“กระดูกไม่เป็นไร กินยาหลังอาหาร ส่วนครีมนี่ทาที่เท้าบางๆ”

“ขอบคุณครับ”

หลังจากจ่ายเงินค่ายาค่าหมอเรียบร้อยแล้ว ส้มโอ ก็เดินออกมาจากคลินิกแห่งนั้น

ทางเท้าที่ปูด้วยอิฐก้อนสี่เหลี่ยมจัตุรัส กว้างด้านละ 2 คืบ สีน้ำตาลถูกเหยียบย่างโดยผู้คนซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กนักเรียนเนื่องจากโรงเรียนกำลังเลิก บางส่วนก็ยืนรอรถประจำที่จะมารับกลับบ้าน บางส่วนก็ซื้อหนังสือพิมพ์ฟุตบอลมายืนอ่านเป็นกลุ่ม เนื่องจากคืนวันพรุ่งนี้จะมีฟุตบอลเตะ

ส้มโอ เคลื่อนตัวผ่านผู้คนเหล่านั้น มายังสี่แยกซึ่งทางด้านขวาประมาณ สองร้อยเมตรของสี่แยกนั้นเป็นที่ตั้งของร้านหนังสือที่ โมจิ บอกกับเขาว่าจะไปดูหนังสือรอ

ภายในร้านหนังสือแห่งนั้น ส้มโอ เดินหา โมจิ จนทั่วร้าน แต่ก็ไม่พบตัว

‘หายไปไหนเนี่ย’ เขาคิดในใจ

ขณะที่กำลังออกมานอกร้าน ส้มโอ ก็พบกับ ออม ซึ่งดูท่าทางลุกลี้ลุกลน

“นี่ ออม เห็น โมจิ มั๊ย”

“ส้มโอ กำลังหาอยู่เลย โมจิ อยู่โรงพยาบาล”

กระแสไฟฟ้าจากสมองไหลผ่านทุกๆเส้นเลือดในร่างกายของ ส้มโอ

“เกิดอะไรขึ้น”

น้ำเสียงของ ส้มโอ ร้อนรนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“เมื่อกี๊ มีเด็กที่ไหนไม่รู้ น่าจะเป็นพวก ซอยล์ มั้งคงจะมีเรื่องกับเด็กนักเรียนโรงเรียนเรา แล้วทีนี้ โมจิ อยู่ใกล้แถวๆนั้น”

“พวก ซอยล์ ใช้ลูกแก้วใส่หนังสติ๊กยิงไปที่กลุ่มเด็กนักเรียนโรงเรียนเรา แล้ว ออม ก็เห็น โมจิ นั่งลงกุมที่สีข้าง ออมก็เลยวิ่งไปหาถาม โมจิ ว่า เป็นอะไรรึเปล่า โมจิ ก็บอกว่าเจ็บแถวๆ สีข้าง ออมก็เลยพาโมจิซ้อนไปที่โรงพยาบาล ตอนนี้คงยังอยู่ที่ห้องฉุกเฉินอยู่มั้ง ส.....”

“ออม ยืมมอ’ไซ หน่อย”

“ไม่ต้องรีบหรอก เดี๋ยว ออม ก็จะไปอีก ที่กลับมานี่ก็จะกลับมาบอก ส้มโอ นี่แหละ”

“ออม”

ส้มโอ ไม่พูดต่อ แต่มองหน้า ออม

“เข้าใจแล้ว อย่าเอาไปชนจนเข้าไปนอนโรง’บาล อีกคนก็แล้วกัน”

แล้วออมก็เอากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ ให้กับ ส้มโอ

ฮอนด้า เวฟ สีแดง เคลื่อนที่ตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

ระยะทางเกือบ 1 กิโลเมตร ในเวลาไม่ถึง 3 นาที

ส้มโอจอดรถในที่จอดรถแล้วเขาก็รีบไปที่ห้องฉุกเฉิน

กลับมาที่หน้าร้านหนังสือ

ถัดไปอีกประมาณ 20 เมตร

ยุทธ แซม ก้าน ซึ่งเดินอยู่ที่หน้าร้านขายของชำ เพิ่งเห็น
ส้มโอ ขี่มอเตอร์ไซค์ ผ่านไปด้วยความเร็วสูง ก็เดินมาเจอออม

“อ้าวออม เห็น ส้มโอ เอารถมอ’ไซ ออม ไปไหนเนี่ย”

“พี่ยุทธ ออมสงสัยว่าเราจะได้เห็นเหตุการณ์เหมือนเมื่อตอน ม. สองอีกครั้งแล้วล่ะ”

ยุทธและแซมซึ่งกำลังอารมณ์ก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที

“ทำไมเหรอ เกิดอะไรขึ้น”

ก้านผู้ซึ่งเป็นเด็กใหม่ ยังไม่รู้เรื่องราวถามขึ้น

“โมจิ เป็นอะไรออม” แซมถาม

ออมเล่าเหตุการณ์ให้คนทั้งสามฟังอีกครั้ง

“ก้าน กลับไปหอเมิงก่อนแล้วกัน”แซมสั่งก้าน

“อะไรฟระ”

“เมิทำตามที่ แซม บอกเถอะน่า ก้าน อย่าเรื่องมากนั้น ไม่รู้ก็อย่าเพิ่ง เ*-*สื*-*อ*-*ก ” ยุทธตวาด

“เออ ได้ๆ”

แล้วก้านก็แยกตัวออกไป

ยุทธ หันสบตากับ แซม

“ไปโรงบาลกัน”

“นี่เดี๋ยวออมไปด้วย”

“ไป”

ทั้งสามเดินไปที่รถของยุทธ ที่จอดอยู่ตรงหน้าร้านขายของชำ

ฮอนด้า ซีวิค สามประตู สีดำ เลขทะเบียนสวย พุ่งตัวผ่านการจราจรที่ตอนนี้เริ่มเบาบางลงเพื่อไปยังโรงพยาบาล

ที่โรงพยาบาล

“โมจิ”

“อ้าว ส้มโอ ออม บอกแล้วใช่มั๊ย”

“เป็นไงบ้าง”

“เจ็บสิถามได้”

“หมอว่าไง”

“เอ็กซ์ ดูแล้วซี่โครงไม่เป็นอะไร”

“แล้วนี่ต้องนอนโรง’บาลรึเปล่า”

“หมอบอกไม่ต้องก็ได้”

“งั้นนอนซะ”

“ทำไม”

“ถ้าเป็นอะไรจะได้เรียกหมอได้ทัน”

“นี่ โมจิ ไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นนะ แค่สีข้างช้ำเฉยๆ”

“บอกพ่อรึยัง”

“ยัง กลับไปค่อยบอกก็ได้”

“โดนไปกี่ลูก”

“สอง”

ส้มโอ ถอนหายใจ

“แล้วนี่ต้องทำอะไรต่อ”

“ก็รอรับยาแค่นั้น”

ทั้งสองเดินไปที่ห้องจ่ายยาเพื่อรอรับยา

“เท้าเป็นไงมั่ง”โมจิเอ่ยถาม

“กระดูกไม่มีปัญหา หมอให้ยาแก้อักเสบ กับยาทามา”

“สงสัย โมจิ จะได้ยาอย่างเดียวกัน”

ส้มโอ ยิ้มๆ

“แล้ว ส้มโอ มายังไงเนี่ย”

“เอามอ’ไซ ออม มา”

“อ้าวแล้วออมล่ะ”

“เดี๋ยวคงตามมาแหละ”

“แล้วไม่เอา ออม ซ้อนมาล่ะ”

“ออมบอกให้มาก่อน”

ระหว่างที่ทั้งสองนั่งรอยาอยู่นั้นเอง ยุทธ แซม ออม ก็เดินทางมาถึง

“โมจิ เป็นไงมั่ง”เสียงออมเอ่ยถาม

โมจิ ยิ้มให้กับ ออม

“ไม่เป็นไรจ๊ะ แค่ช้ำๆ ตรงซี่โครงนิดหน่อย”

“เจ็บมากมั๊ย” ยุทธ ถาม

“ตอนนี้ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้วค่ะพี่”

“แล้วนี่ต้องนอนโรงพยาบาลมั๊ยเนี่ย”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ พี่นุ”

เสียงโทรศัพท์ของ ยุทธ ดังขึ้น เขาจึงแยกตัวไปคุยโทรศัพท์

โมจิ ถูกเรียกไปรับยา

ยุทธ เดินกลับมาหลังจากคุยโทรศัพท์จบ

“แล้วจะกลับบ้านเลยรึเปล่า”ยุทธถามโมจิ

“ค่ะพี่”

“ยุทธ นายไปส่ง โมจิ ทีนะ”

“นายจะไปไหน”

“กลับบ้าน อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำการบ้าน”

แล้ว ส้มโอ ก็หันไปพูดกับ โมจิ

“เดี๋ยว ซักสองทุ่มจะไปเยี่ยมนะ”

“จ๊ะ”

ทั้งหมดจึงเดินทางกลับ

เจ้าอ้วนอยู่ระหว่างเลข 4 กับ เลข 5 เจ้ายาวอยู่ที่เลข 9 ส่วนเจ้าผอมก็ยังคงวิ่งวนไปรอบๆเหมือนเดิม

ที่บ้าน โมจิ

เด็กนักเรียนกว่า 40 คนถามไถ่อาการของ โมจิ

ห้าโมงตรง

ทุกคนก็ลา โมจิ กลับ

“ร้ายนะ พี่ยุทธ ให้ทุกคนมาดักรอโมจิที่บ้าน”

“ก็เมื่อกี๊ เอ้ โทรมาหาพี่ ถามว่า โมจิ เป็นยังไงบ้าง พี่ก็เลยบอกให้มารอเยี่ยมที่บ้าน ไม่นึกว่าจะลากมากันเป็นโขยงอย่างนี้”

“นี่โมจิพี่กลับก่อนแล้วนะ กินยาตามที่หมอสั่ง และอย่าลืมทายาด้วยล่ะ” แซมเสริม

“ค่ะ ขับรถดีๆนะ พี่ยุทธ สวัสดีค่ะพี่นุ พี่ก้าน”

แล้วโมจิก็เดินกลับเข้าบ้านของเธอ

ทั้งสามคน ยุทธ แหม ก้าน ก็เดินกลับมาที่รถ

“เอาไงต่อยุทธ” แซมถาม

ในรถขณะนี้ ก้านรู้สึกว่าตัวเองได้รับความกดดันมาก จากทั้งสองคนที่นั่งอยู่ตอนหน้าของรถ

“ไปที่บ้านgu รอฟังข่าว” ยุทธตอบ

“หวังว่าข่าวเมิงจะเร็วกว่า ส้มโอ นะ ไม่งั้นมีปัญหาแน่”แซมกล่าวต่อ

“guก็กลัวอยู่เหมือนกัน เอาละไปที่บ้านguก่อนแล้วกัน”

แล้วฮอนด้าซีวิค สีดำ ก็เคลื่อนตัวออกไป