วันนี้ฉันจำต้องลุกขึ้นไปมหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้ามืด…ทั้งที่ฉันอยากจะนอนต่ออีกสักครึ่งวัน ให้สมกับที่อดตาหลับขับตานอนเพราะต้องอ่านหนังสือสอบกลางภาคตลอดทั้งเดือนที่ผ่านมา

รำคาญ…รำคาญฉิบ…กับการสอบแต่ละครั้ง โอ้..พระเจ้า ใครเป็นเหมือนฉันบ้างน่ะ ที่เมื่อถึงเวลาใกล้สอบ มันเหมือนกับว่ากำลังจะตกนรกขุมที่ลึกที่สุด…ฮ่วย

วันนี้ยายบิ๊กหล่อนสดใสเป็นพิเศษจนน่าแปลกใจ…เกิดอะไรขึ้นอะ…หรือว่าเจ้าหล่อนมีไอ้หนุ่มตาถั่วมาก้อร้อก้อติกกับเขาบ้างแล้ว…ใช่สิน่ะ รักครั้งแรกมันก็ต้องดีมากเป็นพิเศษ เหมือนที่ยายเกดแอบนินทากับฉันในโรงอาหาร ขณะสุขสำราญกับสลัดมื้อเที่ยง (ของคนอื่น –แต่เป็นมื้อเช้าของฉัน)

โอ๊ย…แล้วเมื่อไหร่น่ะความรักของฉันจะสมหวังกับเขาบ้าง หรือว่าฉันจะต้องรออีกสิบชาติอย่างที่ยายบิ๊กมันค่อนขอดเมื่อสองเดือนก่อน เมื่อฉันประกาศกลางสนามบาตว่า คนที่เหมาะกับฉันจะต้องเป็นเจ้าชายวิลเลี่ยมเท่านั้น

จริง…ไม่จริง…จริง…ไม่จริง….ใช่มันต้องไม่จริงอย่างยายนั่นว่าหรอก ไม่งั้นแม่จะพูดหรือว่า คนเรานั้นไม่มีทางหลีกหนีบุพเพสันนิวสาสได้หรอก…ห่างกันแค่ไหนมันก็เจอกันจนได้…แม่คงไม่โกหกฉันหรอก

รัก…ไม่รัก…รัก….ไม่รัก….รัก (อิอิ ต้องรักดิ)

เฮ้อ…รู้สึกว่าช่วงนี้ฉันจะสติแตกมากเป็นพิเศษจริงๆๆๆ

……………………….
…………………………………………………………………………….+
วันนี้ก้อยเมลมาจากอังกฤษว่า เจ้าชายวิลเลี่ยมกำลังไม่สบายใจ เพราะว่า มีข่าวออกมาว่า มีคนนำเรื่องของฟ้าหญิงไดอาน่า ออกมาพิมพ์เป็นหนังสือ และในหนังสือบางตอนเขียนถึงความสัมพันธ์ของเจ้าหญิงกับคนรักที่เสียชีวิตไปพร้อมกันด้วย…เฮ้อ แย่จัง ไม่รู้ว่าตอนนี้จะสบายใจขึ้นหรือยัง สาธุ ขอให้ทุกพระเจ้าเมตตาเจ้าชายสุดที่รักของฉันด้วยเถิด…เพี้ยง

บายจ้า สมุดบันทึกจ๋า…พรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่น่ะ