วยเหมือนกันนี่ “ โจวเจวี้ยหมินมองซิงหยูตั้งแต่หัวจรดเท้า      “ เธอว่า เธอช่วยทุบไอ้พวกนี้ลงไปกอง ?....จะบอกให้นะ ตอนที่ฉันซัดไอ้พวกนี้ มีแต่เธอเท่านั้นที่เอากระเป๋ามาฟาดฉัน , ถ้าจะมีใครที่โดนเธอทุบล่ะก็ ก็ฉันคนเดียวนี่แหละ “ พอรู้ความจริงเข้าดังนั้น ซิงหยูก็หน้าเจื่อน   “ เอ้อ......อย่างนั้นหรือคะ   ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ขอโทษด้วยค่ะ.... อ๊ะ ! แล้วนั่นคุณชายจะไปไหนคะ “ รีบเดินตามก้าวยาว ๆ ของคนตัวสูงกว่า เมื่อเห็นเขาหันหลังกลับไป ------------------------------------------------------------------------------- “ คุณหนูจะไปไหนคะ..... นี่มันไม่น่าจะใช่ทางกลับบ้าน ? ” ถามในขณะที่มองไฟกระพริบเชิญชวนของบรรดา club ร้านต่าง ๆ “ ฉันบอกเธอสักคำหรือ “ คนเดินนำหน้าพูดด้วยความเฉยชา “ แต่ว่า นี่มันดึกแล้ว.... คุณหนูควรจะกลับบ้าน.... คุณหนูรู้หรือเปล่าคะทำอย่างนี้น่ะคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วง......โอ๊ะ ! “ (อุทานตกใจ เมื่อจู่ ๆ คุณหนูโจวเจวี้ยหมินก็หันหลังมากระชากเธอไปดันติดชิดกำแพง ) “ อย่ามาสะเออะบอกฉันว่าคนที่บ้านฉันเป็นยังไง”    ดวงตาหรี่ต่ำ วาจาหยาบคาย   ซิงหยูใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...แม่จะรู้สึกกลัวเขา แต่ความรู้สึกโกรธมีมากกว่า     “ เลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเสียทีเถอะ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ถึงคุณจะทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอก....ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนที่บ้านคุณน่ะเป็นอย่างไร...... แต่พ่อแม่ของคุณน่ะ ต้องเป็นห่วงอยู่แน่ ๆ......ไหนจะลุงเกาอีก “ “ เธอพูดอะไร..... ลุงเกามาเกี่ยวอะไรด้วย ?  “ “ ลุงเกาน่ะทุกข์ใจเรื่องคุณมากนะ     แกมารอรับ แต่ก็ต้องตีรถเปล่ากลับไปทุกวัน .... แกกลัวว่าคุณหนูจะเป็นอันตรายก็เลยขอร้องให้ฉันตามหา “ “ อ๋อ .... อย่างนี้เองสินะ เธอถึงได้มาเสนอหน้าอยู่ที่นี่.... ยังไงล่ะ ลุงเกาจ้างเธอมาดูแลฉันเท่าไหร่ “ “ ปละ ~ ” “ ยังงี้เธอก็ต้องดูแลฉันให้ถึงที่สุดสินะ... งั้นก็ตามฉันมานี่ “    ว่าแล้วก็กระชากแขนซิงหยู ไม่ออมแรง.... ซิงหยูไม่มีโอกาสปฏิเสธข้อกล่าวหา เพราะโจวเจวี้ยหมินพาเธอเดินลิ่ว ๆ ก่อนจะเลี้ยวขวับลงบันไดมุ่งหน้าสู่ ผับชื่อดัง ที่ฝังอยู่ใต้ดิน ------------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 19:18:50 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:43:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 scene 4 เสียงเพลงอึกทึก ปะปน กลับกลิ่นบุหรี่ และ กลิ่นเหล้า ชวนปวดหัว.... หลังจากโจวเจวี้ยหมิน ดึงเธอเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ .... เขาก็ผละมือจากเธอไป ทิ้งให้ซิงหยูเดินสะเปะสะปะ ด้วยดวงตายังพร่ามัว จนกระทั่งสายตาของเธอปรับเข้ากับแสงที่สลัวรางของสถานที่ได้พอสมควรแล้วน่ะแหละ..... ซิงหยูจึงพบว่าเธอกำลังตกอยู่ในวงล้อม ของนักเต้นที่แต่งกายด้วยชุดหนัง !!!! ------------------- ห้องกระจกด้านบน...... “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ไม่เปลี่ยนชุดก่อนเหรอคะ ” สาวสวยในชุดสุดเซ็กซี่ หิ้วชุดสูทหนังของ วาเลนติโน่ มารอท่า แต่โจวเจวี้ยหมินมิได้ละสายตาจากเบื้องล่าง เขากระดกน้ำสีอำพันลงคอ “ ถ้าผู้จัดการรู้ คงเคืองดิฉันน่าดูเลยนะคะ ที่ปล่อยให้แขกเข้ามาในร้านโดยใส่ชุดธรรมดา แถมยังเป็นชุดนักเรียนเสียด้วย” หล่อนเย้า เขาเล่น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจหล่อเอาเสียเลย สาวสวยเหลือบตามองตามสายตาเขา สู่เบื้องล่าง...... อยากรู้นักว่าอะไรสามารถดึงดูดสายตาที่เย็นชาของเขาได้ “ว้าย !.... ตายจริง!   ใครปล่อยให้เด็กนั่นเข้ามาน่ะ..... ไม่ได้ละ ต้องบอกให้การ์ดเอาตัวออกไป “  วี๊ดว๊าดโวยวาย “ หล่อนมากับฉัน..... ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ ..... แล้วฉันจะให้ค่าปิดปากเธอ “ หญิงสาวหยุดชะงัก .... แม้จะลำบากใจอยู่ไม่น้อย ผับ S&M เป็นผับชั้นสูงของผู้ใหญ่ ที่ต้องการมาพักผ่อนหย่อนใจ.... ที่นี่มีกฎเหล็ก ห้ามคนอายุต่ำกว่า 25 ปีเข้ามา แถมยังต้องเป็นสมาชิกก่อนเสียด้วย .... แต่สำหรับคุณชายโจวเจวี้ยหมิน   บุตรบุญธรรมของเจ้าของกิจการ ถือเป็นกรณีพิเศษ อันที่จริงท่านเจ้าของก็สั่งพนักงานเอาไว้ว่า  ห้าม ! คุณชายโจวเจวี้ยหมินเข้า...... แต่เธอก็ไม่เห็นว่าตัวท่านเองจะทัดทานชายได้...เพราะถึงจะเป็นบุตรบุญธรรมแต่ท่านก็รักคุณโจวเจวี้ยหมินมากเหลือเกิน..... แล้วเรื่องอะไรเธอจะขัดใจคุณชายล่ะ   แถมถ้าตามใจ   เธอเองก็อาจจะได้รางวัลก้อนงามอีกด้วย “ จะให้ดิฉัน พาตัวเธอขึ้นมาบนนี้ไหมคะ “ รีบเสนอตัวช่วยเหลือในทันใด “ ไม่ต้อง ... ปล่อยเอาไว้อย่างนั้นแหละ “ “ แต่ว่า ..... “   (มีสีหน้าสงสัย และ มีสีหน้ากังวลใจในคราวเดียวกัน)   เป็นที่รู้กันอยู่ว่าสถานเริงรมย์แห่งนี้ สมาชิกจะสวมหน้ากาก ในขณะที่พนักงาน จะไม่มีหน้ากากสวม ,  ซึ่งนั่นหมายถึง แขกมีสิทธิจะโอ้โลมพนักงานที่พึงพอใจ  รวมถึงสามารถ off ออกไปได้หากต้องการ .... พนักงานที่อยู่ในลานแดนซ์นั้น ก็เหมือนประกาศให้แขกทราบว่าเธอยังว่างอยู่   ,   ถึงแม้เด็กสาวที่อยู่บนลานแดนซ์นั้นจะแต่งตัวผิดตาจาก สาวพนักงานคนอื่น   แต่ใครเล่าจะรู้ !   เพราะทางร้านเอง ก็เคยจัดโปรแกรมแต่งตัวเป็นสาวมัธยม สลับอารมณ์ให้แขกอยู่บ้างเป็นครั้งคราว “ อย่างนั้นจะดีหรือคะ “ “ หมดธุระของเธอแล้ว.....ออกไปได้ “ ตัดบทสนทนาด้วยความเย็นชา   ,  หญิงสาวจึงรู้ตัวว่าหน้าที่ของเธอสิ้นสุดแล้ว --------------------------------------------------------- ตึง .ตึง.....ตึง .....ตะลึง—ตึง ๆ .....ตะลึง---ตึง ๆ..... เสียง ซาวด์ บีทแดนซ์หนัก ๆ ทำเอาซิงหยูรู้สึกเวียนหัว ..... เธอพยายามจะก้าวเท้า แต่ไม่ว่าจะกระเถิบไปทิศใด ร่างเธอก็จะถูกผลักมายืนอยู่ที่เก่าทุกทีไป ซิงหยูเริ่มรู้สึกหวาดกลัวทุกนาทีที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้เสียแล้ว “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน !....คุณหนูคะ !”   ตัดสินใจตะโกนเรียกหาเขา .... ยังไงซะก่อนจะออกไปจากสถานที่แปลกประหลาดแห่งนี้   เธอก็ควรจะพาเขากลับไปด้วย .... “ โยกหน่อยสิครับ baby “   แล้วเสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น ...เขาอยู่ในชุดหนังที่ท่อนบนแทบไม่ได้ใส่อะไรนอกจากสายหนังที่พาดผ่านไหล่เปลือย    แถมดวงตาเล็กหยี กับจมูกบานภายใต้หน้ากาก ชวนให้เขาดูทั้งน่ากลัวและน่ารังเกียจอย่างช่วยไม่ได้ ซิงหยูพยายามเบี่ยงตัวหลบ หันซ้ายหันขวาเพื่อจะหาทางเดิน ..... แต่ทว่ามือของเธอก็ถูกคว้าหมับ !! “ อย่าแล่นตัวแบบนี้ซี่..... ฉันพอใจเธอนะ คืนนี้ฉัน off เธอละกัน ว่าแต่ฉันต้องจ่ายเธอเท่าไหร่เนี่ย แม่สาวมัธยมปลายใสซื่อ...แหม แค่คิดฉันก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว เด็กสาว กับ นายโหด......555555555 “ ซิงหยูตอนนี้ได้แต่ยืนอ้าปากตาค้าง .... ผู้ชายคนนี้กำลังพูดอะไร ?? สาวมัธยมปลาย ... เด็กสาว ...นายโหด ???? นี่มันเรื่องอะไรกัน ??? ในขณะที่เธอกำลังงงเป็นไก่ตาแตก   ร่างของซิงหยูก็ถูกรั้งเข้าประชิดกระทันหัน “ เต้นอีกเพลง... เดี๋ยวเราค่อยไปหาความสุขด้วยกันนะจ๊ะ”    พูดจบก็โน้มหน้าลงมา  เป้าหมายคือริมฝีปากของหญิงสาว ซิงหยูขวัญเสีย สติของเธอกำลังกระเจิงกระเจิดด้วยความตกใจ....ได้แต่มองริมฝีปากหนาใหญ่ที่ใกล้ใบหน้าของเธอเข้ามาทุกที  !!! “ โอ๊ย !!  ( เสียงอุทานลั่นด้วยความเจ็บปวด หน้าของผู้ชายคนนั้นแหงนเงยไปด้านหลัง )   พวกแกทำอะไร !   ไอ้พวกบ้า !  ปล่อยนะโว้ย  กูเป็นแขกไม่รู้หรือไง “ บอดี้การ์ดร่างใหญ่ไม่ตอบ เพียงแต่แหวกทางให้ผู้เป็นนาย.... เขาหล่อสะบัดในชุดหนังของวาเลนติโน่สีดำสนิท   มีไทหนังสีขาวตัดกับเสื้อทูนิคกำมะหยี่ด้านใน “ ผู้หญิงคนนี้เป็นสินค้าที่ผมเลือกเอาไว้ก่อน  “  บอกกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะผายมือออก ,  การ์ดอีกคนที่ประคองร่างของหญิงสาวเอาไว้หลวม ๆ   รีบถ่ายร่างของเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเจ้านาย “ อยากได้นังนี่ ก็บอกกันดี ๆ สิวะ !  ทำไมต้องใช้กำลังด้วย...ผับนี้มันห่วยโว้ยยยยย.....ห่วย ! “ ด้วยความเสียหน้า  มันจึงแสร้งโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความอาย ด้านชายหนุ่มก็เคลื่อนที่เหมือนกัน เขาไม่ต้องการเป็นจุดเด่นในสายตาใคร..... “ แล้วที่นี้ก็รู้  ~~ “ กล่าวไม่ทันจบ เพราะพึ่งจะรู้ว่าคู่สนทนาของตนเป็นลมสลบไปเสียแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 47 19:37:09 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 scene 4 แสงไฟดวงแล้วดวงเล่าส่องตา ...... เธอพยายามหยีตาขึ้นมอง ทิวทัศน์นอกกระจกที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ซิงหยูใช้เวลาเป็นนาทีกว่าจะทำความเข้าใจได้ว่า บัดนี้....เธอกำลังอยู่บนรถคันหนึ่ง ซิงหยูพยายามทรงกายขึ้น .....รถคันนี้หุ้มด้วยหนังอะไรนะ? ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าแก้มเธอสัมผัสกับหนังอุ่นนิ่มเสียเหลือเกิน “ รู้สึกตัวแล้วหรือ “ เสียงคุ้น ๆ พูดกับเธอที่ริมหู.....ซิงหยูสะบัดหน้า แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง !!......จมูกของเธอเฉียดแก้มเขาไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด หนังอุ่นนิ่มเมื่อครู่ ...เป็นแก้มของคุณหนูโจวเจวี้ยหมินนั่นเอง ซิงหยูใจเต้นตึกตัก ผิดกับเด็กชายที่อ่อนวัยกว่าเขายังมีใบหน้าที่เฉยชาเช่นเดิม......แถมสายตาเขายังทอดมองไปเบื้องหน้าไม่คิดจะหันมามองเธอเลยสักนิด “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง....” ( แล้วก็พึ่งนึกขึ้นมาได้) “ รู้ไหมคะ คุณหนู ฉันขอห้ามไม่ให้ไปสถานที่แห่งนั้นอีกนะคะ..... มันเป็นสถานที่ ที่ไม่ดีมาก ๆ ถึงภายนอกมันจะเหมือนเป็นแค่บาร์ธรรมดา ที่สามารถเที่ยวได้ก็เถอะ.... แต่ว่าที่นั่นน่ะมีคนไม่ดีแถมยัง.....( เริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าชุดที่โจวเจวี้ยหมินใส่อยู่เป็นชุดสูทหนัง แถมที่กระเป๋าเสื้อยังมีหน้ากากโผล่แพรม )..... นะ...นี่หมายความ....ผู้ชายคนนั้น “ จากดวงตาที่ตกใจ แปรเปลี่ยนเป็นความแค้นเคืองในทันใด “ นี่หมายความว่าทั้งหมดนั่น.....เป็นแผนเธอทั้งหมดใช่ไหม...... ตาเด็กบ้า มารยาททราม ทำไมนายถึงได้เลวอย่างนี้ “ ซิงหยูลงมือทุบโจวเจวี้ยหมินด้วยความอัดอั้น ที่โดนกลั่นแกล้ง โจวเจวี้ยหมินยับยั้ง มือน้อย ๆ ที่ประทุษร้ายเขาอยู่ “ หยุดบ้าเสียที ยายบ้า.....( ตะโกนใส่หน้าอย่างเหลืออด ).... เธอไม่มีสิทธิมาว่าฉันเลวนะ....ก็เธอเองไม่ใช่หรือที่กระเหี้ยนกระหือรือตามฉันมาเองน่ะ ...... อย่ามาทำสะดีดสะดิ้งหน่อยเลยน่ะ ....ฉันเห็นตอนเธออยู่กับไอ้บ้านั่น ก็ดูเต็มอกเต็มใจ ไม่ปฏิเสธสักแอะนี่..... จริง ๆ แล้วก็อยากอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรือไง.. “ ไม่รู้ทำไมไจ่ไจ๋ถึงได้กล่าวด้วยวาจาเชือดเฉือน และมองเธอด้วยสายตาดูถูกถึงขนาดนั้น.....เพราะปกติแล้วนี่ไม่ใช่นิสัยของเขาเลย “ ใจร้าย ... เธอมันเด็กใจร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย ทั้ง ๆ ที่ฉันตั้งใจแค่จะพาเธอกลับบ้านเท่านั้นทำไมต้องทำฉันขนาดนี้ด้วย” ซิงหยูร้องไห้ด้วยความเจ็บใจ ด้านโจวเจวี้ยหมิน มองไหล่บาง ๆ ที่สั่นเทา..... ทั้งรู้สึกผิด แล้วก็ความรู้สึกอีกอย่าง ....เสียใจ ? โจวเจวี้ยหมินรีบปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง ทำไมเขาต้องเสียใจ ก็มันไม่ใช่ความผิดเขานี่ “ หยุดร้องไห้ได้แล้ว.....เธอน่ะ ต้องขอบคุณฉันสิ.....เพราะฉันเป็นคนไปช่วยเธอ ออกมาจากไอ้บ้ากามนั่น “ ซิงหยูหันกลับมา สายตาที่ฉ่ำน้ำตาของเธอไม่ปิดบังความแค้นเคือง “ ช่วยฉันเหรอ.... ฉันน่ะยอมจูบกับผู้ชายคนนั้นดีกว่าจะมานั่งในรถคันนี้ของเธอเสียอีก “ จื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........... ความร้อนรุ่ม เพราะการถูกหยามหน้า ทวีความร้อนแรง โจวเจวี้ยหมิน กระชากร่างที่อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ มาขยี้จูบอย่างแค้นเคือง ....เมื่อเธอผยายามจะดิ้นออก เขาก็กดหลังเธอบังคับให้ติดแน่นอยู่กับหน้าอกกระด้าง....ก่อนจะบีบแก้มเพื่อให้เธอยอมรับจูบที่จะผ่านเข้าไปทำโทษจากปากของเขา จนกระทั่งทุกอย่างสงบลง .... โจวเจวี้ยหมินก็ยังไม่ผละจูบที่ดูเหมือนจะยาวนานนั้น “ ตายจริง คุณหนูทำอะไรครับนั่น ! “ เป็นเสียงอุทานด้วยความตกใจจาก เกาเซียะโหย่ว บัดนี้รถคาร์ดิแล็กสีดำได้จอดเทียบคฤหาสน์หรูของตระกูลโจวเรียบร้อยแล้ว...... และในอ้อมกอดของนายน้อยแห่งตระกูล ร่างบางของสาวน้อยกำลังเป็นลมสลบซุกอยู่ “ คุณหนูครับ....... คุณซิงหยู ไม่ใช่ คุณหนู อินผิงนะครับ “ คนขับรถชรา เอ่ยเตือน...... แต่เมื่อเจอสายตาเย็นชาตวัดมา เขาก็ต้องเก็บปากเก็บคำ.....แม้จะดูแลคุณหนูโจวเจวี้ยหมินมาตั้งแต่เยาว์วัย แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่สามารถจะตักเตือนผู้เป็นนายน้อยคนนี้ได้ไม่ ส่วนคนที่จะทำได้....คงต้องอาศัยเวลาในการฝึกปรืออีกนิด ( เกาเซียะโหย่วมองร่างที่ไร้สติที่โดนอุ้มเข้าตึกไป) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 -------“ คุณหนู ซิงหยู ไม่ใช่ คุณหนูอินผิงนะครับ “------- คำเตือนของคนใช้ชรายังคงอยู่ในความคิด โจวเจวี้ยหมินจ้องมองควันที่ลอยกรุ่นในขณะที่จิตใจแท้จริงได้มองผ่านเลยไปในอดีต “ ไอ้ลูกเมียน้อย . ลูกเมียน้อย .ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักมีผมยาวเป็นลอนล้อมกรอบ ผลักไหล่เล็ก ๆ ของเด็กชายที่หน้าตาน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก ล้มลง เด็กชายมิได้ร้องไห้เลยสักแอะ เพียงแต่มองหน้าเด็กหญิงแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะเดินเตาะแตะเพื่อจะเดินหนีไป แต่เด็กหญิงไม่ปล่อยให้เขาจากไปโดยง่าย เธอเดินรี่ตรงมาหาเขา แล้วก็ฟาดฝ่ามือลงมา ตุบใหญ่ “ คุณหนู อินผิง !! . ตีคุณหนูน้อยทำไมครับ “ เกาเซียะโหย่วในวัยหนุ่ม ตวาด เมื่อเห็นลูกสาวของคุณผู้หญิงลงมือแกล้งเจ้านายตัวน้อยที่ยังพูดไม่ได้ “ แกนั่นแหละ มาตวาดอินผิงของฉันทำไม “ สาวถ้าทางผู้ดีจัดทุกกระเบียดนิ้วเดินเยื้องกรายเข้ามา “ คุณผู้หญิง “ “ เดี๋ยวนี้แกกล้ามากนะ เกาเซียะโหย่ว ถึงกับกล้าตวาดคุณหนูอินผิงเชียวหรือ “ “ ก็ .. ก็ คุณหนูอินผิง รังแกคุณหนูโจวเจวี้ยหมินนี่ครับ “ เกาเซียะโหย่วรู้สึกอัดอั้นตันใจ พฤติกรรมของคุณหนูอินผิงชักจะหนักข้อมากขึ้นทุกวัน ๆ .คุณหนูน้อยต้องมีบาดแผลตามเนื้อตัวเป็นจ้ำไม่รู้กี่แผลต่อกี่แผล ทุกแผลก็ล้วนแต่เป็นฝีมือของคุณหนูอินผิงแทบทั้งนั้น “ ทำไมแกต้องมาเดือดร้อนแทน .ฉันไม่เห็นว่าโจวเจวี้ยหมินจะพูดประท้วงอะไรสักแอะ “ รอยยิ้มนั้นช่างน่าขยะแขยงในความคิดของเกาเซียะโหย่ว . หล่อนช่างพูดออกมาได้ รู้ทั้งรู้ว่าคุณหนูโจวเจวี้ยหมินไม่สามารถพูดได้ อย่าว่าแต่ประท้วงเลย . เกาเซียะโหย่วมองดูคุณหนูน้อยที่น่าสงสารของเขา เมื่อก่อนคุณหนูโจวเจวี้ยหมินก็เคยพูดได้ แต่หลังจากที่คุณแม้แท้จริงของคุณหนูจากไปไม่นาน คุณหนูก็เลิกพูดเฉย ๆ ซะอย่างนั้น เกาเซียะโหย่วเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร “ อ๊ะ .. อย่านะครับคุณหนูอินผิง !! “ เกาเซียะโหย่วผวาเมื่อเห็นเด็กหญิงคว้าของเล่นพลาสติกก่อนจะเขวี้ยงหัวด้านหลังของคุณหนูโจวเจวี้ยหมินเต็มแรง โป๊ก ! .. ตุ้บ ! ร่างน้อย ๆ ซวนล้มลง แหมะ ! เลือดซึมออกมาตามผมสีอ่อน .. เกาเซียะโหย่วได้แต่ตะลึงมอง . ในขณะที่ร่างน้อย ๆ นั้นหันกลับมา พร้อมกับหยิบของเล่นชิ้นนั้นไว้ในมือ . เด็กหญิงที่เป็นคนประทุษร้ายถึงกลับผงะ เมื่อเจอสายตาเย็นชาของเด็กชาย . จากย่างก้าวเตาะแตะ กลับเป็นก้าววิ่งเต็มฝีเท้า พลั่ก ! .. ตุ้บ ! ตุ้บ ! ตุ้บ ! ทุกคนอยู่ในอาการตกตะลึง . ด้วยไม่คิดว่าคุณหนูน้อยจะกล้าผลักพี่หญิงของตนเองล้มลง และ กระทืบของเล่นชิ้นนั้นจนไม่เหลือชิ้นดี “ กะ—แก . แกกล้าดียังไง “ ฟงฟง ฮูหยินใหญ่ตระกูลโจว แม่เลี้ยงของโจวเจวี้ยหมิน ชี้มือที่สั่นระริกไปยังร่างน้อยที่ยืนส่งสายตาเย็นชาอยู่ “ นังแก่บ้า !! “ นั่นคือคำสุดท้ายของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น ..รอยยิ้มหยัน ๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากทรงเสน่ห์ หลังจากที่เลิกพูดไปนาน คำแรกที่เขาพูดออกมากลับกลายเป็นคำผรุสสวาทที่แสบสันต์ .. พ่อของเขาได้กลับมาบ้านในวันนั้นและจัดการสั่งปลูกคฤหาสน์หลังใหม่ให้เขาอยู่ โจวเจวี้ยหมินแค่นยิ้มเยาะ ๆ . ..ทางแก้ปัญหาของคนรวยก็มีเท่านี้ พ่อคิดว่าการย้ายบ้านจะช่วยปกป้องเขาจากอินผิงพี่สาวต่างแม่ของเขาได้ . แต่มันก็ปล่าวเลย อินผิงยังคอยตามรังควานเขาทุกครั้งที่มีโอกาส . จนกระทั่งเขาล้มป่วยลง ในวัยเด็ก เขาจำได้ว่าร่างกายของเขาค่อนข้างอ่อนแอมาก พ่อพาหมอมารักษาไม่รู้กี่สิบคน แต่ว่าทุกคนก็ส่ายหัว ด้วยจนใจในการค้นหาสาเหตุ . จนกระทั่งหมอ ปีเตอร์ ศาสตราจารย์ด้านจิตสรีระวิทยา บินมาวินิจฉัยโรคให้ หมอปีเตอร์บอกว่าเป็นเพราะจิตใต้สำนึกบอบช้ำ จึงสะท้อนให้ร่างกายเจ็บป่วย . เขายังจำแววตาของพ่อในวันนั้นได้ดี มันมีทั้งความแค้นเคืองใจ ความเสียใจ พ่อทุบมือเข้ากับกำแพงจนมือปูดช้ำ . หลังจากนั้นเขาก็ถูกส่งตัวไปรักษาตัวที่สวิทซ์เซอร์แลนด์ .. จนกระทั่งพอจะหายดีจึงกลับมา การกลับมาครั้งนี้สร้างความแปลกใจให้กับเขามาก .. เพราะอินผิงที่เขาเจอได้เปลี่ยนไป หล่อนมิได้มีท่าทีเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ ตรงกันข้าม หล่อนกลับมีกิริยาอ่อนหวานน่ารัก หล่อนสวมแว่นตาหนาเตอะ และใส่ชุดผ้าลูกไม้กรุยกรายเฉิ่มเชย หล่อนเอาอกเอาใจเขา และให้ความช่วยเหลือเขาในตอนที่เขาจะโดน ฟงฟงแม่เลี้ยงทำโทษ . แต่ทว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ..เมื่อวันหนึ่งอินผิงและเขาได้อยู่กันตามลำพัง อินผิงสอนวิชาต่าง ๆ ที่เขาเรียนล้าหลังจากคนอื่นเพราะต้องไปรักษาตัวอยู่นานหลายปี . ตอนเย็นอินผิงลงมือทำอาหารและเลี้ยงฉลองที่เขาสามารถเรียนทุกอย่างได้รวดเร็วมาก . ไจ่ไจ๋ทานอาหารอย่างมีความสุข แต่เมื่อตื่นมาอีกทีกลับพบว่า เขานอนอยู่บนเตียงด้วยร่างกายเปล่าเปลือยโดยมีอินผิงอยู่ข้างกาย !!! วันนั้นเขาได้รู้ธาตุแท้ของอินผิง . หล่อนถ่ายรูปเก็บเอาไว้แบล็กเมล์เขา . และบังคับให้เขาทำทุกอย่างที่หล่อนต้องการ ที่โรงเรียนหล่อนทำเหมือนเขาเป็นทาส แกล้งเขาสารพัด ทำให้เขาได้อับอายเพื่อน ๆ อย่างไม่น่าให้อภัย .. หล่อนเป็นนางมารร้ายไม่เคยเปลี่ยนแปลง . โจวเจวี้ยหมินทั้งเกลียด ทั้งแค้นหล่อน รวมถึงผู้หญิงทุกคนรอบกายเขาด้วย . แล้ววันหนึ่งเขาก็หนีออกจากบ้าน เพราะไม่สามารถทนภาวะที่น่ารังเกียจของตัวเองได้ .. และครั้งนั้นเองที่เขาได้มีโอกาสได้เจอกับพ่อบุญธรรมของเขา .. ซางเจวี่ย ซางเจวี่ยได้สอนให้เขาเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งมากขึ้น และสอนให้เขารู้ว่าผู้หญิงก็ไม่ต่างอะไรจากของเล่น และหากหล่อนเล่นบทนางมารร้าย เขาก็สามารถเล่นบทซาตานที่จะลงโทษหล่อนได้เช่นกัน (ไจ่ไจ๋ลุกขึ้นจาก อ่างจากุชชี่น้ำวน ขนาด 8X8 เมตร ..) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 scene 5 “ อือ “ แผงตายาวหนากระพริบปรือขึ้น ซิงหยูรู้สึกปวดแถว ๆ หลัง และต้นแขน . ทำไมแขนฉันถึงได้รอยช้ำเป็นจ้ำแบบนี้นะ ?? ---“ ยังไงล่ะ ลุงเกาจ้างเธอมาดูแลฉันเท่าไหร่ ยังงี้เธอก็ต้องดูแลฉันให้ถึงที่สุดสินะ... งั้นก็ตามฉันมานี่ “ ----- ( ภาพของคุณหนูโจวเจวี้ยหมินจอมวายร้าย ที่กระชากเธอถูลู่ถูกังเข้าไปใน PUB แห่งนั้น ทำให้ซิงหยูเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ ) ----“ หยุดร้องไห้ได้แล้ว.....เธอน่ะ ต้องขอบคุณฉันสิ.....เพราะฉันเป็นคนไปช่วยเธอ ออกมาจากไอ้บ้ากามนั่น “----- ----“ ช่วยฉันเหรอ.... ฉันน่ะยอมจูบกับผู้ชายคนนั้นดีกว่าจะมานั่งในรถคันนี้ของเธอเสียอีก---- ( และแล้ว ภาพที่เธอโดนเขากอดจูบ ก็หวนกลับมา .. ซิงหยูถึงกับสั่นสะท้านด้วยยังผวากับรอยจูบลงโทษของเขา ซิงหยูค่อย ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสริมฝีปาก แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะรู้สึกเจ็บแสบ ) ซิงหยูลุกขึ้นไปดูที่กระจก . ร่องรอยการลงโทษยังคงคาอยู่ที่ริมฝีปากด้านขวา เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เนื้อนิ่ม ๆ อย่างปาก จะให้บทเรียนการลงโทษที่รุนแรงถึงขนาดนี้ “ ตาเด็ก ซาดิสต์ “ “ ว่าใคร ซาดิสต์ “ ซิงหยูสะดุ้งโหยง . เขาเข้ามาเงียบเชียบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ . แถมยังเดินดิ่ง ช้า ๆ นิ่ง ๆ เข้ามาหาเธอเสียอีก ความรู้สึกของซิงหยูตอนนี้ เหมือนกับกวาง ที่หวั่นผวาว่าราชสีห์จะเข้ามาตะปบเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น .. ทั้ง ๆ ที่เขายังเป็นเด็กหนุ่ม แต่ไอ้ร่างสูงใหญ่กับเสื้อคลุมที่คลุมเพียงหลวม ๆ บนไหล่หนากว้างนั้น .ดูอย่างไรเสียเขาก็ไม่ผิดกับสิงโตหนุ่มที่กำลังเติบโตเต็มที่และกำลังแผ่รังสีอำนาจคุกคามเหยื่อแม้แต่น้อย “ ถ้าคิดจะมาอ่อยฉันตอนนี้ บอกไว้เสียก่อนว่าฉันยังไม่มีอารมณ์ “ พูดด้วยความเฉยชา ในขณะที่ตวัดตามองปกเสื้อคลุมที่เริ่มแบะออกของซิงหยู . ซิงหยูคว้าหมับให้มันมาชิดติดกันอย่างเดิมทันที “ เสื้อผ้าของฉันไปไหน ?! แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย แล้วนายจะเดินเข้ามาทำไม หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ” ซิงหยูขู่ฟ่อ ทั้งที่ใจนึกกลัวจนขาสั่นพั่บ โจวเจวี้ยหมินไม่ตอบ และดูเหมือนจะไม่ฟังที่ซิงหยูพูดมาด้วยซ้ำ เขาเดินมาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ . ซิงหยูพยายามจะสะบัดแต่ก็สะบัดไม่ออก “ อย่าให้มันเรื่องมากนักจะได้ไหม ฉันไม่คิดจะทำอะไรกับผู้หญิงหน้าตาเห่ย ๆ อย่างเธอหรอก .ไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเสื้อผ้าเธอแห้ง แม่บ้านเขาก็จะเอามาให้เปลี่ยน .. ฉันหิว !! “ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ อาหาร ระดับภัตตาคารหรู หน้าตาน่าทานวางเกลื่อนอยู่ตรงหน้า ซิงหยูกลืนน้ำลายลงคอ .. ตั้งแต่เกิดมาเธอก็พึ่งจะได้ทานอาหารมากมายขนาดนี้นี่แหละ “ อาหารเยอะขนาดนี้ เราจะทานกันหมดหรือ “ “ .. “ ปรายตามองแต่ไม่พูดอะไร คีบตะเกียบหยิบหูฉลามเข้าปากคำหนึ่ง ซิงหยูแอบค้อน .ตาเด็กบ้า เอาแต่ใจตัวเองที่สุด โดน spoil จนเสียเด็กไปแล้วน่ะสิ . ทั้งที่ทำคนอื่นขนาดนั้นจะขอโทษสักคำก็ไม่มี ฮึ่ม ! อย่าให้ฉันมีโอกาสบ้างก็แล้วกัน .จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ท้องร้องฟ้องอาการน่าขายหน้าดังลั่น ซิงหยูรีบหลบสายตาพัลวัน หยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าจานตัวเอง ( เลยไม่ทันเห็นยิ้มขำ ๆ ที่สุดแสนจะน่ารักบนริมฝีปากของซาตานน้อย ) “ อุ๊ย ! .อูยส์ !!!! “ ซิงหยูครางเมื่อตักน้ำแกงเข้าปาก ( ด้วยความหิวจัด เลยลืมไปว่าตัวเองมีแผลอยู่ ) “ หันมานี่ซิ “ คนสั่ง สั่งขณะที่เชยนิ้วเข้าที่ใบหน้า และถือกระดาษทิชชู่มาคอยจ่อรอท่าอยู่แล้ว . แววตาของเขาดูวิตกอยู่ไม่ใช่น้อย และถ้าเธอดูไม่ผิด แววตานั้นเหมือนกลับว่าเขากำลังรู้สึกผิดใช่ไหมนะ ? ความอ่อนโยนจากมือที่ค่อย ๆ เช็ดแผลให้อย่างถนุถนอม สร้างความรู้สึกบางอย่างให้เกิดขึ้นในใจของซิงหยู . เธอรู้สึกว่าความร้อนผะผ่าวแล่นกระจายจากบริเวณที่เขาแตะจนกระทั่งทั่วร่าง ด้านโจวเจวี้ยหมินพึ่งจะรู้สึกตัวเช่นกัน . เขาไม่รู้ว่าปฏิกิริยาแปลก ๆที่เกิดขึ้นกับเขาคืออะไร . นี่เขากำลังรู้สึกอ่อนโยน กับ ผู้หญิงอย่างแม่นี่อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ ! . ผู้หญิงพวกนี้น่ารังเกียจจะตาย ภายใต้ฉาบหน้าที่สวยงาม มารยาทที่อ่อนหวาน ข้างในลับถูกชอนไช ด้วยหนอนที่เน่าเฟะ . เขารู้ดีว่าจริง ๆ แล้วจิตใจต่ำ ๆ ของพวกหล่อนต้องการอะไร “ โอ๊ย ! .” ซิงหยูอุทานลั่น เพราะมือหนัก ๆ ของเขา “ อย่าทำสำออยเลยน่ะ .” “ ใครสำออย ..มือนายหนักอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายแบบนี้ .. ฉันไม่ใช่พวกมาโซคิสต์นี่ ถึงจะได้ชอบ . หรือว่านายเป็น “ โครม ! โต๊ะอาหารถูกคว่ำล้มทั้งโต๊ะในทันใด ซิงหยูสะดุ้งโหยง แววตาของโจวเจวี้ยหมินในตอนนี้น่าหวาดกลัว ราวกับเขาสามารถฆ่าเธอได้ โดยไม่จำเป็นต้องฉุกคิดเลยแม้สักนิด บรรดาคนใช้ต่างก็กรูกันเยี่ยมหน้ามามองว่าเกิดเรื่องใด . แต่ไม่มีใครสักคนที่กล้าเข้ามาในห้องอาหาร “ เอ่อ คุณชายครับ “ เกาเซียะโหย่วนั่นเอง ที่กล้าพอจะเสี่ยงชีวิตเข้ามาในสถานการณ์นี้ “ เอา .แม่นี่ ออกไป . อย่าให้ฉันเห็นหน้าหล่อนอีก แล้วโทรไปบอกอาจารย์ใหญ่ด้วยว่า ฉันไม่ต้องผู้ดูแลไม่ว่าหน้าไหนทั้งสิ้น !!! “ พูดจบเขาก็เดินหันหลังกลับ แต่ราวกลับว่าพายุทอร์นาโดขนาดย่อม ๆ ได้พัดผ่านสถานที่ ๆ เขาเดินผ่าน เพราะไม่ว่าจะผ่านไปที่ใด ก็จะได้ยินเสียงจานชามแตกเป็นหย่อม ๆ ไปทุกที่แทบทั้งสิ้น ซิงหยูมองตามหลังของเขาด้วยความรู้สึกผิดอย่างยิ่งยวด . แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอได้ไปสะกิดแผลของเขาเข้าตรงไหน แต่บาดแผลแห่งนั้นคงฉกาจฉกรรจ์อยู่ไม่น้อย . ลึกไปในสายตาแห้งความคุมแค้น ซิงหยูกลับเห็นแววตาของความเจ็บปวด สูญเสีย และ อ้างว้าง และเธอไม่สามารถจะปล่อยให้เขารู้สึกอย่างนั้นได้เพียงลำพัง . เด็กน้อยที่โดดเดี่ยวคนนี้ต้องการใครสักคนมาดูแล +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 scene 6 คฤหาสน์ ตระกูลโจว (สระว่ายน้ำ) คนรับใช้ลำเลียงเครื่องดื่มพร้อมกับผ้าขนหนูผืนสะอาดมาวางไว้เตรียมพร้อมสำหรับคุณชายและเพื่อน ก่อนจะเลี่ยงออกไป เป็นที่รู้กันดีว่า คุณชายน้อยไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย จะมีก็แต่เพียงเกาเซียะโหย่ว ที่โจวเจวี้ยหมินยอมให้นั่งอยู่หน้าประตูห้องเผื่อว่าเขาจะต้องการสิ่งใดเพิ่ม ร่างสูงใหญ่ที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ สองร่าง กำลังจ้วง สโตรก กันอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ว่าร่างหนึ่งจะสูงใหญ่กว่า และก็มีมัดกล้ามที่สมบูรณ์กว่า แต่ทว่าการแหวกว่ายกลับสูสีกันจนแทบจะต้องวัดการชนะครั้งนี้ด้วยปลายเล็บกันทีเดียว ฮึบ !... หน้าตาขาว ๆ ที่พึ่งผุดออกมาจากผิวน้ำ แกล้งสะบัดผมยาวของตัวเองไปมา เป็นผลให้หยาดน้ำประหน้าคู่ต่อสู้เข้าเต็ม ๆ “ เลิกทีเหอะน่ะ เจี้ยนหาว “ โจวเจวี้ยหมินปรามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ เหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์ขันเลยนะนายน่ะ..... “ เจี้ยนหาวลูบน้ำออกจากใบหน้าของตัวเองยิ้ม ๆ “ เป็นไงบ้างที่โรงเรียนพ่อของนาย .... ได้ข่าวว่าทำให้คุณครูสาวน้ำตาตกในไปแล้วหลายคน ถามจริง ๆ เหอะใจคอนายจะเปลี่ยนโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชายล้วนหรือไง ....โรงเรียนน่ะถ้าไม่มีคุณครูสาว ๆ อยู่ล่ะก็ มันก็ไม่น่าไปหรอกนะ ไจ่ไจ๋ ” เจี้ยนหาวเรียกชื่อ ที่มีแต่เฉพาะกลุ่มเพื่อนสนิทเท่านั้นที่จะเรียกอย่างนี้ได้ “ โรงเรียนบ้านั่นน่ะหรือ .....ไม่ไปแล้ว “ พูดด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะดีดตัวผุดแหวกว่ายน้ำต่อไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ คะ ? . ว่าอะไรนะคะ ?!! ” ซิงหยูเบิกตาโตอย่างตกใจ “คุณหนูจะไม่มาเรียนที่นี่อีก.....หลิวซิงหยู เธอไปทำอะไรเอาไว้หา.... รู้หรือเปล่าคุณหนูไม่พอใจมากนอกจากปลดเธอจากตำแหน่งผู้ดูแลแล้ว......คุณหนูยังปฎิเสธเด็ดขาดว่าจะไม่เรียนที่โรงเรียนนี้อีก ” “ เอ้อ ” “ รู้หรือเปล่า การที่คุณหนูไม่มาเรียนเนี่ย จะก่อผลเสียหายให้กับโรงเรียนนี้ขนาดไหน..... คณะกรรมการบริหารชุดใหญ่ ยิ่งเพ่งเล็งจะเล่นงานเราอยู่ .... ก็หาหนทางจะยุบโรงเรียนนี้ทิ้งตั้งหลายปีมาแล้ว เพราะจะเอาไปสร้างเป็นโรงพยาบาล.....ดีอยู่ว่าปีนี้คุณหนูมาเข้าเรียนที่นี่.... แต่ตอนนี้น่ะ....! ( อาจารย์ใหญ่กุมขมับอย่างเหนื่อยใจ )” ซิงหยูเองก็วิตกกังวลอยู่ไม่น้อย ไม่นึกว่าเรื่องราวจะลามปามใหญ่โตถึงขนาดนี้...... ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ “ อาจารย์ใหญ่คะ.... เรื่องนี้ ขอให้หนูได้ลองพยายามดูอีกครั้งเถอะค่ะ ” อาจารย์ใหญ่เงยหน้าขึ้นมอง เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่นตั้งใจ..... ได้แต่ภาวนาว่า เขาจะสามารถฝากความหวังของโรงเรียนเอาไว้กับเด็กหญิงคนนี้ได้ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ------สวนสาธารณะ---- ตึก ตัก ตึก ตัก...... ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ซิงหยูเหลียวซ้ายแลขวา รู้สึกอึดอัดราวกับว่าตนเองกำลังตกอยู่ในสายตาของใคร ซิงหยูก้าวเดินเป็นปกติต่อไป ก่อนจะหันขวับ !!! ไม่มีใคร...... เธอถอนหายใจโล่งอก แล้วก็เตือนตัวเองให้มีสติ คงเป็นเพราะความหวาดระแวงของตัวเธอเองแน่ ๆ.... ซิงหยูก้มมองดูถุงกระดาษในมือ ด้วยแววตาวิตก และชั่งใจ... ชักรู้สึกไม่แน่ใจแล้วว่า ตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่ตัดสินใจทำแบบนี้ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะ เลือกเอาห้องหนึ่งที่ดูสะอาดและปลอดภัย สำรวจจนแน่ใจว่าคงไม่มีทางที่จะมีพวกถ้ำมองแน่ ๆ จึงค่อย ๆ ดึงชุดดังกล่าวออกมา.... มันเป็นชุดหนังที่ตัดเย็บพิเศษ ชนิดที่ไม่มีวางขายในร้านธรรมดา นอกจากร้านที่รับจ้างตัดทำเป็นกรณีเฉพาะกิจ.... เธอถึงกับหน้าแดง เมื่อคิดถึงตอนที่เธอเดินเข้าไปซื้อมัน ซิงหยูแทบไม่เหลือบตามองสิ่งใดที่วางขายอยู่ในร้านเลย เธอตัดสินใจเดินดิ่งเพื่อกระทำการซื้อให้รวดเร็วและไวที่สุด บอกความต้องการว่าต้องการชุดหนังที่สามารถเที่ยวในตอนกลางคืนได้ และขอแบบมิดชิดที่สุดเท่าที่ในร้านจะมี.... เจ้าของร้านมีแววตาแปลกใจไม่น้อย แต่ก็เดินไปหยิบมาให้เธอชุดหนึ่ง..... และเมื่อเขาบอกราคาขาย ซิงหยูก็ต้องหน้าซีดเผือด เพราะราคาของมันแพงลิบ ขนาดที่ต้องใช้เงินออมของเธอถึง หกเดือนเลยทีเดียว ซิงหยูมองชุดที่อยู่ในมือเธอ --- นี่นะ ชุดที่มิดชิด !!!! --- แทบจะเป็นลมเสียให้ได้ ซิงหยูมองกระโปรงตัวสั้นที่เย็บติดกับเสื้อซีทรูสีดำบางเบา มันแทบจะไม่ได้ปิดอะไรข้างบนเลย นอกจากแถบหนังขนาดไม่เกินฝ่ามือ เท่านั้น เธอต้องใส่มันจริง ๆ งั้นเหรอ ? จริง !..... ซิงหยูถอนหายใจ นึกถึงเหตุผลที่เธอต้องใส่ชุดนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอต้องการจะกล่อมคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ให้กลับไปเรียนดังเดิม..... เธอพยายามโทรไปคุยกับเขาแล้ว แต่ก็ได้รับคำตอบจากคนรับใช้ว่าคุณหนูไม่มีประสงค์จะรับโทรศัพท์จากคนแปลกหน้า.... ไม่ต้องพูดถึงการพยายามไปหาเขาที่บ้าน เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปแม้กระทั่งสนามหญ้าหน้าบ้านของเขาด้วยซ้ำ..... ดีอยู่ที่ว่าลุงเกาที่บังเอิญได้ยินเธอพูดผ่านอินเตอร์คอมที่ติดอยู่หน้าประตู จึงเดินมาหาเธอ และช่วยบอกกับเธอว่า ไจ่ไจ๋ในเวลานี้อยู่ที่ไหน “ S&M PUB ครับ (คนแจ้งข่าวเองก็มีท่าทีกระดากอยู่ไม่น้อย ) เอ้อ.... ปกติแล้วเธอไม่ได้ไปที่นั่นเป็นประจำหรอกนะครับ แล้วอีกอย่างที่เธอไปที่นั่น ก็เพราะมันเป็น PUB ของพ่อบุญธรรมของเธอน่ะครับ ... เรื่องนี้ไม่มีใครรู้หรอกนะครับ แม้กระทั่งคนในบ้าน” หลังจากขอบคุณลุงเกาอย่างประดักประเดิด.... ซิงหยูก็ตัดสินใจว่าจะตามคุณหนูโจวเจวี้ยหมินไปยังสถานที่แห่งนั้น แต่ทว่าครั้งนี้มิได้เข้าไปได้โดยง่ายเหมือนครั้งที่แล้ว แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนชุดไปรเวทแล้วก็ตาม..... ซิงหยูยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าร้านพักใหญ่ ก่อนที่การ์ดหน้าตาถ:-)ทึงจะเดินมาไล่เธอ..... ซิงหยูเดินอ้อมไปทางด้านหลังร้าน ประตูแสตนเลสบานเขื่องผิดกับด้านหน้าลิบลับ ซิงหยูหลบอยู่ตรงหลืบเพื่อจะรอจังหวะเข้าไป แต่ด้านหลังนี้ก็ไม่แตกต่างไปจากด้านหน้า มีการ์ดเบื้องหลังประตูบานเขื่องอย่างน้อยก็หนึ่งคน (ถ้าดวงตาที่พร่าของเธอมองไม่ผิด) ...ซิงหยูเห็นได้ ก็เพราะสาวบริกรที่แต่งตัวหวือหวาของร้านเปิดประตูบานกว้างออกมาเพื่อจะมาพบกับคู่รักของตนที่รออยู่นอกร้าน..... และในขณะที่เจ้าหล่อนหลบมานัวเนียกับคู่รัก ป้ายพนักงานของเธอก็หล่นตุ้บตรงเท้าของซิงหยูทันที ตอนนั้นเองที่แผนที่งี่เง่าที่สุด ผุดเข้ามาในความคิดของซิงหยู ปลอมตัวเป็นพนักงานของร้าน เพื่อจะได้เข้าถึงตัวคุณหนูโจวเจวี้ยหมิน !!! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เสียงเพลง พร้อมกับแสงสีน่าเวียนหัว สาดไล่วิบวับไปทั่วเพดานสีดำสนิท โจวเจวี้ยหมินนั่งจิบว้อดก้า มองเหม่อไปเบื้องล่าง...... สถานที่แห่งนี้ ถูกมองว่าเป็นสถานที่ ที่ไม่ดีไม่งามนักต่อศีลธรรม..... แต่ก็นั่นแหละหากเปรียบเทียบกับหลุมดำแห่งความมืดมิดในใจคนนั้น สถานที่แห่งนี้ก็อาจนับได้ว่าเป็นสีที่ซีดจางกว่ามากนัก ยุคสมัยที่พัฒนาขึ้น เศรษฐกิจที่เจริญรุ่งเรือง ที่นักเศรษฐศาสตร์ทั้งหลายกล่าวกันเอาไว้ว่าได้ยกระดับคุณภาพชีวิตของคนมากขึ้นอย่างท่วมท้น.... แต่จิตใจของผู้คนในสังคมที่รุ่งเรืองนั้นกลับดูเหมือนจะเดินสวนทางกลับคำกล่าวอ้างดังกล่าว . โดยเฉพาะคนที่ร่ำรวย ทั้งที่คนกลุ่มนี้น่าจะมีระดับคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าใคร..... แต่เชื่อเถอะว่า มากกว่าครึ่งที่คนกลุ่มนี้มีปัญหาภาวะทางอารมณ์และสังคม เกินกว่าที่ใครจะคาดคิด..... และบางคนก็มีหลุมดำในใจ จนยากจะหยั่งถึง เยียวยา ความคิดบางอย่างฉายฉาบอยู่ในแววตานิ่งสนิทของโจวเจี้ยหมิน ... มีรอยยิ้มเย็นชาปรากฎขึ้น.... เป็นเรื่องบังเอิญอย่างมากที่ได้เจอศัตรูเก่าในอดีต..... สมาชิกกลุ่มนางฟ้า เหวินเหวิน เจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์อันแสนสุขกับเจ้าบ่าวหน้าโง่...... โดยหารู้ไม่ว่าหล่อนมิใช่สาวพรมจารีย์ ในคืนก่อนจะแต่งงานหล่อนมาฉลองพิธีสละโสดแห่งนี้ ..... ในสังคมเหวินเหวินแสร้งทำเป็นสาวน้อยไร้เดียงสา ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วหล่อนเป็นนักล่าผู้ชายฝีมือฉกาจ..... โจวเจวี้ยหมินส่งภาพถ่ายกิจกรรมที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็คงจะรับได้ยาก ไปยังว่าทีสามีของเหวินเหวิน.....แน่นอนเจ้าบ่าวล้มพิธีแต่งงานที่จะมีในวันรุ่งขึ้นทันที แต่ก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่เปิดเผยถึงเหตุผลว่าทำไมจึงได้ยกเลิกพิธีวิวาห์สายฟ้าแลบนั้น...... ด้านเหวิน ๆ ที่ไม่สามารถทนอับอายกับคำนินทาได้ จึงต้องระเห็จไปอยู่เมืองนอก แล้วก็ สีเสินหยาง .... โจวเจวี้ยหมินรู้สึกบางสิ่งบางอย่างยังคงรบกวนจิตใจเขา ... การเจอกับสีเสินหยางเป็นอะไรที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน การเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยมที่เงินเดือนไม่กี่พันเหรียญดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่สีเสินหยางควรจะเป็น..... แล้วต่อมาเขาจึงทราบว่า เหตุใดลูกสาวอธิบดีกรมตำรวจที่ทรงอิทธิพลที่สุด จึงได้ลดตัวมาทำงานประเภทที่กลุ่มนางฟ้าเคยกล่าวว่ามันกระจอกสิ้นดี.... ก็เพราะว่าพ่อของหล่อนถูกจับเข้าคุกด้วยข้อหาคอรัปชั่น ทรัพย์สินทุกอย่างถูกยึด .. และการเป็นอาจารย์ในโรงเรียนมัธยมดูเหมือนจะเป็นทางออกที่สวยงามและทรงเกียรติที่สุดสำหรับเจ้าหล่อน สำหรับการแก้แค้นสีเสินหยางนั้นเป็นไปอย่างง่ายดาย แค่ระบุตัวหล่อนผู้มีภาพพจน์เพียบพร้อมที่สุดให้มาเป็นผู้ดูแลเขานั้นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล.....แต่ทว่าสีเสินหยางคนใหม่ได้สร้างความสับสนแก่โจวเจวี้ยหมิน.... หล่อนไม่หลงเหลือเค้าคราบหญิงสาวผู้เย่อหยิ่ง ดูถูกผู้คน ... ในทางตรงกันข้ามหล่อนกลับดูอบอุ่น อ่อนโยน และมีความเข้าอกเข้าใจในทุกปัญหาของนักเรียนของหล่อน.... แต่ยิ่งหล่อนเปลี่ยนแปลงมากเท่าไหร่ ยิ่งอ่อนโยนมากเพียงใด..... ก็ยิ่งทำให้เขาหวนระลึกได้ว่าการแสดงฉาบหน้าของกลุ่มนางฟ้าแบบนี้นั่นเอง ที่ใช้ทำร้ายเขา และ เหยื่อของพวกหล่อนมาแล้วนับไม่ถ้วน ดังนั้นโจวเจวี้ยหมิน จึงวางแผนจ้างผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้หล่อนตกหลุมรัก..... และให้ผู้ชายคนนั้นชวนสีเสินหยางเข้ามามีความสัมพันธ์ในอาคารเรียนส่วนตัวของเขา ...จากนั้นก็ใช้การแคปภาพนิ่งจากกล้องที่ถูกซ่อนเอาไว้ ตัดต่อภาพให้เป็นใบหน้าของเขา แล้วส่งภาพเหล่านั้นไปให้บอร์ดบริหาร ... แค่นี้ชีวิตอาจารย์ของสีเสินหยางก็จบสะบั้นลงอย่างง่ายดาย.... ทั้ง ๆ ที่เป็นดังความต้องการของเขาทุกอย่าง แต่ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกประหลาดบางอย่างยังคงสะกิดอยู่ในใจของเขา โจวเจวี้ยหมินกระดกว้อดก้าลงคออีกอึก ไม่ต้องการคิดถึงความรู้สึกนั้น.....เขายืดกายสูงขึ้น บางทีเขาควรจะไปสมทบกับเจี้ยนหาวในงานปาร์ตี้น่าเบื่อนั่น.... แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับร่าง ๆ หนึ่ง หล่อนดูไม่แตกต่างจากสาวบริการที่นี่เลย หากเขาไม่จะไม่เคยเห็นหล่อนมาก่อน.... แต่ดูเหมือนว่าทั้งหน้าตาและร่างกายแบบบางนั้นจะตราติดอยู่ในห้วงคำนึงของเขาตลอดเวลา..... หลิว ซิงหยู ( ดวงตาโจวเจวี้ยหมินหรี่ลง ) หล่อนมาทำอะไรที่นี่ !! ++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 Scene 7 เสียงเพลงอึกทึก และ กลิ่นบุหรี่ตลบอบอวล จนซิงหยูกระอักไออยู่หลายครั้ง.... เธอพยายามเดินเลี่ยงไม่ให้เป็นจุดเด่นในสายตาใคร ๆ .... จากประสบการณ์ การมาที่นี้ครั้งที่แล้ว ทำให้เธอพยายามแฝงกายเข้ากับเงามืดให้มากที่สุด.... ซิงหยูใจเต้นตึกตักทุกครั้งที่สามารถเอาตัวรอดจากมือของผู้เป็นลูกค้าได้อย่างหวุดหวิด เธอแทบไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่าจะสามารถงัดเอาสิ่งที่เขาเรียกว่า จริตมารยาหญิง ออกมาใช้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ซิงหยูพยายามจะสอดส่ายสายตาหา คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่ปลายผมของเขาด้วยซ้ำ... บางทีเธอควรจะถามเอาจากสาวบริการรุ่นพี่ดีกว่า..... นั่นไง  ผู้หญิงดัดผมฟูฟ่องจนเหมือนใส่วิกมากกว่าเป็นผมจริง ๆ   หล่อนหน้าตาบูดบึ้งและจุดบุหรี่ขึ้นสูบอย่างหงุดหงิด “ เอ้อ.... สวัสดีค่ะพี่สาว” ผู้หญิงคนนั้นหันมามอง.... และเริ่มไล่จากเท้าจรดหัวของซิงหยูอีกครั้ง ก่อนจะเบะปากอย่างไม่สบอารมณ์ “ มาใหม่อีกแล้วล่ะสิ... เด็กของใครล่ะหล่อน ” “ เอ้อ.... ไม่ทราบว่า คุณหนู   เอ๊ย! . จะไปพบคุณโจวเจวี้ยหมินได้ที่ไหนคะ” คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมามองหล่อนด้วยสายตาประเมินอย่างสนอกสนใจ “ คุณชายโจวเจวี้ยหมิน ?? . หล่อนเป็นเด็กของคุณชายโจวเจวี้ยหมินงั้นหรือ” ซิงหยูไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้คุยเรื่องอะไร อาจเป็นเพราะเพลงที่เปิดดังจนแก้วหูแทบระเบิดนี่ก็ได้ ที่ทำให้การสื่อสารของพวกเธอไม่สมบูรณ์ แต่ก็เอาเหอะ ขอแค่ผู้หญิงคนนี้ตอบคำถามที่เธอต้องการก็เพียงพอ “ คุณชายนัดให้ไปพบเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ” หญิงสาวคนนั้นมองซิงหยูด้วยดวงตาสงสัยใคร่รู้   ---  ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคู่ขาของคุณชายน้อยกระมัง น่าแปลก ปกติแล้วคุณชายจะไม่ยุ่งกับเด็กของที่นี่ .... ยิ่งมามีสัมพันธ์ลึกซึ้งในสถานที่แบบนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่นิสัยของคุณชายเลย....ผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรเป็นพิเศษแน่ ๆ   --- “ คุณชายนั่งอยู่ที่ห้องกระจก VIP ด้านบน...”   ชี้ไปยังโดมที่ยื่นออกมาเหมือนชั้นลอย มันเป็นกระจกมิลลิเนี่ยมที่สะท้อนภาพเบื้องล่าง แต่กลับไม่เห็นถึงห้องที่อยู่เบื้องหลังนั้นเลย ซิงหยูพยักหน้าขอบคุณก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังบันไดด้านซ้ายทีมีการ์ดหุ่นล่ำยืนจังก้าเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ถึงสองนาย หญิงสาวผู้นั้นยังคงมองตามอย่างสงสัย.... --- ทำไมหล่อนถึงขึ้นบันไดของลูกค้านะ ....ไม่รู้หรือไงว่าต้องไปขึ้นบันไดวนด้านหลัง ??--- ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ซิงหยูค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นอย่างระมัดระวัง.... เพราะทางขึ้นนี้มืดมาก มีเพียงแสงไฟสีม่วงสาดอยู่ในแท่งบันได ถ้าเป็น ณ เวลาอื่นซิงหยูอาจนึกนิยมชมชอบเจ้าของความคิดครีเอทชิ้นนี้ ....  แต่ทว่าในยามที่ความหวั่นกลัวสั่นคลอนประสาท บวกกับความมืด ทำให้เธอไม่นึกชอบใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเอาเสียเลย ซิงหยูสูดลมหายใจเข้าลึกภายในปอด --- เอาน่ะ เราก็เก่งมากแล้ว ที่มาได้ถึงตอนนี้ .... หลังจากนี้ก็เพียงหาคุณหนูโจวเจวี้ยหมินให้พบ อธิบายถึงสถานการณ์ และชี้แจงด้วยเหตุและผล คุณหนูน่ะลึก ๆ แล้วก็ต้องเป็นเด็กที่น่ารักและอ่อนโยนแน่ ๆ ... อื้อม สู้เขานะซิงหยู  ---   พยักหน้าให้กำลังใจตัวเอง  แล้วก็ก้าวเดินขึ้นบันได ควับ !--- ฟึ่บ !             อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบางของซิงหยูถูกใครบางคนฉุดเข้าไปประชิดอก... แวบแรกหัวใจของเธอระรัวราวตีกลอง แล้วจึงรีบตั้งสติอย่างเร็วไว เธอรับมือกับสถานการณ์แบบนี้มาแล้วนับตั้งแต่ผ่านประตูบานนั้นเข้ามา ครั้งนี้เธอก็ต้องรับมือได้ ! ซิงหยูทำตัวอ่อน แสร้งพิงร่างเข้ากับร่างของชายผู้นั้นอย่างเต็มอกเต็มใจ ก่อนจะโอบมือรอบต้นคอเขา   เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจผ่าวร้อนที่ไล้อยู่ต้นคอ.... “ ใจเย็น ๆ สิคะเฮีย... ไม่ต้องรีบร้อนตะกรุมตะกรามก็ได้นะ....เดี๋ยวหนูก็ช้ำหมดกันพอดี”      ชะม้ายตาขึ้นอย่างคิดว่าหวานที่สุด  พลางคิดถึงบทพูดเพื่อพาตัวเองรอดจากสถานการณ์นี้ต่อไป   “ เอางี้  ดีไหมคะเฮีย    เข้าไปรอหนูในห้องก่อน  ... หนูขอไปทำธุระแป๊บนึง เดี๋ยวจะตามเข้าไป ” โน้มน้าว พลางไล้มือลงมาตามคอปกเสื้อ   ซอนมือเข้าไปใต้อกด้วยกิริยาเซ็กซี่    จุดมุ่งหมายก็เพื่อจะผลักเขาออก.....  แต่แล้วซิงหยูก็ต้องตื่นตระหนก  เมื่อพบว่าภายใต้มือของเธอ มิได้มีอาภรณ์อื่นใด นอกเสียจากกล้ามเนื้อแข็ง ๆ ของเจ้าของร่าง....ซิงหยูชักมือกลับ   แต่มันก็สายเกินไป  กิริยายั่วยวนของเธอผลักดันให้เกิดสถานการณ์ที่เธอหวั่นกลัวมากที่สุด ซิงหยูได้ยินเสียงคำรามเบา ๆ แปลก ๆ     ก่อนที่ชายคนนนั้นจะฝังหน้าลงมายังต้นคอของเธอ มือหนาหนักตะโบมโลมไล้ไปตามร่างกาย “ มะ –“   คำปฎิเสธของเธอถูกกลืนหาย   ราวกับว่าฝ่ายตรงข้ามสามารถกลืนกินคำพูดของเธอได้ จูบที่ร้อนแรงแปลกใหม่นี้ไม่เหมือนกับจูบที่เธอเคยได้รับมาจากคุณชายโจวเจวี้ยหมิน...  มันสร้างความรู้สึกร้อนรุ่มราวกับตกอยู่ในเปลวไฟ...ความผ่าวร้อนเหมือนจะสามารถแทรกซึมไปทั่วร่างกายแผ่กระจายไปยังเสื้อผ้า.......แล้ว ....  จู่ ๆ เปลวไฟนั้นก็ดับวูบ  พร้อม ๆ กับสติของเธอ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 47 14:26:15 แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 47 11:03:40 แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 47 10:59:20 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 10:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 * จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 11:00:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ห้อง VIP : โจวเจวี้ยหมินมองร่างแสร้งไร้สติ บนเตียงน้ำ อย่างเย็นชา... Bitch เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรก ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากกลุ่มนางฟ้า..... ฉาบหน้าสวยใส ไร้เดียงสา แต่ที่จริงแล้วก็ไม่ต่างกันทั้งนั้น โจวเจวี้ยหมินหลับตา ขบกรามจนขึ้นสันนูน.... รู้สึกโมโหตัวเองที่รู้สึกผิดต่อหล่อนจนตัดสินใจว่าจะย้ายที่เรียนไม่อยากให้หล่อนต้องลำบากใจในการดูแลเขา.... เพราะใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของหล่อนหลอกลวงให้เขานึกว่าทำความผิดกับผู้หญิงที่บริสุทธิ์จริง ๆ.... และที่น่าเจ็บใจมากไปกว่านั้น คือ เขารู้สึกพึงพอใจที่จะจูบหล่อน และ สัมผัสหล่อน ทั้ง ๆ ที่เขาจะรู้สึกรังเกียจสัมผัสของผู้หญิงจนจวนเจียนจะอ้วกทุกครั้ง.....จริงอยู่ที่เขาผ่านผู้หญิงของซางเจวี่ยมานับไม่ถ้วน แต่ซางเจวี่ยก็สอนวิธีที่จะหาความสุขจากร่างกายผู้หญิงโดยไม่จำเป็นต้องสัมผัสหรือแตะต้องร่างกายที่เขารังเกียจเอาไว้.... แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ ให้ตายเถอะนอกจากจะไม่รังเกียจหล่อน เขายังปรารถนาที่จะแตะต้องหล่อนเองด้วยซ้ำไป.... โจวเจวี้ยหมินลุกยืนขึ้นอย่างหัวเสีย   เดินย่างสามขุมไปยังร่างที่เขาโยนทิ้งเอาไว้หลังจากอุ้มหล่อนเข้ามาเมื่อ 15 นาทีที่แล้ว ....   อันที่จริงครั้งแรกที่เขาเห็นหล่อน เขานึกว่าหล่อนจะมาตามเขา..... แต่พอเห็นหล่อนเดินไปหามาม่าซังที่เป็นผู้คอยจัดคิวให้กับพนักงาน และหล่อนเดินขึ้นบันไดของแขกชั้น VIP เขาจึงเดาได้ว่าหล่อนคงมาทำงานพิเศษอย่างที่เด็ก ๆ ใจแตกเดี๋ยวนี้ชอบทำ....ความรู้สึกตอนนั้นคือโกรธมาก เขารู้สึกเหมือนกับไอ้งั่งที่ถูกหลอก กลายเป็นเหยื่อของกลุ่มนางฟ้าดังเช่นในอดีต...เขาต้องการแก้แค้น โจวเจวี้ยหมินกระแทกร่างลงนั่งข้าง ๆ เธอ     ตั้งใจจะกระชากเธอขึ้นมา ให้เลิกเล่นละครตบตาเขา....แต่ทว่าเมื่อเขาเห็นหล่อนชัด ๆ   ความรู้สึกอ่อนโยนก็เกิดขึ้นในหัวใจ.... ใบหน้าหลับไหลไร้เดียงสา เกินกว่าจะคิดได้ว่าหล่อนแสร้งหลับอยู่.... ยังจะลมหายใจที่สม่ำเสมอ....แพรขนตาที่ถูกตกแต่งแนบสนิทไปกับแก้มอิ่ม มันขยับหยุกหยิก ก่อนจะกระพริบปริบและเบิกกว้าง   ???!! โครม ! (โจวเจวี้ยหมินหงายหลังตกเตียงน้ำลงไป ด้วยแรงผลักสุดแรงเกิดของซิงหยู ) “ยายบ้า !    ทำอะไรของเธอ ” พยุงตัวลุกขึ้นมาได้   โจวเจวี้ยหมินก็ตวาดอย่างมีอารมณ์ “ คุณหนูโจวเจวี้ยหมิน ??... ทำไมถึงเป็นคุณไปได้ล่ะ ?  ” “ พูดอะไรของเธอ ” ซิงหยูมองหน้าโจวเจวี้ยหมิน นึกไม่ออกว่าเธอหลุดพ้นมาจากแขกลามกได้อย่างไร ... บางทีคงเป็นเขาที่มาช่วยเธอเอาไว้เหมือนคราวที่แล้ว    แต่ตอนนี้เธอไม่นึกมีอารมณ์อยากขอบคุณเขา ..  จะว่าไป  ก็เป็นเพราะเขาน่ะแหละที่ทำให้เธอต้องมาเผชิญเหตุการณ์แบบนี้ “ ช่างเถอะค่ะ... ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะพูดกับคุณหนู” “ เรื่องสำคัญ ? (หรี่สายตามอง)... นี่เธอจะบอกว่าที่เข้ามาในนี้ก็เพื่อจะมาหาฉันอย่างนั้นหรือ “ “ ก็ใช่น่ะสิ..... แล้วคิดว่าฉันจะเข้ามาในร้านบ้า ๆ นี่ทำไมกันล่ะ”  เผลอตวาดแหวอย่างมีอารมณ์ “............”   โจวเจวี้ยหมินกอดอก     ก้าวถอยหลังไปยืนพิงโซฟาปลายเตียงโดยไม่พูดอะไร... และนั่นยิ่งทำให้ซิงหยูรู้สึกอึดอัด   ก็ชุดของเธอมันดูได้เสียที่ไหน  ...ถึงสายตาของเขาจะไม่ลามกจาบจ้วง ติดจะนิ่งเฉยและเย็นชา แต่ถึงอย่างนั้นซิงหยูก็ยังรู้สึกประหม่าอาย “ เอ้อ...ดิฉันว่าเราควรเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่านะคะ ที่แบบนี้มันไม่ค่อยจะดี” ว่าแล้วก็ก้าวลงจากเตียง หันซ้ายหันขวาหาประตูทางออก “ พูดมา” “ คะ ?..” “ เรื่องสำคัญของเธอไงล่ะ.... ถึงขนาดแต่งตัวแบบนั้นเพื่อตามหาฉัน ... ฉันอยากฟังมัน” ซิงหยูลังเล  ที่จริงเธออยากคุยในภาวะที่อึดอัดน้อยกว่านี้..... แต่ว่า หากเขาสนใจที่จะฟังมัน    โอกาสในการโน้มน้าวให้เขาเห็นถึงเหตุผลก็คงจะง่ายขึ้น..... อีกอย่างเขาคงไม่สนใจผู้หญิงรูปร่างแบน ๆ อย่างเธอหรอก “ เรื่องเรียนน่ะค่ะ..... ได้โปรดกลับไปเรียนต่อที่โรงเรียนด้วยเถอะนะคะ”     พูดพลางก้มหัวเป็นเชิงขอร้อง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็ยังคงเห็นเขาจ้องอยู่เช่นเดิม   ไม่มีท่าทีที่จะตอบรับหรือปฎิเสธแต่อย่างใด       “ ปลดฉันจากตำแหน่งผู้ดูแล      แต่กรุณากลับไปเรียนต่อด้วยเถอะค่ะ ... คุณหนูมีความสำคัญต่อการดำรงอยู่ของโรงเรียนนะคะ... ทางบอร์ดบริหาร   เพราะคิดจะยุบโรงเรียนเพื่อทำโรงพยาบาลจึงหาทางมาโดยตลอด  .. แต่เป็นเพราะคุณหนู ทางโรงเรียนถึงยังสามารถยืดเวลาอยู่ได้ .... และถ้าโรงเรียนมีเวลามากพอ--” “ ทำไมฉันต้องฟังคำขอร้องของเธอด้วย “ “ เอ๋ ?!!” “ ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอขอร้อง.... กลับไปเรียนต่อ ....  เธอลองบอกประโยชน์ที่ฉันจะได้มาสิ ” ถามด้วยใบหน้าเฉยชา ขณะตวัดขาก้าวข้ามพนักเก้าอี้โซฟาเพื่อนั่งลง ---หนอย !   ตาเด็กบ้านี่ ฉันคิดได้อย่างไรนะว่าหมอนี่จะอ่อนโยน และ มีความเข้าอกเข้าใจในความเดือดร้อนของคนอื่น ---- ซิงหยูสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ .... เธอเคยรับมือกับเด็กดื้อมาตั้งมากมาย กะแค่เด็กเอาแต่ใจที่บังเอิญตัวสูงใหญ่กว่าเธอเท่านั้นเอง ซิงหยูพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ “ ถ้าคุณชายกลับไป   ก็เป็นผลดีกับตัวคุณชายเองไม่ใช่หรือคะ ...  ถึงคุณชายจะหัวดี , เรียนเก่ง   แต่ว่า... ถ้าไม่จบตามระบอบการศึกษา  ก็ใช่ว่าจะสามารถไปเรียนต่อที่ไหนได้   ..และการศึกษาใต้หวันก็ก็มีทีมตรวจสอบ TPE ที่เข้มงวดเรื่องระยะเวลาการเข้าเรียน แม้แต่เป็นโรงเรียนของพ่อก็ไม่ได้หมายความว่าจะซื้อเวลาการเข้าเรียนได้นะคะ ”   ซิงหยูยิ้มให้อย่างเป็นต่อ “ ก็อย่างที่เธอบอกนั่นแหละ   ฉันจะไปเรียนที่ไหนก็เหมือนกัน การกลับไปของฉันต่างหากที่สร้างประโยชน์ให้กับโรงเรียน ดังนั้น  ฉันไม่เห็นว่าทำไมฉันถึงจะต้องกลับไป ” ซิงหยูกำมือแน่น พยายามจะสะกัดอารมณ์โกรธที่พุ่งถึงขีดสุด....เธอเดินจ้ำอ้อมเก้าอี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา “ ทำไมคุณชายถึงเป็นเด็กอย่างนี้   คิดถึงแต่ประโยชน์ของตัวเอง โดยไม่สนใจความเดือดร้อนของคนอื่นบ้างเลยหรือไง” โจวเจวี้ยหมินยืดตัวขึ้นยืน   พร้อมกลับก้มมองลงมา , สีหน้าราบเรียบเย็นชา   “ ใช่ ” “ นาย !!” “ แค่นี้ใช่ไหมเรื่องสำคัญของเธอ....งั้นก็กลับไปได้แล้ว “ ซิงหยูมองหน้าโจวเจวี้ยหมินอย่างโมโห   ก่อนจะจ้ำมุ่งไปยังประตู แต่แล้ว --- ครูต้องฝากความหวังไว้ด้วยนะ อันที่จริงเรื่องแบบนี้ครูก็ไม่สมควรให้เด็กที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างเธอเข้ามารับผิดชอบ...แต่ว่าหากโรงเรียนนี้ถูกยุบจริง ๆ ล่ะก็ สถานเลี้ยงเด็กอ่อนกำพร้าที่ถูกเกื้อกูลจากที่นี่ก็จะถูกยุบตามไปด้วย...เธอคงเคยได้ยินชื่อสถานอุปถัมภ์ เทียนเปียวนะ --- ซิงหยูหลับตา แน่นอนเธอรู้สึกสถานเลี้ยงเด็กอ่อนกำพร้านั้นเป็นอย่างดี    แต่เธอไม่นึกว่าสถานอุปถัมภ์แห่งนั้นจะมีความเกี่ยวโยงใกล้ชิดกับโรงเรียนของเธอ.....   และเธอไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า    ที่เรื่องราวทั้งหมดลามปามใหญ่โตถึงขั้นนี้ส่วนหนึงมีสาเหตุจากตัวเธอเอง..... ความรู้สึกต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น   ทำให้เธอหันกลับมาหาโจวเจวี้ยหมินอีกครั้ง “ ถ้าคุณหนูโจวเจวี้ยหมินยอมกลับไปเรียนต่อที่โรงเรียนแห่งนั้นล่ะก็.....ขอเพียงแต่คุณหนูเอ่ยปากมาว่าต้องการอะไร ดิฉันจะทำให้ทุกอย่างค่ะ” โจวเจวี้ยหมินหันหลังกลับมา .... ไม่มีร่องรอยความรู้สึกใด ๆ “ ตกลง” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หน้า S&M PUB ซิงหยูในชุดเสื้อโค้ทตัวโคร่งยืนอยู่  มีบอดี้การ์ดร่างยักษ์ยืนขนาบข้าง..... แล้วลีมูซีนคันยาวก็ขับมาเทียบ คนขับรับเดินอ้อมมาเปิดประตูให้.... เธอก้าวขึ้นรถไป ในขณะที่นั่งอยู่ในรถ ซิงหยูก็ยกนิ้วมือของเธอขึ้นดู และเบะปากเล็ก ๆ นึกอยากร้องไห้.... ---- นี่เธอยอมแปะโป้งทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรบนกระดาษปล่าว กับเขาได้อย่างไร.... แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับเอาชีวิตไปฝากไว้กับเขาน่ะสิ ---- โดยไม่รู้ตัว..... จากแสงไฟที่กระพริบอยู่ด้านหลัง เป็นแสงไฟจากแฟลชกล้องถ่ายรูปลึกลับกล้องหนึ่ง !!! แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 47 14:38:48 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 11:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 scene 8 “ เช้าแล้วค่ะ  ตื่นได้แล้วนะคะคุณหนู ”   “...........” ซิงหยูมองดูเจ้านายน้อยที่ยังคงนอนไม่ยอมตื่นอย่างอ่อนใจ   ....   งานแรกของผู้รับใช้ “ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ”   เรียกพลางจะตวัดผ้าห่ม  แต่พ่อเด็กขี้เซาคว้าหมับเข้าที่ชายผ้าและยื้อมันเอาไว้แน่น ซิงหยูหรี่สายตามอง   ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์บ้าง  โอกาสแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆของเธอมาถึงแล้วล่ะ ---  จะแกล้งกระชากให้ตกเตียงเลยคอยดูสิ   ฮึ  ตาคุณหนูจอมเผด็จการ .... 1  -  2   -  3 -  ฮึบ!  --- “ วะ- เหวอะ - เหวอออออออออ ”   ( แต่ว่าร่างที่ซวนเสียหลักกลับเป็นตัวซิงหยูเอง   ดังนั้นบัดนี้ร่างแน่งน้อยจึงล้มทับอกกว้างของจอมเผด็จการเข้าเต็ม ๆ ) “ คิดจะแกล้งฉัน  ยังเร็วไปอีกร้อยปีนะนางทาส”  เสียงคุกคาม   และหน้าตาที่เปลี่ยนเป็นซาตาน    อยู่ ๆ ก็ลอยเด่นขึ้นมา “ ทีนี้ก็แบกฉันไปห้องสรงเดี๋ยวนี้”   สิ้นสุดคำสั่ง  ซิงหยูรู้สึกว่า  บนไหล่ทั้งสองข้างของเธอหนักอึ้งราวกับกำลังแบกหาม ใช่แล้ว  บัดนี้  เธอกำลังหามบัลลังก์ของโจวเจวี้ยหมินที่มีบรรดาสาวสวยเซ็กซี่ในชุดหนังขนาบข้างกาย !!! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  !!! เสียงกรีดร้องดังขึ้น   พร้อมกับผวาตื่นในทันใด             (  7.45  a.m. ) ++++++++++++++++++++++++++++++ ---- เฮ้อ ! ทั้ง ๆที่เป็นแค่เรื่องในฝันเท่านั้น  แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าไหล่จะหักเสียให้ได้ก็ไม่รู้  --- ซิงหยูทุบไหล่ทั้งสองข้าง  เมื่อเช้าเธอตื่นขึ้นมาด้วยฝันที่ร้ายกาจ  ..... แถมเจ้า “กระป๋อง” รถ scootter เพื่อนยากก็ดันมาเกเรเสียอีก เช้านี้จึงนับว่าเป็นความซวยของเธออย่างแท้จริง ได้ยินเสียงซุบซิบ ๆ ( หันไปมอง ) ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า   แต่ราวกับว่าเสียงซุบซิบเหล่านั้นเกิดจากเธอ ---  แต่ว่าจะเป็นไปได้ยังไง ??--- (รถเมล์จอดป้าย  ซิงหยูลงจากรถ ) “ ดูนั่นสิ ” ( ซุบซิบ ๆ ) “ อุ๊ย ! จริงด้วย .. แต่ว่าใช่เหรอ.” (ซุบซิบ ๆ ) ซิงหยู :      ???   “ อรุณสวัสดิ์ครับ  คุณซิงหยู .” แล้วจู่ ๆ เสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยทักเธอจากด้านหลัง  แม้เธอจะเห็นหน้าเขาไม่ถนัด  แต่ก็พอจะจินตนาการได้ถึงความหล่อเพอร์เฟคของซุนเหวินหลง  รองประธานหนุ่มขวัญใจของนักเรียนสาวทั้งอิงเต๋อ “ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”   ค้อมหัวทักทาย   “ ฮะ ๆ ๆ ... แหมทักทายกันเต็มยศเลยนะครับ ( ส่งยิ้มพราวเสน่ห์ )... ว่าแต่ จะดีเหรอครับ ” “ คะ ? ” “ หน้าของคุณซิงหยู....  เป็นกรรมการนักเรียน แต่แต่งหน้ามาโรงเรียนจะดีเหรอครับ ” “ เอ๋ ?!!! ”  (รีบหันหลังกลับ  ก้มหน้างุดควานหากระจกในกระเป๋าเพื่อจะส่องหน้า )....  แต่ทว่า  เธอพกกระจกกับเขาที่ไหนกันล่ะ !!! ซิงหยูพึ่งจะนึกขึ้นได้ตอนนี้นั่นเอง  ...  เมื่อคืนหลังจากกลับมาเธอก็รู้สึกเหนื่อยจึงเข้านอนทั้งที่ยังไม่ได้ลบ make up   ตอนเช้าเมื่อตื่นขึ้นมา  ก็พบว่าเธอสายมากแล้ว  จึงเปลี่ยนแต่เสื้อผ้าแล้วรีบออกมา... เพราะอย่างนี้นั่นเองเช้านี้เธอถึงได้รู้สึกว่าผู้คนมองเธอแปลก ๆ --- โอย... อยากจะร้องไห้ --- “ นี่ครับ  ..( ส่งผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาด พลางส่งยิ้มให้)... ใช้ของผมก็ได้... คงยังไม่มีใครสังเกตมากหรอก”   ซิงหยูรับมา  เช็ดใบหน้า ปื้ด ๆ อย่างเร็วไว   “ เป็นอย่างไรบ้างคะ” “ ปุ..ปู้ด......ฮะ ๆ  ๆ  55555  ( เห็นใบหน้าเป็นหมีแพนด้าของซิงหยู  แม้จะพยายามจะกลั้นขำแต่ก็ทำไม่ได้).... เอ้อ...ขอโทษครับ (ปาดน้ำตาทิ้ง 1 ที  พลางเอ่ยขอโทษที่เสียมารยาทขำมากเกินไป)..... ให้ผมช่วยก็แล้วกันนะครับ”   ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือของซิงหยู  ก่อนจะเชยคางและช่วยเช็ดหน้าให้อย่างบรรจง ทั้งคู่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากิริยาที่สนิทชิดเชื้อกันเช่นนี้  ได้กลายเป็นจุดเด่นมากแค่ไหน และในบรรดาของสายตาหลายคู่   ก็มีสายตาหนึ่งครุกรุ่นด้วยแรงริษยาดั่งเปลวไฟ !! ( รถคาร์ดิแล็กสีดำแล่นผ่านรั้วโรงเรียน ) สายตาบางคู่ปรายตามอง   เย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลกใต้  ( ดูเผิน ๆ ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเป็นแววตาประจำตัว  แต่บางสิ่งวูบไหว ในสายตานั้นล่ะ ??? ) ++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 11:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ห้องอาจารย์ใหญ่: " ขอบใจมากนะซิงหยู เพราะเธอ .... โรงเรียนของเราจึงปลอดภัยไปได้อีกสักระยะ" " หมายความว่าคุณชายโจวมาโรงเรียนแล้วสินะคะ" ถึงแม้จะสำรวมกิริยา แต่แววตาดีใจนั้นปิดไม่มิด .... ---- ค่อยยังชั่ว อย่างนั้นเทียนเปียวก็ปลอดภัยเหมือนกันน่ะสินะ---   ด้านอาจารย์ใหญ่ ไม่รู้ว่าเขาควรดีใจ หรือควรกังวลใจดี .....การที่คุณชายกลับมาครั้งนี้ แสดงว่ามีบางสิ่งบางอย่างในตัวซิงหยูที่สามารถดึงดูดความสนใจที่แสนเย็นชานั้น..... หวังเพียงแต่ว่า เธอจะไม่กลายเป็นของเล่นชิ้นใหม่.....แม้คราวของสีเสินหยาง เขาจะรู้ว่าเรื่องราวทุกอย่างเป็นกับดักอันชาญฉลาดของคุณชาย .... แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เข้าจะเข้าไปก้าวก่าย . (อาจารย์ใหญ่ถอนหายใจ)   สำหรับเขาหากต้องเลือกระหว่างการดำรงอยู่ของโรงเรียน กับ บุคคล .... เขาจำเป็นต้องเลือกอย่างแรกเอาไว้..... ได้แต่ภาวนาว่าครั้งนี้เขาคงไม่จะเป็นต้องเลือกอะไร -------------------------- ห้องเรียน : Oddddddddddddddddddd .. ซิงหยูเก็บหนังสือ ลงใต้โต๊ะ เดินออกมาจากห้อง .... โล่งใจที่หมดคาบเรียนเสียที ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่ตลอดคาบเรียนภาคเช้าที่ผ่านมา บรรยากาศในห้องเรียนตึงเครียดแบบแปลก ๆ “ ซิงหยู ! ”         เพ่ยเพ่ยเพื่อนเธอนั่นเอง ไม่รู้โผล่พรวดมาจากทิศไหน        “ เรื่องเมื่อเช้าจริงหรือเปล่า ?” “ เรื่องเมื่อเช้า ?  ” “ ก็ใช่น่ะสิ  ,   เขาเมาท์กันว่าเธอกับรองประธานซุนน่ะกุ๊กกิ๊กกัน ” “หาาาา    ” “ ไม่ต้องมา หา หรอก  ,    เขาว่าเช็ดหน้าให้กันหวานหยดซะไม่มี    จริงเปล่า  ” “ เปล่า !”   ตอบทันควัน  แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า  “ จริง  .. เอ๊ย!   เปล่า   คือ  ฉันหมายถึงไม่จริงน่ะ .  ก็แบบว่าเมื่อเช้าหน้าฉันเปื้อน แล้วรองประธานก็ให้ยืมผ้าเช็ดหน้าเท่านั้นเอง"     แต่แววตาของเพ่ย ๆ น่ะเชื่อเธอซะที่ไหน     " น่า....อย่าปิดกันซี่  เราเพื่อนกันนะ ไม่ต้องอาย  ,  ถึงยังไงฉันก็เชียร์เธอสุดลิ่มอยู่แล้ว....   แหม        ฉันนะ   สังหรณ์ใจอยู่แล้ว   ,  ก็รองประธานซุนน่ะแอบมองเธอบ่อยจะตาย....... อิจฉาเธอ  จริง จริ๊งเลย  ซิงหยู ผู้ชายที่ hot สุด hot มาหลงรักเธอเนี่ย......เป็นอะไรที่โรแมนติกอย่าบอกใครเลยเนอะ  " ซิงหยูถอนหายใจ...รู้ดีลองว่าเพ่ยเพ่ยปักใจเชื่อเสียแล้ว ให้เธออธิบายอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ.... ที่น่ากังวลใจมากกว่าคือเรื่อง 'นั้น' ต่างหาก   ,  เมื่อเช้าตอนอาจารย์ใหญ่บอกข่าว มัวแต่ดีใจ.... ดันลืมไปว่าได้ทำสัญญาประหลาดเอาไว้       เพ่ยเพ่ย :      “ เอ๋ ... พวกนั้นมุงดูอะไรกัน”        ว่าแล้วก็แล่นปรูดสมทบเป็นจีนมุงกับเขาบ้าง  , ซิงหยูเดินเอื่อย ๆ ตามไป.......และแล้ว ที่นั่น.....ในห้องนั้น   ตรงที่ริมสุดติดริมหน้าต่าง    เด็กผู้ชายที่นั่งเท้าคางจดอะไรยิก ๆ อย่างตั้งอกตั้งใจก็ทำให้เธอตื่นตะลึง --- เป็น เขา จริง ๆ น่ะแหละ --- “ คุณชายโจวเจวี้ยหมิน !        (นักเรียนหญิงที่มุงดู อุทาน)     ไม่ได้ฝันจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ยแก   คุณชายมาเรียนร่วมกับพวกเรา " " ไม่ได้ฝันจริง ๆ น่ะแหละ.... ว่าแต่ทำไมคุณชายมาเรียนที่แผนก ม.ปลาย ล่ะ...ก็อยู่ ม.ต้นไม่ใช่เหรอ " ( ซิงหยูพยักหน้าหงึกหงัก) ---ใช่ ๆ       .... ทำไมคุณชายถึงมาเรียนที่แผนก ม.ปลาย ล่ะ --- " อ๊ะ ! นั่นจะไปไหนคะคุณชาย "    อาจารย์ประจำวิชาถามอย่างตกใจ แต่ไม่มีคำตอบใด จากคุณชาย .....  เขาเดินตรงดิ่งมายังประตู ตุ้บ ! แล้วอยางไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงกว่าก็ทรุดลงกับบ่าของซิงหยู ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 12:01:01 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 11:59:07 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 11:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ห้องพยาบาล : ซิงหยูยืนหน้าซีด มองร่างคนที่นอนหลับตาดั่งคนไม่ได้สติ “ ครูมีธุระเสียด้วยสิ....ซิงหยูช่วยครูหน่อยละกันนะ..เธอไม่มีเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ” “ เอ้อ...ค่ะ  ” “ ได้ข่าวว่าร่างกายคุณชายอ่อนแอมาก นี่คงจะเพลีย .... ครูเองก็ไม่เคยดูแลเขา ก็ปกติคุณชายอยู่แต่อาคารโน้นนี่นา ......เออ ! จริงสิ เธอเป็นผู้ดูแลคนใหม่ไม่ใช่เหรอ งั้นครูฝากด้วยละกัน... เอาล่ะครูไปก่อนนะจ๊ะ” กล่าวจบก็คว้ากระเป๋า สลัดเสื้อกาวเดินลิ่วออกไป ซิงหยูหันกลับ เหลือบตามองคนไม่สบาย..... ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกระแวงอันตราย ทั้ง ๆ ที่เขาก็นอนนิ่งอยู่ แล้วความทรงจำครั้งสุดท้ายก็ช่วยตอบคำถาม.....  ก็ขนาดตอนเขาเป็นลมซบไหล่ มือไม้ของซาตานร้ายยังเหมือนแกล้งเปะปะไปเรื่อย ! ---ถ้านี่ไม่ใช่บุคคลอันตรายแล้วล่ะก็ โลกนี้ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวอีกแล้วล่ะ...เราเองก็ควรจะไปเสีย ขณะที่ยังมีโอกาส ----- “ นั่นเธอคิดว่าจะไปไหน หลิว ซิงหยู ” คนที่กำลังหมุนกลอนประตูสะดุ้งโหยง โจวเจวี้ยหมินค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ ทั้งสีหน้าแววตา ไม่ได้บอกเค้าของคนป่วยไข้เลยสักนิด........เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง “ ปละ- เปล่านี่คะ” ตอบติดอ่าง แต่ปั้นหน้าเป็นปกติ --- ให้รู้ไม่ได้หรอกว่ากำลังกลัวเขาอยู่ คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะไม่ต่างอะไรไปกับสิงโตเจ้าป่า ขืนได้กลิ่นความกลัวของเหยื่อจะได้ทีกระโจนย่ำเท่านั้นเอง..... จะต่อกรกับเขา ต้องอาศัยความกล้าหาญเท่านั้นนะซิงหยู---- ( พยายามรวบรวมความกล้า เชิดหน้าสู้สายตาสุดฤทธิ์ ) “ คุณชายไม่ได้ป่วยจริง ๆ อย่างนั้นสินะคะ....” “..............” ไม่ตอบ เพียงแต่จ้องนิ่งไม่ยอมละสายตา .... แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ซิงหยูขยับตัวถอยนิดหนึ่ง ประสาทเกร็งตัวตอบรับโดยอัตโนมัติ ..... สายตาตวัดแวบหาทางหนี ---ประตูอยู่ด้านหลังเยื้องไปทางขวา— “ เธอคิดว่า.....จะเริ่มทำตามสัญญาเมื่อไหร่” “ คะ ? ”  เพราะไม่คิดว่าจะมีบทสนทนา ซิงหยูเลยงง ๆ ---- สัญญา ? สัญญาอะไร ? .... เราไปสัญญาอะไรไว้กับเขากันล่ะ---- “ อย่าบอกนะ.....ว่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับฉันแล้วน่ะ คุณหลิว ” ซิงหยูหน้าซีด .... เพราะมัวแต่ขบคิด เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงพึ่งรู้ว่าร่างสูงใหญ่ของซาตานน้อยตอนนี้ยืนประชิดตัวเธอเสียแล้ว ซิงหยูสาวเท้าก้าวหลังกรูดโดยอัตโนมัติ ..... ลืมคิดไปว่าถ้าทำอย่างนั้น ตุ้บ ! ( หลังเธอจะชิดติดผนัง  ) ---- ตาย ! .... คราวนี้ไม่รอดแน่ ....พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูขอโทษษษษษษษษ  --- แปะ ! วัตถุหนึ่งถูกแปะลงบนหน้า --- ????  --- ดึงเอามาประชิดตาตั้งใจอ่าน “ หาาาาาาาาาาาาาาา  สัญญาข้าทาส 100 วัน ! ” “ มีอะไรน่าตกใจ .... ก็เธอพูดเอง จะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ ” ““ ไอ้นั่นมันก็ใช่ค่ะ.... แต่ว่าแบบนี้....” “ ฉันไม่ใช่คนเสนอ จำได้หรือเปล่า ..” พูดเนิบ ๆ ขณะที่เดินออกห่างอย่างไม่ใส่ใจ “ แล้วเธอจะต้องมาทันทีภายใน 5 นาที ที่ฉันเรียก.....ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน” ---- หา  ??? ---- นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ ! เสียงแผดก้องนี้ก็ทำให้ซิงหยูตกใจ เธอหันซ้ายหันขวา ...... แล้วจึงพึ่งรู้สึกว่าบางอย่างที่แปลกประหลาดสั่นอยู่อกเสื้อสูทด้านใน ติ๊ด.... ” จำเอาไว้มาหาฉันภายในห้านาที นะคุณหลิว !” เสียงคำสั่งตามสาย ทำให้ซิงหยูถึงกับร่วงกรูดหน้าซีด...... นี่เขาคงเอามันมาใส่ไว้ ตอนที่แกล้งเป็นลมซบไหล่เธอนั่นเอง....   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 47 11:32:35 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 11:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Scene 9 แคว่กกกกก !! ( เสียงฉีกกระดาษออก พร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจคัดค้าน ฝูงจีนมุงย่อม ๆ ฝูงหนึ่งยืนออกันที่บอร์ดข่าว) ซิงหยูเดินเศร้าสร้อยมาตามทางเดิน ..เพราะมัวแต่กำลังนึกสงสารในโชคชะตาตัวเอง จึงไม่ทันได้สังเกต “ คุณซิงหยู .... คุณอยู่นี่เอง” เป็นรองประธานซุนเหวินหลง เขาเดินตรงดิ่งมายังเธอ “ มีอะไรหรือคะ” “ คณะอาจารย์เรียกพบเราสองคนด่วน    ที่ห้องพักครูครับ ” ------------------- ห้องพักครู : " ขออนุญาติครับ " ซุนเหวินหลงเปิดประตูเข้าไป ,บรรดาอาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องดูมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด “ เอ้า มากันแล้วหรือ .... นั่งสิ หลิว ซิงหยู , ซุน เหวินหลง ”         ซิงหยู นั่งลงตรงเก้าอี้ที่จัดเว้นไว้ให้  พลางกวาดตามองบนโต๊ะ... มีกระดาษอัดมันวางอยู่ 2-3 ใบ .... เธอเห็นไม่ชัดนัก แต่คิดว่าน่าจะเป็นภาพถ่าย อาจารย์ฝ่ายปกครอง :  “ เธอคงเห็นภาพพวกนี้ที่บอร์ดข่าวแล้วนะ.... ถึงในภาพจะเห็นหน้าไม่ถนัด   แต่ว่า จากชุดนักเรียนตอนก่อนจะเข้า   พิจารณาแล้วเป็นนักเรียนของโรงเรียนเราแน่..... ส่วนอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมหนังสือพิมพ์ ก็ได้ฟิล์มมาเก็บไว้แล้ว   แต่ว่าจากการสอบถามปรากฏว่าฟิล์มนี้ ไม่ได้มาจากนักข่าวในชมรม  ( บรรดาอาจารย์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ)  ... แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่ส่งฟิล์มนี้มา ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีประสงค์ร้ายจะทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนเรา” “ ทำไมอาจารย์คิดอย่างนั้นล่ะครับ... ไม่แน่ว่าตอนนี้ มันอาจกำลังพยายามหาทางเรียกร้องให้เราจ่ายเงินอยู่ก็ได้” อาจารย์พละออกความเห็น “ ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ    ไม่งั้นมันจะส่งฟิล์มมาให้ทำไม.... ถ้าจะบลัฟเราก็หน้าจะส่งมาแค่ภาพถ่าย และควรจะส่งตรงถึงอาจารย์ใหญ่ หรือไม่ก็บอร์ดบริหารไปแล้ว.... แต่นี่มันกลับส่งไปที่ชมรมหนังสือพิมพ์”   ( ทุกคนเงียบอย่างเห็นด้วย )     “ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราควรจะต้องมีมาตรการ เพื่อป้องกันชื่อเสียงของโรงเรียน       และต้องหาเด็กผู้หญิงคนนี้ให้เจอก่อนที่เรื่องจะบานปลาย....ที่ผมเรียกประชุมด่วนวันนี้  ก็เพื่อจะบอกว่าคืนนี้เราจะแยกย้ายกันออกไปตรวจตราย่านบันเทิงต่าง ๆ ...   ซิงหยู , ซุนเหวินหลง     ครูอยากให้เธอเกณฑ์ คณะกรรมการนักเรียนออกเป็นกลุ่ม ๆ เพื่อจะแยกเป็นเวรออกตรวจตลอดทั้งเดือนนี้ ทำได้ไหม ” “ ได้ครับ / ได้ค่ะ “ ตอบพร้อมเพรียง “ ดีมาก ...ถ้างั้น วันนี้ก็ปิดประชุม “     จากนั้นอาจารย์ใหญ่ก็จัดการนัดหมายเวรตรวจของอาจารย์ และแจกจ่ายรูปต้นเหตุให้ทุกคน .แล้วตอนนั้นเอง นังทาสรับโทรศัพท์ ! นังทาสรับโทรศัพท์ ! ซิงหยูรีบตะครุบควับ เกือบปิดโทรศัพท์แทบไม่ทัน !!   ----------------------------------------------------------------------------- " ปิดโทรศัพท์ฉันทำไม"   คนถามถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  แต่แววตาน่ะ...  -_- " เอ้อ...กะ-ก็  คุณชายโทรไปตอนที่อยู่ในห้องประชุมนี่คะ"   อธิบาย พลางปาดเหงื่อที่ผุดพราย ( รีบวิ่งมาให้ทัน 5 นาทีตามคำสั่ง )  หลังจากหอบหายใจเป็นปกติได้แล้ว   ซิงหยูก็ยื่นโทรศัพท์ไปด้านหน้า “ ไอ้นี่น่ะค่ะ.....กรุณาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้ด้วยได้ไหมคะ” “ ทำไม “ -_- “ ก็มันน่าอายออกไม่ใช่หรือไงล่ะ....คะ “  >:(  เผลอตวาดเขา  อย่างไม่ตั้งใจ ... พอนึกขึ้นมาได้ก็หน้าซีด ----  -_-"  ตายแน่  จะโดนเขา  ฆ่าตายไหมนะ---- โจวเจวี้ยหมินมองหน้าซิงหยูโดยไม่พูดอะไร.....  จากนั้นจึงคว้าโทรศัพท์มากดปุ่ม ซิงหยูมองหน้าด้วยแปลกใจ ....แล้วก็ยิ้มออกมา  อย่างสดใส     ---- ใช่แล้วล่ะ   ก็เคยคิดว่าคุณชายโจวน่ะ  จริง ๆ แล้วเป็นเด็กอ่อนโยน  ท่าทีร้ายกาจที่เห็นก็เพียงเกราะที่สร้างขึ้นมา ...ถ้าพูดกับเขา ดี ๆ   แล้วล่ะก็ ~~ “ จะเปลี่ยนเป็นอะไร “  ^0^      .... “ เป็น.....  ที่รักรับโทรศัพท์   ดีไหม ”   โจวเจวี้ยหมินรำพึงกับตัวเองเรียบ ๆ   แต่ซิงหยูกับรู้สึกถึงความเหี้ยมเกรียมในประโยคนั้น -_-"      ---- ให้ตายเถอะ! คน  คนนี้ .... น่ากลัวอย่างที่เห็นจริง ๆ----   “ เอ่อ.....ไม่เป็นไรค่ะ  ไม่เปลี่ยนก็ได้ “  เอื้อมมือไปรับรับโทรศัพท์จากเขา “ หิว ”   -_- “ วะ...ว่าไงนะคะ    ?“ “  ฉันบอกว่าหิว....  ไม่ได้ยินหรือ”  พูดจาราบเรียบ แต่สายตาที่มองมาน่ะคุกคามสุด ๆ สรุปว่า  ซิงหยูต้องเดินปาดเหงื่อไปซื้ออาหารกลางวันมาให้เขา ,  ในขณะที่เดินผ่านเธอก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายนิยมในความหล่อของคุณคุณชาย “ ตายแล้ว.....ดูสิเธ๊ออออ    เหมือนเจ้าชายน้อย ๆ เลยนะนั่น  ...  จะหันซ้าย หันขวา  ก็น่าร้ากกกกกกกกกก” --- น่ารักตายล่ะ....  คุณชายโจวเจวี้ยหมินน่ะ  ซาตานร้ายกลับชาติมาเกิดชัด ๆ ....  แล้วน่ารักตรงไหน  หน้าตาเย็นชา ยังกับหมีขั้วโลกใต้อย่างนั้นน่ะ ---    นินทาอุบอิบอยู่ในใจ   ซิงหยูต่อแถวจนเมื่อยขาอยู่นาน  ก็หอบเอาข้าวห่อสาหร่ายเลือกเอาชนิดที่แพงที่สุดมาให้เขา “ นี่อะไร “  -_- --- เอาแล้วไง   ไอ้สายตาหรี่ ๆ แบบนี้    เหมือนจะมีลางร้ายแผ่รัศมีออกมาได้อย่างนั้นแหละ---  “ ขะ- ข้าวห่อสาหร่ายค่ะ  ” “ เหม็นเขียว ”  ตอบด้วยหน้าตาไร้อารมณ์   เป็นอันว่ากินไม่ได้  ,  แล้วยังไงล่ะ   เธอก็ต้องเดินไปซื้อมาให้เขาใหม่น่ะสิ   “ อะไร “ “ ราเม็ง  หน้าหมูทอดค่ะ “ “ ฉันไม่ชอบกินราเม็ง  “   ~~~~~~~~~~~~~~~~~ซิงหยูต้องไปซื้อมาให้ใหม่ “ อะไร ” “หมูตุ๋นฮ่องเต้” ---- “ ปลาแซลมอนนึ่งซีอิ๋ว” ---- “ แซนด์วิชปลาโทโอ” ฯลฯ ซิงหยูหอบหายใจ   เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดพราย .... อาหารทั้งล้วนทั้งมวลที่โรงอาหารสุดหรูของอิงเต๋อมี    ได้มากองพะเนินอยู่เต็มโต๊ะ “ อันนี้ฉันพอกินได้ “  ( จิ้มไปที่ไอ้ข้าวหน้าสาหร่ายตอนแรกน่ะแหละ) ซิงหยูแอบก้มหน้า ทำปากขมุบขมิบ นึกอยากบีบคอฆ่าเขาให้ตาย “ ขอโทษนะครับ   คุณชายโจวเจวี้ยหมินใช่ไหมครับ.....อาหารที่สั่งมาแล้วครับ”   บริกรใส่ชุดทักซิโด้ภูมิฐานเดินเข้ามา   ด้านหลังของเขาเป็นโต๊ะเข็นมิลลิเนียมอันใหญ่ .....บริกรมาเสิร์ฟ  ๆ  ๆ  แล้วก็จากไป ซิงหยู :   -_-"     “ เอ่อ....อะไรกันคะ  คุณชาย” “ ภัตตาคารเหิ่นเอ้อ....  อาหารที่นี่สะอาดดี  ฉันน่ะต้องระมัดระวังเรื่องอาหารเป็นพิเศษ เธอเองก็ต้องศึกษาเอาไว้ “  บอกหน้าตาเฉยอย่างนี้แหละ ป้าบ !....โชะ ! ตุบตับ !  ตุบตับ ! ( ซิงหยูวาดภาพตัวเอง  กระโดดม้วนหน้าตีลังกาฟาดเข้าต้นคอ ซ้ำด้วยถ้ากดล็อก และ จบด้วยแบล็กคิกอีกรอบ)   ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดอยากประทุษร้ายใครมากเท่านี้มาก่อนเลยจริง ๆ “ ซิงหยู ! “     เสียงเรียกนี้ทำให้ซิงหยูก็สะดุ้งโหยง ----  ไม่จริงน่ะ  หรือว่าเขาจะรู้   ----    ( มองสายตาคมกริบที่จ้องเธออยู่    อย่างหวาด ๆ ) “ เธอวางแผนจะให้ฉันข้าวติดคอตายหรือไง “  -_- “ วะ...ว่าไงนะคะ  ” “ น้ำ “     “ หะ ? “    -----แค่นั้นเองน่ะ ! ....  ให้ตายสิกะอีแค่น้ำต้องคุกคามกันขนาดนี้เลยหรือไง---- แล้วซิงหยูเดินไปซื้อน้ำตามคำสั่ง.... และตอนที่หันหลังกลับมานั่นเอง “ คุณซิงหยู  “   ^_^ ------------------------------------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 17:28:37 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 17:23:45 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 11:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 22 “ ขอบคุณมากค่ะ “   ( โค้งหัวขอบคุณ   กับซองเอกสารที่ ซุนเหวินหลงเดินเอามาให้) “ ไม่เป็นไรครับ....ว่าแต่ทำไมถึงได้ รีบร้อนจังล่ะครับ ...  หรือว่า หิวข้าว   “ “  เอ่อ. ....ค่ะ” “ คุณซิงหยูทานกลางวันแล้วเหรอครับ ” “ เอ่อ.... อันที่จริงก็ยังค่ะ “ ( ส่งยิ้มแหย ๆ  ก็ตั้งแต่กลางวันมัวแต่หัวหมุนซื้ออาหารให้คุณชายโจว ตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลย) “ งั้นทานด้วยกันนะครับ “  ซุนเหวินหลงยิ้มเชื้อเชิญ พลางเอื้อมมือจะช่วยถือขวดน้ำ ฟึ่บ !     ( แต่ว่ามือของใครบางคนก็คว้าหยิบมันไปเสียก่อน) “ ทำไมมาซื้อน้ำนาน  “     “ เอ่อ.... สวัสดีครับ”  ซุนเหวินหลงยื่นมือไปข้างหน้า “............................................................................ ....................................................... ........................................................................................................................ ........................................................................................................................”                     -----  เวลาผ่านไปราว 3 นาที ----- “ เอ่อ... ...ซุนเหวินหลงครับ เป็นรองประธานนักเรียน”  กล่าวแนะนำตัวในที่สุด “ จะยืนคุยอีกนานไหม ... ฉันเมื่อย”  หันไปบอกกับซิงหยู  ไม่ได้มีทีท่าจะสนใจซุนเหวินหลงแต่อย่างไร   “  อ่า..  งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ (เห็นท่าไม่ดีเลยรีบหลบฉาก  แต่ว่าเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ )  คุณซิงหยู  อย่าลืมเย็นนี้นะครับ “ พูดจบก็รีบเดินจากไป “ เย็นนี้ทำไม “      ซิงหยูมองสายตาของคุณชายโจวเจวี้ยหมิน....ไม่แน่ใจว่าควรจะบอกกับเขาดีหรือเปล่า “ อะไร ”  ถือวิสาสะคว้าซองเอกสารในมือซิงหยูมาเปิดดูหน้าตาเฉย   “  ? ...” ซิงหยู :     “ เมื่อเช้ามีข่าวว่าเด็กนักเรียนโรงเรียนเรา  ไปสถานเที่ยวกลางคืน แล้วก็คาดว่าจะขายตัวด้วย....อาจารย์ใหญ่เลยให้จัดสายตรวจ  แล้วถ้าเจอตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะก็ จะได้รีบดำเนินการแก้ไข...  ดิฉันเองในฐานะประธานนักเรียน   เย็นนี้ก็เลยต้องออกเวรตรวจเป็นคนแรกน่ะค่ะ” “ งั้นหรือ “   “ ค่ะ “   พยักหน้าหงึกหงัก  ...  พยายามสำรวมอาการดีใจที่จะได้มีข้ออ้างหลบหน้าเขา “ งั้นเย็นนี้  .....   เธอต้องออกเดทกับฉัน “ “ ค่ะ  ..................   หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!!!  ” “ ออกเดทกับฉันคืนนี้.....   แต่งหน้ามาด้วยล่ะ ฉันไม่อยากออกเดทกับผู้หญิงหน้าเป็นปลาน้ำจืด ” “ ตะ..... แต่ว่า  คืนนี้ฉันต้องออกตรวจ. ” “ ไม่เกี่ยวกับฉัน”   พูดด้วยหน้าตาไม่ใส่ใจ   แต่แล้วเขาก็คลี่ยิ้มนิด ๆ ....  ซิงหยูเสียวสันหลังวูบ  ก็มันเป็นยิ้มที่เธอแอบเรียกว่า  รอยยิ้มของซาตานร้าย  น่ะสิ     “ แล้ว .... ถ้าเธออยากจะใส่ชุดนี้มาก็ได้นะ“   วางภาพถ่ายแปะลงตรงหน้า “ นะ- นี่ มัน !!           -------  เป็น  ภาพถ่ายเราเองนี่   !!--------- ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 17:23:23 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 17:21:55 แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 47 13:47:47 แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 47 12:22:11 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 11:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 47 15:24:17 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 47 17:45:01 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 47 17:41:10 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 47 14:34:57 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 47 14:24:56 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 47 13:34:41 จากคุณ : lofidin - [ 22 ต.ค. 47 14:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มีต่อป่ะ รอลุ้นอยู่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จากคุณ : นายหญิง - [ 22 ต.ค. 47 16:17:56 A:203.155.174.46 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 สนุกมากๆคร๊าบบบบบ รอ lofffff...เสมอน๊า   เปนกำลังใจให้นะฮับ...Zai..look นี้ เท่ห์ปนโหดง่ะ...เข้ากะบรรยากาศ มาร์สจังเรยยยยย มาต่อเร็วๆน๊า.... จากคุณ : Atomiclife - [ 22 ต.ค. 47 22:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แง๊ว ๆ สนุกอีกแล้วค่ะ ๆ ...... หุหุ ...... ชอบ ๆ คู่นี้จริง ๆ เลยอ่ะ จากคุณ : ning_nk - [ 24 ต.ค. 47 01:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หวั่นไหวๆ จากคุณ : ZZsassyZ - [ 24 ต.ค. 47 17:37:35 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ชอบคู่ของพี่ชายกับน้องสาวที่สุด  แต่อ่านserie ของคู่นี้แล้วสนุกดีค่ะ   จากคุณ : เจ้าขา - [ 27 ต.ค. 47 00:27:53 A:80.203.41.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 Scene 10 VS  Pub : เสียงหัวเราะครื้นเครง   เสียดแทรกขึ้นมาให้ได้ยินเมื่อดนตรีจบลง .... บรรดาสาว ๆ ที่เต้นสุดสวิงเมื่อครู่พากันเดินออกจากลานเต้นรำ และสาวที่เรียกได้ว่าร้อนแรงที่สุดของค่ำคืนก็เดินแลกจูบอย่างดูดดื่มออกมากับใครคนหนึ่ง “ ไง ซีเหมิน.... นายไม่คิดจะออกไปเต้นรำบ้างเลยรึไง  เดี๋ยว Bella ก็เบื่อแย่หรอก”   คือ เจี้ยนหาว , เขาเสยผมที่เริ่มยาวของตัวเองขึ้น ขณะนั่งลงพร้อมกับคู่ควง ] “ ไม่หรอก   .... ฉันไม่อยากเหงื่อออกกับกิจกรรมที่ไม่จำเป็น  ”  ซีเหมินยิ้มนิด ๆ เมื่อคลึงแก้วเหล้าบนขาอ่อนของฝ่ายหญิง เจี้ยนหาวมองหน้าซีเหมิน  ..... เห็นหมอนี่เจ้าชู้อย่างนี้ก็เถอะ  แต่หวงน้องสาวยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก  .... หากมีใครอยากพิสูจน์ทฤษฎี  พี่ชายเจ้าชู้ กับ ความขี้หวงน้องสาวแล้วล่ะก็ ....หมอนี่แหละตัวอย่างชั้นดี  ...   เอ ! แต่จะว่าไป   ในกรณีนี้   จะใช้พิสูจน์ข้อสันนิษฐานได้หรือเปล่า? ( เจี้ยนหาวมองผู้หญิงของซีเหมินกระซิบอะไรบางอย่าง   แล้วซีเหมินก็หัวเราะออกมา) ----ในความคิดของเจี้ยนหาว----- เมื่อก่อนใช่ว่าจะเห็นรอยยิ้มของซีเหมินได้ง่าย ๆ ..... ซีเหมินในวัยเด็กนับเป็นเด็กที่เย็นชาจนไม่มีใครเข้าถึง... การเติบโตมาด้วยความเหว่ว้า  โดดเดี่ยว  ครอบครัวที่พ่อและแม่มีแต่ความห่างเหินเย็นชาให้กัน  แม้ว่าจะโหยหาความรักสักเท่าใด  มันก็ดูยากเย็น  เพราะแบบนั้น  ซีเหมินจึงกลายเป็นเด็กเย็นชา...........แต่ทว่า   เด็กหญิงคนหนึ่งกลับได้ทำสิ่งมหัศจรรย์ให้เกิดขึ้น   เธอสลายกำแพงน้ำแข็งเมืองจีนในใจซีเหมิน   เด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ชื่อ   ฮัว เสี่ยวโย่ว**   ( การคิดถึงซีเหมินในอดีต    ทำให้เจี้ยนหาวหวนนึกถึงใครอีกคน   ) ใครอีกคน ผู้มีบุคลิกเย็นชา    แต่ทว่าไร้หัวใจยิ่งกว่า ..... และดูเหมือนว่าไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็คงจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหัวใจที่ด้านชานั้นได้....   ไจ่ไจ๋ !! ] ----  ป่านนี้หมอนั่นกำลังทำอะไรอยู่ ? ----- --------------------------------------------------------------------------------------------- รถไฟฟ้า : “ แม่ฮะ  .....  ดูพี่คนนั้นซี่”   เด็กชายชี้มือไปยัง ผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “เอ่อ....อย่ามองเลยลูก  เรารีบไปกันดีกว่า”  รีบเอามือปิดตาแล้วพาลูกเดินหนีไป ซิงหยูทั้งเหนื่อย  ทั้งนึกอาย ....... เธอผิดเองที่คิดว่าจะพึ่งพาแม่ได้ “ ออกเดทททททททททททททท ! ” ( เสียงแม่อุทานดังไปแปดบ้าน   แล้วน้ำตาก็เอ่อปริ่มขึ้นมา ณ หน่วยตา   ) “  ลูกสาว   ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงแล้วสินะ.......ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานแม่ยังเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อยู่แท้ ๆ ซิก ๆ  ...ฟืดดดด( เสียงสั่งน้ำมูก) “ แม่คะ...  -_-"   หนูแค่จะไปออกเดท.. ว่าแต่  แม่พอจะมีชุดให้หนูยืมหรือเปล่า” “ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ  ลูกสาว  .....  เย็ส  - สะ - อออฟ ครอส , แอ๊บบบ สา หรูด ลี่ ,  ว๊ายยยยยย   นอทททททส์”  คำสุดท้ายเน้นสำเนียงซะ  ละอองฝอยกระจุยกระจาย ( พยายามพูดภาษาฝรั่ง  เพราะมีงานใหม่ที่ต้องไปรับใช้นายท่านชาวอังกฤษ ) ....แล้วแม่ก็หายเข้าไปในห้องสักพัก  จนกระทั่ง..... “ แทม....แทม....แทม   lady  and  gentleman, now  i pround  to presenttttttttttttt ”  (ทำเสียงเอคโค่อย่างเร้าใจ) พรึ่บ !!!??? ^_^ "     “ เอ่อ.....แม่คะ    นี่มันชุดอะไร”   มองดูชุดราตรีสีทองพองฟู....  เสริมความหรูด้วย เกล็ดเพชรเทียมแซมระยิบระยับแพรวพราย “ ชุดสำหรับออกเดทน่ะสิคะลูกสาว    รู้ไหมคะว่าชุดนี้น่ะ   แม่ใส่ตอนที่พ่อขอแม่ออกเดทครั้งแรก  ตอนนั้นน่ะพ่อเขามาขอแม่ด้วยท่าทีประหม่าอาย    แหม   พูดแล้วก็เขิน     และ..ฯลฯ   (แม่เพ้อต่ออีกยืดยาว ...ซิงหยูเดินหนี  --"   )   “ อ้าว !   เดี๋ยวสิคะ  ลูกสาว !    แล้วชุดนี้ล่ะ ?  อย่าบอกนะคะ   ว่าาาาาาา T^T   (เสียงสั่นเครือ น้ำตาปริ่มเอ่อท่วมตา)   จะไม่ใส่ชุดนี้น่ะ .... โฮ ๆ ๆ ๆ ๆ “ ด้วยเหตุนี้   ซิงหยูก็เลยต้องยอมใส่ชุดสีทองของแม่ออกมา.....  นอกจากนั้น .... ( ซิงหยูเหลือบตามองเงาในกระจก )   -_-'' นังทาสรับโทรศัพท์ !  นังทาสรับโทรศัพท์ ! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ฮึ ๆ ...  คิก ๆ  ๆ  ๆ ......555555555555555          ( เสียงผู้คนที่เดินผ่านไปมาหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ ) โจวเจวี้ยหมินมองซิงหยูหัวจรดเท้า  ,  สภาพตอนนี้ของหญิงสาวเป็นอะไรที่ดู   ‘ พิลึก’   หล่อนอยู่ในชุดสีทอง  หน้าตาแต่งจัดไม่ผิดกับนกแก้ว  มีสีเขียว ๆ ตรงเปลือกตา  ยังจะแก้มแดงเป็นวง ๆ นั่นอีก “ เธอคิดจะแกล้ง ให้ฉันอายหรือไง “    -_- ซิงหยูกัดริมฝีปาก  เธอเองน่ะอายจนนึกอยากจะร้องไห้ซะหลายครั้ง .... ตั้งแต่เดินมาหาเขา ตลอดทางที่ผ่านมาก็โดนแต่เสียงหัวเราะเยาะ การที่ต้องกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าสาธารณะ  มีใครนึกอยากจะเป็นกันบ้างล่ะ   โจวเจวี้ยหมินมองหน้าซิงหยูนิ่ง    แล้ว ก็คว้ามือเธอจูงเดินโดยไม่พูดอะไร ระหว่างทางมีเสียงหัวเราะคิกคัก   ปนเปมากับเสียงชื่นชมความหล่อน่ารักของคุณชาย....และหลายคนกังขาว่า  ช่างเป็นคู่ที่แปลกประหลาดและไม่เข้ากันเอาเสียเลย “ ดูสิหล่อน  ผู้หญิงน่ะไม่อายบ้างหรือ,  ทั้งที่มีแฟนน่ารักมากถึงขนาดนั้นแท้ ๆ   เป็นฉันล่ะก็ไม่มีวันทำให้เขาอับอายอย่างนั้นแน่ ” ซิงหยูหน้าร้อน ๆ ชา ๆ... เหลือบตามองคนที่จูงมือ ก็ยังคงเห็นเขามีใบหน้าราบเรียบสนิทเช่นเคย “ เอ้อ.... คุณชายคะ  ปล่อยมือฉัน~” “ เป็นทาสมีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับเจ้านายหรือไง ”   เจอสายตาที่ปรายมอง  ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ,  หลบตาก้มหน้าเดิน ไม่คิดจะพูดอะไรอีก ---เอาเถอะ  เดทให้จบ ๆ ไป จะได้กลับบ้านเสียที....  ถึงจะบอกให้แม่ช่วยโกหกรองประธานซุนให้  ...แต่ว่า ...ยังรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล --- แล้วซิงหยูก็นึกถึงภาพถ่ายของเธอ ภาพนั้นมาได้อย่างไร ...  มีใครเห็นเธออย่างนั้นหรือ  ?   ถึงมันจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด  แต่รูปการณ์ทุกอย่างก็ส่อเค้าอย่างที่ข่าวว่า  อย่างไม่อาจปฎิเสธได้  ... ช่วยไม่ได้หรอก     หากใครเห็นเธอในสภาพนั้น  แถมยังเดินเข้าสถานที่อย่างว่าเสียอีก  ถึงเธอจะปฎิเสธไปก็คงไม่มีใครเชื่อ ...  โชคดีอยู่บ้างที่ในภาพนั้นเห็นหน้าเธอไม่ถนัด “ เข้าไป “ ประโยคคำสั่งทำให้ซิงหยูพ้นออกมาจากห้วงคิด    เธอมองหน้าคนที่ออกคำสั่ง.... “ เข้าไปสิ “  สั่งพลางดันเธอให้เข้าไปในคลับแห่งหนึ่ง VS PUB    ? --------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 47 15:32:39 จากคุณ : lofidin - [ 22 พ.ย. 47 09:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 30 “ พี่ชายขารับโทรศัพท์ .... รับโทรศัพท์ค่ะ  “ เสียงเล็ก ๆ น่ารักของเด็กผู้หญิงดังขึ้น...ซีเหมินผละจูบทันที  ,    คว้าโทรศัพท์รับสายคนพิเศษ ไม่สนใจใยดีว่าทำให้คู่ควงสาวสวยอารมณ์ค้าง “ หวัดดี  เสี่ยวโย่ว “  ซีเหมินยิ้ม  แล้วเดินออกไปทางด้านหลังร้าน “ ไม่ไหวเลยเจ้านี่    น้องสาวโทรมาทีไรเป็นงี้ทุกที “  เจี้ยนหาวพูดยิ้ม ๆ “ ไม่เป็นไรนะครับ Bella คืนนี้ผมเทคแคร์คุณเอง” “ ได้ไงคะ    เจี้ยนหาว  แล้วฉันล่ะ”  คู่ควงของเจี้ยนหาวประท้วง “ ไม่เป็นไรนี่ครับ   ผมเทคแคร์ได้ทั้งสองคน .... ไม่เชื่อผมหรือ “  เจี้ยนหาวหลิ่วสายตาเจ้าชู้เป็นนัย   สาวสวยทั้งคู่หัวเราะรับคำเชิญชวนนั้น    แล้ว Bella ก็เห็นใครคนหนึ่ง “ hey ! ฟานฟานทางนี้จ้ะ” หญิงสาวผู้นั้นถอดแว่นตาดำออก  เผยให้เห็นเครื่องหน้าสมบูรณ์เก๋....   หล่อนมีเสน่ห์พอตัวทีเดียว ร่างสูงเพรียว และท่วงท่ามั่นใจ  เป็นผู้หญิงแบบที่เจี้ยนหาวชอบ  .....  แต่ว่า  มีอะไรบางอย่าง , บางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของเจี้ยนหาวเป็นอย่างมาก.... เจี้ยนหาวเจตนาพรายยิ้มให้หล่อน “ หวัดดี Bell “ ฟานฟานทักเพื่อน   พลางเลิกคิ้วนิดหนึ่งให้เจี้ยนหาวอย่างเปิดเผย  “ สวัสดีค่ะ สนใจฉันหรือคะ” ยูจิที่นั่งดื่มเงียบในมุมมืดอยู่นานหัวเราะในลำคอ .....   ฟานฟานหันไปมองนิดหนึ่ง “ จะดื่มอะไรดีครับ “  เจี้ยนหาวถาม “ ขอ Pink lady ค่ะ ”  หญิงสาวตอบ  พรายตาสำรวจโดยรอบ ....   แม้จะรู้อยู่ว่า  bella เพื่อนของเธอไม่มีวันหักหลัง  บอกข่าวการกลับมาไทเปของเธอ  แต่ก็อยากให้แน่ใจว่าไม่มีนักข่าว หรือปาปารัสซี่อยู่แถว ๆ นี้ .... ที่จริงเธอกลับมาไทเปเพียงวันเดียว  พรุ่งนี้ก็จะบินกลับนิวยอร์กแล้ว ... เธอไม่มีเพื่อนมากนัก  และเพื่อนในวงการที่ถือได้ว่าสนิทก็มีแต่เพียง bella เพียงคนเดียว “ ฟางหลันเป็นไงบ้าง “    bella ถามถึงน้องสาวคนเดียวของเพื่อน “ สบายดี....  ว่าแต่ เธอไม่เปลี่ยนใจแน่หรือ bell “  ฟานฟานถาม  สายตาเป็นห่วงเพื่อน.....   ยูจิกระดกยินออนเดอะร็อค มองหญิงสาวทั้งคู่เงียบ ๆ....  ที่จริงเขาไม่เคยใส่ใจเรื่องคนอื่น  เขาชอบที่จะอยู่เงียบ ๆ ในโลกส่วนตัวของเขามากกว่า .... แต่ไม่รู้ทำไมเขาจึงสนใจในบทสนทนาของหญิงสาวทั้งคู่นัก....อาจเป็นเพราะเนื้อหาบทสนทนา  ที่ดูผิดวาระโอกาสไปสักหน่อย   แถมยังความรู้สึกของสองสาวที่สื่อถึงกันราวกับ code ลับอะไรสักอย่าง “ ฉันอยู่ลึกเกินไปแล้วล่ะ  ฟานฟาน .... ( แวบหนึ่งที่ร้อยยิ้มของ bella ดูเศร้าสร้อย)....แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ... ฉันน่ะมีความสุขดีทุกอย่าง   เธอเองก็ต้องมีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ ”  bella ส่งรอยยิ้มแพรวพรายดั่งเช่นเคย ฟานฟานยิ้มตอบเพื่อน  แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ....  ฟานฟานขอตัวเข้าห้องน้ำ ---------------- ด้านเจี้ยนหาวที่เดินมาสั่ง Pink lady ให้ฟานฟาน...กำลังอารมณ์ดี  ,  แล้วเขาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ ในฝูงอะตอมมนุษย์หญิงนิวเคลียสใหญ่.....  ที่อยู่ตรงกลางคือ   ไจ่ไจ๋ ?? “ เอ้ ....  ไจ่ไจ๋ “   (ตะโกนเรียกยิ้ม ๆ )....หมอนี่ยังเนื้อหอมเหมือนเดิมสิน่า  ทั้ง ๆ ที่หน้าตาเรียบเฉยเย็นชามากอย่างนั้นแท้ ๆ “ ทำไมคืนนี้ยอมมาได้....  รึว่า  เบื่อคลับพ่อบุญธรรมนายแล้ว”   โจวเจวี้ยหมินไม่ตอบ  เดินก้าวนำเจี้ยนหาวไปยังที่นั่งประจำของพวกเขา ยูจิ ชูแก้วในมือเป็นเชิงทักทาย   โจวเจวี้ยหมินพยักหน้าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยังโซฟาที่ว่าง “ ฟานฟานล่ะครับ ”   (เจี้ยนหาวถาม bella  ) “ ไปห้องน้ำค่ะ”           เจี้ยนหาววางเครื่องดื่มลง   หันมาทางไจ่ไจ๋.... ถึงท่าทีของไจ่ไจ๋จะไม่ต่างไปจากทุกที  หน้าตาเฉยเมยไร้ความรู้สึก  แต่สายตาที่กวาดไล่ไปทั่ว pub อย่างช้า ๆ  .....ราวกับกำลังมองหาใคร ?? “ นาย มองหาใครหรือไจ๋ ” “ ยายนั่น “   เป็นคำตอบที่สั้นมาก  จนทำให้เจี้ยนหาว งง  ...  แต่ไม่ว่า ‘ยายนั่น’ จะเป็นใคร ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ผู้หญิงธรรมดา... ก็สามารถทำให้ไจ่ไจ๋สนใจตามหาได้นี่นะ (เจี้ยนหาวยิ้มนิด ๆ) ---สงสัยของเล่นชิ้นใหม่ของไจ่ไจ๋จะน่าสนุกไม่น้อย---- ---------------- ด้านซิงหยูเธอพลัดหลงกับคุณชายโจวเจวี้ยหมิน   เพราะแรงดันจากฝูงสตรีกลุ่มใหญ่ เธอพยายามมองหาเขา    แต่สายตาเจ้ากรรมที่สั้นสุดประมาณ ก็ไม่ช่วยเธอเอาเสียเลย..... แล้วซิงหยูก็รู้สึกปวดเบา ห้องน้ำ : “ ต๊าย .... ดูสิ  แต่งอย่างนี้ก็ช่างกล้า....  นี่เขาคิดว่าจะไปงิ้วโรงไหนกันเนี่ย” “ ดูหน้าเจ้าหล่อนสิ......น่าสมเพชพิลึก ”   “ ไม่รู้ว่าการ์ด  ปล่อยให้ยายนี่เข้ามาได้ยังไง..... ที่นี่น่ะ  เฉพาะพวกมีระดับเท่านั้นนี่นา “ คำวิพากษ์ ทำให้ซิงหยูรู้สึกหน้าชา แอ๊ด.....กึก แล้ว รองเท้าส้นเข็มของใครบางคนเดินออกมาจากห้องน้ำห้องในสุด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 47 12:33:59 แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 47 15:38:25 จากคุณ : lofidin - [ 4 ธ.ค. 47 14:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 31 Scene 11 “ เอาล่ะ  ทุกคนเข้าใจกันดีแล้วนะ....เดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้    ถ้าไม่มีอะไรอีกชั่วโมงเจอกันที่นี่“  กลุ่มอาจารย์และกรรมการนักเรียนพยักหน้า  , แยกย้ายกันออกตรวจตราตาม pub ร้านค้า ด้านซุนเหวินหลง จับคู่กับอาจารย์ฝ่ายปกครอง ....อะไรบางอย่างยังคงค้างคาอยู่ในใจ     ------------------------------------------------- “ ไจ่ไจ๋  เป็นอะไร ”     ซีเหมินถามเจี้ยนหาว..... พลางพยักเพยิดไปยังไจ่ไจ๋  ที่ตอนนี้กำลังส่งสายตาเยียบเย็นไปยังโทรศัพท์มือถือที่วางเอาไว้ เจี้ยนหาวหัวเราะ ส่ายหัวยิ้ม ๆ    “ ไม่รู้เหมือนกัน  ...  แต่ฉันว่าคืนนี้ต้องมีเรื่องสนุกแน่ “ ซีเหมินเลิกคิ้วนิดหนึ่ง    ......เรื่องสนุกของไจ่ไจ๋ ?   น่าสนใจ ,  เรื่องสนุกของหมอนี่  ก็คงเป็นเรื่องผู้หญิงสินะ   ซีเหมินรินเครื่องดื่มของตัวเอง  แล้วเอนหลังหาความสบาย  มองหน้าเพื่อนที่อ่อนวัยมากที่สุดในกลุ่ม คิดถึงฉายาซาตานร้ายของไจ่ไจ๋  ก็ยิ้มมุมปากนิด ๆ หมอนี่ออกจะเย็นชา   ไม่สิ !  ต้องเรียกว่า ด้านชา น่าจะถูกกว่า  ,  ไจ่ไจ๋ไม่เคยเอาอกเอาใจผู้หญิง  ไม่แยแส  ไม่ใส่ใจ  และไม่เคยถนอมน้ำใจ .....ผู้หญิงสำหรับไจ่ไจ๋  ไม่มีค่าอะไรเกินกว่าเครื่องมือปลดเปลื้องความต้องการทางร่างกาย  .. ต้องยอมรับว่าวิธีปฎิบัติต่อผู้หญิงของหมอนี่ออกจะโหดร้ายอยู่สักหน่อย     มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาเห็นผู้หญิงของไจ่ไจ๋วิ่งร้องไห้ออกมาจากห้องหลังมีความสัมพันธ์กัน..... ช่วยไม่ได้ที่หมอนี่จะเป็นเช่นนั้น..... ซีเหมินคิดถึงบางเรื่องราว  พลางกระดกเครื่องดื่มลงคออย่างเงียบ ๆ แล้วจู่ ๆ เสียงเพลงนี้ก็ดังขึ้น   http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=2242" I pick all my skirts to be a little too sexy Just like all of my thoughts they always get a bit naughty When I'm out with my girls I always play a bit bitchy Can't change the way I am sexy naughty bitchy me แสงสปอร์ตไลต์สาดจับหญิงสาวนางหนึ่ง  เธอก้าวเข้ามาในฟลอร์ด้วยท่วงท่ามั่นใจ สะโพกส่ายน้อย ๆ เข้าจังหวะก้าวย่างที่เดินไป....หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ผิวปากดังเปี๊ยวป๊าว ( คือ ฟานฟาน) I'm the kind of girl that girls don't like     I'm the kind that boys fantasize.  I'm the kind that your momma   and your daddy were afraid you'd turn out to be like       I may seem unapproachable     but that's only to the boys     who don't have the Right approach or ride that makes a girl like me     wanna hop in and roll ถ้านั่นถือว่าเร้าใจแล้วล่ะก็   ยังนับไม่ได้กับหญิงสาวอีกนาง   ที่อยู่ในชุดกระโปรงซับในสั้นตัวสวย เผยให้เห็นเนินขาขาว ไร้ไฝฝ้า....  ร่องอกถูกเผยโฉม   ด้วยคอเสื้อที่ถูกฉีกแล่งเป็นทางอย่างมีศิลป์   .....  ดวงตากลมเบิกน้อย ๆ  เมื่อถูกหนุ่มที่ได้ดีกรีร้อนแรงกระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมอก  เอวเธอถูกโยกให้เข้าไปกับจังหวะดนตรีอย่างเร้าใจ..... People think it's intimidating       when a girl is cool with her sexuality       I'm a 180 to the stereotype girls like staying home       and being innocent แล้วเธอก็ถูกแย่ง จากมือนักเต้นคนหนึ่ง  ไปสู่นักเต้นอีกคนหนึ่ง  การเต้นรำกลายเป็นสงครามทางดนตรีอย่างน่าตื่นใจ ......  จังหวะดนตรีร้อนแรง...... มือหนาลูบไล้ ไปตามไหล่โค้ง ...  เนินสะโพก  .... ,  ซิงหยูผลักมือเขาออก แต่ราวกับว่ามันเป็นเพียงการเย้าหยอก    ...  ในสายตาของผู้ชม ,   การเต้นรำนั่น   น่าตื่นเต้น  เร้าใจ  ......  เสน่ห์หญิงสาวสุดเซ็กซี่  ร้อนแรงจนแทบทำให้ฟลอร์ลุกเป็นไฟ จนกระทั่งดนตรีจบลง  ....  ร่างของซิงหยูก็ติดอยู่ในอ้อมอก ผู้ชายร่างสูงผิวสี  ,  เขาส่งยิ้มให้เธอ  ผายมือและโค้งคำนับอย่างสุภาพ “ You  are Hot ,  Baby ”  โน้มหน้าลงมาใกล้ แต่ทว่า ....     “เหยยยย....  แหวะ !...ตุ๊ยยยย”    ต้องถุยปากถ่มน้ำลาย    เพราะปรากฎว่าปากตัวเองประกบจูบอย่างสิเน่ห์หากับชายหนุ่มอีกคน (-_-  ไจ่ไจ๋กระชากมารับจูบแทนซิงหยู)  “ คิดว่าตัวเองเป็น tata หรือไง.....เต้นอะไรน่าเกลียดชะมัด  ”    วิจารณ์ด้วยหน้าตาราบเรียบ    แต่สายตาไม่ได้ละไปจากดวงหน้า ที่บัดนี้ถูกประทินขึ้นใหม่  จนเหมือนผลงานชิ้นเอกของช่างวาด “ หลิว   ซิงหยู !! ” เสียงอุทานทำให้โจวเจวี้ยหมิน และ ซิงหยูหันไป ,  ข้าง ๆ ฟลอร์  ซุนเหวินหลงยืนตะลึงอยู่ ต่างฝ่ายต่างอึ้ง   แต่เป็นซิงหยูที่ฉุดสติขึ้นมาได้ก่อน ....  เธอรีบรั้งแขนของโจวเจวี้ยหมินที่ยืนจ้องตอบรองประธานนักเรียนเฉยอย่างไม่ใส่ใจ    เธอต้องออกแรงดึงมหาศาลกว่าจะลากให้เขาวิ่งตามเธอออกมาได้ “ ผู้หญิงคนนั้น  ใคร ? .....  แล้วทำไมไจ่ไจ๋ต้องวิ่งหนี ?  ”  ซีเหมินถามเจี้ยนหาว   ซึ่งอีกฝ่ายเอาแต่ยืนยิ้มขำ “ ก็บอกแล้วไง  ว่าคืนนี้ต้องมีอะไรสนุก ๆ ให้ดู ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ซิงหยูวิ่งลัดเลาะฝ่าฝูงชน   มือข้างหนึ่งกึ่งดึงกึ่งจูงร่างของคุณชายโจวเจวี้ยหมิน.....  ซุนเหวินหลงวิ่งตามมาติด ๆ   มีอาจารย์ฝ่ายปกครองที่วอเรียกอาจารย์และกรรมการนักเรียนที่เหลือมาสมทบ “ ทำไงดี   ถ้าโดนจับได้ล่ะก็ ~~”    ซิงหยูนึกอยากร้องไห้ .... เธอไม่อยากจะคิดเลยว่า  ถ้าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพถ่ายกับเธอเป็นคน ๆ เดียวกันถูกเปิดเผย  ผลจะออกมาเป็นเช่นไร  .......  ตึ้ก !    (ร่างซิงหยูก็ถูกกระตุกอย่างแรง)     คุณชายโจวเจวี้ยหมินหยุดวิ่ง ! ยืนนิ่ง  มองหน้าเธอเฉย ...แค่นั้นไม่ว่า   ดันกระชับมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อยนี่สิ “ คุณชายคะ ..”   ส่งสายตาเว้าวอน  แต่ทว่าต้องเสียวสันหลังวูบ   เมื่อรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฎอยู่ ณริมฝีปากสวย -_-"   จำได้ว่า   ไอ้รอยยิ้มแบบนี้ครั้งสุดท้าย.... “ ขอรางวัลล่วงหน้า” -_-'  “ ขะ – ของรางวัลอะไรคะ” ( Kiss) . ไม่มีการเตือน   ริมฝีปากสวยสัมผัสกลีบปากบางของซิงหยูอย่างรวดเร็ว ... ซิงหยูตัวแข็ง  อึ้ง  ,  ด้านซุนเหวินหลงก็ตื่นตะลึงไม่แพ้กัน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด  ....   จนกระทั่ง เอี๊ยดดดดดดดดดดด     Porsche  คันสวยจอดเทียบ   พร้อมกับคนขับรถที่กระโดดออกมาเปิดประตูให้อย่างเร็วไว “ คุณชายขอรับ ”   โจวเจวี้ยหมินยิ้มนิด ๆ  ดึงมือซิงหยูขึ้นรถ  แล้วสตาร์ทแล่นออกไปจากที่แห่งนั้น......   ด้านอาจารย์ฝ่ายปกครองที่พึ่งวิ่งมาทันซุนเหวินหลง  .....  ยืนหอบหายใจอย่างหนักเหนื่อย “ แฮ่ก ๆ  ๆ ๆ ....ไหน ?  ซุนเหวินหลง  อยู่ที่ไหน” “ ครับ ?” “ ก็เด็กคนนั้นไง” “ เอ่อ.....”     สีหน้าลังเลไม่รู้จะตอบว่าไง  เพราะคนที่เขาวิ่งตาม  ... หลิว  ซิงหยู ??? “ แล้วเธอวิ่งตามใครกันเนี่ย ....แฮ่ก ๆ ๆ” ซุนเหวินไม่ได้ตอบ   เพียงแต่มองตามถนนที่ปอร์เช่พึ่งจะวิ่งลับหายไป   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 13:38:43 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 47 15:17:54 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 47 13:23:56 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 47 16:19:10 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 47 15:07:11 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 47 15:01:35 แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 47 16:11:08 จากคุณ : lofidin - [ 4 ธ.ค. 47 14:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 32 จึ้ก ...จึ้ก...... จึ้ก นิ้วยาวจิ้มไหล่บาง........ ร่างน้อยไหวเอนตามแรง     แต่ไม่มีทีท่าว่าจะได้สติ โจวเจวี้ยหมิน :        -_-      ( กำลังคิด ) ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  แล้วทันใด   ก็ตวัดแขนโอบที่นั่ง ,  โน้มหน้าลงใกล้ “จะทำอะไรคะ  คุณชาย   !! “   ซิงหยูพึ่งจะได้สติ ..ใช้มือยันหน้าเขา “ เปล่านี่”             ตอบหน้าตาย  พลางผละไปนั่งที่นั่งของตัวเอง.... ซิงหยูมองหน้าคุณชายโจวเจวี้ยหมิน    นึกหวาด ๆ อยู่ในใจ ----  เด็กผู้ชายคนนี้หน้ากลัวที่สุด  ------ แล้ว .......  ซิงหยูก็สัมผัสถึงสายลมอ่อน...... มันหอบพัด เอา Maple leaf ทิ้งตัวพราวเป็นม่าน  เพราะถึงฤดูผลัดใบ “ สวยจัง”  ซิงหยูเดินลงจากรถ  ดุจละเมอ.......ไม่ใช่เพราะม่านใบไม้สีแดงสวย   แต่เป็นแสงทอระยิบระยับเปล่ง   ราวกับมีใครบรรจงวางอัมณีที่สามารถเปล่งแสงได้  ลงในแม่น้ำเบื้องหน้าต่างหาก Damshui ..หญิงสาวพรมจรรย์  ,  หล่อนกำลังสะท้อนเงาเย้าเล่นกับแสงไฟที่สาดส่องจากสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ Taipei Bridge .. ซิงหยูไม่เคยเห็นมันในมุมมองที่งดงามละลานตามากขนาดนี้มาก่อน “ สวยใช่ไหม”   คนที่เดินตามมาเงียบ ๆ ถาม....ขณะยืนซ้อนเบื้องหลังจ้องมองแม่น้ำผืนเดียวกัน “ หญิงสาวพรมจรรย์ ...... กับบุรุษเย็นชาน่ะหรือคะ”  ซิงหยูยิ้ม  ยังไม่ยอมละตายตา “ หญิงสาวพรมจรรย์ ...... กับบุรุษเย็นชา? “ “ ค่ะ  “    พยักหน้าหงึก “ มีคนแต่งกลอนบทหนึ่งเกี่ยวกับทั้งคู่ไว้ว่า...... Taipei Bridge   บุรุษผู้ทรงอำนาจ  ทว่าเย็นชา ..ไม่เคยแยแสต่อผืนธรรมชาติงดงาม ,ไม่หวั่นไหวต่อความยั่วยวนของสายลม ,  และไม่มีอะไรจะสั่นคลอนความกร้าวกระด้าง.....  แต่หญิงสาวพรหมจรรย์  , Damshui   กลับสามารถสะท้อนความอ่อนไหวของ Taipei Bridge   บนสายน้ำอันแสนอ่อนโยนจของเธอได้” ซ่าาาาาาาาา     วิ้ว   วิ้ว   วิ้ว ( 5 นาทีผ่านไป   มีแต่เสียงสายลมจูบผิวน้ำ    อันที่จริงมันทำให้ซิงหยูผ่อนคลายเสมอ.......  แต่ความเงียบของคนที่อยู่ข้าง ๆ ทำให้ซิงหยูเครียดอย่างช่วยไม่ได้    ) “ เอ่อ...”   หันกลับมา “ ปัญญาอ่อน” “ คะ?” “ สะพานที่ไหน   มันอ่อนไหวบ้าง “     ตอบด้วยความเฉยชาเช่นเดิม    ก่อนจะหันหลังเดินกลับ ซิงหยูจ้องมองตามเบื้องหลัง......  ชั่วแวบหนึ่งเธอรู้สึกว่าสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเขา.....ซิงหยูยิ้มนิด ๆ ----  ถึงอย่างไรเด็กคนนี้ก็มีความน่ารักอยู่บ้าง ---- “ พึ่งรู้ว่าโรคจิต   ชอบมองก้นผู้ชายนะคุณหลิว”    เสียงลอยตามลมมา   ทำให้ซิงหยูหน้าหงิกในทันใด ----- ตาเด็กบ้า ---- +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 48 13:27:49 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 13:40:45 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 47 17:17:42 จากคุณ : lofidin - [ 4 ธ.ค. 47 14:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไอ้เด็กบ้า   น่าสงสารนางเอกจริงๆ จากคุณ : porque - [ วันรัฐธรรมนูญ 10:21:32 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 14:00:38 แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 48 14:13:13 แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 48 13:41:56 จากคุณ : lofidin - [ 12 ธ.ค. 47 13:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 35 Chapter 4 scene 13 “ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ประธานนักเรียน .รักษาสุขภาพนะคะ ”  นักเรียนรุ่นน้องเอ่ยทักทายอย่างมีไมตรีห่วงใย “ อรุณสวัสดิ์จ้ะ  ขอบใจจ้ะ ”  ซิงหยูยิ้มรับคำทักทาย ,รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก  ตั้งแต่เช้ามาแล้วทุกคนที่เดินผ่านต่างก็ทักทายเธอยิ้มแย้ม     ----- ^^  ต้องอย่างนี้สินะ   ชีวิตดี ๆ ต้องเริ่มต้นด้วยเช้าอันสดใส---- “ อรุณสวัสดิ์ครับ ...ประธานหลิว”    เป็นรองประธานซุนนั่นเอง  เขาเดินมากับเลขากรรมการนักเรียนสาวสวย “ ค่อยยังชั่วแล้วหรือครับ “ “ คะ ?” “ ก็ ไอ้นั่นไงครับ” “ คะ?” “  อรุณสวัสดิ์ค่ะ ประธานนักเรียน ขอให้ริดสีดวงหายไว ๆ นะคะ ”    เป็นนักเรียนรุ่นน้องเดินเข้ามาทักอีกราย พลางวางยาแก้ริดสีดวงแหมะไว้บนมือของซิงหยู   “ อย่าหักโหมกับงานมากนะคะ ...พวกเราเป็นห่วง”    พูดจบก็หัวเราะคิกคักไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนรออยู่ ---อ่า... - -" ...  นี่มันอะไร??--- “ เอ่อ....ขอโทษนะครับ  ผมไม่รู้ว่าเรื่องนี้รั่วไปได้ยังไง ( ซุนหวุนหลงมีหน้าตาลำบากใจ)  เมื่อวานผมไปตามคุณที่บ้าน เพราะติดต่อคุณไม่ได้    ... แม่คุณบอกว่าคุณไปโรงพยาบาล   เพราะริดสีดวงแตก” หะ !  *..*" “ เอ่อ....คุณค่อยยังชั่วแล้วนะครับ” “ คะ- ค่ะ” “ โล่งอกไปที....นี่ครับ ( วางถุงกระดาษเล็ก ๆ บนมือซิงหยู   ก่อนจะกระซิบหน้าแดง  )  ยาตำรับที่บ้าน ใช้ดีชะงัดมากเลยครับ”   ว่าแล้วก็เดินจากไป... ด้านซิงหยูยืนได้แต่ยืนนิ่ง  หน้าแดงด้วยความกระดากอาย  ไม่แพ้กัน..... เลขาสาวสวยที่เดินไปพร้อมกับซุนเหวินหลง   เหลียวกลับมามองซิงหยู......แว่บหนึ่งดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความมาดร้าย ---------------------------------------------------- คาบเรียนที่ 1  ซิงหยูเรียนด้วยความสุขใจ  เลขคณิต  ตรีโกณมิติ.... ปราศจากเสียงเรียกเข้ากวนใจ คาบเรียนที่ 2 ภาษาอังกฤษ   อือมมมม    ยากหน่อย ...  แต่ก็เรียนอย่างสบายใจ คาบเรียนที่ 3 [i]ประวัติศาสตร์    ......   อือมมมมมมมม     อ่าาาาาาาาาา    เอ ......  มันเงียบไปหรือเปล่า ?????[i] เริ่มเฉลียวใจ ----ไม่มี !!!!   ในนี้ก็ไม่มี   ....  ตรงนั้นก็ไม่มี.....  ไม่มี   .....  ไม่มี.... ไม่มี โทรศัพท์มือถือหายไปไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!---- ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด     ( ประตูห้องเรียนเปิดออก) คุณชายโจวเจวี้ยหมิน   ยืนเด่นคาประตูห้องเรียน  (มีแบล็กกราวด์ เป็นผู้หญิงฝูงหนึ่งที่ละเมอเดินตามมา) “ เอ่อ   ขอโทษนะครับคุณชาย ...  ยังไม่หมดคาบเรียน”   อาจารย์ประจำวิชาเอ่ย กล้า ๆ กลัว ๆ ปึ้ก ....   (จู่ ๆ ร่างหนาก็ซวนพิงประตู .... หน้าตาไม่สู้ดี) “ ปวดท้อง.... อยากอ้วก” “ หลิว  ซิงหยู !!!!”   อาจารย์เรียกซิงหยู --------------------------------------------------------------- “ อยากตายหรือไง  .....  ทำไมไม่รับโทรศัพท์”   สายตาคุกคาม หัวยังหนุนหมอน “ คะ- คือ “   ไม่กล้าตอบว่าทำโทรศัพท์หาย “ แล้วตกลงว่ายังไง” “ คะ” “ คำตอบของเธอไง”   ถามจบก็เบนสายตาหลบ ----   เอ ?ยังไง???    ... ทำไมวันนี้คุณชายโจวเจวี้ยหมินดูแปลก ๆ ..เขาหลบตาเธอทำไม ?   ว่าแต่เขาจะถามอะไรเธอกันแน่---- “  คำตอบอะไรคะ?” คำถามของซิงหยู   ทำให้ดวงตาราบเรียบ  เบนกลับมา....สายตาหรี่ลง   “ โทรศัพท์   อยู่ไหน” “ อ่า...  ตกลงค่ะ”    ---รีบตอบตกลงดีกว่า   ขืนรู้ว่าโทรศัพท์หาย   เราตายแน่ ๆ --- สายตาคมกริบยังคงจ้องมองเธอ....ซิงหยูรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ...   ---ไอ้สายตาแบบนี้มันน่ากลัวกว่า  สายตาเย็นชาประจำตัวเขาเสียอีก- -" ---- “ ดี.....  กฎข้อที่ 1  ผู้หญิงของฉันต้องทำตามที่ฉันสั่ง   โดยห้ามบิดพลิ้ว” -----  โธ่.... ก็ไม่เห็นจะต่างจาก   นางทาสตรงไหน .... หะ !!   0..o    “  วะ – ว่าไงนะคะ !!!! โจวเจวี้ยหมินชันศอกขึ้น   ผมที่ระอยู่ตรงต้นคอพลิ้วลงมา..... ยิ้มเหี้ยม ๆ แตะริมฝีปาก “ คืนนี้  เธอต้องพิสูจน์ตัว” อ่า .- -" ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 14:08:11 แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 48 14:52:13 จากคุณ : lofidin - [ 16 ธ.ค. 47 14:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สนามบินไทเป : ฟานฟานพลิกดูนาฬิกา......  อีก 20 นาทีก็จะถึงไฟลท์ของเธอ   ----  ทำไมเขายังไม่โทรมาอีกนะ-----     ฟานฟานยกโทรศัพท์สีชมพูขึ้นมอง ผู้ชายที่รับโทรศัพท์คงจะเป็น Boy friends ของสาวน้อยที่เธอแปลงโฉมให้เมื่อวานกระมัง.. คิดถึงเด็กคนนั้น... ฟานฟานก็ยิ้ม.... สายตาเธอมองไม่ผิด  แว่บเดียวที่พิจารณาใบหน้ารูปไข่   ก็เห็นเสน่ห์เร้นซ่อน...เด็กผู้หญิงคนนั้นสวยร้อนก็จริงแต่ว่าความอ่อนโยนต่างหากที่มีเสน่ห์โดดเด่นมากกว่า.... เพียงแต่เมื่อคืนเธอต้องการดึงความร้อนแรงของเด็กสาว  เพราะไม่ชอบใจที่เห็นผู้หญิงพวกนั้นดูถูกถากถาง ฟานฟานไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมจึงรู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนั้นมาก..... อาจจะเป็นเพราะเธอเองก็มีน้องสาวกระมัง ---- Boy friends ของเด็กคนนั้น   ถ้าเป็นผู้ชายที่ดี   ก็จะดีหรอก.----- ฟานฟานอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้...เธอเดาว่าโทรศัพท์เครื่องนี้คงจะเป็นเครื่องที่ฝ่ายชายซื้อให้   เพราะมีแค่เบอร์ ๆ เดียวที่โทรเข้า...  ใน memory ก็ไม่มีเบอร์โทรอื่นเลย...เมื่อคืนผู้ชายคนนั้นโทรเข้าหลายครั้ง  แต่เธอไม่ได้ยินเพราะใน pub เสียงดังมาก  และกว่าจะรู้ตัวว่าเด็กคนนั้นลืมโทรศัพท์ไว้กับเธอ  เด็กคนนั้นก็ออกจาก pub ไปเสียแล้ว เมื่อวานฟานฟานใช้เบอร์ของเธอติดต่อ...  เพราะโทรศัพท์เครื่องนี้โทรออกไม่ได้ บางสิ่งบางอย่างทำให้ฟานฟานตะขิดตะขวงใจ ทั้ง ๆ ที่เขานัดหมายว่าจะมารับคืนวันนี้......  แต่เมื่อคืนดันมีข้อความแปลก ๆ เข้ามาในโทรศัพท์ “ เป็นผู้หญิงของฉันซะ..... แล้วจะยกเลิกสัญญา” ------ผู้ชายแบบไหนกัน   ที่ส่งข้อความแบบนี้มาให้ผู้หญิงคนอื่น------ ฟึ่บ !     ( กุหลาบสีแดงช่อใหญ่  ถูกยื่นให้ตรงหน้า)       “ สวัสดีอีกครั้งครับ .... คุณฟานฟาน” “ คุณ !!!” “ เจี้ยนหาวครับ”    ส่งยิ้ม Sunshine อันทรงเสน่ห์ “ ทำอย่างนี้กับผู้หญิงบ่อยไหมคะ” “ ครับ....” “ ฉันว่า....  คุณควรเลิกกับเด็กสาวคนนั้นดีกว่านะคะ....เด็กคนนั้นน่ะบริสุทธิ์เกินไป  ไม่ทันผู้ชายอย่างคุณหรอก” “ ครับ... ว่าแต่คุณพูดถึงใครอยู่ล่ะครับ”  ส่งยิ้ม  หน้าตาไม่มีเค้าท่าว่าจะรู้สึกผิด,ฟานฟานไม่ค่อยชอบใจ “ ก็เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ไงล่ะ..... คุณต้องการอะไรกันแน่   ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่าโทรศัพท์อยู่กับฉัน แต่ก็ยังส่งข้อความแบบนั้นมาอีก” “ ข้อความ ??” ฟานฟานหงุดหงิด ...เขาทำหน้าตาซื่อ ๆ ราวกับไม่รู้เรื่องราวใด ๆ... แต่ที่มันแย่กว่านั้น  คือใจเธอน่ะสิ...อยู่ ๆ ก็รู้สึกวูบวาบขึ้นมาอย่างประหลาด     “ นี่” ( ยื่นโทรศัพท์จนเกือบเป็นกระแทก ลงบนอกเจี้ยนหาว )  “ และขอร้อง   เลิกกับเด็กคนนั้นซะ” “ ได้ครับ”   ตอบรับยิ้มแฉ่ง     “ ว่าแต่ต้องแลกกันนะครับ ..ผมจะไม่คบกับเด็กคนนั้น แต่คุณต้องคบกับผมแทน”   พูดจบก็เดินจากไป   ตัดโอกาสหญิงสาว  ไม่ให้มีโอกาสปฎิเสธ ------------------------------------------ เจี้ยนหาวยืนพิง Maserati สีบลอนด์......  ยิ้มนิด ๆ ขณะเสยผม  มองดูเครื่องบินทะยานขึ้นฟ้า.... ฟานฟาน ....  ผู้หญิงคนนี้พิเศษกว่าทุกคนที่ผ่านมา.... เจี้ยนหาวไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่บางอย่างทำให้เขารู้สึกจริงจังมากกว่าทุกครั้ง....อีกสามวัน เขาจะบินตามหล่อนไปนิวยอร์ก    ว่าแต่หล่อนพูดอะไรเกี่ยวกับข้อความในมือถือกันนะ? เจี้ยนหาวพลิกดูโทรศัพท์สีหวานแหวว..... มันเป็นเครื่องที่ไจ่ไจ๋ซื้อให้ใครบางคน  เรื่องนี้ออกจะสร้างความประหลาดใจให้แก่เขาไม่น้อย ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าไจ่ไจ๋เคยเอาใจผู้หญิงของตัวเองเสียเมื่อไหร่   แต่นี่ถึงขนาดซื้อมือถือให้ ? เมื่อวาน ,  หลังจากเกิดเรื่อง  ไจ่ไจ๋ก็ดันลืมโทรศัพท์มือถือตัวเองไว้ที่โต๊ะ  ... เขาจึงเป็นคนรับสายตอนที่ฟานฟานโทรมา.....  เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับไจ่ไจ๋  เพราะคิดว่าหมอนั่นคงไม่สนใจ  ...  แต่สำหรับเขามันเป็นโอกาสอันดีที่จะได้เจอฟานฟาน..... -------“ คุณต้องการอะไรกันแน่    ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่าโทรศัพท์อยู่กับฉัน แต่ก็ยังส่งข้อความแบบนั้นมาอีก”------- ข้อความ ? ( เจี้ยนหาวกดปุ่ม)          ติ๊ด  :    “ เป็นผู้หญิงของฉันซะ..... แล้วจะยกเลิกสัญญา” ---- ???? ------ นางทาสรับโทรศัพท์  ...  นางทาสรับโทรศัพท์ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 14:10:07 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 13:43:34 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 48 15:59:17 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 48 13:56:06 แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 48 13:07:39 แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 48 14:38:32 จากคุณ : lofidin - [ 16 ธ.ค. 47 14:27:28 ]

ความคิดเห็นที่ 37 VS Pub : “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด   .....  คุณชายซู่หลง   ....  คุณชายซู่หลง......” เสียงกรี๊ดกร๊าด  กระหน่ำของบรรดาหญิงสาว  ทำให้  เหยียน  ซู่หลงหน้าหงิก .... รอบ ๆ กายของเขาคือ การ์ดส่วนตัวที่คอยกรุยทางให้ “ Hey ..Guy “  เจี้ยนหาวเดินเข้ามากอดคอรับ  ยิ้มอวดฟัน 32 ซี่ “ ไง ...”    ซีเหมินยกมือข้างหนึ่งทักทาย   อดไม่ได้ที่จะยิ้มกับความหงุดหงิดของเพื่อน “ เพราะอย่างนี้ถึงได้เกลียดผู้หญิง”   ทิ้งตัวลงนั่ง  หน้าหล่อ ๆ ถ:-)ทึงด้วยความหงุดหงิด .... แล้วการ์ดส่วนตัวก็เดินตามมา     ประกบยืนตรึงกำลังทั้ง   4  มุมโซฟา       “..............”  (ซู่หลงปรายสายตา).......... บรรดาการ์ดถอยหลังกรูด  (รู้ว่าขืนยืนอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาอาจเจ็บตัวได้) “ ยินดีด้วยนะ  กับตำแหน่ง BOYZ”  ยูจิชูแก้วขึ้น  หน้าตาราบเรียบนั้นแทบเดาไม่ออกว่ากำลังล้อเลียนเพื่อนอยู่ “ นายอยากมีเรื่องหรือไง ยูจิ ”  ซู่หลงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ยูจิ  ยิ้ม , เอาหูฟังประจำตัวใส่หู  แล้วเข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเอง....... แม้ว่าหากนับอายุกันแล้ว ซู่หลงจะมีอายุมากที่สุดภายในกลุ่ม..... แต่หากเทียบวุฒิภาวะทางอารมณ์ล่ะก็ หมอนี่อาจจะอ่อนวัยมากที่สุดก็ได้ ...ซู่หลงเป็นคนโผงผาง    อารมณ์ร้าย   และใจร้อน    เพราะถูกเอาอกเอาใจ  ในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเหยียน.....ความร่ำรวย  ทรัพย์ศฤงคาร  ของตระกูลนี้  เป็นที่รู้จักกันดีในวงธุรกิจใต้หวัน....  แต่นั่นไม่ได้ทำให้คุณชาย  เหยียน ซู่หลงมีความสุข.....     ยังมีบางเรื่องราว ที่ทำให้หมอนี่ ทำอะไรบ้าระห่ำ  และ ทำบางอย่างชนิดที่ใคร ๆคาดไม่ถึง เจี้ยนหาว :    “ แล้วตกลงว่าเป็นไง .....  ใช่เขาหรือเปล่า ” “ ไม่รู้สิ.... หมอนั่นดันเปลี่ยนแผนบินไปคานส์  ”  ซู่หลง กระดกเหล้าในมือดื่มหน้าตาหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่า  ...............  แต่แล้วก็ผ่อนลมหายใจยาว     “ บ้าชะมัด.... อุตส่าห์ลงทุนประกวดอะไรก็ไม่รู้บ้าบอ.... สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย  , แถมยังมีพวกผู้หญิงตามล้อมหน้าล้อมหลังอีก....นายมีวิธีอะไรดี ๆ กำจัดผู้หญิงพวกนั้นบ้างไหม ไจ่ไจ๋     ( หันไปถามเพื่อน  ,ก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย  เมื่อเห็นไจ่ไจ๋หน้าบึ้งจ้องโทรศัพท์สีหวานแหว) ----- ปกติ  หมอนี่มีแต่หน้าตาไร้อารมณ์..... ไม่ว่าจะมีความรู้สึกรุนแรงเพียงใด  ก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ทางสีหน้า....เกิดอะไรขึ้น??---- “เอ้....เจี้ยนหาว ...ไจไจ๋เป็นอะไร ” คนต้องตอบหัวเราะหึ   “ ของเล่นชิ้นใหม่น่ะ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ อ่า....ริดสีดวงแตกอีกเม็ดหรือครับ” “จ้ะ .... ก็เม็ดใกล้ ๆ เม็ดเดิมน่ะแหละ  .... ไม่รู้เคราะห์ซ้ำ กรรมซัดอะไรนะจ๊ะ  แย่จริงๆ เลย....  ด้วยเหตุนี้เวรออกตรวจคืนนี้ก็คงไปไม่ได้  ขอโทษด้วยนะจ๊ะ    ”  “ ไม่เป็นไรครับ....ว่าแต่คุณซิงหยูอยู่โรงพยาบาลอะไรครับ....ผมอยากจะไปเยี่ยม” “ เอ้อ  ไม่ต้องหรอกจ้ะ..... แม่กำลังจะออกไปรับพอดี   แล้วยังไงจะบอกซิงหยูให้นะจ๊ะ  ว่าคุณแวะมาเยี่ยม” “ เอ่อ.... “  ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้  เพราะคุณนายหลิวปิดประตูเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนคนที่ถูกอ้างว่าเป็นริดสีดวงน่ะหรือ ฮะ- ฮะ – ฮัดชิ้ว!!   (ซิงหยูสูดน้ำมูกที่เริ่มมาคลอ ณ  ริมจมูกขึ้น )   “ฟืด... บรื๋อออออ...  หนาวจังเลย....... ว่าแต่   ตัวนี้น่าจะใช้ได้นะ ”   ไม้ก้านยาวถูกแหย่ ไปยังเป้าหมาย วุ่บ วุ่บ วุ่บ.....( เงาไม้ไหวเอน  นอกห้อง....  ทำให้สมาชิกเจ้าของห้องรวมตัว  พลางขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย) “ อะไรวะ? ”   ฟุ่บ   !     ตุ้บ  !   “ เย้ !!!!!!!!!!!”    (เผลอตะโกนด้วยความดีใจ) “ เฮ้ยยยยย !!  หยุดนะไอ้โรคจิต    .....เร็ว   พวกเรา!  มันมาตกกางเกงในพวกเราโว้ย ”   เหล่านักเรียนชายโผล่หน้าพรึ่บพรั่บในทันใด.....   แล้วเวลาไม่ถึงเสี้ยวนาที  เสียงโครมครามและเสียงฝีเท้านับสิบก็ดังขึ้น “ เฮ้ย !  ช่วยกันจับมันให้ได้....  อยากเห็นหน้านัก  ไอ้โรคจิตที่ไหนวะ....ดันมาตกกางเกงในผู้ชาย” -_-  ซวยแล้วไง..... ดูท่าว่าคราวนี้จะเป็นวิบากกรรมของเธออย่างแท้จริง  ( ซิงหยูโกยอ้าวอย่างไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต) ตึ่ก ๆ  ๆ   ......เสียงฝีท้าวิ่งไล่เข้ามาใกล้ทุกที ,   ซิงหยูเหงื่อแตกซิ่ก  ขณะที่สายตาส่ายมอง    ----ทางไหนล่ะ....  เราต้องไปทางไหน?---- ภายในสมอง  : แปลนเขียว : หอพักชาย 4 : ระเบียง 3 ชั้น  ฝั่งทิศตะวันตก....เป้าหมาย : เครื่องมือปกป้องความเป็นชาย , ภารกิจสำเร็จ วิ่งไปทางซ้าย เจอตรอกขวา  แล้วเลี้ยว.... อ๊ะ  .. นั่นไง !    ^^ ( เลี้ยวฟึ่บ........ -_-''.....อ่า ...... นี่มันอะไรกัน...  ไอ้กำแพงสูงนี่มันอะไรกัน ซิงหยูแหงนหน้า  มองกำแพง....รู้สึกสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก     +_-"  ระ - หรือว่า ..... ( ใช้แล้วล่ะ  ตอนดูแปลนเขียว  ซิงหยูดันหันด้านผิด.... ดังนั้นตรอกขวาที่ว่า  ความจริงแล้วมันคือตรอกซ้ายต่างหาก..) ----  T^T  ลาก่อนชีวิตสาวมัธยมปลาย.... ลาก่อนอนาคตสาวมหาวิทยาลัย----  ( ซิงหยูน้ำตาไหลพราก  อาลัยอนาคตที่ดูเหมือนจะดับวูบลง....   แต่แล้ว   เสียงนี้ก็ดังขึ้น แอดดดดดดดดดดด ????? ตึ่ก ๆ  ๆ     “หายไปไหนแล้ววะ...ก็เมื่อกี้เห็นเงาแว้บ ๆ มาทางนี้นี่หว่า”     ฝูงนักเรียนชายที่วิ่งตามมา , มองทางตัน ..เกาหัวแกรก..       --เจ้านั่น........ หายไปได้ยังไง !!??--- --------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 14:12:05 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 15:14:29 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 48 13:44:53 จากคุณ : lofidin - [ 20 ธ.ค. 47 14:54:26 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สนุกจัง รอตอนใหม่อยู่นะคะ จากคุณ : porque - [ 26 ธ.ค. 47 11:48:48 A:203.150.193.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 ----  ยายบ้า  กล้าทำของที่ฉันให้หาย  งั้นหรือ ---- โจวเจวี้ยหมินขมวดคิ้ว  ใบหน้าบึ้งตึง.....   ----  ทั้ง ๆ ที่......ทั้ง ๆ ที่.. ----     ป๊อง!  (  หน้าแดง  เมื่อคิดถึงข้อความ) “ ตกลง  ไจ่ไจ๋เป็นอะไร”   ซู่หลงมองปฎิกิริยาแปลก ๆ ของไจ่ไจ๋อย่างไม่เข้าใจ เจี้ยนหาวไม่ยอมตอบเอาแต่หัวเราะ  หึ ๆ     ซู่หลงจึงหันไปทางซีเหมิน ... ฝ่ายนั้นยิ้มเรียบ ๆ ยักไหล่นิดหนึ่ง  เป็นเชิงบอกว่าไม่รู้อะไรเหมือนกัน  ,   เหลือแต่ยูจิ.....   .   แต่เจ้านั่นก็ดันหลับไปเสียอีก พรวด  ! โจวเจวี้ยหมินลุกพรวด... ใบหน้ามีรอยยิ้ม  ...ดวงตามีแววแปลก ๆ (ราวกับมีแผนการณ์บางอย่างอยู่ในใจ) ......แผนการณ์สำหรับผู้ต้องโทษจากซาตานร้าย...... ---- เธอลองดี  กับฉันเองนะ   หลิว  ซิงหยู---- --------------------------------------------------------------- เฮือกก ซิงหยูผวาตื่นในทันใด .... ....  แซ่ด ...แซ่ด ...แซ่ด  ...  จ้อกแจ้ก  จอแจ      ( เป็นเสียงพูดคุยของนักเรียนชาย) ตายจริงนี่เธอเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่  ( กระพริบตา )... จริงสิ ตั้งแต่เข้าประตูบานนั้นมา  เธอก็พยายามเงี่ยหูฟังเหตุการณ์ภายนอก   แต่เพราะนานเกินไปเธอก็เลยผล็อยหลับ....มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนนี่แหละ แกร็ก .... ( เสียงเปิดประตู)    “ นั่นสิ.... จู่ ๆมันก็หายไปเลย.....  พวกฉันนะวิ่งตามมันไปติด ๆ แท้ ๆ” “ มันคงปีนกำแพงออกไป” “ ก็เป็นไปได้ .... แต่มันน่าเจ็บใจ  อีกนิดเดียวก็จะจับมันได้แล้ว   ....ถ้าจับมันได้ล่ะก็พ่อจะเล่นเสียให้เข็ด” “ เอาน่ะ...อาบน้ำกันดีกว่า.... เหนื่อยว่ะ วิ่งซะได้เหงื่อเลย..” “ เออ    .....  อ้าว!  สบู่หมด....    เฮ้ย  ยืมสบู่หน่อยดิ  ” เด็กพวกนี้พูดอะไร ??   สบู่ ?   อาบน้ำ ?!!...อ่า....อย่าบอกนะว่า  -_-" ( ป้าย     :      -->      ห้องอาบน้ำชาย) “เฮ้ย    ฉันจองตรงกลางนะ ....อ้าว  !   นั่นใครน่ะ...... บอกแล้วนา   ตรงกลางเป็นของฉัน ”  ชะโงกหน้าออกมาจากล็อคเกอร์  ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง   --- เจ้านั่นมันเป็นอะไร ....มันจะอาบน้ำ?  แล้วไหง ยังใส่ชุดวอร์มซะครบเซ็ต.......หรือจะเป็นไอ้   ต๊ะเยิ่น ...ไอ้หมอนี่แปลก ๆ อย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า---     ถอดเสื้อผ้าเสร็จ  ก็เอาผ้าขนหนูพาดหัวไหล่  เดินโทง ๆ มายังที่   ที่จองเอาไว้...  เหลือบตามองต๊ะเยิ่นนิดหนึ่ง   เห็นหมอนั่นเลี้ยวไปอีกฟาก   ก็หมดความสนใจ พรึ่บ ! ... เฮ้ยยยยยยยยยย  !! “ อะไรกันวะนี่ย    ไฟดับ!... อาไร้ มันจะซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้ฟะ....โชคยังดีนะเนี่ยที่น้ำยังไหล” “ รีบอาบดีกว่า... มันพึ่งดับ น้ำคงยังอุ่น ๆ อยู่บ้างล่ะน่ะ ” “อื้อ........โอ๊ะ!.........เฮ้ย  ตะเยิ่น    แกอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า  หยิบสบู่ให้หน่อยดิ๊  รู้สึกมันจะลอดไปทางแกว่ะ” “.................”  เงียบ  ไม่มีเสียงตอบใด ๆ “ ได้ยินหรือเปล่า  เก็บให้หน่อย”           ซิงหยูไม่กล้าตอบ...กลัวว่าเสียงของเธอจะทำให้ถูกจับได้,   แต่ตอนนี้ก็กำลังพยายามก้มหน้าก้มตาเก็บสบู่ให้อยู่ “ ชิ ! ....  ไอ้หมอนี่  ไม่มีน้ำใจเลย  เก็บเองก็ได้วะ  (บุ่น ฉุน ๆ  , ขณะคลำทางมาอีกฟาก) โอ๊ะ !.. เหวอ...เหวอ....เหวอ....”      โครมมมมมม!     เจ้าสบู่ต้นเหตุ ทำให้ร่างกำยำเปลือยเปล่าลื่นคะมำหน้าไถล แจะ....( มือซิงหยูสัมผัสอะไรบางอย่าง)  นี่มัน  อะไร? ....หยุ่น ๆ   นิ่ม ๆ ....อ่า  มีขนด้วย .... แล้วไอ้ที่ลื่น ๆ นี่มัน !!???.... “ ไอ้ต๊ะเยิ่นนนนนนนนนนนนนนน” แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 14:13:28 แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 48 10:44:16 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 48 16:08:25 จากคุณ : lofidin - [ 7 ม.ค. 48 11:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 40 Truddddd .. Truddddd .. Truddddd .. “ เหวย ....เหวินหลง พูด.....อือ....ได้ .. ทางนี้ก็เสร็จพอดี   แล้วจะรีบไป” “ มีอะไร  หรือเปล่า ”  อาจารย์ฝ่ายปกครองถาม “ ไม่มีอะไรครับ...หอพักชายมีเรื่องนิดหน่อย....ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ” “ ได้...  แล้วนี่ต้องให้ครูไปด้วยหรือเปล่า “ “ ไม่เป็นไรครับ ..... แค่ไฟดับเท่านั้นเอง”    ซุน เหวินหลงตอบ   แต่คิ้วขมวดเล็ก ๆ  , ขณะเดินไปคว้าหมวกกันน็อค  สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หอพักชาย : คำว่าวุ่นวาย  คงอธิบายกับเหตุการณ์ที่เป็นอยู่ไม่เพียงพอ  ....... ต้องเรียกว่าโกลาหลถึงขั้นจราจล น่าจะเหมาะกว่า “ ประธ๊านนนนนนนนนนนนน   ประธานครับ.....ฮึก ๆ ๆ  ฮือ ๆ ๆ “( เสียง โวยวาย  ปนเสียงสะอื้นนี้   เป็นของชายหนุ่มที่ลื่นหกล้มในห้องน้ำเมื่อตะกี้) “ ช่วยด้วยครับ......ฮืออออ...... ไอ้ต๊ะเยิ่น ....  ไอ้ต๊ะเยิ่น  มันนนนนนน ..ฮึก ๆ ๆ ๆ” “ ใจเย็น ๆ   เสี่ยวหมิน.... บอกมาซิ  ใครทำอะไรเสี่ยวหมิน ”    ประธานหอพักชาย ตีหน้ายักษ์  พลางปลอบคู่รักของตัวเองในความมืด -_-" ( คนที่อยู่ในเหตุการณ์ หน้าถอดสี)    ถึงจะรู้ว่าคู่นี้ รักกันมาแต่ไหนแต่ไร    แต่ก็ยังทำใจยอมรับกันไม่ค่อยได้....... ก็ดูเอาเหอะ  ร่างใหญ่ยักษ์ยังกับหมีควายทั้งคู่   ดันเป็นคู่เกย์กันด้ายย   “ ปล่าวครับ.....ฮึกกก ( สะอึก  ป้ายน้ำตา ทำท่าน่ารัก ... ยังดีอยู่นะว่า  มันอยู่ในความมืด)..... ต๊ะเยิ่น  มันเป็นอะไรก็ไม่รู้  สลบอยู่ในห้องน้ำ....  เนี่ย ผมให้   เสี่ยวเสียว  เฝ้ามันอยู่” “ นี่เธอ !  อาบน้ำกับ  ไอ้เสี่ยวเสียวหรือ ”   หึงออกนอกหน้า “ อย่าโกรธสิครับ...... ก็บอกแล้วว่า  เสี่ยวหมิน  กับเสี่ยวเสียวเป็นแค่เพื่อนกัน”  ทำท่าเขินอาย   ( เอ่อ....ไม่ทราบว่าจะเขินอายไปทำไม  .....ฉันว่าไอ้สภาพแก้ผ้าโทง ๆ ของหล่อนน่ะ   มันน่าอายกว่าไม่ใช่หรือไง  ..นังเสี่ยวหมิน  -_-") “ไม่ใช่นะ... นี่ไม่ใช่เวลามาหึงกันนะครับประธาน.... ไอ้ต๊ะเยิ่นมันสลบอยู่ในห้องน้ำ ...ไปดูหน่อยสิครับ”  กึ่งลากกึ่งจูงมือประธานหอพัก  ไปยังห้องน้ำ ----------------------------------------------------------------------- สถานการณ์   หน้าห้องน้ำ  :   ตอนนี้มีนักเรียนชายมุง  อยู่เป็นหย่อม ๆ ....  (  ไม่เข้าใจว่ามันจะมุงกันทำไม  ... ได้ข่าวว่าไฟยังดับอยู่)   “ ต๊ะเยิ่น ... ต๊ะเยิ่น....”   เสี่ยวเสียวเอามือตบหน้าเบา ๆ “  อือออออ”   (ซิงหยูปรือตา)      ....  ทำไมมืดจัง   นี่เราอยู่ที่ไหน..... “ เอ้.... แกเป็นอะไรหรือเปล่า”   ซิงหยูส่ายหัว  ...  ยังไม่สามารถจูนได้ว่า  เกิดอะไรขึ้น “ ลุกไหวไหม ....  แกเป็นอะไรของแกฟะ ....อยู่ ๆ ก็สลบทำเอาฉัน กับเสี่ยวหมินตกใจแทบแย่ ”   จับไหล่เพื่อนกะช่วยพยุง “ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”   กรีดร้อง  ถอยกรูด  ...  ความทรงจำ Remind เมื่อสัมผัสถึงกล้ามเนื้อลื่น ๆ ของเสี่ยวเสียว.... “ เฮ้ยยยยย   ไอ้บ้า  ร้องหาพระแสงอะไรวะ!.... แล้วกรี๊ดยังกับผู้หญิง  นี่อย่าบอกนะว่า  แกก็เป็นไอ้พวกไม้ป่าเดียวกัน” “ แล้วมันเป็นยังไงไม่ทราบ ”   น้ำเสียงมาคุ  มาจากร่างประธานหอพักตัวใหญ่..... (ยืนเบื้องหลัง  กอดอก หน้าตาถ:-)ทึง) ทั้ง ๆ ที่อยู่ในความมืด.... แต่ไม่รู้ทำซิงหยูถึงรู้สึกว่ามีประกายไฟ  แล่นแปลบปลาบอยู่ในอากาศ แต่ช่างมันเหอะ.... ตอนนี้ดูเหมือนไม่มีใครสนใจเธอ   เป็นโอกาสอันดีที่จะชิ่งหนี.....  ว่าแต่ ทางออกมันอยู่ไหนล่ะเนี่ย.... “ อย่าทะเลาะกันสิ ( เสียง  เสี่ยวหมินห้ามทัพ)    ต๊ะเยิ่นล่ะ   เจ้านั่นเป็นยังไงบ้าง  ( น้ำเสียงห่วงใย   พลางเปิดไฟฉายที่เพิ่งไปยืมมาได้  ส่องกราดหาร่าง  ต๊ะเยิ่น) แว่บบบบบบบบ  .......   “ อะ “   *..* +_+"   อ่า.....  ทำไมรู้สึกว่าจะซวยนะ ( ภาพแคปนิ่ง  : ซิงหยูกำลังก้าวเท้า ,  Zoom กระเป๋าเสื้อวอร์ม   -->  กางเกงใน  จีสติง  ลายเสือดาวของเสี่ยวหมินห้อยค้าง  )   ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตึ้ก  ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ     แล้ว  การตามล่าก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง......   ซิงหยูยังโชคดี   สามารถอาศัยช่วงเวลาที่ทุกคนยังตะลึงตาค้าง  วิ่งหนีออกมาได้....  ระหว่างทาง  ถูกไล่ตะครุบ   ก็หลุดรอดมาได้อย่างหวุดหวิด....  แต่ว่า   วิ่งมาตั้งนานเริ่มรู้สึกว่าหนทางริบหรี่... ก็ซิงหยูยังไม่เห็นประตูทางออกเลยน่ะสิ อ๊ะ ..  ^ o^ นั่นไงประตู          ดูเหมือนว่า สวรรค์จะตอบสนองต่อความหวังของเธอ หมับ ! .อ่า     T^T      ..หรือว่า..... บางทีอาจไม่ใช่ “ สวัสดี .... ว่าไงครับ  ....ต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า”  รอยยิ้มร้าย ๆ ซ่อนเร้นในความมืด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 14:14:23 แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 48 22:32:08 จากคุณ : lofidin - [ 7 ม.ค. 48 11:49:22 ]

ความคิดเห็นที่ 41 แว่บ ๆ ...แว้บบบบบบบ เฮ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเฮ จากทัพนักเรียนชายดังกระหึ่ม..... ไฟสว่าง ....หนทางในการตามล่า ไอ้โรคจิตก็ราบรื่นขึ้น “ เร็ว พวกเราจับมันให้ได้ .... เพื่อกางเกงในของเสี่ยวหมิน” เสียงตะโกนกึกก้องนี้ .... ทำให้บรรดานักเรียนชายชะงักเท้า (  ใครมันจะไปทำเพื่อกางเกงในของไอ้นั่นกันฟะ) “ อ้าว ...เป็นอะไรไป ....ช่วยกันตามไอ้โรคจิตนั่นต่อสิ” แต่ดูเหมือนจะปล่าวประโยชน์ นักเรียนชายคนอื่น หมดความสนใจเปิดประตูเข้าห้องพักตนเอง “ ก็ได้..... ไอ้พวกไม่มีน้ำใจ.....ฉันตามหาเองก็ได้ เพื่อกางเกงในของเสี่ยวหมิน” บ่นพึมพำ ทำหน้าเชิด ๆ แบบฉันหาของฉันคนเดียวก็ได้ “ ประธานหอพัก เจียว” ซุนเหวินหลงนั่นเอง ที่ปรากฏกายในเวลานี้ “ อ้าว รองประธานซุน” “ ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่า..” “ ก็ไม่เชิงหรอก “ “ หือม์.....” “ ก็ไอ้โรคจิตน่ะสิ...... นึกว่ามันหนีไปแล้ว .... แต่เมื่อกี้พึ่งจะรู้ว่ามันยังอยู่ในหอพักของเรา” “ งั้น...... แล้ว ทำไม” มองหน้าสมาชิกหอพักชายที่ ต่างพากันเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ “ ชิ !..... ก็ไอ้พวกนี้มันไม่มีน้ำใจน่ะสิ “ บ่นฉุน ๆ แล้วทันใด.... สวบ ฟุ่บบ ! “ เฮ้ย..... นั่นไง มันอยู่นั่น” เท้าไวเท่าความคิด ประธานหอพักกระะโดดผลุงตามเงามืด ที่พึ่งจะวิ่งผ่านต้นไม้นอกหอพักออกไป --------------------------------------------------------------------------- แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ( หอบหายใจเหนื่อย มือเท้าต้นไม้) “ ไปไหนของมันแล้วฟะ ..... ไวทายาดจริง ๆ” “ เจอไหม .... ประธานเจียว “ ซุนเหวินหลง กับ นักเรียนชายส่วนหนึ่งวิ่งตามมา , ประธานเจียวส่ายหัว , ซุน เหวินหลง พึ่งจะสังเกตว่า บริเวณที่พวกเขาวิ่งมาถึงนี้ เป็นอาคารเรียนส่วนตัวที่เรียกว่า....... อาคารเรียนโจวเจวี้ยหมิน “ เฮ้ย !...ตรงนั้นมีคนอยู่ด้วย.... เป็นไอ้หมอนั่นแน่ ..... ดีล่ะ เสร็จฉัน ไอ้โรคจิต!!!” เรือนต้นไม้ : แสงจันทร์เร้นรอด ต้องร่างใครบางคน.....ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหลังกับกระถางใบใหญ่ “ ไอ้โรคจิต ยอมให้จับเสียดี ๆ.... แกหนีไม่รอดแล้ว” “..............................” เสี้ยวหน้าหันมา แววตาเย็นชามากกกกกกกกกกกก “ แกน่ะแหละออกไป...” สั่งเรียบ ๆ แต่ถึงอย่างนั้นพลังบางอย่างจากผู้เปล่งคำสั่ง ก็ทำให้ผู้รับฟังยะเยือกแข็งโดยอัตโนมัติ “ นะ - หน็อย !..  ว่าไงนะ .... แกรู้ไหมฉันเป็นใคร .... ฉันน่ะประธานหอพักนักเรียนชายอิงเต๋อนะว้อย ” “.......................” หันหน้ากลับ หลับตา ไม่สนใจ “ หน็อย.....ไอ้บ้านี่ ” ถกแขนเสื้อ เดินดิ่งไป~~            ควับ ! “ ทำอะไรฟะ !  เหวินหลง.... ฉันจะไปอัดไอ้โรคจิตนั่น “ “ ไม่ใช่หรอก.. (ซุนเหวินหลงส่ายหัว) เขาไม่ใช่คนที่เราตามหา ” “ หะ..  ...” “ ขอโทษนะครับ ....คุณชายโจวเจวี้ยหมิน พวกผมเข้าใจผิด .... ว่าแต่คุณชายนั่งอยู่ตรงนี้เห็นใครวิ่งผ่านมาบ้างหรือเปล่าครับ” “ ไม่เห็น “ ตอบเย็นชา “ ขอบคุณมากครับ..... เอ่อ ....งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้วล่ะครับ” ( ซุนเหวินหลง และเพื่อนเดินจากไป) -_-"    ......อ่า.........ในที่สุดก็หลุดรอดมาได้ ว่าแต่..... ไอ้แบบนี้ มันจะไม่กลายเป็นการหนีเสือ ปะ จระเข้ หรือ เงยหน้าขึ้น เหงื่อตก ชักไม่แน่ใจ ( จากมุมนี้ ซิงหยูเห็นแต่คางของผู้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏกายขึ้นช่วยเหลือเธอ ) ถึงแม้ คำสั่งให้มาขโมยกางเกงใน จะมาจากเขาก็เถอะ .... แต่ว่า...... “ ของตอบแทน” นั่นไง  +_-" “กฎข้อที่ 1 ผู้หญิงของฉันต้องทำตามที่ฉันสั่ง โดยห้ามบิดพลิ้ว กฎข้อที่สอง ..... หากฉันต้องมาเหน็ดเหนื่อยเพราะเธอ .... เธอต้องมีของตอบแทนที่คุ้มค่า” อ่า ..... แล้วจะไปหาไอ้ของแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ...... ทุกวันนี้ ทำงานพิเศษ ก็ยังแทบไม่เหลือเงินเก็บเลย T_T “ ว่าแต่ ทำไมฉันต้องให้ของตอบแทนคุณชายด้วย ...... ก็ในเมื่อ..... ปึ้ด ๆ ( หลับตากำมือแน่น) ในเมื่อ ไอ้ที่เดือดร้อนอยู่เนี่ยมันเป็นเพราะคำสั่งของคุณชายไม่ใช่หรือไงคะ !!” ( ตวาดด้วยความโกรธสุดขีด) “ ว่าอะไรนะ”   หน้าซีด  *_*" “ อ่า.... คะ คือ ....คือว่า .... คือว่า กางเกงในค่ะ” หยิบกางเกงในมาชูเบื้องหน้า หวังจะรอดตัว .... แต่ดูท่าคราวนี้จะรอดยากเสียแล้ว “ ไหน ลองพูดใหม่สิครับ ที่รัก” ทั้ง ๆ ที่สรรพนามเรียกใหม่ หวานบาดใจ .... แต่ซิงหยูกลับสัมผัสถึงลางร้ายที่กำลังจะมาเยี่ยมเยือน ฉืบ ( นิ้วเรียวยาวเชยคางเธอขึ้น)..... “ กะ – ก็ .... ก็เพราะว่าคุณชายสั่งให้มาเอากางเกงใน ในหอพักชาย..... และ .... และเพราะแบบนั้น ฉันถึงถูกตามล่า ต้องหนีเข้าไปในห้องน้ำ ( คิดมาถึงตอนนี้ก็น้ำตาคลอ).... ฉันน่ะ .. ...ฉันน่ะ ต่อจากนี้ไปก็คงเป็นเจ้าสาวใครไม่ได้อีกแล้ว ....(ปล่อยน้ำตาอย่างกลั้นไม่อยู่) เพราะคุณชายน่ะแหละ ฉันน่ะถึงต้องไปจับไอ้ของแบบนั้นของผู้ชาย..... “ ของแบบนั้นของผู้ชาย” ดวงตาหรี่ลง “ ก็ไอ้นั่นน่ะ.... ไอ้ความรู้สึกหยุ่น ๆ มือ .... ความสากระคายของขน..... แล้วยังจะมีเมือกลื่น ๆ นั่นอีก” (ซิงหยูน้ำตาไหลพราก) “ งั้นเธอก็มีประสบการณ์แล้วสินะ” T_T????? ไม่สามารถถอดสมการหาคำตอบ..... เพราะจู่ ๆ คุณชายก็ดันร่างเธอออก ควับ ! จับมือเธอขึ้น หมับ ! ตวัดมือเธอลง , รอยยิ้มร้าย ๆ.... ดวงตาที่ปกติเยียบเย็นเปล่งประกาย เป็นครั้งแรกที่ซิงหยูได้เห็นลิ้นสีชมพูของเขา , คุณชายโจวเจวี้ยหมินเลียริมฝีปาก ฟันขาวขบลงนิด ๆ.... ขนตายาวพริ้มลง “ แตะผมหน่อยนะครับที่รัก .. นี่ใช่ไหมครับ ที่คุณรู้สึก ( เสียงแตกพร่า สร้างทั้งความงุนงง ตกตะลึง เสียวซ่าน ... อ่า บางทีอาจจะเป็นเสียววาบ... ก็ไอ้ที่เธอจับอยู่นี่มัน -_-" ) “ ลูบหน่อยสิครับ....มันหนาวนะ” หนะ - หนาว ? .อ่า   ตุ้บ โจวเจวี้ยหมิน เสยผมตัวเองขึ้น . “ อา” ร่างหนาสั่นไหว , มันเริ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ..... ค่อย ๆ สั่นเทา ก่อนจะกระตุกโดยไร้เสียง ระลอกแล้วระลอกเล่า “ หึ ๆ ๆ.....ฮึ ๆ ๆ.. 5555555555555555555555555555555555 เป็นครั้งแรกในรอบ 15 ปี ที่คุณชายโจว เจวี้ยหมิน หัวเราะอย่างเสียกิริยา โดยมีร่างบางเป็นลมสลบซบอยู่บนอกโดยไม่มีทีท่าว่าจะรู้เรื่องราวใด ๆ มี้ มี้ มี้..... เสียงเล็ก ๆ นี้ สั่นเล็กน้อย..... เพราะเจ้าของเสียงตัวสั่นเทา ..... ร่างเล็ก ๆ มีขนขึ้นพรอมแพร็มดวงตาหยีเล็ก คล้ายยังไม่สามารถจะลืมตาได้ พยายามคลานไต่ขึ้นมาบนหน้าขาของเขา โจวเจวี้ยหมินปาดน้ำตา “ แกสินะ....ไอ้ความรู้สึกหยุ่น ๆ , มีขน , แถมยังมีเมือกลื่น ๆ อีก....หึ ๆ ๆ” นิ้วยาวแตะจมูกสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ , มันใช้จมูกดันนิ้วแกร่งทันที ลิ้นสีชมพูกระจิดริดไล้เลียเพราะนึกว่าจะได้อาหาร “ เธอจะเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันนะ.... หลิว ซิงหยู” มี้ มี้ มี้..... สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ รับรู้ชื่อใหม่ พลางดันจมูกเข้ากับซอกนิ้วทำความคุ้นเคยกับเจ้านาย...... แต่ดูเหมือนว่า คนที่ชื่อเหมือนกัน ยังต้องอาศัยเวลาอีกนานกว่าจะคุ้นเคย แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 14:18:58 จากคุณ : lofidin - [ 9 ม.ค. 48 13:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 42 4 จากคุณ : lofidin - [ 9 ม.ค. 48 15:27:03 ]

ความคิดเห็นที่ 43 5 จากคุณ : lofidin - [ 12 ม.ค. 48 21:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 44 6 จากคุณ : lofidin - [ 13 ม.ค. 48 11:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 45 1 จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 10:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 46 q จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 11:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 47 w จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 11:36:48 ]

ความคิดเห็นที่ 48 r จากคุณ : lofidin - [ 4 ก.พ. 48 18:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 49 z จากคุณ : lofidin - [ 8 ก.พ. 48 14:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 50 Mark เรื่องนี้ไว้ใน Bookmark ไม่รู้ว่า lof. จะมาแต่งต่อหรือเปล่าเนี่ย .... จะรออ่านนะจ๊ะ จากคุณ : ning_nk - [ 19 ก.พ. 48 15:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 51 คุณlof รออยู่นะคะ คิดถึงแล้วมาต่อไวๆนะคะ จากคุณ : นำโชค - [ 16 มี.ค. 48 16:45:55 A:61.90.250.17 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 s จากคุณ : lofidin - [ 17 ต.ค. 48 11:34:56 ]