ที่บ้านตระกูลกิตติดานุวงศ์ (บ้านลุงอ๋องนั่นเอง)

“แจ่ม มานี่สิ ไปตามลูกชายคนเล็กมาหาฉันหน่อย เร็วๆด้วยล่ะ”เสียงลุงอ๋องพูดกับคนใช้ที่ชื่อแจ่ม

“เจ้าค่ะคุณผู้ชาย เดี๋ยวแจ่มจะติดจรวดไปเลยค่ะ แต่ว่า(แบมือ) อิอิ…….”แจ่มตอบรับพร้อมกับแบมือเพื่อขอทิป

“แกนี่นะ ยังจะมาขอตังอีก นี่ก็ถือว่าเป็นงานของแก ไปตามลูกฉันมาได้แล้ว ไปสิ”ลุงอ๋องดุแจ่ม แจ่มจึงรีบขึ้นไปตาม

บนชั้น 3 ของบ้าน

“ก๊อก ๆๆ ก๊อกๆๆ คุณหนูเล็กคะ คุณพ่อให้มาตามค่ะ รีบๆลงนะคะ”แจ่มพูดเสร็จก็รีบลงไปข้างล่าง เพราะต้มน้ำอยู่

“…………” เสียงเงียบและเยือกเย็นจากห้องนอนของคุณชายเล็ก หรือนายวรพจน์นั่นเอง

เขาเดินลงมาจากบันไดอย่างเงียบมาก จนมายืนตรงหน้าโซฟาที่พ่อของเขานั่งอยู่

“อ้าวลูก มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”ลุงอ๋องถามผด เอ้ย! พจน์ เพราะมายืนอย่างเงียบ

“พ่อมีอะไรกับผมครับ” เสียงพจน์ที่จืดชืด และหน้าตาดูเย็นชา ไร้อารมณ์แฝงไปกับความหล่อของเขา

“มานั่งก่อนสิลูก พ่อมีเรื่องอยากจะรบกวนลูกหน่อย”พ่อของเขาบอก แกมถาม

“เรื่องอะไรครับ”พจน์ตอบเรียบๆ (ไม่มีลูกเล่นเอาซะเลย ใครจะอยากอยู่ใกล้นายเนี่ย)

“ลูกจำลุงศักดิ์ได้มั้ย ที่เขามาเยี่ยมเราบ่อยๆ ตอนที่ลูกยังเด็กมากน่ะ” พ่อถาม

“จำได้ครับ”เขาตอบเรียบๆ อีกแหละ

“เขามีลูกสาวคนเล็ก แต่เฮ้วหน่อย วันนี้ลุงศักดิ์ไม่อยู่บ้าน ส่วนพี่ชายเขาก็มีกินเลี้ยงกับเพื่อน เขาก็เลยอยากให้ลูกไปอยู่เป็นเพื่อนน้องหน่อย ได้มั้ยล่ะ” พ่ออธิบายให้ฟัง แล้วถามพจน์

“ทำไมผมต้องไปอยู่กับยัยตัวแสบนั่นด้วยล่ะครับ ไม่เอาล่ะ ผมไม่ไปหรอก”พจน์ปฏิเสธทันที

“โธ่ลูก แค่แปปเดียวเองนะ ทำเพื่อพ่อหน่อยเถอะ อย่าให้พ่อต้องเป็นคนที่ผิดคำพูดเลยนะ จะเอาพี่แกไปด้วยก็ได้ นะลูก พ่อขอร้องล่ะ”พ่อของเขาอ้อนวอน ทำหน้าเศร้ามาก

“ก็ได้ครับ แต่มีข้อแม้ว่า ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนแค่ครั้งนึ้ครั้งเดียวเท่านั้นนะครับ”พจน์บอกอย่างเย็นชา

“ขอบใจมากจะลูก งั้นลูกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ หวังว่าลูกคงจะไปบ้านน้องถูกนะ” พ่อของเขาบอกอย่างดีใจ พร้อมกับทำหน้าบานเป็นกระด้ง (แหม มารยาของพ่อก็ดีเหมือนกันนะ)

“งั้นผมขอตัวไปเปลี่ยนชุด แล้วไปตามพี่ก่อนนะครับ” พจน์พูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินขึ้นบันไดไป

“ทำไมวันนี้เราซวยจังวะ เฮ้อ….”พจน์พูดกับตัวเอง

“แหม คิดว่าแผนไม่สำเร็จซะแล้วเรา เฮ้อ…..”ลุงอ๋องพูดในใจบ้าง

หลังจากที่พจน์เปลี่ยนชุดแล้วก็เดินไปที่หน้าห้องของพี่สาว

“ก๊อกๆๆ พี่ครับ เปิดประตูหน่อยครับ”พจน์เรียกพี่สาว (แหม พูดเพราะจังนะ ทีพูดกับตัวเองไม่เห็นเพราะเลย)
หลังจากที่เคาะเรียก ประตูก็เปิดออก

“มีอะไรล่ะ พจน์ พี่กำลังยุ่งอยู่นะ ถ้ามีอะไรค่อยคุยกันนะ ปัง!”พี่สาวของเขา พลอยฝ้ายบอกกับน้อง ขณะที่กำลังทำอะไรบางอย่าง อย่างเร่งรีบ พร้อมกับปิดประตูใส่หน้า

“โห ไรวะ แค่จะชวนไปเป็นเพื่อนด้วยเอง ไม่เห็นต้องปิดประตูใส่หน้าเลย งั้นเราก็ต้องไปคนเดียวอ่ะดิ โห วันนี้ซวยชะมัดเลยว่ะ”เขาคิดในใจ (นี่นายพจน์ บ่นในใจเป็นชุดเลยนะจ๊ะ แต่ดันพูดน้อย 0-0)

เขาบ่นพร้อมกับลงบันได เพื่อออกไปนอกบ้าน

ที่บ้านตระกูลสกุลรัตนาบดี

“วันนี้พ่อไม่ว่างนะเจ้าฟ้า พ่อต้องไปงานเลี้ยงของท่านผู้ว่าน่ะ อยู่บ้านดีๆนะ พี่เขาก็ไม่อยู่ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก
เดี๋ยวก็มีคนมาอยู่เป็นเพื่อน(พ่อทำหน้ามีลับลมคมนัย) พ่อไปล่ะ”พ่อพูดอย่างเร่งรีบ พร้อมกับขึ้นรถ หลังจากที่ลุงสายเปิดประตูให้

“เดี๋ยวฮะพ่อ! อย่าพึ่งไป โธ่ ไปซะแล้ะ แล้วใครกันนะ ที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเราเนี่ย อย่าให้เป็นนายพจน์เล้ย อยู่กับนายนั่นนะ เหมือนกับอยู่ขั้วโลกเหนือยังไงยังงั้นแหละ เฮ้อ….”ฉันบ่น พร้อมกับนึกถึงพจน์ (เมื่อตอนอยู่ม.ต้น เหินฟ้าเคยเจอกับพจน์ครั้งแรก และครั้งเดียว เพราะเรียนที่เดียวกัน แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเป็นลูกของเพื่อนพ่อตนเอง)

“ปี้ด………………………… ปี้ด………………..” เสียงรถเบนซ์คันสีเทา บีบแตรยานๆอยู่หน้าประตูบ้าน

“ใครเนี่ย บีบแตรซะวังเวงเลย ไม่มีมารยาทจัง” ฉันบ่นพร้อมกับกดรีโมทย์ประตู

รถก็เข้ามาจอดในบ้าน ผู้ชายผมสีน้ำตาล หัวฟูๆเดินลงมาจากรถ

ฉันไม่รู้ว่าใคร จึงเดินมาดูใกล้ๆ

“นี่นาย มาทำไมที่นี่ฮะ ใครต้อนรับไม่ทราบ”เมื่อฉันเห็นว่าเป็นนายพจน์ จึงโวยวายใส่

“ฉันมาตามที่พ่อบอก แล้วก็ไม่อยากมาด้วย ที่นี่มันน่าเบื่อ”พจน์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านอย่างหน้าตาเฉย ทำให้ฉันรู้สึกโกรธ

“หยุดนะ นายพจน์ บอกว่าให้หยุดไงล่ะ โธ่เว้ย”ฉันเรียกพจน์ แต่เขาไม่ได้ยิน จึงอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่

หลังจากที่ฉันสงบสติอารมณ์ได้แล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน เห็นนายพจน์นั่งอ่านหนังสืออยู่

“ใครใช้ให้นายมาที่บ้านฉัน ฮะ!” ฉันถามอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นหน้าทื่อๆ

“………………” เขาไม่ตอบ ชอบทำหน้าเย็นชา ฉันยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นอีก

“ฉันถามว่านายมาทำอะไรที่นี่ ไม่ได้ยินรึไงฮะ” ฉันตะโกนดังๆ ใกล้ๆหน้าเขา

แล้วเขาก็ลุกขึ้นมา อย่างรวดเร็ว ฉันตกใจมาก เพราะหน้าเกือบจะชนกันอยู่แล้ว

“เธอคิดว่าฉันอยากมาที่นี่รึไง ต้องมาเจอหน้ากวนๆอย่างเธอน่ะ ถ้าพ่อไม่ขอให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ฉันก็ไม่มาเหยียบที่นี่หรอก”พจน์พูดเสียงดังบ้าง

“ไม่จำเป็น ! คนบ้านนี้มีตั้งหลายคน นายกลับบ้านไปเถอะ”ฉันพูด พร้อมกับไล่เขาให้กลับไป

“ไม่! จนกว่าลุงศักดิ์จะกลับ”พจน์พูดปฏิเสธอย่างเด็ดขาด พร้อมกับนั่งลงอ่านหนังสือต่ออย่างไม่สนใจ