ได้เวลาใกล้ทานอาหารเย็นแล้ว สาวใช้ประจำบ้านก็ขึ้นมาข้างบนเคาะประตูห้องหญิงสาว
ก๊อก! ก๊อก ! ก๊อก!
"คุณโกโก้ให้ขึ้นมาตามคุณมะพร้าวลงไปทานข้าวเย็นค่ะ"แต้วขึ้นมาบอกตามคำสั่งของพี่ชาย พร้อมกับรอฟังคำตอบจากเธอ
หญิงสาวขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดรัดรูปสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นสีขาวปกติหลังจากเลิกงานเธอมักไม่ใส่คอนเแท็คเลนส์เพื่อเป็นการพักสายตา มะพร้าวนอนเล่นบนเตียงในท่านอนหงาย พร้อมกับชูเจ้าหมาน้อยไว้ เธอจับขาหน้าของมันทั้งสองข้างและยกตัวของสุนัขขนปุยให้ขึ้นสูงเหมือนเล่นกับเด็กเล็ก พอได้ยินเสียงที่บอกก็ตะโกนออกไป
"รู้แล้วจ๊ะ เดี๋ยวลงไปละกัน" พร้อมกับวางเจ้าหมาน้อยลงและลุกขึ้นมัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อยก่อนจะอุ้มมันกลับมาไว้แนบอกอีกครั้ง และหยิบแว่นตาทรงกลมเคลือบเลนส์สีชมพูขึ้นมาใส่ ซึ่งเธอตัดมาสองอันไว้ใช้สองบ้าน
ร่างบางก้าวลงจากบันไดมาถึงที่พักกลางชั้นเกือบถึงชั้นล่าง ทันกันกับร่างสูงซึ่งกำลังจะเดินตามพี่ชายของเธอเข้าไปยังห้องทานข้าว และแล้วก็เป็นเรื่องอีกจนได้เมื่อมะพร้าวพบกับดวงตาของคนที่เพิ่งฝันหาละเมอเพ้ออยู่เมื่อเช้า
เฮ้ย นี่มันนายเทพบุตรมารนี่หว่า เสียงร้องในใจของเธอดังขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เคยตะโกนใส่ตนว่าจะไม่ขอเจอกับหญิงสาวอีกเป็นหนที่สาม อารามตกใจไม่คิดว่าคนๆนั้นจะมาอยู่ที่นี่ได้ ทำให้มะพร้าวเผลอปล่อยสิ่งมีชีวิตที่อยู่แนบอกร่วงลงไปกับพื้น
"วิ้ว!!!!! ตุ๊บ!!!!! และสิ่งที่ตามมาสุดท้ายก็คือ เอ๋ง!!!!!ๆ ร่างสีขาวของหมาน้อยซึ่งหลุดจากมือของเธอกลิ้งหล่นลงมาจากบันได 5 ขั้นร่วงลงสู่พื้นกระเบื้องสีคราม พอได้ยินเสียงร้องของหมาน้อยสุดที่รักก็รีบวิ่งลงไปคว้าร่างของมันทันที
"ตายแล้ว ดิ๊กกี้!!!! "หญิงสาวก้าวพรวดเดียวข้ามบันไดห้าขั้นลงมาหาหมาน้อยสุดที่เลิฟ แต่มีเหตุอีกแล้วค่ะ เมื่อยัยซิ้มโบ๊ะรีบกระโดดลงไปหาหมาน้อยแต่กลับเบรคไม่ทันเสียหลักล้มไปด้านหน้า แย่ตรงที่นายเทพบุตรกรีกสุดหล่อของเเธอก็ดั้นวิ่งมาที่เจ้าสุนัขขนปุยด้วยน่ะสิอะไรจะบังเอิญเช่นนั้น ผลก็คือ
ตุ๊บ!!!
เหวอ ว๊าย โครม!!!!!!
แป่ว แปว แป้ว
.
ร่างของเธอล้มทับไปบนตัวของชายหนุ่ม แถมขายังสะดุดเจ้าดิ๊กกี้อีกต่างหาก ยังค่ะยังไม่หมดปากของยัยโค่โค่นัทน่ะสิคะดันประกบพอดีกับริมฝีปากได้รูปของธราดลพอดีเป๊ะ แหมมีกล้องสักหน่อยเหอะจะถ่ายเก็บไว้
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาตาของหญิงสาวก็โตขึ้น
อ๊าย!!!!! เฟริสคิสของฉันถูกอีตานี่เอาไปซะแล้ว โอ้มายกอท" นางเอกร้องในใจค่ะไม่ได้ตะโกนออกมา
แก้มของเธอแดงเป็นสีชมพูด้วยความอาย ทำไมฉันถึงงี่เง่าปานนี้อยากกระโดดลงมาเองนี่ยะหล่อน จะโทษใคร มะพร้าวทำหน้าเหมือนคิงคองอึไม่ออกใส่เขา
"ผมไม่ได้ทำอะไรนะ คุณเป็นคนเข้ามาจูบเองน่ะ"
"ชั้นรู้ไม่ต้องย้ำ"เธอตะโกนเสียงดัง
"อ้าวเห็นนั่งทำหน้ามุ่ยนึกว่าจะโทษว่าเป็นความผิดของผมอีก"รู้ทันจริงนะ กลัวถูกด่ารึไงถึงพูดกันไว้ก่อน แต่เธอก็คิดอย่างที่เขาบอกจริงๆน่ะแหละ ถ้าชายหนุ่มไม่วิ่งมาหาเจ้าดิ๊กกี้ หญิงสาวก็คงไม่เสียเฟริสคิตไป
ระหว่างที่นั่งเสียดายจุมพิตหรือดีใจดีหว่าที่ได้จุ๊บกับหนุ่มหล่อ ก็ได้ยินเสียงร้องที่คุ้นหู ไม่ใช่เสียงอะไรหรอก ของเจ้าดี๊กกี้ที่เธอสะดุดเมื่อครู่ เป็นหมาบ้านนี้นี่ลำบากจริงๆ ร่างบางเห็นมันนอนขดตัวนิ่งๆ มะพร้าวจึงลุกจากร่างของธราดลและกลับมานั่งอุ้มเจ้าหมาขนปุยปลอบขวัญ
"โอ๋ ๆ ไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ ดิ๊กกี้ ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ"มือเรียวลูบหัวมันไปมาเหมือนปลอบใจที่ทำให้สุนัขของตนเจ็บตัว โดยไม่สนใจคนตัวสูงเหมือนตึกซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ สักพักหนึ่งพอน้องหมาหายตกใจเธอก็หันมาเล่นงานเขาต่อ
"อ้อเพิ่งนึกออก ไหนว่าจะไม่มาเจอหน้ากันเป็นครั้งที่สามไงแล้วมาทำไมเนี่ยคุณ ดูสิเจอทีไรมีแต่เรื่องทุกที"มะพร้าวโวยวายใส่ชายหนุ่มที่เจอกันวันนี้ทำให้ต้องเสียจูจุ๊บไปโธ่ เฟริสคิสของฉัน แต่แทนที่นายเบื๊อกนี่จะเข้าใจดันถามมาอีกอย่าง
"นี่จำกันไม่ได้จริงๆเหรอยัยตัวเปี๊ยก" มะพร้าวทำหน้างงนี่เขาจำเธอไม่ได้จริงๆเหรอ อะไรกันไม่น่าความจำสั้นเลยเพิ่งว่าเธอมาวันนี้หยกๆแต่กลับจำไม่ได้ สู้หญิงสาวก็ไม่ได้ จำฝังใจ ไม่เคยลืมเลยว่าวันนี้เขาพูดยังไงกับตน แล้วอะไรใครชื่อยัยตัวเปี๊ยก ต้องไม่ใช่คนน่ารักอย่างเธอแน่ ท่าจะเพี้ยนจัดนะตานี่
"ใครๆ ชื่อยัยตัวเปี๊ยก โห ชื่อบรมเชยเลย บ้านนี้ไม่มีนะ" ต๊ายเธอจำฉายาของตัวเองไม่ได้ค่ะ ก็ใคร้จะจำได้ล่ะชื่อที่เป็นปมด้อยกับตนเอง ต่อให้เป็นอย่างนั้นจริงก็ไม่อยากจำหรอก เสียยี่ห้อหมดใครได้ยินคงหัวเราะกลิ้ง
"ทำไมจะไม่มีล่ะก็นี่ไง นั่งอยู่ตรงหน้า"
แค่เพียงเห็นมือที่ชี้มา ยัยซิ้มโบ๊ะก็นั่งนิ่งทำหน้าแดงเหมือนตูดลิงก่อนจะเสียงดังใส่เขาที่บังอาจมาเรียกเธออย่างนี้
"ชั้นชื่อมะพร้าวย่ะ ไม่ใช่ชื่อประหลาดอะไรนั่นของคุณ นี่แล้วคุณจำฉันไม่ได้เหรอ วันนี้เราก็เจอกัน"
คำพูดของเธอทำให้ธราดลทำหน้างง ยังๆ ยังมาทำเป็นอินโนเซ้นส์อีกเดี๋ยวแม่ก็บ้องกระโหลกให้ทีซะหรอก แล้วถ้าเธอทำแบบนั้นจริงๆคิดเหรอว่าชายหนุ่มจะยอมง่ายๆ
ระหว่างที่กำลังรื้อฟื้นความจำให้เขา อยุ่ๆเจ้าสุนัขตัวโปรดที่นั่งบนตักก็ทำพิษเมื่อรู้สึกถึงอะไรร้อนๆที่ขาของตน
"เจ้าดิ๊กกี้ ทำอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย"หญิงสาวยกร่างของมันขึ้นมาและร้อง ชายหนุ่มเห็นผลงานของเจ้าสุนัขตัวโปรดที่เมื่อครู่เจ้าของนั่งประคบประหงมแล้วอดขำไม่ได้
"ฮะ ฮะ ฮะ ๆ"
แต่คนมันพาลนี่นะ เมื่อได้ยินเหมือนเสียงเยาะเย้ยก็หันมาตวาดแว๊ด ปกปิดความอายของตนเอง
"หยุดเลยนะ ใครใช้ให้หัวเราะ"เธอใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าของเขา เวลาโมโหต่อให้หนุ่มหล่อขนาดไหนมานั่งตรงหน้า แม่นี่เป็นฟอร์มหลุดหมด มิน่าถึงไม่ได้ลงจากคานสักที ก็เพราะแบบนี้น่ะเอง เวลาโกรธทีมักลืมตัวเปิดเผยนิสัยแท้จริงให้คนรุ้อยู่เรื่อย
แต่แทนที่เขาจะหยุดตามคำสั่งกลับนั่งหัวเราะไม่หยุด อีตานี่ก็เหมือนกันเวลาบอกอย่าทำอย่างนี้ ก็จะทำแบบนั้น พอบอกให้ทำอย่างนั้น ก็จะทำแบบนี้เวียนเฮดจริงๆพูดกับคนที่ฟังไม่รู้เรื่องเนี่ย
เสียงโวยวายของน้องสาวตัวแสบดังเข้าไปถึงห้องอาหารทำให้พี่ชายและพี่สาวเดินออกมาดูว่า น้องตูถูกอะไรเข้าสิงอีก
"เสียงดังแปดหลอดเข้าไปถึงห้องอาหารเลยนะยัยมะพร้าว
. แล้วเหม็นอะไรเนี่ย" เขาถามเธอและทำจมูกฟุดฟิดๆเหมือนดมขี้หมา พอเห็นกางเกงของหญิงสาวก็ร้องโวยวายออกมาทันที
"เฮ้ย มะพร้าว นี่แกโตจนป่านนี้ยังฉี่แตกอีกเหรอ"เวรกรรมของชั้นจริงๆที่มีพี่ชายเยี่ยงนี้ ดันเอาน้องสาวมาขายขี้หน้าซะนี่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
"พี่โกเต๊ก!!!! พูดอีกทีมีเรื่องแน่ "
"โกโก้เว้ยไม่ใช่โกเต๊ก เดี๋ยวพ่อก็ซัดให้หรอกเรียกชื่อหนุ่มหล่อเสียหมด
"อะไรกันอามะพร้าวเสียงลังเชียว โอ้ อามะพร้าวนี่ลื้อเข้าห้องน้ำไม่ทันเหรอ ดูสิกางเกงเปียกหมด"อะไรกันนี่ทุกคนพร้อมใจกันฉีกหน้าขนาดนี้เลยเหรอ คนอื่นที่ได้ยินก็เดินออกมาลูเอ๊ยมาดู พอเห็นสภาพของยัยโค่โค่นัทก็หัวเราะกันทุกคน
พอๆกับนายทึ่มอีกคนที่ขำกลิ้งไม่หยุดซักที ธราดลหัวเราะจนหยุดไม่ได้ เพราะตลกกับใบหน้าของหญิงสาวและคนในครอบครัวที่ถามได้จี้จริงๆ
"หม่าม้า มะพร้าวไม่ได้ฉี่แตกนะ เจ้าดิ๊กกี้ต่างหากล่ะ"เธอบอกสาเหตุให้ฟังว่าไม่ใช่ตัวเองทำ แม้จะเคยทำมาบ้างก็เหอะแต่นั่นก็สมัยเด็กๆ ไม่ใช่ตอนนี้นอกจากเจออะไรที่ไม่ใช่คนก็อีกอย่างตอนนั้นอาจจะกลั้นไว้ไม่ทันก็คงเป็นเพราะเหตุการณ์พาไป
พอได้ยินบุตรสาวบอกก็ยิ้มออกมา
"หม่าม้าก็แค่ล้อเล่น"น่านมารดาเธอนี่ขี้เล่นได้ตรงจังหวะเหลือเกิน ดันเป็นช่วงที่อยู่ต่อหน้าตานี่ซะด้วย
"ไป ๆ ขึ้นไปเปลี่ยนกางเกงซะไปยัยมะพร้าว เหม็นฉี่หมา แล้วค่อยลงมาทานข้าว"โกโก้ไล่น้องสาวและยังทำหน้าเหม็นๆอีก โอ้โหไม่ค่อยเลยนะพี่กะจะขายขี้หน้าน้องหลายๆครั้งใช่มั้ย ได้กี่บาทแล้วล่ะพี่
เธอเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับทิ้งสายตาให้นายเทพบุตรมารอีกครั้ง แต่เวลานี้เขาหยุดหัวเราะแล้วได้แต่ยิ้มขำเบาๆเพียงคนเดียว ก็แม่คุณเล่นเขวี้ยงฆ้อนมาให้ตั้งหลายอันปานนั้น ไม่ขำไหวเหรอ"
+++++++++
จากคุณ :
tonkho-w
- [
24 ต.ค. 47 13:40:56
]